หัวข้อ: ## เกมพิศวาสซาตานร้าย ##

[Freja]

นังเอ๋อีกา      แกเรียกแพทริคของฉันเสียหมดเลย เรียกมาได้ว่าน้า  เกมน่ารักขึ้นนะเราว่า  คู่นี้น่ารักดี เฮียแพทเท่ห์มากค่ะ

[fay 13]

 :mew1:ต

[Ysolip]

คุณน้า !! 55555555 คือฟังเจ๊เอเรียกคุณอิวานอฟแบบนี้แล้วมันจี้จริงๆ
เห็นเกมแก้คำพูดตอนเผลอพูดวะแล้วรู้สึกว่าน่ารัก
จริงๆเกมคบกับคุณอิวานอฟก็ดีนะดูสดใสขึ้นเยอะมากเลย
เดี๋ยวอีกหน่อยพ่อกรต้องมีบทบาทแน่ ช่วงนี้ไม่เห็นได้คุยกันเลย
ยังไงขอให้พ่อกรแล้วก็ครอบครัวของเกมชอบคุณอิวานอฟนะคะ
เห็นไหมว่านางน่ารักขนาดนี้แถมดูแลเกมดี๊ดี 

[❣☾月亮☽❣]

    น้องเกมอย่ายั่วป๋าให้หึงมากนักนะไม่งั้นอาจจะได้เป็นดารากลางหาด
น้าก็น้าสิ. แรงยังดีแถมอึดอีกต่างหากเนอะ รีบๆพาไปไหว้พ่อก่อเร้ว.   

[Min*Jee]

อุ๊พพพพพพ คุณน้าาาาาาาาาาา
ดีกว่าคุณลุงนะคะ วันนี้ก็ร้อนแรงอีกตามเคย
รอตอนต่อไปเนาะ

[iammz]

ย้อนอ่านหลายตอนเลย ขอบคุณนะคะ

งือออ~ แพทริค, you are so HOT!

~.~

[k_keenny]

 

[missm2c]

อื้อหืออออ

[HISY]

ร้อนแรงอีกแล้วค่าา
จูนกันติดง่ายตลอด
สงสัยชะนีค่ะ นางคงช้ำ

[mystery Y]

ร้อนแรงจริงๆ >///<

[Belove]

                                                              เกมพิศวาสซาตานร้าย

                                                                     บทที่ 13


               แพทริคโคตรเท่เมื่อกำลังทรงตัวอยู่บนแผ่นเซิร์ฟที่ข้างใต้มีคลื่นสีครามม้วนตัวสูงส่งให้เขาลอยละล่องอยู่

กลางอากาศและเลี้ยงตัวลงต่ำลงมาตามลำดับเมื่อคลื่นใหญ่ม้วนตัวลงมา กับทะเลสวยที่นักเซิร์ฟทั่วโลกใฝ่ฝันจะได้มา

โต้คลื่นที่นี่สักครั้ง ผมได้แต่อ้าปากหวอนั่งอยู่ที่ชายหาดและใช้กล้องส่องทางไกลย่นระยะมองแพทริคใส่กางเกงเล่น

เซิร์ฟเปียกแนบท่อนล่าง อวดท่อนบนเปลือยให้เห็นมัดกล้ามที่ผมอิจฉาและตั้งใจว่าจะออกกำลังให้มีซิกแพ็คชัดเจน

อย่างนั้นบ้าง


               เมื่อช่วงเช้าที่แดดยังไม่แรงนักแพทริคสอนให้ผมเล่นเซิร์ฟ การทรงตัวอยู่บนแผ่นกระดานและทำให้มัน

ลอยตัวอยู่บนน้ำนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เขาสอนผมอยู่ครึ่งวันพอถึงช่วงบ่ายก็ทิ้งให้ผมนั่งเล่นอยู่ที่ชายหาดส่วนเขาก็ออกไป

เฉิดฉายอยู่กลางท้องทะเล แพทริคปล่อยให้จอห์นกับจิมมี่ไปเที่ยวกันตามสบายเพราะหลังจากที่เราตระเวนเที่ยวฮาวาย

กันอยู่ทั้งสัปดาห์แพทริคจึงวางใจว่าไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ


               ร่างสูงใหญ่ของแพทริคเดินกลับจากท้องทะเลก้าวมาที่ชายหาดพร้อมถือบอร์ดเซิร์ฟกลับมาด้วย เขาแวะพูด

คุยทักทายกับบรรดานักเล่นเซิร์ฟที่ยืนกระจายตัวกันอยู่ ดูท่าทางแพทริคจะมีชื่อเสียงน่าดูในวงการนักเซิร์ฟ เขาทิ้งตัวลง

นั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งข้างผม ผิวขาวชื้นน้ำถูกไอแดดเผาจนกลายเป็นสีแดงแต่แพทริคดูไม่ยี่หระเขาฉีกยิ้มและคว้าน้ำมะพร้าว

ของผมไปกิน


               “มองแบบนี้หมายความว่าไง”


               เขาเอ่ยปากถามผม ผมรีบเลิกคิ้วแทนคำถามว่าผมมองเขาแบบไหน


               “มองตาเชื่อมแบบนี้ เดี๋ยวก็จับกินซะตรงนี้หรอก”


               “หลงตัวเองว่ะแพทริค” ผมส่งเสียงค่อนแคะ “ผมนี่นะมองคุณตาเชื่อม”


               แพทริคคลี่ยิ้มพลางยกมือมาโยกหัวผมเล่น


               “ปากแข็งนักนะเกม นายแอบชอบฉันแล้วก็บอกมาเหอะ”


               “น้ำทะเลเข้าหูจนเพี้ยนเหรอ ใครชอบคุณพูดดีๆนะ”


               หน้าผมร้อนเห่อไปหมดเมื่อแพทริคจ้องมองด้วยนัยน์ตาวิบๆวับ ผมแม่งโคตรหมั่นไส้จนอยากจะควักทิ้ง


               “เอาที่นายสบายใจเหอะเกม ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ว่าแต่ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าชักหิวแล้ว”


               เขาลุกขึ้นยืนแล้วคว้าแขนให้ผมลุกเดินตาม ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับแถวนี้ดีเมื่อก้าวเดินอย่างมั่นใจไปที่

ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งริมหาด เตาย่างบาร์บีคิวติดไฟระอุจนเนื้อที่เสียบไม้ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายผมเหลือเกิน เขานั่ง

ลงที่โต๊ะว่างเด็กในร้านรีบวิ่งมาต้อนรับ แพทริคสั่งอาหารง่ายกับเบียร์หนึ่งเหยือกส่วนผมก็ชี้ไปที่บาร์บีคิวบนเตานั่นแหละ


               ไม่นานอาหารที่สั่งก็ได้ครบ ผมสวาปามบาร์บีคิวไปเสียหลายไม้ส่วนแพทริคก็จัดการอาหารเกือบหมดจาน

เบียร์ในเหยือกพร่องไปสามในสี่ ก่อนที่เราทั้งคู่จะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อแพทริคเสียงดังลั่น เมื่อผมหันไปมองต้น

เสียงที่เดินออกมาจากห้องครัวด้านใน มองเห็นผู้ชายผิวสีแทนจากการอาบแดดตัวสูงพอๆกับผมยืนยิ้มกว้างอย่างยินดี

และเขาก็รีบก้าวมาหา แพทริคลุกขึ้นยืนกางแขนรับผู้ชายคนนั้นเข้ามาสวมกอดและทักทายด้วยแก้มแนบแก้ม


               แม่งเอ๊ย!


               เหมือนเข็มทิ่มอยู่ตรงหน้าอกเมื่อผมเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นความสนิทสนมของทั้งคู่ แถมยังแววตาอ่อน

โยนที่แพทริคใช้ทอดสายตามองผู้ชายคนนั้นอีกเล่า ผมนั่งหน้าคว่ำเม้มปากแน่นเมื่อทั้งสองยังยืนคุยเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ

โดยไม่สนใจผมสักนิด


               “เกม”


               เรียกทำไม อยากคุยก็คุยไปสิ


               ผมยกไม้บาร์บิคิวขึ้นกัดคำใหญ่


               “เกม เงยหน้าก่อน จะแนะนำให้รู้จัก นี่อดัมส์”


               ผมเงยหน้าขึ้นมองสบตากับดวงตาสดใสที่จ้องมองผมอย่างสนใจ


               “อดัมส์ นี่เกมเมอร์มาจากไทยแลนด์”


               ผู้ชายที่ชื่ออดัมส์ยิ้มกว้างให้จนผมรู้สึกตัวว่าเสียมารยาทก็เลยลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือไปจับทักทายกับเขา อดัมส์

มองผมไม่วางตา


               “คนจากเมืองไทยนี่มีสายตานักสู้และเอาแต่ใจแทบทุกคนที่ฉันเคยรู้จักเลยนะ เด็กหนุ่มคนนี้ก็เหมือนกัน

สวัสดีเกมเมอร์ยินดีที่ได้รู้จัก”


               ผมยิ้มแหยให้เขากับอัธยาศัยอันดีที่มีให้แม้จะยังนึกแปลกใจว่าอดัมส์จะรู้จักคนไทยสักกี่คนกันเชียว เมื่อ

ปล่อยมือจากการทักทายอดัมส์ก็หันไปให้ความสนใจกับแพทริคอีก สายตาที่มองแพทริคอย่างลึกล้ำมันทำให้ผม

หงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง มิหนำซ้ำอดัมส์ยังตอกย้ำด้วยการวางแขนพาดไปบนท่อนแขนของแพทริคอีกด้วย


               ดึงแขนออกสิวะ ปล่อยให้เขาจับอยู่นั่นแหละ อ้าวเสือกจับตอบด้วย


               ผมซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ เมื่อเห็นทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันไปมา


               “ยินดีกับมึงด้วยนะแพทริค หวังว่าคราวนี้คงจะใช่”


               หมั่นไส้ว่ะ ยิ้มอ่อนโยนเกินไปแล้ว


               “ก็ใช่แล้วนั่นแหละ ไม่งั้นคงไม่พามาแนะนำหรอก”


               ใช่เหี้ยอะไรกันนักหนาวะ


               อดัมส์หันมามองผม คราวนี้เขาปล่อยมือจากแพทริคและวางมันบนไหล่ของผม


               “เกมเมอร์ ฝากดูแลแพทริคด้วยนะ ดีใจจริงๆที่เราได้รู้จักกัน”


               ผมยังงงกับถ้อยคำนั่น อดัมส์ถอนหายใจเมื่อได้ยินเสียงลูกน้องตะโกนเรียกเขาหันไปหาแพทริคอีกครั้ง


               “ต้องไปละ งานในครัวยังมีอีกเยอะ แพทริค กูขอให้มึงมีความสุข อ้อ มื้อนี้ไม่ต้องจ่ายนะ”


               อดัมส์หันมายิ้มและดึงผมเข้าไปกอด เขาแนบแก้มกับใบหน้าของผมแล้วจึงวิ่งกลับไปที่ร้านอาหาร เขาหันมา

โบกมือให้แพทริคอีกครั้งก่อนจะหายเข้าไปในครัว แพทริคมองจนลับสายตาจึงได้ทรุดตัวลงนั่งในขณะที่ผมกระแทกก้น

ลงกับเก้าอี้อย่างแรง


               “หน้าบึ้งจัง ยิ้มหน่อยสิเกม”


               ไม่ต้องมาทำเสียงนุ่มใส่กูเลย


               “หน้าของผม ไม่ต้องมายุ่ง”


               แพทริคยกเบียร์ในแก้มขึ้นดื่มพลางมองผมตาเป็นประกาย


               “เกม หึงเหรอ”


               หึง!


               “ทำไมต้องหึงด้วยแพทริค ผมนี่นะหึงคุณ บ้าไปแล้วหรือไงวะ”


               ผมแย่งแก้วเบียร์มายกดื้มอั้กๆจนหมดแก้ว แพทริคยันศอกเท้าคางมองเงียบๆ ผมเม้มปากแน่นพลางเหลือบ

ตามองก่อนจะสะบัดหน้าหนี


               “ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร ดูท่าทางจะสนิทสนมกันมากสินะ”


               แพทริคยิ้มกริ่ม เขาดึงมือผมไปนวดเล่น


               “อดัมส์เป็นหลายอย่าง พี่น้อง เพื่อน และแฟนเก่า”


               แฟนเก่า เหี้ยแม่ง!


               “คงจะรักกันมากสินะ ก็กลับไปคบกันใหม่สิ”


               “ถ้าคบกันใหม่ได้จะเรียกแฟนเก่าไหมล่ะเกม” ปลายเสียงนั่นทั้งหยอกเย้าและขำขันกับอารมณ์หงุดหงิดของ

ผม “มันเป็นเรื่องตั้งแต่วัยรุ่นแล้ว ในสถานะแฟนมันจบ แต่ฉันกับอดัมส์ก็ตัดกันไม่ขาดเพราะเราโตมาด้วยกันความผูกพัน

ในความเป็นเพื่อนพี่น้องตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด แต่เกมอย่างกังวลเลยนะฉันกับอดัมส์ไม่มีโอกาสหวนมาเป็นแฟนกันหรอก

เพราะอดัมส์มีแฟนแล้วเป็นนาวิกโยธินสุดโหด ฉันยังไม่อยากถูกเชือดคอโยนลงทะเลและที่สำคัญ…”


               แพทริคจูบลงที่กลางฝ่ามือของผม


               “ตอนนี้ฉันมีเกมแล้ว คงไม่มีสายตามองใครได้อีก”


               



               ผมนอนซบอกกว้างอยู่ในที่แคบๆของเรือยอร์ชขนาดกลางที่กำลังลอยอยู่ในทะเลกว้างยามค่ำคืน นอกจาก

แสงจันทร์สว่างที่ส่องอยู่บนท้องฟ้าไร้เมฆแล้วก็เห็นแสงไฟจากเรือลำอื่นกระจายกันอยู่ในระยะห่างออกไป แพทริคนอน

หงายใช้มือหนุนหัวปล่อยให้ผมใช้ต้นแขนของเขาต่างหมอน เรานอนมองท้องฟ้าสีดำสนิทและปล่อยใจให้ล่องลอยไป

กับความคิดของตัวเอง


               “ตอนนี้ฉันมีเกมแล้ว คงไม่มีสายตามองใครได้อีก”


               คำพูดของแพทริคเมื่อยามบ่ายสร้างความชุ่มฉ่ำในหัวใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ มันทำให้ผมหน้าร้อนวูบเมื่อ

ประสานสายตากับนัยน์ตาสีเทาที่ทอดมองเป็นประกายและทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปจนกระทั่งยามเย็นที่เขา

จูงมือผมมาที่เรือยอร์ชลำนี้และพาผมล่องอยู่กลางทะเลกว้างยามราตรี


               เสียงโทรศัพท์มือถือของผมกรีดร้องจนผมสะดุ้งผมเหลียวไปมองเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพ่อผมก็รีบคว้ามา

รับสาย


               “ครับพ่อ”


               “เกม หายไปเป็นเดือนไม่ติดต่อกลับบ้านเลยนะ”


               เสียงตำหนิแต่เต็มไปด้วยความห่วงใยล้นปรี่ทำให้ผมจุกคอจนต้องดันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง


               “เกมยุ่งกับสอบน่ะพ่อ ขอโทษนะที่ทำให้ห่วง”


               “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นี่ปิดเทอมแล้วใช่ไหมไม่อยากกลับมาเยี่ยมบ้านบ้างเหรอ”


               น้ำตาผมรื้นจนเต็มกระบอกตา ความคิดถึงครอบครัวแล่นเข้ามาจนปวดร้าวไปหมด


               “เกมขออีกปีนึงนะพ่อ เรียนจบเมื่อไหร่จะรีบกลับไปตอนนี้ก็มีสโมสรบาสทางไทยติดต่อมาให้ไปเล่นอยู่”


               ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วมาจากในสาย ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเจ้าของเสียงนั่น


               “พี่เท็นอยู่ด้วยเหรอ”


               “ใช่ นี่กำลังจะทำอาหารฉลองสอบธีสิสผ่าน เท็น มาคุยกับเกมหน่อย”


               ยังไม่ทันตั้งตัวเสียงพ่อก็เงียบไปก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงสดใสดังมาอย่างชัดเจน


               “ว่าไงไอ้ยักษ์ เมื่อไหร่จะกลับบ้าน”


               น้ำตาร่วงลงมาหยดหนึ่ง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยินใครเรียกผมว่าไอ้ยักษ์อีก ผมยิ้มอยู่คนเดียวกับโทรศัพท์


               “สบายดีพี่เท็น พี่เท็นล่ะเป็นไงบ้าง”


               “กูจบป.โทแล้วเว้ย เพิ่งสอบวิทยานิพนธ์ผ่าน”


               “เก่งจัง แล้วนี่จะเรียนต่อด็อกเตอร์เลยป่ะ”


               “พักก่อนสิวะ คร่ำเคร่งเรียนจนจะอ้วกเป็นตารางธาตุอยู่แล้ว พี่ก่อบอกว่าจะพาไปเที่ยวกันก่อนนี่ยังไม่เคยไป

ไหนไกลๆอย่างคนอื่นเลย”


               ผมยิ้มกับคำพูดเหล่านั้น นึกใบหน้าน่ารักราวกับเด็กเล็กออกเป็นฉาก


               “จะไปฮันนี่มูนกับพ่อก็บอกมาเถอะ”


               “บ้า ฮันนี่มงฮันนี่มูนอะไรเล่า อ๊ะเดี๋ยวนะ อะไรนะครับพี่ก่อ เท็นเอาเส้นเล็กน้ำตกก็ได้ เออ เกม เรียนจบก็รีบ

กลับก็แล้วกัน ทุกคนที่นี่เป็นห่วงมึงทั้งนั้น รู้ป่าว”


               พี่เท็นร่ำลาอีกนิดหน่อยก่อนจะวางหูไป ลำคอของผมร้อนผ่าวจนต้องลุกไปยืนที่กราบเรือแล้วทอดสายตาไป

ยังระลอกคลื่นในความมืด


               ผมกำลังถามหัวใจตนเองหลังจากที่ได้คุยกับพี่เท็น นึกแปลกใจที่ความรู้สึกโหยหาและทรมานยามได้ยิน

เสียงของเขาพลันหายไปจนเหลือเพียงแค่ความคิดถึงไม่ต่างอะไรกับตอนคิดถึงพ่อ ย่าและป้าแก้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับ

ความรู้สึกของผมกันแน่


               “คิดอะไรอยู่ หืม”


               ท่อนแขนแกร่งโอบอยู่รอบเอวในขณะที่เจ้าของยืนซ้อนหลังและวางคางเกยไหล่ของผม ความอบอุ่นเข้าโอบ

ล้อมจนผมไม่นึกหนาวอีกต่อไป


               นี่สินะ คำตอบทั้งหมด


               แพทริคนั่งลงบนที่นั่งขอบเรือ เขาดึงให้ผมนั่งซ้อนลงบนตักท่อนแขนโอบกอดและหอมลงที่หลังคอผมแผ่ว

เบา


               “หน้าเหมือนคนแก่คิดมาก”


               “แพทริค”


               ผมเอ่ยชื่อของผู้ชายคนนี้ได้อย่างเต็มปากและเต็มหัวใจ


               “ผมเคยทำผิด ผมเลว”


               “นายทำอะไร”


               “ผมข่มขืนแฟนพ่อ คนที่ผมเล่าให้คุณฟังว่าพ่อและเขารักกันมาก ผมทำไปเพราะผมรักเขาโดยไม่รู้เลยว่ามัน

เป็นการทำลายคนที่ผมบอกว่ารักทั้งสองคน”


               “บาปมันเกาะกินใจนายสินะ”


               วงแขนยิ่งกระชับราวกับจะปลอบประโลม ผมวางแขนพาดไปเหนือท่อนแขนของแพทริคพลางเงยหน้าขับ

ไล่น้ำตา


               “ใช่ และทำให้ผมเกลียดตัวเองจนไม่กล้าเปิดใจรักใครอีก”


               “แล้วตอนนี้ล่ะ”


               เสียงอ่อนโยนกว่าเคยดังแผ่วเบาในขณะที่จมูกโด่งไล่สูดดมตั้งแต่หลังใบหูไล่ลงมาขบเม้มอยู่ตรงซอกคอ

ผมได้แต่เอียงคอให้เขาทำมันให้ถนัด


               “มันดีขึ้นนะตั้งแต่มาอยู่กับคุณ ถึงแม้ว่าครั้งแรกคุณจะปล้ำผมก็เหอะ”


               “ก็เกมดื้อ เกมขัดขืน”


               “แล้วใครมันจะไปยอมล่ะวะ นี่ อย่าพาให้เสียบรรยากาศสิ กำลังจะบอกรักนะ”


               “อ้าว งั้นไม่กวนละ ต่อเลยเกม”


               ผมขยับตัวหันหน้าเข้าหาใช้สองแขนโอบรอบคอของแพทริคไว้


               “คุณบอกว่าจะสร้างความรักกับผม ตอนนี้คุณทำสำเร็จแล้ว ผมยอมรับก็ได้ว่าผมรักคุณ”


               แพทริคยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ นัยน์ตาสีเทาพร่างพรายแข่งกับดาวบนฟ้าจนผมหน้าร้อนเห่อ


               “นี่คือคำบอกรักเหรอเกม นึกว่าคำสารภาพบาป”


               ผมต่อยต้นแขนแพทริคพลางยู่หน้าใส่เขา


               “พูดมาก ไปนอนดีกว่า”


               “เกม ไม่ให้ไป อย่างอนเลยน่า”


               ผมเม้มปากอย่างขัดเขินกับบรรยากาศตอนนี้ที่ใบหน้าผมกับแพทริคห่างกันแค่เซ็นเดียว


               “ขอบใจนะเกมที่รักฉัน คนที่เคยทำให้นายเสียใจ สัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว”


               แพทริคพรมจูบไล่จากหน้าผากและเปลือกตาชื้นของผมจนใกล้จะมาถึงริมฝีปากเต็มที ผมจึงได้เอ่ยปากถาม


               “แล้วคุณล่ะ รักผมบ้างไหม”


               มือสากของแพทริคประคองใบหน้าของผมแล้วมองตานิ่งนาน


               “รักตั้งแต่เห็นหน้าเด็กดื้อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากฟันสาวในวันแรกที่เราพบกันแล้ว”


               เขาประกบปากลงมาในที่สุด มันเป็นจูบที่อ่อนหวาน อ่อนโยนเหลือเกิน


               “ฉันรักนายนะเกม”


               ผมยิ้มและซุกตัวเข้ากอดแผ่นอกแสนอบอุ่น เขาลูบหลังผมราวกับผมเป็นเด็กน้อยๆ อยู่บนเรือยอร์ซที่ลอยอยู่

กลางทะเลและมีเพียงดวงจันทร์บนท้องฟ้าสะท้อนแสงคลื่นเป็นเพื่อน

                                                                                                                                                                               
                                               TBC



บทนี้ไม่มีบทหื่น

แต่มีบทรักหวานๆมาฝาก

ชอบแบบไหนมากกว่ากันจ๊ะ คริคริ   



               
               
               
               

[❣☾月亮☽❣]

   อู้ย หวานโรแมนติกมากๆค่ะ มีหึงนิดๆหน่อยๆกรุบกริบ
น้ำทะเลที่กลายเป็นน้ำเชื่อมไปแล้วมั้ง คือเกมสารภาพบาปและสารภาพรักไปพร้อมๆกันเลย
ตอนแพททริคเซิร์ฟนี่อูยหัวใจจะวายค่ะ นี่ถ้าอยู่ที่ชายหาดทรายคงเปียกเพราะน้ำลายป้าหก 5555
แพทริคคือรักแรกพบส่วนเกมคือเคมีนำมาก่อนหัวใจมาทีหลัง
ใกล้จบแล้วสินะ รอจัดการปิดบัญชีกับลุงวีแกน
      

[allegiant1994]

เมื่อไหร่พี่ก่อจะได้เจอลูกเขยอะะะ
งืออออ คิดถึงพี่ก่อ 

[Dumzila047]

  รอบทหื่นๆๆๆ

[boboman]

เขินแพททริคจัง 
แต่ก่อนจะเขิน คือเราขำตั้งแต่คำแรกมาละ 'แพททริคโคตรเท่' อะไรนั่นน่ะ ไม่รู้ทำไมถึงขำ ก๊ากกกก 
อิเกม อัลไลคือการที่บอกตรงๆ ว่าจะสารภาพรักออกมาก่อนจะพูดคำว่ารักฟะ 5555
รอตอนต่อไปน้า เค้ารอบทหื่นอยู่ ก๊ากกก 

[Min*Jee]

หวานกับเขาก็ได้นะคุณ แอบเขินแทนน้องเกม ฮุๆๆ
หลังจากนี้จะมีอะไรอีกน้อออ รอตอนต่อไปน้าาา

[fay 13]

 

[k_keenny]

  

[HISY]

เกมมีแอบหึงด้วย น่ารักจริงๆ
งานนี้น้ำทะเลหวานกันเลยทีเดียว

[brookzaa]

เอ๊ะๆ กลิ่นมาม่ารึ มัโชยมากับสายลม กลิ่นอ่อนๆ หรือว่าจมูกมั่ว (ทำจมูกฟุดฟิดหากลิ่น)

[cheyp]

หวานอ่ะ
(นอนดีดดิ้นกับพื้น เพราะเขิน)

[mystery Y]

ตอนนี้หว๊านหวาน~

[purpleguy]

  ยอมรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้วสินะ  เกมเมอร์.....

[titansyui]

 

[Ysolip]

เอ้อออออ ชอบเรื่องนี้จัง ชอบบรรยากาศของคุณอิวานอฟกับเกม ชอบมาก
มันดูละมุนละไม เต็มไปด้วยความรักยิ่งเวลาที่คุณอิวานอฟพูดกับเกม
คือทุกคำมันดูมีพลังมากดูแบบว่าสัมผัสได้ซึ่งความอ่อนโยนค่ะ 555
ตอนนี้มีโมเม้นหึงเล็กๆน้อยๆ โอ้ยยยแดดิ้น เกม! แกน่ารักขึ้นอ่ะ ชอบบ
ต้องยกความดีครั้งนี้ให้คุณอิวานอฟขราา จริงๆ55
พอเกมเปิดใจแล้วก็ละทิ้งความเศร้าแบบนี้แล้วดีมากดีมากจริงๆ

[missm2c]

ไม่เอามาม่านะ

[Aumy8059yaoi]

               “แล้วใครมันจะไปยอมล่ะวะ นี่ อย่าพาให้เสียบรรยากาศสิ กำลังจะบอกรักนะ” ชอบประโยคนี้จัง55555
จะน่ารักเกินไปแล้ววววววว 
อย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลยน๊าาาาา

[Ysolip]

เข้ามาเม้นอีก บีบใจมากๆตอนอ่านที่พี่เท็นบอกให้กลับบ้าน อยู่ๆก็ซึ้ง
สองคนรักกันแล้วแต่ก็ไม่กล้าดีใจมากเท่าไหร่ค่ะ
เพราะอีลุงวีแกนยังไม่ตาย ไม่รู้ที่เงียบๆหายไปมันวางแผนอะไรอยู่ 

[aelfy]

ชอบๆ เราตามอ่านของคุณทุกเรื่องเลย

[SiHong]