น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 8พัทธ์Trrrrr Trrrrrrเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นทำเอาผมที่กำลังหลับสบายถึงกับรู้สึกตัวตื่น แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดแต่ผมก็มักจะตื่นเช้าเสมอ แต่ก็สายกว่าวันทำงานอยู่นิดหน่อย ก้าวลงจากเตียงแล้วเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะออกไปเตรียมอาหารเช้าให้น้องกันต์ที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่ในห้องนอนอีกห้อง
"มัม...." เสียงเรียกแบบยานคางของน้องกันต์เรียกให้ผมหันไปมองก่อนจะยิ้มขำ
น้องกันต์ในชุดนอนสีฟ้าเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอน ในมือข้างหนึ่งกอดตุ๊กตาตัวใหม่ที่พี่คินซื้อให้เอาไว้แน่น สองอาทิตย์แล้วหลังจากวันที่น้องกันต์ร้องไห้อย่างหนักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็เป็นสองอาทิตย์แล้วที่พี่คินกลายมาเป็นพ่อคินของน้องกันต์
"น้องกันต์อยากหาพ่อคิน" เจ้าตัวเล็กยังคงงัวเงียพูดต่อ ในทุกๆ เช้าจะต้องร้องหาพ่อคินๆ ตลอด เวลาไปเรียนผมก็จะแวะพาน้องกันต์ไปหาพี่คินก่อน ให้สองพ่อลูกกอดลากันเรียบร้อยแล้วก็พาไปส่งที่โรงเรียน ตอนเย็นพี่คินก็ไปรับน้องเหมือนเดิม
"ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมาหม่ำมื้อเช้าก่อนครับ แล้วค่อยลงไปหาพ่อคินนะ" ผมผละจากหม้อที่ทำข้าวต้มแล้วเดินไปอุ้มน้องกันต์ที่เริ่มตัวสูงขึ้นอีกนิดแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย
"หม่ำมื้อเช้าเสร็จแล้วน้องกันต์ลงไปหาพ่อคินนะมัม"
"ครับผม แต่ต้องหม่ำให้หมดถ้วยก่อนนะ ไม่อย่างนั้นมัมจะฟ้องพ่อคินว่าน้องกันต์ไม่ยอมหม่ำข้าว" ผมขู่เจ้าตัวเล็กไปนิดหน่อย ซึ่งน้องกันต์ก็พยักหน้ารับพูดเสียงแจ้วๆ ว่าจะหม่ำให้หมดเลย
ช่วงอาทิตย์ก่อนน้องกันต์เริ่มดื้อไม่ค่อยยอมกินข้าว กินแค่นิดๆ หน่อยๆ แล้วก็ร้องจะกินขนมตลอด ผมเองก็ไม่อยากตามใจลูกแต่ก็ไม่อยากจะขัดใจกลัวลูกจะร้องไห้อีก สุดท้ายก็ได้พี่คินมาช่วย โดยที่พี่คินขู่เจ้าตัวเล็กว่าถ้าไม่ยอมกินข้าวพี่คินจะไม่ทำขนมให้กินอีก น้องกันต์เลยยอมกินข้าวเพื่อที่จะได้กินขนม
"น้องกันต์หม่ำหมดแล้ว เก่งไหม~"
"เก่งมากครับ" ผมก้มลงหอมแก้มนิ่มของน้องกันต์ก่อนจะถือถ้วยข้าวต้มไปล้าง
"น้องกันต์!" ผมหันขวับทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้อง ก่อนจะเห็นน้องกันต์วิ่งดุ๊กๆ ออกจากห้องไปแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไปหาพ่อคินของเขาแน่นอน ผมรีบหยิบถ้วยไปวางแล้วรีบตามออกไปทันที "เด็กคนนี้นินะ!"
ผมรีบกดลิฟต์ตามลงไปทันที เพราะว่าปุ่มกดชั้นในลิฟต์ที่คอนโดของผมเป็นแถวแนวนอน ความสูงอยู่ในระดับที่น้องกันต์เอื้อมถึง เจ้าตัวเล็กเลยชอบหนีผมลงไปหาพี่คินเองบ่อยๆ
"น้องกันต์ หนีมัมมาอีกแล้วนะ" เสียงดุๆ ดังขึ้น ไม่ใช่เสียงของผมหรอกครับ เสียงของพี่คินที่กำลังอุ้มน้องกันต์อยู่หน้าห้องตั้งหาก
"ก็น้องกันต์อยากมาหาพ่อคินนินา" เจ้าตัวเล็กรีบอ้อนทันทีเลยครับ
ผมได้แต่ยิ้มๆ แล้วมองภาพตรงหน้า พี่คินวันนี้ดูแปลกตาเพราะพี่เขายังใส่กางเกงนอนอยู่เลย ครับ... ใส่แค่กางเกงนอนนั่นแหละ ธรรมดาเวลาลงมาพี่เขาจะอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว สงสัยวันนี้พึ่งนะตื่นนอน ผมก็ยังดูยุ่งๆ อยู่เลย
"พี่คิน... นอนอยู่หรอครับ" ผมถามพร้อมกับเดินตามเข้ามาในห้องที่วันนี้ก็ดูรกกว่าทุกวัน เพราะมีกระดาษวางเกลื่อนโต๊ะหน้าโซฟาเลยละครับ
"ครับ เมื่อคืนแวะไปเช็คยาที่ร้านมา กว่าจะเสร็จก็ดึกแล้ว กลับมาก็เจอไอ้หมอชลมาชวนดื่มอีกมันบอกทะเลาะกับเด็กมา นี่มันก็นอนตายอยู่ในห้อง"
"อ่า... หมอชลก็อยู่หรอครับ"
"อื้อ ตอนแรกมันบอกจะนอนโซฟา ไปๆ มาๆ เข้าไปนอนในห้องได้ไงไม่รู้ ตื่นมาตกใจแทบจะถีบมันตกเตียง" พี่คินบ่น
ผมหัวเราะนิดๆ กับท่าทางนั้น "ร้าน... พี่คินมีร้านยาด้วยหรอครับ" ผมถามขึ้นอย่างสงสัย คราวก่อนหมอชลก็บอกว่าเอายามาจากร้านพี่คิน
"ครับ ตอนจบใหม่ๆ พี่ไปเป็นเภสัชที่ร้านยา แล้วเจ้าของคนก่อนเขาต้องย้าย แต่ไม่อยากปิดร้านเพราะแถวนั้นมันไม่ค่อยมีร้านขายยา พี่ก็เลยรับดูร้านต่อ แต่พอมาดูร้านขนมพี่เลยให้เพื่อนๆ แล้วก็รุ่นน้องผลัดกันเข้าไปอยู่ให้แทนนะ นานๆ ครั้งหรือไม่ก็ว่างๆ พี่ก็จะแวะเข้าไป"
ผมพยักหน้ารับ พร้อมกับมองหน้าตาที่ยังดูง่วงๆ ของพี่คินไปด้วย "พี่คินไปนอนต่อก่อนไหม เดี๋ยวผมพาน้องกันต์กลับห้องก่อนดีกว่า"
"น้องกันต์อยากอยู่กับพ่อคิน" พอจะถูกพากลับห้องก็เริ่มงอแงทันที
"ให้พ่อคินนอนก่อนนะครับ เดี๋ยวลงมาใหม่ มัมต้องเคลียร์งานอีกหน่อยด้วย ขึ้นไปอยู่กับมัมก่อนนะ"
"น้องกันต์อยากนอนกับพ่อคิน นะครับพ่อคิน นะ" หันไปอ้อนคนที่กำลังอุ้มอยู่ทันที
"ครับๆ นอนกับพ่อคิน" พี่คินก็แทบจะไม่ขัดใจน้องกันต์เลย ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจก่อนจะยื่นให้ผม "กุญแจห้องพี่ พัทธ์ไปเอางานมาทำที่ห้องนี้ก่อนแล้วกัน พี่ขอนอนต่ออีกแปบ"
พอผมทำท่าจะค้าน พี่คินก็เดินมาดันหลังผมทันที ผมเลยต้องรีบรับคำแล้วก้าวออกจากห้อง ไม่ใช่อะไรหรอกครับ... อย่าลืมสิว่าพี่คินไม่ได้ใส่เสื้อน่ะ ตอนเดินมาดันหลังแม้จะอุ้มน้องกันต์อยู่แต่หลังผมก็แทบจะแนบกับอกกว้างๆ นั้นจนผมต้องรีบเดินเลยละ
ผมขึ้นไปหยิบแมคบุ๊คแล้วก็แฟ้มที่ผมต้องอ่านให้ละเอียดก่อนที่จะเซ็นอนุมัติแล้วก็กลับไปที่ห้องพี่คินอีกรอบ ผมวางของทั้งหมดไว้บนโซฟาก่อนจะรวบเอากระดาษบนโต๊ะหน้าโซฟามารวมไว้แล้วหาอะไรมาทับ ก่อนจะแอบไปดูน้องกันต์ในห้องนอน ไม่ต้องกลัวเปิดประตูเสียงดังครับ เพราะพี่คินไม่ได้ปิด ตั้งใจว่าถ้าน้องกันต์ไม่หลับก็จะพาออกมาข้างนอก แต่ไปๆ มาๆ ตอนนี้น้องกันต์ก็หลับไปอีกรอบแล้วละครับ ผมเลยเดินกลับมานั่งทำงานที่ห้องนั่งเล่นแทน
"เฮ้ย!!" เสียงร้องด้วยความตกใจดังมาจากในห้องนอน มุมที่ผมนั่งนี่สามารถเห็นในห้องได้ชัดเจน คนที่ร้องคือหมอชลครับ
"อ... ไอ้หมอยา ก... กูกับมึงมีลูกด้วยกันหรอวะ..."ผมแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่ คงเพราะตื่นมาเห็นน้องกันต์นอนอยู่ด้วย สีหน้าดูตกใจมากเลยละครับ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ
"ด ได้ยังไงวะ แล้วทำไมลูกโตจังวะ"
ผลัก!
พี่คินยกขาถีบเลยครับ ผมนี่นั่งมองไปก็ขำไป
"ไอ้ฟาย! ตื่นแต่ตัวอะมึง สมองมึงไม่ตื่น กูจะมีลูกกับมึงได้ไงไอ้ห่า ถึงมีได้กูก็ไม่มีกับมึงหรอก สภาพน่ากดตายห่า" พี่คินบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะอุ้มน้องกันต์ที่ตื่นแล้วลงจากเตียงแล้วดันน้องให้เดินออกจากห้อง คงบอกให้เดินมาหาผม แต่หมอชลก็ยังคงไม่รู้ ไม่เห็นผมเหมือนเดิมครับ
ผมอุ้มน้องกันต์มานั่งบนโซฟา หันไปหยิบหูฟังแล้วเปิดการ์ตูนในแมคบุ๊คให้น้องกันต์ดูครับ อย่างน้อยก็กันเสียงสรรพสัตว์ทั้งหลายที่น่าจะหลุดออกจากปากคนทั้งสองคนในห้องนอนนั่น
"เหอะ ทีเมื่อก่อนละจับกูกดเอากดเอา"
ผมตาโตทันทีที่ได้ยิน ก่อนจะยกมือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบจากปากพี่คิน "เออ ที่กูจับมือทุ่มกดพื้นตอนเข้าชมรมคาราเต้นั่นแหละ อยากจะโดนอีกไหมห๊ะ!"
"แล้วกูมาที่นี้ได้ไงวะ" หมอชลไม่ตอบคำถามแต่ถามกลับแทน
"โว๊ะ! มึงตื่นแล้วสมองมึงช่วยตื่นด้วยได้ไหมเนี่ย มึงเป็นหมอได้ไงวะห่า ถ้าถูกปลุกตอนหลับให้ไปผ่าตัดมึงจะไปผ่าตัดคนไข้ถูกได้ไงวะ" พี่คินยกมือขึ้นยีผมตัวเองจนยุ่ง คงนึกรำคาญเพื่อนตัวเองเต็มที่ ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนอนมาหาผมกับน้องกันต์ พี่คินก้มลงหอมแก้มน้องกันต์ที่นั่งดูการ์ตูนอย่างไม่สนใจอะไร
"นี่พัทธ์กับน้องกันต์กินอะไรรึยัง"
"มื้อเช้าเรียบร้อยแล้วครับ" ผมตอบ
"อย่างนั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงไปหาอะไรกินกัน"
"ได้ครับ พี่คินไปอาบน้ำเถอะ อยากกินอะไรรองท้องก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมทำให้"
"แซนวิชแล้วกัน ทำเผื่อไอ้บ้านั่นด้วย"
"ไอ้หมอ... ค คุณพัทธ์!? มาได้ไงครับเนี่ย" หมอชลที่พึ่งเดินออกมาร้องทักผมด้วยความตกใจ
"สวัสดีครับหมอชล"
"ครับ สวัสดีครับ"
ผมยิ้ม ก่อนจะพูดขอตัวเบาๆ แล้วเดินเลี่ยงเข้าไปในครัวเพื่อทำแซนวิชให้พี่คินกับหมอชล
"ไอ้หมอยา! อธิบายมาเลยมึง!!" นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่พี่คินจะถูกหมอชลลากไปคุยกันที่ระเบียงห้อง
ผมหันกลับไปมองเมื่อได้ยินเสียงประตูระเบียงเปิดออก พี่คินกับหมอชลเข้ามาแล้ว คงคุยกันเรียบร้อยแล้วสิ พี่คินเดินเข้าไปในห้องน้ำด้านนอก ส่วนหมอชลเดินหายเข้าไปในห้องนอน หลังจากทำแซนวิชเสร็จเรียบร้อยก็เดินถือจานไปให้พี่คินที่เดินออกจากห้องน้ำมาพอดี
"ได้แล้วครับ อ่อ... พี่คิน เอกสารบนโต๊ะผมเก็บแล้วเอาที่ทับกระดาษทับไว้นะครับ ไม่ได้เรียงอะไรเพราะผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร"
พี่คินพยักหน้า คว้าจานใส่แซนวิชไปถือไว้เอง "ไว้อย่างนั้นแหละ เดี๋ยวพี่ไปดูเอง"
"พ่อคินๆๆๆ พ่อคิน" ร้องกันร้องแล้ววิ่งมากอดขาพี่คิน
"ว่าไงครับเจ้าตัวเล็ก"
"น้องกันต์ตัวไม่เล็กนะ ตัวโต้โต"
ผมกับพี่คินยิ้มขำกับคำพูดนั้น "น้องกันต์ยังไม่ได้อาบน้ำเลย อาบน้ำกับพ่อคินไหม"
"อาบ~ น้องกันต์อาบด้วย" น้องกันต์รีบตอบทันที "มัมอาบด้วยกันนะ"
ผมชะงักไปกับคำพูดของน้องกันต์ รู้สึกแก้มมันร้อนๆ แปลกๆ "ม มัมอาบแล้วครับน้องกันต์ ไว้ตอนเย็นน้องกันต์ค่อยอาบกับมัมแล้วกันเนอะ"
"อาบด้วยกันสามคน~"
"ไปอาบน้ำกันดีกว่าน้องกันต์ ไม่พูดแล้วๆ ไปอาบน้ำ" พี่คินจัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นทันที ผมเลยบอกจะไปหยิบชุดของน้องกันต์มาให้แล้วก็เดินออกจากห้องของพี่คินไป
(มีต่อค่ะ)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808846 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก