น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 42.2พัทธ์ผมกำลังรู้สึกไม่ชอบใจ...เพราะพี่คินรับทำขนมเค้กให้กับคุณแพรวาเลยทำให้ทั้งสองคนต้องคุยกันบ่อยๆ และนั่นทำให้ผมกำลังไม่ชอบใจ
ผมไม่อยากให้พี่คินคุยกับเธอ ถึงแม้ทุกครั้งที่พี่คินจะคุยกับคุณแพรวาจะบอกผมแล้วก็เล่าให้ผมฟังทุกครั้ง หรือบางทีถ้าหากผมอยู่ด้วยพี่คินก็จะเปิดลำโพงให้ผมฟัง ผมรู้ว่าพี่คินไม่คิดอะไรกับเธอแล้ว แต่ผมไม่แน่ใจว่าคุณแพรวาคิดอย่างไร แม้ว่าพี่คินจะบอกว่าไม่มีอะไรในก่อไผ่แล้วก็ตาม
ก็ผมหวงของผมนี่ครับ...แต่มันก็ยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งที่แฝงอยู่ในความไม่ชอบใจนั่นก็คือผมละอายตัวเอง ทั้งๆ ที่พี่คินยอมรับอย่างตรงๆ ว่าเคยมีความสัมพันธ์กับคุณแพรวา แต่ทำไมผมถึงไม่กล้าบอกพี่คินตรงๆ บ้างว่าผมเองก็เคยมีความสัมพันธ์กับแซมถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของผมจะไม่ถึงขั้นนั้นก็ตามที
แปะ
เฮือก!
ผมสะดุ้งทันทีเมื่อมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่ไหล่ข้างขวาเมื่อหันไปเห็นก็เจอกับแซม
แซมยิ้มอย่างขำๆ กับท่าทางของผม "อะไรกันพัทธ์แค่จับไหล่แค่นี้ต้องสะดุ้งขนาดนี้เลยเหรอ"
"ก็มาเงียบๆ เราก็ตกใจนะสิ" ผมหันไปบ่นกับแซมอย่างไม่จริงจังนัก
กลางวันนี้ผมออกมากินข้าวกับแซมที่ห้างไม่ไกลจากที่ทำงานของผมมากนัก อีกอย่างแซมนัดผมมาเพราะจะเอาของฝากของคุณแม่เขามาให้ผมด้วย ที่จริงผมก็บอกแล้วว่าไม่ต้องหรอกเกรงใจ แต่แซมบอกว่าแม่เขาตั้งใจจะซื้อมาให้ผมจริงๆ ผมก็เลยออกมา
"ขวัญอ่อนนะเรา" แซมล้อพร้อมกับยกมือขึ้นมายีหัวผมเล่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ
"ม ไม่ต้องน่า" ผมขยับหัวหลบมือของแซมแบบที่อีกฝ่ายก็เลิกคิ้วขึ้นมองอย่างงงๆ เพราะจริงๆ แล้วเมื่อก่อนแซมก็มักจะลูบผมของผมเล่นเป็นประจำอยู่แล้ว บางทีผมก็เอาผมไปให้แซมลูบเล่นเอง
"จะกินอะไรดีละ สั่งเลยๆ" ผมยิ้มก่อนจะพูดเปลี่ยนเรื่องแล้วส่งเมนูอาหารให้กับแซม
เราเลือกอาหารมาสามสี่อย่างก่อนจะนั่งคุยกันไปกินข้าวกันไป ผมกับแซมมีเรื่องคุยกันเยอะเพราะเราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเลยรู้สึกว่ามีเรื่องคุยไม่จบ
"ว่าแต่แซมจะกลับมาอยู่ที่ไทยเลยหรือเปล่า"
"ก็ยังไม่แน่ใจนะ พอดีบริษัทที่เราทำงานอยู่เขาส่งเรามาช่วยดูแลบริหารบริษัทในเครือที่ไทยตอนแรกก็มีกำหนดการแค่หกเดือน แต่ก็ยังไม่แน่นอนหรอกอาจจะแค่หกเดือนหรืออาจจะได้อยู่ถาวร" แซมตอบผม
"ไม่ได้ไปทำบริษัทของครอบครัวเหรอ" ผมถาม ที่ต่างประเทศครอบครัวแซมเปิดบริษัทอยู่ผมไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับอะไร
"ไม่ละ พ่อกับแม่เราอินดี้จัดบอกว่าเบื่อแล้วเลยขายบริษัททิ้งตอนนี้หนีไปเที่ยวรอบโลกกันอยู่สองคน" แซมหัวเราะ "แต่เราว่าก็ดีนะ ไม่ต้องดูแลอะไรเยอะแยะเหนื่อยแย่"
ผมพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของแซม แล้วทำหน้ามุ่ย "จริง เหนื่อยมากเลยละ"
แซมหัวเราะก่อนจะยื่นมือมายีหัวผมเล่นจนยุ่งไปหมด "พอแล้ว ผมยุ่งไปหมดแล้วเนี่ย"
"โอ๋ๆๆ มาครับมาเดี๋ยวจัดผมให้นะ" แซมว่าก่อนจะลุกเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ผมแล้วจัดการลูบผมที่มันยุ่งไปหมดให้เข้าที่
"ยิ้มอะไร" ผมถามเมื่อเห็นแซมกำลังอมยิ้มอยู่
"แค่นึกถึงเมื่อก่อนที่พวกไอ้นายมันชอบแกล้งพัทธ์แล้วพัทธ์ก็ต้องมาหาเราให้เราช่วยทุกที"
พอได้ยินแซมพูดแบบนั้นผมก็หัวเราะตามเพราะนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นแล้วก็เป็นอย่างที่แซมพูดจริงๆ เพื่อนในกลุ่มชอบแกล้งผมแต่ผมไม่ได้ทำอะไรกลับแต่จะไปหาแซมแล้วบอกให้แซมจัดการให้เอง และเพราะแบบนั้น...
"และเพราะแบบนั้นไอ้พวกนั้นเลยชอบล้อว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่ก็ตลกดีโดนล้อโดนยุจนกลายเป็นแฟนกันจริงๆ ไปซะได้"
"ทำเป็นคนแก่ย้อนอดีตไปได้นะคุณแฟนเก่า..." ผมพูดแต่ก็พูดได้ไม่จบประโยคเพราะในจังหวะที่แซมขยับไปนั่งที่ผมก็เห็นใครอีกคนกำลังมองตรงมาที่ผม
"พ...พี่คิน..." ผมรู้สึกว่าผมใช้เวลาอยู่นานกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
พี่คินอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าวผมไม่รู้ว่าพี่คินได้ยินที่ผมพูดไหม แต่ดูจากสีหน้าแล้วได้ยินชัวร์เลย...
"พี่โทรหาทำไมไม่รับครับ" พี่คินถามทันทีส่วนแซมก็มองผมกับพี่คินแบบงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"เอ๊ะ... เออ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ยินเสียง" ผมรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก็เห็นว่าพี่คินโทรเข้ามาตั้งห้าสาย "แล้วพี่คิน...มากินข้าวเหรอครับ"
"ครับ พี่จะโทรไปบอกว่าจะออกมากินข้าวกับแพรวา" ชื่อของคุณแพรวาทำให้ผมรู้สึกแย่แต่พี่คินก็พูดต่อ "แต่พวกไอ้หมอก็มาด้วยนั่งอยู่อีกด้านแล้วก็ตั้งใจจะโทรชวนพัทธ์มาด้วย แต่พัทธ์ไม่เห็นบอกพี่ว่าจะออกมากินข้าวข้างนอก"
คำพูดของพี่คินทำให้ผมรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ทุกครั้งเวลาพี่คินจะไปไหนมาไหนก็จะโทรบอกผมตลอด ยิ่งถ้าหากมีคุณแพรวาด้วยก็จะคอยโทรหาผมบ่อยๆ เพื่อไม่ให้ผมคิดมาก แต่ขนาดแค่ผมจะบอกเรื่องแซมผมยังไม่กล้าเลย
"ขอโทษทีครับ..." ผมได้แต่พูดขอโทษอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี
"พัทธ์กับเพื่อนตามสบายเถอะ แต่ถ้าจะให้พี่ไปส่งก็โทรบอกแล้วกัน" พี่คินบอกกับผมก่อนจะหันไปยิ้มทักทายกับแซมแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะที่อยู่อีกฝั่งของร้าน
ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะหันกลับไปยิ้มแหยให้กับแซม
"นั่น...แฟนพัทธ์เหรอ" แซมถาม
"ก็...อื้อ"
"โคตรจะน่ากลัวเลยอะ ถึงเมื่อกี้จะหันมายิ้มให้เราก็เถอะ แต่เรารู้สึกถึงรังสีแปลกๆ เลย แฟนพัทธ์น่ากลัวมากจริงๆ อะ" แซมบอกทำท่าลูบแขนเหมือนกำลังขนลุก
ถ้าหากเป็นเวลาปกติผมก็คงยิ้มแล้วก็หัวเราะไปแล้วละแต่ตอนนี้ผมก็ชักจะหัวเราะไม่ออกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่คินโกรธหรือเปล่า
"ก็น่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ ปกติไม่น่ากลัวหรอกแต่เวลาโกรธเราก็ไม่รู้อะ ไม่เคยเจอเหมือนกัน"
"แล้วแฟนพัทธ์โอเคหรือเปล่าอะที่เราออกมาหา มาคุยกับพัทธ์แบบนี้ เขารู้เรื่องที่เราเคยคบกันหรือเปล่า" แซมถาม ดูจากสีหน้าแล้วท่าจะกลัวพี่คินมากจริงๆ
ผมได้แต่ยิ้มแหยแล้วส่ายหน้าไปมา "ไม่รู้อะ... เรื่องแซมเราก็บอกแค่ว่าแซมเป็นเพื่อน ไม่ได้บอกว่าเคยคบกัน แต่ตอนนี้พี่คินคงรู้หมดแล้วละ..."
"พัทธ์ทำไมไม่ไปบอกเขาไปอะ เขาจะมาเล่นงานเราเปล่า เราไม่ได้อยากจะสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวพัทธ์นะ เดี๋ยวเราไปคุยกับพี่เขาให้เอาไหม" แซมพูดเสียงระรัวทันที
ผมส่ายหน้า "ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราคุยเองดีกว่า เราผิดเองแหละที่กลัวเลยไม่ได้บอกพี่เขาไป ถ้าคุยดีๆ พี่คินคงไม่โกรธอะไรเรามากหรอก"
"ถ้าจะให้เราช่วยพูดก็บอกได้นะ เราไปยืนยันได้นะว่าไม่ได้คิดอะไรกับพัทธ์แล้วจริงๆ อะ"
"โอเค ถ้าพี่คินไม่เชื่อเดี๋ยวเราจะบอกแซมนะ"
หลังจากที่ผมกับแซมกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยผมก็โทรหาพี่คิน ว่าจะให้พี่คินไปส่งที่บริษัทแล้วจะได้คุยกับพี่คินด้วยเลย แต่มันไม่ใช่แบบนั้นนะสิครับ...
ตั้งแต่พี่คินเดินมาหาผมที่ยืนรออยู่หน้าร้าน หันไปลาพวกหมอคนอื่นๆ แล้วก็คุณแพรวาพี่คินก็คว้าข้อมือผมเดินไปที่รถทันที แต่พี่คินไม่ได้พูดอะไรสักคำ สีหน้าก็เรียบเฉยจนผมไม่แน่ใจว่าพี่คินกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ทำเอาผมไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลย
"พ... พี่คิน คือ..." ผมเรียกพี่คินเมื่อรถมาจอดอยู่หน้าบริษัทแล้ว
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นพี่คินก็แทรกขึ้นเสียก่อน "เอาไว้กลับไปคุยกันที่คอนโด ตอนเย็นจะให้พี่มารับหรือจะให้คนที่บริษัทไปส่งครับ"
"ด... เดี๋ยวพัทธ์ให้คนขับรถไปส่งก็ได้ครับ เพราะพัทธ์ต้องออกไปดูที่โรงงานด้วย"
ผมบอกพี่คิน แต่พี่คินก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้ารับ และไม่มีทีท่าจะพูดอะไรมากกว่านี้ผมเลยตัดสินใจลงจากรถ แล้วทันทีที่ผมปิดประตูรถพี่คินก็ขับรถออกไปทันที
ท่าทางที่นิ่งเฉยแบบนี้แสดงว่าพี่คินคงโกรธผมมากจริงๆ พอคิดว่าพี่คินโกรธผม ผมก็รู้สึกแย่มากๆ เลย แถมน้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมาด้วย
"ยืนทำหน้าหงอยอะไรตรงนี้ครับพัทธ์"
ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทัก "พี่พฤกษ์... ออกไปทานข้าวมาเหรอครับ"
พี่พฤกษ์พยักหน้ารับ "ครับ ไปกับหมอชลมา แล้วก็คุณคินด้วย"
ผมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเพราะตอนที่ออกจากร้านผมไม่เห็นพี่พฤกษ์อยู่ด้วย แล้วพี่พฤกษ์ก็เหมือนจะรู้ว่าผมสงสัยก็เลยพูดต่อ "ตอนออกจากร้านพี่แยกไปเดินดูของก่อนกับหมอชลนะครับ เลยไม่ได้เจอกับพัทธ์ ทำหน้าหงอยแบบนี้โดนคุณคินโกรธเหรอ"
"พี่พฤกษ์รู้ได้ยังไงครับ"
"ก็ตอนทานข้าวกันคุณคินเล่นทำหน้าบึ้งตลอดเลย พวกหมอชลเลยถามก็เลยรู้มาครับ"
ผมถอนหายใจก่อนจะทำหน้าหงอยยิ่งกว่าเดิม "ผมจะทำยังไงดีครับพี่พฤกษ์ พี่คินโกรธผมมากแน่เลย เมื่อกี้นั่งรถมาด้วยกันก็ไม่พูดกันสักคำ"
"ที่คุณคินไม่พูดเพราะอาจจะกำลังปรับอารมณ์อยู่หรือเปล่าครับ ตอนนี้กำลังโกรธคุณคินอาจจะกลัวพูดไปจะเผลอทำไม่ดีใส่พัทธ์ก็ได้ เอาไว้เย็นนี้ก็ลองคุยดูสิครับ คุณคินรักพัทธ์จะตายไม่มีทางโกรธนานหรอกครับ"
"ถ้าพี่คินไม่หายโกรธละครับ..."
พี่พฤกษ์ยิ้มก่อนจะตอบ "ถ้าไม่หายโกรธก็ต้องง้อสิครับ ง้อจนกว่าคุณคินจะหายโกรธ แล้วก็มีอะไรก็พูดก็บอกไปตรงๆ เลย คนรักกันไม่ควรจะมีเรื่องปิดบังกันนะครับ เรื่องคนรักเก่าเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับคู่รักนะ"
พอได้ยินแบบนั้นผมก็ยิ่งอยากจะเบะปากมากกว่าเดิม "ผมผิดเองครับ... ผมกลัวว่าพี่คินจะโกรธหรือไม่พอใจถ้าหากผมบอกว่าแซมคือแฟนเก่าของผม"
"ยังไงก็คุยกับคุณคินเขาดีๆ นะ แล้วก็... อย่าเอาเรื่องคนรักเก่าคุณคินขึ้นมาพูดนะเดี๋ยวจะเป็นประเด็นชวนทะเลาะกันใหญ่โต"
"พี่พฤกษ์รู้เรื่องคนรักเก่าพี่คินด้วยเหรอครับ" ผมถามด้วยความแปลกใจ
พี่พฤกษ์หัวเราะ "พัทธ์ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่อยู่กับใคร ถึงจะไม่อยากรู้แต่หมอชลก็เล่นพูดมาหมดทุกอย่างจนพี่ได้รู้นั่นแหละ คนนั้นปากอย่างกับลำโพงขยายเสียง"
คำพูดของพี่พฤกษ์ทำเอาผมหัวเราะได้ ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย แต่ยังไงผมก็ต้องคุยกับพี่คินให้เคลียร์ให้ได้ละครับ
ผมแยกกับพี่พฤกษ์ที่หน้าลิฟต์ เดินเข้าไปในห้องทำงาน งานค้างยังมีอยู่แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อยากจะทำงานเลยครับ ผมควรจะง้อพี่คินยังไงดี ตั้งแต่คบกันมาพี่คินไม่เคยโกรธผมจริงๆ จังๆ เลยสักครั้งผมก็เลยไม่รู้ว่าผมควรจะง้อพี่เขายังไงดี
วิธีง้อแฟน...ผมเปิดอินเตอร์เน็ตเพื่อหาวิธีง้อแฟนแล้วก็นั่งอ่านสารพัดวิธีที่จะทำให้พี่คินหายโกรธ ไม่ว่ายังไงก็ต้องง้อให้ได้ครับ ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่คินด้วยเรื่องแบบนี้ถึงแม้จะเป็นความผิดของผมเองก็เถอะครับ...
ผมนั่งหาวิธีที่จะใช้ง้อพี่คินอยู่นานจนได้เวลาออกไปดูโรงงานผมจึงลุกขึ้นเก็บของแล้วเดินออกจากห้อง อีกไม่นานงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์ก็ใกล้จะมาถึงแล้วทางบริษัทก็เลยวุ่นวายกันใหญ่ ที่จริงผมเองไม่จำเป็นที่จะต้องลงมาดูงานที่โรงงานก็ได้ครับ แต่เพราะเฟอร์นิเจอร์ที่พี่พราวออกแบบได้รับการตอบรับจากทุกคนในบริษัท ผมเลยอยากที่จะทำงานชิ้นนี้ออกมาให้ดีที่สุด อีกอย่าง...
เป็นการเซอร์ไพรส์พ่อผมด้วยครับ พ่อผมยังไม่รู้ว่าพี่พราวออกแบบเอาไว้ผมเลยตั้งใจจะเซอร์ไพรส์พ่อในวันงานเลยทีเดียว
หลังจากที่ดูความเรียบร้อยของงานเสร็จในตอนเย็นผมก็ให้คนขับรถไปส่งที่คอนโด ตอนที่ผมมาถึงพี่คินยังมาไม่ถึงซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีครับ ผมจะได้มีเวลาเตรียมการง้อพี่คิน
ผมลงมือทำเมนูโปรดของพี่คินหลายเมนู แล้วก็เดินไปเปิดน้ำใส่อ่างแล้วก็หยดน้ำมันหอมระเหยใส่ลงไปด้วยเอาไว้ให้พี่คินมาแช่ตัว ทีนี้ก็รอแค่พี่คินกลับมาแค่นั้นครับ
หวังว่าผมจะง้อพี่คินสำเร็จนะครับ
"พี่คิน..." ผมรีบลุกไปหาพี่คินทันทีที่ประตูห้องเปิดออก "พี่คินพัทธ์มีเรื่องอยากจะคุยด้วย"
"ขอพี่พักก่อนแปบนึงนะพัทธ์" พี่คินบอกเสียงเรียบก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา ผมได้แต่ยืนเม้มปากข่มความน้อยใจแล้วเดินไปรินน้ำเย็นๆ ใส่แก้วให้พี่คิน
"น้ำครับ ดื่มก่อนนะจะได้สดชื่น" ผมส่งแก้วให้พี่คินซึ่งพี่เขาก็ยอมยื่นมือมารับไปดื่มให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น อย่างน้อยพี่คินก็ไม่เมินผมละนะ
"พี่คินครับ... พัทธ์ขอโทษนะครับ"
"เรื่องอะไรครับ"
ผมขยับไปนั่งใกล้พี่คินมากขึ้น เอื้อมมือไปจับแขนของพี่เขาเอาไว้ "ร... เรื่องแซม พัทธ์ขอโทษที่ไม่ยอมบอกว่าที่จริงแล้วผมกับแซมเคยคบกันมาก่อน"
"เพราะอะไรครับ ทำไมไม่บอกพี่"
"พัทธ์... พัทธ์กลัวว่าพี่คินจะโกรธ จะไม่พอใจ หรืออาจจะไม่ชอบใจก็ได้" ผมก้มหน้าลงแล้วพูดสารภาพออกไป
พี่คินถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ผมยิ่งใจหายมากกว่าเดิม
"พัทธ์คิดว่าพี่จะเป็นคนไม่มีเหตุผลขนาดไม่ฟังอะไรเลยเหรอครับ พัทธ์คิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้นเหรอครับ" "พี่คิน... พัทธ์ไม่ได้... พัทธ์ขอโทษครับ"
พี่คินไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้าไปในห้องนอนแทน ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกก่อนจะรีบตามเข้าไปทันที ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แต่ผมไม่อยากให้พี่คินเป็นแบบนี้
หมับ!
ผมเข้าไปกอดเอวพี่คินเอาไว้แน่น ซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของพี่คินแล้วก็ได้แต่พูดว่าขอโทษไม่หยุด
"พัทธ์ขอโทษครับพี่คิน พัทธ์ขอโทษ พี่คินหายโกรธพัทธ์นะครับ ต่อไปมีอะไรพัทธ์จะบอกพี่คินทุกเรื่องเลยครับ"
************************************************
ขอโทษที่มาช้าค่ะ พอดีช่วงอาทิตย์ที่แล้วกับอาทิตย์นี้ฟางมีสัมภาษณ์งานค่ะ เลยไม่สะดวกมาอัพเท่าไหร่ แต่วันนี้มาอัพให้แล้วนะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะที่ช้า
เอาละค่ะ... พี่คินรู้เรื่องแล้ว ได้ยินกับหูเห็นกับตาเลยทีนี้ ถึงเวลาน้องพัทธ์ตามง้อแล้วค่ะ จะง้อสำเร็จไหมละเนี่ย แล้วจะง้อพี่คินแบบไหนดีนะ งานนี้ฟางบอกได้เลยค่ะว่า “มีคนเหนื่อยแน่ๆ” 555555555 บอกใบ้แค่นี้พอเนอะ แค่นี้ก็น่าจะเดาทางออกกันแล้วละ อิอิ เจอกันตอนหน้าค่ะ ส่วนแซม... บอกแล้วว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ แซมแค่มาสร้างสีสันให้ชีวิตคู่ของพี่คินเท่านั้นค่ะ ไม่มีอะไรเลยจริงๆ
ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ แต่งมาให้อ่านแล้วก็อยากอ่านคอมเมนต์บ้าง คอมเมนต์กันด้วยน๊า พลีสสสสสสสสสส
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808868 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก