น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 18ชล"เป็นอะไร"
ผมหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ ผม ตอนนี้ผมเดินลงมาส่งพฤกษ์ที่รถ วันนี้เรามางานวันเกิดน้องกันต์กันครับ และตลอดเวลาผมก็เห็นพฤกษ์คอยมองน้องพัทธ์ตลอด มันเลยทำให้ผมรู้สึก... เศร้านิดๆ นี่คงเป็นความรู้สึกของคนที่ไม่อยู่ในสายตาสินะครับ
"ก็... เปล่า ถึงรถคุณแล้วนิ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคุณ" ผมเปิดประตูรถฝั่งคนขับให้กับเจ้าของรถ
"เจ็บหรอ" พฤกษ์ไม่ยอมขึ้นรถแถมยังถามผมต่ออีก "เห็นผมคอยมองแต่พัทธ์ เจ็บรึยังไงกันครับคุณหมอ"
ผมยิ้ม... ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้นี่จะดูผมออกแบบหมดเปลือกเลยใช่ไหมนะผมขยับไปใกล้เขาพร้อมกับยิ้ม "รู้ได้ไงว่าผมคอยมองคุณ แสดงว่า... คุณก็คอยมองผมอยู่ละสิ เริ่มสนใจผมแล้วใช่ไหมละครับ หือ?"
"หลงตัวเองจริงๆ เลยนะครับ หลบสิ ผมจะกลับแล้ว" เขาดันไหล่ผมออกจากประตูรถของเขาแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งในรถแล้วทำท่าจะปิดประตูแต่ผมก็ยึดเอาไว้ก่อน "มีอะไรครับ"
"กู้ดไนท์คิสกันหน่อยไหม" ผมยิ้มทะเล้น
"ถ้าไม่อยากมือพังก็เอามือออกไป" เขาทำเสียงเข้มใส่ผม แถมยังทำหน้าดุๆ อีกตั้งหาก ดูแล้วก็ตลกดีนะครับ
ผมยกมือยอมแพ้พร้อมกับเดินถอยหลังให้เขาได้ปิดประตูรถ หยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมากดรับ "สวัสดีครับ หมอชลพูดครับ"
(พี่หมอ! พี่หมอคะ อ.. ออมค่ะพี่หมอ ออม ช่วยออมด้วยค่ะพี่หมอ)
"ครับ?!!" ผมตะโกนลั่นด้วยความตกใจ "นี่ใคร? ตาลหรอ ออมเป็นอะไรไป"
(ออม... อึก ออมกรีดข้อมือตัวเองค่ะพี่หมอ พ พี่หมอมาช่วยออมหน่อย อึก ได้ไหมคะ) ปลายสายพูดไปก็ร้องไห้ไปจนเสียงสั่นไปหมด
"ตาล... ใจเย็นๆ นะ พาออมไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ หาผ้ามากดแผลห้ามเลือดไว้ก่อนนะตาล รีบพาไปโรงพยาบาลเลยพี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ" ผมรีบกดตัดสายก่อนจะกดโทรศัพท์อีกรอบเพื่อเรียกแท็กซี่ รถผมดันเอาเข้าศูนย์ไปเช็คสภาพด้วยสิ
"หมอชล" ผมหันกลับไปตามเสียงเรียก ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจที่ยังเห็นพฤกษ์อยู่ "มีเรื่องด่วนหรอ ผมไปส่งไหม จะไปไหนล่ะ"
ผมพยักหน้ารับ อ้อมไปขึ้นนั่งข้างคนขับ "เรื่องด่วนจริงๆ พาผมไปส่งที่โรงพยาบาลหน่อยนะครับ"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ผมจะรีบพาไป" เขาพูดก่อนจะขับรถออกจากคอนโดทันที
ผมตอบรับคำเบาๆ ในใจก็อดนึกห่วงออมไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับออมกันแน่ ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างเรียกสติและปรับอารมณ์ให้มั่นคง
"มีใครเป็นอะไรหรือครับ"
กึก
ผมชะงักไปกับคำถามของพฤกษ์ หันมองครึ่งหน้าของเขา "แฟนเก่า... เพื่อนของเขาโทรมาบอกว่าเขากรีดข้อมือตัวเอง..."
พฤกษ์พยักหน้ารับ "ผมจะรีบขับไปส่งที่โรงพยาบาลนะครับ คุณควรสงบสติอารมณ์ตัวเองดีๆ ก่อนที่จะเข้าไปในนั้นนะ"
ผมไม่รู้ว่าตอนที่เขาพูดเขารู้สึกยังไง แต่เขาคงไม่รู้สึกอะไรหรอกครับ เพราะเขาไม่ได้ชอบผมสักหน่อย ตอนที่ออมโดนผมบอกเลิก รู้สึกแบบนี้หรือแย่กว่านี้กันแน่นะ
เราไม่ได้คุยอะไรกันอีกตลอดทาง ผมลงจากรถแล้วตรงขึ้นไปที่ห้องฉุกเฉินทันทีโดยที่พฤกษ์เองก็ตามมาด้วยเหมือนกัน
"ตาล ออมเป็นยังไงบ้าง"
"ยังไม่รู้เลยค่ะพี่หมอ ย ยังไม่มีใครออกมาเลยค่ะ" ตาลเพื่อนสนิทของออมบอก หน้าของตาลดูซีดมากจนผมเป็นห่วงเลยต้องให้น้องนั่งพัก
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น?"
"ต... ตาลก็ไม่รู้ค่ะ วันก่อนนู้นออมกลับมาอยู่ที่ห้อง ตาลถามอะไรก็ไม่บอกค่ะแล้ววันนี้ตาลจะชวนออมไปเที่ยวโทรไปหาก็ไม่รับเลยเข้าไปดูที่น้อง ล... แล้ว แล้วตาลก็เห็นออมนอนอยู่บนพื้น ม มีเลือดไหลที่ข้อมือ" ผมยกมือขึ้นลูบไหล่ตาลเบาๆ อย่างให้ใจเย็น
เรานั่งรอกันอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมงหมอก็เดินออกมา พร้อมกับบอกว่าออมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว โชคยังดีที่ไม่โดนเส้นเลือดแต่คงต้องให้นอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสองสามวัน ผมให้ตาลตามไปดูออมที่ห้องพัก ส่วนตัวผมก็หันไปคุยกับพฤกษ์ที่ยังไม่ได้กลับบ้านไป
"คุณ... จะกลับก่อนก็ได้นะ คุณไปนอนคอนโดผมก่อนไหม มันเริ่มดึกแล้วจากนี่ไปบ้านคุณก็ไกลอยู่" ผมบอกกับเขา
"ไม่เป็นอะไร ผมกลับบ้านดีกว่า ถ้ายังไงผมกลับเลยก็แล้วกัน"
หมับ!
ผมคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ตอนที่เขากำลังเดินผ่านผมไป ตอนนี้... ผมกำลังลังเล ผมควรจะพูดเรื่องออมกับเขาดีไหม ทั้งๆ ที่เขามองผมออกหมดและผมก็มองเขาออก แต่ตอนนี้ผมมองไม่ออก ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร คิดยังไง และรู้สึกแบบไหน
"มีอะไรครับ" พฤกษ์หันกลับมาถามผม
"ผมมีเรื่องจะบอก" ผมดึงเขาให้เดินตามไปยังสวนบนตึกของโรงพยาบาล เวลานี้ไม่มีคนแล้วแต่ที่สวนนั้นเปิดเอาไฟเอาไว้จนสว่าง
"ครับ มีเรื่องอะไร" เขาถามอีกรอบ แต่ผมก็ยังคงเงียบ "เรื่อง... ออมหรอ"
ผมถอนหายใจออกมา นี่ผมปิดเขาไม่ได้เลยใช่ไหมนะ "ครับ อย่างที่ผมบอกบนรถออม... เป็นแฟนเก่าของผมเอง ผมพึ่งเลิกกับเขาไปเมื่อ... อาทิตย์ก่อน"
"เพราะผม?"
"ก็มีส่วน... เอาตรงๆ ผมกับเขาทะเลาะกันมาสักพักแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แล้วผมก็รู้สึกว่าผมไม่ได้คิดกับออมเหมือนเดิม เราเคยจะเลิกกันหลายครั้งแต่เพราะผมคงใจอ่อนเอง ผมไม่กล้ามากพอที่จะบอกเลิกเขา แต่พอผมรู้ว่า... ผมชอบคุณ มันเลยเหมือนเป็นแรงผลักดันให้ผมบอกเลิกออม" ผมพูดออกมายาวเหยียดโดยที่พฤกษ์เองก็รับฟังเงียบๆ
"แต่ผมไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนะ ผม... เฮ้อ! ไม่รู้สิ คือ... ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณคิดอะไร รู้สึกยังไง ผมเลยไม่รู้ว่าผมควรจะพูดอะไรดี กลัวพูดไปแล้ว... ผมจะกลายเป็นคนเลวในสายตาคุณ ผมก็ไม่อยากพูดถึงออม ไม่อยากให้เขาเสียหาย แต่ผมก็ไม่อยากเก็บเรื่องนี้ไว ผมรู้แค่ว่า ผมอยากบอกคุณว่ะ"
ยิ้ม
เขายิ้มพฤกษ์กำลังยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะเย้ย หรืออะไร แต่เขากำลังยิ้มจริงๆ "คุณไม่ต้องกังวลหรอกหมอชล ก่อนที่จะมากังวลเรื่องของผม ผมแนะนำให้คุณไปดูแล้วก็ไปคุยกับแฟนเก่าของคุณก่อนดีกว่า"
"พฤกษ์... ผม"
"ผมเข้าใจ" เขาพูดแทรกขึ้นมา "ขอบคุณที่คุณพูดกับผมตรงๆ มันพิสูจน์ว่าคุณจริงใจจริงๆ แต่ตอนนี้เรื่องของผมมันไม่สำคัญเท่าชีวิตของคุณออม"
"พฤกษ์" ผมได้แต่เรียกชื่อเขาอย่างไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงต่อดี แล้วผมก็แปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อเขาแบมือยื่นมาตรงหน้า
"กุญแจคอนโดคุณน่ะ ห้องอะไร แล้วคอนโดคุณอยู่ตรงไหน ผมไม่อยากขับรถกลับบ้านดึกๆ เท่าไหร่" ผมยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังเขาพูดก่อนจะหยิบกุญแจสำรองห้องของผมส่งให้เขาทันที
ไม่ต้องรู้สึกชอบผมก็ได้ แต่แค่เขาไม่ถอยห่างและรังเกลียดผมก็พอแล้ว"ขับรถดีๆ นะครับ ฝันดีครับพฤกษ์"
"อื้ม คุณก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ" เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องพักของออมซึ่งตอนนี้เจ้าตัวยังนอนหลับอยู่แต่หมอบอกว่าอาจจะตื่นมาตอนดึกๆ ผมให้ตาลกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมาอยู่ดูแลออมส่วนคืนนี้ผมจะอยู่ดูเอง อย่างน้อยผมก็เป็นเหตุที่ทำให้ออมต้องมาอยู่โรงพยาบาล ถึงแม้ว่าผมจะไม่เข้าใจก็ตามว่าทำไมออมถึงคิดทำแบบนี้ ต่อให้ไม่มีใครรักเรา แต่เราก็ควรที่จะรักตัวเองไม่ใช่รึยังไงกัน
ผมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงคนบนเตียงขยับตัวก่อนจะเดินไปยืนข้างเตียงก็เห็นว่าคนที่หลับอยู่ตลอดเริ่มรู้สึกตัวและร้องหาน้ำดื่ม ผมรีบรินน้ำใส่แก้วแล้วถือให้ออมดูดน้ำ
"ออม... เป็นยังไงบ้าง"
"พ... พี่หมอ พี่หมอคะ อึก..." ทันทีที่เห็นหน้าผมออมก็ร้องไห้ออกมาทันที สองมือยกขึ้นกอดเอวผมเอาไว้
"ออมทำแบบนี้ทำไม ทำร้ายตัวเองทำไม ทำไมคิดอะไรโง่ๆ แบบนี้" แม้จะยังสงสารแต่ผมก็อยากจะคุยให้รู้เรื่อง ผมไม่ชอบใจจริงๆ ที่ออมคิดอะไรแบบนี้
ออมผละจากอกผมทันที "คิดอะไรโง่ๆ หรอคะ! พี่หมอว่าออมได้ยังไง"
"มันเรื่องจริงออม การที่ออมคิดกรีดข้อมือตัวเอง คิดสั้นฆ่าตัวตาย มันเป็นความคิดและการกระทำที่โง่มากนะ"
"อึก! พ เพราะพี่หมอ ทุกอย่างเพราะพี่หมอ ถ ถ้าพี่หมอไม่ทิ้งออม... ฮือออ ถ้าพี่หมอไม่เลิกรักออม พี่มันเลว!"
ผมจับไหล่ออมไว้แน่น "ออมฟังพี่นะ ออมควรที่จะรักตัวเอง ในเมื่อพี่มันเลวแล้วออมจะจบชีวิตดีๆ ของออมเพราะพี่ทำไม ออมควรทำตัวให้ดีเพื่อมาเยาะเย้ยพี่สิว่าพอไม่มีพี่ ชีวิตออมดีมากขนาดไหนไม่ใช่เอาชีวิตที่มีค่าของออมมาทิ้งแบบนี้"
"อึก... พ พี่หมอ พี่หมอบอกออมได้ไงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ฮืออ พี่หมอไปชอบใคร บอกออมได้ไหม"
ผมนิ่งไปทันทีกับคำถามของออม ก่อนจะถอนหายใจออกมา "ออมฟังดีๆ นะ จริงๆ แล้วพี่ไม่ได้ไปชอบผู้หญิงที่ไหนหรอก"
"ล แล้วทำไม..."
"พี่ไปชอบคนอื่นจริงๆ แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิง เขาเป็นผู้ชาย..."เมื่อผมพูดจบออมก็เงียบไป ดูเหมือนจะช็อคไปแล้วผมขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าออมไม่เป็นไรแต่พอผมยื่นมือไปจับแขนเท่านั้นแหละออมก็สะบัดปัดมือผมออกทันที
"ม ไม่ ไม่! อ ออมรับไม่ได้ พ พี่หมอ... เป็นเกย์"
"ก็เปล่า... พี่ไม่ได้เป็น"
"ต... แต่พี่บอกช ชอบผู้ชายจะไม่ได้เป็นได้ยังไง!" ออมพูดเสียงดังสีหน้าดูตื่นตกใจและพยายามถอยห่างจากผมเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ ผมเลยต้องถอยออกมาเอง
"พี่หมอ... พ พี่กลับ กลับไปเถอะ ไม่ต้องมาเฝ้าออม ออมอยู่ได้ ก... กลับไปเลย ออม... ออมรับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ พี่หมอ"
"ออม พี่ขอโทษนะ..."
"ออมไม่รู้จักพี่หมอ ไม่รู้จัก ออกไปเถอะค่ะ ออกไป"
"ออมเดี๋ยวก่อน คุยกันให้รู้เรื่องก่อน" ผมพยายามพูดกับออม
ออมเป็นคนรักแรงเกลียดแรง ผมไม่ว่าหรอกถ้าเขาจะเกลียดผม แต่ผมก็อยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องกันซะก่อน
"ไม่ค่ะพี่หมอ ออมไม่มีอะไรจะคุย... ออมรับไม่ได้จริงๆ ค... แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว ออมไม่อยากคุย พี่หมอไปเถอะค่ะ"
ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะพยักหน้าตกลง "แล้วไม่ต้องมาหาออมอีก" นั่นคือคำพูดของออมก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องพัก เดินไปบอกพยาบาลให้คอยดูแลออมให้ดีจนกว่าตาลจะมา
"เรื่องกูกับออม... ตกลงเคลียร์แล้วใช่ไหมวะ"
ผมก้มลงมองเวลาตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว... ผมแวะเข้าไปในห้องพักของผมจัดการเคลียร์เอกสารที่ค้างไว้นิดหน่อยให้เรียบร้อยเพราะวันอาทิตย์เป็นวันหยุดของผมพอดี จัดการทุกอย่างเสร็จก็เดินไปโบกรถแท็กซี่กลับคอนโดตอนตีสอง ยืนลังเลอยู่พักก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ต้องหลุดยิ้มเมื่อเห็นพฤกษ์นอนหลับอยู่บนเตียง
(มีต่อค่ะ)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก