หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132

[Rumraisin]

น้องกันต์น่าหยิกอีกแล้วลูก นิสัยก็น่ารัก >__<
พี่คินนี่ยังไง แอบขุนทั้งน้องทั้งมัมแบบเนียนๆนะคะ
ถ้าวันไหนไม่ได้กินฝีมือพี่เนี่ย คงนึกถึงทั้งวันแน่เลย
ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นเพื่อนบ้านร่วมคอนโด อั๊ยยะไม่อยากจะคิดต่อ 

[4559]

เชียร์ทั้งคู่

[valenna yy]

พี่คิน พ่อบ้านมากมาย

[cher7343]

ลงชื่อค่ะ
ชอบมากค่ะ
แอร๊ยยยยยยยยย

[mystery Y]

อยู่คอนโดเดียวกันอย่างนี้ก็ดีเนาะคิน

[fahsida]

หลงรักน้องกันต์เข้าแล้วซิเนี่ย อ๊ายๆ

[HanATarO]

เกิดเป็นความเคยชินแบบนี้ จีบ คุณมัม เลยเถอะ

อย่ารอช้า

[rmlab]

รีบกลับมานะคุณมัม

[LadySaiKim]

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ตามมาอ่านคิวปิดน้อยอีกคนจ้า..

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่านแระแอบกลัว ว่าแฟนเก่าพี่คิมคงไม่ใช่แม่แท้ๆของน้องกันต์  พี่สาวของพัทนะ

เราคงมโนไปเอง ว่าทำเค้าท้องไม่รู้ตัว

[no.fourth]

อยากเอาน้องกันต์กลับบ้านนนน

[kenghan]

บุพเพ อยู่คอนโดเดียวกันด้วย

[napatty]

เมื่อไรจะมาคิดถีงน้องกันแล้ว

[cross]

คือบับบบบว่า  คงไม่ใช่พี่คินเป็นพ่อน้องนะ คงดราม่าแน่ๆๆๆๆ

[fangiily]

น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 4

พัทธ์

ผมเดินออกจากห้องประชุมด้วยความรีบเร่งปนกับความอ่อนล้าจากการประชุมที่แสนยาวนานตั้งแต่บ่าย นี่ก็ค่ำแล้วน้องกันต์จะเป็นยังไงบ้างนะ

"คุณพัทธ์คะ" เสียงของพี่จันทร์ดังขึ้นในตอนที่ผมกำลังเก็บของ

"ครับ พี่จันทร์"

"เมื่อตอนหกโมงคุณคินโทรมาค่ะ ตอนแรกตั้งใจจะพาน้องกันต์มาที่บริษัทแต่พอทราบที่อยู่คอนโดของคุณพัทธ์ คุณคินเลยบอกว่าเขาอยู่คอนโดเดียวกับคุณพัทธ์เลยจะพาน้องกันต์ไปที่คอนโด แล้วให้คุณพัทธ์ไปรับน้องที่ห้องของเขาค่ะ"

ผมเงยหน้าขึ้นมองทันที "ครับ คอนโดเดียวกับผมหรอครับ"

"ค่ะ คุณคินบอกว่าอยู่ห้อง 1808 ค่ะ"

"ขอบคุณพี่จันทร์มากนะครับ เลยต้องอยู่ซะมืดเลย ยังไงก็กลับบ้านดีๆ นะครับพี่จันทร์" ผมบอกลาพี่จันทร์แล้วเดินไปเข้าลิฟต์ลงไปยังชั้นจอดรถของอาคารทันที

ผมแปลกใจจริงๆ ที่รู้ว่าผมกับคุณคินอยู่คอนโดเดียวกัน ผมอยู่คอนโดนี้มาตั้งนาน แต่ไม่ยักจะเคยเจอเขาเลยสักครั้งเดียว แต่พอบังเอิญได้รู้จักกัน ก็ยังมีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นอีก นึกๆ ไปแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน ผมคว้าเอาโทรศัพท์มากดโทรออกหาคุณคิน ค่ำแล้วไม่รู้น้องกันต์ทานอะไรรึยัง ไม่รู้ว่าน้องกันต์สร้างความเดือดร้อนอะไรให้คุณคินบ้างรึเปล่า ให้เขาช่วยไปรับน้องให้ทุกเย็นก็รบกวนมากแล้ว นี่ยังจะคอยดูแลน้องให้จนมืดค่ำอีก

(ครับคุณมัม เลิกประชุมแล้วหรอ) เสียงจากปลายสายดังขึ้น ดึงความคิดของผมให้กลับมา

"ครับ พึ่งเลิกประชุม กำลังกลับแล้ว น้องกันต์อยู่กับคุณใช่ไหม"

(ครับผม นอนเล่นอยู่ที่ห้องผมนี่แหละ เลขาคุณบอกแล้ว ใช่ไหม?)

"ครับ บอกแล้วผมกำลังจะรีบไ..."

ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคปลายสายก็แทรกขึ้นเสียก่อน (ไม่ต้องรีบค่อยๆ ข้บมานะครับ มันอันตราย น้องกันต์ไม่หายไปไหนหรอก คุณขับรถเถอะ แล้วเจอกันนะครับ)

"ครับ... แล้วเจอกัน..."

ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เบาะข้างคนขับ กดเปิดเพลงคลอไปเบาๆ แล้วหันไปตั้งสมาธิกับการขับรถต่อ เข็มไมล์ที่หน้าปัดบอกความเร็วค่อยๆ ขยับลดลงจากความเร็วตอนแรกกว่า 100 กิโลเมตร/ชั่วโมง เหลือเพียง 80-90 กิโลเมตร/ชั่วโมงเท่านั้น บนใบหน้าของผมก็มีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่

ทำไมกันนะ... ทั้งๆ ที่พึ่งจะประชุมเสร็จ เหนื่อยก็เหนื่อย แถมยังกังวลเรื่องน้องกันต์อีก แต่พอได้ยินเสียงที่ติดจะดุนิดๆ แต่ก็ปนด้วยความเป็นห่วงของเขาผมก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล คงเพราะไม่ค่อยมีใครมาคอยดุคอยห่วงผมละมั้ง

ผมไม่ได้หมายความว่าพ่อกับแม่ไม่ห่วงผมนะ ผมแค่รู้สึกว่า... มันคนละความหมายกันเฉยๆ เขาเป็นคนอื่น ไม่ใช่คนในครอบครัว แต่ก็ยังเป็นห่วงผมอีก ก็เลยรู้สึกดีละมั้ง... เนอะ

เพราะเป็นเวลามืดแล้ว บนถนนก็แทบจะไม่มีรถผมเลยใช้เวลาไม่นานก็ขับมาถึงคอนโดที่ตั้งสูงเด่นของผม พนักงานรีเซฟชั่นเอ่ยทักทายผมอย่างทุกที ซึ่งผมก็ยิ้มรับ ใช้คีย์การ์ดสแกนเพื่อเข้าไปในส่วนโถงรอลิฟต์ ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วกดชั้นที่ต้องการ

... ชั้นที่ 18 ...

ทั้งๆ ที่อยู่คอนโดเดียวกัน ห่างกันแค่ไม่กี่ชั้น แต่ไม่เคยเจอกันเลย

ผมเดินไปตามทางเดินผ่านประตูห้องพักไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอห้องที่ต้องการ ผมก้มดูเวลาตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว ผมกดกริ่งหน้าประตูสองรอบก่อนจะยืนรอ ไม่นานหลังจากนั้นประตูก็เปิดออก ผมชะงักคำพูดที่จะพูดออกไปทันทีที่เห็นอะไรชัดเจน

คุณคิน... ใช่ คุณคินยืนอยู่หน้าผม มันก็ไม่แปลกหรอก ก็ผมมาที่ห้องเขา แต่สภาพเขานี่สิ...

ผมสีน้ำตาลของเขาลู่ลงและยังมีน้ำเกาะพราวไปทั่ว มีผ้าขนหนูผืนเล็กสีเทาคอยซับน้ำที่หยดลงมา กางเกงผ้าเนื้อขายาวสีเทา นั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ว่า... ช่วงบนเนี่ยสิ ทำไมไม่ใส่เสื้อนะ แล้วออกมารับแขกด้วยสภาพแบบนี้นะหรอ

ผมไม่ได้อยากจะแอบมองนะ แต่หุ่นของเขามันดูดีมากเลย แขน หน้าอก หน้าท้องก็มีกล้ามเนื้ออย่างกับนักกีฬา กล้าเนื้อของเขามันไม่มากเกินไปและไม่น้อยเกินไป มันพอดีมาก ยิ่งไอ้ก้อนๆ หกก้อนที่เรียงตัวสวยนั่นอีก ผมไล่สายตามองไปตามกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาและก่อนที่สายตามันจะต่ำลงไปกว่านั้นผมก็เบนหน้าหนีไปด้านข้าง

"คุณนิ..."

"ขอโทษที ผมไม่คิดว่าคุณจะมาถึงเร็วเลยเข้าไปอาบน้ำมา" เขาตอบพร้อมกับเช็ดผมที่ยังเปียกอยู่ไปด้วยแล้วขยับตัวหลบจากประตู "เข้ามาก่อนสิ น้องกันต์หลับไปแล้ว แต่ผมยังไม่ได้ให้น้องอาบน้ำนะ ไม่มีชุด ไม่อยากให้น้องใส่ชุดเดิมซ้ำ"

"งั้นผมพาลูกกลับเลยแล้วกัน น้องกันต์อยู่ในห้องคุณหรอ" ผมถามทั้งๆ ที่ไม่ได้หันไปมองหน้าคู่สนทนา ตั้งท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอนเขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการถือวิสาสะเกินไปก็เถอะ

"เดี๋ยวก่อน" เขาคว้าข้อมือของผมและออกแรงรั้งในจังหวะที่ผมกำลังก้าวทำเอาร่างของผมเซไปด้านหลังจนปะทะเข้ากับอกของเขา ซึ่งมือหนานั้นก็สิด้ข้ามารั้งเอวผมไว้ เขาคงไม่คิดว่าผมจะปลิวตามแรงขนาดนี้ "ขอโทษที ผมไม่คิดว่าคุณจะปลิวตามแรงดึงผมแบบนี้"

"ม ไม่เป็นไร ว่าแต่มีอะไร" ผมขยับตัวออกห่างทันที

"คุณยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหม ผมทำข้าวผัดไว้ให้ ยังไงก็ทานก่อนเถอะ เดี๋ยวปวดท้อง" คุณคิดพูดพร้อมกับดึงผมให้เดินตามไปที่ครัวแล้วก็เดินไปตักข้าวผัดมาให้ พร้อมด้วยต้มจืดอีกหนึ่งถ้วย

"ผมผัดข้าวผัดให้น้องกันต์ทานแล้ว ไหนๆ ก็เลยทำเผื่อคุณด้วย เห็นเลขาคุณบอกประชุมตั้งแต่บ่าย"

"ขอบคุณครับ" ผมพูดเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าตักข้าวผัดหมูที่เขาทำเข้าปาก "นอกจากจะทำของหวานอร่อยแล้ว ของคาวก็ทำอร่อยอีกนะครับ"

"ขอบคุณที่ชมครับ" เขานั่งลงตรงข้ามผมแล้วยิ้มรับคำพูดนั้น แต่ทำไมไม่ไปใส่เสื้อก่อนนะ "แล้วปกติคุณทำกับข้าวให้น้องกันต์รึเปล่า"

"ครับ ก็พอทำได้ แต่ไม่อร่อยเท่าที่คุณทำหรอก" ไม่ได้อยากจะชมนะ แต่เขาทำอร่อยจริงๆ นินา

"เอาไว้วันหลังผมทำให้ทานอีกก็ได้ แล้วคุณก็ทำให้ผมทานด้วยสิ" เข้าโน้มตัวมาข้างหน้าพร้อมกับยิ้มให้ผม มีการเอามือขึ้นท้าวคางไว้กับโต๊ะอีกนะ

"คุณน่ะ... ไปแต่งตัวดีๆ ก่อนได้ไหม นั่งโชว์อยู่ได้" ผมพูดทั้งๆ ที่สายตาไม่ได้มองหน้าเขาเลยสักนิด

คุณคินหัวเราะเบาๆ ในลำคอก่อนจะลุกขึ้นยืน สายตาผมมันก็รักดีเหลือเกิน เหลือบมองทำไม?! มองอยู่นั้นแหละกล้ามเนื้อของเขาน่ะ จะมองอะไรนักหนา

"ขอโทษที ผมชินกับการใส่กางเกงนอนตัวเดียวน่ะ ยิ่งอย่างผมอยู่คนเดียวไม่ค่อยมีคนมาที่ห้องเท่าไหร่นอกจากเพื่อนสนิทๆ เลยลืมไปว่าควรจะไปใส่เสื้อ" เขาว่าแบบนั้นแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนนั่นทำให้ผมมีเวลาสำรวจห้องของเขา

ภายในห้องของเขาเป็นสีเทาขาว เขาคงชอบสีเทา เพราะเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างก็เป็นสีเทากับเป็นไม้ ทั้งๆ ที่สีเทามันควรจะรู้สึกทึมๆ แต่ผมกับคิดว่ามันดูอบอุ่นและอ่อนโยน หรือเป็นเพราะเจ้าของห้องด้วยนะ ห้องของเขาก็แทบไม่ต่างจากของผมเพียงแค่เป็นหนึ่งห้องนอน แต่สีภายในห้องผมจะสว่างกว่านี้ ตอนแรกก็สีน้ำเงินเข้มๆ ครับ แต่พอมีน้องกันต์ผมเลยเปลี่ยนภายในหมดให้เป็นสีโทนสว่างๆ น้องจะได้สดใสๆ

"ทานเสร็จแล้วก็วางไว้นั้นแหละ เดี๋ยวผมกลับมาล้างเอง" ผมหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเขาใส่เสื้อเรียบร้อยแล้ว และอุ้มน้องกันต์ที่กำลังหลับสบายมาด้วย

"ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมพาน้องกลับเลยแล้วกัน" ผมเดินไปหวังจะอุ้มลูกแต่เขาก็เบี่ยงตัวหลบ

"กระเป๋าน้องกันต์ คุณไปหยิบมาสิ เดี๋ยวผมอุ้มไปส่ง ผลัดกันอุ้มไปมาเดี๋ยวน้องจะตื่น"

ผมยืนลังเลแต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปหยิบกระเป๋าของน้องกันต์มาถือเมื่อเขาพยักหน้ายืนยันว่าจะอุ้มน้องไปส่ง ผมปิดประตูห้องให้แล้วก็รีบเดินไปกดลิฟต์รอ ก่อนจะเดินนำออกจากลิฟต์เมื่อขึ้นมาถึงชั้น 23

"น้องกันต์บอกว่าอยู่กับคุณแค่สองคน" คุณคินพูดพร้อมกับวางน้องกันต์ลงบนเตียง

"ใช่ครับ ผมอยู่กับน้องแค่สองคน" ผมพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้น้องกันต์ หยิบตุ๊กตาหมีมาวางไว้ข้างๆ

"อื้อ ครับ อย่างนั้นผมขอตัวก่อนแล้วกัน คุณจะได้พักผ่อน ไว้เจอกันครับ"

ผมเดินไปส่งเขาที่หน้าประตู "คุณคิน!" ผมเรียกเขาที่กำลังจะเดินไปกดลิฟต์เสียงดัง เมื่อเขาหันมามองผมก็พูดรวดเดียวจนจบ

"ขอบคุณที่ดูแลน้องกันต์ให้นะครับ ขอบคุณที่เอ็นดูน้อง แล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหาร ขอบคุณครับ ฝันดีนะครับ"

แล้วผมก็รีบปิดประตูห้องทันที





คิน

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลังใหญ่ในมือมีโทรศัพท์มือถือที่ยังเปิดหน้าแชทเอาไว้ ผมนอนมองสติ๊กเกอร์ไลน์ที่มีตัวหนังสือบอกว่าฝันดีแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าจะยิ้มทำไมกับแค่สติ๊กเกอร์อันเดียว พักหลังมานี้ผมมักจะได้คุยไลน์แบบสั้นๆ กับคุณมัมทุกคืน บทสนทนาแต่ละวันก็แทบจะเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่เบื่อที่จะคุย ผมกดดูรูปประจำตัวของเขา เป็นภาพคู่ของเขากับน้องกันต์ที่กำลังแข่งกันยิ้มกว้างใส่กล้อง ดูๆ แล้วก็น่ารักไม่ใช่เล่น

เห็นรูปแล้วก็อดนึกถึงใบหน้าที่แดงนิดๆ ในวันนั้นไม่ได้ วันที่เขาประชุมเลิกค่ำแล้วมารับน้องกันต์ที่ห้องของผม

ผมที่เคยชินกับการใส่กางเกงนอนตัวเดียวและเพราะความรีบร้อนที่จะไปเปิดประตูให้เขาก็เลยลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อ ใบหน้าของคุณมัมแดงนิดๆ ตอนที่เห็นผมในสภาพหัวเปียกเปลือยท่อนบน ผมว่า... น่ารักดี

ผมคิดเสมอว่าคุณมัมน่ะตัวเล็ก แต่ผมไม่เห็นว่าเขาจะตัวเล็กและบางขนาดนั้น ผมตกใจจริงๆ ตอนที่ตัวเขาเซมาด้านหลังเพราะผมออกแรงดึงมากไปหน่อย มือของผมที่โอบรัดรอบเอวนั้นทำให้ผมรู้ว่าเขาตัวบางมาก ส่วนสูงของเขาแม้ว่าจะค่อนข้างสูงเพราะกะดูแล้วน่าจะเกิน 170 เซนติเมตร แต่ถ้าเทียบกว่าผมก็เตี้ยกว่าหลายเซนเพราะผมน่ะสูง 187 เซนติเมตร ร่างของเขาที่เข้ามาปะทะอกผมเลยทำให้ผมรู้สึกว่าเขาตัวเล็กกว่าผมมากทีเดียว แถมผมยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาจากตัวเขาอีกตั้งหาก

Rrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นดึงให้ผมหลุดออกจากความคิดแล้วก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครโทรมา

'คุณมัม'

"ฮัลโหลครับ"

(ย ยังไม่นอนใช่ไหมครับ ผมโทรมารบกวนรึเปล่า) เสียงจากปลายสายดังขึ้นอย่างไม่แน่ใจ คงกลัวว่าจะโทรมารบกวนผม

"ไม่รบกวนครับ ผมยังไม่นอน คุณมัมมีเรื่องอะไรรึเปล่า" ผมถาม ค่อนข้างแปลกใจที่เขาโทรมาตอนนี้

(เฮ้อ...) ผมได้ยินเขาถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าเพราะลำบากใจที่จะพูดอะไรรึเปล่า (คือว่า... น้องกันต์พึ่งบอกผมว่าพรุ่งนี้โรงเรียนหยุด ล... แล้วพรุ่งนี้ผมต้องไปพบลูกค้าด้วย คือ... ผมรู้ว่ามันเป็นการรบกวนแต่ว่า...)

"พาน้องกันต์มาหาผมแล้วกันครับ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก" ผมพูดแทรกขึ้นก่อน โรคขี้เกรงใจของเขานี่ท่าจะรักษายากแหะ

(จริงนะครับ ขอบคุณมากนะครับ เอ่อ... พรุ่งนี้เช้าผมจะพาน้องกันต์ไปหานะครับ)

"ครับ ลงมาได้เลย ผมเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วล่ะ"

(ขอบคุณมากนะครับคุณคิน)

"ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง ครับ ฝันดีครับ"

ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน จากรอยยิ้มบางที่ได้อ่านข้อความฝันดี ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินคำว่าฝันดีที่ดังอยู่ข้างหูของผม แล้วคืนนี้ก็เป็นคืนที่ผมนอนฝันดีอีกหนึ่งคืน...
.
.
.
.
ผมขยับตัวตื่นตามปกติเมื่อหันไปมองเวลาก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาตีห้านิดๆ ผมมักจะตื่นเวลานี้เป็นประจำแล้วก็จะขึ้นไปวิ่งที่บนชั้นดาดฟ้า ซึ่งทางคอนโดจัดเป็นสวนลอยฟ้าไว้ให้ มีทางไว้สำหรับจ๊อกกิ้งด้วย ผมเลยมักจะขึ้นไปวิ่งทุกเช้า หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนชุดสำหรับไปจ๊อกกิ้งเรียบร้อยก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนทันที โดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ไปเผื่อไว้ด้วย

เช้าๆ แบบนี้บนชั้นดาดฟ้าอากาศกำลังดีครับเพราะเขาปลูกต้นไม้ใหญ่ไว้เยอะ ผมยิ้มทักทายเพื่อนจ๊อกกิ้งที่มักจะเจอกันบ่อยๆ เอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้จักชื่อเขาหรอก แค่เจอกันบ่อยตอนมาวิ่งเฉยๆ แหละครับ

หลังจากที่วิ่งจนได้เหงื่อผมก็กลับลงไปที่ห้อง ไม่รู้ว่าคุณมัมจะมากี่โมง อย่างช้าสุดก็คงแปดโมงเช้าละมั้งเพราะเขาคงไม่ไปทำงานสายไปกว่านั้นหรอก ส่วนร้านของผมเปิดตอนเก้าโมงครับ แต่ธรรมดาผมจะไปตอนประมาณก่อนแปดโมงเพื่อไปทำขนมสำหรับขาย

เสียงกริ่งดังขึ้นทำเอาผมที่กำลังอาบน้ำกำลังจะเสร็จรีบล้างตัวคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแต่งตัวแบบลวกๆ โดยไม่ลืมที่จะคว้าเสื้อมาใส่ด้วย เดี๋ยวคุณมัมจะตกใจไปอีกรอบ

"คร้าบ มาแล้วครับ" ผมเดินไปเปิดประตูห้อง น้องกันต์ยืนยิ้มกว้างเลยครับ

"พี่คิน สวัสดีครับ" น้องยกมือไหว้ผมอย่างน่ารักจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปยีผมนุ่มๆ นั่น

"ไม่ได้รบกวนคุณใช่ไหมครับ" คุณมัมถาม สีหน้าเขาดูจะยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าพาน้องมาฝากไว้กับผมแบบนี้

"ไม่รบกวนหรอกครับ คุณจะไปทำงานแล้วหรอยังไม่เจ็ดโมงครึ่งเลย"

"ครับ พอดีมีประชุมตอนเช้า ขอโทษด้วยนะครับที่เอาน้องกันต์มาฝาก แต่ผมต้องรีบไปจริงๆ เลยต้องมารบกวนเสียเช้าขนาดนี้"

"แล้วนี้คุณกับน้องกันต์ทานอะไรรึยัง" ผมถามพร้อมกับรับกระเป๋าของน้องกันต์มาถือ เอื้อมมือไปจับมือของน้องเอาไว้

"เอ่อ... ยังเลยครับ รบกวนคุณคินด้วยนะครับ"

"เดี๋ยวก่อน รอแปบนึงไม่นานหรอก" พูดจบผมก็จูงมือทั้งน้องกันต์ทั้งคุณมัมเข้ามาในห้อง ผมให้น้องกันต์ไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นก่อน ส่วนคุณมัมก็ลากเข้ามาในส่วนครัว

"คุณมีเวลาไม่นาน เดี๋ยวผมทำแซนวิชให้ คุณก็เอาไปทานแล้วกันนะ รอแปบนึง" ผมพูดเองเสร็จสรรพแล้วก็ไปหยิบขนมปังแผ่นออกมา หยิบผักกาดหอม มะเขือเทศที่ใส่กล่องไว้ในตู้เย็น แล้วก็แฮมกับชีสแผ่น จัดการทำแซนวิชแบบง่ายๆ ให้คุณมัมเอาไว้ไปทาน

ผมเรียงแซนวิชที่หั่นแล้วเรียบร้อยใส่กล่องก่อนจะยื่นให้คุณมัมที่นั่งมองผมตาแทบจะไม่กระพริบ "ทานตอนรถติด หรือตอนถึงบริษัทแล้วก็ได้ แต่ต้องทานให้หมดนะครับ ห้ามทิ้ง ห้ามเหลือนะ"

"ขอบคุณนะครับ รบกวนคุณคินอีกแล้ว" คุณมัมยิ้มเกรงใจให้ผม ไม่รู้จะเกรงใจอะไรกันนักกันหนานะ

"ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เล็กน้อย"

"น้องกันต์ครับ มัมไปทำงานก่อนนะ อยู่กับพี่คินเป็นเด็กดี อย่าดื้ออย่าซนนะครับคนเก่ง" คุณมัมเดินไปหาน้องกันต์ก่อนจะก้มลงหอมแก้มน้องเขาไป

"ฮะมัม น้องกันต์จะเป็นเด็กดีฮะ" น้องยิ้มกว้างพร้อมกับหอมแก้มคืน

อิจฉาตะหงิดๆ แหะ... แต่ผมไม่รู้ว่าอิจฉาใครกันแน่ คงจะอิจฉาคุณมัมที่น้องกันต์หอมแก้ม แต่ผมจะไปอิจฉาทำไมนะ ชักจะเพี้ยนแล้วไอ้คินเอ้ย!

"ฝากน้องกันต์ด้วยนะครับคุณคิน" หันมาฝากน้องกับผม

ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปส่งเขาที่หน้าประตู ยืนดูจนกระทั่งเขาเข้าลิฟต์ไปเรียบร้อยถึงได้เดินเข้ามาหาน้องกันต์ "น้องกันต์อยากหม่ำอะไรครับ พี่คินจะทำให้หม่ำ"

"เอาแบบมัมครับ น้องกันต์อยากหม่ำแบบมัม"

"โอเค! เดี๋ยวพี่คินทำให้ จะว่าไป... น้องกันต์ไปช่วยพี่คินทำดีกว่า ไปครับ" แล้วผมก็จัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นแล้วพาเดินไปที่ครัว

จะว่าไป... คุณมัมเวลาพูดถึงผมกับน้องกันต์จะเรียกผมว่าพี่คิน แต่พอคุยกับผมดันเรียกว่าคุณคิน ทำไมกันนะ...

หลังจากที่ผมทำแซนวิชให้น้องกันต์หม่ำเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวออกไปที่ร้าน แต่ยังไม่ทันจะได้เดินออกจากห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน ผมหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของผมโทรมา

“ฮัลโหล ว่าไงวะ”

(ไอ้คิน กลางวันนี้นัดรวมพลนะโว้ยร้านเดิม เวลาเดิม ตามนี้นะมึง)

ไม่ต้องพูดอะไรมาก ปลายสายก็พูดมาทีเดียวม้วนเดียวจบไม่ให้ผมได้พูดอะไรเลย “เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ อะไรวะไอ้หมอชล”

(กลางวันนี้ไงไอ้หมอยา รวมพลโว้ย รวมพล ไม่ได้เจอกันมาจะครบเดือนแล้วไอ้คิน อย่าลืมนะเว้ย)

ผมหันมองน้องกันต์ที่นั่งเอียงคอมองผมตาแป๋ว “วันอื่นได้ไหมวะ วันนี้กูไม่สะดวกนิดหน่อยว่ะไอ้หมอ”

(ไม่ได้โว้ย พวกกูว่างกันวันนี้ ถ้ามึงไม่มา พวกกูจะไปถล่มร้านมึงไอ้หมอยาขายเค้ก!)

ผมถึงกับกรอกตาไปมา ก่อนจะถอนหายใจ สุดท้ายก็ยอมตกลงไปกับพวกมันเพราะถ้าขืนให้พวกนั้นมาถล่มที่ร้านมีหวังร้านพังกันพอดี หลังจากคุยกับไอ้หมอชลอีกสักแปบก็วางสายไปก่อนจะหันมายิ้มให้น้องกันต์

“พี่คินๆ นั่งฮะ นั่ง” น้องกันต์เรียกผม ผมเลยลงไปนั่งยองๆ ตรงหน้าน้อง

“ว่าไงครับคนเก่ง”

เพียะ!

ไม่ต้องตกใจเลยครับ! ผมไม่ได้ตีน้องกันต์นะ แต่น้องกันต์นั่นแหละตีผม พอผมลงนั่งปุ๊บก็ยกมือเล็กๆ นั้นขึ้นตีปากผมทันทีเลยครับ ทำเอาผมอึ้งไปเลย พอเห็นสีหน้าผมอึ้งๆ ไปน้องกันต์ก็ยกมือขึ้นไหว้ผมครับ “ขอโทษฮะพี่คิน แต่พี่คินพูดไม่เพราะ น้องกันต์เลยต้องลงโทษ”

ผมหัวเราะทันทีกับคำพูดของน้องกันต์ ยกมือขึ้นบีบแก้มนิ่มๆ นั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ขอฟัดแก้มสักทีจะได้ไหม น่ารักเกินไปแล้ว แถมยังฉลาดอีกตั้งหาก “โอเคครับคนเก่ง พี่คินพูดจาไม่เพราะเองครับ ขอโทษนะครับ”

น้องกันต์ฉีกยิ้มกว้างทันทีก่อนจะเข้ามากอดคอผมแน่น “น้องกันต์ยกโทษให้ครับ!”

“หึหึ ไปครับ ไปร้านพี่คินกันดีกว่าเนอะ วันนี้อยากหม่ำเค้กอะไรไหมครับ พี่คินจะทำให้” ผมอุ้มน้องขึ้นมาหยิบกระเป๋าของน้องมาถือไว้ในอีกมือ ผมพึ่งเคยเห็นน้องกันต์ตอนใส่ชุดธรรมดานะเนี่ย หล่อไม่ใช่เล่นเลยนะครับ “วันนี้น้องกันต์หล่อนะเนี่ย ใครเลือกชุดให้ใคร คุณมัมหรอ”

น้องส่ายหน้าขวับๆ เลยครับ “น้องกันต์เลือกเอง เท่ห์ใช่ม้าาา อิอิ”

“เท่ห์มากเลยครับคนเก่ง น้องกันต์ของพี่คินเท่ห์สุดๆ ไปเลย” แล้วผมก็ฟัดแก้มน้องกันต์ไปจนได้เพราะน้องเอาแต่หัวเราะคิกคักน่ารักน่าเอ็นดู

ให้ตายสิ! นับวันผมชักจะหลงรักน้องกันต์ขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะเนี่ย




************************************************
น้องกันต์น่ารักเน๊อะ ฟางหลงน้องแล้วหลงน้องอีก มีน้องคนนึงบอกว่าเรื่องนี้กำลังจะกลายเป็น คิน - กันต์ ไปแล้ว ฮ่ะๆๆๆ ไม่นะๆๆๆ ต้อง คิน - พัทธ์ เท่านั้น คือฟางไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นไปแบบก้าวกระโดด อยากจะแบบค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เพิ่มความสนิทสนมไปทีละขั้นๆ คงไม่เบื่อกันใช่ไหมคะ?? อย่าเบื่อหน้า ไม่อย่างนั้นน้องกันต์เสียใจแย่เลยค่ะ

เปิดเผยเรื่องพี่คินไปอีกเรื่อง เอาไว้ตอนหน้าเราจะรู้เรื่องราวของพี่หมอยาขายเค้กคนนี้กันนะคะ ยังไงก็รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะ

สำหรับคนที่กำลังกังวลเรื่องดราม่าพ่อของน้องกันต์ว่าจะเป็นพี่คินรึเปล่า บอกให้สบายใจเลยค่ะว่าไม่ใช่แน่นอน พี่คินไม่ใช่พ่อของน้องกันต์นะคะ ส่วนพ่อของน้องจะออกมาไหม อันนี้ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไปนะ

รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ 

[cross]

คือหลงอ่ะ เด็กน่ารัก คุณมัมก็น่าฟัด คุณพี่คินก็แสนดี
อีกหน่อยพี่คินหลงทั้งเด็กทั้งมัม ไม่รอดจร้า คิคิ

[Malila]

น่าร้ากกกกกกกกก

[Blue]

อยากฟัดแก้มน้องกันต์บ้างจังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[๐๐ตะวัน๐๐]

ลงโทษพี่คินได้น่ารักจริงๆ

[Jthida]

น่ารักกกกก มาต่ออีกกก

[BlueCherries]

 

[PoppyPrince]

หลงรักน้องกันต์เข้าให้

[Moose]

หลงร้องกันหรือคุณมัมคะพี่คินนน

[•♀NoM!_KunG♀•]

น่ารักมากเลย อ้ากกกก!!

[black sakura]

น้องน่าร้ากกกกอ่ะ

[mystery Y]

หลงแค่น้องกันต์เหรอพี่คิน แล้วคุณมัมของน้องล่ะ?

[padthaiyen]

น้องกันต์พี่คินคุณมัมน่ารัก

[mukmaoY]

 

[valenna yy]

หลงน้อง น่ารักอ่า อยากฟัดแก้มมาก