น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 33คินผมขับรถกลับมาที่คอนโดพลางเหลือบมองเด็กแสบที่นั่งเล่นอยู่กับน้องกันต์ที่เบาะข้างคนขับไปด้วยพลางนึกถึงวิธีลงโทษเด็กแสบที่แอบมาลบเบอร์ ลบข้อความในโทรศัพท์ของผม จริงๆ ไม่ได้โกรธหรอกครับ แค่อยากหาเรื่องลงโทษมากกว่า
เสียงแจ้งเตือนว่ามีข้อความเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นให้ผมหันหันไปมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางไว้ซึ่งพัทธ์เองก็หันมามองเหมือนกัน
"พัทธ์ดูให้หน่อยสิครับว่าใครส่งข้อความมา" ผมบอกซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับแล้วหยิบโทรศัพท์ผมไปกดดู "ว่ายังไงครับ"
"จดหมายขยะนะพี่คิน พวกโหลดนู้นโหลดนี่พัทธ์ลบทิ้งเลยแล้วกันนะครับ" พัทธ์ตอบ เป็นคำตอบที่ทำให้ผมแอบยิ้มขำเพราะตอนที่มองผมเห็นแล้วว่าเป็นชื่อของแพรวา แต่ไม่รู้ว่าส่งมาว่าอะไรเพราะไม่ทันอ่าน แต่ในเมื่อเด็กแสบบอกว่าเป็นจดหมายขยะ มันก็คงเป็นแบบนั้นแหละครับ
แสบจริงๆ เลยเด็กคนนี้ เห็นเงียบๆ แบบนี้แต่ก็แสบใช่ย่อยเลยนะ"ครับผม" ผมตอบรับก่อนจะเห็นว่าเจ้าตัวเขายิ้มพออกพอใจ เอาเถอะ... รอกลับถึงห้องก่อนเถอะจะลงโทษให้
ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดแล้วเดินตามพัทธ์ที่เดินจูงมือน้องกันต์ไปขึ้นลิฟต์ หยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังออกมาดูก่อนจะกดรับ ไอ้หมอชลโทรมา
"เออว่าไง... อยู่ห้องแล้วเพิ่งกลับมาถึง... เฮ้ย! ไอ้หมอ!!" ผมกรอกเสียงลงไปก่อนจะร้องออกมาเมื่ออีกฝ่ายกดตัดสายไปแล้วหลังจากที่โทรมาบอกความต้องการเสร็จเรียบร้อย
"มีอะไรเหรอครับพี่คิน" พัทธ์ที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมาถาม
"ไอ้หมอชลโทรมา มันบอกว่าเดี๋ยวมันกับคุณพฤกษ์จะเข้ามาหา จะมากินข้าวด้วย" ผมตอบก่อนจะเดินไปกดลิฟต์ให้ "พูดยังไม่ทันรู้เรื่องมันก็วางไปแล้ว ให้ตายสิ"
พัทธ์หัวเราะ "หมอชลนี่ตลกดีนะครับ พี่พฤกษ์คงมีเรื่องสนุกทุกวัน"
ผมส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดของพัทธ์ "น่าสงสารคุณพฤกษ์นะสิ อยู่กับมันมีแต่จะปวดหัว" พอผมพูดแบบนั้นพัทธ์ก็หัวเราะดังขึ้นอย่างขบขัน แต่ก็จริงอย่างที่ผมพูดนี่ครับ คุณพฤกษ์น่าสงสารที่ดันไปหลงตัวคบกับไอ้หมอชล
"น้องกันต์อยากดูโคนันใช่ไหมครับ เดี๋ยวมัมเปิดให้นะ" พัทธ์หันไปพูดกับน้องกันต์ก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปนั่งบนโซฟาส่วนตัวเองก็เดินไปเปิดโทรทัศน์ให้ ผมวางกระเป๋านักเรียนของน้องไว้บนตู้ใกล้ๆ กับประตูทางเข้าแล้วยืนกอดอกมองเด็กแสบ
"น้องกันต์ครับเดี๋ยวอาหมอชลกับอาพฤกษ์มา น้องกันต์คอยเปิดประตูให้หน่อยนะครับแต่ถ้าเป็นคนอื่นห้ามเปิดเด็ดขาดเลยนะ" ผมเดินเข้าไปบอกน้องกันต์ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้ารับ
"ครับพ่อคินนน"
"เก่งมากครับ เดี๋ยววันนี้พ่อคินจะทำขนมให้หม่ำนะครับ" ผมก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวเล็กก่อนจะหยิบกล่องเยลลี่ส่งให้เจ้าตัวเล็กไว้กินตอนดูโคนันก่อนจะดึงแขนเด็กแสบให้เดินมาด้วยกัน
"ด... เดี๋ยวครับพี่คิน จะไปไหนครับ"
"ลงโทษเด็กแสบครับ มากับพี่เร็ว" ผมพูดก่อนจะดึงพัทธ์ให้เดินตามเข้ามาในห้องนอนแล้วจัดการล็อคประตูเอาไว้เรียบร้อย
เดินตรงไปหาเด็กแสบที่ทำหน้าตื่นๆ อยู่ริมเตียง แหม... เข้าใจหาที่ยืนแหะ
ผมยิ้มเดินเข้าไปหาพัทธ์เรื่อยๆ จนเจ้าตัวคงรู้ตัวว่าไม่ปลอดภัยเลยหาทางหนีแต่ก็ไม่ทันหรอกครับเพราะผมก้าวขายาวๆ จนถึงตัวอีกคน ก้มลงไปหาคนที่ล้มลงนั่งบนเตียง "เด็กแสบวันนี้แอบลบข้อความออกจากโทรศัพท์ของพี่ใช่ไหมครับ"
พัทธ์ทำตาโตก่อนจะส่ายหน้าไปมา "เปล่านะ พัทธ์ไม่ได้ทำสักหน่อย พี่คินอย่ามามั่วนะครับ"
"แน่ใจหรือครับที่พูดแบบนี้น่ะ" ผมยิ้มโน้มลงไปหาจนพัทธ์ต้องเอนตัวหลบ ยกมือสองข้างยันไหล่ผมไว้และนั่นก็ทำให้เขาเอนล้มกับเตียงได้ง่ายขึ้นเมื่อผมไม่ขยับถอยและดันเขาลง
"พัทธ์... ก็"
"อย่างเมื่อในรถก็ด้วย พี่เห็นนะว่าแพรวาส่งข้อความมาหาพี่ แล้วทำไมเด็กแสบคนนี้ถึงบอกว่าเป็นจดหมายขยะครับ" ผมถามเห็นปลายจมูกโด่งๆ นั้นแล้วมันเขี้ยวจนต้องใช้ฟันขบเบาๆ ที่ปลายจมูกจนพัทธ์สะดุ้งเฮือก
"อยากอ่านก็ไม่บอก จะได้อ่านให้ฟัง" แต่ดูเหมือนเด็กแสบจะออกอาการ งอน นะครับตอนนี้
"งอนหรือครับ หึหึหึ พี่ไม่ได้ว่าสักหน่อย แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นเด็กแสบไปแล้วนะเรา" พูดแล้วก็หอมแก้มนิ่มนั้นไป
เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรครับอยู่ใกล้พัทธ์ไม่ค่อยได้ อยู่ใกล้ทีไรอยากกอด อยากจูบ อยากฟัดตลอดเลย
"ไม่ได้ว่าก็ปล่อยพัทธ์สิ เดี๋ยวหมอชลก็มาพี่คินไม่ต้องรีบไปเตรียมอาหารหรือไงกันครับ"
"ไม่ว่าครับ แต่พี่อยากจะลงโทษเด็กแสบของพี่สักหน่อย" ผมดันร่างของพัทธ์ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนห้อยขาอยู่ให้ขึ้นไปนอนบนเตียงทั้งตัวแล้วตามลงไปทับ
"อะไรกันอะพี่คิน ไม่เห็นเกี่ยวเลยอย่ามามั่วนะ พัทธ์ไม่ยอมหรอก อื้อ..." ตอนนี้ผมไม่อยากได้ยินเสียงพัทธ์แหะ... ผมเลยจัดการก้มลงไปจูบปิดปากสีสวยนั้นทันทีและผมก็รู้ดีว่าควรจะจูบเด็กแสบยังไงที่ทำให้เขายอม
ผมขบเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากของเขา ผละออกแล้วแนบจูบลงไปอีกรอบโดยไม่ได้มีการสอดแทรกปลายลิ้นแต่อย่างใด พัทธ์ชอบให้อ่อนโยนและจูบแบบไม่ลึกซึ้งแบบนี้เขาก็ชอบ เห็นได้จากตอนแรกที่มือสองข้างของเขาดันไหล่ของผมตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นโอบรอบคอผมเอาไว้แล้วเรียบร้อย
วิธีจัดการเด็กแสบ... ไม่ยากเลยครับ หึหึหึ
มือข้างหนึ่งของผมเลื่อนไปสัมผัสยอดอกของเขาเบาๆ ผ่านเนื้อผ้า กดปลายนิ้วหัวแม่มือลงกับหัวนมของเขาแล้วคลึงเล่นแค่นี้ผมก็ได้ยินเสียงเขาครางแผ่วในลำคอแล้ว
"เด็กแสบ..."
พัทธ์ปรือตาฉ่ำน้ำขึ้นมองผมและผมรู้สึกว่านั้นยิ่งเร้าอารมณ์ผมมากยิ่งขึ้นจนอดใจไม่ไหวต้องก้มลงไปป้อนจูบให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จัดการถอดเสื้อของพัทธ์แล้วก็ของตัวเองออก ก้มลงไปจูบทั่วแผ่นอกขาวๆ จนเจ้าของแผ่นอกนั้นสะท้านและส่งเสียงเหมือนกับถูกอกถูกใจ
และก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น...
ปัง! ปัง! ปัง!
"ไอ้คินนน หิวข้าวออกมาทำกับข้าวได้แล้ว หิวโว้ยหิว เข้าใจม้ายยยยย" ผมชะงัก พัทธ์เองก็สะดุ้งด้วยความตกใจตั้งท่าจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อมาใส่แต่ผมคว้าเจ้าตัวไว้ก่อน พยายามไม่สนใจเรียกรบกวนด้านนอกแล้วก้มลงจูบพัทธ์อีกรอบ
เสียงทุบประตูดังมาอีกระลอกพร้อมเสียงของไอ้หมอชลที่ตะโกนดังเข้ามา
"พี่คิน... พ พอได้แล้ว หมอชลกับพี่พฤกษ์ อื้ม... มาแล้วนะครับ" พัทธ์พูดเสียงสั่นเพราะผมยังไม่ยอมละริมฝีปากไปไหน
"อีกนิดนะครับ"
"แต่พี่คินครับ... หมอชล อ๊า... อยู่ข้างนอก"
เสียงทุบประตูดังมาเป็นรอบที่สามและผมเองก็เริ่มหงุดหงิดกับการขัดจังหวะของไอ้หมอสุดท้ายก็ยอมผละออกจากพัทธ์ไปกระชากประตูเปิดออกแบบไม่สนใจสักนิดว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพไหน
ชล"แฟนคร้าบบบบ ไปหาอะไรกินกันคร้าบบบ" ผมส่งเสียงเรียกคนที่เอาแต่นั่งทำงานไม่สนใจผมเลยสักนิด
"แฟนคร้าบบบบบ แฟน"
"ฟ..."
"เงียบ! ขอผมอ่านเอกสารเงียบๆ ก่อนได้ไหมคุณหมอชลธี" พฤกษ์หันมาพูดเสียงดุใส่ผม เสียงดุไม่พอยังจะมาทำหน้าดุใส่กันอีก แฟนผมนี่ดุชะมัดเลย
แต่อย่างผมน่ะหรือจะกลัว ไม่มีครับไม่มีกลัวแต่แค่ยอมนั่งอยู่เฉยๆ ก็แค่นั้นเองครับ "ก็ผมหิวนินา"
"เหลืออีกสามหน้า กรุณานั่งเงียบๆ ก่อนแล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน" เขาพูดแบบนั้นแล้วก็หันกลับไปอ่านเอกสารต่อผมเลยพยักหน้ารับแล้วก็เป็นเด็กดีนั่งเงียบๆ เล่นโทรศัพท์ของตัวเองไป
วันนี้ผมไม่มีเข้าเวรเลยตามพฤกษ์มาที่บริษัทแต่เช้าแล้วละครับ พอมาถึงเจ้าตัวก็เอาแต่ทำงาน ทำงานแล้วก็ทำงาน ตอนนี้เลยมาจนบ่ายแล้วเขายังไม่ยอมลุกจากโต๊ะเลยแฟนผมจะขยันไปไหน ข้าวก็ไม่กิน กินขนมปังไปนิดหน่อยเองเดี๋ยวสักวันได้กลายเป็นโรคกระเพาะแน่นอนเลย
ผมนั่งมองเขาอ่านเอกสารไปก็เอนตัวนอนไปกับโซฟาแล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พฤกษ์เดินมาปลุกผม
"หมอชลตื่นได้แล้วหิวไม่ใช่หรือไง" แรงเขย่าที่แขนทำให้ผมลืมตาขึ้นมองพฤกษ์ยืนอยู่ข้างโซฟาพร้อมกับก้มลงมาปลุกผมที่กำลังนอนอยู่
"ทำงานเสร็จแล้วหรือครับ" ผมร้องถามพร้อมกับขยับตัวนั่งแล้วยกมือคว้ารอบเอวของเขามากอดเอาไว้แบบที่เจ้าตัวก็ร้องลั่นแล้วขยับตัวหนี
"ทำอะไรของคุณเนี่ย"
"กอดไง กอด กอดหน่อย" ผมไม่สนใจท่าทางไม่พอใจของเขาแล้วคว้าเอวเขามากอดเหมือนเดิม ถึงแม้จะไม่มีหน้าอกนุ่มนิ่มๆ ให้ซบเหมือนอกผู้หญิงแต่มันก็อบอุ่นดีแหะ ชักอยากจะอุ่นจนร้อนแล้วสิ...
เพียะ!
"โอ๊ย!! พฤกษ์ตบหน้าผมทำไม" ผมร้องลั่นยกมือกุมแก้มเมื่อเขาตบหน้าผม ตบจริงๆ ไม่ใช่แค่มุมกล้องด้วยครับ
มือหนักชะมัด...
"ก็แล้วใครใช้ให้คุณทำตัวทะลึ่งล่ะ!!" พฤกษ์ถอยตัวห่างจากผมทันที แก้มเขาขึ้นสีอย่างไม่เคยเห็นมันน่ามองดีนะ
"ผมทำทะลึ่งอะไรก็แค่... เอ่อ... บีบก้นคุณเอง" พอผมพูดแบบนั้นเขาก็ทำหน้าเหมือนอยากจะเข้ามาตบมาทุบผมอีกสักรอบ
ผมไม่ได้ตั้งใจจะบีบก้นเขาสักหน่อย (ทำหน้าสลด) มือผมมันไปเองอะครับ กอดเอวเขาอยู่ดีๆ ก็ไม่รู้ว่ามือมันเลื่อนลงไปที่ก้นเขาตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็บีบไปแล้วแถมยังโดนตบมาอีกด้วย นี่ผมทำอะไรผิด คนมันไม่ได้ตั้งใจเลยนะ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยจริงๆ นะ แต่จะว่าไป...
ก้นเขานี่ก็แน่นดีนะเนี่ย เต็มไม้เต็มมือดีครับ"เฮ้ย! พฤกษ์ถ้ามันโดนหัวผมนี่แตกเลยนะ" ผมร้องลั่นแล้วรีบกระโดดหลบที่ทับกระดาษที่ทำมาจากเหล็กที่พฤกษ์ปาใส่ผม
"ก็หยุดทำหน้าโรคจิตสักทีหน้าตานี่บ่งบอกมากว่าคิดเรื่องสัปดนๆ อยู่ จะไปกินไหมข้าวน่ะ หรืออยากจะกินบาทาผมแล้วไปนอนต่อที่โรงพยาบาลดีครับคุณหมอชลธี"
"ไปครับไป หิวจนจะกินคุณได้ทั้งตัวแล้วตอนนี้" ผมยิ้มกว้างก่อนจะเดินไปกอดคอเขาแล้วลากตัวออกจากห้องทำงานโดนศอกเข้าที่ท้องไปหลายรอบสุดท้ายเลยต้องยอมเดินอยู่ข้างๆ แบบสงบเสงี่ยมครับ เพราะกลัวว่าจะไม่ได้กินข้าว
"แล้วจะไปกินอะไรที่ไหน" พฤกษ์ถามในระหว่างที่เรากำลังลงลิฟต์ไปยังที่จอดรถ
"ของฟรีไงคุณ ช่วงนี้ผมต้องเซฟเงินไว้สำหรับกระเป๋าใบใหม่ของแม่แล้วก็ถุงใส่ไม้กอล์ฟของพ่อ" ผมพูดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดหาเพื่อนรักเพื่อนตายเพื่อนกินของผมอย่างไอ้หมอยาคินทันที
"เออ... อยู่ห้องไหมวะ วันนี้กลับเร็วโว้ยเออแต่ดีแล้วละเดี๋ยวกูกับพฤกษ์จะเข้าไปที่ห้อง ทำข้าวเพื่อด้วยนะ แค่นี้แหละแล้วเจอกันนะตัวเธอ" ผมพูดทีเดียวจบแบบไม่ให้มันสามารถปฏิเสธได้ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับคนข้างๆ "เรียบร้อยครับ ได้ที่กินข้าวแล้ว อร่อยและไม่เสียเงินสักบาท"
"ไม่ไปรบกวนเขาหรือยังไงกัน"
"รบกวนที่ไหนครับแฟน คนกันเองทั้งนั้น เพื่อนเขย เพื่อนสะใภ้เพราะฉะนั้นไม่รบกวนหรอกน่า อีกอย่างไอ้คินมันไม่ว่าอะไรหรอก"
"ดูคุณสนิทกับคุณคิน" พฤกษ์พูด ผมหันไปมองทันที เอ๋... หรือว่า
"คุณหึง?"พอผมพูดออกไปแบบนั้น ผมก็ควรที่จะเห็นพฤกษ์ชะงักหรือทำเป็นเลิกลั่กไม่ใช่เหรอครับ แต่ทำไมเขาทำเพียงแค่หันมามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ แล้วถอนหายใจเหมือนกับเหนื่อยใจแบบนั้นละครับ
"นี่สาบานว่าคุณในสมองคิดใช่ไหม ผมจะหึงทำไหมครับ ผมแค่สงสัยเพราะเวลามีอะไรคุณก็มักจะโทรหาคุณคินดูเหมือนจะสนิทที่สุดในกลุ่มก็แค่นั้น" พูดไปก็ส่ายหน้าไป
"นึกว่าหึงผมเสียอีก น่าเสียดายๆ ก็สนิทครับเพราะผมกับมันรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยมถึงจะเรียนกันคนละคณะแต่เพื่อนในกลุ่มก็ยังไงละ ความสัมพันธ์ซับซ้อน คนนู้นเพื่อนคนนี้แล้วบังเอิญอยู่คณะเดียวกับคนนั้น ไปๆ มาๆ ก็เลยรวมตัวกันแบบนี้แหละครับ" ผมพูดอธิบาย "จะว่าไปผมยังไม่เคยเจอเพื่อนในกลุ่มของคุณเลย"
"ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ติดต่อกันครับ กับคนที่สนิทมันก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้วคนอื่นๆ ก็กระจายกันไปจับธุรกิจของตัวเองบ้าง ครอบครัวบ้างที่ต่างจังหวัดเลยไม่ค่อยได้เจอเท่าไหร่" ผมรับคำในลำคอก่อนจะเดินตรงไปที่รถของผมเอง
พฤกษ์เดินไปนั่งที่เบาะข้างคนขับส่วนผมก็ขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับก่อนจะขับรถไปยังคอนโดของไอ้หมอยาคิน กว่าผมจะออกจากบริษัทก็บ่ายสามแล้วเพราะฉะนั้นกว่าจะถึงคอนโดก็ปาไปสี่โมงกว่าและผมก็หิวมากเนื่องจากไม่มีอะไรตกถึงท้องมาหลายชั่วโมง
"ตอนนี้คุณคินย้ายไปอยู่ห้องพัทธ์แล้วใช่ไหมครับ" พฤกษ์ถามขณะที่เราเดินเข้าไปในลิฟต์
"ใช่ครับ"
"แล้วห้องของคุณคินละ"
"เห็นมันบอกว่าจะขายต่อให้รุ่นน้องที่รู้จักกัน แต่เดี๋ยวอีกสักระยะมันก็ย้ายไปอยู่บ้านแล้วครับตอนนี้เห็นว่ากำลังตกแต่งใหม่อยู่" ผมพูด ถ้าจำไม่ผิดเหมือนไอ้คินมันเคยบอกผมอยู่ว่ากำลังตกแต่งบ้านพ่อแม่ใหม่เพราะจะย้ายกันไปอยู่ที่บ้านนั้น
เพื่อนผมมันกำลังจะสร้างครอบครัวแล้วแหะ
ผมกดกริ่งประตูหน้าห้องของน้องพัทธ์ ผมเคยมาห้องนี้ไม่กี่ครั้งเพราะส่วนใหญ่จะลงไปเจอกันที่ห้องไอ้คินมากกว่า รออยู่สักพักประตูก็เปิดออกแต่แทนที่ผมจะได้เห็นหน้าเพื่อนตัวเองหรือไม่ก็เมียเพื่อนกลับเห็นหน้าน้องกันต์แทนเสียอย่างนั้น
"อ้าว... น้องกันต์ แล้วพ่อกับมัมละครับ" ผมถามพร้อมกับอุ้มน้องกันต์ขึ้นมาหลังจากที่เจ้าตัวเล็กยกมือไหว้สวัสดีผมกับพฤกษ์แล้ว
น้องกันต์ชี้นิ้วไปที่ประตูห้อง "อยู่ในห้องนอนครับ"
ผมเลิกคิ้วขึ้นทันที มันเข้าไปทำอะไรในห้องนอน "เข้าไปทำอะไรกันครับ"
"พ่อคินบอกว่าจะลงโทษเด็กแสบครับ แล้วก็พามัมเข้าไปเลย บอกให้น้องกันต์เปิดประตูให้อาหมอกับอาพฤกษ์" น้องกันต์ตอบ ผมเลยหันไปส่งน้องกันต์ให้กับพฤกษ์ส่วนตัวผมนะหรือครับ...
หึหึหึ ลงโทษเด็กแสบ มันก็แค่ข้ออ้างของไอ้คนหื่นนั่นแหละครับ
เห็นเพื่อนผมดูสุขุมๆ แบบนั้นแต่แม่ง อย่างหื่นเลยนะครับ
ปัง! ปัง! ปัง!
ผมเคาะประตูห้องนอนที่น้องกันต์ชี้เป้าให้เต็มแรงก่อนจะตะโกนเสียงดัง "เฮ้ย! หิวข้าวโว้ยหิวข้าว จะลงโทษอะไรกันค่อยคืนนี้โว้ย ไม่ใช่ตอนฟ้ายังไม่มือแถมลูกยังไม่หลับแบบนี้ ไอ้หื่น เปิดประตูโว้ยย!!"
เงียบ...
ภายในห้องยังคงเงียบแล้วก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตูผมเลยจัดการเคาะประตูไปอีกรอบ "ไอ้คินนน หิวข้าวออกมาทำกับข้าวได้แล้ว หิวโว้ยหิว เข้าใจม้ายยยยย"
และเมื่อผมกำลังจะเคาะประตูเป็นรอบที่สามประตูก็นอนก็เปิดออกเหมือนคนเปิดจะอารมณ์เสียมากเพราะมันกระชากประตูเปิดเต็มแรง หน้าตาแม่งโคตรจะบูดบึ้ง แล้วดู ดูๆ ดู เสื้อก็ไม่ใส่ดีนะที่มันยังใส่กางเกงยีนเอาไว้อยู่แต่อะไรกระดุมกางเกงไม่ติดแถมซิปยังรูดลงอีก โชว์ขอบกางเกงคาลวิล ไคลอีก เออ...แล้วผมจะบรรยายสภาพแม่งทำไมวะ
"หันหลังไปเลยครับแฟน!" ผมหันไปบอกแฟนผมเสียงเข้มเพราะเมื่อหันหลังไปมองเห็นพฤกษ์อุ้มน้องกันต์หันมาทางนี้พอดี ซึ่งแฟนผมก็ทำหน้าเหนื่อยใจใส่ ไม่ได้หรอกผมหวงของผม เรื่องอะไรจะให้แฟนตัวเองมาเห็นเพื่อนยืนเปลือยท่อนบน
หลังจากที่หันไปสั่งแฟนเรียบร้อยแล้วผมก็หันกลับมามองมันอีกรอบพร้อมกับเหลือบมองข้ามไหล่มันเข้าไปในห้องเห็นน้องพัทธ์นั่งหันหลังยืนบนเตียง
"มึงก็หันไปเลยสัส!" ไอ้หมอยามันดุผมเสียงเข้มแบบไม่ดังมากนักเพราะกลัวลูกมันจะได้ยินคำหยาบ
"ไอ้โรคหื่นกำเริบหรือไงมึง ลากน้องเข้ามาปล้ำทั้งๆ ที่รู้ว่ากูกำลังจะมาแล้วลูกมึงยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นอีก" ผมถามมัน
น้องพัทธ์ที่ดูเหมือนจะจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผมหมายถึง... แต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็หันมาผมแบบหน้าแดงๆ อือหือ... น่ารักแหะ
ผลัวะ!
"โอ๊ย! เชี่ยคิน" หันไปด่ามันทันทีที่บังอาจมาตบหัวผม
"ให้ใครมึงมอง" มันยกนิ้วชี้หน้าผม
"น้องเขายิ้มทักทายกูเถอะสัส สวัสดีครับน้องพัทธ์" ผมด่ามันเสร็จก็หันไปทักทายน้องพัทธ์ที่ทักทายกลับมาแล้วรีบเดินตัวลีบออกจากห้องไปทันที
"มึงมาทำไม" ผมหันกลับไปมองคนถาม นี่สมองมันเสื่อมเหรอ
"ยังไม่แก่สมองเสื่อมแล้วหรือไงมึง กูก็โทรบอกแล้วว่าจะมาหาข้าวกินฟรี ในหัวเนี่ยลดๆ เรื่องอย่างว่าลงบ้างก็ได้มั้ง"
ไอ้หมอยาคินมันเดินกลับไปนั่งที่เตียงยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองหน้าผม "มึงอย่ามาสั่งสอนกูทั้งๆ ที่เรื่องสัปดนเต็มหัวมึงยิ่งกว่ากู"
ถ้าผมฆ่ามันตายจะผิดไหมครับ โทษฐานที่มันรู้ดีว่าผมคิดอะไร
ผมยกนิ้วชี้หน้ามันอย่างคาดโทษแบบที่มันก็หัวเราะก่อนจะจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ผมปล่อยให้มันจัดการตัวเองไปส่วนตัวผมก็เดินออกไปหาแฟนที่กำลังนั่งคุยเล่นอยู่กับน้องพัทธ์แล้วก็น้องกันต์
"น้องกันต์วันนี้อยากหม่ำอะไรครับ" ไอ้หมอยาขายเค้กที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่ทักทายกับพฤกษ์แล้วก็หันไปสนใจลูกชายตัวเองทันที
"ข้าวผัดคุณหมีฮะพ่อคินนนน"
"ข้าวผัดคุณหมีอีกแล้ว ไม่เบื่อหรือไงครับเจ้าตัวเล็ก"
น้องกันต์ส่ายหน้าทันทีที่มันถามจบ "ไม่เบื่อฮะ เอาไข่บางๆ โด้ยยยย"
"คร้าบๆ รับทราบครับผม แล้วคุณพฤกษ์อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" หลังจากมันรับคำลูกชายเสร็จก็หันมาถามพฤกษ์ ส่วนตัวผมที่นั่งหัวโด่อยู่นี้แม่งไม่คิดจะถามสักคำ
"ผัดพริกแกง" เปล่าครับ พฤกษ์ไม่ได้ตอบ แต่ผมนี่แหละตอบเอง
ไอ้หมอยามันตั้งท่าจะหันมาด่าผมแต่เห็นน้องพัทธ์จ้องมาอยู่มันเลยยอมพยักหน้ารับคำพูดนั้น "เดี๋ยวพัทธ์ไปช่วยพี่คินทำนะครับ พี่พฤกษ์กับหมอชลก็ตามสบายเลยนะครับ"
ผมกับพฤกษ์ยิ้มรับ ก่อนที่น้องกันต์จะเข้าไปอ้อนอาพฤกษ์ให้มาเล่นต่อเลโก้ด้วยกันส่วนผมก็นั่งมองทั้งสองคนอยู่บนโซฟาแล้วยิ้มพฤกษ์เล่าให้ฟังว่าตอนแรกไม่ค่อยจะลงรอยกับน้องกันต์เพราะเคยไปดุเจ้าตัวเล็กแล้วยังชอบแม่เขาอีก น้องเลยไม่ค่อยชอบหน้า แต่หลังจากปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยตอนนี้ทั้งคู่ก็เลยสนิทกัน
อือ... พฤกษ์ตอนอยู่กับเด็กนี่ดูอบอุ่นมากเลยแหะ สงสัยว่าผมจะต้องรีบปั้มลูกให้พฤกษ์เขาซะแล้วสิคร้าบ คร้าบ ใช่ครับ... มันก็แค่ข้ออ้างของคนอยากจับแฟนทำเมียนั่นแหละครับ
************************************************
ตอนแรกนึกว่าจะแต่งไม่ทันเพราะเมื่อวานออกไปข้างนอกมากลับมาดึกเลย แล้วยังเจอปัญหานิดหน่อยในนิยายเรื่องอุ้มรักอีก ฟางนี่เฟลไปเล็กน้อย เซไปเลยแต่งนิยายไม่ออกสักเรื่อง นี่ก็เพิ่งมาแต่งแบบสดๆ ร้อนๆ ค่ะ ตอนนี้เลยรู้สึกมันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ขอโทษด้วยนะคะแล้วจะชดเชยให้ในตอนหน้านะคะ กลับมาที่คู่รองแล้ว อีกไม่นานค่ะสิ่งที่หลายๆ คนรอคอยก็กำลังจะมาถึงค่า อิอิ ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ ฟางเข้าไปส่องตลอดนะคะ แล้วจะแวะเข้าไปด้วยคุยค่ะ หรือไม่ก็ทักทายกันได้ที่ @Fangiily_GC นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก