ตอนที่ 2.2รู้สึกถึงมือหนาที่โอบเอวผมทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงที่คอจนลมหายใจร้อนรดริน กลิ่นอาฟเตอร์เชฟบางเบาที่รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยได้ดมกลิ่นนี้จากที่ไหนมาก่อน มือหนาข้างหนึ่งกำลังขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มไปมา ผมค่อยๆหันหน้าไปทางด้านข้างก่อนจะเจอะกับดวงตาสีครามเข้มชวนน่าหลงใหลของ…
“เสือ ?”…สาบานเลยว่านั้นไม่ใช่เสียงกูแต่เป็นเสียงของพี่คนหนึ่งครับ สูงขาวหล่อดีเหมือนกัน เออกูยอมรับเลยว่าหล่อมากแต่คนละแนวกับไอ้เสือนะ มันแนวออกเถื่อนๆหน่อย แต่นี่แนวคุณชายแลดูอบอุ่น อ่อนโยน มีความเป็นสุภาพบุรุษกับสุภาพสตรี ถ้าไม่ติดว่ากำลังทำหน้าเหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมา
“ร้อนเหี้ยๆ มึงไม่ไปกินร้านเดิมกับพวกวิศวะสัส”
เสือกรอกตาไปมา แล้วตอบสั้นๆแต่ได้ใจความสุด
“ติดเมีย” ว่าจบก็ขโมยหอมแก้มผมไปฟอดหนึ่ง ไอ้กิ้งและเหล่าสาวกที่นั่งดูเหตุการณ์ถึงกับเงียบลงทันที และส่วนกูหรือ
…ช็อคค้างไปเรียบร้อยแล้วครับพี่เขาหัดมาทำหน้าเซ็งกับผมนิดหน่อย(คงจะเห็นหน้าผมช็อคเลยไม่กล้าเซ็งมาก) โบกพัดมือไปมาท่าทางจะเป็นคนขี้ร้อนจริงๆครับเหงื่อเต็มหลังเลย ส่วนไอ้เสือมันก็ไม่ได้สนใจเพื่อนของมันเลยครับเอาแต่เกยคางที่ไหล่แล้วม้วนผมของผมเล่นอยู่นี่แหละ แต่เหมือนมันจะสังเกตถึงความผิดปรกติบนจานข้าวของผมเลยทักท้วงขึ้นมา
“ตี้ไม่กินข้าว”
กูก็กะว่าจะไม่กินมันอยู่แล้ว “ชื่อแปลกดีเนาะมึง ปกติกูเห็นแต่คนชื่อตี๋” พี่หล่อ(เรียกหล่อไปเลยแล้วกัน)หันไปมาแสยะยิ้มให้ผม แต่ดูยังไงก็เป็นคุณชายอยู่ดีนิสัยไม่เข้ากับหน้าเหมือนไอ้เสือเลยแฮะ ไอ้นี่มันออกจะมึนๆอึนๆซึนๆคาดการอารมณ์ไม่ถูก ไม่ใช่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายนะ แต่เป็นเดี๋ยวเมื่อไหร่มันจะเป็นคนปกติแบบคนอื่นเขามากกว่า
ผมส่ายหน้า จ้องตัวการตาเขม่ง “เปล่านะพี่ผมไม่ได้ชื่อตี้”
“แล้วมึงชื่อ ?” พี่หล่อขมวดคิ้วทำหน้าชั่งใจ
“อ่อ ธามครับพี่”
พี่เขาพยักหน้าเข้าใจอย่างรวดเร็วแต่ดูเหมือนจะยังมีอีกคนที่ยังไม่เข้าใจ
…ไอ้เสือสุดหล่อของพวกคุณไง “ตี้” มันยืนยันพลางพยักหน้าหงึกๆ
“ธามครับ ธามไม่ใช่ตี้”
…กูไม่ได้พูดกับมึงนะกูพูดกับพี่หล่อ“ตี้” ไอ้เสือทำหน้าเข้าใจแต่มันจะเข้าใจจริงๆหรือเปล่าผมไม่รู้ “เข้าใจแล้ว”
…เข้าใจบ้านป๊ามึงหรือ มึงยังเรียกกูว่าตี้อยู่เลยสัส! “ธามครับ!!!!!!!!!!!!” คราวนี้ผมตะเบ่งเสียงเพิ่มระดับพลังขึ้นไปอีกเลเวลหนึ่ง
เสือมันเงียบไปสักครู่ ยิ้มแหยะแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมอย่างเคย “อื้อตี้”
…โอเคกูยอม จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะแต่ผมคงทำหน้าเหนื่อยใจจนพี่หล่อสังเกตได้
“ทำใจน้องไอ้เสือมันก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว กูชื่อพังค์นะ” ผมพยักหน้าเข้าใจ แล้วอ้าปากกินข้าวผัดที่ไอ้เสือป้อนมาพอดีไม่ได้พิศวาสอะไรมากหรอกครับ แค่เริ่มหิวแล้วเท่านั้นแหละ “อ๋อ เพื่อนอีกคนมันชื่อบอลนะ เดี๋ยวมึงก็ได้เจอเพราะกลุ่มกูมีกันอยู่สามคน ไอ้บอลหน้าออกเลวหน่อยแต่นิสัยจริงๆแล้วมันเป็นคนกวนตีนมาก”
…อ๋อ กลุ่มมึงนี่คงจะมีแต่คนที่หน้าตาไม่เข้าใจนิสัยจริงๆใช่ไหมไอ้เสือ“งื้มๆง้ำๆ แล้วพวกพี่อยู่คณะไรกันอ่ะ”
“อยู่คณะ…”
“ตี้ อ้ะ” อยู่ๆไอ้เสือก็พูดเสียงดังขึ้นมากลบเสียงของพี่พังค์หมด ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจแต่ก็อ้าปากกินข้าวที่มันป้อนมาให้แต่โดยดี จนพี่พังค์ขอตัวไปซื้อข้าว ไอ้เสือมันจึงหันถามผมว่า “อร่อยไหม”
“หย่อย อ้ำๆ ดี” พอรู้ว่ากูอร่อยมันก็ซัดเข้าปากผมแบบไม่ยั้งเลยครับ
จบมื้อเที่ยงอันแสนอิ่ม สุดท้ายผมก็ไม่ได้เจอพี่บอลแล้วพึ่งมารู้ตอนไอ้กิ้งส่งไลน์มาหาว่ามันแอบหนีออกมาตั้งแต่ตอนที่ไอ้เสือเริ่มป้อนข้าวผมแล้ว มิน่าตอนหลังๆกูถึงไม่เห็นมึง ผมเลิกเรียนแล้วแต่ไอ้เสือและพี่พังค์มีเรียนต่อผมจึงต้องกลับก่อน โดยถูกไอ้เสือมันกำซับอย่างดีว่าให้กลับไปที่คอนโด ถ้ามันกลับไปแล้วหาผมไม่เจอผมจะโดนลงโทษ(ละไว้ในฐานที่เข้าใจ) แถมพ็อกเก็ตคนไปส่งอย่างดี (มันใช้รุ่นน้องที่คณะ) อ้อ! นึกถึงคณะผมก็ยังไม่รู้เลยนี่หว่าว่ามันอยู่คณะอะไรตอนพี่พังค์พูดมันก็ดันพูดเสียงดังกลบขึ้นมาซะก่อน ไม่เป็นไรก็ไลน์ถามไอ้กิ้งก็ได้ สปีชีร์ดีขนาดนี้มันต้องรู้จักแน่ๆล่ะ
TIME : กิ้งสรุปมึงยัง ว่าไอ้เสือมันอยู่คณะอะไร
รอไม่ถึง 5 นาทีมันก็ตอบกลับ
GING : ผัวมึงไม่ได้บอกหรือไงTIME : ถามพี่พังค์แล้วแต่ฟังไม่ทันGING : สมน้ำหน้าย่ะ! ไปถามใหม่เลยมึง แค่นี้กูก็อิจฉาตาร้อนผ่าวๆละ
TIME : ทำไมวะ ?
GING : โว้ยย อีดอกธามมีผัวดีแต่กลับไม่รู้อะไรเลย
TIME : เอ้า! ด่ากูซะงั้น
GING : รู้งี้ก็แสร้งเมาแล้วประจบคนหล่อบ้างดีกว่า กูไปละอยากรู้มึงไปถามใหม่เอาเอง ไม่บอก
TIME : เดี๋ยว! มึงจะไปไหนผมผิดถามแทบไม่ทัน จะไปคลับกันใช่ไหมกูไปด้วย!!
GING : สังสรรค์กับแก็งชะนี ทำไมมึงไปจะด้วยแก็งชะนีเป็นอีกแก็งของไอ้กิ้งมันครับ แก็งสาวประเภทสองของมันนั้นแหละ
TIME : กูไม่ไปดีกว่า..…แต่กูอยากกินเหล้าอ่ะ!!
GING : เออไปละ บายย่ะTIME : บายผมเบะปากใส่โทรศัพท์ๆแล้วก้มลงนอนบนโซฟาสีแดงผ้ากำมะหยี่อย่างดีไม่ระคายตูดสักตารางนิ้ว พอดีกับที่ไอ้หล่อมันเปิดประตูเข้ามาในสภาพเสื้อออกนอกกางเกงหลุดลุ่ย เนคไทเบี้ยวและกระดุมเสื้อถูกปลดออกถึง 2 เม็ดเผยให้เห็นแผงอกเนียนอยู่ร่ำไร ร่างสูงเดินผ่านห้องครัวมาหาผมที่นอนอยู่หน้าทีวีจอแบนติดผนังพร้อมโฮมเธียเตอร์ขนาดยักษ์ที่ไม่รู้ชาตินี้จะมีปัญญาซื้อไหม มือหนาปลดนาฬิกาข้อมือและไนคไทออกพร้อมขว้างทิ้งไปอย่างไม่สนใจใยดีแล้วล้มตัวนอนลงทับบนร่างผม
“ยักษ์ชัดๆ เสือออกไปมันหนัก” ผมว่าอย่างไม่ใส่ใจสายตายังคงจดจ่อกับไลน์ในโทรศัพท์ กำลังตอบไลน์ไอ้เมฆมันอยู่ครับ มันชวนไปสังสรรค์ที่คลับประจำของพวกผม
มันหันมาแย่งโทรศัพท์ออกจากมือผมไป พร้อมไล่สายตาเลื่อนอ่านข้อความที่ผมกำลังคุยกับไอ้เมฆไปเมื่อหยกๆเสียงทุ้มพูดแกมบังคับ “ไม่ให้ไป”
….กูถามความคิดเห็นมึงตั้งแต่เมื่อไหร้ ? “จะไป”
“ตี้”
…กูบังคับมึงนะ ไม่… ห้ามไป“จ๋า”
…อย่าว่ามึงอึนได้คนเดียวนะเออ “ฟู่วว” มันเปาลมใส่หน้าผมเสียงดัง แล้วพลิกตัวให้ผมขึ้นไปอยู่ด้านบน ส่วนร่างสูงอยู่ด้านล่าง นิ้วเรียวกดพิมพ์อะไรบางอย่างตอบกลับไอ้เมฆไปซึ่งมันคงไม่เป็นผลดีต่อตัวผมแน่ๆ!! มันแสยะยิ้มร้าย “หึ!”
“มึงพิมพ์อะไรไป เอามา” ผมแบมือ สายตาแข็งกราว
ไอ้เสือมันส่ายหน้า ยิ้มร้ายจนขึ้นลักยิ้มเล็กๆตรงมุมปาก เดี๋ยวๆ แล้วหน้าน่ะมึงจะยื่นเข้ามาทำไม
“จุ้บ”
“……..”
“จุ้บ”
“……..”
“จุ้บ”
“จ๊วบ! อื้อ!” ผมเบิกตาโพล่งเมื่อถูกประกบริมฝีปากพร้อมกับลิ้นร้อนที่ถูกส่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่เคลิ้มไม่ถึงนาทีก็ต้องนิ่วหน้าแทน เมื่อไอ้เสือมันใช้เคี้ยวคมนั้นกัดริมฝีปากผมไปมา เหมือนน่ารักใช่ไหมละครับ อย่าพูดถึงแรงที่มันใช้กัดมานะ เจ็บเหี้ย!!
…กัดๆ กัดเข้าไปจูบก็ไม่พอยังกัดกูอีก ไอ้เลว “น่ารักวะ” มันถอนจูบออก มือแตะที่ริมฝีปากผมอย่างนุ่มนวล “ปากแตกแล้ว”
…ถามกูดิว่าใครทำ ถามกูดิ๊!! “พอใจแล้วใช่ไหม ?”
ไอ้เสือทำหน้าไม่เข้าใจแต่ก็พยักหน้าหงึกๆเป็นอันว่าพอใจ
ผมยิ้มร่า “งั้นกูไปล่ะ”
ผมรีบหันไปคว้าโทรศัพท์พร้อมกระเป๋าตังค์แล้ววิ่งออกมาจากห้องทันทีถ้าไม่ติดว่าได้ยินคำพูดอะไรซะก่อน
“ดูไลน์ในโทรศัพท์ด้วยนะตี้”
ลางสังหรณ์เรื่องร้ายๆเหมือนจะเตือน คิ้วข้างขวากูก็เริ่มกระตุกขึ้นมาแล้ว ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ไอ้เมฆพึ่งตอบกลับมาว่า
Mek : ไอ้สัส! งั้นมึงก็ไม่ต้องมา เฮ้ย! ห่าไรวะ
เชี่ยคิ้วกูกระตุกแรงขึ้นเรื่อยๆละ ผมไม่รอช้า พิมพ์รหัสผ่านเพื่อเข้าไปอ่านข้อความที่ไอ้เสือไม่ตอบ
พร้อมไล่สายตาอ่านทีละด้วยอักษร “……”
.
‘เอากับผัวอยู่ อย่ากวนไอ้สัส!’...
ผมยืนนิ่งลมหายใจติดขัดเหมือนคนป่วย ก่อนจะรู้สึกถึงแรงโอบกอดจากทางด้านหลังและปลายคางแข็งๆที่วางอยู่บนศีรษะ มือหนาที่กำลังขย้ำสะโพกผมไปมา ลิ้นร้อนเลียที่ติ่งหูแล้วส่งเสียงทุ้มถาม
“ยังจะไปอีกไหม"
"........"
"เดี๋ยวไปส่ง”.
กูว่า… กูต้องไปทำบุญให้ชีวิตกูบ้างล่ะ************************
อิพี่เสือขี้อ่อย ทำอ่อยทั้งมึนเจ้าเล่ห์ด้วย
ส่วนคุณน้องธามเหมือนจะทันมันแต่กลับมึนมากกว่าอีก555555
อยากเขียนฉากป้อนข้าวมานานแล้วคิดภาพ พระเอกหน้าหล่อนิสัยอึนๆมาป้อนข้าวเราคงฟินน่าดู
มีเพจแล้วนะเข้าไปติดตามกันหน่อย ลิ้งอยู่ด้านล่าง (ตรงลายเซ็น)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ปลื้มปริ่มมาก
ปล. ใครว่างพาธามไปทำบุญหน่อย 555555555555
ดึ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
