หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132

[sirin_chadada]

 

[วายซ่า]

ฮาอ่ะ   ถ้าหมอชลไม่อยากให้หลวมไว ก็ลดความหื่นลงบ้างนะ 555

[fangiily]

น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 49



พฤกษ์


ผมเงยหน้าขึ้นมองบ้านสองชั้นที่อยู่ตรงหน้า บ้านสองชั้นขนาดกลางไม่ต่างจากบ้านของผมเท่าไหร่เพียงแต่ว่าหลังนี้ดูใหม่กว่าบ้านของผมอาจจะเพราะมีการปรับปรุงใหม่เพราะบ้านข้างๆ ดูเก่ากว่าเยอะ


“ไปกันคุณ พ่อกับแม่น่าจะรอกินข้าวด้วยกันอยู่” ผมหันไปมองคนข้างๆ ที่ส่งเสียงเรียก


บ้านหลังนี้คือบ้านของครอบครัวหมอชลครับ จากที่เคยคุยกันเอาไว้ว่าเขาจะพาผมมาบ้านนี่ก็เพิ่งจะมีโอกาสได้มาหลังจากที่คุยกันไปหลายอาทิตย์แล้ว ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาก่อนหน้านี้แต่ผมเองก็ยุ่งๆ เรื่องคดีของคุณส่งศักดิ์เลยไม่ได้มาและนี่ผมกับหมอชลก็เพิ่งจะว่างตรงกัน


เรื่องของคุณส่งศักดิ์ตอนนี้ยังคงอยู่ในระหว่างดำเนินคดีตามกฎหมาย ตัวเขาทางตำรวจก็อนุญาตให้ประกันตัวออกมาแล้วและเขาก็กำลังสู้คดีอยู่ ซึ่งคดีนี้กว่าจะจบเรียบร้อยก็คงใช้เวลาอีกหลายเดือนแต่ผมจะไม่มีทางปล่อยให้เรื่องราวมันยืดเยื้อออกไปแน่นอน และผมก็มั่นใจว่าผมจะสามารถชนะคดีนี้ได้


ส่วนลันดา… ผมได้ข่าวว่าเธอจะไปอยู่ต่างประเทศไม่รู้ว่าเพราะทนอยู่ให้คนครหานินทาไม่ไหวหรืออับอายที่พ่อของเธอต้องคดีกันแน่ เพราะตลอดเวลาหลังเกิดเรื่องผมไม่เคยเห็นเธอเลย ขนาดวันที่มาประกันตัวคุณส่งศักดิ์เธอยังให้เขมและทนายความมาจัดการ ส่วนอีกคน… เขม ผมก็ไม่ได้เจอเขาเลยผิดกับหมอชลที่ได้เจอเขา


ผมยอมรับว่าเขาค่อนข้างหน้าทนพอสมควรเพราะเขามาหาผมอีกครั้ง แต่ผมไม่รู้เรื่องหรอก ไม่ได้เจอเขาด้วยซ้ำแต่หมอชลได้เจอ ไม่รู้ว่าสองคนนี้คุยอะไรกันหมอชลเพียงแค่บอกกับผมว่าต่อไปเขมเขาจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมอีกแล้วซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีทีเดียว


“พ่อแม่สวัสดีครับ” ผมละจากความคิดของตัวเองกลับมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน หมอชลยกมือไหว้ผู้หญิงผู้ชายคู่หนึ่งที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น


“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้มาบ้านของเขา และก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอพ่อกับแม่ของเขาด้วยเช่นกัน


“นี่พฤกษ์ครับ แฟนผมเองคนที่เคยเล่าให้ฟัง” หมอชลแนะนำผมกับท่านทั้งสอง ซึ่งผมก็พูดสวัสดีไปอีกรอบ


“ตัวจริงหล่อกว่าในรูปที่เห็นอีกนะ หล่ออย่างกับพระเอกในดวงใจของแม่เลย” ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มรับคำชมของแม่หมอชล


บอกตรงๆ นะครับ… ผมไม่รู้จะเข้าหาพวกท่านยังไง มันต่างจากเวลาผมทำงานกับคนอายุมากกว่า อย่างนั้นเราเอาความรู้ความสามารถเข้าหากัน แต่กับพ่อแม่หมอชล… พ่อแม่แฟน ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง


“ตามสบายนะพฤกษ์ ไม่ต้องเกร็งอะไรหรอก” คราวนี้เป็นพ่อของหมอชลที่พูดกับผม


ผมเดินตามหมอชลไปนั่งบนโซฟานั่งฟังพ่อแม่ลูกเขาพูดคุยกัน ผมตอบบ้างพูดบ้างเวลาที่มีคนถามแต่ส่วนมากจะนั่งฟังพวกเขามากกว่า หมอชลเหมือนกับพ่อของเขามากทีเดียว เป็นคุณหมอ… ที่ไม่ค่อยให้ความรู้สึกว่าเป็นคุณหมอสักเท่าไหร่ ส่วนมากผมจะคุยกับแม่ของหมอชล เพราะสองพ่อลูกคุยกันเรื่องคนไข้ เรื่องทางการแพทย์ที่ผมฟังไม่เข้าใจเท่าไหร่


“ลำบากพฤกษ์หน่อยนะคบกับเจ้าลูกชายของแม่ ยังไงแม่ก็ฝากชลด้วยนะ” แม่ของหมอชลพูดกับผม ตอนนี้ผมกับท่านอยู่ในครัว ผมอาสาตามมาช่วยยกถาดขนมกับเครื่องดื่ม


“อ่า… ครับ” ผมรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินตามแม่ออกมาที่ห้องนั่งเล่นอีกรอบ


“น่าเสียดายชลพาพฤกษ์มาหาแม่ช้าไปหน่อย เมื่อวันก่อนน้าข้าวกับยัยอ้อมมา อวดลูกสะใภ้กันใหญ่ว่าลูกสะใภ้ทั้งสวย ทั้งน่ารัก” แม่ของหมอชลพูดให้หมอชลเลิกคิ้วขึ้นมอง


“หือ?? ไอ้อุ่นมันมีแฟนแล้วเหรอแม่ แฟนคนนี้ถูกในน้าข้าวด้วยเหรอ”


ผมนั่งฟังเขาคุยกันเหมือนจะเคยได้ยินหมอชลบอกว่ามีลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมากๆ อยู่น่าจะหมายถึงคนนี้


“ใช่ๆ น้าข้าวละอวดลูกสะใภ้ใหญ่เอารูปให้แม่ดูด้วย แต่ก็สวยจริงๆ นะ ตาเรียวๆ ตัวบางๆ สูงพอๆ กับเจ้าอุ่นเลย แม่ละเสียดายไม่ได้อวดพฤกษ์กับสองแม่ลูกนั่น”


ผมได้แต่ยิ้มอย่างไม่รู้จะพูดอะไรตอนที่แม่หันมาหาผม อวดผมนี่นะ… ดูไม่น่าอวดเท่าไหร่นะครับ นั่นเขาอวดลูกสะใภ้ที่ฟังแล้วน่าจะสวย แต่ผมนี่… ผู้ชายนะครับ


“ผมชักอยากเจอแล้วสิแม่ว่าผู้ชายแบบไหนที่เอาชนะใจน้าข้าวกับยัยอ้อมได้จนยอมรับแล้วเรียกลูกสะใภ้แบบนี้” หมอชลพูดไปก็หัวเราะไป แต่ผมนี่ชะงักไปแล้วครับ เมื่อกี้หมอชลพูดว่าอะไรนะ… ผู้ชายอย่างนั้นเหรอ นี่อย่าบอกนะว่า… ลูกพี่ลูกน้องหมอชลก็เป็น…


“เห็นเจ้าหมอมันบอกว่าช่วงนี้งานเยอะเหรอพฤกษ์ พ่อเคยบอกให้มันพามาหาหลายรอบแล้วแต่เห็นไม่ว่างตลอดเลย” ผมหันไปมองพ่อของหมอชลเมื่อได้ยินที่ท่านถาม


“ครับ ก็ยุ่งๆ นิดหน่อย ผมเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ก็เลยวุ่นๆ ครับ นี่ก็เพิ่งจะจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จ ขอโทษด้วยนะครับที่เพิ่งจะได้มาพบ”


“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ จากนี้ไปก็มาบ่อยๆ นะพฤกษ์ อย่างนั้นคืนนี้ก็นอนบ้านนี้แล้วกันนะ” แม่ของหมอชลพูด


ผมหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นเขายิ้มผมก็หันไปตอบตกลงที่จะนอนค้างที่นี่ พวกเรานั่งคุยเล่นกันพักใหญ่ก่อนจะพากันไปกินข้าวที่แม่บอกว่าวันนี้แม่ลงมือทำครัวเอง


ผมเริ่มที่จะคุ้นชินกับบ้านนี้ทีละนิด อาจจะเพราะพวกท่านเป็นกันเอง ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรผม เหมือนมันโล่งอก...


หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จพ่อของหมอชลก็เตรียมตัวไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลซึ่งกว่าจะได้ออกเวรก็คงเย็นพรุ่งนี้ พอรู้แบบนั้นผมก็รู้สึกว่าตัดสินใจถูกที่ตกลงค้างที่นี่เพราะไม่อย่างนั้นแม่ของหมอชลก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว


“แม่กับพฤกษ์คุยกันไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมขอไปคุยโทรศัพท์ก่อนที่โรงพยาบาลโทรมา” หมอชลพูดก่อนจะชูโทรศัพท์ให้ดูก่อนจะแยกตัวไปคุยโทรศัพท์ เลยเหลือแค่ผมกับแม่แค่สองคนในห้องนั่งเล่น


“คบกับตาชลเหนื่อยใจมากไหมพฤกษ์ แม่รู้นิสัยลูกคนนี้ดีขนาดแม่ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างเจ้าหมอนี่จะเป็นหมอรักษาคนได้” แม่ของหมอชลพูดไปก็หัวเราะไป ผมเองก็หัวเราะเหมือนกันเพราะเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านพูดทุกอย่าง


“ไม่มีวันไหนที่ไม่เถียงกันหรอกครับ” ผมพูดก่อนจะถามคำถามที่คาใจอยู่ออกไป “แม่ครับ... แม่โอเคเหรอครับที่ผมคบกับหมอชล ผมกับเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่แถมยัง... ยังไงดีละครับ... อีกอย่างหมอชลก็เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวด้วย”


แม่ของหมอชลยิ้มก่อนจะตอบคำถามของผม “ตอนแรกที่แม่ได้ยินแม่ก็ตกใจนะ พฤกษ์คงเข้าใจใช่ไหมถึงพ่อกับแม่จะเป็นคนหัวสมัยใหม่ไม่ได้รังเกียจอะไรแต่พอลูกชายของตัวเองมีคนรักเป็นผู้ชาย ครั้งแรกที่ได้ยินมันก็ย่อมสับสนเป็นธรรมดา”


“ผมเข้าใจครับ มันไม่ใช่เรื่องที่จะยอมรับง่ายๆ เลย ยิ่งหมอชลไม่ได้เป็นมาตั้งแต่แรก”


“ใช่จ้ะ มันไม่ได้ยอมรับได้ง่ายๆ แต่หลังจากได้ฟังเรื่องของพฤกษ์บ่อยๆ เข้ามันก็ยังไงดีละ... แม่เองก็ไม่รู้ว่ายอมรับได้เมื่อไหร่ ไม่รู้ชลเคยบอกหรือยังว่าพ่อกับแม่รู้เรื่องของเราสองคนนานแล้ว รู้มาจากเพื่อนของเขา แล้วชลก็มาบอกพ่อกับแม่เรื่องของพฤกษ์พอเขารู้ว่าพ่อกับแม่รู้แล้วหลังจากนั้น... เขาก็แวะมาที่บ้านบ่อยๆ มาคุยเรื่องของพฤกษ์ พูดเรื่องของพฤกษ์จนพ่อกับแม่ยอมรับอย่างสนิทใจ”


ผมแปลกใจ แปลกใจมากทีเดียวเพราะผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมอชลมาพูดเรื่องของผมกับที่บ้าน เขาไม่เคยบอกผม “หมอชลไม่เห็นเคยบอกผมเลย”


“เห็นเขานิสัยกวนๆ แบบนั้นแต่บทเขาจะจริงจังเขาก็จริงจังมากนะ ชลน่ะมีแฟนมาตั้งหลายคนแต่เขาไม่เคยพาเข้าบ้าน ไม่เคยพูดถึงใครมากเท่าพูดถึงพฤกษ์เลยนะ แสดงว่าเขารักแล้วก็จริงใจกับพฤกษ์มากจริงๆ นะ”


“ขอบคุณนะครับที่ไม่รังเกียจผม แล้วก็...” ผมยกมือไหว้แม่ก่อนจะพูดขอโทษ “ผมขอโทษครับ... ขอโทษที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้”


แม่ของหมอชลยิ้มก่อนจะเลื่อนมือมาจับมือของผมเอาไว้ “ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ยินดีพ่อเขาก็เหมือนกัน พ่อกับแม่ดีใจนะที่ชลเขาได้เจอคนดีๆ จากนี้ไปแม่ก็ฝากชลกับพฤกษ์ด้วยนะแล้วเราก็คิดเสียว่าบ้านนี้เป็นบ้าน เป็นครอบครัวนะ”


ผมได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณอีกรอบ เหมือนผมได้เจอคนที่เข้าใจและยอมรับในตัวผม... ครอบครัวของผมไม่มีใครรู้ว่าผมชอบผู้ชายด้วยกันอาจจะเพราะตอนที่ทุกคนยังอยู่ผมยังเด็กอยู่ยังไม่รู้ตัว มีเพียงแค่คุณยายที่ยอมรับผมได้ แต่ท่านก็อยู่กับผมได้ไม่นานหลังจากนั้นผมก็เหมือนกับไม่มีใคร อยู่ตัวคนเดียว... โชคดีที่ยังมีป้าสายอีกคนที่รักแล้วก็เข้าใจผม พอมาวันนี้ได้เจอคนที่ยอมรับในสิ่งที่ผมเป็นได้ ไม่รังเกียจในสิ่งที่ผมเป็นผมเลยรู้สึกดีใจมาก


“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ”






ฟ้ามืดแล้วแม่ของหมอชลก็เข้านอนไปแล้ว หมอชลตอนนี้เข้าไปอาบน้ำอยู่ส่วนผมยืนรับลมเย็นๆ อยู่ที่ระเบียงห้องนอนของหมอชล ผมเพิ่งวางสายโทรศัพท์จากพัทธ์ไป พัทธ์โทรมาคุยกับผมเรื่องที่ผมยื่นหนังสือลาออกจากบริษัท จริงๆ แล้วผมยื่นไปนานแล้วตั้งแต่ได้เห็นคลิปที่คุณส่งศักดิ์ส่งคนไปทำลายข้าวของของบริษัทกิจไพศาลกุล แต่พัทธ์ก็ยังยื้อๆ เอาไว้ ยืนยันว่าผมสามารถทำงานทั้งสองที่ได้ แต่ผมก็ปฏิเสธไปแล้วและขอให้พัทธ์เซ็นรับเรื่องที่ผมลาออก


ส่วนเรื่องที่คุณส่งศักดิ์สั่งให้คนมาทำลายข้าวของผมก็ได้คุยกับพัทธ์แล้วช่วงที่กำลังจัดการคดีของคุณส่งศักดิ์ พัทธ์บอกไม่อยากเอาความเพราะของพวกนั้นก็สามารถจัดการจนใช้ได้ใหม่แล้ว อีกอย่างก็ไม่มีคนรู้เรื่องนี้นอกจากผม พัทธ์แล้วก็พนักงานของบริษัทอีกหนึ่งคนแค่นั้น


แปะ


เฮือก


ผมสะดุ้งเมื่อมีอะไรเย็นๆ มาแตะโดนที่แขนจนต้องหันไปมอง ก่อนจะเห็นหมอชลยืนเอาสะโพกพิงราวระเบียงมือทั้งสองข้างถือกระป๋องเบียร์เอาไว้ แล้วไอ้อะไรเย็นๆ ที่มาโดนแขนผมก็คือกระป๋องเบียร์ในมือเขานั่นแหละ


“อ่ะ เอาไปสิ” หมอชลส่งกระป๋องเย็นๆ นั้นมาให้ผมซึ่งผมก็รับมาเปิดแล้วยกดื่มทันที “ออกมายืนคิดอะไรตรงนี้”


“ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” ผมปฏิเสธ


“โกหก” แล้วหมอชลก็ยังคงเป็นหมอชลที่รู้และเข้าใจว่าผมเป็นยังไง “ถ้าไม่คิดอะไรคุณคงไม่มายืนตากลมเล่นแบบนี้หรอก อย่างคุณถ้าไม่ไปเปิดโทรทัศน์ดูหนังก็หาอะไรอ่านแล้ว”


“ห้องคุณไม่มีหนัง ไม่มีหนังสือที่ผมอยากดูอยากอ่านนี่ก็เลยออกมายืนเล่น”


หมอชลหัวเราะกับคำพูดของผม เขายกกระป๋องในมือขึ้นดื่มก่อนจะขยับมายืนข้างๆ ผม ยกมือข้างที่ว่างขึ้นพาดไหล่ผมเอาไว้ “ผมมีความสุขว่ะ...”


“มีความสุขอะไรของคุณ” ผมหันไปถาม ใบหน้าของหมอชลมีรอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่เหมือนกับจะยืนยันในสิ่งที่เจ้าตัวพูดว่าเขากำลังมีความสุขอยู่จริงๆ


“มีความสุขที่ได้ยืนตรงนี้ข้างๆ คุณไง หรือว่าคุณไม่มีความสุข” เขาหันมาเลิกคิ้วใส่ผม


“ตอนที่ยืนอยู่คนเดียวก็มีความสุขดีหรอกนะ แต่พอคุณมายืนข้างๆ ผมไม่เห็นจะมีความสุขเลย” ผมส่ายหน้ายกเบียร์ขึ้นดื่มต่อจนหมดก่อนจะยัดกระป๋องเปล่าใส่มือหมอชล “เอาไปทิ้งด้วยนะคุณ เดี๋ยวห้องสกปรกหมด” ผมพูดก่อนจะหันหลังเตรียมตัวเดินเข้าห้อง


หมับ!


หมอชลดึงแขนของผมเอาไว้จนผมต้องหันไปมองก่อนที่เขาจะเดินมาใกล้ผมแล้วก็จูบผมหนักๆ “แต่ผมก็โคตรจะมีความสุขอยู่ดี”


“อย่างนั้นเหรอ” ผมเลิกคิ้วถาม


หมอชลพยักหน้ารับเขายกมือขึ้นล็อกคอผมเอาไว้แล้วเลื่อนหน้ามาจูบผมอีกหลายๆ รอบ “อือ... ผมโคตรมีความสุขเลย มีความสุขที่ได้รักคุณแบบนี้”


ผมยกยิ้มอย่างที่ชอบทำเลื่อนมือไปที่หูของเขาก่อนจะจัดการดึงหูของหมอชลจนเขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บ


สมน้ำหน้า... “ผมคงจะซึ้งกว่านี้ถ้ามือคุณมันไม่เลื้อยไปอยู่ที่เป้าผมนะหมอชล”


เขาหัวเราะก่อนจะละมือออกจากตัวผม ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนกับพวกคนร้ายที่ยอมจำนนต่อตำรวจ เห็นแล้วหมั่นไส้ผมเลยจัดการเตะไปที่ขาของเขาอีกรอบจนเจ้าตัวร้องลั่นก้มลงกุมขาตัวเองเอาไว้


“คนใจร้าย ทำร้ายร่างกายกันได้ลงคอ” หมอชลเบ้ปากใส่ผม ไม่ได้น่ามองเลยสักนิดเดียว


ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของหมอชล แต่ก่อนจะเดินเข้าไปผมก็หยุดขาลงอีกรอบก่อนจะพูดขึ้นทั้งๆ ที่ไม่ได้หันหน้าไปหาเขา


“ผมก็... มีความสุขเหมือนกัน”


และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาต้องกำลังยิ้มกว้างอยู่แน่นอน





************************************************
ก่อนอื่นเลย... สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะทุกคน!!! ใครไปเที่ยวก็ขอให้เที่ยวให้สนุก เดินทางปลอดภัย ม่วนใจ๋กันทุกๆ คนเลยน้า

จบแล้วค่ะสำหรับคู่นี้ จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเลยทีเดียว อิอิ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะทั้งสองคนยังมีโอกาสได้ออกอีกค่ะแต่แค่จะไม่มีพาร์ทของสองคนนี้แล้วนะคะ

หวังว่าตอนนี้จะอ่านไปยิ้มไปกับความน่ารักของทั้งสองคนนะคะ หมอชลก็น่ารัก พฤกษ์ก็น่ารัก น่ารักทั้งคู่เลย พอคู่นี้จบแล้ว... เนื้อเรื่องหลักก็เข้าสู่ตอนท้ายของ My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ แล้วค่ะอยู่กันมา 1 ปีกว่าๆ แล้วสำหรับเรื่องนี้ไวเหมือนกันเนอะ ยังไงฟางก็ขอบคุณมากๆ ค่ะที่ติดตามกันมาจนจบ ^^

แล้วเจอกันใหม่นะคะ

อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์กันหน่อยนะ อย่าเงียบค่ะ ใจไม่ดีเลยยยยย

ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
 
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi

สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC

เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)

[PandP]

คนแบบพฤกษ์แพ้ทางคนแบบหมอชลจริงๆ เข้าบ้านไปพบผู้ใหญ่กันแล้ว ขอให้รักกันนานๆนะ

[seaz]

พาเข้าบ้านแล้ว

[cchompoo]

 

[gayraygirl]

มีความสุขกันมากๆ นะคะ เสียดายคุณแม่อดโชว์สะใภ้เลยหล่อขนาดนี้

[iceman555]

 

[Yara]

มาแค่นี้ คนเขียนทำร้ายกันมากเลย
แล้วครอบครัวน้องกันต์ล่ะคะ อยากเจอน้องกันต์แล้ววว

[darling]

หมอชลหื่นเสมอต้นเสมอปลาย 

[why yyy]

ขอบคุณ

[lizzii]

เรียบร้อยไปหนึ่งคู่

[Pittabird]

คู่นี้เค้าน่ารักกันจริงๆ.  รออ่านความหวานของคู่หลักนะคะ

[mystery Y]

จบแฮปปี้~น่ารักดีค่ะ

[basanti]

สุขสันต์วันสงกรานต์คุณฟาง, น้องกันต์, คุณมัมและพ่อคินนะ รักมากทุกคน

[Caramel Syrup]

เราก้อมีความสุขเหมือนกัน 

[arij-iris]

คู่นี้เจ็บตัวตลอดเลยอ่ะ

[วายซ่า]

ยินดีกับคู่นี้ด้วยค่ะ  คงเป็นชีวิตคู่ที่มีรสชาติ ไม่น่าเบื่อแน่ๆ   

คิดถึงน้องกันต์

[Honeyhoney]

  อิอิแฮปปี้ รออีกคู่นะฮะ

[kamontipsaii]

ยินดีกับความรักทั้งคู่ค่ะ
คิดถึงมัมพี่คินและน้องกันต์แล้วว

[fangiily]

น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 49.2



พัทธ์



เฮ้อ…


ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาหลังจากที่วางสายจากพี่พฤกษ์ไปแล้ว รู้สึกเสียดายคนเก่งๆ อย่างพี่พฤกษ์เหมือนกันแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อพี่เขายืนยันว่าจะลาออกจากบริษัท ซึ่งตัวผมแล้วก็พ่อของผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วที่พี่พฤกษ์จะยังมีชื่อและถือหุ้นของบริษัทกิจไพศาลกุลด้วยโดยที่เข้าไปดูแลบริหารงานของบริษัทสโรชาด้วย แต่ผมก็เข้าใจความลำบากใจของพี่พฤกษ์เหมือนกัน ถ้าหากทำแบบนั้นคงมีหลายๆ คนครหาพี่พฤกษ์และอาจจะเกิดการกล่าวหาซึ่งกันและกันได้ สุดท้ายผมก็เลยต้องยอมให้พี่พฤกษ์ลาออกจากบริษัท


“ถอนหายใจทำไมครับ เป็นอะไรหือ” ผมเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงของพี่คิน


และเมื่อพี่คินเดินมาหาผมที่นั่งอยู่ปลายเตียงผมก็ยกสองมือขึ้นโอบรอบเอวพี่เขาเอาไว้ทันทีพร้อมกับเอนหน้าซบลงกับหน้าท้องของพี่คิน


“เรื่องคุณพฤกษ์เหรอ” พี่คินถามแบบที่ผมก็พยักหน้ารับ “ไอ้หมอชลก็เล่าให้พี่ฟังอยู่ แล้วตกลงว่าไงยอมให้เขาลาออกแล้วหรือยัง”


“เซ็นให้แล้วละครับ พัทธ์เข้าใจพี่พฤกษ์นะแต่ก็เสียดายคนเก่งๆ อย่างพี่พฤกษ์เหมือนกัน ทำงานด้วยกันมาก็ตั้งนาน” ผมว่า


หน้าของผมที่ซบลงกับหน้าท้องของพี่คินถูกดันให้เงยหน้าขึ้น “พี่ควรจะหึงไหมนะ ตอนแรกยังเห็นเลี่ยงคุณพฤกษ์ได้เป็นเลี่ยง ตอนนี้ละก็พี่พฤกษ์ๆ หรือจริงๆ แล้วแอบชอบเขาอยู่ใช่ไหม”


ผมแกล้งทำตาโต “พี่คินรู้ได้ยังไงครับ”


คนตรงหน้าผมยื่นมือมาบีบจมูกของผมเอาไว้ “เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะโดนลงโทษ”


“ก็พี่คินเริ่มก่อนเองนะ” ผมว่าเสียงงอน ยกมือขึ้นตีมือของพี่คินให้ปล่อยจมูกของผมให้เป็นอิสระก่อนจะลูบจมูกตัวเองเบาๆ


“มันเขี้ยวเด็ก…” พี่คินว่าก่อนจะก้มลงมากัดแก้มของผม กัดแก้มไม่พอยังลามมากัดจมูก กัดหู แล้วก็เลื่อนมากัดแก้มผมอีก


ผมทำได้แค่ดิ้นหนี เบี่ยงหน้าหลบไปมาหนีคนขี้แกล้ง “พี่คินนน ไม่เล่นน้ำลายเต็มหน้าพัทธ์หมดแล้วเนี่ย ฮึ่มมม”


พี่คินหัวเราะหึอย่างชอบใจแต่ก็ยอมหยุดแล้วเปลี่ยนเป็นเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าให้ผมแทนก่อนจะคว้าเอาตัวผมแทบลอยขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน


“ใกล้ถึงงานเฟอร์นิเจอร์แฟร์แล้วตื่นเต้นไหม” พี่คินถามพร้อมกับรั้งให้ผมนอนหนุนแขน


“ก็ตื่นเต้นดีครับ ตอนเด็กๆ เคยไปเดินเล่นบ่อยๆ แต่หลังจากที่บริษัทไม่ได้เข้าร่วมงานก็ไม่ค่อยได้ไป พอไปอีกรอบก็เป็นคนดูแลเองเลยตื่นเต้นครับ” ผมพูดไปก็เงยหน้าขึ้นมองคนถามไปด้วย


“พัทธ์ของพี่คินเก่งอยู่แล้ว… ใช่ไหมครับ” พี่คินพูดพร้อมกับเลื่อนหน้ามาจุ๊บเบาๆ ที่ปลายจมูกของผม ก่อนจะใช้ปลายจมูกถูไปมาที่จมูก แก้มจนผมรู้สึกจั๊กจี้จนต้องหัวเราะออกมาแล้วดันหน้าของพี่คินออก


“แล้ววันงานพ่อกับแม่จะมาด้วยไหมครับ”


ผมพยักหน้ารับ “ก็คงขึ้นมาแหละครับ แต่คงมาแค่วันเดียวมาเช้าเย็นกลับ เพราะแม่ก็ไม่ได้บอกว่าจะมาค้างด้วยนะครับ”


พี่คินส่งเสียงรับในลำคอก่อนจะรัดตัวผมแน่นขึ้น ขยับมาหอมแก้มผมเล่นไม่หยุด ผมว่าพี่คินอาจจะมีปัญหานิดหน่อยนะครับ… เป็นโรคติดสัมผัสหรือยังไงกัน เอะอะเป็นกอด เป็นหอมตลอด อยู่ด้วยแล้วตัวผมชักจะช้ำ


“อยากให้งานเฟอร์นิเจอร์แฟร์จบเร็วๆ จัง” อยู่ๆ พี่คินก็พูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน


“ทำไมละครับ”


คนที่นอนอยู่ข้างๆ ผมยันตัวเองขึ้นนิดจนใบหน้านั้นลอยอยู่เหนือหน้าของผมพอดี พี่คินยิ้มโน้มหน้าลงมาใกล้จนจมูกของเราแตะโดนกัน ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะแนบสนิทกัน…


“พี่ พัทธ์แล้วก็น้องกันต์จะได้ย้ายไปอยู่‘บ้านของเรา’ด้วยกันยังไงละครับ”


บ้านของเรา…


นั่นสินะครับผมเองก็เกือบจะลืมไปเหมือนกันว่าบ้านเสร็จแล้ว เหลือแค่รอพวกเราย้ายเข้าไปแค่นั้นเอง


“อย่างนั้น… พัทธ์ก็อยากให้งานเฟอร์นิเจอร์แฟร์จบเร็วๆ เหมือนกันครับ” ผมพูดเมื่อพี่คินถอนจูบออกไปแล้ว


“หึ… อย่างนั้นเรามาฉลองก่อนขึ้นบ้านไหมด้วยกันดีไหม”


“มันใช่เหรอครับ” ผมถามเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของคนจ้องจะฉวยโอกาส


“ใช่ที่สุดเลยครับ” เมื่อจู่โจมปากผมไม่ได้พี่คินก็เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ซอกคอของผมแทน


จากที่นอนข้างๆ ก็ยันตัวเองมาคร่อมทับผมเอาไว้ มือข้างหนึ่งของพี่คินยันไว้ข้างหัวผม ส่วนอีกข้าง… ก็จัดการเลิกเสื้อของผมขึ้นมากองไว้ที่หน้าอก


ผมตัวสั่นนิดๆ เพราะความเย็นจากแอร์ที่มากระทบกับผิวของผม แต่ไม่นานมันก็เปลี่ยนเป็นความร้อนเมื่อฝ่ามือของพี่คินกำลังลูบไล้ไปทั่วอก


“ว่ายังไงครับ…”


“ว่ายังไงอะไรครับ” ผมถามกลับ


“ฉลองก่อนขึ้นบ้านใหม่ยังไงละครับ… ตกลงไหม” พี่คินถาม


คำถามมันก็ต้องรอคำตอบก่อนไม่ใช่เหรอครับ แต่เหมือนพี่คินจะไม่ค่อยอยากรอคำตอบเท่าไหร่เพราะการกระทำล่วงหน้าไปเยอะแล้วทีเดียว


“ถ้าพัทธ์บอกว่าไม่ตกลงละครับ…” ผมแกล้งถามทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเอ่ยปฏิเสธ


“พี่ก็จะให้พัทธ์ตอบใหม่ยังไงละครับ” พี่คินว่าก่อนจะแนบริมฝีปากลงที่กลางอกของผมจนผมได้แต่สะดุ้ง


“แล้วจะถาม… พัทธ์ อือ… ทำไมละครับ ยังไงพัทธ์ก็หมดสิทธิปฏิเสธอยู่แล้วนี่นา…”


“แต่ถึงทำได้ พี่ก็เชื่อว่าพัทธ์จะไม่ทำยังไง”


รู้ดี…


ผมไม่มีทางปฏิเสธพี่คินได้อยู่แล้วไม่ว่าจะยังไงก็ตาม


และตอนนี้ผมก็ทำได้แค่ยกมือขึ้นจับไหล่พี่คินเอาไว้ตอนที่พี่เขากำลังวุ่นวายกับยอดอกทั้งสองข้างของผม


“อือ… มันอร่อยหรือไงครับ อ่าห์… ชอบดูดจัง” อดที่จะถามไม่ได้ด้วยความสงสัย อกของผมมันอร่อยหรือไงนะถึงได้ดูดได้ดูดดี ดูดจนแดงไปหมดแล้ว


“ไม่ใช่แค่นี่นะที่พี่ชอบดูด” พี่คินเงยหน้าขึ้นมองผมยิ้มเจ้าเล่ห์ตอนพูด มือก็บี้ลงกับยอดอกของผมจนผมได้แต่คราง ก่อนที่มือนั้นจะเลื่อนลงต่ำ สอดเข้าไปในกางเกง แล้ว…


เฮือก


ผมสะดุ้งยามที่ฝ่ามือร้อนๆ กำลังลูบคลึงแกนกายของผม “เจ้านี่พี่ก็ชอบดูด…”


หน้าของผม แก้มของผมร้อนวูบขึ้นทันทีที่ได้ยินพี่คินพูด ปากได้แต่อ้าแล้วก็หุบอยู่แบบนี้อย่างไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาพูดในสถานการณ์แบบนี้ดี


พี่คินหัวเราะชอบใจที่ทำให้ผมอายได้ ดึงมือออกจากกางเกงนอนของผมพร้อมๆ กับดึงกางเกงนอนออกไปด้วย หลังจากที่จัดการตัวผมจนเปลือยแล้วก็ผละไปจัดการเสื้อผ้าของตัวเองแล้วกลับมาทาบทับผมอีกรอบ


“อ้ะ… อย่ากัดสิครับ” ผมร้องเสียงเครือเมื่อฟันของพี่คินขบกัดไปทั่วตัว “พี่คิน อือ… ชักจะซาดิสขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ”


“ก็พัทธ์น่ารัก ยิ่งพี่แกล้งพัทธ์ก็ยิ่งน่ารัก” พี่คินว่าก่อนจะหอมแก้มผมอย่างเอาอกเอาใจ


“อ่าา… พี่คิน ย อย่าเลีย อื้ออ อย่า…” ผมได้แต่ครางเมื่อพี่คินใช้ลิ้นเลียไปมารอบๆ รอยฟัน มันรู้สึกเสียววูบวาบไปหมดจนผมได้แต่นอนหลับตาเอ่ยห้ามเสียงสั่นปากสั่นไปหมดแบบนี้


ขาทั้งสองข้างของผมถูกยกขึ้นชันและจับแยกออกพร้อมกับริมฝีปากของพี่คินที่สัมผัสไล่ต่ำลงเรื่อยๆ จากกลางอกลงไปที่หน้าท้อง และซอกขา


“ไหน… ขอดูดตรงนี้หน่อยนะครับ ของโปรดพี่เลย” พี่คินว่าเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ผมน่ะหน้าร้อนวาบไปหมด


ก็ไอ้ตรงที่เขาบอกว่าของโปรดน่ะ… มันน้องชายของผมนี่ครับ


จุ๊บ จ๊วบ!


“เฮือก! อ อ้า… ย อย่า อื้อออ พี่คิน อ่าห์” ผมสะดุ้งเฮือกทันทีเพราะจบคำพูดของพี่คินเจ้าตัวก็ทำอย่างที่ปากว่าทันที ดูดน้องชายผมเสียงดังลั่น


และไม่หยุดแค่นั้น… พี่คินยังคงสนุกและดูดมันไม่หยุด แต่ผมนี่แทบจะหยุดหายใจ


“พ พี่คิน… ฮ้าา… พ พอเถอะครับ อ่าห์ ม มันไม่ใช่น้ำหวานนะ อื้มม” ทั้งมือ ทั้งขา ไม่สิ… ทั่วทั้งตัวผมกำลังสั่น เหมือนกับว่าพี่คินดูดเรี่ยวแรงของผมไปหมดจากการที่เขาดูด… อื้ม… นั่นแหละ


“ไม่ใช่น้ำหวานเหรอ… แต่อร่อยยิ่งกว่าน้ำหวานอีกนะ” พี่คินเงยหน้าขึ้นมาบอกกับผมก่อนจะก้มลงไปดูดน้องชายผมใหม่จนผมรู้สึกปวดหนึบไปหมด


ตัวบิดจนเอวลอย มือทั้งสองข้างกำหมอนแน่น ได้แต่หลับตาแล้วครางหวิวตอนที่พี่คินดูดส่วนปลายแรงๆ หน้าอกของผมสะท้อนขึ้นลงเวลาหายใจเอาลมหายใจเข้าปอด ในหัวมันขาวโพลนไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก นึกหาคำพูดมาห้ามไม่ได้


“พ พี่คิน พัทธ์… พัทธ์… อ่าห์!!” ตัวของผมกระตุกก่อนที่จะปลดปล่อยทุกอย่างออกมาทั้งๆ ที่น้องชายของผมยังอยู่ในปากของพี่คิน


ผมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอย่างหมดแรง หายใจหอบอย่างหนักหน่วง รู้สึกหมดเรี่ยวแรงยิ่งกว่าทุกๆ ครั้ง แล้วแทนที่คนที่สูบพลังผมไปจะปล่อยให้ผมได้พักให้หายเหนื่อย พี่คินกลับเริ่มขยับริมฝีปากที่ยังมีน้องชายของผมอีกรอบ


“พ พี่คิน… พ พอก่อนครับ ย อย่าแกล้งพัทธ์เลย… อ่าห์… พัทธ์… อื้มมม พี่คิน…” ผมได้แต่เอ่ยขอเสียงสั่น ขาทั้งสองขาสั่นระริกจนสามารถมองเห็นได้ชัด


ยิ่งยามที่สบตากับสายตาร้อนแรงของพี่คิน ตอนที่พี่คินแลบลิ้นเลียน้องชายของผมทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาไปจากผม มันทำให้ผมรู้สึก… รู้สึกมากมายเหลือเกิน รู้สึกเหมือนตัวเองจะลืมวิธีการหายใจ


คนที่ซุกหน้าอยู่กับหว่างขาของผมขยับตัวนั่ง รั้งสะโพกผมให้ไปเกยอยู่บนตัดของตัวเขาเอง ก่อนที่ปลายนิ้วของพี่คินจะถูไถไปมาตรงช่องทางด้านหลังให้ผมต้องบิดเอวอีกรอบ


“มองพี่ด้วยสายตาแบบนี้ระวังพรุ่งนี้จะไม่ได้ไปทำงานนะครับ” พี่คินบอกยื่นตัวมากดจูบที่ริมฝีปากของผมหนักๆ แล้วผละออก


ผมได้แต่มองค้อน… “พูดเหมือนทุกทีผมได้ไปทำงานอย่างนั้นแหละ”


“อย่างนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปทำงานแล้วกัน… เนอะ” พี่คินว่าปลายนิ้วที่วนเวียนอยู่ตรงช่องทางค่อยๆ กดแทรกเข้ามาจนผมรู้สึกได้


และทันทีที่นิ้วแรกเข้ามา นิ้วที่สองกับสามก็ตามมาทันที จนผมได้แต่ผ่อนลมหายใจที่เหมือนจะขาดห้วง


“เจ็บไหม… เจ็บหรือเปล่าพัทธ์” พี่คินถามพร้อมกับขยับนิ้วที่อยู่ในตัวผมไปด้วย ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมาแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนผ่านไปสักพักนิ้วยาวๆ ของพี่คินก็ถอนออกก่อนจะแทนที่ด้วยอะไรที่ใหญ่มาก


ผมยกมือกอดรอบคอพี่คินเอาไว้แน่นตอนที่พี่เขาดันตัวเข้ามาหาผม น้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่หางตาทั้งสองข้างจนผมได้แต่หลับตาลง มันไม่ได้เจ็บ... แต่มันอึดอัดปนๆ กับรู้สึกดี


“อือ... พัทธ์... เด็กดี” ไม่ว่าก่อนหน้ามีอะไรกันพี่คินจะเรียกผมว่า พัทธ์ เด็กดื้อ หรือสารพัดคำเรียกแต่เวลานี้พี่คินมักจะชอบเรียกผมว่าเด็กดีที่สุด และผมก็ชอบมองหน้าพี่คินตอนเรียกผมแบบนี้เหมือนกัน


สายตาที่ร้อนแรงแต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและถ่ายทอดความรักมาให้ผม... จนสุดท้ายก็อดใจไม่ไหวต้องยกมือขึ้นประคองเอาไว้ที่ข้างแก้มแล้วรั้งคนด้านบนลงมากดจูบ...


เราจูบกันอยู่นานไม่ได้จูบสอดลิ้นเกี่ยวพันไปมาจนแยกไม่ออก แต่เราทำเพียงแค่กดแนบริมฝีปากเข้าด้วยกัน ขบเม้มบ้างยามที่ความรู้สึกค่อยๆ พุ่งขึ้นทีละนิด


“พ พี่คิน... อ่าห์... พ พัทธ์จะไม่ไหวแล้ว อ่ะๆๆ พี่... ฮื่ออ...”


ผมรู้สึกว่าตัวของผมสั่นคลอนไปหมด มือที่กอดพี่คินเอาไว้ก็ยิ่งกอดแน่นกว่าเดิมเมื่อความรู้สึกกำลังพุ่งสู่จุดสูงสุดของความรัก ได้แต่ซุกหน้าลงกับไหล่กว้างของคนด้านบนที่โน้มตัวลงมาหาผมพร้อมกับขยับตัวเข้าหาไม่หยุด


“ฮ๊า... อีกนิดนนะครับ พร้อมกันนะเด็กดี อีกนิด... อ่าห์...”


ผมกระตุก พร้อมๆ กับที่พี่คินเองก็กระตุกก่อนที่ทุกอย่างจะถูกปลดปล่อยออกมา เราต่างหายใจหอบแม้จะหมดแรงจนแทบอยากจะทิ้งแขน ทิ้งตัวนอนนิ่งๆ แต่ผมก็ยังเลือกที่จะกอดพี่คินเอาไว้แน่น


“หัวเราะอะไรครับ...” ผมร้องถามคนที่อยู่ๆ ก็หัวเราะในลำคอขึ้นมาเสียอย่างนั้น


“เปล่าครับ แค่รู้สึกมีความสุขก็เลยหัวเราะขึ้นมาเฉยๆ ไม่ได้เป็นอะไร” พี่คินตอบเลื่อนหน้ามาหอมแก้มผมเบาๆ แล้วผละออก


“นึกว่าเพี้ยนไปแล้วเสียอีก”


“ว่าพี่... เดี๋ยวจะโดนนะครับ” พี่คินบีบจมูกผมจนผมได้แต่ส่ายหน้าไปมายังหมดแรงที่จะโต้ตอบเลยได้แต่ปล่อยให้คนช่างแกล้ง แกล้งต่อไปครับ “พี่อยากให้เรามีความสุขแบบนี้ไปตลอด ต่อให้มีวันไหนเราทะเลาะกัน พี่ก็อยากให้เรามีความสุข”


ผมยื่นมือไปจับมือของพี่คินเอาไว้ก่อนจะประสานมือเข้าด้วยกัน “เราจะมีความสุขด้วยกันนะครับ พัทธ์ พี่คินแล้วก็น้องกันต์ เราจะมีความสุขด้วยกัน”






************************************************
มาแล้วค่ะ ขอโทษทีค่ะมาช้าไปหน่อยพอดีวุ่นๆ กับเรื่องที่ทำงานค่ะเลยไม่สะดวกเข้ามาอัพเท่าไหร่ นี่ก็เพิ่งจะเสร็จจากงานมาเลยแวะมาอัพให้ก่อน ตอนนี้เอาไปแบบหวานๆ เปรี้ยวๆ กันก่อนนะคะ แล้วตอนหน้าจะได้เจอกับเด็กน้อยที่ทุกคนคิดถึงแน่นอนค่ะ

ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรอะ เพราะเขามุ้งมิ้งกันสองคนแบบแนบชิดขนาดนี้ 5555555555 เลยหมดคำพูดค่ะ อ๋ออออ เดี๋ยวเขาจะย้ายไปอยู่บ้านด้วยกันแล้วน๊า ครอบครัวสุขสันต์กันสุดๆ อะ บ้านหลังน้อยๆ อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก โอ๊ย! นี่มันครอบครัวในฝันจริงๆ แต่จะสุขกันนานแค่ไหนน๊า อันนี้ก็รอลุ้นกันไปเนอะ ^[+++++]^

แล้วเจอกันใหม่นะคะ

อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์กันหน่อยนะ อย่าเงียบค่ะ ใจไม่ดีเลยยยยย

ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
 
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi

สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC

เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)

รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้น้องกันต์นะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ

[PandP]

เห็นหวานๆกันแบบนี้ หวังว่าจะไม่พาคนอ่านไปซดมาม่านะคะ 55555
ชอบนิยายฟีลกู้ดแบบนี้จังเลยค่ะ

[mam.nalok]

อ้ายยยยยยยมันหวานอะ มันฟุ้งฟริ้ง ใช่คำนี้หรือเปล่า แต่มันเขินอะทั้ง 2 คู่เลย

[BAKA]

คู่นี้ก็หวานกันได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

ปล. คิดถึงน้องกันต์อ่าาาา

[่jum]

 

[วายซ่า]

คู่นี้ก็ร้อนแรงไม่แพ้คู่โน้นเลยนะ  ถึงให้อารมณ์นุ่มนวลกว่านิดหน่อยก็เถอะ 

[cchompoo]

 

[iceman555]

 

[warin]

 

[arij-iris]

ไม่แค่ความหวานที่เพิ่ม ความหื่นก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน