ตอนพิเศษรับเพจไลด์ 666 แด่ซาตานวิน มุ้งมิ้งตามคำขอในเพจ
-----------------------------------------------------------------------------------
Lv.พิเศษ สองต่อสอง ชิน-วิน
มนุษย์เงินเดือนทำงานตลอดปีตลอดชาติ ถึงยังไงก็ยังเป็นคนธรรมดามีเลือดเนื้อต้องมีวันหยุดพักผ่อนกันบ้างเป็นธรรมดา บริษัทเกมฮอตฮิตอันดับหนึ่งเองก็ไม่ยกเว้น หัวหน้าแผนกและรองหัวหน้าโบกมือลาลูกน้องทั้งหลายหนีไปฮันนีมูน(?) กันสองต่อสอง
“อย่าลืมของฝากพวกเรานะหัวหน้า” วาโยหนุ่มอารมณ์ออกมาทวงทั้งที่คนหยุดยังไม่ทันเลิกงานกลับบ้านไปเก็บข้าวของ
“ไม่เห็นต้องหยุดเลย ฉันว่าเอาเวลามาทำงานซะยังดีกว่า” คนได้หยุดแทนทีจะมีความสุข กลับคิดกอดกองงานซะแบบนั้น คนชวนเริ่มเดือดร้อน
“เอาหน่า ไม่พักผ่อนซะบ้าง ทำแต่งานเดี๋ยวหน้าแก่ไวน้องไม่รักนะ” รู้สึกเหตุผลข้อหลังมันไม่เกี่ยวชอบกล ผมหรี่ตามองชินที่ดูจะอารมณ์ดีกว่าทุกวัน มานั่งคิดย้อนดูแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ได้เที่ยวด้วยกันสองคนไม่นับเรื่องไปเที่ยวกับครอบครัว คงเป็นตอนปีหนึ่ง ผ่านมาหลายปีเหมือนกันแฮะ
“หัวหน้าจะไปเที่ยวไหนครับ” อัคคีถาม สีหน้าดูดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ เพราะมีรุ่นน้องไฟแรงอย่างกลมาช่วยงาน แบ่งเบาการถูกโขกสับจากท่านซาตานวิน
“ไม่รู้” ผมตอบเสียงเรียบ ลูกน้องแต่ละคนตาโตอ้าปากค้าง
“ห๊ะ! จะไปเที่ยวอยู่พรุ่งนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน”
“ชินจัดการทั้งหมด ฉันทำงานไม่ว่างไปยุ่งเรื่องพวกนี้ ถ้าไปเที่ยวกับวัตค่อยว่าไปอย่าง” วาโยทำสีหน้าเหม็นเบื่อใส่ผม ส่วนคีเกาแก้มยิ้มแห้ง
“สมกับที่ยุบอกว่าหัวหน้าเป็นพวกบราค่อนจริงๆ” คำศัพท์แปลกๆ จากเจ้าโอตาคุนั่นน่ะเหรอ ถึงผมจะไม่รู้ความหมายแต่รู้สึกว่าไอ้คำพวกนี้ไม่ค่อยสื่อในแง่ดีสักเท่าไหร่
“ฉันเองก็บราค่อนนะ” คงมีแต่ชินยิ้มรับอย่างสงบ หมอนี้นิสัยตอนอยู่กันสองคนกับตอนมีคนอื่นอยู่เลยไปกันคนละทาง ภายนอกดูเป็นผู้ใหญ่น่าเชื่อถือพึ่งพาได้ เนื้อในร้ายไม่แพ้ผม ไม่งั้นจะคบกันมาได้ไงตั้งยี่สิบปี อยู่ในระดับรู้ไส้รู้พุงกันหมด
“รองหัวหน้าน่าเบื่อ” วาโยพูดแบบไม่ถนอมน้ำใจกันสักนิด สำหรับคนช่างแหย่ กับคนที่ทำอะไรก็แหย่ไม่ขึ้นคงไม่สนุก ชินหัวเราะไม่สนใจ คีรีบลากตัวแฝดในการดูแลไปอบรมข้างนอก
“พวกนั้นตลกดี ไม่รู้เหมือนไหร่คีจะรวบหัวรวบหางโยได้” นั่นไง ไม่ทันไรหางจิ้งจอกโผล่ ผมกรอกตา
“ช่างเรื่องคนอื่นเถอะ แล้วนายคิดจะไปที่ไหน”
“ในเมืองไทยนี่แหละ นายไม่ชอบไปต่างประเทศหนิ เราจะไปเที่ยวบนเขากัน ฉันจองห้องพักไว้แล้ว มีสระว่ายน้ำด้วย”
“โฮ่...ธรรมดากว่าที่คิด” ผมคิดว่าชินมันจะเลือกสถานที่เด็ดกว่านี้ซะอีก มีโอกาสลากผมไปเที่ยวได้ทั้งที
“ก็อยากจะลากนายขึ้นเรือส่วนตัวไปอยู่กลางทะเลกันสองต่อสอง หรือไม่ก็ไปอาศัยในเกาะร้างที่ไม่มีใครเห็นตัวนายเหมือนกัน ติดแต่นายคงไม่ยอมแน่ๆ”
รู้สึกเท้ากระตุกอยากยกขาถีบคน ประจวบเหมาะกับมีคนโทรเข้ามาพอดี เป็นเบอร์ส่วนตัวที่ผมแยกไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน มีไม่กี่คนที่รู้เบอร์นี้ของผม นิ้วยาวสไลด์ให้แสดงจอตรงหน้า ปรากฎรูปอินทรีกางปีก ทางนั้นเป็นนกที่จมูกไวชะมัด คงโทรมาเพราะได้ข่าวเรื่องผมลาหยุดพักร้อน
ไม่ทันจะกดรับ คนข้างตัวถือวิสาสะตัดสายนั้นทิ้งแถมบล็อกเสร็จสรรพ พอผมหันไปมอง คนก่อเหตุยิ้มสดใส
“ช่วงเวลาทั้งหมดในวันหยุดของนายฉันขอนะวิน”
ดวงตาคมหางตาชี้สมกับที่อินชอบด่าว่าจิ้งจอก มองผมตาพราวระยับ ผมยิ้มแย้มดุจเทพบุตร ชินถอยหลังหนีทันที ไอ้อาการคุกคามเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น เจ้าตัวรีบยกสองมือยอมแพ้
“หยอกเล่นนิดเดียวอย่าโหดนักสิ”
“ได้”
“หือ?”
“ฉันบอกว่าได้ เวลาวันหยุดของฉันจะเป็นของนายทั้งหมด” ชินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ มองผมไม่ไว้ใจ กลัวว่าผมจะมีแผนการร้ายอะไรซ่อนอยู่ พอเห็นผมยังอยู่ในท่วงท่าสบาย ไม่มีสิ่งที่สื่อถึงเรื่องโหดร้าย ถึงกับถอนหายใจโอเวอร์ มันกวนประสาทชิบ
เห็นแก่ที่ยอมให้ผมโขกสับมาตลอด ถือเป็นรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ผมถูกมองว่าร้ายกาจ ไม่ใช่เพราะความสามารถของผมเพียงอย่างเดียว แต่เป็นวาทะศิลป์กับการรู้จักใช้คนและการวางตัวที่พ่อสอนมาอย่างดี ปลูกฝังตั้งแต่เด็ก ผิดกับวัต ทางนั้นที่บ้านเลี้ยงแบบปล่อยสบาย ซึ่งผมยินดีที่มันเป็นอย่างนั้น
น้องชายสุดที่รักของผม เหมาะกับการใช้ชีวิตธรรมดาทั่วไปมากกว่าจะมาปวดหัวกับเรื่องพวกนี้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชินไม่ตัดสายทิ้งแถมยังถือวิสาสะรับให้อีกต่างหาก หน้าจอฉายขึ้นเป็นภาพน้องชายเพียงคนเดียวของพวกเรา ไม่นับไอ้เด็กกาฝากอย่างกลนะ
“พี่วินเก็บของรึยัง ทำหน้าแบบนั้นยังไม่เก็บแหง”
บางครั้งผมก็สงสัยว่าน้องชายผมเป็นร่างอวตารของแม่ผมรึเปล่า
“เลิกงานจะไปเก็บ โทรมาเอาของฝากรึไงเรา”
น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างเอ็นดู คนถูกรู้ทันแลบลิ้นแล้วหัวเราะ
“ขอพวกของกินนะพี่ กลล่ะครับ” ใบหน้ายิ้มแย้มพี่ชายกระตุกทันทียามน้องถามถึงเจ้าเด็กน่าหมั่นไส้ ชินกลับไปเคลียงานของวันนี้ แต่หูยังฟังบทสนทนาระหว่างพี่น้องตลอด ตะกี้เหมือนเจ้าตัวจะลงน้ำหนักตอนพิมพ์มากกว่าเดิมนิดหน่อย
“ตายคาบริษัทจนกว่าพวกพี่จะกลับ”
ผมตอบหน้าตาย น้องชายส่ายหัวคล้ายกับปลง พวกเราหวงน้องตามประสาพี่ชายที่รักน้องม๊ากมาก แต่ไม่ได้กีดกันอะไร บางทีแค่หมั่นไส้ เจ้าหนูกลมันใช่น้อยซะเมื่อไหร่ มีโอกาสเป็นต้องยั่วโมโหพวกเราเรื่องวัตทุกที มันน่านัก
“ใช้งานเพลาๆ หน่อยนะพี่ เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรไป น้องชายพี่ได้เป็นหม้ายแน่”
“อย่าห่วงเลย ต่อให้ตาย ไอ้หมาหวงก้างแบบนั้นคงชุบชีวิตตัวเองขึ้นมาตามเฝ้าตามหวงเหมือนเดิม”
วัตหัวเราะดังลั่นแบบไม่เกรงใจ ต่อให้เป็นเด็กที่นิสัยเหลือรับแค่ไหน ปัจจุบัน เจ้าหนูกลกำลังเปลี่ยนตัวเองไปทีละน้อย จากการฝึกของผมและการเลี้ยงดู(?)ของวัต ผมถือคติว่า ใครจะนิสัยแย่ยังไงแค่ไหนไม่สำคัญ ขอแค่ไม่เบียดเบียนคนอื่นเป็นพอ
อีกอย่าง เรื่องที่กลรักน้องชายของผมมากนั่นคือเรื่องจริง เชื่อเถอะว่าต่อให้เป็นชีวิตเจ้าตัวก็ยอมให้ได้ พวกหมาๆ นี่มันรักแบบสุดลิ่มทิ่มประตูจริงๆ ผมชอบความอิสระของแมวมากกว่า รักโดยไม่ต้องแสดงออกอะไรมากมายนัก อยู่ด้วยกันในพื้นที่ของตัวเองไม่อึดอัด ไม่กดดัน แต่ผมกับน้องดันมีหมาตามติดทั้งคู่ แล้วแบบนี้จะมีแมวที่ไหนหลุดมาได้ จะมีก็แต่เจ้าพวกสัตว์ปีกทั้งหลายที่โผล่เข้ามาถูกหมาไล่ไปตามระเบียบ
คิดเรื่องไร้สาระไปเรื่อยเปื่อย ก่อนน้องชายผมจะวางสายเจ้าตัวกำชับนู่นนี้เรื่องการเก็บของ เรียกชินมาฝากฝังผมเสร็จสรรพ
“วัตเป็นแม่ศรีเรือนคนละเรื่องกับพวกเราเลย”
“ช่วยไม่ได้ วัตถูกแม่เลี้ยงมาไม่เหมือนฉัน”
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมตามพ่อไปทำงานตลอด ส่วนวัตแม่เลี้ยงอยู่กับบ้าน สมัยก่อนพ่อไม่ค่อยมีเวลางานยุ่งหัวหมุนแบบผมตอนนี้นี่แหละ วัตเลยถูกปลูกฝังเรื่องงานทั่วไปอย่างการทำความสะอาด การทำอาหาร สืบทอดฝีมือแม่ศรีเรือนจากแม่ไปเต็มๆ แม่ให้เหตุผลว่า เผื่อเอาไว้ ถ้าแม่ไม่อยู่ต้องกลับบ้านหรือไปไหน อย่างน้อยๆ พ่อกับผมจะได้ไม่อดตาย และบ้านจะได้ไม่รกเป็นรังหนูก่อนแม่กลับมา
วัตสามารถทำตามความต้องการของแม่ได้อย่างเต็มภาคภูมิ ไม่อยากจะคิด เกิดน้องชายผมเป็นน้องสาว วันๆ ชินกับผมคงไม่ต้องทำอะไร มีน้องสาวแสนเพอร์เฟค นิสัยร่าเริงสดใส น่ารักอารมณ์ดี มีเหตุผล เก่งงานบ้านงานเรือน เสียงเพราะเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ ขอบคุณสวรรค์ที่ให้วัตเกิดมาเป็นผู้ชาย มีเพื่อนดีอย่างไวไว กับคนรักหวงก้างระยะสุดท้ายแบบกล
เดี๋ยวนะ มันเป็นตอนพิเศษของผมนี่หว่า ผมพูดถึงน้องชายไปเป็นหน้าแล้ว ทำไงได้ มีน้องน่ารักก็งี้ สรุป วันต่อมาเราแพ็คของใส่กระเป๋าเป้คนละใบตอนเช้าแล้วนั่งรถต่อเครื่องบินขึ้นเหนือไปยังรีสอร์ทที่ชินจองไว้ อากาศบนเขาต่างจากในเมืองลิบลับ
เส้นทางก่อนถึงที่หมาย ต้นไม้โหญ่โน้มมาบนถนนเกิดเป็นอุโมงค์ต้นไม้ ผมเปิดกระจกรถเช่ารับลมเย็น กลิ่นอายธรรมชาติ อากาศเย็นกำลังดี มีแสงแดดส่องผ่านรอยแยกใบ้ไม้เป็นเส้นแสงลงมาบนถนน
รอบๆ รีอสอร์ทเป็นป่าเขา สวนพืชไม้ดอกไม้ประดับตัดแต่งอย่างดี คนไม่ค่อยเยอะเพราะไม่ใช่ช่วงท่องเที่ยว ก่อนจะไปดูบ้านพักเราหาอะไรทานในรีอสอร์ทก่อน อาหารเหนือก็ไม่เลวเท่าไหร่
“กระเป๋าไว้ในรถก่อนก็ได้ มันมีทางขับไปถึงบ้านพักเลย”
ชินพูดพลางลงจากรถ ผมลงตามหลังหยิบแว่นกันแดดมาสวมด้วยความเคยชิน เห็นงี้ผมเป็นคนดังนะ คนในเมืองส่วนใหญ่รู้จักผมกันหมด ส่วนต่างจังหวัดแบบนี้ไม่รู้แฮะ คงต้องรอดูกันไป
“นายเคยมาเหรอ ทำไมถึงรู้ทางนัก”
ผมถามอย่างแปลกใจ วันๆ ชินตัวติดกับผม พวกเราไม่ค่อยได้ออกไปไหนกันนักหรอก มีบ้างไปเที่ยวกับครอบครัวแบบค้างคืน แต่เท่าที่ผมจำได้ เรายังไม่เคยมารีสอร์ทนี้กันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“จะพานายมาเที่ยวทั้งที่ฉันต้องศึกษาไว้ก่อนสิ” ความหมายคือไม่เคยมา แต่ศึกษาจำเส้นทางได้หมด คงรวมไปถึงแผนผังของรีสอร์ท ไม่รู้จะจริงจังไปไหน
“งั้นนายนำไปห้องอาหารเลย คิดว่าคงจองไว้แล้วสินะ” ร่างสูงของชายสองคนดูโดดเด่นมากเมื่อเทียบกับคนอื่นที่มาเป็นคู่ หรือมาแบบครอบครัว ผมชินซะแล้วกับการเป็นเป้าสายตา ชินจองไว้อย่างที่ผมคิด เรานั่งอยู่ในมุมสงบไม่มีใครเดินผ่าน อาหารถูกจัดเสิร์ฟทีละจานสองจาน เติมอาหารลงท้องเสร็จ ชินไปติดต่อเคาน์เตอร์ขอกุญแจห้องพักระหว่างนั้นผมเลยไปเดินสำรวจรอบๆ เล่น
“อากาศดีจริงๆ”
เสียงคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลัง พอหันไปเจอคนรู้จักซะงั้น ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่า มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
“คุณทหารเรือมาเที่ยวบนเขาเหรอครับ” ผมทักทายด้วยคำสุภาพ อินทรีโบกมือ
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ยอมบอกแล้ว เอาความจริงคือ ฉันตามนายมา พักร้อนทั้งทีเที่ยวด้วยคนสิ” เจ้าตัวเดินมายืนข้างๆ เท้าแขนกับระเบียงด้านหน้าเป็นสวนกว้าง
“บอกตามตรงนะอิน มันไม่มีทางเป็นไปได้” อินทรีมีสีหน้าหมองลง ดวงตาเขาดูเศร้าๆ แต่ผมอยากให้เขาตัดใจมากกว่าจะยึดติดกับสิ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง
“ฉันรู้ คนมันชอบไปแล้วให้ทำไงได้ นายรำคาญเหรอ”
ภาพที่ผมเห็น เหมือนพญาอินทรีคอตกปีกลู่ดูน่าสงสาร ผมถอนหายใจ
“ก็ไม่ได้รำคาญอะไร นายรู้ลิมิทตัวเองดี วางตัวไม่ให้ฉันอึดอัด ฉันแค่ไม่อยากให้นายยึดติดกับฉันจนปิดโอกาสเจอคนที่ดีกว่า”
“คนที่ดีกว่า? นายคิดเหรอว่าจะมีใครดีกว่านายอีกเหรอ ก็อยากจะพูดแบบนั้นอะนะ ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผล มาเจอครั้งนี้เพื่อตัดใจจริงๆ สักที ขอบคุณที่ไม่ให้ความหวัง ไม่งั้นฉันคงเจ็บปวดมากกว่านี้”
สีหน้าอินทรีดูดีขึ้น เขาถือเป็นเพื่อนที่มีอยู่น้อยนิดของผม ผมยกมือตบบ่าเขาเบาๆ
“มาบอกลากันอย่างงี้ นายจะไปไหน” ผมถอดแว่นเกี่ยวไว้ตรงคอเสื้อยักคิ้วถาม
“ว้า โดนรู้ทันอีกระ สำหรับนายคงไม่มีใครปิดบังอะไรได้เลยมั้ง”
ผมนิ่งกับคำพูดนั้น ไม่หรอก มีอยู่สองคนที่ผมเดาใจไม่ได้เลย คนแรกคือพ่อของผมเอง ส่วนอีกคน...เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวผมที่สุด
“ไม่เชิงว่าลาไปไหน ฉันยังทำงานตามเดิม แค่คราวนี้อาจจะหายไปนานกว่าปกติไม่มีเวลาว่างโผล่เข้าไปในเกม ว่าจะถือโอกาสไปเลียแผลใจ พอกลับมาฉันคงมองนายเป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่งได้สักที” ดวงตาคมสมชื่อมองนิ่งมาที่ผม ราวกับว่าจะจดจำภาพนี้ไว้
“วิน ฉันขอกอดนายได้มั้ย ในฐานะเพื่อนก็ยังดี” อินยื่นมือมาทางผม เขาตัวสูงใหญ่กว่าพอสมควร ฝ่ามือนั้นจึงดูแข็งแกร่งและปลอดภัย คนที่ได้มือคู่นี้ปกป้อง คงเป็นคนที่น่าอิจฉามากแน่ๆ
“ฉันไม่สามารถกอดนายได้ถ้านายยังไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนจากใจ” ผมส่ายหัวปฏิเสธ คนอย่างอาชวินไม่เคยต้องให้ใครมาปกป้อง ผมสามารถยืนหยัดด้วยตัวเอง สิ่งที่ผมต้องการคือ คนที่จะร่วมมือเดินไปพร้อมกับผมต่างหาก อินลดมือลงข้างตัว สีหน้าดูเจ็บปวด ผมมองใบหน้านั้นโดยไม่หลบ เราต่างคนต่างเสียใจ เขาเสียใจที่รักไม่สมหวัง ส่วนผมเสียใจที่ทำให้เพื่อนคนหนึ่งไม่มีความสุข
มือกำยื่นมาตรงหน้า อินมองนิ่ง ก่อนจะยกมือตัวเองมาชกเบาๆ เขายิ้มออกมาทั้งที่ตาแดงๆ
“ขอบคุณมาก... นายใจดีจริงๆ”
“นายแค่หลงในรูปของเทพบุตร ความจริงฉันเป็นซาตานต่างหาก” การช่วยเหลือที่ดีที่สุดคือการไม่ให้ความหวังเพื่อให้อีกฝ่ายเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
”ไว้พบกันใหม่”
“เจอกันครั้งหน้า ฉันจะเป็นคนเลี้ยงข้าวนายบ้าง”
อินหัวเราะโบกมือให้ผม เขาเดินไปหาชายอีกสองคน คนแรกเป็นเพื่อนของอินชื่อเจตน์ ส่วนอีกคนผมคุ้นตาคุ้นตาเขาในแวดวงธุรกิจ ชายรูปร่างใหญ่ นักบริหารลำดับต้นๆ ทั้งที่อายุยังน้อย เจตน์ยกนิ้วทักทายตามประสาคนอารมณ์ดี อีกคนโอบเอวเจตน์ไว้อย่างถือสิทธิ์ พยักหน้าให้ผมน้อยๆ พวกเขาสามคนเดินจากไป
มีคนมายืนอยู่ข้างผม ด้านตรงข้ามกับที่เจตน์เคยยืน เจ้าตัวคงคิดเล็กคิดน้อยว่าไม่อยากไปยืนซ้ำรอยใครแหง
“เคลียร์แล้ว?”
“เรียบร้อย”
ชินจับมือผม ข้างที่ชนกับอิน นิ้วสากลูบๆ ดูยังไม่พอใจเลยยกขึ้นแนบริมฝีปาก เจอผมหลังมือเข้าให้ อยู่ข้างนอกทำอะไรบ้าๆ
“วินนน ล้างพิษไง ขอหน่อยก็ไม่ได้ คนอุตส่าห์ปล่อยให้คุยกัน”
ชินออกอาการงอแง มาดทั้งหมดสลายสิ้นจับมือผมแกว่งๆ เหมือนเด็ก
“ขอบใจแล้วกันนะ! เอากุญแจมาแล้วนำทางซะ ฉันอยากพักเต็มแก่”
“คร้าบๆ ท่านซาตาน” วินรับเสียงกวนประสาท เราเดินจูงมือกันขึ้นรถ ห้องพักที่ชินจองเป็นแบบพักสองคน ล้อมรอบด้วยต้นไม้กับสวนตัดแต่ง เปิดประตูเข้าไปพบกับห้องนั่งเล่น ห้องนอนหนึ่งห้องเตียงหนึ่งหลังมีห้องน้ำในตัว ผมหันไปมองชินทันที
“อยากนอนด้วยกันบ้าง มีระเบียงยื่นออกไปด้วยนะ”
คนจองอวด พาผมไปดูระเบียงด้านนอก มีโต๊ะไม้หนึ่งชุด มองเห็นวิวเป็นวงกว้าง ท้องฟ้ายามเย็นตัดกับผืนป่าสีเขียว ผมดึงชินมายืนดูพระอาทิตย์ตกด้วยกัน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ความมืดค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วทุกที่ แสงไฟแต่ละบ้านพักเปิดสว่าง
ผมจับคางให้ชินหันหน้าเข้ามาหา แนบริมฝีปากแผ่วเบา ต่างฝ่ายต่างเลาะเล็มสัมผัสจากอีกคน สองร่างขยับกายแนบชิด สบสายตาลึกซึ้งแบบที่ไม่เคยแสดงให้ใครเห็นนอกจากคนตรงหน้า คืนนั้นพวกผมไม่ได้เปิดไฟบ้านพักทั้งคืน
เสียงนกร้อง แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่ง ประตูกระจกถูกเปิดออกรับลมธรรมชาติ ชายผมทองงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงยามได้กลิ่นหอมของกาแฟ บนรูปร่างสมส่วนราวกับนายแบบมีรอยจ้ำแดงประปรายอยู่ทั่ว ไม่เว้นกระทั่งลำคอหรือหลังหู ชายผมดำเดินมาหาข้างเตียงในสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก สองมือถือกาแฟหอมกรุ่น
คนบนเตียงกอดเอวคนถือกาแฟ ทั้งที่ตายังไม่เปิดดี
“ชินขอกาแฟ”
“จูบก่อน”
ชายผมทองผงกหัวมอง กระดิกนิ้วให้อีกฝ่ายก้มลงมาแล้วยื่นมือรั้งคอมารับจูบจากตัวเอง เลียริมฝีปากอีกคนทิ้งทวนพลางแย่งกาแฟมาจิบอย่างเป็นสุข
“จะพูดว่ามอร์นิ่งคิสกันหน่อยก็ไม่ได้ นายเห็นกาแฟสำคัญกว่าฉันอีกเรอะ”
“ใช่” ตอบทันทีแบบไม่เสียเวลาคิด ทำให้อีกคนคอตกยกกาแฟซดเงียบๆ เพิ่งรู้วันนี้แหละ นอกจากแมวยังมีกาแฟเป็นคู่แข่ง
“ไม่เอาหน่า อย่าเพิ่งน้อยใจ นายก็สำคัญ ไม่มีนายใครจะชงกาแฟให้ฉันกิน” รูปประโยคเกือบดีหากไม่มีประโยคท้ายตามมา ชินโคลงหัวปลง ผมหัวเราะ วางแก้วกาแฟว่างเปล่า ลุกขึ้นบิดขี้เกียจหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ ชินรีบวางกาแฟตามเข้ามาอย่างไว
“อย่าเนียน” ผมหันกลับมาจ้องเจ้าจิ้งจอกจอมเนียน ไม่ต้องมาทำคอแบ๊ว ไม่หลงกลสักนิด
“อยากถูหลังให้”
“ขอบใจแต่ไม่ต้อง”
“หน่านะ” ชินเอาหัวมาไถหลังผมอ้อน เฮ้ย เป็นจิ้งจอกไม่ใช่แมว
ผมกรอกตาขึ้นฟ้า ผลคือเสร็จรอบเช้าในห้องน้ำหนึ่งรอบ คิดไปไหนกัน คราวนี้แค่มือ อาบน้ำเสร็จแต่งตัวออกมานั่งทานข้าวเช้าที่ชินสั่งทางรีสอร์ทไว้ วันนี้คงไม่ออกไปไหน เพิ่งเดินทางมาเหนื่อยๆ เมื่อวาน กลางคืนก็ไม่ได้นอนกัน ขออืดคาบ้านพักเรื่องเที่ยวไว้พรุ่งนี้
สถานที่เที่ยวเราไปเท่าที่วันหยุดจะอำนวย ถือว่าการมาพักผ่อนครั้งนี้คุ้มค่า ผมได้ยืดเส้นยืดสาย ชินยิ้มเหมือนคนบ้าทั้งวัน ขนาดหมดช่วงวันหยุดกลับบริษัทยังไม่เลิก
“หัวหน้ากลับมาแล้ว ของฝาก~” วาโยวิ่งร่ามาคนแรก ผมโปะถุงของฝากใส่หน้า งานนี้ซาตานจิ้งจอกถือของเต็มสองมือ วายุกับพี่มะลิช่วยถือเข้าห้องตัวเอง คงมีแต่อัคคีคนเดียวมาช่วยถือแบบไม่มีอะไรแอบแฝง
“กลมาเร็ว หัวหน้าซื้อของมาฝากเพียบ”
โยชวนรุ่นน้องอย่างร่าเริง เจ้าหนูกลเดินมาแบมือตรงหน้าผม แต่ดวงตาสีน้ำเงินนั่นมองผ่านไปแถวคอเราทั้งคู่ มุมปากยกยิ้มน่าถีบ ผมยัดของฝากวัตใส่มือไป
“ที่คอพวกอาจารย์แบบเดียวกับวัตเลยนะครับ”
คิ้วกระตุกกึกๆ ผมกับชินส่งของให้อัคคีทั้งหมด เตรียมรุมขย้ำหมาป่า เจ้าเด็กเวรถอยหลบหอบถุงของฝากวิ่งหนีลงลิฟท์ เพราะแบบนี้ไงผมถึงรักน้องเขยคนนี้ไม่ลง!
หัวข้อ: Charm Online สาปผมเป็นแวมไพร์! [Up Lv.พิเศษ พจนินท์สไตล์3 100% 8/4/61] (อ่าน 288573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก