(ต่อค่ะ)คำเตือน : เนื้อหาต่อไปนี้มีความ 'ฟิน' สูงมาก ควรตั้งสติให้ดีก่อนอ่านนะคะ
ปล. เตรียม ผ้า กระดาษ หมอน แล้วแต่สะดวก ไว้สำหรับจิก ฉีก ขยุ้ม ได้ตามสะดวกเลยค่ะ
พัทธ์ผมวางสายจากคุณพฤกษ์ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่กำลังเล่นต่อสู้อยู่กับน้องกันต์ ก็ไม่เชิงเล่นหรอก พี่คินเขาสอนศิลปะการต่อสู้ให้น้อง บอกเอาไว้ป้องกันตัว เด็กตัวแค่นั้นจะเอาไปทำอะไรได้นะ แต่ผมก็ไม่ได้คัดค้านหรอกครับ น้องกันต์เขาอยากเรียนด้วยนินะ เดี๋ยวนี้ติดพ่อจนลืมแม่ไปแล้ว...
ด... เดี๋ยวนะ... ทำไมผมถึงเผลอคิดอะไรแบบนี้ล่ะ อย่างกับแม่ที่นึกน้อยใจลูกตัวเองที่ติดพ่อ เหมือนผมกับพี่คินแล้วก็น้องกันต์เป็นครอบครัวเดียวกันเลย บ้าจริง... หน้าจะร้อนทำไมกันนะ
"พี่คิน แล้วหมอชลละครับ เมื่อกี้คุณพฤกษ์บอกว่าแยกกับหมอชลแล้ว" ผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างๆ กับโทรศัพท์ของพี่คินก่อนจะเดินไปหาสองคนนั้น
"ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวมันก็โผล่มาเองแหละพัทธ์อย่าสนใจเลย" พี่คินหันมาตอบผมก่อนจะหันไปคว้าน้องกันต์ที่เอากำปั้นเล็กๆ ชกพี่คินไม่หยุดมากอดแล้วฟัดแก้มน้องเสียจนลูกแก้มแดง
มุมแบบนี้ของพี่คิน... ก็น่ารักดีนะ คุณพ่อที่อบอุ่น"น้องกันต์ครับ เจออาพฤกษ์ครั้งหน้าอย่าลืมขอโทษอาพฤกษ์นะครับ" ผมพูดกับน้องซึ่งเจ้าตัวก็หันมายิ้มหวานพยักหน้ารับทันที
หลังจากที่กลับมาจากห้างผมก็คุยกับน้องกันต์เรื่องคุณพฤกษ์ ค่อยๆ อธิบายทุกอย่างให้น้องฟัง โดยมีพี่คินช่วยพูดอีกแรงจนเจ้าตัวเล็กเข้าใจและบอกว่าถ้าเจออาพฤกษ์ครั้งหน้าจะเข้าไปขอโทษ ซึ่งผมรู้สึกดีมากที่น้องกันต์เป็นเด็กดีและเข้าใจอะไรง่ายๆ แบบนี้
"มัม~ อาบน้ำกันครับ" น้องกันต์เดินมาดึงแขนผมที่นั่งอยู่บนโซฟา
"ไหนว่าจะอาบกับพ่อคินไงครับ ไม่อาบแล้วหรอ"
"อาบ~ แต่จะอาบกับมัมด้วย อาบด้วยกันฉามคนเลย" น้องกันต์พูด "คราวก่อนพ่อคินบอกจะอาบด้วยกัน"
ผมหันไปมองคนที่ว่าทันที เจ้าตัวกำลังนั่งยิ้มขำอย่างสบายอารมณ์ แต่แก้มผมเนี่ยมันวูบวาบไปหมดแล้ว
"นะครับมัม อาบน้ำกันนะ อาบด้วยกัน~" น้องกันต์ยังคงอ้อนผมไม่หยุด
น้องกันต์... อย่าอ้อนมัมได้ไหม มัมไม่ใจแข็งพอจะปฏิเสธหรอกนะ แต่ว่า...
"ไปอาบน้ำกันเถอะพัทธ์" พี่คินลุกขึ้นยืนก่อนจะหันมาพูดกับผมและนั่นยิ่งทำให้หน้าผมยิ่งร้อนกว่าเดิมอีก พี่คินเดินมาอุ้มน้องกันต์ก่อนจะก้มลงพูดกับผม "ไปเปลี่ยนใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นสิ"
แล้วผมจะทำอะไรได้ละ พอมองไปที่น้องกันต์เจ้าตัวก็มาทำตาแป๋วอ้อนเสียอย่างนั้น ผมเลยได้แต่รับคำเบาๆ แล้วก็เดินไปเปลี่ยนชุด อย่างน้อยก็ใส่เสื้อผ้าอยู่นะ ไม่เป็นไรหรอกพัทธ์... มั้งนะ
ผมยืนเม้มปากอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ตอนนี้ผมเปลี่ยนมาใส่เสื้อกล้ามสีเข้มกับกางเกงขาสั้นสีเข้มแล้ว
"มัม~ มาอาบน้ำกัน~" เสียงของน้องตะโกนมาจากในห้องน้ำ ผมเลยต้องกลั้นใจผลักประตูเปิดและเดินเข้าไป น้องกันต์อยู่ในอ่างอาบน้ำที่มีฟองสบู่เต็มอ่างกับพี่คิน
ขาที่ก้าวไปใกล้อ่างอาบน้ำชะงักหยุดทันทีเมื่อเห็นว่าพี่คินไม่ได้ใส่เสื้อ ผมพยายามเลี่ยงสายตาและจับจ้องไปที่น้องกันต์ เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากคนตัวสูง
"....!!!"ผมได้แต่ชะงักค้างเมื่อหันไปมองว่าพี่คินหัวเราะรึเปล่า อยู่ๆ เขาก็อุ้มน้องกันต์แล้วลุกขึ้นยืนทำเอาผมหันหนีเกือบไม่ทัน ผมร้อนวูบไปหมดทั้งหน้าแล้ว ให้ตายสิ...
"หึหึหึ พี่ใส่บ็อกเซอร์อยู่หรอกน่า" หน้าผมงี้ร้อนผ่าวไปหมดเลย ให้ตายสิ นี่แกล้งผมอีกแล้วใช่ไหม "ลงมาสิพัทธ์ ลูกรออาบน้ำกับคุณมัมนานแล้วนะ ใช่ไหมน้องกันต์"
ไม่ต้องหาพวกเลย..."ใช่ครับ มัมลงมาเร็วๆ มาอาบน้ำกัน"
แล้วก็ไม่ต้องไปเข้าข้างเขาเลยนะน้องกันต์...ถึงน้องกันต์จะพูดแบบนั้น แต่ผมก็ไม่กล้าก้าวลงไปในอ่างอยู่ดี
"พ พี่คิน!!" ผมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ คนที่ยืนอยู่ในอ่างก็ปล่อยน้องลงแล้วหันมาอุ้มผมจนตัวลอยด้วยท่าเจ้าสาว
น... นี่ผมตัวเบาถึงขนาดเขาอุ้มไหวเลยหรอ แต่เดี๋ยวก่อนสิ นั่นไม่ใช่ประเด็นนะพัทธ์
แต่เพราะทั้งมือ แขนและตัวพี่คินเลอะไปด้วยฟองสบู่ จะดิ้นก็ไม่กล้ากลัวจะลื่นจนตกลงไป สุดท้ายผมก็ลงมานั่งในอ่างอาบน้ำโดยมีเสียงปรบมือและหัวเราะชอบใจจากน้องกันต์
"แกล้งผมอีกแล้วนะ!" ผมอยากจะส่งค้อนหนักๆ ให้เขาจริงๆ
"พี่ก็เคยบอกพัทธ์ไปแล้วไง ว่าผู้ชายชอบแกล้งคนที่ตัวเองแอบชอบ"คินฮ่า ฮ่า ฮ่า
ผมละอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ตอนที่เห็นใบหน้าแดงก่ำของพัทธ์ตอนที่ผมพูดจบ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ทั้ง'งอน' ทั้ง'เขิน' เลยละมั้งเนี่ย แต่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรนะ ตอนที่เขาเดินเข้ามาในห้องน้ำ ตอนที่ผมอุ้มเขา หรือตอนนี้ที่เราสามคนนั่งอยู่ในอ่าง หัวใจของผมเต้นเร็วมากจริงๆ จนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมา
ผมขยับตัวพิงขอบอ่างฝั่งหนึ่งพลางมองคุณมัมที่ยึดน้องกันต์ไปอยู่ข้างๆ แล้วตั้งใจอาบน้ำให้น้องกันต์จนแทบไม่เงยหน้ามองผมเลย
แกล้งอะไรอีกดีนะ... เอาน่ะ ถึงจะเด็กเล่นไปหน่อยก็เถอะ ผมเอาฟองสบู่ในอ่างไปป้ายบนปลายจมูกของพัทธ์ น้องกันต์เห็นแบบนั้นก็หัวเราะชอบใจใหญ่เลย แล้วก็แกล้งคุณมัมบ้าง
"พี่คิน! น้องกันต์! หยุดแกล้งเลยนะทั้งสองคนเลย" พัทธ์ร้องแล้วยกมือปัดป้อง แต่ก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก เพราะผมเอาน้องกันต์มาเป็นโล่ป้องกันแล้ว
เพียะ!ผมสะดุ้ง เอามือลูบแขนตัวเองเมื่อพัทธ์ยื่นมือมาตีแขนผมเสียงดัง แสบๆ คันๆ เลยแหะ
"ฮ่ะๆๆ พ่อคินโดนตี พ่อคินโดนตี~"
"พี่เจ็บนะ..." ทำหน้าตาให้น่าสงสารไว้ก่อนครับ
"พี่คินแกล้งพัทธ์ก่อนนะ"
หือ... แทนตัวเองว่า 'พัทธ์' อย่างนั้นหรอ แบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบเนอะ แต่เขาคงหลุดออกมาแบบไม่รู้ตัวมากกว่า
"พาน้องกันต์ไปล้างตัวเลย แช่นานแล้วเดี๋ยวไม่สบาย" พอเขาพูดแบบนั้นผมก็อุ้มน้องกันต์ไปล้างตัวที่ฝั่งชาวเวอร์ ก่อนจะพาน้องออกไปแต่งตัว แล้วปล่อยให้คุณมัมอาบน้ำ
"มัม~ มัมๆๆ มัมครับ" น้องกันต์ที่แต่งตัวเสร็จแล้ววิ่งไปหาคนที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำ ส่วนผมก็ยืนยิ้มขำล่วงหน้า เพราะรู้ว่าน้องกันต์เรียกมัมทำไม ยืนรอดูคนหน้าแดงดีกว่า
"ครับน้องกันต์" คุณมัมนั่งลงถาม
"น้องกันต์จะไปออกกำลังกายกับพ่อคินทุกวันเลยนะ น้องกันต์จะได้ตัวโตๆ กันต์น้อยของน้องกันต์จะได้โตเหมือนพ่อคินน้อยของพ่อคิน~" น้องกันต์พูดเสียงแจ๋วๆ "พ่อคินบอกว่าถ้ากันต์น้อยใหญ่แสดงว่าเป็นผู้ชายที่ดี ดูแลคนอื่นได้"
คุณเดาสีหน้าของพัทธ์ออกไหมครับ?
หน้าขาวๆ นั้นแดงก่ำ ดวงตาเรียวๆ นั่นก็เบิกกว้าง ริมฝีปากนั่นก็เดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ก่อนจะหันมามองผมที่ยืนหัวเราะอยู่ "พี่คิน ทะลึ่ง สอนอะไรน้องกันต์"
ผมยกมือขึ้นก่อนจะส่ายหน้า "เปล่านะ ก็น้องกันต์ถาม พี่ก็เลยตอบไง"
"ทะลึ่งจริงๆ เลย พัทธ์รู้แล้วว่าทำไมพี่คินกับหมอชลถึงคบกันได้!" คนหน้าแดงว่าก่อนจะพาน้องกันต์เดินออกจากห้องนอนไป ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะ
ก็แน่ล่ะ... ผมกับไอ้หมอชลเป็นเพื่อนกันมานานมากตั้งแต่สมัยมัธยมนะครับ คนที่จะเป็นเพื่อนสนิทกันได้นานสำหรับผมมีสองประเภทครับคือหนึ่ง นิสัยต่างกันมากจนมั่นใจว่าคบกันไปไม่มีทางขัดคอกันเอง และสอง นิสัยเหมือนกันมากจนไปไหนไปกันตลอด แล้วผมกับไอ้หมอชลน่ะ... เป็นประเภทที่สองครับ นิสัยเหมือนกันมาก เพียงแต่ผมไม่แสดงนิสัยออกมาเท่ากับไอ้หมอก็เท่านั้นเอง
"พ่อคิน~ เล่านิทานให้น้องกันต์ฟังหน่อย" น้องกันต์เดินเข้ามากอดแขนผมแล้วอ้อน ท่าทางจะง่วงแล้ว วันนี้ทั้งวิ่งทั้งเล่นทั้งวัน เจ้าตัวเล็กเลยหมดแรงไว
"ไปสิครับ วันนี้อยากฟังเรื่องไหนดี" ผมตอบรับก่อนจะเดินตามน้องกันต์ที่เดินไปหาคุณมัม
"มัม~ ไปนอนกล่อมน้องกันต์นะ พ่อคินจะเล่านิทานให้ฟัง" พัทธ์ผละจากงานที่กำลังทำอยู่แล้วก็อุ้มน้องกันต์เดินเข้าไปในห้องนอนของน้อง
ผมเดินไปหยิบนิทานเรื่องใหม่ที่พึ่งซื้อมาก่อนจะเดินตามคุณแม่คุณลูกเข้าไปในห้อง พัทธ์กำลังห่มผ้าให้น้องกันต์และทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ผมจึงขึ้นไปกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างน้องกันต์แล้วเริ่มต้นอ่านนิทานให้ฟัง มีเรื่องสงสัยตรงไหนเจ้าตัวเล็กก็ส่งเสียงถามให้ผมกับพัทธ์สลับกันตอบ
เสียงถามเงียบหายไปแล้ว พอหันไปมองก็เห็นว่าน้องกันต์หลับไปแล้วเรียบร้อย ผมจึงหันวางหนังสือไว้บนตู้ข้างเตียงก่อนจะหันกลับมามองทั้งลูกทั้งแม่อีกรอบ ผมรู้สึกมีความสุข มีความสุขที่ได้อยู่กับน้องกันต์ แล้วก็มีความสุขที่ได้อยู่กับพัทธ์ ผมมองข้ามน้องกันต์ไปมองพัทธ์ ซึ่งอีกฝ่ายก็มองผมอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่เจ้าตัวจะเซหลบสายตาเมื่อผมมองไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที หรือผ่านไปนานแค่ไหน แต่ผมกลับไม่รู้สึกเบื่อเลย
"ไม่กลับห้องหรอครับ" พัทธ์ถามเสียงเบา
กลับห้องหรอ... ก็เมื่อเช้าน้องกันต์ให้ผมนอนที่นี่นินา ผมยิ้มก่อนจะตอบ "น้องกันต์ชวนพี่ให้นอนด้วยลืมไปแล้วหรอ"
พัทธ์ย่นจมูกใส่ผม นี่ถ้าไม่มีน้องกันต์ หรือว่าผมกับพัทธ์อยู่ในสถานะอื่นผมคงดึงมาฟัดหนักๆ ไปแล้ว
"พัทธ์" ผมเรียกคนที่นอนลูบผมน้องกันต์ พัทธ์เงยหน้าขึ้นมองผมเหมือนจะถามว่ามีเรื่องอะไร ผมเอื้อมมือไปแตะแก้มของเขาเบาๆ "พี่มีความสุข พี่มีความสุขที่ได้รู้จักน้องกันต์ ได้รู้จักพัทธ์ และก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีกเมื่อได้เป็นพ่อของน้องกันต์ ได้อยู่ตรงนี้กับน้องกันต์ แล้วก็กับพัทธ์"
ผมรู้สึกถึงแก้มของพัทธ์ที่ค่อยๆ ร้อนขึ้น วันนี้แก้มขาวๆ นี้แดงมากี่รอบแล้วนะ... "เรื่องที่พี่จะพูด พี่ไม่โกหก พี่ไม่ได้แกล้งพัทธ์ พี่พูดจริงๆ มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อแต่มันคือเรื่องจริง พี่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่รู้สึกแบบนี้ พัทธ์อาจจะมองว่ามันเร็วไป แต่สำหรับพี่ไม่มีคำว่าเร็วไปหรือช้าไป"
"พี่ไม่ใช่คนที่แสนดีอะไร แต่พี่อยากเป็นคนดีกับพัทธ์และน้องกันต์ พี่อาจจะชอบแกล้ง แต่นั่นก็แค่กับพัทธ์คนเดียว พี่มีความสุขมากจริงๆ ที่ได้อยู่กับพัทธ์แล้วก็น้องกันต์"
ผมมองคนที่นอนหน้าแดง นอนนิ่งๆ ไม่ขยับและปล่อยให้ผมลูบแก้มอยู่แบบนั้น
"พี่มีเรื่องจะขอพัทธ์ ไม่รู้ว่ามันจะมากเกินไปไหม"
.
.
.
"พัทธ์... จะมาเป็นความสุขให้พี่ไปตลอดเลยได้ไหม?"************************************************
มาแล้วตอนที่ 12 สงสารอาพฤกษ์นา แต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะดีขึ้นแล้วนะอาพฤกษ์ แล้วก็สงสารคุณมัมด้วย พี่คินขยันหยอด ขยันหวานขนาดนี้ สงสารหัวใจคุณมัมที่ต้องเต้นแรงบ่อยๆ แก้มแดงบ่อยๆ ฟินกันไหมหล๊าตอนนี้ แต่คนแต่งนี่ฟินมากกกก ตอนแต่งนี่แต่งไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยค่ะ พี่คินน่ารักสุดๆ อะ >< เขาสารภาพรักไปแล้ว เหลือแต่รอวันที่คุณมัมจะตอบตกลงเนี่ยแหละ รอลุ้นกันต่อไปเนอะ อิอิ
ตอนนี้เอาความฟินไปเท่านี้ก่อน แล้วตอนหน้าเจอกันใหม่ค่า
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ
รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808895 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก