หัวข้อ: {{{{{{{{{ เ พ ลิ ง ใ น ว า ยุ }}}}}}}}} บทส่งท้าย [p14 up13.07.59]

[ammchun]

สงสารวานะ  ทำเหมือนไม่แคร์ทุกสิ่งรอบตัวเลย  ทำไมวาเป็นแบบนี้ได้นะ

[sweetbasil]

หลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ ลุ้นๆๆ

[Nooneder]

ในที่สุดก็มาาา

[anterosz]

โอ้วววว... ตอนนี้ เพลิง(อยู่)ในวายุ จริงๆ 

[yearrayoeng]

อ่านแล้ว เหมือนนานาเสะมาก

[Guill]

ฮืออออ อัพแล้ว เรารอคนแต่งทุกวันเลย

[saotome]

เมื่อไหร่จะมาาาาา
รออยู่เน้อ ฮึบๆ

[SUPERMUAY]

 
เค้ารออ่านอยู่นะตัวเองงงง

[tomozukii]

ได้โปรดมาต่อนะค่ะ plzzzzzzzzzz

[yochan]

ตอนที่ 7



หากค่ำคืนไหนที่สายฝนกระหน่ำเทลงมา ผืนฟ้าร้องคำรามจนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหว คืนนั้นผมจะรู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด คงเพราะความมืดมิดในค่ำคืนนั้นไม่ได้มาพร้อมกับความเงียบงันดั่งเช่นทุกที

   
ส่วนค่ำคืนนี้ แม้จะไม่มีเสียงสายฝนร่วงหล่นลงจากฟากฟ้า ไม่มีเสียงฝืนฟ้าร่ำร้องอย่างไพเราะ ไร้สิ้นเสียงหยดน้ำนับล้านหยดหล่นร่วงโปรยปรายคอยขับกล่อมให้ถลำลึกสู่ห้วงนิทรา


   ความมืด ก็ไม่ได้มาพร้อมกับความเงียบเฉกเช่นทุกครั้ง


   ท่ามกลางไออวลของความร้อน เคล้าไอชื้นจากหยาดเหงื่อระคนกลิ่นกายจากใครบางคน ผมได้ยินเสียงแว่วจากแนวอกกระเพื่อมเคลื่อนไหวเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ได้ยินเสียงลมหายใจดังแผ่วเบา มันให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาด ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ราวกับร่างกายกำลังจมอยู่ในห้วงความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัส


   ในขณะเดียวกัน มันก็ทำให้ผมรู้สึก หวาดกลัว


   หวาดกลัวในความรู้สึกอันแสนแปลกปลอมที่เกิดขึ้นอย่างไร้สาเหตุ


   แสงแดดยามเช้าลอดผ่านบานกระจกหน้าต่างห้องกระทบเปลือกตาเข้าจนต้องลืมตาตื่นขึ้น ต้องกะพริบตาถี่เพื่อปรับทัศนียภาพให้ชัดเจน เมื่อความพร่าเลือนหายไปจากตรงหน้า ไอแดดอ่อนก็ค่อยเผยให้มองเห็นภาพร่างกายสูงใหญ่กำลังยืนมองทอดออกไปนอกหน้าต่าง


   ใบหน้าคมอาบไล้ด้วยแสงแดดยามเช้า เน้นให้โครงหน้าหล่อเหลาดูดีขึ้นกว่าเก่า ผิวกรำแดดยิ่งทำให้ดูสมเป็นชายชาตรี ยิ่งบางครั้งที่เขาแสดงความใจดีออกมา ก็ยิ่งรู้สึกว่า เพลิง และผมเหมือนอยู่กันคนละฝั่งฟากของท้องฟ้า


   อาจเป็นเพราะแสงแดด ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า เขาเหมาะกับแสงสว่างจ้า


   หากแต่ยิ่งสว่างมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งมองเห็นเลือนรางมากเท่านั้น


   เมื่ออีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมอง ร่างสูงจึงหันใบหน้ามาสบสายตา ความร้อนแรงหายไป เหลือไว้เพียงแต่ความเย็นชาที่ถูกส่งทอดผ่านนัยน์ตาคู่คม


   ไม่แตกต่างจากเมื่อคืนเวลาที่ร่วมรัก


   ทว่าก็แตกต่างจากตอนที่เพลิงสู้อุตส่าห์ไปที่คลับแล้วแบกคนที่เกลียดแสนเกลียดกลับมาถึงห้องพักด้วยความเห็นอกเห็นใจ


   แผ่นหลังกว้างและอุณหภูมิร่างกายร้อนผ่าวราวกับจะสามารถหลอมละลายผมได้ยามที่สัมผัส ช่างผิดกับแววตาที่ประสานกันในตอนนี้ ที่เยือกเย็นจนทำให้รู้สึกสะท้าน เย็นเยือกบาดลึกจนทานไว้ไม่ไหว ต้องหลบสายตาเลี่ยงไปทางอื่น


   จัดการดันตัวขึ้นนั่งลงข้างเตียง ยังคงไม่อาจฝืนสู้ดวงตานั้น ไม่จำเป็นต้องเอ่ยออกมาเป็นคำพูด เขาก็สามารถทำให้เข้าใจได้ง่ายๆ ว่า ความเกลียด มันโลดแล่นอยู่ในทุกอณูอากาศ กดดันให้บรรยากาศรอบข้างหนักอึ้ง แม้เพียงแค่หายใจก็ยังรู้สึกอึดอัด


   ความเกลียดชังแฝงตัวอยู่ในความเงียบ กดดันให้ความอึดอัดกลั่นตัวกลายเป็นเม็ดเหงื่อไหลลงตามข้างขมับ ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใด จนกระทั่งผมเป็นฝ่ายทำลายปราการความเงียบลง


   “ดูท่าเมื่อคืนฉันคงดื่มหนักไปสินะ”


   ไม่อาจหาคำพูดอื่นใดมาอ้างได้ ไม่สามารถสู้กระแสความเงียบที่แสนกดดันนั้นได้ ความรู้สึกนี้ทรมานผมมากเกินไปจนไม่อาจทำอะไรได้ แม้กระทั่งการกล้ำกลืนฝืนเก็บความรู้สึกของตัวเอง ความรู้สึกที่เอาแต่ตอกย้ำซ้ำๆ ว่า ผมต้องการเพลิง


   เป็นความต้องการ ที่ไม่มีทางได้สิ่งใดกลับคืนมา


   ร่างสูงนิ่งเงียบ หากแต่ผมรู้ดีว่าเขากำลังไม่พอใจ


   ริมฝีปากผมสั่นระริกขณะที่พยายามคิดคำพูด สายตาไม่อาจกล้ามองหน้าอีกฝ่าย ความสิ้นหวังเจืออยู่ในทุกความรู้สึก จนทำให้อยากขย้อนออกมาเสียอย่างนั้น


   สุดท้ายก็พูดอะไรอื่นใดอีกไม่ออก ได้แต่ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่ได้มองหรือพูดอะไรกับเพลิงอีก


   “ก็แค่วันไนท์แสตนด์”


   ได้ยินเสียงเพลิงเอ่ยขึ้นเบาๆ ไล่ตามหลัง โดยที่ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเพลิงเอ่ยมันด้วยอารมณ์เช่นใด



[30%]

[Nongying2012]

มาแล้วววว อยากอ่านต่ออะ   มาต่อนะคะมาเฝ้าตลอดว่าเมื่อไรจะอัพ

[sweetbasil]

หน่วงดีจัง

[kdds]

กว่าจะได้เห็นคู่นี้เขาคุยกันดีๆท่าทางจะอีกนาน

[lnudeel]

เฮ๊ยยยยยย!!!!   เจ็บปวด

[snowboxs]

ถ้าวาได้ยินคงน้อยใจแย่
คราวนี้วาคงเอาตัวออกห่างเพลิงเองแน่ๆ

[Guill]

ตอนนี้ติดเรื่องนี้อยู่เรื่องเดียวเลยเนี่ย TT
มาต่อไวไวนะคะะะ

[SUPERMUAY]

 
สงสารวายุมากอะ
โดนเค้าทำแล้วยังต้องง้อเค้าอีกนะ   ฮือออ

[Orange151987]

 

[yochan]

ตอนที่ 7.2

.
.


สายน้ำเย็นจากฝักบัวชโลมร่างกายและคราบเหงื่อไคล หากแต่ผมยังคงรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ยังคงติดตรึงจากเมื่อคืน ร่างกายส่วนที่ถูกอีกฝ่ายสัมผัส บางจุดเกิดรอยฟกช้ำจางๆ จริงอยู่ที่เขาไม่ได้รุนแรงมาก หากแต่ก็ห่างไกลจากคำว่าอ่อนโยน
   
ต้องเกลียดมากแค่ไหนถึงทำให้เกิดรอยแบบนี้ได้?
   
ถึงอย่างนั้นก็น่าแปลก ที่ผมกลับรู้สึกว่าร่องรอยเหล่านี้ ไม่ได้ให้ความรู้สึกเจ็บแปลบได้มากเท่ากับที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ในอก ยิ่งได้กลิ่นแชมพูที่เจ้าตัวใช้ประจำ ก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้สึกโหยหาเหมือนได้อยู่ชิดใกล้ ทั้งที่เรานั้นอยู่ห่างกันไกลแสนไกล ต่อให้เอื้อมมือไขว่คว้ายังไงก็ครอบครองเป็นของตัวเองไม่ได้อยู่ดี
   
ถลำลึกและจมดิ่ง
   
คงเป็นความรู้สึกที่กำลังเผชิญอยู่ อยากขอบคุณแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปเมื่อคืน ที่ทำให้ไม่ต้องยอมรับความเป็นจริงกับคนด้านนอก ว่าทุกอย่างไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความไร้สติ หากแต่เป็นสิ่งที่ผม จงใจ และคาดหวังให้เกิดขึ้นเอง
   
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมสูญเสียการควบคุมตัวเองได้ขนาดนี้ ทำให้ความสิ้นหวังก่อตัวมากจนเอ่อล้นอยู่ที่ลำคอแห้งผาก เพียงแค่อยากสัมผัสความอบอุ่นจากร่างกายนั้นดูสักครั้ง ถึงได้ยอมทำอะไรโง่ๆ ลงไป
   
เพียงแค่ครั้งเดียว ก็คงเกินพอจะทำให้ได้สติกลับคืนมายอมรับความจริงว่าความต้องการของผม ไม่มีทาง และไม่มีวันได้อะไรกลับคืนมา
   
หลังจากที่ออกจากห้องน้ำ เพลิงไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว และผมรู้ ว่าเขาจะไม่มีวันกลับมาที่ห้องนี้อีก
   
เขาไปจากที่นี่อย่างเงียบเชียบ แต่ร่องรอยของเขายังคงอยู่ ทั้งกลิ่นกายดึงดูดและสัมผัสร้อนรุ่ม  จะยังติดตรึงอยู่ไปอีกนานแสนนาน โดยที่ผมไม่มีทางรู้ว่าร่องรอยเหล่านั้นจะเลือนหายไปเมื่อใด



.
.

[Guill]

กรี๊ดดด มาต่อแล้ว เห็นชื่อตอนยังไม่ได้เปลี่ยนตรงเพิ่มเปอร์เซ็น แต่อวะมาอ่านรอ  นิดหน่อยก็ดี รอนะคะ

[Guill]

รอฉันรอเธออยู่

[SUPERMUAY]

โอเคค่ะๆ มาต่อเท่านั้นก็ยังดี 555
คิดถึงวายุมากเลยน้าาา T^T

[kdds]

เหมือนจะเคยอ่านในเฟสคนเขียนว่าที่ไม่ค่อยอัพเรื่องนี้เพราะคนอ่านน้อย
แต่เราชอบเรื่องนี้มากๆเลยนะ มากว่าคุณหมอหรือคุณหลวงอีก
ชอบอารมณ์อึนๆหน่วงๆในเรื่อง มันน่าลุ้นและติดตามว่าสองคนนี้จะญาติดีกันได้อย่างไร
ยังรอมาอัพอยู่นะคะ

[yochan]

ตอนที่ 7.3





เนิ่นนานเท่าไหร่กันนะ ที่ไม่ได้สัมผัสกับความร้อนรุ่มขนาดนี้

หนึ่งปี...กับอีกสี่เดือน

ตั้งแต่วันที่เพลิงไม่กลับมาที่ห้องอีก ผ่านมาหนึ่งปีสี่เดือนแล้วสินะ

สัมผัสในวันนั้น เหมือนกับดอกไม้ไฟ ที่เพียงจุดขึ้น ชั่วพริบตาความร้อนแรงอันสวยงามก็โลดแล่นอยู่บนฟากฟ้า แสดงภาพอันชวนให้ใครที่ได้เห็นหลงใหลจนยากจะละสายตา ทว่าต่อให้อยากได้อย่างไรก็ไขว่คว้าดวงไฟที่อยู่บนฟ้าไม่ได้ ซ้ำร้ายกว่านั้น ความเร่าร้อนและภาพอันแสนดึงดูดก็ดับสิ้นในชั่วลมหายใจเช่นกัน เหลือทิ้งไว้เพียงภาพความมืดและความหนาวเหน็บของยามค่ำคืน อิ่มเอมกับความฝันอันสวยงามได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงด้วยความรวดเร็ว แต่น่าแปลก ที่ภาพดอกไม้ไฟอันทำให้หัวใจพองโตได้ทุกครั้งที่นึกถึง ยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำไม่เลือนหาย

เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงคนคุยกันหึ่งๆ ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นจากฝัน เมื่อมองไปโดยรอบ ก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ป้ายรถบัสที่เคยยืนอยู่ หากแต่เป็นห้องพยาบาลของมหาวิทยาลัย พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรทั้งที่ศีรษะยังปวดตุบๆ

ก่อนหน้านี้ผมกำลังยืนรอรถบัส แต่แดดคงร้อนจัดจนหน้ามืดและหมดสติลง
   
“เอ้า ตื่นแล้วหรือ”

เป็นเจ้าหน้าที่หญิงวัยกลางคนเอ่ยทัก ในห้องนี้มีเพียงผมคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียง ด้านนอกห้องพักมีนักศึกษาอยู่คนสองคน และไม่ปรากฏร่างคนที่ผมคิดว่าอาจจะเป็นคนพาผมมาที่นี่

ภาพดอกไม้ไฟเกิดขึ้นและดับลงยังค้างอยู่ในสมอง ผมสะบัดศีรษะเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับมา

ความหวังช่างน่ากลัวเหลือเกิน เพียงแค่ครู่เดียวที่นึกถึง เพลิง หัวใจก็เจ็บแปลบจนต้องยกมือขึ้นทาบกับอกข้างซ้าย

ผมดันตัวลุกขึ้นจากเตียง เอ่ยบอกขอบคุณเจ้าหน้าที่ สายตาสังเกตเห็นข้าวของตัวเองวางอยู่ที่โต๊ะใกล้หัวเตียงครบทุกอย่าง ทำให้โล่งใจได้ว่าไม่ได้ตกหายตามทางและไม่ต้องไปตามหาว่าอะไรอยู่ไหน

หลังจากที่รับยา ผมก็เดินออกจากห้องพยาบาล วันนี้ผมตัดสินใจไม่เข้าเรียนอีกแม้ว่าจะเป็นวันแรกของปีสามก็ตาม เลือกเดินทางกลับไปนอนพักที่คอนโด

เป็นเวลาปีกว่าแล้วที่ผมย้ายออกมาจากหอพักของมหาวิทยาลัย ย้ายหลังจากที่เพลิงไปไม่นาน จะว่าทนอยู่ในห้องที่ข้าวของของเขายังอยู่ และกลิ่นของเขายังอวลอยู่ในห้องก็ได้ เพราะบางทีผมคงไม่เหมาะกับการอยู่ร่วมกับใครตั้งแต่แรก

การอาศัยอยู่คนเดียวในคอนโดของตัวเองทำให้รู้สึกดีกว่าแต่ก่อนมาก เพราะทำให้เหมือนได้อยู่ในฐานที่มั่นที่ผมเป็นเจ้าของ ไม่ต้องคอยกังวลถึงโลกภายนอก ได้ใช้เวลากับสิ่งที่ตัวเองชอบ ตอนแรกพ่อกับแม่ที่อยู่ต่างประเทศก็คัดค้านที่ผมจะย้ายออกจากหอพัก แต่สุดท้ายพวกท่านก็เข้าใจ บางครั้งการปรับตัวไม่ได้ก็ดีกว่าฝืนใจที่จะอยู่จนใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข

ผมกลับมาถึงคอนโดตอนหกโมงกว่า ท้องฟ้านอกห้องกำลังทอไปด้วยสีส้ม จากหน้าต่างผมสามารถมองเห็นทัศนียภาพของแม่น้ำ ผมเดินไปนั่งลงหน้าเปียโนอัพไรท์สีขาวข้างหน้าต่าง เปิดฝาเปียโนขึ้น แล้วเริ่มบรรเลงเพลงปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจ

หนึ่งปีกับสี่เดือน ผมคิดว่าคงจะลืมสัมผัสนั้นไปแล้ว หากแต่สุดท้ายก็รู้ตัวว่าลืมไม่ได้

สองเดือนแรกที่เพลิงย้ายออกจากหอเรียกได้ว่าเป็นช่วงที่ทรมานที่สุด เรายังคงเจอหน้าเวลาที่ต้องเรียนในวิชาเดียวกัน แน่นอนว่าเขาทำเหมือนผมเป็นเพียงอากาศธาตุ หลังจากนั้นพอปิดภาคเรียน ความทรมานก็ค่อยๆ ทิ้งดิ่งสู่ก้นลึกของจิตใจ หากไม่สะกิดตะกอน ก็ไม่เจ็บปวดมากนัก

กระทั่งเวลาผ่านไป ผมก็คุ้นเคยกับความทรมานและอึดอัดจนหายใจไม่ออกนั่นแล้ว ราวกับว่าความอึดอัดนั้นได้แปรเปลี่ยนสภาพเป็นก้อนความรู้สึกอันว่างเปล่า และได้หลอมเป็นเนื้อเดียวกับร่างกายจนแยกแยะไม่ออก จนผมคิดว่าตัวเองคงกลายเป็นรูปปั้นไร้หัวใจอย่างที่ใครต่อใครเขาว่ากัน

เมื่อขึ้นปีสองผมก็ไม่ได้เรียนวิชาไหนกับเพลิงแม้แต่วิชาเดียว หากไม่ใช่เพราะเขาจงใจลงแยก ก็คงเพราะผมตั้งใจหนี หรือไม่ทั้งหมดก็คงเป็นความบังเอิญล้วนๆ นานๆ ครั้งผมจะเห็นเพลิงกับเพื่อนๆ บ้าง ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็มีคนห้อมล้อม แต่นั่นก็แค่เห็น เหมือนภาพพลุที่แตกตัวสวยงามบนฟ้าแล้วดับหาย

ส่วนผมยังคงปลีกตัวอยู่คนเดียวไม่ยุ่งกับใครให้มากความ เรียนเสร็จก็กลับ ปิดเทอมก็ไปอยู่ต่างประเทศ และอยู่คนเดียวมากจนคิดว่าคนในคณะคงไม่มีใครคิดว่าผมเรียนที่นี่อีกแล้ว ซึ่งก็ทำให้รู้สึกสงบได้เหมือนกัน ผมเกือบจะคิดว่าเวลาจะช่วยเยียวยาหัวใจได้แล้วเชียว หรือไม่เวลาก็คงช่วยทำลายหัวใจให้สลายไปจนไร้ความรู้สึกได้

ทว่าวันนี้...สิ่งที่คิดว่าได้สูญสลายไปจากร่างกายนี้ไปแล้ว ก้อนกลวงเปล่าที่เคยหายไปกลับค่อยๆ มีตัวตนขึ้นอีกครั้ง ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง กลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า ความเจ็บปวด ตอกย้ำว่ามันไม่เคยสูญสลายไป ไม่ว่าจะพยายามลืมแค่ไหนก็ตาม

เรียวนิ้วผมไล่ไปตามคีย์ จากช้าไปเร็ว บางสิ่งที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ถูกสื่อผ่านตัวโน้ต และขณะที่บรรเลงนั้นเอง โทรศัพท์มือถือก็ส่งสัญญาณอีเมลเข้าใหม่ขัดจังหวะ

ผมหยุดมือ และหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาตรวจดูอย่างเลื่อนลอย

มีอีเมลเข้ามาใหม่ในเวลาไล่เลี่ยกันสองฉบับ ฉบับแรกจากอาจารย์ประจำวิชาที่ผมขาดเรียนไป เป็นการส่งอีเมลแจ้งเรื่องการจับกลุ่มทำรายงาน

ส่วนฉบับที่สอง เป็นอีเมลจาก เพลิง

รู้สึกงุนงงเมื่อเห็นชื่อผู้ส่งที่ว่า พอตรวจสอบเนื้อหาดูถึงได้รู้ว่าเราถูกจัดให้อยู่กลุ่มเดียวกัน นอกจากนี้ยังมีสมาชิกร่วมกลุ่มอีกสองคน ซึ่งเพลิงก็ส่งอีเมลติดต่อไปด้วยเช่นกัน

ดูเหมือนว่าเขาต้องการจะนัดรวมกลุ่มเพื่อปรึกษาเกี่ยวกับงาน ช่างเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมากจริงๆ เพราะน้อยคนนักที่จะมีความคิดริเริ่มเป็นผู้นำเวลาทำงานกลุ่ม

ลมหายใจราวกับจะขาดห้วง ถ้าหากนี่คือความบังเอิญ ก็ช่างเป็นความบังเอิญที่เล่นตลกกับความรู้สึกได้ดีเกินไป

อดไม่ได้ที่จะลองจินตนาการว่าถ้าหากต้องเผชิญหน้ากับเพลิงโดยตรง ต้องทำงานร่วมกัน ความเกลียดชังจากสายตาคู่นั้นจะมุ่งตรงมาสร้างความกดดันได้มากแค่ไหน จะทำให้เจ็บปวดกว่านี้ได้อีกเท่าใด

ผมเปิดหน้าต่างออกรับลม แล้วหยิบจุดมวนบุหรี่ขึ้นสูบ สายตาทอดมองไปยังดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ลาหายจากขอบฟ้า เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าใด ราตรีก็เข้ามาแทนที่

หมอกควันสีขาวของมวนบุหรี่ปล่อยออกจากริมฝีปาก ลอยล่องออกไปสัมผัสอากาศด้านนอก ก้อนกลุ่มควันกระจายตัวอย่างเชื่องช้า และเลือนหายไปในความมืดในที่สุด

หากความรู้สึกเปรียบเสมือนหมอกควันสีขุ่น สิ่งที่เก็บซ่อนอยู่ในใจก็คงจะสลายหายไปได้ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ทว่าความรู้สึกไม่ใช่กลุ่มก้อนอากาศที่จะสูญสลายไปได้ง่ายๆ ถึงจะจับต้องไขว่คว้าไม่ได้ หากแต่มันจะยังคงอยู่ ให้ยังรู้สึก ให้ยังรู้ว่าความรู้สึกนั้นมันยังมีตัวตน
   
...ไม่มีวันที่จะสูญสลายไปดั่งใจปรารถนา...


.
.


TBC

โฮกกกกก กลับมาแล้วค่าาาาา ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ก่อนหน้านี้ยุ่งจริงๆ T0T เลยทิ้งเพลิงกับวาจนเน่าเลย แง อย่าพึ่งทิ้งเพลิงกับวาไปนะคะ ฮืออออ จะพาทั้งสองคนมาบ่อยๆ นะคะ ;_; ลืมตอนเก่าก็จิ้มอ่านทวนๆ กันนะคะ รับรองความอึนเหมือนเดิมค่ะ อิอิ

เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ จะไม่อู้แย้วววววว

[tararatart]

ใช่เราก็ชอบเรื่องนี้มากกว่าหมอและคุณหลวง เป็นเพราะเราสายดราม่ามั้งเรามาที่อ่านน้อยก็เพราะคนเขียนไม่ค่อยต่อนะเป็นเราอ่ะเราก็ไม่อ่านเรากลัวค้างแต่เราน่ะติดตามอยู่ตลอดนะ มาต่อบ่อยๆเถอะ

[snowboxs]

โหววว ไม่คุยกันตั้งปีกว่าแน่ะ
ระหว่างนั้น เพลิงเป็นยังไงบ้างนะ
แต่วายุน่ะทรมานน่าดูเลยแหล่ะ

ดีใจมากได้อ่านต่อสักทีเนอะ

[kdds]

ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ
อยากรู้ความเป็นไปฝั่งเพลิงมั่ง ว่าจะฝังจิตฝังใจเหตุการณ์นั้นบ้างไหม ชริๆ ผู้ชายหน้าตาย ปากไม่ตรงกับใจ

[Nooneder]

ขอบคุณที่มาต่อจ้า

[Kerberossss]

  ชอบเรื่องนี้จัง ดีใจที่มาต่อน้า
.......หน่วงดีจริงๆ

[Guill]

ดีใจที่มาต่อนะคะ ยังตามอยู่ตลอดเลย รอทีก็อ่านซ้ำไปเรื่อยๆ ชอบมากเลยนะ