ERASE
CHAPTER 7
วันเสาร์ที่แสนสบาย เปาเลือกที่จะมาที่ที่หนึ่ง ที่ปลอดภัยจากทุกๆอย่างที่ทำให้เขาไม่สบายใจ มันเป็นสถานที่โปรดของคนคนนึง วันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับเขา มันคือวันเกิดของใครบางคนที่ที่เปายังคงรักและห่วงใยอยู่เสมอ แม้ว่าท่านจะจากไปแล้ว ใช่...วันเกิดของพ่อเขาเอง
เปายังจำสิ่งที่พ่อสอนเขาได้เสมอ พ่อเป็นคนมองโลกในแง่ดีเหมือนเขา อารมณ์ดีทุกครั้งที่กลับจากที่ทำงาน แม้จะเครียดเรื่องงาน แต่พ่อก็ไม่เคยแสดงอาการให้คนในครอบครัวเห็น เขาเป็นคนดีที่รักครอบครัวมาก และในวาระสุดท้ายก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็ได้สั่งเสียกับคนในครอบครัวให้เข้มแข็งเอาไว้ วันนั้นเป็นวันที่เปาเสียใจมากที่สุด จนทำให้เขาต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว และได้รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคหัวใจมาได้สักพักแล้ว เปาได้ขอร้องหมอเอาไว้ไม่ให้บอกคนในครอบครัว ซึ่งก็ใช้เวลานานก็หมอจะยอมทำตาม แต่ก็ได้กำชับให้มาหมอทุกๆเดือน ซึ่งเปาก็ไม่เคยขาดสักครั้ง เขาปิดความลับไว้อย่างดี จนกระทั่งแชมป์ได้ล่วงรู้ความลับเข้า เปาขอร้องแชมป์ไว้ไม่ให้บอกใคร ซึ่งแชมป์ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เปาไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะชอบร้องขอให้ใครเห็นใจ แม้คนอื่นๆจะทำเขามากขนาดไหน แต่เขาก็ไม่เคยโกรธ แต่บางครั้ง...มันก็เกินจะรับไว้จริงๆ มีบางครั้งที่เขาต้องเดินออกมาเพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันแย่ลงไปกว่านี้ ซึ่งปัญหาเหล่านั้นก็มาจาก...โค้ช ทั้งนั้น
" พ่อครับ...ตอนนี้แม่เริ่มหายดีแล้วนะครับ อยากให้พ่อมาเห็นแม่จัง แม่มีความสุขมากๆเลยนะครับ ทุกคนสบายดีมากๆ ผมเอง...ก็สบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรานะครับ สักวันหนึ่ง...ผมจะกลับไปดูแลครอบครัวของเรานะครับ ถ้าพ่อยังอยู่...พ่อน่าจะอายุ 43 ปีแล้วใช่ไหม สุขสันต์วันเกิดนะครับ พวกเรารักพ่อนะครับ ช่วงนี้มีปัญหาเยอะแยะมากเลย แต่ผมจะผ่านมันไปให้ได้ อย่างที่พ่อเคยสอนผมไว้ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ....ผมรักพ่อนะ " น้ำตาแห่งความสุขไหลลงจากตาของเปา แม้ว่าพ่อของเขาจะจากไปนานแล้ว แต่เขาก็ยังรู้สึกว่า พ่อยังคอยดูแลพวกเขาอยู่ห่างๆ ทุกครั้งที่เปามีปัญหา เปาจะคิดถึงพ่อ แล้วมองดูรูปถ่ายครอบครัว เพื่อเป็นกำลังใจในการต่อสู้ และฟันฝ่าทุกปัญหาให้ได้ ไม่มีอะไรสำคัญกว่าครอบครัวของเขาอีกแล้ว.........
" เฮีย...แป้งไปไหนอ่ะ " เปาถาม ' กอล์ฟ ' สามีของแป้ง ทั้งคู่แต่งงานกันมาหกปีแล้ว แต่ไม่ยักจะมีลูกสักที....
" อยู่คุยกับม๊าในห้องนู่นอ่ะ " กอล์ฟตอบเปา ไม่นานแป้งก็ออกมาพอดี
" อ้าว...อีเวร มาพอดี เข้าไปหาแม่ไหม " แป้งเอ่ยถามทันทีที่ออกมาจากห้อง
" อู้วว...เกรงว่าจะไม่ดีม้างงง ล่าสุดนี่หัวเกือบแตกนะครับ ฮ่าๆ " เปาหัวเราะร่า แม้ในใจอยากจะเข้าไปหาแม่ก็ตาม
" เออๆ มาก็ดีแหละ ไปทำบุญวันเกิดพ่อกัน " แป้งพูดชวน เปาพยักหน้ารับ ก่อนจะออกไปทำบุญที่วัดใกล้ๆโรงพยาบาล
" เมื่อไหร่จะกลับมาอยู่ด้วยกันสักทีวะ " แป้งเอ่ยถาม หลังจากทำบุญกันเสร็จ พวกเขาก็มาเดินห้างตากแอร์กัน( ช่วงนี้อากาศร้อนมาก... - -' ) เปาถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เรียนจบล่ะมั้ง " เปาตอบอย่างสบาย จริงๆก็เป็นอย่างนั้น เขาเองก็ตั้งใจจะกลับมาอยู่กับครอบครัวตอนจบมัธยม
" นานไปเปล่ามึง....ทำไมไม่บอกแม่ไปตรงๆวะ " แป้งพูดบอก จริงๆเธอรู้เหตุผลที่น้องของเธอต้องทำแบบนี้ แต่ไอน้องชายตัวดีก็ขอไว้ซะก่อน
" อย่างที่กูเคยบอกไง เอาน่า หาประสบการณ์ชีวิตเว้ย ฮ่าๆ " เปาตอบอย่างร่าเริง
" ทำไมมึงต้องไปรักคนอย่างมันด้วยวะ " คำถามนี้ทำเอาเปาถึงกับค้างเลย ความร่าเริงหายไปทันที
" แล้วทำไมมึงต้องรักเฮียกอล์ฟหละ " เปาย้อนถามแป้ง
" เฮ้ย...เกี่ยวอะไรกับเฮียล่ะ " กอล์ฟแย้งขึ้น เปามองหน้าเป็นเชิงให้ ' หุบปาก '
" ก็กูรักของกูไง " แป้งตอบ
" เหมือนกัน " ...................
" พี่บูม!!...ผมจะทำงาน ไปเล่นที่อื่นไป " แชมป์พูดออกมาอย่างหมดความอดทน เพราะบูมเอาแต่คลอเคลียซอกคอแชมป์อยู่ได้( ? ) บูมเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็เดินไปนอนที่เตียงทันที..... แชมป์เมื่อทำงานเสร็จก็หันมาหาบูมทันที ซึ่งกำลังทำหน้างออยู่
" อะไรอีกอ่ะ " แชมป์ถามบูม บูมเสตามองไปทางอื่น
" ก็เปล่านิ...เชิญทำงานต่อไปสิ " บูมทำเป็นไม่สนใจ
" โอ๋ๆ...อย่างอลน้า เดี๋ยวพาไปเที่ยวนะ " แชมป์เลิกคิ้วขึ้น บูมเดินออกไปจากห้องทันที
" อะไรของเขากัน " แชมป์พูดขึ้นอย่างสงสัย
" จะไปไหมเนี่ย!! " เสียงบูมตะโกนมาจากหน้าประตู แชมป์รนรานรีบลุกขึ้นทันที
" จะ...จ้า รอแปป " แชมป์รีบหาเสื้อดีใส่ทันที
" ดู ดิ อเวนเจอร์ส กัน " แชมป์พูดชวน บูมส่ายหน้าทันที
" ไม่เอา...เดี๋ยวนายไปดูผู้ชาย " ช็อค....แชมป์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ' หึงได้แม้กระทั่งหนังนะ..คนเรา '
" งั้นก็...ไปกินข้าวแล้วกัน " แชมป์พูดอย่างเหนื่อยใจ
" ดี ฉันหิวแล้วเหมือนกัน รู้ใจฉันนี่...เด็กดี " บูมลูบหัวคนร่างบางแรงๆ ก่อนจะเดินนำหน้าไป......
" ไม่กินเต้าหู้ " แชมป์พูดอย่างเหนื่อยใจ บูมเล่นตักแต่ของที่เขาไม่ชอบมาให้ทั้งนั้น
" แล้วฉันจะไปรู้ไหมว่านายชอบกินอะไร " บูมพูดตอบ ทำหน้าไม่รู้เรื่อง จนแลมป์หมั่นไส้ ' ถีบคว่ำเลยดีไหม! '
" หมู ปลา กุ้ง หมึก เยอะแยะทำไมไม่ตักให้ผมบ้างล่ะ! " แชมป์ขึ้นเสียงเล็กน้อย เนื้อสัตว์มีเยอะแยะ แต่อีกคนกลับตักแต่ผักมาให้ เจริญเถอะ!!!
" ก็ฉันชอบกินไง " บูมตอบอย่างสบาย ส่วนอีกคนโกรธจนควันแทบออกหู
" ถ้าจะทำตัวแบบนี้ พี่จะมาขอผมเป็นแฟนทำไม! " แชมป์พูดออกมาอย่างหมดความอดทน
" ฉันพูดตอนไหน " บูมถามต่อ
" ก็เมื่อคืนไง! "
เมื่อคืน...........
" โอย...หายใจไม่ออก กลับไปนอนห้องนายไป " แชมป์บ่นอุบอิบ ก็บูมเล่นกอดรัดเขาทั้งตัวจนแทบหายใจไม่ออก
" เรียกพี่บูมสิ เต้าหู้ " บูมกระซิบใกล้หูจนอีกคนหน้าแดง
" แล้วทำไมต้องเรียกฉัน..เอ่อ ผมว่าเต้าหู้ด้วยล่ะ " แชมป์ถามกลับ เพราะอีกคนชอบเรียกเขาว่าเต้าหูมาสองสัปดาห์แล้ว
" ก็นายขาวน่ากินเหมือนน้ำเต้าหู้ไง " กระซิบอีกแล้ว แชมป์หน้าแดงร้อนจนจะพ่นไฟใส่บูมได้อยู่แล้ว เขาตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
" หู้.....เป็นแฟนกัน " ช็อค....ขอกันง่ายๆไม่มีอธิบาย ไม่อ้อมค้อม
" งะ...ง่ายไปไหม ผมยังไม่หายโกรธพี่เลยนะ " แชมป์น้ำเสียงสั่น
" ฉันถามไปงั้นแหละ...แต่นายต้องตกลง "
" ห๋าาา....? "
" ไง...จำได้หรือยังล่ะ " แชมป์ถามพร้อมเลิ่กคิ้วขึ้น
" ฉันเมา " บูมแถไปเรื่อย
" เมาบ้าอะไร! เมื่อคืนพี่ไม่ได้กินเหล้าเลยนะ " แชมป์เริ่มโวยวาย จนคนอื่นๆเริ่มหันมามอง
" อ่ะๆ กินเข้าไป ไม่งั้นฉันจะกินนายแทน " บูมรีบตักเนื้อใส่จานแชมป์จนเกือบพูน ส่วนแชมป์หน้าแดงจนเหมือนลูกตำลึง
" บะ...บ้าหรือไง พูดอะไรแบบนี้ " แชมป์เขินจัด บูมมองแล้วมันน่ารำคาญเอามากๆ
" ฉันไม่น่าพูดเลย " .........- -'
" มึงนี่มันแรดจริงๆเลยนะ อีชั่ว!! " ชายร่างสูงกระหน่ำหมัดใส่หน้าหญิงสาว อย่างไม่ปราณี เธอได้แต่ปัดป้อง
" พลอยไม่มีใครจริงๆนะ สาบานได้ ฮึก...ฮือ " พลอยพยายามพูดให้คนตรงหน้าอารมณ์เย็นลง
" ตอแหล!!!...อีด - ก!!! กูมีหลักฐาน อีเลว!!! " ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่น ระหว่างนั้นก็มีคนเดินมาพอดี
" เปา!!!...นายช่วยฉันด้วย!!! " พลอยตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากเปา อีกครั้งที่เขาเห็นพลอยกำลังถูกทำร้าย ซึ่งครั้งนี้...เปาเลือกที่จะเดินจากไป จนลับสายตาของพลอยไป
" ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก อีสารเลว! แรดนักใช่ไหม ดูสิ ถ้าหน้ามึงเละ ยังจะมีคนชอบอยู่ไหม!! " ชายหนุ่มหยิบคัตเตอร์ในกระเป๋าออกมา หมายจะกรีดใบหน้าของพลอยให้เละ
" อย่านะกาย...ฮึก ได้โปรด " พลอยร้องขออย่างน่าสมเพช แต่ชายหนุ่มหาสนใจไม่
~ ผลั๊วะ!! ~ ไม้ท่อนใหญ่ถูกฟาดลงบนหัวชายหนุ่มใจร้าย เขาลงไปแน่นิ่งกับพื้นทันที
" ไป!! เร็ว!! " พลอยตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็วิ่งตามไป.......
พลอยนั่งร้องไห้อยู่บนสะพายที่มีแม่น้ำเจ้าพระยาไหลผ่าน เธอร้องไห้มาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว
" ขอบคุณนะ...ทั้งที่ฉันทำร้ายนายสารพัด แต่นายก็ยังกลับมาช่วยฉัน ขอบคุณจริงๆ " พลอยยกมือไหว้เปา แต่เปาจับมือพลอยไว้ก่อน
" ช่างมันเถอะครับ...มันผ่านมาแล้ว อย่าพูดถึงเลย " เปาพูดบอก เขาไม่อยากใส่ใจกับสิ่งผ่านมา
" ฮึก...มันข่มขืนฉัน แล้วก็ยังมาทำร้ายฉันอีก " พลอยเล่าความจริงออกมา เปาได้แต่มองพลอยอย่างสงสาร
" เขารู้เรื่องนี้ไหม " เปาเอ่ยถาม สายตามองไปยังแม่น้ำที่ทอดยาว
" โค้ชหรอ...ยังหรอก แต่ฉันจะบอกเขาแล้วล่ะ " พลอยพูดบอก
" นายต้องการอะไรไหม...ว่ามาได้เลย " พลอยถาม
" ผมขออย่างนึง... " เปาตอบ
" อะไรล่ะ... "
" กลับตัวกลับใจเป็นคนดีก็พอครับ ผมไม่ถือโทษโกรธคุณหรอก แค่นี้ชีวิตคุณก็ดูแย่มากพอแล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ แม้บางครั้งมันจะดูรุนแรงเกินไปก็ตาม แต่คุณไม่ควรเอาอารมณ์เป็นที่ตั้งโดยไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ต่อให้คุณทำได้สำเร็จ แต่ถ้ามันเกิดจากอารมณ์โกรธ มันก็มีแต่จะทำให้ชีวิตคุณพังพินาศซะเปล่าๆนะ เชื่อผมเถอะ " ทันทีที่เปาพูดจบ หญิงสาวก็ปล่อยโฮออกมา เธอรู้สึกผิดมากที่ทำร้ายชีวิตคนดีๆอย่างเปา
" จริงๆแล้ว...ฉันไม่ได้เป็นคนวางยาหมาของนายนะ ยัยป้าเจ้าของตึกต่างหาก ฉันแค่ผ่านเข้าไปเห็นพอดี " พลอยพูดอธิบาย พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เปาก็รู้สึกคิดถึงเจ้าลูกชิ้นทันที
" วันนั้นคุณไปทำอะไรที่นั่น " เปาถามต่อ
" ฉันจะเอาจดหมายขู่ไปวางไว้หน้าห้อง แต่ยามไม่ยอมให้ฉันขึ้นไป " พลอยเล่าไปตามความจริง
" โง่มาก " เปาพูดเสียงแผ่ว
" อะไรนะ " พลอยเอ่ยถามอย่างงงๆ
" อ่อ...ผมบอกว่า เลิศมาก " เปาแถออกไป
" นายจะกลับไปคบกับโค้ชก็ได้นะ รู้ไหม...ตลอดเวลาที่คบกัน เขาเอาแต่มองหานายตลอดเวลาเลย แต่ก็ไม่เคยยอมบอกอะไรฉันเลยเวลาถาม ฉันล่ะอิจฉานายจริงๆ จะกลับไปคบกันไหม " พลอยแนะนำ เปานิ่งไป....
" อย่าเลยครับ...มีอะไรมากมายที่คุณยังไม่รู้อีกเยอะ " หลังจากวันนั้น เขาและเธอก็กลายเป็นมิตรที่ดีต่อกัน และยิ่งพลอยได้รู้จักเปามากขึ้นเท่าไหร่ เธอยิ่งได้รู้ว่าเปาเป็นคนดีมากๆเลย เธอยิ่งรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีกับเขา......
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อะไรก็เริ่มลงตัวแล้ว ข่าวลือเริ่มหายไป ตั้งแต่เขากับพลอยเป็นมิตรกัน วันสุดท้ายของการปิดภาคเรียนที่หนึ่งมาถึง เด็กๆในโรงเรียนต่างล่ำลากัน เพื่อที่จะรอภาคเรียนใหม่อีกครั้ง วันนี้เป็นที่ทุกคนมีความสุข รวมถึงตัวเปาด้วย เพราะแป้งได้ชวนเขาไปทำงานที่ร้านของเฮียกอล์ฟด้วย.......
" เปา!...มานี่เร็วพี่มีอะไรจะเซอร์ไพส เร็ว! " พลอยไม่รอช้า ลากอีกคนไปยังห้องประชุมเก่าทันที
" หลับตาด้วย " พลอยพูดสั่งทันทีที่มาถึง เปายิ้มเล็กน้อยก่อนจะยอมทำตาม แล้วพลอยก็พาเขาเดินไป.....ก่อนจะเริ่มเดินหายไป ทิ้งให้เปาอยู่คนเดียว เปาเริ่มรู้สึกว่าพลอยไม่อยู่แล้ว เขาจึงลืมตาขึ้น.....
" พี่...พัฒน์ " เปาพูดออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะหันกลับไปที่ประตู
" เดี๋ยวสิ!...ให้...พี่ได้อธิบายก่อนได้ไหม " การพูดของโค้ชเปลี่ยนไปจากเดิม ' อย่าทำแบบนี้ได้ไหม '
" เราไม่มีต้องพูดกันแล้วนะครับ " เปาตอบโดยไม่หันมามอง
" นายจะทิ้งพี่ไปอีกครั้งหรอ...ให้โอกาสพี่หน่อยเถอะนะ " โค้ชพูดอ้อนวอน เปาพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเอง
" ให้พี่ได้ดูแลนายอีกครั้งนะ อย่าทิ้งพี่ไปอีกเลยนะ " โค้ชพูดออกมาจากใจจริง มันยิ่งทำให้เปาลำบากใจ
" ผมเป็นคนทิ้งพี่ไปเอง ไม่ต้องขอโอกาสจากผมหรอกครับ ผมไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย ไปหาคนที่ดีกว่านี้เถอะครับ " เปาตอบออกไป โค้ชรีบเข้ามากอดเปาจากด้านหลังทันที เปารู้สึกว่าโค้ชกำลังร้องไห้อยู่ ' หยุดเถอะนะ...ได้โปรด '
" นายแกล้งบอกว่ารักพี่ก็ได้ พี่โง่จะตาย แต่ขอล่ะ อย่าไปจากพี่เลยได้ไหม พี่ทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ " โค้ชพูดออกมาอย่างทรมาน ซึ่งก็คงไม่ต่างจากเปา ' แล้วผมล่ะ ผมไม่ทรมานหรือไง ที่ต้องทนทำสิ่งที่ไม่อยากจะทำ ' โค้ชร้องไห้จนหน้าแดงก่ำ รู้สึกทรมานถ้าต้องเสียเปาไปอีกครั้ง
" ผม...ลบ...ทุกอย่าง...ออกจากสมอง...และหัวใจ...ไปแล้ว " เปากัดฟันพูดออกไป ก่อนจะแกะมือของโค้ชออก.....
" อย่า...ไป..เลยนะ " โค้ชพูดออกมาเสียงสั่น เปาน้ำเอ่อล้นออกจากดวงตาแล้ว เขาเดินตรงออกไปจากออกประชุม ทันทีที่ออกมา เขาก็วิ่งหนีไปทันที
" ฮึก...ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฮือ.... " เปาวิ่งออกไปทั้งที่น้ำตาไหลพราก หน้าแดงก่ำ ล่ำร้องคำว่าขอโทษตลอดทาง.........
อีกครั้ง.... ที่เขาต้องตัดความสัมพันธ์แล้วเดินถอยออกมา ซึ่งมันยากมาก เขาเองก็รักโค้ชไม่น้อย อาจจะมากกว่าที่โค้ชคิดอีกก็ได้ เขาต้องทนเก็บความรู้สึกมาตลอด เปาเองก็ทรมานไม่น้อยไปกว่าโค้ชสักเท่าไหร่หรอก และยิ่งได้เห็นโค้ช กับคำอ้อนวอนแบบนั้นอีกครั้ง มันยิ่งทำให้เขาปวดใจเหลือเกิน เปาต้องคอยคำนึงถึงสิ่งที่ผู้มีเมตตาและ....ทำลาย เคยพูดไว้เสมอ....
' ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกันได้ยังไง วิปริต!!! '
สายฝนสาดเทลงมา กระหน่ำใส่คนที่วิ่งออกมาอย่างไร้ทิศทาง อาการเจ็บหน้าอกข้างซ้ายกำเริบขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนจะโชคร้าย.....เพราะยาของเขาอยู่ในกระเป๋าสะพายบนห้องเรียน
ทุกอย่างเริ่มดำมืน ภาพทุกอย่างรอบตัวเริ่มหายไป..........
" พี่พัฒน์...... " เสียงเรียกอันแผ่วเบา ก่อนสติจะดับวูบไป...........................
TO BE CONTINUE.......................
แต่งมาตั้งนานเพิ่งมาร้องไห้เอาตอนนี้ ตอนนี้มันทรมานมากๆเลย เข้าใจความรู้สึกของคนที่รักแต่ทำอะไรไม่ได้ เปาเหมาะกับเพลง ' เจ็บแค่ไหนก็ยังรักอยู่ ' มากกกกกก #นำตาจะแชร์ขอไหลนะคะ คงเข้าใจความหมายของชื่อเรื่องแล้วนะครับ มันคือการพยายามลบความทรงจำดีๆกับความรักของโค้ชออกจากใจเปานั่นเอง ช่วงหลังก่อนถึงตอนที่ 11 ดราม่าหนักมากกกกก
ป.ล.อย่าโกรธกันเลยนะครับ เรื่องพลอยกระเหรี่ยง ทำใจกระทืบใครไม่ลงจริงๆ(หราา - -') เขาว่ากันว่า มิตรที่ดีคือมิตรที่เคยเป็นศัตรูมาก่อน เห็นใจนางด้วยนะคร้าบบบบบ
ป.ล.2 ลิ้งค์เพลงตอนโดนบอกเลิก นั่งฟังเพลงนี้แต่งไปด้วย โอ้ย!บ่อน้ำตาแตกเลยT___T
www.youtube.com/watch?v=PZvZNovBJM8ขอบคุณทุกคนที่ติดตามคร้าบบบบบ ^______^
หัวข้อ: //~ERASE~//CHAPTER 10( END )//01-08-58// (อ่าน 15947 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก