น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 43พัทธ์ผมกอดเอวพี่คินแน่นยิ่งพี่คินเงียบผมก็ยิ่งกระชับมือที่กอดรอบเอวของพี่เขามากยิ่งขึ้นไปอีก ซุกหน้าลงกับหลังของพี่คินแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้อย่างคนที่อยากจะร้องไห้
"พัทธ์ผิดเอง… พัทธ์ขอโทษ"ยิ่งพี่คินเงียบผมก็ยิ่งใจเสียเข้าไปมากกว่าเดิม "พี่คิน… พูดกับพัทธ์หน่อยสิครับ พัทธ์ขอโทษ ขอโทษนะครับ"
พี่คินถอนหายใจออกมาก่อนจะดึงมือผมที่กอดเอวพี่เขาเอาไว้อยู่ออกแล้วจึงหันกลับมาหาผม "พี่คิน…"
"รู้ไหมว่าพี่โกรธมาก" พี่คินถาม ซึ่งไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่าพี่คินโกรธมากแค่ไหนผมเลยได้แต่พยักหน้ารับไปเท่านั้น
"แล้วรู้ไหมว่าพี่โกรธเรื่องอะไร"
ผมพยักหน้าอีกรอบ แบบที่พี่คินก็ถามกลับมา "เรื่องอะไร ไหนลองบอกพี่สิ"
"ร... เรื่องที่พัทธ์ไม่ยอมบอกพี่คินว่าพัทธ์กับแซมเคยคบกันมาก่อน"
"รู้ไหมว่าทำแบบนี้ไม่ถูก รู้ไหมว่าทำแบบนี้เหมือนพัทธ์กำลังดูถูกพี่"
ผมได้แต่ก้มหน้านิ่งอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี แต่ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นเมื่อมีมืออุ่นๆ ยื่นมาวางบนหัวของผม "พี่คิน"
"สัญญากับพี่มาก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก พี่มีอะไรพี่บอกพัทธ์เสมอไม่เคยปิดบัง พัทธ์เองก็ต้องทำเหมือนกัน"
ผมพยักหน้ารับทันทีที่ได้ยินพี่คินพูด ยกมือไปจับมือของพี่เขาเอาไว้แน่น พยักหน้าซ้ำอีกหลายๆ รอบเป็นการยืนยัน "ครับๆ พัทธ์สัญญา สัญญาเลยว่าต่อไปนี้มีอะไรพัทธ์จะบอกพี่คินหมดทุกอย่างเลย ไม่ปิดบังอะไรแล้ว"
"ดีมากครับ หิวหรือยังพี่จะทำอะไรให้กิน" พี่คินถาม
"ม ไม่ครับ พัทธ์ทำไว้ให้แล้ว มีแต่ของโปรดพี่คินทั้งนั้นเลย ไปกินข้าวกันนะครับ" ผมรีบพูดทันทีก่อนจะจูงมือพี่คินออกมาที่ครัว
ผมรีบเดินไปตักข้าวใส่จานให้แล้วก็รินน้ำใส่แก้ววางไว้ข้างๆ กันก่อนที่ผมจะเดินไปนั่งที่ของผมเอง เราเริ่มลงมือจัดการอาหารกันเงียบๆ ไม่ได้มีเสียงพูดคุยอะไรเหมือนทุกครั้ง ผมคอยตักอาหารให้พี่คินตลอด
ถึงแม้ว่าพี่คินจะยังไม่หายโกรธผมทั้งหมดแต่แค่นี้ก็พอแล้วละครับ เอาไว้ผมจะค่อยๆ ง้อต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าพี่คินจะหาย
"พี่คินไม่ต้องหรอกครับเดี๋ยวพัทธ์ล้างจานเอง พี่คินไปนั่งพักก่อนเถอะครับ" ผมบอกพี่คินที่กำลังเก็บจานจะไปล้างก่อนจะดึงพี่คินให้ไปนั่งเล่นที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแทน
พี่คินเลิกคิ้วขึ้นมองผม "นี่กำลังง้อพี่หรือยังไง"
ผมได้แต่เม้มปากแต่ก็พยักหน้ารับ "ครับ... ง้อครับ" ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปล้างจานให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องนอน
น้ำที่ตอนแรกผมเปิดใส่อ่างเอาไว้เริ่มเย็นแล้ว ผมเลยจัดการเปิดน้ำอุ่นใส่เพิ่มเข้าไปตอนแรกผมใส่ไม่เต็มอ่างเพราะไม่แน่ใจว่าพี่คินจะอาบน้ำก่อนหรือกินข้าวก่อน หลังจากที่น้ำได้ระดับแล้วก็เดินกลับไปหาคนที่ยังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น
"พี่คิน... อาบน้ำไหมครับ เดี๋ยว... เออ เดี๋ยวพัทธ์อาบให้"
"หือ?... นี่ก็กำลังง้อพี่อย่างนั้นเหรอ"
"ครับ ไปอาบน้ำกันครับ" ผมฉุดแขนพี่คินให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำซึ่งพี่คินก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี "เออ... พ พี่คินลงไปรอในอ่างก่อนนะครับ ด เดี๋ยวพัทธ์ไปหยิบผ้าขนหนูมาเตรียมไว้ก่อน"
"ไม่ถอดชุดให้พี่เป็นการง้อด้วยเหรอ"กึก!
ผมได้แต่ชะงักกับคำพูดของพี่คิน เหลือบมองคนพูดถ้าหากเป็นปกติผมคงมั่นใจว่าพี่คินแกล้งผมเล่น แล้วก็คงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้านั้นด้วย แต่ตอนนี้ตอนที่พี่คินยังโกรธผมอยู่ผมเลยไม่แน่ใจว่าพี่คินล้อผมเล่นหรือพูดจริงกันแน่ อีกทั้งยังพูดเสียงนิ่งๆ ไม่ยิ้มเลยสักนิด
"พี่คิน... พูดจริงเหรอครับ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
"พัทธ์คิดว่าตอนนี้พี่พูดเล่นเหรอ แต่ไม่เป็นไรไม่อยากง้อพี่ก็ไม่เป็นไร"
"ง ง้อครับ ง้อๆ ง้อครับ" ผมรีบคว้าแขนพี่คินที่กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำเอาไว้ทันที
พี่คินหันกลับมายืนอยู่นิ่งๆ ผิดจากผมนี่ทั้งมือสั่น ใจสั่นไปหมด แก้มก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ยื่นมือสั่นๆ ไปปลดกระดุมเสื้อพี่คินทีละเม็ด ทีละเม็ด แต่เพราะมือสั่นไม่หยุดนี่แหละครับกว่าจะปลดกระดุมได้แต่ละเม็ดใช้เวลาไปไม่น้อยเลย
ถอดเสื้อยังไม่เท่าไหร่...
ผมไล่สายตาลงไปที่กางเกงขายาวของพี่คินแล้วได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ หันหน้าไปทางอื่นตอนยื่นมือไปปลดกระดุมกางเกงยีนส์แล้วก็รูดซิปลง
"ถอดให้หมดนะครับ""ค ครับ!?" ผมได้แต่เงยหน้าขึ้นมองอย่างตื่นๆ มือที่จับอยู่ที่ขอบกางเกงพี่คินก็ยิ่งสั่นมากขึ้นได้แต่กลั้นหายใจหลับตาลงแล้วก็จัดการดึงกางเกงของพี่คินออกจนหมด ผมไม่รู้ว่าหูฝาดหรือเปล่าแต่เหมือนได้ยินเสียงคนหัวเราะ แต่พอเหลือบมองพี่คินก็เห็นว่าพี่เขายังคงทำหน้านิ่งๆ เดินไปนั่งในอ่างอาบน้ำ
สงสัย... ผมคงจะหูฝาดไปเองจริงๆ นั่นแหละครับหลังจากที่พี่คินลงไปนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้วผมก็เดินไปหยิบใยขัดผิวแล้วก็บรรดาสบู่ยาสระผมมาวางไว้บนขอบอ่างอาบน้ำก่อนที่ตัวผมจะขยับไปนั่งบนขอบปูนที่ก่อไว้รอบอ่างอาบน้ำ จัดท่าทางตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะดึงพี่คินมาใกล้
"พัทธ์สระผมให้นะครับ" ผมบอกพี่คินก่อนที่พี่เขาจะขยับเอาหัวเกยขอบอ่างออกมา ผมหันไปหยิบฝักบัวมาเปิดน้ำแล้วค่อยๆ รดบนผมพี่คินช้าๆ ระวังไม่ให้น้ำไหลเข้าตาก่อนจะสระผมให้
"ที่จริงพัทธ์ไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้ก็ได้"
"พัทธ์อยากทำครับ พัทธ์ยอมรับว่าส่วนหนึ่งก็เพราะเพื่อง้อพี่คิน แต่ส่วนที่สำคัญกว่าพัทธ์อยากทำให้พี่คินจริงๆ" ผมตอบคำพี่คินไปก็นวดหัวพี่คินไปด้วย "พัทธ์รู้ครับว่าแค่ทำอะไรแบบนี้คงไม่ได้ทำให้พี่คินหายโกรธ แต่พัทธ์ก็อยากทำให้นะครับ"
พี่คินไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากรับคำในลำคอเท่านั้น ผมสระผมให้พี่คินต่อจนเสร็จก่อนจะเปลี่ยนไปถูสบู่ให้ ตลอดเวลาที่อาบน้ำให้ผมก็พยายามระงับอาการเขินของตัวเองเอาไว้เต็มที่ แต่ไม่รู้ว่าจะสามารถห้ามไม่ให้แก้มของผมแดงได้หรือเปล่า เพราะผมรู้สึกร้อนๆ ที่แก้มแล้วก็หูของผมมากทีเดียว
ซ่า!
"ฮ... เฮ้ย" ผมร้องด้วยความตกใจยกมือขึ้นปิดตาตัวเองทันทีเมื่ออยู่ๆ พี่คินก็ลุกพรวดขึ้นแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว
และอีกแล้ว...
เหมือนผมได้ยินเสียงหัวเราะอีกแล้ว แต่คราวนี้ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองครับเพราะรู้สึกเลยว่าพี่คินยังเดินไปเดินมาอยู่ข้างๆ ตัวผม
"พี่จะออกไปแต่งตัวแล้ว พัทธ์ก็รีบอาบน้ำแล้วกัน ตัวเปียกไปหมดแล้ว" พี่คินพูดเสียงเรียบๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป
ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วจัดการเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปล้างหน้าเผื่อความร้อนที่มันแผ่ไปทั่วหน้าผมจะจางไปบ้าง แล้วนั่นผมก็ได้เห็นหน้าตัวเองครับ
ทั้งหน้าทั้งหูยันคอผมแดงไปหมด แดงมากจริงๆ แดงจนผมคิดว่าเลือดในตัวผมทั้งหมดมันไหลย้อนขึ้นมากองบนหน้าผมหมดแล้วหรือเปล่า
"ให้ตายสิ... พี่คินหายโกรธหรือยังนะ"
ผมสะบัดหน้าไล่ความคิดอื่นๆ ออกไปให้หมดก่อนจะเดินไปอาบน้ำและใช้เวลาในการอาบน้ำนานกว่าปกติเล็กน้อยก่อนจะเดินไปแต่งตัว พี่คินนอนใส่กางเกงตัวเดียวอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ไม่เงยหน้าขึ้นมามองหรือสนใจผมเลยครับ ผมได้แต่แอบมองพี่คินผ่านกระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้งพลางนึกถึงวิธีการง้อที่ผมได้อ่านมา
ผมทำแทบทุกอย่างแล้วนะครับ ทั้งพูดขอโทษ ทั้งกอด ทั้งอ้อน ทั้งคอยดูแลเอาใจใส่ ทั้งพูดสัญญา วิธีที่ใครใช้แล้วได้ผลผมก็เอามาใช้หมดแล้ว แต่ทำไมพี่คินยังมีท่าทีเฉยๆ กับผมอยู่อีกนะ
แล้วผมจะง้อยังไงต่อดีละครับคราวนี้...
จัดศึกกระชับมิตรผมได้แต่หน้าร้อนวูบตอนที่ข้อความบางอย่างที่ผมได้อ่านผ่านตาแวบเข้ามาในหัว
"เป็นอะไร สะบัดหน้าไปมาทำไม"
เฮือก!!
ผมสะดุ้งทันทีตอนที่ได้ยินเสียงพี่คิน หันไปมองพี่เขาอย่างตื่นๆ ก่อนจะส่ายหน้า "ป... เปล่าครับ ไม่มีอะไร เออ... ว่าแต่พี่คินอ่านอะไรอยู่เหรอครับ"
"หนังสือเกี่ยวกับการทำขนมญี่ปุ่นน่ะ" พี่คินตอบเรียบๆ ก่อนจะก้มลงไปสนใจหนังสือต่อ
ผมได้แต่เม้มปากแล้วก็ประมวลความคิดอย่างหนักว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี ในระหว่างที่กำลังคิดแล้วก็ตัดสินใจก็คว้าเอาครีมบำรุงมาทาตัวไปด้วย จนตัดสินใจได้แล้วนั่นแหละครับผมจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ พี่คิน
ทำใจกล้าเอนหัวไปซบอกพี่คิน
"พี่คิน... หายโกรธพัทธ์หรือยังครับ"
"อยากให้พี่หายโกรธขนาดนั้นเลยเหรอ"
ผมพยักหน้ารับ "อยากสิครับ พัทธ์ไม่อยากให้พี่คินโกรธ ไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้พี่คินเฉยชากับพัทธ์แบบนี้ด้วย"
"แล้วถ้าพี่ยังไม่หายโกรธ ก็ยังจะง้อต่อหรือครับ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่คินที่ละสายตาจากหนังสือก้มลงมองผม "ครับ... ถ้าพี่คินยังไม่หายโกรธพัทธ์ก็จะง้อพี่คินเรื่อยๆ จนกว่าพี่คินจะหายครับ"
"แล้วจะง้อยังไงครับ"
เอาน่ะพัทธ์! เพื่อที่พี่คินจะได้หายโกรธก็ต้องทุ่มสุดตัวละนะผมดึงหนังสือในมือของพี่คินออกแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียงแทนก่อนจะขยับตัวเกยคร่อมทับพี่คินใช้มือยันตัวเองเอาไว้ "ก็... จะง้อทุกทาง"
พูดจบผมก็ก้มลงจูบเบาๆ ที่กลางอกของพี่คิน เหลือบตามองคนที่ยังนอนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหนเหมือนกำลังรอดูว่าผมจะทำอะไรต่อ เมื่อพี่คินไม่หนีผมก็กดจูบลงไปที่อกพี่คินอีกรอบ จูบไล่ตั้งแต่กลางอกขึ้นมาที่ไหล่ ลำคอแล้วก็จบที่ริมฝีปากของพี่คิน
เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายจูบและสอดปลายลิ้นเข้าไปในปากของพี่คิน ตวัดลิ้นเกี่ยวพันไปเรื่อยๆ ในระหว่างที่จูบก็ได้แต่หลับตาแน่นพยายามบอกตัวเองในใจว่าให้สู้ๆ พยายามเข้า
มือของผมวางไว้ที่หน้าท้องที่เป็นลอนสวยก่อนจะขยับไล้ขึ้นลงช้าๆ ตามลอนกล้าม ผมชอบกล้ามหน้าท้องของพี่คินมันสวยมากจริงๆ จนผมเองก็เผลอลูบไปด้วยความชอบใจ และยิ่งผมลูบมากเท่าไหร่มันก็หดตัวจนเห็นเป็นกล้ามเนื้อชัดเจน
"จะง้อพี่ด้วยวิธีนี้เหรอ"
"ครับ... พัทธ์จะง้อพี่คิน" ผมตอบพี่คินพร้อมกับทำใจกล้าค่อยๆ ไล้มือลงต่ำเรื่อยๆ จนตอนนี้มือของผมอยู่ต่ำกว่าสะดื้อของพี่คินแล้ว
อย่าถามผมเลยครับว่าผมอายไหม ถ้าร้องไห้เพราะความอายได้ผมนี่คงร้องไปแล้วละครับ"คิดว่าจะได้ผลไหม" พี่คินถามแม้เหมือนจะไม่สนใจแต่สีหน้าของพี่คินก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดจนผมเริ่มใจชื้นขึ้น
"เอาไว้พัทธ์ง้อเสร็จแล้ว... พี่คินก็บอกพัทธ์นะครับว่าง้อสำเร็จหรือเปล่า" ผมบอกพร้อมกับมือที่สอดเข้าไปในกางเกงของพี่คิน...
************************************************
มาแล้วค่ะ 55555555555 อย่ารุมเค้า อย่ารุมเค้าที่เค้าตัดบทแบบนี้ น้องพัทธ์ตามง้อพี่คินได้น่าเอ็นดูจริ๊งงงงงงง พัทธ์ได้บทเรียนราคาแพงเลยทีนี้ ^[+++++++++]^ มันสั้นนิดนึง เพราะมันจะไปยาวตอนท้ายน่ะค่ะ อดใจรอหน่อยนะคะ แล้วจะรีบมาต่อให้จบค่าาาาาา
ส่วนใครที่คิดถึงน้องกันต์ ตอนที่ 44 น้องจะกลับมาให้หายคิดถึงค่ะ น้องจะมาอยู่กับทุกคนแล้ว แต่หลังจากนั้นฟางจะขอกลับไปที่คู่รองก่อนนะคะ กลับไปเคลียร์ปัญหาคู่รองให้จบ... คือพอเคลียร์จบนี่เนื้อเรื่องของคู่ชลพฤกษ์ก็จะจบแล้วค่ะ แล้วเราจะมาเจอกับน้องกันต์กันต่อยาวๆ ไปจนจบเรื่องนะคะ จะว่าไปแล้วก็ใกล้จบแล้วค่ะ (แต่ก็ยังอีกหลายตอน) พล็อตกำลังเข้าสู่ตอนท้ายของเรื่องราวแล้วค่ะ ^^
ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
อย่าลืมคอมเมนต์ให้ฟางด้วยนะ แต่งมาให้อ่านแล้วก็อยากอ่านคอมเมนต์บ้าง คอมเมนต์กันด้วยน๊า พลีสสสสสสสสสส
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808870 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก