หัวข้อ: "All of Me"

[sugarcane_aoi]

รอ น้องเก้า

[aehJTS]

โอ้ยยยย...หวานมาก ให้อารมณ์เหมือนครอบครัวสุด ๆ 
รออาเกานะว่าชีวิตจะยังมือมนหรือจะเริ่มสดใส 

  ค่ะ

[cinquain]

หวาน อ่านแล้วนึกถึงคนเขียนค่ะ 
แล้วจะแวะมาอ่านตอนของเก้านะคะ 

[why yyy]

ขอบคุณ

[gayraygirl]

เพิ่งตามมาอ่าน สนุกมากค่า

[fangkao]

มาแปะรอตอนพิเศษ

[dekying kukkig]

  หวาน 2 วันนี้จะมาไหมน๊อออ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ
Cherish <3

พิธีรับพระสนมใหม่องค์ที่ 2 ในพระราชาฟารัคแห่งเมืองวัน ผ่านพ้นไปหลายชั่วยาม แต่เสียงดนตรีจากส่วนที่มีการจัดงานรื่นเริงยังได้ยินมาถึงพระตำหนักหลังเล็กของพระสนมองค์ที่ 2 ซึ่งตั้งอยู่ในเขตพระราชฐานชั้นใน
ที่ด้านหน้าของพระตำหนัก ยังมีมหาดเล็กต้นห้องที่ยืนรอถวายการรับใช้ ทั้ง 2 คนพูดคุยกันเบาๆ เกี่ยวกับงานรื่นเริงในวันนี้
ต้นห้องเก้าที่เพิ่งเสร็จงานจากพระตำหนักที่ประทับหลังใหญ่ เดินกลับมาดูที่พระตำหนักหลังเล็ก สอบถามถึงท่านต้นห้องใหญ่อามีนว่ากลับไปพักผ่อนแล้วหรือไม่ มหาดเล็กแจ้งให้ทราบว่า หลังจากที่ส่งเสด็จพระราชาเข้าห้องพระสนมพระองค์ใหม่แล้ว ท่านอามีนก็กลับไป โดยมีหัวหน้าราชองครักษ์บาดากลับไปพร้อมกัน
ผู้ปฏิบัติงานทุกคนล้วนเข้าใจในข้อนี้ เนื่องจากท่านอามีนมีอายุมากแล้ว ทำหน้าที่เป็นต้นห้องรับใช้มาตั้งแต่พระราชาพระองค์ก่อน หัวหน้าหน้าราชองครักษ์บาดาจึงอาจเพียงแค่เดินไปส่งแล้วจะกลับมาทำหน้าที่เช่นเดิม เนื่องจากพระราชาไม่มีรับสั่งว่าคืนนี้จะประทับที่พระตำหนักหลังนี้ หรือจะกลับไปประทับที่พระตำหนักหลังใหญ่เพียงลำพัง เหมือนทุกคืนที่ผ่านมา

การรับพระสนมใหม่นี้ เกิดขึ้นจากแรงกดดันจากพระญาติ และเสนาบดีผู้ใหญ่ ที่เป็นกังวลเรื่องการสืบราชสกุล หลังพระราชโอรสฮัมซา ซึ่งเป็นโอรสเพียงพระองค์เดียวปฏิเสธที่จะรับตำแหน่งรัชทายาท และเลือกที่จะเดินตามรอยพระปัยกามูซัค หรือ ผู้เฒ่าดิน ขณะที่แม่ทัพเชมัลซึ่งเป็นผู้ประกาศคำ ว่าชีวิตนี้จะไม่สมรสเพื่อตัดปัญหาเรื่องราชบัลลังก์นั้น แม้เหล่าพระญาติจะแสดงความเสียดาย แต่ก็มิได้สร้างแรงกดดันให้ต้องกลับคำประกาศ
มีเหตุผลหลายประการที่บรรดาพระญาติไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงการตัดสินใจของแม่ทัพเชมัล หนึ่งในนั้นคือการที่ ทุกคนล้วนประจักษ์แล้วว่า แม่ทัพเชมัลผู้มีพลังเวทย์ใกล้เคียงกับเวทย์ดำเพียงแค่เส้นด้ายคั่นกลาง
ดังนั้นทุกคนจึงสรุปว่า สิ่งใดที่แม่ทัพต้องการ ก็ตามนั้นแล..
ส่วนแม่ทัพนาซิม นี่ต่างหากคือผู้ที่เหล่าพระญาติเป็นกังวล เนื่องจากเจ้าชายน้อยที่อยู่ในการดูแลของราชองครักษ์นั้น หากเจริญพระชันษาจะมีพลังกล้าแข็งขึ้นเรื่อย ๆ ก็มีความเป็นไปได้ว่าพระราชาฟารัคอาจพระราชทานตำแหน่งรัชทายาทให้
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พระญาติเป็นกังวล ตัวของแม่ทัพนาซิมก็กังวลเช่นกัน ถึงกับต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อร่วมเจรจาให้พระราชารับพระสนมเพิ่ม
"เพราะการเป็นพระราชาแห่งเมืองวัน สำคัญคือต้องเป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับจากทุกคน และเป็นที่รู้กันดีว่าเจ้าชายน้อยมีนิสัยตรงๆ ไม่โปรดการรอมชอม จึฃอยากให้กลับไปอยู่ที่เมืองหน้าด่านเพื่อสานต่องานจากข้าพระองค์มากกว่า กฎระเบียบทุกข้อล้วนย่อมมีหนทางผ่อนปรน ฝ่าบาทย่อมทราบดีว่า การดึงดันที่จะรักษากฎหมายที่พระองค์เป็นผู้ตราขึ้นเองนี้จะนำพาเมืองวันไปทางไหน"

สุดท้ายพระราชาฟารัคจึงต้องยอมรับรูปแบบของครอบครัวในแบบที่ทรงปฏิเสธมาโดยตลอด
คราที่รับพระสนมองค์แรกเมื่อเดือนก่อน เจ้าหน้าที่ทุกฝ่ายล้วนเหน็ดเหนื่อย วุ่นวาย ด้วยพระราชาฟารัคไม่มีงานพระราชพิธีบ่อยนัก มาถึงครานี้คล้ายทุกคนจะรู้หน้าที่ของตนเองแล้ว ทำให้งานทุกอย่างราบรื่นไปมาก

แสงไฟเรื่อเรืองจากโคมไฟภายในพระตำหนัก ทำให้ยังไม่แน่ชัดว่าคืนนี้จะทรงประทับที่พระตำหนักนี้หรือไม่ ต้นห้องเก้าจึงบอกให้มหาดเล็กกลับไปพักผ่อน และหากพบหัวหน้าราชองครักษ์บาดาก็ขอให้แจ้งว่า คืนนี้จะเข้าเวรถวายการรับใช้พระราชาแทน
โดยทั่วไปแล้วในการถวายงานรับใช้ จะต้องมีราชองครักษ์อย่างน้อย 1 คนกับมหาดเล็ก 2 คนแต่วันนี้มีงานรื่นเริง ทุกคนต่างก็ต้องการใช้เวลาเพื่อการดื่มกินอย่างเต็มที่ 
มหาดเล็กต้นห้อง 2 คนนี้ก็มีสีหน้ายินดีอย่างยิ่ง ที่ต้นห้องเก้าอาสา รีบรับปากว่าจะแวะบอกกับหัวหน้าราชองครักษ์ที่อาจสวนกันกลางทาง

เมื่อเหลืออยู่เพียงลำพังที่หน้าพระตำหนักหลังเล็ก คนรูปร่างผอมบางเงยหน้ายิ้มให้กับท้องฟ้า และอากาศเย็นสบาย
หายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนลมหายใจออกมา เผื่ออาการมึนงงจากการดื่มสุราในงานเลี้ยงคืนนี้จะบรรเทาลงไปบ้าง

ต้นห้องเก้าเติบโตจากหมู่บ้านที่ผู้คนในหมู่บ้านคือผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธ ดังนั้นทุกคนในหมู่บ้านไม่ว่าหญิงหรือชาย ไม่ว่าจะมีเวทย์หรือไม่ จึงล้วนเป็นทหาร นักรบรับจ้าง และ ผู้คุ้มกัน หรือเคยเป็น
ดังนั้นต้นห้องเก้าจึงมีความสามารถเรื่องการดื่มกินไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ใด
แต่สุราในงานมงคลในคืนนี้แตกต่างออกไป
สุราร้อนแรง และมีรสหวาน ทำให้ดื่มได้มากกว่าปกติ และมึนเมาได้มากกว่าปกติเช่นกัน
ต้นห้องเก้าเหลียวมองไปรอบตัวพลางคิดว่าหากได้น้ำดื่มสักถ้วยมาล้างปากคงดีไม่น้อย

เสียงประตูพระตำหนักเปิดออก ต้นห้องหันมาค้อมตัวทำความเคารพ แล้วยืนตัวตรงรอรับสั่ง
พระราชาฟารัคก้าวพระบาทมาหยุดยืนข้างหน้า แล้วก้าวไปประทับนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวในสวน
"คุยกันหน่อยไหม"
ต้นห้องเก้า ก้าวเท้ามาหยุดยืนรอ
"ข้าบอกคุยกัน ไม่ใช่รับคำสั่ง มานั่งลงที่นี่" มือใหญ่ตบที่ ที่นั่งข้างๆ
ต้นห้องเก้าเงยหน้าขึ้นมอง อดไม่ได้ที่จะเหลียวไปรอบตัว
"ข้าหมายถึงเจ้า อาเก้า มานั่งข้างๆ ข้า อย่าให้ข้าต้องโกรธ"

ในเวลาที่ไม่มีบรรดาราชองครักษ์ผู้มีเวทย์กล้าแข็งอยู่ใกล้ๆ คือเวลาที่พระราชาฟารัคจะแสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมามากที่สุด
ความผ่อนคลาย และกล่าวคำอย่างตรงไปตรงมา เหมือนทุกครั้งที่อยู่กับแม่ทัพเชมัล
แต่การที่ออกมาจากห้องหอ และรับสั่งเช่นนี้ ทำให้รู้สึกถึงความไม่สบายพระทัย
ที่ผ่านมาหากมีเรื่องไม่สบายพระทัย คนผู้เดียวที่จะทรงหารือด้วยก็คือแม่ทัพเชมัล
แต่หลังจากที่แม่ทัพเชมัลย้ายออกจากค่ายทหารไปอยู่ที่เรือนพักนอกเมือง ที่แสดงให้เห็นว่าเป็นผู้ที่มีครอบครัวแล้วนั้น พระราชาก็หารือเรื่องส่วนตัวพระอนุชาน้อยลง

เมื่อต้นห้องเก้านั่งลงข้างๆ พระราชาจึงหันมาทอดพระเนตร "ดื่มเหล้าด้วยหรือ"
คนรูปงามรีบยกมือขึ้นปิดปาก "ขออภัยฝ่าบาท"
พระโอษฐ์ยิ้มบาง "ไม่เป็นไร เอามือลงเถอะ" จากนั้นก็รับสั่งถาม "ในงานวันนี้ พบใครที่ถูกใจเจ้าหรือยัง"
ต้นห้องเก้าส่ายหน้า ทำให้พระราชายิ้มเหนื่อยๆ 
"ข้าควรถามใหม่ ว่าเจ้าเงยหน้ามองใครในงานหรือเปล่ามากกว่าสินะ"
"ข้าพระองค์เพียงคิดถึงเรื่องงานเท่านั้น"
พระราชาได้แต่ส่ายพระพักตร์ "อาเก้าเอย อาเก้า จะปิดหัวใจตนเองไปถึงเมื่อใด"
ต้นห้องเก้ากลับหันมาหาพระราชาแล้วกล่าวเบาๆ "ข้าพระองค์ไม่ได้คิดปิดใจตนเอง เพียงแต่....ยังไม่มีผู้ใดที่ทำให้รู้สึกอยากผูกพันใกล้ชิด"
"เจ้าเป็นเช่นนี้ก็เพราะข้าแท้ๆ เชียว"
"มิได้ขอรับ ฝ่าบาทอย่าได้มีรับสั่งเช่นนั้น" ต้นห้องเก้ารีบกล่าว "ข้าพระองค์มิได้ปิดกั้น หรือตั้งข้อแม้ เพียงแต่หลังจากที่ได้พูดคุยกับพริมก็คิดได้ว่า ข้าไม่พร้อมสำหรับการมีครอบครัวจริงๆ"
พระราชาสงสัย "ยังคุยกับพริมอยู่หรือ"
"ขอรับ" ต้นห้องเก้ายอมรับ "เมื่อ 2 วันก่อนก็เพิ่งไปที่ร้านมา จึงได้พูดคุยกัน"
"อ้อ...." น้ำเสียงของพระราชาฟังดูผิดหวัง
"เอ่อ...ฝ่าบาท ไม่เห็นด้วยหรือขอรับ"
"ไม่สิ เอ้อ..มิใช่ ข้าหมายถึงเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้า ยังติดต่อพูดคุยกันอยู่ก็ดีแล้ว ข้าเพียงกังวลว่าเจ้าจะเงียบเหงา"
ต้นห้องเก้าหันกลับมามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก
"พริมเป็นเพื่อนที่ดีกระหม่อม ตอนที่...คบหากัน ข้าพระองค์มิรู้ว่าจะคุยกับนางอย่างไร ได้แต่ตามใจนางไป เป็นการคบหาที่เรียบง่าย แต่พอกลับมาพูดคุยกันอีกครั้งกลับกลายเป็นพวกเรามีเรื่องให้คุยกันมากขึ้น หัวเราะกันมากขึ้น ซึ่งพริมเองก็เป็นห่วงเรื่องที่ข้าพระองค์อยู่ตามลำพังเช่นกัน"
"อ้อ...."

...แต่แรกนั้นก็คิดไปล่วงหน้า ว่าหากพบกันอีกครั้งอาจมีความลำบากใจ ครั้นเมื่อพบกันจริงๆ พูดกันอีกครั้ง กลับพบว่า สามารถพูดคุยกันได้โดยเปิดใจมากกว่าตอนที่คบหากัน...

ต้นห้องเก้าเพียงเหลือบตามองหัตถ์ของผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆ "พริมถึงกับกล่าวกับข้าพระองค์อย่างตรงไปตรงมา ว่าผู้หญิงชอบผู้ชายตามใจ แต่จะสมรสกับคนที่ทำให้นางรู้สึกปลอดภัย" คนที่กำลังกล่าวคำได้แต่ยิ้มมุมปากเย้ยตนเอง "ซึ่งนั่นไม่ใช่ข้าพระองค์อย่างแน่นอน"
"คนไม่เหมือนกัน อาจมีหญิงสักคนที่ชื่นชอบผู้ชายอ่อนโยนเช่นเจ้า"
ต้นห้องเก้าหันกลับไปมองพระราชา ตอนที่สบตากันกลับรู้สึกแปลกๆ จนต้องหลบตา เตือนตัวเองว่า จะไม่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"อาจเพราะข้าพระองค์คิดเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า ความรักเป็นความผิด"
"หือ..." สุรเสียงเต็มไปด้วยความสงสัย "ไหนเจ้าเคยพูดกับข้าว่า เจ้าอาจผิดหวังมากไปหน่อย แต่ไม่มีอะไรผิดแผกไปจากคนอื่น แล้วจะเตือนตัวเองเช่นนั้นไปทำไม"
"ข้าพระองค์ไม่ได้กลัวความรัก เพียงแต่..."
"แบบเจ้าน่ะ เขาเรียกปากแข็ง เจ้ากลัวที่จะรัก กลัวที่จะผิดหวัง จะอยู่คนเดียวก็ยังกลัว สุดท้ายก็เลยไม่มีความสุข"
ต้นห้องเก้าใช้ปลายนิ้วลูบหน้าผากตนเอง "ข้าพระองค์ยังไม่เจอใคร"
"ปากแข็งไม่เลิก"
"ข้าพระองค์ยังไม่เจอใครจริงๆ หากเจอก็คงจะ...ไม่กลัวที่จะรักอีกสักครั้ง"
"งั้นรักครั้งก่อนของเจ้าคือใคร เชมัล หรือ พริม"
ต้นห้องเก้างงไปชั่ววูบ "ฝ่าบาท ข้าพระองค์ไม่ถนัดเรื่องโต้เถียง"
"ไม่ได้โต้เถียง ข้ากำลังบังคับให้เจ้าพูด ก็แค่พูดให้ตรงกับใจของเจ้า มันยากตรงไหน"
"แต่ข้าพระองค์ไม่อยากพูดเรื่องที่ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร"
"ก็พูดมาอย่างที่ใจเจ้าคิดไง"
"เช่นนั้นฝ่าบาทตอบข้าพระองค์ได้หรือไม่ ว่าคืนนี้เป็นคืนเข้าหอแล้วพระองค์ออกมาทำไม" ต้นห้องเก้าย้อนถาม
"ก็...ก็....."
พระราชาฟารัค หงายหัตถ์ ถอนพระทัย แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้ากลางคืน
"ก็....ไม่รู้สิ"
"ห้ามตอบว่าไม่รู้สิฝ่าบาท"
"ก็...." พระราชาฟารัคยอมรับ "ข้า...ไม่ได้อยากทำเช่นนี้ เจ้าก็รู้" ถอนพระทัยแรงๆ อีกครั้งเพื่อคลายความอึดอัดคับข้องใจ "ที่ข้าสนับสนุนเชมัลให้ได้อยู่กับอาเม่ย ก็คงเพราะต้องการให้เชมัล ทำในสิ่งที่ข้าทำไม่ได้กระมัง"

เพราะนับตั้งแต่แรกจนถึงเวลานี้ มีแต่พระราชาฟารัคที่ต้องสมรสด้วยหน้าที่

"ฝ่าบาทรักพระชายาไหม"
"รักสิ" แม้จะรับสั่งเช่นนี้แต่ก็กลับนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง "ที่ไม่กล้าลงโทษเขา ทั้งที่รู้ว่าเขาคิดไม่ซื่อก็เพราะรักมิใช่หรือไง"
"ก่อนนี้ฝ่าบาทตอบว่า เพราะไม่อยากทำให้พระโอรสเสียพระทัย"
"ก็นั่นแหละ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน แล้วพอต้องมารับสนมเพิ่มข้าถึงได้ไม่สบายใจเลย"
"ฝ่าบาท"
"ข้าเป็นพระราชานะอาเก้า แต่ครอบครัวของข้าเองกลับ......"
พระราชานิ่งไปชั่วครู่แล้วมีรับสั่งขึ้น "นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ข้าออกมานอกห้องหรอก"  ดวงตาสีเข้มหันมาหาคนข้างๆ "ถ้าข้าอธิบายความคิดของข้า เจ้าก็ต้องอธิบายความคิดของเจ้า ตกลงไหม"
ต้นห้องเก้าหัวเราะเบาๆ "ตกลงฝ่าบาท"
"แม้คนทั่วไป รวมถึงพระชายาเอง จะเชื่อว่าข้าสมรสเพราะการเมือง แต่ถามเจ้า เจ้าคิดว่า ข้าจะยอมให้ใครมาบังคับข้าไหม หากข้าไม่เต็มใจ"
"อาจเต็มใจ เพื่อรักษาอำนาจก็ได้ มิใช่เพราะรัก"
พระราชากลับอมยิ้ม เมื่อต้นห้องเก้า กล่าวคำโต้แย้ง
"พวกเรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ คิดมาตลอดว่า นางฉลาดและเรียบร้อย จนถึงวันราชาภิเษกนางสวยมาก" ดวงตาสีเข้มมองตรงไปข้างหน้าเมื่อนึกถึงภาพในอดีต "ข้าคงรักนางตั้งแต่วันนั้น แล้วนางก็เป็นเมียที่ดี เป็นกำลังใจที่ดี แต่ในวันหนึ่งข้าก็กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไป ในใจของนางมีความต้องการยิ่งใหญ่กว่าการเป็นพระชายา"
"แต่ไม่ได้ทำให้หมดรัก"
"จนถึงตอนนี้ ข้าก็ยังรักเขานะ ยังคงเป็นคนที่ไม่อยากให้เสียใจ อยากให้มีความสุข" พระราชายอมรับ "แต่ข้าก็ไม่ไว้ใจ รู้สึกว่า เวลาที่นางดีกับข้า ในใจของนางกำลังคิดวางแผนอันใดอยู่ เป็นความรู้สึกที่ย่ำแย่มาก"

"คนที่หมดรักน่ะคือเขา มิใช่ข้า"
แต่รักของข้าก็ต่างไปจากเดิมเช่นกัน...

"แล้ว....พระสนม 2 พระองค์ที่รับมา พระองค์ก็ไม่อยากให้นางเสียพระทัยเช่นกันใช่หรือไม่"
พระราชากลับส่ายหน้าช้าๆ
"ข้ากล่าวกับเจ้าอย่างตรงไปตรงมาได้ว่า มิใช่" ดวงตาสีเข้มมองฝ่าความมืดข้างหน้า "คนหนึ่งเป็นพระราชาเมืองบาสก์จัดหามาให้ นับไปนับมานางยังเป็นพระญาติด้วยซ้ำ ส่วนอีกคนก็เป็นลูกสาวของเสนาบดี" นี่ยิ่งเป็นเรื่องการเมืองที่ชัดเจน "ข้าเป็นผู้ชายที่แย่มาก ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งชัดเจนว่าข้าแย่มาก"
"ฝ่าบาท"
"ไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้นก็ได้ ชีวิตครอบครัวข้ามิได้รันทดขนาดนั้น"
สีหน้าของต้นห้องเก้ากลับดูคล้ายจะร่ำไห้
"ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ของตนเอง"

กล่าวกันว่า ความสุขของผู้ชายอยู่ในครอบครัว แต่นับจากวันที่พระโอรสเสด็จไปกับพระปัยกาผู้เฒ่าดิน พระราชาฟารัค กลับรู้สึกถึงความล้มเหลว 

"สรุปแล้ว ข้าอาจอิจฉาเชมัลอยู่ก็เป็นได้"

"ตอนที่ข้ายังอยู่ที่หมู่บ้าน ใครๆก็บอกว่าเป็นพระราชาช่างสุขสบาย" ผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆ หลุบตาลงเมื่อกล่าวคำ  "ตอนที่อยู่ในค่ายทหารก็คิดว่าเป็นพระองค์ช่างสนุกสนานยิ่งนัก มีคนนั้นคนนี้ออกหน้าทำงานแทน แต่พอมารับใช้เป็นต้นห้องให้พระองค์ กลับคิดว่า....." ยังไม่ทันกล่าวจบ พระราชามีรับสั่งต่อเอง
"กลับคิดว่า นั่นเป็นเรื่องที่เจ้าคิดไปเองทั้งนั้น"
"ชีวิตของพระองค์ กลับไม่ใช่ของพระองค์"
"ว่าที่จริงนะเก้า ข้าไม่ค่อยรู้สึกว่าชีวิตของข้ารันทดสักเท่าไหร่จนกระทั่งมาคุยกับเจ้านี่แหละ" พระราชาฟารัค ตรัสทีเล่นทีจริง แล้วก็ค่อยคลี่ยิ้มกว้าง จนต้นห้องเก้าต้องพลอยหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า

"พอเถอะ กลับมาที่เรื่องของเจ้า ข้าจำได้ว่า ยังมิได้ลงโทษที่เจ้าดื้อรั้นจะไปหาเชมัลให้ได้" เรื่องนั้นผ่านไปหลายเดือนแล้ว "พูดจาโต้เถียงยอกย้อนจนผิดวิสัย"
"มิได้พระองค์" ต้นห้องเก้าแก้ไข "ตอนนั้นข้าร้อนใจ คิดแต่จะไปให้ได้ จึงกล่าวคำพูดแบบนั้น แต่แท้ที่จริง แท้ที่จริง...."
"ก็แค่พูดให้มันตรงกับใจ มันยากตรงไหนกันนะเก้า" พระราชาเหนื่อยพระทัย
"ข้าพระองค์....เห็นว่าราชองครักษ์ทุกคนไปเมืองเหนือกันหมด ก็คิดว่าจะมีประโยชน์มากกว่าที่นี่"
พระราชาหัวเราะเสียงแปลกๆ "โดนฮูดาจับเป็นเป้าล่อลูกไฟของอาเม่ยเนี่ยนะ"
เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าสนุกสนานในกลุ่มขององครักษ์และราชองครักษ์อยู่นานหลายเดือนเลยทีเดียว
คิดว่าจะเดินทางไปเพื่อพิสูจน์ตนเอง แต่สุดท้ายก็ยังคงซ้ำรอยเดิม...

"ถึงสภาพตอนนั้นไม่น่าดูสักเท่าไหร่ แต่เมื่อย้อนกลับไปนึกถึงภาพของความเสียหายที่เกิดขึ้น การที่ได้ช่วยงานพี่ใหญ่รอม ข้าพระองค์ก็คิดว่าไม่เลวนะ"
"แล้วข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไร"
ต้นห้องเก้าขยับตัวลงคุกเข่าลงกับพื้น
พระราชาฟารัค กลับมองคนที่ก้มหน้า แล้วถอนพระทัยยาว ต้นห้องเก้าจึงกล่าวขึ้นโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น

"ดั่งที่เคยกล่าวไป ข้าพระองค์คิดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นกับข้าพระองค์นั้น มิได้มีอันใดผิดแผกจากผู้อื่น แต่พระองค์มิอาจนิ่งเฉย พระองค์คิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพระองค์ก็มิได้แย่นัก แต่ข้าพระองค์คิดว่าไม่น่าสบายเลยสักนิด บางทีอาจเกิดจากการที่เรา....ปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงบางอย่าง"
"ถ้ากล่าวออกมาแล้วยิ่งแย่ลงก็เก็บมันไว้ในใจดีกว่าเก้า" สุรเสียงห้วนไปเล็กน้อย แต่คล้ายต้องการเตือนตัวเอง มากกว่าการเตือนต้นห้อง
ต้นห้องเก้าเงยหน้าขึ้น
"อาจเพราะสุราหวานในงานเลี้ยงคืนนี้ที่ทำให้ข้าพระองค์รู้สึกมึนเมา และอยากกล่าวบางคำ ที่หากผ่านวันนี้ไปแล้ว อาจไม่กล่าวมันออกมาได้อีก"
"เก้า"
"ข้าพระองค์มักนึกถึงความสุขในเวลาที่ได้รับใช้แม่ทัพเชมัลอยู่เสมอ แต่มิได้อยากกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น ทั้งมิได้ต้องการไปอยู่เมืองหน้าด่านทางเหนือ และรู้ดีว่าพระองค์ มีความหวังดีกับข้าอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่..ข้าพระองค์ก็ไม่กล้าพอที่จะตอบรับ"
พระราชาฟารัคได้แต่มองคนที่กำลังกล่าวคำอย่างตรงไปตรงมา สมกับที่พระองค์ต้องการ
"ข้ารับใช้ท่านแม่ทัพเชมัล ถูกแม่ทัพนาซิมทำร้าย แล้วมาถึงพริม หากต้อง...เป็นผู้รับใช้ใกล้ชิดฝ่าบาทอีก ต่อให้ฝ่าบาทไม่รังเกียจ แต่ข้าพระองค์ก็รังเกียจตัวเองยิ่งนัก ในเมื่อฝ่าบาทแตะต้องข้าพระองค์ไม่ได้ ก็ขอให้โปรด...ส่งข้าพระองค์ไปประตูหน้าด่านที่อยู่ใกล้เมืองบาสก์เถิด"

พระราชากลับประทับยืน
"ข้าจะกลับไปพระตำหนัก"
ต้นห้องเก้าได้แต่ลุกขึ้นแล้วก้าวเท้าตามเสด็จมาเงียบๆ
ทุกก้าวพระบาทที่มั่นคงเดินนำไปข้างหน้า โคมไฟ 2 ข้างทางที่จุดห่างกันเป็นระยะ สายลมเย็นพัดพากลิ่นหอมของไอฝน ผสานกลิ่นหอมของดอกไม้กลางคืน เสียงเพลงเงียบลงไปแล้ว
ผู้ที่ก้าวนำไปข้างหน้า หันกลับมาจับมือที่แนบอยู่ข้างลำตัว แล้วเดินจับมือไปพร้อมกัน

"เรื่องบางอย่างควรเก็บไว้ในใจตลอดกาล"

ต้นห้องเก้าเพียงพยักหน้า ไม่ได้พยายามสลัดมือออก เพียงเดินเคียงข้างกันไปเงียบ ๆ

ต่างคนต่างก็รู้ดี

พระราชาฟารัคพอใจอาเก้ามาตั้งแต่แรกที่ราชองครักษ์บาดา และองครักษ์รอมพามารายงานตัว แต่พระองค์ปฏิเสธทั้งพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะยอมรับเรื่องนี้มาตลอด
ถึงได้ไม่พอใจ ไม่เคยพอใจ ในทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับอาเก้า
และโทษตนเองมาตลอดเช่นกัน

อาเก้า องครักษ์เก้า มาจนถึงต้นห้องเก้าในวันนี้ มิเคยมีความรู้สึกพิเศษให้กับพระราชาฟารัค และแม้จะเคยมีใจให้กับแม่ทัพเชมัล แต่ในวันนี้ก็เหลือเพียงความภักดี
เมื่อผนวกกับนิสัยที่มักปฏิบัติตามคำสั่ง มิเคยคิดหรือตัดสินใจด้วยตนเอง จึงกลายเป็นผู้ที่หัวใจว่างเปล่า....ไม่รัก แต่ก็ไม่ได้เกลียดผู้ใด
คล้ายพร้อมที่จะมีรัก
แต่ก็ไม่มีรัก....

หรือมิใช่....
หรือที่คิดมาตลอด บอกกับตนเองมาตลอดมามันมิใช่เลย....

ในห้องที่ประทับ ต้นห้องเก้าเตรียมน้ำอุ่นให้ทรงสรงน้ำ แล้วมาจัดพระที่ เมื่อเสด็จกลับออกมาโดยสวมเพียงเสื้อคลุม ต้นห้องเก้าจึงจะล่าถอยออกมา แต่ฝ่ามือใหญ่แตะที่ปลายคางให้หันมาหา
ไม่มีคำกล่าวใด เพราะทุกคำที่จะกล่าวออกมาล้วนแต่นำมาซึ่งความลำบากใจ

เหตุใดจึงมิเคยพอใจในทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่าย
เหตุใดต้องอยากรับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับอีกฝ่าย
เหตุใดต้องยกเหตุผลมากมายมาอ้างเพื่อที่จะอยู่ให้ห่างกัน แล้วก็กลับรู้สึกอ้างว้างยิ่งนัก

เพียงแค่อยู่ใกล้กัน เหตุใดจึงยากยิ่งนัก

"เจ้าสัญญาไว้ว่า เมื่อกลับมาจะยอมรับการลงโทษโดยไม่เกี่ยงงอน"
ต้นห้องเก้าพยักหน้า
"ข้าเพียง....ต้องการให้เจ้ายอมรับว่า....ข้า...มิใช่คนดีนัก ข้า..ยกหัวใจให้กับคนที่ไม่สมควรให้ใจ และไม่ว่าจะทำอย่างไร ก็ไม่อาจเอามันกลับมาได้ ข้าพยายามแล้ว แต่ทำไม่ได้"

(ต่อ)

[MyTeaMeJive]

(ต่อ)

เมื่อก้าวพระบาทเข้ามาใกล้ ต้นห้องเก้าก็ก้าวถอย มือใหญ่รั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด จูบเน้นหนักที่ริมฝีปาก ต้นห้องเก้าพยายามผลักเอว ดันไหล่ของอีกฝ่าย แต่ไม่มีผลใด ในทางตรงข้ามมือใหญ่ที่โอบกอดอยู่กลับถอดสายรัดเอวออก
รสจูบเร่าร้อนรุนแรง ความต้องการที่บดเบียดอยู่ที่หน้าท้อง พาให้อีกคนหายใจติดขัด ความต้องการก่อตัวขึ้นภายใน

"ขอโทษ ที่ข้าเป็นคนไม่ดี"
ขอบตาสวยร้อนผ่าว เมื่อถูกจูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง หยาดน้ำตาก็ไหลริน
เครื่องแบบหนาหนักร่วงหล่นลงอยู่แทบเท้า ร่างกายผอมบางที่แข็งแกร่งถูกยกอุ้มจนเท้าไม่แตะพื้น แผ่นหลังสัมผัสพระที่ ริมฝีปาก และฝ่ามือที่สัมผัสไปทั่วตัว
เสียงครางผสานเสียงสะอื้นแผ่วเบาเจืออยู่ในห้องนอน ดวงตาคู่สวยเจือน้ำตามองอกหนาแล้วต้องหันไปมองทางอื่นเพื่อซ่อนความในใจ ไม่ว่าสมองจะคิดสรรหาคำมากมายมาปฏิเสธ แต่ใจนี้กลับเต้นแรง ร่างกายนี้กลับยินดีเมื่อถูกกอดรัด สัมผัสจากฝ่ามือช่างร้อนผ่าว ริมฝีปากที่กดจูบยอดอกช่างหวามไหว
ภายในร่างกายปั่นป่วน ทั้งรุ่มร้อน และต้องการมากขึ้นจนละอายตนเอง
ร่างกายผอมบางแอ่นโค้งเมื่อปลายนิ้วที่สอดเข้าสู่ช่องทาง แตะสัมผัสจุดอ่อนไหว แก่นกายแข็งตึงปล่อยหยดน้ำใส
ผ่อนลมหายใจออกตามนิ้วมือใหญ่ที่ถอนออก แต่กลับผวาจิกเล็บลงกับแผ่นหลังกว้าง เมื่อความแข็งแกร่งเบียดแทรกเข้าหา ความเจ็บแปลบเสียดแทง ยิ่งสะกดเสียงกรีดร้อง น้ำตายิ่งพาลไหลเอื่อย

ริมฝีปากหนาก้มลงจูบซับน้ำตา ร่างกายที่มีเม็ดเหงื่อผุดพราว ท่ามกลางแสงเทียนช่างงดงาม เปิดขาแข็งแรงออกกว้าง ขณะที่กดความต้องการเข้าหาช้าๆ ความรู้สึกคับแน่น ยิ่งทำให้ความต้องการเพิ่มสูงขึ้นจนไม่อยากรั้งรอ เสียงอ่อนหวานผ่านริมฝีปากบางดั่งเชิญชวนให้จูบย้ำ
คนในอ้อมแขนตอบรับจูบด้วยต้องการให้จูบนี้บดบังความเจ็บจากการสอดใส่ เมื่ออีกคนหยุดนิ่ง มือที่จับแขนอยู่ก็กลับเพิ่มแรงบีบ ดวงตาที่วาววับด้วยหยาดน้ำมองสบตาเปี่ยมไปด้วยคำร้องขอ
ขยับสะโพกช้าๆ แล้วค่อยเร่งเร้า ยิ่งเร่งเร้าร่างกายที่ถูกกอดก็ยิ่งร้อนขึ้น

....มิเคยเป็นเช่นนี้ มิเคยต้องการมากขนาดนี้ ที่เคยรับใช้แม่ทัพเชมัล มิเคยทำให้เกิดความรู้สึกต้องการมากมายถึงเพียงนี้...
....ความรู้สึกนี้ย่อมมิใช่เกิดจากการทำตามหน้าที่ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้....
....เหตุใด สมองกับหัวใจจึงทำงานตรงข้ามกัน....
....ทั้งที่เสียงในสมองร้องเตือนอยู่เสมอ ว่านี่คือบุคคลต้องห้าม แต่หัวใจกลับยิ่งร่ำร้องต้องการ ร่างกายยิ่งเร่าร้อน....

มือผอมประคองใบหน้าคมเข้มของพระราชาฟารัค ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลอ
...ข้านี่ช่างโง่งมยิ่งนัก...

"จูบข้า"
.....จูบข้า และรักข้า มีเพียงที่นี่เท่านั้นที่ข้าจะเป็นของท่านได้โดยไม่รู้สึกผิดต่อผู้ใด ไม่ว่าเรื่องราวร้ายแรงใดที่เคยเกิดขึ้นกับข้า ล้วนคือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และข้าไม่เคยคิดโทษท่านเลยสักครั้ง นับจากนี้ ข้าคือคนของท่าน.....ทั้งกาย ใจ และวิญญาณของข้า เป็นของท่านแล้ว....
......คนที่มองหา ที่แท้อยู่เบื้องหน้าของข้านี่เอง...


"อาเก้า"
ยามเห็นหน้าก็คิดว่าใช่
ยามพูดคุยก็เชื่อว่าใช่
ยามที่เป็นหนึ่งเดียวกัน....ทุกสิ่งทุกอย่างบอกว่า คือคนนี้เอง....
......ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป เพียงแค่อยากให้เจ้ามีความสุข ทั้งที่ใจของข้าทรมานยิ่งนัก แต่นับจากนี้ เจ้าคือคนของข้า ไม่ว่าใครก็อย่าได้หมายว่าจะแตะต้องเจ้าได้อีก...

กล้ามเนื้อแข็งแรงที่กอดรัด จนถึงหยาดเหงื่อที่ไรผมระหน้าผาก ล้วนทำให้ลุ่มหลงต้องการ กล้ามเนื้อที่ตอดรัดแก่นกายสร้างความสุขสมอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน ยิ่งความต้องการที่ยังไม่เพียงพอ ยิ่งย้ำถึงความจริงที่อยู่ในใจ
เรือนร่างงดงามยามเคลื่อนไหวตอบรับ บอกชัดเจนว่า ต่างมีใจตรงกัน...
เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงหอบหายใจ และเสียงครางที่เต็มเปี่ยมด้วยความต้องการกันและกัน จากเนิบช้ากลายเป็นเร่งเร้า ร่างกายสะท้านเฮือกเมื่อก้าวไปถึงจุดสูงสุด
หลังการปลดปล่อยความต้องการในร่างกายผอมบาง พระราชาฟารัคก้มลงจูบที่ข้างหู ต้นห้องเก้าขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ทรงกอดไว้
"ต้องกลับไปแล้ว..."
"นอนพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวข้าปลุกเจ้าเอง"
ต้นห้องเก้าพยักหน้ายอมรับอย่างว่าง่าย ริมฝีปากหนาก็บดจูบซ้ำที่ริมฝีปาก นิ้วมือเกลี่ยที่ยอดอกสีแดงจัด แล้วเลื่อนลงหาสะโพกกลม
ดวงตาที่กำลังปรอยปรือคล้ายจะหลับ กลับต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อร่างกายถูกพลิกคว่ำ ความอุ่นร้อนกดเข้าหาจากเบื้องหลัง....

ยามเช้าหัวหน้าต้นห้องอามีนจะมาถวายการรับใช้เช่นเคย แต่ทหารยามหน้าพระตำหนักรีบเข้ามาขัดขวาง กระซิบถ้อยคำรายงานข้างหู หัวหน้าต้นห้องผู้ชรายิ้มกว้าง หันมาไล่มหาดเล็กที่เพิ่งเข้ามารับหน้าที่กลับไปเตรียมพระกระยาหาร รอจนหัวหน้าราชองครักษ์บาดามาถึง จึงกระซิบถ้อยคำรายงาน
รอยยิ้มของหัวหน้าราชองครักษ์ กับ หัวหน้าต้นห้องสดใสและเปี่ยมไปด้วยความสุขไม่ต่างกัน
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
เรื่องราวที่ไม่ควรกล่าวออกไปให้มากความ
ทั้งสองคนชวนกันไปรับอาหารเช้าที่ห้องอาหาร ตั้งใจว่าอีกสัก 2 ชั่วยามค่อยยกพระกระยาหารมาที่พระตำหนัก....บางทีวันนี้ หรืออาจถึงพรุ่งนี้อาจมิมีกิจการงานใดให้ต้องรับใช้
ก็เมื่อคืนนี้ พระราชาฟารัคทรงรับพระสนมพระองค์ใหม่มิใช่หรือ.

..จบตอนพิเศษ..

แท้จริงแล้วตอนนี้อยู้ในเรื่อง เป็นเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นในปีถัดมา หลังชนะเมืองเหนือ แต่ช่วงเวลาที่ทิ้งห่างนานเกินไป จะยกออกไปก็เสียดาย ตอนนี้จึงกลายมาเป็นตอนพิเศษ
พี่ไจฟ์มีหลักการอย่างหนักแน่นว่า การบังคับข่มขืน ไม่ใช่ความรัก ดังนั้นไม่ว่านาซิมจะลงมือต่อเก้าด้วยเหตุผลใดก็ตาม เขาสอบตกไปตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะผมเป็นคนชอบแอบอ่านก่อน ผมก็เชียร์นาซิมมาตลอด เพราะคิดอยู่ตลอดว่า ไม่มีทางเป็นพระราชาฟารัค แต่เพราะพี่ไจฟ์มีหลักการอีกข้อหนึ่งว่า การมีความสัมพันธ์กับบุคคลอื่นที่ไม่ใช่คู่ของตนไม่ว่าจะในกรณีใดๆ ก็ตามถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ผมจึงเชื่อว่า สุดท้ายแล้วเก้าจะโสด หรือไม่ก็ต้องไปอยู่เมืองบาศก์ เพราะลักษณะเกียร์ว่างของพระราชาเมืองบาศก์นี่แหละ ที่พี่ไจฟ์มักเทส้มลงไปทั้งเข่ง
แต่สุดท้ายที่่คิดมาผิดหมดทุกข้อ เมื่อเขาบอกว่า "ถ้าไม่รักก็ไม่เข้าไปวุ่นวายหรอก บอกมาทั้งเรื่องทำไมมองไม่เห็น" แล้วเขาก็เขียนตอนนี้มา แล้วก็นั่งมองหน้าจอคอมพ์ แล้วก็หันมาบอกว่า ยกไปตอนพิเศษดีกว่า <<< ดังนั้นตอนนี้ จึงเป็นเขาล้วนๆ ที่เขียน ไม่มีผมเขียนแม้แต่คำเดียว
ขอบคุณที่กรุณาติดตาม แสดงความเห็น ให้คำแนะนำ ให้กำลังใจ และแวะมาอ่านเรื่องที่เขียน จะมาช้ามาเร็ว ขอขอบคุณจากใจเราทั้ง 2 คน

ขอบคุณมากครับ

JiveTea

[river]

ใครๆก็เอาใจช่วยนะ

[must]

สมใจอิฉัน ถูกใจอิช้อย จริงๆ ในที่สุดสิ่งที่ปรารถนามาตลอดก็เป็นจริงสักที ฮ่าๆๆๆๆ
พระราชาฟารัคและต้นห้องเก้า เหมาะสมกันเป็นที่สุด อยากอ่านคู่นี้ต่อ ทำไงดีหนอ

[nin@]

  กรี๊ดกร๊าดดดดด...ดีใจที่ในที่สุดเก้าก็มีคู่เป็นของตัวเอง ถึงจะต้องอยู่ในฐานะที่ไม่เปิดเผย แต่ก็ไม่ได้แห้งเหี่ยวหัวใจอีกแล้ว อ่านแล้วฟิน อิอิ คืนรับพระสนมคนที่สอง แต่พระราชากลับขลุกอยู่กับอาเก้าตลอดคืน แถมยังมีกองเชียร์แอบๆ คอยเอาใจช่วยด้วย  นี่คือความล้มเหลวของเพศหญิงหรือไรเนี่ย...555+

กว่าจะได้แง้มประตูหัวใจออกมาจ๊ะเอ๋กัน ก็เป็นตอนสุดท้ายซะแล้ว แต่ดีใจจริงๆค่ะ ที่คุณไจฟ์ยินยอมให้อาเก้ามีคนที่ตัวเองรัก และได้ถูกรักอย่างแท้จริง 

[alternative]

รอเวลานี้มานานเหลือเกิน

เวลาที่เก้าได้เป็นที่รัก ได้รัก อย่างที่ตรงใจจริง ๆ 

ขอบคุณนะ

[twinmonkey0311]

ถึงจะเปิดเผยไม่ได้ แต่ก็น่าจะสมหวังในรักแล้วนะสำหรับพระราชากับอาเก้า

[noteno]

 
ตบเข่าดังฉาดดด...มันต้องอย่างงี้ซิคะ

 

[dekying kukkig]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  
ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เม้นไรต่อดี
ไม่ใช่แค่เราที่รอคอย เห็นได้ชัดฝั่งราชองครักษ์ทั้งหลายก็ลุ้นและรอไปเหมือนเราซะนี่ 55555555555555

ตอนพิเศษนี้มันไม่หวานเหมือนคู่พี่เชกับน้องเม่ย แต่มันปริ่มมากกกกกกกกกกกก 
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งอาเก้าไว้กลางทางค่ะ ไม่ว่าจะมาในตอนพิเศษหรือในตอนปกติแค่นี้ก็ >>> 

      JiveTea ค่ะ

[Nathi]

ยิ้มไม่หุบ หุบปากไม่ลงจริงๆ ในที่สุดความรักที่คอยแต่ผลักไสเพราะคิดว่ารักไม่ได้กลับได้สมหวังสักที มีความสุขมากๆนะพระราชา เก้าก็ด้วยเจอแล้วนะ ความรักที่ตามหา

อ่านตอนนี้แล้วปริ่มมากกก น้ำตาจิไหล ขอบคุณน้ำชากับไจฟ์มากกก

[B52]

ได้พบเจอความสุขกันทั้งคู่แล้วใช่หม 

[ka[ze]na]

อยากกรี๊ดให้จอแตก ว่าแล้ว~~~ มันต้องมีอะไร อ๊ากๆๆๆ

[nekko]

ดีใจมากๆๆๆๆๆที่เก้าได้มีความสุข สมหวัง

 ขอบคุณ คุณไจฟ์น้องที 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

ยินดีกับอาเก้าที่ได้เจอคนที่ใช่สักทีนะ 

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งกับหลักการของคุณไจฟ์นะคะ
"การบังคับข่มขืน ไม่ใช่ความรัก" และ "การมีความสัมพันธ์กับบุคคลอื่น
ที่ไม่ใช่คู่ของตน ไม่ว่าจะในกรณีใดๆ ก็ตามถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง" 
ปัญหาสังคมที่ยุ่งเหยิงในชีวิตจริง จะลดลงมากเลยนะ
 

[fangkao]

ไจฟ์เจ้าทำข้าสอบตกตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง  เห็นด้วยกับเรื่อง การข่มขืนมันไม่ได้เกิดจากความรัก อาเก้าจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่า เป็นสนมองค์ใหม่น่ะ 555

[natalee22]

ดีใจกับอาเก้า ในที่สุดก็เปิดใจ(จริงๆน่าจะรู้ใจมากกว่า)ตัวเองเสียที
ต่อจากนี้ขอให้มีความสุขมากๆนะ ทั้งอาเก้าทั้งพระราชาฟารัคเลย เย้ๆๆๆ

[mystery Y]

อาเก้าผู้อาภัพกับพระราชาสุดซึนในที่สุดก็ลงเอยกัน ปรบมือรัวๆ:)

[gayraygirl]

ต่อไปนี้เก้าก็คงมีความสุขสักที

[Lovetree]

เราเป็นแฟนคลับของอาเก้าด้วยคน 
รู้สึกดีใจมากๆที่เห็นอาเก้ามีความสุข   
มีคนที่จะดูแลและปกป้องอาเก้าของเราเป็นถึงพระราชาเลย  ดีใจและมีความสุขไปด้วยจริงๆ
ขอบคุณ คุณไจฟ์และคุณที มากๆนะคะ 

[why yyy]

ขอบคุณ:)

[Peung002]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษของเก้านะคะ

เราแอบเชียร์พระราชาฟารัคอยู่ในใจอยู่แล้ว แล้วมาแน่ใจตอนที่เก้าขอขัดคำสั่งไปเมืองเหนือ แม้จะไม่สามรถเปิดเผยได้ แต่เราเชื่อว่าฟารัคจะดูแลเก้าอย่างดีแน่ๆ 

[aehJTS]

ว๊ายยยยยย....อยากจะบ้าตาย
สมใจแล้วอาเก้ามีความสุขแล้วฮิ้วววว...
แอบเชียรมานานมากกก..คิดว่าน่าจะใช่แต่ไม่กล้าแสดงออก
เพราะนิยายของบ้านนี้คาดเดาแล้วพลิกคว่ำพลิกหงาย
แต่ความนี้โดนนนน...

  ค่ะ

[Wendy]

ชอบอาเม่ย น้องน่ารักมาก ตอนพูดเปิดใจกับท่านแม่ทัพทำเราน้ำตาซึมไปด้วยเลยค่ะ สงสารน้อง ท่านแม่ทัพเชมัลดูแลน้องดีมาก ขี้อิจฉามาก อิอิ
คนที่น่าสงสารกว่าเก้าคือพระราชาฟารัค แต่สุดท้ายในตอนพิเศษก็ดีใจกับทั้งคู่ที่สมหวัง
ขอบคุณคุณไจฟ์กับคุณน้ำชาที่แต่งเรื่องสนุกๆ ให้อ่านเสมอนะคะ