น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 7คิน"พี่คินคะ มาการองวนิลาดอกไม้ใกล้หมดแล้ว มีเติมไหมคะ" บัวพนักงานพาร์ทไทม์ของร้านโผล่หน้าเข้ามาในส่วนครัวแล้วส่งเสียงถาม
"กำลังแต่งหน้ามาการองอยู่ เดี๋ยวพี่ยกออกไปให้" ผมเงยหน้าขึ้นจากการเอาน้ำตาลมาทำเป็นรูปดอกไม้ไว้ติดบนหน้ามาการองแล้วตอบ
"ค่าา~" บัวรับคำเสียงใสแล้วก็ผลุบหายออกไป
ส่วนใหญ่พนักงานในร้านของผมจะเป็นนักศึกษาเสียมากกว่า อาศัยวัน เวลาว่างๆ มาทำงานหารายได้พิเศษ บางคนก็อยู่นาน บางคนก็แค่หมดช่วงทดลองงานสามเดือน ส่วนพนักงานประจำก็มีเปรี้ยวกับฝนที่เป็นพาติชิเย่ของร้าน แล้วก็มีผู้ชายอีกสามคนคือเอก นัท แล้วก็เกล้าที่เป็นพนักงานประจำ ส่วนเจ้าเป้เจ้าตั้มที่ผมพูดถึงบ่อยๆ เป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่ทำงานอยู่ที่ร้านผมมานาน สนิทสนม รู้นิสัยใจคอกันเป็นอย่างดีแล้วก็ไว้ใจได้ จนผมตั้งใจจะจ้างประจำแล้วละครับเพราะพนักงานประจำจะได้เงินเดือนมากกว่าพนักงานพาร์ทไทม์ ส่วนเวลาทำงานก็ให้มันมาทำช่วงว่างๆ เหมือนเดิม
ผมก้มลงตั้งใจทำดอกไม้ไว้ตกแต่งหน้ามาการองต่อจนกระทั่งเสร็จทั้งหมดก็เดินยกไปไว้หน้าร้าน เพราะผมตกแต่งหน้ามาการองทำให้ยิ่งขายดีมากขึ้น บางทีก็ทำเป็นตัวสัตว์น่ารักๆ บางทีก็ทำเป็นดอกไม้ สลับกันไปเรื่อยๆ เลยครับ
"พี่คิน วันนี้มีมาการองราสเบอรี่กับไอศกรีมไหมคะ" เสียงของลูกค้าประจำร้องถาม วันนี้เป็นวันเสาร์ ลูกค้าเลยค่อนข้างเยอะตั้งแต่ช่วงสิบโมงมาเลยทีเดียว
"มีค่ะ อยากละสิ เดี๋ยวไปทำให้นะคะ รอแปบนึงนะ" ผมรับคำพร้อมกับยิ้มให้ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวอีกรอบ บางครั้งผมก็ทำออเดอร์ตามสั่งลูกค้า แต่ก็จะเฉพาะลูกค้าประจำเท่านั้นนะครับ เพราะหน้าร้านผมก็ทำขนมไว้หลายอย่างเลย
ผมหยิบจานกระเบื้องสีขาวสะอาดมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปหยิบมาการองราสเบอรี่สีชมพูสวยมาวางสองชิ้นแล้ววางอีกชิ้นไว้ข้างบน เอาแยมราสเบอรี่มาปาดไว้อีกมุมของจาน วางผลราสเบอรี่ บลูเบอรี่ และสตอเบอรี่ไว้บนแยม ราดทับด้วยราสเบอรี่ซอส แล้วตักไอศกรีมวนิลาใส่ถ้วยแล้ววางไว้บนจานอีกที ก่อนจะยกไปเสิร์ฟ
"มาแล้วค่ะ เมนูพิเศษสำหรับน้องเกว"
อย่ามามองผมแบบนั้น คิดว่าผมม้อสาวละสิ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ เวลาพูดกับลูกค้าผู้หญิงผมจะติดนิสัยพูดเพราะๆ ประจำ อีกอย่างแบบนี้ก็ซื้อใจลูกค้าได้ดี ผมก็เลยจะพูดเพราะๆ กับลูกค้าประจำ จนเจ้าเป้เจ้าตั้มบ่นยกใหญ่ว่าผมลำเอียง แล้วคุณคิดดู... จะให้ผมไปพูดเพราะๆ กับสองตัวนั้น... เฮ้อ... คิดหนักครับ
หลังจากทำออเดอร์พิเศษเสร็จเรียบร้อยผมก็นั่งเฝ้าเคาน์เตอร์คอนทำเครื่องดื่มให้กับลูกค้า ยิ่งบ่ายๆ คนก็ยิ่งเยอะทำเอาผมและพนักงานในร้านต่างยุ่งกันเสียยกใหญ่
"ยินดีต้อนรับครับ / ค่ะ" เสียงของพนักงานในร้านจะดังขึ้นพร้อมกันเสมอเวลามีลูกค้าเข้ามาในร้าน
"พ่อคินนนนนนนน" เสียงคุ้นๆ หูตะโกนเรียกผมเสียลั่นร้าน ก่อนที่ร่างเล็กๆ ของน้องกันต์จะวิ่งดุ๊กๆ มาหาผมที่กำลังยืนเช็คขนมอยู่หน้าตู้ แรงปะทะของเจ้าตัวเล็กชนเข้าที่ขาผม ก่อนที่จะกอดหมับเต็มแขน
"น้องกันต์" ผมยิ้ม ก่อนจะก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา ก่อนจะหันไปทักทายคุณมัมที่เดินตามหลังมา
"น้องกันต์ร้องหาพี่ตั้งแต่เช้าแล้วละครับ" คุณมัมพูดพร้อมกับยิ้ม
"เข้าไปนั่งในห้องทำงานพี่ก่อนดีกว่า ข้างนอกคนเยอะ" ผมบอกก่อนจะเดินนำคุณมัมเข้าไปในห้องทำโดยที่อุ้มน้องกันต์ที่กำลังกอดคอผมอ้อนอยู่
"พ่อคิน พ่อคิน" พอนั่งลงปุ๊บเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักก็อัอนทันที
"ครับผม ว่ายังไงครับ"
"พ่อคินจะเป็นพ่อของน้องกันต์จริงๆ ใช่ไหมฮะ เป็นพ่อของน้องกันต์นะ น้องกันต์อยากให้พ่อคินเป็นพ่อนะ" น้องกันต์เงยหน้าขึ้นมอง จับมือผมไปเขย่าเหมือนอยากจะอ้อน
"ครับ ก็พี่คิน... ไม่สิ ก็พ่อคินบอกกับน้องกันต์แล้วไงครับว่าจะเป็นพ่อให้น้องกันต์เอง" ผมตอบพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมของน้องไปด้วย
"เย้~!" น้องกันต์ร้องดีใจพร้อมกับกอดผมแน่น
"พี่คิน... ลำบากรึเปล่า" คุณมัมถามผมเสียงเบา คงจะไม่อยากให้น้องกันต์ได้ยิน
ผมหันไปหยิบไอแพดมาเปิดโคนันให้น้องกันต์นั่งดูที่โซฟา ส่วนผมก็พยักหน้าเรียกให้คุณมัมไปยืนคุยกันมุมห้อง เพื่อไม่ให้น้องกันต์ได้ยิน
"ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่มากะทันหันแบบนี้ เมื่อเช้าพอตื่นมาก็เอาแต่ร้องเรียกพ่อคินๆ เดินหาเสียทั่วห้อง ลงไปหาพี่ที่ห้องมาด้วย พอไม่เจอก็ร้องไห้จนผมต้องบอกว่าเดี๋ยวจะพามาหาที่ร้านถึงได้หยุดร้อง"
"มิน่า ดูตาบวมๆ แล้วนี่น้องหายป่วยรึยังครับ"
"ก็ดีขึ้นเยอะแล้วละครับ" คุณมัมพูด ริมฝีปากสีสวยของเขาเม้มเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วถามต่อ "เรื่องที่น้องกันต์เรียกพี่คินว่า... พ่อน่ะครับ คือ..."
"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดมากอะไร ให้น้องเรียกแบบนั้นแหละ พี่คิดว่าคงเป็นเพราะคำพูดของเด็กๆ พวกนั้นเลยทำให้น้องกันต์รู้สึกว่าเขาขาดพ่อ เอาไว้ให้เขาโตขึ้นกว่านี้ก็ค่อยๆ อธิบายเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง พี่ว่าน้องกันต์ต้องเข้าใจทุกอย่าง" ผมพูดแทรกขึ้นเสียก่อน ผมไม่รู้หรอกว่าคุณมัมต้องการจะพูดอะไร แต่ผมก็ขอพูดในสิ่งที่ผมคิดก่อน
"แต่ที่สำคัญ... พัทธ์รังเกียจรึเปล่าที่พี่จะให้น้องกันต์เรียกว่าพ่อน่ะ"คุณมัมทำตาโตแล้วรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ปฏิกิริยาแบบนี้ผมพึ่งจะเคยเห็นแหะ... ดู... น่ารักดี
"ไม่ครับพี่คิน ไม่เลย ผมสิต้องขอบคุณพี่คินมากๆ ที่รักแล้วก็เอ็นดูน้องกันต์ ผมเคยคิดมาเสมอว่าผมสามารถเลี้ยงดูน้องกันต์ได้ด้วยตัวคนเดียว แต่ผมก็คิดผิด คนๆ เดียวบางครั้งก็ไม่สามารถทดแทนให้คนอื่นได้ ทั้งๆ ที่คิดว่ามีแม่ก็เหมือนมีพ่อ แต่มันก็ต่างกัน..."
ผมยื่นมือไปลูบผมนุ่มๆ ของพัทธ์ ก่อนจะยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง "ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ พัทธ์ดูแลน้องกันต์ได้ดีมากๆ ไม่มีอะไรบกพร่องเลยสักนิด"
"ขอบคุณครับ..." เขาพึมพำขอบคุณกับคำชมของผม แก้มขาวๆ นั้นอยู่ๆ ก็ขึ้นสีระเรื่อน่ามอง
นับวัน... ผมก็ยิ่งมองว่าเขาน่ารัก น่ารักเสียจนหัวใจของผมมันแกว่งอย่างบอกไม่ถูก..."พี่คินอย่าลืมบอกแฟนพี่นะครับ เดี๋ยวถ้าเกิดเขาเข้าใจผิดแล้วจะยุ่งเอา"
"หือ?... แฟน... พี่ยังไม่มีหรอกคนที่จะเรียกว่าแบบนั้นน่ะ" ผมยิ้ม
"มีก็แต่คุณมัม แม่ของน้องกันต์นี่แหละ"(ต่อด้านล่างค่ะ)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก