น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 39ชลผมเปิดประตูห้องนอนของพฤกษ์อย่างเบามือเพราะไม่อยากจะรบกวนคนหลับให้ตื่นขึ้นมาก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียงนอนหลังใหญ่ที่เจ้าของเตียงยังคงนอนหลับสนิททั้งๆ ที่ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมตอนนี้เขาถึงยังไม่ตื่นในเมื่อกว่าเขาจะได้นอนก็เกือบเก้าโมงเช้าเข้าไปแล้ว
อ๊ะๆ ไม่ต้องมองผมครับ ผมไม่ได้ทำนะเออ ไม่ได้กดเขาจนไม่ได้นอนนะครับ แต่เพราะตัวเขาเองนั่นแหละ...
‘หมอชลคะ มาพาคนดื้อเข้านอนหน่อยเถอะค่ะ ป้าบอกปากเปียกปากแฉะแล้วคุณพฤกษ์ก็ยังไม่ยอมนอน เอาแต่ทำงานป้าละกลัวว่าจะล้มป่วยลงไปก่อน’หลังจากที่กลับมาจากชลบุรีผมก็มีเข้าเวรติดต่อกันเพราะตอนที่ไปชลบุรีผมไปแลกเวรกับเพื่อนหมอคนอื่นพอกลับมาผมก็เลยเข้าเวรยิงยาวจนไม่ได้มาหาพฤกษ์นอกจากโทรคุยกันบ้างแต่ก็ไม่นานเพราะทั้งผมและเขาก็ไม่ใช่คนที่จะมานอนคุยโทรศัพท์กันนานๆ
งานของผมก็เยอะ งานของเขาก็เยอะ เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่แต่แล้ววันนี้ตอนเช้าหลังจากที่ผมออกจากเวรตอนหกโมงเช้าผมก็ได้รับโทรศัพท์จากป้าสายบอกว่าให้เข้าไปที่บ้านทีเพราะพฤกษ์เอาแต่ทำงานจนไม่ยอมนอนมาข้ามวันข้ามคืนแล้ว
หลังจากได้ยินแบบนั้นผมก็รีบขับรถมาที่บ้านของพฤกษ์ทันที ก่อนจะเจอเจ้าตัวนั่งทำงานอยู่ไม่ยอมขยับไปไหนใบหน้านั้นก็ดูหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัดเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ พอเห็นแบบนั้นผมก็บังคับให้พฤกษ์มานอนทันทีก่อนที่เขาจะเป็นลมหมดสติแล้วงานจะไม่เดินไปเสียก่อน แต่ถ้าคนอย่างพฤกษ์ยอมง่ายๆ ก็คงไม่ใช่เขาเราเลยต้องสู้รบกันนิดหน่อยแต่เพราะเขาแทบจะหมดแรงเลยสู้ผมไม่ได้โดนผมแบกมาทุ่มลงเตียงแล้วบังคับให้นอน
ทั้งๆ ที่พอหัวถึงหมอก็แทบจะหลับทันทีก็ยังทำเป็นดื้อบอกว่าตัวเองไหว นึกแล้วก็อยากจะทำโทษสักที ผมไม่รู้ว่างานอะไรที่ทำให้เขาต้องทำแบบหามรุ่งหามค่ำแบบนี้เพราะยังไม่ทันได้คุยกัน แต่หลังจากที่เขาหลับไปแล้วผมก็เดินไปดูเอกสารต่างๆ บนโต๊ะทำงานก็เห็นเป็นข้อมูลบัญชีของบริษัทสโรชา บริษัทของครอบครัวของพฤกษ์
อาจจะเป็นไปได้ว่าเขากำลังเริ่มสืบเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อตอนนั้นผมหันกลับไปที่เตียงอีกรอบเมื่อได้ยินเสียงขยับตัวคนที่นอนหลับตอนนี้ลืมตาขึ้นมาแล้วเรียบร้อย อย่างที่ผมเคยบอกใช่ไหม... พฤกษ์เวลาเพิ่งตื่นนอนจะน่ารักมาก
ผมขยับไปใกล้ก่อนจะดึงให้คนที่ยังงัวเงียไม่เลิกมากึ่งนั่งกึ่งนอนเกยอยู่บนตัวผมซึ่งพฤกษ์ก็ให้ความร่วมมือดีมาก
"ปวดหัวไหม" ผมถามพร้อมกับใช้มือทาบที่หน้าผากของพฤกษ์เพื่อวัดดูว่าตัวร้อนหรือเปล่า กลัวว่านอนกลางวันนานๆ แบบนี้จะทำให้เขาปวดหัว
"ไม่ปวดครับ" เขาตอบพร้อมกับส่ายหน้าไปมาบนอกผมจนผมรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ อยากจะทำตัวหวานกับคู่อื่นเขาบ้างก็ต้องใช้ช่วงเวลานี้นี่แหละ
ผมเลื่อนมือไปลูบผมของพฤกษ์ก่อนจะใช้มือสางผมของเขาเล่นอย่างที่ชอบทำคนที่ยังตื่นไม่เต็มตาก็เหมือนจะชอบเพราะเจ้าตัวส่งเสียงในลำคอแล้วก็ทำท่าจะหลับไปอีกรอบ ผมเลื่อนมือจากเส้นผมนุ่มมือนั้นไปที่แก้มขาวไล้มาปลายคางแล้วดันหน้าเขาให้เงยขึ้นก่อนจะก้มลงจูบปากเขา พอได้จูบกับพฤกษ์ทีไรผมก็เพลินทุกที
"อื้ออ..." คนที่กำลังจะหลับไปอีกรอบเริ่มส่งเสียงในลำคอริมฝีปากของเขาจูบโต้ตอบกับผมทั้งๆ ที่เขายังไม่รู้สึกตัวตื่นเต็มที่นัก มือที่ตอนแรกวางอยู่ข้างตัวตอนนี้ก็ยกขึ้นจับแขนของผมเอาไว้แน่น
จุ๊บ จุ๊บ
เสียงจูบดังออกมาเมื่อผมเริ่มขยับปากจูบเขามากขึ้นดันร่างคนที่นอนเกยบนตัวผมให้พลิกลงไปนอนราบกับเตียงมือก็เลื่อนไปลูบไล้ตามเนื้อตัวของพฤกษ์ไม่หยุด แบบที่เขาเองก็เลื่อนมือมากอดรอบคอผม
เสื้อนอนของพฤกษ์ถูกผมถกขึ้นจนไปกองอยู่บนอกผมผละจูบจากเขาแล้วลากริมฝีปากไปตามลำคอ กดจูบเน้นๆ ที่ไหปลาร้าสวยของเขาก่อนจะลากจูบมาถึงกลางอก
"อึก..." คนที่ยังนอนหลับตาสะดุ้งเมื่อผมแนบปากลงกับอกของเขา ผมเลื่อนมือไปลูบหน้าท้องของพฤกษ์ ส่วนตัวเขาเองก็เลื่อนมือมาลูบผมของผมเล่นและ...
ผลัวะ!
"โอ๊ย!!!"เห็นดาวตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดทันทีครับ
ได้แต่นอนโอดโอยเอามือกุมหัวกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเลยครับ ผมหันไปมองคนที่ทำร้ายร่างกายผมอย่างงอนๆ "ตบหัวผมทำไมอะ"
"ก็คุณทำอะไรของคุณละ" พฤกษ์หันมามองผมตาวาวก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วก้มมองสภาพตัวเอง "เมื่อไหร่คุณจะเลิกลวนลามผมตอนเพิ่งตื่นนอนสักที แล้วนี่อะไร... ทำรอยไว้ทำไมเนี่ยอยากจะโดนใช่ไหมคุณหมอ"
"ก็ไม่เห็นต้องตบหัวกันเลยนี่" ผมบ่นอุบ "เจ็บชะมัดเลยแฟนใจร้ายทำร้ายคนไม่มีทางสู้ได้ลงคอ ใจร้าย"
"เหอะ!" พฤกษ์ส่งเสียงออกมาเหมือนกับรำคาญพร้อมกับจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทางไปด้วย "แล้วใครใช้ให้คุณมาทำแบบนี้ละ ผมไม่ถีบติดพนังห้องก็ดีตายแล้ว"
ผมพุ่งไปหาคนที่กำลังจะลุกจากเตียงพร้อมกับกอดเอวของพฤกษ์เอาไว้ออกแรงรั้งจนคนที่กำลังลุกต้องล้มลงมาที่เตียงอีกรอบจนเจ้าตัวโวยวายออกมาเสียงลั่นพร้อมกับผลักผมออกห่าง แต่คิดว่าผมจะสะทกสะท้านไหม... เจอลูกเตะ ลูกถีบ ลูกตบจนร่างกายมันชินชาไปแล้วครับ เพราะฉะนั้นแค่นี้ไม่สะเทือนผมหรอก
"อะไรของคุณเนี่ย ปล่อยผมสักทีจะไปอาบน้ำแล้ว หิวข้าวด้วย"
"กินผมแทนข้าวก่อนก็ได้นะแฟน" ผมว่าเสียงทะเล้นพร้อมกับยิ้มกว้างใส่สุดท้ายก็โดนตบหน้ามาอีกทีแต่ไม่ได้แรงหรอกครับ เหมือนเขาจะผลักหน้าผมแต่มีเสียงเพียะเบาๆ ดังมาก็แค่นั้นแหละ
"จะลุกไปดีๆ หรือจะต้องให้ต่อย" ผมหัวเราะเมื่อได้ยินเขาขู่เสียงเข้มพร้อมกับชูกำปั้นมาจ่อหน้าผม ไม่ได้กลัวนะครับ แต่ผมก็ยังไม่อยากจะปากแตกเพราะฉะนั้น... ผมก็เลยค่อยๆ ผละออกจากเขาแต่โดยดี
"ครับๆ กลัวแล้วครับผม"
"พูดให้มันรู้เรื่องแต่แรกก็จบแล้วไหม ลงไปบอกป้าสายให้ทำอะไรให้ผมกินหน่อย หิวชะมัดเลย" พฤกษ์พูดพร้อมกับลุกจากเตียงไปคว้าเอาผ้าขนหนูเพื่อเตรียมอาบน้ำ
"ไม่หิวสิแปลก คุณกินข้าวล่าสุดไปตอนไหนครับป้าสายบอกว่าเมื่อเย็นวาน นี่มันจวนจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว แถมยังเอา..." ผมเริ่มบ่นทันทีเมื่อได้ยินเขาบอกว่าหิว ก็แน่ละข้าวไม่กินเอาแต่ทำงานจะไม่ให้หิวได้ยังไง แต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคอีกฝ่ายก็แย้งขึ้นเสียก่อน
"ครับๆ เข้าใจแล้วครับคุณหมอ ก่อนจะบ่นลงไปบอกป้าสายให้ผมก่อนเถอะ" พฤกษ์พูดแค่นั้นแล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันทีแบบไม่รอให้ผมได้บ่นอะไรเพิ่ม
ได้แต่ส่ายหัวกับความดื้อดึงเล็กๆ ของพฤกษ์ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนแล้วลงไปข้างล่างเพื่อบอกป้าสายให้เตรียมมื้อเช้าบวกมื้อกลางวันที่กำลังจะกินในตอนเย็นให้กับพฤกษ์ ซึ่งดูเหมือนว่าป้าสายเองก็พอจะรู้ว่าถ้าพฤกษ์ตื่นขึ้นมาคงจะหิวแน่เพราะป้าสายเตรียมอาหารเอาไว้เสียเต็มโต๊ะก่อนที่ผมจะได้บอกเสียอีก
"ของกินเพียบเลยนะครับป้า"
"ค่ะ ของโปรดของคุณพฤกษ์ทั้งนั้น สองสามวันมานี้แทบไม่ค่อยได้กินข้าวเลยค่ะเอาแต่ทำงานป้าละไม่เข้าใจจริงๆ ว่างานอะไรทำไมต้องเร่งทำขนาดนี้ด้วย ป้าทนไม่ไหวเลยต้องโทรไปหาคุณหมอนี่แหละค่ะ" ป้าสายพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา "คุณพฤกษ์นะบทจะดื้อก็ดื้อเหลือเกินค่ะ"
ผมหัวเราะออกมากับคำพูดของป้าสาย ได้ยินแล้วก็อดที่จะพยักหน้าอย่างเห็นด้วยไม่ได้ "จริงครับ บทจะดื้อก็ดื้อจริงๆ เมื่อเช้ากว่าจะจับเด็กดื้อของป้าสายเข้านอนได้ผมนี่ไหล่แทบทรุด ขาแทบหัก"
ป้าสายหัวเราะ "ยังไงก็ขอบคุณคุณหมอมากนะคะที่มาจับเด็กดื้อของป้าเข้านอน ป้าละกลัวจริงๆ กลัวจะเป็นลมล้มพับไปข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน นอนก็ไม่ยอมนอน"
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดตอบกับป้าสายไปคนที่ถูกพูดถึงที่เพิ่งเดินลงมาก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน "นินทาผมสนุกเลยนะครับป้าสาย"
ป้าสายหันไปยิ้มให้กับพฤกษ์ "ไม่ได้นินทาค่ะคุณพฤกษ์ป้าแค่เล่าให้คุณหมอฟังว่าคุณพฤกษ์นะดื้อ มาค่ะมาทานข้าวได้แล้วป้าทำของโปรดของคุณพฤกษ์ไว้ทั้งนั้นเลยค่ะ"
พฤกษ์พยักหน้ารับก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารฝั่งตรงข้ามกับที่ผมนั่งอยู่ก่อนที่ป้าสายจะตักข้าวให้กับผมแล้วก็พฤกษ์ก่อนที่ป้าจะขอตัวไปจนเหลือผมกับพฤกษ์สองคน
"คุณกำลังสืบเรื่องบริษัทอยู่เหรอ" ผมถามออกไปให้คนที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมองผมเหมือนกับจะถามว่าผมรู้เรื่องนี้ได้ยังไง "ป้าสายไม่ได้บอกหรอก แต่ผมเห็นเอกสารบนโต๊ะทำงานของคุณ"
"อือ... ผมกำลังสืบอยู่ว่าจริงหรือเปล่า" พฤกษ์ตอบท่าทางของเขายังลังเลในสิ่งที่กำลังทำ
"คุณแน่ใจแล้วใช่ไหม ไม่ว่าคำตอบของสิ่งที่คุณกำลังสืบอยู่มันจะออกมาเป็นยังไงคุณคิดเอาไว้แล้วใช่ไหมว่าคุณจะทำอะไรต่อไป" ผมถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ ผมรู้ว่าเขากำลังสับสนในใจฝั่งหนึ่งคงกำลังร้องบอกให้เขาจัดการเรื่องพวกนี้ แต่อีกใจก็คงไม่อยากเพราะไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้น
คราวนี้พฤกษ์เงียบไปทันทีที่ได้ยินคำถามของผม มือที่ถือช้อนส้อมอยู่ก็วางลงแล้วถอนหายใจออกมา "ผมก็ไม่แน่ใจ... ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับคุณส่งศักดิ์ ลันดาแล้วก็เขม แต่พอคิดว่าถ้าหากเขาโกงเงินบริษัทไปจริงๆ บริษัทที่คุณตาผมสร้างขึ้นมาจะต้องมาพังเพราะพวกเขาผมก็รู้สึกแย่ที่ไม่ยอมทำอะไรเลย"
ท่าทางของพฤกษ์ตอนนี้เหมือนเด็กน้อยกำลังหลงทางผมลุกจากเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่เดินอ้อมไปนั่งข้างๆ พฤกษ์แล้วจับให้เขาหันมาหา "คิดมาก"
พฤกษ์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำพูดของผมเขาตั้งท่าจะอ้าปากเถียงแต่ผมก็พูดต่อ "คุณคิดมากเกินไปแล้ว คุณคิดว่าระหว่างคุณตาของคุณกับคนพวกนั้นใครสำคัญกับคุณมากกว่ากัน"
"ก็ต้องเป็นคุณตาสิ" เขาสวนกลับมาทันที
ผมยิ้มยกมือขึ้นเล่นผมของเขา "แล้วคุณจะสนใจทำไมครับ พวกนั้นจะว่าหรือจะไม่พอใจที่คุณตามสืบเรื่องนี้ยังไงก็ทำอะไรคุณไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่ว่ายังไง... อย่างนั้นคุณคือทายาทโดยตรงของสโรชา คุณจะไปกังวลทำไมกับแค่คนนั้นที่อาศัยโอกาสทำเรื่องไม่ดีแบบนั้น"
"ก็จริงอย่างที่คุณพูด ผมไม่เห็นต้องใส่ใจเลยว่าพวกนั้นจะคิดยังไง ผมแค่ทำในสิ่งที่สมควรทำก็แค่นั้นเอง" คนตรงหน้าผมเริ่มยิ้มออกเมื่อคิดได้ว่าอะไรคือสิ่งสำคัญกว่ากัน
คงเพราะตลอดที่ผ่านมาคนที่เขาพยายามหนีมาตลอดก็คือพ่อเลี้ยงของเขา เขาจึงไม่คิดอยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวหรือวุ่นวายอะไรจนลืมไปว่าตัวพฤกษ์เองนั้นเป็นใคร และคนที่เขาควรจะให้ความสำคัญกับครอบครัวที่เสียไปแล้วของเขามากกว่าคนนอกที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย
"ใช่แล้วละครับ เพราะฉะนั้นก็... เลิกคิดมากแล้วก็ตั้งใจสืบเรื่องนี้เถอะเดี๋ยวผมจะช่วยคุณอีกแรง มีอะไรที่จะให้ผมช่วยก็บอกได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ"
คนตรงหน้านิ่งไปนิดก่อนจะมองหน้าผม "ช่วยทุกอย่างเลย"
ผมพยักหน้ารับ "ครับ ทุกอย่างเลย"
"แน่ใจนะคุณ"
"แน่ใจสิครับ"
เมื่อกี้ผมเห็นเด็กน้อยหลงทาง แต่คราวนี้ผมเห็นเด็กที่เหมือนกับไม่มีความมั่นใจ ท่าทางที่เขาเม้มปากขมวดคิ้วเหมือนกับไม่แน่ใจว่าจะพูดออกมาดีไหม ถ้าหากเป็นคนอื่นทำผมคงไม่อยากจะมอง แต่พอเป็นผู้ชายคนนี้ผมรู้สึกว่า...
น่ามองที่สุด"ถ้าอย่างนั้นผมขอให้คุณช่วยอะไรผมหน่อยสิ"
"อะไรละครับ" ผมถามไม่ละสายตาไปจากดวงตาเรียวมีเสน่ห์คู่นั้น
"คอยอยู่เตือนให้ผมเข้านอนทุกวันด้วยแล้วกันนะครับ"!!! ครับ !!!
ม เมื่อกี้... พฤกษ์ว่าอะไรนะ คอยอยู่เตือนให้เข้านอนทุกวัน... เขาพูดแบบนั้นใช่ไหม ผมยังคงนั่งอึ้งแล้วก็ประมวลความหมายคำพูดของเขาอยู่ที่เดิม ส่วนตัวคนพูดก็ลุกจากโต๊ะอาหารไปแล้วหลังจากพูดจบ
ผมยกแขนข้างหนึ่งท้าวโต๊ะเอาไว้แล้วใช้มือปิดหน้าตัวเอง ริมฝีปากยกเป็นรอยยิ้มอย่างไม่สามารถห้ามได้
"ให้ตายสิ... ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้" มืออีกข้างที่ว่างแตะที่หน้าอกตัวเองตำแหน่งหัวใจรับรู้เลยว่าหัวใจของผมมันเต้นแรงมาก คำพูดที่ฟังเหมือนจะธรรมดาๆ แต่มีความหมายที่แฝงอยู่ในนั้นแถมพฤกษ์ยังเป็นคนพูดอีก
ใจสั่นชะมัด แถมยังรู้สึกร้อนๆ หน้าอีกต่างหาก
"แบบนี้... ต่อให้โดนไล่ผมก็จะเตือนคุณเข้านอนทุกวันไม่ยอมไปไหนเลยคอยดูสิ"************************************************
ง่า... วันนี้มาแค่ 50% ค่ะ สำหรับคนที่ติดตามเพจฟางอยู่ก็รู้แล้วเนอะว่าทำไมมาช้า พอดีฟางมีเรียนพิเศษเพิ่มเติมค่ะ มีเรียนจนถึงวันศุกร์ที่ 25 กันยา พอเริ่มไปเรียนหลายๆ อย่างเลยต้องปรับเปลี่ยนไปหมด ตื่นแต่เช้าไปเรียน กว่าจะกลับมาถึงหอก็บ่าย 2 บ่าย 3 ค่ะ ทำการบ้านอีก รู้สึกเพลียและสมองไม่แล่นแต่งนิยายไม่ออก ฮืออ... วันนี้เลยมาได้แค่นี้ ยังไงก็รอกันหน่อยนะคะ
ตอนนี้เอาใจสาวก ชลพฤกษ์ ค่ะ จัดให้เต็มๆ พี่พฤกษ์น่ารักมากค่าตอนนี้ พูดจาได้น่ารักมากเลยอะทำเอาหมอชลจอมทะเล้นไปไม่เป็นเลย อิอิ เจอพฤกษ์แอคแทคเข้าไปถึงกับจอด ใจสั่น หัวใจเต้นแรง หน้าแดง อ๊ายยยย น่ารักทั้งคู่ ฮาาาาาา
เจอกันตอนหน้าค่ะ อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ แต่งมาให้อ่านแล้วก็อยากอ่านคอมเมนต์บ้าง คอมเมนต์กันด้วยน๊า พลีสสสสสสสสสส
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808994 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก