หัวข้อ: Charm Online สาปผมเป็นแวมไพร์! [Up Lv.พิเศษ พจนินท์สไตล์3 100% 8/4/61]

[nuja]

  :hao6:555  o13สานุกมากค่ะ มาต่ออีกนะจารอค่ะ

[kaokorn]

 

[Rabbitongrass]

คู่เจ้านายไปเเล้วขอบคุณที่ให้ผู้อ่านเเอบอยู่หลังเสานะครัชเห็นชัดดี 555 
เเล้วคู่ของเเมวหละไปฟัดกันท่าใหนถึงไปนอนซุกกันกลม???
ว่าเเต่ไม่เฉลยเลยว่าวัตเก็บเวลจากคุณราชาเเวมไฟร์ได้รึเปล่าเพราะถูกขัดจังหวะ

[วัวพันปี]

ลินก๋ากั่นนะลูก เข้าเกมแล้วอย่าลืมเก็บแต้มจากกระต่ายนะจ้ะ

[lnudeel]

ประเจิดประเจ้อไปแล้ววววว อร๊ายยยยยๆๆๆ~~~

[ployspy]

น่ารักกกกกก
ชอบๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวๆน๊า

[mild-dy]

น่ารักกกก

[ไม่เคย]

นายท่านน่ารั๊กกกงื้อออ

[แฟนตาเซีย]

กรี๊ดดดด

[VentoSTAG]

โอ้ยยยยย ปกติก็ชอบแมวอยู่นะ แต่ยังไม่ทาสจบเรื่องนี้เราจะทาสแมวมั้ย
ส่วนอีเจ้าของแมวส่งค่าอินซูลินมาเลย อ่านๆ ไปน้ำตาลจะขึ้น

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ลูกชายแสบมาก ทำพ่อเดือด แม่อายเลยน่ะ

[Poseidon]

ขุนพลตัวแสบ 5555

แหมกล ขี้หวงเมียจริงๆเลยนะ

[Min*Jee]

นี่เราต้องจุดพลุให้กลรึเปล่านะะะะะ
อ่านเรื่องนี้แล้วกลายเป็นทาสแมวไปเลย
นายท่านกับขุนพลนี่นะ กวนพ่อแม่แต่เช้าเชียว
ลินผู้แข็งแกร่ง แค่ผช.ถอดเสื้อเอง เนาะ!!!
รอตอนต่อไปเนาะ

[poppycake]

เอร๊ยยยยยยย วัตเสร็จหมาป่าซะแร้น -//-
พร้อมๆกับมีพยานช่วยยืนยันหลังเกิดเหตุ 555555
นายท่าน ขุนพล น่าร๊ากกกกกก

[kothan]

หุหุ เขาได้กันแล้วววววว
ภาระกิจเสร็จสิ้น! หมาป่าสุดหล่อเลเวลอัพ!!

[tsubasa_6927]

เรียบร้อยกันไปแล้ว 
แต่จริงๆแล้วคู่นี้ยังช้ากว่าสาวลินเยอะนะ ฮ่าๆๆ
ชีแมนจริงอะไีรจริง ตอนหลังจะยกขันหมากไปสู่ขอไวไวรึเปล่าเนี่ย
แต่กลวัตน่ารักมากจ้า กลนี่เวลาปกติกับเวลาอยู่กับวัตคนละเรื่องเลยนะ
คู่นี้เค้าเปิดเผยดี ดูเป็นคู่รักเซเลบที่ชิลมาก

ว่าแต่ นายท่านกับขุนพลไปลงเอยกันตอนไหนเนี่ย ถึงได้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน(บนเบาะ)ซะได้

[Celestia]

เขาได้กันแล้วค่าา กรี๊ดกร๊าดดด

ป.ล. นี่มีคู่แมวด้วย? 5555

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ ไม่ตามต่อไม่ด้ายยยยย!!

[princeofdark]

 :jul1:อร๊ายนายท่านกับขุนพลแอบส่องป่าวนิตามไปส่องด้วยคน

[nightsza]

ไวไฟมากนะหมาป่าน้อย อดทนอดกลั้นมานานสิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดันนนนน

[ขนมโก๋]

มารอ

[Silver Fish]

Lv.31 ผู้มาเยือน

   ผมตื่นขึ้นมาภายในห้องมืดสนิท มือถอดเครื่องเล่นออก อ้าปากหาววอด ว่าจะนอนกลิ้งอีกสักหน่อย เพราะวันนี้ตั้งเวลาออกเกมเร็วกว่าปกติ ขณะจะพลิกตัวไปด้านข้าง

   “วัตเดี๋ยว”

   ผมไม่ฟังเสียงกลห้าม ยกขาก่ายหมอนข้างเต็มที่   

   “อุ๊ก...มันหนักนะ...”

   เสียงเนือยๆ ดูหลอกหลอนดังมาจากเตียงของผม! จับๆ แตะๆ ดู คนนี่หว่า ผมดึงผ้าห่มออกเห็นหัวทองๆ ชัดเลย

   “พี่วิน! มานอนอะไรเตียงผมเนี่ย เตียงพี่ก็มีไม่ใช่เหรอ” ที่สำคัญดันมานอนขวางระหว่างผมกับกลด้วย อือหือ เบียดเข้ามาได้ ผู้ชายตัวโตสามคน

   แถมเตียงพี่วินขนาดควีนไซส์ด้วยซ้ำ ความจริงพี่วินจะเอาคิงไซส์อยู่เหมือนกัน ติดแต่ว่า ห้องมันเล็กเกินเลยต้องลดระดับลงมา ต่างจากของผมแค่ห้าฟุตเอง แล้วไหงพ่อเจ้าประคุณมาแย่งเตียงนอนน้องชายตาเทาๆ แถมผมเขย่าๆ เท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุก กลเดินไปเปิดสวิชไฟทำให้ห้องนอนสว่างไสวในช่วงเวลาเช้ามืดเห็นหน้าผู้มาเยือนเต็มๆ ตา

   “แพนด้าหัวทอง?”

   คำแรกที่แวบเข้ามาในหัวผมเลย ใบหน้าหล่อปานเทพบุตรบัดนี้ดูอิดโรยจนน่าสงสาร ใต้ตาคล้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ท่าทางงัวเงียได้ที่หากผมกวนมากๆ มีแนวโน้มจะโดนถีบได้ง่ายๆ ผมเลยดึงแขนกลมาคุยแทน แฟนที่ดีครับ

   “อาจารย์มีเรื่องด่วนรึเปล่า”

   พี่วินโบกมือไล่ ผมเพิ่งสังเกตรอบตัวพี่วินมีขุนพลกับนายท่านนอนขดกลมเป็นก้อนขน โชคดีก่อนหน้านี้วาดขาใส่ตัวพี่วิน ถ้าใส่ตัวเจ้าสองเหมียว ขาผมคงแหกจากกรงเล็บแมว

   “ด่วน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ง่วง จะนอน จะไสหัวไปไหนก็ไป ตื่นค่อยคุย”

   น้ำเสียงรำคาญเต็มที่ พี่วินดึงตัวขุนพลเข้าไปกอดด้านหลังมีนายท่านนอนเบียด ผมรีบลากกลออกมาจากห้องนึกขอโทษขอโพยขุนพลอยู่ในใจ เป็นหมอนข้างให้พี่วินไปก่อนนะไอ้ลูกชาย รอดมือซาตานเมื่อไหร่ จะเลี้ยงด้วยปลาทูอย่างดีแต่ถ้าอยากกินทูน่า คงต้องขอพ่ออีกคนแล้วล่ะ

   “นายคิดว่าพี่วินโทรมมาแบบนี้คิดว่ามาเพราะเรื่องอะไร”

   ผมลองถามกลดูเขาเป็นลูกศิษย์สุดที่รักปานจะฆ่าให้ตายของพี่วิน ช่วงวันหยุดมักไปช่วยงานอยู่บ่อยๆ น่าจะรู้อะไรบ้าง จะว่าไปวันนี้กลต้องเข้าบริษัทตอนแปดโมง กลายเป็นว่าพี่วินดันมาหาเองซะนี่ จะบอกกลับบ้านมาพักคงไม่ใช่ เหมือนมีเรื่องด่วนต้องคุยแต่ทนความง่วงไม่ไหวเลยนอนสลบรอพวกเราออกจากเกมมากกว่า

   “พวกมันคงเริ่มเคลื่อนไหว”

   “พวกมันพวกไหน?” ผมถามพลางยื่นแปรงสีฟันบีบยาสีฟันให้กล กลรับไปส่งแก้วใส่น้ำใส่น้ำไว้บวนปากให้ผม เรายืนแปรงฟันกันอยู่ตรงอ่างล้างหน้า อารมณ์นี้คงนอนต่อไม่ได้ มันค้างคาใจ

   “พวกที่คิดจะจับตัวนายไปไง”

   ผมร้องอ่อ พยักหน้าเงียบๆ จัดการล้างหน้าแปรงฟันเสร็จไล่กลที่ทำท่าอิดออดออกจากห้องน้ำ ผมจะได้อาบน้ำสักที หลังปล่อยกลอาบน้ำต่อ ผมลงไปชั้นล่างเตรียมมื้อเช้า ระหว่างกำลังจัดโต๊ะสายตาเหลือบไปเห็นเงาคนแวบๆ อยู่ด้านนอก จังหวะเดียวกับที่กลเดินลงมาพอดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่เพียงแค่ปรายตามองสั้นๆ แล้วเข้ามาก่อกวนผมเหมือนทุกเช้า

   “ไม่ต้องสนใจ ทำตัวตามปกติ ฉันพอรู้แล้วว่าทำมอาจารย์ถึงกลับบ้านวันนี้”

   “อย่ามัวแต่อุบเงียบ บอกให้ฟังมั้งฉันจะได้ระวังตัว” ผมพูดพร้อมยื่นถุงขนมปังให้เขาเอาใส่เครื่องปิ้ง กลทำหน้าที่คล่องแคล่ว พักหลังมาเป็นลูกมือผมบ่อย ต่อให้ช่วยตำน้ำพริกพ่อหมาป่าก็สามารถ
 
   “ฮืมม ไม่ชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ คิดว่าพวกนั้นคงตัดสินใจลงมือเร็วๆ นี้ ทุกอย่างที่พวกมันเตรียมการไว้คงพร้อมหมดแล้ว เหลือแต่องค์ประกอบสุดท้ายก็คือนาย อาจารย์หูตาเยอะคงรู้ข่าวชิงตัดหน้ามาอยู่กับนายก่อนพวกนั้นลงมือ”

   “พี่วินคนรู้จักเยอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นหรือหายตัวไปทุกคนจะตื่นตัวกันหมด นี่สินะทำให้พวกนั้นไม่ลงมือทันที แล้วเอาไงดี”

   ผมคิดตาม รู้สึกว่าแย่แล้ว ในขณะที่ผมกำลังเล่นเกมสบายใจ คนพวกนั้นเข้าประชิดตัวถึงขนาดนี้ กลเห็นท่าทางเป็นกังวลของผม เขาบีบบ่าเบาๆ

   “อย่าห่วงเลย อาจารย์ต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่ ตอนนี้เราต้องรอให้เขาตื่นมาก่อน” ผมจับมือกล ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ สังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ เอาเถอะ ผมจะหวังพึ่งแต่คนอื่นอย่างเดียวไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ผมต้องพยายามเอาตัวรอดด้วยตัวเอง ผมคิดไว้แบบนั้น

   สักพักสองเหมียวเดินนำลงมาก่อน ขุนพลในสภาพขนยุ่งเหยิงเดินโซเซลงมาชั้นล่าง พอเงยหน้าบานๆ เห็นพ่อตัวเองวิ่งจู๊ดเข้ามาหา กระโดดขึ้นตักกลถูตัวเหมือนอยากให้ปลอบหลังถูกทารุณเป็นเวลานาน กลก็คือกล ลูบสองสามทีอุ้มขุนพลวางบนพื้น นายท่านเดินเฉิดฉายคล้ายเยาะเย้ยระหว่างรอผมเทข้าวเปลี่ยนน้ำให้

   ตัวเลือกสุดท้ายที่จะมาเยียวยาหัวใจของแมวอย่างขุนพลคือผม เจ้าเหมียวตัวโตเดินอุ้ยมาถูขา ผมย่อตัวไปลูบหัวกอดปลอบท่ามกลางสายตาอิจฉาของนายท่านกับหมากล

   “วัตมีอะไรกินบ้าง”

   น้ำหนักโดนทิ้งใส่เต็มๆ ผมเกือบได้ทับขุนพล ใช้มือเท้ากำแพงดันเอาไว้ มีคางแหลมๆ มาเกยบนหัว แมวตัวที่สาม หรือจะบอกว่าพญาราชสีห์เวอร์ชั่นพี่ชายดี

   “เอาคืนหรือไงพี่ มันหนักนะ นู่นอยู่บนโต๊ะ”

   มือหนาขยี้ๆ หัวผมจนยุ่งแล้วเดินอ้าปากหาววอดหมดมาดไปนั่งหม่ำอาหารเช้า ผมเลยเดินเข้าครัวไปชงกาแฟมาเพิ่มอีกแก้ว ไม่คิดว่าจะตื่นเร็วแบบนี้นะเนี่ย ปกติลองอดหลับอดนอนหลับมาบ้าน กว่าจะตื่นบ่ายนู่น

   แก้วกาแฟหอมกรุ่นถูกแจกจ่ายให้ทุกคน สองแมวทานอาหารกันไป ผมมองพี่วินยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ เหมือนได้ชาร์จแบตดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นบ้าง ยิ่งแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องผ่าหน้าต่างมากระทบผมสีทองอ่อนของเจ้าตัว อย่างกับเทพบุตรมาสถิตบ้าน ส่วนกลนั่งแทะขนมปังทาแยมกินเงียบๆ

   แปลกตานิดหน่อยเวลาข้างกายพี่วินไม่มีพี่ชินอยู่ด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่ ทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาเสียหน่อย

   “สมุนพี่ไปไหนอะพี่วิน”

   ดวงตาสีเทาปรือมอง แผ่ออกร่าไปในบ้านนี้ไม่มีใครหลงหรอกบอกเลย

   “ทำงานที่สั่ง เข้าเรื่องเลยแล้วกัน พวกนั้นกำลังจะมาจับตัวนายไป จนกว่าเรื่องจะเคลีย นับตั้งแต่วันนี้พวกนายสองคนไปอยู่ที่บริษัทกับพี่” พี่วินพูดเป็นการเป็นงาน พวกผมเผลอนั่งหลังตรงโดยไม่รู้ตัว พอเห็นท่าทางแบบนั้นเจ้าตัวหัวเราะเบาๆ

   “ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างเตรียมพร้อมรับมือเอาไว้แล้ว อาจจะเสี่ยงหน่อย แต่พี่มั่นใจว่าเราจะจัดการเรื่องนี้ได้แน่”

   “ผมว่าพวกนั้นคงไม่ให้เราออกไปง่ายๆ มั้ง”

   กลหรี่ตาคงกำลังคาดเดาความคิดของพี่วิน ส่วนคนมองยกยิ้มมุมปาก

   “มันมีวิธีอยู่…”

   เอากับเขาสิ วิธีที่พี่วินบอกผมกับกลตอนอยู่ในบ้าน ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย ก็แค่ให้พี่วินเดินไปเดินมาร่อนอยู่ในบ้านรอพี่ชินมารับ ระหว่างนั้นให้ผมกับกลเก็บข้าวของลุยสวนปีนกำแพงออกไปด้านข้าง เพื่อตบตาว่าพวกเรายังอยู่ด้านในพอพี่ชินมาพี่วินจะพานายท่านกับขุนพลออกไปทางประตูหน้าคล้ายกับเสร็จธุระกลับที่ทำงาน กว่าเจ้าพวกนั้นจะรู้ตัว เราคงไปถึงบริษัทกันครบทุกคน

   โชคดีที่บ้านผมต้นไม้เยอะช่วยบังผมกับกลตอนปีนออกข้ามกำแพงไปจุดนัด มันคือซอยข้างบ้านผมต้องเป็นคนแถวนี้ถึงรู้จัก มันปิดหน้าหลังเป็นทางตัน แต่เปิดออกไปอีกทาง ไม่รู้ว่าตอนซื้อพ่อจงใจรึเปล่า ทางหนีทีไล่พร้อมเสร็จสรรพ

   ผมปีนข้ามกำแพงด้วยใจระทึก ลุ้นว่าพวกนั้นจะบังเอิญเห็นเรารึเปล่า ผมกับกลมีเป้สะพายใส่เสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวคนละใบ กระโดดลงกำแพงพร้อมกัน เจอรถสีขาวป้ายทะเบียนเดียวกับที่พี่วินบอกไว้ กลเดินเข้าไปเคาะกระจก กระจกข้างคนขับเลื่อนลงเผยให้เห็นคนด้านใน

   ชายร่างโปร่งในชุดสูทสีเทา เรือนผมสีเงินยวงระคอจัดทรงแบบผู้ใหญ่ ใบหน้าคุ้นเคยผงกหัวให้พวกผมรีบขึ้นรถ หลังปิดประตูล็อกเสร็จเขาเหยียบออกจากซอยทันทีโดยที่คนพวกนั้นไม่รู้ตัวสักนิด

   รถขับออกมาได้สักพัก ผมค่อยหายใจทั่วท้อง ส่วนกลยังดูชิวๆ เท้าคางมองรถแล่นสวน

   “สวัสดีครับคุณลาส”

   ผมทักทายคนขับ เจ้าตัวปรายตามองผ่านกระจกหลังแค่แวบเดียว ก่อนหันไปจดจ่อกับถนนตรงหน้า เจ้าหมาป่าปล่อยไป มนุษย์สัมพันธ์ไม่ค่อยมีเป็นทุนเดิม อย่างมากก็แค่พยักหน้ารับทักทายนิดหน่อย ถือว่าเป็นการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่แล้ว ความพยายามของผมกับพี่ไม่ไร้ความหมาย

   “เรียกลาสเฉยๆ แบบในเกมก็ได้ ฉันชินแล้ว ทั้งที่ฉันอยู่คนละแผนกไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยสักนิด ทำไมถึงต้องดึงมาช่วยก็ไม่รู้ คิดว่างานของฉันมันน้อยรึไงกัน”

   คำบ่นมายาวเหยียด ส่วนคนที่บ่นให้คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพี่วิน เดี๋ยวนี้พี่ชักอัพเกรดสกิลในงานคนมากขึ้นทุกที ถึงกับข้ามแผนกกันเลยทีเดียว

   “ในเกมส่วนในเกม นอกเกมคุณอายุมากกว่าผมให้เรียกชื่อห้วนๆ คงไม่ไหว ผมขอเรียกแบบนี้ดีกว่า คุณลาสรู้เรื่องนี้ตอนไหนครับ” ถ้ารู้ตั้งนานแล้วไม่บอกหนิผมมีเคือง เมื่อคืนยังเจอกันอยู่เลยในเกม

   “เมื่อเช้า เจ้าซาตานนั่นมาโทรมาหาฉันก่อนเข้างาน” พูดเสร็จก็เลี้ยวหวืด ผมไม่ทันตั้งตัวไหลไปหากลหมาป่าเลยแบนติดกระจก เห็นเขาถลึงตาใส่คนขับ ผมลูบแขนหมาป่าให้ใจร่มๆ ไว้ เพราะชีวิตน้อยๆ ของเราสองคนอยู่ในกำมือชายคนนี้

   กลายเป็นว่าผมนั่งฟังคำบ่นของราชาแวมไพร์ในโลกความจริงตลอดทางจนถึงบริษัท ผมงี้หูชา กลร้ายกาจมากตอนลงจากรถผมเพิ่งเห็นว่าเขาแอบใส่หูฟัง ฟังเพลงสบายใจเฉิบยังมีหน้ามามองหน้าผมเหมือนหมางงอีก เดี๋ยวปั๊ดดีดจมูก

   เท้าเหยียบเข้าประตูไม่ถึงสามก้าว คนขับรถชั่วคราวแยกตัวไปทำงานของตัวเองต่อ ปล่อยให้ผมกับกลขึ้นไปแผนกของพี่วินเอง ระหว่างทางเจอพยักงานบริษัทคุ้นหน้าคุ้นตา ทักทายกันบ้างตามประสา พอลิฟท์เปิดแฝดประจำแผนกโปรแกรมเมอร์ถลาออกมาคว้าแขนพวกเราทันที

   “มาถึงสักที กลมีงานด่วนรีบไปช่วยเดี๋ยวนี้เลย/พี่หิวจะตายอยู่แล้วช่วยทำอะไรให้กินทีเถอะวัต”

   แฝดวายุตาคล้ำลากแขนกลไปทำงาน แฝดวาโยแก้มตอบลากแขนผมไปโซนพักผ่อน เห็นมีสาวสวยคนหนึ่งนั่งอยู่ดุจราชินี ผมมองตาปริบๆ ทบทวนความทรงจำในหัว เหมือนเคยเจอที่ไหน...อ่อ! สมาชิกอีกคนของแผนกพี่วินนี่เอง ผมเคยเจอตอนเปิดงานแข่งกิลดี่พวกเหล่าเกมมาสเตอร์มาเปิดตัว

   “สวัสดีฮะ” ผมยกมือไหว้สวยๆ แม้จะดูสาวแค่ไหน ผมมั่นใจว่าอายุต้องมากกว่าทุกคนในแผนกนี้แน่นอน เธอเงยหน้ามองผมก่อนขมวดคิ้วเบ้ปากคล้ายเบื่อหน้าเต็มทน

   “จะมาเนียนไหว้ฉันทำไมยะ เจอกันจนเบื่อหน้าจะตายอยู่แล้วตาวิน” เสียงแว้ดๆ ดูอารมณ์ไม่ดี ผลจากการอดนอนด้วยแหง

   “โธ่! เจ้มะลิไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์ก็ใส่แว่นสิ นี่ไม่ใช่หัวหน้าสักหน่อยดูดีๆ” พี่วาโยส่ายหัว

   “เพ่งคอมจนลูกตาแทบหลุดใครจะไปใส่คอนแทคกัน ไหน อ๊ะ ขอโทษด้วยนะจ๊ะหนุ่มน้อย พี่สาวชื่อมะลิ เรียกพี่มะลิก็ได้” จากสีหน้าหงุดหงิดเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน ได้ยินเสียงพี่วาโยบ่นอุบอิบอยู่ข้างๆ

   “แก่จนจะเลขสี่ ลูกปาไปแล้วสองยังให้เรียกพี่” ผมหัวเราะแห้งๆ ทักทายพลางเปลี่ยนเรื่องเป็นของกินรับอรุณ เพื่อความปลอดภัยของส่วนรวม ผู้หญิงกับตัวเลขไม่ถูกกันเท่าไหร่ ไม่ว่าจะอายุหรือน้ำหนักก็ตาม

   ผมกลับมาทำหน้าที่พ่อครัวอีกครั้ง ทำเมนูขนมปังแยมไส้กรอกไข่ดาวแบบเดียวกับที่ทำให้พี่วินกับกลทานที่บ้าน ดีหน่อยในตู้เย็นยังพอมีของพวกนี้ คงตุนเอากินกับมาม่าแหง ชักเป็นห่วงสุขภาพพนักงานแผนกพี่วินชะมัด

   ระบบระบายอากาศของที่นี่ดีเป็นอันดับหนึ่ง แต่คงไม่อาจต้านทานความหิวโหยและกลิ่นหอมของขนมปังที่โชยไปทั่วทั้งชั้น เหล่ามนุษย์แพนด้าหัวหลากสีทยอยออกมาจากรังตัวเอง พอผมหันกลับมาอีกที โต๊ะกินข้าวตัวยาวทุกคนมานั่งกันพร้อมหน้า ยกเว้นกล คงงมงานอยู่

   “เดี๋ยวฉันช่วย” พี่คี ชายร่างสูงตัวใหญ่แต่นิสัยสุภาพใจดีไร้พิษภัยที่สุดในแผนก มาช่วยผมลำเลียงอาหารออกไปเสิร์ฟด้านนอกขณะที่คนอื่นๆ รอทานใจจดจ่อ พอผมทำท่าจะรินกาแฟให้ ทุกคนกลับยกมือขึ้นห้ามพร้อมเพรียง

   “ไม่เอากาแฟ ขอเป็นอย่างอื่น นมชาน้ำผลไม้อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่กาแฟ” พี่ยุพูดขึ้นมากลางวงท่ามกลางการพยักหน้าสนับสนุนจากทุกคน

   “ดื่มจนแทบอาบอยู่แล้ว พวกเรายังไม่อยากเป็นโรคติดกาแฟเหมือนหัวหน้าอะ” พี่โยโอดครวญ ได้ยินเสียงพี่คีถอนหายใจเฮือกใหญ่ เปิดตู้เย็นรินนมแจกแลพคอยดูแลแฝดวายุวาโย

   “ไม่ได้ทานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนานแล้ว ฝากท้องมื้อเที่ยงกับเย็นด้วยนะน้องวัต ส่วนพวกของสดเดี๋ยวพี่ให้เจ้าพวกนี้ไปซื้อ”

   มือเรียวทาเล็บสีสวยชี้ไปทางผู้ชายทั้งหลายที่กำลังจัดการอาหารเช้าตรงหน้า ผมพยักหน้ารับ คงต้องเป็นแบบนั้น ถือซะว่ามาทำงานเป็นแม่บ้านประจำแผนกพี่วินชั่วคราวระกัน อนาคตไม่มีงานทำ อย่างน้อยๆ งานนี้จะได้รออยู่ ผมคิดในใจอย่างขำๆ

   หลังมื้อเช้าทุกคนช่วยกันเก็บล้างและแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง ประมาณสายๆ พี่วินถึงกลับมาพร้อมกับพี่ชิน ทั้งสองคนเรียกทุกคนมาประชุมรวมที่ห้องหลักทันที พี่วินสั่งหน้าจอเปิดขึ้นกลางห้องให้พวกเราเห็นทุกคน ผมกำลังจะออกไปคิดว่าคงงประชุมเรื่องงาน แม่บ้านอย่างผมไม่ควรอยู่ กลับถูกพี่ชินคว้าไหล่ไว้

   “วัตไม่ต้องไป อยู่ฟังด้วยพี่จะได้ไม่ต้องเล่าซ้ำ”

   ผมชี้ที่ตัวเอง พี่ชินพยักหน้ารับสีหน้าเคร่งขรึมกว่าทุกที ไม่สิ ไม่ใช่แค่พี่ชินคนเดียว ทุกคนในห้องจากบรรยากาศสบายๆ เมื่อเช้า กลับเคร่งเครียดกันหมด ผมมองไปทางกล เขายิ้มให้ผมน้อยๆ แทนกำลังใจ

   “ก่อนอื่น ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยที่ขัดจังหวะการทำงาน แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องด่วนฉันเพิ่งได้รับการติดต่อจากฝ่ายอื่นมา พวกเราคิดผิด องค์กรนั่นไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหวเพราะกลัวเรื่องแดง” พี่วินเว้นช่วง หน้าจอกลางห้องเปลี่ยนไปเป็นรูปชัดเจนเขียนข้อมูลสำคัญกำกับไว้

   “จุดที่เห็นในภาพคือจุดที่มีการขายเครื่องเถื่อน”
   
   ทุกคนดูไม่ตื่นเต้นอะไรกับภาพที่เห็นแสดงว่ารู้กันอยู่แล้ว ส่วนผม อ้าปากค้าง เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย นับถือคนปิดข่าวจริง มิน่าทำไมช่วงนี้ทุกคนถึงทำงานหนัก
   
   “หน้าที่ของพวกนายคือ ทิ้งงานสืบเครื่องเถื่อนไปซะ” วาจาเรียบเฉยของพี่วินทำให้ทุกคนมองด้วยความแปลกใจ

   ทุกคนคิดตรงกัน นั่นไม่เท่ากับว่าหัวหน้าของพวกเขาผิดคำพูดหรอกเหรอ เพราะคนที่ตั้งมั่นจะจัดการคนพวกนั้นคืออาชวิน

   “หัวหน้าอดนอนจนได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองรึเปล่า ให้ท่านรองพาไปหาหมอหน่อยมั้ย” วาโยยกมือขึ้นถาม ก่อนจะโดนดวงตาคมกริบจ้องเขม็งใส่ พี่วินถอนหายใจหนักแล้วส่ายหัว

   “ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ! ที่บอกให้ทิ้งเพราะจะมีคนอื่นมารับช่วงต่อเอง ส่วนพวกนายมุ่งสืบหาคนนี้อย่างเดียวพอ”

   พี่วินชี้นิ้วโป้งไปทางหน้าจอ ภาพจุดขายเครื่องเถื่อนเปลี่ยนเป็นภาพผู้ชายคนหนึ่ง ผมเบิกตากว้าง นั่นมันคนเดียวกับที่แทรกแซงระบบมาหาผมนี่! ผมหันขวับไปทางพี่วินทันที ดวงตาสีเทาส่งสัญญาณบอกว่าจะคุยเรื่องนี้ที่หลัง ผมเลยต้องสงบปากสงบคำตามเดิมให้พี่วินพูดต่อ

   “ชายคนนี้คือตัวการเรื่องราวทั้งหมด อย่างที่รู้กัน เป้าหมายของเขาไม่ใช่ทำลายชื่อเสียงของวงการโลกจำลองเท่านั้น มันมีเป้าหมายแอบแฝง พวกนั้นกำลังสร้างเครื่องแฮคระบบขึ้นมา ส่วนเครื่องเล่นเถื่อนน่าจะเป็นระบบทดลองย่อย เหตุผลรองรับวายุจะเป็นคนอธิบาย”

   พี่ยุเลิกคิ้วพร้อมกับหน้าจอที่เปลี่ยนไปตามการควบคุมของพี่ชิน เป็นรูปเครื่องเล่นเถื่อนที่มีรูปลักษณ์เหมือนเครื่องสวมหัวสารพัดดีไซต์ เพียงแต่ทุกเครื่องจะเป็นสีดำล้วน ภาพโฟกัสไปยังที่ครอบหัวรุ่นธรรมดาที่เห็นได้ตามท้องตลาด ตัวเครื่องถูกแยกชิ้นส่วนออกเป็นมิติ พี่ยุคอยบรรยายรายละเอียดเป็นระยะ

   ผมฟังไม่เข้าใจทั้งหมด สรุปหลักๆ ได้แค่ว่า เจ้าเครื่องเล่นพวกนี้จะเป็นการเข้าไปในโลกจำลองอื่น อย่างผิดกฎหมายและไม่ถูกควบคุมด้วยระบบโลกจำลองนั้น โชคยังดี ระบบรักษาความปลอดภัย Charm Online อยู่ในระดับสูงที่สุดในปัจจุบัน จึงไม่มีเครื่องเล่นเถื่อนตัวไหนสามารถแทรกแซงเข้าไปได้ กรณีของรุจ น่าจะเป็นการเจาะเอาตรงๆ ด้วยระบบใหญ่มากกว่าจะใช้เครื่องเล่นเล็กๆ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ไม่ถึงนาทีก่อนจะถูกพี่วินตรวจจับจนเจอ แถมยังไม่สามารถทำอะไรกับคนที่อยู่ในระบบเกมได้

   “หมายความว่ามันใช้คนทั่วไปมาเป็นหนูทดลองเครื่อง?” ทุกคนทำหน้ารับไม่ได้ เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง ถึงกับใช้คนทั่วไปที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมาเป็นหนูทดลอง แบบนี้มันเกินไป

   “สีหน้าแบบนั้นมันอะไรกัน ไม่ใช่พวกนายรู้หรอกเหรอว่าเจ้าคนที่ใช้เครื่องถื่อนน่ะ มันคือพวกคิดไม่ซื่อทั้งนั้น จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกมันก็สมควรแล้ว” ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปสลักแย้มรอยยิ้มที่ดูใจดี แต่ดวงตาสีเทากับเย็นเยือกจนลูกน้องทุกคนในห้องขนลุกซู่

   “เอาเถอะ ยังไงก็เพื่อนมนุษย์ มีนักโปรแกรมเมอร์ของบริษัทอื่นช่วยสืบเรื่องพวกนั้นแล้ว ส่วนพวกนายมีหน้าที่หารุจและแหล่งกบดานให้เจอ”

   “อาจารย์มั่นใจได้ยังไงว่าพวกนั้นจะทำเครื่องแฮกจริงๆ” กลที่นั่งเงียบมาตลอดการประชุมเอ่ยขึ้นกลางวง ทุกคนเทิดทูนบูชาพี่วินสุดใจจึงไม่นึกถึงจุดนี้เลยแม้แต่น้อย พี่วินโบกมืออย่างกับไล่แมลงวัน

   “จะบอกว่ามั่นใจเต็มร้อยคงไม่ใช่ แต่มันมีโอกาสเป็นไปได้สูง” ทุกคนพยักหน้ารับเงียบๆ พี่วินเริ่มพูดต่อ

   “มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากให้พวกนายระลึกไว้ ถ้าเครื่องแฮคนี่ถูกสร้างจนสำเร็จ มันไม่จบแค่การก่อกวนเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่เราเจอตอนนี้แน่ เครื่องเถื่อนจะถูกขายอย่างแพร่หลาย คนพวกนั้นจะเข้ามาในโลกจำลองโดยไม่สนกฎเกฑ์ใดๆ ระบบที่ตั้งไว้จะเกิดความไม่เสถียร อาจส่งผลต่อความปลอดภัยของผู้ใช้คนอื่น ไม่ว่าจะเป็นการขโมยข้อมูลเชิงลึก โจรกรรมทางการเงินหรือแม้กระทั่งชีวิต” พี่วินปรายตามองทุกคนที่กลืนน้ำลายอึก

   ยิ่งพวกเขาเป็นคนดูแลระบบรู้จักมันดีกว่าใคร ยิ่งรู้ว่ามันคือหายนะชัดๆ ในเมื่อปัจจุบันคนส่วนใหญ่นิยมทำธุรกรรมหลายอย่างในโลกจำลอง ทั้งข้อมูลส่วนตัว ความลับบางอย่าง นอกเหนือจากเงินที่ถูกโจรกรรม ข้อมูลเหล่านี้ยังสามารถนำมาใช้ต่อรองเป็นเงินได้ บางคนอาจขายข้อมูลเหยื่อให้กับคนอื่น แบบนั้นต่อให้เจ้าของข้อมูลมีสิบชีวิตก็ไม่พอ

   ส่วนสิ่งที่ผู้สร้างระบบจะได้คือคือเม็ดเงินมหาศาล...

   “รู้ซึ้งถึงผลที่จะตามมาแล้วสินะ ฉันถึงให้พวกนายเร่งสืบหาไง จะได้รู้ชัดเจนไปเลยว่าพวกมันกำลังทำอะไรกันแน่ ถ้าเจอข้อมูลเมื่อไหร่ให้แจ้งฉันทันที”

   “ครับ!/ค่ะ!”

   ทุกคนรับคำหนักแน่น ท่าทางอิดโรยหายไปเป็นปลิดทิ้ง ก่อนพี่วินจะหันมามองผม

[Silver Fish]

Lv.31 ผู้มาเยือน (ต่อ)

   “ช่วงนี้งดเล่นเกมกับเรื่องมหาลัยไปก่อน พ่อไปติดต่อให้แล้วไม่ต้องห่วง ส่วนกลนายยังต้องไปเรียนตามปกติ เอาล่ะ วัตออกไปก่อน ที่เหลือเตรียมตัวเข้าประชุมใหญ่”

   ผมเดินออกจากห้อง หน้านิ่วคิ้วขมวด เห็นพี่ชินเดินออกมาพร้อมผมเลยถามด้วยความสงสัย

   “พี่ไม่ต้องเข้าประชุมกับเขาเหรอครับ”

   “ไม่ล่ะ มีพวกนั้นอยู่ด้วยฉันไม่ห่วงหรอก ห่วงก็แต่น้องชายคนนี้จะเครียดจนผมหงอกล้ำหน้าพี่ๆ รึเปล่า” คำพูดติดตลกชวนให้ผมผ่อนคลายลงนิดหน่อย…มั้ง

   “ทำไมพี่วินไม่เห็นพูดถึงเรื่องรุจตอนแทรกแซงเข้ามา” จะบอกว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญคงไม่ได้มั้ง

   “มันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะสิ อีกอย่าง รุจมันเล่นประกาศเจตนารมณ์ตอนแทรกแซงเข้ามาเจอนายซะชัดเจนขนาดนั้น” ผมทำหน้าเอ๋อ ประกาศอะไรตอนไหน เห็นมีแต่เผยความโรคจิตกับหลงพี่วินขั้นรุนแรงออกมา พี่ชินเดาความคิดของผมได้จากสีหน้า ช่วยอธิบายอย่างใจเย็น

   “คิดดูดีๆ นะ เขาเป็นคนแทรกแซงระบบ บอกว่าตัวเองเป็นโรคบ้าวิน และพูดทำนองจะใช้นายมาบีบคั่นพี่ชายตัวเอง”

   แจ่มแจ้ง รุจเป็นคนแทรกแซงระบบ เขาชอบพี่วินเพราะความสามารถ ย่อมต้องการให้พี่วินไปร่วมงานกับตัวเอง ส่วนผมถือเป็นเครื่องต่อรองชั้นดี และเป็นตัวประกันให้พี่วินทำตามที่เขาต้องการ

   “เอ่อ...เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรให้ผมช่วยพี่ต้องรีบบอกผมนะ” ณ เวลานี้ผมไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากทำตัวเป็นนายเสงี่ยมอยู่เฉยๆ ไม่หาเรื่องให้พี่ชายงานเข้า

   “งั้นก่อนอื่น ไปดูเจ้าสองตัวนั่นหน่อย ไม่รู้ป่านี้พังห้องไปแล้วหรือยัง” ผมขมวดคิ้วเดินตามพี่ชินไปที่ห้องนั่งเล่นรวม เห็นเจ้าเหมียวสองตัวพากันเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมภายในห้องอยู่ ผมถลาเข้าไปคว้ามากอดฟัด ได้แมวมาเยียวยาจิตใจ

   “ผมนึกว่าพี่ชินจะเอาไปฝากที่บ้านซะอีก” คนฟังยักไหล่

   “ตอนแรกก็คิดงั้น แต่วินบอกว่าเอามาไว้ที่แผนก ทุกคนทำงานเครียดสมองแทบแตก จะได้มีแมวไว้ช่วยผ่อนคลาย อีกอย่างเราจะได้มีอะไรทำไม่ต้องว่างคิดฟุ้งซ่านเยอะ”

   “ไม่ใช่ว่าอยากเล่นกับแมวเวลางานเองหรอกเรอะขานั้น” ออกปากแซวขำๆ พี่ชินดีดหน้าผากผมจนต้องลูบป้อยๆ

   “อาจจะ แต่หลักๆ คงเป็นเพราะเรามากกว่า”

   ผมเข้าใจ พี่วินรักผมมากพอๆ กับพี่รักพี่ชายตัวเองเหมือนกัน จะบอกว่าตอนเด็กผมถูกพวกพี่สองคนเลี้ยงจนโตมาก็ไม่ผิดนัก เรื่องที่เกิดขึ้นคงทำให้พี่วินเครียดน่าดู ไหนจะงานแล้วยังเกี่ยวพันธ์กับน้องชายตัวเองอีก แต่ยังไงซะพี่วินไม่ได้ตัวคนเดียว ยังมีพี่ชินกับทุกคนในแผนก ซึ่งผมต้องคอยช่วยเติมพลังให้พวกเขา

   “ขอบคุณนะครับพี่ชิน ที่คอยอยู่ข้างพี่วินเสมอ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดแบบนั้นระหว่างเล่นกับขุนพล ส่วนนายท่าน รำคาญกระโดดหนีไปนอนเสริมสวยบนโซฟาถัดไป คนฟังขมวดคิ้วไม่ชอบใจ

   “อย่าพูดแบบนี้อีก ทุกอย่างต้องจบลงด้วยดี เชื่อพี่”

   ผมมองหน้ามุ่งมั่นของพี่ชิน ไม่ว่าใครต่างก็บอกว่าอย่าห่วง ขอให้มั่นใจ จะปกป้อง ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี ผมอยากเชื่ออย่างนั้น แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างอยู่ในใจ พี่วินไม่ยอมเล่าเรื่องรุจให้ฟังสักที คงต้องหาข้อมูลด้วยตัวเอง

   หลังจากวันนั้น ทุกคนทำงานกันหัวหมุน มีตำรวจนอกเครื่องแบกเข้าออกบริษัทเป็นว่าเล่น ที่มหาลัยกลบอกว่ามีหลายคนถามถึงผมไม่เว้นกระทั่งไวไว ผมเลยต้องโทรไปเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ให้เพื่อนซี้ฟัง บอกว่าผมโดนจ้องเล่นงานเลยถูกพี่วินพามาหลบในบริษัทเพื่อความปลอดภัย

   “อยู่ใกล้พี่วินดีแล้ว เรื่องเรียนไม่ต้องห่วง จะเก็บชีทกับจดงานให้ นายอย่าหาเรื่องให้พี่วินปวดหัวแล้วกัน”

   “เออ รู้แล้วหน่า นายกับลินเองก็ระวังด้วย ฉันกลัวพวกนั้นจะเล่นไม่ซื่อ”

   “เฮอะ! ไม่มีใครมาสนใจชาวบ้านเดินดินธรรมดาอย่างพวกเราหรอก แถมยังมีคนมาคอยตามคุ้มครองพวกฉันแบบนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน” น้ำเสียงไวไวมั่นใจสุดๆ ผมเออออไป สุดท้ายก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี ไวไวเลือดรักเพื่อนแรงจนน่ากลัว

   “ไวไว ขอโทษนะเว้ยที่ฉันทำให้พวกนายซวยไปด้วย” ผมตัดสินใจพูดไป ไวไวเงียบไม่ตอบ ก่อนเกิดเสียงกุกกัก มีอีกคนพูดในสายแทน

   “ฉันไม่รับคำขอโทษของนายเพราะนายไม่ผิด เจ้าค้างคาวที่น่าสงสาร ฉันจะลุยแข่งกิลด์ให้มันหยดจนนายอิจฉาที่ไม่ได้มาร่วมแข่งด้วยเลย” เสียงใสๆ ของลินทำให้ผมหัวเราะ

   “ก็อย่างที่ได้ยิน โชคดีเพื่อน ไว้เจอกันฉันจะลุยเผื่อนายเอง” ไวไวพูดทิ้งท้ายก่อนวางสาย ผมวางโทรศัพท์ นอนคิดอะไรเพลินๆ น่าเสียดายไม่น้อยที่ไม่ได้เข้าไปอาละวาดในการแข่งกิลด์รอบชิงชนะเลิศ ทั้งที่อุตส่าห์เพิ่มระดับขนาดนี้แท้ๆ แต่ความปลอดภัยย่อมมาก่อน ป้องกันไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลงไปด้วย

   ที่แผนกเงียบเหงา ทุกคนเข้าประชุมใหญ่ในโลกจำลอง เหลือแค่ผมกับเจ้าเหมียวสองตัวเท่านั้น นายท่าน ขุนพลนอนกลางวันอยู่ ผมนอนอืดกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ห้องนี้เป็นห้องพี่วิน ความจริงผมจะไปนอนห้องกลก็ได้ เจ้าตัวมีห้องที่บริษัทเหมือนกัน เห็นว่าเป็นห้องว่าง แต่พี่วินไม่ยอมยืนยันให้ผมนอนห้องตัวเอง ผลเลยกลายมาเป็นเช่นนี้

   คิดอะไรเพลินๆ มือลูบขนนุ่มของขุนพลเล่น ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ผมลุกพรึบปวดหัวจี๊ดหน้ามืดเพราะรีบลุกเกินไป ผ่านไปสักพักเริ่มดีขึ้นผมถลาไปหามือถือที่วางไว้บนโต๊ะปลายเตียงมาหาข้อมูลที่ต้องการ ไม่นานผมก็หาเจอ

   ภาพรวมรุ่นปีที่พี่วินเรียนจบมหาลัย นอกจากพี่ชินกับเพื่อนคนอื่นแล้ว ในภาพข้างๆ พี่วินมีอีกคนหนึ่ง รุจ! มิน่าทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นแต่นึกไม่ออกในทีแรก เพราะว่าเขาคนนี้เป็นเพื่อนกับพี่วินก็จริง แต่น้อยครั้งที่ผมจะเห็น พี่วินไม่เคยพาเขามาบ้านเลย ที่ผมเจอคือผมเอาของไปให้ที่มหาลัยกับตอนงานรับปริญญา

   ผมเคยถามถึงเพื่อนคนนี้ พี่วินบ่ายเบี่ยงบอกแค่ว่าเป็นคนเก่งคนหนึ่งแล้วสั่งให้ผมอยู่ห่างๆ เข้าไว้ ทั้งที่ตอนทำโปรเจคสุดท้ายก่อนเรียนจบพวกเขาทำด้วยกันสามคน มันชักยังไงๆ แล้วแฮะ…ไหงพี่ชินกับพี่วินไม่พูดถึงเลยล่ะ

   “ทำอะไรอยู่น่ะ”

   เจ้าของห้องโผล่มาทางด้านหลัง ผมสะดุ้งโหยงจนหัวโขกกันดังโป๊ก ต่างคนต่างหันไปคนละทางกุมหัวน้ำตาเล็ด

   “พี่วินโผล่มาไมเงียบๆ เนี่ยตกใจหมดเลย อูย เจ็บ”

   “เผื่อน้องชายกำลังแอบดูหนังโป๊ไง หัวแข็งจริงนะเรา ขี้เลื้อยเยอะเรอะ” ผมหันไปจ้องใส่พี่วิน งานนี้มีเค้นคอ

   “ไม่ใช่วัยเด็กแอบดูหนังโป๊แล้วพี่ พี่วินผมถามไรอย่างดิ สัญญาก่อนว่าต้องบอก”

   ท่านซาตานดันน้องชายหลบก่อนขึ้นมานอนแผ่บนเตียง แมวกระเจิงหมด

   “ว่ามา ตอบได้ก็จะตอบ” ผมจิ๊ปาก เอาวะ ลองถามดู จะตอบไม่ตอบช่างแม่ม

   “นี่รุจใช่ปะ” ยื่นโทรศัพท์ซูมรูปจุดที่มีพวกพี่วินอยู่ ชายหัวทองผงกหัวขึ้นมาดูพลางขมวดคิ้ว

   “ใช่ มีไร”

   “เขาคือเพื่อนสมัยเรียน?”

   “อ่าฮะ”

   “แค่นี้?”

   “จะให้มีอะไรมากกว่านี้รึไง พี่มีชินอยู่ทั้งคน คงไม่ใช่คนรักเก่ากันหรอก” มือหนาผลักหัวผม ผมดันหัวสู้

   “พี่จะจัดการเขาสินะ”

   “ใช่ แต่คนที่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้อื่นแถมยังทำร้ายคนในครอบครัวของพี่ ไม่ว่าจะเป็นใครพี่ไม่ปล่อยเอาไว้ทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือใครก็ตาม” พี่วินพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ราวกับคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ ผมขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามันไม่ใช่ พี่วินเห็นสีหน้าผมยังอยากรู้อีก เลยตัดสินใจเล่าให้ผมฟังง่ายๆ จะได้ไม่ค้างคาและระวังตัวมากขึ้นแม้ว่าเขาจะเป็นคนเคยรู้จัก

   ชายคนนั้นชื่อรุจินพ เพื่อนๆ เรียกกันว่ารุจ ภายในคลาสเขาฉลาดมาก มีไอคิวที่สูงกว่าคนอื่นมักไม่ค่อยสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ พี่วินเป็นพวกเฟรนลี่เห็นว่าอยู่คลาสเดียวกันเลยชวนคุยเล่นระหว่างรออาจารย์เข้าสอน ทำให้รู้ว่าทั้งคู่สนใจสิ่งเดียวกัน พี่วินมีความฝันอยากสร้างเกมแบบสมจริงซึ่งในยุคสมัยนั้นถือว่าเป็นเรื่องยากมาก รุจต้องการสร้างอะไรที่มันท้าทาย ส่วนพี่ชินมีความฝันแบบเดียวกับพี่วิน กลายเป็นว่าพวกเขาเลยคุยกันถูกคอ

   ทุกครั้งที่มีงานต้องทำมักจะทำด้วยกันเสมอ และผลงานออกมาดีแบบที่ใครๆ ก็เทียบไม่ติด ความสัมพันธ์เป็นไปด้วยดี จนกระทั่งพี่วินถูกอาจารย์ขอให้ช่วยเพื่อนคนอื่นๆ ในคลาส ด้วยความที่พี่วินเป็นพวกชอบช่วยเหลือคนเป็นทุนเดิม อีกอย่างเพื่อนกันก็อยากจะจบไปพร้อมๆ กัน พักหลังพี่วินมักจะแยกตัวไปช่วยเพื่อนกลุ่มอื่นบ้างเป็นครั้งคราว ทางพี่ชิน พี่วินไปไหนเจ้าตัวตามไปที่นั้นเหมือนอย่างทุกที

   นิสัยที่แท้จริงของรุจเริ่มเผยออกมา เขาชอบคนเก่ง เกลียดคนที่โง่กว่าตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไม่พอใจที่พี่วินกับพี่ชินไปช่วยคนอื่น แทนที่จะเลือกทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อไปตามความฝันของพวกเขา ทีแรกพี่วินยังไม่ค่อยใส่ใจนัก เข้าใจว่าเป็นนิสัยของพวกฉลาดมากกว่าคนปกติ ภายหลังรุจถึงขนาดแอบทำลายผลงานของเพื่อนร่วมคลาสที่พี่วินไปแนะนำจนเกิดการทะเลาะใหญ่โต ไม่มีใครห้ามรุจได้ ทางบ้านของรุจเองก็มีเส้นสายพอสมควร พวกอาจารย์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยอยากยุ่ง

   ผลเลยกลายเป็นว่า พี่วินต้องตกลงทำงานชิ้นสุดท้ายร่วมกันโดยไม่หันไปช่วยกลุ่มอื่นแลกกับการที่รุจจะยอมรามือ พี่วินบอกให้พี่ชินไปช่วยเพื่อนคนอื่นแทนในช่วงนั้น ผลงานชิ้นสุดท้ายออกมาอย่างสมบูรณ์แบบพวกเขาสามคนถูกบรุษัทมากมายทาบทามให้เข้าทำงานด้วย

   รุจต้องการให้พี่วินทำงานกับตัวเอง แต่พี่วินไม่สนใจเลยปฏิเสธ เข้าทำงานกับบริษัทเกมกับพี่ชินตามที่ฝันเอาไว้ ทุกอย่างดูเหมือนจะจบลงด้วยดี ต่างคนต่างไปตามทางของตัวเองจนเกิดเหตุการณ์ในปัจจุบัน

   ผมฟังเรื่องราวทั้งหมดพอเข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่ชื่อรุจ ตอนที่เจอผมถึงดูยึดติดกับพี่วินนัก ผมเคยพูดไว้ว่าพี่วินมีเสน่ห์ดึงดูดจากคนรอบข้างมาก ซึ่งคนเหล่านั้นไม่ได้มีแต่พวกดีๆ อย่างทุกคนในแผนกซะด้วย

   “มิน่าล่ะ พี่วินถึงบอกให้ผมอยู่ห่างๆ เขา”

   “ตามนั้น เอ้าลุก” พี่วินลุกจากเตียงดึงแขนผมพลางลากออกจากห้อง

   “จะไปไหน”

   “เรียกพ่อครัวไปทำมื้อเที่ยงไง ป่านนี้พวกนั้นรอจนแห้งตายกันหมด” คนพูดชิวได้อีก เดินทอดน่องอารมณ์ดี คงได้พี่ชินหาของรองท้องให้แล้วดิเลยดูไม่เดือดร้อนเหมือนคนอื่น

   “ยังจะมาเอ้อระเหยอีกนะพี่ เร่งฝีเท้าหน่อยสิ คนอื่นเขารออยู่นะ”

   ผมกับพี่วินจูงมือกันอยู่เลยรั้งกันไปมาไม่ถึงไหนสักที

   “คนที่ชวนพี่คุยคือวัตเองไม่ใช่เหรอ อย่ามาโทษพี่ฝ่ายเดียว”

   “ก็แทนที่จะบอกตั้งแต่แรก จะได้ไม่ชวนคุยนานขนาดนี้”

   สองพี่น้องกำลังเถียงกันตรงทางเดิน ก่อนมีแรงโถมกายจากทางด้านหลังโอบคอพวกเราไว้พร้อมๆ กับชายอีกคนมายื่นจับมือผมอีกอย่างบ่งบอกว่าอยากมีส่วนร่วมสุดๆ

   “พี่น้องคู่นี้เถียงอะไรกันดังไปถึงหน้าลิฟท์” พี่ชินถาม

   “พี่วินอะดิ”

   “วัตนั่นแหละ”

   “เอ้า พอๆ เอางี้ ใครไปถึงห้องกินข้าวคนสุดท้าย คนนั้นล้างจาน!” กิจกรรมที่เคยเล่นกันบ่อยๆ สมัยเด็กออกมาจากปากพี่ชิน เราพี่น้องมองหน้ากัน ไม่ต้องรอสัญญาณปล่อยตัว ต่างคนต่างวิ่งแบบลืมพี่ลืมน้อง กลสะกิดไหล่ผม

   “อุ้มมั้ย” ผมเลิกคิ้วกับคำถาม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดตรงมุมปาก พยักหน้ารับไม่ต้องเสียเวลาคิด กลตวัดแขนอุ้มผมวิ่งทั่กๆ ถึงความเร็วจะตกลงไปหน่อยเพราะมีอีกคนถ่วง แต่ยังคงวิ่งเร็วอยู่ดี อีกสองคนด้านหลังร้องเฮ้ย จะอะไรซะอีก ใครสั่งใครสอนหมาป่าให้อุ้มท่าเจ้าสาว!

   คล้อยหลังเด็กๆ วิ่งไป สองผู้มากวัยกว่าลดฝีเท้ามาเป็นเดินเร็วแทน ชินเลิกคิ้วถามคนข้างตัว

   “เอามั้งมะ ฉันอุ้มได้นะ ท่ายากยังไม่มีปัญหา”

   “อุ้มไอ้นี่ไปก่อนแล้วกัน ฝากเอาไปเก็บที่ห้องด้วยนะ พอดีติดมือมา” นายท่านที่ไม่รู้โดนคว้าตัวมาตอนไหน ถูกยัดใส่แขนคนข้างตัว เป็นอันว่าวันนั้นคนที่ล้างจานคือพี่ชิน โดยมีพี่คีคอยช่วยอีกแรงเพราะเกรงรงสีสังหารจากเจ้าตัว ไม่เหมือนคนอื่นดูจะสนุกสนานสมใจกันเหลือเกิน

[วัวพันปี]

ปาร์ตี้โหด ดรีมทีมใช่ม้ายยยยย

[แฟนตาเซีย]

อื้อหืออ

[•♀NoM!_KunG♀•]

ยิ่งอ่านแร้ว ก้ออยากอ่านอีก แบบทำให้อยากเก็บเวลเกม ลงดันเลยงะ

แต่ก้อกลัวกลับไปติดเกม แร้วไม่อ่านนิยาย

เลยรออ่านนิยายก้อได้ รีบมาต่ออีกน้าา

[NuTonKaw]

โหดดีแท้หล้า ในที่สุดก็จะได้ไปลุยๆกันต่อ

สุดท้ายยังไงก็กลายเป็นทีม7คนอยู่ดี 

[nightsza]

บางทีวัตก็โหดไปนะ ไม่สิหมาป่าโหดกว่า

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

หมาโหดหวงเจ้าของมากกว่า เพราะอย่าแหยมกับวัต 5565+