น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 5.2พัทธ์อ อะไรนะครับ...???! เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้เรียกผมว่าอะไรนะ
"เอ่อ..."
ผมหันไปมองคุณคินอย่างไม่เข้าใจ เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะใช้มือปัดมือจองเพื่อนเขาออกแล้วก็ส่งน้องกันต์ให้ผมอุ้ม
"อะไรวะไอ้หมอยา หวงเมียหรอมึง ไอ้ห่า แล้วมาหลอกพวกกูว่าไม่ใช่ๆ นี่อะไรๆๆ หลักฐานคาตา" เพื่อนคุณคิน... หมอชล ใช่ไหม นั่นแหละ เขาพูดรัวใส่เลยละครับ
หน้าตาของคุณคินดูเบื่อหน่ายเต็มทน ดูท่าเขาเริ่มจะรำคาญเพื่อนของเขาแล้วละครับ
"ไอ้หมอยา..."
ผลัวะ!!
ฝ่ามือเน้นๆ ของคุณคินตบเข้าที่หัวของหมอชล "พล่ามอยู่ได้ไอ้หมอชล คุณพัทธ์ไม่ใช่เมียกู อย่ามาพูดจาบ้าๆ ไร้สาระ คุณพัทธ์เขาเสียหายไอ้ห่า เข้าไปในห้องเลยมึง" แล้วเขาก็จัดการไล่เพื่อนของเขาไป
ผมไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขา โหดไม่ใช่เล่นนะเนี่ย...
"ขอโทษด้วยนะครับ เพื่อนผมมันบ้า พูดจาไร้สาระอย่าถือสาเลยนะ"
"ผ ผม... ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร แค่งงๆ ตกใจๆ นิดหน่อย" ผมยิ้มให้เขา
"ครับ แล้วนี่คุณต้องไปทำงานต่อหรอ"
"ครับ ถ้าไม่รบกวนมากไปเย็นนี้คุณพาน้องไปที่ห้องก่อนแล้วผมจะไปรับน้องนะครับ ผมยังไม่แน่ใจว่าจะเสร็จงานกี่โมง" ผมพูดกับเขาก่อนจะกันมาหาน้องกันต์ที่ผมอุ้มอยู่ "อยู่กับพี่คินก่อนนะครับ มัมจะรีบทำงานแล้วกลับไปหานะ"
"ฮะมัม น้องกันต์จะอยู่กับพี่คินครับ"
"เก่งมากครั..."
"พัทธ์ อยู่นี่เอง เดี๋ยวเราต้องไปกันแล้วนะ" เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้ผมหันกลับไปมอง คุณพฤกษกำลังเดินมาหาผม
"คุณพฤกษ... ค ครับ อย่างนั้นไปกันเลยก็ได้ครับ"
"อ้าว... น้องกันต์นินา ว่าไงครับน้องกันต์" คุณพฤกษเดินเข้ามาทัก ยกมือขึ้นจะลูบผมน้องกันต์ แต่น้องกลับเบี่ยงตัวไปหาคุณคินซะก่อน เล่นเอาคุณพฤกษหน้าเสียไปเลย
"น้องกันต์ครับ..." ผมเรียกน้องกันต์ "สวัสดีอาพฤกษก่อนสิครับ"
"สวัสดีครับอาพฤกษ" น้องกันต์ยกมือไหว้คุณพฤกษ ก่อนจะหันไปกอดคอคุณคินเสียอย่างนั้น "พี่คิน... น้องกันต์อยากกลับเข้าไปในนั้นแล้วครับ"
"ครับผม คุณ... ผมพาน้องไปก่อนนะ แล้วคืนนี้เจอกันที่ห้อง" คุณคินหันมาพูดกับผมก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยให้คุณพฤกษเป็นเชิงทักทายและขอตัวก่อนจะอุ้มน้องกันต์เข้าไปด้านในร้าน
"ขอโทษแทนน้องกันต์ด้วยนะครับ" ผมหันไปหาคุณพฤกษ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธอะไร เรารีบไปพบลูกค้ากันก่อนดีกว่านะ" เขาพูดจบก็คว้าข้อมือของผมไปจับแล้วพาเดินไปที่รถของเขาทันที
"คนเมื่อกี้ใครหรอพัทธ์" คุณพฤกษถามหลังจากที่ขับรถออกมาได้สักพัก
"ค ครับ?"
"คนที่อุ้มน้องกันต์ ผู้ชายคนนั้น"
"คุณคินนะหรอครับ เขาเป็น... เพื่อนผมน่ะครับ"
"แล้วทำไมน้องกันต์ถึงไปอยู่กับเขาละพัทธ์" เขายังคงถามผมต่อ
"ก็วันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับคุณพฤกษไงครับ ผมเลยฝากน้องไว้กับเขา"
พอผมพูดจบเขาก็พูดต่อขึ้นทันที "แต่พัทธ์ไม่เคยฝากน้องกันต์ไว้กับใคร ไม่แม้แต่จะให้คนข้บรถของบริษัทไปรับลูกแทน ต่อให้มีงานพัทธ์ก็ไม่เคยฝากลูกไว้กับใคร"
"ก็เขาเป็นเพื่อนของผมไงครับ..."
"แล้วพี่ละพัทธ์!!" เขาพูดเสียงดังก่อนจะตบไฟเลี้ยวรถจอดข้างทางหันมามองผมด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ฉายชัดว่ากำลังไม่พอใจผม
"ค... คุณพฤกษ์..."
"พี่ไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนของพัทธ์เลยรึไง ขนาดพี่บอกว่าพี่เต็มใจช่วยพัทธ์ดูแลน้อง แม้แต่ไปรับน้องที่โรงเรียนพี่ก็ยังไม่เคยได้สิทธิเลย พัทธ์ก็รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับพัทธ์!"
ผมได้แต่นิ่ง ไม่ได้ตกใจที่เขาสารภาพความในใจ แต่ผมกำลังคิดตามในสิ่งที่เขากำลังพูด
คุณพฤกษ์เข้ามาหาผมก่อนหน้าคุณคินตั้งนาน ผมรู้จักคุณพฤกษ์มาหลายปี เขาเคยอาสาคอยช่วยดูแลน้องกันต์ให้ก็ตั้งหลายหน แต่ผมไม่เคยเลย ไม่เคยให้เขาก้าวเข้ามาในเขตของผมกับลูก แล้วคุณคินละ เวลาแค่หนึ่งเดือนแต่เขากลับก้าวเข้ามาจนผมไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำ
"พี่รักพัทธ์ พัทธ์ก็รู้ แต่พัทธ์กลับปิดกั้นทุกอย่าง ทำไมพัทธ์ ทำไม" เขาเอื้อมมือมาจับข้อมือของผมอย่างแรงจนผมรู้สึกเจ็บ
"ค คุณพฤกษ์ ผ ผมเจ็บ..." ผมบิดข้อมือออกจากการจับกุมของเขา
"พัทธ์... พี่ พี่ขอโทษ"
"รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวจะสาย" ผมพูดแค่นั้นแล้วเบนสายตาออกไปนอกรถ คุณพฤกษ์จึงทำได้แค่ขับรถต่อ ตลอดทางเราไม่ได้คุยอะไรกันสักคำนอกจากเรื่องงาน พอเขาจะพูดผมก็มักจะหลีกเลี่ยงตลอด ผมไม่อยากพูด ไม่อยากคิดหรือตอบคำถามอะไรทั้งนั้น
หลังจากที่คุยงานกับลูกค้าเสร็จคุณพฤกษ์ก็พยายามจะชวนผมไปทานมื้อค่ำแต่ผมก็ปฏิเสธ ดูเขามีท่าทางที่ไม่ค่อยพอใจอย่างชัดเจน แต่ผมก็ไม่สนใจหรอกครับ
"พัทธ์ เดี๋ยวก่อน" เขาคว้าข้อมือผมเอาไว้ในขณะที่ผมกำลังเดินไปขึ้นรถเพื่อขับกลับคอนโด ป่านนี้คุณคินคงพาน้องกันต์ไปที่ห้องแล้วละมั้ง
"ครับ คุณพฤกษ์"
"พัทธ์กำลังจะหนีหน้าพี่ใช่ไหม พี่ชวนไปทานข้าวก็ไม่ไป" เขาออกแรงดึงที่ข้อมือ เขาจับข้างที่เคยบีบข้อมือผมไว้จนผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกรอบ คราวนี้มันต้องช้ำแน่ๆ เลย
"ผมเหนื่อย ผมอยากกลับไปพัก"
"ไม่จริง พอพี่จะคุยด้วยพัทธ์ก็เลี่ยงตลอดเลย"
ผมแอบถอนหายใจ ก่อนจะหันกลับไปมองเขา "เพราะเรื่องที่คุณอยากจะคุย ผมไม่อยากคุย ช่วยปล่อยข้อมือผมด้วยครับ ผมอยากกลับไปพักแล้ว"
"พัทธ์!"
"คุณพฤกษ์ครับ ช่วยปล่อยผมด้วยครับ ผมอยากกลับไปหาลูกแล้ว ผมอยากพักผ่อน" ผมพยายามพูดอย่างใจเย็น
"กลับไปหาลูกหรือหาผู้ชายคนนั้นกันแน่พัทธ์!" เขากระชากเสียงใส่ผม
ผมขมวดคิ้วทันทีกับคำพูดของเขา "คุณพฤกษ์ครับ ผมจะกลับไปหาลูกหรือจะกลับไปหาใครมันก็เป็นสิทธิของผมนะครับ ผมกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน..."
สีหน้าของเขาดูไม่พอใจขึ้นมาทันที "ผมอยากเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีกับคุณพฤกษ์นะครับ เราเหมาะสมกันในสถานะนี้มากกว่า ขอตัวก่อนนะครับ"
ผมดึงข้อมือตัวเองออกจากมือของเขาแล้วเดินไปขึ้นรถทันที ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ หวังว่าเขาจะเข้าใจและตัดใจ เพราะผมยังอยากทำงานร่วมกับเขาอยู่
ข้อมือข้างซ้ายของผมช้ำขึ้นรอยนิ้วมือของเขาอย่างชัดเจน และผมก็รู้สึกเจ็บมากด้วย มันคงจะอักเสบแรงของเขาไม่น้อยเลย ผมรู้สึกดีที่ไม่เปิดใจรับเขา คนที่ทำร้ายคนที่ปากบอกว่าชอบได้ ผมควรจะรับรักเขาหรอครับ
ผมใช้เวลานานกว่าปกติในการขับรถจากที่ทำงานไปคอนโดเพราะผมรู้สึกเจ็บข้อมือข้างซ้ายมาก ขยับยังลำบาก หวังว่าพรุ่งนี้มันคงจะหายนะ
ประตูห้อง 1808 เปิดออกเมื่อผมกดกริ่งที่หน้าประตู
"กลับดึกเชียว น้องกันต์หลับไปแล้ว ผมอาบน้ำเปลี่ยนชุดให้น้องแล้วละ กำลังนอนอยู่ในห้องนอนผม" คุณคินที่เปิดประตูห้องทัก
"ชุด? แล้วคุณเอาชุดมาจากไหนหรอครับ" ผมถามด้วยความสงสัย ผมไม่ได้เตรียมชุดมาให้น้องกันต์เสียหน่อย
"ผมแวะซื้อเมื่อตอนก่อนจะกลับร้าน คุณกินอะไรมารึยัง ผมแบ่งกับข้าวเก็บไว้ให้คุณ" เขาเดินนำผมเข้าไปในครัว
"ยังครับ..."
"เฮ้อ..." คุณคินถอนหายใจ ดุนหลังผมให้ไปนั่งรอที่โต๊ะแล้วเขาก็เดินไปยกข้าวมาให้ "ขยันทำงานมันก็ดีหรอกนะคุณมัม แต่ก็ต้องดูแลตัวเองด้วย กินข้าวไม่ตรงเวลาแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดท้องไปหรอก"
ดุอีกแล้วแหะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองอยากจะยิ้มกันนะ
"ข้อมือเป็นอะไร?! ไปโดนอะไรมาทำไมมันขึ้นรอยช้ำแบบนั้น" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ตกอกตกใจเมื่อเห็นรอยบนข้อมือของผม ก่อนจะคว้ามือผมไปดู
"เอ่อ..."
"ผู้ชายคนนั้นทำหรอ" เขาเงยหน้าขึ้นมอง "คนรักของคุณหรอ"
"เปล่าครับ คุณพฤกษ์เป็นแค่เพื่อนร่วมงาน" ผมรีบปฏิเสธทันที
"แล้วทำไมทำกับคุณแบบนี้นะ รอเดี๋ยวนะ ผมจะเอายามาทาให้ ให้ตายสิ แล้วคุณขับรถกลับมาสภาพนี้เนี่ยนะ เชื่อเขาเลย"
"มันคงแค่ช้ำเฉยๆ แหละครับ"
เขาเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา กล่องใหญ่ไปไหมนะ... ในนั้นมีแทบจะครบทุกอย่างเลยละมั้งเนี่ย ยาสารพัดยา ยากิน ยาทา เยอะไปหมด กล่องปฐมพยาบาลเดี๋ยวนี้พร้อมขนาดนี้เลยหรอ ของผมมีแค่พวกยาพารา ยาฆ่าเชื้อไรเองนะ
คุณคินจับข้อมือของผมวางอย่างระมัดระวังคงกลัวผมจะเจ็บ ก่อนจะทายาให้อย่างเบามือ ผู้ชาย... มือเบาขนาดนี้เลยหรอ แถมยังนวดข้อมือให้ผมอีกตั้งหาก
"คุณดู... คล่องจัง แถมยังมียาในกล้องเพียบเลย ของผมมีอยู่ไม่กี่อย่างเอง"
เขาเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้ม "จริงๆ แล้วผมเป็นเภสัชกร เลยมีของพวกนี้"
คำตอบของเขาทำเอาผมอึ้งไปเลย เภสัช? เขาเนี่ยนะเป็นเภสัช ไม่อยากจะเชื่อ แล้วทำไมถึงไปเปิดร้านขายขนมเค้กละ
"ร้านนั้นเป็นของพ่อกับแม่ พวกท่านเสียไปแล้วแต่ผมไม่อยากปิดร้านก็เลยไปดูแลต่อแทน" คุณคินพูด "ดูทำหน้าเข้า ไม่อยากจะเชื่อละสิ"
ผมส่ายหน้าไปมา จะว่าไปตอนที่เจอเขากับเพื่อนที่ร้านอาหาร เพื่อนของเขาก็เรียกว่าหมอยานินา ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
"แล้วพรุ่งนี้จะขับรถไปไหวไหมเนี่ย มันช้ำมากเลยนะคุณ"
"ก็คงไหวแหละครับ" ผมบอกเขาไป คงไม่เป็นไรมากหรอก แค่ช้ำ... เอง
"เอาอย่างนี้ เดี๋ยวผมขับรถไปส่งคุณเอง แล้วค่อยไปส่งน้องกันต์ที่โรงเรียน"
เอ๋?อะไรนะ
"ครับ" ผมทำหน้างง "คุณว่าอะไรนะ"
"ผมบอกว่าเดี๋ยวผมขับรถไปส่งคุณที่บริษัทเองแล้งเดี๋ยวไปส่งน้องกันต์ทีหลัง ตอนเย็นคุณก็รอที่บริษัทนั่นแหละ เดี๋ยวผมไปรับตอนหกโมง" เขาพูดพร้อมกับเก็บกล่องปฐมพยาบาล
"เอ่อ... ไม่"
"ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย ตกลงตามนี้ เดี๋ยวผมอุ้มน้องไปส่งที่ห้อง" พูดจบก็เดินไปอุ้มน้องกันต์มา ผมได้แต่นั่งเอ๋ออย่างลำดับเรื่องราวไม่ถูก
"ไปสิคุณมัม"
ผมได้แต่พยักหน้าแล้วเดินนำเขาไปขึ้นลิฟต์ เขาจัดการอุ้มน้องไปวางบนเตียงที่นอนของน้องกันต์ ก่อนกลับไปก็ยังไม่วายกำชับผมเรื่องของวันพรุ่งนี้อีก
ทั้งๆ ที่มันอาจจะเป็นการรบกวนเขาแต่ทำไม...
หัวใจของผมมันพองโตแปลกๆ นะ นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย...************************************************
มาแล้วค่าาาาา พี่คินเอาใจใส่แล้วก็เป็นห่วงคุณมัมมากๆ เลยเนอะ น่ารักจริงๆ ดูสิแอบมาทำหัวใจของคุณมัมแกว่งไปเลย แต่ก็ยังไม่ถึงกับขนาดว่าชอบหรือตกหลุมรักอะไรนะคะ คือเรื่องความรู้สึกเนี่ยมันอาจจะเกิดขึ้นแบบไม่รู้ตัวอะเนอะ แต่อีกไม่นานค่ะ อีกไม่นานคุณมัมจะเลื่อนชั้นพี่คินแล้วนะ
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ หรือจะเข้าไปคุยกับฟางก็ได้นะคะที่ @Fangiily_GC มาคุยกันเยอะๆ นะคะ มีข้อสงสัยอยากถาม พูดคุย ทวงนิยาย ถามถึงนิยายก็เชิญได้เลยค่ะ ยินดี ไม่กัดนะไม่กัด อิอิ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808855 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก