น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 32พัทธ์"วันนี้พี่อาจจะไม่ได้เข้าร้านหรือไม่ก็เข้าไปตอนบ่ายๆ นะยังไงก็ฝากดูร้านด้วยนะ"
ผมขยับตัวด้วยความงัวเงียยังไม่อยากจะตื่นเลยแต่เพราะกลไกลของร่างกายทำให้ผมลืมตาขึ้นก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเมื่อขยับตัว
"พัทธ์เป็นยังไงบ้างเจ็บหรือ" เสียงทุ้มของพี่คินที่ดังอยู่ข้างเตียงเรียกให้ผมหันกลับไปมองก่อนจะส่งค้อนให้คนที่ทำให้ผมต้องมานอนแบ็บอยู่แบบนี้
"ลองเองไหมละครับ" อดไม่ได้ที่จะประชดออกไป
พี่คินหัวเราะก่อนขึ้นมากอดผมเอาไว้ "ขอโทษครับก็เมื่อวานพัทธ์ทำตัวน่ารักนี่นาพี่เลยอดใจไม่ไหวจัดเสียเต็มที่เลย"
"ใช่ซะที่ไหนกัน พี่คินแหละหื่น" ผมได้แต่บ่นอุบอิบ
"ก็พัทธ์หึงน่ารัก แถมยังทำตัวน่ารักอีกนี่นาพี่ก็เลยอยากให้รางวัลไงครับ" พี่คินพูดไปก็หอมแก้มผมไป หอมซ้ายหอมขวา หอมมันจะทั่วหน้า
"ฮือ... เมื่อคืนไม่พออีกหรือไงครับ ทั้งคืนแล้วนะ" ผมหันหน้าหนีขยับเพราะไม่สามารถขยับตัวได้มากแม้ว่ามันจะไม่เจ็บเหมือนครั้งแรกแต่จำนวนครั้งของเมื่อคืนก็ทำเอาผมปวดหนึบไปหมด
ส่วนเหตุผลที่ผมต้องมานอนไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ก็เพราะเมื่อวานที่ผมออกอาการหึงให้พี่คินเขาเห็น แล้วเขาดันมองว่ามันน่ารักมากจนอยากจะให้รางวัลซึ่งผมก็ไม่เห็นเข้าใจเลยว่ามันเกี่ยวกันตรงไหน
รอบแรกก็... ตอนที่ผมอาบน้ำเสร็จนั่นแหละครับทีแรกก็นึกว่ารอบเดียวแล้วจบกันที่ไหนได้... พอหมดรอบแรกพี่คินก็เดินออกจากห้องไปพาน้องกันต์เข้านอนแล้วพอกลับมาเข้ามาอีกรอบเท่านั้นแหละ ผมนี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเลย
"กับพัทธ์นี่ทั้งวันทั้งคืนก็ไม่พอครับ หึหึหึ""หื่น! หื่นที่สุดเลยพัทธ์ไม่คิดเลยนะว่าพี่คินจะเป็นคนหื่นแบบนี้" ผมใช้มือตีเข้าไปที่ไหล่ของเขาพร้อมกับดันร่างหนักๆ ที่โถมมานอนเกยผมไว้ออก
"ก็หื่นกับน้องพัทธ์คนเดียวนี่แหละครับ" พี่คินจับมือผมไว้ก่อนจะกดจูบลงบนฝ่ามือของผมให้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว
ผมย่นจมูกใส่พูดเปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะเข้าตัวผมไปมากกว่านี้ "กี่โมงแล้วครับ แล้วน้องกันต์ละครับ"
"สิบโมงกว่าแล้วครับพี่ไปส่งน้องเรียบร้อยแล้ว แล้วก็โทรไปบอกเลขาพัทธ์ให้แล้วว่าวันนี้พัทธ์ไม่ไปทำงาน" พี่คินพูดก่อนจะอุ้มผมขึ้นแล้วพาเดินเข้าไปในห้องน้ำบริการเปิดน้ำใส่อ่าง บีบยาสีฟันไว้ให้ อีกทั้งยังเตรียมผ้าขนหนูวางไว้ด้วย
"พี่คินทำพัทธ์เสียงาน"
"ขอโทษครับที่รัก คราวหลังพี่จะทำไม่เยอะแล้วกันเนอะพัทธ์จะได้มีแรงไปทำงาน" พี่คินตอบก่อนจะส่งแปรงสีฟันมาให้ผมที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า
"พี่คินควรพูดว่าจะไม่ทำแล้วดีกว่านะครับ"
"พี่พูดแบบนั้นไม่ได้หรอกครับเพราะพี่คงทำไม่ได้ อาบน้ำไหวใช่ไหมครับให้พี่ช่วยไหม" พูดไปก็หอมไป
ฮือ...จะหอมอะไรกันเยอะแยะ เขินนะครับไม่ใช่ไม่เขินผมพยักหน้ารับ "ไหวครับ พี่คินออกไปรอข้างนอกไป"
"หือ... ไม่เอาครับ พี่อยากดูพัทธ์อาบน้ำ"
แล้วเขาก็ทำตามที่พูดจริงๆ ครับไม่ยอมออกจากห้องน้ำผมไล่ยังไงก็ไม่ออกสุดท้ายก็เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ให้ตายสิ… พี่คินคิดว่าผมไม่อายใช่ไหมถึงได้มายืนมองผมอาบน้ำแบบนี้ถึงแม้ผมจะนั่งอาบน้ำในอ่างก็เถอะ
"หันไปเลย เลิกทำหน้ายิ้มๆ แบบนั้นแล้วมองพัทธ์ได้แล้วนะพี่คิน" ผมอยากจะสาดน้ำใส่เขาเสียจริง แต่ถ้าผมทำแบบนั้นตัวผมเองอาจจะไม่ปลอดภัยเพราะอย่างนั้นเลยได้แต่หันไปต่อว่าทั้งๆ ที่หน้าแดงก่ำ
พี่คินหัวเราะก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้จนผมต้องขยับตัวไปชิดขอบอ่างอีกฝั่ง "น้องพัทธ์กลัวพี่คินหรือครับ"
ผมทำหน้ามุ่ยเพราะเดี๋ยวนี้พี่คินชอบเรียกผมว่าน้องพัทธ์บอกว่าน่ารักดีเหมือนกับเรียกน้องกันต์ "เลิกเรียกพัทธ์ว่าน้องพัทธ์เลยนะครับ พัทธ์ไม่ใช่น้องกันต์เสียหน่อย"
"ก็ไม่ใช่ไงครับ เพราะพี่ไม่ได้มีอะไรกับน้องกันต์เหมือนที่มีกับน้องพัทธ์นี่ครับ""พี่คิน! ฮึ่ม… เลิกแกล้งพัทธ์ได้แล้วนะ"
"ไม่แกล้งก็ได้ครับ อย่าอาบน้ำนานนักนะเดี๋ยวจะไม่สบาย เดี๋ยวพี่ไปเตรียมมื้อเช้าให้นะครับ ฟอด!" พูดจบก็ก้มลงมาหอมแก้มผมอีกรอบแล้วก็ยอมเดินออกจากห้องน้ำไป
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมก็เดินเข้าไปในครัวเพราะได้กลิ่นอาหารลอยมาจากตอนแรกไม่หิวพอได้กลิ่นหอมๆ เท่านั้นแหละครับหิวขึ้นมาทันทีเลย
"พี่คินทำอะไรกินบ้างครับ" ผมเดินเข้าไปในครัวเบ้หน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บเสียด
พี่คินวางจานลงบนเคาน์เตอร์ในครัวก่อนจะเดินมาหาผม "มีคะน้าหมูกรอบผัดน้ำมันหอย ต้มจืดแล้วก็ไก่กระเทียมครับ หิวหรือยังนั่งรอก่อนแปบนึงนะพี่จะไปตักข้าวมาให้"
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารพี่คินเองก็เดินกลับไปยกกับข้าวแล้วก็ตักข้าวมาให้ ซึ่งก่อนจะเดินไปยกกับข้าวก็เดินมาหอมแก้มผมอีกรอบ
"ฮึ่ม... หอมแก้มผมจะครบร้อยรอบแล้วมั้งครับเช้านี้" ผมพูดพร้อมกับยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเองเอาไว้
"ก็พัทธ์น่ารักนี่ครับ"
"ไม่ให้หอมแล้ว" ผมทำหน้าบึ้งบอก
"หวงตัวหรือ หวงตัวใช่ไหม" พี่คินพูดก่อนจะก้มลงหอมผมไม่หยุดทั้งๆ ที่มือของผมยังกุมแก้มเอาไว้อยู่ "มันเขี้ยวจริงๆ เลย"
"อือ... พัทธ์ยอมแพ้แล้วก็ได้ หิวแล้ว... กินข้าวกันนะ"
คนตรงหน้ายอมหยุดแกล้งผมแต่ก็ไม่วายจุ๊บปากผมอีกรอบแล้วเดินไปยกจานข้าวมาให้ ผมกับพี่คินนั่งกินข้าวกันไปคุยกันไปมีบ้างที่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมจะหันมาแกล้ง
ผมยิ้ม
ผมหัวเราะผมรู้สึกชอบช่วงเวลาแบบนี้ ผมชอบเวลาอยู่กับพี่คินแบบนี้ เพราะผมรู้สึกว่าผมไม่ต้องแบกความเครียดจากการทำงานเอาไว้ ผมสามารถทำตัวเด็กๆ ได้ ผมสามารถอ้อนหรืองอแงได้ ผมสามารถทำนิสัยเอาแต่ใจได้
ผมรู้สึกว่าตัวเองย้อนกลับไปเป็นเด็กที่กำลังเริ่มรัก"พี่รู้สึกเหมือนย้อนกลับไปเป็นเด็กเลย" ผมหันไปมองเมื่อได้ยินพี่คินพูด
"ยังไงหรอครับ"
คนตรงหน้ายิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาบีบจมูกผมเล่น "ได้มานั่งแกล้งพัทธ์แบบนี้ไงครับ พี่น่ะก็อายุไม่น้อยแล้วนะ พอได้มานั่งกินข้าวไปคุยเล่นไปแบบนี้ก็เลยรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นตอนวัยรุ่น"
"อ๋อ... ก็พี่คินแก่แล้วนี่เนอะ" ผมยิ้มกว้างให้ก่อนจะถูกคนแก่จัดการรวบหัวรวบหาง เออ... ไม่ใช่สิ หมายถึงรวบไปกอด
"ว่าพี่แก่เหรอ ว่าพี่แก่นะแต่คนแก่คนนี้ก็ทำให้เด็กบางคนลุกจากที่นอนไม่ขึ้นได้นะครับ อยากจะลองไหมครับเด็กน้อย"
"ไม่เอาครับ ไม่เอาๆ พัทธ์พูดเล่นน่ะ หยอกเล่นหน่อยเดียวเอง" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้หวังจะให้พี่คินยอมปล่อยแต่สุดท้ายก็โดนคนแก่จับจูบอีกหลายรอบจนได้แต่นั่งซุกหน้ากับไหล่กว้าง
แล้วกว่าเราจะกินข้าวกันเสร็จก็เกือบเที่ยง ผมหนีคนแก่มานั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นปล่อยให้พี่คินล้างจานไป ผมละสายตาจากภาพบนจอมาที่โทรศัพท์ของพี่คินที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะแล้วขมวดคิ้วทันทีที่เห็น
'แพรวา'
แพรวา... ผู้หญิงคนเมื่อวาน
ผมไม่ได้ร้องบอกพี่คินแต่หยิบโทรศัพท์มาดูและปล่อยให้มันสั่นอยู่แบบนั้น รอบแรกสายตัดไปโทรศัพท์ในมือผมก็สั่นอีกรอบ
แพรวา : คินว่างไหม เราอยากไปหาคินที่ร้านเดี๋ยวเราแวะเข้าไปนะ
พอไม่มีคนกดรับเขาก็เปลี่ยนมาเป็นส่งข้อความแทน ผมขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจ นี่ผมกำลังหึงอีกแล้วใช่ไหมครับ
"สำรวจอะไรในโทรศัพท์พี่ครับ" ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงพี่คินดังอยู่ข้างหูจนเกือบจะเผลอทำโทรศัพท์หลุดมือโชคดีที่จับไว้ได้
"ป... เปล่าครับ ไม่ได้สำรวจเสียหน่อย" ผมพูดก่อนจะวางโทรศัพท์พี่คินเอาไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม
"หึหึหึ ครับๆ เดี๋ยวตอนบ่ายพี่จะเข้าไปที่ร้านหน่อยแล้วก็รอรับน้องกันต์กลับพัทธ์จะไปด้วยกันไหม" พี่คินย้ายตัวเองมานั่งข้างผมแล้วจับให้ผมลงนอนหนุนตักเขาไว้
ผมพยักหน้ารับ "ไปครับ พัทธ์ไปด้วยนะ"
"โอเคครับ อย่างนั้นนอนพักก่อนนะเดี๋ยวตอนบ่ายจะได้ไปกัน"
ผมพยักหน้ารับอีกรอบก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์พี่คินมาเล่น จะถือเอาไว้แบบนี้แหละพี่คินจะได้ไม่ต้องจับโทรศัพท์
ผมไม่ได้ร้ายนะ ก็แค่ไม่อยากให้คุยกับคุณแพรวาแค่นั้นเองผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่คินปลุกผมให้ตื่น "พัทธ์ครับบ่ายสองแล้วนะตื่นได้แล้วครับ"
ร่างของผมถูกยกจนลอยก่อนที่ผมจะลืมตาขึ้นเสียอีก "พี่คิน..."
"ห้ามงอแงนะครับ จะไปรับน้องกันต์กับพี่ไม่ใช่หรอลุกเลยครับ" ผมพยักหน้ารับกับคำพูดของพี่คินก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวลงจากตัวพี่คินแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ตอนก่อนจะหลับจำได้ว่านอนอยู่ข้างนอกนี่นา สงสัยพี่คินอุ้มเข้ามานอนในห้อง
ผมเดินไปล้างหน้าแล้วก็เปลี่ยนชุดใหม่ก่อนจะเดินออกไปหาพี่คินที่นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น ก่อนที่เราสองคนจะปิดห้องแล้วลงไปข้างล่าง วันนี้เอารถของผมไปใช้ครับ ถ้าเวลาไปไหนพร้อมกันหมดเราจะสลับรถใช้วันนี้รถผม พรุ่งนี้รถพี่คินแต่ถ้าต้องแยกกันไปก็รถตัวเองครับ
เพราะเวลานี้รถไม่เยอะเราจึงใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้านพี่คินยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าน้องกันต์จะเลิกเรียน
"พี่คินสวัสดีครับ / ค่ะ" พนักงานในร้านเอ่ยทักพี่คินก่อนจะเผื่อแผ่มาถึงผมด้วยซึ่งผมก็ทักทายกลับไป ทุกคนในร้านรู้กันหมดครับว่าผมกับพี่คินคบกัน เพราะพี่คินเป็นคนบอก
"เออ...พี่คิน พอดีว่ามีคนมาหาพี่คินอะครับ มารอนานแล้วผมบอกว่าวันนี้พี่คินจะเข้าบ่ายไม่ก็อาจจะไม่เข้าแต่เขายืนยันว่าจะรอ" เป้เดินมาพูดกับพี่คินแบบที่ผมฟังแล้วก็ขมวดคิ้วทันที
"ใคร?" พี่คินถามแต่ยังไม่ทันที่เป้จะได้ตอบก็มีเสียงของใครอีกคนแทรกมาก่อน
"คิน~ มาแล้วหรอ"
"แพรวา??"
(มีต่อค่ะ)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808831 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก