น้องกันต์จัดให้ครั้งที่39 พฤกษ์ให้ตายสิ! นี่ผมพูดอะไรออกไปนะ พูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงกันเนี่ย...
ตอนนี้ผมได้แต่นั่งยกมือปิดหน้าอยู่บนห้องของตัวเองพร้อมนึกถึงสิ่งที่ทำลงไปก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที
'คอยอยู่เตือนให้ผมเข้านอนทุกวันด้วยแล้วกันนะครับ' พูดออกไปแบบนั้นไม่ได้ต่างจากคำสารภาพรักเลย ให้ตาย... พูดออกไปได้ยังไงกัน
ไม่ใช่ว่าไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนั้น แต่ผมไม่คิดว่าคนที่ผมจะพูดอะไรแบบนั้นด้วยคือหมอชล... เขาเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกสับสนมากที่สุด ทั้งๆ ที่เคยบอกตัวเองไว้ว่าอย่าเชื่ออะไรกับผู้ชายคนนี้มากแต่สุดท้ายผมกลับเชื่อเขาแทบทุกอย่าง
ทั้งๆ ที่คิดว่าคนคนนี้คงไม่มีทางช่วยเหลืออะไรผมได้ แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาหรือคิดไม่ตกเขากลับอยู่ข้างๆ ผมเสมอ
เอาเถอะ... ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณก็แล้วกัน
เฮือก!
ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เอนมาพิงผมเอาไว้ มองจากหางตาก็รู้ว่าเป็นหมอชลเดินมานั่งเอาหลังพิงหลังผมเอาไว้บนโซฟาตัวเดียวกัน
"ให้ตายสิ... คุณทำผมใจเต้นแรงโคตรๆ เลยพฤกษ์" เขาพูด น้ำเสียงที่เขาพูดฟังเหมือนกำลังดีใจปนๆ กับไม่เชื่อ
"หยุดพูดน่า..."
ผมว่าแบบที่ได้ยินเขาหัวเราะ
"ตอนแรกผมคิดว่าผมชอบคุณมากนะ แต่ตอนนี้ผมโคตรรักคุณเลยพฤกษ์"ผมชะงักกับคำพูดของเขาไม่รู้ทำไมหน้ามันร้อนๆ แถมหัวใจยังเต้นแรงอีก นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย
"พูดไร้สาระ"
"คำว่ารักของผมไม่ไร้สาระนะคุณ" หมอชลว่าก่อนที่เขาจะขยับตัวแล้วไม่นานผมก็รับรู้ถึงแรงโถมตัวมากอด
"อึดอัดจะกอดทำไมเนี่ย" แน่นอนว่าพอเขากอดผมก็ดิ้นสิครับ เรื่องอะไรจะให้เขากอดง่ายๆ ละ เดี๋ยวมีคนรู้หมดว่าผมกำลังใจเต้นแรงกับคำพูดแบบนั้น
"อึดอัดที่ไหน กอดกันอุ่นจะตายไป หึหึหึ" หมอชลว่าพร้อมหัวเราะแบบโรคจิตๆ อย่างที่เขาชอบทำ และดูเหมือนว่าเขากำลังรอจังหวะอยู่พอดี
เมื่อผมหันไปจะด่า ตั้งท่าจะยันเขาเต็มที่เขาก็ก้มลงมาจูบปิดปากผมเสียก่อน
หมอชลจูบเก่ง... ผมรู้ตั้งแต่โดนเขาจูบครั้งแรก และจูบของเขาก็ทำให้ผมรู้สึก เพลิน...
จากตอนแรกที่จะด่าก็กลายเป็นว่าผมกับเขาจูบกันอยู่นาน นานจนพอหมอชลถอยออกห่างผมก็ถึงกับหายใจหอบ
"ผมรักคุณนะพฤกษ์" "ชิท!" น้ำเสียงทุ้มๆ ดวงตาที่ฉายแววจริงจังต่างจากทุกทีทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เบนหน้าหนีไปทางอื่น แล้วพอผมทำแบบนั้นเขาก็ยื่นมือมาจับหน้าของผมให้หันกลับไปหาก่อนที่หมอชลจะยื่นหน้ามาจูบผมอีกรอบ
และเมื่อพอเขาเริ่มผมก็โต้ตอบกลับไป
ลิ้นของเราสองคนเกี่ยวพันกันมั่วไม่หมดจนผมแยกไม่ถูกว่าลิ้นใครรู้แต่ว่าพอมันยิ่งตวัดหากันมันก็ยิ่งดูดดึงจนแยกไม่ได้
มือของหมอชลยังคงประคองอยู่ที่แก้มผม ส่วนมือของผมจับอยู่ที่ท้ายทอยของเขา
"ฮ๊า... แฮก... พ พอแล้ว จะจูบอะไรนักเนี่ย" ผมยื่นมือไปดันหน้าหมอชลที่ตั้งท่าจะยื่นมาจูบผมอีกรอบ จูบที่ยาวนานเมื่อครู่ทำเอาผมถึงกับหอบ
"คุณแม่ง... น่ารักว่ะ! ขอฟัดหน่อยเหอะ!"
"เฮ้ย!!!" หมอชลว่าเสียงดังก่อนจะกระชากผมไปใกล้จนผมล้มทับไปบนตัวเขาที่ล้มไปบนโซฟาอีกทีก่อนจะใช้สองขาล็อคตัวผมเอาไว้ แขนทั้งสองข้างก็กอดช่วงไหล่ผมแน่นจนผมแทบขยับตัวไม่ได้ก่อนที่หมอชลจะยื่นหน้ามาหอมแก้มผมรัวๆ แบบที่ผมยังคงทำอะไรไม่ถูก
"เฮ้ย! อะไรของหมอเนี่ย ปล่อยได้แล้วผมจะลงไปกินข้าวแล้ว" ผมร้องลั่น ดิ้นไปก็หอบไปเพราะใช้แรงไปเยอะกับการแกะมือปลาหมึกของคนเป็นหมอ
"ผมบอกให้ป้าสายเก็บกับข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวลงไปกินใหม่ ตอนนี้ขอกินคุณก่อนนะ" หมอชลที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมอหื่นว่าก่อนจะพลิกผมลงนอนราบบนโซฟา
ผมขยับตัวไม่ได้เพราะนอนทับแขนตัวเองแถมยังมีร่างหนักๆ ของหมอชลทับลงมาอีก "ไม่เล่น! ไม่กิน! ปล่อยผมเลยนะหมอชลธี"
"ไม่เล่น! แต่จะกิน งั่ม!" เขาพูดจบก็ก้มลงงับต้นคอผมทันทีจนผมได้แต่ขนลุกซู่ไปหมด
บ้าเอ๊ย! เล่นผมตรงไหนไม่เล่นมาเล่นต้นคอกันแบบนี้ผมก็แย่สิ
"อึก...! ห หมอชล พ พอได้แล้ว..." ผมได้แต่กัดฟันเอ่ยเสียงห้ามคนที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับหลังคอของผม
จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ...เขากดจูบที่หลังคอผมหลายรอบจนผมทำได้แค่สะดุ้ง มือของหมอชลเริ่มเลื้อยเข้ามาใต้เสื้อของผมมันคงจะไม่อะไรถ้าหากเขาไม่ขยับมือด้านหน้าแล้วมาวุ่นวายกับอกของผม
"วันนี้คุณโคตรน่ารักเลยพฤกษ์" เขาขยับมากระซิบข้างหูผมก่อนจะใช้ฟันขบเบาๆ จนผมต้องเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เสียงแปลกๆ มันหลุดออกไป
ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าผมกำลังฝืนทนเขาถึงได้หยอกผมเล่นไม่หยุด ให้ตายสิ... ทำไมผมต้องมานอนให้เขาทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ!
มือข้างหนึ่งของหมอชลสอดมารัดรอบเอวผมก่อนจะยกตัวผมขึ้นแล้วมืออีกข้างก็สอดเข้าไปในกางเกงที่ผมสวมอยู่แบบที่ผมไม่สามารถเอื้อมมือไปห้ามได้ เพราะผมนอนทับแขนตัวเองตลอดทำให้ผมรู้สึกว่าแขนไม่มีแรงพอที่จะจัดการเขาได้
"อึก!... หมอชล... ห หยุดได้แล้ว"
"อยากให้ผมหยุดจริงหรือครับ..." เขาเลื่อนหน้ามาถามก่อนจะกดจูบลงที่ซอกคอผม ปากของเขาดูดเนื้อบริเวณคอผมจนผมรู้สึกเจ็บแปลบ ไม่อยากจะยอบรับหรอก...
แต่ผมก็ชักไม่อยากจะหยุดแล้วเหมือนกัน"คุณมาให้ผมกดสิ แล้วผมจะ... อึก ยอม"
หมอชลหัวเราะกับคำพูดของผมก่อนที่เขาจะผละไปถอดเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของผมอย่างรวดเร็วก่อนจะขยับมานอนทับผมอีกรอบ
"สถานะของเรามันชัดเจนตั้งแต่ที่ชลบุรีแล้วครับที่รัก หึหึหึ" ผมเกลียดเสียงหัวเราะของเขา! เกลียดเขาด้วยให้ตายสิ...!
"อึก...!! ฮ๊า... บ บ้าชะมัด" ผมได้แต่จิกมือลงกับโซฟาที่กำลังนอนอยู่ตอนที่มือของเขามาวุ่นวายกับแกนกายของผม รวมไปถึง... สิ่งที่อยู่ด้านหลังด้วย
"ผมรักคุณนะพฤกษ์" อีกรอบที่เขาบอกผมพร้อมกับจับหน้าให้ผมหันไปมองก่อนที่เขาจะก้มลงมาจูบผมอีกรอบ
แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมีอะไรบางอย่างกำลังแทรกเข้ามาในตัวผม นิ้วยาวๆ ของหมอชลค่อยๆ ดันเข้ามา ผมได้แต่เกร็งตัวแน่นเพราะไม่ชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ทั่วทั้งตัวของผมเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเหงื่อมันจะออกเยอะขนาดนี้ไปทำไม ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เมื่อความเสียดเพิ่มมากขึ้นจากหนึ่งเป็นสอง และจากสองเป็นสาม
ตอนนี้ผมถูกพลิกตัวกลับมากึ่งนั่งกึ่งนอนหงายบนโซฟา ขาข้างหนึ่งยกชันอีกข้างก็ห้อยลงกับพื้นโดยมีหมอชลแทรกอยู่ตรงกลาง
"อะ... ฮ๊า!" ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นหายใจเข้าปอดยามที่ทั้งมือและปากของหมอชลวุ่นวายบนตัวผม
มือข้างขวาวุ่นวายกับทางด้านหลัง มือข้างซ้ายก็จับน้องชายผมรูดไม่หยุด ไหนจะปากของเขาที่กำลังเล่นอยู่กับอกของผม
"คุณโคตรมีเสน่ห์เลยพฤกษ์" หมอชลเงยหน้ามาพูดกับผมพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และดวงตาแพรวพราวอย่างชอบใจที่ทำให้ผมยอมเขาได้แบบนี้
ผมได้แต่หันหน้าหนีอย่างไม่รู้จะพูดว่าหรือพูดอะไรออกไปดีจนคนนิสัยแย่ตามมาประกบปากจูบผมซ้ำๆ ผมเกร็งตัวทันทีที่หมอชลถอนนิ้วออกจากตัวเพราะต่อจากนี้มันคงไม่ใช่นิ้วอีกแล้ว หมอชลผละถอนออกไปก่อนจะคว้าเอาถุงยางที่ไหนไม่รู้มาสวมให้ตัวเองแล้วขยับมาหาผมอีกรอบ
"ผมจะค่อยๆ เข้าไปนะ" คนด้านบนกระซิบบอกรั้งขาทั้งสองข้างของผมพาดไว้ที่แขนแล้วค่อยๆ ดันตัวแทรกเข้ามา
"อึก...! ฮ๊าาา" ผมหลับตาแน่นยามที่สิ่งใหญ่โตกดเข้ามาในตัวมันทั้งจุก ทั้งเสียด ทั้งแน่นไปหมดจนได้แต่หายใจหอบ
"อ่าห์... เจ็บไหม เจ็บหรือเปล่า"
"ง... เงียบไปเลย" ทันทีที่เขาถามผมก็สวนกลับทันทีให้หมอชลหัวเราะก่อนที่เจ้าตัวจะดันตัวเข้ามาชิดผมมากขึ้นจนผมรู้สึกว่าของเขาเข้าไปในตัวผมหมดแล้ว
มือของผมถูกหมอชลจับไปประสานกับมือของเขาพร้อมๆ กับที่เจ้าตัวขยับกายไปมาไม่หยุด
"ห... หมอชล ช้า... ฮ๊าา... ช้าหน่อย" ผมได้แต่พูดเสียงหอบเมื่อเขาไสกายเร็วขึ้นจนผมตั้งตัวไม่ทัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ฟังผมเลยเพราะนอกจากเขาจะไม่หยุดแล้วยังกระแทกตัวเข้ามาเร็วขึ้นแรงขึ้นจนผมจุกไปหมด
"อื้อ... พฤกษ์... ข้างในตัวคุณ... อ่าห์เยี่ยมมากเลย" ใบหน้าชื้นเหงื่อของหมอชลซุกลงกับซอกคอของผมพร้อมกับกระแทกกายเข้ามาเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนผมทำได้แค่ยกมือขึ้นยึดไหล่ของเขาเอาไว้
"อ่าห์... ห หมอชล" ความรู้สึกของผมเริ่มดันสูงขึ้นเรื่อยๆ ความต้องการมากมายจากไหนไม่รู้กำลังเล่นงานผมจนผมต้องเลื่อนมือไปคว้าคอคนที่กำลังไสกายเข้าหาผมไม่หยุดลงมาแล้วเป็นฝ่ายบดจูบลงไปเอง
ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ผมจะมารับให้ใคร ไม่เคยคิดว่าจะต้องเป็นฝ่ายโดนกระทำ และคิดมาตลอดว่าผมคงทำใจยอมรับไม่ได้
แต่ไม่รู้ทำไม... กับคนคนนี้ผมถึงรู้สึกว่าผมลงให้เขาได้ ผมยอมให้เขาได้ และเขาคงจะเป็นคนเดียวที่ยอมผม
และเพราะผมเป็นคนที่สามารถยอมรับทุกอย่างได้ถ้าหากสิ่งที่เกิดกับผมเป็นเรื่องจริง เพราะฉะนั้นผมเลยได้แต่...
"หมอชล... อีก... อ่าห์..."
บอกกับเขาจนคนฟังชะงักไปทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่หมอชลจะยิ้มกว้างแล้วกอดรัดผมแน่นขึ้น
"ผมโคตรรักคุณเลยพฤกษ์ อ่าห์... รักคุณชะมัด"
ผมก็คง... "เหมือนกัน"สิ้นคำพูดของผมก็เหมือนมีพายุเข้าเพราะหมอชลจัดการกระแทกตัวเข้าหาผมเต็มแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วทั้งห้องนอน จนผมได้แต่ส่งเสียงอยู่ในลำคอยามที่เขาเอื้อมมือมาจับน้องชายผมแล้วขยับรูดแรงๆ จนสุดท้ายผมก็ปลดปล่อยทุกอย่างออกมา
"อึก... อ่าห์... พฤกษ์" หมอชลครางเสียงสั่นเขาขยับกายเร็วขึ้นและผมรับรู้ว่าตัวเขากำลังกระตุกก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งลง
ผมได้แต่หลับตาลงอย่างรู้สึกเหนื่อยกับกิจกรรมที่เกิดขึ้นแต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกผิดปกติในตัว "หมอชล!"
"แหะๆๆ ถุงแตก..." เจ้าตัวได้แต่หัวเราะแห้งๆ ยามชูถุงยางที่ถอดออกมาให้ผมดู แล้วคงไม่ต้องบอกว่าน้ำทั้งหมดของเขามันอยู่ที่ไหน...
"บ้าเอ๊ย"
"โอ๋ๆ ไม่เอานะๆ เดี๋ยวแก้ตัวใหม่คราวนี้ไม่ใส่แล้วก็ได้ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ โอ๊ยพฤกษ์อย่าถีบสิมันเจ็บนะคุณ"
"พฤกษ์... ลุกมากินข้าวก่อนครับเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก" ผมที่กำลังนอนหลับสบายขยับตัวอย่างนึกหงุดหงิดในใจที่มีคนมารบกวนเวลานอนของผมแบบนี้
ผมเลยจัดการพลิกตัวหนีแรงสัมผัสที่เขย่าแขนผมอยู่
"พฤกษ์ครับตื่นขึ้นมากินข้าวก่อนเร็ว" ผมขมวดคิ้วก่อนจะลืมตาขึ้นเมื่อโดนก่อกวนจนนอนต่อไม่ได้ แล้วพอลืมตาตื่นก็เห็นหน้าหมอชลลอยอยู่ไม่ไกล ซึ่งพอผมเห็นหน้าแล้วก็นึกหงุดหงิดปนหมั่นไส้เลยยกขาถีบไปที
"โอ๊ย! ถีบผมทำไมเนี่ย ชอบถีบนะเราเดี๋ยวนี้ซาดิสเหรอ" หมอชลร้องโอดโอยเกินจริงก่อนจะพุ่งมารัดตัวผมเอาไว้แน่น
"ปล่อย! ไหนมาเรียกให้ไปกินข้าวไงปล่อยสิ" ผมก็ดิ้นสิจะนอนเฉยทำไม แต่ดิ้นได้ไม่มากหรอกครับสภาพร่างกายไม่เอื้ออำนวย
"ฮึ่ม! มันเขี้ยวว่ะ"
ป้าบ!
ผลัวะ!
หมอชลพูดพร้อมกับยกมือขึ้นตีก้นผมแบบที่มือของผมก็กระตุกตีไปที่หัวเขาทันที
"ซี๊ด เจ็บนะพฤกษ์ตบหัวผมมาได้ อูย..." ดูท่าจะเจ็บจริงแหะ
ผมขยับลุกขึ้นนั่งดีๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบตรงที่โดนผมตบไป "ขอโทษก็ใครใช้ให้คุณมาตีก้นผมละ มือมันก็กระตุกไปเองนะสิ"
"แรงเยอะชะมัดนี่ถ้าผมความจำเสื่อมไปต้องเลี้ยงดูผมด้วยนะเออ"
"อย่างคุณไม่ความจำเสื่อมง่ายๆ หรอก" ผมว่าก่อนจะขยับลุกจากเตียงแต่ให้ตายเถอะ... ระบมชะมัด
"ชิท!"
"ไหวไหมคุณ เดี๋ยวผมลงไปยกข้าวขึ้นมาให้ไหม"
"ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ" ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนักแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเขาพูด
"ครับๆ ไม่อ่อนแอหรอกแต่โดนผมกระแทกไปขนาดนั้นผมกลัวเอวคุณจะพังไง"
"ไม่พูดก็ไม่มีใครเขาว่าหรอกนะหมอชล" ผมหันไปพูดใส่แบบที่เขาก็หัวเราะชอบอกชอบใจ อะไรจะชอบขนาดนั้นน่าหงุดหงิดชะมัด
ครับ... หลังจากที่เขาทำ 'ถุงแตก' ไปผมก็นึกว่าจะจบที่ไหนได้นึกคึกบ้างอะไรอีกก็ไม่รู้เล่นผมเน้นๆ ซะอีกหลายรอบจนผมต้องมานอนเก็บแรงแบบนี้ส่วนอีกคนนะหรือ หน้าระรื่นจนน่าหมั่นไส้
แล้วสุดท้ายกว่าวันนี้ผมจะได้กินข้าวฟ้าก็มืดจนได้
************************************************
ค่อยๆ โผล่หัวออกมา แฮ่... สวัสดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นฟางต้องขอโทษเลยค่ะที่หายไปนานขนาดนี้ อย่างที่เคยบอกไว้ว่าฟางมีเรียนตอนนั้นเลยอัพได้ไม่ครบ 100 แล้วหลังจากจบคอร์สไปก็ไม่สบายค่ะ ไม่สบายลากยาวมา 2 อาทิตย์กว่าจะดีขึ้นเลยไม่ได้เข้ามาอัพเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ปล่อยให้รอนานขนาดนี้ ขอโทษค่ะ (_ _)
แอบฝาก... อยากให้ไปติดตามแฟนเพจกันนะคะเพราะเวลามีเรื่องอะไรด่วนๆ ฟางจะแจ้งไว้ในเพจค่ะ
กลับมาที่ตอนนี้กันต่อ... เฉยกรี๊ดกันตามสบายค่ะสำหรับตอนนี้ อาพฤกษ์น่ารักมากเลย งื้อออออ ทำไมน่ารักแบบนี้ อยากจะแย่งอาพฤกษ์มาไว้กับตัวแล้วถีบหมอชลให้ไปไกลๆ เลยละค่ะ ฟินนนน >////<
เจอกันตอนหน้าค่ะ อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ แต่งมาให้อ่านแล้วก็อยากอ่านคอมเมนต์บ้าง คอมเมนต์กันด้วยน๊า พลีสสสสสสสสสส
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808885 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก