น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 36ชลผมขยับตัวตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนตู้ข้างหัวเตียงคว้าเอาเจ้าสิ่งที่รอบกวนการนอนมาดูแล้วจัดการกดตัดสายคนที่บังอาจโทรมารบกวนถึงแม้โทรศัพท์เครื่องนั้นจะเป็นของพฤกษ์ก็เถอะ แต่พอดูเวลาก็อดที่จะตกใจไม่ได้เพราะตอนนี้มันบ่ายโมงกว่าแล้ว หันไปมองข้างๆ ก็ยังเห็นแฟนนอนหลับสนิทวันนี้เขาก็ไม่ได้เข้าประชุมสินะ
ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะบิดขี้เกียจจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นเมื่อคืนใช้แรงไปเยอะเลยรู้สึกหมดแรงแต่ก็สดชื่นแหะ หึหึหึ
ตั้งใจว่าจะลุกเข้าไปอาบน้ำให้สดชื่อเสียหน่อยแต่เสียงเคาะประตูห้องก็ดังมาก่อนผมเดินโทงๆ ไปส่องดูว่าใครที่มารบกวนเวลาพักผ่อนของผมเมื่อส่องจากช่องตาแมวบนบานประตูก็ได้แต่ยกยิ้มอย่างคิดอะไรสนุกๆ ได้ผมเดินไปหยิบบ็อกเซอร์มาใส่ก่อนจะเอาเสื้อที่ตกอยู่บนพื้นมาสวมแบบลวกๆ ส่องกระจกดูความเรียบร้อยก่อนเล็กน้อย
โอเค... เรียบร้อยละ เสื้อไม่ติดกระดุมเผยให้เห็นร่องรอยบางอย่างที่แฟนผมทำเอาไว้ อือหือ... แฟนผม... ไม่สิตอนนี้ก็เลื่อนขั้นเป็นเมียผมได้แล้วนิเนอะ นั่นแหละ เมียผมนี่ร้อนแรงไม่ใช่เล่น ทั้งรอยจูบเอย รอยข่วนเอย เร่าร้อนกันจริงๆ (หัวเราะโรคจิต)
หลังจากเช็คว่าตัวเองแต่งตัวเรียบร้อย(?)ดีแล้วผมก็เดินไปเปิดประตูห้องพักยกมือขึ้นปิดปากทำเป็นหาวพร้อมกับมองคนที่มีสีหน้าตกตะลึงไปชั่วขณะ
"อ้าว... คุณเขมสวัสดีตอนเช้าครับ"
"นี่มันบ่ายแล้ว" ใช้เวลาเกือบนาทีคนตรงหน้าผมก็ส่งเสียงกลับมา
ผมแกล้งทำตาโตด้วยความตกใจ "อ้าวจริงดิคุณ! บ่ายแล้วหรอเนี่ยผมไม่รู้เรื่องเลยแหะ นึกว่ายังเช้าอยู่เลย ว่าแต่คุณเขมมาหาผมที่ห้องมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ"
"ผมไม่ได้มาหาคุณ!" คนตรงหน้าส่งเสียงขุ่นมา "ผมมาหาพฤกษ์ทำไมวันนี้เขาไม่ได้ลงไปประชุม เขาไม่สบายหรือเปล่า"
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบ "ก็คงไม่สบายแหละครับ... เพราะเมื่อคืนผมกับเรามันสนุกกันมากไปหน่อยต่างคนเลยต่างหมดแรงผมเองนี่ก็ยังไม่อยากจะลุกจากเตียงเลยนะคุณ แต่พอดีมีคนมารบกวนเวลาพักผ่อนผมเลยต้องลุกมาดู"
"ว... ว่าไงนะ เมื่อคืนคุณกับพฤกษ์... นี่คุณทำอะไร!"
"อ้าวคุณ... คนรักกันอยู่ในห้องสองต่อสองผมคงนอนอ่านนิทานกันหรอก ไม่เห็นหรอครับ นี่น่ะ นี่ นี่ แล้วก็นี่..." ผมชี้ไปตามตัวที่มีร่องรอยที่พฤกษ์ทำเอาไว้ให้ "ที่จริงมีอยู่อีกนะ แต่มันอยู่ในที่ๆ ไม่ควรเปิดเผยต่อหน้าคนอื่นนะครับ"
คนตรงหน้าผมกำมือแน่นพร้อมกับมองหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่ผมควรจะกลัวไหมนะ "พฤกษ์ไม่มีทางยอมคนอย่างคุณหรอก!" เขากัดฟันพูด
ผมถอนหายใจออกมา สิ่งที่ผมคิดมาตลอดคงจะจริง ผู้ชายคนนี้...ชอบพฤกษ์แต่ผมไม่เข้าใจว่าในเมื่อเขาชอบพฤกษ์แล้วเขาจะทำร้ายพฤกษ์ทำไม "ทำไมครับ เพราะขนาดคุณทั้งให้ท่า ทั้งมอมเหล้าแต่คุณก็ยังไม่ได้พฤกษ์อย่างนั้นนะหรือครับ ถามจริงๆ เถอะคุณละอายใจบ้างไหม คุณใช้ชีวิตยังไงทุกวันนี้ คุณแต่งงานกับคุณลันดาแต่คุณยังเที่ยวมาตามตอแยพฤกษ์ อยากได้เขาจนผมยังมองออกแบบนี้น่ะ"
"คุณจะไปรู้อะไร"
"ครับ ผมไม่รู้อะไรหรอก แต่ที่ผมรู้คือผมรักพฤกษ์และไม่คิดจะทำร้ายเขาเหมือนอย่างกับที่คุณทำ ปากบอกว่าชอบ แต่การกระทำกับตรงกันข้าม" ผมยกมือขึ้นกอดอกมองคนที่ดูท่าจะโกรธอยู่ตรงหน้า
"ผมไม่เคยทำร้ายเขา!! ผมจะทำร้ายคนที่ผมชอบทำไม" เขมเสียงดังออกมาทันทีที่ผมพูดจบ
ปากก็บอกว่าไม่... คนเรานี่ก็นะ ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบก่อนจะขยับยืนมองเขาดีๆ แล้วถามกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คุณบอกว่าไม่เคยทำร้ายเขา แล้วการที่พฤกษ์ต้องมีปัญหา ต้องออกจากบ้านของตัวเองมันเป็นเพราะใครกันครับ"
กึก!
เขมชะงักไปทันทีที่ผมพูดแบบนั้น ผมไม่ปล่อยให้เขาได้พูดอะไรต่อเพราะผมก็พูดเสริมทันที "คุณบอกว่ารักเขา ชอบเขาแต่คุณกลับใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้เขามา แล้วเป็นยังไงครับ บอกผมว่าสิว่าที่พฤกษ์ต้องออกจากบ้านหลังนั้นคุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
คนที่เขารักกันเขาไม่ทำร้ายกันทั้งคำพูดแล้วก็การกระทำหรอกครับคุณเขม"
คนอย่างเขมไม่เคยรักใครนอกจากรักตัวเอง
"ถ้าเข้าใจแล้วผมขอตัว แล้วก็หวังว่าคุณจะหยุดทำตัวแบบนี้สักที" ผิดพูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าเขาไปทันทีก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องอีกรอบก่อนจะต้องเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นคนที่ตอนแรกยังนอนหลับอยู่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งแล้วเรียบร้อย
"มานั่งบนเตียงแบบไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้จะยั่วผมหรือครับแฟน" ผมยิ้มทะเล้นใส่ให้พฤกษ์พ่นลมหายใจออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะคว้าเอากางเกงที่ตกอยู่บนพื้นมาใส่ แอบเห็นเขาเบ้หน้านิดๆ ตอนที่ขยับตัวแหะ สงสัยผมจะเล่นหนักไปหน่อยเมื่อคืนนี้ "ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ"
พฤกษ์เงยหน้าขึ้นมอง "ก็ตั้งแต่ได้ยินคุณหมอพูดจาสั่งสอนเขมนั่นแหละ พูดจาดีๆ เอาการเอางาน จริงจังกับเขาก็เป็นนี่"
"ผมเท่มากเลยใช่ไหมละ" ผมถามก่อนจะหัวเราะเมื่อพฤกษ์ส่งเสียง เหอะ ออกมาเหมือนที่ชอบทำเห็นแล้วน่ามันเขี้ยววะ
ผมพุ่งไปหาคนที่นั่งบนเตียงจนเขาล้มลงไปนอนอีกรอบแล้วจัดการหอมแก้มเขารัวๆ
"โอ๊ย! มันเจ็บนะโว้ย" ผมชะงักก่อนจะผละออกมองหน้าพฤกษ์ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ... เขาพูดโว้ยใส่ผมเหรอ
"นี่คุณพูดโว้ยด้วยหรอ ฮ่ะๆๆ ไม่เคยได้ยิน ได้ยินแล้วตลกดี น่ารักนะเนี่ย"
"มันใช่เวลาเล่นไหมหมอชลธี ลุกไปดิมันหนักนะคิดว่าตัวเบานักหรือไงถึงมาทับกันอยู่ได้" พฤกษ์พูดพร้อมกับยันหน้าผมที่ก้มลงไปหาให้ออกห่าง
"เมื่อคืนก็ทับทั้งคืนไม่เห็นบ่นว่าหนักเลย" ผมพูดเสียงทะเล้นใส่
พลั่ก!
อู้ยย... บาทาเต็มๆ ยอดอกจนผมกระเด็นไปนั่งกับพื้นเตียง พฤกษ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะชี้หน้าผม "อย่าให้ถึงทีผมบ้างแล้วกัน จะเอาให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู!!" แล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องน้ำตัดหน้าผมไปทันที
ผมนั่งหัวเราะอยู่บนพื้นก่อนจะลุกเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ "ผมจะรอแล้วกันนะคุณ ถ้าคุณคิดว่าพลิกผมได้น่ะครับ
‘เมีย’ ที่รัก"
เสียงในห้องน้ำเงียบไปชั่วอึดใจก่อนที่มีเสียงตวาดลั่นออกมาให้ผมได้หัวเราะอีกรอบ "ไปตกนรกซะไอ้หมอชลธี!!!"
แฟนผมโคตรจะน่ารักเลยครับ ดูท่าจะเขินรุนแรงนะเนี่ยด่าให้ผมไปตกนรกเลย ฮ่าๆๆๆ น่ารักจริงๆ แต่ก็นะครับ... ขอแบบนี้มันอยู่ที่ความเจ้าเล่ห์แล้วก็ชั้นเชิงครับ ที่จริงเมื่อคืนพฤกษ์เขาก็ตั้งท่าจะพลิกผมอยู่เหมือนกันแต่ผมจัดเขาไปสองรอบแบบเน้นๆ จนแรงพลิกไม่มีไง ผมเลยได้เสียบต่อยาวยันเกือบสว่าง และผมก็คิดว่าผมคงไม่เปิดโอกาสให้พฤกษ์ได้พลิกหรอกครับ แล้วผมจะทำให้เขาชินกับสถานะแบบนี้เอง หึหึหึ
ถ้าไม่ได้มีอะไรกับใครผมก็อยู่ได้สบายๆ ไม่ได้อะไร แต่พอได้เริ่มแล้วละก็มันไม่หยุดง่ายๆ ไม่สลบกันไปข้างไม่หยุด แล้วตอนนี้พอมาเจอพฤกษ์ที่ทั้งแข็งแรง ทนพอๆ กันแบบนี้สงสัยนิสัยเดิมๆ ได้ออกมาโลดแล่นบ่อยๆ แน่เลย
ไหนๆ วันนี้พฤกษ์ก็ไปประชุมไม่ทันแล้ว และเรายังไม่มีแผนจะไปที่ไหนเพราะยังไม่ตกลงผมก็ขอจัดอีกสักหน่อยดีกว่า ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปอดที่จะชะงักไม่ได้เมื่อเห็นพฤกษ์นอนหลับตาแช่ฟองสบู่อยู่ในอ่างอาบน้ำ เขายังไม่รู้ตัวว่าผมเดินเข้ามา ผมจัดการถอดชุดที่ใส่อยู่ออกก่อนจะก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำให้คนที่นอนอยู่สะดุ้งลืมตาขึ้นมองผมตาโต
"เฮ้ย!! คุณเข้ามาได้ยังไง"
"ประตูห้องน้ำมันเสียน่ะคุณ ล็อคไม่ได้ผมก็เลยเปิดเข้ามาแค่นั้นเอง หึหึหึ"
"บ้าเอ๊ย ออกไปเลยผมจะอาบน้ำ"
"ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย อาบด้วยคนสิ" ผมพูดอ้อนก่อนจะเข้าไปกอดเอวพฤกษ์เอาไว้แบบที่เจ้าตัวก็ผลักผมออกทันทีแต่ดูเหมือนแรงจะยังกลับคืนมาไม่หมดเพราะผมไม่รู้สึกสะเทือนเลยสักนิด จะออกแรงถีบผมก็คงจะไม่ไหว แบบนี้ก็เสร็จหมอชลนะสิ
"อึก!... จับบ้าอะไรของคุณวะ ปล่อยผมนะ ออกไปเลยหมอชลธี" พฤกษ์เริ่มโวยวายเมื่อมือของผมอยู่ไม่สุกเลื้อยไปจับนู้นจับนี่บนตัวเขาไม่หยุด
ผมยิ้มกริ่มเมื่อตอนนี้ใบหน้าของพฤกษ์เริ่มขึ้นสีเหงื่อชื้นตามไรผมเพราะรู้สึกร้อนจากอารมณ์ที่ถูกผมปลุกมันขึ้นมา เขาเริ่มหายใจหอบมือที่ผลักที่ดันผมออกก็เหลือเพียงแค่จับผมเอาไว้แน่นเท่านั้น
"อึก! พอแล้ว... ผมจะอาบน้ำ แฮก..."
"ผมยังไม่... อื้ม... พอเลย" ผมว่าก่อนจะจัดการกระแทกกายหาเขาอีกรอบจนน้ำในอ่างกระเซ็นออกจากอ่าง
"บ้าเอ๊ย!! คุณมันเซ็กส์จัดหรือยังไง" พฤกษ์ร้องโวยวายลั่นห้องน้ำ
ผมได้แต่หัวเราะในลำคอก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของเขา
"อ้าว... ผมยังไม่ได้บอกหรือว่าจริงๆ แล้วผมเป็นคนเซ็กส์จัด"พัทธ์"น้องกันต์กันครับหยุดซนก่อนลูก มาช่วยพ่อคินเก็บของก่อนเลยครับ" ผมหันไปมองตามเสียงของพี่คินก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวเล็กเอาแต่เล่นซนจนของที่ควรจะเก็บเสร็จนานแล้วตอนนี้ยังเก็บได้ไม่ถึงไหน
"นี่ๆๆ พ่อคินน้องกันต์มีคุณจิงโจ้ด้วย" เจ้าตัวเล็กอวดตุ๊กตาจิงโจ้ที่พ่อของผมเคยซื้อมาให้ตอนที่ท่านไปต่างประเทศให้กับพี่คินที่ตอนนี้นั่งอยู่ท่ามกลางตุ๊กตาของน้องกันต์รวมไปถึงของเล่นอื่นๆ อีก
"เจ้าตัวเล็กหยุดเล่นแล้วมาเลือกของกับพ่อคินก่อน" พี่คินเรียกอีกรอบน้องกันต์เหมือนจะฟังนะครับเพราะเจ้าตัวรับคำเสียงดังก่อนจะวางตุ๊กตาจิงโจ้ในมือลงแล้วตั้งท่าเดินไปหาพี่คิน แต่พอหันไปเห็นของเล่นที่เคยเล่นเมื่อตอนเด็กๆ เจ้าตัวก็รีบไปคว้ามาดูอย่างสนใจแล้วก็ลืมพี่คินไป
"ฮึ่ม! เจ้าตัวเล็กพูดไม่ฟังต้องโดนลงโทษ" พี่คินคงนึกมันเขี้ยวน้องกันต์เพราะเขาคว้าตัวน้องจนตัวลอยแล้วจัดการฟัดแก้มฟัดตัวเสียจนน้องกันต์ดิ้นแล้วก็ร้องไปหัวเราะไปเรียกให้ผมช่วย
"ฮ่าๆๆๆ มัม มัมมมม ช่วยน้องกันต์โด้ยย พ่อคินแกล้งน้อง เอิ้กๆ อิอิ" น้องกันต์เรียกผมไปก็หัวเราะเอิ้กอ้ากไปด้วยเพราะพี่คินเอาแต่ฟัดไม่ยอมหยุด
ผมที่กำลังเก็บเสื้อผ้าที่น้องกันต์ใส่ไม่ได้แล้วก็วางเสื้อที่พับเสร็จลงก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มน้องกันต์ออกมา "พอแล้วครับพ่อลูก เล่นกันไม่หยุดคืนนี้ทั้งคืนก็เก็บของไม่เสร็จหรอกครับ"
"ก็น้องกันต์นั่นแหละเอาแต่เล่น" พี่คินบ่นส่วนคนที่เอาแต่เล่นที่โดนผมอุ้มอยู่ก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ
"พอกันทั้งคู่นั่นแหละครับ เก็บของซะนะห้ามเล่นแล้วนะครับเดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่เสร็จหรอก" ผมส่งน้องกันต์ให้พี่คินแล้วก็บอกให้ทั้งสองของคนกันเก็บของต่อส่วนตัวผมก็เดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ไม่ได้ใช่แล้วของน้องกันต์ต่อ
ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนกำลังเก็บของที่ไม่ได้ใช้ของน้องกันต์พวกเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ได้แล้ว ของเล่น สมุดวาดภาพ หนังสือเก่าๆ เพื่อที่จะเอาไปบริจาคซึ่งเป็นโครงการของบริษัทของผมที่มักจะรวบรวมของไม่ใช่แล้วทั้งเสื้อผ้า ของเล่น เครื่องครัว ทุกๆ อย่างเอาไปบริจาคครับจัดเป็นประจำทุกๆ ปี ตอนนี้ผมก็เลยมาเก็บของกัน เก็บกันมาตั้งแต่บ่ายแล้วครับจนตอนนี้เย็นแล้วก็ยังไม่เสร็จ ที่จริงผมเก็บหนังสือ สมุดภาพเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เลยมาเก็บเสื้อผ้าต่อซึ่งก็ใกล้เสร็จแล้วเหมือนกัน แต่พี่คินกับน้องกันต์ที่ผมให้ไปช่วยกันเก็บของเล่นยังเลือกของที่จะเอาไปบริจาคไม่ได้สักชิ้นเพราะมัวเอาแต่เล่นกันไม่หยุด
"ฮาๆๆ พ่อคินเป็นปิศาจ" เสียงหัวเราะของน้องกันต์ดังขึ้นมาอีกรอบหลังจากเงียบไปสักพักผมเลยหันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมา
เพราะตอนนี้พี่คินมีหมวกทรงประหลาดๆ สวมอยู่บนหัวแล้วก็ไม่รู้ไปเอาผ้ามาจากไหนมาพันหน้าพันตาอย่างกับซอมบี้ ที่ปากก็เหมือนจะกัดอะไรเอาไว้ให้เหมือนกับมีเขี้ยว แล้วก็ทำท่าจะเข้าโจมตีน้องกันต์ให้เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจแล้วให้ค้อนเด็กเล่นมาตีพี่คินใหญ่ แสดงว่าที่เงียบกันไปก่อนหน้านี้คือไม่ได้เก็บของแต่แต่งตัวเล่นกันอยู่?
"ปิศาจตนนี้จะกินเจ้าแล้วเจ้าหนูน้อย" พี่คินดัดเสียงให้ต่ำลงก่อนจะทำท่าขยับเข้าไปหาน้องกันต์ที่นั่งอยู่ในกองตุ๊กตาจนเจ้าตัวเล็กหัวเราะลั่นแล้วขยับหนีแต่ก็ถูกพี่คินลากตัวไปกอดไว้ได้อยู่ดี "เสร็จข้าแน่เจ้าหนูน้อย"
น้องกันต์ร้องเสียงดังจนผมที่ตอนแรกก็ยิ้มขำอยู่หรอกแต่ตอนนี้เริ่มจะหงุดหงิดนิดๆ เพราะทั้งสองคนเอาแต่เล่นไม่ยอมเก็บของกันสักที ผมหันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบเอากระบอกที่ผมเคยใส่กระดาษมาถือไว้แล้วจัดการตีลงบนพื้นเสียงดังจนพี่คินกับน้องกันต์ชะงักแล้วหันมามองผม
"พี่คิน น้องกันต์พูดไม่ฟังใช่ไหมครับ มัมบอกให้เก็บของทำไมยังเอาแต่เล่นกันอยู่" ผมทำเสียงดุใส่ทั้งสองคน "เอาแต่เล่นกันแบบนี้จะเก็บของเสร็จไหมครับ แล้วดูสิแทนที่ของจะลดลงกลับเยอะแทบจะเกลื่อนห้องแล้ว หยุดเล่นแล้วเก็บของเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าเก็บของไม่เสร็จมัมไม่ให้ออกจากห้องแล้วก็ไม่ให้กินข้าวด้วย"
ทั้งสองคนมองผมตาปริบๆ จนผมต้องถามย้ำ "เข้าใจไหมครับ"
"เข้าใจครับ!" ทั้งพี่คินแล้วก็น้องกันต์รับคำเสียงดังจนผมยิ้มอย่างพอใจ
"ดีครับ อย่างนั้นก็จัดการเก็บของได้แล้ว ถ้ายังเล่นกันอยู่จากตีพื้นจะเป็นตีที่ตัวคนแล้วนะครับ" ผมนั่งมองจนแน่ใจว่าทั้งสองคนเลิกเล่นและเก็บของแล้วแน่ๆ จึงหันกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่เหลืออีกนิดหน่อยต่อ แต่ก็คอยหันไปมองอยู่เรื่อยๆ พอผมหันไปก็มักจะเห็นทั้งสองคนมองมาที่ผมก่อนจะรีบหลบหน้าหลบตาเก็บของกันต่อทันที
ผมได้แต่ส่ายหน้ากับท่าทางที่ลอกเลียนแบบกันมาเหมือนเป๊ะของทั้งสองคน กลัวผมจริงจังแค่ไหนกันเชียว แกล้งทำเป็นกลัวกันแบบนั้นเห็นแล้วอยากจะเอาไม้ตีจริงๆ ผมจัดการหยิบเสื้อผ้าที่พับเรียบร้อยแล้วใส่ถุงเรียงเอาไว้ที่มุมห้องวันจันทร์ค่อยขนไปที่บริษัท
"หือ..." ผมส่งเสียงอยู่ในลำคอเมื่อหันไปเห็นกล่องเหล็กลายดอกไม้อยู่ในตู้เสื้อผ้าของน้องกันต์ก่อนที่กำลังจะปิดตู้ เดิมทีมีเสื้อผ้าวางๆ ทับเอาไว้ผมเลยไม่ทันเห็น ผมเอื้อมมือไปหยิบกล่องนั้นออกมาเปิดดูก่อนจะเห็นสมุดบันทึกแล้วก็รูปอยู่ด้านใน "ของพี่พราวนี่เอง"
ผมถือกล่องเหล็กแล้วเดินเอาไปไว้ในห้องของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมมื้อเย็นเพราะพี่คินยังเก็บของไม่เสร็จผมเลยตั้งใจว่าจะทำอาหารเอง
"มัมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม" เสียงร้องกันต์ร้องเรียกดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก ผมหันกลับไปพร้อมๆ กับที่เจ้าตัวเล็กที่มีผ้าขนหนูผูกอยู่ที่คอเหมือนกับเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ก็วิ่งมากอดขาผมแน่น
"ว่ายังไงครับ" ผมก้มลงมอง
"น้องกันต์เก็บของเสร็จแล้ว น้องกันต์เก่งไหม" น้องกันต์ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวครบทุกซี่
ผมหัวเราะออกมาก่อนจะพยักหน้ารับ "เก่งครับ เก่งมากเลย อย่างนั้นคนเก่งไปนั่งรอมัมก่อนนะครับ มัมกำลังทำกับข้าวอยู่"
"ฮับ!" เจ้าตัวเล็กรับคำพร้อมกับทำตะเบะเหมือนทหารก่อนจะวิ่งออกจากห้องครัวไป ได้ยินเสียงพี่คินร้องส่งสัยเจ้าตัวเล็กคงวิ่งเข้าไปแกล้งอะไรพ่อเขาอีกแล้วละสิ
ผมหันกลับมาทำต้มจืดมันฝรั่งต่อจนเสร็จก่อนจะปิดเตาแก๊สแล้วหันไปทำอย่างอื่นเพิ่ม ทำกับข้าวเสร็จก็พอดีกับที่พี่คินหิ้ว...เออ ผมหมายถึงอุ้มน้องกันต์เดินเข้ามาในครัว
"พัทธ์ครับ... พี่คินหิวแล้วมีอะไรให้กินบ้างครับ" พี่คินถามพร้อมกับวางน้องกันต์ลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะอาหาร
"มีต้มจืดมันฝรั่ง ผัดผักรวมมิตรแล้วก็ยำหมูยอครับ อย่างนั้นกินเลยไหมเดี๋ยวพัทธ์จะได้ตักข้าวให้"
"ครับผม น้องกันต์ทำเอาพี่หมดแรงแล้วตอนนี้" ผมหัวเราะกับคำพูดของพี่คินก่อนจะปล่อยให้พ่อลูกเขาเล่นกันต่อก่อนส่วนตัวผมก็เดินไปยกกับข้าวแล้วก็ข้าวสวยมาวางบนโต๊ะ เดินไปรินน้ำใส่แก้วส่วนทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะหมดแรงไปกับการเล่นก็จัดการกินข้าวทันที
"หม่ำช้าๆ ครับน้องกันต์ เดี๋ยวติดคออย่าไปทำตามพ่อคินสิ" ผมร้องบอกน้องกันต์เอื้อมมือข้ามโต๊ะไปเช็ดมุมปากที่เปื้อนให้น้อง เดี๋ยวนี้เจ้าตัวเล็กชอบทำอะไรเลียนแบบพี่คินเสมอๆ แล้วพี่คินก็ช่างแกล้งพอรู้ว่าลูกกำลังเลียนแบบก็ชอบทำอะไรยากๆ ให้น้องกันต์ทำตามไม่ได้จนเจ้าตัวเล็กต้องหันมาร้องโวยวายกับผมว่าโดนพ่อคินแกล้ง
มื้อเย็นจบลงโดยที่กับข้าวทุกอย่างที่ผมทำหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ ดูท่าพี่คินจะหิวจริงๆ เพราะพี่เขาเป็นคนจัดการทุกอย่างจนหมดผมเลยไล่ทั้งสองคนให้ไปนั่งย่อยกันก่อนเพราะทั้งน้องกันต์แล้วก็พี่คินกินเข้าไปเยอะมากๆ ส่วนผมก็เอาจานชามไปเก็บล้างจนเรียบร้อยถึงได้พาน้องกันต์ไปอาบน้ำ
"น้องกันต์มาอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวก็เผลอหลับไปก่อนวันนี้เล่นทั้งวันหลับเร็วแน่เลย" ผมพูดก่อนจะเดินจูงมือน้องกันต์เข้าไปอาบน้ำส่วนพี่คินยังนอนอืดอยู่บนโซฟา สักวันต้องอ้วนแน่ๆ เลยพี่คินเนี่ย กินแล้วก็นอน นอนแล้วก็กิน
หลังจากอาบน้ำให้น้องกันต์เสร็จผมก็อุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นเตียงก่อนจะอ่านนิทานให้ฟังตามที่น้องกันต์ต้องการอ่านไปยังไม่ทันถึงครึ่งเรื่องก็หลับไปเสียแล้ว คงหมดแรงเพราะเล่นกับพี่คินทั้งวัน ผมจัดการห่มผ้าให้น้องกันต์หยิบตุ๊กตาตัวโปรดมาวางไว้ข้างๆ ตัวน้องก่อนจะเดินออกจากห้อง พี่คินยังกึ่งนั่งกึ่งนอนดูโทรทัศน์อยู่
"กินเสร็จก็นอนเดี๋ยวสักวันอ้วนแน่เลย" ผมร้องแซวคนที่นอนอยู่บนโซฟาให้พี่คินหันมามองในจังหวะที่เดินผ่านเพื่อเก็บหนังสือให้เข้าที่ร่างผมก็โดนดึงจนล้มลงไปทับอยู่บนตัวพี่คิน
"เดี๋ยวก็ออกกำลังกายบ่อยๆ แค่นี้ก็ไม่อ้วนแล้ว" พี่คินกระซิบอยู่ข้างหูผมพร้อมกับเป่าลมเข้าหูจนผมต้องหดคอหนี หน้าแดงเพราะรู้ว่าไอ้ออกกำลังกายของเขาน่ะคืออะไร
"ไปเข้าฟิตเนสสิครับ จะได้ออกกำลังกายเยอะๆ สมใจ"
"ไม่เข้าฟิตเนสแต่เข้าพัทธ์ได้ไหมละครับ" ผมหดคอหลบหันหน้าหนีเมื่อลมใจหายร้อนๆ ของพี่คินขยับเข้ามาใกล้
"พี่คิน! ไปอาบน้ำเลยไปเลิกเล่นได้แล้ว" ผมดิ้นหนีออกมาก่อนจะโยนหมอนอิงใส่คนที่นั่งหัวเราะอยู่บนโซฟาแล้วเดินหนีเข้าไปในห้อง
ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยก็เดินมานั่งบนเตียงพร้อมกับหยิบกล่องเหล็กที่เป็นกล่องของพี่สาวผมมาเปิดดู พี่คินเดินเข้ามาในห้องก่อนจะเดินผ่านเข้าไปอาบน้ำผมเลยก้มลงมองของในมือต่อ มันเป็นสมุดจดเหมือนผมจะเคยเห็นพี่สาวผมเอาออกมาจดบันทึกบ่อยๆ ตอนสมัยที่พี่ยังอยู่แต่ผมไม่รู้ว่าพี่เก็บเอาไว้ที่ไหนจนวันนี้ได้มาเจอแบบไม่ได้ตั้งใจ
ในกล่องนั้นมีรูปของพี่พราว พี่สาวของผมถ่ายคู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็คงเป็นคนรักของพี่พราวคงเป็นช่วงก่อนที่จะเกิดเรื่องต่างๆ ขึ้น แล้วก็ยังมีรูปของผู้ชายคนนั้นอีกหลายรูปบางรูปก็มีปากกาวาดเป็นรูปหัวใจเอาไว้ที่มุมภาพ แล้วก็ยังมีรูปของน้องกันต์ตอนยังเป็นทารกอีกหลายรูป
"ดูอะไรอยู่ครับ หือ" พี่คินที่เดินออกจากห้องน้ำมาแล้วขยับมานั่งข้างๆ ผมก่อนจะกดปลายจมูกลงที่ข้างขมับอย่างที่ชอบทำแล้วก็รั้งตัวผมไปกอดเอาไว้
ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบ "สมุดบันทึกของพี่พราวน่ะครับ พี่พราว... พี่สาวของผม"
"แม่ของน้องกันต์นะหรือครับ"
"ครับ นี่ไงยังมีรูปน้องกันต์ตอนเด็กๆ อยู่เลยพี่คินไม่เคยเห็นใช่ไหมละครับ" ผมส่งรูปน้องกันต์ให้พี่คินที่ยื่นมือมารับไปดู
"น่ารักตั้งแต่เด็กเลยนะ แล้วนี่เจอที่ไหนครับเนี่ย"
"ตู้เสื้อผ้าของน้องกันต์นะครับ เจอตั้งแต่ตอนเก็บของนั่นแหละ" ผมตอบก่อนจะหยิบสมุดบันทึกของพี่พราวมาเปิดดูส่วนใหญ่จะเป็นบันทึกประจำวัน พี่ไม่ได้เขียนทุกวัน ผมเปิดผ่านไปเรื่อยๆ อ่านบ้างไม่ได้อ่านบ้าง ส่วนใหญ่จะเปิดอ่านตรงที่เขียนถึงน้องกันต์
เพราะพี่สาวผมสุขภาพไม่ค่อยดีตอนที่คลอดน้องกันต์ก็ร่างกายอ่อนแอไม่ค่อยได้เลี้ยงน้องผมเลยอยากจะรู้ว่าพี่พราวรู้สึกยังไงในช่วงเวลาแบบนั้น
"เอ๊ะ..." ผมร้องอย่างแปลกใจเมื่อกระดาษสองแผ่นสุดท้ายมันติดกันเหมือนกับทากาวเอาไว้
"มีอะไรครับ" พี่คินละสายตาจากโทรศัพท์มาถามผม
"อ๋อ... พอดีกระดาษสองแผ่นนี้มันติดกันนะครับ แล้วเหมือนมีอะไรสอดอยู่ตรงกลางด้วย" ผมบอกก่อนจะส่งสมุดให้พี่คินดู ตรงกลางระหว่างกระดาษสองแผ่นมันโป่งๆ ออกมาเหมือนมีอะไรอยู่ตรงกลาง
"อยากแกะไหมครับ ถ้าอยากเดี๋ยวพี่จะให้คัดเตอร์ตัดออกให้" พี่คินหันมาถามซึ่งผมก็พยักหน้ารับ พี่คินเลยเดินไปหยิบคัตเตอร์แล้วจัดการกรีดกระดาษจนขาดออกจากกันก่อนจะหยิบกระดาษหลายแผ่นที่ถูกผับเรียบร้อยที่ถูกสอดเอาไว้ส่งมาให้ผม
ผมรับกระดาษนั้นมาก่อนจะเปิดออกแล้วอ่านข้อความที่อยู่ด้านใน เป็นลายมือของพี่สาวผมเอง ผมค่อยๆ หยิบกระดาษทีละแผ่นมาดู
"พี่คินครับ... พรุ่งนี้ไปชลบุรีกันนะ ไปหาพ่อกับแม่"************************************************
สวัสดีค่ามาอัพแล้วนะคะ เมื่อวานแต่งไม่ทัน(จริงๆ แล้วขี้เกียจ) ล้อเล่นค่ะ พอดีฟางแต่งเรื่องอุ่นไอรักอยู่เพราะเรื่องนั้นจะจบแล้ว อีกอย่างอยู่ในขั้นตอนการเตรียมรวมเล่มก็เลยไม่ได้มาอัพเรื่องนี้ค่ะ อาทิตย์นี้ฟางอัพน้องกันต์แค่วันนี้วันเดียวนะคะ ขอไปปั่นอุ่นไอรักให้จบก่อน ส่วนช่วงวันที่ 7 – 18 กันยา ฟางมีเรียนโปรแกรมเสริมครึ่งวันเช้าค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะมาอัพได้ตามเวลาปกติหรือเปล่า (คือวันจันทร์ กับวันพฤหัส ไม่ก็วันศุกร์) อาจจะมาได้อาทิตย์ละวันเหมือนกับคราวนี้ ยังไงก็รอกันหน่อยนะคะ
เจอกันตอนหน้าค่ะ อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ พลีสสสสสสสสสส
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก