น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 6.1พัทธ์เสียงกริ่งประตูห้องดังขึ้นแต่เช้าทำเอาผมที่กำลังจะเดินไปเตรียมมือเช้าถึงกับขมวดคิ้ว ใครกัน... มาเช้าเกินไปไหมนะ ขาก้าวตรงไปที่ประตูห้องแล้วเปิดออก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำเอาผมถึงกับอึ้งไปทันที ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ละ ผมหันไปมองนาฬิกาอีกรอบ ยังไม่เจ็ดโมงเช้าเลยนะ
"คุณคิน..."
"ผมมารบกวนรึเปล่าครับ กำลังทำอะไรอยู่ครับ"
"กำลังจะไปทำอาหารเช้านะครับ คุณคินมีธุระอะไรรึเปล่าครับ มาแต่เช้าเลย" ผมถามด้วยความสงสัย
เขาชูกล่องอาหารขึ้นให้ผมดูก่อนจะตอบ "อาหารเช้าครับ ผมทำข้าวต้มกุ้งมาให้ ข้อมือคุณยังช้ำอยู่เลย ทางที่ดีอย่าให้ข้อมือทำงานหนักดีกว่าครับ เดี๋ยวมันจะหายช้านะ"
คุณคินยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง ผมจึงปิดประตูตามหลัง เขาเดินตรงไปที่ครัว "น้องกันต์ละครับ ยังไม่ตื่นหรอ"
"ครับ ผมตั้งใจว่าทำอาหารเสร็จจะไปปลุกน้อง" ผมตอบก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาที่กำลังวุ่นกับการหาถ้วยหาชามมาตักข้าวต้ม "รบกวนคุณคินอีกแล้ว ผมรบกวนคุณตั้งหลายเรื่อง ทั้งๆ ที่พึ่งจะรู้จักกันแท้ๆ เลย ขอโทษนะครับ"
ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ตั้งแต่วันแรกที่เจอเขาจนถึงวันนี้ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ผมรบกวนเขามากี่เรื่องแล้วนะ ทั้งเรื่องที่เขาไปรับน้องกันต์หลังเลิกเรียน ทำขนมให้น้องกันต์ทาน บางครั้งก็เผื่อมาถึงผมอีก ไหนจะดูแลน้องกันต์ให้เมื่อวาน แล้วยังมาดูแลผมอีก ผมรบกวนเขาเกินไปรึเปล่านะ
"คิดมากแค่เรื่องงานก็พอแล้วคุณมัม เรื่องผมอย่าคิดมากเลย ไม่ได้รบกวนอะไรหรอกครับ ไม่ต้องขอโทษด้วย" ยิ้มอีกแล้ว ไม่เคยมีคนบอกเขารึยังไงกันนะว่าอย่ายิ้มมาก คนมองรู้สึกใจมันแกว่งๆ ยังไงไม่รู้สิ
ผมว่า... ผมปล่อยให้คุณคิน ก้าวเข้ามาในขอบเขตของผมมากเกินไป และเร็วเกินไปแล้วสิ..."คุณชอบเรียกผมว่าคุณมัม"
"หือ?... อ่า จริงสินะ" เขาพยักหน้ารับก่อนจะเล่าถึงเหตุผลที่เรียกผมแบบนี้ให้ฟัง "ก็ตอนแรกผมไม่รู้จักชื่อคุณ ก็เลยเรียกคุณมัมๆ ในใจ"
"แต่ตอนนี้คุณก็รู้จักแล้วนิครับ"
"แต่คุณมัมน่ารักกว่านิครับ ให้ผมเรียกแบบนี้แหละ ผมว่าน่ารักดี"น่ารักหรอ..."ผม... ไปปลุกน้องก่อนดีกว่า" พูดเสียงเบาแล้วก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนของน้องกันต์ทันที
ไม่ได้เขินนะ แต่ทำไมมันรู้สึกปวดแก้ม คันแก้มยังไงไม่รู้สิหลังจากที่ปลุกน้องกันต์พาไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็พาเดินไปที่ครัว พอน้องเห็นว่ามีใครอยู่เท่านั้นแหละ ก็รีบวิ่งไปกอดขาทันที
"พี่คินๆๆๆ พี่คินมาหาน้องกันต์หรอ"
"ครับผม เดี๋ยววันนี้พี่คินไปส่งที่โรงเรียนนะ คุณมัมเจ็บมือ ขับรถไม่ถนัด" คุณคินนั่งลงลูบผมน้อง
น้องกันต์จะยอมไหมนะ เพราะทุกทีผมจะเป็นคนไปส่งเขานินา ว่าแล้วปากเล็กๆ นั้นก็เริ่มเบะทันที "แต่ว่า... น น้องกันต์อยากให้มัมไปส่ง..."
"คนเก่ง สลับกันไงครับ ธรรมดาคุณมัมไปส่งน้องกันต์ใช่ไหม คราวนี้น้องกันต์ไปส่งคุณมัมก่อนนะ คุณมัมเขาก็อยากได้กำลังใจจากน้องกันต์ก่อนไปทำงานนะครับ"
น้องหันมาหาผม ก่อนจะเดินเข้ามาผมเลยนั่งลง มือเล็กๆ นั้นยื่นมาผมเลยยื่นมือไปจับ "ครับผม"
"มัมอยากได้กำลังใจจากน้องกันต์หรอครับ"
ดูท่า... แผนหลอกเด็กของคุณคินจะได้ผล "ใช่ครับ ก็มัมไปให้กำลังใจน้องกันต์หน้าโรงเรียนทุกเช้าเลย มัมเลยอยากให้น้องกันต์ไปให้กำลังใจมัมที่หน้าบริษัทบ้าง"
"ได้ครับ! น้องมัมจะให้กำลังใจมัมน๊าาา" พูดจบก็เข้ามากอดมาอ้อนทันทีเลย
ผมหัวเราะก่อนจะอุ้มน้องขึ้นแล้วพาไปที่โต๊ะอาหาร "งั้นหม่ำๆ ก่อน เดี๋ยวไปส่งมัมกันนะ วันนี้พี่คินทำข้าวต้มกุ้งมาให้ด้วยนะ"
"ขอบคุณครับพี่คินนน~~"น้องหันไปยกมือไหว้คุณคิน
"ครับ หม่ำเยอะๆ เลยนะ จะได้โตไวๆ" คุณคินเลื่อนชามข้าวต้มมาให้ผมกับน้องกันต์ รวมไปถึงของตัวเองด้วย
ตลอดมื้อเช้าที่มีเสียงพูดคุยของคนสามคน ผมรู้สึกว่า... มันดีกว่าเสียงพูดคุยของคนแค่สองคน...
.
.
.
.
ตอนนี้ผมกำลังอยู่เบาะหน้าข้างคนขับบนรถ BMW สีขาวของคุณคิน โดยมีน้องกันต์นั่งตักผมอยู่ เพื่อไปส่งผมที่บริษัท
"ตอนเย็นคุณเลิกงานห้าโมงครึ่งใช่ไหม" เขาถาม
"ใช่ครับ"
"ถ้าอย่างนั้นสักหกโมงได้ไหม เดี๋ยวผมมารับ"
"แต่ร้านคุณปิดสองทุ่มไม่ใช่หรอครับ" ผมรบกวนเขาอีกแล้วใช่ไหม...?
"ไม่เป็นไรหรอก พอหมดช่วงห้าหกโมงไปก็ไม่มีคนเท่าไหร่แล้ว อีกอย่างเด็กๆ ในร้านก็ไว้ใจได้ ให้พวกนั้นปิดร้านแทนได้"
"ขอบคุณนะครับ" ผมอดที่จะมองเขาเวลาขับรถไม่ได้ เขาดูเท่ห์อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งสวมแว่นตาสีชาแบบนี้ จับพวงมาลัยรถด้วยมือข้างเดียว และรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก พี่คินของน้องกันต์นี่เท่ห์จริงๆ เลยนะ
แล้วนี่ผมจะนั่งมองเขาทำไมกัน?
"มัม คุณมัม"
"ค ครับพี่คิน??? เอ้ย... ค คุณคิน..."เพราะคิดเรื่องเขากับน้องกันต์อยู่เลยเผลอเรียกเขาว่าพี่ออกไป ให้ตายสิ... แล้วทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยนะ
"คิดอะไรอยู่ครับ ถึงหน้าบริษัทแล้วนะ"
ผมหันออกไปมองนอกรถทันที จริงด้วยสิ ถึงหน้าบริษัทแล้วจริงๆ ด้วย แถมตอนนี้น้องกันต์ยังไปนั่งอยู่บนตักคุณคินแล้วเรียบร้อยด้วย
"แหะๆ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ น้องกันต์ให้กำลังใจมัมก่อนสิครับ"
น้องกันต์โผเข้ามากอดรอบคอผมแล้วก็หอมแก้มซ้ายขวาก่อนจะยิ้มหวานน่ารัก "ตั้งใจทำงานนะฮะมัม เป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซนนะ"
ผมกับคุณคินหัวเราะออกมาทันทีกับคำพูดของน้อง สงสัยว่าจะเลียนแบบตอนผมพูดเวลาที่ไปส่งน้องที่โรงเรียน
"ไม่ใช่ครับน้องกันต์ ต้องพูดว่า ตั้งใจทำงานนะครับ น้องกันต์เป็นกำลังใจให้ ตั้งหากละครับ" คุณคินพูดกับน้อง
"อ้าว... หรอฮะ งั้นน้องกันต์พูดใหม่" น้องยิ้มแป้น "ตั้งใจทำงานนะฮะ น้องกันต์เป็นกำลังใจให้~"
"คร้าบบบ ขอบคุณนะครับคนเก่งของมัม" ผมบีบแก้มน้องไปเบาๆ อย่างนึกหมั่นเขี้ยว
"ตั้งใจทำงานนะครับ ตอนเย็นผมจะมารับ อ๋อ... แล้วก็ นี่ครับยาทา ต้องทายาที่ข้อมือด้วยนะไม่อย่างนั้นไม่หายนะครับ" เขาส่งหลอดยามาให้ ซึ่งผมก็รับไว้
"ขอบคุณครับ"
ผมยืนมองจนรถของคุณคินขับออกจากหน้าอาคารไป พอดีกับมีรถอีกคันขับเข้ามาจอดแทน
"พัทธ์ ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะ" คุณพฤกษ์ที่ลงจากรถคันนั้นทักขึ้น
"พอดีผมพึ่งมาถึงนะครับ"
"อ้าว ไม่ได้ขับรถมาหรอกหรอ"
"เปล่าครับ ไม่ได้ขับมา" ผมชักอยากจะเลี่ยงหนีออกจากตรงนี้จัง
คุณพฤกษ์พยักหน้ารับ สายตาของเขาเลื่อนมามองที่ข้อมือทำเอาผมขยับมือหลบ แต่ก็ไม่ทันเพราะเขาตรงเข้ามาจับแขนผมทันที "ข้อมือนี่... เพราะพี่ใช่ไหม"
"ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ"
"พัทธ์ เจ็บข้อมือเพราะพี่ทำเมื่อวานใช่ไหม พี่ขอโทษ ไปหาหมอรึยัง พี่พาไป"
"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องไปหรอก" ผมปฏิเสธทันที
"ทำไมละพัทธ์ ไปให้หมอเขาดูหน่อย พี่รับผิดชอบเอง"
"ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ คุณคินเขาดูให้ผมแล้วละ"
คิ้วของคุณพฤกษ์ขมวดเข้าหากันทันทีที่ผมพูด "ทำไม?"
"เขาเป็นเภสัช เขาดูข้อมือแล้วก็ทายาให้ผมแล้ว ถ้ายังไม่หายเดี๋ยวเพื่อนเขาจะมาดูให้เพราะเพื่อนเขาเป็นหมอ ไม่ต้องลำบากคุณพฤกษ์หรอกครับ ผมขอตัวก่อนนะ" ผมรู้ว่าการโกหกมันไม่ดีหรอก แต่ผมก็ไม่ได้โกหกทั้งหมดเสียหน่อย คุณคินทายาให้ผมแล้ว อีกอย่างเพื่อนเขาก็เป็นหมอจริงๆ ถึงแม้จะไม่ได้มาดูข้อมือให้ผมก็เถอะ
หลังจากพูดจบผมก็ดึงแขนตัวเองออกจากมือของคุณพฤกษ์ หันหลังเดินเข้าอาคารไปทันที ผมคงต้องเว้นระยะห่างระหว่างผมกับเขาเพิ่มซะแล้วสิ...
************************************************
เอาพาร์ทของคุณมัมมาฝากกันก่อนค่ะ คุณมัมน่ารักเนอะ เผลอเรียกพี่คินไปแบบไม่รู้ตัว แล้วดูสิ ในขณะที่พี่คินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คุณมัมก็ไม่เห็นจะเว้นระยะห่าง แต่กับคุณพฤกษ์ที่รู้จักกันมานานคุณมัมกลับคิดที่จะเว้นระยะห่างจากเขาเรื่อยๆ เห็นถึงความสำคัญและความแตกต่างอย่างชัดเจนเลยค่ะคุณมัม ฮี่ๆๆๆ น่ารักจริงๆ เลยเน๊อะ น้องกันต์ก็ยังคงน่ารักแบบคงเส้นคงวา อยากจะจับมาฟัดแก้มซ้าย ฟัดแก้มขวาให้แก้มช้ำไปเลย
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ
https://www.facebook.com/fgc32yaoi สำหรับเฟสบุ๊คนะคะ เข้าไปคุยกันได้เลยนะคะ ^^
รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808963 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก