น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 31คินถ้าเกิดพัทธ์เป็นกาน้ำร้อนผมคงได้ยินเสียงของกาน้ำกำลังเดือดแน่นอนครับเพราะแก้มของเขาแดงมากจริงๆ ดูแล้วน่ารักสุดๆ ไปเลย ผมก็พึ่งรู้นะครับว่าเดี๋ยวนี้สาวๆ เขาหันมาเชียร์ผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันเองแล้ว ตอนได้ยินเสียงกรี๊ดแบบพยายามเก็บอาการนี่ถึงกับตกใจเลยครับ ผมเลิกสนใจบรรดาน้องนักเรียนโต๊ะข้างเคียงแล้วหันมาสนใจน้องกันต์แทน
ผมสั่งอาหารมาสามอย่างมีข้าวไก่เทอริยากิเพิ่มไข่ข้นอันนี้สำหรับน้องกันต์ครับ ส่วนของผมกับพัทธ์สั่งสปาเก็ตตี้คนละจาน ผมหยิบกระดาษทิชชูที่พัทธ์ส่งให้มาเช็ดปากให้น้องกันต์
"เจ้าตัวเล็กเอ้ยกินยังไงเลอะไปจนจะถึงจมูกอยู่แล้ว" อดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมหัวเจ้าตัวเล็กอย่างมันเขี้ยว ยกมือเกลี่ยหางตาน้องกันต์เมื่อเห็นคราบน้ำตาอยู่
"ขอบคุณฮะ" น้องกันต์หันมาขอบคุณผมที่เช็ดปากให้พร้อมกับยิ้มกว้างอย่างน่ารัก
ผมยีผมเจ้าตัวเล็กก่อนจะใช้ช้อนกับส้อมหั่นไก่เทอริยากิเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำให้ก่อนจะให้น้องกันต์ตักกินเอง แม้ปากจะเลอะไปบ้างแต่มันก็เป็นการฝึกให้น้องได้ทำอะไรด้วยตัวเอง หลังจากกินของคาวกันเรียบร้อยผมก็ให้น้องกันต์เลือกขนมหวานหนึ่งอย่าง น้องสั่งแพนเค้กที่เป็นรูปหน้าหมี ส่วนผมกับพัทธ์สั่งช็อคโกแลตลาวา
"พี่คิน... วันนี้พ่อโทรมาถามว่าตกลงพี่คินจะไม่สั่งเฟอร์นิเจอร์ที่บริษัทใช่ไหมครับ" พัทธ์พูดขึ้นหลังจากที่ผมสั่งของขนมเสร็จ
ผมหันกลับมามองคนตรงหน้า "พัทธ์ว่ายังไงละครับ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะดีไหม หมายถึงตอนนี้บริษัทพัทธ์ก็งานเยอะต้องทำของตลอดแล้วถ้าเราสั่งไปคนจะมองว่าใช้อำนาจเพื่อประโยชน์ของตัวเองหรือเปล่า ถ้าเป็นให้มัณฑนากรไปเลือกเฟอร์นิเจอร์ที่บริษัททำขายแบบนั้นพี่โอเคกว่าสั่งใหม่ทั้งหมด"
"จริงๆ ก็คงไม่มีใครคิดหรือพูดอะไรหรอกครับ แต่ถ้าพี่คินไม่สบายใจก็เอาอย่างที่พี่คินว่านั่นแหละครับ" พัทธ์พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ผม
ตอนที่ผมไปคุยกับพ่อตรัยเรื่องจะย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านผม ท่านก็เสนอให้ผมสั่งทำเฟอร์นิเจอร์ใหม่ที่บริษัทพร้อมกับจะหานักออกแบบชั้นเยี่ยมให้ แต่ผมเกรงใจกลัวว่าคนจะมองพัทธ์ไม่ดีถึงแม้มันจะเป็นบริษัทของเขาเองก็ตาม ผมเลยปฏิเสธไปซึ่งพัทธ์ก็ไม่ได้ว่าอะไรบอกแล้วแต่ผม พ่อตรัยเลยบอกจะหามัณฑนากรให้ซึ่งผมก็ตกลง แล้วก็ให้เขาออกแบบภายในให้ทั้งหมด ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับผมแล้วก็พัทธ์ว่าอยากให้ออกมาแบบไหน
ส่วนวันนี้ผมมาถูกพวกของตกแต่งครับ คราวก่อนคุยงานกับมัณฑนากรเขาบอกว่าถ้าผมอยากได้ของอะไรมาตกแต่งก็ไปหาซื้อมาได้เลยแล้วเขาจะเอามาแมทเข้ากับสไตล์ที่เขาออกแบบเอง ผมอยากได้กรอบรูปสวยๆ ก็เลยชวนพัทธ์มาด้วยกัน
"อีกอย่างตอนนี้ที่บริษัทก็เตรียมงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์อยู่ไม่ใช่หรือครับ แค่นี้ก็ยุ่งกันอยู่แล้วอย่างเอาเรื่องนี้ไปเพิ่มงานให้พวกเขาเลยครับ" ผมพูดก่อนจะหันไปยิ้มขอบคุณพนักงานที่ยกขนมมาเสิร์ฟแล้วเลื่อนจานแพนเค้กวนิลาที่ทำเป็นรูปหมีมาตรงหน้าน้องกันต์
"ตามใจพี่คินครับ พัทธ์ยังไงก็ได้อยู่แล้ว"
คนตรงหน้ายิ้ม ผมเลื่อนยื่นมือไปลูบผมของพัทธ์เล่น
"อีกอย่างถ้าพี่สั่งกับทางบริษัทพัทธ์ก็คงเลือกที่จะดูแลทุกอย่างพี่ไม่อยากให้พัทธ์เหนื่อยไปมากกว่านี้แล้วครับ"คนขี้เขินหน้าแดงอีกแล้วครับ หน้าแดงง่ายจังแต่ก็น่ารักมากเลยใช่ไหมละผมเลื่อนมือไปลูบแก้มแดงๆ นั้นเล่นรู้ถึงความร้อนผ่าวจากผิวแก้มนั้น พัทธ์ทำหน้าดุใส่ผมอีกทั้งยังดันมือผมออกอีกต่างหากผมเลยได้แต่หัวเราะกับท่าทางนั้น
"ไม่แกล้งแล้วก็ได้ไว้กลับไปแกล้งที่ห้องก็แล้วกัน" ผมพูดยิ้มๆ แบบที่พัทธ์ถลึงตามอง อีกอย่างน้ำเสียงที่ผมพูดก็เป็นเสียงปกติโต๊ะข้างๆ คงได้ยินเพราะผมแอบได้ยินเสียงวี้ดว้ายอีกแล้ว
"กินเข้าไปเลยครับ สั่งมาแล้วก็กินเข้าไปเลย" พัทธ์ตักขนมเค้กก่อนจะป้อนผมแบบความรุนแรงระดับที่เรียกกว่ายัดให้มากกว่า
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะเลิกแกล้งคนขี้เขินเพราะเดี๋ยวแกล้งมากๆ จะกลายเป็นโดนงอนไปเสียก่อน หันมามองเจ้าตัวเล็กที่นั่งข้างๆ ก็ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากจิ้มแพนเค้กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
"อร่อยไหมครับน้องกันต์" ผมถามพร้อมกับเช็ดมุมปากที่เปื้อนให้
"อร่อยครับ พ่อคินๆๆ ไว้พ่อคินทำแบบนี้ให้น้องกันต์หม่ำได้ไหม น้องกันต์อยากหม่ำฝีมือพ่อคิน" น้องกันต์วางช้อนแล้วหันมาจับแขนผมเขย่าอ้อน
"ได้สิครับ เอาไว้พ่อคินจะทำคุณหมีแพนเค้กให้หม่ำเนอะ"
น้องกันต์ร้องเย้เสียงดังอย่างดีใจพร้อมกับหันไปคุยกับคุณมัมของเขาว่าผมสัญญาว่าจะทำแพนเค้กคุณหมีให้หม่ำ หลังจากที่เราจัดการกับของหวานเสร็จเรียบร้อยผมก็พาน้องกันต์ลงไปเลือกตุ๊กตาหมีที่ชั้นล่าง
"น้องกันต์ชอบตัวนี้ไหมครับ ขนสีเข้มหน่อยจะได้ไม่เลอะ" พัทธ์หยิบตุ๊กตาหมีสีมีที่ขนสีน้ำตาลเข้มหน้าตาน่ารักมาให้น้องกันต์ที่ตอนนี้ยืนยิ้มแป้นมองตุ๊กตาหมีรอบตัว
เจ้าตัวเล็กหันไปตามเสียงเรียกของพัทธ์ก่อนจะยื่นมือไปขอตุ๊กตาที่พัทธ์ถืออยู่เอามาดู ผมยืนมองแม่ลูกช่วยกันเลือกตุ๊กตายิ้มๆ เห็นแล้วก็มีความสุขอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มาแอบถ่ายสองคนนั้นเอาไว้ ถ่ายเอาไว้เสียหลายรูปเลยครับ
"พ่อคินฮะ น้องกันต์ขอตัวนี้นะ" น้องกันต์วิ่งมาหาผม ผมเลยเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมก้มมองเจ้าตัวเล็กที่ชูตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเข้มตัวที่พัทธ์หยิบมาให้ผมดู
"ได้สิครับ เอาตัวนี้เนอะเดี๋ยวพ่อคินพาไปจ่ายเงินนะครับ" ผมจูงมือน้องกันต์ที่กอดเจ้าตุ๊กตาหมีเอาไว้แน่นไปหาพนักงานของร้านแล้วจัดการจ่ายเงินค่าตุ๊กตา ส่วนเจ้าตุ๊กตาหมีน้องกันต์เขากำลังเห่อครับขออุ้มเอาไว้ดูแล้วน่ารักดี
เจ้าตัวเล็กวิ่งกอดตุ๊กตาไปหาพัทธ์ที่ยืนรออยู่พร้อมกับอวดใหญ่ทั้งๆ ที่ตัวนั้นก็เป็นพัทธ์เองนั่นแหละที่เลือกให้
"พัทธ์อยากไปไหนไหมครับ พี่อยากจะไปซื้อของสดสักหน่อยใกล้หมดแล้วด้วย" ผมเดินไปถามพัทธ์ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้อยากจะไปไหนเป็นพิเศษเราสามคนก็เลยเดินกลับเข้าไปที่พารากอนอีกรอบ
"พี่คินครับเดี๋ยวพัทธ์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับพี่คินเข้าไปซื้อของในมาร์เก็ตก่อนเลยก็ได้ครับเดี๋ยวพัทธ์โทรหาอีกที"
"โอเคครับ ถ้าหาไม่เจอก็โทรมานะครับ" ผมพูดกับพัทธ์ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มแล้วพยักหน้าให้ก่อนจะเดินแยกไปอีกทางผมเลยจูงมือน้องกันต์เข้าไปในมาร์เก็ตที่อยู่ชั้นล่าง เดินไปเข็นรถเข็นออกมาแล้วอุ้มน้องกันต์ให้ขึ้นไปอยู่บนรถเข็น
"น้องกันต์อยากหม่ำอะไรบ้างครับ พ่อคินจะได้ซื้อของไว้ถูก" ผมโน้มตัวลงไปถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งเป็นเด็กดีอยู่บนรถ
"ข้าวผัดคุณหมี แพนเค้กคุณหมี เยลลี่คุณหมี"
ผมหัวเราะเพราะแต่ละอย่างที่พูดออกมามีแต่คุณหมี คุณหมีเต็มไปหมด "หม่ำแต่คุณหมีนะเรา เดี๋ยวคุณหมีกลัวแย่เลยเราเอาแต่หม่ำเขา"
พอผมพูดแบบนั้นน้องกันต์ก็หน้าหงอยลงไปทันที "คุณหมีจะโกรธน้องกันต์หรอครับ..."
ถ้าพัทธ์อยู่ผมคงโดนตีไปแล้วที่ไปแกล้งลูกแบบนี้ ผมหัวเราะอีกรอบเลื่อนมือไปบีบแก้มนิ่มๆ นั้นอย่างมันเขี้ยว "พ่อคินล้อเล่นครับ คุณหมีไม่โกรธหรอก"
"พ่อคินอ่ะแกล้งน้อง..." น้องกันต์ทำแก้มป่องพองลมอย่างน่ารักเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มๆ ขาวๆ นั้น ผมเดินเลือกทั้งของใช้ อาหารแห้ง อาหารสดใส่รถเข็นไปๆ มาๆ ใช้เวลาไม่นานของก็แทบจะเต็มรถอยู่แล้ว
"คิน..." ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง "คินจริงๆ ด้วยไม่ได้เจอตั้งนานสบายดีไหม"
ผมยิ้มเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียกผม เธอเดินเข้ามาหาเมื่อแน่ใจว่าผมใช่คนที่เธอคิดจริงๆ "แพรวาไม่เจอกันนานเลยนะ"
แพรวาเป็นเพื่อนในคณะของผมครับแม้จะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันแต่ก็สนิทสนมในระดับหนึ่งเพราะผมกับแพรวาเคยคุยๆ กันมาก่อน เมื่อก่อนเธอเป็นคนสวยยังไงตอนนี้ก็ยังสวยอยู่แบบนั้น
"ตอนนี้คินทำอะไรอยู่เราพึ่งกลับมาจากต่างประเทศไม่ได้ติดต่อเพื่อนคนไหนเลย" แพรวาถาม หลังจากที่เรียนจบเธอก็ไปต่างประเทศเห็นว่าไปเที่ยวก่อนจะตัดสินใจเรียนต่อที่นู้นเลย ซึ่งผมก็รู้แค่นั้นเพราะว่าผมกับเธอก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยที่รู้นี่ก็รู้มาจากพวกเพื่อนในกลุ่มเคยพูดถึงเฉยๆ
"อ๋อ... เราไปดูแลร้านขนมของพ่อกับแม่แทนแล้วน่ะ"
"จริงหรอ แถวไหนหรอว่างๆ เราจะแวะไป" แพรวารีบถามทันทีซึ่งผมก็ตอบไปอย่างไม่คิดอะไรดีเสียอีกจะได้มีลูกค้าเพิ่ม "แล้วนี่คินมาทำอะไรหรอ"
"พ่อคิน... โบว์คุณหมีหลุด" ผมยังไม่ได้ทันได้ตอบแพรวากลับไปเสียงน้องกันต์ก็ดังขึ้นเสียก่อนผมเลยเดินไปหาน้องที่ยังนั่งอยู่ในรถเข็นก่อนจะหยิบตุ๊กตามาผูกโบว์ให้ใหม่
"นี่ครับพ่อคินผูกให้แล้วอย่าดึงเล่นอีกนะเด็กซน อยากได้อะไรอีกไหมครับหือ" ผมส่งตุ๊กตาที่ผูกโบว์แล้วเรียบร้อยให้กับน้องกันต์พร้อมถาม
เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าไปมาพร้อมกับยิ้มให้ ผมหันไปหาแพรวาอย่างนึกขึ้นได้ว่าเธอยังอยู่ "เมื่อกี้แพรวาถามเราว่าอะไรนะ"
"เออ... ลูกของคินหรอ..." แพรวามองน้องกันต์กับผมสลับกันก่อนจะถาม
"อืม ลูกเราเองแหละ น้องกันต์ครับสวัสดีอาแพรวาก่อนครับ" ผมหันไปบอกน้องกันต์ที่เงยหน้าขึ้นมองซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ว่านอนสอนง่ายยกมือไหว้แพรวาทันที
"เราไม่คิดว่าคินจะมีลูกโตขนาดนี้แล้ว" แพรวาที่รับไหว้น้องเสร็จหันมาหาผม พอผมจะตอบน้องกันต์ก็ดึงแขนดึงเสื้อผมใหญ่จนต้องหันไปมองแต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ทำหน้ายุ่งๆ แทน
"ไม่ซนนะครับเดี๋ยวพ่อคินคุยกับเพื่อนแปบนึงนะ" ผมพูดกับน้องกันต์ก่อนจะหันมาหาแพรวาอีกรอบ "ก็... ประมาณนั้นแหละ"
แพรวาพูดอะไรออกมาอีกรอบแต่ผมไม่ทันฟังเพราะเห็นพัทธ์เดินมาทางนี้พอดีผมเลยหันไปเรียกเจ้าตัวที่เดินหาผมกับน้องกันต์อยู่
"พี่คิน... อยู่นี่เอง..." พัทธ์เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับยิ้ม
"ทำไมไม่โทรหาพี่ละครับเดินหาทำไมละ" ผมยิ้มยกมือขึ้นวางบนหัวของพัทธ์แล้วจับโยกไปมา
"คิน!"
พัทธ์"คิน!"ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อพี่คินที่ดังขึ้นเหมือนกับจงใจเรียกความสนใจ ผมหันไปมองพร้อมกับพี่คินตอนแรกที่เดินเข้ามาบอกตรงๆ ว่าผมไม่ทันสังเกตว่าพี่คินกำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนนี้ เธอสวยมากจริงๆ ทั้งใบหน้าทั้งรูปร่างหน้าตา
"ขอโทษทีแพรวา ว่าแต่มีอะไรอีกไหมพอดีเราต้องกลับแล้วละ" พี่คินพูดกับเธอ ชื่อแพรวานี่เอง
"ก็..." เธอเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดก่อนจะเดินมาจบแขนพี่คินแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา "เราขอเบอร์คินหน่อยสิ เราพึ่งกลับมาแล้วยังเปลี่ยนเบอร์เลยด้วยไม่มีเบอร์เพื่อนเก่าเลยแล้วเผื่อวันไหนเราอยากไปร้านคินเราจะได้โทรถามทางได้ไง"
ผมขยับตัวถอยออกมายืนข้างรถเข็นแล้วหันไปสนใจน้องกันต์แทนแต่หูก็ฟังสองคนนั้นไปด้วย "ได้สิ" พี่คินตอบเธอไปแบบนั้นผมหันไปมองก็เห็นว่าพี่คินหยิบโทรศัพท์ของคุณแพรวามากดเบอร์ลงไป ไม่รู้ทำไมในใจผมรู้สึกไม่ชอบยังไงก็ไม่รู้สิ
ได้ยินคุณแพรวาบอกว่าพึ่งกลับมาแล้วก็เปลี่ยนเบอร์คงจะเป็นไปได้ว่าพึ่งกลับมาจากต่างประเทศแล้วดูแล้วก็คงจะเป็นเพื่อนของพี่คิน เพื่อนกันขอเบอร์กันไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย
แต่ทำไมต้องจับแขนพี่คินด้วยล่ะ!ผมขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจ พอหันไปมองทีไรคุณแพรวาก็จับแขนพี่คินไม่ปล่อยสักที "มัม... คิ้วขมวด"
ผมสะดุ้งเมื่อน้องกันต์ยืนในรถเข็นแล้วยื่นมือมาจิ้มที่ระหว่างคิ้วของผมแถมยังทำหน้าทำตาเคร่งเครียดอีกตั้งหาก ใครสอนให้ทำหน้าแบบนี้กันนะ ผมยิ้มให้น้องกันต์ก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มที่หว่างคิ้วของน้องบ้าง "ไม่คิ้วขมวดแล้วครับ เนอะ"
"มัม... น้องกันต์อยากกลับแล้วอะ" น้องกันต์ทำแก้มป่องโน้มตัวมากอดรอบคอผมเอาไว้
"รอเดี๋ยวนะครับพ่อคินคุยธุระอยู่" ผมบอกกับน้องกันต์ที่ยังคงทำแก้มป่องอยู่ลูบผมเจ้าตัวเล็กให้อารมณ์ดีขึ้น
"พ่อคิน... น้องกันต์อยากกลับแล้ว" น้องไม่สนใจที่ผมพูดเลยครับเพราะหันไปตะโกนเรียกพี่คินเสียงดังลั่นผมตกใจรีบยกมือปิดปากน้องทันที
"น้องกันต์ไม่เอาครับไม่ดี เดี๋ยวโดนพ่อคินดุนะครับ" ผมอุ้มน้องกันต์เอาไว้พลางหันมองคนที่โดนน้องกันต์เรียก พี่คินกับคุณแพรวาหันมามองสีหน้าพี่คินปกติแต่สีหน้าของคุณแพรวาดูจะไม่ชอบใจยังไงชอบกล ผมก้มหัวเป็นเชิงขอโทษให้คนทั้งสอง
"เราต้องกลับแล้วแพรวา" พี่คินหันไปพูดกับเธอก่อนจะเดินมาหาผมกับน้องกันต์แล้วเรียกคนที่เอาหน้าซุกกับไหล่ผมเอาไว้ "น้องกันต์ครับ..."
น้องกันต์เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิดคงรู้ตัวว่าตะโกนแบบนั้นมันไม่ดี พี่คินถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดเตือนน้องกันต์ "คราวหลังไม่ทำแบบนี้นะลูกมันไม่ดีนะครับ"
"น้องกันต์แค่อยากกลับบ้านแล้ว..."
"พ่อคินรู้ครับ แต่ทำแบบนี้คนจะว่าน้องกันต์ไว้คราวหลังไม่ทำนะครับ มันไม่ดีนะ"
ผมฟังพี่คินสอนน้องแล้วก็อดนึกหงุดหงิดไม่ได้
"แล้วทีตัวเองมัวแต่คุยกับผู้หญิงไม่เห็นจะสนใจลูกเลย""หือ?" พี่คินทำหน้างงก่อนจะหันมาหาผม "พัทธ์ว่าอะไรนะครับเมื่อกี้ พี่ไม่สนใจลูกหรอ"
ผมทำตาโตก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อกี้ผมแค่นึกในใจนะ ทำไมพี่คินถึงรู้ได้ละ "ป... เปล่าครับ ไปจ่ายเงินกันเถอะ" ผมพูดรัวเร็วก่อนจะรีบพาน้องกันต์เดินนำให้พี่คินต้องรีบเข็นรถเข็นตามทันที
ตั้งแต่จ่ายเงินจนกระทั่งขึ้นรถและตลอดทางจากห้างมาจนถึงคอนโดผมเอาแต่เม้มปากแน่นไม่พูดกับพี่คินแล้วพยายามสนใจน้องกันต์ตลอดทางแทน หน้ามันร้อนวูบๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอหลุดพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกไป
พี่คินเองก็คอยหันมามองผมและทำเหมือนจะคุยกับผมแต่ผมก็หันมาชวนน้องกันต์คุยแทนจนพี่คินไม่มีโอกาสได้พูด
"น้องกันต์วันนี้อาบน้ำกับมัมดีกว่าเนอะ" ผมบอกกับน้องกันต์ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้ารับผมทันที ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองแต่น้องกันต์ก็ดูเหมือนจะเมินพี่คินอยู่เหมือนกัน ถ้าเป็นปกติต้องร้องให้พี่คินมาอาบน้ำด้วยแล้วแต่คราวนี้ไม่เรียกแล้วยังจับมือผมจูงเข้าห้องน้ำอีกด้วย
"น้องกันต์เป็นอะไรครับ งอนอะไรพ่อคินหือ" ผมถามน้องกันต์ในระหว่างที่กำลังอาบน้ำให้น้อง
เจ้าตัวเล็กทำแก้มป่องพองลมทันทีที่ผมถามก่อนจะเข้ามากอดผมเอาไว้แล้วร้องอ้อน "ก็พ่อคินไม่สนใจน้องกันต์เลย เอาแต่คุยกับคุณคนนั้นอะ"
ผมหัวเราะก้มลงหอมแก้มนิ่ม "พ่อคินเขามีธุระครับ ไม่งอนพ่อคินเนอะ"
หลังจากที่อาบน้ำให้น้องกันต์เสร็จก็อุ้มเจ้าตัวเล็กที่พันผ้าซะกลมดิกออกจากห้องน้ำแล้วแต่งตัวให้ พี่คินเองก็นั่งอยู่บนเตียงนอนของน้องกันต์ "อย่างนั้นพี่คินแต่งตัวให้น้องกันต์ทีนะครับ ผมไปแต่งตัวก่อน" ผมพูดพร้อมกับส่งน้องให้พี่คินที่พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องของน้องกันต์เข้าห้องตัวเอง
"พัทธ์"
ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพี่คิน "แต่งตัวให้น้องกันต์เสร็จแล้วหรอครับ แล้วน้องละ"
"ดูโคนันอยู่ข้างนอกครับ ว่าแต่พัทธ์เถอะมัวแต่เหมออะไรอยู่ครับตั้งนานแล้วทำไมยังไม่แต่งตัวอีกผมก็ไม่เช็ดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" พี่คินพูดก่อนจะเดินมาใกล้ผมหยิบผ้าขนหนูในมือของผมขึ้นเช็ดผมให้
"พี่คุยกับน้องกันต์เจ้าตัวเล็กงอนพี่บอกว่าพี่ไม่สนใจ พัทธ์ก็บอกว่าพี่ไม่สนใจลูกเพราะคุยกับแพรวา" พี่คินพูดไปก็เช็ดผมให้ผมไปด้วย
"พี่คินดูสนิทกับเธอนะครับ" ผมพูด
พี่คินชะงักไปทันทีที่ผมพูดแบบนั้นก่อนที่เขาจะเช็ดผมให้ผมต่อ "ก็... ครับ แพรวาเป็นเพื่อนที่คณะพี่กับเขาเคยคุยๆ กัน"
คำว่า ‘เคยคุยๆ กัน’ ของพี่คินนี่หมายความว่ายังไง หมายถึงเคยคุยๆ กันเพราะเป็นเพื่อนร่วมคณะ หรือเคยคุยๆ กันในอีกความหมายหนึ่งกันแน่ "เคยคบกันหรอครับ"
"ก็ไม่ได้เป็นแฟนกันหรอกครับ ไม่ถึงขั้นนั้น"
"แล้วถึงขั้นไหนครับ" ผมรีบถามทันทีที่พี่คินพูดจบ รู้สึกแปลกๆ จริงๆ นะครับ เพราะตลอดเวลาที่รู้จักพี่คินมาจนกระทั่งคบกันผมยังไม่เคยเห็นพี่คินสนิทกับผู้หญิงคนไหน หรือมีใครเข้ามาหาพี่คินเลย
พี่คินผละออกมามองหน้าผม ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำหน้าแบบไหนอยู่แต่พี่คินดันยิ้มเสียอย่างนั้น
"หึงพี่หรอครับ""ค... ครับ? ป เปล่าสักหน่อย ผมไม่ได้หึง" ผมตอบก่อนจะหันหนีแต่ก็ถูกพี่คินกอดเอวเอาไว้ก่อน คนตัวสูงรั้งผมไปนั่งที่เตียงโดยให้ผมนั่งตัก
"พึ่งเคยเห็นพัทธ์หึงนะเนี่ย หึงแล้วน่ารักจัง"
"พัทธ์ไม่ได้หึงสักหน่อย ก็แค่สงสัยเอง" ผมทำหน้างอใส่ ใช่ ผมไม่ได้หึง ทำไมผมต้องหึงด้วยละ
พี่คินหัวเราะ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างแก้มผมแบบที่ผมขยับหลบทีไรก็ตามมาคลอเคลียตลอด "ไม่ได้หึงแล้วใครที่หาว่าพี่มัวแต่คนใจคนอื่นไม่สนใจลูก ไม่ได้หึงแล้วใครที่รีบถามเลยว่าพี่กับคนนั้นถึงขั้นไหนกันแล้ว ไม่ได้หึงแล้วเมื่อกี้ใครกันทำหน้างอใส่พี่"
"พัทธ์เปล่าสักหน่อย" ผมปฏิเสธ แต่ไม่รู้ทำไมถึงปฏิเสธได้ไม่เต็มเสียง
"หึหึหึ เด็กน้อยเอ๊ย... ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย"
"ผมไม่ใช่เด็กน้อยแล้วก็ไม่ได้หึงด้วย" ผมหันไปมองพี่คินแต่นั่นเหมือนเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดเพราะมันทำให้ผมเห็นสายตาที่พราวระยับของพี่คิน ทั้งเหมือนจะล้อเลียนแต่ก็เต็มไปด้วยความรักเช่นกัน ผมได้แต่เม้มปากตัวเองแล้วหันหน้าหนีแต่ก็ถูกเจ้าของตักที่ผมนั่งอยู่จับหน้าให้หันไปมอง
พี่คินมองสบตากับผม "พี่กับแพรวามันคืออดีตครับ ปัจจุบันแล้วก็อนาคตของพี่คือพัทธ์คนเดียวนะครับ"
"แสดงว่ายอมรับละสิว่าเคยๆ กับคุณแพรวา"
"หึหึหึ ครับพี่ยอมรับว่าเคยๆ กับเขาแต่มันก็แค่ระยะเวลาสั้นๆ ตอนนี้พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วครับ
"พัทธ์ก็... ไม่ได้อะไรสักหน่อย" ได้แต่พูดเสียงเบาแล้วหลบตาคนตรงหน้าที่เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
ผมยอมรับก็ได้ว่าหึง ถึงแม้จะรู้ว่าพี่คิดไม่คิดอะไรแต่มันก็อดหึงไม่ได้นินา..."ครับๆ พี่คินเชื่อหมดใจเลยครับว่าน้องพัทธ์ไม่ได้หึง ไม่ได้คิดอะไร" ผมทุบไหล่เขาไปทันทีที่มาพูดจาล้อเลียนผมแบบนี้
"ปล่อยพัทธ์เลยพัทธ์จะไปแต่งตัว พี่คินก็ออกไปอยู่กับลูกเลยครับ"
"นั่นสิ... พัทธ์ยังไม่ได้แต่งตัวนินา..." พูดจบพี่คินก็เอื้อมมือมากระตุกปมเชือกชุดคลุมอาบน้ำผมออกทันทีแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว
"พี่คิน! ไม่เล่นนะครับปล่อยพัทธ์เลยนะ" ผมดิ้นหนีทันทีแต่ก็สู้แรงคนที่ตัวโตกว่าไม่ได้สุดท้ายผมก็ถูกดเหวี่ยงให้นอนลงบนเตียงโดยมีพี่คินตามมาทับ
"วันนี้พัทธ์หึงพี่ด้วยน่ารักจริงๆ ทำตัวน่ารักแบบนี้เดี๋ยวพี่คินให้รางวัลนะครับ" ผมตาโตผลักอีกคนให้ลุกออกจากตัว "ไม่เอา พัทธ์ทำตัวไม่น่ารักไม่เอารางวัล"
"แต่พี่อยากให้รางวัลนิครับ" พูดไปก็เอามือมาลูบไล้ขาผมไปด้วย
"พ... พี่คิน น้องกันต์อยู่ข้างนอกนะครับ ไม่เล่นนะ" ผมขยับตัวหนีแต่คนตัวโตก็ตามมาไม่ลดละ
"พัทธ์ก็อย่าเสียงดังสิครับ อีกอย่างพี่ไม่ได้เล่นนะ มาเอารางวัลสำหรับคนน่ารักก่อน" พูดจบก็ก้มลงจูบปิดปากผมทันที มือทั้งสองข้างก็รั้งมือผมชูขึ้นเหนือหัวแล้วจับล็อคไว้แน่น ขาทั้งสองข้างก็กดทับที่ขาของผมเพื่อปิดกั้นหนทางหนีของผม
ต่อไปถ้าผมหึงผมจะไม่แสดงให้พี่คินเห็นแน่นอน หรือถ้าทำได้ผมจะไม่หึงพี่คินอีกแล้ว ถ้าหึงแล้วตัวผมจะเหนื่อยขนาดนี้... ผมไม่หึงก็ได้ครับ..."หึงพี่บ่อยๆ นะครับ พี่อยากให้รางวัลคนน่ารัก"************************************************
หึง... คุณมัมเขาหึงค่ะ พี่คินของเราก็นะดันชอบซะอย่างนั้น แหม... แต่คนนี้น่ะไม่ว่าคุณมัมจะทำอะไรพี่คินก็มองว่าน่ารักหมดทุกอย่าง จะทำหน้าปกติ หน้าสวย หน้างอ หน้าค้อน พี่คินเขาก็ชอบ ปล่อยคนหลงแฟนไปค่ะ 55555555555 ตอนนี้ดูเรื่อยๆ เนอะครอบครัวเขากำลังจะลงหลักปักฐานต้องเตรียมการกันก่อนแล้วเรื่องราวค่อยดำเนินต่อไปค่ะ ฮี่... หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะคะถึงมันจะเรื่อยๆ เนิบๆ ก็เถอะค่ะ
เจอกันตอนหน้านะคะ คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ ฟางเข้าไปส่องตลอดนะคะ แล้วจะแวะเข้าไปด้วยคุยค่ะ หรือไม่ก็ทักทายกันได้ที่ @Fangiily_GC นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808845 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก