┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├
งวดที่ 22
ตั้งแต่เห็นข้อความแปลก ๆ โดยบังเอิญจากโทรศัพท์มือถือธัญญ์วันนั้น ภูเมศอดไม่ได้จะคอยสังเกตท่าทางเจ้าของมันอยู่เงียบ ๆ
อีกฝ่ายทำตัวเป็นปกติ หากจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็คงเป็นฝีมือการทำอาหารที่เก่งขึ้น บ่นว่าเกลียดเด็กน้อยลง (อาจเพราะขี้เกียจเถียงกับพร้อมภูมิแล้ว) และรอยยิ้มน่ามองที่เห็นบ่อยกว่าเก่า บางครั้งยังเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังตอนเล่นกับลูกชายเขาด้วย
เป็นปกติธรรมชาติจนเขาเลิกคิดเรื่องนั้นไปเอง
ทว่าสิ่งหนึ่งที่คล้ายเห็นน้อยลง แต่เมื่อสังเกตดี ๆ กลับพบว่าไม่เคยหายไปโดยแท้จริง คงเป็นแววตาเศร้าสร้อยบางครั้ง ยามเผลอที่เจ้าตัวคิดว่าไม่มีใครจับจ้องอยู่
เช่นเคย ภูเมศไม่คาดคั้นเอาคำตอบอีกเมื่อเห็นแววตาเช่นนั้น เขาเพียงแต่ทำเหมือนตนเองบังเอิญผ่านมาพบอีกฝ่ายเข้าพอดี สวมกอดอ่อนโยนจากข้างหลัง บางครั้งก็กดจมูกลงบนแก้มเบา ๆ
แรก ๆ ที่เริ่มทำอย่างนั้น ตัวเขาขัดเขินอยู่ไม่น้อย ทว่าน่าแปลกใจอย่างหนึ่ง คือคล้ายว่าธัญญ์เองก็ดูตกใจจนผิดวิสัยเช่นกัน มีบางครั้งสะดุ้งจนตัวโยน หรือไม่ก็ถองศอกมาข้างหลังจนโดนเข้าจัง ๆ หลายหน เห็นเขายืนงอตัวกุมท้องถึงกับตามขอโทษขอโพยยกใหญ่ จุกก็จุก แต่ท่าทางตื่น ๆ ตอนขอโทษดูน่ารักดีจนคิดว่าคุ้มอยู่เหมือนกัน
ผ่านไปสักสี่ห้าครั้งนั่นละ ค่อยดูคล้ายจะชินขึ้นมาบ้าง ไม่สะดุ้งเท่าไรแล้ว เขาเองจึงเพิ่งนึกได้ ว่าปกติไม่ค่อยได้กอดธัญญ์จากข้างหลังแบบไม่ให้ตั้งตัวเช่นนี้ เห็นอาการระแวดระวังเกือบตลอดเวลาแม้อยู่ในบ้าน จึงสำเหนียกตัวเองขึ้นมาว่าช่างรู้เรื่องราวเกี่ยวกับอีกฝ่ายน้อยนิดเสียจริง ก่อนนี้เคยใช้ชีวิตแบบไหนกันหนอ จึงก่อเกิดเป็นบุคลิกเช่นนี้
ในสายตาเขาช่วงแรกพบกัน ธัญญ์ดูแข็งทื่อ ทั้งสีหน้าและถ้อยคำล้วนแห้งแล้งแข็งกระด้างไปหมด แต่นับวันผ่านไปกลับพบว่าหลังเปลือกแข็งนั้นแท้จริงแล้วอ่อนไหวจนเกินกว่าจะหยิบจับโดยง่าย เขาเพียงอยากประคองไว้ด้วยสองมืออย่างทะนุถนอม ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำ ว่าสิ่งที่อยู่ในมือนั้นคืออะไร
“อีกไม่นานก็วันเกิดแล้วนี่นา?”
บ่ายวันเสาร์ที่ฝนตกไม่หยุดตั้งแต่เช้า เขาทำเปรยขึ้นลอย ๆ แล้วเนียนถามต่อ
“อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”
ถามเรื่องแบบนี้ไม่น่าเป็นการละลาบละล้วงอะไร ฝ่ายนั้นยังเคยซื้อของขวัญวันเกิดให้เขาเป็นกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ก็ใช้แทนใบเดิมที่เคยได้รับจากอดีตภรรยา ส่วนเรื่องไปรู้วันเกิดเขามาจากไหน เดาว่าคงถามเอาจากพร้อมภูมินั่นละ
สำหรับวันเกิดธัญญ์ เขาเองรู้นานแล้วตั้งแต่เห็นสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนเจ้าตัวตอนตกลงจ้างเป็นพี่เลี้ยงลูกชาย คนคนนี้เกิดวันคริสต์มาส ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงคิดว่าเหมาะทีเดียว เมื่อเห็นแล้วก็ไม่เคยลืมอีกเลย
“ไม่มีแล้ว” ธัญญ์ตอบเสียงเรียบ เหลือบมองลูกชายเขาที่ผล็อยหลับในห้องนั่งเล่นไปได้พักใหญ่ เห็นว่าเด็กน้อยยังสงบนิ่งดีค่อยเอนหลังพิงอกเขา เอียงศีรษะซบบนไหล่ กลิ่นแชมพูอ่อน ๆ ลอยเตะจมูก
เขาก้มหน้าลงไปสูดกลางกระหม่อมนั้นฟอดหนึ่ง “ไม่มีเลยหรือ”
“หรือคุณจะจับตัวเองใส่กล่องของขวัญแล้วผูกโบว์ส่งให้ผมก็ได้นะ”
“มะเหงกแน่ะ” เขาหัวเราะ “พูดเป็นเล่น”
ธัญญ์เงยขึ้นมอง ถามเสียงซื่อ “ให้ไม่ได้หรือ?”
“อย่าถามเรื่องเล่น ๆ ด้วยหน้าจริงจังอย่างนี้ได้ไหมล่ะ”
“ให้ไม่ได้จริงหรือ?” มีการถามย้ำอีกรอบ เหมือนเด็กอ้อนขอซื้อของเล่นหน้าร้าน เล่นเอาเขาเหงื่อตก
“นี่พูดจริง?”
“ผมเคยล้อเล่นด้วยหรือ?”
เขากลั้นหัวเราะไม่อยู่ ถึงกับพ่นลมหายใจพรืด “บ่อยเลยไม่ใช่เรอะ!”
“ไม่เห็นจำได้เลย”
“ทำไมจำไม่ได้ เธอเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง”
“ก็ดีเหมือนกันนะครับ”
ภูเมศขมวดคิ้ว ดุทีเล่นทีจริง “พูดอะไรน่าฟาดจริง ๆ”
“ฟาดเลย” ธัญญ์หัวเราะเสียงต่ำ เงยหน้าฉกจูบที่มุมปากเขาทีหนึ่ง “เมื่อก่อน มีคนเคยบอกว่าผมเป็นเด็กไม่ดีด้วยละ”
“เขาก็พูดถูกนะ”
“นั่นสิ”
เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม บดเคล้าริมฝีปากข้างใบหูอีกฝ่าย “ต้องลงโทษไหม?”
“แล้วแต่คุณ”
เขาอ้อมแขนจากด้านหลัง ช้อนสองมือคนข้างหน้าขึ้นมากุมไว้ในมือตัวเอง ครั้นก้มลงดูดเม้มแผ่วเบาบนกลีบปาก กลับรู้สึกถึงความร้อนจากปลายลิ้นฝ่ายนั้นที่แตะแต้มกลับมาบนปากเขา
เด็กนี่ร้ายชะมัด เป็นตัวแสบโดยแท้ ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ จูบกันแต่ละครั้งยังเงอะงะอยู่เลย
คนหนุ่มหัวไว เขาเดาไว้ว่าคงเป็นอย่างธัญญ์นี่เอง
แต่แบบนี้ก็ไม่เลวหรอก
สองมือเกาะเกี่ยว ปลายนิ้วสอดประสาน เขาลูบโคนนิ้วนางข้างซ้ายของธัญญ์ที่ยังว่างเปล่า กะขนาดอย่างคร่าว ๆ อยู่ในใจ
นึกออกแล้วว่าจะลงโทษคนดื้อในอ้อมแขนอย่างไรดี
“ได้ข่าวว่าเขาสนใจเรื่องโยกย้ายคนขึ้นมาหรือ”
ภาคีอยากจะตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ แล้วร้องว่านั่นไง! ผิดจากคาดไว้ที่ไหน! ทว่าความเป็นจริงกลับได้เพียงส่งเสียงในใจ ส่งรอยยิ้มสุภาพกลับไปให้ผู้อาวุโสกว่า
“ก็ไม่เชิงครับ”
ได้แต่ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ ทั้งที่แน่ใจว่าธเนศย่อมรู้ความเป็นไปโดยไม่ต้องถามไถ่เขาให้มากความอยู่แล้ว การเรียกมาพบเป็นระยะ บอกว่ากินข้าวเจอหน้าประสาพ่อลูก เขารู้ดีว่าล้วนแต่เป็นข้ออ้างทั้งสิ้น แม้แต่คนงานหรือบรรดาแม่บ้านยังดูออกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาดูเป็นทางการเกินกว่าพ่อลูกปกติมากนัก มื้ออาหารในลักษณะเช่นนี้ ให้ความรู้สึกประหนึ่งพวกล่าอาณานิคมเรียกผู้ปกครองเมืองขึ้นมารายงานตัวเสียมากกว่า
บรรยากาศบนโต๊ะอึมครึมขนาดนี้ อาหารรสเลิศที่พ่อครัวบรรจงปรุงจึงกร่อยไปถนัด เขาถึงกับนึกเยาะเย้ยตัวเอง เมื่อก่อนเคยอยากเข้ามาอยู่บ้านใหญ่จะตาย คิดไปว่ามีแต่ความสุขสบาย อาหารอร่อยครบสามมื้อ เงินทองก็มีใช้ไม่ขาดมือ ซึ่งก็จริงอย่างคิดนั่นละ เพียงแต่ความสัมพันธ์ซับซ้อนที่เขาไม่นึกอยากยุ่งเกี่ยวของคนบ้านนี้ทำให้นึกขยาดจนหากย้อนเวลาได้ คงไม่เอาตัวเข้ามาพัวพันให้ลำบากใจ
ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า แค่กลับมากินข้าวกับเจ้าบ้านนาน ๆ ครั้ง กลับรู้สึกอึดอัดจนอยากรีบเผ่นแน่บโดยไว วันหยุดที่ควรได้พักผ่อนแท้ ๆ ให้มาเจอบรรยากาศอย่างนี้ สู้เขาไปทำงานนอกเวลาเสียยังเครียดน้อยกว่า
“เอาเถอะ” ธเนศถอนหายใจ
เขาเผลอถอนหายใจตาม
“อย่าตามใจเขาให้มากนัก” อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเนิบ “แต่ไหนแต่ไรมา ใคร ๆ ก็คอยตามใจเขาจนเคยตัว”
“ครับ” ภาคีรับคำ แม้นึกเถียงในใจ ว่าคนตามใจธัญญ์หนักที่สุดไม่ใช่คุณธเนศเองหรอกหรือ แม้จะเป็นการตามใจในรูปแบบอันแปลกประหลาด มอบบางอย่างให้จนเกินพอดีเหมือนยัดเยียด ขณะที่ก็จำกัดบางอย่างจนเกินเหตุเช่นกัน โดยความเห็นส่วนตัวเขาแล้ว แม้จะไม่ได้เห็นด้วยเรื่องทำดื้อใส่คุณธเนศของฝ่ายนั้นเท่าไร แต่การที่ธัญญ์ทำตัวพิลึกนิด ๆ หน่อย ๆ แค่นี้ ไม่ถึงกับเตลิดหลุดโลกกู่ไม่กลับ ถือว่าน่านับถือมากแล้ว
“แล้วบริษัทเป็นไงบ้าง”
“ราบรื่นดีครับ” เขารีบคว้าโอกาสนี้ดึงกลับเรื่องงาน รายงานความเป็นไปของสถานการณ์ใต้ปกครองตัวเองให้ฟัง หลังแตกบริษัทลูกที่ยกให้เขาดูแลเต็มตัวได้ไม่นาน นับว่าผลงานเป็นที่น่าพอใจทีเดียว ตัวเองภูมิใจกับตรงนี้อยู่แล้วส่วนหนึ่ง จึงพูดไปได้เรื่อยอย่างไม่ติดขัด
ธเนศไม่ได้ขัดจังหวะ เพียงแต่รับฟังเงียบ ๆ บางครั้งก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบ ปล่อยเขาเล่าแต่ต้นจนจบ ค่อยถามขึ้นเรียบ ๆ สายตามองไกลไปที่อื่น
“คนใหม่ที่ย้ายเข้ามาล่ะ?”
ชายหนุ่มขยับตัว ยืดหลังตรง ค่อย ๆ ตอบอย่างระมัดระวัง
“ตั้งใจทำงานกันดีครับ”
“มาใหม่กี่คนหรือ?”
“ช่วงนี้สองสามคน” เขาพูดให้กำกวม ไม่ระบุจำนวนชัดเจน แม้รู้แก่ใจอยู่แล้วว่ามีสองคนเท่านั้น คนหนึ่งคือผู้ชายลูกติดที่ธัญญ์ไปอาศัยอยู่ด้วย ส่วนอีกคนเป็นพนักงานใหม่ในตำแหน่งเล็ก ๆ ที่เพิ่งรับมาเข้าทำงาน อันที่จริงไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงด้วยซ้ำ
ครั้นเหลือบมองอีกฝ่าย เห็นว่ายังไม่เปลี่ยนสีหน้า สายตายังทอดไปทางอื่น ก็พูดต่อโดยพยายามคงน้ำเสียงเป็นปกติอย่างที่สุด “สองเดือนหน้าอาจจะมีอีกสักสี่ห้าคนครับ กำลังปรับให้เหมาะสม”
“ทำไมไม่รับเข้ามาพร้อม ๆ กันเลยล่ะ” ธเนศยกขาขึ้นไขว่ห้าง เบนสายตากลับมาทางเขา จ้องตรงจนรู้สึกนั่งไม่ค่อยติด “หรือมีอะไรเร่งด่วนที่ต้องรีบรับสองสามคนที่ว่านั่นก่อน”
“ตำแหน่งว่างพอดีน่ะครับ”
“ไม่ใช่ถูกทำให้ว่างอย่างตั้งใจเพื่อจะเอาใครไปเสียบแทนหรอกหรือ?”
ภาคียิ้มเจื่อน เม็ดเหงื่อผุดบนขมับทั้งที่อากาศในห้องออกจะเย็นสบาย อยากลุกหนีไปเสียเดี๋ยวนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“จะกางปีกปกป้องอะไร ก็ควรดูกำลังของตัวเองด้วย” ฝ่ายนั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย น้ำเสียงราวกับผู้ใหญ่กำลังสั่งสอนหลักการใช้ชีวิตทั่วไป “ใจกว้างเกินกำลังถือเป็นเรื่องโง่ ไม่ประมาณตนให้ดี สุดท้ายทั้งปีกทั้งสิ่งที่ปกป้องก็ไม่เหลือ”
ลำคอเขาแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายอย่างฝืดฝืน ได้แต่รับคำอย่างไม่มีทางเลือก
“ครับ”
ฝ่ายนั้นเห็นท่าทางอ้ำอึ้งของเขาแล้ว คงเข้าใจได้ไม่ยากว่าน้ำท่วมปากถึงเพียงไหน แค่นเสียงหัวเราะอันเดาอารมณ์ไม่ได้ออกมาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ตวัดมือเบา ๆ ให้เขา
“นั่งคุยเป็นเพื่อนคนแก่นานแล้วคงจะเบื่อ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ”
หลังภาคีกลับไปได้ไม่ทันถึงชั่วโมง แขกคนใหม่ก็มาเยือนถึงหน้าบ้านหลังงาม
แม้ไม่ได้นัดกันไว้ก่อน จึงไม่มีคำสั่งจากเจ้าบ้านให้เตรียมต้อนรับ แต่เพราะช่วงหลังนี้มาบ่อยจนคุ้นหน้าคุ้นตากันดี และธเนศก็ดูสนิทสนมกับเจ้าของรถคันนี้ คนงานในบ้านจึงเปิดประตูรั้วให้โดยไม่ซักไซ้ให้วุ่นวาย
เพียงขวัญหันไปยิ้มกับบุตรสาว บอกให้เด็กน้อยหยิบขนมและของฝากที่เตรียมมาแล้วถือไว้ให้ดี
“อย่าให้ล้มคว่ำก่อนถึงมือคุณลุงธเนศนะคะ”
“แน่นอนค่ะ” เด็กหญิงเพลงพิณหัวเราะเจื้อยแจ้ว คว้าถุงของฝากจากญี่ปุ่นขึ้นมากอดไว้แนบอก เดินจูงมือคุณแม่ไปทางตัวบ้าน “คุณลุงธเนศจะตกใจไหมคะ”
“นั่นสินะ” หญิงสาวหัวเราะ แจ้งกับแม่บ้านที่ก้ม ๆ เงย ๆ ทำความสะอาดแถวหน้าประตูว่าตนเองกับลูกสาวมาพบธเนศ มีของฝากหลังกลับจากเที่ยวต่างประเทศกันสองคนแม่ลูกมาให้
“แต่โชคดีจริง ๆ เลยน้าที่อยู่บ้าน ไม่ได้บอกไว้ก่อนเสียด้วยสิ”
เพราะแต่แรกก็ไม่ได้ตั้งใจเป็นพิเศษอยู่แล้ว สองคนแม่ลูกเพียงแต่เพิ่งกลับจากไปเที่ยว ขนซื้อของฝากมามากมาย ส่วนใหญ่ไม่ได้เจาะจงผู้รับ หลังกลับมาพักผ่อนที่บ้านจนหายเหนื่อยจากการเดินทางแล้ว นึกสนุกพากันขับรถกินเที่ยว พักผ่อนไม่ไกลจากละแวกบ้านกันต่อ พลางนึกถึงผู้คนที่จะแวะทักทายพลางเอาของฝากไปส่งถึงที่ให้ด้วย และเจ้าของบ้านนี้ก็เป็นหนึ่งในผู้คนจากรายการตระเวนทักทายของทั้งสองเช่นกัน
กับธเนศนั้น พวกเขาคุยกันถูกคอใช้ได้ทีเดียว เพียงขวัญยังจำการพบกันครั้งแรกที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งได้ ตอนนั้นเธอกำลังเดือดร้อน เพราะขณะจะชำระค่าอาหารด้วยบัตรเครดิต จู่ ๆ พนักงานก็เดินกลับมาบอกว่าบัตรมีปัญหา กินก็กินไปหมดแล้ว ตอนนั้นเงินสดติดตัวมีไม่พอ เธอกำลังงงงวยกับสถานการณ์อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น สองคนแม่ลูกมองหน้ากันตาปริบ ๆ ยังไม่ทันได้ตัดสินใจลงมือแก้ไขอะไร ธเนศที่เห็นเหตุการณ์เข้าก็ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ หลังจากนั้นเธอกลับมาตรวจสอบเรื่องบัตรเครดิตอีกครั้งกลับพบว่าไม่มีปัญหา บัตรยังใช้ได้ปกติทุกประการ
แม้ทั้งแปลกใจทั้งน่าหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ได้มิตรภาพใหม่กลับมาแทนจากเหตุการณ์ที่ว่า ก็นับว่าพอทดแทนกันได้อยู่
ธเนศเป็นคนรอบรู้ ช่างสรรหาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาคุยมาเล่าได้เรื่อย ๆ สุภาพ วางตัวดี ทั้งยังเป็นมิตรกับเด็ก ไม่นานจึงสนิทสนมกันง่ายดาย กับเพลงพิณผู้เป็นบุตรสาวยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฝ่ายนั้นรู้จักเอาอกเอาใจ รู้ดีจนน่าตกใจว่าเด็กผู้หญิงจะชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง บางครั้งยังมีมารับเธอและลูกไปเที่ยวด้วยกัน จนคนรอบตัวที่รู้เห็นบางคนถึงกับแซวว่าหรือเธอจะมีรักใหม่กับเศรษฐีเข้าแล้ว
เพียงขวัญไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ยังวางตัวเป็นมิตรสหายกับอีกฝ่ายเรื่อยมา ไม่มีอะไรเกินเลย แต่บางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาสนิทสนมกันแบบไหนกันแน่
ช่างเถอะ เธอตัดสินใจโยนเรื่องนั้นทิ้งเสีย จะเป็นอย่างไรก็ช่าง ไว้เป็นเรื่องของอนาคต ทุกวันนี้สนิทสนมเป็นสหายกันถือเป็นเรื่องดีแล้ว เมื่อคิดอย่างนั้นได้ จึงคบหาอีกฝ่ายด้วยความปลอดโปร่งใจเรื่อยมา
ครั้งนี้มาหาถึงบ้านโดยไม่ได้บอกกล่าว นอกจากธเนศจะให้การต้อนรับอย่างดีโดยไม่ตกอกตกใจแล้ว ยังพูดคุยกันถูกคอเช่นเคย โดยเฉพาะกับลูกสาวที่เจื้อยแจ้วไม่หยุดถึงสวนสนุกที่โตเกียวดิสนีย์แลนด์ว่าน่าตื่นเต้นแค่ไหน ตื่นตาตื่นใจกับใบไม้ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงสดเต็มต้นอย่างไร แล้วไหนจะทั้งของเล่นทั้งขนมหน้าตาน่ารัก ๆ มากมายที่ไปตระเวนชิมจนหมดแรงอีก เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ด้วยน้ำเสียงเริงร่าเป็นคุ้งเป็นแคว
ธเนศเองก็ช่างรู้จักจังหวะในการรับมือกับเด็ก รู้ว่าตอนไหนควรทำหน้าตาตื่นเต้น ตอนไหนควรหยุด และตอนไหนควรถามต่อ เห็นแล้วอดคิดไม่ได้ว่าคนคนนี้คงต้องเคยเลี้ยงดูเด็กวัยช่างจ้อมาเป็นอย่างดีแน่ ๆ จึงได้รู้วิธีสร้างความประทับใจให้หนูน้อยโดยไม่ติดขัดสักนิด
รู้ตัวอีกทีก็คุยกันนานทีเดียว ตั้งใจจะแค่มาทักทายแค่สักพักแท้ ๆ เธอยังเล่าต่ออีกว่าวันนี้ตนเองกับลูกสาวจะพากันเยี่ยมเยียนมิตรสหายเท่าที่พอไปมาหาสู่กันได้ เอาของฝากให้และทักทายสักหน่อย บ้านต่อไปตั้งใจว่าจะไปหาลูกชายที่บ้านอดีตสามี
ก่อนบอกลาออกจากบ้านหลังงาม ธเนศยังเอ่ยทีเล่นทีจริงว่าขอติดรถไปด้วยคนได้หรือเปล่า
เธอเลิกคิ้ว ด้วยคิดว่าเขาพูดเล่น จึงตอบเล่น ๆ กลับไปบ้าง
“โม้ติดพันกับน้องเพลงหรือคะ”
“ประมาณนั้นครับ” ชายหนุ่มก้มลงไปทำท่าขยิบตากับเพลงพิณ “เนอะ?”
เด็กน้อยเห็นดังนั้นก็ขยิบตากลับ แต่เพราะทำไม่ค่อยเป็นนัก จึงกลายเป็นทำตาหยีทั้งสองข้างอย่างน่าเอ็นดูไปเสียแทน
“ก็เอาสิคะ” หญิงสาวยังคงคิดว่าเป็นเพียงการแซวเล่นอยู่นั่นเอง กระทั่งอีกฝ่ายพูดต่อ
“ถ้างั้นรบกวนรอผมสักครู่ได้ไหมครับ ขอเปลี่ยนเสื้อห้านาทีเท่านั้น”
“เอ๋?”
“แต่ถ้าไม่สะดวกรอ ผมออกไปทั้งอย่างนี้ก็ได้” ธเนศทำท่าเกรงอกเกรงใจ “ผมอาสาขับรถให้คุณเอง”
“ไปจริง ๆ หรือคะ?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว รอยยิ้มน้อย ๆ วาดบนริมฝีปาก “จริงสิครับ”
“ฉันนึกว่าคุณล้อเล่น”
ธเนศหัวเราะ “ท่าทางผมดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรือ”
“โอ๊ะ เปล่าค่ะ” เธอรีบโบกมือเป็นพัลวัน “ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนก็ได้ มากกว่าห้านาทีก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรีบ”
ด้วยเหตุนี้ คณะเดินทางที่เดิมมีแค่สองแม่ลูก จึงได้มีธเนศเพิ่มขึ้นมาอีกคน โดยรับหน้าที่เป็นสารถีให้ แต่เพียงขวัญขอเองว่าให้ใช้รถเธอดีกว่าเพราะเกรงใจอีกฝ่าย
เป็นเวลาบ่ายแก่แล้ว ตอนที่มีรถคันหนึ่งแล่นมาจอดเทียบตรงหน้ารั้วบ้าน
ธัญญ์วางมือจากถ้วยใส่น้ำดื่มของแมว เดินไปมองพาหนะของอาคันตุกะ อีกด้านหนึ่ง พร้อมภูมิอุ้มแมวส้มเดินตามหลังมาสมทบ
ชายหนุ่มเห็นรถก็จำได้ว่าเป็นของเพียงขวัญ หญิงสาวผู้เป็นอดีตภรรยาของภูเมศ ไม่รู้ได้นัดกันไว้ว่าจะมาที่นี่หรือเปล่า แต่ปกติภูเมศมักบอกเขาก่อนเสมอ
“อ้าว” แม้แต่พร้อมภูมิที่เพิ่งตามมาถึง เมื่อเห็นเข้าก็ยังอุทานน้ำเสียงแปลกใจ วางแมวลงบนพื้นแล้วเดินมาหยุดเคียงข้างเขา “รถคุณแม่นี่นา”
“นัดกันไว้หรือ”
“เปล่านี่ครับ” เด็กชายชะเง้อพลาง จูงมือเขาไปที่รั้วด้วยกัน “น้องเพลงมาด้วยรึเปล่าน้า”
ธัญญ์เลื่อนประตูรั้วออกให้รถคันนั้นได้เข้ามาจอดในอาณาเขตของบ้าน ทว่าเมื่อหรี่ตามองเข้าไปในรถก็ต้องขมวดคิ้ว
ไม่ใช่เพียงขวัญ?
แม้ฟิล์มติดกระจกรถจะสีเข้ม แต่ยังพอมองเห็นว่าคนที่นั่งหลังพวงมาลัยในตำแหน่งคนขับเป็นผู้ชาย
เขาชะงัก ขนที่ต้นคอลุกชัน นึกสาปแช่งความเผอเรอของตัวเอง แค่เพราะเห็นว่าเป็นรถของอดีตภรรยาอีกฝ่ายที่มักมาเยี่ยมเยือนเป็นระยะจึงไม่ทันติดใจสงสัย
ประตูรถเปิดออก ขาผู้ชายข้างหนึ่งก้าวออกมา เขาจำได้ตั้งแต่ยังไม่ทันเห็นใบหน้าเจ้าของขาด้วยซ้ำ
โดยไม่รู้ตัว ธัญญ์ขยับถอยหลังมาก้าวหนึ่ง ชนเข้ากับพร้อมภูมิที่ยืนอยู่ข้างหลังพอดี
รู้ตัวตอนนั้นเองว่าจะหนีไปดื้อ ๆ แบบครั้งก่อนไม่ได้
“ไง?” ถ้อยคำทักทายนั้นแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน อ่านได้จากการขยับของริมฝีปากตรงหน้าที่คลี่ยิ้มขณะพูด คล้ายเอ่ยมันออกมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ “ไม่เจอกันนานเชียว”
เขาสูดลมหายใจ พยักหน้า ยิ้มรับ
“สวัสดีครับ”
อีกฝั่งหนึ่ง หญิงสาวที่เป็นเจ้าของรถตัวจริงเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับบุตรสาว เด็กหญิงตัวน้อยเมื่อเห็นหน้าพี่ชายก็ร้องทักเสียงใส
“พี่ภูมิ”
“อ๊ะ! น้องเพลง!”
สองพี่น้องกระโดดโลดเต้นเข้าหากัน เด็กชายไม่ลืมเงยหน้าขึ้นยกมือสวัสดีคุณแม่ ตามด้วยคุณลุงอีกคนที่มาด้วยกัน จำได้ที่น้องสาวเล่าให้ฟังว่าชื่อลุงธเนศ แม้จะแปลกใจกับการมาเยือนโดยไม่ได้บอกกล่าว แต่ก็ยังดีใจที่ได้เจอน้องสาวและมารดาอยู่ดี
“พี่ธัญญ์สวัสดีค่ะ” เพลงพิณหันมายกมือไหว้เขาเช่นกัน จำพี่เลี้ยงคนโปรดของพี่ชายได้ไม่ลืม ก่อนจะหันไปคุยฟุ้งกับพร้อมภูมิต่อ
“มารบกวนแล้วค่ะ" เพียงขวัญยิ้มทักทายเขา ท่าทางและน้ำเสียงเป็นมิตร "ขอโทษที่ไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า”
ธัญญ์เดาไว้สองอย่าง หนึ่ง เธออาจไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับธเนศ หรือสอง หากเธอรู้แล้ว ก็นับว่าแสดงบทบาทไม่รู้เรื่องรู้ราวได้แนบเนียนจนต้องระมัดระวังไว้ให้มากทีเดียว
“พอดีไปเที่ยวกับน้องเพลง แล้วมีของฝากมาให้” เธอขยายความ “ขับรถกันมาเรื่อย ๆ เลยไม่ได้บอกไว้ก่อนน่ะค่ะ”
“สวัสดีครับ” เขาค้อมศีรษะน้อย ๆ เป็นเชิงต้อนรับ เหลียวมองเข้าไปในตัวบ้านแวบหนึ่ง จากนั้นหันกลับมา ทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย ใจลึก ๆ หวังส่งแขกกลับโดยสุภาพ “พอดีวันนี้คุณภูเมศไม่อยู่น่ะครับ”
“ตายจริง คราวนี้ไม่ฟลุคเหมือนตอนไปหาคุณธเนศแล้วหรือนี่” เธอหัวเราะ กวักมือเรียกลูกสาวให้หยิบของฝากมาส่งให้ “ไม่เป็นไรค่ะ ทางนี้นึกจะมาก็มาเองด้วย ไม่ได้บอกใครไว้ก่อนเลย ว่าแต่เขาไปไหนหรือคะ”
“ทำงานน่ะครับ”
“วันหยุดแบบนี้น่ะหรือ”
ธัญญ์พยักหน้า
“ผู้ชายคนนั้นก็ยังตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานเหมือนเดิมเลยน้า” เธอพึมพำ “ทิ้งตัวแสบอยู่บ้านอีกแล้ว”
“พี่ธัญญ์อยู่ด้วย ไม่เป็นไรหรอกครับ” ตัวแสบที่ว่ารีบพูดแทรกเสียงแจ๋ว “จริง ๆ วันนี้พี่ธัญญ์ก็ต้องไปทำงาน แต่งานคุณพ่อสำคัญกว่า เลยโทรลาคุณลุงที่ร้านมาอยู่กับผมเรียบร้อย อีกอย่างผมก็โตแล้วด้วย เพราะงั้นสบายมาก”
“อ้อเหรอ” หญิงสาวหัวเราะกับท่าทางลูกชาย ส่วนเด็กน้อยเมื่อแก้ต่างให้พี่เลี้ยงเสร็จก็กลับไปเล่นกันน้องสาวต่อ
ส่งมอบของฝากเรียบร้อยแล้ว ภูเมศก็ไม่อยู่ เพียงขวัญลังเลว่าจะกลับเลยหรือจะอยู่ต่อให้เด็ก ๆ เล่นกันสักพักดี
จังหวะนั้น ธเนศที่มาด้วยกันกลับเอ่ยปากถามธัญญ์ น้ำเสียงสุภาพอย่างที่เธอได้ยินเขาพูดมาตลอด
“ขอใช้ห้องน้ำหน่อยได้ไหมครับ”
ธัญญ์ชะงักไป เงยขึ้นมองคนถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย นานแล้วก็ยังไม่ตอบอะไรสักที
เพียงขวัญได้แต่สงสัย ว่าแค่แขกขอเข้าห้องน้ำเท่านั้น ถึงกับต้องหยุดคิดนานขนาดนี้เชียวหรือ
“แต่ถ้าไม่สะดวก...” ธเนศพูดค้างไว้แล้วถอนใจออกมาเบา ๆ สีหน้าเกรงอกเกรงใจเหลือแสน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หญิงสาวตัดบทเสียเอง อย่างไรเสียเธอก็คุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ ในเมื่อเคยใช้ชีวิตอยู่ตั้งเป็นปี ๆ เหมือนกัน แค่เข้าห้องน้ำเท่านั้น ต่อให้ตัวเองจะไม่ใช่สมาชิกของบ้านแล้ว ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรเสียหน่อย
คิดอย่างนั้นแล้วก็หันไปขออนุญาตกับธัญญ์อีกรอบ ถือเป็นการให้เกียรติผู้ใหญ่หนึ่งเดียวในบ้านตอนนี้ “ขอให้เขายืมเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ ถ้าไม่สะดวกให้ฉันพาไปก็ได้ ฉันจำได้ว่าอยู่ตรงไหน”
“พูดอย่างนั้นไม่ค่อยดีกับเจ้าของบ้านคนปัจจุบันมั้งครับ” ธเนศหัวเราะเบา ๆ ดูจะเน้นย้ำตรงคำว่า
‘เจ้าของบ้านคนปัจจุบัน’ เป็นพิเศษ “รบกวนให้เขาพาไปแทนดีกว่ารึเปล่า”
ว่าพลางสบตากับธัญญ์นิ่ง รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดพรายบนริมฝีปาก
ชายหนุ่มมองรอยยิ้มนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า ผายมือช้า ๆ ตอบเสียงเบา
“เชิญทางนี้ครับ” ว่าแล้วหันมาเชื้อเชิญแขกที่เหลือ “เชิญเข้ามานั่งพักข้างในก่อนเถอะครับ น้องภูมิ ฝากดูแลน้ำท่าให้คุณแม่กับน้องเพลงหน่อยนะ”
“โอเค้!” เด็กชายร้องรับแข็งขัน จูงมือน้องสาวเข้าบ้าน อีกมือหอบถุงของฝากพะรุงพะรัง
สามคนแม่ลูกนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก ขณะที่ธัญญ์เดินนำธเนศห่างออกมา ตรงไปทางห้องน้ำซึ่งอยู่อีกฝั่ง
เสียงพูดคุยค่อย ๆ ห่างออกไป สุดท้ายเมื่อเลี้ยวเข้าหัวมุมหนึ่งตรงสุดทาง ก็เหลือเพียงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาสองคู่เท่านั้น
ธัญญ์หยุดเดินตอนใกล้ถึงหน้าประตูห้องน้ำ ผายมือเชื้อเชิญผู้ที่เดินตามมาอีกหน
“ประตูนั่นครับ”
“อืม”
แม้รับคำเช่นนั้น แต่กลับยังยืนนิ่ง
“ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยซ้ำเบา ๆ คราวนี้เปลี่ยนจากผายมือเป็นชี้นิ้ว
ธเนศยิ้มมุมปาก โคลงศีรษะพลางบ่นพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “เธอนี่ถนัดเรื่องยั่วโมโหคนจริง ๆ”
“คุณก็ด้วยนั่นแหละ”
“แย่ละ” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว ปั้นแต่งท่าทางประหลาดใจ “นี่ฉันทำเธอโกรธเข้าแล้วหรือ?”
“อย่าสำคัญตัวหน่อยเลย” ธัญญ์ตอบเสียงสงบ “อย่างคุณไม่คุ้มให้เสียเวลาโกรธหรอก”
“กำลังโมโหมาก ๆ อยู่เลยนี่นา”
“เงียบไปเถอะ ไม่เข้าห้องน้ำแล้วหรือไง!”
“ชู่วว..” ธเนศยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเขาเป็นเชิงปราม “อย่าโมโหสิ เดี๋ยวสามคนนั้นก็แตกตื่นหรอก”
ธัญญ์สูดลมหายใจเข้าลึก ในความน่าหงุดหงิด อย่างน้อยเขายังทันจับใจความในถ้อยคำข่มขู่กลาย ๆ นั้นได้
ที่ว่า
‘เดี๋ยวสามคนนั้นก็แตกตื่นหรอก’ อาจจะหมายถึงแท้จริงแล้ว เพียงขวัญไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางระหว่างพวกเขาอย่างที่ระแวดระวังไปก่อน
ชายหนุ่มปัดมืออีกฝ่ายออก ก่อนยกหลังมือขึ้นเช็ดปากตัวเองราวกับเพิ่งสัมผัสสิ่งน่าขยะแขยง “คุณมาทำอะไรที่นี่”
“ถามได้ดี” ธเนศวาดรอยยิ้ม “คิดว่าฉันมาเพราะอะไรล่ะ”
เขาเม้มปากจนบางเฉียบเป็นเส้นตรง จ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง รู้สึกสงบลงแล้วจึงเอ่ยขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงแห้งแล้ง
“เพราะคุณคิดถึงผม”
ฝ่ายนั้นหัวเราะแผ่ว “ตอบได้ดีอีกเหมือนกัน”
ว่าพลางยกมือขึ้นแตะต้นแขนเขา แม้ถูกปัดออกอีกหน ก็ยังคงหัวเราะอยู่ในคอเช่นเดิมราวชอบอกชอบใจเสียเต็มประดา
ธัญญ์บอกตัวเองให้เหยียดหลังขึ้นตรง ชั่วขณะที่หลงคิดว่าตั้งตัวติดแล้ว ใบหน้าอีกฝ่ายกลับยื่นเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมโปรดของธเนศที่ผสานซึมกับทุกความทรงจำเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เขายังเด็กโชยมาเข้าจมูก
ไอร้อนรินรดลงอ้อยอิ่งบนผิวแก้ม เสียงกระซิบทุ้มต่ำลอยข้างหู
“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรต่อกับเด็กดื้ออย่างเธอ..”
กลิ่นหอมหวานนั้นยิ่งชัดเจนต่อนาสิกประสาท แทรกอยู่ในทุกอณูอากาศที่สูดเข้าปอด ยังความรู้สึกคลื่นเหียนจนต้องกลั้นหายใจ
ธัญญ์ยืนตัวแข็ง เส้นขนทั้งที่ท้ายทอยและแขนขาลุกชัน
“..คุณจะทำลายผม”
To be continue…----------------------
กลับมาแล้วค่าาา เอื้อะะะ
งวดต่อไปคาดว่าจะอีกไม่นานมากจะมาต่อค่ะ เพราะเสาร์อาทิตย์นี้ไม่มีธุระอะไร กะว่าจะอุทิศตน(?)ให้คู่นี้ เขียนตุนไว้ก่อนหนีไปเตรียมสอบค่ะ แฮ่กกก เขียนจบงวดไหนปุ๊ปจะลงปั๊บแบบไม่กั๊กเลยค่ะ งี้ดดดด
ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมเยือนนะคะ รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน *รวบกอดดดดด* ;////;
หัวข้อ: ┤ ราคา ◇ ค่า ◇ รัก ├ งวดพิเศษ 03 - สัตว์กินเนื้อที่กินผักชีได้ หน้า 64 [6/6/60] (อ่าน 469677 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก