หัวข้อ: ☼ โอบตะวัน ☼ ตอนพิเศษ 02 (01/08/15) p.64 **แจ้งข่าว**

[MoMoTal2o]

สามปีเหมือนเวลาผ่านไปอย่างไร้ค่า คุณหนึ่งก็ยังเป็นคุณหนึ่ง เหมือนคุณหนึ่งจะไม่ได้ทบทวนสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ต้องห่างกันไป
เหมือนทิฐิของคุณหนึ่งมันทำให้คุณหนึ่งมองแค่เห็นความเจ็บปวดของตัวเองว่ายิ่งใหญ่ แต่ไม่มองความเจ็บปวดของคนอื่น (กฤช) ว่าเจ็บปวดยิ่งกว่า แต่ชีวิตเราไม่ได้มีแค่ความเจ็บ ชีวิตมันต้องเดินต่อความเจ็บวันนั้นมันเป็นแรงผลักดันให้กฤชต้องเดินต่อเพื่อที่จะทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองสามารถยืนและหายใจในพื้นที่เดียวกันกับคุณหนึ่งได้อย่างภาคภูมิใจ นั่นคือความผิดจนมิอาจให้อภัยเหรอหนึ่งตะวัน ไม่ทบทวนและหาสาเหตุว่าอะไรทำให้กฤชถึงยอมปล่อยมือจากคุณหนึ่ง เราว่าคุณหนึ่งรักกฤชแค่ฉาบฉวยไม่ได้รักที่ตัวตนของกฤช ไม่ได้มองว่าน้องมันก็มีศักดิ์ศรี หลายครั้งน้องมันก็แสดงให้เห็นว่าตัวมันต่ำต้อยแค่ไหน น้องมันก็ต้องการที่จะทำตัวให้คุณหนึ่งภูมิใจ สามารถเดินเคียงข้างกันไปด้วยความภาคภูมิใจ (มองมุมนี้น้องมันถือเป็นหัวหน้าครอบครัว เป็นสามีก็ต้องดูแลภรรยาให้ได้รับความสุขมากที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้เพื่อคนที่เขารัก)
เราไม่รู้คุณหนึ่งเคยรู้ เคยมองสิ่งแวดล้อมข้างๆ ตัว (คุณตุลย์ ป้าจิ๋ว ฯลฯ) รวมไปถึงตัวคุณหนึ่งเองรึเปล่า คำพูดของคุณหนึ่งในวันนั้น  “นายจะยอมแพ้พี่ตุลย์แบบนี้น่ะเหรอ กฤช...”   แค่นี้มันก็ทำให้น้องไปไม่เป็นแล้วแหละหนึ่ง คำพูดที่ไม่ได้คิดก่อนพูดมันก็เป็นมีดที่ค่อยทิ่มแทงเราดีๆ นี่เอง แต่ถ้ามองในมุมหนึ่งถ้านี่คือการสร้างเกราะความเข้มแข้งให้กฤชมันก็ไม่ใช่หละหนึ่ง เพราะเราว่าคนแบบกฤชมันต้องพูดความจริงออก ถ้ามัวแต่อ้ำอึ้งบางทีกฤชมันก็ไม่เข้าใจหรอกนะ ความรักของทั้งคู่มันยังเปราะบางแต่หนึ่งทำยังงั้นมันก็ย่อมที่จะแตกสลายได้โดยง่าย เราว่านี้ก็เป็นอีกหนึ่งแรงผลักดันให้กฤชต้องถอยออกมาตั้งหลัก หนึ่ง ไม่ได้มองมุมกลับว่าน้องมันมีความรู้สึกสึกต้อยแค่ไหน แต่ถ้าคิดก็คงจะไม่ปล่อยเวลาให้หายไปทั้งที่ยังรักโดยเปล่าประโยชน์ตั้งสามปี

ถ้าจะว่าน้องมันไม่พยามยามง้อก็ไม่น่าจะใช่ เพราะเป็นกฤชเองที่ทนไม่ได้ยอมเข้ากรุงเทพเพื่อไปง้อหนึ่งตั้งแต่อาทิตย์แรกที่ห่างกันด้วยซ้ำ แต่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เจอ เพราะหนึ่งยังคงพี่ตุลย์ดูแล และบริวารคอยกีดกัน พร้อมคำพูดให้ถอยห่างออกจากวงโคจรของหนึ่ง (ณ จุดนี้ไม่รู้ว่าหนึ่งเคยรู้รึเปล่า เข้าใจว่าหนึ่งคงไม่รู้ หรืออีกแง่หนึ่งนี่อาจจะเป็นแผนการของบริวารที่ต้องการแยกกฤชออกจากหนึ่งเพราะไม่ปลื้มที่กฤชเป็นเพียงเด็กในไร่ เรื่องของความรักใครกันเป็นผู้กำหนดว่านั่นเหมาะสมนี่ไม่เหมาะ ไม่มีหรอกรักก็คือรัก มันไม่มีสูงหรือต่ำ ดำหรือขาว รักก็คือรักมันไม่มีเหตุผลก็แค่รัก) และเวลาที่น้องเข้าไปในไร่หนึ่งไม่เคยเปิดโอกาสให้น้องเจอ โอกาสปิดโดยบริวารที่โคจรอยู่รอบๆ หนึ่ง และตัวหนึ่งเองที่ปิดโอกาสไม่ให้กฤชได้พบเจอ เพราะหนึ่งจะรุ้ว่ากฤชจะมาไร่ตอนไหนและให้บริวารบอกฤชว่าไม่อยู่ไปติดต่อธุรกิจที่กรุงเทพ มันก็เหมือนกับว่าหนึ่งเองนั่นแหละที่ปิดโอกาสที่จะไม่พบน้อง ไม่ฟังเหตุผลว่าทำไมกฤชถึงทำแบบนั้น และที่ทำให้กฤชน่าน้อยใจและเสียใจเป็นที่สุดคือ ตลอดระยะเวลาสามปีที่กฤชมารู้ภายหลังว่าหนึ่งไม่เคยย่างกรายออกไปจากไร่เลย แต่กลับโกหกว่าไม่อยู่เวลากฤชมาที่ไร่ เอาจริงๆ คือ หนึ่งขี้ขลาดมากวะ ไม่มีความชัดเจนอะไรเลย มันเหมือนกับหนึ่งไม่ได้รักฤชจริง เอาเหตุผลร้อยแปดประการมาอ้างเพื่อลดความรู้สึกผิดในใจตัวเองและผลักดันให้คนอื่น (บริวาร) เข้าใจว่ากฤชทิ้งหนึ่งไป และถ้าหนึ่งรักกฤชจริงๆ รักจากใจ รักโดยไม่มีเหตุผล รักในกฤชที่เป็นกฤช (ประเด็นแม่กฤชที่เป็นคนรับใช้ในบ้านและเคยเป็นคนที่พ่อหนึ่งเคยคบช่วงหนึ่งของชีวิตน่าจะทำให้หนึ่งตะขิดตะขวงใจความคลางแคลงใจหนึ่งกลัวว่าแม่ของกฤชยังมีใจให้คุณชนินทร์ รวมถึงความเชื่อที่ว่าแม่และกฤชหวังตกถังข้าวสาร ซึ่งมันเป็นความเชื่อที่เกิดจากคนรอบข้างทำให้หนึ่งเชื่อเช่นนั้น ฝ่ายกฤชเองรู้ว่ารักหนึ่งนะ รักมาก แต่ยังมีความรู้สึกว่าตัวต่ำต้อย ประจวบเหมาะกับหนึ่งก็แสดงพฤติกรรมที่ไม่ชัดเจน ยังทำตัวเหมือนให้ความหวังคนรักเก่า จึงทำให้รักของทั้งคู่เป็นรักที่หวาดระแวงกัน) ความรักเมื่อไม่มีความเชื่อใจเชื่อมั่นในกันและกัน มันก็แตกสลายได้โดยง่าย
ตลอดสามปีถ้ารักกันจริงทำไมหนึ่งปล่อยผ่านไม่พยายามอธิบายเหตุผลให้กฤชเข้าใจ (ทั้งๆ ที่กลับมาไร่ตั้งแต่ปีแรก) ไม่แสดงความชัดเจนออกไปว่าคิดยังไง นั่นก็เพราะ "ทิฐิ" ความถือตัวมองเห็นแค่ตัวเอง ไม่พยายามเข้าใจคนอื่น
 
พอกฤชมาง้อทำไมจะต้องทำเหมือนไม่ได้รักกันแล้ว แสดงอาการโกรธไม่ต้องการจะเห็นหน้ากฤช เหมือนกับว่าฉันสั่งให้นายอยู่กับฉันแล้วนะแต่นายไม่อยู่เองงั้นก็ไม่ต้องอยู่ไม่ต้องมาง้ออะไรยังงี้เหรอหนึ่ง ตกลงคือความผิดทั้งหมดตกที่กฤชเพราะดันทิ้งหนึ่งไปทั้งๆ ที่หนึ่งสั่งให้อยู่ด้วยกันแล้ว ณ จุดนี้ มันบ้าไปแล้ว มันใช่รักเหรอนั่น มันคงเป็นแค่ความอยากเอาชนะของเด็กที่เอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้เพราะมีคนสปอยล์มาตลอด แต่ก็คือไม่เข้าใจหนึ่งจะอะไร ตกลงคือ กฤชผิดใช่ปะ คือหนึ่งฟังเสียงคนรอบข้างมามากใช่ปะ กฤชมันเลวใช่ปะ กฤชมันไม่เหมาะสมกับหนึ่งเลยใช่ปะ รึเหตุผลห่าเหว (ขอโทษถ้าหยาบคายคืออินมากไปหน่อย55) อะไรก็แล้วแต่ที่หนึ่งสรรหามาเพื่อมิให้ตัวเองดูเลวร้ายในสายตาของคนรอบข้างหนึ่ง ก็เอาที่หนึ่งสบายใจ

แต่ทำไมหละหนึ่ง ทำไมต้องฟังเสียงคนอื่น ทำไมไม่ฟังเสียงหัวใจตัวเองหละ ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ความรักมันไม่มีสูงมีต่ำ มีแค่เรารักกัน ชีวิตมันไม่ได้ยืนยาวนะ ทำวันนี้ให้มีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเราไม่รู้ว่าจะได้ลืมตาตื่นเพื่อพบกับพรุ่งนี้รึเปล่า ถ้าการที่ได้รักกันแล้วมันเป็นความสุขก็ให้ทำมันซะในวันนี้ขณะนี้ที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็อย่างที่บอกเราไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้มั้ย...

ไม่รู้สินะเราว่ากฤชเป็นผู้ชายที่แมนมากกกกกก มีศักดิ์ศรีเป็นของตัวเอง มีความคิดที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวให้ทัดเทียมกับคุณหนึ่ง จากคนที่ต่ำต้อยจนได้มาถึงขนาดนี้เราว่ากฤชน่ายกย่อง 

การที่หนึ่งเป็นลูกคนเดียว จึงมีนิสัยเอาแต่ใจ พ่อแม่ บริวารที่หมุนรอบตัว ตามใจมาโดยตลอด เลยทำให้หนึ่งคิดว่า ทุกคนต้องเข้าใจนาง อะไรต้องเป็นไปตามนางบัญชา การที่นางจะรักใครสักคนจึงทำให้นางแสดงออกไม่เป็น แต่การไม่พูดเลยคนข้างเขาก็ไม่รู้หรอกนะว่าคุณคิดยังไงกับเขา จะให้เขาคิดเอง เออเองก็ไม่ได้ไง ไม่คิดแทนกันกัน...อยากให้คนที่เรารักรู้ว่าเราคิดยังไงก็พูดออกไปนะค่ะ เดียวถ้าไม่พูดสักวันที่ห่างกันไปจริงๆ แล้วจะเสียใจว่าทำไมตอนนั้นเราไม่ทำอะไรเลย

ขอบคุณคุณ west สำหรับนิยายที่เขียนดีมาก อินจัดจนอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น ใจหายเหมือนกันถ้าเรื่องนี้จะจบแล้ว T__T

ปล.  1. ขอยืนยันว่ายังเป็น "ทีมกฤช" เพราะชีวิตเรามันเคยพังมาแล้วเพราะฟังเสียงคนอื่นมากกว่าเสียงใจตัวเอง
2. อยากให้คุณหนึ่งง้อน้องมากกว่าจะให้น้องง้อ แต่ก็คงจะยากเพราะนางเป็นที่หนึ่ง เป็นดวงตะวันที่มีดาวบริวารหมุนอยู่รอบตัว55+
3. รึถ้าจะสองคนนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็ไม่ว่าเพียงแต่หาเหตุผลดี เพื่อให้จากกันด้วยดีก็โอเค "รักไม่จำเป็นต้องครอบครอง รักย่อมต้องการให้คนที่เรารักมีความสุขมากที่สุดในสิ่งที่เขาเลือก"
4.เม้นท์ยาวมากไปหน่อยเพราะอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็น อินจัดมากกกกกกกกกกกกกกก 

[Wereena]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ แงงงอ่านกีนข้ามวันข้ามคืนเลยทีเดียวเชียว ตามทันแล้ว และพบว่าเรื่องนี้กำลังจะจบ แถมจังหวะมาม่าอืด ดีนะที่โดนคนอ่านก่อนหน้าช่วยกันกินจนน้อยลงแล้ว เลยไม่ค่อยค้างเท่าไหร(หราาาาา)  ติดตามรอตอนต่อไปค่ะ

[lizzii]

ยังไม่อยากให้จบเลยยย

[nicksrisat]

ตั้งสามปีมันนานไปนะกฤษ ที่จะกลับมา

[kawisara]

นายน้อย ทำถูกแล้วคะ อย่าไปคืนดี เพราะไม่รู้ว่า คุณหมอกฤชเขาจะเกิดคิดมากเจียมตัวเจียมใจ

ขึ้นมาตอนใหนอีก ตลอดมาก็อยู่โรงเรียนประจำ ไม่เคยได้อยู่กับพ่อ ตั้งแต่ เสียแม่ไป อยู่แต่กับตัวเอง

มีเพื่อนก็คือคุณพอร์ชกับเดอะแก๊งส์เท่านั้น พ่อเรียกตัวกลับมาจากเมืองนอก ให้มาดูงานในไร่ และชื่นชมในตัวของหมอกฤช

ให้คุณหนึ่งฟัง และคุณหนึ่งก็ได้เห็นและพยายามเรียนรู้งานจากหมอกฤชและเผลอตัวเผลอใจรักและชื่นชมหมอกฤช

ตามคุณพ่อเพราะลึกๆแล้วนายน้อยรักพ่อและอยากอยู่ใกล้พ่อตลอดมาเมื่อมาเจอหมอกฤชที่มีอะไรหลายๆอย่าง

ที่ถูกถ่ายทอดสั่งสอนโดยนายใหญ่นายน้อยเลยหลงรักกฤชเข้าเต็มหัวใจ และคงหวาดกลัวในใจลึกๆมาตลอด

ว่าจะถูกทิ้งเพราะความรัก เหมือนที่พ่อทำ ให้ไปอยู่ใกลๆห่างเพราะความรัก และเพราะรักมากเลยไม่มีเวลาให้ลูกเพราะต้องสร้าง

เนื้อสร้างตัว และมาถึงความรักที่มีให้หมอกฤช อุตส่าห์ยอมเสียจิ้นให้ด้วยความรักและอยากให้หมอกฤชมั่นใจว่ารักมาก

แต่หมอกฤชแคร์คนอื่นมากกว่า แคร์คำพูดใครต่อใครทุกคน ยกเว้น คุณหนึ่ง ทิ้งกันไปตั้งแต่คุณหนึ่งยังไม่ได้พิสูจน์

ถึงศักยภาพการบริหารงาน บริหารไร่ ให้พ่อให้หมอกฤชเห็นถึงความ มุมานะมุ่งหวังทำให้คนที่เทอรักได้เห็นว่าเทอทำได้

มาถึงตอนนี้แล้ว คุณหนึ่งคะ ป้ารู้ว่าคุณหนึ่งอยู่ได้ทำได้ ไม่ต้องหาความทุกข์มาใส่ตัวเองอีกแล้วค่ะ

ถ้ากลับไปคบกลับไปคุย และคุณหนึ่งยังต้องบริหารงาน และเจอะเจอผู้คนอีกเยอะ ไม่รู้ว่าคุณหมอเขาจะคิดมากอะไรขึ้นมาอีก

หรือเปล่า ไม่ต้องกลับไปคบให้จิตใจมัวหมองอีกหรอกค่ะเชื่อป้า ไอ้โจ้ก็น่ารักนะ นายน้อย เมื่อชีวิตมีผัวแล้วเป็นทุกข์

มีเมียเป็นไอ้โจ้ก็น่าจะมีความสุขใจ และไม่เหงาดีนะนายน้อย คิดเหมือนป้าใหม ป้าเชียร์ให้นายน้อยมีเมียนะ

[QXanth139]

เดี๋ยวๆนี่คนที่ต้องตามง้อคือกฤชหรือเนี่ย นึกว่าคุณหนึ่งจะตามง้อ เห้อมมมมมมมม

[GlassesgirL]

ยินดีกับกฤชด้วยที่ทำความฝันของตัวเองเป็นจริงได้แล้ว มีคลินิกเป็นของตัวเองแล้ว
สามปีที่ผ่านมามันไม่ได้เสียเปล่า กฤชพยายามทำงานหนักเพื่อยืนด้วยขาของตัวเองได้แล้ว
ไม่ต้องให้ใครหน้าไหนมาดูถูกต่อว่าว่าไม่คู่ควรกับนายน้อยได้อีกแล้ว กฤชเก่งมาก

แต่สามปีที่ผ่านมามันมีเรื่องอะไรใครไปพูดเป่าหูนายน้อยอะไรรึเปล่าถึงมาโกรธกฤชหนักแบบนี้
กฤชอาจผิดที่ตอนนั้นทิ้งนายน้อยมาก่อน แต่นายน้อยก็ผิดนะที่ทำแบบนั้น ไปรับของของตุลย์
แล้วไม่ยอมอธิบายอะไรให้กฤชได้รู้บ้าง นายน้อยลืมจุดนี้ไปหรือยังว่าตัวเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าสามปีที่ผ่านมาทำไมนายน้อยถึงไม่ยอมเจอกฤช เพื่อจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยไม่ต้องค้างคาปล่อยให้เวลาผ่านมานาน

มันก็ผิดทั้งคู่ และเจ็บทั้งคู่ไม่ต่างกัน ได้แต่หวังว่านายน้อยจะยอมคุยกับกฤชดีๆ
และอยากรู้เหตุผลของนายน้อยว่าตอนนั้นทำแบบนั้นทำไม (ลองใจกฤชหรอ ฮ่าๆๆๆ เดามั่วอีกละ)
รอคุณเวสต์มาเฉลยและรอตอนหวานๆบ้าง อืดท้องมานานแล้ว ฮาาา

ปล.โจ้ะจ้ะ โจ้อย่าพึ่งฟังความข้างเดียวให้มากเลย กฤชอยู่กับโจ้มานานกว่านายน้อย
แต่ไม่รู้นิสัยใจคอของกฤชเลยหคือไงนะว่ากฤชเป็นคนแบบไหน

 

[Kalamall]

  กฤษณ์คนบ้า แกนี้สุดๆเลย สามปีเชียวไม่คิดจะมาง้อหนึ่ง แค่ปีเดียวก็น่าจะคิดได้ละน่ะ #ทีมหนึ่ง ด้วยคน สมควรโดนคุณหนึ่งเมินละล่ะ 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ไล่อีป้าแม่บ้านออกเลย ปากดีนัก

อย่าเพิ่งจบเลยค่ะ อยากได้หวานหยดย้อยเยอะๆอ่ะค่ะ

[boonpa]

  สามปีที่ทรมานจะดีขึ้นมั๊ยอ่ะ

[nijikii]

เข้าใจทั้งคุณหนึ่งทั้งเจ้ากฤช
ต่างคนต่างมีแผลอยู่ในใจ
ระยะห่าง3ปีมันนานนะ เพราะก่อนห่างมันจบไม่ดีไง มันมีตะกอนของความขุ่น พอมีคนมากวนมันก็ขุ่นขึ้นมากว่าเดิม

เข้าใจกฤชว่ายังรัก เลยมาง้อ
เข้าใจคุณหนึ่งว่าทำไมถึงโกรธ ถึงเล่นตัว เพราะตอนนั้นก็ขอร้องแล้วว่าอย่าไป

เจ็บทั้งสองฝ่าย

แต่.....!!!!!!!
เราอยากให้กฤชเล่นตัวว่ะ
ง้อแล้วไม่ยอมใช่มั้ย
คุณหนึ่งเจ็บใช่มั้ย แต่กฤชก็เจ็บเหมือนกัน
คุณหนึ่งโดนทิ้งจากคนที่รัก(และยังคงรักอยู่)
แต่กฤชทิ้งเพราะยังรักและโดนคนรอบตัวคุณหนึ่งบอกให้เลิกรักเพราะไม่คู่ควร

ไปกฤช ไปเล่นตัวบ้าง

5555555555555555555555

[ssipra]

ไม่ตลกเลยทั้งกฤชทั้งนายน้อย 

[กุหลาบเดียวดาย]

แอบสะใจเล็กๆ โฮ่ะ โฮ่ะ โฮ่ะ

[jungjiyoo]

#ทีมกฤชรัวๆ  ลูกชายช้านนนนนนนน

[i c u]

#ทีมหนึ่งตะวันนะ ไม่รู้อ่ะก็ตั้งแต่แรกคุณหนึ่งพยายามเข้าหากฤชก่อนตลอดยอมกฤชทุกอย่าง แต่กฤชกลับตัดสินใจไปเองทั้งๆที่คุณหนึ่งก็ขอร้องแล้วแท้ๆ ผ่านไป3ปี กฤชก็ไม่เคยพยายามเข้าหาคุณหนึ่งอย่างสุดความสามารถเลยสักครั้ง ผ่านไป3ปี ถึงบังเอิญรู้ว่าคุณหนึ่งไม่มีใครเลยจะกลับมา เล่นตัวเยอะๆเลยนะหนึ่งตะวัน

[Nankoong]

ถ้าได้อ่านมุมมองของหนึ่งก็คงจะเจ็บมากมายเลยล่ะ
ถึงทำให้เป็นแบบนี้...


กับสามปีที่ผ่านมา...

[puengmimsweety]

นี่ก็ยังไม่เห็นว่ากฤชผิดตรงไหน ไปๆมาๆกลายเป็นกฤชเป็นคนผิดซะงั้น สรุปว่ากฤชผิดที่เดินจากมา ทิ้งหนึ่งตะวันให้อยู่อย่างเดียวดายงี้หรอ เหอๆๆ

[Tennyo_Y]

คือขอโทษคนเขียนล่วงหน้าอย่าโกรธเราเลยนะ เราอินล้วน ๆ เราชอบมากอะ

หนึ่งตะวัน คุณหนึ่ง คุณตุ๊ดมากคะ นิสัย แบบ เป็นผช ที่แบบ พูดไม่ออกอะ ถูกตามใจจนเคยตัวสินะ โอเคคะ กฤชอาจผิดที่ทิ้งคุณหนึ่ง คนแบบคุณหนึ่งตะวันผู้ซึ่งไม่เคยถูกใครทิ้งคงเจ็บปวด เอ๊ะหรือเปล่า หรือแค่เสียหน้าคะ สรุป เราก็ยังไม่เข้าใจคุณอยู่ดี แก้แค้นคุณตุลย์เรียบร้อยแล้วหรอคะ หรือเจ็บใจที่แก้แค้นกฤชกับแม่ไม่สำเร็จ ถามจริงเถอะ บอกตรง ๆ นะ คนรักกันอะ จากกันแย่ขนาดนั้นไม่แปลกที่จะเจ็บ แต่คุณเองก็ไม่คิดจะอธิบายอะไรกับกฤชเลย หรือถือว่าตัวเองดีพอ ไม่จำป็นต้องง้อใคร หรือที่ผ่านมาไม่ได้รักกฤช หรือยังไงคะ เจอกัน มันไม่มีเยื่อใยเหลือกันบ้างเลยหรอไง ถ้ารักมากขนาดที่พูดที่บอกกับไอ้โจ้ ยังคงไม่ชอบคุณหนึ่งอย่างมั่นคง และพาลเกลียดโจ้ คือหนึ่งตะวันมีหัวใจคนเดียว เจ็บเป็นคนเดียวหรอไงวะไอ้โจ้
แล้วพอชร์ไม่พูดมั่งหรอว่าที่หนึ่งทำมันไม่ถูก อยากจะบอกสมน้ำหน้าวะ และอยากยุ กฤช ไม่ต้องง้อก็ได้มั้ง เขาคงไม่เคยรักกฤชหรอกมั้ง ถ้ารักมันต้องมีหวั่นไหวบ้างมะ ตามหลักความเป็นจริง นี่นิ่งขนาดนี้ อย่าไปง้อเลย อยู่หล่อ ๆ โสด ๆ ไปเถอะกฤช ง้อไป ถ้าคุณหนึ่งยังเป็นแบบนี้ ก็เหมือนเดิม หมดจากตุลย์เดี่ยวก็มีคนใหม่

[zombi]

เริ่มวางแผนจีบเป็นจริงเป็นจังได้แล้ว
โจ้ย้ายไปอยู่ทีมคุณหนึ่ง เราก็เข้าทางพ่อตาเสียเลย

[manami_01]

เราขออยู่ทีมกลางแล้วกัน 555

เห็นคนเลือกทีมแล้วเราไม่ลงทีมไหนอ่ะ เห็นใจทั้งสองทีม ต่างฝ่ายต่างก็เจ็บพอ ๆ กันนั้นแหละ

แต่อีกฝ่ายรู้ตัวเร็วกว่าก็เท่านั้น เฮ้ยอ่านแล้วหน่วงมาก อยากให้สมหวังกันเร็ว ๆ

[JustWait]

คนที่ไม่ฟูมฟายไม่ใช่คนที่ไม่เจ็บนะคะ

[zabzebra]

ยังไงดีล่ะกฤช
ยอมแพ้หรือสู้ต่อ
สู้ๆนะ

[RinNam]

คือบอกเลยว่า#ทีมกฤช แต่ก็ยังสงสัย สามปีที่ผ่าน หนึ่งเจออะไรมาบ้าง

มันก็เสียใจกันทั้งสองฝ่ายผิดกันทั้งสองฝ่าย เขามาง้อไม่ดีใจหรอ

คืออยากเห็นกฤชเล่นตัวมากกกก แต่ไม่น่าได้เห็นสินะ TT

โจ้ แกก็เป็นคนปรกตินั้นแหละ เข้าข้างคนที่อยู่ใกล้ๆ เห็นนายน้อยเศร้าก็เสียใจแทน กางปีกปกป้อง
 
แต่มันใช่ปะ  แม่ง คือโกรธมากกกกกก อยู่กับกฤชมาหลายปี เข้าใจอะไรในตัวกฤชบ้าง

ในขณะที่หนึ่งตะวันเศร้ายังมีคนอยู่รายล้อม

กฤชมีใคร คือแบบ นายเก่งมากจริงๆ

#ทีมกฤช

[mirin]

หยุดดราม่าเถอะน๊าาาาา

[quiicheh.]

ถ้าตอนนั้นไม่มัวแต่ห่วงตุลย์
ก็คงไม่เป็นงี้หรอก

[-west-]

ตอนที่ 26


“ไปทำอีท่าไหน ได้แผลมาทั้งคู่”

ไอ้โจ้เป็นคนมาตามที่ท้ายไร่ มันเห็นผมนั่งรีดเลือดออกจากเท้าได้ก็ลากพากลับมาบ้าน ช่วยทำแผลหน้างอง้ำ

“ดีนะที่นายน้อยแค่เขาถลอก”

“เอ็งมาดูข้าแล้วใครดูคุณหนึ่ง”

“ป้าแววกับป้าสายใจพากันขึ้นไปทำแผลบนห้องแล้วครับ” มันว่า จุ่มแอลกอฮอล์จนชุ่มมาขยี้แผล ผมกัดปาก จ้องหน้ามันเขม็ง “ทนหน่อยนะครับเดี๋ยวก็หาย”

“เอ็งรวนอะไรข้านักวะ”

“ก็คุณกฤชพูดไม่รู้เรื่อง” มันว่า “โจ้บอกว่าอย่าไปยุ่งกับนายน้อยก็ไม่ฟัง พากันเจ็บตัวมาแบบนี้โจ้ไม่ชอบเลย”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่เคยตั้งใจทำให้นายน้อยเจ็บหรอกครับ แต่ก็ทำตลอด”

ผมก้มหน้า ถอนหายใจ ไอ้โจ้เปลี่ยนมาหยอดเบตาดีน หยดยาสีส้มแดงแทรกผ่านเนื้อที่เป็นรอยบาก ผมย่นคิ้วเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเปียโนสีดำขลับที่วางอยู่ใกล้กัน ความเจ็บปวดที่กายหายไป สิ่งที่บีบคั้นคือความรู้สึกในอก

“คุณหนึ่งเล่นเปียโนอยู่หรือเปล่า”

“ทุกคืนแหละครับ” ไอ้โจ้ว่า “เล่นไปทำหน้าเศร้าไป ช่วงปีแรกที่กลับมาเล่นเสร็จก็ฟุบลงไปร้องไห้ทุกคืน คุณกฤชไม่เข้าใจหรอกว่าคุณหนึ่งน่าสงสารแค่ไหน ตัวเองไปอยู่สบายนี่นา”

“ใครบอกเอ็งว่าข้าสบาย” ผมพูด พลางถอนหายใจยาว “ไม่มีวันไหนที่หลับเต็มตาหรอก”

“แล้วทำไมไม่กลับมา”

“ข้ามีอะไรคู่ควรกับนายน้อยบ้างวะ” ก้มลงมองมือตัวเอง มือเปล่า ๆ ที่ตัดเล็บสั้นกุด “ไม่มีอะไรเลย”

“นายน้อยก็ไม่ได้ต้องการอะไร นายน้อยต้องการแค่คุณกฤชอยู่ข้าง ๆ กัน คุณหนึ่งชอบคุณกฤชก่อน เป็นคนเริ่มจีบคุณกฤชก่อน ยอมลดตัวลงมาทั้ง ๆ ที่เป็นลูกเจ้าของไร่ เขาเสียสละทุกอย่างเพียงแค่ต้องการให้คุณกฤชอยู่ด้วย ดูเอาเถอะคุณกฤชทำอะไรลงไป จะไม่ให้โจ้สงสารคุณหนึ่งได้ยังไง จู่ ๆ ก็ทิ้งไปแบบนั้น โจ้ถามก็ไม่ยอมบอกว่าเพราะอะไร พอนึกจะให้โจ้ช่วยก็กลับมาบอกให้ช่วยง่าย ๆ ฮึ! ใจร้ายใจดำ”

“เฮ้อ ความรักมันไม่ได้สวยงามแบบนั้นหรอกนะโจ้”

ผมโยกหัวคนที่นั่งทำแผลไปมา สมุนเก่าทำหน้าไม่เข้าใจ “เอาเป็นว่า ข้าไม่อยากเป็นคนไม่เอาไหนที่ยืนข้างคุณหนึ่ง ทำให้คุณหนึ่งแปดเปื้อนไปด้วย”

เมื่ออธิบายเพิ่ม ไอ้โจ้ก็พยักหน้ารับส่ง ๆ วางผ้ากอซพันแผลให้เบามือกว่าทีแรก

“เอ็งรู้จักคุณตุลย์ไหม”

“คุณตุลย์ รุ่นพี่คุณหนึ่งน่ะเหรอ”

“อืม” ผมรับคำ “เขามาที่ไร่เหรอ”

“ช่วงคุณหนึ่งมาแรก ๆ ก็เทียวไปเทียวมาเกือบสองเดือนได้ แต่คุณหนึ่งดูอึดอัด ตอนอยู่กันตามลำพังถึงจะคุยด้วยสีหน้าปกติแต่ระมัดระวังมาก คุณตุลย์น่ะพยายามจะแตะนิดแตะหน่อยตลอด แต่ทันกัน ไม่เคยไล่จับได้สักที ตอนหลังจู่ ๆ ก็หายไป โจ้ว่าเขาน่าจะจีบนายน้อยแหละ เสียดายที่หัวใจนายน้อยไม่อยู่กับตัวแล้ว นายน้อยก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเสียขนาดนั้น”

ผมถอนหายใจยาวอีกครั้ง เรื่องหนักอกดูคล้ายคลี่คลายลงอย่างประหลาด

“ทะเลาะกันเรื่องคุณคนนั้นด้วยเหรอ”

“ก็ไม่เชิง”

“คุณกฤชปากแข็งตลอด แต่ถ้าเป็นคนนั้นจริง ๆ โจ้ก็เข้าใจนะ น่าหมั่นไส้ คนอะไรวางท่าขัดหูขัดตาไปเสียหมด คุณหนึ่งจะไล่ก็ไม่ได้ เป็นแขกของคุณชนินทร์ โจ้เคยได้ยินเขาพูดกับนายน้อยว่าคุณกฤชน่ะไม่ได้รักนายน้อยหรอก เป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายแท้ ๆ จะมาชอบเกย์ เขาใส่ร้ายว่าคุณกฤชน่ะเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว คิดอยากได้ไร่เอาไว้เองเลยทำทีมาเป็นรักเป็นชอบ ที่ทิ้งไปเพราะเห็นว่ามีคู่แข่งเป็นคุณตุลย์ ไม่มีวันสู้ได้เลยไม่อยากเสียเวลาต่อ โจ้ฟังแล้วโมโห คุณหนึ่งก็ฟังเงียบ ๆ ไม่เถียง แต่ไม่ได้เชื่อหรอกนะ ตอนโจ้ถาม ถึงจะดูไม่มั่นใจแต่นายน้อยก็ยังบอกว่าวันหนึ่งคุณกฤชจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเองว่ามันไม่จริง เดี๋ยวคุณกฤชจะต้อง– อ๊ะ! โจ้พูดมากไปแล้ว พอดีกว่า”

ผมรับฟังนิ่งเงียบ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ระหว่างที่ผมเจอคำสบประมาทต่าง ๆ นานา หนึ่งตะวันเองก็พบเจอมาโชกโชนไม่ต่างกัน ผมถูกพูดถึงในเรื่องที่ไม่คู่ควร แต่หนึ่งถูกใครต่อใครเอาหัวใจไปเป็นหลักประกัน ฟังดูแล้วไม่รู้ว่าใครหนักหนาสาหัสกว่ากันในครานั้น

แต่ที่เสียใจ...คือการที่ผมทิ้งเขาไปคล้ายกับเป็นการตอกย้ำว่าความรักระหว่างเราคือภาพลวงตาอย่างที่คนอื่นกล่าวหาจริง


ไอ้โจ้แปะเทปปิดแผลเป็นอย่างสุดท้าย มันไม่พูดต่อ อมน้ำลายจนแก้มตุ่ยก่อนเดินไปหยิบยาแก้ปวดมาให้ค่อยกลืนน้ำลายเพื่อถาม “ว่าแต่จะนอนที่โซฟานี่จริงเหรอคุณกฤช”

“อืม เผื่อนายน้อยลงมาเล่นเปียโนดึก ๆ ข้าจะได้มีโอกาสคุย”

“ไม่เลิกล้มความตั้งใจอีกนะ”

“ข้ามาเพื่อพิสูจน์คำพูดของคุณหนึ่งอย่างที่เอ็งว่านี่หว่า” เมื่อตอบเสียงอ่อน ไอ้โจ้ก็มีทีท่าขึงขังน้อยลง "ไม่รู้ว่าสามปีมันจะนานเกินไปหรือยัง"

“คุณกฤชนะคุณกฤช” มันพ่นลมหายใจออกจมูก ยีผมสั้นของตัวเองจนยุ่งเหยิง “เอาเถอะ อย่าทำให้นายน้อยเสียใจอีกแล้วกัน”





รุ่งสางของวันใหม่ ผมตื่นก่อนตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้า ออกมากวาดคอกม้าเป็นเพื่อนไอ้โจ้เหมือนก่อน พลางนึกถึงวันที่จูงม้าสองตัวออกไปขี่กับหนึ่งตะวัน สีหน้าตื่นเต้น หวาดกลัว แต่เชื่อมั่น นายน้อยน่ารักและสง่างามจนไม่อาจละสายตาไปไหน
เมื่อคืนนายน้อยไม่ได้ลงมา ผมพลิกตัวหลายครั้ง ได้ยินเสียงฝีเท้าบ้าง ไม่ใกล้นักแต่คล้ายเดินวนเวียนอยู่บนระเบียง ถ้าเดาไม่ผิดหนึ่งตะวันอาจจะนอนไม่หลับแล้วอยากลงมาเล่นเปียโนแต่เจอผมนอนดักอยู่ในห้องโถงเลยหยุดฝีเท้าที่ตรงนั้น เงาจากแสงไฟที่เปิดไว้ส่องให้เห็นเป็นเงาจากด้านบน ไม่ใช่คุณชนินทร์แน่ เพราะท้ายที่สุดเจ้าตัวก็ปิดไฟกลับไปในห้องตัวเองใหม่ แต่ความฝันบางอย่างในกลางดึกสงัดคลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินเสียงสะอื้นและแรงกอดรัด บรรจงจูบอีกครั้ง ทว่าเมื่อลืมตาตื่นทุกอย่างก็จางหายไป ผ้าห่มผืนเดิมถูกดึงขึ้นจนมิดคอ อุ่นพอให้หลับต่อสบายจวบจนไก่ขันไล่พระจันทร์ไปจากท้องฟ้ายามราตรี
ผมรวบกองหญ้าสีเขียวสด โยนลงรางให้อาหารแล้วมากวาดเศษไม้ที่ตกรายทาง ไอ้โจ้เองก็ช่วยเหมือนกัน เหนื่อยหอบกันยกใหญ่ กว่าจะเสร็จสิ้นดวงอาทิตย์ก็สว่างจ้า แสงแดดสีทองฉายสาดส่องมาให้ม้าทั้งสองตัวสะบัดหางโบกอารมณ์ดี

“คุณหนึ่งพามันออกกำลังบ่อยไหม”

“เกือบทุกวันแหละครับ” ไอ้โจ้ว่า “สลับ ๆ กัน แต่พาแสงเพชรออกไปบ่อยกว่า”

“ตัวโปรดเขานี่”

“เพราะคุณกฤชเป็นคนสอนล่ะมั้ง” พูดพลางลูบขนสั้นสีขาวไปตามแนว “บ่าย ๆ โจ้จะเข้ามาอาบน้ำให้มัน บางทีนายน้อยก็มาช่วยแปรงขน แต่ไม่ค่อยได้ลงไร่เท่าไรนัก งานนายน้อยเยอะมาก”

“คุณชนินทร์ไม่ได้ดูแล้วใช่ไหม”

“วางมือเกือบทุกอย่างเลยครับ นายน้อยแย่งไปหมด เหมือนทำ ๆ ไม่ให้ตัวเองว่างเท่านั้นเอง”

ผมพยักหน้า เข้าใจความรู้สึกนั้นดี เมื่องานที่คอกม้าเสร็จสิ้นก็กลับบ้านมาอาบน้ำอาบท่า คุณชนินทร์กับหนึ่งตะวันนั่งที่โต๊ะกินข้าว เมื่อเห็นผมเดินผ่านหลังเสร็จธุระส่วนตัวก็เรียกมานั่งด้วยกัน นายน้อยมีท่าทีกระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด เขาก้มหน้ากัดขนมปังชุ่มแยมโดยไม่คิดจะทักทายเลยสักนิด

“มาที่ไร่แทนที่จะพักผ่อนนะเรา”

ผมยิ้มแทนคำตอบ เหลือบตามองชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามแล้วก้มลงหยิบขนมปังของตัวเองบ้าง เช้านี้เป็นอาหารง่าย ๆ แม่กับป้าแววไปทำบุญวันพระกันตั้งแต่รุ่งสาง

“แล้วขานั่นเป็นแผลอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ครับ แต่ไม่เป็นอะไรมาก ล้างทำใหม่เรียบร้อยแล้ว”

“ไปคอกม้าเดี๋ยวก็ติดเชื้อ” คุณชนินทร์ว่า รอบนี้หนึ่งตะวันเหลือบตาขึ้นมามองวูบไหว เมื่อสบกับผมก็หลุบตาลงใหม่ “ดูแลตัวเองบ้างคุณหมอ คู่ครองก็ไม่มี”

“เรื่องคู่ครอง...ที่จริงแล้วก็มีที่ดู ๆ อยู่ครับ”

“อ้าว วันนั้นบอกว่าไม่อยากมีอยู่เลย”

ผมมองหนึ่งตะวันแม้สายตาเขาจะเฉไฉไปที่อื่น พูดตอบเจ้าของไร่ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “พอดีรู้ว่าคนที่อยากให้อยู่ด้วยกันยังไม่มีใคร เลยอยากจะลองขอโอกาสเขาใหม่อีกสักครั้งน่ะครับ”

“หืม?” คุณชนินทร์ส่งเสียงเชิงถาม ผมเบือนหน้ากลับมาส่งยิ้มให้แทนคำตอบ หางตาเห็นแก้มสีขาวเปลี่ยนสีเล็กน้อย แม้ใบหน้าจะบึ้งตึงไม่รับแขกเหมือนเคย

“เด็ก ๆ สมัยนี้อะไรกัน ฉันล่ะไม่เข้าใจ ไอ้โจ้เอาหนังสือพิมพ์มาให้หรือยังก็ไม่รู้ ว่าจะเอาไปหาที่นั่งอ่านในไร่ อยู่แต่บ้านทั้งวันเบื่อแย่”

“หนึ่งบอกไม่ให้พ่อลงไร่แล้วไง อายุเยอะแล้วมันอันตรายนะครับ”

“ไปนั่งกินลมชมวิวเฉย ๆ”

“เดี๋ยวไอ้โจ้ก็วิ่งโร่กลับมาฟ้องว่านายท่านลงไปช่วยคนงานเก็บองุ่นอีก” หนึ่งตะวันดุ แต่บิดากลับยิ้มแย้มหน้าระรื่น

“นิด ๆ หน่อย ๆ น่า ให้คนแก่ออกกำลังบ้าง ไอ้โจ้มันคอยดูอยู่ ไม่เป็นไรหรอก”

เสียงขูดครากของเก้าอี้ดังขึ้นเมื่อชายวัยกลางคนลุกยืน คุณชนินทร์เรียกหาไอ้โจ้ สมุนตัวเล็กล่ำวิ่งเข้าบ้านพร้อมหนังสือพิมพ์รายวัน มันเหลือบตามองผมกับคุณหนึ่งก่อนเฉไฉทำเป็นวิ่งตามนายท่านดุ๊ก ๆ ครั้นเมื่ออยู่กันตามลำพังแล้วหนึ่งตะวันก็ผุดลุกขึ้นทันที

“คุณหนึ่ง โอ๊ย!”

ผมร้องเสียงหลงเมื่อลุกขึ้นตาม นายน้อยชะงัก เหลือบตามองแผลที่เท้า ผมใช้ศอกยันพนักพิงเก้าอี้ไว้พอดิบพอดีทำให้ร่างกายไม่ร่วงหล่น เลือดไหลซึมจากแผลที่พันปิดไว้เล็กน้อย

“ใครทำแผลให้”

“ทำเองครับ” ผมตอบ หลังจากอาบน้ำก็จัดการใส่ยาพันผ้าเอง เห็นตั้งแต่กลับจากไร่แล้วว่าแผลฉีกแต่ไม่คิดว่าจะหนัก
หนึ่งตะวันถอนหายใจ เดินมาพยุงผมเข้าบ่าแล้วพาไปนั่งโซฟาใกล้ ๆ อย่างทุลักทุเล

“ทำไมไม่ให้ไอ้โจ้ช่วย ทำแผลเองแล้วถนัดหรือไง”

“ก็ไม่น่าเป็นอะไรมาก”

“แล้วเป็นไหมล่ะ” หนึ่งตะวันค้านเสียงดุ เขาลุกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล ใช้กรรไกรตัดผ้ากอซเดิมของผมออก “แผลขนาดนี้ไม่ต้องเย็บหรือไง”

“ไม่ต้องหรอกครับ เมื่อวานมันไม่ลึกมาก”

“ออกไปทำความสะอาดที่คอกตั้งแต่เช้า มันเลยฉีกมากกว่าเดิมน่ะสิ สมน้ำหน้า”

ผมพยักหน้ารับคำบ่นโดยดุษณี คนที่ทำแผลให้ถอนหายใจยาว มือขาวบรรจงเช็ดล้างด้วยแอลกอฮอล์รอบแผล หยดยาใส่อย่างทะนุถนอม ก่อนวางผ้าลงเนิบนาบเชื่องช้า ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

“คุณหนึ่ง เมื่อคืน–"

“กินยาหลังอาหารหรือยัง”

“ยังครับ”

คู่สนทนาลุกขึ้นยืน เอากล่องปฐมพยาบาลเก็บเข้าที่ กลับมาใหม่พร้อมยาแก้ปวดและน้ำเปล่า ผมรับมาดื่ม ส่งแก้วคืนแล้วใช้จังหวะนั้นจับข้อมือกระตุกดึงให้หนึ่งตะวันล้มลงบนตัก

“กฤช!”

“ยังเป็นห่วงผมอยู่เหรอครับ”

“ฉันแค่ทำตามหน้าที่เจ้าของบ้าน” หนึ่งตะวันบอกเสียงแข็ง “ปล่อย!”

“ถ้าผมปล่อย หนึ่งก็หนีผมไปอีก”

“ฉันไม่เคยไปไหน”

“ทำไมเดี๋ยวนี้ดุจังเลยล่ะครับ” ผมถามเสียงอ้อน ใช้คางเกยกับบ่าลาด กลิ่นของหนึ่งตะวันยังเป็นเหมือนเดิม กลิ่นของเด็กแรกรุ่นที่หอมหวาน ที่เปลี่ยนไปคืออาการแข็งขืน คล้ายทรมานเมื่ออยู่ในอ้อมแขนกัน

“คุยกับผมสักหน่อยได้หรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นช่วยฟังผมหน่อยได้ไหม ผมอธิบายได้”

“แล้วตอนที่ฉันอยากอธิบาย ตอนที่ฉันขอร้อง นายคิดจะฟังฉันบ้างหรือเปล่า ตอนที่ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็นตอนนั้นเคยเห็นใจกันบ้างไหม” เสียงนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกตัดพ้อ คนในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก ผมยิ่งกอดรัดเอาไว้แน่น “ไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วกฤช วันนี้ฉันไม่ต้องการนายแล้ว มันนานเกินไปแล้ว”

“แต่ผมต้องการหนึ่ง”

“เลิกพูดจาหว่านล้อมคนอื่นแบบนี้แล้วก็หนีปัญหาไปเสียที! นายไม่รู้หรอกว่าทุกคืนฉันต้องอยู่กับความรู้สึกแบบไหน!”

“ผมผิดเอง” ผมว่า อ้อนวอนขอโอกาสอีกครั้ง “ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่ข้างหนึ่ง แต่ผมไม่คู่ควรมาตลอด ไม่ใช่ว่าผมไม่สบายใจที่ทิ้งหนึ่งไปตอนนั้น เสียงสะอื้นของหนึ่งยังฝังอยู่ในใจผมตลอด ผมรู้สึกผิด แต่ผมก็อยู่ตรงนั้นในฐานะนั้นไม่ได้”
หนึ่งตะวันแน่นิ่ง ผมหลับตาลง ฝังหน้าผากลงไปกับต้นคอขาว

“ผมอยากเป็นคนที่คู่ควรกับหนึ่ง ถึงผมทำได้ไม่ดีเท่าคุณตุลย์ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นไอ้ขี้แพ้ที่อยู่กับคุณเพราะไปไหนไม่รอด ผมไม่อยากให้ใครมองว่าคุณจ่ายเงินให้ผมอยู่ ผมไม่อยากให้ใครดูถูกความรักของเราว่ามันตีราคาได้ ผมแค่อยากพิสูจน์ตัวเองเท่านั้น ไม่เคยรักหนึ่งน้อยลงเลยตั้งแต่วันที่บอกว่าชอบพอกัน”

“แต่ก็ทิ้งฉันไว้โดยไม่บอกอะไรสักคำ ทั้ง ๆ ที่สัญญาแล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน แทนที่จะผ่านมันไปกับฉัน คิดว่าฉันไม่ต้องเจอความกดดันอะไรพรรค์นั้นเลยหรือไง! นายรู้ไหม ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ไม่ว่าใครจะทำอะไร ฉันก็ยังเชื่อนาย เชื่อทั้ง ๆ ที่นายไม่เคยพูดอะไรให้ฉันอุ่นใจเลยว่าจะไม่ทิ้งฉันไป แล้วนายก็ทำลายทุกความเชื่อใจของฉัน ไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น”

“หนึ่ง ไม่ใช่แบบนั้น...ผมกับพี่นุ่นไม่มีอะไีร ไม่มีอะไรจริง ๆ” เสียงนั้นอ่อนราวกับดวงดาวที่แพ้แสงจันทร์นวล แต่มั่นคงและจริงจังกว่าครั้งไหน “ที่ผมไม่บอกอะไร เพราะผมไม่อยากปิดโอกาส ผมอยากให้หนึ่งลองค้นหัวใจตัวเองดูว่าที่หนึ่งรักผม เพียงเพราะเราใกล้ชิดกันแค่นั้นหรือเปล่า”

“มีอะไรในหัวผมไปหมด...ผมที่พูดออกมาไม่ได้”

“แล้วถ้าฉันเปลี่ยนใจ...”

“ผมก็จะจมอยู่กับความรักที่หนึ่งเคยมีให้ผมแค่คนเดียว...ผมจะยินดีกับหนึ่ง แม้ในส่วนลึกจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยก็ตาม”

ผมสารภาพความจริงทั้งหมด กระชับแขนที่โอบกอดอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าหากคลายแรงแล้วดวงตะวันจะหลุดลอยหนีไป
ความเงียบเข้าปกคลุมเราพักใหญ่ ผมโหยหาเขา ยากที่จะอธิบาย ความรู้สึกของกอดที่เมื่อกอดแล้วยังไม่อาจเติมเต็มความรู้สึกในใจ

ทั้งที่เฝ้าคิดมาตลอดว่าหากเจอกันแค่สักครั้งคงชุ่มฉ่ำหัวใจไปอีกนาน แต่แท้จริงแล้วเมื่อได้พบหน้า เมื่อได้สัมผัส ผมถึงเพิ่งรู้ว่าไม่มีอะไรเพียงพอที่จะทำให้หัวใจอิ่มเอมได้เลยสักนิด

ต้องการเคียงข้าง โอบกอดเขาไว้นานเท่านาน ตราบเท่าคำว่านิจนิรันดร์จะสูญสลายไป


“ผมคิดถึงคุณ”

“คิดจะไปก็แค่โทรมาลา คิดจะมาก็แค่กลับมาง้อเท่านั้นเหรอ นายให้ฉันเชื่อนายที่ทิ้งไปอยู่กับคุณนุ่นสามปี ในขณะที่ไม่เคยเชื่อฉันเลย...ไม่เคยเลย...”

“ผมขอโทษ จะให้ผมชดใช้ยังไงก็ได้ แต่ได้โปรด ขอโอกาสผมอีกครั้ง อยากให้กลับมา ผมอยากให้เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ ผมชอบที่หนึ่งยิ้ม เวลาที่อ้อน เวลาที่ร้องไห้โวยวายเหมือนเด็ก ๆ เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ชอบแม้แต่ตอนที่หนึ่งชกผมตอนนั้น อย่างน้อยเราก็มีกัน...”

ความกลัวเข้ากัดกินใจ หนึ่งตะวันแน่นิ่งไปคล้ายใช้ความคิด ผมยังคงกอดเขาไว้อย่างนั้น สัมผัสชีพจรจากต้นคอขาว หากเป็นไปได้ ผมอยากจะจูบ กลืนกินคนรักทุกสัดส่วนให้มากเท่าที่ใจโหยหา

ความทรมานทั้งหมดมวลที่คล้ายกับตกตะกอนนอนแน่นิ่งอยู่ก้นบึ้ง ตีรวนกลับมาอีกครั้งจนหัวใจเป็นสีขุ่นขลัก แดงฉานหลั่งเลือดรินบ่งบอกว่าความรักครั้งนั้นยังคงเป็นแผลสดเสมอไม่เลือนหายไป

เพียงสักครั้ง แค่สักครั้ง...

“หนึ่งไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ”

“คิดถึงแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อนายเป็นคนตัดสินใจไปจากฉันเอง นายทิ้งฉัน...ทิ้งฉันไว้คนเดียว ทิ้งให้ฉันรออะไรก็ไม่รู้ นายจะกลับมาจริง ๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้...”

เสียงที่ตอบมาสั่นเครือ บีบหัวใจ ผมลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นลอดลงไปจากคอเสื้อคือสีเงินของทองคำขาววาววับ ลายของสร้อยที่เฟ้นเลือกกับภูดิศคราวนั้น

ผมยังจำได้ดี ของขวัญวันเกิดที่ผมให้ไว้ หนึ่งตะวันยังสวมติดกายไม่เคยห่าง
หัวใจฟูฟ่องขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับเห็นแสงสว่างที่ปลายทาง

“หนึ่งครับ...”

“ฉันเหนื่อยมากแล้ว ฉันไม่อยากต้องกลับมารื้อฟื้นว่าต้องเยียวยาหัวใจที่แตกสลายของตัวเองวันที่ความรักจากฉันไปยังไงอีก ฉันพอแล้ว ฉัน...”

“ผมสัญญา จะไม่ทิ้งหนึ่งอีก”

“ฉันเกลียดคำสัญญาของนาย”

“แต่ผมรักหนึ่ง” แม้จะเคยผิดคำสัญญามาก่อนหน้านี้ แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ไม่อยากเคียงข้างหนึ่งตะวันเลยสักครั้ง
น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลรินลงมา ผ่านร่องจมูก มายังปลาย หยดลงบนต้นคอขาวอย่างห้ามไม่ได้ หนึ่งตะวันเสียงสั่น เขาเริ่มสะอื้นเมื่อโต้ตอบอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้...ไม่รู้....ฉันเชื่อที่นายบอกว่าไปเพื่อสร้างตัวแต่ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อนายอีกได้ยังไงว่าถ้ามีคนมาพูดไม่ดี หรือมีคนพยายามเข้ามาแทรกตรงกลาง นายจะปล่อยมือฉัน ทิ้งฉันเหมือนตอนนั้นอีกไหม ฉันไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว...ฉันขอร้อง ขอโทษยังไงนายก็ไม่กลับมา ฉันสมเพชตัวเองเหลือเกิน ไขว่คว้าหานายมาตลอด ต้องการนายอยู่ฝ่ายเดียว...ฉันรู้สึกเหมือนมีแต่ฉัน...แค่ฉันที่เชื่อมั่นในรักของเราตอนนั้น...ฉันไม่อยากเจอหน้านายเพราะรู้ว่าถ้าเจออีกคงใจอ่อน แต่ฉันก็เจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนรู้สึกว่าจะหยุดหายใจเสียให้ได้...ฉันไม่รู้ ไม่รู้ต้องทำยังไง...ฉัน...อึก..”

“ขอโทษ แต่ผมรักหนึ่งนะ รักมาตลอด ไม่เคยเลิกรักได้สักวินาที ถ้าใจหนึ่งยังเหมือนเดิม...ขอโอกาสผมอีกครั้งได้ไหมครับ...หมดรักผมแล้วจริง ๆ หรือ”

ผมร้องขอ และแม้จะสะกดกลั้นความรู้สึกไว้มากแค่ไหนเมื่ออยู่กับดวงตะวันดวงเดิมผมก็กลับเปราะบาง ครั้งสุดท้าย คล้ายคนร้องขอชีวิต ผมมีทุกอย่างพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างหนึ่งตะวันแล้ว ขาดเพียงแค่ส่วนสำคัญคือหัวใจของเขาที่ไม่รู้ว่ายังยินดีให้โอกาสและกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอีกครั้งหรือเปล่า

เชื่อในคำสัญญาของผมอีกไหม

เชื่อว่าผม...จะไม่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีกแล้ว



TBC


ทำไมเทียบกับคอมเมนต์ตอนที่แล้วรู้สึกมันสั้น ๆ แต่มันก็ไม่สั้นนะนาย 555555 ตอนหน้าจบแล้วเอาะ #ทีมกฤช มีเปลี่ยนใจบ้างมั้ยคะ แง

คือนังหนึ่งโดนถล่มเยอะมว้ากกก ถ้าถามว่าทำไมกฤชต้องมาง้อ สำหรับเราที่ให้เป็นแบบนี้เพราะกฤชเป็นคนปล่อยมือ ความกดดันที่กฤชเจอ ในมุมของหนึ่งเองก็เจอเหมือนกัน กับตุลย์เหมือนหนึ่งสบาย ๆ แต่ก็มีความอึดอัดที่คนหึงมองไม่เห็น พอเรื่องที่บรรยายมาทางกฤชทำให้ดูเหมือนหนึ่งสบายดี ไม่มีอะไรหนักอก ส่วนหนึ่งเพราะไม่เคยพูดกันตรง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง กฤชของเราก็เป็นผู้ชายอมพะนำอยู่แล้ว กว่าจะบอกรักบอกชอบได้ก็ปาไปครึ่งเรื่อง ส่วนหนึ่งก็มีความมั่นใจในแบบที่ฉันจัดการได้ จวบกับเหตุผลบางอย่างที่จะเฉลยในตอนหน้าว่าทำไมหนึ่งถึงไม่กลับไปง้อตั้งแต่แรก ๆ
อีกเหตุผลคือไม่อยากให้ออกมาในแบบที่พอกฤชได้ดีหนึ่งก็มาหา อยากให้รู้สึกว่า แม้จะได้ดีแล้วแต่ก็ยังรักหนึ่งตะวันเหมือนเดิม ไม่นอกใจ (โคตรของโคตรพระเอก)
ส่วนด้านไอ้โจ้ มันโกรธกฤชตั้งแต่ที่กฤชทิ้งไร่ทิ้งมันไปแล้วค่ะ 555555555555 ตอนนั้นนางก็ร้องห่มร้องไห้เหมือนกัน โจ้เป็นเด็กซื่อๆ ปากเปราะไม่รู้ผิดรู้ถูก แต่เป็นคนที่พูดจาตรงไปตรงมาที่สุดในเรื่อง
ถ้าถามว่าใครผิด สำหรับเราไม่มีคนผิดนะ แต่ที่นายน้อยหนีตอนที่กฤชกลับมาง้อเพราะกฤชเตรียมใจแล้วว่าจะเจอ ขณะที่นังหนึ่งยังนั่งรำพันอกหัก โผทิ้ง ทำใจไม่ได้ ไม่พร้อมออกมาให้สัมภาษณ์กับสื่อ เจอเซอร์ไพรส์นางก็สับสนเหมือนกัน
อนึ่ง ขอบพระคุณทุกคอมเมนต์งาม ๆ เลยค่ะ ทั้ง#ทีมกฤช #ทีมหนึ่ง #ทีมโจ้ แต่ให้อภัยพี่หนึ่งเถอะค่ะ อย่าทิ้งนางไว้กลางคาน แก่แล้ว ขบวนสุดท้ายแล้ว น่าสงสารเขานะคะ

ขอให้เป็นวันพุธที่ดีของทุกคน แล้วเจอกันตอนจบ วันอาทิตย์พร้อมแก๊งบาบิก้อนเพื่อนรักค่ะ : )

[kipuuu]

ตื่นนอนปุ๊บ รู้สึกอยากอ่านเรื่องนี้เลยแว้บเข้าเล้ามา แทบเด้งตัวจากเตียงลุกขึ้นมากรี้ดดดดดดดดค่ะ นายน้อยมาแล้ววว

เรารักนายน้อยนะ แต่ชอบนายน้อยเวลาร้องไห้งอแงประชดประชันเอาแต่ใจเหลือเกิน มันน่ารักน่าขยุ้ม หัวใจนี่จั๊กจี้ไปหมด >////<

แต่งอนนานๆก็ไม่ดีนะตัว แก่แล้วมาทำหน้างอง้ำร้องไห้งอแง ส่องกระจกอีกทีตีนกาก็มาก็ไม่ตลกนะ

ถึงแม้กฤชจะน่าฟาดมาก แต่ตอนหน้าก็หายน้อยใจแล้วกลับมารักกันเหมือนเดิมได้แล้วนะคนดี ' 3'

[Eangoey]

สงสารทั้งสองคนเลย รีบๆคืนดีกันน่ะ

[dekying kukkig]

ขอให้ความรักชนะทุกอย่าง เอาใจช่วยทั้งคู่ เริ่มต้นกันใหม่ ไม่สายหรอก

[maemix]

คุณหนึ่งใจอ่อนเหอะ ต่างก็เจ็บปวดมานาน

คิดในมุมกฤช ก็อยากสร้างตัวให้คู่ควรกับคุณหนึ่ง ไม่ใช่มาเกาะคุณหนึ่ง แต่ปากหนักไปนะอิกฤช
ไม่ถามความสมัครใจคุณหนึ่งสักคำ (แอบเอนใจไปทางอิกฤชนิดหนึ่ง)

คุณหนึ่งเองก็มีเหตุผลของคุณหนึ่งที่ทำแบบนั้น แต่อิกฤชมันไม่เข้าใจ
เราว่าคุณหนึ่งเองก็วางแผนอะไรไว้บ้าง ในช่วงสามปีที่ผ่านมา มีโจ้เป็นสาย เป็นผู้ร่วมขบวนการด้วยแน่
( โจ้ องครักข์พิทักษ์คุณหนึ่ง)