น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 34ชลทุกคนเคยเห็นคนพาลใช่ไหมครับ ตอนนี้กำลังมีคนพาลอยู่ในกลุ่มพวกเราครับ ไอ้หมอยาขายเค้กมันยังพาลผมไม่เลิก สงสัยจะหงุดหงิดไม่หายเพราะหลังจากที่ผมขัดจังหวะตอนมันกำลังจะกินน้องพัทธ์ในห้องนอนแล้วด้วยความหมั่นไส้และแฟนไม่สนใจเพราะมัวแต่เล่นกับหลานผมเพื่อนที่แสนดีเลยเข้าไปช่วยในครัว
"ออกไปข้างนอกเลยมึงอยู่ในนี้ก็เกะกะทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง" ทันทีที่ผมเสนอตัวว่าจะช่วยมันก็ไล่ผมทันที
ผมไม่ใช่คนหน้าด้านครับ แต่แค่มีภูมิต้านทานค่อนข้างสูงผมเลยไม่สะทกสะท้านอะไร เลิกสนใจมันแล้วหันไปหาน้องพัทธ์แทน
"น้องพัทธ์มีอะไรให้ผมช่วยไหม" แน่นอนว่าน้องพัทธ์ดีกว่าไอ้หมอยาเยอะเพราะเขายิ้มแล้วบอกให้ผมช่วยล้างผักให้ที
"พัทธ์ไปให้มันทำทำไมครับ อยู่ในนี้ก็เกะกะเปล่าๆ"
"ช่วยๆ กันทำจะได้เสร็จไวๆ ไงครับ เดี๋ยวพัทธ์หั่นผักให้พี่คินเตรียมทำข้าวผัดเถอะครับ" น้องคนดีครับหันไปพูดกับไอ้คินปุ๊บมันก็ทำตามทันที
มันปล่อยผมยืนล้างผักคนเดียวครับ ส่วนตัวมันตามเข้าไปโอบไปกอดเมียมันอยู่นั่น สาธุ! ขอให้น้องพัทธ์หั่นพลาดหั่นโดนมันสักทีเถอะ หมั่นไส้ครับ
ผมล้างผักไปก็หันไปมองสองคนนั้นไปด้วย อือหือๆๆ! อะไรนั่นตอนแรกมันยืนข้างน้องพัทธ์อยู่หรอกทำไมตอนนี้ไปยืนซ้อนด้านหลังได้ละนั่น หัวเราะกันสนุกสนานไม่เห็นหัวผมเลยใช่ไหมครับ ได้...!
"น้องพัทธ์คร้าบบบ ล้างผักเสร็จแล้วนะ" ผมพูดแทรกตอนเห็นว่าไอ้คินมันทำท่าจะหอมแก้มน้องพัทธ์แล้วเดินไปผลักมันออกอย่างจงใจ
"ผลักกูทำเพื่อ?!!!"
"พอใจครับเพื่อนครับ น้องพัทธ์บอกให้มึงไปผัดข้าวผัดก็ไปทำสิอย่ามายืนเกะกะครับ" พูดไปก็โยนก้านผักคะน้าใส่มันไปด้วย มันก็ไม่ยอมแพ้ครับโยนแครอทใส่ผม
"ฮ่าๆๆ พอแล้วครับทั้งสองคนเล่นกันเป็นเด็กๆ ไปได้ พี่คินไปทำกับข้าวสิครับเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก หมอชลมาช่วยผมหน่อยครับ" พอเมียมันพูดแบบนั้นไอ้หมอยาเลยยอมหยุดแล้วเดินไปทำกับข้าว
ส่วนผมน่ะหรือครับก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากหรอกคอยขัดขาได้หมอยาสนุกดี
"ถ้ามึงไม่ช่วยก็ออกไปเลยไอ้หมอ วุ่นวายว่ะ ขัดคอกูหลายรอบละนะคุณพฤกษ์ไม่ให้เอาหรือไงมึง เหงาหรอ"อือหือผมนี่แทบขึ้นเลยครับ เอาของสูงมาเล่นไม่พอยังเอาเรื่องจริงมาล้อเล่นอีก "สัส!"
"กูพูดเรื่องจริงทำเป็นรับไม่ได้มาด่ากู อ่อนสัสอะมึง" ยังๆ มันยังไม่เลิกอีก
ผมตั้งท่าจะซัดกับมันอีกรอบแต่คนกลางอย่างน้องพัทธ์ที่ยืนหัวเราะอยู่ก็เอ่ยห้ามเสียก่อน "พอเถอะครับ ป่านนี้ทั้งน้องกันต์ทั้งพี่พฤกษ์หิวแย่แล้ว พี่พฤกษ์กับหมอชลยังไม่ได้กินข้าวกันมาไม่ใช่หรือครับ"
พอน้องพัทธ์พูดแบบนั้นผมก็ชะงักไป เออลืมไปเลยว่าผมกับแฟนยังไม่ได้กินข้าวกัน ผมเลยจะยอมวางมือแล้วออกไปรอข้างนอกซึ่งก่อนเดินออกจากห้องครัวก็...
"ทำกับข้าวนะมึงไม่ใช่ทำน้องเขา"
ผมหัวเราะร่าเมื่อเห็นมันทำท่าอยากจะเข้ามาต่อยผมแต่ผมก็หนีออกมาก่อน เข้าไปอยู่ในครัวก็ไปเป็นก้างขวางคอผัวเมียเขาทำอาหารกัน พอออกมาข้างนอกก็เหมือนจะกลายเป็นอากาศธาตุเพราะอาหลานเขาเอาแต่มุ้งมิ้งๆ กันไม่หยุด เดี๋ยวก่อนๆ แบบนี้มันไม่ถูกไม่ใช่หรือครับ พฤกษ์ควรจะมามุ้งมิ้งงุ้งงิ้งกับผมไหม? ทำไมเอาแต่สนใจน้องกันต์แบบนั้นละ
นี่ผมไม่ได้กำลังอิจฉาเด็กนะครับ
แต่ทำไมตอนนี้ผมกำลังยื่นหน้าเข้าไปแทรกกลางระหว่างพฤกษ์กับน้องกันต์ได้ละเนี่ย ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นจากหนังสือประวัติศาสตร์ไดโนเสาร์ฉบับการ์ตูนมามองหน้าผมแบบงงๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจครับอุ้มน้องกันต์มานั่งตักแทนซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่ทั้งสองคนจะกลับไปคุยกันต่อ
ผมขมวดคิ้วด้วยความขุ่นเคืองใจนี่ขนาดผมมานั่งอยู่ข้างๆ แบบนี้แล้วนะแต่แฟนผมไม่สนใจผมเลยครับ สักนิดก็ไม่มีอะ เอาแต่สนใจเจ้าตัวเล็กที่นั่งตักผมนี่อย่าบอกนะว่า...
พฤกษ์คิดจะนอกใจผม!โอเค... ปล่อยผมไปเถอะครับ
"อะไรของคุณ" แฟนหันมาถามแน่นอนว่าเพราะผมเอาแต่สะกิดเขานั่นแหละไม่อย่างนั้นไม่แลตามามองผมหรอก
"สนใจแต่น้องกันต์ไม่เห็นสนใจผมสักนิด!" สาบานได้ว่าไม่ได้งอนแล้วก็ไม่ได้อิจฉาเด็ก
พฤกษ์ทำหน้าเหวอตอนที่ได้ยินผมพูดก่อนจะยิ้มออกมา รอยยิ้มแบบที่เขาไม่ค่อยได้ยิ้มเท่าไหร่แต่มันสวยมากทีเดียวทำเอาผมหายงอนไปเลย "ตลกแล้วคุณหมอ"
"มากินข้าวกันได้แล้วครับ" น้องพัทธ์ที่เดินออกจากครัวมาเรียกพวกผมก่อนจะอุ้มน้องกันต์ไปล้างมือเพื่อที่จะได้กินข้าวกัน
ผมกับพฤกษ์เองก็เดินไปล้างมือในครัวก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะซึ่งมีกับข้าววางอยู่หลายอย่างทั้งผัดพริกแกง ต้มจืดฟักใส่หมูสับ ต้มยำทะเลแล้วก็ผัดผักรวม
คิ้วของผมขมวดเข้าหากันทันทีที่มันวางจานข้าวลงตรงหน้าผมแบบที่โคตรจะเต็มใจ ผมหันมองของคนอื่นๆ ก่อนจะหันกลับไปมองไอ้คินที่ยืนเต๊ะจุ๊ยอยู่ข้างๆ พร้อมกับยักคิ้วกวนบาทามาให้ผม "ทำไมของกูไม่ใช่ข้าวผัดคุณหมีอยู่คนเดียววะ"
ลูกมันร้องอยากกินข้าวผัดคุณหมีซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไงจนได้เห็นว่าจานข้าวของทุกคน ย้ำว่าทุกคนแม้กระทั่งของพฤกษ์และของตัวมันเองก็เป็นข้าวผัดที่จัดแต่งอย่างสวยงามเป็นรูปหมี แต่พอก้มดูของตัวเอง มันแค่ตักข้าวผัดใส่จานผมแบบไม่จัดอะไรเลย
"กูไม่ใส่กะละมังแล้วให้มึงนั่งแดกหน้าประตูก็ดีตายห่าแล้ว เรื่องมากว่ะ" ดูมัน... ดูมันพูดโคตรจะกวนส้นตีนเลย
"กูคนเถอะไม่ใช่หมา!"
"แต่มึงแสนรู้เหมือนหมาเลยวะ รู้ได้ไงวะว่ากูหมายถึงหมา" มันพูดจบก็หัวเราะชอบใจขนาดแฟนผมยังหัวเราะด้วยเลยคิดดูสิ ใช่สิไม่มีคนรักหมอชล!
คอยดูนะจะงอนให้หมดทุกคนเลย!
"ทะเลาะอะไรกันอีกแล้วครับสองคนนี้" น้องพัทธ์ที่อุ้มน้องกันต์มานั่งที่โต๊ะร้องถาม "เลิกเล่นเลิกแกล้งกันได้แล้วครับ กินข้าวกันเถอะพี่พฤกษ์ หมอชลกินเยอะๆ เลยนะครับ"
ก็มีน้องพัทธ์นี่แหละคนดีแสนดี ผมหันไปยิ้มกว้างให้น้องพัทธ์ก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้าแบบไม่สนใจไอ้หมอยาอีก หลังจากจัดการมื้อเย็นเสร็จแบบอิ่มหนำสำราญและไม่เสียเงินสักบาทผมกับพฤกษ์ก็อาสาล้างจานให้ ที่จริงแฟนผมเขาเป็นคนอาสาเพราะมารบกวนแล้วซึ่งผมก็เป็นคนดีไงช่วยเหลือแฟนเสมอ นี่ถ้าแฟนไม่อาสาผมโยนให้ไอ้คินมันล้างแล้วละครับ ส่วนมันกับน้องพัทธ์ก็พาลูกไปอาบน้ำผมเลยอยู่ในครัวแบบสองต่อสองกับแฟน
"ถ้าไม่ช่วยก็อย่าเกะกะได้ไหมหมอชล" พฤกษ์ส่งเสียงรำคาญเพราะผมไม่ช่วยล้างจานแต่กลับยืนอยู่ข้างๆ แล้วเอนหัวไปซบไหล่ของเขา
"ผมก็ช่วยแฟนอยู่นี่ไง ช่วยให้กำลังใจไง" ผมส่งยิ้มกว้างให้
"ถามผมไหมว่าต้องการหรือเปล่า ขยับไปเลยผมล้างจานไม่ถนัดแล้วมันจะเสร็จตอนไหนเนี่ย!"
"แฟนอยากเสร็จเหรอ ถ้าอยากเสร็จเดี๋ยวผมช่วยนะ" ผมพูดก่อนจะใช้นิ้วชีกับนิ้วกลางเล่นปูไต่ไปตามหน้าท้องที่มีลอนสวยๆ อยู่
หมับ!
พฤกษ์รีบจับมือผมเอาไว้ทันทีเมื่อนิ้วผมเริ่มไต่ต่ำลงไปเรื่อยๆ ก่อนจะหันมามองด้วยสายตาแบบที่เรียกว่าเคืองมากๆ "ออกไปเลยไปเผลอเป็นไม่ได้ลากลงต่ำตลอด"
ผมหัวเราะก่อนจะจัดการกอดรอบคอเขาแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มแบบแรงๆ หนักๆ ตอนนี้เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับเพราะมือเขาเลอะน้ำยาล้างจานอยู่อีกอย่างเดี๋ยวนี้เวลาผมหอมผมจูบเขาก็ยอมผมมากขึ้น ก็หลังจากเราขอกันเป็นแฟนได้โรแมนติกสุดๆ นั่นแหละ
"หมอชล! ออกไปเดี๋ยวนี้เลยก่อนที่ผมจะหยิบมีดมาแทงคุณ"
"คร้าบๆ ไปรอข้างนอกก็ได้ครับ ตามมาเร็วๆ นะครับผมคิดถึง จุ๊บ" พูดจบก็ส่งจูบใส่เขาอีกรอบให้พฤกษ์ทำหน้าประหลาดๆ ใส่ก่อนจะเดินหัวเราะออกจากห้องครัวไปเจอครอบครัวสุขสันต์นั่งเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเดินไปนั่งเบียดไอ้คินให้มันหันมามองแต่ก็ด่าผมไม่ได้เพราะลูกมันอยู่มันเลยยอมขยับออกแต่ก็ไม่วายโยนหมอนอิงใส่หน้าผม
"จริงสิพี่พฤกษ์ครับ ได้รับหนังสือเชิญประชุมผู้ประกอบการที่จะเข้าร่วมงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์หรือยังครับ คุณพ่อผมโทรมาบอกว่าคุณเกริกไกรโทรมาแจ้งแต่ก็ส่งหนังสือมาแล้ว" น้องพัทธ์เอ่ยถามพฤกษ์เมื่อเจ้าตัวเดินมานั่งลงข้างๆ ผมบนพื้น
โซฟามีครับ แต่ไม่มีใครนั่งนอกจากน้องกันต์ที่ยืดครองอยู่คนเดียว
"ได้แล้วครับเพิ่งได้วันนี้แหละพัทธ์จะไปเองหรือว่าจะส่งใครไปครับ"
"ที่จริงผมก็อยากไปเองนะครับแต่ว่าเขาจัดที่ต่างจังหวัดแล้วตั้งหลายวัน คงให้คนอื่นไปแทนครับ"
ผมนั่งฟังทั้งสองคนคุยไปก็หันไปคุยกับไอ้คินบ้างดูโทรทัศน์บ้างจนกระทั่งฟ้ามืดผมกับพฤกษ์ก็เลยขอตัวกลับปล่อยให้ครอบครัวเขาได้พักผ่อนกันไป
"คุณจะไปประชุมที่ต่างจังหวัดหรอ" ผมถามเพราะได้ยินจากที่เขาคุยกับพัทธ์ว่าเขาจะไปเอง
"ครับ ประชุมเรื่องการจัดงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์นั่นแหละบริษัทใหญ่ๆ ไปกันหมดแต่จริงๆ แล้วก็เหมือนเป็นการไปเที่ยวผูกสัมพันธไมตรีกันมากกว่า ไม่ได้ประชุมอะไรจริงจังหรอกครับ"
"แล้วคุณไปกับใคร"
"คงไปคนเดียวนั่นแหละครับ ไปก็คงไปเจอกับคนที่บ้านผมไม่อยากให้คนอื่นในบริษัทต้องมาวุ่นวายไปด้วย"
"อย่างนั้น... ผมไปกับคุณด้วยนะ" ผมพูดพร้อมกับขับรถไปด้วยซึ่งคนข้างตัวพอได้ยินผมพูดแบบนั้นก็หันมามองหน้าผมก่อนจะรับคำเป็นอันยินยอมให้ผมไปด้วยกันกับเขา ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถของบ้านพฤกษ์เมื่อป้าสายเดินมาเปิดประตูให้ เดี๋ยวนี้ผมไม่ค่อยได้กลับคอนโดเท่าไหร่แล้วนานๆ ครั้งถึงจะกลับไปทีส่วนใหญ่จะมาอยู่บ้านของพฤกษ์แทน
เรียกว่าหนีตามไปอยู่บ้านผู้ชายแล้วครับผมพฤกษ์ผมถอนหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบแล้ววันนี้ ไม่สิ... แค่ในช่วงเวลาสองสามชั่วโมงนี้ก็ได้ ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้วผมยังเก็บเสื้อผ้าไม่เสร็จทั้งๆ ที่เริ่มหยิบเสื้อผ้าออกมาพับใส่กระเป๋าตั้งแต่ตอนช่วงสองทุ่ม วันมะรืนนี้ผมมีไปประชุมที่ชลบุรีสองวันซึ่งมันก็ไม่ใช่การประชุมที่เป็นทางการมากนักเหมือนกับนัดผู้บริหารไปเที่ยวกันนั่นแหละครับ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญในตอนนี้หรอก ประเด็นสำคัญในตอนนี้คือ...
"คืนนี้จะจัดกระเป๋าเสร็จไหมคุณหมอชลธี" ใช่ครับประเด็นสำคัญก็คือผู้ชายคนนี้นี่แหละ
นี่เขาเป็นคนขาดความอบอุ่น อยู่ไม่สุข หรือปัญญาอ่อนกันแน่ถึงได้วุ่นวายขนาดนี้พอผมพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเขาก็เอาออกมาดูแล้วผมก็ต้องพับใหม่ แล้วแทนที่จะไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองก็ไม่ทำหอบหิ้วมาให้ผมเก็บให้ เฮ้อ...
รู้แบบนี้ผมไม่น่าอนุญาตให้เขาไปด้วยกันกับผมเลย เฮ้อ...
"เสร็จสิ แต่แปบนึงเราจะไปทะเลกันใช่ไหมผมเอากางเกงขาสั้นไปด้วยดีกว่าจะได้เล่นน้ำด้วย แล้วเราพักที่ไหน" หมอชลถาม
"ไปประชุมที่โรงแรมแถวบางแสน พักก็พักที่โรงแรมนั่นแหละ"
เขานิ่งไปหลังจากที่พูดจบคงคิดหาโปรแกรมเที่ยวอยู่ละมั้ง ผมเลยเลิกสนใจเขาแล้วจัดกระเป๋าต่อก่อนที่จะจัดไม่เสร็จ
"เฮ้ย!" ผมร้องด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ หมอชลก็ยื่นหน้ามาเสียใกล้กับหน้าผมส่วนคนที่แกล้งก็หัวเราะชอบใจอย่างสนุกสนานที่เห็นผมหลุดมาดแบบนี้ "อะไรของคุณ"
"คุณไปประชุมสองวันใช่ไหม พฤหัสศุกร์เสร็จแล้วเราไปเที่ยวกันต่อไหมวันหยุดอีกตั้งสองวัน ไปเที่ยวกันนะ" เขาพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของเขาที่เปิดเว็บรีวิวสถานที่ท่องเที่ยวมาให้ผมดูซึ่งผมเองก็รับมาเลื่อนดู
จะว่าไปผมก็ไม่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดนานแล้วเหมือนกัน ไหนๆ วันพฤหัสก็ต้องไปชลบุรีอยู่แล้วถ้าอยู่เที่ยวต่อก็คงไม่เลวนัก
จุ๊บ!
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมก็ยื่นหน้ามากดจูบที่ปากของผมเร็วๆ ได้แต่เงยหน้ามองเขาตาขวางเผลอเป็นไม่ได้ชอบทำตัวรุ่มร่ามกับผมจริงๆ
"ว่าไง เราอยู่เที่ยวกันต่อนะ" เขาถามย้ำอีกรอบซึ่งผมก็พยักหน้ารับอย่างงงๆ กับการเปลี่ยนเรื่องของเขาเพราะถ้าเป็นปกติเขาจะต้องวุ่นวายมากกว่านี้ ซึ่งพอผมกำลังจะก้มดูโทรศัพท์อีกรอบเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาอีกจนผมต้องยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้แล้วใช้มืออีกข้างดันหน้ากวนๆ นั้นออกห่าง
"หยุดลวนลามผมสักทีได้ไหมแล้วไปจัดกระเป๋า จะไปไหม"
"ไปสิ แต่ขอกำลังใจก่อนจัดกระเป๋ามันเหนื่อยนะคุณ" หมอชลพูดผมละอยากจะถามจริงๆ ว่ามันใช่เรื่องไหม
"โว้ย! ไปจัดกระเป๋าเลย" ผมเริ่มเสียงดังขึ้นเมื่อเขายังไม่ยอมไปจัดกระเป๋าดีๆ พร้อมกับยกขาขึ้นยันตัวเขาเอาไว้เมื่อหมอชลตั้งท่าจะเข้ามาจู่โจมผมอีกรอบ
"เฮ้ยแฟน! อีกนิดนี่ยอดอกยอดหน้าผมแล้วนะ" เขาชะงักเมื่อเท้าของผมปะทะเข้าที่หน้าท้องของเขาแบบที่อีกนิดเดียวก็จะเลยขึ้นไปถีบอกไม่ก็หน้าเขาแล้วละ
"ก็ถ้ายังไม่ไปจัดกระเป๋าดีๆ นี่ยอดหน้าแน่นอนคุณหมอชลธี" ผมพูดขู่ทำให้เขายอมผละออกไปนั่งจัดกระเป๋าแบบที่หน้าตาบูดบึ้งเหมือนกับคนงอน แต่ผมไม่ง้อหรอกครับเพราะเขาไม่ได้งอนจริงๆ หาเรื่องผมไปอย่างนั้นนั่นแหละ
ผมส่ายหน้าใส่ก่อนจะจัดการรูดซิปเป้ที่ใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วยกกระเป๋าไปวางไว้ริมห้องใกล้ๆ กับตู้เสื้อผ้าแล้วขยับขึ้นไปนอนเล่นบนเตียงส่วนหมอชลก็จัดกระเป๋าต่อจนเสร็จก็กระโดดขึ้นมานอนทับผม เราสองคนเลยลงไม้ลงมือกันไปอีกรอบ ไม่สิ... ผมคนเดียวนี่แหละที่ลงไม้ลงมือกับเขาเพราะเขาเข้ามาลวนลามผมนะสิ
"โรคจิตหรือไง ถ้าไม่โดนถีบก่อนนอนนี่นอนไม่หลับใช่ไหม"
หมอชลธีหัวเราะทุกๆ คืนเขามักจะชอบมาลวนลามผมให้ผมถีบบ้างต่อยบ้างเป็นประจำแต่สุดท้ายเขาก็ลากผมไปนอนกอดอยู่ดี
"ใช่แล้ว ถ้าไม่โดนแฟนถีบนี่นอนไม่หลับ วันนี้โดนหลายรอบแล้วเพราะฉะนั้นนอนได้แล้วครับ ฝันดีครับแฟน" หมอชลพูดพร้อมกับยกขาขึ้นก่ายตัวผมเอาไว้ มือก็พาดทับตัวผมซุกหัวลงกับไหล่ของผมแล้วก็ชิงหลับตาไปก่อน พอผมขยับหนีแรงรัดก็แน่นขึ้นสุดท้ายก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย
.
.
.
.
เช้าวันพฤหัสผมตื่นแต่เช้าเพราะว่าวันนี้ต้องไปประชุมที่ชลบุรี เมื่อผมเดินออกจากห้องน้ำก็เจอเห็นคนที่หลับอยู่ก่อนหน้านี้ตื่นขึ้นมาแล้วเรียบร้อยผมเลยไล่เขาไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้เตรียมตัวเดินทางกัน หลังจากนั้นเราก็นั่งกินมื้อเช้าที่ป้าสายเตรียมเอาไว้ให้ก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านซึ่งหมอชลก็เป็นคนอาสาขับเอง
ใช้เวลาสองชั่วโมงผมกับเขาก็มาถึงโรงแรมที่เป็นสถานที่ประชุมโรงแรมนี้ตั้งอยู่ริมทะเลบางแสนเลยครับ แค่ข้ามถนนไปก็เห็นทะเลแล้วผมกับหมอชลเดินเข้าไปเช็คอินที่ล็อบบี้ของโรงแรม ซึ่งห้องพักนี้ทางคุณเกริกไกรผู้จัดการเฟอร์นิเจอร์แฟร์เป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ให้ ซึ่งคนที่เข้าประชุมในครั้งนี้ก็มีไม่มากหรอกครับไม่ถึงสี่สิบคนดีเลย หลังจากได้กุญแจห้องพักมาแล้วเรียบร้อยผมก็หิ้วกระเป๋าขึ้นไปบนห้องพักที่มองเห็นวิวสระว่ายน้ำของโรงแรมได้ชัดเจน
"คุณจะอยู่บนห้องหรือจะลงไปข้างล่าง อีกเดี๋ยวผมต้องไปลงชื่อเข้าประชุมแล้วละ" ผมหันไปถามคนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนอนที่เขาจัดการดันเตียงขนาดควีนไซส์สองเตียงให้มาชิดกันจนกลายเป็นเตียงใหญ่
"ผมคงอยู่บนห้องนี่แหละ ถ้าจะลงไปข้างล่างเดี๋ยวผมจะส่งข้อความไปบอกไม่ต้องกลัวว่าผมจะนอกใจนะครับ ไม่แน่นอน" เขาหันมายิ้มกว้างใส่ผม
"ตามใจคุณแล้วกัน" ผมตอบรับก่อนจะหยิบเสื้อกับกางเกงออกจากกระเป๋าเพื่อแขวนเอาไว้จะได้ไม่ยับมากซึ่งพอผมทำแบบนั้นหมอชลก็รีบส่งเสียงให้ผมเอาชุดเขาออกมาแขวนด้วย
ผมก้มดูเวลาจนกระทั่งใกล้เวลาลงทะเบียนเข้าประชุมผมเลยหันไปบอกหมอชลที่นอนดูโทรทัศน์อยู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าเงินใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองแล้วเดินออกจากห้องกุญแจห้องก็เอาไว้กับเขานั่นแหละไว้ผมจะเข้าห้องค่อยให้เขามาเปิดให้
กึก!
ผมชะงักเมื่อเปิดประตูห้องออกมาพบกับใครบางคนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอ ไม่สิ... คงต้องเจอกันอยู่แล้วแต่ผมไม่คิดว่าจะเจอเร็วแบบนี้
"พฤกษ์" คนที่เพิ่งเปิดประตูห้องตรงข้ามกับห้องพักของผมร้องทักผมทันทีที่เห็นผม
"เขม..."
"ผมไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่เลย นึกว่าจะเป็นคนอื่นมาเสียอีกคิดไม่ผิดเลยที่ผมมาร่วมประชุมด้วย" น้ำเสียงของเขาดูดีใจมากที่ได้เจอผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด
"ครับ" ผมเพียงแค่รับคำเบาๆ ก่อนจะเผลอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัวเมื่ออีกฝ่ายก้าวตรงมาหาผม
"คราวนั้นไปหาคุณที่บ้านก็ไม่ได้คุยเลย คุณสบายดีใช่ไหมผมดีใจจริงๆ นะที่ได้เจอคุณ"
ผมไม่ดีใจสักนิดที่ได้เจอเขานั่นเป็นความคิดของผมแต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไป และก่อนที่เขมจะได้พูดอะไรมากกว่านี้ประตูห้องพักของผมก็เปิดออกอีกรอบที่จริง... ผมยังไม่ทันได้ปิดประตูด้วยซ้ำ หมอชลเปิดประตูออกกว้างก่อนจะเดินมายืนซ้อนด้านหลังผมแล้วยกมือกอดรอบคอผม
"ไหนบอกผมว่าลงไปแล้วไง" เขาหันมาพูดกับผมก่อนจะหันไปมองเขม "อ้าว... สวัสดีครับ"
เขมมองหมอชลด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนักแต่ก็ยอมเอ่ยทักทาย "สวัสดีครับ"
หมอชลส่งยิ้มให้เขาก่อนจะหันมาหาผมอีกรอบ "ตกลงคุณจะลงไปเข้าประชุมไหมครับ เพราะถ้าไม่ลงผมจะไม่ปล่อยให้คุณลงไปแล้วนะ" พูดจบก็หอมแก้มผมแรงๆ ผมได้แต่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะทำยังไงเพราะถึงแม้หมอชลจะหอมแก้มผมแต่สายตาเขานี่มองไปทางเขม ซึ่งอีกฝ่ายเองก็จ้องมาแบบตาแทบจะถลน
"เออ..."
"หรือว่าอยากให้ผมลงไปส่งดีครับ ผมไปส่งไหมแต่ถ้าคุณไม่ลงไปจะดีมากเลยเพราะถ้าคุณไม่อยู่กับผม ผมคงคิดถึงคุณแย่…"
ปัง!!
หมอชลพูดยังไม่ทันจบประโยคดีเขมก็หันหลังกลับเข้าห้องพักของเขาไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดังจนผมเองยังสะดุ้งก่อนจะหันมามองคนที่กอดคอผมอยู่แล้วพูดจายั่วโมโหอีกฝ่าย
"เฮ้อ... เล่นอะไรของคุณจะสร้างศัตรูให้ผมเพิ่มหรือไง"
"ก็ไอ้หมอนั่นมันชอบคุณนินา มันจ้องจะลากคุณไปขึ้นเตียงแล้วขย่มอยู่นั่นผมก็แค่ช่วยเหลือคุณเองนะ" อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลยสักนิดมีการมายักไหล่ใส่อีกตั้งหาก
"ก็ปล่อยเขาไปสิ เขาไม่มีทางทำอะไรผมได้หรอก"
"ครับผม เขาทำอะไรคุณไม่ได้หรอก แต่ผมนี่แหละจะทำคุณเองที่รัก"ผมฆ่าเขาแล้วโยนทะเลจะผิดไหมครับ!!************************************************
ฮา... ตอนนี้คู่รองมาเต็มค่ะ และต่อตอนหน้าด้วยนะคะ ตอนแรกว่าจะให้ตอนนี้เขาเผด็จศึกกันแต่ไม่ทันค่ะเพราะมัวแต่เพลินกับการแต่งให้หมอชลเถียงกับพี่คิน หมอเถื่อนเขาอยู่ด้วยกันแล้วตลกดี เฮฮาๆ ค่ะ ส่วนตอนหน้าจะได้เผด็จศึกไหมอันนี้ก็ต้องรอลุ้นกันไปนะคะ ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะ คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ ฟางเข้าไปส่องตลอดนะคะ แล้วจะแวะเข้าไปด้วยคุยค่ะ หรือไม่ก็ทักทายกันได้ที่ @Fangiily_GC นะคะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808827 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก