ตอนที่ 10 (100%)
‘สิงห์คณะบริหารเข้ากลางภาค น้องชายเสือคณะแพทยศาสตร์ปีสาม’
‘น้องชายพี่เสือหรือ หล่อเหมือนกันเลยอ่ะแก’
‘บ้านนี้หล่อกันทั้งบ้านเลยหรือเปล่า’
‘หล่ออ่ะ หล่อมากถึงไม่สู้คนพี่แต่ก็หล่อมาก’
‘ฉันว่าหล่อคนละแบบมากกว่า’
“พี่เสือมีน้องชายด้วยหรือมึงข่าวสำคัญขนาดนี้ทำไมกูพึ่งรู้” กิ้งหันมาตบไหล่ผมแรงๆ ผมไม่ได้ตอบคำถาม หลายอย่างกำลังวนเวียนในหัวหากต้องสะบัดออกเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้วเริ่มเรียน เพราะเป็นชั่วโมงเริ่มต้นเทอมสองจึงอยากให้เกรดมันออกมาดีๆแต่ว่า…
“เรียนไม่รู้เรื่องเลยเว้ยยย” จบกาเรียนวันแรกของเทอมไม่ได้อะไรในหัวนอกจากคำถามที่ยังคงวนเวียนไปมาตั้งแต่เช้ายันบ่าย ผมเบะปากเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าแล้วเดินเร็วออกมาจากห้องเรียน เหล่ตามองนาฬิกาก็พบว่าเสือยังไม่น่าจะเลิกปกติแล้วผมต้องนั่งรอเขามารับประมาณสามสิบนาทีถึงหนึ่งชั่วโมง กิ้งเดินมาตามหลัง “ไปคณะแพทย์กับกูไหม”
“อยากไปคณะบริหาร”
“...”
“แต่ไปคณะแพทย์ก็ดีเหมือนกัน” พอเห็นว่าผมไม่เล่นด้วยมันก็ไม่กวนผมต่อ โชคดีที่ไอ้เมฆมาหาพวกเราจึงได้ขออาศัยรถของมันพาไปตึกของคณะแพทย์ที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร ท้ายที่สุดผมก็ได้มายืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าตึกคนเดียวเพราะกิ้งมีธุระกะทันหันที่ต้องไปทำต่อ เงยหน้ามองชื่อตึกเด่นหราแล้วถอนหายใจอีกรอบ ผมไปนั่งรอตรงมุมหนึ่งที่ไม่ค่อยจะมีใครมองเห็นสักเท่าไหร่(ไม่อยากเด่น) แล้วไลน์ไปบอกร่างสูงว่ารออยู่ใต้ตึกนะ เขายังไม่อ่านแล้วนั่งเล่นเกมรอไปเรื่อยๆจนกระทั่งเริ่มมีนักศึกษามากมายหลายตาค่อยๆทยอยเดินกันลงมา ผมเท้าคางมองไปเรื่อยก่อนจะเห็นร่างสูงที่เด่นสะดุดตากว่าใครเดินลงมาจากตึกด้วยใบหน้าออกจะหงุดหงิดนิดๆ ด้านหลังมีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งตามลงมา ผมขมวดคิ้วมองสถานการณ์
“เสือได้โปรดขอร้องละ เพื่อคณะเพื่อมหา’ลัยของเราเถอะนะ”
“ไม่”
“เสือเถอะนะฉันรู้ว่านายไม่ใจร้ายหรอก”
“ไม่”
“เสือขอร้องเถอะ”
“ไม่”
“เสือออ TToTT” หน้าพี่ผู้หญิงนี้จะร้องไห้อยู่ละผมเห็นท่าไม่ดีเลยเดินออกไป นัยน์ตาคมตวัดมามองแล้วฉายแววอ่อนลงก่อนจะเดินเข้ามาหาพร้อมรวบตัวผมไปกอดแรงๆ “น้องธาม”
“กลับบ้านกัน”
“เดี๋ยวก่อนน้องธามคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”
“กลับบ้าน”
“น้องธามขอร้องคุยกับพี่ก่อนเถอะ”
“กลับ…”
“พี่เสือ” ผมตัดคำพูดของเขาแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เสือเม้มปากแล้วถอนหายใจบอก
“อย่านาน”
“ครับ” ผมตอบพลางเดินออกมาจากอ้อมกอดของเขา ร่างสูงเดินออกห่างจากพวกเรา ผมมองตามแผ่นหลังแล้วหันกลับมามองคู่สนทนา “มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คือพี่ชื่อรุ้งนะ เป็นประธานสโมสรนักศึกษาแล้วทีนี้ทางอาจารย์เขาอยากถ่ายภาพลงหนังสือเพื่อขายเป็นเงินทุนให้กับกิจของมหา’ลัย จึงให้หาเอ่อ… ประมาณว่าพรีเซ็นเตอร์หน้าตาดีๆของมหา’ลัยไปถ่าย พี่ไม่เห็นใครเหมาะสมแล้วนอกจากเสือแต่ว่าเขาไม่ยอม น้องธามช่วยอ้อนเสือให้พี่หน่อยได้ไหม ขอร้องเถอะนะ”
“ผมไม่มั่นใจว่าเสือจะยอมหรือเปล่า” อย่าว่าแต่ถ่ายรูปเลย แค่รูปคู่ผมยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ
“ขอร้องเถอะพวกเดือนมหา’ลัยก็ไม่ว่างกันเพราะต้องไปทำกิจกรรมอื่นนะ”
“งั้น… ผมขอรายละเอียดทั้งหมดได้ไหมครับ”
“อ่อนี้จ้ะ” พี่รุ้งยื่นชีทอันหนึ่งมาให้ ผมรับไว้กล่าวขอบคุณแล้วขอเบอร์ของพี่รุ้งเอาไว้
“ถ้าเสือโอเคผมจะโทรไปบอกทีหนึ่งนะครับ”
“ขอบคุณมากนะน้องธาม”
“ครับ” ผมโบกมือลาพี่รุ้งพอหันหลังกลับก็เจอะหน้ากับอีกคนพอดี
เสือทำหน้านิ่ง “ไม่”
“ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย”
“กูได้ยินหมดแล้ว” ว่าจบก็จูงมือผมเดินไปด้วย
“นี้แอบฟัง ?”
มันไม่ได้ตอบ ผมเปิดชีทอ่านรายละเอียดเพื่อหาข้อเสนอดีๆ ก่อนจะเจอ “เสือมีถ่ายรูปคู่ด้วยนะ นางแบบเป็นผู้หญิงด้วยเพื่อชอบไง” ผมว่าขำแต่สายตาคมกลับตวัดมามองแล้วเอ่ยเสียงเข้ม
“กูมีมึงอยู่แล้ว”
ร่างสูงหยุดเดินเพราะผมอ่านชีทเพลินจนลืมมองสถานที่ที่ถูกลากมา พอมองไปรอบๆตัวก็พบว่าที่นี้น่าจะเป็นส่วนด้านหลังของตึกคณะแพทยศาสตร์ “ก็เผื่อชอบไง ช่วยพี่เขาหน่อยเถอะเพื่อส่วนรวม ได้บุญด้วยนะ อ๊ะ!”
เสือผลักผมเข้ากำแพง แผ่นหลังเนียนแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงความเย็นและแรงเสียดสีเบาๆระหว่างปูนกับผิวหนัง ใบหน้าหล่อเหลาเอื้อมมือมาบีบข้อมือผมแรงๆจนต้องนิ่วหน้าเป็นเหตุให้ต้องปล่อยชีทในมือลงจนมันต้องตกไปกองอยู่ตรงปลายเท้า มือหนายันเข้ากับผนังสร้างเป็นกรงขังกันไม่ให้ผมหนีออกไปได้
“ท่าเป็นมึง จะกี่ท่า กี่ครั้ง กี่รอบกูก็ยอม : )”
“เหรอ” ผมลากเสียงยาวล้อเลียน เอื้อมมือโอบรอบคอแกร่งแล้วไล่ปลายนิ้วบริเวณหลังคอของอีกคนเบาๆ “ไหนลองดิ”
ริมฝีปากของอีกคนประกบลงมาอย่างฉวยโอกาส เข่าหนาแทรกเข้ามากั้นระหว่างขาทั้งสองข้างของผมเอาไว้แล้วยกตัวผมขึ้นจากพื้นเล็กน้อย หากมันกลับชวนน่าหวาดเสียวจนผมเผลอสอดมือเข้าไปขย้ำกับกลุ่มผมสีดำรัตติกาลอย่างลืมตัว สองลิ้นพัวพันกันอย่างโหยหา ผมหลุบตาลงพบว่าเสื้อนักศึกษาของตนเองกำลังถูกปลดกระดุมออกทีละเม็ดๆเลยเอามือทุบอกเขาไปเบาๆ
“แหม…”
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่พวกผมอยู่ เสียงนั้นว่าต่อ
“ในมหา’ลัยก็ไม่เว้นหรือครับ” เสือค่อยๆผละออกจากผม ใบหน้าของเราสองคนค่อยๆหันไปตามทิศทางของเสียง ปลายทางมีร่างของใครบางคนยืนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคยและนัยน์ตาสีฟ้าเข้ม ร่างสูงในชุดนักศึกษาคณะบริหารเด่นชัดที่สุดคือสูทสีดำที่มีโลโก้ของคณะปักอยู่
“พี่ชาย”
…เป็นเขาจริงๆด้วย
100%
ใครน้อ 555555555 นี้แต่งไปเริ่มงงไปเอง
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ ขอบคุณมากๆๆๆ
หัวข้อ: " เมียหมอ " Up! .ตอนที่ 30(100%) l 09/06/16 : P.68 | THE END (อ่าน 752441 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก