น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 50.2คิน“พ่อคินนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงเจ้าตัวเล็กที่ดังมาแต่ไกลก่อนที่เด็กตัวเล็กๆ จะวิ่งเข้ามากอดคอผมที่นั่งยองๆ รอรับอยู่ “น้องกันต์คิดถึ๊งคิดถึงพ่อคิน”
“จริงเหรอ” ผมทำตาโตแกล้งถามเหมือนกับไม่เชื่อ
พอผมถามแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็พยักหน้ารัวๆ จนผมหัวเห็ดสะบัดไปมาเห็นแล้วก็ตลกดีนะครับแต่ก็น่ารักมากกว่า “จริงสิ จริงๆ นะ น้องกันต์พูดจริงๆ นะ”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางจริงจังผิดหน้าตาน่ารักนั้นเห็นแล้วก็อดใจไม่ไหวต้องฟัดแก้มนิ่มๆ ไปซะ มันเขี้ยวลูกตัวเอง ถ้าใครที่รู้ว่าผมกับน้องกันต์ไม่ใช่พ่อลูกกันแท้ๆ ก็คงคิดว่าผมเป็นผมรักเด็กนะครับ แบบที่เขาชอบเรียกกัน... อะไรนะที่เจ้าเป้เองก็เคยเรียกผม โชตะคอน... หรือเปล่า
แต่ผมไม่ได้นึกรักน้องกันต์แบบนั้นเลยนะครับ ผมรักผมเอ็นดูน้องเหมือนลูกแท้ๆ ของผม ก็คนที่ผมรักน่ะ คือคุณมัมของน้องกันต์นี่นะ
“พ่อคินก็คิดถึ๊งคิดถึงน้องกันต์ครับ” ผมทำเสียงเล็กๆ เลียนแบบเจ้าตัวจนน้องกันต์หัวเราะเอิ้กอ้ากสนุกสนานที่เห็นผมทำแบบนั้น
“น้องกันต์เชื่อพ่อคิน อิอิ”
ผมยื่นมือไปยีผมทรงหัวเห็ดนั้นเล่นก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วจับมือน้องกันต์เอาไว้ “กลับร้านกันดีกว่าพ่อคินเตรียมข้าวไก่คุณหมีเอาไว้ให้แล้วนะ มีขนมเค้กสตอเบอร์รี่ของโปรดของน้องกันต์ด้วย”
“เย้ๆๆ ข้าวไก่คุณหมี เย้ๆๆ เบอร์รี่ๆ คุณเบอร์รี่” พอผมบอกแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็กระโดดดีใจใหญ่ก่อนจะจับมือผมลากให้เดินกลับไปที่ร้าน
“พ่อคินๆ พ่อบอกจะย้ายบ้าน” น้องกันต์พูดพร้อมกับตักข้าวไก่คุณหมีเข้าปากไปด้วย ข้าวไก่คุณหมี... ก็คือข้าวไก่เทอริยากินั่นแหละครับ แต่เอาแต่งข้าวสวยให้เป็นรูปหมีตามที่น้องกันต์ชอบ แล้วก็เอาไก่ราดซอสเทอริยากิมาราดทับบนข้าวอีกที น้องกันต์เขาเลยเรียกข้าวไก่คุณหมี
ผมยิ้ม เอื้อมมือไปเช็ดแก้มยุ้ยๆ ที่เปื้อนซอสให้ “ครับ เดี๋ยวเราจะย้ายบ้านกัน ไปบ้านหลังนั้น... ที่พ่อคินเคยพาไป ที่มีสนามหญ้าหน้าบ้านด้วย เอาไว้ให้น้องกันต์วิ่งเล่น ดีไหมครับ”
คนที่เคี้ยวข้าวแก้มตุ่ยพยักหน้าหงึกหงักๆ อย่างชอบใจพอกลืนข้าวหมดก็พูดเสียงแจ้วทันที “ดีครับ ดี น้องกันต์อยากวิ่งเล่นบนสนาม เหมือนที่โรงเรียนเบย”
“อย่างนั้นไว้รอคุณมัมเสร็จงานแล้วเราก็ย้ายบ้านกันเนอะคนเก่ง”
“ฮะพ่อคินนนนน”
“อย่างนั้นหม่ำข้าวเยอะๆ นะครับจะได้มีแรงย้ายบ้าน เสร็จแล้วเดี๋ยวพ่อคินให้หม่ำขนมนะ”
พอได้ยินผมบอกแบบนั้นเจ้าตัวเล็กก็จัดการตักข้าวใส่ปากไม่หยุดจนแก้มพองไปหมด เห็นแล้วก็ได้แต่ขำปนกังวลว่าจะติดคอเข้าเสียก่อน แต่ดูเหมือนน้องกันต์จะเก่งไม่ใช่เล่นเพราะสามารถกินข้าวคำโตเต็มปากนั้นได้โดยไม่สำลักไปเสียก่อน
หลังจากที่น้องกันต์กินข้าวกินขนมเสร็จผมก็พาเจ้าตัวเล็กเข้าไปในห้องทำงานปล่อยให้น้องนั่งทำการบ้าน นั่งระบายสีไปเรื่อยๆ รอพ่อตรัยกับแม่ณีมารับ ส่วนผมก็เดินเข้าไปช่วยฝนกับเปรี้ยวในครัว หลังๆ มานี้ร้านผมปิดไวขึ้นเพราะไม่อยากพาน้องกันต์กลับดึกลูกค้าเลยแวะเวียนมาช่วงบ่ายกับเย็นๆ มากขึ้นเวลากลางวันแบบนี้พวกผมเลยต้องเร่งทำขนมกันหน่อย
“พ่อคินๆ คุณตาคุณยายมาแย้ว” น้องกันต์โผล่หน้าเข้ามาเรียกผมในครัวก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งออกไปหน้าร้าน
“เดี๋ยวพี่มานะ” ผมหันไปบอกสาวๆ ก่อนจะเดินไปล้างมือให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปที่หน้าร้าน พ่อกับแม่นั่งคุยกันอยู่โดยมีน้องกันต์นั่งตัก “พ่อ แม่สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พวกท่านทั้งสองคน
“ยุ่งอยู่เหรอคิน” แม่ณีถามผม
“นิดหน่อยครับ ตอนบ่ายๆ ลูกค้าจะเยอะเลยต้องทำขนมเผื่อเอาไว้ พัทธ์บอกผมแล้วว่าพ่อกับแม่จะพาน้องกันต์ไปกินข้าวเย็นกัน”
“ใช่แล้วละ เดี๋ยวค่ำๆ จะพาไปส่งที่บ้าน” พ่อพูดกับผมก่อนก้มลงคุยกับน้องกันต์ที่นั่งตักอยู่ “ว่าไงเย็นนี้อยากกินอะไรเจ้าตัวเล็ก เดี๋ยวตาพาไปกินเอง”
“หม่ำๆ หม่ำๆ น้องกันต์อยากหม่ำๆ ปลาสีส้ม”
“ปลาสีส้ม... ปลาแซลม่อนเหรอ” พ่อเงยหน้ามาถามผมอย่างไม่แน่ใจว่าปลาสีส้มของน้องกันต์หมายถึงอะไร
ผมพยักหน้ารับ “ครับ ปลาสีส้มก็ปลาแซลม่อนนั่นแหละครับ”
“อย่างนั้นตาพาไปกินปลาสีส้มเนอะ เก็บของเรียบร้อยหรือยังตาจะไปแล้วนะ”
“เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวน้องกันต์ไปเอากระเป๋าก่อนฮะคุณตา” เจ้าตัวเล็กพูดก่อนจะกระโดดลงจากตักคุณตาแล้ววิ่งเข้าไปในห้องทำงานของผมก่อนจะออกมาพร้อมกับกระเป๋าสะพายรูปคุณหมีสีน้ำตาล “น้องกันต์พร้อมแย้ว”
“พร้อมแล้วก็ไปกันเลยหลานตา” พ่อตรัยพูดก่อนจะลุกขึ้นจับมือน้องกันต์แล้วสองตาหลานก็พากันเดินออกจากร้านของผมไป
“อย่างนั้นแม่ไปก่อนนะคิน แล้วเจอกัน”
“ครับแม่ แล้วเจอกันครับ” ผมเดินไปส่งท่านที่รถ โบกมือให้น้องกันต์ที่โบกมือตอบกลับมารอจนกระทั่งรถของพ่อออกจากหน้าร้านไปแล้วถึงได้เดินกลับเข้าไปในครัวอีกรอบเพื่อเตรียมขนมเอาไว้ขายสำหรับช่วงบ่าย
แล้วก็เป็นอย่างทุกๆ วันที่ตอนบ่ายคนจะเยอะลากยาวไปจนถึงร้านปิดตอนหกโมงเย็น วันนี้ผมอยู่จนกระทั่งเก็บของที่ร้านเสร็จเรียบร้อยเพราะเมื่อตอนสี่โมงพัทธ์โทรมาบอกว่ากำลังให้คนที่บริษัทไปส่งที่คอนโด ไม่ต้องให้ผมเข้าไปรับ อีกอย่างน้องกันต์ก็ไม่อยู่ผมก็เลยอยู่ช่วยที่ร้านจนเก็บร้านเสร็จเรียบร้อย
“พรุ่งนี้วันหยุดของร้าน พักผ่อนกันให้เต็มที่ละ” ผมบอกกับพวกพนักงานในร้านหลังจากที่ล็อคประตูปิดแล้วเรียบร้อย
“คร้าบ / ค่า”
“แล้วเจอกันนะ กลับกันดีๆ ละ” ผมโบกมือให้เจ้าพวกนั้นยืนมองจนกระทั่งทุกคนเดินไปที่ป้ายรถเมล์กันแล้วเรียบร้อยถึงได้เดินไปขึ้นรถตัวเองเพื่อขับกลับคอนโด
ซึ่งกว่าจะถึงคอนโดก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว น้องกันต์คงยังไม่กลับเพราะพัทธ์ยังไม่ได้โทรมาบอกอะไร ผมเอ่ยทักทายพนักงานต้อนรับของคอนโดอย่างทุกวันก่อนจะเดินมาเข้าลิฟต์เพื่อตรงขึ้นมาบนห้อง
“กลับมาแล้วครับ” ผมส่งเสียงทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามา
“พี่คิน...” พัทธ์เดินออกมาจากในครัว ยังสวมผ้ากันเปื้อนเอาไว้อยู่เลยสงสัยกำลังทำอาหารอยู่
“กลับมาแล้วครับ ฟอด” ผมพูดเสร็จก็ก้มลงหอมแก้มขาวๆ นั้นไปที พัทธ์นี่ก็แปลกนะครับ จะเหงื่อออกหรือขลุกอยู่ในครัวแค่ไหนกลิ่นตัวก็ยังหอมเหมือนเดิม ผมถึงชอบกอดชอบหอมเขายังไงละครับ
“ตัวพัทธ์มีแต่กลิ่นอาหาร มาหอมอะไรละครับ” เจ้าตัวว่าทั้งๆ ที่หน้าขึ้นสีนิดๆ
“ไม่เห็นเหม็นเลย เนี่ย... แก้มซ้ายก็หอม แก้วขวาก็หอม หือ” ผมพูดจัดการคว้าเอวคนตรงหน้ามากอดแล้วก้มลงหอมแก้มซ้าย ขวาไม่หยุดอย่างมันเขี้ยวคนน่ารัก
“อื้อ! พี่คิน พอแล้วครับแก้มพัทธ์ช้ำหมดแล้วเนี่ย” คนเขินว่าพร้อมกับยกมือกุมแก้ม
“เด็กน่ารัก” ผมชมให้คนถูกชมเขินหน้าแดงกว่าเดิม
“พัทธ์ไม่คุยด้วยแล้ว กลับไปทำอาหารต่อดีกว่า” คนเขินว่าแบบนั้นแล้วก็หันหลังเดินหนีเข้าครัวไปทันที ผมได้แต่ยิ้มขำเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างมือล้างหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ไม่ลืมที่จะหยิบถุงขนมเค้กชาเขียวของโปรดของพัทธ์เข้าไปด้วย
ผมเอาขนมเค้กใส่ตู้เย็นเอาไว้ก่อนจะเดินไปยืนข้างๆ คนน่ารักที่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ “ทำสปาเก็ตตี้เหรอครับ”
“ครับ พี่คินกินได้เนอะ หรืออยากกินอะไรเป็นพิเศษครับ” คนที่กำลังวุ่นกับการทำมื้อเย็นเงยหน้าขึ้นมาถาม
“กินน้องพัทธ์ได้ไหมครับ” พูดไปก็ยิ้มหื่นไปด้วยให้พัทธ์มองค้อน
“กินไม่ได้ครับ! พัทธ์ไม่ใช่ของกินเสียหน่อย”
ผมขยับตัวไปยืนซ้อนด้านหลังก่อนจะกอดรอบเอวอีกคนเอาไว้ ซบหน้าลงกับลาดไหล่แล้วมองเสี้ยวหน้าของพัทธ์ “ทำไมจะกินไม่ได้ครับ น้องพัทธ์น่ะกินได้ อร่อยด้วย แต่แปลกอยู่อย่าง... กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม กินแล้วอยากกินไม่หยุดเลย”
พอพูดแบบนั้นคนที่ตอนแรกหน้าขึ้นสีนิดๆ ตอนนี้แดงไปทั้งหน้าลามมาที่หูแล้วก็ลำคอแล้วละครับ เห็นแล้วอยากแกล้งคนอะไรยิ่งเขินยิ่งน่าแกล้ง “ขอกินน้องพัทธ์ก่อนสปาเก็ตตี้ได้ไหมครับ”
“ไม่ได้ครับ พี่คินปล่อยพัทธ์เลย พัทธ์จะทำอาหาร” คนโดนกอดบอกเสียงเข้มทั้งๆ ที่หน้าแดงจนมองแล้วไม่น่ากลัวเลยสักนิด
“แต่พี่อยากกินน้องพัทธ์นี่ครับ” ผมพูดเสียงอ้อน จริงๆ ตั้งใจจะแกล้งครับไม่ได้จะกินจริงๆ หรอก แต่ถ้าได้กินจริงๆ ผมก็โอเคนะ หึหึหึ
“ไม่! พี่คินอย่ามาหื่นแถวนี้นะปล่อยพัทธ์เลยไม่งั้นพัทธ์เอามีดแทงจริงๆ ด้วย” พัทธ์ว่าก่อนจะชูมีดที่อยู่ใกล้มือมาขู่ผม แต่มีหรือผมจะกลัว
ผมยื่นมือไปแย่งมีดจากพัทธ์ซึ่งอีกคนก็ไม่กล้ายื้อเพราะคงกลัวว่าจะเผลอบาดเข้าจนได้ ผมเลยสามารถแย่งมีดออกมาได้ง่ายๆ ก่อนจะเลื่อนมันออกไปห่างๆ “แค่นี้ก็ไม่มีมีดมาแทงพี่แล้ว”
“พัทธ์ไม่เล่นนะพี่คินนนนน” พัทธ์ลากเสียงยาวยกมือดันหน้าผมที่จู่โจมเข้าไปหวังจะจุ๊บปากเขา
จากตอนแรกอยากแกล้งเล่นๆ เห็นท่าทางนั้นแล้วมันเขี้ยวจนอยากจะแกล้งจริงๆ ผมเลยจัดการรวบข้อมือทั้งสองข้างของพัทธ์เอาไว้แล้วชูขึ้นจนสุด เลื่อนหน้าไปจูบที่ปากอิ่มสีสวยของเขาแรงๆ กดย้ำอยู่แบบนั้นจนสุดท้ายเด็กน้อยก็สิ้นฤทธิ์
แล้วผมเคยบอกไหม...
ผมเป็นพวกเสพติดพัทธ์ พอได้กอดได้จูบแล้วมันหยุดไม่ค่อยอยู่เท่าไหร่...
“พี่คิน... พ พอก่อนครับ อือ... เดี๋ยวพ่อกับแม่ ก กลับมาแล้ว...” พัทธ์บอกผมเสียงสั่นไปหมด ริมฝีปากสวยๆ นั้นก็ช้ำผมฝีมือผมเอง
ผมจับคนที่ยืนหันหลังให้ผมหันมาเผชิญหน้าดันตัวเขาจนสะโพกของพัทธ์ชนกับเคาน์เตอร์ครัว “อีกนิดนึงนะ พี่จูบพัทธ์ทีไรมันหยุดไม่ได้ทุกทีเลย”
“อ่ะ... เดี๋ยวก็หยุด ม ไม่ได้ อือ... พี่คิน”
เปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากช้ำมาเป็นซอกคอขาวๆ หอมๆ แทน ขบเม้มจนพัทธ์สะดุ้งแล้วส่งเสียงออกมา และพอผมผละออกลำคอขาวๆ นั้นก็ขึ้นสีระเรื่อทันที
“พี่คินหยุดได้แล้วนะ” พัทธ์ห้ามอีกรอบ แต่เหมือนผมจะหน้ามืดตามัวหูหนวกกะทันหันเลยไม่ได้ยิน เรียกว่า... ไม่สนใจดีกว่า
และกว่าที่ผมจะปล่อยพัทธ์เป็นอิสระก็ตอนที่เจ้าตัวกระตุกอยู่ในมือของผมจนแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นหายใจหอบหน้าแดงก่ำไปหมด ผมตามลงไปนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเขา ยกมือข้างที่ยังสะอาดอยู่ขึ้นเสยผมที่ลงมาปรกหน้าเขาให้
“พัทธ์น่ารัก”
“พี่คินโรคจิต!” ว่าผมไปก็หน้าแดงไป
ผมหัวเราะไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปนอกจากเลื่อนหน้าไปหอมแก้มที่ชื้นเหงื่อจากกิจกรรมสั้นๆ เมื่อครู่แทน “ไปล้างตัวก่อนครับ เดี๋ยวตรงนี้พี่ทำต่อเอง ดูท่าน้องพัทธ์ของพี่คินจะหมดแรงยืนเสียแล้ว”
ปึก!
พัทธ์ทุบเข้าที่อกผมเต็มแรง ผมได้แต่หัวเราะแล้วยกมือขึ้นลูบอกตัวเองที่โดนทุบ ไม่ได้โกรธอะไรที่เขาทำร้ายร่างกายผม ขำเสียมากกว่าที่เห็นอีกคนเขินจนทำอะไรไม่ถูกนอกจากทำร้ายผมเนี่ย
“เดินดีๆ นะครับ ขายังดูสั่นๆ อยู่เลย” ผมร้องแซวเมื่อพัทธ์ลุกขึ้นเดินหนีออกจากครัวไป แล้วก็ดูเหมือนคำแซวผมจะได้ผลเพราะคนที่เดินขาสั่นๆ นั้นชะงักทันทีแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้หันมาว่าอะไรผมนะ นอกจากจ้ำหนีเข้าห้องนอนไป
“ฮ่าๆๆๆ” ผมได้แต่หัวเราะอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินไปล้างมือให้สะอาดแล้วลงมือทำสปาเก็ตตี้ที่พัทธ์ทำค้างเอาไว้ต่อ
แล้วตลอดทั้งมื้อเย็นผลจากการแกล้งพัทธ์ก็คือ... เจ้าตัวเอาแต่มองหน้าผมตาวาวๆ เหมือนอยากจะเข้ามาบีบคอผมเขย่าๆ แต่ก็ทำได้แค่อยากนั่นแหละครับ ไม่ได้เข้ามาทำอะไรผม ตลกดี... หึหึหึ
“เลือกทำหน้าบึ้งได้แล้วครับ ดูสิปั้นหน้าบึ้งตั้งแต่เริ่มกินจนตอนนี้กินของคาวของหวานเสร็จแล้วเนี่ย” ผมพูดยื่นมือไปจิ้มแก้มพัทธ์ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาข้างๆ ผม
งับ!
“โอ๊ะ! พี่เจ็บนะครับ”
คนโดนจิ้มแก้มหันมากัดนิ้วผมแบบไม่ทันตั้งตัว ฟันแหลมซะด้วยนะแม้จะกัดไม่แรงแต่ก็เจ็บจี๊ดๆ เหมือนกันนะ แล้วดูกัดไม่ปล่อยเลย น่ารักแหะ
“ฮึ่ม!!!” พัทธ์ยังกัดนิ้วผมไม่เลิก แถมยังมองผมอย่างโกรธๆ อีกต่างหาก
“ปล่อยนะครับ พี่เจ็บแล้วครับคนดี” ผมบอกยิ้มๆ แต่เด็กน่ารักก็ยังไม่ยอมปล่อยนิ้วผมแหะ “ปล่อยสิครับ...”
และคราวนี้ละเจ้าตัวแทบจะปล่อยนิ้วผมออกมาทันที หน้าขาวๆ แดงวาบขึ้นมาอีกรอบ จะเพราะอะไรนะเหรอ... ก็ผมแค่ใช้นิ้วที่โดนเขากัดลากไปบนลิ้นอีกคนเล่นเบาๆ แค่นี้พัทธ์ก็ยอมปล่อยนิ้วผมแล้ว หึหึหึ ผมก้มดูนิ้วของตัวเองเห็นรอยฟันรอบนิ้วเลยละครับ
“คนดี... นิ้วพี่เป็นรอยเลยเห็นไหมครับ” ผมพูดชูนิ้วให้อีกคนดูพร้อมกับค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ พัทธ์ได้แต่ขยับตัวหนี
แต่ก่อนที่ผมจะได้แกล้งอะไรพัทธ์ต่อประตูห้องก็เปิดออกพร้อมๆ กับน้องกันต์ที่วิ่งเข้ามาหาแล้วโถมเข้าใส่คุณมัมเต็มรัก
“คิดถึงคุณมัม คิดถึงๆ น้องกันต์คิดถึง” เจ้าตัวเล็กว่าก่อนจะหอมแก้มพัทธ์ไม่หยุด ซึ่งพัทธ์เองก็กอดเจ้าตัวเล็กเอาไว้แน่นเหมือนกัน
“พ่อกับแม่จะค้างด้วยกันไหมครับ” ผมลุกขึ้นเดินไปหาพ่อกับแม่ที่เดินตามน้องกันต์เข้ามาก่อนจะเอ่ยถาม
“ไม่ละ เดี๋ยวกลับชลเลยนี่คนขับรถก็รออยู่ข้างล่าง พาเจ้าตัวเล็กขึ้นมาส่งเฉยๆ” พ่อตอบก่อนจะยื่นถุงมาให้ผม ไม่ต้องเปิดดูให้ยากก็เดาได้ ของเล่นเจ้าตัวเล็กชัวร์เลยครับ พ่อตรัยละชอบจริงๆ เรื่องซื้อของเล่นให้น้องกันต์เนี่ย
“อย่างนั้นเดี๋ยวผมกับลงไปส่ง...”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้เองพาเจ้าตัวเล็กไปอาบน้ำนอนเถอะ แล้วอย่าลืมโทรบอกเรื่องวันย้ายบ้านนะ” พ่อพูด
“ครับ แล้วผมจะโทรบอกครับ” ผมพูดก่อนจะลุกเดินไปส่งพ่อกับแม่ที่หน้าลิฟต์ กลับเข้ามาในห้องก็เห็นสองแม่ลูกเล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อกี้ผมกำลังแกล้งพัทธ์อยู่นี่... ใช่ไหมครับ แกล้งต่ออีกหน่อยดีกว่า
“น้องกันต์ครับ” ผมเรียกน้องกันต์ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็หันมามองแล้วขานรับเสียงดัง “คืนนี้... น้องกันต์นอนคน...”
“คืนนี้น้องกันต์นอนกับมัมนะครับ”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคพัทธ์ก็แทรกขึ้นเสียก่อนให้น้องกันต์หันกลับไปมองเขาอย่างงงๆ แต่เจ้าตัวเล็กก็พยักหน้ารับทันที “ฮะ นอนกับมัมมมมมมมมมมม”
“อย่างนั้นไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนกันดีกว่าครับ” พัทธ์พูดก่อนจะอุ้มน้องกันต์ขึ้น
“มัมๆๆ แล้วพ่อคิน พ่อคิน” น้องกันต์ร้องก่อนจะชี้นิ้วมาหาผม
พัทธ์หันมามองผมที่กำลังยืนยิ้มอยู่ก่อนจะส่งค้อนวงโตให้ “พ่อคินโตแล้ว นอนคนเดียวได้ครับ ปล่อยให้นอนคนเดียวนั่นแหละ น้องกันต์นอนกับมัมดีกว่า เดี๋ยวมัมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังเอาไหมครับ”
“เอาฮะๆ เอาๆๆ นอนกับมัม น้องนอนกับมัม” เจ้าตัวเล็กร้องดีใจก่อนจะกอดคอพัทธ์แน่น
“ให้พ่อคินนอนด้วยคนสิครับ ได้ไหม” ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วร้องอ้อน ไม่ได้อ้อนพัทธ์นะ อ้อนน้องกันต์เพราะถ้าน้องตกลงพัทธ์ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว
“ได้ฮะ! นอนกันฉามคนเบยยยยย”
“อย่างนั้นก็พาน้องไปอาบน้ำนอนเลย” พัทธ์พูดก่อนจะส่งน้องกันต์มาให้ผมอุ้มแล้วเดินปึงปังหนีเข้าห้องนอนน้องกันต์ไป ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะก่อนจะหันไปหอมแก้มเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้างงอยู่ “ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่าครับลูกรัก
อือ... คืนนี้แกล้งอะไรพัทธ์อีกดีนะ...
ขอนิดนึงนะคะ คือ... ทำไมคนเมนต์น้อยจัง... ก็ไม่ได้จะซีเรียสอะไรมากนะคะ แต่แบบว่า... ยังไงละ ฟางเองก็อยากได้คอมเมนต์ คือไม่ได้จะเอาคอมเมนต์ชม หรืออะไร แต่คืออยากรู้ว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านรู้สึกยังไงกับสิ่งที่ฟางแต่งออกมา ทุกคอมเมนต์ของทุกตอนฟางอ่านตลอดค่ะ ไม่ใช่ไม่อ่าน ฟางอ่านเพื่อดูว่าทุกคนโอเคกับมันไหม อ่านเพื่อดูว่าฟางควรจะต้องปรับปรุงอะไรเพิ่มเติมอีกไหม และมันเป็นเหมือนกำลังใจของคนแต่งเนอะ จะได้มีกำลังใจกัน ก็หวังว่าทุกคนจะเข้าใจนะคะ
สำหรับคนที่คอมเมนต์ให้เป็นประจำฟางก็ขอบคุณมากๆ ค่ะ คุณคือกำลังใจสำคัญของฟางในการแต่งนิยายเลย ขอบคุณนะคะ
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนต์นะคะ คอมเมนต์กันหน่อยนะ อย่าเงียบค่ะ ใจไม่ดีเลยยยยย
ปล. ส่งภาพวาดประกอบนิยายเข้ามากันเยอะๆ นะคะ สวยไม่สวยไม่สำคัญค่ะ แค่ทุกคนสนใจเข้าร่วมกิจกรรมฟางก็ดีใจแล้วค่ะ
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รักน้องกันต์ เอ็นดูน้องกันต์กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้น้องกันต์นะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 808844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก