หัวข้อ: ☼ โอบตะวัน ☼ ตอนพิเศษ 02 (01/08/15) p.64 **แจ้งข่าว**

[pp4]

ปัญหาเรื่องคนรักเก่าที่ต่างคนต่างก็มี
แต่ของนายกฤชนี่มาตึ๋งนึง ให้รู้ว่ามี ส่วนของนายน้อยนี่คงทำนายกฤชกระอักเลยทีเดียวเชียว #ยิ่งมีนายพอร์ชด้วยแล้ว
โอ้ย เหมือนนายกฤชเป็นที่สามที่สี่อ่ะ ไม่ใช่ที่หนึ่งของนายน้อยอ่ะ โถ่ววววว #ผู้บ่าวที่น่าสงสาร
เรื่องก่อนๆนี่มีแต่พระเอกดู...มีอำนาจมากกว่า แต่มาเรื่องนี้นี่...ไม่อยากพูดให้แทงใจนายเลยนะกฤชนะ ถถถถถถถถถถถถ

[LalaBam]

พออ่านดูแล้ว พี่ตุลย์น่ะเหมาะกับการเป็นเมียมากกว่านะ

มาเป็นเมียพอร์ชก็ได้ เอามั้ย พอร์ชตุลย์ น่ารักดีนะ เก๋ๆ

 

[EoBen]

ไท่ชอบพี่ตุลย์ ห้ามกูถูกคนอื่นนะ ไม่ว่าตัวเองจะใหญ่มาจากไหนห็เหอะ #ทีมกฤชคะ

[kawisara]

อิกฤชหึงแล้ว

นายน้อยน่ารักน่าหยิก

นายน้อย.......ถามว่าหึงใหม

กฤช............ตอบเลยว่า มากกกกกกกก

[jinjin283]

ทำให้หึงขนาดนี้ เราว่าคืนนี่คุณหนึ่งไม่รอดหรอก

[dekying kukkig]

ศึกใหญ่นี้จะเริ่มต้นจริง ๆ แล้วซินะกฤช  แต่ที่แน่ๆพี่หนึ่งเลือกปัจจุบันอยู่แล้วล่ะ อย่าคิดมาก

[Veesi3]

ตาย ๆ อิกฤชสนุกแน่เจอคู่ปรับดีกรีแฟนคนแรก เง้อออ รักพอร์ชพ่อสุดเท่ของเจ้ ลุ้นตอนหน้ามากค่ะ อิตาตุลย์ต้องตามมารังควานชัว มาแปปเดียวแววร้ายออกมากง่ะ

[sodawan1]

เอาตุลย์ไปเก็บด่วนนนนนนน

[New_Tai]

นายน้อยน่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ

[Pamaipraewa]

นายน้อยเอาใหญ่แล้ว เดี๋ยวกฤชโกรธขึ้นมาจริงๆแย่เลย

อีตาตุลย์นี่เท่ไม่ได้เท่าพอร์ชเลย ฟังจากที่เล่ามาแล้วเชียร์ไม่ลง ชิ!

ก็ขอให้ทั้งสองผ่านอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะะะะ

[Misakiiz]

เยส ว่าแล้วว่านายน้อยต้องยังซิงอยู่(?) 555555
หมั่นไส้กฤชทุกตอน หึงก็บอกหึง ซึนอยู่ได้ ทีตัวเองคุยกับแฟนเก่าพี่นงพี่นุ่นของเธอ นายน้อยก็หึงเหมือนกันแหละ ทีนี้เข้าใจความรู้สึกรึยังล่ะ เชื่อใจในตัวนายน้อยหน่อยเว้ย!!! ชิ น่าหมั่นไส้จริงๆ

[chaoyui]

อะไรคือตุลย์พอร์ช อ้ายยยย... เมนใหม่ อิกฤษหลบไปก่อน

[oss_tw]

 

 ให้กำลังใจกฤช

 สู้ สู้ เพื่อพี่หนึ่งนะ

 

[NY_JK]

ต้องเตรียมถ้วยชามเพื่อรอต้มมาม่าเดือดในอีกไม่กี่ตอนไหมคะ 
บอกเราก่อนด้วยนะ เราจะได้เตรียมทัน 

[Sillyfoolstupid]

พอร์ชนี่ดูเหมือนจะหวังดีกับกฤชนะ คอยบอกอะไรๆ แต่ก็แปลกๆ

หนึ่งก็ขี้อ่อยเหลือเกิน ที่ผ่านมาไม่ยอมใครๆแล้วจะใจอ่อนให้กฤชเร้อ
ขนาดแฟนคนแรกยังไม่ได้แอ้มเลย เพอร์เฟ็คกว่ากฤชเห็นๆ

ตุลย์นี่ โผล่มาไม่นาน แต่ไม่ชอบซะแล้ว
มาดีเลิศกว่าพระเอกของเราได้ไง
ถึงพระเอกเราจะจน แต่ต้องดีที่สุดสิ

หวังว่านายท่านจะไม่เปลี่ยนเป้าหมาย
จากที่เคยพูดเชียร์ๆพอร์ชกับหนึ่งไว้
คงจะไม่เปลี่ยนมาเชียร์ตุลย์แทนนะ

หนักใจกว่าอะไรทั้งสิ้นคือใจนายน้อย
หวังว่าคงจะมั่นคงต่อกฤช
ไม่หวั่นไหวให้แฟนคนแรก
อย่าทำให้พระเอกผู้ต่ำต้อย เกลือกกลั้วขี้ม้าของเราต้องช้ำใจนะคะ นายน้อย
 อกหักจากผู้หญิงก็เคยแล้ว ถ้าต้องอกหักจากนายน้อยอีก
คราวนี้คงไม่กลายเป็นเกย์แล้วค่ะ อาจล้ำไปเป็นตุ๊ดเลย ฮ่าาาาา

[zombi]

คุณหนึ่งถามเพื่อป้องกันไม่ให้มีปัญหา หรืออยากยั่วให้หึงกันแน่จ๊ะ

[ToeyTato]

เอาแล้ววววววววว กฤชหึงจายแน่อ่ะงานนี้ เราชอบพอร์ชจังเลยตลกดี

[minneemint]

ไม่กินมาม่าอะ อืดแล้ว

[loverken]

ชีวิตบ้านทุ่ง

[แก้วเจ้าจอม]

กฤชต้องคอยตามหึงไม่ไหวๆ แน่ๆ ผู้ชายรายล้อมหนึ่งตะวันขนาดเนี่ยย >\\\< เสน่ห์แรงนะเรา

[natsikijang]

โอ๊ย  หมั้นไส้คนขี้หึง  ตอนนี้คุณหนึ่งน่ารักมากเหมือนอยากแกล้งให้นายกฤตหึง ^^

[-west-]

ตอนที่ 19



จะว่าไปแล้ว ผมเองก็รู้ตัวดีว่าเป็นคนขี้หึงขั้นรุนแรง อาจเป็นเพราะเมื่อรักใครสักคนแล้วก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกไม่ให้ถลำลึกได้ อาการแบบนี้ชัดเจนตอนคบกับพี่นุ่น สมัยนั้นยังเป็นเด็กมหาวิทยาลัย ควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีเท่าปัจจุบันนี้แต่ความรู้สึกหงุดหงิดลึก ๆ เมื่อเห็นคนรักสนิทสนมกับใครก็ไม่เคยจางลงเลยแม้แต่น้อย


กระทั่งภูดิศที่ยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่าคิดกับหนึ่งตะวันแค่เพื่อน ทุกครั้งที่แวะมาคุยผมก็อดที่จะมองตามห่าง ๆ ไม่ได้ หลังจากที่เพื่อนคนพิเศษกลับไป นายน้อยก็จะออดอ้อนเอาใจเสียให้ผมแสร้งลืมว่าไม่ชอบใจลงไปทุกที

“กฤช ดูหนังกัน ไอ้พอร์ชเอาแผ่นมาให้”

หนึ่งตะวันเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ผมเปิดโทรทัศน์ จ้องมองโฆษณาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ช่วงนี้คุณชนินทร์ไปพักผ่อนที่ไร่ ปล่อยให้ผมกับหนึ่งตะวันจัดการที่กรุงเทพ ฯ แทนเป็นการชั่วคราว บางวันนายน้อยต้องออกไปประชุม หรือพบลูกค้าตามตารางนัดเดิมของบิดาบ้าง ส่วนผมก็ทำเพียงแค่ขับรถไปส่งและมองดูอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

ตอนที่อยู่ไร่ไม่รู้สึกว่าหนึ่งตะวันจะโตเป็นผู้ใหญ่เลยสักนิด แต่งานทุกอย่างของนาย นายน้อยหนึ่งตะวันกลับไม่อิดออดที่จะทำ แถมทำได้ดีด้วยซ้ำไป ผมเสียอีกที่ทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ หงุดหงิดใจทุกทีที่มีใครเข้าใกล้หนึ่งตะวันเกินจำเป็น

“เรื่องนี้เข้าตอนช่วงที่ไปอยู่ไร่แรก ๆ อดดูในโรงเลย ดีที่ไอ้พอร์ชซื้อแผ่นไว้ให้”

นายน้อยกระวีกระวาดไปเปิดเครื่องเล่นซีดีบนชั้นวาง พักเดียวก็มานั่งโซฟาตัวเดียวกัน เอนกายเบียดชิดจนผมได้กลิ่นอ่อน ๆ ของแชมพู เมื่อก้มลงมาหอมเบา ๆ ชายหนุ่มก็เบี่ยงตัวออกเปลี่ยนท่ามาเป็นนอนหนุนตักผมบนโซฟาตัวเดียวกันแทน

“เดี๋ยวมีคนเห็นนะครับ”

“ช่างเขาสิ”

“ไม่กลัวคุณชนินทร์รู้แล้วเหรอ”

“ไม่มีใครบอกพ่อหรอก” คนบนตักพูด พลางลูบหัวเข่าผมไปด้วย “อยากอยู่แบบนี้นาน ๆ จัง”

“ไม่มีใครห้ามเสียหน่อย”

“นี่กฤช” นายน้อยเรียกพลางพลิกตัวนอนเงยหน้า สบตากับผมที่ก้มลงไปพอดีโดยตรง “อยู่ที่นี่อึดอัดหรือเปล่า ดูนายไม่ค่อยชอบ”

“ก็ ประมาณนั้นมั้งครับ” ผมสารภาพตามความจริง ไล้หลังมือไปบนโครงหน้า “ไม่คิดว่าอยู่กรุงเทพ ฯ จะมีคนชอบคุณมากขนาดนี้ รู้อย่างนี้แล้วอยากเก็บไว้ที่ไร่คนเดียว”

คนบนตักหัวเราะคิกคัก พลิกตัวอีกครั้งซุกหน้าเข้าฟัดกับหน้าท้อง ใช้ฟันขาวเรียงสวยงับเบา ๆ แต่สิ่งที่ติดมาด้วยเป็นเพียงเสื้อยืดสวมสบายของผม

“ถ้าเคลียร์งานเสร็จแล้วรีบกลับไปที่ไร่กันเนอะ”

ผมยิ้มรับ เรื่องของหนึ่งตะวันกับคุณตุลย์เป็นเรื่องที่เราต่างไม่พูดมันออกมาหลังจากวันนั้น ที่คาใจก็เป็นลูกค้าแต่ละคนที่ออกไปพบ ในสัปดาห์หนึ่งๆ จะมีโทรศัพท์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานโทรติดต่อเข้ามาไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง หนึ่งตะวันโดดเด่นและมีเสน่ห์ราวกับคนละคนกับนายน้อยเอาแต่ใจที่ผมรู้จัก บางทีนั่นอาจเป็นเสน่ห์ของนักธุรกิจ เสน่ห์ที่หลอกล่อให้แมงเม่าวิ่งเข้าหากองเพลิงงามตา

ยังไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ดังก็ขึ้นอีกครั้ง ผมที่จับมือประสานกับคนรักไว้ต้องผละออก ปล่อยให้หนึ่งตะวันลุกไปรับสายโดยได้แต่มองแผ่นหลังเคลื่อนออกห่าง เขาอยู่แค่ตรงนี้ ความอุ่นจากไอร้อนของร่างกายยังตราตรึงอยู่แทบตัก แต่เมื่อเพ่งพิศให้ดีกลับตระหนักได้ว่าผมอยู่ห่างไกล ไกลที่จะโอบกอดดวงตะวันนั้นไว้กับตัว

หากเทียบกันแล้ว กับความรู้สึกเมื่อครั้งเก่าที่คบหากับพี่นุ่น ถ้านั่นเป็นความหึงหวงแบบเด็ก ๆ ที่ไม่อยากให้คนรักห่างกาย กลัวความโลเลของพี่นุ่นจะทำร้าย ครั้งนี้กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง ที่นั่น...ไร่ตะวันฉายแห่งนั้นผมกับหนึ่งตะวันเปรียบเสมือนเพื่อนร่วมงาน แต่เวลานี้ ที่นี่ ที่ ๆ ผมไม่เหลือคุณค่าอะไรนอกจากช่วยโอบกอดเขาไว้ยามนิทราความรู้สึกหึงหวงนั่นกลับกลายเป็นว่าใครก็ดูคู่ควรกับหนึ่งตะวันมากกว่าตัวเอง

ผมถอนหายใจ อดคิดไม่ได้ว่ามีสักครั้งไหมที่นายน้อยคนเก่งจะคิดในทำนองเดียวกัน

ผมนั่งที่เดิมมองโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่หนึ่งตะวันบังคับซื้อให้เพราะบางครั้งจำเป็นต้องติดต่อกันผ่านอินเตอร์เน็ต หน้าจอเป็นภาพของวันที่เราไปงานเลี้ยงนั่นด้วยกัน เดิมทีอยู่ที่กล้องของนายน้อย ถูกส่งต่อมาให้ผมและขอร้องกึ่งบังคับให้ตั้งเหมือนกัน ใบหน้าหนึ่งตะวันแช่มชื่น สดใส แตกต่างที่พูดคุยกับลูกค้าแค่แววตา แต่ดวงตากลมดิกคู่นั้นจะมีให้เพียงผมแบบนี้เสมอไปหรือไม่

ผมมีอะไรที่รั้งเขาไว้กับตัวได้บ้าง

ดวงตะวันกลับมาอีกครั้ง นั่งเบียดกระแซะผมเหมือนเคย ยิ่งเขาดีด้วยเท่าไรผมยิ่งหวั่นใจ ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแบบนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไรกัน

“เดี๋ยวพี่ตุลย์มาหา”

เสียงทุ้มเอ่ยบอก เป็นประโยคที่ผมไม่อยากได้ยินเลยสักนิด “มาทำอะไรครับ นายก็ไม่อยู่แล้ว”

“เพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศส ซื้อของมาฝากน่ะ”

“ดูสนิทสนมกันนะครับ”

หนึ่งตะวันเงียบเสียงไป ขณะที่ผมรอให้เขาอธิบายมันออกมา ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากัน ระบายลมหายใจเล็กน้อยก่อนขยับเปิด
“ก็ลูกค้ารายสำคัญ ไวน์ของพ่อวางที่ห้างของพี่ตุลย์เยอะ องุ่นสดด้วย เขามีเครือญาติทำโรงแรมอีกหลายที่ ช่วงนี้กำลังดีลขอให้ไปเป็นเมนูแนะนำในโรงแรม อีกอย่าง...เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยด้วย”

“เท่านั้น?”

“อื้ม จะให้มีอะไรอีกล่ะ”

หนึ่งตะวันถูแก้มตัวเองกับบ่าผม เรื่องสำคัญที่บอกว่าเคยคบหากันแบบไหนถูกละไว้ เขากลบเกลื่อนด้วยการชวนคุยเรื่องหนัง ผมนิ่งเงียบ ตั้งคำถามลึก ๆ ว่าทำไมถึงต้องปิดบังกัน แต่กระนั้นก็พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมา อดีตสอนเรื่องการใช้อารมณ์คุกคามอีกฝ่ายเพราะความหึงหวงมามากพอแล้ว แม้อดไม่ได้ที่จะรู้สึก...

“คุณหนึ่ง” ผมเรียกอีกฝ่ายเมื่อหนังใกล้จบ เจ้าของชื่อเลิกคิ้ว เอาฝ่ามือผมไปเขี่ยเล่น “ทำไมถึงชอบผมเหรอครับ”

แก้มขาวขึ้นสีเล็กน้อย ก่อนถูกบดบังด้วยการเอามือผมวางทาบบนหน้า “จะไปรู้ได้ไง นายล่ะ ทำไมถึงชอบฉัน ตอนแรกบอกไม่มีวันไม่ใช่เหรอ”

“คุณหนึ่งน่ารัก” ผมพูดตามจริง “ผมอยากให้คุณหนึ่งน่ารักแค่กับผม”

“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” หนึ่งตะวันพูดเสียงแผ่ว “ฉันก็อยากให้นายทำตัวน่ารักแค่กับฉันเหมือนกัน แต่ใช้ไม่ได้เลย ชอบดุแถมยังทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้ต้องการสุภาพบุรุษจุฑาเทพหรอกนะ คนเราต่างก็มีความภูมิใจของตัวเองทั้งนั้น ฉันก็เป็นผู้ชาย นายไม่จำเป็นต้องดูแลฉันตลอดเวลาก็ได้”

“คุณหนึ่งมีแฟนมากี่คนแล้วครับ”

“โหย ใครจะไปนับ ทำอย่างกับนายนับอย่างนั้นแหละ”

“ของผมสี่”

พูดตามความจริง ตอนมัธยมสามคน คบพร้อม ๆ กัน หลังจากนั้นก็เป็นพี่นุ่นที่จริงจังขึ้นมาหน่อย ส่วนหนึ่งตะวันเป็นคนที่จริงจังมากที่สุด เหมือนกับว่าผมสามารถมองเห็นอนาคตที่อยู่ร่วมกับเขา ผลัดกันพะเน้าพะนอเอาใจจนวาระสุดท้ายของชีวิต ถ้านายน้อยบอกว่าฝันที่จะมีรักนิรันดร์กับใครสักคน ผมเองก็ยินดีที่จะเป็นรักครั้งนั้นโดยไม่อิดออดแต่อย่างใด

“ช่างมันเถอะน่า ก็แค่อดีต นายจะหึงอดีตของฉันงั้นเหรอ?”

คนบนตักยักคิ้วยวน ใช้คำที่ครั้งหนึ่งผมเคยถามเขาย้อนกลับมาได้อย่างเจ็บแสบ ผมหัวเราะ บี้จมูกรั้นนั้นด้วยข้อนิ้วกลางกับนิ้วชี้

“ยียวนนักนะ”

“เคยพูดเองไม่ใช่หรือไง”

ผมไม่เถียง พักเดียวก็มีเสียงล้อยางบดถนนหน้าบ้าน หนึ่งตะวันลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไม่วายเอาหน้าผากมาถูหัวไหล่ นับวันยิ่งอ้อนเหมือนลูกแมวที่เอาตัวมาสีเจ้าของก็ไม่ปาน กระทั่งป้าจิ๋วเดินเข้ามานายน้อยก็ผละตัวออกห่างโดยทิ้งระยะจากผมพอประมาณ

“พี่ตุลย์หรือเปล่าครับ”

“ใช่ค่ะ”

“อ้อ งั้นเดี๋ยวผมไปรับเอง กฤชไปด้วยกันไหม หรือจะดูหนังต่อ”

“ผมอยู่นี่แหละครับ” พูดพลางส่งยิ้มให้อ่อน ๆ บางทีการเลี่ยงไม่ออกไปเผชิญหน้าอาจเป็นการตัดไฟแต่ต้นลมได้ดีที่สุด ผมห้ามตัวเองไม่ได้ ยิ่งคิดว่าคุณตุลย์เพียบพร้อมมากเท่าไรยิ่งเก็บมารู้สึกไม่สบายใจมากเท่านั้น

“งั้น..เดี๋ยวฉันมา”

ผมครางรับ หันกลับมามองโทรทัศน์ที่เปิดแผ่นหนังทิ้งไว้ จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ว้าวุ่นและร้อนรน ภาพที่เหมือนสงบนิ่งแท้จริงแล้วเป็นเพียงสิ่งที่ผมต้องทำ ควรจะทำ
แม้มันจะยากลำบากเหลือเกิน




รถของคุณตุลย์เคลื่อนออกจากรั้วบ้านเดี่ยวของหนึ่งตะวันไปอย่างเอื่อยเฉื่อย ผมยืนมองจากระเบียงห้องนอน เท้าแขนกับลูกกรงปูนทอดสายตาออกไกลกระทั่งรถยุโรปสีดำขลับคันนั้นหายลับไป ความรู้สึกที่หนักอึ้งเบาบางไปทีละน้อย แต่ยังคงขมุกขมัวในใจไม่หายไป

สองชั่วโมงกว่าที่หนึ่งตะวันอยู่ตามลำพังกับคนรักเก่า ผมเก็บตัวอยู่บนห้อง นอนนิ่ง ๆ มองเพดาน นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา นึกเอาเองตลอดว่าคุณหนึ่งคือดวงตะวันของผม เป็นแสงนำทางที่อยู่ในอุ้งมือของผมเพียงคนเดียว

มาถึงตอนนี้ก็อดคิดไม่ได้ว่าแท้ที่จริงแล้วไม่เคยมีใครจับต้องพระอาทิตย์ได้

เสียงประตูห้องปิดลงระหว่างผมจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง เมื่อหันหลังกลับไปเห็นถุงกระดาษดีไซน์หรูในมือขาว หนึ่งตะวันหยิบของด้านในออกมาแกะกล่อง และพบว่ามันคือน้ำหอมดีไซน์สวยจากอดีตคนรัก

“พี่ตุลย์ซื้อน้ำหอมมาฝาก”

คนพูดเอ่ยโดยไม่ละสายตาออกจากขวดแก้วเลยสักนิด ฉีดลงบนข้อมือ ดมกลิ่นแล้วยิ้มระรื่น “หอมมากเลย อ้อ แล้วมีขนมน่ารัก ๆ อีกเยอะเลยข้างล่าง ฉันแบ่งแยกไว้ให้โจ้แล้ว คงได้กลับกันก่อนจะหมดอายุ นี่ หอมไหม”

ข้อมือขาวส่งมาให้ ผมเบือนหน้าหนี ปัดมือเล็กออกไม่จริงจังนัก “ผมไม่ชอบน้ำหอม”

“แต่มันหอมจริง ๆ นะ”

“คุณหนึ่งชอบมากเลยเหรอครับ”

“ก็ชอบสิ” เขายื้อมือตัวเองกลับไปดมอีกครั้ง ท่าทางถูกอกถูกใจนักหนา เห็นภาพแบบนั้น ความสุกใสในแววตา ร่างกายที่ติดกลิ่นของคนอื่นอยู่ ก็รู้สึกปวดแปลบขึ้นมาในอก

สองขาก้าวประชิด หนึ่งตะวันเงยหน้าขึ้น สะดุ้งตกใจเมื่อเห็นแววตาวาวโรจน์ที่จ้องมองอยู่

“อะ...อะไร”

“ชอบมากกว่าผมหรือเปล่า”

“พูดอะไรของนาย ไม่เล่นด้วยนะ ทำท่าแบบนั้นนั่นมันอะไร น่ากลัวชะมัด”

“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ ที่ลูกค้าจะเอาของมาให้ถึงบ้านแบบนี้”

เขาก้าวถอย วางขวดน้ำหอมไว้ที่เดิม ผมข่มอารมณ์แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเมื่ออีกฝ่ายสนอกสนใจของที่ได้รับมาจากชายอื่นเป็นพิเศษ

“ก็...พี่ตุลย์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยด้วย เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไง”

ผมหยิบขวดน้ำหอมนั้นขึ้นมา โยนลงถังขยะแทบจะในทันที หนึ่งตะวันหันขวับ มองผมด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“กฤช! มีสิทธิ์อะไรมาทิ้งของของฉันนะ”

“คุณบอกผมแล้วว่าคุณตุลย์เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย แต่ที่คุณไม่เคยบอกคือเขาเป็นแฟนเก่า”

ดวงตาของคู่สนทนาอ่อนแสงลง เม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย

“ที่ต้องปิดบังเรื่องนี้...เพราะอยากกลับไปหาเขาหรือยังไง”

“ไม่ใช่นะ! เพราะเขาเป็นลูกค้าต่างหาก”

“เลิกมองผมเป็นไอ้ซื่อบื้อที่จะยอมให้คุณปั่นหัวไปเสียทุกเรื่องเสียทีเถอะหนึ่งตะวัน”

“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น! แค่ไม่อยากให้นายไม่สบายใจเท่านั้นเอง” เสียงนั้นแข็งกระด้างในท่อนแรก และแผ่วลงในประโยคถัดมา หนึ่งตะวันเดินกลับมาโอบกอดผมด้วยสองแขน ซบหน้าลงบนบ่าอย่างร้องขอ

“ฉันรู้ว่านายขี้หึง แต่จะห้ามฉันไม่ให้คุยกับพี่ตุลย์เลยไม่ได้หรอกนะ มันเป็นงาน”

“ต่อให้ต้องแลกด้วยร่างกายก็จะทำเหรอครับ”

“กฤช!”

“ถ้าอย่างนั้นบอกผมมาสิว่าไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณตุลย์ นักธุรกิจหมื่นล้านที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยเอาเวลาที่แทบจะไม่มีเลยมาก้อร้อก้อติกคุณทำไม”

ผมยกมือขึ้นนวดขมับ พูดออกไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะข่มความรู้สึกนี้ไว้ตั้งแต่ทีแรก หนึ่งตะวันก้มหน้าลง ผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกแบบไหน กำลังรู้สึกผิด เสียใจ หรือกระทั่งไม่รู้สึกอะไรเลยในขณะที่ผมเป็นบ้าอยู่ฝ่ายเดียว

เขาเก่งเรื่องทำให้คนอื่นรัก

ถ้าภูดิศบอกผมเรื่องนี้ตั้งแต่แรก อย่างน้อยก็น่าจะเผื่อใจเอาไว้มากกว่านี้ สักนิดก็ยังดี

“ผมขอออกไปข้างนอกสักพักนะครับ ที่พูดไปก็ช่างมันเถอะ คิดเสียว่าไม่ได้ยิน”

“กฤช!”

“ปล่อยผม” มือเล็กเกี่ยวข้อศอกผม ดึงรั้งไว้ด้วยสองมือ ส่ายหน้าสะบัดแต่ปราศจากด้วยคำพูดใด ๆ

“คุณหนึ่งปล่อยผม ผมแค่จะออกไปสงบสติอารมณ์”

ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ เรี่ยวแรงของหนึ่งตะวันน้อยนิดเมื่อเทียบกับผมหากแต่เหนียวแน่นเหมือนคีมเหล็ก ผมไม่กล้าสะบัดออกแรง ได้แต่ยื้อยุดแขนกันอยู่อย่างนั้น กระทั่งท้ายที่สุดก็ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด ใช้มือข้างที่เป็นอิสระรวบคางให้เงยเชิด บดจูบลงบนริมฝีปากมากเท่าที่ใจปรารถนา

กลีบปากบดเบียดซึ่งกันและกัน เต็มไปด้วยโทสะ ยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกอยากจะครอบครองเป็นเจ้าของ หนึ่งตะวันก้าวถอย ขณะที่ผมเดินหน้า ขยับริมฝีปากดูดดึงเอาแต่ใจ สอดใส่ปลายลิ้นต้อนกลับมาขบกัดในริมฝีปากตัวเองก่อนตะล่อมลงลึกสู่โพรงปากอีกฝ่าย

เสียงสปริงลั่นเมื่อร่างเราพากันล้มลงบนเตียง ผมผละจูบออกจากปาก แต่ไม่ละความพยายามที่จะช่วงชิมรสผิวเนื้อนุ่มของอีกฝ่ายไปช้า ๆ แก้มขาว กกหู สอดลิ้นลงลึกจนได้ยินเสียงครางเครือจากหนึ่งตะวัน มือที่จับคางไล่ลงมายังลำคอ อีกข้างกดสะโพกเล็กให้จมลงไปในเบาะเตียง เบียดร่างกายตัวเองแนบแน่น ขบกัดซอกคอพลางถลกชายเสื้อขึ้นสูง

“ดะ...เดี๋ยว!”

คนเบื้องล่างร้องห้ามเมื่อปลายนิ้วสะกิดติ่งไต ผมรู้สึกถึงการตื่นตัวของตนเองและหนึ่งตะวัน มันชัดเจนเมื่อท่อนล่างแนบชิดกันเพียงผืนผ้ากั้น นายน้อยระล่ำระลัก หน้าแดงก่ำ แดงลงมาจนถึงลำคอและต่ำกว่านั้น

 “มะ...มันไม่เหมือนกัน ผู้หญิงกับผู้ชาย” เขาพูดทั้ง ๆ ที่หลบสายตา หัวใจเต้นระส่ำ “ฉันต้องเตรียมตัว...รอได้หรือเปล่า”
ผมไม่เข้าใจ โน้มตัวลงไปแต่รอบนี้กลับถูกมือเล็กยกขึ้นมากั้น

“ฉันให้ทำ ให้ทำจนเสร็จแน่ ๆ แต่มันต้องมีอุปกรณ์ นายรอฉัน แค่สิบนาที สิบนาทีเท่านั้น”

“สิบนาทีที่คุณจะหนีผมไป”

“ไม่หนี” หนึ่งตะวันสบตาก่อนหลุบลงต่ำ “ไม่หนีแน่ ๆ ได้โปรด...อย่าทำให้ฉันขายหน้ากับครั้งแรกของเราได้ไหม”
คำพูดของคนรักทำให้ผมหวนนึกไปถึงคราวแรกที่เราจูบกัน หนึ่งตะวันปรารถนาให้ครั้งแรก ไม่ว่าจะสำหรับเรื่องใดระหว่างผมกับเขาเป็นเรื่องที่น่าจดจำ อย่างน้อยก็เกิดจากความพร้อมของทั้งสองฝ่าย ผมถอนหายใจ ผละตัวลุกขึ้นแม้ร่างกายจะปวดหนึบเต็มทน

กลิ่นของผิวเนื้อนุ่มชัดเจนกว่าในฝัน จูบของหนึ่งตะวันเป็นจริง สัมผัสที่อ่อนนุ่มและเร่าร้อนมากกว่าครั้งไหนยิ่งทำให้สงบสติอารมณ์ได้ยาก เมื่อเป็นอิสระ นายน้อยก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมนอนแผ่ตัวหราลงบนเตียง เฝ้าคิดถึงสาเหตุที่รักแรกของหนึ่งตะวันไปกันไม่รอด

เซ็กซ์

ถึงป่านนี้คงไม่มีเรื่องงี่เง่าแบบนั้นอีกแล้ว ผมไม่ถือสา ไม่ว่าคนรักจะเคยผ่านอะไรมา มันเป็นเพียงอดีต หากแต่นึกว่าที่คุณตุลย์กลับมาจีบหนึ่งตะวันใหม่รอบนี้คงเพราะกาลเวลาผันผ่านมานาน ความกลัวในครั้งนั้นคงจางหายและเขาสองคนคงไปด้วยกันได้ดี

นายน้อยมีคนรักมามากจนนับไม่ถ้วน นึกถึงบทสนทนาสั้น ๆ ในซุปเปอร์มาเก็ตตั้งแต่ครั้งเก่าก่อนที่เจ้าตัวเคยบอกว่าผ่านประสบการณ์อย่างว่ามาแล้วก็ยิ่งคิดว่าบางที เหตุผลข้อเดียวที่ทำให้ทั้งสองไปกันไม่ได้คงถูกลบล้างไปแล้ว
...และผมก็ไม่มีอะไรที่เหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายไว้ได้เลย

แม้กระทั่งความผูกพัน ก็เป็นเพียงรสจูบล้ำลึกและรสรักในความฝันเท่านั้นเอง



Tbc

ดราม่ายังไม่มานะคะะะะ  แฮร่

 

[fay 13]

 

[Veesi3]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด จะได้กันแล้วววววววววว

[B52]

จะจ่ำจี้กันทั้งทีเป็นอันมีเหตุมาขวางตลอด    คราวนี้หวังว่าจะรอดน่ะ

[badbadsumaru]

เอ็นดูกฤช สู้ๆนะนาย เป็นกำลังใจให้

[aiyuki]

กฤช อาจจะมองในแง่ลบเกินไปหรือเปล่า แต่ก็เป็นสิ่งที่คิดได้เมื่อมีตัวเปรียบเทียบ อย่างพี่ตุลย์มา ความสมบูรณ์แบบของชีวิตทำให้กฤช ต้องคิด เอาเถอะ สงสารหนึ่งตะวันเหมือนกัน กลืนไม่เข้า คายไม่ออกล่ะนะ ทำธุรกิจกับแฟนเก่า ตอนที่ตัวเองมีปฟนใหม่แล้วด้วย

[LalaBam]

กฤชเอ้ย เราอยู่ข้างนายนะ

สู้ๆเว้ยกฤช ไอ้พี่ตุลย์นั่นจัดการมันซะ

#ทีมกฤช

[Mouse2U]

นายน้อยคิดน้อยไปหน่อยนะคะเราว่า ก็รู้อยู่หรอกค่ะว่าเรื่องแฟนเก่ามันก็แค่อดีต แต่ถ้าบอกกฤชออกมาตรงๆ มันก็ดีกว่าการปิดบังไม่ใช่เหรอคะ? นี่นายน้อยเล่นบ่ายเบี่ยงตลอดเลย เป็นใครก็คิดค่ะว่าจะไปงุบงิบทำอะไรลับหลังกันหรือเปล่า เฮ้อ~ เรายังแอบคิดเลยค่ะว่าบางทีนายน้อยก็เฟรนลี่เกินไปนะ ดูทุกคนสำคัญเท่ากันหมดเลยน่ะค่ะ

[NOoTuNE]

เพราะทุกอย่างมันรวดเร็วเกินไป ไม่โทษใคร กฤชก็เพิ่งยอมรับในความรู้สึกตัวเองว่ารัก หลังจากที่ไม่เชื่อมันมานานแถมยังเป็นผช. ที่เป็นเจ้านายของตัวเอง. ยังไม่ทันที่จะผูกความสัมพันธ์ กันให้แน่น ให้มั่นคง ก็ต้องมาเจอ เหตุการณ์ต่างๆมาบั่นทอนความมั่นคงในความสัมพันธ์ที่มันเพิ่งจะเริ่มซะแล้ว

ต้องคุยกันมากกว่านี้ กฤชต้องเชื่อมั่นตัวเองมากกว่านี้ เชื่อมั่นนายน้อยมากกว่านี้ ส่วนหนึ่งตะวันก็ต้องทำตัวเองให้น่าเชื่อใส่ใจความรู้สึกของกฤชมากกว่านี้ คุยกันให้มากกว่านี้ อย่างเรื่องน้ำหอม ถ้าได้รับมาแล้วก็แล้วไปไม่มาแสดงอาการให้เห็นว่าดีใจ พอใจต่อหน้าอิกฤช ไอ้คนไม่รู้ไอ้ขึ้หึงมันก็ไม่ชอบใจอยู่แล้วหล่ะ