น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 6.2คินผมชะลอความเร็วของรถแล้วจอดรถไว้ริมฟุตบาทก่อนจะหันไปอุ้มน้องกันต์ที่นั่งอยู่เบาะข้างขนขับขึ้นแล้วพาไปส่งที่หน้าโรงเรียน
"เป็นเด็กดีนะครับน้องกันต์ เดี๋ยวเลิกเรียกพี่คินมารับนะ" ผมวางน้องกันต์ลงยืนตรงหน้าประตูโรงเรียน
"ฮะพี่คิน มารับน้องกันต์เร็วๆ นะ" น้องกันต์จับมือผมไว้ไม่ปล่อย "น้องกันต์อยากหม่ำเค้ก พี่คินทำให้น้องกันต์หม่ำได้ไหม"
อ้อนกันแบบนี้ถ้าไม่ทำให้ผมคงจะใจร้ายเกินไปแล้วสิ "ได้สิครับ เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนนะ ตอนเย็นเจอกันครับน้องกันต์"
ผมยืนส่งน้องกันต์จนน้องเข้าโรงเรียนเรียบร้อย แต่ก่อนจะได้เดินกลับไปที่รถผู้หญิงคนนึงก็เดินเข้ามาหาผมเสียก่อน คงจะเป็นคุณครูละมั้ง
"มาส่งน้องกันต์หรอคะ แล้วคุณพัทธ์ละคะ"
"เขาขับรถไม่ถนัดนะครับ ผมเลยอาสามาส่งน้องแทน คุณเป็นครูอยู่ที่นี่หรอครับ"
"ใช่ค่ะ แซนดี้ค่ะ เป็นครูประจำชั้นห้องของน้องกันต์" เธอแนะนำตัวพร้อมกับยื่นมือมาตรงหน้า
ถ้าผมไม่ยื่นมือไปจับตอบเธอจะหน้าแตกไหมนะ?
ผมเลยต้องยื่นมือไปจับมือของเธอ "ผมคินครับ ยังไงฝากดูแลน้องกันต์ด้วยนะครับ เอ่อ... ขอตัวครับ"
พูดจบ ดึงมือออก แล้วก็รีบเดินไปขึ้นรถทันที ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ก็ชักจะน่ากลัวแหะ เมื่อกี้ถ้าจับมือทักทายเฉยๆ ก็คงไม่เท่าไหร่หรอก แต่นี่เล่นลูบมือผมไปด้วยนิสิ...
หลังจากส่งน้องกันต์เรียบร้อยผมก็ขับรถกลับไปที่ร้าน ตอนนี้ยังไม่มีใครมาสักคนแต่เดี๋ยวอีกพักเปรี้ยวกับฝนก็คงจะมาเพราะพวกเราสามคนจะต้องมาทำขนมเตรียมเอาไว้ก่อน และพอตอนแปดโมงครึ่งพนักงานคนอื่นๆ ก็จะทยอยกันมาจัดร้านเพื่อเปิดร้านในตอนเก้าโมงเช้า
"พี่คิน สวัสดีค่า" เสียงของทั้งสองสามปาติชิเย่คนเก่งของร้านผมดังขึ้นมาพร้อมกันเลยครับ
"วันนี้มาเช้าจังเลยนะคะ มีอะไรรึเปล่าคะ หรือว่ามีขนมที่ทำยากๆ หรอคะ" เปรี้ยวที่เดินเข้ามาถามผม
"เปล่าหรอก พอดีพี่ไปส่งคุณพัทธ์มาแล้วก็ไปส่งน้องกันต์ที่โรงเรียนมา ก็เลยออกมาเช้า" ผมตอบพร้อมกับเตรียมผสมแป้งสำหรับทำเค้ก
"เดี๋ยวนี้มีรับมีส่งหรอคะพี่คิน ไหนว่าไม่มีอะไรไง~~"
"ก็ไม่มีอะไรจริงๆ นินะ..." ผมบอก "มัวแต่พูดมาทำขนมกันได้แล้ว"
"หรอคะ~~"
ทำเสียงเชื่อกันเต็มที่เลยนะสองคนนี้
แต่มันก็ไม่มีอะไรจริงๆ นิครับ ใช่ไหม? ทุกคนก็รู้อยู่ ข้อมือคุณมัมเจ็บแบบนั้นจะให้ขับรถไปไหนมาไหนเองได้ไง ผมก็แค่อาสาไปส่ง แล้วไหนๆ ก็อยู่คอนโดเดียวกันอยู่แล้วเลยไปรับเขากลับก็ไม่เห็นจะแปลกเลย ผมก็แค่เป็นห่วงเฉยๆ เท่านั้นเอง
'ค ครับพี่คิน???'พี่คินหรอ เรียกแบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันแหะ ถ้าอยากให้เรียกแบบนี้ตลอด จะต้องทำยังไงนะ ตอนนั้นที่หลุดออกมาคงคิดเรื่องผมกับน้องกันต์แน่ๆ เพราะเวลาปกติถ้าเขาคุยกับน้องเขาจะเรียกผมว่า'พี่'ตามน้องกันต์ แต่ถ้าคุยกับผมถึงแม้จะมีน้องกันต์อยู่ด้วยเขาก็จะเรียกผมว่า'คุณ'อยู่ดี
ตัวแปรคือน้องกันต์สินะ... หึหึหึและโดยไม่รู้ตัววันนี้ทั้งวันถ้ามีเวลาว่างผมก็เอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณมัม เมื่อพอรู้สึกตัวว่ากำลังคิดถึงเรื่องของเขาผมก็ได้แต่สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดออกไป แม้ว่ามันจะทำได้ยากเต็มทีก็ตาม
แล้วทำไม... ผมต้องคิดถึงเรื่องของเขาด้วย?
นั่นคงเป็นอีกหนึ่งคำถาม ที่ผมไม่สามารถตอบกับตัวเองได้'ค ครับพี่คิน'หือ?? คุณมัมเรียกผมหรอ แต่ไม่สิผมอยู่ที่ร้านของตัวเองอยู่เลยนะ
'ครับพี่คิน’นั่นเรียกอีกแล้ว
'พี่คิน'เรียกแล้วก็พูดสิครับ...
"พี่คิน พี่คินครับ พี่คินโว้ยคร้าบบบบบ!"เสียงตะโกนเรียกชื่อผมดังอยู่ใกล้ๆ ทำเอาผมสะดุ้งตกใจตวัดสายตามองเจ้าเป้ด้วยความไม่พอใจ อยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไม
"ไม่ต้องมาทำหน้าโหดเลยพี่คิน กระผมเรียกพี่ท่านมานานนนนนนนนนมากแล้ว เอาแต่ใจลอยคิดถึงใครอยู่ครับ" เจ้าเป้ทำหน้าทำตาล้อเลียนผม
"ไม่ได้คิดถึงใคร ทำไม มีอะไรละ"
"นู้นคร้าบบบ นาฬิกาครับพี่ สามโมงแล้วครับไม่ไปรับลูกชายหรอครับ" เป้ชี้นิ้วไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง "แหม~~ วันนี้เอาแต่เหม่อนะครับ คิดถึงคุณแม่ของลูกหรอครับบบบ"
ผมยกนิ้วชี้หน้าเจ้าเป้อย่างคาดโทษ "พูดมาก เพ้อเจ้อจริงๆ เลย"
"ฮันแหน่ะๆ! ไม่ปฏิเสธซะด้วย แสดงว่าคิดถึงคุณพัทธ์จริงๆ ละเซ่~"
ผมไม่ได้ตอบอะไร ไม่ใช่ว่ายอมรับนะครับ แค่ขี้เกียจพูด ไปรับน้องกันต์ที่โรงเรียนดีกว่า ไม่อยากจะสนใจเจ้าเป้มันครับ เพราะคราวนี้ออกจากร้านช้าผมเลยต้องรีบเดินแทนที่จะค่อยๆ เดินเหมือนทุกครั้ง หน้าโรงเรียนอนุบาลยังคงเต็มไปด้วยผู้ปกครองที่มารอรับลูกรับหลานกันครับ เพราะพึ่งเลิกเรียนได้ไหมนาน ผมเดินเข้าไปในสวนเด็กเล่นตรงชิงช้าเด็กหน้าอาคารเพราะธรรมดาผมจะมารอน้องกันต์ตรงนี้แล้วถ้าน้องออกมาก่อนก็ให้น้องมารอที่ชิงช้า
แปลก... น้องกันต์ยังไม่มา นี่ก็เลยเวลาเลิกเรียนมา 15 นาทีแล้วนินา ผมนั่งรอต่ออีกหน่อยจนผ่านไปอีกเกือบ 10 นาทีก็เริ่มร้อนรน น้องกันต์อยู่ไหนนะ...?
"คุณครูครับ" ผมเดินเข้าไปหาคุณครูที่จำได้ว่าเป็นครูประจำชั้นของน้องกันต์ "เห็นน้องกันต์ไหมครับ"
"เอ๊ะ... น้องกันต์ออกจากห้องมาแล้วนะคะ ออกมาได้สักพักแล้วละค่ะ อาจจะอยู่ที่สวนข้างโรงเรียน เดี๋ยวแซนดี้ไปดูให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองดีกว่า คุณครูดูเด็กคนอื่นๆ ไปเถอะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็เป็นหนึ่งในความรับผิดชอบอยู่แล้ว"
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามคุณครูสาวไปที่สวนข้างโรงเรียน บริเวณรอบๆ โรงเรียนเป็นสนามหญ้าแทนที่จะเป็นปูนอย่างน้อยเวลามีเด็กๆ ล้มจะได้ลดอาการบาดเจ็บลงไปได้บ้าง
"อย่ามาว่าน้องกันต์นะ!!" เสียงน้องกันต์ตะโกนเรียกความสงสัยให้กับผมได้ทันที ผมไม่เคยเห็นน้องกันต์โกรธหรือตะโกนด้วยความไม่พอใจมาก่อนเลย
"ทำเป็นรับความจริงไม่ได้" มีเสียงของเด็กผู้ชายอีกคนดังขึ้นต่อ ผมรีบเดินไปดูทันที
น้องกันต์ยืนหันหลังให้ผม ตรงข้ามกับน้องกันต์มีเด็กผู้ชายตัวโตกว่าน้องยืนอยู่สามคน น่าจะอยู่ชั้นประถม
"เด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่!" เด็กผู้ชายอีกคนพูดต่อ
ผมขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจทันที ผู้ปกครองไม่สั่งสอนบ้างรึไงว่าควรทำตัวยังไง
"ไม่จริง!"
น้องกันต์ตะโกนตอบ ร่างของน้องสั่น เสียงก็สั่นจนผมทนยืนดูไม่ไหว
"คิดจะทำอะไรกัน" แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เด็กก็ยังเป็นเด็กที่กลัวคนตัวโตกว่าแล้วยิ่งเห็นคุณครูที่ยืนอยู่ข้างผมก็รีบวิ่งหนีไปทันที ผมเลยเดินเข้าไปหาน้องกันต์
"น้องกันต์ พี่คินมารับแล้วครับ"
น้องกันต์หันมามองผม ดวงตาโตๆ นั้นสั่นระริก ก่อนที่จะเบะปากร้องไห้ออกมาเสียงดังจนผมเองยังตกใจ น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้ม ผมรีบรั้งตัวน้องมากอดไว้แน่น ลูบผมลูบหลังปลอบเป็นการใหญ่
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ไม่ร้องไห้นะ"
คุณครูทำท่าจะเข้ามาช่วยปลอบแต่น้องกันต์ก็ไม่ยอมเอาแต่กอดผมไว้แน่น ผมเลยต้องอุ้มน้องขึ้นแล้วเอ่ยขอตัวทันที แล้วรีบอุ้มน้องกันต์ออกจากโรงเรียน ผมพาน้องไปนั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ นั้น
"ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องไห้แล้วนะ" ผมวางน้องให้นั่งบนเก้าอี้หินอ่อน ส่วนตัวเองนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า
"อึก... ฮือออออ พ พี่คิน ฮืออออ" น้องยังคงร้องไห้ไม่หยุด "เขาว่าน้องกันต์ ฮืออออ ข เขาหาว่า น น้องกันต์ไม่มีพ่อ อึก... ไ ไม่มีแม่ ฮืออออออ ม ไม่จริงใช่ไหม..."
ผมลูบผม เช็ดน้ำตาให้น้องอย่างนึกสงสาร "ไม่จริงครับ น้องกันต์มีมัมไง มัมเป็นแม่ของน้องกันต์นะครับ"
"ต... แต่ อึก น น้องกันต์ไม่มีพ่อ ฮือออออ ม ไม่มีใคร อึก ร รักน้องกันต์" น้องพูดไปก็สะอึกสะอื้นไป
"ไม่จริงเลยครับคนเก่ง มัมรักน้องกันต์ พี่คินก็รักน้องกันต์ คุณตาคุณยายของน้องกันต์ก็รัก ไม่ร้องไห้แล้วนะ"
ผมก็ปลอบคนไม่เก่งเสียด้วยสิ ยิ่งเด็กๆ แบบนี้ก็ยิ่งแล้วใหญ่ ดูท่าแล้วน้องไม่มีวี่แววว่าจะหยุดร้องไห้เลย ผมจะทำยังไงดีนะ
ผมกอดน้องกันต์เอาไว้แน่น ก่อนจะใช้อีกมือล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดโทรหาคุณมัม เรื่องนี้... ผมควรบอกเขา
(ฮัลโหลครับคุณคิน) รอสายอยู่ไม่นานปลายสายก็กดรับ
"คุณมัม... คุณสะดวกรึเปล่า ผมจะพาน้องกันต์ไปหาคุณที่บริษัท"
(มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ) คงเพราะน้ำเสียงของผมเคร่งเครียดกว่าปกติเขาเลยรู้ว่าคงมีปัญหา
"อื้อ ก็มีครับ เอาไว้รายละเอียดผมจะบอกอีกที ไม่อยากพูดตอนนี้... ผมจะรีบพาน้องกันต์ไปนะ ถ้ากลับบ้านได้เลยก็จะดีมาก ยังไงใกล้ถึงแล้วผมจะโทรหาอีกที"
(น... น้องบาดเจ็บหรอครับ)
"ไม่ๆ ไม่มีแผลภายนอก ไม่ต้องเป็นห่วง ผมแค่ไม่รู้จะทำยังไงดี ผมจะรับไปนะ"
ผมก้มมองคนที่ยังกอดผมแล้วร้องไห้ไม่หยุดอย่างสงสาร แต่ผมก็ไม่รู้เรื่องราวของน้องกันต์และคุณมัมมาก ผมเลยไม่อยากจะพูดปลอบอะไร กลัวว่าผมอาจจะเผลอพูดสิ่งที่ไม่จริงแล้วถ้าน้องจำไปแล้วรู้ความจริงที่หลังมันจะไม่ดี ทางที่ดีผมควรจะรีบพาน้องไปหาคุณมัมก่อน
************************************************
คิดถึงน้องกันต์ พี่คิน คุณมัมกันไหมคะ วันนี้มาต่อให้จนจบแล้วนะ รอกันนานไหม? ไม่นานหรอกเนอะ แค่วันสองวันเอง ^^ แต่ตอนหน้านี่ยังไม่แน่ใจจะมาวันไหนนะคะ เพราะยังแต่งไม่จบเลย แต่งไปได้แค่ประมาณ 60-70% เองค่ะ ไม่ได้มีตอนสำรองไว้ด้วย กลับมาที่ตอนนี้กันต่อ สงสารน้องกันต์... แต่งให้น้องร้องไห้โยเยแล้วสงสาร ไม่อยากให้น้องร้องไห้เลย แต่ถ้าไม่แต่งแบบนี้จุดเปลี่ยนหลายๆ อย่างก็จะไม่เกิดขึ้นเลยค่ะ เลยต้องยอมทำร้ายน้องสักนิดหน่อย(หรอ)เพื่อความสุขในอนาคตของน้องนะคะ
ยังไงเจอกันตอนหน้านะคะ แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆ นะ ฟางแวะเข้าไปคุยบ่อยๆ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก