ERASE
CHAPTER 1
"ฮั่นแน่...ยิ้มหน้าบานแบบนี้ พี่โค้ชมาจีบแกใช่มั้ย" ตี๋พูดใส่แชมป์ แล้วฉีกยิ้มจนเห็นฟัน
"บะ...บ้า ก็ไม่ถึงกับจีบหรอก" แชมป์พูดปราม อมยิ้มเล็กน้อย
"ถ้าไม่จีบ...แล้วอะไรล่ะ" ตี๋เอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ก็...เมื่อวานพี่โค้ชเขามาส่งเราที่บ้านน่ะ" พูดเสร็จแชมป์ก็หน้าแดงทันที
"เฮ้ย...ยังไงเนี่ย เล่าเลย" ตี๋พูดขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น ขณะที่แชมป์กำลังเล่าให้ตี๋ฟัง เสียงใครบางคนก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
"โอ้ว...ความรักแสนหวานของเด็กเรียนหน้าหวานคนหนึ่ง...โรแมนติคดีจัง" ตี๋หันขวับมาทันที เจ้าของเสียงยิ้มร่า
"ไม่เสือกก็จะดีมากนะ...ไอเปา" ตี๋พูดด่าคนตัวเตี้ย คนฟังเมื่อได้ยินก็ลอยหน้าลอยตา
"แค่อยากรู้ข่าวสารของอดีตคนรัก มันผิดหรือไง" เปาพูดโพล่งออกมา เน้นคำว่า'คนรัก'ใส่แชมป์ แชมป์ก้มหน้าทันที
"สันดานแบบนี้สินะ พี่โค้ชถึงทิ้งมึงอ่ะ" ตี๋ว่าแดกดัน ก่อนจะดึงเพื่อนร่างบางออกไปข้างนอกห้อง เมื่อเดินผ่านเปา ตี๋ก็เตะก็เก้าอี้ของเปาอย่างแรง เปาไม่ได้ว่าอะไรแค่ปรือตามองเฉยๆ
"นั่นสินะ...~อ้อมกอดนั้นมันเคยเป็นของฉัน แต่เขากำลังจะหยิบมันปายยย~ ฮ่าๆ" เปาร้องเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี....
"น้องเปาคร้าบบ...พี่ซื้อน้ำแข็งใสมาฝากคร้าบบ" เสียงใส ฟังแล้วแสบแก้วหูดังขึ้น เปาไม่ได้หันไปมอง แต่ก็รู้ดีว่าเป็นใคร 'ไอพี่บูม'
"เฮ้อ...ผมไม่ชอบน้ำแดงครับ" เปาพูดออกมาอย่างเซ็งๆ ไอคนซื่อบื้อตัวสูงนี่ซื้อแต่'สิ่งที่เขาไม่ชอบ'มาให้
"อ้าวว...งั้นเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะครับ" บูมกระวนกระวายรีบเดินออกไป แต่เปาพูดดักไว้ก่อน
"นี่...คนอื่นเขาเกลียดผมจะตาย พี่จะมายุ่งกับผมทำไมครับ" เปาพูดขึ้น 'ไล่ก็ไม่ไป หล่อแต่ซื่อบื้อ...'
ร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าเปา ก่อนจะคุกเข่าลง ยื่นมือมาจับใบหน้าเปาไว้ ลูบอย่างแผ่วเบา.....
"เพราะน้องเปาไม่เหมือนใครไงครับ พี่ชอบคนตรงๆ ไม่เสแสร้ง" บูมถึงจะดูซื่อบื้อไปบ้าง แต่ก็มีมุมที่โรแมนติคเหมือนกัน เล่นเอาเปาค้างไปเลย.....
"งั้นพี่ไม่รบกวนแล้วนะครับ" ร่างสูงพูดพลางจะก้าวออกไป
"เอ่อ...พี่ครับ...อยู่คุยกันก่อนก็ได้" เปาพูดขึ้น บูมหยุดชะงัก ก่อนจะหันมายิ้มให้เปา อย่างมีเสน่ห์
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..." บูมเดินออกไปแล้ว เปาอมยิ้มเล็กน้อย
ระหว่างนั้นเอง ร่างสูงที่ยืนฟังอยู่ด้านนอก ก็โผล่ออกมายืนที่ประตู
"ที่ไม่ลงไปกินข้าวกลางวัน ก็เพราะมาพลอดรักกับไอบูมนี่เอง" โค้ชพูดขึ้น เปาหันขวับ ก่อนจะทำหน้ายิ้มแย้มใส่
"ก็ของเก่ามันเฮงซวย ก็เลยต้องหาของใหม่ไว้แก้เหงาสิครับ" เปาพูดแล้วยิ้มให้อย่างกวนๆ
"หึ...ร่านจริงๆ" โค้ชเอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยัน เปาไม่สนใจ
"ไม่มีผู้หญิงมาบริการหรือไงครับ ถึงได้มาหาถ่านไฟเก่าอย่างผมน่ะ" เปาตอกกลับบ้างเช่นกัน
"พลอยไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ! อย่ามาปากดี!!" โค้ชตวาดลั่น แต่เปาก็ไม่สะทกสะท้าน
"อ้อหรอ...ไม่รู้สิ เห็นกินไอติมเสร็จก็รีบออกจากร้าน นึกว่าไปกินกันต่อที่โรงแรม"
~ ผลั่ก!! ~ โค้ชผลักเปาเต็มแรง จนล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง เปาก้มหน้างุด กัดริมฝีปากด้วยความเจ็บ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างกวนๆให้ร่างสูง
"อย่าเอาสันดานต่ำๆของตัวเองมาเปรียบเทียบกับพลอย เธอมีค่ากว่าคนต่ำๆอย่างนายมาก" โค้ชพูดอย่างหมดความอดทน ก่อนจะเดินจากไป เขาเตะเก้าอี้ตัวนึงล้มลงเสียงดัง
"หึๆ.." เปาหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี แม้ตอนนี้น้ำตาจะคลอแล้วก็ตาม ' ความรู้เจ็บจี๊ดที่ใจนี่มันคืออะไรกัน '
"นี่ร้องไห้หรอเนี่ย...อ่อนจริงๆเลยไอเปาเอ๊ย ฮ่าๆ" เปาหัวเราะร่า ถึงน้ำตาจะไหลแล้วก็ตาม
แชมป์เดินถือแก้วน้ำอย่างใจเย็น พลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืน โดยไม่ทันระวังและชนเข้ากับชายร่างสูง น้ำหกเลอะไปหมด แชมป์เงยหน้าขึ้น หน้าแดงทันที
"พี่โค้ช...ผมขอโทษนะครับ เลอะตรงไหนหรือเปล่า" แชมป์รีบดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยน้ำส้มอย่างรนราน
" พี่ไม่เป็นไรหรอก...เราล่ะ...อดกินน้ำเลย มา เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ " โค้ชพูดขึ้น จะเดินไปซื้อน้ำ แต่แชมป์รั้งแขนโค้ชไว้ก่อน
" มะ...ไม่ต้องก็ได้ครับ แค่พี่โค้ชไม่โกรธผม ก็โอเคแล้วครับ " แชมป์พูดพร้อมยิ้มละมุน
" เอางั้นหรอ...ตามใจเราแล้วกัน " โค้ชยิ้มให้เล็กน้อย แชมป์เดินถอยไปเรื่อยๆ แต่ยังมองโค้ชไม่วางตา
" โอ๊ะ...อะไรเนี่ย!! เดินไม่ดูทางเลย " เสียงสบถด่าดังขึ้น แชมป์รีบขอโทษทันที ก่อนจะยิ้มอย่างเจื่อนๆ โค้ชได้แต่หัวเราะให้กับความเซ่อซ่าของเด็กหนุ่ม
เปากำลังยืนรอรถเมล์เพื่อนั่งไปทำงานตามปกติ ระหว่างนั้นก็มีเด็กผู้หญิงม.ต้น กำลังคุยจ้ออย่างออกรส เปาก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่ง.......
" เออนี่แก...แกเห็นพี่คนนั้นป่ะ คนเขาเม้าท์กันให้แซดว่านางอ่ะ ขายตัว ชอบจับผู้ชายรวยๆทำผัวอ่ะแก หน้าตาก็ดีเนอะ ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลยอ่ะแก " เปารับรู้ได้ถึงพลังงานอย่างรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน(เสือก) ส่งตรงมาหาตัวเขาทันที แต่เปาก็เลือกที่จะไม่สนใจ ถ้าพวกเธอไม่พาดพิงถึงผู้หญิงคนนี้......." สงสัยครอบครัวจะมีปัญหาเนอะแก ไม่รู้ว่าแม่ของนางจะรู้หรือเปล่า ว่าลูกทำตัวแบบนี้ หรือรู้แต่ไม่สนใจ อาจจะส่งเสริมให้ลูกหาผัวรวยก็ได้เนอะแก ฮ่าๆ " ทันทีที่พวกหล่อนพูดจบ เปาก็เดินกราดไปหาสองสาวปากปีจอทันที.......
" ขาดความอบอุ่นกันมากสินะ ถึงไล่นินทาคนอื่นเขาไปทั่ว อายชาวบ้านเขาบ้างสิ คุยกันโหวกเหวกโวยวายเสียงดังในที่สาธารณะ ก็น่ารำคาญพอทนแล้วนะ ยังจะมานินทากันเผาขนแบบนี้อีก เป็นฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเป็นคนอื่นน้องอาจจะโดนตบหน้าแหกแล้วก็ได้นะ อ้อ! แล้วอีกอย่างนะ ' จะนินทากูคนเดียวอ่ะ กูไม่ถือหรอก แต่อย่ามายุ่งกับแม่กู ถึงจะเป็นผู้หญิง แต่กูก็กระทืบได้นะ' " ตบท้ายด้วยยิ้มสวยๆจากเปา ก่อนจะเดินขึ้นรถโดยสารไป ทิ้งให้สองสาวอับอายคนทั้งป้ายรถเมล์
เปาตั้งใจทำงานเต็มที่ ทั้งที่ในใจกำลังคิดถึงบทสนทนาที่สองสาวพูดกัน ' เรากลายเป็นผู้ชายขายตัวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ' ใครปล่อยข่าวพวกนี้ โค้ชหรอ ไม่หรอก ถึงทั้งสองจะเลิกกันแล้ว แต่เปารู้นิสัยของคนรักดี เขาทั้งสองเลิกกัน แต่ใครบางคนก็ยังรักอีกคนอย่างสุดหัวใจ แม้จะเป็นคนบอกเลิกเองก็ตาม
วัน วันหนึ่งของเขาก็ดำเนินไปตามปกติ เรียน ทำงาน เลิกงาน แล้วก็กลับบ้าน
" เฮ้ย!...กูบอกให้เงียบไง " แม้เสียงนี้จะพูดแบบรอดไรฟัน แต่เปาก็รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังได้รับอันตราย เขากำลังจะเดินหนี.... เขาไม่อยากเดือดร้อน
" ตำรวจมา!..." แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเดินหนีแน่นอน แต่.......
" ไหนตำรวจมึง...อยากเป็นพระเอกนักใช่มั้ย " เขาได้แต่คิดในใจ ' ทำไมในละครมันง่ายจังวะ กูจะไม่ดูละครอีกแล้ว! ' เขาอยากจะวิ่งหนี แต่เขาก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นอันตราย ' เอาวะ ถึงจะเตี้ยแต่ก็สู้คนเว้ย ' เปาสูดหายใจเข้าลึกๆ
" นั่นมันความฝันตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะ " เปาตอบอย่างมั่นใจ โจรร้ายเดินตรงมาทันที และไม่ได้มามือเปล่าด้วย มีดที่คมพอจะตัดหูเปาขาดได้ ถูกหยิบขึ้นมา เปาหน้าเจื่อนทันที
~ ฟรึ่บ!! ~ มีดแหลมถูกโบกผ่านหน้าเปา เปาเอี้ยวตัวหลบ มันจะดูเท่กว่านี้ ถ้าไอโจรร้ายไม่ตวัดมีดกลับจนบาดเข้าที่แขนขวาของเปา ความเจ็บแสบแล่นขึ้นถึงสมอง ลึกพอดู เขาล้มลงไปกองกับพื้น โจรร้ายตรงเข้ามา เปาใช้เท้าถีบเข้าที่ท้องของมัน พอทำให้มันหยุดชะงักไป ดูท่าจะจุกอยู่เหมือนกัน เปามองหาวัตถุรอบตัว พบกับท่อนเหล็กใหญ่พอมือ เขาหยิบมาขึ้นมา เป็นจังหวะที่โจรร้ายพุ่งกราดเข้ามาอีกที
~ โพ้ะ!! ~ เหล็กใหญ่กระทบหัวเจ้าโจรร้ายอย่างแรง มันล้มลงหมดสติทันที
เปาค่อยๆประคองตัวเองลุกขึ้น เดินไปหาหญิงสาวทันที
" คุณเป็นอะ... " เสียงของเปาขาดหายไป เขาตกใจเล็กน้อยที่เจอผู้หญิงคนนี้
" โทรหาตำรวจซะ...ผมจะรอเป็นเพื่อน " สิ้นเสียงพูด เปาก็ฟุบหน้าลงกับพื้นทันที เปาเป็นพวกกลัวเลือดมากๆ รู้สึกเพลียๆ
หลังจากตำรวจจัดการเรื่องเสร็จสิ้น เปาก็ขอตัวกลับบ้านทันที รู้สึกเพลีย แผลที่โดนมีดฟันถูกทำความสะอาดทำแผลเรียบร้อยแล้ว เมื่อหัวถึงหมอน เปาก็หลับทันที
การแต่งตัวไปโรงเรียนสำหรับวันนี้ ช่างยากลำบากนัก ไหนจะอาบน้ำห้ามแผลโดนน้ำ ใส่เสื้อแต่งอแขนขวาไม่ค่อยได้ เปารู้สึกรำคาญตัวเองมาก
เมื่อมาถึงโรงเรียน สายตาของนักเรียนคนอื่นที่มองมาหาเปานั้น มันทำให้เปารู้สึกอึดอัดมาก ถ้าเป็นเรื่องที่เขาช่วยผู้หญิงที่โรงเรียนเดียวกัน ทุกคนน่าจะยกย่องเขาสิ ชื่นชมเขาสิ เปาทนไม่ไหวจึงรีบ เดินขึ้นห้องทันที
" นี่!..ไอเปามึงนี่ชักจะเลวใหญ่แล้วนะ พี่พลอยเกือบโดนข่มขืน แต่มึงกลับยืนดูเนี่ยนะ " ' อย่างนี้สินะ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ ' ถามว่าเขาแคร์ไหม ไม่หรอก แต่มันเสียความรู้สึกสุดๆ
" อ้าวหรอ...ก็เขาไม่ได้เรียกให้ช่วยนี่นา " ตามน้ำเขาไป เปาไม่เคยเครียดหรอก รู้สึกว่ามันเป็นสีสันของชีวิต เพราะจุดที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต เขาก็ผ่านมาแล้ว คงไม่เป็นปัญหาหรอก สำหรับเรื่องแค่นี้ สบายมาก.....
~ ผลั่ก! ~ หมัดใหญ่ของตี๋พุ่งเข้าใส่หน้าเปาเต็มๆ ส่งผลให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นทันที ' จะด่าจะว่าอย่างเดียวไม่ได้หรอ จะทำร้ายกันทำไม เจ็บที่ใจมันก็มากพอแล้วนะ ' กลิ่นคาวคลุ้งในปาก เปาเงยหน้าขึ้น ยิ้มแย้มอย่างกวนประสาท
" ไอตี๋...แกไปชกเปาทำไม " เช่นเดิม นายเอกที่แสนอบอุ่นอย่างแชมป์ จะพูดอะไรที่ดูดีเสมอ....
" ก็สมควรแล้วไง...กับฉันน่ะไม่เท่าไหร่หรอก หึ...แกเจอพี่โค้ชแน่ ไอเปา! " ตี๋พูดเสียงดัง ก่อนจะเดินชนไหล่เปาอย่างแรง แล้วออกไปข้างนอก โดยมีแชมป์เดินตาม เปาหันกลับมาในห้อง ทุกคนต่างมองเขาอย่างรังเกียจ ซึ่งเปาก็ทำได้แค่ ยิ้ม เท่านั้น
' บางครั้งก็เหนื่อยนะ ที่ต้องยอมรับความจริง ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง '
ช่วงพักกลางวัน โรงอาหารจะเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก เปาจึงเดินเลี่ยงไปทางหลังโรงเรียนที่มีสวนต้นไม้อยู่ มานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย นี่ก็สองปีแล้วที่โดนไล่ออกจากบ้าน และ เลิกกับโค้ช มีคนบอกว่า ความโชคร้ายอยู่ไม่นานเดี๋ยวมันก็จากไป สำหรับเปามันไม่ใช่เลย นอกจาก ความโชคร้ายที่มาพร้อมกันแล้ว มันยังอยู่นานจนเขาเริ่มอ่อนแอมากขึ้นทุกที แต่อย่างน้อย ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่เหมือนกัน นั่นคือ แม่เขารอดตายจากโรคมะเร็งด้วยเงินที่แลกมาด้วยความเสียสละของเขาเอง คิดถึงทีไรน้ำตามันก็จะไหลทุกที เปาเคยคิดว่า ' ถ้าเขาทนสิ่งเหล่านี้ต่อไปไม่ไหว มันจะเป็นยังไง '
" หึ...หนีมาคิดอะไรชั่วๆคนเดียวสินะ " และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเสียงที่เขาไม่อยากได้ยินตอนนี้เลย เปาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมาหาเจ้าของเสียง
" ก็ใกล้จะสมบูรณ์แบบแล้วล่ะ ถ้าพี่ไม่มาขัดซะก่อน " ทันทีที่พูดจบ เปาก็รีบลุกเดินหนี
~ หมับ ~ กึก! ความเจ็บแล่นเข้าสู่สมอง โค้ชจับแขนเปาไว้ ซึ่งมันเป็นข้างที่เป็นแผล
" ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง " โค้ชเอ่ยถาม เมื่อเห็นเปาทำหน้าเหยเกเหมือนเจ็บ ใช่ เขาเจ็บแขนมาก แต่ไม่อยากร้องออกมาก็เท่านั้น
" ช่วยปล่อยแขนผมด้วย...เดี๋ยวเสนียดติดนะ อย่าลืมสิ ผมมันคนชั้นต่ำนะ " เปาพูดยียวน โค้ชหมั่นไส้จึงบีบแรงๆจนแขนเปากระตุก ก่อนจะปล่อยไป เปาเมื่อเป็นอิสระแล้ว ก็รีบเดินออกมาทันที พร้อมลูบแขนข้างที่เจ็บป้อยๆ ซึ่งการกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของโค้ชตลอด
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เลิกเรียนเสร็จแล้วก็ต้องไปทำงาน แต่................
~ ผัวเก่าคนนี้...นั้น ทุกวันยังคิดฮอดเจ้าาา ~ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น ( - -' )
// แป้งหัวคุ // โทรศัพท์ขึ้นชื่อพี่สาวตัวเอง เปาจึงกดรับสายทันที
" โย่ว!!..ไง มีอะไร " เปากล่าวทักทายเสียงสดใส
" ฮึก...เปา...แม่ตกบันได...ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉิน " ไอคำว่า ' เข่าอ่อน ' เป็นยังไง เพิ่งเข้าใจก็วันนี้แหละ
" มึงรอก่อนนะ...เดี๋ยวกูรีบไป "
TO BE CONTINUE.................
ขอบคุณคอมเม้นดีๆของคุณแมวดำมากๆเลยนะครับ ใช่ครับ พี่น้องคู่นี้เขาฮาร์ดคอร์มากจริงๆ
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบบบ
ป.ล.คือตอนนี้ยังไม่ได้นอนเลยครับ ขอตัวไปนอนก่อนนะคร้าบบบ ราตรีสวัสดิ์ ม๊วฟๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: //~ERASE~//CHAPTER 10( END )//01-08-58// (อ่าน 15940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก