(ต่อค่ะ)พัทธ์เจ็บ....เจ็บ... มันเจ็บไปทั้งหัวใจเลยตอนที่เห็นน้องกันต์ร้องไห้แบบนี้ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้น้องกันต์ยังไม่เคยร้องไห้รุนแรงแบบนี้มาก่อน พอเห็นลูกร้องไห้แบบนี้ผมทรมาน เจ็บจนอยากจะร้องไห้ตาม แต่เพราะผมจะดูแลลูก ผมต้องเข้มแข็ง ผมจะอ่อนแอไม่ได้
'น้องกันต์อยากมีพ่อ...'คำว่า'พ่อ'มันตอกย้ำความรู้สึกของผมมาก แม้ผมจะบอกกับตัวเองเสมอว่าน้องกันต์ไม่จำเป็นต้องมีพ่อ มีแค่ผมคนเดียวก็พอ ผมจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้น้องกันต์เอง แต่มาวันนี้ผมรู้แล้ว ผมไม่สามารถให้ความรู้สึกของการเป็นพ่อคนกับน้องกันต์ได้ น้องกันต์ยังคงต้องการความรักจากพ่อ มันทำให้ผมรู้สึกแย่มาก...
ผมจะหาพ่อจากไหนให้น้อง ในเมื่อพ่อแท้ๆ ของน้องทิ้งลูกตัวเองไปตั้งแต่น้องกันต์ยังอยู่ในท้องเลย แล้วคนแบบนั้น... คนที่ทิ้งลูกตัวเองไปโดยไม่รู้สึกอะไร สมควรแล้วหรอที่จะให้น้องกันต์เรียกว่าพ่อ
'พี่คินจะเป็นพ่อให้น้องกันต์เองนะครับ'ประโยคนี้ที่หลุดออกจากปากคุณคิน ผมทั้งตกใจ ทั้งอึ้ง ไม่เข้าใจ และลึกๆ ในใจผมกำลังดีใจ...
เขาพยายามส่ายหน้าและส่งสายตาไม่ให้ผมพูดขัดหรือปฏิเสธอะไร แต่ความรู้สึกในใจของผมกำลังขอบคุณเขา... เขาที่เป็นคนอื่นแท้ๆ แต่กลับรักและเอ็นดูน้องกันต์ขนาดนี้ ผมขอบคุณเขาจริงๆ
ปุ
ฝ่ามืออุ่นๆ ที่วางบนหัวของผมแล้วลูบเบาๆ อย่างปลอบโยน ผมเงยหน้าขึ้นมอง ผู้ชายคนนี้ คนที่เอ่ยปากบอกจะเป็นพ่อให้น้องกันต์ กำลังยิ้มอบอุ่นให้ผม
"ขอโทษนะ ที่พี่ก้าวก่ายเรื่องของพัทธ์กับน้องกันต์มากไป"
เขาพูด... ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าคำเรียกที่เขาเรียกตัวเองและผมมันเปลี่ยนไป เพราะผมรู้สึกว่าแบบนี้มันดูโอเคกว่า
"ไม่หรอกครับ... ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลน้องกันต์" ผมส่ายหน้าก่อนจะบอกเขา "ทำไมน้องกันต์ถึงเป็นแบบนี้ละครับ"
เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบ "พี่ก็ไม่แน่ใจหรอก ตอนที่พี่ไปรับน้องกันต์แล้วไม่เจอก็เลยเดินตามหา พอเจอก็เห็นเขาอยู่กับเด็กผู้ชายอีกสามคน ท่าจะเป็นเด็กประถม เด็กพวกนั้นคงจะมาล้อน้องเรื่องน้องไม่มีพ่อ น้องกันต์เลยเป็นแบบนี้ คงเพราะเริ่มสังเกตเห็นตามที่เด็กพวกนั้นพูดว่าตัวเองไม่มีพ่อ"
ผมได้แต่ถอนหายใจ หลังจากนี้คงต้องพยายามพูดคุยกับน้องกันต์ให้เข้าใจมากขึ้น ผมหันไปลูบผมของลูก เช็ดคราบน้ำตามที่เปื้อนไปทั่ว แล้วไม่รู้ว่าเพราะอะไร...
ผมถึงได้เล่าเรื่องของน้องกันต์ให้คนคนนี้ฟัง...
"น้องกันต์... เป็นลูกของพี่สาวแท้ๆ ของผม แต่พอน้องกันต์อายุได้หนึ่งขวบพี่ก็เสียเพราะสุขภาพไม่ดี ส่วนพ่อของน้อง... ผู้ชายคนนั้น..." ผมรับรู้ถึงแรงบีบเบาๆ ที่ไหล่ ไม่ได้แรงจนเจ็บแต่เขาคงแค่จะส่งกำลังใจให้ผม
"พี่สาวผมออกจากบ้านไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นเพราะพ่อกับแม่ไม่ยอมรับที่เขาไม่มีเงิน แต่ที่จริงพ่อกับแม่ผมไม่ได้รังเกียจหรืออะไรหรอกครับ แต่พ่อบอกว่าคนนั้นเขาไม่ได้จริงใจกับพี่ พี่ไม่เชื่อเลยหนีออกจากบ้าน ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าพี่ผมเป็นใคร ที่บ้านมีฐานะแค่ไหน พอพี่ผมท้องเขาก็ทิ้งไป ผมเลยไปรับพี่มาอยู่ด้วยกัน คอยดูแลพี่ แล้วก็ช่วยพี่เลี้ยงน้องกันต์มาตลอด" ผมยังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆ โดยที่เขาก็รับฟังเงียบๆ
"ตอนแรกผมตั้งใจจะให้น้องเรียกผมว่าพ่อ แต่ตอนที่น้องหัดพูดผมต้องคอยดูแลน้องกันต์แทนพี่สาวเลยมักจะเรียกตัวเองว่ามัมบ่อยๆ น้องก็เลยติดเรียกผมว่ามัมมาตลอด"
"พี่เข้าใจแล้วละ" มือหนาที่อบอุ่นยังคงลูบหัวของผมอยู่
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกที่อุ่นวาบไปทั้งตัวนี้คืออะไร ผมไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่หัวใจมันเต้นแรงขึ้นนี้เพราะอะไร
ผมไม่มั่นใจว่า... ผมปล่อยให้เขาก้าวเข้ามาในชีวิตของผมและน้องกันต์มากเกินไปไหม
แต่ผมคิดว่า... ผมไม่ได้ไม่ชอบใจ "ขอบคุณ...
'พี่คิน'มากนะครับ"
เขาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อผมเรียกเขาว่าพี่... ผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องผลักเขาออกห่าง ผมสามารถให้เขายืนอยู่ตรงนี้ได้
"ไม่เป็นไรครับ คุณมัมไปเตรียมผ้ามาคอยเช็ดตัวให้น้องกันต์ดีกว่า อีกเดี๋ยวน้องต้องไม่สบายแน่ๆ พี่จะให้ไอ้หมอชลมาตรวจให้นะ" เขาพูดกับผมพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะๆ ตามใบหน้าและลำคอของน้องกันต์
"ผมเกรงใจ..."
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง" เขาพูดแบบนั้นแล้วก็เดินล้วงเอาโทรศัพท์มากดโทร คงจะโทรหาเพื่อนของเขาที่เป็นหมอนั่นแหละ
ผมลุกเดินไปเปิดน้ำอุ่นใส่กะละมังใบเล็กๆ เพื่อเอามาเช็ดตัวให้กับน้องกันต์
"พัทธ์เอาผ้าขนหนูมาหลายผืนหน่อยนะ" พี่...คิน ที่พึ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพูดก่อนจะเดินไปปิดแอร์ เดินไปถอดเสื้อผ้าของน้องกันต์
"ทำไมหรอครับ" แม้จะถามแบบนั้นแต่ผมก็เดินไปหยิบผ้ามาให้พี่เขาอยู่ดี
พอเรียกพี่แล้ว... รู้สึกเขินๆ แปลกๆ แหะ
"เอามาชุบน้ำแล้ววางพักไว้บนหน้าผากน้องนะครับ แล้วก็รักแร้ แล้วก็ขาหนีบด้วยนะครับ บริเวณพวกนี้จะระบายความร้อนออกจากร่างกายน้องได้ดี" ผมฟังแลคเชอร์ย่อๆ ของเขาอย่างตั้งใจแล้วพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเอาผ้าชุบน้ำอุ่นแล้วบิดน้ำออกก่อนจะเอาผ้าไปวางไว้บนหน้าผาก รักแร้และขาหนีบของน้องกันต์
คุณ... ไม่สิ พี่คินใช้ผ้าอีกผืนชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้น้องกันต์ ไล่ตั้งแต่ปลายนิ้วย้อนขึ้นไป เขาเงยหน้าขึ้นมองผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้ม "เช็ดย้อนรูขุมขนแบบนี้จะช่วยระบายความร้อนได้ดีครับ เราต้องเช็ดตัวบ่อยๆ เปลี่ยนผ้าบ่อยๆ ด้วย หลังเช็ดตัวเสร็จก็ต้องเช็ดตัวให้แห้งก่อนแล้วค่อยแต่งตัวให้น้องนะครับ"
ตอนแรกผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่าคนคนนี้จบเภสัชมาจริงๆ แต่ตอนนี้ผมเชื่อแล้วละ ท่าทางเขาคล่องแคล่วมากๆ น่าเสียดายเหมือนกันนะที่เขาไม่ได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมาอย่างยากลำบาก แต่อาชีพคนทำขนมเค้กก็ดูเหมาะกับเขาไปอีกแบบเหมือนกัน
"คงเป็นหมอชล เดี๋ยวพี่ไปเปิดเอง" พี่คินก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของน้องกันต์ไป เพราะประตูห้องนอนไม่ได้ปิดผมเลยได้ยินบทสนทนาของพวกเขา
"ไหนมึงบอกไม่มีอะไรกันไงวะ ทำไมมาอยู่ที่นี่ หลอกกู" เสียงของหมอชลพูด ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แต่พอนึกถึงเรื่องที่เขาทักผมในร้านอาหารวันนั้นก็อดรู้สึกแก้มมันร้อนๆ
"ก็ไม่มีอะไรไง! ไอ้หมอนี่นิ กูให้มาตรวจคนไข้ไม่ใช่มาสอบสวนกู ไปตรวจน้องกันต์เลยมึง แล้วไม่ต้องพูดจาเพี้ยนๆ บ้าๆ ออกมานะไอ้หมอ!"
ผมยิ้มขำกับบทสนทนาของพวกเขา คู่นี้ดูท่าจะสนิทกันมาก พูดกันไปเถียงกันไปดู... น่ารักดีเนอะ
"สวัสดีครับเพื่อนสะ... เอ่อ คุณพัทธ์ แหะๆๆๆ"
"สวัสดีครับคุณหมอ" ผมทักทายกลับ
"อย่างนั้น... ผมขอตรวจน้องกันต์หน่อยนะครับ" พูดจบเขาก็เดินมาตรวจน้องกันต์ทั้งวัดไข้ ทั้งส่องดูว่าคออักเสบรึเปล่าโดยมีพี่คินคอยยืนดูอยู่ข้างๆ "ยังดีที่ไข้ไม่สูงมาก แต่คออักเสบ ยังไงเดี๋ยวให้ยาแก้ไข้ ยาแก้อักเสบ แล้วก็จะเผื่อยาลดน้ำมูกเอาไว้ให้ด้วย แล้วก็คอยเช็ดตัวบ่อยๆ นะครับ จะทำให้ไข้ลดเร็ว"
"ขอบคุณนะครับคุณหมอ" ผมพูดขอบคุณ "แล้วค่ายาละครับ"
"ไม่ต้องครับไม่ต้อง เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง" หมอชลรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธทันที
"แต่ว่า..."
"ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ เพราะยาพวกนี้ผมไปขโมยมาจากร้านของไอ้คินครับ" ท้ายประโยคหมอชลทำเป็นกระซิบกับผม แต่เชื่อเถอะว่าพี่คินต้องได้ยินแน่ๆ เพราะเสียงกระซินของหมอชลนี่ดังกว่าเสียงพูดหน่อย
ผมหัวเราะนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าเบื่อหน่ายของพี่คิน ก่อนที่เขาจะคว้าคอหมอชลแล้วลากออกจากห้องไป "เดี๋ยวไปส่งไอ้หมอนี่ก่อน พัทธ์คอยเช็ดตัวให้น้องกันต์บ่อยๆ นะ เดี๋ยวพี่มา"
ผมพยักหน้ารับแล้วยิ้มเป็นเชิงลาหมอชลที่ถูกลากออกไปจากห้อง เมื่อทั้งสองคนออกจากห้องไปแล้วผมก็หันกลับมาดูแลคอยเช็ดตัวให้น้องกันต์ต่อ เมื่อกี้หมอชลฉีดยาให้น้องด้วย แล้วก็บอกว่าน้องคงจะหลับยาวถึงเช้า
"พัทธ์" เสียงพี่คินเรียกผมจากด้านนอกห้องนอนทำให้ผมหันกลับไปมอง
"ครับ"
ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ จับข้อมือข้างที่ช้ำขึ้นไปดู "ยังเจ็บอยู่ไหม แต่พี่ว่ามันดีขึ้นแล้วนะ เหลือรอยช้ำนิดๆ เอง"
"ไม่เจ็บแล้วละครับพี่คิน"
"ดีแล้วละ พรุ่งนี้ก็คงหาย จริงสิ... พรุ่งนี้พัทธ์ไปทำงานรึเปล่า ให้พี่มาดูน้องกันต์ให้ไหม"
พรุ่งนี้... วันเสาร์แล้วนินะ... "ไม่ได้ทำงานครับ เดี๋ยวผมอยู่ดูแลน้องกันต์เอง เกรงใจพี่คิน"
"ไม่ได้ลำบากอะไรพี่หรอก ถ้ายังไงมีปัญหาอะไรก็โทรหาพี่ได้นะไม่ต้องเกรงใจ เดี๋ยวพัทธ์คอยเช็ดตัวให้น้องอีกสักรอบแล้วก็พักเถอะ เดี๋ยวจะป่วยตามลูกไปอีกคนแล้วจะยุ่งนะ"
"ขอบคุณพี่คินมากเลยนะครับ"
ผมเดินตามไปส่งพี่เขาที่หน้าประตูห้อง
"ไม่เป็นไร พี่ยินดีแล้วก็เต็มใจนะ พี่ดีใจที่ได้รู้จักพัทธ์กับน้องกันต์... คืนนี้... ฝันดีนะครับคุณมัม"
รอยยิ้มของเขา คำอวยพรของเขา คงทำให้ผมฝันดีจริงๆ เพราะผมรู้สึกว่าทั้งตอนก่อนที่จะหลับไป และตอนเช้าที่ตื่นนอน มุมปากของผมยกเป็นรอยยิ้มไม่หุบเลย
************************************************
น้องกันต์มีพ่อแล้วว วว แอ้ว แอ้ว แอ้ว ว ววว จุดพลุฉลองเลยค่า เย้ๆๆๆ แต่ถึงแม้ว่าสถานะระหว่างพี่คินกับน้องกันต์จะเลื่อนขึ้นมาเป็นพ่อแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของพี่คินกับคุณมัมพึ่งจะเริ่มต้นนะคะ อิอิ ดูสิ คุณมัมนี่ปล่อยให้พี่คินก้าวเข้ามาในชีวิตก้าวแล้ว ก้าวเล่า แบบที่ทั้งรู้ตัวแล้วก็ไม่รู้ตัว พอรู้ตัวก็ทำตีมึน เฉย ปล่อยให้เข้าก้าวเข้ามาเสียอย่างนั้น ไม่รู้ในใจนี่คิดอะไรเน๊อะ ฮี่ๆๆ วันนี้แค่นี้ก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ (ตอนแรกบอกจะไม่มาอัพจนกว่าจะเดือนหน้า ไปๆ มาๆ นี่มาทุกอาทิตย์เลย ฮ่ะๆๆๆๆ)
ยังไงเจอกันตอนหน้านะคะ แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆ นะ ฟางแวะเข้าไปคุยบ่อยๆ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoiสำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก