น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 16ชลเฮ้อ..."คุณหมอมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ดิฉันเห็นคุณถอนหายใจหลายรอบแล้ว"
ผมผงกหัวขึ้นมองพยาบาลที่นั่งเคลียร์งานกันอยู่ "ก็... มีเรื่องคิดไม่ตกนิดหน่อยครับ"
วันนี้ผมไม่มีเวรต้องเข้ามาที่โรงพยาบาลหรอกครับ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ไม่มีที่ไป ละมั้ง เลยมานั่งอยู่ที่นี่
"เรื่องอะไรกันคะที่ทำให้คุณหมอชลธีคิดไม่ตกได้เนี่ย" พยาบาลสาวๆ ที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ต่างเข้ามาล้อมผมแล้วถามทันที
"ผมไปทำคนบางคนโกรธเข้าน่ะครับ" ผมตอบพลางนึกไปถึงหน้าของพฤกษ์ตอนที่เขามองผมนิ่งๆ อย่างเฉยชาไม่มีความรู้สึกอะไร มันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ
"แฟนหรอคะ ก็ไปง้อสิคะ"
"ถ้าไม่ใช่แฟนละครับ แล้วก็ไม่ใช่เพื่อน เป็นแค่คนที่พึ่งรู้จักกันเฉยๆ น่ะครับ"น้ำฟ้าพยาบาลที่สนิทกับผมจนเรียกว่าเป็นเพื่อนกันมองผมอย่างสำรวจก่อนจะพูดออกมา "หมอชลธีแคร์อะไรกับคนที่พึ่งรู้จักกันคะ ถ้าไม่ใช่คนไข้ ญาติคนไข้ไม่เคยเห็นหมอแคร์
'คนที่พึ่งรู้จัก' เลยสักนิด"
ผมเงียบไปทันทีกับคำพูดของน้ำฟ้าเพราะมันจริงทุกอย่าง ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะเรียกน้ำฟ้าให้ไปด้วยกัน เราสองคนลงไปชั้นล่างที่มีร้านกาแฟอยู่ ผมเลือกนั่งด้านในของร้านเพื่อที่จะคุยได้สะดวก น้ำฟ้าเป็นอีกคนที่รู้จักผมดี ผมอาจจะปรึกษาเธอได้
"ว่ายังไงหมอชล"
"ฟ้า เราจะทำยังไงดีวะ" ผมพูดอย่างจนปัญญา
"เล่าเรื่องให้เราฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น เราจะได้บอกได้ว่าหมอควรทำยังไง" แล้วผมก็เล่าเรื่องของผมกับพฤกษ์ให้น้ำฟ้าฟัง เธอไม่ได้ตกใจว่าผมกำลังคิดจะง้อ'ผู้ชาย' เธอเพียงแค่รับฟังเงียบๆ ไม่ขัดจนกระทั่งผมเล่าจบ
"ไอ้คินก็บอกให้เราเคลียร์ตัวเองนะ เรานั่งคิดมาหลายวันหลายคืนแล้วเราไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะ" ผมแทบอยากจะยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง
"คุณพฤกษ์สำคัญกับหมอมากเลยใช่ไหม?"ผมเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามของน้ำฟ้า "แต่เราพึ่งรู้จักกับเขาเองนะ"
"เรื่องของความรู้สึกมันไม่ต้องใช้เวลาหรอกหมอ มันต้องใช้ความกล้า" น้ำฟ้าพูด "กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง กล้าที่จะเผชิญกับทุกเรื่อง ไม่มีใครกำหนดเสียหน่อยว่าเราต้องรู้จักคนคนนี้ก่อนสองปีเราถึงจะตกหลุมรักได้ แม้จะแค่หนึ่งเดือน หรือแม้แค่วันเดียวเราก็มีความรู้สึกพิเศษกับใครได้ มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาเลยหมอ"
"แต่เราก็มีแฟนแล้วนะ"
"แล้วแฟนหมอคือคนที่ใช่รึยัง หมออย่ามาพูดแบบนี้เลย เรารู้จักกันมากี่ปี แต่ก่อนหมอคบคนนู้นคนนี้พร้อมกันหมอยังไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยนะ" น้ำฟ้ามองหน้าผมก่อนจะพูดต่อ "หมอควรทำตามที่คินแนะนำ หมอต้องจัดการกับความรู้สึกของหมอก่อน กับแฟนยังรักอยู่ไหม ไม่ใช่เอาแต่หนี กับคุณพฤกษ์แค่สนุกหรือว่าคนที่ใช่ แล้วถ้าหมอได้คำตอบนั้นแล้ว หมอก็จะรู้เองว่าควรทำยังไงต่อไป"
ผมรับคำน้ำฟ้าไปก่อนจะขอตัวกลับก่อน ผมขับรถกลับมาที่คอนโดหลังจากไม่ได้กลับมาร่วมเดือน จริงๆ แล้วคอนโดนี่ก็ของผมเองแหละครับ พอคบกับออมเขาก็ย้ายเข้ามาอยู่กับผม แต่ก็ยังมีห้องของเขาเองเวลาเราทะเลาะกัน ผมหมายถึงเมื่อก่อนอะนะ เขาก็จะกลับไปที่ห้อง แต่หลังๆ มานี้เวลาทะเลาะกันผมเลือกที่จะออกจากห้องมามากกว่า
"พี่หมอ!!!" เสียงออมดังลั่นห้องเมื่อผมเดินเข้ามา ออมเป็นผู้หญิงน่ารัก ตัวเล็กๆ หน้าตาก็น่ารักน่าแกล้ง ออมแทบจะตรงสเปคผมทุกอย่าง ยกเว้นแต่ออมไม่นิ่ง สเปคผมแปลกๆ เพื่อนมันก็ชอบว่าประจำ ผมเป็นคนขี้แกล้ง อยากแกล้งคนที่รัก แต่ผมไม่ชอบให้เขาแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนมากเกินไป เพราะผมชอบที่จะค้นหาความรู้สึกเขามากกว่า
"พี่หมอทำไมไม่กลับมาห้องเลย ออมโทรหาก็ไม่ติด" ออมวิ่งเข้ามากอดแขนผมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย และผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเองทีละนิด
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงกอดออมแล้วก็ปลอบทุกทางเพื่อให้ออมหยุดร้องไห้ แต่ตอนนี้ผมแค่ยืนมองเฉยๆ บางทีผมก็รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นคนแบบนี้ และรู้สึกสงสารออมที่ต้องมารักคนอย่างผม แต่... ผมรู้แล้วว่าความรู้สึกของผม มันไม่เหมือนเดิม
"พี่หมอ... เป็นอะไรไปคะ" ออมถามผมคงรู้สึกแปลกที่ผมไม่ปลอบเหมือนทุกที
"ออม... พี่ขอโทษนะ แต่พี่คิดว่า... พี่กำลังไปชอบคนอื่น" ผมพูดมันออกไปแล้ว
ออมตัวสั่น สั่นไปทั้งตัวน้ำตาไหลออกมามากมายจนผมรู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกที่ทำให้ผู้หญิงต้องเสียน้ำตา "อ... ออมทำอะไรผิดคะพี่หมอ? พ เพราะออมวุ่นวาย อึก... กับพี่หมอมากไปหรอคะ ท ทำไมคะพี่หมอ ฮือ... ออม ออมทำอะไรผิด"
"ออมไม่ผิดหรอก แต่พี่ผิดเอง พี่... ชอบคนอื่นเอง"
เพียะ!!หน้าผมสะบัดไปตามแรงตบทันทีที่ผมพูดจบ "พี่ขอโทษนะออม พี่ไม่ขอให้ออมยกโทษให้หรอกเพราะพี่ผิดกับออมมากจริงๆ มันดูใจร้ายมากที่พี่จะพูดแบบนี้... แต่เรื่องของเรา พี่ว่าจบกันแค่นี้เถอะนะ"
"พี่หมอ!!!!" ออมร้องพร้อมกับจับแขนผมไว้แน่น "ไม่ ไม่เอา ไม่เอา!!"
"พี่ขอโทษจริงๆ ออม ออมจะมีความสุขหรอถ้าเราคบกันไปโดยที่พี่มีใครอีกคน"
"ใคร!!! มันเป็นใคร บอกออมมานะมันเป็นใคร ออมจะไปเล่นมันงาน!"
"ไม่ออม!! เขาไม่เกี่ยว ทุกอย่างเป็นความผิดพี่ ถ้าออมจะเล่นงานก็ที่พี่นี่ไม่เกี่ยวกับคนอื่น พี่ขอโทษจริงๆ นะออม"
"พี่หมอใจร้าย! ทำไมพี่หมอทำแบบนี้ อึก... ออมทำอะไรผิด... ออมทำอะไรผิด"
"ออมไม่ผิดหรอกแต่คนที่ผิดน่ะเป็นพี่เอง ออมอย่าโทษตัวเอง หรืออย่าโทษใครเลยนะ ถ้าจะโทษ... ก็โทษพี่หมอคนนี้คนเดียว พี่ขอโทษจริงๆ นะครับ แต่เรื่องระหว่างเรา... พี่สามารถให้มันดำเนินต่อไปได้แล้ว เราเลิกกันเถอะนะครับออม"
"พี่หมอ!!! พี่หมออย่าไปนะ พี่หมอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!! "
ผมพูดแค่นั้นก่อนจะถอยหลังออกจากห้อง ผมเองก็เสียใจที่ทำออมร้องไห้ แต่ความรู้สึกของผมมันก็เปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน จริงอย่างที่น้ำฟ้าว่า... ความรักไม่ต้องใช้เวลา แต่มันต้องใช้ความกล้า
ผมรู้ตัวดีว่าผมทำผิดกับออมมาก ออมไม่ผิดอะไรเลย เขาไม่ได้ไปมีคนอื่น แต่ผมตั้งหากที่เดินเข้าไปหาคนอื่นด้วยตัวเองจนความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนจากออมเป็น... พฤกษ์
หลังจากออกจากคอนโดผมก็ขับรถออกไปชานเมืองทันที ตอนนี้ผมอยากเจอหน้าพฤกษ์ เจอเพื่อให้แน่ใจว่าผมรู้สึก... ชอบเขาจริงๆ ใช่ไหม คงเพราะเขาไม่เหมือนคนอื่น เขาวางตัวเฉย ไม่วิ่งหาผมหรือผลักไสผม เขาแค่อยู่นิ่งๆ มันเลยทำให้ผมรู้สึกอยากรู้ว่าถ้าผมเข้าใกล้เขาไปเรื่อยๆ เขาจะทำยังไง บางครั้งแม้ผมจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ ไม่ชอบใจ แต่เขาก็ยังเฉย ทำตัวเย็นชาใส่ผมแทนที่จะตะโกนไล่
เวลาที่ผมแกล้งเขา ไม่ว่าจะก่อกวนหรืออะไรก็แล้วแต่เขาจะโกรธ แต่เขาไม่พูดเขาเพียงแค่มองและเงียบ และนั่นทำให้ผมรู้สึกชอบ พอยิ่งเขาเฉยและค่อยๆ ถอยผมก็จะยิ่งเข้าไปใกล้ จนกลายเป็นว่าจากตอนแรกที่ผมตั้งใจจะเข้าไปกันเขาออกจากน้องพัทธ์และไอ้หมอยา ผมก็ลืมเรื่องนั้นไป รู้สึกแค่ว่าอยากเขาใกล้ มันสบายใจแปลกๆ
"ป้าสาย สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ป้าสาย ที่ตอนนี้ผมสนิทสนมด้วยแล้วเพราะตลอดเดือนที่ผ่านมาผมแวะมาที่นี่บ่อยมาก บางทีก็มาอยู่นาน บางทีก็แค่โผล่หน้ามากวนประสาทพฤกษ์แล้วก็กลับ
"สวัสดีค่ะคุณหมอ คุณพฤกษ์ยังไม่กลับเลยค่ะ" ป้าสายทักทายผมพร้อมกับเปิดประตูให้ผมเข้าไปในบ้าน "เห็นว่าจะกลับมืดเพราะมีงานเลี้ยงน่ะค่ะ คุณหมอจะอยู่รอไหมคะ"
"ครับ ผมขอขึ้นไปรอบนห้องเขานะครับ"
"ค่ะ เดี๋ยวป้ายกน้ำยกขนมไปให้นะคะ หรืออยากได้อะไรไหมคะ"
"ไม่ต้องครับป้าสาย ไม่ต้องยกอะไรไปให้ผมหรอกครับ ผมรู้สึกอยากพักเฉยๆ น่ะครับ มีธุระสำคัญจะคุยกับพฤกษ์ด้วย" ผมรีบบอกทันที
"อ๋อค่ะ อย่างนั้นขึ้นไปรอบนห้องคุณพฤกษ์เถอะค่ะ"
ผมยิ้มรับก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของพฤกษ์ ผมมันหน้าด้านหน้าทนทำตัวไร้มารยาทขึ้นห้องเขาบ่อยๆ ครับ จนเจ้าของห้องเลิกที่จะบ่นแล้วคงเพราะรำคาญ เลยกลายเป็นว่าผมนี่เข้านอกออกในได้สบายๆ เอาน่า... อย่าว่าผมสิ ผมกำลังทำอะไรให้มันถูกต้องอยู่นี่ไง แต่ตอนนี้ผมง่วง คิดแต่เรื่องของเขากับออมมาหลายคืนจนนอนไม่หลับ พอมันได้เคลียร์ไปหนึ่งเรื่องก็เลยรู้สึกง่วงขึ้นมา
ผมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวนุ่ม ถึงแม้ว่าจะเข้าออกบ้านนี้ห้องนี้บ่อยๆ แต่ถ้าเจ้าของห้องไม่อนุญาตผมก็จะไม่ไปนอนบนเตียงเขาหรอกครับ อาศัยโซฟาตัวใหญ่นี่แหละนอน แล้วเพราะทุกครั้งที่ผมมาแล้วพฤกษ์ยังไม่กลับผมก็จะเผลอหลับไปเป็นประจำจนบนโซฟามักจะมีผ้านวมและหมอนใบใหญ่วางไว้เสมอ เห็นป้าสายบอกว่าพฤกษ์เป็นคนเตรียมไว้ให้เอง
สามชั่วโมงที่ผมหลับไป แต่พอตื่นขึ้นมาเจ้าของห้องก็ยังไม่มา ผมจึงเดินไปไปล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น สี่ทุ่มกว่าแล้วคงได้ใกล้เวลากลับมาถึง แล้วก็จริงอย่างที่ผมคิด เมื่อผมเดินออกจากห้องน้ำก็เห็นเจ้าของห้องอยู่ในห้องแล้ว
"กลับดึก" ผมพูดกับเขา
"ผมมีงานเลี้ยงของบริษัท" เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนเช่นทุกครั้ง หลังจากที่ผมทำเขาโกรธที่ห้างในวันนั้นนี่ก็ผ่านมาสี่วันแล้วที่ผมไม่ได้ติดต่อเขาเลย ไม่รู้ว่านั่นจะยิ่งทำให้เขาโกรธรึเปล่า
ผมพยักหน้ารับ เดินเข้าไปหาเขาที่กำลังถอดเสื้อสูทและเนคไทออก พฤกษ์หันมามองผมเมื่อผมขยับเข้าไปใกล้เขามากเกินไป
"!!!!"เขาตั้งท่าจะถามแต่ผมกลับเอื้อมมือไปจับท้ายทอยเขาแล้วรั้งใบหน้าเขามาใกล้ก่อนที่ผมจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากของเขา เพียงแค่ใช้ริมฝีปากแตะลงไป ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
มันรู้สึก... ตื่นเต้นมากๆ ตอนที่ริมฝีปากเราแตะกัน หัวใจผมเต้นแรงเหมือนกับชาตินี้มันไม่เคยเต้นอย่างนั้นแหละ และนั่นก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของผมมากขึ้นไปอีก
"ผมว่า... ผมกำลังตกหลุมรักคุณ... พฤกษ์..."(มีต่อค่ะ)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก