น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 41.2พัทธ์"ฮ... ฮัลโหลแซม" ผมรับสายของแซมด้วยน้ำเสียงที่สั่นนิดๆ พยายามอย่างมากที่จะพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
[เป็นไรหรือเปล่าพัทธ์ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้นละ] แซมถามกลับมาให้ผมต้องส่ายหน้าทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่มีทางเห็น
"เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไรว่าแต่แซมโทรมามีอะไรหรือเปล่า" ผมถามแซมพร้อมกันหันมองพี่คินที่ทำคิ้วขมวดเหมือนกำลังไม่พอใจอะไร ตั้งใจว่าจะลุกไปคุยที่อื่นแต่พอผมขยับพี่คินก็จัดการล็อคตัวผมแล้วกดให้นอนลงบนเตียงทันที "อ๊ะ!!"
[หือ? เป็นอะไรพัทธ์ ร้องทำไม]
"ป เปล่าหรอกๆ ไม่มีอะไรพอดีเราสะดุดนิดหน่อย"
แซมหัวเราะกับคำพูดของผม [ซุ่มซ่าม แล้วนี่ยังไม่นอนใช่ไหม โทรมากวนหรือเปล่า]
"เปล่าไม่ได้กวนอะไร เรายังไม่นอน" ผมตอบแซมไปก็มองพี่คินที่ขยับมาคร่อมตัวผมไป ผมชี้นิ้วไปที่โทรศัพท์เป็นเชิงบอกว่าขอคุยโทรศัพท์ก่อน แต่พี่คินเหมือนจะไม่เข้าใจหรือจะบอกว่าไม่สนใจตีความหมายที่ผมบอกดีนะ
ผมได้แต่กัดปากตัวเองแน่นเมื่ออยู่ๆ พี่คินก็ใช้นิ้วคีบยอดอกของผมแล้วบีบไปมาผ่านเสื้อนอนที่ผมใส่อยู่ ใช้มือข้างที่วางจับข้อมือของพี่คินเอาไว้พลางส่ายหน้าไปมา
[พรุ่งนี้พัทธ์ว่างหรือเปล่า เราลืมบอกไปว่าแม่เราฝากของมาให้พัทธ์ด้วยนี่พอดีแม่โทรมาเราเลยนึกขึ้นได้ ขอโทษทีที่โทรมาดึกแบบนี้]
"พรุ่งนี้หรอ อะ... เอ่อ..." ผมกำลังจะบอกว่าว่างแต่พี่คินก็ลูบหน้าอกผมใหญ่พร้อมทำตาดุๆ ใส่จนผมต้องเปลี่ยนคำตอบ "เรายัง อื้อ... ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เอาไว้พรุ่งนี้เราบอกอีกทีนะ"
พี่คินเปลี่ยนจากใช้มือเป็นปากจนผมได้แต่กัดปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงไม่ให้หลุดออกมาจนแซมได้ยินแล้วจะนึกสงสัย แต่ยิ่งผมกลั้นเสียงมากเท่าไหร่พี่คินก็ยิ่งแกล้งผมมากเท่านั้น พี่คินดูดหน้าอกผมแรงมากจนผมได้แต่ผวาเฮือกเผลอแอ่นอกขึ้น มือที่ถือโทรศัพท์ก็สั่นระริก ส่วนอีกข้างก็ขยุ้มผมพี่คินเอาไว้
"ซ... แซม ร เราวางก่อนนะ ม มีธุระ อะ อื้ม... ค ค่อยคุยกันนะแซม" ผมละล่ำละลักบอกก่อนจะกดวางสายไปทันที "พ.. พี่คิน พ พอครับ อื้อ... พัทธ์เจ็บ"
เมื่อผมวางสายพี่คินก็ยอมละปากออกจากอกของผมพร้อมกับเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าหงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะพูดกับผมด้วยเสียงโหดๆ "เวลานี้เป็นเวลาอยู่กับสามีนะครับ ไม่ใช่คุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนอื่น"
"พัทธ์คุยกับเพื่อนเองนะครับ"
พี่คินขยับมาใกล้ผม มือทั้งสองข้างยันเอาไว้ที่ข้างใบหน้าของผมก่อนที่จะโน้มหน้าลงมา
"พี่หึง โอเคไหมครับ""แซมเป็นเพื่อนพัทธ์นะครับ" ผมได้แต่พูดเสียงอ่อยพยายามกดหัวตัวเองให้แนบกับหมอนมากขึ้นเพื่อเพิ่มระยะห่างจากใบหน้าของพี่คิน
ไม่อยากจะยอมรับหรอก... แต่เวลาพี่คินทำหน้าโหดๆ แบบนี้ก็ดูดีไปอีกแบบ เห็นแล้วใจสั่นเลยครับ
"แน่ใจนะครับว่าเป็นแค่เพื่อนกัน"กึก!
คำถามของพี่คินทำเอาผมชะงัก เหลือบตามองคนถามซึ่งยังคงทำหน้าโหดอยู่เหมือนเดิมแต่เพิ่มเติมตอนนี้คือคิ้วขมวดเข้าหากันมากขึ้นเหมือนจะสังเกตเห็นว่าผมชะงักไป
"ว่ายังไงครับพัทธ์ แซม...เป็นแค่เพื่อนใช่ไหมครับ"
"ค ครับพี่คิน แซมเป็นเพื่อนของผม" ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่กล้าบอกว่าความสัมพันธ์ของผมกับแซม ทั้งๆ ที่เรื่องทุกอย่างก็จบลงไปแล้ว ไม่สิ... มันแทบไม่เคยเริ่มเลยด้วยซ้ำ
พี่คินหรี่ตามองผมเหมือนกับจะไม่เชื่อ ผมคิดว่าพี่คินคงต้องซักผมมากกว่านี้แน่นอนในขณะที่ผมกำลังคิดหาคำตอบแล้วก็ตัดสินใจว่าจะบอกพี่คินดีไหมว่าผมกับแซมเราเคยคบกันอยู่ช่วงหนึ่งพี่คินก็ผละออกไปจนผมได้แต่มองอย่างงุนงง
"พี่คินครับ" ผมเรียกพี่คินที่ขยับไปนอนข้างๆ ผม
"หือ? ว่ายังไงครับ" พี่คินหันมาหาก่อนจะยิ้ม
ผมเม้มปากตัวเองก่อนจะตัดสินใจถามออกไป "พี่คินไม่ถามอะไรมากกว่านี้เหรอครับ"
"จะให้พี่ถามว่าอะไรละครับ ก็ในเมื่อพัทธ์บอกว่ากับแซมเป็นแค่เพื่อนกัน มันก็เท่านั้นไม่ใช่เหรอครับ หรือว่ามีอะไรมากกว่านั้น มีอะไรที่พี่ควรจะถามครับ"
ผมส่ายหน้าไปมาก่อนจะขยับนอนหันหน้าไปหาพี่คิน "เปล่าครับ... พัทธ์คิดว่าพี่คินจะไม่เชื่อว่าผมกับแซมเป็นเพื่อนกัน"
พี่คินเลิกคิ้วขึ้นมองผมก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ "แล้วทำไมพี่ต้องไม่เชื่อละครับ ในเมื่อพัทธ์บอกว่าเพื่อน พี่ก็เชื่อครับ"
ผมได้แต่เงียบอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีก่อนที่จะเงยหน้ามองพี่คินเมื่อพี่เขายื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ "เอาละนอนได้แล้วครับ นี่ก็ดึกมากแล้วนะ" พี่คินบอกก่อนจะหันไปกดปิดไฟที่หัวเตียงแล้วก็ขยับมานอนตามเดิม
แต่ทำไมพี่คินถึงไม่ขยับมานอนกอดผมละ... ผมเอื้อมมือไปดึงชายแขนเสื้อนอนของพี่คินมองฝ่าความมืดตรงไปก็เห็นว่าพี่คินหันมามองตามแรงดึง "ว่ายังไงครับน้องพัทธ์"
"กอด..." ผมพูดออกไปเสียงเบาแต่ในเมื่อห้องทั้งห้องไม่มีเสียงอะไรดังรบกวนอีกทั้งเรายังนอนห่างกันแค่นี้ไม่มีทางที่พี่คินจะไม่ได้ยิน
พี่คินหัวเราะกับคำพูดของผมก่อนจะขยับมาใกล้มากขึ้นแล้วดึงตัวผมเข้าไปกอดเหมือนทุกครั้ง คางของพี่คินเกยอยู่บนหัวผมแบบที่ผมก็ซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆ นั้น
ทุกคืนพี่คินมักจะนอนกอดผมจนผมหลับไป จนกลายเป็นความรู้สึกที่ว่าถ้าจะนอนแล้วไม่ได้พี่คินกอดเหมือนผมจะนอนไม่หลับ
"พี่ไม่กอดแล้วนอนไม่หลับหรือยังไงกันเด็กดื้อ"
"พัทธ์ไม่ใช่เด็กดื้อเสียหน่อย" ผมบ่นอุบแต่ก็ซุกหน้าเข้าหาอกพี่คินมากกว่าเดิมจนได้ยินเสียงพี่คินหัวเราะ
"ครับๆ ไม่ใช่เด็กดื้อแต่เป็นเด็กน้อย เด็กน้อยเอ๊ย!" พี่คินกอดผมแน่นขึ้นเหมือนจะมันเขี้ยวผม
"ผมยอมเป็นเด็กน้อยก็ได้" ผมว่าเสียงเบาแบบที่พี่คินก็หัวเราะคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อยเพื่อให้ผมนอนสบายขึ้นแต่ก็ยังกอดผมเอาไว้เหมือนเดิม
ทั้งๆ ที่พี่คินก็กอดผมเอาไว้เหมือนทุกคืนแต่ทำไมคืนนี้ผมนอนไม่หลับกันนะ ในหัวกำลังคิดสับสนว่าผมควรจะบอกพี่คินเรื่องแซมดีไหม ผมกำลังทำเหมือนตัวเองแอบมีคนอื่นๆ ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ตอนนี้ความรู้สึกของผมกับแซมคือเป็นเพื่อนกัน มันไม่ใช่แค่ตอนนี้... แต่ไม่ว่าจะตอนไหนผมก็มองแซมเป็นเพื่อน
เมื่อก่อนอาจจะเป็นเพราะความเผลอไผล คำยุยงจากเพื่อนๆ ในกลุ่ม คำแซวจากคนรอบๆ ทำให้ผมเผลอใจแกว่งไปบ้างเวลาเจอแซม และนั่นก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเราขยับขึ้นมาแต่ก็เพียงแค่เล็กน้อย แม้จะเคยจูบกันแต่ก็ทำเพียงแค่ริมฝีปากแตะกันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เพราะเราสองคนไม่สามารถทำได้ ความรู้สึกของคำว่าเพื่อนมันเด่นชัดเกินกว่าที่เราจะก้าวข้ามมันไป
ผมเอาแต่คิดว่าผมจะบอกหรือไม่บอกพี่คินเรื่องนี้ดี ทั้งๆ ที่มันไม่น่าใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่ผมไม่กล้าบอก ผมคิดวนไปวนมาอยู่เกือบทั้งคืน สุดท้ายหลับไปตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
"พัทธ์ครับ พัทธ์สายแล้วนะวันนี้มีงานหรือเปล่าครับ หือ?" ผมขยับตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงพี่คิน แต่ยังรู้สึกง่วงนอนอยู่มากจนไม่อยากจะลืมตาตื่นได้แต่ขยับไปซุกคนข้างๆ แทน
"เด็กน้อย! ตื่นได้แล้วนะ น้องกันต์ยังตื่นตั้งนานแล้วเลยเด็กขี้เซา"
"พี่คิน..." ผมส่งเสียงงอแงออกไปให้พี่คินหัวเราะก่อนจะดึงผมลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่ผมยังไม่ลืมตา
"ลืมตาเร็ว ลุกแล้วก็ลืมตาครับ เมื่อกี้แม่โทรมาบอกว่าจะมารับน้องกันต์ไปเที่ยวช่วงปิดเทอมนี้ เดี๋ยวแม่จะเข้ามานะลืมตาเร็วๆ ครับ" พี่คินเขย่าแขนผมแต่ผมลืมตาไม่ขึ้นนี่ครับ
ผมเอนไปซบไหล่พี่คินจนเจ้าของไหล่ยกมือขึ้นโอบผมเอาไว้แล้วโยกไปมา ทำแบบนี้เหมือนจะกล่อมผมให้นอนหลับต่อเลย "งื่อ..."
"น้องกันต์ครับ น้องกันต์มาดูคุณมัมขี้เซาเร็ว คุณมัมของน้องกันต์งอแงใหญ่แล้วไม่ยอมลืมตาเลย" พี่คินตะโกนเรียกน้องกันต์แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ ก็ผมง่วงนี่นา เมื่อคืนผมเผลอหลับไปคงตอนดึกมากแน่ๆ ผมถึงได้ง่วงแบบนี้
"มัมมมมม มัมตื่นนนน มัมตื่นมาเล่นกับน้องกันต์น๊า" เหมือนได้ยินเสียงน้องกันต์แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนเขย่าตัวผมไม่หยุดเลย
ผมเงยหน้าขึ้นจากไหล่พี่คินก่อนจะลืมตาขึ้นนิดๆ ก็เห็นว่าน้องกันต์กำลังเขย่าตัวผมอยู่ เห็นแบบนั้นผมก็หันไปหาน้องแล้วจัดการกอดรัดเจ้าตัวเล็กแล้วพาลงนอนไปอีกรอบ
"อ้าว ไม่ได้ให้มากอดน้องกันต์นอนต่อนะพัทธ์ ลุกก่อนเร็วๆ ไปล้างหน้าล้างตาจะได้หายง่วง" พี่คินเรียกผมอีกรอบก่อนจะอุ้มน้องกันต์ออกจากแขนผม
พอไม่มีตัวนุ่มๆ ของน้องกันต์ให้ก่อนผมก็ลืมตาขึ้นพร้อมทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ
"น้องกันต์ช่วยพ่อคินดึงมัมลุกขึ้นเร็วครับ"
"ครับป๋ม!"
ทั้งพี่คินทั้งน้องกันต์จับแขนผมคนละข้างก่อนจะดึงให้ผมลุกขึ้นนั่งอีกรอบ แล้วพี่คินก็จัดการอุ้มผมเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็แปรงฟันล้างหน้าให้
"ไม่งอแงนะครับ เดี๋ยววันนี้พี่คินทำขนมให้หม่ำนะครับน้องพัทธ์" พี่คินพูดเสียงหวานเหมือนกำลังพูดกับเด็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมของผมไปด้วย
"พัทธ์ไม่ใช่เด็กสักหน่อย" ผมทำปากยื่นใส่
"ตัวนะไม่เด็กหรอกครับ แต่วันนี้ทำนิสัยเด็กมากเลยที่รัก" พี่คินว่าก่อนจะยื่นหน้ามางับปากของผมเบาๆ ก่อนจะตามมาจูบผม
แล้วสัมผัสของพี่คินก็ทำให้ผมตื่นเต็มตาเลยครับที่นี้... "หึหึหึ ตื่นแล้วใช่ไหมครับ ตื่นแล้วก็ไม่งอแงนะไปอาบน้ำครับ เดี๋ยวจะได้ไปกินข้าวกันน้องกันต์บ่นหิวนานแล้ว"
ผมพยักหน้ารับก่อนพี่คินจึงเดินออกจากห้องน้ำไป ผมเลยเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพอผมเดินออกจากห้องก็เห็นพี่คินกำลังจัดโต๊ะอยู่พอดีโดยมีน้องกันต์ตามไปป่วนอยู่ใกล้ๆ เราสามคนจัดการมื้อเช้ากันจนเสร็จเรียบร้อยผมก็เลยเดินไปเก็บเสื้อผ้าของน้องกันต์ใส่กระเป๋า
"พี่คินครับ แม่บอกหรือเปล่าว่าจะไปกี่วันผมจะได้เตรียมชุดให้น้องถูก" ผมหันไปถามพี่คินที่นั่งเล่นอยู่กับน้องกันต์บนเตียงนอนในห้องนอนของน้อง
"หนึ่งอาทิตย์ครับ ไม่รู้จะไปไหนกันบ้างแม่ไม่ได้บอก" พี่คินตอบผมก่อนจะหันไปหาน้องกันต์ "น้องกันต์ไปช่วยมัมเก็บของเร็วครับ"
"คร้าบบบบบ" น้องกันต์ร้องก่อนจะกระโดดลงมาช่วยผม
ช่วงนี้น้องกันต์ปิดเทอมแล้ว และประจำที่ช่วงปิดเทอมพ่อกับแม่จะมารับน้องกันต์พาไปเที่ยว บางทีก็พาไปอยู่บ้านที่ชลบุรี บางทีก็พาไปต่างจังหวัด
หลังจากที่เก็บเสื้อผ้าให้น้องกันต์เสร็จเรียบร้อยผมก็เดินจูงมือน้องกันต์ออกจากห้อง ส่วนพี่คินก็ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องตามมา เมื่อกี้พ่อโทรมาบอกว่ามาถึงคอนโดแล้ว ตอนนี้รออยู่ข้างล่างผมเลยพาน้องกันต์ลงมาข้างล่าง
"คุณตาาาา คุณยายยย" ทันทีที่เห็นพ่อกับแม่น้องกันต์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
"จะไปไหนกันครับคราวนี้" ผมถาม
"คงกลับไปที่บ้านก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที อาจจะไปเชียงใหม่หรือไม่ก็คงไปใกล้ๆ แถวนี้นี่แหละ" พ่อตอบหลังจากที่กอดหอมน้องกันต์เสร็จแล้ว
"ครับ น้องกันต์อยู่กับคุณตาคุณยายต้องเป็นเด็กดีนะครับเข้าใจไหม ห้ามดื้อ ห้ามซนนะลุก"
"ฮับมัม! น้องกันต์จะเป็นเด็กดี" น้องกันต์ยิ้มกว้างให้ผม ซึ่งผมก็เลยยื่นมือไปยีผมน้องเล่น
"อย่างนั้นแม่กับพ่อไปก่อนนะ พัทธ์กับคินอยู่นี่ก็ดูแลตัวเองดีๆ นะลูกอย่างเอาแต่ทำงานกันละทั้งสองคนเลยเดี๋ยวจะไม่สบายกันไปนะ" แม่หันมาบอกผมกับพี่คิน
"ครับแม่ เดินทางกันดีๆ นะครับ" พี่คินพูดกับแม่ ก่อนที่ผมกับพี่คินจะเดินไปส่งพ่อแม่แล้วก็น้องกันต์ขึ้นรถ ยืนรอจนกระทั่งรถขับออกจากคอนโดไปแล้ว
"ไปครับ ขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า คราวนี้เหลือเรากันแค่สองคนแล้วสิ โดนลูกทิ้ง" พี่คินหัวเราะก่อนจะโอบไหล่ผมเดินกลับเข้าไปข้างใน
"ลูกทิ้งไปแล้ว อย่างนั้นพี่คินห้ามทิ้งพัทธ์นะ" ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่คินก่อนจะยิ้ม
พี่คินยกมือมาบีบจมูกผมแล้วส่ายไปมา
"ทิ้งไม่ลงหรอกครับไม่ต้องห่วง"************************************************
ยังค่ะยัง น้องพัทธ์ยังไม่โดนพี่คินจัดการ ทำไมระแวงแซมกันหมด แซมไม่ได้มาทำอะไรเลยนะ 55555555555 มาแค่มาทำให้ความหึงพี่คินกำเริบนิดหน่อยแค่นั้นเอง ไม่มีอะไรนอกเหนือไปจากนี้หรอกค่ะ อิอิ
ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ แต่งมาให้อ่านแล้วก็อยากอ่านคอมเมนต์บ้าง คอมเมนต์กันด้วยน๊า พลีสสสสสสสสสส
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808888 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก