น้องกันต์จัดให้ครั้งพิเศษ : วันแม่เสียงจากโทรทัศน์ดังอยู่ในห้องนั่งเล่นเป็นสัญญาณให้รู้ว่าเวลานี้เจ้าของห้องที่คอนโดแห่งนี้ยังไม่หลับ ร่างสูงของนคินทร์นั่งพิงโซฟาตัวใหญ่โดยมีคนรักนั่งพิงไหล่อยู่ส่วนลูกชายสุดที่รักนั้นหลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้วเพราะวันนี้ใช้พลังงานในการเล่นมากเกินไปหน่อย
"พัทธ์ครับวันอังคารพัทธ์ต้องไปงานที่โรงเรียนน้องกันต์หรือเปล่า" เสียงของนคินทร์เอ่ยถามให้คนที่กำลังสนใจโทรทัศน์เงยหน้าขึ้นมอง
"ไปครับพี่คินจะไปด้วยกันไหม" พัทธ์ถามกลับ ในวันอังคารที่จะถึงนี้ที่โรงเรียนอนุบาลของน้องกันต์จะมีจัดกิจกรรมวันแม่ซึ่งในวันนั้นทางโรงเรียนจะเชิญคุณแม่ของนักเรียนทุกคนไปร่วมงานโดยในงานก็จะมีการแสดงของเด็กๆ ด้วย
"ไปครับ" คินตอบพร้อมกับก้มลงมองคนที่เงยหน้าขึ้นมองมือหนายกขึ้นเกลี่ยแก้มใสเล่น "มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่าครับ"
พัทธ์ขยับตัวนั่งดีๆ พร้อมกับหันมามองคนอีกคน ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ มาให้แล้วจึงพูด "พี่คินนี่รู้ใจพัทธ์เสมอเลยนะครับ"
"มีเรื่องอะไรครับ เรื่องงานวันแม่ที่โรงเรียนลูกหรือเปล่า" คินหันไปหาพร้อมกับถาม
คนตรงหน้าพยักหน้ารับก่อนที่จะโดนอีกคนรั้งให้มาซบอยู่กับไหล่ "พัทธ์กังวลครับ น้องกันต์โตขึ้นทุกวันถึงแม้ตอนนี้น้องกันต์จะยังไม่คิดอะไรแต่สักวันน้องกันต์คงถามว่าทำไมแม่ของน้องกันต์ถึงเป็นผู้ชาย ใครจะมองลูกยังไง แล้วที่สำคัญพัทธ์กลัวครับ กลัวว่าลูกจะรับไม่ได้"
ร่างในอ้อมแขนของคินกำลังสั่นแม้จะไม่มีน้ำตาแต่เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าพัทธ์กำลังหวั่นไหวและกลัวมากจริงๆ ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังบางนั้นแผ่วเบาจนร่างที่กำลังสั่นอยู่ค่อยๆ สงบลง คินกอดกระชับร่างของพัทธ์แน่นขึ้นจนแทบจะขึ้นมาเกยอยู่บนตักเสียงทุ้มนุ่มลึกพูดดังอยู่ข้างหู
"พัทธ์เป็นทั้งแม่แล้วก็พ่อที่ดีมากแล้วรู้ไหมครับ เรื่องแบบนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนเราต้องค่อยๆ พูดแล้วก็ค่อยๆ สอนน้องกันต์นะครับ น้องกันต์เป็นเด็กดีพี่เชื่อว่าน้องกันต์จะต้องเข้าใจและยอมรับได้ไม่ต้องห่วงนะครับ" ฝ่ามือหนาที่อบอุ่นเสมอยังคงลูบหลังอยู่ "พี่เองก็จะช่วยพัทธ์สอนและอยู่ข้างๆ พัทธ์นะครับ"
คนในอ้อมกอดได้แต่ยกมือขึ้นกอดตอบซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง ริมฝีปากปรากฏเป็นรอยยิ้มแม้ว่าคินจะไม่เห็นก็ตาม "ขอบคุณพี่คินนะครับ เราจะช่วยกันสอนแล้วก็ดูแลน้องกันต์ไปเรื่อยๆ นะครับ"
"สัญญาครับ" คำสัญญาที่ย้ำมาให้มั่นใจพร้อมกับสัมผัสที่ข้างขมับให้นนทพัทธ์ยิ้มมากขึ้น
"ขอบคุณครับพี่คิน ขอบคุณมากนะครับ"
"ยินดีครับ ไปนอนกันดีกว่าดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก" คินดันร่างอีกคนออกห่างยกมือขึ้นเกี่ยวปอยผมที่ปรกหน้าขึ้นทัดหูให้ มองสบตาคนตรงหน้าด้วยความรัก "คืนนี้ไปนอนกับน้องกันต์กันดีไหมครับ"
พัทธ์พยักหน้ารับก่อนที่จะร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ก็โดนอุ้ม ร่างสูงช้อนร่างของคนรักที่ดูเหมือนว่าน้ำหนักจะลดลงนิดหน่อยขึ้นก่อนจะพาตรงไปยังห้องนอนของน้องกันต์ "พัทธ์ผอมลงหรือเปล่า"
คนถูกอุ้มส่ายหน้าไปมาทั้งๆ ที่แก้มสองข้างเปลี่ยนสี "ป... เปล่าสักหน่อยครับ"
"สงสัยพี่ต้องขุนให้น้ำหนักขึ้นกว่านี้แล้วชักจะผอมไปแล้วนะกอดแล้วเดี๋ยวไม่เต็มไม้เต็มมือ อ๊ะๆๆ อย่าตีนะเดี๋ยวตกไปละเจ็บตัวแย่" คินพูดก่อนจะรีบแย้งเมื่อเห็นคนรักตั้งท่าจะทำร้ายร่างกายกัน
ร่างของพัทธ์ถูกวางลงบนเตียงนอนกว้างของน้องกันต์ที่ตอนนี้เจ้าของเตียงนอนกอดตุ๊กตาหมีหลับสนิทไปนานแล้ว คินจัดการห่มผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงเอื้อมมือไปจับมือของพัทธ์เอาไว้พร้อมกับกอดเจ้าตัวเล็กไปในตัว
"ฝันดีนะครับพัทธ์"
"ฝันดีครับพี่คิน"
.
.
.
.
ในเช้าวันอังคารพัทธ์ปลุกเจ้าตัวเล็กขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดราชประแตนที่ทางโรงเรียนให้ใส่เนื่องว่าวันนี้จะมีจัดงานวันแม่ที่โรงแรง น้องกันต์ที่อยู่ในเสื้อราชประแตนสีขาวแขนยาวกระดุมทองกับโจงกระเบนสีฟ้าวิ่งกอดตุ๊กตาหมีไปหาพ่อคินในห้องครัว
"พ่อคินคร้าบบบบบ" น้องกันต์ส่งเสียงเรียกก่อนที่จะเดินเข้าไปถึงตัว
"โฮ... ลูกชายของพ่อคินหล่อที่สุดเลยครับ" นคินทร์หันมาหาลูกชายก่อนจะรับน้องกันต์ที่วิ่งเข้ามาหามากอดเอาไว้แล้วอุ้มขึ้นให้เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจ
"หล่อเหมือนพ่อคินเลย อิอิ" น้องกันต์หัวเราะคิกคักเมื่อโดนคนเป็นพ่อจับหอมแก้มซ้ายขวาไม่มีหยุด
"เข้าใจพูดนะเรา พูดดีแบบนี้พ่อคินมารางวัลให้วันนี้มีข้าวขาวคุณหมีกับไก่เทอริยากิด้วยนะครับ แบบที่น้องกันต์เคยไปหม่ำๆ ที่ร้านวันนั้น" คินพูดก่อนจะอุ้มน้องกันต์ให้นั่งรอที่โต๊ะก่อนจะเดินไปยกจานข้าวที่จัดไว้อย่างสวยงามมาให้ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่พัทธ์เดินเข้ามาพอดี
"พัทธ์ก็ได้ข้าวขาวคุณหมีด้วยหรอครับ" พัทธ์ทักเมื่อเห็นจานอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าตัวเองทุกอย่างเหมือนกับจานของน้องกันต์ทั้งหมด
"ใช่ครับของคุณมัมกับของน้องกันต์" คินพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มทั้งสองคนอีกรอบแล้วจึงเดินไปนั่งอีกฝั่งเพื่อจัดการมื้อเช้าของตัวเอง
หลังจากที่มื้อเช้าจบลงพัทธ์ก็พาน้องกันต์ไปใส่ถุงเท้า รองเท้าส่วนคินก็เดินนำจานไปล้างก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถของตัวเองมาถือเอาไว้ วันนี้เขาตั้งใจจะไปร่วมงานวันแม่ที่โรงเรียนของน้องกันต์กับพัทธ์ด้วย
รถบีเอ็มดับเบิลยูของนคินทร์ขับออกจากคอนโดหรูที่นั่งข้างคนขับมีคนรักนั่งอยู่พร้อมกับลูกชายที่กำลังส่งเสียงพูดคุยแจ้วๆ ให้ฟังว่าวันนี้จะต้องทำอะไรบ้างโดยมีคนเป็นแม่นั่งฟังแล้วก็ตอบรับตามตลอด ส่วนคินก็ทำเพียงแค่หันมองและหัวเราะบ้างเป็นครั้งคราว
คินนำรถไปจอดไว้ที่ร้านของตัวเองเพราะยังไงร้านของเขาก็อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนอยู่แล้วก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินไปที่โรงเรียนอนุบาลซึ่งวันนี้คึกคักและคนเยอะกว่าทุกวัน เหล่าคุณแม่ของเด็กๆ ต่างก็ยิ้มและหัวเราะเมื่อได้เห็นว่าลูกของตัวเองต้องทำอะไรบ้าง
พัทธ์กับคินยืนอยู่ด้านข้างสนามที่มีหลังคาคลุมในขณะที่น้องกันต์และเด็กคนอื่นๆ กำลังเข้าแถวยืนเคารพธงชาติกันอยู่จนกระทั่งเมื่อเข้าแถวเสร็จคุณครูประจำชั้นก็เดินนำนักเรียนห้องของตัวเองเข้าไปในหอประชุมและเชิญคุณแม่รวมไปถึงคุณพ่อเข้าไปด้วย
"ได้เวลาแล้วนะครับ" นคินทร์หันมาหาคนข้างๆ ตัวที่ยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ
"พี่คิน..."
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ น้องๆ บางคนคุณพ่อเขาก็ยังมาแทนเลยพัทธ์ไม่ต้องกังวลไปนะครับ ใครจะมองอย่างไรก็ปล่อยเขาไปทุกอย่างมันอยู่ที่ใจของเราเอง เรารู้ดีว่าอะไรเป็นอะไรแค่นั้นก็พอแล้วครับ พี่เชื่อว่าถ้าพี่สาวพัทธ์รู้เขาก็ยินดีและดีใจนะที่พัทธ์มายืนอยู่ตรงนี้ คอยดูแลน้องกันต์ให้" นคินทร์พูดกับคนข้างๆ ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มนั้นเบาๆ
"พัทธ์คือคนที่สมควรและเหมาะสมที่สุดที่จะไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นครับ"คนตัวเล็กกว่าถอนหายใจออกมาก่อนจะเงยหน้าส่งยิ้มให้กับคนรัก "ครับพี่คิน ขอบคุณพี่คินนะครับ"
คินไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่เลื่อนมือไปจับมือของพัทธ์เอาไว้พร้อมกับจับจูงให้คนตัวเล็กกว่าเดินตามเข้าไปที่หอประชุม ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่นั้นเต็มไปด้วยเก้าอี้สำหรับคุณแม่ที่มาร่วมงานส่วนบรรดาคุณพ่อก็ยืนมองอยู่ด้านข้าง พัทธ์หันมามองคนรักอีกรอบก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของตนที่คุณครูจัดเอาไว้ให้เรียงตามห้องซึ่งก็อยู่ริมทางเดินด้านข้างพอดีคินจึงเดินไปนั่งที่พื้นอยู่ข้างๆ แม้จะมีหลายสายตาที่มองมาแต่พัทธ์ก็ไม่ได้สนใจ เพราะก็เหมือนกับที่คินพูดทุกอย่างมันอยู่ที่ใจของเรา เรารู้ของเราว่าอะไรเป็นอะไรเราไม่สามารถห้ามความคิดหรือเที่ยวไปประกาศความจริงให้ใครรู้ได้
การแสดงของเด็กมีขึ้นในเวลาต่อมามีทั้งแสดงละครเวที เต้นประกอบเพลงรวมไปถึงรำไทยด้วย น้องกันต์เองก็ได้ร่วมแสดงด้วยโดยเจ้าตัวเล็กได้แสดงละครเวทีได้บทเด่นด้วยซึ่งเจ้าตัวก็เอามาอวดทั้งคุณมัมและพ่อคินเสียเป็นเดือนๆ
คินยกโทรศัพท์ขึ้นอัดวิดีโอในขณะที่น้องกันต์กำลังแสดงละครอยู่บนเวที ตอนแรกใส่ชุดราชประแตนมาเสียหล่อแต่ตอนนี้หล่อยิ่งกว่าเพราะเจ้าตัวเล็กใส่ชุดเจ้าชายมีทั้งมงกุฎและดาบปลอบเหน็บอยู่ข้างเอว การแสดงดำเนินไปกว่าครึ่งชั่วโมงก็จบลงน้องกันต์เดินกลับเข้าไปด้านหลังเวทีแล้ว และการแสดงอื่นๆ ก็ออกมาทำการแสดงต่อ
จนกระทั่งการแสดงจบลงคุณครูที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรก็ขึ้นไปพูดบนเวทีถึงงานในวันนี้ก่อนที่เหล่าเด็กๆ จะเดินออกมาจากหลังเวทีอีกรอบแล้วลงมาด้านล่างเพื่อไปหาคุณแม่ของตัวเอง
น้องกันต์ที่กลับมาใส่ชุดราชปะแตนเหมือนเดิมแล้วส่งยิ้มกว้างมาแต่ไกลในขณะที่เดินเรียงแถวมาหาพัทธ์และคินที่นั่งรออยู่ในมือเจ้าตัวเล็กมีพวงมาลัยดอกมะลิอยู่ หลังจากที่เด็กทุกคนมาอยู่หน้าคุณแม่ของตัวเองแล้วคุณครูก็พูดต่อ
"มัม... น้องกันต์รักมัมนะครับ" น้องกันต์พูดพร้อมกับยื่นพวงมาลัยในมือให้พัทธ์ที่ยื่นมือมารับก่อนที่น้องกันต์จะก้มลงกราบที่ตัก
"มัมก็รักน้องกันต์ครับ รักมากที่สุดเลยนะ" เสียงของพัทธ์สั่นแต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้มือบางลูบผมนุ่มของน้องกันต์ก่อนจะรั้งร่างเล็กนั้นมากอด
"น้องกันต์ก็รักมัมที่สุดเลย ฟอด!" พูดจบก็ยืดตัวขึ้นหอมแก้มมัมไปเสียฟอดใหญ่แบบที่พัทธ์เองก็หอมแก้มคืนเช่นกัน
พัทธ์ที่กำลังกอดน้องกันต์เอาไว้หันมามองคนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างๆ ไม่ไปไหนก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าคินกำลังส่งยิ้มให้ตัวเองอยู่ มือของคินเอื้อมมือไปเกลี่ยน้ำตาที่คลอหน่วงอยู่บริเวณหางตาของพัทธ์ออกก่อนจะเลื่อนไปลูบผมของพัทธ์และน้องกันต์
"คุณมัมขี้แย" นคินทร์เอ่ยกระเซ้าแหย่คนรักที่นั่งกอดน้องกันต์เอาไว้ไม่ปล่อยตั้งแต่ออกจากหอประชุม
ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนย้ายมานั่งเล่นกันที่สวนข้างโรงเรียนที่มีต้นไม้ใหญ่เยอะให้ความร่มรื่น ดวงตาของพัทธ์ยังคงแดงก่ำเพราะเจ้าตัวพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนที่อุ้มท้องน้องกันต์มา แต่ความผูกผันนั้นมีมากเหลือเกิน สายใยรักของพัทธ์กับน้องกันต์ยิ่งกว่าแม่ลูกแท้ๆ กัน เพราะตั้งแต่เด็กที่พัทธ์เลี้ยงดูและให้ความรักกับลูกชายคนนี้
"คุณมัมขี้แย" เจ้าตัวเล็กที่นั่งตักพัทธ์เงยหน้าขึ้นมองแล้วพูดจาเลียนแบบคนเป็นพ่อพร้อมกับหัวเราะคิกคักเมื่อคินหันมายกนิ้วให้เป็นเชิงบอกว่าทำดีมากสุดท้ายก็เลยโดนคุณมัมค้อนใส่ไปทั้งพ่อทั้งลูก
"พัทธ์เปล่าเสียหน่อย..." แม้จะปฏิเสธแต่ดวงตาแดงๆ กับคราบน้ำตาที่หางตาก็ยังคงเป็นหลักฐานชั้นดีให้คนปากแข็งดิ้นไม่หลุด
นคินทร์รั้งคนข้างๆ เข้ามาใกล้เอื้อมมือไปจับมือของพัทธ์เอาไว้แน่น "พัทธ์เป็นแม่ที่ดีที่สุดรู้ไหมครับ"
"พี่คิน..."
"ใช่ไหมครับน้องกันต์ มัมของน้องกันต์ดีที่สุดเลยใช่ไหมครับ" คินก้มลงถามลูกชาย
น้องกันต์พยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่นก่อนจะยิ้มหวานให้ "ใช่ครับ มัมดีที่สุดเลย ดีที่สุดในโลกเลยโด้ยยยยย"
"น้องกันต์ของมัมก็เป็นเด็กดีที่สุดในโลกเลยครับ" พัทธ์กอดน้องกันต์
"น้องกันต์รักมัมนะครับ"
"มัมก็รักน้องกันต์ครับ"
"น้องกันต์รักมัมแล้วก็ต้องเป็นเด็กดีด้วยนะครับ" คินพูดกับน้องกันต์ "อย่าทำให้มัมเสียใจนะครับ เป็นเด็กดีแล้วก็เชื่อฟังมัมนะครับเข้าใจไหมคนเก่ง"
"เข้าใจครับ น้องกันต์จะเป็นเด็กดี มัมจะได้รักน้องกันต์เยอะๆ เนอะ"
พัทธ์หัวเราะก่อนจะหอมแก้มน้องกันต์ไปอีกรอบ
"แค่นี้มัมก็รักน้องกันต์ยิ่งกว่าอะไรแล้วครับ"************************************************
วันนี้วันแม่ค่ะ หลังจากที่บอกรักแม่กันไปแล้วก็มาอ่านน้องกันต์บอกรักคุณมัมกันบ้างเนอะ ตอนแรกคิดว่าจะแต่งไม่ทันเสียแล้ว สุดท้ายก็ยังทันนะเนี่ย ตอนนี้สั้นๆ นะคะเพราะเป็นการแต่งที่ใช้เวลาไม่นานแล้วก็ไม่ได้คิดพล็อตล่วงหน้าอัพอุ่นไอรักเสร็จก็มานั่งแต่งเลยค่ะ ตอนนี้เลยอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ก็พยายามมากค่ะ หวังว่าทุกคนจะชอบแล้วก็ยิ้มไปกับน้องกันต์นะคะ ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ ฟางเข้าไปส่องตลอดนะคะ แล้วจะแวะเข้าไปด้วยคุยค่ะ หรือไม่ก็ทักทายกันได้ที่ @Fangiily_GC นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808848 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก