หัวข้อ: "All of Me"

[dekying kukkig]

....ให้รักนำพา สุขที่สุด  และจะรอคอยให้ทุกคู่มาอีกเรื่อยๆ เช่นเดิม 

[Nathi]

มาตามหาตอนพิเศษ อิๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ Brothers

พระราชาฟารัคแห่งเมืองวัน เป็นผู้ที่มีความเชื่อมั่นในตนเอง เป็นผู้ที่มีความจริงจัง และเมื่อตัดสินใจแล้วจะไม่เปลี่ยนพระทัยไม่ว่าจะเกิดเหตุใดขึ้นก็ตาม
นั่นเป็นคำกล่าวสรุปที่ตรงข้ามกับความจริงอย่างสิ้นเชิง!
เพราะแท้ที่จริงแล้ว พระราชาฟารัคมองทุกสิ่งเป็นเกมการวางแผน วางพระองค์ไว้ในฐานะผู้ควบคุม แล้วก็รอชมว่าเรื่องราวจะดำเนินไปอย่างไรด้วยความสนุกสนานอย่างยิ่ง
แต่หากเป็นเรื่องของผู้ใกล้ชิด พระองค์จะเห็นเป็นเรื่องสำคัญกว่าสิ่งใด และยิ่งเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญ การตัดสินพระทัยกลับห่วงหน้าพะวงหลังลังเลอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องของแม่ทัพเชมัล พระอนุชาองค์เล็ก
ก็ทั้งที่มีทัพเมืองเหนือคุกคาม แทนที่จะออกคำสั่งบังคับให้แม่ทัพเชมัลเร่งลงมือ ก็กลับรีรอถ่วงเวลา ครั้นพอไปหาแม่ทัพเชมัลจนถึงเกาะห่างไกล ก็ยังไม่ขอให้กลับมาพร้อมกัน เมื่อแม่ทัพกลับมาแล้วก็ยังพระทัยเย็น รอให้แม่ทัพเชมัลคลี่คลายความกังวลใจ ไปตามหา ทำความเข้าใจกับอาเม่ยอีกนานนับเดือน
นอกจากนี้ยังหลีกเลี่ยงการจัดการกับพระชายาทั้งที่รู้ดีว่ากระทำความผิดร้ายแรง
และต่อให้สามารถใช้พระราชอำนาจบังคับเจ้าชายฮัมซา แต่ก็ยังเลือกที่จะตามใจ ยอมให้ติดตามพระปัยกาผู้เฒ่าดินเดินทางและฝึกวิชา ทั้งที่ในพระทัยมีแต่ความผิดหวัง

เมื่อพระสนมองค์แรกให้กำเนิดพระโอรส สิ่งแรกที่พระราชาฟารัคทำก็คือ ให้พระชายาและพระสนมองค์รองที่กำลังตั้งครรภ์อยู่เสด็จไปดูพระโอรสก่อน จากนั้นพระองค์จึงเสด็จไปเยี่ยม  และรับสั่งแรกเมื่ออุ้มพระโอรสแรกเกิดในอ้อมแขนก็คือ
"นี่คือบุตรของพวกเรา ขอให้พระชายาสั่งสอนอบรมให้เป็นคนดี เช่นเดียวกับที่เลี้ยงดูฮัมซา ให้เป็นผู้ที่มีความกตัญญูต่อบรรพบุรุษ" จากนั้นจึงเป็นคำอวยพรของผู้ครองเวทย์ขาว ที่ทุกคำกล่าวคือวาจาศักดิ์สิทธิ์

รับสั่งนี้คือการพระราชทานพระโอรสที่กำเนิดจากพระสนมผู้ได้รับพระราชทานจากเมืองบาสก์ให้กับพระชายา ผู้ที่ทุกคนต่างทราบดีว่า เคยมุ่งร้ายต่อพระราชาฟารัคอย่างไร
ความไว้วางพระทัยของพระราชาฟารัค ที่มีต่อพระชายากลับทำให้พระชายารู้สึกคลางแคลงใจ ในแบบของคนที่รู้ตัวดีว่าสิ่งที่ทำลงไปมิใช่เรื่องดี

เมื่อพระราชดำเนินกลับออกมาจากพระตำหนักหลังเล็กด้วยกัน พระชายาจึงขอเวลาส่วนพระองค์ในการพูดคุย พระสนมองค์รองจึงถวายการเคารพแล้วเสด็จแยกไปก่อน
"ฮัมซาติดต่อมาถึงฝ่าบาทบ้างหรือไม่"
นอกจากเรื่องของพระโอรสฮัมซาแล้ว ทั้งสองพระองค์ก็แทบไม่รู้ว่าจะสนทนากันด้วยเรื่องใดอีก

หัตถ์หนาที่จับหัตถ์ผอมบางยังคงสร้างความอบอุ่นให้มิเปลี่ยนแปลง "อย่าใช้เวทย์ขาวกับหม่อมฉัน" สุรเสียงสั่นเครือเมื่อกล่าวคำ
"เจ้าเป็นผู้ที่สมควรได้รับการรักษามากที่สุด"
"ฝ่าบาทเอาชนะความเกลียดชังที่หม่อมฉันมีต่อฝ่าบาทไม่ได้หรอก หม่อมฉันเพียงอยากรู้เรื่องลูก"
พระราชาฟารัคเพียงแย้มสรวลอ่อนโยน "ก็มิเป็นไร" จากนั้นจึงรับสั่งต่อ "ฮัมซาไม่ได้ติดต่อพี่มานานกว่า 1 เดือนแล้ว"
พระชายาพยักหน้า ขณะที่พยายามจะดึงหัตถ์ออก แต่พระราชาฟารัครั้งไว้
"พูดคุยกันเพียงมิกี่คำ ก็จะกลับไปแล้วหรือ"
พระชายาหันไปมองทางอื่น พระราชาจึงชวนสนทนาต่อ
"เป็นห่วงฮัมซาหรือ"
พระชายามิได้หันกลับมามอง "ที่ฮัมซาตัดสินใจเช่นนั้น ก็เพราะหม่อมฉันเอง"
"เขากล่าวโทษที่พี่ไม่เด็ดขาด เราต่างก็เป็นพ่อแม่ที่ไม่ได้ความ" มือที่จับอยู่กระชับแน่นขึ้น "ที่ฮัมซาเป็นคนดี มีความตั้งใจที่ดีก็เพราะเจ้าเป็นผู้เลี้ยงดู พี่จึงเชื่อว่า เจ้าจะดูแลลูกของพวกเราอีกคนหนึ่งได้ดีเช่นเดียวกัน"
พระชายาหันมามองพระราชาฟารัคเต็มตา คำกล่าวยอมรับตรงกับใจ มิใช่เพราะเวทย์ใดๆ "ที่เขาเป็นคนดีนั่นเพราะฝ่าบาทมิใช่หม่อมฉัน ฝ่าบาทรู้ดีว่า หม่อมฉันสอนให้เขาแข็งแกร่งเหนือกว่าเชมัล เพราะระแวงว่าฝ่าบาทจะมอบบัลลังก์ให้เชมัล สุดท้ายฮัมซาก็เลือกที่จะหันหลังให้ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นการตัดสินใจเดินออกจากคำสอนของหม่อมฉันอย่างเด็ดขาด" ดวงเนตรที่มองมาเต็มไปด้วยความปวดร้าว "จนถึงตอนนี้ หม่อมฉันก็ยังเชื่อมั่นว่า เมื่อเทียบกับฝ่าบาทแล้ว หม่อมฉันมีความสามารถในการตัดสินใจดีกว่าฝ่าบาท และหม่อมฉันจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อให้ฮัมซากลับมาเป็นรัชทายาท เมื่อถึงตอนนั้น หม่อมฉันจะมิได้อยู่แต่เพียงส่วนในอีกต่อไป"
"เจ้าบังคับฮัมซาไม่ได้หรอก"
"ได้สิเพคะ"
"เราเป็นพ่อแม่ของเขา ให้กำเนิดเขาก็จริง แต่มิใช่เจ้าของชีวิต"

พระสุรเสียงอ่อนโยน เนิบช้า สะกดความร้อนที่แผดเผาใจ จนคล้ายจะร่ำไห้อยู่ทุกขณะ แต่จู่ๆ ความรู้สึกนั้นก็จางลง เมื่อหันไปมองตามพระเนตรของพระราชาฟารัค ที่หันไปยิ้มทักทายแม่ทัพเชมัล แม่ทัพนาซิมและเจ้าชายน้อยดาริม ที่เพิ่งเดินผ่านประตูเขตพระราชฐานส่วนใน
ทั้งสามคนต่างช่วยกันถือกล่องของขวัญมากมายมาด้วย คาดว่าจะนำมารับขวัญพระโอรสที่เพิ่งถือกำเนิด

"เชมัลกับนาซิมมารับขวัญหลาน เจ้าพาพวกเขาไปรับลูกเถิด"
"แล้วฝ่าบาทเล่าเพคะ"
"ที่นี่คือส่วนใน เป็นเขตปกครองของเจ้ามิใช่หรือ"
หยาดน้ำตาเอ่อท่วมดวงเนตร "หม่อมฉันเกลียดฝ่าบาทยิ่งนัก"
มืออบอุ่นเช็ดน้ำตาให้ "มิเป็นไร ข้าเข้าใจ"

เมื่อแม่ทัพเชมัลและนาซิม เดินเข้ามาใกล้พระราชาก็มีรับสั่งให้พระชายานำทั้งสามคนเข้าไปในพระตำหนัก ส่วนพระองค์เองกลับเดินตามรั้งท้าย
การเยี่ยมเยียนใช้เวลาเพียงชั่วครู่  ทั้งหมดก็กลับออกมาเพื่อให้พระสนมและพระโอรสพักผ่อน

เมื่อประทับนั่งที่ศาลาในอุทยาน มหาดเล็กก็ถวายน้ำชาอุ่นๆ
"ยังคิดว่านาซิมจะมาถึงพรุ่งนี้เสียอีก" พระราชารับสั่งพลางวางถ้วยชาลง
"คิดไว้ว่าจะมาอยู่กับลูกสักวันหนึ่งก่อนแล้วถวายของขวัญไว้ แต่พอมาถึงที่ค่ายทหาร เชมัลบอกว่าคลอดแล้ว กำลังจะเข้าวัง ก็เลยแวะไปรับดาริมแล้วมาพร้อมกัน"
"อ้าว ยังมิได้พักเลยสินะ"
"ได้พักที่ค่ายทหารแล้ว"
"คราวนี้พ่อลูกจะพากันไปเที่ยวที่ใด"
ครานี้ผู้ที่ตอบคือเจ้าชายน้อยดาริม "ไปน้ำตกนอกเมืองขอรับ ท่านลาทีฟเคยพาลาทีฟากับกระหม่อมไปพักผ่อนมาครั้งหนึ่งแล้ว"
"ครานี้ก็เลยจะไปกันสองคนพ่อลูกสินะ เจ้านำทางพ่อได้แล้วหรือ"
เจ้าชายน้อยดาริมพยักหน้าอย่างมั่นใจ
"เก่งจริง อีกไม่นานก็คงปล่อยให้ออกไปผจญภัยได้แล้ว"
เมื่อพระราชารับสั่งถึงเรื่องการผจญภัยทั้ง 3 คนพี่น้องต่างก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำให้เจ้าชายน้อยดาริมสนใจซักถาม เรื่องเล่าส่วนใหญ่ไม่ได้สร้างความประหลาดใจแก่เหล่าราชองครักษ์ที่ทำหน้าที่อยู่โดยรอบ
 
เมื่อพระราชาฟารัคคือผู้วางแผน แม่ทัพนาซิมคือผู้ทำหน้าที่เฝ้าระวังและคอยเสริมแม่ทัพเชมัลที่เป็นผู้ฝ่ากับดักเข้าไปจัดการ

องครักษ์ซันคนอารมณ์ดีหันไปกระซิบกับราชองครักษ์มีอาเบาๆ
"เป็นอุปนิสัยติดตัวยากที่จะแก้ไขจริงๆ"
ราชองครักษ์มีอาที่ปกติเป็นคนยิ้มยากยังอดไม่ได้ที่จะเห็นพ้อง

ถึงยามบ่าย หัวหน้าต้นห้องอามีนเข้ามาทูลถามว่าจะรับเครื่องเสวยที่ใด พระราชาฟารัคจึงชักชวนแม่ทัพทั้ง 2 คนกลับไปที่พระตำหนักหลังใหญ่ด้วยกัน แต่แม่ทัพนาซิมขอตัวเพราะต้องกลับไปเตรียมตัวพาเจ้าชายน้อยดาริมออกเดินทาง ส่วนแม่ทัพเชมัลก็ต้องการกลับไปกินอาหารค่ำกับอาเม่ย
แม่ทัพนาซิมหันไปเรียกนางข้าหลวงพี่เลี้ยงที่ดูแลเจ้าชายดาริม ช่วยพาเจ้าชายออกไปรอด้านนอก เพราะตนเองยังมีเรื่องที่ต้องการทูลถามพระราชาฟารัค และแม่ทัพเชมัลก่อน
เมื่อเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว บรรดาราชองครักษ์ฺ และองครักษ์ ถึงเดินห่างออกมาอีกหลายก้าว

"ข้ารู้ว่า ข้าลุ่มหลงงมงายมิเลิกรา เพียงแต่มีเรื่องที่สงสัย" แม่ทัพนาซิมเริ่มเรื่อง "เมื่อครู่ตอนที่ไปหาเชมัลที่ค่ายทหาร ข้าพบอาเก้ายังทำงานหนังสืออยู่ที่นั่น แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป ที่จริงเขาก็ดูต่างจากก่อนหน้านี้ แต่ครานี้กลับดูคล้าย.....เขากำลังมีความรัก"
แม่ทัพเชมัลเพียงเลิกคิ้วขึ้นสูง สีหน้าท่าทางบ่งบอกว่าเป็นคนนอกอย่างชัดเจน ขณะที่พระราชาฟารัคขยับพระองค์นั่งตัวตรง

แม่ทัพนาซิมมองพระราชาฟารัคแล้วหันไปมองแม่ทัพเชมัล จากนั้นก็กลับมาที่พระราชาฟารัคอีกครั้ง
ดวงตาที่คล้ายดูหมิ่นผู้อื่นอยู่เสมอแต่เวลานี้กลับแดงก่ำ เมื่อต้องสะกดความรู้สึกผิดหวังที่ท่วมหัวใจ

"เห็นเขายังทำงานให้กับเชมัล คิดว่าเพราะว่ายังมีใจให้เชมัล มิคิดว่าจะเป็นฝ่าบาท"
"นาซิม" พระราชารับสั่งด้วยความรู้สึกผิดเช่นกัน
แม่ทัพนาซิมยกมือที่เริ่มสั่น "มิมีอันใด นี่เป็น เป็นเรื่องของเขากับฝ่าบาท" เมื่อเริ่มกล่าวคำ แม่ทัพเมืองหน้าด่านก็ต้องการกล่าวความในใจ "เขาดูผ่อนคลาย ไม่ได้ระวังท่าทีเวลาที่พูดคุยกันอย่างที่ผ่านมา ก็คิดในใจว่า เขาคงพบคนที่เขารอคอยแล้ว จึงถามไปว่า คนผู้นั้นเป็นผู้ใด เขาก็แค่ยิ้ม มิได้กล่าวคำใด แต่มิเคยคิดว่าจะเป็นฝ่าบาท"

แม่ทัพนาซิมมิได้ถามว่ามีความรักหรือไม่ หรือคบหาอยู่กับใคร เพียงใช้คำเจาะจงลงไปว่า คนผู้นั้นเป็นผู้ใดแล้วได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้ม จึงมิกล้าซักถามต่อ 

"นาซิม"
ท่าทีของแม่ทัพแห่งเมืองหน้าด่าน ทำให้พระราชาฟารัคเป็นกังวลอย่างยิ่ง
 
"ข้าเพียงหวังว่าเขาจะมีความสุข เมื่อได้รับรู้ว่าเขาพบคนที่เขารอคอยแล้ว ยอมรับว่าปวดใจอยู่บ้าง แต่ก็ดีแล้ว ดีแล้วที่เป็นฝ่าบาท ได้รู้เช่นนี้ก็รู้สึกว่าดีแล้ว" แม่ทัพนาซิมกล่าวย้ำ "ในแผ่นดินนี้ จะมีใครที่เหนือไปกว่าฝ่าบาท ขออำนวยพรให้แก่ท่านทั้ง 2 คน" แม่ทัพนาซิมหลับตาแน่น แล้วคุกเข่าลงถวายคำนับ "ขอให้คำมั่นว่า ข้าจะไม่ทำให้ฝ่าบาทและเขาต้องเดือดร้อน"
พระราชาฟารัครีบเข้าประคองไว้
"นาซิม เรื่องนี้มันไม่ได้รุนแรงถึงเพียงนั้น คือ......" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่พระราชาฟารัค ไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องของพระองค์เองอย่างไรดี "ขอให้ข้าได้อธิบาย"
"ข้ามิได้มีสิทธิ์อันใดในตัวเขามาตั้งแต่แรก ฝ่าบาทมิต้องอธิบายอันใด นี่ย่อมเป็นเรื่องที่ดีที่พวกท่านเปิดใจต่อกัน"
"นาซิม ข้ารู้ว่าเจ้ารักเขามาก"
"แต่เขามิเคยรักข้า" แม่ทัพนาซิมหันไปหาแม่ทัพเชมัล "ความรักของข้าคือความเห็นแก่ตัว ต้องการครอบครอง หาใช่ความรักที่ทำทุกทางเพื่อให้คนที่รักมีความสุข เชมัลเคยเตือนข้า แต่ข้าไม่เคยรับฟัง คิดแต่ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขามาเป็นของข้า คิดว่า เพราะเขาเป็นคนอ่อนโยน เชื่อฟัง หากได้ครอบครองร่างกาย ไม่นานก็จะได้ครอบครองหัวใจ ความคิดเช่นนี้มันช่างโง่งม"
พระราชาฟารัคโอบกอดพระอนุชาองค์กลาง มือใหญ่ลูบแผ่นหลังหนา

แม่ทัพนาซิม กอดตอบพระเชษฐา "มิต้องเป็นกังวลเรื่องใด ฝ่าบาทเสียสละเพื่อพวกเรามามาก ทั้งเขาเองก็มิเคยพอใจข้ามาแต่แรก นี่เป็นเรื่องที่เหมาะสมที่สุดแล้ว" เมื่อหันไปเห็นท่าทีเคร่งขรึมของแม่ทัพเชมัล ทำให้แม่ทัพนาซิมยิ่งเข้าใจเรื่องราว "ข้าคือหนึ่งในสาเหตุ ที่ทำให้ฝ่าบาทไม่อาจเปิดเผยเรื่องเก้าด้วยใช่หรือไม่" ไม่รอให้เชษฐาตอบแม่ทัพนาซิมที่มักเก็บคำพูดอยู่เสมอ ก็รีบกล่าวต่อ "หากเป็นเช่นนั้นข้าขอบพระทัย แต่ในเมื่อวันนี้ข้ารู้แล้ว ก็ขอได้โปรดอย่าได้กังวลอีกเลย"
"นาซิม เจ้ามิเป็นไรจริงหรือ" พระราชาท้วงถามขึ้น
"ข้าย่อมเป็นสิ" มาถึงตอนนี้ แม่ทัพนาซิมกลับยิ้มขำที่ไม่ว่าอย่างไรพระราชาฟารัค ก็ยังทรงคิดถึงผู้อื่นก่อนเสมอ "ข้าย่อมเสียใจ ผิดหวัง แต่นั่นมิเกี่ยวกับการที่ท่านจะกับเก้าจะดีต่อกัน"
"ย่อมต้องเกี่ยวข้อง เพราะเจ้าคือน้องชายของข้า"

"ความรักเป็นเรื่องใจของสองคนที่ตรงกัน และเมื่อมาคิดดูอีกที ฝ่าบาทพบเก้าก่อนข้า น่าจะพอใจเขามาก่อน แต่กลับต้องมาเห็นเขาอยู่กับเชมัล และถูกข้าทำร้าย นั่นต้องเป็นช่วงเวลาที่ฝ่าบาทเจ็บปวดพระทัยอย่างยิ่ง"

แม่ทัพนาซิมหันมามองพระอนุชาองค์เล็ก ที่ไม่แสดงความเห็นใดๆ
ด้วยสายตากดดันของแม่ทัพนาซิมนั้นเอง ที่ทำให้ต้องกล่าวแสดงความเห็นออกมา
"ว่าที่จริง ฝ่าบาทคือผู้ที่ตรากฎหมายระบุเรื่องผัวเดียวเมียเดียว แต่ฝ่าบาทก็รับพระสนมอีก 2 พระองค์ เพื่อการสืบทอดตำแหน่งองค์รัชทายาท เป็นการทำตามใจของพวกพระญาติและเสนาบดี ถ้าจะเปิดเผยเรื่องของเก้า จะมีใครกล้าท้วง"

"มิได้" พระราชารับสั่งอย่างเด็ดขาด เมื่อพระอนุชาทั้ง 2 พระองค์มองอย่างรอคอยคำตอบ จึงมีรับสั่งต่อ "ข้อแรก พระชายาระแวงเรื่องเก้ามานาน แล้วข้าก็ปฏิเสธมาตลอด หากรู้เข้า เขาจะเสียใจ ข้อที่สอง เก้าเคยรับใช้เชมัล แล้วก็ยังมีเรื่องของนาซิมอีก ผู้คนจะมีความเห็นกันมากมายเกี่ยวกับพวกเราสามพี่น้อง สุดท้ายเก้าจะไม่สบายใจ"

"แล้วฝ่าบาทเล่า" แม่ทัพเชมัลถามขึ้น
"ข้าทำไม"
"ฝ่าบาทต้องการอย่างไร"
"ข้าขอเพียง ในรอบหนึ่งวันที่ต้องปวดหัวกับการทำข้อตกลงมากมายแล้วได้กลับบ้าน นั่งอ่านหนังสือ หรือกินข้าวโดยที่ไม่ต้องคิดแก้ปัญหาอะไรอีกเท่านั้นเอง"

ทั้งแม่ทัพนาซิมและแม่ทัพเชมัลหันมามองหน้ากัน แล้วต่างก็เห็นพ้องโดยที่มิต้องเอ่ยคำ ซึ่งสำหรับพระราชาฟารัคแล้ว ผู้ที่จะให้บรรยากาศสงบนิ่งเช่นนั้นกลับมิใช่พระชายา หรือพระสนมทั้งสององค์ที่มีนางข้าหลวงรายล้อม
แต่ในส่วนของแม่ทัพเชมัลที่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องราวอันใด แม่ทัพนาซิมถึงกับอดไม่ได้ที่จะกล่าวคำเย้าแหย่  "ที่บ้านเจ้า เจ้าตัวเล็กขี้โวยวาย ต้องสร้างเรื่องให้ปวดหัวมากกว่าสงบนิ่ง"
พระอนุชาองค์เล็กกลับหัวเราะ "ทุกวัน เมื่อวานกลับไป ก็ร้องบอกว่าอยากกลับไปพักผ่อนหมู่บ้านเดิม ข้าก็คิดเรื่องที่จะมากราบทูลขอหยุดงาน แต่พอกินข้าวเสร็จ กลับบอกว่าไม่อยากไปแล้ว เช้านี้ตอนจะออกมาบอกว่าจะหัดดนตรีอีก"
"ก็เขาเป็นทั้งสายลม ทั้งลูกไฟ ก็วุ่นวายแบบนี้แหละ" พระราชาฟารัคอดไม่ได้ที่จะเข้าข้าง
"สนุกดีใช่ไหม" แม่ทัพนาซิมถามด้วยรอยยิ้มกว้าง
แม่ทัพเชมัลรีบพยักหน้ายอมรับ "พระราชาฟารัคกลับตำหนักจะพบความเย็น แต่สำหรับข้า เมื่อกลับบ้านจะมีแต่เรื่องให้ขบคิดและหัวเราะตลอดเวลา"

แม่ทัพนาซิมถอนหายใจหนักๆ "สักวันข้าก็จะต้องพบกับคนที่จะทำให้รู้สึกเป็นสุขยิ่งนักเมื่อได้กลับบ้านเช่นกัน"

"ให้พระราชาฟารัค จัดการให้สิ" แม่ทัพเชมัลพูดขึ้นเฉยๆ
แม่ทัพนาซิมรีบยกมือ "ขอเวลาอีกสักปี หากข้ายังหาเองไม่ได้จะรบกวนพระองค์"
พระราชาฟารัครีบยกนิ้วชี้ขึ้นฟ้า "เจ้ายกหน้าที่นี้ให้ข้าแล้วนะ ห้ามทวนคำอย่างเด็ดขาด"
"ท่านพลาดแล้ว" แม่ทัพเชมัลหันมาแกล้งแหย่แม่ทัพนาซิม เพราะเป็นที่รู้กัน ว่าพระราชาฟารัครักการจัดการเรื่องราวส่วนตัวของผู้ใกล้ชิดยิ่งนัก

"อย่ามาทำให้นาซิมไขว้เขวเชียวนะ" พระราชฟารัคอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดเจน เมื่อความรู้สึกผิดที่รบกวนในใจอยู่ตลอดเวลาเบาบางลง แขนแข็งแรงโอบไหล่พระอนุชาทั้งสองพระองค์ซ้ายขวาเข้ามาล้อม "ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น สำคัญคือ ทุกคนได้เรียนรู้ผลจากการกระทำของตนเอง"
"การตัดสินใจในเวลานั้น ล้วนคือสิ่งที่เราคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว ข้าคิดว่าดีที่สุดคือการส่งเขาให้กับเชมัล เชมัลก็คิดว่าดีที่สุดหากมีเขาอยู่ด้วยกันในเวลานั้น แต่เมื่อมิใช่ อย่างไรก็มิใช่ ส่วนคนที่ใช่จู่ๆ ก็กลับมาปรากฎตัวอยู่ข้างหน้า นาซิมเองก็เพราะคิดเช่นเดียวกันมิใช่หรือ ว่าหากมีเขาเจ้าจะมีความสุข ข้าเชื่อว่าสักวัน จะมีคนที่ใช่ปรากฎอยู่เบื้องหน้าเช่นกัน"
"ที่ผิดคือ ข้าผลักดันเขาไปเพราะไม่อยากทำผิด เชมัลผิดที่ไม่อาจรักเขาได้มากกว่านี้เพราะมีคนที่รักมากกว่าอยู่ในใจมาตลอด นาซิมก็ผิดที่คิดแต่จะครอบครอง แต่เมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว หากพวกเราจะมัวติดอยู่กับแยกแยะผิดถูกกันตลอดเวลา เราก็จะจมอยู่กับความทุกข์จากความรู้สึกผิดนั้นตลอดไป"

แต่สุดท้ายพระราชาฟารัคก็ยังทรงยอมรับอยู่ในพระทัยว่า ความรู้สึกผิดต่อแม่ทัพนาซิมนั้นไม่อาจลบล้างไปได้โดยง่าย
...เช่นเดียวกัน ...
ความรักของแม่ทัพนาซิม ต่ออาเก้าจะยังคงอยู่ ไม่ว่าในวันข้างหน้าจะเคียงคู่กับผู้ใด แต่อาเก้าจะอยู่ที่มุมหนึ่งในหัวใจของแม่ทัพนาซิมไปจวบจนลมหายใจสุดท้าย
เพียงแต่เรื่องราวความรักของพระราชากับต้นห้องเก้าคือความเป็นจริงที่ต้องยอมรับ

เมื่อต้นห้องเก้า มารับหน้าที่ต่อจากท่านหัวหน้าต้นห้องอามีน แล้วเห็นว่าพระราชาฟารัค  แม่ทัพนาซิม และแม่ทัพเชมัลยังสนทนากันอยู่ที่อุทยาน จึงแจ้งกับราชองค์รักษ์มีอาไว้ ว่าจะกลับไปเตรียมเครื่องเสวยที่พระตำหนักที่พัก แต่เดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็พบกับองค์ชายน้อยดาริมกับนางข้าหลวงผู้ทำหน้าที่พี่เลี้ยง 
หญิงสาวอายุประมาณ 20 ปีรูปร่างเล็กแต่มีข้อมือใหญ่ ใบหน้าคุ้นตา ทำให้ต้นห้องเก้าหยุดสนทนาด้วย
"เจ้ามาจากที่ใด"
"ข้าชื่อไอช่ามาจากหมู่บ้านแห่งเดียวกับท่านต้นห้องเจ้าค่ะ"
"ไอช่า" ต้นห้องเก้ายิ้มกว้างเมื่อนึกออก "คนอื่นในหมู่บ้านเป็นนักดาบ นักธนู เหตุใดเจ้าจึงเป็นนางพี่เลี้ยง"
"ท่านลาทีฟไปที่หมู่บ้านน่ะเจ้าค่ะ รับสมัครสตรีที่จะมาเป็นพี่เลี้ยงให้องค์ชายน้อย ทีแรกข้าก็ยังคิดว่า องค์ชายจะเล็กกว่านี้ มิคิดว่าสิบกว่าขวบแล้ว"
"นั่นสินะ" ต้นห้องเก้าคิดตามแล้วตัองหัวเราะเบาๆ "ท่านราชองครักษ์ลาทีฟหมอยาหรือ"
"เจ้าคะ มีอันใดหรือเจ้าคะ"
ต้นห้องเก้ายิ้มพลางส่ายหน้า "องค์ชายน้อยเกินวัยที่จะมีนางพี่เลี้ยงคอยตามใจ ติดตามทุกฝีก้าว แต่เขายังต้องมี....เอ่อ...มีผู้ที่คอยดูแลในเรื่องอื่น"
"เจ้าค่ะ" ไอช่าคาดเดาว่า เพราะนางมีฝีมือทางการต่อสู้ จึงได้รับหน้าที่พี่เลี้ยงเจ้าชายน้อยของเมืองหน้าด่าน ที่ในอนาคตก็ย่อมพัวพันอยู่กับการต่อสู้เช่นเดียวกับแม่ทัพนาซิม

ต้นห้องเก้ากลับกำลังยิ้มด้วยความชื่นชม
การที่ฝึกอาวุธต่างๆ มาตั้งแต่เล็ก ทำให้ไอช่ามีหลังตรง ท่าทีมั่นใจ แต่ก็ยังคงความอ่อนหวานในแบบหญิงสาว และความรอบรู้
...ต้องนับว่าท่านลาทีฟมีสายตาในการมองคนที่ยอดเยี่ยมผู้หนึ่งเลยทีเดียว
...ทั้งยังเจตนาไปตามหาถึงหมู่บ้านที่ต้นห้องเก้าเติบโตมา 
...แต่ท่านลาทีฟจะถึงกับเดินทางไกลไปถึงหมู่บ้าน โดยไม่มีผู้ใดสั่งการหรือ...

จนเมื่อพระราชาฟารัคเสด็จกลับมาถึงพระตำหนัก ต้นห้องเก้าก็ยังไม่สามารถหุบยิ้มได้
"เจ้าดูมีความสุขอย่างที่นาซิมบอกจริงๆ" พระราชาฟารัคยังต้องทัก
"รู้ไหมว่าข้ามีความสุขเรื่องอะไร"
"บอกมาสิ" พระราชาฟารัคยังคาดหวังว่าจะสิ่งที่ต้นห้องเก้าบอกมา จะเป็นเรื่องเดียวกับที่แม่ทัพนาซิมบอก แต่ต้นห้องเก้ากลับยิ้ม
"ไม่อ่านใจข้าหรือ"
"เวลาที่มีคนบอกให้อ่านใจ สิ่งที่อ่านได้มักเป็นเรื่องปรุงแต่งที่อีกฝ่ายอยากให้รู้ ถ้าอยากรู้ความจริงต้องลอบอ่าน"
"อ้อ......." ต้นห้องเก้าลากเสียงยาว "ลอบอ่านบ่อยไหม"
"ไม่" พระราชาฟารัค ชักเริ่มร้อนพระทัย เพราะต้นห้องเก้ามิเคยมีท่าทีแบบนี้ "มีเรื่องอันใด บอกกันมาเลยดีกว่า"
"แล้ว...." ต้นห้องเก้าหรี่ตา "จะสนุกหรือ"
ครานี้ พระราชาฟารัคร้อนพระทัยอย่างจริงจัง

...คำว่าสนุก มันคือคำที่เป็นดั่งตราสัญลักษณ์ของข้า..
...หรือว่าจะรู้แล้ว...
...รู้แล้วจริงหรือ...
...จะคิดว่าข้าชอบวางแผนการอันใดหรือไม่..
...ไม่เป็นไรกระมัง...
...ว่าแต่ เรื่องไหนกันเล่า ที่เขารู้แล้ว ข้าจะรับมือถูกไหม...
...ฯลฯ...

*-*จบตอนพิเศษ Brothers*-*

[river]

ฝีมือกามเทพฟารัคเตรียมไว้แต่เนิ่นๆแหงเลย

[nin@]

ชอบที่ต้นห้องเก้าแลดูเปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างชัดเจน กล้าที่จะแสดงความรู้สึกหลายๆอย่าง ส่วนพระราชาก็รักและอ่อนโยนกับเก้าเสมอๆ นี่คือความสุขที่เกิดจากความรักแน่นอน ^^

ส่วนแม่ทัพนาซิม ถ้าให้พระราชาเป็นผู้จัดการหาคู่ให้แล้ว ไฉนเลยจะไม่สำเร็จ อิอิอิ

ขอบคุณที่เขียนตอนพิเศษมาให้อ่านแก้คิดถึงนะคะ แต่ตอนนี้อาเม่ยไม่ได้ออกหน้าฉากเลย เค้าคิดถึง...

[must]

พระราชาฟารัคช่างเป็นพระราชาที่ขี้ห่วงเสียจริงๆ ห่วงคนนั้นคนนี้ไปทั่วเลย

ประทับใจและชื่นชมความรักความผูกพันระหว่างพี่น้องทั้งสามคนมากๆ

พระราชาผู้เจ้ากี้เจ้าการและมากด้วยแผนการ กลับต้องมาตกม้าตายพระต้นห้องเก้า ฮ่าๆ

[Nathi]

สักวันนาซิมก็จะมีความสุขเช่นเดียวกับที่เก้ากำลังมีความสุข ขอบคุณครับผม น่ารักสมกับการรอคอย

[noteno]

 

ชอบเก้าเวอร์ชั่นเเบบนี้ ดูจะมาถูกทางกับฟารัค

[alternative]

พระราชาฟารัคยังคงเป็นพี่ชายที่ดูแลทุกข์สุขของน้อง ๆ เสมอ
...แม้จะป่วนไปบ้างก็เถอะ  :laugh

ดีใจที่เห็นเก้าแสดงออกแบบนี้ เป็นตัวของตัวเอง เป็นคนช่างเย้าหยอก
เป็นมุมสงบสบายใจของฟารัค

อาเม่ย มาแค่ชื่อยังรู้สึกได้ว่า เป็นพลังงานที่เคลื่อนไหวซุกซนจริง ๆ น่ารัก

[dekying kukkig]

รักท่านฟารัคเจ้าค่ะ เพิ่มอีกคือเจ้าชายน้อยฮัมซา
(คนหนึ่งคอยแก้ปัญหาให้อยู่ใจจุดสมดุลกึ่งกลาง อีกคนแก้ปัญหาโดยเอาปัญหานั้นออกไปกับตัวเอง)

ว่าแต่เหมือนว่า.....มีคนมาปราบท่านฟารัคได้แล้วนะเจ้าคะ .... อาเก้าชนะเลิศจริงๆ ฮุฮุฮุ


จะรอตอนต่อไปนะคะ 

[mystery Y]

สามพี่น้องเคลียร์ใจกันได้ดีจริงๆ

[B52]

ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวของเก่าดูสบายๆมากขึ้น แบบว่ามันโล่งโปร่งที่ทำให้หายใจได้สะดวกขึ้น  มีความสุขจริงๆซะทีนะ

[himoru]

ทำไมรู้สึกว่าเก้าน่ารัก
คือโดยส่วนตัวก็ชอบเก้าอยู่แล้วมาอ่านตอนนี้ยิ่งน่ารัก
บรรยากาศก็ดูสดใส เก้าของเค้าาาาา

[mukmaoY]

กลัวเมียป่ะเนี่ย

[twinmonkey0311]

พระราชาเป็นกามเทพให้แม่ทัพนาซิมอีกแล้วใช่มั้ย?

[fangkao]

ทำไมอ่านตอนนี้แล้ว เก้าเหมือนน้ำชาเลย 5555555 ดีแล้วที่มีความสุข นาซิมเศร้าอยู่คนเดียว สักวันคงจะได้เจอรักที่เป็นของตัวเองนะนาซิม 

[nekko]

สักวันนาซิมต้องพบคนที่ใช่

 

[cinquain]

ชอบตอนที่พี่น้องคุยเปิดใจกัน อบอุ่นเข้าใจ
ส่วนตอนท้ายรู้สึกถึงการท้าทายจากเก้าและ
ความกระวนกระวายจากพระราชา ^^
ขอตอนของเก้ากับพระราชาอีกได้ไหมคะ 

[piggyfree]

ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ กะ น้องน้ำชา

มิตรภาพระหว่างพี่น้องนี่ดีจังเลยนะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[natsikijang]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ ทำให้อะไรๆคลี่คลายไปในทางที่สวยงาม เก้าเปิดเผยและยอมเป็นของพระราชา เชมัลกับอาเม่ยจัดพิธีแต่งงานอย่างเป็นทางการ และพระราชาพยายามหาคู่ให้แม่ทัพนาซิม เอิ่ม มีสีสันมากๆค่ะ

[aehJTS]

ท่าทางพระราชาจะทำเรื่องไว้มากมาย
แค่เก้าพูดนิดเดียวถึงขั้นดิ้น   

  ค่ะ

[Gohan]

คนอย่างพระราชาฟารัคนี่เหมาะสมแล้วที่ได้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน
ให้คะแนนเป็นพี่ชายและสามีเกียรตินิยมเหรียญทองเลย
ยกเว้นความเจ้ากี้เจ้าการนี่ล่ะ (หักคะแนน -1)
เจออาเก้ารู้ทัน ถึงกับไปไม่เป็น 55

ขอบคุณสองหนุ่มสำหรับตอนพิเศษที่น่ารักนะคะ 

[ka[ze]na]

อิอิ นานๆจะเป็พ่อกามเทพร้อนรนบ้าง 555

[Lovetree]

รู้สึกสบายใจและดีใจมากๆที่ความรักของพระราชากับอาเก้าไม่ต้องปิดบังแม่ทัพนาซิมแล้ว
อาเก้าดูมีความสุขมากจริงๆ  คงเป็นเพราะพระราชารักอาเก้าจริงๆ  เหมาะสมกันจริงๆคู่นี้
ขอบคุณมากๆนะคะ

[Peung002]

ชืานชมความรักของสามพี่น้อจังเลยค่ะ ทั้งฟารัค นาซิม และพี่เชของเรา. 55555 แม้ว่าฟารัคจะเจ้าแผนการและชอบจัดการแต่ก็เป็นไปเพราะความรักและหวังดี 
ตอนที่เก้าอยู่กับฟารัค น่ารักดีนะคะ ดูเก้ามีอีกบุคลิกนึงอย่างที่นาซิมบอกเลย ต้องขอบคุณฟารัคนะคะเนี่ย ที่ทำให้เก้าผ่อนคลายแบบนี้
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ 

[Cloudnine]

เพิ่งอ่านไป3-4ตอน อยากจะเชียร์เก้าซะเหลือเกิน ทำไมแสนดี ยอมโดนแกล้งขนาดนี้
รักก็บอกไม่ได้ ยอมรับกับใจตัวเองยังไม่ได้ ฮือๆๆๆ
น่าสงสารที่สุด ก้าววววววว
 

[gayraygirl]

พระราชาเตรียมการไว้แต่เนิ่นๆ เลยนะ

[PPink]

พี่น้องเคลียร์กันได้แบบนี้นี่ดีจัง
ปล. เก้าเวอร์ชั่นนี้น่าประทับใจที่สุดดดดดดดด

[dekying kukkig]

อาทิตย์นี้ไม่มาเหรอคะ