ตอนที่ 33 ตั้งแต่แรกมาองครักษ์เก้าเชื่อมั่นว่าหากมีความตั้งใจดีในการทำสิ่งใดก็ตาม ผลที่ออกมาก็ย่อมที่จะดีงามไปด้วย แต่สิ่งที่พบเจอกลับช่างห่างไกลคำว่าดีงาม
เป็นผู้ที่ถูกทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า จนถึงสุดท้ายแม้แต่พริมก็ยังหันหลังให้
แต่ที่ประหลาดใจก็คือเมื่อถูกพริมปฏิเสธ ตกใจก็จริง แต่กลับไม่ได้ใช้เวลาไปกับความผิดหวังครั้งนี้มากนัก
อาจเพราะตั้งแต่วันแรกที่เดินกลับเข้าไปพบพ่อและแม่ของพริม ก็คิดอยู่ว่าวันนี้ต้องมาถึงสักวัน
อีกส่วนหนึ่งคือการไม่มีเวลาให้เสียใจ เนื่องจากการงานที่ช่างวุ่นวายยิ่งนัก
...หรือว่าหัวใจเริ่มชินชา...
เมื่อต้องรับหน้าที่ดูแลกิจการงานต่างๆ ในค่ายทหารอยู่เพียงคนเดียวเพราะบรรดาองครักษ์ และนายกองผู้คุมกำลังพล ต่างเดินทางไปประจำที่เมืองหน้าด่านเพื่อเตรียมความพร้อม ทำให้งานที่เคยเป็นของหัวหน้าองครักษ์รอม ตลอดจนบรรดานายกองทั้งหมดมาตกอยู่กับองครักษ์เก้า
เนื่องจากราชองครักษ์มีอาที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการนั้น เป็นผู้ที่มีงานล้นมืออยู่แล้ว
มิได้ร่ำไห้เพราะผิดหวังในความรัก แต่กำลังร่ำไห้เพราะงานมากมายที่อยู่ข้างหน้า
สายวันหนึ่ง มีทหารมหาดเล็กมาแจ้งว่า พระราชาฟารัคมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า องครักษ์เก้าถึงได้เงยหน้าขึ้นจากร่างแผนการจัดกำลังพลที่เตรียมเสนอต่อราชองครักษ์มีอาตามขั้นตอน
ที่ผ่านมาพระราชามักรับสั่งให้ไปรอที่เรือนเล็กหลังอุทยาน แต่ครานี้มีรับสั่งให้เข้าเฝ้าในห้องทรงงานที่เหล่าราชองครักษ์อยู่พร้อมหน้า
แรงกดดันจากเวทย์ทุกคนในห้องนี้ทำให้องครักษ์เก้าถึงกับต้องผ่อนลมหายใจตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
แต่ก็ยังอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายที่ไรผม
แม้จะประทับนั่งอยู่ห่างออกไปหลายก้าว แต่เมื่อพระราชาโบกพระหัตถ์ องครักษ์เก้าก็หายใจได้ดีขึ้น
"ขอบพระทัยฝ่าบาท" องครักษ์เก้า กล่าวหลังจากที่ถวายการคำนับ
เวทย์ของพระราชาฟารัคลึกล้ำจนไม่อาจคาดเดาได้ เหมือนอุปนิสัยที่เล่นหรือจริงจังก็คาดเดาไม่ถูก
หลังจากที่ทรงไต่ถามเรื่องการงานที่เพิ่มขึ้น พระราชาจึงรับสั่งถึงเรื่องที่เรียกมาในวันนี้
"ข้าตั้งใจไว้ว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า หากไม่เห็นด้วย หรือไม่ต้องการทำในสิ่งที่ข้ากล่าวเจ้าก็ปฏิเสธได้"
สีหน้าขององครักษ์เก้าบอกชัดเจนว่า องครักษ์ผู้นี้ไม่รู้จักคำกล่าวปฏิเสธ
"อย่างที่เจ้าเห็นว่า ราชองครักษ์ของข้า ล้วนเป็นพวกเวทย์สายแข็ง" พระราชาชี้ไปที่ราชองครักษ์ลาทีฟหมอยา "ลาทีฟที่ว่าใจเย็นที่สุด แต่หากจะดื้อขึ้นมา ก็หลบหน้าข้าไปอยู่ในห้องยาเหมือนกัน"
ราชองครักษ์ลาทีฟส่ายหน้า "กระหม่อมเพียงไม่ชอบการโต้เถียง"
"อ้อ..." พระราชาสรวลเบาๆ แล้วหันมาหาองครักษ์เก้า "ข้ารู้ว่า ถ้าเป็นเจ้า ต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่อยากทำ แต่ถ้าข้าสั่งให้ทำเจ้าก็จะยอมทำ ข้ารู้ว่าที่ผ่านมาข้าเข้าไปวุ่นวายกับชีวิตของเจ้ามากเกินไป แต่หลังจากที่พริมปฏิเสธการสมรส เจ้าก็ยังมีแม่ทัพนาซิม"
องครักษ์เก้าไม่ได้กล่าวสิ่งใด หากแต่ส่ายหน้า
"หมายความว่า เจ้าไม่ได้อยากไปรับใช้แม่ทัพนาซิม"
องครักษ์เก้าพยักหน้าตอบรับ ดวงตาคู่สวยแดงเรื่อ ริมฝีปากเม้มสนิท สีหน้าคล้ายจะร่ำไห้ได้ทุกเมื่อ จนพระราชาต้องก้าวพระบาทเข้ามาหา
"ข้าไม่ได้บังคับเจ้านะ นั่นคือทางเลือกที่หนึ่ง ยังมีอื่นๆ อีก ที่พวกเรายังหารือกันได้"
ความหวาดกลัวขององครักษ์เก้า เป็นสิ่งที่ทุกคนในห้องนี้รับรู้ได้ แม้เจ้าตัวจะไม่ได้กล่าวคำใดออกมาก็ตาม
"ข้าปลดเชมัลออกไปจากกองทัพแล้วก็จริง แต่เชมัลจะไปไหนได้นอกจากไปหาเสี่ยวเม่ยของเขา และจะอย่างไรก็ต้องพากันกลับมาที่นี่ แต่ถ้าเจ้ายังเป็นองครักษ์ของเชมัลต่อไป มันจะไม่ดีกับเชมัล เจ้าเข้าใจใช่ไหม"
องครักษ์เก้าพยักหน้ายอมรับ
แม้ที่ผ่านมาอาเม่ยจะไม่เคยแสดงออก แต่การลงมือในครั้งล่าสุด ก็เป็นเรื่องที่ยืนยันได้เป็นอย่างดี
"เวทย์ของเจ้าเหมาะกับการอยู่ในสนามรบ แต่การไปอยู่กับแม่ทัพนาซิมเป็นความเสี่ยง ข้าจึงต้องถามเจ้าก่อน และเจ้าก็ตัดสินใจแล้วว่า ไม่อยากไป แต่ยังมีอีกทางที่ข้าก็พยายามหลีกเลี่ยงมาตั้งแต่แรก....."
จู่ๆ พระราชาก็ไม่ได้ตรัสสิ่งใดต่อ หากแต่ทอดพระเนตรมององครักษ์เก้านิ่งๆ จนอีกฝ่ายใจเสีย
"ทางเลือกนี้อาจทำให้เจ้ารู้สึกว่ากำลังถูกลดขั้น ข้าต้องการให้เจ้ามาเป็นต้นห้องให้ข้า"
องครักษ์เก้าเงยหน้าขึ้นมองพระราชา แล้วหันไปมองหัวหน้าราชองครักษ์บาดา
"ข้ารู้ ว่าเจ้ากำลังสงสัยเพราะข้ามีทั้งต้นห้องผู้ใหญ่ที่ดูแลมาตั้งแต่อดีตพระราชา มีทั้งบาดาที่คอยดูแลอยู่แล้ว แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ จะทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น"
"แต่พระชายา..."
"นาง....ก็มีความเปลี่ยนแปลงเช่นกัน สืบเนื่องมาจากพระสัสสุระเสนาบดีหลี่"
พระราชาหยิบรายงานที่วางอยู่บนโต๊ะทรงงานให้องครักษ์เก้า
เป็นรายงานจากแม่ทัพนาซิมที่เมืองทางเหนือ เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านห่างไกล
"ข้ารู้มานานว่าเสนาบดีหลี่ไม่ซื่อตรง แต่ตระกูลของเขาสืบทอดอำนาจมาตั้งแต่อดีตพระราชา 2 พระองค์ก่อน มีฐานอำนาจกว้างขวางจึงไม่อาจหักหาญกันได้ แม้แต่เรื่องที่เขาชักนำเมืองเหนือเข้ามา ตามที่แม่ทัพนาซิมแจ้ง หากมองด้วยความเป็นธรรม ก็ยังเป็นเรื่องของการให้การฝ่ายเดียว เพราะเสนาบดีหลี่ตายไปแล้ว"
"พระชายาอาจไม่รู้เรื่องนี้" องครักษ์เก้ากล่าวขึ้น
ไม่เพียงพระราชาที่แย้มพระโอษฐ์ แต่เหล่าราชองค์รักษ์ทุกคน ต่างก็หันไปยิ้มให้กัน ทำให้องครักษ์เก้ารู้สึกว่าตนเองช่างตื้นเขินยิ่งนัก
"นั่นเป็นเรื่องที่พวกเราต้องตรวจสอบกันต่อไป แต่จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้นางยิ่งเพิ่มความระมัดระวังตน ส่วนตำแหน่งที่ข้ามอบให้แก่เจ้า ก็ขอให้เป็นเพียงชื่อตำแหน่งไปก่อน เพราะเจ้ายังต้องทำหน้าที่สนับสนุนมีอาที่ค่ายทหารไปจนกว่าเชมัลหรือรอมจะกลับมา เมื่อนั้นเจ้าก็ค่อยมาทำงานให้ข้าเต็มตัว และขอให้วางใจ เมื่อใดก็ตามที่เจ้าพบคนที่เจ้าพึงพอใจ ข้าพร้อมที่จะสนับสนุน"
องครักษ์เก้ายังมีท่าทีลังเล
"ข้าบอกแล้ว ว่าเจ้าไม่รับข้อเสนอนี้ก็ได้ หรือหากเจ้ามีทางอื่นที่ดีกว่า ก็คุยกัน"
องครักษ์เก้าก้มหน้าคิดตาม
"อันที่จริงยังมีอีกเรื่อง พระราชาเมืองบาสก์เรียกร้องให้ข้าเปิดประตูเมืองฝั่งที่ติดต่อกับเมืองบาสก์ แต่เรื่องนี้ เอาไว้คุยกันอีกทีหลังจากที่จัดการเรื่องเมืองเหนือเสร็จ"
ครานี้องครักษ์เก้ากลับเงยหน้าขึ้นมอง คล้ายจะถามว่า เรื่องนี้เกี่ยวกับตนเองตรงส่วนไหน ทำให้พระราชาฟารัค ผู้มีเรื่องราวและแผนการในใจมากมายรีบโบกพระหัตถ์ "ถ้าอยากไปเฝ้าประตูเมืองด้านนี้ ก็ไว้ค่อยมาคุยกัน แต่ตอนนี้อยากให้ตัดสินใจก่อนว่า จะย้ายมานั่งตำแหน่งต้นห้องให้ข้าก่อนไหม"
ข้อเสนอนี้ ดูไปแล้วเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งนำหน้าชื่อ เพื่อลดปัญหาของแม่ทัพเชมัล ให้เหลือเพียงการมุ่งมั่นต่อหน้าที่
จริงดั่งที่พระราชามีรับสั่ง การอยู่ในตำแหน่งเดิมจะเป็นปัญหาต่อความสัมพันธ์ระหว่างแม่ทัพเชมัลกับอาเม่ย
"ข้ายังต้องให้เจ้าช่วยดูแลงานที่ค่ายทหาร" ราชองครักษ์มีอากล่าวขึ้น
องครักษ์เก้าพยักหน้าช้าๆ แล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง "ต้นห้องเก้า พร้อมรับพระบัญชา"
พระราชาแตะข้อศอกให้องครักษ์เก้าลุกขึ้น
"ข้ารู้ว่าเจ้าลำบากใจ แต่ข้าให้คำมั่นว่า ข้ายังคงให้เจ้าเป็นผู้เลือกอนาคตของตัวเจ้าเอง" ท่ามกลางเหล่าราชองครักษ์ ผู้ที่ล้วนมีพลังเวทย์ที่กล้าแข็ง พระสุรเสียงที่เปล่งออกมาเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ "เลือกอยู่ในที่ที่เจ้ามีความสุขนะเก้า"
มีฝนตกพรำในเขตหุบเขาต่อเนื่องมานานหลายชั่วยามแล้ว
หมู่บ้านแห่งนี้ มีบ้านเพียง 2 หลัง ปลูกสร้างคล้ายกัน และมีหน้าต่างที่ออกแบบพิเศษเพื่อกันฝน โดยทำเป็น 2 ชั้น ทั้งกันแมลง และกันฝน
ยามอากาศหนาวเย็นจัดก็ปิดทั้ง 2 ชั้น หากร้อนนักก็เปิดได้ทั้ง 2 ชั้น
ยามนี้ฝนตกพรำ อาเม่ยก็เพียงแต่เปิดชั้นนอกไว้ ปล่อยให้สายลมเย็นพัดสู่บ้าน แต่เม็ดฝนไม่อาจลอดผ่านเข้ามาได้
ในเวลากลางคืน อาเม่ยก็มักเปิดหน้าต่างเช่นนี้ ทั้งที่ต้าซันเตือนหลายครั้ง ว่าให้ปิดประตูหน้าต่างให้มิดชิด เพราะอาจมีสัตว์ร้าย หรือคนร้ายเข้ามาได้ แต่ฝ่ายน้องชายก็ไม่เคยคิดกลัว
แน่นอนว่าการออกแบบที่พัก ย่อมเป็นอีกหนึ่งความคิดดัดแปลงของต้าซัน ที่เจ้าตัวไม่เคยคิดว่านี่เป็นความสามารถพิเศษ หากแต่มองว่า นี่เป็นเรื่องที่ใคร ๆ ก็ทำได้
คนที่เคยเป็นนักดนตรีอยู่ในวังหลวง แต่กลับมีความคิดผสมผสานสิ่งต่างๆ รอบตัวอย่างเหมาะสม
แต่ในยามที่ฝนกำลังตกพรำหลังคาลื่นเช่นนี้ จะให้ขึ้นไปซ่อมหลังคาบ้านคงทำไม่ได้ หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จสิ้นก็ไปอยู่ที่โรงม้า เมื่ออาเม่ยถามว่ากำลังทำสิ่งใด ก็บอกว่าเป็นความลับ ทั้งยังกล้าขอให้แม่ทัพเชมัลไปช่วยดูแลผักสวนครัว ที่ในเวลานี้กลายเป็นสวนผักที่มีพื้นที่กว้างขวางขึ้น
แม่ทัพเชมัลเองก็หาได้เกี่ยงงอน เพราะสวนผักนี้ก็อยู่เพียงหลังบ้าน ห่างจากอาเม่ยที่แกะสลักไม้เพียงไม่กี่ก้าว
ดูท่าทุกคนต่างก็มีหน้าที่ที่จะต้องจัดการ
แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทุกครั้งที่เม่ยเปิดประตูบ้านออกมา คนที่มาถึงก่อนเพื่อกล่าวห้ามออกไปนอกบ้าน คือต้าซัน
...หากเป็นแม่ทัพเชมัล ก็ไม่นับว่าแปลกที่มาได้อย่างรวดเร็ว หรือต้าซันจะมีพลังเวทย์ใหม่ๆ ที่เราไม่รู้จัก
"ไม่เห็นต้องใช้เวทย์อันใด แต่เพราะข้ารู้อยู่แล้ว ว่าเจ้าจะต้องแอบย่องออกมาแน่ๆ น่ะสิ" ต้าซันบอก "แล้วนี่จะไปไหน"
"อยากไปดูไม้เนื้ออ่อน"
"ที่ใด ขึ้นเขาไปน่ะหรือ"
อาเม่ยพยักหน้า หันไปหาคนตัวโตที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่คนนั้นก็ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยในทันที ส่วนอีกคนอาสาจะไปหาให้เอง
"ฝนตกข้ามวันข้ามคืนเช่นนี้ อาจมีดินโคลน หรือน้ำป่า อย่าไปไหนไกลเลย" อาเม่ยบอก
เมื่อทั้ง 3 คนต่างก็กล่าวห้ามกันเอง สุดท้ายต้าซันและแม่ทัพเชมัลจึงกลับไปทำงานเช่นเดิม แต่พอทั้ง 2 คนคล้อยหลังไปได้อึดใจหนึ่ง อาเม่ยก็จะแง้มประตูออกมาดู ทั้งคู่ก็จะกลับมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านในทันที
"อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ" พี่ชายสั่งห้าม
เป็นอยู่อย่างนี้ทั้งวัน จนแม่ทัพเชมัลต้องไกล่เกลี่ย
"เดี๋ยวฝนหยุดตก พวกเราขึ้นเขาไปด้วยกัน อาจได้เห็ดป่ามาทำอาหารด้วย"
"พี่ใหญ่คิดว่าข้าป่วย"
"พี่ก็คิดว่าเจ้าป่วยอยู่เช่นกัน"
อาเม่ยกลับไปทำตาขวาง หน้างอใส่พี่ชายของตนเองแล้วเดินเข้าบ้าน ทำให้ต้าซันถามขำๆ กับอีกคน
"เหตุใดข้าจึงเป็นคนเดียวที่โดนงอนตลอดเลยนะ"
แม่ทัพเชมัลหันไปยิ้มให้กับประตูบ้าน แล้วเปลี่ยนไปช่วยต้าซันที่โรงเก็บม้าต่อ
บ่ายจัดอาเม่ยที่ลองทำขนมเปิดประตูออกมาเรียกทั้ง 2 คนมาช่วยชิม
ขนมบัวลอยที่เพิ่งหัดทำเป็นครั้งแรก แต่คนชิม 2 คนทำหน้าตาดั่งว่าอร่อยมากมาย
"มันอร่อยจริงๆ หรือพวกท่านกำลังให้กำลังใจข้าอยู่"
"อร่อยมาก" แม่ทัพบอกจากใจ
"ยิ่งฝนตกนานหลายชั่วยามแล้วอากาศเย็นลงเช่นนี้ กินบัวลอยอุ่นๆ นี่มันดีจริงๆ นะ" ต้าซันช่วยย้ำ
แต่พอท้องอุ่นขึ้นต้าซันก็หาวหวอด ลาไปนอนพักเสียดื้อๆ
"นอนพักยามนี้น่ะหรือ" แม่ทัพเชมัลท้วง แต่ต้าซันโบกมือ
"ขอพักสักครู่เถิดแม่ทัพ"
ต้าซันคนดีเดินออกไปแล้ว อาเม่ยก็หันมาถาม "ท่านจะนอนพักด้วยหรือไม่"
แม่ทัพเชมัลส่ายหน้า ทั้งกลับย้อนถาม "เจ้ากินหรือยัง"
"ชิมไปนิดหน่อย"
"อ้าว" น้ำเสียงประหลาดใจ "เช่นนั้นควรกินสักหน่อย ฝนตกพรำเช่นนี้เจ้าอาจไม่สบาย"
"ข้าอยู่แต่ในบ้าน ไม่เป็นไรหรอก"
อาเม่ยคนนี้ ตรงข้ามกับคนที่พบเจอที่ค่ายทหารอย่างสิ้นเชิง
อาเม่ยคนนั้น มีคำถามตลอดเวลา และจะไม่ยอมอยู่ในบ้านตามคำสั่งของพี่ชายแน่ๆ
"เสี่ยวเม่ย"
หากเรียกเช่นนี้ อาเม่ยคนที่ค่ายทหารจะต้องย้อนถามด้วยเสียงอันดัง ว่ามีเรื่องอันใด แต่อาเม่ยคนนี้แค่หันมามอง
แต่จะเป็นคนไหน เพียงแค่อยู่ใกล้ก็รับรู้ถึงความสุข
มือใหญ่แตะที่ใต้ใบหู สบตาสีแปลก แต่เมื่อก้มใบหน้าลงไปหา อาเม่ยก็หันหน้าหนี แต่เพราะยังยืนอยู่ที่เดิม แม่ทัพเชมัลจึงเปลี่ยนเป็นสวมกอดเอวบางไว้หลวมๆ
"ขอโทษ" คนในอ้อมกอดกล่าวเบาๆ กับอกหนา
"ไม่เป็นไร พี่รอได้"
ค่ำลงฝนหยุดตกแล้ว ต้าซันกลับมากินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน พลางเล่าถึงเรื่องราวสนุกสนานจากการทำงานตลอดวันนี้ จากนั้นก็หายออกไปแถวโรงเก็บม้าครู่หนึ่งก็กลับมาใหม่พร้อมกับขวดดินเผาความสูง 1 คืบ ภายในคือเหล้าฝีมือของต้าซันเอง
"เมื่อบ่ายพวกเราชิมขนมฝีมือเม่ย ตอนนี้มาชิมเหล้าฝีมือข้าบ้าง"
ที่แท้การซ่อมบ้านเรือนและสิ่งต่างๆ ที่ไม่มีความคืบหน้าก็เพราะต้าซันหลบไปต้มเหล้านี่เอง
ต้าซันรินเหล้าใส่ถ้วยส่งให้แม่ทัพ
"ข้าเคยช่วยผู้อื่นต้มเหล้า แต่ไม่เคยทำเองตั้งแต่เริ่มแรกแบบนี้ ยังไม่ค่อยกล้าอวดสักเท่าไหร่ แต่ว่าทุกคนล้วนมีสิ่งที่ต้องทำเป็นครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น" คนต้มเหล้ารอให้แม่ทัพดื่มก่อน แต่แม่ทัพก็ไม่ยอมดื่ม เพราะประโยคที่เจ้าตัวบอกว่าไม่เคยทำตั้งแต่เริ่มแรกนี่แหละ
"เสี่ยวเม่ย พี่ดื่มได้ไหม"
อาเม่ยเองก็ดูลังเล "พี่ใหญ่ลองชิมดูก่อนสักนิดสิ" ดวงตาสีแปลกมองน้ำสีใสในถ้วยที่มือใหญ่ของแม่ทัพ "ดื่มแล้วจะตายไหม"
ต้าซันจิ๊ปาก "กลัวอันใดกัน" แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ค่อยกล้าดื่ม
เมื่อไม่ยอมดื่มก่อนอาเม่ยก็ไม่บอกให้แม่ทัพดื่มได้เช่นกัน
"กลิ่นมันใช้ได้นะ" ต้าซันกล่าวแล้วจิบเพียงนิดเดียว จากนั้นก็ดื่มช้าๆ จนหมดถ้วย "เหล้าไม่แรงสักเท่าไหร่ ท่านแม่ทัพอาจคิดว่ามันเป็นน้ำเปล่า แต่สำหรับเม่ย....." ต้าซันหรี่ตามองน้องชาย "ข้าขอเสียสละดื่มเองแล้วกัน"
อาเม่ยหัวเราะพี่ชายเบาๆ แต่พอจะหยิบไหเหล้ามาเทใส่ชามตนเอง ต้าซันกลับหยุดมือไว้ "เอาจริงหรือเม่ย"
อาเม่ยตีมือพี่ชายแล้วยกเหล้าขึ้นจิบเพียงเล็กน้อยแล้ววางลง
"ข้าว่า ท่านเอาดีทางนี้ไม่ได้หรอก"
"ข้ารู้ๆ" ต้าซันกล่าว "เอาเป็นว่า ไปขายของรอบหน้า ข้าจะไปศึกษาวิธีต้มเหล้าอย่างเป็นเรื่องเป็นราวเลยแล้วกัน"
"ศึกษาเรื่องอื่นมิได้หรือไง อยากดื่มก็ไปซื้อมา ถึงขนาดหมักต้มเองนี่มันเกินไปไหม"
"ข้าไม่ไปขายของเจ้าไม่บ่นสักคำ แต่กลับบ่นเรื่องข้าต้มเหล้าเนี่ยนะ"
ต้าซันยังกล้าเถียง แต่เมื่ออาเม่ยมองตาขวาง พี่ชายก็เงียบ ทำให้ผู้ฟังหัวเราะเสียงก้อง
เหล้าวันนี้ไม่แรง ชีวิตที่หมู่บ้านร้างก็เรียบง่าย แต่กลับได้หัวเราะเสียงโดยไม่ต้องกังวลเรื่องใด
"เม่ย พรุ่งนี้อยากได้ปลามาเผาไหม" ต้าซันกล่าวแล้วนึกทบทวน "ตกลงพรุ่งนี้ข้ามีเรื่องต้องทำกี่อย่างกัน"
"มากมาย" น้องชายบอก "จำไม่ได้แล้วละสิ"
พี่ชายโบกมือ "ไว้วันพรุ่งนี้ข้าก็นึกออกเอง" จากนั้นคนอารมณ์ดีหันมาชวนแม่ทัพเชมัลดื่มต่อ
อาเม่ยล้างถ้วยชามเสร็จก็ไปปูที่นอนให้กับแม่ทัพที่หน้าห้องนอนเหมือนคืนก่อน แล้วไปอาบน้ำล้างตัว ออกมาเหล้าก็หมดไปแล้ว เห็นแม่ทัพกำลังล้างถ้วยชาม ส่วนต้าซันกำลังเช็ดโต๊ะ
"อิ่มแล้วหรือ"
"ดื่มแค่ที่เอามา เพราะยังไม่ได้ที่"
"ยังมีอีกกี่ขวด"
"มีอีก 5 ไหใหญ่ๆ" พี่ชายกางมือ
อาเม่ยทำตาโต "นั่นรินแบ่งมาหรือ"
"ก็บอกแล้วไงว่าลองทำดู ยังกะคะเนไม่ถูกว่าควรทำมากน้อยแค่ไหน แต่เห็นว่าฝนตกแล้วอากาศเริ่มเย็นลง สมควรดื่มเหล้าทำให้ร่างกายอบอุ่นกันสักเล็กน้อย"
อาเม่ยส่ายหน้า "เหล้าไม่ได้นำความอบอุ่นเข้ามา แต่มันระบายความร้อนออกไปต่างหาก หากท่านหนาวก็ห่มผ้าหนาๆสิ"
"รู้แล้วน่า" ต้าซันโบกมือเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วก็ไม่รู้ "ข้าไปนอนละนะ"
อาเม่ยเดินไปส่งพี่ชายที่หน้าประตูบ้าน คนที่เป็นพี่ชายหันมามองแล้วลดเสียงกล่าวกับน้องชาย
"หลายวันมานี้ เจ้าร่าเริงขึ้น ทานอาหารได้มากขึ้น ข้าอยากให้เจ้าสุขภาพแข็งแรงเช่นนี้ไปตลอด"
"ข้าแข็งแรงดี"
"เหลือเพียงให้อภัยตนเอง" ต้าซันกล่าวอย่างจริงจัง "เม่ย ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจอย่างไร อย่าลืมว่า ข้าอยู่ข้างเดียวกับเจ้าเสมอนะ ถึงข้าจะไม่มีเวทย์อันใด สู้รบก็ไม่เป็น แต่ยังพอแบกอาวุธวิ่งตามเจ้าได้"
อาเม่ยกอดพี่ชายไว้แน่น
มือใหญ่ลูบศีรษะน้องชาย
"ความสุข ความทุกข์อยู่ข้างหน้าเรานี่เอง อยู่ที่เจ้าจะเลือกอะไร"
ต้าซันบอกน้องชาย แล้วพยักหน้าให้กับคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง จากนั้นก็รีบวิ่งกลับไปบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ถัดไป
"่ท่านจะอาบน้ำอุ่นหรือไม่"
"ไม่เป็นไร พี่อาบน้ำธรรมดาก็ได้"
อาเม่ยพยักหน้า ดับตะเกียงในส่วนห้องครัว เหลือเพียงส่วนที่แม่ทัพเชมัลนอน แล้วเข้าไปจุดตะเกียงในห้องนอนของตนเอง
ฝนหยุดตกไปแล้ว แต่ดูท่าว่าจะตกลงมาอีกได้ทุกเมื่อ ลมยังพัดต้นไม้กิ่งบางเอนลู่ เมื่อเลื่อนปิดหน้าต่างกันฝน ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืดสลัว
แม่ทัพเชมัลดับตะเกียงที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กแล้วล้มตัวลงนอน
ครู่หนึ่งประตูห้องนอนก็เปิดออก คนที่นอนอยู่จึงลุกขึ้นนั่ง
"มีอันใด ไม่สบายหรือ"
คนที่ก้าวออกมาจากห้องดึงมืออีกคนให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าไปในห้อง แล้วหยุดอยู่ที่ข้างเตียงนอน
"เตียงนี้...อาจคับแคบเมื่อเทียบกับ...ที่ค่ายทหาร"
คนกล่าวคำก้มหน้างุด จนอีกคนต้องช้อนคางให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบ
เมื่อริมฝีปากใหญ่ละไปจูบแก้ม ก็รู้ได้เองว่าไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องกล่าวคำ
ดวงตาหวาน กับรอยยิ้มอ่อนโยน มือใหญ่ที่ปลดเสื้อนอนออกจากตัว แล้วจึงถอดของตนเอง
อาเม่ยไล่สายตามองจากอกหนา ขึ้นไปหยุดอยู่ที่ดวงตาคู่นั้น รู้สึกเพียงความอบอุ่นและความปรารถนาดีที่อีกคนมอบให้ จูบอ่อนโยน และมือหนาที่สัมผัสเอวบาง
อาเม่ยส่งเสียงท้วงเบาๆ เมื่อมือใหญ่แทรกเข้าใต้กางเกงนอนตัวบางกระชับสะโพกกลม บีบคลึงแล้วแตะปลายนิ้วที่รอยจีบ
ปลายนิ้วเล็กๆ แตะที่ปลายคางสาก แล้วจูบริมฝีปาก
แม่ทัพเชมัลก้มลงช้อนใต้สะโพกกลม อุ้มไปนอนบนเตียง ตามด้วยจูบปาก เรื่อยลงมาที่ลำคอ อกบาง จนถึงหน้าท้อง และจุดอ่อนไหว
ผิวเนื้ออ่อน ไวต่อการสัมผัส เกร็งเครียดรับปลายลิ้นและริมฝีปาก ยอดอกบางเต่งตึงรับปลายลิ้น และริมฝีปาก
กลิ่นหอมผสานความหวานของผิวเนื้อที่ชวนให้หลงใหล ยิ่งเสียงครางแผ่วเบา และปลายนิ้วที่ไหล่ยิ่งทำให้ไม่อยากละออก ส่วนกลางอ่อนนุ่มรุ่มร้อนรับฝ่ามือดึงดูดใจให้ต้องเลื่อนจูบลงไปหา
เพียงแค่ริมฝีปากที่แตะส่วนปลาย อาเม่ยก็งอตัว เลื่อนมือจากไหล่มาหยุดอยู่ที่ด้านหลังคอของอีกคน แต่พอสบตาสีเข้มที่จ้องมองมาเปี่ยมไปด้วยความต้องการ ก็ผ่อนลมหายใจ ละมือไปทึ้งที่นอนไว้แน่น
เมื่อรูดริมฝีปากจากส่วนที่รุ่มร้อน อาเม่ยก็กรีดร้องเบาๆ สะโพกบางยกตัวตาม เปิดช่องทางด้านหลังให้แตะปลายลิ้น แล้วเปลี่ยนเป็นปลายนิ้วที่แทรกเข้าหา เสียงร้องห้ามที่บอกว่าเจ็บ กลายเป็นคำร้องขอให้เร่งพาไปถึงจุดสูงสุด
เมื่อถูกปลุกเร้าทั้งด้านหน้าและหลังได้เพียงครู่ หยดน้ำสีขาวก็ข้นเอ่อล้นจากส่วนปลาย อกบางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แม่ทัพเชมัลจูบที่แก้มบางพลิกตัวลงนอนข้าง ทำให้คนที่กำลังเหนื่อยอ่อนหันมามอง มือผอมแตะส่วนรุ่มร้อนผ่านเนื้อผ้ากางเกง รูดให้ช้าๆ จากนั้นก็ขยับขอบกางเกงลง เพื่อจะทำให้แบบเดียวกัน แต่คนตัวใหญ่จับไหล่ไว้ จูบที่แก้มใสแล้วลุกออกไปนอกห้อง ปล่อยให้อีกคนได้แต่มองตาม แต่เพียงชั่วกะพริบตาก็กลับมาพร้อมกับขวดแก้วใสขวดเล็กๆ
คนที่นั่งอยู่บนเตียงหันมองทางอื่นเพื่อซ่อนยิ้มเขินอาย ไม่กล้ามองคนที่กำลังถอดกางเกงออก แล้วขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง
"เสี่ยวเม่ย"
น้ำเสียงอบอุ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนแปร กลับทำให้หัวใจเต้นแรงพร้อมไปกับความอุ่นร้อนรอบดวงตา
มือใหญ่แตะปลายคางสวยให้หันมามอง
"เจ้า......งามมากรู้ตัวไหม"
อาเม่ยส่ายหน้า ทำท่าจะหันไปมองทางอื่น แต่มือใหญ่ก็บังคับให้หันกลับมาหาเช่นเดิม
"การที่มีเจ้าอยู่ใกล้ ทำให้พี่มีกำลังใจ ทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้ไปตั้งมากมาย รู้ตัวไหม"
คนตัวเล็กยังคงส่ายหน้า หยาดน้ำตารื้น
"ความสุข ความทุกข์ ความกล้าหาญของพี่ มาจากเจ้า รู้ตัวไหม"
อีกฝ่ายโผเข้ากอดไหล่อีกคนไว้แน่น
"เสี่ยวเม่ย เจ้าคือทุกอย่างของพี่"
"....ท่านพี่"
รู้สึกถึงหยดน้ำตาสัมผัสที่ไหล่กว้าง
"ข้า...รักท่าน"
มือใหญ่ประคอง 2 แก้มไว้
"เสี่ยวเม่ย"
"ข้ารักท่าน แม้จะบอกตนเองอยู่ตลอดเวลาว่าท่านเห็นข้าเป็นเพียงน้องชาย ข้ากลับยิ่งรักท่านมากขึ้นเรื่อยๆ"
"พี่รักเจ้า รักคนที่มักจะบอกว่าตนเองเป็นเพียงน้องชาย รู้ตัวไหม"
อาเม่ยพยักหน้า แม้อีกคนจะเช็ดหยดน้ำตาที่ไหลเรื่อย แต่น้ำตานั้นก็ยังไม่เหือดแห้งไป
"ตอบให้พี่ชื่นใจหน่อยได้ไหม ว่าเจ้ารู้ตัวไหม"
"รู้" อาเม่ยสะอื้น "ไม่รัก ก็คงไม่ดีต่อข้า เอาใจข้าขนาดนี้หรอกใช่ไหม"
"รักมากกว่ารักตนเองด้วยนะ"
แม่ทัพเชมัลยิ้มยั่ว ทำให้อาเม่ยพลอยยิ้มตามไปทั้งน้ำตา
ริมฝีปากหนากดจูบแล้วผละออก ทำให้ดวงตาสีแปลกเต็มไปด้วยคำถาม แล้วเปลี่ยนเป็นความเก้อเขิน
"นั่นขวดอะไร"
มือผอมๆ ชี้ไปที่ขวดแก้วเล็กๆ ที่แม่ทัพหยิบเข้ามา
"น้ำมันกุหลาบ"
"เอามาทำอะไร ใช้นวดหรือ"
แม่ทัพทำหน้าตาที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม จนไม่ต้องเอ่ยคำตอบออกมา คนที่ถามก็หน้าแดงจัด
ริมฝีปากหนาจูบเม้มริมฝีปากบางแล้วแทรกลิ้นจูบอย่างดูดดื่ม มือใหญ่ยั่วเย้ายอดอกบางที่ยังสีแดงเรื่อ ทั้งบีบคลึง การเคลื่อนไหวตอบรับให้ความรู้สึกดีจนเพิ่มแรงดูดที่ลำคอขาวจนทิ้งรอย
มือเล็กๆ ผลักไหล่หนาออก เพียงเหลือบตาไปทางขวดแก้ว อีกคนก็จูบแก้มแรงๆ อีกครั้ง แล้วค่อยจับให้พลิกคว่ำยกสะโพกขึ้นสูง จูบที่กล้ามเนื้อแน่นก่อนจากนั้นจึงจูบที่ผลแฝด ลากลิ้นมาหารอยจีบ ที่หดตัวพร้อมกันกับที่ร่างกายผอมบางสั่นไหว ไม่ต่างกับเสียงห้าม แต่อีกคนกลับยิ่งฝังใบหน้าลงหา
ดวงตาเหลียวมามองฉ่ำไปด้วยอารมณ์ที่ใกล้ปรี่ล้น
ริมฝีปากหนาจูบที่เอวบางอีกครั้ง ถึงเอื้อมไปหยิบขวดแก้วใส เมื่อเปิดขวดกลิ่นกุหลาบหอมอ่อนๆ ก็แตะจมูก
"หอม..."
"แต่เจ้าหอมกว่า"
ทั้งจมูกและริมฝีปากหนาวนเวียนอยู่ที่ด้านหลังคอ ขณะที่มือใหญ่บีบสะโพกกลมแล้วแทรกนิ้วมือเข้าหาช้าๆ แตะจุดอ่อนไหวภายในอย่างยั่วเย้า พร้อมกับจูบแรงที่ไหล่บางและแผ่นหลัง จนเมื่อช่องทางคลายความเคร่งเครียดจึงเพิ่มนิ้วมือ
ร่างกายผอมบางเปิดรับทุกสัมผัส ที่เปลี่ยนเป็นความรุ่มร้อนที่แทรกเข้าหาช้าๆ
มือผอมทึ้งผ้าปูที่นอน ใบหน้าสวยแหงนเงย หยาดน้ำหยดจากหางตา
"เจ็บหรือ"
อีกคนพยักหน้า
"นิดเดียวนะ อีกนิดเดียว"
ความคับแน่นตลอดการสอดใส่ให้ความรู้สึกคล้ายจะถึงฝั่งได้ทุกเมื่อ
ยิ่งเสียงหายใจ
ยิ่งริมฝีปากแดงเรื่อ
ยิ่งดวงตาหรี่ปรือ ที่ชื้นน้ำตา
ความหอมหวานที่เพิ่มมากขึ้นทุกการเคลื่อนไหว
"เสี่ยวเม่ย..."
แม่ทัพเชมัลก้มลงจูบไหล่บางดูดแรงจนทิ้งรอย ขยับสะโพกถอนออกเพียงครึ่งแล้วเข้าหาใหม่
คนในอ้อมแขนกรีดร้อง พัดพาทุกสิ่งทุกอย่างในความคิดจนเหลือเพียงคนที่กำลังกอดอยู่ ขอเพียงทำให้คนนี้พึงพอใจ มีความสุข เร่าร้อน และกรีดร้องต้องการให้มากที่สุดเพียงเท่านั้น....
"เสี่ยวเม่ย เจ้าต้อง...ทำให้พี่รู้...ว่าเจ้าต้องการพี่และเป็นของพี่..เท่านั้น..."
ผ่านไปค่อนคืน แม่ทัพเชมัลอุ้มคนที่อ่อนแรงไปอาบน้ำทำความสะอาด แล้วพากลับมานอนกอดไว้เช่นเดิม
ปัญหาคือ เตียงนี้เล็กเกินไปสำหรับผู้ชาย 2 คนเมื่อนอนกอดกันเช่นนี้ คนหนึ่งเหน็ดเหนื่อยอ่อนแรง แต่อีกคนที่เก็บความรู้สึกไว้มานานหลายวันกลับนอนไม่ได้
"เสี่ยวเม่ย.." แม่ทัพถามคนที่นอนกอดอยู่
คนผอมบางพลิกตัวหนีออกจากอ้อมแขน "มันเจ็บ...ไม่ไหวแล้ว"
"นะ ไม่หรอก"
"แต่มัน มันเจ็บ จริงๆ นะ"
"พี่จะทำช้าๆ ไม่เจ็บหรอก...นะ"
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกุหลาบและบทรักที่เนิบช้า เกินกว่ากำลังของคนที่เหนื่อยอ่อนจะขัดขืน
...จบตอนที่33...
ภาพนี้จาก oyegraphics.com
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
