ตอนที่ 21
นายน้อยคนเก่งอาการดีขึ้นในวันถัดมา เราต่างจงใจที่จะไม่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านไปแล้วราวกับมันเป็นเพียงแค่ความฝันครั้งหนึ่ง มีเพียงรอยเล็บที่แสบเนื้อตอนอาบน้ำกับรอยจูบจาง ๆ บนผิวขาวเท่านั้นที่เป็นสักขีพยานว่าเรื่องคืนนั้นเกิดขึ้นจริง
ผมนั่งเท้าคาง ฝุ่นที่ขะมุกขมัวในใจสูญสลาย มันไม่ใช่เพียงความรู้สึกปรารถนาที่จะครอบครองอีกฝ่าย แต่คล้ายกับได้เป็นหนึ่งเดียวกัน ผมกับหนึ่งตะวัน คนรักที่เอาแต่เขินอายอยู่ในอ้อมแขน
ทั้ง ๆ ที่อายุมากกว่าแท้ ๆ แต่กลับเหมือนเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่น
เจ้าของคนที่อยู่ในความคิดบรรเลงเพลงของบีโธเฟ่น สัมผัสลงบนคีย์เนิบช้า ละมุนละม่อม บรรจงกดสัมผัสลงบนคีย์บอร์ดแต่ละตัวอย่างระมัดระวัง คล้ายปลายนิ้วกำลังเริงระบำอยู่บนแป้นเสียง หนึ่งตะวันตอนนี้เหมือนเทพบุตร เขาสวมแค่เสื้อยืดมีราคากับกางเกงขาสั้นประมาณเข่า แต่กลับดูหรูหราเมื่อเล่นเพลงด้วยอารมณ์ที่สุนทรีย์กว่าครั้งไหน ๆ
ดวงตะวันของผมกำลังยิ้มอยู่แม้เพียงมุมปากเล็กน้อยแต่ก็สังเกตเห็นได้ ความสุขในแววตาคงระบายมันออกมาชัดเกินไป เพลงที่เล่นแม้จะดูเศร้าสร้อยแต่กลับทำให้อิ่มเอม บ้านหลังใหญ่ เหมือนมีเพียงแค่เรา คล้ายกับหยุดความเคลื่อนไหวของภายนอกไว้แน่นิ่ง
“นายชอบเพลงอะไร”
“ครับ?”
“เพลงที่ชอบฟังมากที่สุด” หนึ่งตะวันถาม พักเดียวก็หยุดปลายนิ้วเมื่อมาถึงทำนองห้องสุดท้าย แช่กดอยู่พักใหญ่จนถ้าเป็นเสียงร้องคงหมดลมแล้วจึงผละออก หนึ่งตะวันเดินมานั่งเบียดบนโซฟาเหมือนที่เคยทำ เอาแก้มแนบหัวไหล่ก่อนร่วงลงเล็กน้อยเมื่อผมเบี่ยงตัวดึงเข้ามากอด
“เพลงที่คุณหนึ่งบรรเลง”
“ไหนตอนนั้นคุณนุ่นบอกนายไม่ค่อยปากหวาน”
“ไปฟังคนอื่น” ผมว่า “อยากรู้ให้ชิมเองครับ”
หนึ่งตะวันหัวเราะแต่ก็ยืดตัวมาจูบที่ปาก ดวงตาสุกสกาววาววับ เบียดตัวเข้าหาอีกกระทั่งนั่งบนตักผมทั้งตัว
เจ้าลูกแมวขี้อ้อนคนนี้ น่าฟัดไม่ให้เหลือชิ้นดีจริง ๆ
“นี่คุณหนึ่ง” ผมเรียกชื่อซุกจมูกลงไปตามลำคอ คนบนตักเอียงให้จูบง่ายดาย
“ไม่ได้กอดมาหลายวันแล้วครับ”
“เหรอ แล้วไง”
“วันนั้นผมทำไม่ดีเหรอครับ”
“อะไรของนาย”
“ก็คุณหนึ่งไม่เห็นอยากทำอีก”
หนึ่งตะวันเงียบไป ซบหน้าผากลงบนบ่า คลอเคลียอย่างที่เจ้าตัวถนัด “มันเจ็บ”
“แต่คุณก็เสร็จไปตั้งสองรอบ”
“เพราะนายแกล้งฉันต่างหาก”
“ผมอยากให้คุณหนึ่งมีความสุขต่างหาก”
“โกหก” คู่สนทนาเถียงเสียงขรม “อยากมีความสุขเองหรอก คิดว่าไม่รู้หรือไง”
ผมหัวเราะลงคอ ไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ “เวลากอดคุณหนึ่งแล้วผมมีความสุขจริง ๆ นี่ครับ”
ว่าพลางช้อนคางสวยขึ้นเงย ก้มหน้าลงจุมพิตบนกลีบปากสวยได้รูป ดวงตามองอีกฝ่ายหวานฉ่ำ อยากจะกลืนกินซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หนึ่ง” ผมมักจะเรียกด้วยชื่ออย่างเดียวทุกครั้งที่ออดอ้อน ไล่ฝ่ามือลงต่ำมาโอบรอบสะโพก ลูบเบา ๆ ให้พอรู้สึก
“ไอ้เด็กทะลึ่ง มือจับที่ไหนน่ะ”
“ที่ไหนล่ะครับ”
ยังไม่ทันตอบเสียงโทรศัพท์ของหนึ่งตะวันก็ดังขึ้นมาขัด เป็นแบบนี้เสียทุกครั้ง งานที่คุณชนินทร์ฝากฝังไว้ยังไม่จบง่าย ๆ และผมก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนทุกอย่างจะลงตัว ผมไม่เข้าใจระบบ ช่วยเหลืออะไรหนึ่งตะวันไม่ได้ และดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ
“วันนี้วันอาทิตย์” ผมพูด กระชับแขนให้แน่นกว่าเก่า ไม่ยอมปล่อยคนในอ้อมแขนไปรับโทรศัพท์ง่าย ๆ “เวลาพักผ่อน ไม่ต้องรับสายไม่ได้เหรอครับ”
“ถ้าเป็นเรื่องงานก็แย่น่ะสิ”
“เรื่องงานผมให้เวลาตั้งหกวันแล้ว แค่วันอาทิตย์วันเดียวเอง นี่มันวันครอบครัวนะคุณหนึ่ง”
“นี่ กฤช ธุรกิจส่วนตัวไม่มีวันหยุดหรอกนะ” หนึ่งตะวันพูดด้วยเสียงระอา ผมไม่ชอบเวลาที่เขาเป็นผู้ใหญ่ ทุกครั้งที่มีเรื่องงานมาเกี่ยวเจ้าแมวตัวเดิมจะไม่ใช่แมวเหมียวขี้อ้อนของผมอีกต่อไป
“ไม่เอาน่า อย่าทำตัวเป็นเด็กนักเลย ปล่อยก่อน ฉันจะไปคุยงาน”
“ถ้าไม่ใช่เรื่องงานล่ะ”
“กฤช อย่างี่เง่า”
พอถูกดุด้วยน้ำเสียงจริงจังผมก็คลายอ้อมแขนลง หนึ่งตะวันลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะ รับสายโดยที่หันหลังให้
“ครับ พี่ตุลย์”
ผมเพิ่งรู้ในนาทีนั้นว่าความขุ่นในใจไม่ได้จางหายไปเพียงเพราะได้ครอบครองหนึ่งตะวัน หากแต่เจ้าของชื่อนั้นห่างหายไปพักใหญ่จนเหมือนไม่มีตัวตนเลยต่างหากที่ทำให้ผมสบายใจอย่างแท้จริง ผมมองแผ่นหลังลาด หนึ่งตะวันเอี้ยวตัวกลับมามองเพียงเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไปนอกห้อง ผมนั่งอยู่ที่เดิม กำมือเข้าหากันแน่น อึดอัดเหมือนคนหายใจไม่ออก แต่สิ่งที่ทำได้ก็เพียงทอดสายตามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
‘กฤช อย่างี่เง่า’เสียงนั่นสะท้อนดังมาไกล คล้ายกับเป็นประโยคที่เคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว ไม่ใช่ผมยังรักฝังใจถึงเพียรนึกถึงครั้งคราวคบกับพี่นุ่นอยู่บ่อย ๆ แต่ความเจ็บปวดตอนนั้น ความผิดหวังที่ทำให้ผมแทบจะไม่อยากเริ่มใหม่กับใครเด่นชัดราวกับเป็นแผลเป็นนูนพองให้เฝ้าระลึกถึง
ประโยคนั้นดังขึ้นชัดเจนข้างใบหูเมื่อไม่นานมานี้
สุดท้ายผู้ชายที่ดีกว่าผมทุกอย่างก็พาความรักผมไป
สุดท้าย...ประวัติศาสตร์จะเวียนมมาอีกครั้งหรือไม่
เป็นสิ่งที่ผมไม่อาจหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย
“เดี๋ยวพี่ตุลย์จะมาที่บ้าน”
ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอนของหนึ่งตะวันเงียบเชียบ เป็นหนังสือที่คุณพอร์ชเอามาให้เมื่อหลายวันก่อน คล้ายหนังสือฮาวทู หนทางนำไปสู่การประสบความสำเร็จที่ผมไม่ค่อยใส่ใจนัก ภูดิศบอกว่าเป็นเรืองที่น่าสนใจ สำหรับนักธุรกิจมือใหม่ควรจะหาอ่านไว้เป็นแนวคิด ผมทิ้งไว้หลายวันแล้วเพิ่งมีโอกาสได้หยิบมาดูจริง ๆ จัง ๆ ก็วันนี้
“ฟังอยู่หรือเปล่า”
ผมได้ยิน แต่ไม่เรียกว่าฟัง ตายังกวาดมองตัวอักษรบนกระดาษสีขาวเชื่องช้า ราวกับอยากให้มันช่วยทำให้ผมหลุดออกไปสู่อีกมิติ มิติที่ไม่มีความหงุดหงิดลอยฟุ้งอยู่ในใจและพาลพาโลทำทุกอย่างพังง่าย ๆ ด้วยมือตัวเอง ทว่าไม่นานนักหนังสือที่ถืออยู่ก็ถูกยื้อออก หนึ่งตะวันโยนมันลงบนเตียง กอดอกอยู่ตรงหน้า
“นายไม่มีสิทธิ์มาเมินฉันนะ”
“ผมได้ยิน”
“พี่ตุลย์ไปคุยกับญาติให้ มีข้อเสนอบางอย่างที่อยากให้ฟังก่อนฉันจะไปเจอครอบครัวเขา”
“ครับ” ผมตอบรับเสียงเนือย มองออกไปนอกหน้าต่าง บรรยากาศระหว่างเราแย่ลงอีกแล้ว ไม่เหมือนก่อนหน้านี้เลยสักนิด คล้ายกับว่าชื่อตุลย์ก่อพายุก้อนใหญ่ ตั้งเค้าของเมฆฝนสีทะมึนมาแม้ไม่ปรากฏตัว
ทำไมผมถึงหงุดหงิดผู้ชายคนนั้นได้มากขนาดนั้น กับภูดิศยังไม่รุนแรงได้ถึงเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกตอนนี้เลยด้วยซ้ำ
“จะให้ฉันทำยังไง มันเป็นงาน”
“ผมไม่ได้ว่าอะไร”
เหมือนกับหนึ่งตะวันกำลังย้ำความจริงที่ว่าผมไม่มีสิทธิ์หึง ต่อให้ลูกค้าคนนั้นเป็นแฟนเก่าที่มีดวงตาพราวระยับ จับจ้องคนรักของผมไม่วางตาก็ไม่มีสิทธิ์รู้สึก ผมกำลังทำความเข้าใจ พยายามทำตัวให้ไม่เป็นปัญหามากที่สุด
“กฤช”
“จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ”
ผมได้แต่พูดแบบนี้ เพราะสิ่งที่มากกว่านั้นรู้ดีว่าไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมา ผมห้ามเขาไม่ได้ ไม่เหมือนหนึ่งตะวันที่จะมาร้องไห้ขอร้องให้ผมเลิกยุ่งกับพี่นุ่นสักที
ทั้ง ๆ ที่คนรักเก่าของผมไม่ได้มีเยื่อใยกันแล้ว แตกต่างกับคุณตุลย์โดยสิ้นเชิง“เดินหนีอีกแล้ว”
หนึ่งตะวันพูด ครั้งนี้เสียงอ่อนลง พักเดียวก็มีมือมาโอบกอดรอบเอวจากทางด้านหลัง แก้มนิ่มแนบลงผ่านผ้า กระชับแขนเข้ากอดผมไว้แนบแน่น
“ทำกันไหม”
“คุณหนึ่ง”
“ยังพอมีเวลา ทำกันเถอะ”
“เลิกง้อผมด้วยวิธีนี้เถอะครับ เซ็กซ์ไม่ใช่คำตอบของทุกอย่าง”
“ฉันแค่อยากทำให้นายสบายใจ”
“ผมไม่มีวันสบายใจหรอกครับ ตราบใดที่ยังมีคนจ้องจะคาบคนรักของผมไปตลอดเวลาแบบนี้” เว้นระยะช่วงหนึ่งเพื่อถอนหายใจ ผมเองก็ไม่อยากให้หนึ่งตะวันรู้สึกไม่ดี “ทำอะไรก็ทำเถอะครับ ผมไม่ว่าหรอก แค่ไม่อยากรับรู้เท่านั้นเอง”
“ฉันรักกฤชนะ” คนที่กอดอยู่พูดเสียงแผ่ว อ้อมกอดนั้นสั่นไหวเล็กน้อย “รักมากเลยรู้หรือเปล่า”
“ผมทราบ”
เงยหน้ามองเพดาน บางทีอาจเป็นผมเองที่คิดมากไป “ผมก็รักคุณหนึ่งไม่แพ้กันหรอกถึงได้หึงขนาดนี้”
ผมสารภาพ...จากใจจริง
วันนี้รถที่เข้ามารับหนึ่งตะวันไปเป็นเมอร์เซเดส สองที่นั่ง ผมยืนอยู่ที่ระเบียงเหมือนเดิม เหมือนทุกครั้งที่คุณตุลย์มาหา สบตากับเจ้าของรถยามเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มอย่างคนชนะ ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้แม้แต่เคยครอบครองหนึ่งตะวันสักครั้งส่งมาให้ บีบเค้นให้ผมรู้สึกต่ำต้อยและวิ่งตามไม่ทัน
โดยส่วนตัวแล้วผมชอบโลกใบนั้น ไร่ตะวันฉายที่มีเพียงความสงบเงียบ ผมกับหนึ่งตะวันแตกต่างกันเพียงฐานะที่เพียงคนในไร่เท่านั้นจะเข้าใจ เมื่อเดินออกมาข้างนอก ผมกับเขาก็กลายเป็นเพียงมิตรสหายสองคนที่ทัดเทียมกันไปทุกอย่าง
แม้หนึ่งตะวันจะพูดว่าผมเป็นผู้ช่วย แต่สายตาของคนที่นี่ไม่มีใครมองมาอย่างเป็นมิตร แต่ละคนมีกิจการที่ตัวเองดูแล ได้รับการนอบน้อมจากผู้ช่วยคนอื่นเหมือนพระเจ้า ดังนั้นผมจึงถูกกดเหยียดจากการกระทำของมิตรสหายในแวววงธุรกิจของคนรักไปโดยปริยาย
ผมไม่โกรธหนึ่งตะวันที่บอกใคร ๆ แบบนั้น มันควรจะเป็นเช่นนั้นตราบใดที่ยังไม่ขออนุญาตคบหากันเปิดเผยจากคุณชนินทร์ ผมไม่รู้ว่าที่นี่เป็นอิสระเรื่องเพศสภาพส่วนบุคคลมากแค่ไหน ผมยินดี ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นถ้าเรื่องระหว่างเราจะเกิดขึ้นอย่างลับ ๆ
ขอเพียงอย่างเดียว คือการกระทำนั้นเป็นไปโดยบริสุทธิ์ใจเมื่อรถคันหรูแล่นหายไปจากสายตาก็ทอดถอนหายใจ ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง รู้สึกพ่ายแพ้ยับเยิน
“คุณกฤชคะ”
เสียงเรียกนั่นดังก่อนป้าจิ๋วจะเคาะประตู หนึ่งตะวันขอให้ทุกคนเรียกผมอย่างนั้น และจากความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครเอ่ยปากพูดผมก็กลายเป็นคุณกฤชของบ้านนี้อีกครั้งเมื่อเปิดประตูรับโทรศัพท์บ้านไร้สายในมือของแม่บ้านก็ส่งมาให้ ผมไม่มีเพื่อนที่กรุงเทพฯ ดังนั้นจึงอดแปลกใจไม่ได้ เมื่อรับสายแล้วเป็นภูดิศที่โทรเข้ามา
“คุณหนึ่งไม่อยู่ครับ”
“อ้อ รู้แล้วแหละ นายทำอะไรอยู่หรือเปล่า จะชวนออกไปซื้อของน่ะ”
“ชวนผม?”
“อืม วันนี้วันเกิดไอ้หนึ่งมัน ไม่ได้บอกล่ะสิ”
“ขอโทษครับ ผมไม่ทราบจริง ๆ”
“จะออกไปหรือเปล่า เดี๋ยวไปรับ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา “สักสิบนาทีได้ไหมครับ ขอแต่งตัวก่อน”
หนึ่งตะวันมีเพื่อนสนิทอีกสองคนนอกเหนือจากภูดิศ ชื่อดินกับโน่ หนึ่งในสองคนนี้เป็นลูกชายรัฐมนตรีที่ไปเจอกันที่อังกฤษ ผมมีโอกาสเจอครั้งแรกเพราะภูดิศนัดทั้งสองไว้ที่ห้างสรรพสินค้าของคุณตุลย์ด้วย
“นี่กฤช ผัวไอ้ตะวัน”
“ผัวเลยเหรอวะ”
“เออ” ภูดิศพูดกลั้วหัวเราะ “ไอ้ตะวันอยากได้จะลงแดงตาย”
“คุณพอร์ช”
“เฮ้ย เลิกเรียกคุณได้แล้ว เป็นเพื่อนกันหมดนี่แหละ” เจ้าของชื่อตบบ่าผมเบา ๆ
“กฤชเด็กกว่าเราสามปี ทำงานให้พ่อไอ้ตะวัน”
“หุ่นโคตรดี” คุณโน่พูดพลางชกที่อกผม “ไอ้หนึ่งมันชอบแบบนี้อยู่แล้วนี่”
“แต่คนนี้ท่าทางจะชอบมาก ถึงขั้นยอมเสียซิง”
“อย่าให้กูเมาท์เพื่อนเลยว่ะ” ภูดิศเป็นคนที่พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ร่ำ ๆ งอแงทุกวันว่าไอ้กฤชแม่งไม่ยอมทำอะไรสักที”
เสียงตบมือดังฉาดเมื่อเพื่อน ๆ ได้ยินประโยคนั้น ผมมองหน้าคนนั้นนคนนี้ ไม่มีบทที่จะพูดขึ้นมา “ไอ้โน่กับไอ้ดินไม่ใช่เกย์ ไม่ต้องห่วง ถึงเนื้อถึงตัวกับมันได้”
“ส่วนไอ้พอร์ชก็เป็นรุก” ข้อนั้นผมทราบดี “แล้วนี่ไอ้หนึ่งไปไหน”
“พี่ตุลย์มารับ”
“พี่ตุลย์ แฟนเก่ามันน่ะนะ” บดินทร์พูดพลางทำหน้าแหยง คนนี้เป็นเพื่อนของหนึ่งตะวันกับภูดิศตั้งแต่มหาวิทยาลัย เป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง “ไหนว่าจะหมั้นกับคุณเอื้องแล้ว”
“หมั้นก็ส่วนหมั้น เสียดายก็ส่วนเสียดาย ไอ้หนึ่งมันน่ารัก ใคร ๆ ก็ชอบ”
ผมเห็นด้วยโดยปราศจากข้อโต้แย้ง
“ว่าแต่จะเซอร์ไพรส์อะไรมันดี”
“ถุงยางลายคุมะ” บดินทร์เป็นคนเสนอ หัวเราะร่วนลงคอ “แล้วให้ไอ้กฤขเป็นคนใส่ ตอนเอาคงมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้ง”
“ตะวันได้มาด่าพ่อมึงถึงบ้าน”
“เอ้า กูหวังดีนะ”
“เขาอาจจะสดกันก็ได้” ลูกชายรัฐมนตรีกล่าวยิ้ม ๆ ยักคิ้วแซวกระทั่งตัวตั้งตัวตีของงานต้องดึงกลับมาเรื่องเดิม
“เอาดี ๆ หน่อย ไม่ค่อยว่างมารวมกันแบบนี้แล้ว ไปทำเค้กบ้านมันกันไหม แล้วก็ของเล็ก ๆ น้อย ๆ ถ้าอยากโดนด่าพ่อมึงก็ซื้อถุงยางที่ว่านั่นก็ได้”
“ไอ้หนึ่งยังใส่นาฬิกาที่พี่ตุลย์ให้อยู่หรือเปล่าวะ”
“โยนทิ้งไปตั้งแต่เลิกกันแล้ว แทบปาใส่หัวพี่เขาด้วยซ้ำ แต่มันเป็นพวกโกรธง่าย หายเร็ว ตอนนี้ให้กลับมาคุยแบบพี่น้องใหม่ก็ไม่มีปัญหา ต่อให้พี่ตุลย์อยากเขมือบมันแค่ไหนก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก จะถูกมันหลอกขายของให้เปล่า ๆ"
“นึกถึงมันแล้วฮาว่ะ แฟนเก่ากลับมาง้อ นอกจากไม่โกรธแล้วยังฮาร์ดเซลล์กลับไปอีก แม่งเหี้ยจริง” บดินทร์พูดกลั้วหัวเราะ “แล้วนี่มึงไปจีบมันยังไงวะ”
โยนกลับมาที่ผมแต่ผมไม่ได้เป็นคนตอบเหมือนเคย
“ไอ้กฤชจีบที่ไหนล่ะ เพื่อนเราแม่งอ่อยแล้วอ่อยอีก จ้างเด็กที่ไร่มาช่วยพูดให้คิดด้วย ถึงขั้นถามกูว่าถ้าตกม้าจะเจ็บไหม อยากเรียกร้องความสนใจจากน้องมัน พอตกจริงแล้วเจ็บ เสือกมาด่ากู”
นึกถึงช่วงนั้นที่หนึ่งตะวันคุยกับภูดิศบ่อย ๆ
“โคตรทุ่มทุนสร้าง”
“มึงก็รู้ว่ามันเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ทำยังไงให้ได้มาก็ทำทั้งนั้น” ภูดิศหันมายิ้มให้ผม “ชะตาขาดแล้วว่ะกฤช ได้ไอ้ตะวันมาเป็นเมีย”
หลังจากฟังมานาน สุดท้ายผมก็หลุดหัวเราะ
ขอให้ชะตาขาดตลอดไปก็แล้วกัน
เพื่อน ๆ ของหนึ่งตะวันเป็นคนน่ารักกว่าที่ผมคิดไว้ บ่ายวันนั้น ผู้ชายสี่คนในห้องครัวลงมือทำเค้กอย่างทุลักทุเลโดยมีป้าจิ๋วเป็นคนคอยกำกับห่าง ๆ ผมทราบในเวลาถัดมาว่าถ้ามีเวลาทั้งสามคนชอบมาขลุกตัวอยู่ที่นี่ ดูทีวีจอใหญ่ กินเบียร์และสูบบุหรี่โดยที่ไม่มีใครห้าม
การเติบโตโดยไม่มีผู้ใหญ่คอยควบคุม เป็นอิสระ สนุกสนาน แต่ขณะเดียวกันก็น่าเศร้า
“ไอ้หนึ่งเกลียดหอมใหญ่ มึงใส่ลงไปเยอะ ๆ”
ผมกำลังผัดผักสำหรับอาหารคาวหลังจากคุณโน่เอาเค้กไปอบ คุณพอร์ชตีครีมจนกล้ามขึ้น ฟูฟ่องเป็นโฟมสีขาว
“วันนี้วันเกิดคุณหนึ่งไม่ใช่เหรอครับ”
“เออ วันเกิดแปลว่าเกิดมาโดนแกล้ง” บดินทร์ยุหนัก ท่าทางเป็นพวกชอบแหย่คนอื่น สุดท้ายเขาก็เป็นคนเดียวที่ซื้อของขวัญวันเกิดที่เป็นถุงยางอนามัยลายหมีคุมะให้หนึ่งตะวันจนได้
“ป้าจิ๋วช่วยชิมให้ผมหน่อย”
ด้วยความที่ไม่ถนัดเรื่องลงครัวผมต้องขอคำแนะนำเป็นระยะ ส่วนคนอื่น ๆ คงฝึกมือมาดีช่วงที่ไปเรียนนอกด้วยกัน อาหารหน้าตาประหลาด มีอะไรก็จับโยนลงไปไม่มีสูตรเฉพาะ รสชาติดีบ้างแย่บ้าง แต่ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างที่มันกินได้จริง ๆ
“เค้กได้แล้ว” ภูดิศร้อง ใส่ถุงมือดึงถาดอบออกจากเตา ควันลอยหอมฟุ้ง เค้กนั่นดูจะเป็นอย่างเดียวที่ทุกคนตั้งใจให้ออกมาดี “นิ่มไปปะวะ”
“เดี๋ยวมันก็แข็ง ครีมมึงได้ยัง”
“ได้แล้ว”
“กูแต่งหน้า ๆ”
“เฮ้ย กูอุตส่าห์ตีครีม”
“มึงเมื่อยแล้วไปนั่งเถอะไอ้พอร์ช”
“กูบอกเหรอ” เสียงทุ้มเถียงกันล้งเล้ง คราวนี้คุณโน่ขัด “มัวแต่ทะเลาะ เดี๋ยวไอ้หนึ่งก็กลับมาก่อน”
“พี่ตุลย์พามันไปดูหนัง คงอีกนาน ไอ้ตะวันไลน์มาบ่นกับกูอยู่”
“รุกหนักจริง”
“มึงก็รู้ว่าพี่เขาเอาใจเก่งขนาดไหน” บดินทร์พูดพลางถือไม้พายรอไว้ เมื่อนภดล หรือคุณโน่ควักครีมขาวลงแปะก็กระวีกระวาดปาดลงบนเนื้อเค้กสนุกสนาน
“อีกคนก็เอาแต่ใจเสียด้วย”
ผมชะงักมือที่กำลังผัดผักอยู่ เงยหน้าขึ้นเห็นป้าจิ๋วมองด้วยแววตาสงสารก็ก้มหน้าลงต่อ นิ่งเงียบ แต่ไม่สงบนิ่ง ผมยังคงพูดน้อยที่สุดเมื่ออยู่กับจอมทโมนทั้งสาม
ไม่แปลกใจเลยที่หนึ่งตะวันจะซนเหมือนเด็ก ๆ ดื้อรั้น เอาแต่ใจ มองเพื่อน ๆ ที่โตมาด้วยกันแล้วผมก็เข้าใจดี
“พวกคุณโน่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละจ้ะ” เสียงหวานของหญิงวัยกลางคนกล่าวแผ่วเบาให้พอได้ยินกันสองคน “อย่าเก็บไปคิดมากเลย”
ผมครางรับคำ แต่ไม่อาจทำตามคำแนะนำของป้าจิ๋วได้เลย
ประมาณสองทุ่ม ป้าจิ๋วก็เดินมาบอกเพื่อน ๆ คุณหนึ่งที่นอนเล่นเกมอยู่หน้าทีวีว่าหนึ่งตะวันกลับมาแล้ว เสียงรถของคุณตุลย์เบาจนแทบไม่ได้ยิน กระทั่งหนึ่งตะวันโทรเรียกให้ป้าจิ๋วเปิดประตูให้ถึงรู้ ผมเดินออกไปรอที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นกันเกราสูงใหญ่ใกล้รั้วแต่ไม่เปิดประตูให้ ป้าจิ๋วเป็นคนไขกุญแจ เลื่อนประตูรั้วสูงใหญ่ยินยอมให้รถยุโรปราคาแพงแล่นปราดมาจอดในบ้าน
นายน้อยลงจากรถคนแรก เวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าของรถก็ตามลงมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่จับมือคนรักของผมไว้ จากมุมนี้ทำให้ผมไม่เห็นแววตาคู่นั้นของหนึ่งตะวันตอบกลับความวาววับหวานเชื่อมของอีกฝ่ายเช่นไร ผมไม่รู้ ไม่ได้ยินว่าบทสนทนาของคนรักเก่าเป็นแบบไหน ได้แต่มองห่าง ๆ ด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น
หนึ่งตะวันยืนแน่นิ่ง พักเดียวก็ยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปในบ้าน กลุ่มคุณเพื่อน ๆ เจ้าของบ้านพร้อมใจหลบกันในครัว รองเท้าถูกซ่อนอย่างมิดชิดเช่นเดียวกับรถหรูที่พากันไปจอดทิ้งไว้ที่บ้านของภูดิศ ตกลงใจว่ารอเวลาให้รุ่นพี่คนสำคัญกลับไปก่อนค่อยปรากฏตัว ผมซาบซึ้งในความมีน้ำใจที่เพื่อน ๆ ของหนึ่งตะวันที่นึกถึงงานวันเกิดที่ไม่ต้องมีหนามยอกอกมาร่วมแสดงความยินดี
แค่เวลาทั้งวันกับหนึ่งตะวัน คุณตุลย์ก็ได้ไปมากเกินพอแล้ว
ผมลุกขึ้นยืนในความมืด ทว่ากลับไปสบตาเจ้าของเมอร์เซเดสคันนั้นโดยบังเอิญ
“มานั่งแอบมองเครื่องบินอยู่ตรงนี้นี่เอง”
ผมนิ่งเงียบเมื่อร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้ เขาสวมเสื้อเชิ้ตมียี่ห้อ กางเกงขาเดฟยาวกับรองเท้าหนัง
“มองแล้วยังไงล่ะ รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ทำไมถึงไม่เลิกมองเสียที”
“ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่รู้จักคุณ”
“งั้นเหรอ” ตุลย์กล่าวยิ้ม ๆ “ฉันเป็นคนที่เคยทำปลากระป๋องหล่นไว้แล้วกำลังจะมาทวงคืนน่ะสิ”
ผมเผลอกำมือเข้าหากัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายผุดขึ้นที่มุมปาก
“ปลากระป๋องไม่ใช่ของนายหรอกนะ หมาน้อย ต่อให้พยายามกัดแทะเปิดมันเท่าไรก็คงทำไม่ได้ อย่าเสียเวลาเลย”
“คนที่ตอบคำถามนี้ได้มีแค่คุณหนึ่งครับว่าเขาอยากเป็นของใคร”
“ถึงได้พยายามหลอกล่อน้องหนึ่งอย่างนั้นเรอะ” ตุลย์เลิกคิ้วขึ้นเยาะ
“นายเป็นคนฉลาดมากกฤช ไม่ต้องใช้ความรู้ ไม่ต้องมีความสามารถ คิดจะชูคอขึ้นมาเหนือน้ำด้วยวิธีง่าย ๆ แค่เอาใจคนมีฐานะ นี่...ฉันยื่นข้อเสนอให้ไหม ฉันมีพวกป้าแก่ ๆ ที่อยากได้แมงดาอย่างนายมาดูแลเยอะเชียวล่ะ เอาใจง่ายกว่าหนึ่งตั้งเยอะ”
เขาเดาะลิ้น โน้มตัวลงมาพูดเสียงกระซิบ “คนนี้ยกให้ฉันเถอะ”
“คุณควรกลับไปได้แล้ว”
“เพิ่งรู้ว่าคนงานของบ้านนี้ไล่แขกได้ด้วย”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่แค่คนงาน” น้ำเสียงนั้นราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราด ผมจ้องหน้าคู่สนทนา ไม่ลดละ “ผมคิดว่าคุณคงตาไวมากพอที่จะสังเกตเห็นรอยช้ำบนต้นคอด้านหลังของหนึ่งตะวัน”
“แค่หมาเลีย”
เขายิ้มมุมปากข้างเดียว “จะบอกให้นะ ฉันไม่ถือหรอก”
แผ่นหลังกว้างนั่นห่างออกไป ตุลย์สอดตัวเองขึ้นไปบนรถ เมื่อขับผ่านผมก็ลดกระจกลงมาส่งนิ้วกลางให้ ป้าจิ๋วเห็นเหตุการณ์ ถอนหายใจแผ่วพลางเดินมาแตะแขนเป็นการปลอบประโลม
TBCพี่ตุ่นมาค่ะ พร้อมผองเพื่อน ตอนหน้าสวีทหวานฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งไปกับหมีคุมะ อย่าลืมมาอวยพรวันเกิดพี่หนึ่งกันนะคะ จะร้องเพลงสามสิบยังแจ๋วให้นางฟัง
เจอกันใหม่วันพุธ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ค่ะ!!
ปล. คุณหนึ่งศึกษาทฤษฎีมาจากแอพพลิเคชั่น me sexค่ะ ไปเจอมา ขอโอกาสแบ่งปัน
หัวข้อ: ☼ โอบตะวัน ☼ ตอนพิเศษ 02 (01/08/15) p.64 **แจ้งข่าว** (อ่าน 589825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก