ตอนที่ 13
ผมเดินทางกลับออกจากมหาวิทยาลัยในเวลาค่ำ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวันทำให้ทิ้งตัวลงกับเตียงนอนทันทีที่มาถึงห้องพัก ความคิดสะเปะสะปะแวบเข้ามาในหัว ไม่ว่าจะเรื่องคนที่มหาวิทยาลัย เรื่องอิฏฐ์ และเรื่องของเพลิง
ระยะนี้แม้ผมกับเพลิงเหมือนจะเปิดใจให้กันมากขึ้น แต่เวลาอยู่ที่มหาวิทยาลัย ผมรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่มีคนจับตามอง ไม่ว่าจะกลุ่มเพื่อนของเพลิงหรือแม้แต่ผู้หญิงคนนั้นที่เพลิงสนใจ ราวกับว่าพวกเขากำลังจับผิด ไม่ใช่แค่ผม แต่เพลิงก็โดนไปด้วย
เสียงนินทาบางครั้งก็แว่วมาให้ได้ยิน บางครั้งก็เจอตรงๆ จนระอาที่จะต้องข้องเกี่ยวกับผู้คน ผมรู้ว่าตัวเองในสายตาคนอื่นไม่ได้ดีนัก แล้วยังมีเรื่องที่อิฏฐ์ทำอย่างนั้นอีก แม้ผมไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดกับใคร แต่กับเพลิง...ผมรู้สึกลังเล
ผมรู้ว่าเพลิงไม่ชอบอะไร เกลียดคนแบบไหน และวันนี้ก็คงตอกย้ำเขาอีกครั้งว่าผมไม่ใช่คนประเภทที่เขาจะชอบได้ เขาถึงได้ดูหัวเสีย ระหว่างที่ประชุมกลุ่ม หากไม่เมินเฉย ก็มองผมด้วยสายตาขุ่นเคืองจนผมไม่สามารถจะปริปากพูดอะไรได้สักอย่าง ถ้าอธิบายอะไรออกไป จะมีประโยชน์หรือ? แล้วในสายตาเพลิง ในเมื่อผมไม่ใช่คนที่เพลิงหมายตา คำอธิบายอะไรคงไม่จำเป็น หากพูดไปอาจจะยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่ก็เป็นได้
เมื่อกำลังจมดิ่งสู่ห้วงความคิด เสียงข้อความเข้าจากเครื่องมือสื่อสารก็ดังขึ้น ปลุกให้ผมลืมตาขึ้นมาเผชิญกับโลกแห่งความจริง
มือล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง มือกดเลื่อนปุ่มเพื่อดูข้อความที่ได้รับจากรุ่นน้องที่เพิ่งนึกถึง เพียงแค่ได้อ่านเนื้อหา ก็ทำให้ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
[วันนี้ที่จู่ๆ ก็จูบน่ะ โกรธรึเปล่า?]
ปกติอิฏฐ์ไม่ใช่คนที่จะกังวลในสิ่งที่ทำไปแล้วในภายหลังเท่าไหร่ น่าแปลกที่เขาคิดถามขึ้นมา
[ไม่หรอก]
กดตอบข้อความอีกฝ่ายไปอย่างไม่คิดอะไรมาก
[ผมไม่ขอโทษหรอกนะ ก็วาน่ารักนี่นา ^TT^]
อิฏฐ์ตอบข้อความกลับอย่างรวดเร็ว หากเป็นเวลาปกติ พอได้อ่านก็คงจะยิ้มขำกับความทะเล้น ทว่าในเวลาที่อารมณ์ไม่สู้ดี ผมกลับคิดไม่ออกว่าจะตอบกลับเขาไปว่าอย่างไร จึงได้แต่เงียบไม่ตอบอะไรกลับเสียอย่างนั้น
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง อิฏฐ์ก็ส่งข้อความมาอีกครั้ง
[ที่บอกว่าชอบน่ะ ผมจริงจังนะ]
ชอบงั้นหรือ?
การบอกชอบใครสักคน ทำไมถึงดูเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับใครคนหนึ่งได้ขนาดนี้ ขณะที่สำหรับใครอีกคน คำคำนั้นกลับเป็นเสมือนคำต้องห้าม ที่ไม่ว่ายังไงก็พูดออกไปไม่ได้
น่าสงสัยว่าต้องมีความหาญกล้ามากแค่ไหน ถึงจะกล้าเผชิญกับความผิดหวังได้กันแน่
ผมอิจฉาอิฏฐ์ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคำตอบของผมคืออะไร เขาก็ยังคงสามารถบอกความรู้สึกของตัวเองออกมาด้วยรอยยิ้มได้อย่างไม่ต้องฝืน ยังคงกล้าเผชิญหน้า และยืนอยู่เคียงข้างกับคนที่ไม่อาจให้สิ่งที่เขาต้องการกลับ
ช่างอาจหาญผิดกับผม ที่แม้แต่จะสบสายตาคู่นั้นตรงๆ ยังทำไม่ได้
[ขอโทษ...]
ตัดสินใจส่งข้อความตอบกลับหนุ่มรุ่นน้อง แม้ไม่อยากทำลายความรู้สึกดีๆ ที่มีให้ แต่ในเมื่อไม่สามารถตอบรับความรู้สึกเขาได้ ก็ต้องคืนความรู้สึกเหล่านั้นกลับไปโดยไม่อาจให้อะไรคืนได้สักอย่าง
เหมือนกับที่ผม ไม่อาจได้ความรู้สึกแบบเดียวกันกลับคืนจากเพลิงเช่นกัน
เพียงแค่คิดภายในหัวก็เต็มไปด้วยความหมองหม่น แต่อย่างน้อยสำหรับอิฏฐ์แล้ว ก็ยังมั่นใจได้ว่าเขาไม่มีวันได้รับ ความเกลียดชัง เป็นสิ่งตอบแทนอย่างแน่นอน
[ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ล้มเลิกง่ายๆ หรอก ^^]
อิฏฐ์ตอบกลับมาอีกครั้ง
ได้แต่ยิ้มออกมาด้วยความกล้ำกลืน บางทีผมคงต้องดูอิฏฐ์เป็นตัวอย่าง ต่อให้ต้องเจ็บปวดก็ยังคงยืนหยัดในความรู้สึกของตัวเอง
อดคิดไม่ได้ว่าบางครั้ง โลกก็ไม่มีความยุติธรรมเอาเสียเลย ขณะที่คนหนึ่งคิดถึงคนหนึ่ง คนคนนั้นกลับเฝ้าคิดถึงใครอีกคน ถ้าหากทุกคนสามารถสมหวังในสิ่งที่คิดที่ต้องการได้ล่ะก็ โลกนี้ก็คงไม่มีใครต้องเจ็บปวด
แต่นั่นคงเป็นได้แค่ในมโนความคิดอันแสนคับแคบเท่านั้น
[ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง]
หลังจากที่กดส่งข้อความสุดท้ายให้คนปลายสาย ผมก็ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งอยู่ในห้วงภวังค์อีกครั้ง
ผมมุ่งหน้าไปมหาวิทยาลัยทั้งที่ยังวนเวียนคิดถึงเรื่องเดิม เพียงแค่เห็นเจ้าของร่างสูงใหญ่ในระยะสายตา ชั่ววูบหนึ่งของความคิด ก็อยากเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ เพื่อเอ่ยบอกสิ่งที่กำลังคิดสงสัยอยู่ หากแต่อีกวูบหนึ่ง ก็ขลาดกลัวเกินกว่าจะก้าวต่อ ยิ่งเห็นเขามากับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ ในที่สุดก็ได้แต่ยืนหยุดนิ่งมองตามเขาเดินผ่านไปไกลสุดลูกหูลูกตาเหมือนทุกครั้ง ได้แต่เป็นฝ่ายเฝ้ามองจากทางด้านหลัง แผ่นหลังอันตั้งตรงแน่วแน่ไม่สั่นคลอน ไม่หวั่นไหวกับสิ่งใด ช่างแตกต่างจากผมจนน่าอิจฉา แม้กระทั่งการแสดงออก ก็ยังสามารถทำได้อย่างตรงไปตรงมา
ในชั้นเรียนที่ลงไว้เหมือนกัน เพลิงนั่งเรียนกับกลุ่มเพื่อน ร่างสูงดูจะตั้งใจมากขึ้นเมื่อการสอบกระชั้นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่ทำงานก็ตั้งอกตั้งใจสมกับเป็นหัวกะทิของคณะ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เห็นแก่ตัวหรือหวงแหนความรู้สักนิด มีแต่คอยเผื่อแผ่และช่วยติวให้เพื่อนฝูงอยู่เสมอ
อย่างงานกลุ่มที่ทำร่วมกัน เขาก็เป็นคนที่รับผิดชอบมากที่สุด คนอื่นจะทำผิดยังไงก็ไม่เคยบ่นหรือแสดงท่าทีไม่พอใจ
ผมเฝ้ามองเขาจนกระทั่งชั้นเรียนเลิก สองขาก็พาร่างเดินไปหยุดอยู่ด้านหน้าโต๊ะของเจ้าของร่างสูงกว่าแม้ว่าจะมีเพื่อนของเพลิงอีกหลายคนมองมา ราวกับว่าสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ ริมฝีปากก็เอ่ยทักออกไปก่อน
“นี่...”
มือที่กำลังเก็บข้าวของหยุดกึกเมื่อได้ยิน ร่างสูงเปรยสายตาขึ้นมองตามเสียง คิ้วเข้มขมวดมุ่น ดวงตาฉายแววงุนงง
“มีอะไรหรือ”
ผมเม้มริมฝีปาก ภายในหัวมืดสนิทราวกับถูกใครสาดน้ำหมึกสีดำรดใส่ เอ่ยทักเขาก่อนแท้ ๆ สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก
อีกฝ่ายปิดกระเป๋าก่อนจะก้าวเดินออกมายืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะเรียนตัวยาว ทำให้ผมผงะถอยหลัง เท้าก้าวห่างออกไปด้วยความประหม่า
เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มพิงร่างกับขอบโต๊ะ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนคนอื่นๆ ว่าให้ออกไปก่อน แม้จะมีสายตาลังเลส่งมา แต่ก็ค่อยๆ ทยอยเดินออกจากไป ทั้งผมและเพลิงยืนนิ่ง จนกระทั่งห้องเรียนกว้างขวางเหลือคนเพียงสองคน
ถึงจะเป็นคนเอ่ยทัก หรือแสดงท่าทีบ่งบอกว่ามีเรื่องจะพูดด้วย แต่ผมกลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปาก ราวกับว่าคำพูดทุกอย่างได้จุกแน่นรวมตัวสุมติดอยู่ที่ลำคอ
ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นดัง แรงสะเทือนจากอกซ้ายทำให้มือทั้งสองข้างสั่นตาม ความเย็นวาบคืบเคลื่อนจากปลายนิ้วขึ้นมาถึงริมฝีปาก ต้องกอบกุมประสานนิ้วมือทั้งสิบเข้าไว้ด้วยกันเพื่อไม่ให้สั่นเทิ้มไปมากกว่านี้
“ว่าไง?”
ผมสะดุ้งเมื่อเพลิงเอ่ยอีกครั้ง
สายตาสบมองร่างสูงกว่าได้เพียงครู่ก็หลุบลงต่ำ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้าสบมองสายตาแข็งกร้าวนั้นโดยตรงได้ ภายในหัวยังคงมืดสนิทเหมือนเช่นเคย จนในที่สุดก็ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอตอบออกไป
“อืม...”
ราวกับว่าเวลากำลังเคลื่อนไหวไปอย่างเชื่องช้า แต่ละวินาทีที่แหวกว่ายในกระแสความเงียบ ก่อให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาด เพลิงก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน และอาจกำลังคิดไม่พอใจที่ผมมัวแต่อ้ำอึ้ง
คงต้องล้มเลิก
ทั้งๆ ที่เคยทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน แต่ก็ยังขาดกลัว เพราะรู้ว่าทุกๆ ครั้งที่คาดหวัง ความผิดหวังก็จะรออยู่ตรงหน้าเสมอ
หนึ่งปีที่เป็นเพื่อนร่วมห้อง ทว่าได้รับเพียงความเย็นชาจากเพลิง และอีกหนึ่งปีแห่งความว่างเปล่ามันเจ็บปวดเกินไป ตอนนี้แค่ได้รับการปฏิบัติอย่างคนทั่วไป ก็ไม่ควรจะหวังเกินไปกว่านั้น
ขณะที่กำลังคิดล้มเลิกความตั้งใจ คนตรงหน้าก็เอ่ยบางอย่างที่ผมเผลอจับใจความไม่ทันออกมา
“..?..”
ความสนใจถูกดึงกลับมายังคู่สนทนา ร่างสูงกว่าสีหน้าราบเรียบ แล้วเป็นฝ่ายเอ่ย
“ไปนั่งที่ร้านกาแฟด้วยกันไหม?” เขาทวนคำ
พอจับใจความได้ทุกคำ หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วยิ่งส่งเสียงดังรุนแรงกว่าเก่า สูบฉีดกระแสโลหิตให้ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เมื่ออีกฝ่ายเลิกคิ้วราวกับรอคอยคำตอบ ผมจึงพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะปรายสายตามองไปยังโต๊ะเรียนด้านหลังที่ยังมีข้าวของของตัวเองวางไว้อยู่
“งั้น...ฉันไปเก็บของ...” นิ้วมือชี้ไปทางที่นั่งของตัวเองโดยที่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย รู้เพียงแต่ว่าเขาส่งเสียง 'อืม' ตอบรับเบา ๆ ให้ได้ยิน
เดินผละจากร่างสูงไปยังด้านหลังด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมไปด้วยความสับสน ใบหน้ายังรู้สึกร้อน แม้กระทั่งสองมือก็พลอยอุ่นขึ้นไปด้วย ถึงอย่างนั้นภายในอกยังสัมผัสได้ถึงความเย็นวาบเสียดแทงจากแก่นลึกของจิตใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงเกิดความรู้สึกน่าสับสนเช่นนี้ขึ้นมา
ขณะที่เดินใกล้จะถึงโต๊ะที่มีข้าวของวางไว้ ความสนใจก็ถูกหันเหด้วยเสียงและแรงสั่นสะเทือนจากเครื่องมือสื่อสาร ผมหยุดชะงัก มือล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมองดูหน้าจอ
อิฏฐ์...?
หนุ่มรุ่นน้องคงจะรู้ว่าผมเลิกชั้นเรียนจึงโทรมาได้จังหวะพอดี ทว่าผมกลับนึกไม่ออกว่าเขามีเรื่องอะไรต้องติดต่อมา หรืออาจจะอยากชวนไปทานอาหารเป็นเพื่อนเหมือนทุกครั้งก็เป็นได้
“ใคร?”
เสียงทุ้มต่ำดังจากทางด้านหลัง พอหันไปตามเสียงก็พบว่าเพลิงเดินเข้ามาใกล้ผมในระยะประชิด ใกล้ขนาดที่ใบหน้าผมแทบชนกับแผงอกแกร่ง ปลายจมูกได้กลิ่นกายเจือกลิ่นน้ำหอมไหวอยู่ตรงหน้า
เท้าผงะถอยหลังตามสัญชาตญาณ ริมฝีปากแม้คิดจะเอ่ยตอบหากแต่มือกลับไปไวกว่า ผมกดตอบรับสายเข้าโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามนั้นของอีกฝ่าย
ตัดสินใจหันหลังให้เพลิง ก่อนจะส่งเสียงไปที่ปลายสาย ความเงียบที่ครอบคลุมห้องเรียนทำให้เสียงจากโทรศัพท์ดังลอดออกมาอย่างชัดเจน แม้จะพยายามพูดเบาเท่าไหร่ บทสนทนากับอิฏฐ์ก็ยังคงฟังชัดจนน่าลำบากใจ
คู่สนทนาพยายามชักชวนให้ผมไปทานอาหารค่ำด้วยกัน ซ้ำยังบอกว่าจองโต๊ะอาหารไว้ล่วงหน้าแล้ว ถึงอยากปฏิเสธก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะเขาตื๊อเสียเหลือเกิน ต้องยอมเออออไปก่อนจะบอกตัดว่าผมจะเป็นฝ่ายติดต่อกลับไปเอง
หลังจากที่วางสาย ทั้งห้องก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ทว่าเพียงแค่ไม่นาน เพลิงก็เอ่ยออกมา
“จะไปเจอหมอนั่น?”
ผมนิ่งไปครู่ ไม่ทันได้ตั้งตัวกับคำถาม “นายไม่ควรจะฟังคนอื่นเขาคุยกัน...” เอ่ยอย่างรู้สึกแปลกที่เจอคำถามแบบนั้น
“ก็ไม่ได้อยากฟัง แต่มันได้ยินเอง” เขาตอบห้วน “นายควรจะอยู่ห่างๆ จากหมอนั่นไว้”
ผมชะงักเมื่อมือร้อนคว้าจับที่ข้อมือผม พอเหลือบสายตามองหน้าอีกฝ่าย ก็พบว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น เจ้าของดวงตาสีเข้มจ้องมองผมเขม็ง บ่งบอกว่าจริงจังในสิ่งที่พูด
ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องพูดอย่างนี้ออกมา จึงได้แต่ขมวดคิ้วมองตอบด้วยความไม่เข้าใจ
“ชอบหมอนั่นงั้นหรือ?”
แรงบีบที่ข้อมือหนักข้อขึ้นจนรู้สึกเจ็บ ถึงจะพยายามแกะนิ้วที่กอบกุมออกก็ไม่เป็นผล เพลิงยิ่งออกแรงหนักมากขึ้น หากรอยนิ้วมือสามารถประทับลงไปในเนื้อได้ ก็คงจะประทับลึกเข้าไปถึงกระดูก
“ปล่อย...”
“ถ้าไม่ชอบก็ปฏิเสธไปซะ” ไม่ให้แม้แต่โอกาสจะพูดโต้ตอบ เพลิงเอ่ยต่อไม่หยุด “หรือว่าเป็นพวกชอบให้ความหวังคนอื่น?”
“นายพูดเรื่องอะไร ปล่อยได้แล้ว ฉันเจ็บ” พยายามดึงมือออกจากการรัดกุมอีกครั้ง
ฉุดยื้อกันไปมา ในที่สุดคนตรงหน้าก็ยอมปล่อยข้อมือผมให้เป็นอิสระ ถึงอย่างนั้นความร้อนและความเจ็บยังคงติดตรึงอยู่บนผิว และไม่ทันไร มือที่ปล่อยการเกาะกุมเมื่อครู่ ก็เปลี่ยนเป็นบีบกระพุ้งแก้มผมให้เงยขึ้นมองหน้าสบตา
“ชอบแบบที่ปล่อยตัวง่ายๆ แบบหมอนั่นงั้นสิ? หรือว่าเพราะเป็นคนจำพวกเดียวกัน ถึงได้ 'ติดใจ' จนปฏิเสธไม่ลง”
ราวกับถูกก้อนหินหนักๆ ทับ รู้สึกชาไปทั้งร่าง
“...หยุดว่าคนอื่นได้แล้ว อิฏฐ์ไม่ใช่คนแบบนั้น”
จู่ๆ มือคว้าที่ข้อมือก็เลื่อนมาบีบใบหน้าให้เผชิญกับเขา สติเหมือนกับจะกลับมา พร้อมกับความร้อนรุ่มรอบกรอบตาทั้งสองข้าง
“ปกป้องกันเหลือเกินนะ...นายน่ะ...เป็นพวก ง่าย อย่างที่เขาว่ากันจริงใช่ไหม? จะที่ไหน กับใครก็ได้ ก่อนหน้านี้ก็จูบกับหมอนั่นต่อหน้าคนอื่นได้ไม่อายเลยนี่”
พลั่ก!
ออกแรงผลักร่างสูงกว่าออกไปสุดแรง จนร่างเขาเซซัดจวนเจียนจะล้มชนเข้ากับโต๊ะ
“ถ้าใช่...ก็ไม่เกี่ยวกับนายไม่ใช่หรือ?”
เอ่ยทั้งที่กัดฟันกรอด ในหัวที่เคยมืดสนิทก่อนหน้า เปลี่ยนเป็นเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถามว่า ทำไม
ทำไมผมถึงได้อยากเข้าใกล้คนแบบนี้นัก
ทำไมถึงได้ 'ยอม' ให้เขาดูถูกเหยียดหยามได้ตลอด
ทำไม ถึงได้ปล่อยให้เกิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ได้
ช่างโง่เขลาจริง ๆ
พออีกฝ่ายตั้งตัวได้ สีหน้าท่าทางก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจ นัยน์ตาเขาฉายแววกราดเกรี้ยวที่สุดเท่าที่เคยเห็น เขาเดินเข้ามากระชากแขน และผลักดันร่างผมจนแผ่นหลังกระแทกลงกับโต๊ะ ถึงพยายามขัดขืนเท่าไหร่ ก็สู้แรงไม่ได้ ข้อมือทั้งสองข้างถูกกดทับบีบแรงจนไม่สามารถขยับ
พยายามฝืนแรงต้านอีกครั้ง ใบหน้าเบี่ยงหลบอีกฝ่ายที่ใกล้เข้ามา ปลายจมูกโด่งของคนตรงหน้ารดลมหายใจร้อนเฉียดกับข้างแก้ม ริมฝีปากส่งน้ำเสียงแดกดันข้างกกหู
“อย่างนาย จะกับใครก็ได้ จะที่ไหนก็ได้งั้นสินะ...”
ร่างกายถูกหน่วงเหนี่ยวไว้ด้วยกรงแขน กักขังไม่ให้ผมหนีไปไหน
“อย่างวันนั้น ถ้ามีเซ็กส์กันที่มหา'ลัยได้ก็คงทำกันไปแล้วล่ะสิ” คำพูดถากถางดังก้อง ราวกับคนพูดต้องการทำให้ผมเจ็บช้ำที่สุด
“ถ้าอยากนักฉันจะช่วยสนองนายให้ เหมือนวันนั้นไง”
หยุด...พอเสียที
เสียงตัวเองดังอยู่ในหัว
ทำไมต้องปล่อยให้ตัวเองถูก ทำลาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย
ชั่วขณะนั้นผมถึงได้เข้าใจว่าความรู้สึกที่มีอยู่ทั้งหมด ทั้งความเคลือบแคลงสงสัย ทั้งความอัดอั้นภายในใจที่สั่งสมมาตลอด
ทุกๆ อย่าง ทุกๆ ความรู้สึก ทั้งความต้องการ ความอยาก
ความรัก ที่ไม่ได้เริ่มแม้กระทั่งก่อร่างสร้างตัว
ทุกอย่างที่มีนั้นไร้ค่าไร้ความหมาย
ทุกๆ อย่างที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความสูญเปล่าเท่านั้น
สูญเปล่า...โดยเฉพาะกับเพลิง...
TBC
___
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ติดตามเพลิงกับวานะคะ เรื่องนี้อีกประมาน 2-3 ตอนก็จะจบแล้วละค่ะ ^^ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
หัวข้อ: {{{{{{{{{ เ พ ลิ ง ใ น ว า ยุ }}}}}}}}} บทส่งท้าย [p14 up13.07.59] (อ่าน 165481 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก