หัวข้อ: [Mpreg]เรื่องรักวุ่นวายฯแอ้VSดิว เหตุที่แอ้ไปอยู่กับลุงหนึ่งไม่ได้คือแอ้.

[PFlove]

คำเตือน....นิยายเรื่องนี้แต่งมาจากจินตนาการดังนั้นสถานที่จึงไม่สามารถอ้างอิงได้
              นิยายเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องแต่งขึ้นมา ผู้แต่งไม่ได้แต่งโดยอาศัยหลักวิชาการอ้างอิ้งซึ้งอาจจะไร้สาระแต่แต่งด้วยความต้้งใจจริง กรณีที่ไม่ชอบกดปิดได้เลยค่ะ
                ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ให้คำแนะนำ ติชมและกำลังใจ ของคุณจริงๆ ค่ะ
It gonna be make you happy ... 
             

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

[PFlove]

เปิดตัวพระเอกนายเอก
ผมชื่อดิว เป็นสมาชิกบ้าน ด.เด็ก คือบ้านผม ชื่อเล่น ด.เด็กหมดทุกคนพ่อผมเป็น ศร.นพ.พันเอก ภาณุเดช กิตติศักดิ์ฤทธิไกรแพร่ไพศาล (ยาวได้อีก) พ่อผมเป็นแพทย์ทหาร ติดยศชั้นสูงสุดแล้ว และเป็น ผู้อำนวยการและผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของโรงพยาบาลมีทั้งเอกชนลงทุนฝ่ายเดียวและโรงพยาบาลที่มีผู้สนับสนุนคือกึ่งเอกชน
     
ผมมีพี่น้องหลายคนทีเดียวแบบว่าพ่อขยัน.แต่ผมไม่ได้เกิดจากผู้หญิงที่พ่อแต่งงานเพราะพ่อผมไม่ได้แต่งงาน  งงละซิ ใช่ผมก็งง 555 มารู้จักพี่ผมกันดีกว่า
พี่ดิมพี่ชายคนโตพี่คนนี้จบแพทย์ทหารและพี่ดิมยังไปต่อยอดที่มหาวิยาชัยทางทหารชื่อดังของอเมริกาพร้อมกับพี่อ้นแถมยังได้ฉายาคู่หูบ้าระห่ำมาด้วย แถมได้เป็นหัวหน้าหน่วยอีกต่างหาก
พี่ดรีมพี่หมอเด็กพี่ดรีมไม่ชอบความท้าทายความสูงและความเสียงเลยเลือกเป็นหมอเด็กแต่ก็เข้าไปช่วย
งานโดยการออกหน่วยให้กับพอผมบ้าง
พี่โดมพี่โดมเพิ่งจบโทแพทย์สาขาออโธปิติกส์พี่โดมที่จริงต้องเป็นหมอทหารแต่เนื่องจากเรามีแพทย์ทหารเพียงพอแล้ว. พ่อเลยจึงดึงพี่โดมกลับมาเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาบสาขาที่ รพ.ต้องการคือหมอกระดูก
พี่หมอด้า พี่คนนี้ดูแลผมและดูแลผลผลิตของผม อุ๊บ ยังไม่บอกตอนนี้ พี่ด้าเป็นแพทย์สาขาโรคเลือด พี่ด้าเพิ่งจบแพทย์ปีหกที่ผ่านมานี้เอง เป็นแพทย์เต็มทีตัวแล้ว
พี่เดฟ พี่หมอทหารของแท้ พี่เดฟ เรียนหมอ G.P.มาและฝึกโหดเหมือนทหารมากกว่าจะเป็นหมอนะผมว่า เพราะว่าพี่ได้เข้ารับการฝึกทุกอย่าง ไม่ว่าจะ คอมมานโด นักทำลายใต้น้ำหรือหน่วยซีลฯลฯ
พี่แดนกำลังจะเข้าปีห้าแพทย์เอ็กซ์เทิร์นพี่แดนกำลังเลือกสาขาเกี่ยวกับโรคไต ก่อนมีฝึกทหารบ้างเรียกว่าฝึกทุกคนเตรียมพร้อมหากจำเป็น
พี่เดย์เป็นแพทย์ปี3พี่เดย์จะเลือกสาขาโรคหัวใจพี่เดย์เรียนเก่งมากแน่นอนพ่อจึงแนะนำให้พี่เดย์เลือกโรคหัวใจและทางโรงพยาบาลต้องการแพทย์สาขาโรคหัวใจจำนวนมาก
พี่ดิ๊บ พี่แพทย์ปี2 ยังไม่ได้คัดสิ้นใจแน่นอน ว่าจะเลือกสาขาอะไรหรือจะเบนไปเป็นแพทย์ทหาร ยังไม่รู้
และ ผมดิว ชื่อเหมือนหวานนะแต่ผมนี้ ลุยแหลก ใครคงคิดว่าผมเป็นนางเอกแน่นอน รอดูกันต่อไป
และน้องสุดท้อง เดียร์ กำลังจะจบ ม.ต้นปีนี้
 พวกผมกำลังจะเดินทางไปอยู่ต่างตังหวัดที่มีแต่ภูเขาลำเนาไพร พวกผมถูกส่งไปเรีนน โรงเรียนประจำจังหวัดของอาภาษณ์พวกผมต้องไปเรีนนต่อม.4 ทั้งที่พวกผมเพิ่งจบม.6 ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแต่ก่อนหน้านี้พวกผมก็ใช่ย่อยผมลืมบอกไปพ่อผมมีพี่น้องด้วยกัน5คนไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมาแต่โตมาด้วยกันด้วยความอุปการะของใครคนหนึ่งและพี่ๆน้องๆพ่อผมแต่ละคนก็เหมือนกับพ่อผมทีมีลูกๆโดยไม่มีภรรยา ผมรู้มาว่าฝีมือพ่อผมด้วย มันจึงทำให้ผมมีเพื่อนที่เกิดวันเดียวกันถึง 4 คนและมีเกิดหลังจากผม เกือบปี อีกหนึ่งคนคือพาย
    คนแรก บอย หน้าหวานมากผมว่าผู้หญิงชิดซ้ายไปเลย บอยเป็นลูกคนเล็กของลุงกฤษณะ พี่ชายคนโตของพ่อผม
   คนต่อมาคือแจ็คลูกชายคนเล็กของน้องชายพ่อผม อาภูมินทร์ อาภูมิเป็นCEOตั้งแต่อายุยังน้อย หุ้นส่วนธุกิจต่างๆมากมาย เศรษฐีระดับต้นๆของโลกเลยเพื่อนผมคนนี้ออกแนวเจ้าชายทะเลและหน้าตาที่หล่อเหลาเหมือนลูกครึ้งปนแขกขาวแจ็คเขามีเชื่อแขกและกำลังได้เป็นซีคแต่ต้องชะงักเพราะต้องdropมาเรียนใหม่มปลายใหม่แถม กันดาร
อีก และ ติ๊ก ลูกชายอาภาษญ์เจ้าของโรงเรียน ติ๊กเป็นดาราดังผลงานดีเด่นแต่ เป็นดาราเรื่องมากแห่งปี ได้ฉายานี้ทุกปี และขาวีน ตลอด และแน่นอนหน้าตาต้องหล่อเหลา สำอางค์มากชนิดชะนีไม่กล้าเฉียด
  และ น้องพายลูกชาย อาเปรมด์ น้องเล็กสุด พายอายุห่างจากพวกผมหกเดือนแต่พายเป็นเด็กอัจฉริยะ
     ผมได้ยินพ่อกับลุงและอาคุยกันว่า ทางองค์กรขาดบุคลากรทางการแพทย์ด้าน โรคหัวใจ การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ และพายคือคนที่เขาเล็งแต่ผมดูแล้วพายไม่อยากเป็นหมอ พายชอบเดินแบบ และชอบร้องเพลงงมาก  และคนสุดท้าย คนนี้ขื่อแอ้ คนนี้คนพิเศษของผมพิเศษมากๆ แอ้เป็นลูกชาย อาภีมปภพ น้องชายพ่อผมและ หวานใจของพ่อผมด้วย   
     ผมรู้มาว่ากว่าพ่อผมกว่าจะได้อาภีมเป็นหวานใจพ่อผมผ่านมาหลายด้านมากมีคนชอบอาภีมหลายคน
และหนึ่งในนั้นคือลุงหนึ่งคนที่แข็งที่สุดในองค์กรแต่ตอนนี้พ่อและลุงกับอาขึ้นมาเท่าเทียมกันแล้วและ
ลุงหนึ่งคือคนที่ส่งพวกผมไปเรียนซ้ำทำให้หลายคนพากันนอยด์ผมว่าต้องมีอะไรพิเศษหรือต้องการพิสูจย์บางอย่างจากพวกผมแน่อน
"ก๊อก"เสียงเคาะประตูห้องผม
"ไม่ได้ล๊อก"ผมตะโกนตอบไป
เสียงนักร้องนำ วงคาราวานก็ตามมา"แอ๊ต))))"
"เสร็จยังมรึง" เสียงใสๆ น่ารักฟังดูก็รู้ว่านายเอกแน่ แต่พฤติกรรมจะขัดไปไหน
"ยัง ...อึมมม อึมมม อีก นิสสส  อึม " ผมทำเสียงกระเซ้า ยั่วยวน
"เดี๋ยวกระจะช่วยให้มรึงเสร็จเร็วขึ้น" ผมได้ยินจึงเงยหน้าขึ้น พระเจ้าแอ้มันหยิบกล่องทิชชูจะปาผมเลย
"อย่าปานะแอ้ มันเจ็บ "ผมร้องห้าม แต่แอ้มันปามาแล้ว สัญชาตินักฟุตบอลประจำ โรงเรียนเลยกระโดดและ
"โป๊ก" เสัยงดังนิดหน่อยไม่ใช่กล่องทิชชู้แต่เป็นหัวผมชนกับอย่างอื่น รู้อย่างนี้โดนทิชขู้เสียดีกส่า สาด!!! เจ็บกว่าอีก
"โอ้ย!!!แอ้มรึงเล่นบ้าไรเนี๊ยะ เจ็บนะ"ผม
"มรึงโดนหลบทำไม กล่องทิชชูนะยังไม่เจ็บเท่าที่มรึงโดดหลบไปปะทะซะหน่อย แล้วนี้มรึงแพ็คของหมดยัง "แอ้มันถามผมแบบ ขำ ขำ
" หมดแล้ว ก็ไม่มีอะไรมาก ซีดี ฟุตบอล หนังสือฟุตบอล และ แผ่นเกมส์ฟุตบอล "ผมตอบ ผมบ้าฟุตบอลมากนะครับ
"เหรอ !! ตกลงมรึงจะไปเป็นหมอข้างสนามฟุตบอลใช่ไหม "นั่นเหน็บตรูอีก
"แม้ ถึงยังไงการเรียน ไม่ได้ทิ้งซะหร่อย ว่าแต่ตัวเองเถอะ ขนหนังสือแสลมดังส์หมดยัง เล่นบาสเก็ตบอลก็ไม่ แต่อ่านแสลมดังส์ ตลกวะ"ผมพูดผมก็ไม่เข้าใจแอ้มันเหมือน แอ้เป็นเทควันโดสายดำหมาดๆ
" [-_>]"มีเหล่ตามามองอีก เหมือนใกล้จะมีเรื่อง
"เรื่องของกรู"นั้น
"เออ"ผมตอบไป แหละแอบเหล่มองอีกคนแอบยิ้มเล็กน้อย ใบหน้ารูปไข่ เรียวงามราวกับสตรี ริมฝีปากรูปกระจับบางสีแดงระเรื้อ ดูสวยมากเวลาทำปากจีบแบบจะจูบ แก้มระเรื่ออมชมพูธรรมชาติที่ผู้หญิงบางคนต้องพึ่งบรัชออนแต่แอ้ไม่ ดวงตราเรียวโต ไม่มากรองรับขนตาที่ยาวและงอนได้แบบธรรมชาติ สันจมูกเรียวสวยเหมือนบินไปทำที่เกาหลีมาเลยไม่เล็กไม่ใหญ่ สวยกำลังดี คิ้วที่โค้งเป็นธรรมชาติคนอะไรนะน่า.....
"เปี๊ยะ"เสียงดีดนิ้วพาเอาตื่นเลย แอ้ดีดนิ้วใส่หน้าผม
"มรึงนั่งฝันกลางวันอะไรอีก ฝันตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นแล้วไม่จบเหรอวะ"นั้นดูรู้อีกว่าฝันมรึงและกำลังจะ อิบอิบกันด้วย
"และมรึงจะจ้องพิจารณาหน้ากรูทำแป๊ะไร อย่าให้รู้รู้นะว่ามรึง?......"แอ้ชี้หน้าผม
"มองว่าคนอะไรหูกางวะ"ผมพูดลุกไปแต่ จะไปห้องน้ำเพราะที่นั่งเพ็งพิจารณามันได้ผลน้องกำลังตื่น 555
"ไอ้ดิว"ผมได้ยินเสียงมาจากข้างหลังแต่ไม่ทันรู้ตัวร่างผมเหมือนถูกยกลอยและ
รู้อีกเหมือนมีหน้าแข้งใครขัดคออยู่ ไอ้แอ้นี้เองเล่นหมวยปล้ำแต่เช้าเลย
"แอ้ มรึงจะบ้าเหรอ"ผมพยายามแกะน่ะ แต่ไม่ออก
"ใครหูกาง"นี้ไม่เคยส่องกระจกเลยหรือไง
"เออ พูดเล่น ปล่อย เดี๋ยวคอเคล็ด"ผมพูด
"แอ๊ต"ใครเชิญพี่แอ๊ตมาอีกแล้ว เสียงประตูถูกเปิด ผมสองคนหันไปดู อุต๊ะ พี่เดฟ
"เว้ย!!!"เสียงอุทานของคนสามคน แน่ละตอนนี้คอผมขัดกับขาแอ้และมันก็กอดล็อกขาผมมันเหมือนท่า 69น่ะผมว่า 555
"พี่เดฟ"ผมกับแอ้รีบผละออกจากกัน
"เขาจะไปกันอยู่แล้วยัง เล่นปล้ำกันอีกเหรอ"พี่เดฟ พูดตกไปนะ
"พี่เดฟ "แอ้
"ฮาๆๆๆ พี่ล้อเล่น พ่อให้มาตามเห็นขึ้นมานาน อาภีมกับพี่อ้นมาตามแล้วแอ้ หรือจะให้พี่ลงไปบอกว่า รอสัก10 นาที ยังไม่เส็จ"พี่เดฟใจดีจริงๆ
"แม้ดีเลย จะให้ดี15นาทีได้ไหม"ผมบอก
"โอ้ยย"ผมร้องไอ้แอ้มันกระทืบเท้าผม และสะบัดก้นไปพร้อมหนังสือเลย
"หึ หึ หึ"พี่เดฟ
"ไม่ต้องหัวเราะเลย "ผมงอนพี่ชาย
"โทษทีวะที่พี่มาขัด กำลัง"
"กำลังจะคอเคล็ด"ผมพูดและเดินเข้าห้องน้ำเลย
"เหรอนึกว่ากำลังจะ ไอเจ็บเข่า"พี่เดฟ
"ไม่มีทาง ช่วงล่างฟิต"ผมโผล่ออกมาแก้ข่าวตัวเอง 555
[แอ้]
ผมชื่อแอ้ ผมเป็นสมาชิกบ้าน อ.อ่าง บ้านอ.อ่างและบ้าน ด.เด็ดสนิทกันมาก รุ่นสู่รุ่นและแน่นอนผมจะต้องสนิทกับไอ้ดิว
ผมเป็นลูกพ่อ ภีมปภพ ที่จำความได้ บ้านผมสมาชิกเยอะที่สุดในบรรดาพี่ชายน้องชายพ่อผม พ่อผมติดยศทหารสูงสุดและได้เป็น นายทหารหน้าตาหล่อที่สุด อันนี้เขาโหวตมา
พี่อ้นเป็นพี่ชายคนโต ห้าว บ้าระห่ำ และแน่นอนหน้าตากินขาด ดาราหลายคน
แต่พ่อไม่อนุญาติให้ไปเล่นหนังหรือละครเพราะเกรงจะกระทบกับหน้าที่การงานแต่พี่อ้นก็ไม่พ้นได้ลง grossip ทั้งที่ไม่ใช่ดาราแต่เด็กพี่แก ส่วนใหญ ดาราทั้งนั่น พี่อ้นนะได้ฉายาเจ้าชู้ตัวพ่อและคู่หู่ที่ขาดกันไม่ได้คือพี่ดิม พี่โจมีบ้างที่พี่อ้นบินไปต่างประเทศ
พี่อั้มพี่ชายคนที่สองเป็นทหารเหมือนกัน พี่อ้นพี่อั้มเป็นลูกหัวปีท้ายปีเลยสนิทกันมากกับพี่อ้น พี่อั้มจะ ระห่ำน้อยกว่าพี่อ้น พี่อั้มรุ่นเดียวกับพี่ดรีม ใช่พี่ดรีมเป็นลูกหัวปีท้ายปีกับพี่ดิมเช่นกัน
พี่โอม พี่คนนี้เพิ่งจบใหม่ พี่โอมรุ่นเดียวกับพี่โดมไปฝึกทหารด้วยกันมาแล้ว พี่โอมออกจะทะเล้น ฮาๆ
พี่อาร์ม กำลังเรียนโรงเรียนในร้อยต่างประเทศที่จริงจบแล้วแต่ยังไม่กลับมาบ้านเลยผมนี้คิดถึงมากพี่อาร์มรุ่นเดียวกับพี่หมอด้า
พี่เอ็ก พี่คนนี้รุ้นเดียวกับพี่เดฟ เพื่อนสนิทกันมากตัวติดกันตลอด พี่เอ็กซ์ไม่แพ้พี่อ้นเลย
พี่เอส  พี่คนนี้ นิสัยคล้ายๆพี่อ้นทะลึงตึงตัง
พี่โอ๊ค พี่คนนี้กำลังเรียนทหารที่มหาลัยมีชื่อต่างประเทศ พี่คนนี้กลับบ้านบ่อย
พี่อั้น พี่คนนี้ก็ไปเรียนกับพี่โอ๊คแต่น้องปีหนึ่ง หัวปีท้ายปีเหมือนกันแต่พี่โอิมไปที่หลัง
พี่ชายอีกคนที่เหมือนแฝดกับผมมากแต่นิสัยต่างกัน พี่แอร์ พี่แอ้นะมองว่าผมมาแย้งความรักพี่ๆ ผมจึงพยายามจะไม่ขัดใจพี่แอร์เพราะพี่ตอนเด็กสุขภาพไม่ดีเลยแถบจะไม่ได้อยู่กับพี่ๆ พี่แอร์ต้องอยู่ รพ.ตลอดจนเกือบห้าขวบได้กลับมาแต่เหมือนไม่ค่อยสนืทกับพี่คนไหน
"น้องชาย แอม และอิ้ง
และผมแอ้ แน่นอนเป้าหมายผมคือทหารผมสนิทกับดิว และติ๊กคือเราไปไหนมาไหนกันสามคนตลอด และ พายบ้างส่วนแต๊ค้ขาต้องตา ลุงภูมินทร์ เพราะแจ๊คเขามัหน้าที่ใหญ่รออยู่ บอย บอยเคยอยู่กับพสกผมตั้งแต่ 5 ขวบตอนเรียนอนุบาลและบอลกับแจ๊คเหมือนเป็นแฟนกันนะ แต่วันที่บอยมาผมเห็ว่าดิวก็คงชอบบอย บอยน่าะหน้าหวาน ตาสีฟ้านั้นดูมีเสน่แบะผมรู้มาว่าบอยคือคนสำคัญขององกรค์ บอยมีอะไรที่พิเศษมากๆ เขาจึงค้องการ บอยและดิว เขาบอกว่าดิวพร้อมทุกอย่าง แน่นอนผมเจ้าใจและพยายามจะบอกตัวเองดิวคือคนที้ถูกเลือก
    ทำไมผมอ่านแสลมดั้งเพราะว่า ตัวเอกมันคลายๆไอ้ดิวไง ผมกับมันเป็นได้แค่เพื่อนที่สนิทเท่านั่น ผมเดินลงมาจากห้องไอ้ดิว เรานี้ก็บ้าลืมตัวไปเล่นแบบนั่นกับมัน
   ผมกำลังถูกส่งไปต่างจังหวัดเห็นว่าเงียบมากแต่ผมชอบความเงียบ แต่ แจ๊ค ติ๊ก และ พาย พวกจิ๊กแจ็คและพายคงไม่คิดแบบนั้นแน่พวกนี้ชอบชีวิตในตัวเมือง แต่ดิวผมว่าเหมือนผมน่ะ เราชอบธรรมชาติ ผมกับดิว.ช.อบเข้าไปออกหน่วยกับพ่อภา (ทำไมเรียกพ่อภา ต้องรอตอนต้อไป) ถึวตะรู้เราขอบธรรมชาติ ชอบช่วยเหลือคนที่ห่างไกล เรามีอะไรคลายกันมาก
แต่มันกับเหมือนมีอะไรกั้นเราไว้
"แอ้"ผมสะดุ้งสุดตัวเลยผมเดินคิดอะไรเพลินๆตกใจหมดเลยพี่อ้นนะครับ
"มรึงเดินลงมายิ้มกริ่มมาเลยมา มรึงขึ้นไปทำอะไรมา "พี่อ้นจะทำหน้าแก่แซงพ่อทำไมเนี๊ยะ
"พี่อ้นแอ้แค่ไปตามไอ้ดิวและ"ผมพูด
"และไร?.."พี่อ้น
"เดินลงมานี้ไง เห็นพี่เดฟบอกพี้กับพ่อมาตาม"ผมพูด อย่านะพี่อ้นเขาไม่ใช่ทหารฝึกใหม่
"เหรอ มรึงหายไปนาน นึกว่ารีบไปล่วงหน้าแล้วไง 555" พี่อ้นอ่ะ ผมสะบัดบ๊อบใส่เลย อยากให้ไปจังเลยผมรักพี่อ้นนะเห็นดุๆแบบนี้ และนี้พี่อ้นก็เพิ่งกลับมาอยู่บ้าน
"บอกอย่าสะบัดแบบนี้"พี่อ้น
"ทำไมอะ"ผมหันมา
"เด็กผู้ชายที่ไหนเขาทำวะ"พี่อ้น
"อ้าวแอ้ แล้วไอ้เสือพ่อละ"พ่อภาถามาผม
"ยังนอนเป็นแมวขี้เซ้ายู่เลย"ผมตอบ
" หึ หึ หึ"พ่อภีมผม ขำ
"เวรเลย "พ่อภา
"ดิม ไปลากน้องรักมรึงลงมาจะไปแล้ว"พ่อภา
"อ้าวทำไมแม่แอ้ไม่ลากลูกชายลงมาด้วยละครับ"พี่ดิม
"ไอ้ดิม น้องกรู พ่อเฟ้ย ไม่ใช่แม่"พี่อ้น
"ถามดิ ไอ้ดิวมันเชื่องกับแอ้ กรูก็นึกว่าแอ้เป็นแม่... น้องกรู"พี้ดิม
" [นิ้วกลาง]" แปลว่าปฏิเสธ 555
"พอ พอ มรึงสองคนนี้น่ะ งั่นผมไปก่อนน่ะ พี่ภา พี่ตามไปแล้วกันนะ แอ้ไปเดี๋ยวสาย ไอ้อ้นไปถอยรถออกมา "พ่อภีมพูดและลุกขึ้นผมเห็นแล้วว่าดิวกำลังสะพายเป้ลงมากับพี่เดฟ หัวเราะชอบใจใหญ่เลยอย่าบอกน่ะที่คุยนะเรื่อง....
"แอ้ไปซิลูก"พ่อผมเร่งแล้ว ผมเดินออกมาเจอพี่ตุ๊พี่ชายคนโตไอ้ติ๊กดูท่าไอ้ติ๊กจะยังงอแงไม่อยากไป ปกติอยู่แล้ว ติ๊กเขาเป็นดารา
"ไง ตุ๊ น้องยังทำใจจากบ้านไม่ได้เหรอ"พ่อผมถาม
"มันเพิ่งมารักบ้านตอนนี้แหละครับอา แต่ก่อน ตะลอนไม่ค่อยติดบ้าน "พี่ตุ๊
"เอาน่ะยังไม่ชินที่โน้น อาไปก่อนนะ "พ่อผม
"พี่ตุ๊บอกติ๊กผมไปรอที่โน้นนะ"ผมบอกพี่ตุ๊
"อืมม แอ้ พี่จะรีบลากมันมันไปน่ะ "ผมก้าวเท้าขึ้นรถที่พี่อ้นมาจอดผมเข้าไปนั่งข้างๆพ่อผมแต่รถยังไม่ออก ทำไหมหว่าผมก็มองพี่อ้นก็มองผมผ่านกระจกมองหบัง ผมพยายามอ่านปากพี่อ้น
"มานั่งหน้า" อ้อให้ไปนั่งหน้า ว๊ากลืมตัวผมรีบออกจากรถไปนั่งด้านหน้ากับพี่อ้น
"แทนที่จะมานั่งหน้านะมรึงนั้"พี่อ้น
"แม้ลืมบ้างอะไรบ้าง"ผมพูดเบาๆ พี่อ้นออกรถออกแล้ว ผมเหลือยมองกระจกหลังรถพ่อภาออกมาแล้วและรถอาภาษญ์ก็ตามออกมา
"แม้ยิ้มกริ่มเชียวนะน้องกรู"พี่อ้น
"แกะลูกอมให้หน่อย"พี่อ้นสั่ง พี่มีภาคโหดกีบภาคน่ารักแต่เวลาโหดนี้น้องๆเกรงกีนหมด ผมก็แกะลูกอมให้พี่อ้น  ผมรักพี้อ้นน่ะและพี่อ้นน่ะไปอยู่กับหน่วยพิเศษตั้งหลายเดือน พอกลับมาผมก็ต้องไปเรียนไกลจากพี่อ้นอีก
"เป็นไร"พี่อ้นเอามือมาหยีผม
"พี่อ้นอ่ะผมเสียทรง"ผมพูด แต่จริงๆกลบเกลื่อนน้ำตา
"ไม่เอาน่า วันหยุดก็มาหาพี่แล้วแอ้ "พี่อ้นรู้
"ก็ไม่ได้อยู่กับพี่อ้นตั้งแต่พี่อ้นไปอยู่หน่วยพิเศษ พอพี่อ้นกลับมาแอ้ดันต้องไปนิ"ผมพูดเสียงสั่น
"ทำเป็นพูดดี เดี๋ยวก็ตามดิวไปที่ "พี่พูดน้ำเสียงแอบงอน
"พี่อ้นอ่ะ "ผมทำเป็นอ้อน
[ติ๊ก]
ผมเป็นสมาชิดบ้าน ต.เต่า แน่นอนสมาชิกมีต.ที่ชื่อเล่นทุกคน  ผมเป็นลูกพ่อภาษญ์ พ่อปมมีธุรกิจ โรงแรมชื่อดังทั่วประเทศ และโรงเรียน หลายแห่งมาก
พี่ตุ๊ พี่ชาบตนโต จบโทอเมริกา จบมาสามใบซ้อนเลยพี่ๆผมเลือกเรียนบริหารธุรกิจNBA และ บริหารเกี่ยวกับโรงแรม และเกี่ยวกับการบริหารกาศึกษา
พี่ตุ๊ รุ่นเดียวกับพี่อ้นพี่ดิมและพี่โจ แต่เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากเรียกว่าเวลาที่พี้ๆพาพวกผมไปเที่ยวไกนพี่ๆจะคอยดูแลพวกผม แต่พี่ตุ๊กับพี่อ้นืและพี่ดิมมามีเรื่องปิดใจกันเพราะแฟนพี่ตุ๊ที่ชื่อขวัญ พี่ขวัญชอบพี่อ้นทั้งที่เขาคบพี่ตุ๊ พวกผมไม่ได้ชื้นชอบขวัญเลย และพี่อ้นก็คาซิโนว่าพอได้เขาแล้วพี่อ้นก็มักจะจบความสัมพันธุ์แต่ผมคิดว่าพี่อ้นรู้อะไรที่ไม่ดีของขวัญ แต่พี่ตุ๊ตอนนั้นรักพี่ขวัญเลยไม่ฟังใครจนพี่ตุ๊มาจับได้ว่าพี่ขวัญขึ้นคอนโดพี่อ้นะมีเรื่องชกต่อยกันพี่อ้นบอก
พี่ขวัญขึ้นไปหาเขาเองและพี่ขวัญก็กระโดดตึกเสียชีวิตโดยไม่มีใครทราบสาเหตุ พสกผมเฉยๆนะเขาทำตัวเอง พวกผมรู้ว่าพี่ตุ๊ไม่ได้รักพี่ขวัญพสกผมรู้ว่าพี่ตุ๊รักใครแต่มันมีปัญหากั้นเหมือนกระจกบางๆกั้นไว้(บอกได้แค่นี้รออ่านตอนรุ่นพี่เขารักกัน)พี่ตุ๊จบครุศาสตราเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมหาวิทยาลัยชือดังของอังกฤษและการบริหารNBA
พี่ต๊ะ พี่คนนี้สนุกสนานร่าเริงพี่ต๊ะอยู่ดูแลโรงแรมที่อังกฤษให้พ่อและดูแลพวกพี่ต๋อมแต๋มและพี่ต้าที่เรียนที่อังกฤษกันกำลังจะจบโทด้านเศรษฐศาตร์
พี่ต๋อม พี่แต๋ม พี่สองคนนี้เป็นแฝดกัน กำลังจะจบปริญญาโทด้านการบริหารการโรงแรมมหาวิยาลัยเคมบริจ
พี่ต้า พี่คนนี้ผมรักมากเราแนวเดียวกันพี่เคยอยู่ในวงการมาก่อนแต่พอพี่ต้าไปเรียนอังกฤษก็ไม่ได้รับอะไรเลย พี่ต้ากำลังเรียนปริญญาโมหาวิยาลัยเคมบริจ
พี่พัฒน์ พี่ครูพัฒน์เป็นลูกบุญธรรมของพ่อผม พี่พัฒน์เข้าาอยู่ก่อนผมเกิดปมจึงรู้สึกว่าพี่พัฒน์คือพี่ชายแท้ๆและพี่พัฒน์นี้แหละที่พวกเราอยากได้มาเป็นหวานใจพี่ตุ๊ พวกผมดูออกว่าพี่ตุ๊รักพี่พัฒน์แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้พี่ตุ๊ไปคบขวัญที่เป็นเพื่อนพี่พัฒน์และพอคบกับพี่ตุ๊พี่ พี่ขวัญเลิกคุยกับพี่พัฒน์ไปเลย
พี่เต้ พี่คนนี้เรียนแตกต่างจากคนอื่น เรียนเภสัชกรตอนนั้เรียนอยู่ปีสี่แล้ว
พี่ตอล พี่ตอลเรียนบริหารแต่เลือกจะเรียนที่ประเทศไทย พี่ออกจะนุ่มนิ่มนะผมว่าเลยทำให้พี่ตุ๊หวงยังกับน้องสาว
พี่ตั้นกำบังเรียน ปี1 มหาวิยาลัยชื่อดังที่อังกฤษเพราะพี่ตั้นติดพี่บอลพี่เจเขาเรียกแก้งสามสาว 555
และผมติ๊กคือผมน้องคนสุดท้องแห่งบ้าน ต.เต่า
   ผมเป็นดาราด้วยน่ะรู้ยังผมสนิทกับดิวและแอ้มากมากที่สุดตอนเรียนประถมแต่พอมาเรียนมัผธยมผมสามคานเริ่มห่างกันดิวกับแอ้ออกต่างจังหวัดกันมาขึ้นผมยอมรับว่าผมแอบชอบดิวแต่ไม่มีโอกาสได้บอกเพราะไปไหนมาไหนมีผมกับดิวและแอ้ตลอดแต่เวลามันไปกันสองบางที่ผมรู้บางที่ไม่รู้ผมแบอิจฉาแอ้มันน่ะท ทำไมผมไม่ใช่คนที่ได้อยู่ข้างๆมันนะดิว เห้อ!!! และผมต้องทำตัวคิดแอ้มากเพื่อมันจะได้ไปกับมันอีก   
   ตอนนี้ผมต้องจากบ้านกรุงไปอยู่ ตจว ผมทำใจไม่ได้เด็กหนุ่มไฮโซอย่างผมว่างเป็นเดินสยามพาราก้อน และเซนทรัลเวิล์ด แต่เท่าที่ทราบแม้แต่เซเว่นอีเลฟเว่นยังไปไกลโผ้นเลย ไม่ตองถามถึงว่าอีพาย คุณหนูพิ้งแพนเตอรอเลยและไอ้คุณแจ็ค จะเป็นยังไงนีพวกผมพาประท้วงแต่ก็ไม่เป็นผลเลย เศร้าแป้ป!!
"ติ๊ก ไปได้แล้วลูกใครเขาจะออกเดินทางกันแล้ว "พ่อภาษญ์
"พ่อติ๊ก..."ผมหันไปT_T
"เราคุยกันแล้วและนั้น โรงเรียนพ่อ"พ่อพูด
"แต่.."ผม
"ที่เราต้องไปเพราะ เราเองนะ "พ่อพูดอีกใช่ผม ไอ้แจ็ค มีไอ้ดิวที่ติดพ่วงไปด้วยและไอ้แอ้ พายนิดหน่อย ทำเรื่องกันไว้เยอะระหว่างเรียนที่นี้เลยโดนทำโทษ แต่จะว่าพวกผมก็ไม่ถูกพวกนั้นเข้ามาหาเรื่องพวกผมทั้งที่ไม่ได้อยากจะมีในทุกทีที่พวกผมไปอยู่
"แล้วทำไมไม่ทำโทษอย่างอื่นละพ่อ "ผมพูด
"มีบางอยางต้องแก้ไข ถ้าลูกและทุกคนทำได้นั้นหมายถึงอนาคต ของลูกและทุกคน ถ้าลูกทำได้จะได้กลับไปเรียนมหาวิยาลัยทันที และพวกพ่อๆจะได้ไว้วางใจถึงภาระหน้าที่ที่ยิ่งมหญ่รอลูกๆอยู่"พ่อพูดทำเอาหน้าผม?
"ผมคงไม่ต้องทำอะไร พ่อรวยอยู่แล้ว"ผมพูด
"ติ๊ก!!!! "พ่อขึ้นเสียง
"พ่อรวยช่วยไม่ได้"ผมพูด
"พ่อจะตัดมรดกแกถ้าแก้ปัญหาที่โรงเรียนไม่ได้ "พ่อพูด
"เกี่ยวไรกับติ๊กอะพ่อ"ผมสะบัดบ๊อบ
"เกี่ยวแล้วกัน ไป ออกเดินทาง คุยกับลูกกรูแล้ว ต้องกินพาราตามทุกที "พ่อผม
"ทำไมอะพ่อปวดท้องเหรอพ่อ"ผมถามพ่อหันมาและส่ายหัว
"ไอ้ติ๊กมรึงทำพ่อกรูนอยด์"ผมเดินตามพ่อออก รถจอดรออยู่แล้วพร้อมข้าวของผม ผมไม่ได้แพคเลยนะ พี่ๆทั่งนั่นที่แพคให้
"นั้นของเขาหมดเลยเหรอ"ผมมองไปด้านในเต็มรถเลยวันรี้อาฟอร์จูนเนอร์ไปยังเต็มได้ขนาดนี้
"ใช่ติ๊กไม่ต้องขอบคุณนะน้องรักพี่เต็มใจ 555"ไอ้พี่เต้
"ไอ้พี่เต้"ผมหันไป
"แพ็คให้แบบไปนานเลย น้องติ๊ก "พี่ตั้นอีกคน
"พ่อดูดิ แพ็คเหมือนไม่ให้กลับมาแล้วอะ เขาไม่ไปแล้ว เขาจะอยู่นี้"ผมทำท่าจะหันหลังกลับพี่ตุ๊ดึงผมไว้
"ไอ้พวก นี้ แกล้งมันทำไมนิ "พ่อผม
"ก็ของจำเป็นเราทั่งนั้นอะ"พ่อพูดเออมันก็จริง
"แอเซสเซอรี่เยอะไปไหนนี้น้องกรู ผู้หญิงยังอาย "พี่ตุ๊
"มันเยอะสมฉายาเลยนะนี้ ไปขึ้นรถ ทั่งน่ารักน่าเต๊ะนะน้องกรู อ้อ ไอ้เต้ ไปรับไอ้ตอลด้วยวันนี้มันเลิกกี่โมงอย่าช้าละมรึง"พี่ตุ๊ พ่อเกล่มอง
"ครับพ่อ"พี่เต้
"อืมมดีมาก ว๊าก ไอ้เต้ กรูพี่มรึง"พี่ตุ๊
"มรึงแย้งหน้าที่กรูอีกแล้วตุ๊"พ่อผม
"อู้ย! แม้พ่อหมู่นี้มันมีอะไรแปลกๆ "พี่ตุ๊
"พี่นะแปลก ไม่ชอบเป็นพี่ชอบเป็นพ่อ"ผมพูดและเปิดระตู
"ขึ้นรถไปเลย ไอ้นี้"พี่ตุ๊ดันผมขึ้นรถ ผมหันไปพี่พๆากันโบกมือ ผมนิ้วกลางเลยเซ็งพี่ ระหว่างที่รถกำลังออกผมเห็นรถไอ้ดิสพึ่งออกหรือแอ้มันออกไปแล้ว ไม่ได้ไปด้วยกันนิ และรถพี่ดิมมาเทียบข้างรถพี่ตุ๊
"สวัสดีครับคุณครู ไม่ค่ยได้เจอกันเลย"พี่ดิม
"ดีครับอาภาษ์ ดีครับพี่ตุ๊"ดิวและมีหยักคิ้วให้ผมอีกนะ
"อยากเจอกรูมรึงกับไปเรียนใหม่ดิ"พี่ตุ๊ กดไลฟ์เลยผม 555
"เยี่ยม"พี่ดิม
"คัมแบคทูสคูลจะได้เจอมรึงตุ๊ เหตุผลดี ดีมาก "พี่ดิม

[PFlove]

พาย
ผมน้องพายที่น่ารัก ผมชื่อพาย ผมเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแจ็ค ดิว แอ้ ติ๊ก และบอยพ่อผมชื่อเปรมดิ์เป็นน้องเกือบสุดท้องมีอาเป้เป็นน้องสุดท้อง พ่อผมดูแลอาเป้มาตลอดจนอาเป้จบมหาลัยและได้น้ายไปอยู่กับลุงสาม ตอนนี้อาเป้เป็นแฟนพี้อธิคมเรียบร้อยแล้ว555 ส่วนพ่อผมมีลูกไม่มาก เหมือนคนอืนเขา แต่ความหล่อน่ารักนี้แน่นอนผมไม่แพ้ พ่อผมอยู่อีกค่ายที่ไกลมากค่ายทหารที่ป๊า และป๊าคือแฟนะ่อผมหรือลุงสี่น้องลุงหนึ่ง ดูแล พวกผมรับได้ที่พ่อจะมีแฟนเป็นผู้ชายพ่อเปรมดิ์มีลูกที่หลังเลยำม่เยอะเท่าไหร่
พี่คนโต พี่แพทพี่แพทจบนักเรียนนายร้อยแล้วแต่ยังไม่กลับเลยอและพอกลับมาผมก็ไปเรียนที่กันดารแล้ว พี่แพทหล่อเท่ แต่โครงหน้าได้พ่อผมเต็ม บางคนดูว่าหวานและหบังจากพี่แพททำเลสิคมาพี่แพทไม่ต้องใส่แว่นตาเลยหล่อขึ้นมาก
พี่พีช่วยพี่คนที่สองอ่อนกว่าพี่แพทปีหนึ่ง ที่จริงผมมีชายก่อนหน้าพี่แพทแต่เขาเป็นลูกบุญธรรมและเสียชีวิตไปตอนผมยังเล็กมากผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์เป็นยังไงแต่รู้ว่าพี่พีชโกรธพี่แพทมากทุกวันนั้พี่พีชไม่คุยกับพี่แพทจะคุยแบบถามคำตอบคำ พี่พีชเรียนจบพร้อมพี่แพทเลยแต่พี่พีชเป็นหน่วยพิเศศฝึกโหดกว่าพี่แพทมาก
พี่พั้นญ์พี่คนนี้น่ารักที่สุดเปรียบเหมือนพี่สาวของผมพี่พั้นญ์ห่างจากพี่พีช สองปี ตอนนี้เรียนมหาลัยปีสาม
พี่พ๊อช รุ่นเดียวกับพี่ตอลเรียนมหาวิยาลัยปีสอง พี่พ๊อชกับพี่พั้นญ์สนิทกันมากไปไหนด้วยกันตลอด
พี่พีค พี่คนนี้รุ่นเดียวกับพี่ตั้น พี่พีคเรียนมหาลัยปีหนึ่งเกี่ยวกับช่างภาพ
และน้องพายน้องคนเล็กของบ้าน ผมดป็นเด็กที่เขาเรัยกอัฉริยะเรียนเก่งมากผมมีพี่น้องลูกบรรดาพี่ชายของพ่อผม ลุงๆผมนั้นเองพ่อผมเป็นน้องคนเกือบสุดท้องคนสุดท้องคืออาเป้อาเ้เป็นแฟนลุงสาม ผมอายุอ่อนกว่าดิวแอ้ ติ๊ก แจ็คและบอย หกเดือน ผมสนิทกับติ๊กมากเราได้เข้าวงการด้วยกันแต่ติ๊กมีผลงานมากกว่าเพราะว่าพ่อไม่อยากให้ผมรับงานเยอะืพ่อกลัวจะส่งผลกระทบถึงการเรียน ผมเรียนเก่งมากเขาจึงต้องการให้ปมเป็นแพทย์เกี่ยวกับโรคหัวใจ ผมอยากทำตามความฝันปมมากกว่า การได้ร้องเพลงแสดงละคร เล่นหนัง ถ่ายแบบเดินแบบที่ริงเป็นแพทย์ก็ทำได้นะแต่ลุงหนึ่งซิหัวโบราณชะมัดและพวกผมยังถูกทำโทษให้ไปเรียนต่างจังหวัดเหตุผลตามที่พวกมันว่านั้นแหละ 555
"พาย ทานเร็วๆเราจะได้ไปกันแล้ว"พ่อเปรมดิ์เร่งปมที่เขี่ยข้าวไปมาผมมาหาพ่อที่โรงแรมอาภาษญ์พ่อมาพักที่นี้ พอไม่ได้เข้าไปพักที่บ้านที่พ่อผมปลูกไว้กับลุงๆ
"กินซิพาย ป๊ารู้ว่าพายไม่ชอบที่ลุงหนึ่งบังคับทุกอย่าง"ป๊าพูดเอามือลูปหัวผม
"ป๊า พาย"ผมกำลังจะอ้อน
"พี่สี่ "พ่อเปรมดิ์
"ป๊าอยากช่วยนะ แต่สำหรับป๊าไม่มีอะไรดุไปกว่าเมียป๊าแล้ว"ป๊าพูดนั้นคือพ่อผมเอง
"พาย แค่ไปอยู่กับเพื่อน โอเคมันกันดารนิดหน่อย"พ่อเปรมดิ์
"ใช่นิดหน่อย เคยไปมานะนานแล้ว เออ มีภูเขา ถนนลูกลัง ออกไปในเมือง ยี่สิบหรือสามสิบ"พี่พีชพูด
"เมตร"ผมพูด
"กิโลเมตร"พี่พีช
"โห่ ไกลมากเลยอะพ่อ"ผม
"ไอ้พีช"พ่อผมหันไปจัโป้กพี่พีช
"เอานะพาย ไม่นานจะได้กลับมาเข้าเรียนมหาวิยาลัยแล้ว"ป๊าพูด
"พี่สี่จะกลับเลยใช่ไหมผมจะแวะไปส่งท่ีสนามบินและไปส่งพาย"พ่อผมหันไปบอกป๊า
"ไล่พี่เลยเหรอ"ป๊าพูดพ่อหันมาทำท่าจะงอนพ่อ
"พี่สี่พีชขับไปส่งเปราดิ์พ่อส่งพายเปรมดิ์ก็กลับเลยนะ"พ่อเปรมดิ้น
"ก็ได้ "ป๊า
"ทำไมพี่แพทยังไม่กลับอะพ่อ"ผมถามพ่อผม
"ทำไมอะไม่อยากมห้พี่ไปส่งใช่ไหม"พี่พีช
"ถ้าตอบว่าใช่ละ"ผมพูด
"พี่ก็จะไม่ไป"พี่พีชมสงสัยจะงอล
"พี่พีชอะพายล้อเล่น ก็พายไม่ได้เจอพี่แพทตั้งนานนมและพี่พีชก็กลับมาแล้วพี่แพทก็น่าจะกลับได้แล้ว"ผมเดินไปกอดพี่พีชทพี่พีชเหล่ตามองผม
"ติด ติด"เสียงข้อความเข้ามือถือพี่พีช
"พีชรับโทรศัพท์ด้วย "ข้อความ พี่เจสอย่าบอกนะว่าพี่พีชกับพี่เจสเออ ผมอ่านด้วยความเร็ว พี่พลุกและออกไปโทรด้านนอก
"พาย เตรียมตัวไปได้แล้ว "พ่อเปรมดิ์ ผมเดินออกไปพร้อมพ่อและป๊า
"กริ้งๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ติ๊กนะครับ
"พาย ออกเดินทางยัง"ติ๊กพอรับยิ่งคำถามมาเลยนะ
"กำลังจะออก แอ้ดับดิวละ ไปยัง"ผมถาม
"ไอ้สองคนนั้นมันรีบออกดิ มันชอบนี้สาด"ไอ้ติ๊ก ผมอมยิ้มได้อยู่ใกล้ชิดดิว
"อืมมงั้นเจอกันี่บ้านพักเลยนะ นี้กรูได้หนังสือเล่มใหม่ล่าสาด หล่อล้ำน่า....."ผมพูดแต่ลืมพ่อกับป๊าอยู่นี้พ่อเปรมดิ์หันมามองเลยอะ
"พาย"พ่อเปรมดิ์
"ก็แค่พูดเล่นกันพ่อ"ผมพูด
"ไม่เอานะเปรมดิ์พายไม่ทำแบบนั่นจริงๆหรอก"ป๊า
"ไม่ต้องมาให้ท้ายเลยนะ"พ่อเปรมดิ์
"แค่นี้นะเจอกันที่ บ้านพัก "ผมพูดกับติ๊กและกดวางสาย พี่พีชเดินตามมาท่าทางจะคุยอบบไมีสวยหรู
"พายนั่งหน้ากับพี่พีชนะพ่อ"ผมพูดผมเข้าไปนั่งข้างพี่พีชพ่อกับป๊านั่งด้วยกันพี่พีชออกรถทันที
"ติด ติด"ข้อความเข้าอีกแล้ว
"พีช พี่ยังคุยไม่จบเลยนะ"ข้อความที่ส่งมาผมเหลือบมอง พี่พีชไมีได้พูดอะไรและพี่พีชก็ปิดมือถือ
"พี่พี่ช"ผมเรียก พี่พีชเหล่มองผม
"ว่าไงพาย"พี่พีชถามผม
"พี่กับพี่เจส"ผมถามพี่พีช
"ไม่มีอะไร ห้ามบอกเรื่องนี้กับพี่แพท....พาย พี่ขอ"พี่พีชหันาพูดกับผมแค่ผมสองคนที่ได้ยิน ผมมองพี่พี่ พี่เจสเป็นเพื่อนพี่แพท
"เมื่อไหร่พี่จะพูดกับพี่แพท"ผมถาม ผมรู้ว่าคำตอบที่ได้คือความเงียบ
"อย่าถามพี่อีกพาย"พี่ชพูด ปมก็เอนหลังนั่ง ผมอยากรู้ว่าปมควรที่ะต้องทำนังไงผมจะทำทันทีเพื่อให้พี่แพทกับพีพีช พูดกัน




แจ็ค
ผมชื่อแจ็ค ดอ(ไม่)สั้น ผมล้อเล่น ผมเป็นสมาชิกบ้านจ.จาน แน่นอนพี่ผม จ.จาน ทุกคน พ่อผมชื่อพทอภูมิ หรือ ภูมินทร์ พ่อผมเป็นเศรษฐีตั้งแต่อายุยังน้อย และมีธุรกิจทั่วโลกตอนนี้พ่อผมมีเชื้อแขกขาว ดังนั้นผมจึงได้มาด้วยโดยปริยาย พ่อผมมีลูกหลายคน
พี่โจ พี่ชายคนโต พี่โจเป็นคนรูปหล่อ สาวๆหนุ่มๆจ่องจะงาบกันทุกคน  จบปริญญาตรีและโท หลายสาขา และตอนนี้พี่โจ บริหารงานแทนพ่อได้แทบทุกอย่างแล้ว พ่อกำลังดันชื่อพี่โจเข้าCEOถ้าได้พี่โจจะได้เป็นCEOที่อายุน้อยที่สุด พี่โจรุ่นเดียวกับพี่อ้น พี่ดิมและพี่ตุ๊
พี่โจ้ คนที่สอง พี่โจ้เป็นลูกหัวปีท้ายปี จึงห่างจากพี่โจไม่มาก พี่โจ้ช่วยงานพี่โจ และกำลังมีคลีนิค จักษุแพทย์กับพี่แจน กำลังเปิดเป็นศูนย์จักษุที่ทันสมัยที่สุด ใครคือพี่แจน?
พี่เจมส์พี่ชายคนที่สาม พี่เจมส์กำลังจะจบปริญญาโท พี่เจมส์รุ่นเดียวกับพี่โดมิและพี่เบียร์ พี่เบียร์พี่ชาย คนที่ผมรัก รักมากทีเดียว
พี่เจน พี่เจนจบตักษุแพทย์เกียรตินิยมอันดับหนึ่งมหาวิทนาลัยชื่อดัง และพี่เจนก็เป็นหวานใจพี่โจ้ แปลกใจใช่ไหมล่ะทำไมพี่น้องเป็นแฟนกันได้ตอบเลยว่า ไม่ได้แต่พี่เจนเป็นลูกของการ์ดของพ่อผมและเขาได้สละชีวิตช่วยพ่อผม ผมก็ฟังพี่โจมาเพราะผมเพิ่งเกิด นี้ครับ 555 ซึ้งตอนนั้นพี่เจนเพิ่งจะคลอดได้ไม่กี่วัน พ่อเลยอาสาดูแลพี่เจนเหมือนลูกแท้ๆ และพวกผมไม่รู้ว่าความรักของพี่โจ้กับพี่เจนเกิดขึ้นตอนนั้น แต่พอมารู้พี่เจนเรียบร้อยพี่โจ้ไปแล้วตอนแรกพ่อโกรธมากแต่พี่โต้ขอกว่าพี่โจ้รักพี่เจนมาตั้งนานแล้วและพร้อมจะดูแลไปทั้งชีวิตพี่โจ้พ่อเลยยอม
พี่เจสเพิ่งจบ ป.ตรีกำลังจะต่อโทป.ตรี มหาวิทยาลัยชื่อดังเช่นกัน พี่เจฟรุ่นเดียวกับพี่เดฟ พี่เอ็กซ์ และพี่ต้าดังนั้น ดังนั้นพี่เจสจึงเดินทางไปเมืองไทยค้อนข้างบ่อย ไปลัลลา
พี่เจฟ กำลัง เรียนปริญญาตรีปีที่4
พี่เจ เรียนมหาวิทยาลัยปี2 พี่เจเป็นเพื่อนกับ พี่บอลพี่ชายบอย คนที่ทำให้ผม กาสิก กาสิก พี่เจออกแนวพี่สาวผมมากว่า
บอยคือเด็กผูชายตาสีฟ้า ตักผมรากไทร ดูเหมือนเด็กเกาหลีแต่ในตาสีฟ้าผมจำได้แม่นวีนที่บอยเข้ามาอยู่กับพวกผมในความดูแลของพ่อผมตอนนั้น
ลุงกฤษณะประสพปัญหาบางอย่างผมไม่รู้เพราะตอนนั้นผมแทบไม่เคยสนใจอะไรพวกเอาแต่สนุกไปวันวัน และตอนที่ผมเจอเขา ผมคิดว่าบอยคือเด็กผู้หญิง หน้าเขาหวานมาก รอยยิ้มนั้นยังตราตรึงอยู่ในหัวผมเรือยมาและตอนนั้นผมเหมือนโดนธนูจากกามเทพปักที้อกข้างซ้าย
"คนนี้แหละแฟนกรู"คำพูดนี้หลุดจากปากผมทันที่ที่ผมเห็นหน้าเขา ทั้งที่ระยะไม่ใกล้เลยและพอเขา เข้ามาใกล้รอยยิ้มนั้นมันกระชากหัวใจผมไปหมดทันทีผมทำหน้าที่บอดี้การ์ดตามติดตลอด เวลานอนก็นอนกอดกัน ตั้งแต่อนุบาลแบะแถมบอยยังนอนห้องเดียวกับผม
จนกระทั้งวันหนึ่งเขาหายไป และไม่กลับมา จดหมายสักฉบับไม่มีหรือจะเสียงตามสายก็ไม่ปรากฎ ผมนี้เสียใจมาก ผมรักเขามาก ผมแทบทนไม่ได้ โชคดีที้พวกไอ้ดิว แอ้ ติ๊ก และพายทำให้ผมดีขึ้น จนตอนนี้ และผมก็คาซิโนว่าเรื่อยมาจนพ่อผมบอกข่าวร้ายผมต้องย้ายจากคาซิโนว่าเมืองกรุงไปอยู่ ตจว โอ้วไม่อยากจะคิดเลย ให้ตายเถอะ โรบิน !
"แจ๊ค เลิกนอยด์พ่อได้แล้ว"พ่อผม
"พ่อ ทำไมพ่อต้องฟังลุงหนึ่งมากกว่าลูกพ่ออ่ะ "ผมพูด
"แจ็ค"พี่โจเรียกผม พี่โจขับรถให้พ่อเองเลยวันนี้ ปกติเป็นพี่จอร์ส
"แจ็ค มันจะดีกับลูกน่ะ"
"พ่อมันจะดีได้ไงอ่ะ กันดารขนาดนั้นและพ่อผมเป็นว่าที่ซีค ดังนั้นผมควรที่จะต้องอยู่ในที่ที่เจริญซิพ่อ"ผมพูด
"แจ็คไม่ว่าจะเจริญหรือไม่เจริญ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวลูก และมันจะทำให้ลูกพ่อมองเห็นอะไรได้มากขึ้น เชื่อพ่อ"พ่อพูด
"พ่อ  T_T"
 "แจ็ค เชื่อพ่อ พวกพี่ก็ผ่านมาแล้วแต่อาจจะไม่ เหมือนแจ็ค แจ็คมีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่รออยู่"พี่โจอีกคน
"ถ้าผมอยู่ไม่ได้ผมขอกลับนะพ่อ"ผมพูด
"พี่ว่าน้องพี่น่าจะอยู่ได้ และคงไม่อยากกลับแล้วมั้งครับ"พี่โจ พูดผมมองพี่โจ
"ทำไมอะ"ผมถาม
"ดูนั้นซิรถใครจอดอยู่"ผมก็มองตามที่พี่โจบอก รถคุ้นๆเหมือนเคยเห็นแต่ไม่ได้เห็นมานานแล้ว
"พ่อจัดเซอไพรส์ให้ลูกชายเหรอ" พี่โจพูดพร้อมดับเครื่องผมก้าวเท้าลงจากรถ นี้พวกไอ้ดิวมาแล้วเหรอ รถจอดอยู่และคนในรถปริศนาก็ก้าวเท้าออกมา เขานั้นเอง หนุ่มน้อยตาสีฟ้า พร้อมกับลุงกฤษณ และคนขับรถน่าจะเป็นการ์ดคนสนิท
"อันนี้พ่อไม่รู้จริงๆโจ ว่าลุงเขาจะพาบอยมาเรียนที่นี้ งั้น"พ่อพูด
"พ่อคิดว่าผมลืมเรื่องที่เขาทำกับผมได้เหรอพ่อ ผมไม่ลืม "ผมพูดและหันไปมองทางอื่น ผมเดินตามพ่อและพี้โจเข้าไปด้านใน
"พี่ณะ "พ่อผมเรียกลุงณะ ลุงณะหันมาและยิ้มแต่ริยยิ้มเยือกเย็นดีแท้ ตกลงบ้านนี้เขาเป็นเจ้าชายน้ำแข็งกันหมดใช่ไหม
"สวัสดีครับลุงณะ"พี่โจ
"สวัสดีครับลุง"ผมเอง
"ดีโจ แจ็ค สบายดี"ลุงณะถาม
"เออ"พี่โจ
"ครับสบายมาก ไม่ได้มีอะไรทำให้ไม่สบาย อาจจะมีแต่จิ๊บๆ"ผมพูด แต่พ่อหันมาปรามด้วยสายตา พี่โจอีกคนด้วย
"ลุงภูมิ พี่โจ สวัสดีครับ"บอยเสียงน่ารักแต่ไม่อยากฟัง
"สวัสดีครับน้องบอย พี่ดีใจนะที่บอยกลับมา..."พี่โจ
"พ่อผมขอตัวไปหา....เพื่อนผมก่อนนะพ่อคิดถึงพวกมันไม่เจอมาสามวันแหละคิดถึงโคตรเลย"ผมพูดและเดินออกไปทสงที่ลุงๆอาๆ น่ังอยู่
"สวัสดีครับ ลุงภา อาภาษญ์ อาภีม"ผมยกมือไหว้
"ดีแจ็ค พวกนั่นนั่งอยู่ทางด้านหลังนะ "อาภาษญ์
"ครับ"ผมพูดและจะเดินไป พี่โจตามผมมาติดๆ
"แจ็ค ทำไมทำแบบนั่นละ ดูสีหน้าบอยซิ"พี่โจืดึงแขนผม
"แล้วผมละพี่ ดูเขาไม่ได้ทุกข์อะไรเท่าไหร่ ผมนี้โง่มาตั่งนาน"ผมพูด พี่โจ่อยมือผีผมรู้ว่าพี่รู้สภาพผมตอนที่เขาไปจากผมใหม่ๆเป็นยังไง
"แจ็ค"พี่โจ
"โอเค เดี๋ยวพี่ตามไป "พี่โจเดินกลับไปกลับไปหาพ่อแต่ผมเดิน เข้ามาตามทางเดิน และ
"มรึงคิดว่าไอ้โจมาไหม ครับ ไอ้หมอดิม"พี่อ้นแน่เลย
"ถ้ามรึงจะเติมไอ้นำหน้าไม่ต้องหมอตามแล้วสาด"พี่ดิม
"คงมามั้งทำไมอะพี่"ผมถาม
"คิดถึงมันวะ คิดถึง เราไม่ลัลลากันนานแล้วไง .....เว้ยยไอ้แจ็ค"พี่อ้น
"ดีครับพี่ดิม พี่อ้น พี่ตุ๊ดีครับ"ผมหวัดดีพี่เหลือบไปเห็นพี่ตุ๊อีกคน
"เห็นไหมพูดถึงมาเลย แต่กรูพูดถึงพี่มรึงนะเนี๊ยมาไหมเนี๊ยะ"พี่อ้น
"ทำไมเหรอพี่อ้น อยากให้พี่โจ"ผมถาม
"ก็อยากให้...."พี่อ้นกำลังจะพูดแต่พี่โจมานืนด้านกลังแล้ว แบะผมชี้ไปทางด้านหลัง ใครเอ่ย
"ปืด"พี่โจดึงขนจมูกพี่อ้น
"โอ้ย ไอ้โจกรูบอกอย่าดึงขนจมูกตรู ไอ้โรคจิต"พี่อ้น
"ดีวะดิม ดีวะตุ๊"
"ดีวะ นึกว่ามรึงจะไม่มา"พี่ตุ๊
"พี่โจ หวัดดีครับ"เพื่อนๆ ผมยกมือไหว้พี่โจ ผมเดินไปนั่งกับพวกมัน ปล่ยพี่เม้ามอยด์กันไป
"เป็นไงมรึง "ไอ้ดิว
"เกือบจะสบายดีแต่ตอนนี้ เริ่มป่วย"ผมพูดและนึกถึงคนนั้น
"อะไรของเมริงอีก ไอ้แจ็ค"ไอ้ติ๊กถามผมผมแค่กยักไหล่และนั่งลง หยิบเอา 4Gมากดหานั้นนี้ดูไปเรื่อยแต่สิ่งที่ผมดูได้ซึมเข้าหัวผมเลยมีแต่รอยยิ้มแบะใบหน้าคนนั้น คนนั้น ดูเขาไม่ได้ทุกข์อะไรเลยสักนิด




บอย
ผมบอย เป็นสมาชิกบ้าน บ.ใบไม้ พ่อผมเป็นพี่คนโตสุด ขื่อพ่อกฤษณะ ผมมีธุกิจมากมายและผมผมยังเกี่ยวพันกับสาย มาเฟียที่กรุงโซว์ แถมพ่อผมยังมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับอาภูมินทร์แต่ทุกอย่างเหมือนกยุดชะงักหลังจากที่ผมกับแต็คทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป แต่ใช่ว่าพ่อจะหายไปจากอาภูมิ พ่อกับอามีเจอกันบ้างแต่พ่อไม่ให้พวกผมรู้ ผมรู้ว่าอาภูมิรักพ่อผมมากและพ่อผมก็เช่นกัน เมิ่อไหร่นะทุกอย่างจะลงเอ่ยซะที
พี่บรูคส์พี่ชายคนโตของผมพี่บรูคส์แก่กว่าพี่ดิม พี่โจพี่อ้นะพี่ตุ๊  พี่บรูคส์ดูและกิจการแทนพ่อได้แล้วทดังนั้นพ่อจึงมีเวลาให้หนุ่มน้อยของผมเขาคือใคร?ขออุบไว้ก่อน
พี่บีม พี่คนี่สองกำลังเรียนรู้งานบริหารกับพี่บรูคส์ พี่บีมเพิ่งจะจบปริญญาโทพี่บีมอ่อนกว่าพี่โจ แถมพี่โจกำลังจีบพี่บีมอยู่ พี่บีมนะคิดว่าพี่โจจะพยายามมาล้วงความลับที่ผมหายไปจากแจ็คตลอด! พี่บีมไม่ค่อยชอบแจ็คนะครับ
พี่เบียร์กำลังจะจบปริญญาโท พี่เบียร์เรียนที่เดียวดับพี่เจมส์
พี่บี กำลังต่อปริญญาโทพี่บีพักไปอยู่กับลุงหนึ่งเกือบปี แถมมีหนุ่มมาชอบพี่บีตั้งสองคน พี่อิศเรศน้องชายพี่อธิคม แฟนอาเป้แถมยังเป็นลูกลุงสามน้องชายลุงหนึ่ง และอีกคนพี่มาตินคนนี้เป็นลูกบุญธรรมลุงหนึ่ง และผมรู้พี่บีนะชอบพี่อิศเรศ แต่แต่ลุงหนึ่งกับไม่เห็นด้วยที่พี่บีจะรักกับพี่อิศเรศ ผมสงสารพี่บีมาก พี่บีกลับมาดูแลผมตินที่ผมมีบางสิ่งในพุงผม
พี่บัส กำลีงจะจบปริญญาตรี พี่เรียนที่เคมบริจ
พี่บาส กำลังจะขึ้นปี 4 มหาวิยาลัยชื่อดังที่เดียวกันกับพี่บัส
พี่บอล กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปี2 พี่บอลเป็นเพื่อนสนิทพี่เจเลยแหละ น่ารักเหมือนกัน แต่พี่บอลไม่เคยปริปากถึงความลับที่ผมจำใจเก็บเงียบ
และผมบอยน้องคนเล็กของบ้านแถมผมยังถูกเลือกให้มีสิ่งที่พิเศษทผมถูกสั่งพิเศษให้ตั้งครรถ์ได้ เพราะต้องการรักษาทายาทที่บริสุทธิ์ แถมยังต้องดูแลคนในองกรค์อีกมากมายกน้าที่การงานที่ยิ่งใหญ่มากรอปมอยู่มันพร้อมจะกดดันผมลอด
ชีวิตผมจึงขาดอิสระแทบทุกอย่าง ผมต้องออกงานกับพ่อผมตลอดตั้งแต่เล็กจนตอนนี้ ผมไม่ได้ไหลปไหนมาไหนคนเดียสต้องมีการ์ดเยอะแยะมากมาย ไปตรงไหนก็ได้ใชช้สิทธิพิเศษ แต่ถ้าเลือกได้ผมขอเป็นแค่คนธรรมดาดีกว่า
ผมจำภาพวันแรกที่ผมได้ไปอยู่เมืองไทยกับครอบครัวของอาภูมิ อาภา อาภีมและอาภาษญ์เพราะพ่อผมมีปัญหาบางอย่างที่ต้องพาผมไปจากพ่อและพี่ๆตอนแรกผมร้องให้ไม่อยากจากพี่ๆเลย แต่พ่อบอกผมต้องไป และเมื่อทุกอย่างเงียบพ่อจะรีบรับผมกลับ
 ตอนนั่นผม 5ขวบ ภาพที่ผมเห็นตอนลงจากรถโฟลครุ่นเก่า เด็กผู้ชายที่จ้องมองผมเหมือนผมเป็นสิ่งมหัศจรรย์แต่ผมกับสะดุดสายตาใครคนหนึ่งที่มองผมแบบแทบจะไม่กระพริบเลยเขาคือแจ็ค และมันคือจุดเริ่มต้นของความรัก ความผูกผัน ที่เรามีให้กันและกัน ผมอยู่กับเขา เรากิน เรานอนกอดกัน ภาพและไออุ่นยังตรึงอยู่กับผม แต่เหมือนสวรรค์แกล้ง ทำให้ผมต้องหายไปจากเขา 3 ปีหลังที่ผมถูกพาตัวกลับแบบกระทันหัน และภาพเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ผม สะดุ้งตื้น
"บอยเป็นอะไรลูกฝันร้ายเหรอลูก"ผมหลับมาตลอดทางเลยเพลียนะครับเมื่อคืนน้องแบงค์งอแงมากผิดปกติเหมือน(น้องแบงค์คือใครต้องติดตาม) จะรู้ผมต้องอยู่ห่างจากขา
" บอย โอเคไหมน้องพี่"พี่บรูคส์ เอามือมาลูบหน้าผม และส่งกระดาษทิชชูให้ผมซับเหงือที่ใบหน้าของผม
"ครับพี่บรูคส์ เมื่อคืนบอย"ผม
"แทบไม่ได้นอนเพราะ หลานตัวแสบพี่เหมือนรู้ว่าบอย"พี่บรูคส์
"บอยพ่อ กับพี่จะดูแลแบงค์อย่างดี บอยมาที่นี้ เพื่อเขานะ "พ่อพูดผมรูว่าผมต้องมาเพื่อบ้างสิ่งแต่ที่น่าหนักใจผมต้องปะทะกับแจ็คไม่รู้เขาจะให้อภัยเรื่องที่ผมหายไปได้ไหม เพราะจดหมายสักฉบับผมนังไม่สามาถเขียนถึงเขาได้ และความสัมพันธ์พ่อผมกับอาภูมิก็เงียบไปด้วยเพราะผมแท้ๆเลยผมรู้ว่าพ่อกับอาภูมิรักกันมาก แต่มันมามีปัญหาเพราะผม
ไม่กี่นาทีรถขับมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ดูโดดเด่นเป็นสง่ากว่าหลังไหนๆ ณ ที่นี้ ขณะที่ผมก้าวเท้าลงจากรถ ผมเห็นรถ รถแจ็คเข้ามาเทียบจอดถัดไปจากรถพ่อผม แต่พ่อผมกลับไม่รอเดินเข้าด้านในเลย พี่บรูคส์กระพริบตาให้ผมเดินเข้าด้านในผมจำต้ององเดินเข้าไป
"พี่ ณะ"เสียงิอาภูมิเรียกพ่อผม ผมหันไปแต่คนนั้นเขากลับเหลือบตามองไปทางอื่นคือไม่อยากมองหน้าผม นี้เขาคงไม่รู้ผมมาถ้ารู้คงไม่อยากมา
"ลุงณะสวัสดีครับ"พี้โจและแจ็คแต่เขาไม่ทักผมสักนิด
"พี่บรูคส์สวัสดีครับ "แจ็ค
"อาภูมิ พี่โจ สวัสดีครับ"ผมทักแต่อีกคนเขากลับทำเป็นไม่สนใจผมเลยด้วยซ้ำ และเขาก็เดินหนีออกไปอีก ผมเดินตามพ่อมานังกับอาภาณุเดช อาภีมปภพ อาภาษและอาเปรมดิ์
"ดีครับอา"ผมยกมือไหว้ "
"เป็นไงเราสบายดี"อาภาถามผม
"เออ พี่ณะ แล้ว ..."อาภากำลังจะถามถึงแบงค์ พ่อรีบขยิบตา เพร่ะอาภูมินั่งอยู่นี้
"พี่ณะมาไม่บอกผมเลย"อาภูมิถามพ่อผม
"บรูคส์พาน้องไปดูห้องพัก ดูความเรียบร้อยด้วยและ..."พ่อผมสั่งพี่บรูคส์
"บอยไปลูกไปดูห้องกับพี่บรูคส์ อะไนที่ต้องการเพิ่มบอกพี่บรูคส์"ผมพยักหน้าและลุกขึ้นพ่อคงมี้รื่องสำคัญที่ต้องคุยกัน
ระหว่างเดินขึ้นบันไดผมเหลือบมองแจ็คคุยกับดิว แอ้ ติ๊กแลพพายเขาดูมีความสุข เขาคงลืมเราไปนานแล้วมีแต่ผมซินะที่คิดิยู่ฝ่ายเดียวรอเขาอยู่ฝ่ายเดียวผมคงช้าไป



บทสนทนาพิเศษ ระหว่างพ่อๆ
"พี่ณะ ทำไม่พี่ไม่บอกผมว่าพี่จะมา ทั้งที่ทุกคนรูกันหมด ยกเว้นผม พี่โกรษอะไรผม"ภูมิมินทร์เปิดคำถามขึ้นทันที่กับพี่ชายที่เขารัก ภูมินทร์รักรักพี่ชายมานานและใช่กฤษณะก็มีใจให้แต่มันมีบางอย่างที่ทำให้ความามพันธ์ทั้งคู่ชะงักลง
"เออ "ทุกคนพากันอึ้งเพราะทุกคนรู้หมดยกเว้นภูมินทร์น้องคนที่ 3
"พี่ณะ นี้พี่ไม่ได้บอกพี่ภูมิเหรอว่าพี่จะมา"ภาษญ์กระซิบถามพี่ชายคนโต
"ไม่ได้บอก"พี่ชายคนโตตอบน้องชายเขา
"พี่ใจร้ายไปนะ"ภาษญ์
"ภาษ ..."ณะผผู้เป็นพี่
"เอออ ภีมดื่มอะไรไหมพี่หาอะไรดื่มสักหน่อย รู้สึกคุยนานคอแห้ง พี่ณะ ภูมิละ "ภาณุเดช คนที่2 ของบ้าน
"เข้าใจชิ้งนะพี่ภา"ภีมปภพ คนที่5ของบ้าน กระซิบ ถามพี่ชายแถมยังมีอะไพิเศษกันอีก ความรักของภาณุเดชกับภีมปภพสะท้อนความรักของดิวกับแอ้
"จะอยู่ทำไมเข้าจะได้คุยกัน มีอะไรจะได้เคลียร์กันเอง ไปซิภีมเราไป...อู้ย"ภาณุเดชพูดยอกล้อกับภีม ใช่เขาสองคนมีอะไรที่บึกซึ้งมากแต่ตอนนี้มันมีบางสิ่งที่แอบกันและกันไว้
"กริ้งๆๆๆๆ"มือถือภาษ75ดังขึ้น
"ลูกน้องโทร คงถามเรื่องงานนะ "ภาษญ์ขอตัวออกไปรับสาย
"มันตัดหน้าชิ้งเลย "ภากระซิบกับภีม
"เปรมด์ไปรอที่ห้องครัวนะพี่"เปรมดิ์น้องเกือบสุดท้อง มีน้องเลก็อีกคนห่างกันเกืบรอบ ชื่อเป้
"เดี๋ยวเอาน้ำเย็นมาให้นะ"และภากับภีมพากันขอตัวออกไปเหลือแค่สองคนน่ะตอนนี้ในห้องที่เปิดแอร์ไส้แต่คงช่วยลดอุณภูมิไมามาก ภูมิขยับมานั่งกับณะ ณะทำท่าจะขยับออกแต่อีกคนรั้งเอวเขาไว้
"อย่านะ ภูมิพี่ไม่อยากให้ลูก"กฤษณะร้องปรามภูมิ
"เห็น ทำไม่ละ ในเมื่อพี่รักผม และลูกผมเข้าใจกันทุกคน พี่ณะ "ภูมิพูด
"พี่ไม่สงสารผมบ้างเหรอ"ภูมิ
"ภูมิ พี่.."กฤษณะ
"พี่มีอะไร พี่บอกผม หรือเพราะแจ็ค มันทำอะไรไม่ถูกไม่ควรพี่บอกซิลูกชายภูมิ ภูมิรู้ว่า"ภูมิกำลังพูดปรับความเข้าใจกับพี่ชายสุดที่รัก
"ภูมิ เออพี่ไม่สะดวกคุยที่นี่"พี่ณะพูเกับร้องชาย
"พี่พักกับผมสักสองสามวันซิค่อยกลับ"สายตาที่อ้อนพี่ชาย
"อืม"สุดท้ายณะก็ใจอ้อนกับภูมิอีกแล้ว
"ผอมไปหรือเปล่า พักบ้าง ไอ้เจ้าบรูคส์โตพอที่จะช่วยได้มากแล้ว พี่ณะ ภูมิไม่อยากหลบซ้อนมันแล้วภูมิพร้อมพี่ละ"ภูมิจองมองพี่ชาย
"พี่"
"หมับ"ริมฝีปากอีกคนประกบปากคนที่กำลังรังเลในคำคอบ ทำเอาตกใจดันออกทันที
"ภูมิอย่า"ณะดันภูมิออกแต่สายตาภูมิ
"อย่าที่นี้พี่ขอ"กฤษณะ
"ที่อื่นได้ใช่ไหม"ภูมิถามและอมยิ้มเล็กน้อย
"ร้ายนะ ทั้งพ่อทั้งลูก"พี่ณะ
ภูมิมินทร์เข้าไปตามพี่ชายและน้องเพื่อจะเดินทางกลับ และคงต้องปล่อยให้ลูกๆเรียนรู้การ
"กลับกันได้ยัง ลูกๆคงอยากพัก"ผมพูดกับพี่ๆและน้องผม
"ยิ้มแบบนี้พี่ณะใจอ่อนกลับพี่อีกแล้วซิ"ภาษน้องชายผม
"มันแน่อยู่แล้ว เออภาษญ์พี่ณะกับพี่จะสวีทกันที่ กทม ก่อนบินกลับ ขอห้อง vip "ภูมิ เนื่องจากภาษมี รร.มีระดับมากมาย
"ได้ซิพี่ชายขอทั้งที น้องจัดให้ "ภาษญ์
"สปอนพี่มรึงจังนะ ไอ้ภาษ"พี่ภา
"นิดหนึงนะ ว่าแต่พี่กับภีมจะไปไหนกันต่อ"
"พี่จะพาภีมไปสวีทที่ค่าย" "ภีมจะกลับกทม" สองคนตอบแต่ไปคนละทางกันเลยภาณุเดชสะบัดหน้ามามองภีมปภพ
"คิก คืก นี้พี่ไม่ได้ตกลงกันก่อนหรือว่ามีใครงอนใคร"เปรมด์แซวผู้เป็นพี่
"ภีม"ภาณุเดช
"ทำไมภีมต้องไปด้วย "
"ไปค่ายก่อนพี่มีเครส ซีซ่า(ผ่าคลอด) แล้วสวีทอาหารค่ำกันค่อยกลับพร้อมกัน"ภาณุเดช
"เอานะไม่ได้มีอะไรทำในกรม ส่วนลูกๆอยู่ กทม ดูแลกันได้ ภาณเดช
"พ่อ"เจ้าตุ๊ลูดกชายคนโตภาษเจ้ามาพอดี
"ตุ๊ไปบอกไอ้ทหารกับหมอทหารให้อาลุงที เราจะกลับกันแล้ว"ภาณุเดชบอกหลานชาย ตุ๊พยักหน้ารับทราบและเดินออกไป
ทั้งหมดเดินออกมาที่ห้องีบแขก เห็นบอยลงมาแล้วกอดผู้เป็นพ่อ และบีคส์แบะบรรดาลูกเข้ามาด้านในกันหมดแล้ว พายเดินมากอดเปรมดิ์ ติ๊กือีกคนเดิรมากอดพาทย์ แน่นอนแอ้กับดิวถูกสอนให้เข้มแข็ง
"อยู่กันได้นะลูก ดิว แอ้ แจ็ค ติ๊ก พาย และช่วยกันดูแลบอย"ภาณุเดชพูด
"ครับพ่อ"ดิวรับปากผู้ดป็นพ่อ
"แจ็ค"ภูมิปรามลูกขายตัวเอง ขยิบตา
"ครับ"ติบแบบเสียไม่ได้จีงๆ
"ดิว อาฝากบอยนะ ไม่ค่อยจะดีตั้งตอนมาแล้ว ลุงฝาก"พี่ณะพูดทำเอาสกิทต่อมลูกชายภูมมินทร์ ภูมินทร์เลนขยิบตาให้พี่ชายปรามน้องชายหน่อย
"เอาละพ่อๆจะกลับกันแล้วมีงานรอเมคมันนี่ให้ลูก อย่าทำเรื่อง เพราะถ้ามีเรื่องแน่นอน ระนะเวลาจะยืดออกไปอีก ถ้าไม่อยากอยู่นี้ทำตัวดีดี พ่อขอร้อง และ พวกอาหารกากินรพ่อดูแลให้หมด จะไปไหนมีรถไว้ให้ข้อมูลสถานที่ในแฟ้มนั้น แต่เวลาไปเรียน มีคนขับรถมารับ ทางที่ดีอย่าขับรถออกไปเอง ยามาจำเป็นจริงๆ ได้ แต่พ่อคนขับรถสแปให้ มีคำถามอื่นไหม"ภาษญ์เป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง
"วันศุกร์กลับบ้านได้ไหมอะพ่อ"ติํก
"ยังไม่เริ่มเลยลูกกรูถามกลับบ้านวันหยุดเลย ดีจริงๆ"ภาษญ์
"ได้ พ่อจะให้คนมารับติ๊กห้ามขับรถกลับเอง "ภาษญ์สั่งลูกชาย และบรรดาพ่อๆ พี่ก็พากันเดินออก
"โจพ่อมีธุระกับลุง... ที่กทม เรากลับไปก่อนน่ะ"ภูมิบอกลูกชาย คนโต
"โจ "อ้นลูกตัวแสบของภีมปภพ
"บรูคส์กลับก่อนพ่อไปกับอาและพาน้องไปด้วย บีมมารับกี่โมง "กฤษณะบอกลูชาย คนโตให้พาโจกลับด้วย
"อีกสองชั่วโมงบีมจะมารับที่ท่าอากาศยานในค่ายที่เราลงนะพ่อ งั้นโจไปกับพี่ไหม"บรูตส์บอกโจทำเอาอีกคนถึงกับ T_T   คืออ้น
"ได้ครับพี่ยินดีอย่างยิ่ง ไม่เกรงใจน่ะครับะบรูคส์ กรูไปนะอ้น "โจพูดและหันมาหยักคิ้วให้อ้น
"เอาจริงเหรอมรึง"บรูคส์ถามโจ ที่โจอยากไปด้วยเพราะน้องบีมที่โจเพียรตามจีบมาด้วย
"ครับพี่ผมพร้อมแล้ว ทั้งตัวและหัวใจ "โจ
"แค่นั่งเครื่องกับกรูเอาตัวเสื้อผ้า ก็พอ ฟังแล้วสยอง"และโจขึ้นรถไป
"อ้น ดิม ไม่ต้องไปส่งพ่อ เราสองต้องบินกลับพรุ่งนี้ "ภาณึเดช บอกลูกชาย
"แล้วพ่อจะไปนั้นกันอะ"
"ไปธุระ และอย่าซ่ากันมากจะรับเหรียญติดหน้าอกอีกอันกันแล้ว "ภาณุเดชบอกลูกชายกับหลานตัวแสบ
"ไปตุ๊ ไปหาพัฒน์ก่อนเจอกันที่กรุวเทพนะพี่ "ภาษณ์เขามีลูกของการ์ดที่สละชีวิตช่วยเขา แต่ละคนกว่าจะผ่านมาถึง

[PFlove]

แจ็ค vs บอย
หลังจากที่พ่อกลับกันหมดแล้ว ทุกคนต่างพากันมากอดบอย ใช่ผมไม่ได้บอกและพวกมันก็ไม่รู้ว่าบอยมา
แต่ผมทำเป็นไม่สนใจแต่แอบเขม็งไอ้ดิวก็ว่าที้พ่อตาดันฝากลูกกับไอ้ดิวต่อหน้าต่อตากันขนาดนี้หักหน้า กันชัดๆเลยเพราะเขารู้ดีว่าผมกับบอย ใช่ซิเคยรักกันตอนนี้คงไม่
"บอยมาไม่บอกเลยสบายดีไหม คิดถึงอะ"ติ๊ก
"เข้ามาพร้อมแจ็คนั้นแหละ"ผมสะบัดไปมองทุกคนหันมามองผมกันหมดใช่แล้วะพวกมันกกำลังจะ
"หยุดเลย! พวกมรึงไม่ได้ถามกรูน่ะ"ผมออกตัวเลย
"แล้วคุณมรึงจะไม่มีประโยคบอกเล่าให้พวกกรูทราบบ้างเลยหรือไง สาด!"ไอ้ติ๊ก
"เออ ๆ กรูผิด ผิดตลอด หายใจก็ผิดมั่ง"ผมพูด
"ใช่"โอ้วแม่งพร้อมกันตอบเลยสาด
"เออ"งอนเลยเดินขึ้นห้องเลยผมหันมามองมีสายตาเขาที่มองผมผมหันกลับ
"เราต้องไม่มองเดี๋ยวใจอ่อน จะมองด้วยสายตาแแบบนั้นทำไม เว้ยย!"ผมรีบก้าวเท้าเร็วๆและเข้าห้อง และปิดประพร้อมเปล่งเสียงออกมา ผมกำลังจะทนไม่ได้ ตอนนั้นผมเสียใจมากและผมก็เฝ้ารอ จดหมาย สักฉบับก็ยังดีแต่ไม่มีเลยตลอดสามปี
  ผมจัดการกับข้าวของของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง ผมเอาหนังสือทักษะการว่ายน้ำมาด้วย ผมเป็นแชมป์ และทำลายสถิติของโรงเรียนมาแล้วทั่ว กทม ผมมีโค้ชและโค้ชอยากให้ผมลงซีเกมส์แต่พ่อไม่อนุญาติ ถ้ามีสระว่ายน้ำคงจะดี น้ำคงจะทำให้ผมเย็นลงได้
[บอย]
ผมนั่งคุยกับดิว แอ้ ติ๊กและพาย แต่เขาคนนั้นกับเดินหนีขึ้นห้องไปแล้วเขาเข้ามาเขาก็เจอผม แต่เขากลับ ไม่บอกดิว แอ้ ติ๊กและพายว่าผมก็มี เขาคงไม่อยากให้อยู่ที่นี้และคงไม่อยากอยู่ในที่ที่มีผม           
     เขาคงเกลียดผมมากถ้าคิดอีกมุมถ้าเป็นผมก็คงรู้สึกเหมือนกันผมจากเขาไปแม้คำลาก็ไม่มี แต่ที่ จากไปก็เพราะเขาส่วนหนึ่ง ด้วยและผมด้วย ถ้าผมปฏิเสธไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นในวันนั้น มันคง           ไม่เป็นแบบนี้ และผมก็รอจดหมาย จากเขาก็ไม่มีหาผมสักฉบับ   ทั้งที่ผมเขียนหาเขา ไม่ว่าวันสำคัญอะไร ผมส่งการการ์ดให้เขาแต่เขาไม่เคยส่งให้ผมเลย
"บอยนี้ผิวสวยมากเลยนะ ผู้หญิงอายเลยอ่ะ พายชอบ แต่ผิวบอยคลาย กับแอ้เนอะผิว...." พายพูดชมผิวผม ผมยิ้มแต่แอ้ ส่งสายตาปรามแอ้ไม่ชอบให้บอกว่าเขาสวย 555
"เออ ไอ้แอ้กรูลืม มรึงหล่อมว๊าก!!!!"พาย
" เราไปว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำใน รร.พ่อภาษญ์กันไหม และไปทานอาหารเย็นที่โรงแรมเลย" ติ๊กพูดขึ้นและทุกคนก็โอเค
"บอยไปว่ายน้ำกัน"ติ๊กชวนผม
"บอยไม่ได้เอาชุดว่ายน้ำมาด้วยซิ"ผมพูด ผมว่าจะไปก็กะว่าจะนั่งดูดีกว่า เพราะผมว่ายน้ำไมีแข็งด้วย
"ไม่เป็นไร ใส่ของพาย พายเอามาหลายชุด"พายพูด
"อย่า!"ทุกคนเลยร้องห้าม ผมละขำ
"ทำไมอ่ะ"พายแก้มป่องเลย
"ชุดมรึงอ่ะ อีพายพิสดารทุกชุด"ติ๊กพูด
"เออ เอาชุดแอ้ดีกว่าไหม"ดิวพูด แอ้ยิ้มให้ผม
"พวกมรึงนี้ ง่าวมาก"พายหันไปพูด
"อ้าวอีนี้ ปากน่าวางเท้าวะ"ติ๊กลุกติ๊กนั่งโดยมีดิวกั้นระหว่างพาย
"รองเท้ามรึงเบอร์ไรอ่ะ"พายลุกขึ้น
"เห้ย มรึงจะควิดกันทำไม "ดิวที่ห้ามสองคนนี้เขาแบบนี้แหละแต่จริงๆรักกันมากน่ะครับ ผมคิดถึง ภาพวันเก่าๆของผมและอีกคนที่นั่งชิดติดผมตลอดดูแลผมทุกอย่า แต่ตอนนี้ ไม่มีเขา แจ็ค
"บอยแป๊ปหนึ่งนะ "พายพูดและพวกพวกดิว แอ้ ติ๊กไปคุยกันท่าทางจะวางแผนอะไรกันแน่ๆเลย
"บอยใส่ของพายดีกว่า แอ้มันลืมมันเอามาชุดเดียว"ติ๊กพูดผมก็มองมีอะไรกันหรือเปล่า
"ก็ได้ แล้วเราจะไปกี่โมง แจ็คละเขา"ผมพูด
"ไปเลยไหม ไปเตรียมตัวเลยส่วนไอ้คุณหนูวุ่นวาย พวกเราจัดการเองบอยไปเตรียมชุดน่ารัก น่ารักน่ะ ส่วนชุดว่ายน้ำ พายจัดให้"พายพูด ผมยิ้มและลุกขึ้นเดินกลับห้องระหว่างนั้น
"มรึงแน่ใจน่ะว่า แผนนี้โอ"เสียงติ๊ก
"นั้นดิ"แอ้อีกคน
"ร้อบเปอเซนต์ อี แจ็คสติแตกแน่งานนี้ มรึงจะเห็นว่า"พายพูด
"มันกลับมาด้วยสภาพหมาป่วย"พูดพร้อมกันหมดผมขำเล็กน้อยที่ได้ยินแบบนั้น แต่ผมคงทำเขาเจ็บมาก ตอนนั้นผมเดินมาตามทางจนถึงห้อง ผมนอนข้างๆห้องใครนะ เออ ดิวหรือเปล่า หรือติ๊กนะ ผมหยุดดู
"แอ๊ต"เสียงประตูเปิดออก เป็นเขา แจ็ค นี้ผมกับเขาได้ประชันหน้ากันแบบใกล้มาก
"เออ ไฮ "ผมทัก
"ดี เม้ากันเสร็จแล้วคงมีเรื่องราวที่สนุกมากเลยนะตลอดเวลา 3ปี"เขาพูดทำเอาผมจุกพูดอะไร ไม่ออกและประตูก็ปิดลง
"แจ็คบอยขอโทษ บอยไม่ได้จากแจ็คไปนะ แต่เพราะเราสองคนทำอะไรที่ผิดพลาดมาก บอยไปเพราะ บอย.."ผมได้แต่พูดกับประตู
"แอ๊ด"อีกครั้งผมอ้าปากค้าง
"เพราะอะไร บอย เพราะอะไร ทำไม่บอยไม่ทำตามความรู้สึกตัวเองถ้าบอยค้านบอยคงไม่ต้องไป จากแจ็ค แต่บอยไม่ บอยมาให้แจ็ครักแล้วบอยก็ไป คำร่ำลาก็ไม่มี บอยรู้ไหมแจ็ครู้สึกยังไง เสียใจแค่ไหน บอยไม่เข้าใจ แจ็ครู้แล้ว ว่าตัวโง่มาก"แจ็ค ผมได้แต่มองเขาพูดอะไรไม่ออก
"ปั้ง"ประตูปิดลงอีกครั้ง ผมยืนอึ้งมาก ก้าวเท้าแทบไม่ออกเลย น้ำตามันไหลออกมา ผมเดินกลับห้องทั้งน้ำตา

[บอย]
ผมมาที่โรงแรมของอาภาษญ์ ห่างจากที่พักชั่วโมงครึ้ง โรงแรมที่สร้างนี้ มีวิวทิวทัศของภูเขา สไตล์ คันทรีทาวน์มีลูกค้าทั้งชาวไทยและต่างชาติ แต่ส่วนใหญ่ต่างชาติทั้งนั้น แจ็คเดินอยู่ข้างหลังผม เหมือนเขาไม่อยากจะมาเพราะผมแน่เลย
"บอยไปห้องเปลี่ยนชุดด้านโน้นกัน พวกดิวนะมันไปเปลี่ยนที่สระว่ายน้ำเลย "พายดึงแขนผม และพาผมไปห้องเปลี่ยนชุด และพายก็ส่งชุดว่ายน้ำให้ผม เออ ผมมองนี้จะให้ผม ใส่ชุด นี้จริงๆเหรอ กางเกงดูเล็กมากดูจะดูเซ็กซีไปน่ะ ปมมองชุดและพายสลับกัน
"พาย เออ บอยว่า"ผม
"ใส่เถอะผิวสวยๆอย่างบอย ใครก็เหลียวหลังมองกันทั้งนั้น บอย เราต้องมั่นใจ" พายพูด และผมก็ เข้าห้องเปลี่ยนชุด และออกมาโชว์ ติ๊กเดินมาดูด้วย
"พายบอยว่ามันฟิตไปนะ บอยเปลียนกลับดีกว่า"ผมเริ่มไม่หมั่นใจมันจะยิ่งทำให้แจ็คโกรธ
"บอย ใส่ชุดนี้แล้วบอยจะรู้อะไรดีดี"ติ๊กพูดหรือเขาหมายถึงแจ็ค
"ติ๊กกับพายหมายถึงแจ็ค?"ผมถามและทั้งคู่ก็พยักหน้า ถ้าเขาไม่รู้สึกอะไรนั้นหมายถึง ทุกอย่าง ระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว และผมคงกลับไปเรียนที่อเมริกาเหมือนเดิม ผมคงทน อยู่ที่นี้ไมทำด้วย
[แจ็ค]
ผมมาว่ายน้ำกับพวกดิวแอ้ ติ๊ก พายและเขาคนนั้นบอย พวกมันไปขยันขยอให้ผมมา แต่ถ้า ไม่ชวน มีเรือนเพราะ ผมต้องมา ก็บอยมาคงสวมชุดว่ายน้ำแถมผิวสวยราวสตรีแบบนั้น ผมเปลี่ยนชุดที่ ข้างสระว่ายน้ำ แต่บอยกับพายไปเปลี่ยนชุดกันในห้องน้ำ แปลกทำไม่ไม่เปลี่ยนที่นี้ แค่ถอดกางเกง ออกก็เสร็จแล้ว ผมหย่อนเท้าลงสระน้ำ วันนี้มีคนมาว่ายน้ำพอสมควรก็วันเสาร์นี้
"ดิวกรูถามมรึงอย่างดิ ตกลงมรึงอยากดูแลบอยใช่ไหมวะ แต่ถ้าอยากมรึงได้ อยู่แล้วลุงณะปลื้ม มรึงมาก"ผมพูดกับมันไอ้ดิวหันมาเหล่ มันคงเซ็งกับคำถามที่ผมยิ่งทุกครั้งที่ ลุงณะแสดงให้เห็นว่า ปลื้มมันมากต่อหน้าผม
"กรูยินดีดูแลบอยเพราะบอยคือใครมรึงก็รู้ แต่ไม่ใช่อย่างที่มรึงคิด มรึงไม่รู้จักกรูใช่ไหม กรูโตมา กับมีงนะไอ้แจ็ค และมรึงก็ถามกรูแม่งทุกครั้ง "ดิวพูดดูมันของขึ้นแอ้ก็มองผมแอบขำผม
"กรูแค่"ผมพูดไม่ออก ก้มหน้าลง
"บางทีมันไม่ใช่อย่างที่มรึงคิดหรอกไอ้แจ็คและกรูเชื่อบอยไม่ได้อยากทำให้มรึงเจ็บ"ดิวพูด
"มรึงเลิกระแวงกรูได้เลย กรูไม่แย้งของมรึง"ดิวพูดกับผม
"โอ้ววว ! ผู้หญิงผู้ชายวะ ผิวสวยวะ "ผมได้ยินมันคงพูดถึงพวกสาวนุ่งบิกินนิมาว่ายน้ำแน่เลย ผมไม่ชอบ ผู้หญิงเลยไม่มอง
"เห้ย ผู้ชายวะ น่ารักกว่าเมียกรูอีกอ่ะ"อ้าวผู้ชายเหรอที่มันพูดถึง
"Shit! เสียงไอ้ดิว ผมก็หันไปมองบ้าง
"โอ้วshit!"ผมสบดออกมา ก็บอยใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กมากเผยให้เห็นพิวผ่องมาแต่ไกลแถมมีลายสัก ที่ตรงท้องน้อย ทุกคนโดยรอบสระว่ายน้ำพากันมองกันหมดเลยทั้งชายและหญิง มีฝรั่งที่มองบอย มองตามติดเลย ดูท่ามันจะ
"ไปไหนไอ้แจ็ค"ไอ้ดิวผมลุกขึ้นและเดินตรงไปหาบอยทันที
"โอ้วว"ผมดึงแขนบอยและดึงออกจากจุดนั้นผมและเอาผ้าขนหนูผื่นใหญ่คลุมทันที
"โฮ่! อะไรวะ "พวกผู้ชายรอบๆสระว่ายน้ำพากันโห่ทำไมชะนีข้างๆก็มี
"Fuc ***ing"นั้นโห่ด่ากรูอีกพอพ้นตรงนั้นบอยที่มีสีหน้าตกใจ
"ใครให้ใส่ชุดนี้เนี๊ยะ "ผมถามบอย
"ก็บอย  เออ เราไม่ได้ขุดว่ายน้ำมา พายเลยให้ยื่ม"ผมเห็นสีหน้าบอยบอยคงตกใจผมมากมื่อสั่นเล็กน้อย
"อิพายนะอิพาย! บอยคนเยอะแยะถ้ามีคนรู้จักบอยว่าบอยคือใครและเขาเอาไปพูดละ" ผมพูดแต่จริงๆ ทนไม่ได้ที่พวกนั้นมันมองเหมือนจะกินบอยทั้งตัวเลย หึ่งประมาณนั้น
"บอย เออ เราขอโทษ"
"โอเค แจ็คขอโทษ"ผมพูด
"แต่นี้แจ็คหวังดีนะ  เออ  อะบอยสวมเสื้อแจ็คแล้วกันนะ นั่งตรงขอบสระก็พอเพราะน้ำในสระค้อนข้างเย็น จะไม่สบายเอา"ผมพูดและบอยสวมเสื้อยืดผมที่ผมส่งให้แต่โดยดีค่อยยังชั่วหน่อยปิดมิดเลย
"ค่อยดีขึ้นหน่อย ไป"ผมพูดและจับมือบอยเดินเข้าไปมีแต่คนโชส์นิ้วโป้งคว่ำให้
"อดดูเลย"ผมพาบอยเดินผ่านไปและเห็นพวดดิว แอ้ ติ๊ก และพายพากันออกไปว่ายน้ำแล้ว บอยนั่งลง ตรงขอบสระ บอยว่ายน้ำได้ไม่แข็งผมจำได้ดี
"แจ็คจะออกไปว่ายน้ำกับพวกดิวก็ได้นะ"บอยพูด
"ไม่ละ ไม่ค่อยอยากว่ายน้ำวันนี้ นอยด์"ผมพูดแต่ลืมหันไปมองอีกคน ที่นอยด์คือพวกในนี้พากันมอง มาบอยแบบอยากจะกินบอยเลยนอยหรือเขาเรียกอาการหึงนั้นเอง
"บอยขอโทษ "บอยทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมจับมิไว้
"ไปไหน นั่งเป็นเพื่อนหน่อย"ผมพูด
"บอยนึกว่า"บอย
"นั่งนี้ "ผมพูดและหยิบครีมกันแดดมาส่งให้บอย
"ทาซะ"บอยก็รับครีมกันแดดดไปทา ผมก็มองผิวบอยสวยกว่าเดิมมากถ้าผิวผู้หญิงนี้เขื่อเลย และยิ่ง ใส่ชุดว่ายน้ำนั้นนะเดินเทียบกับนางสาวไทยได้เลย
"มาทาหลังให้"ผมเห็นบอยพยายามเอื้อมมือทาแผ่นหลังตัวเอว และบอยก็ส่งครีมให้ผมพร้อมหันหลัง ให้และ ผมค่อยๆถลกเสื้อขึ้นแต่ไม่ม่าก และพอทาได้มือผมสัมผัสผิวที่เรียบเนียนมาก ทำเอาผม ต้อง กลั้น ใจตัวเองกำลังจะทนไม่ไหว
"คิดไรอยู่เปล่า"เสียงกระซิบ
"คิดว่าคนอะไรผิวสวยและ ......เห้ย"ผมตกใจหมดเลยเพลอพูดไปเลยที่คิดไว้
"ทาครีม ไม่ได้คิด ไม่คิดเลย "ผมพูดหันหน้าหนีเลยทำท่าลุกขึ้นทันที
"บอยไม่ไปว่ายน้ำกันเหรอ"พายถาม
"มรึงลืมกันเหรอบอยว่ายน้ำไม่แข็ง"ผมพูด
"เออจริงวะ ลืมเลย แม้ มีคนจำได้ด้วยวะ "ติ๊กพูดขึ้น ผมลืมตัวเพราะผมพยายามไม่สนใจบอย
"บอยนั่งเล่นตรงนี้แหละ ดีแล้ว"บอยพูดและผมเห็นไอ้ดิวเดินมาที่พวกผมนั่งกัน
"จะไปซื้ออะไรมาดื่ม จะเอาไรไหม"ดิวถามพวกผม
"บอยขอน้ำเปล่าแล้วกัน "บอยพูด
"เอาเบียร์ มรึงสองคนละ "ผมบอกไอ้ดิว
"กรูเบียร์"ไอ้ติ๊ก
"เอาน้ำพั้น"พายพูด
"ดิว นั้น แอ้"บอยร้องขึ้นพวกผมหันไปมอง มีพวกผู้ชายกลุ่มหนึ่ง สามคนกำลังลุมล้อมแอ้อย่าบอกนะว่า มัจะลวนลามไอ้แอ้ ผมว่ามันคิดผิด
"Shit! "ไอ้ดิวรีบวิ่งไปไอ้ติ๊กไอ้พายผมจะไปก็ห่วงบอย
"ไปดูแอ้เถอะแจ็ค"บอยบอกผมและผมวิ่งตามไป
"มรึงถอยไป "ไอ้ดิวพักอกไอ้คนมีรอยสักเยอะมาก กระเด็นออกไปและดึงแอ้มาปกป้องมันหล่อมากตอนนี้
"มรึงอยากไขว้ใช่ป่ะ พวกกรูชอบน้องคนนี้ผิวสวย ถ้าเอาไปกก สัก"ดูมันพูดได้หยาบมาก
"ไอ้สัส"ดิวด่ามัน
"ทำไม มรึงอยากมีเรื่องกับพวกกรูมรึงคิดผิด"มันพูดผมเกาหัวเลย มรึงนะคิดผิด
"ไอ้ติ๊กเรียกการ์ดมรึงหรือใครก็มาช่วยดิวะ "พายบอกติ๊กที่ห่วงคือพวกมันและห่วงกลัวดิวซ้อมมันหนัก
"นี้มาทางนี้เร็ว"ติ๊กเรียกและมีพนักงานโรงแรมวิ่งมา
"ห้ามคุณดิว "ไอ้ติ๊กสั่งที่ช่วยห้ามไอ้ดิวเพราะดูไอ้ดิวของขึ้นขนาดนี้ไอ้สามตัว ตายคาตีนมันแน่
"พวกกรูชอบ เอาแล้วไม่ท้องดีวะ 555"พวกปากหมา "งามใส่"ไอ้ติ๊กิใช่ผมก็ว่างามใส้ละงานนี้ ไอ้ดิวมัน โมโหมากจะเข้าไปตะบันหน้ามันแต่พนักงานมาช่วยดึงตัวดิวไว้ พนักงานที่ว่า
มาสามสีคนพยายามจับไอ้ดิวคนเดียว
"คุณดิวอย่าครับคนเยอะเดี๋ยวจะเรื่องใหญ่ อย่าครับ"พนักงานคงเป็นระดับหัวหน้า
"อย่าปล่อย กรู่จะเอาหมาออกจากปาก ปล่อย"ดิวไม่ยอม
"ไอดิวอย่าไปเหอะวะอย่าไปแรกกับมัน"ผมพูดกับไอ้ดิวและพยักหน้าเรียกแอ้ แอ้มันยืนไม่ได้พูดอะไรนิ่งๆ แบบนี้แหละน่ากลัว
"555 พี่ว่าไปแปลงเพศดีกว่าพี่จะให้เงินแต่ ขอนอนฟรี"ไอ้ปากดียังคงพูดพร้ำเพรื้อ
"เพี๊ยะ"ไอ้ปากดีกำลังพูดไม่ทันจบ แอ้หันไปกระโดดเต๊ะเข้าที่ปลายคาง ทำเอาสะบัดและดระเด็นไป
"ตุ๊บ"ลงไปนอนแน่นิ่งสลบ ไอ้แอ้ ทันเทควันโดสายดำ ทุกคนมองกันหมด
"จัดให้ นอนฟรีสมใจ"แอ้พูด เพื้อนมันมองแอ้และถ่ยลอยกรูเลย
"สัส ทีเดียวสลบ"เพื่อนมันสบด
"มรึงอยากนอนฟรีเหมือนเพื่อนมรึงไหม กรูจัดให้"ไอ้แอ้ ทุกคนในสระปรบมือกันสนั่น
"ที่หลังถามพวกกรูก่อนระ มันเทควันโดสายดำ "ไอ้ติ๊กพูดพายหยักไหล่
"และไอ้ที่เขาห้ามนี้มันต่อยคนนอนหยอดน้ำเกลือมาแล้ว พวกพี่เขาเลยห้าม มรึงโชคดีนะเนี๊ย"ไอ้ติ๊กพูด
"อ้าวไปไหนอ่ะเห้ยไม่เอาเพื่อนมรึงไปด้วยละ"พวกมันว่งกระเจิงไปเลย
"มันกลับเองได้ ไปแล้วกรู นึกว่านิ่มนวลชวนฝัน สาดทีเดียวน๊อคเลย" พวกมันวิ่งอ้าวไปเลย เจ้าหน้าที่ ปล่อยแขนไอ้ดิวแล้วเพราะคนที่เขาห้ามไม่ได้จัดการพวกมันแต่เป็นแอ้
"ฤกษ์งามยามดีมาถึงมีเรื่องเลยกรู"ผมพูด
"กลับเหอะว่ะเสียอารมย์กลับไปกินข้าวที่บ้านพักดีกว่า "ไอ้ติ๊ก
"ตูม"ผมได้ยินเสียวคนตกน้ำ บอย ผมหันไปไม่เห็นบอยแล้วและคนที่โผ่จึ้นมาและว่ายน้ำไม่เป็นด้วยนั้น บอย
"ว้าย คนตกน้ำว่ายน้ำไม่เป็นด้วย" ผมไม่ฟังอะไรกระโดดลงไปและกรรเชียงอย่างเร็วไปหาบอย ด้วยเวลา อันเร็วมากผมได้ตัวบอยแลพาเข้าขอบสระ  พวกไอ้ดิวมันวิ่งมาผมพาร่างบอยขึ้นจากสระ และมองที่ บอยยื่น จะหล่นลงน้ำมาได้ยัวไง ห้างตั้งเยอะ มีเจ้าหน้าที่มาช่วยปฐมพยาบาลบอยหมดสติไปแล้ว
"คุณติ๊กค่ะพาไปห้องรับรองก่อนไหมค่ะ"เจ้าหน้าที่ถาม ติ๊กพยักหน้าผมเดินตามเจ้าหน้าที่เข้าไป เขาช่วยกันปฐมพยาบาลบอยอยู่ บอยคงแค่หมดสติไป
"เออ บอยหล่นลงสระได้ไงวะ"ดิวกระซิบถามผม ผมพยักหน้าคิดไม่ออกเลย
"แจ็คไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าวะและพอบอยฟื้นเรากลับกัน "ติ๊กพูดปมรับเสื้อผ้าไปห้องเปลี่ยนชุด

[บอย]
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ทำไมมันหนักมาก ผมมองที่นี้ที่ไหน ห้องสี่เหลี่ยมอีกแล้ว ผมสะดุ้ง ผมลุกขึ้นนั่งทันที แต่มีคนดันให้ผมนอนลง เป็นเจ้าหน้าทีดูจากเครื่องแบบที่เขาสวมใส่
"ใจเย็นๆค่ะ คุณแค่หมดสติคงตกใจที่ตกลงไปในสระว่ายน้ำ ตรงนั้นค้อนค้างลึกเจ้าหน้าที่โรงแรม ผมเริ่ม ลำดับภาพ ดิว แอ้มีเรื่องกันและเหมือนทุกอย่างจะจบลง แต่แล้วผมรู้สึกมีคนผลักผม และผมยื่น แบบ ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ล่วงหล่นลงสระผมว่ายน้ำไม่แข็งเข้าขั้นไม่เป็นจะดีกว่า แล้วใครละที่ช่วยผม และใครกัน ที่ผลักผม เขาผลักทำไม แจ็คเขาคือคนที่ช่วยผมใช่ไหม ขอให้เป็นเขา
"บอยฟื้นแล้วเหรอ"พายเดินเข้ามาหาผมทันที
"บอยเป็นยังไงบ้างแล้วหล่นลงไปได้ยังไง"ติ๊กอีกคน ติ๊กถามผม
"บอยไม่แน่ใจว่าถูกปลักหรือเขาแค่ชน"ผมพูด และพยายามนึกแต่ปวดหัวตุบ ตุบเลยตอนนี้
"ไม่ต้องนึกแล้วบอยปลอดภัยแล้ว พี่ขอบคุณมากนะครับและขอโทษที่ ทำให้วุ่นวาย กันหมด" ติ๊กพูด กับเจ้าหน้าที่
"ไม่เป็นไรค่ะคุณติ๊ก มันเป็นหน้าที่พวกเราอยู่แล้ว "เจ้าหน้าที้พูด
"ตรงนั้นมีกล้องวงจนปิดที่ใครไม่ค่อยสังเกตุพรุ่งนี้น่าจะได้ภาพคนที่ผลัก"เสียงแจ็คคุยกับดิวเดินเข้ามาในห้อง
"พระเอกตัวจริงโดดลงน้ำช่วยบอยอยู่อีกฝั่ง แต่มันว่ายเร็วยังกับฉลามไปช่วยบอยขึ้นมา"ติ๊กพูด ผมมอง เขาดีใจที่สุดที่เขาช่วยผม
"บอย โอเคนะ"ดิวถามผมอต่อีกคนได้แต่มองอย่างเดียว ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยเหรอ
"ขอบใจนะแจ็คที่ช่วยบอย"ผมเปิดก่อน
"อืม "แค่นี้เหรอทุกคนมองและพยายามขยิบตา
"เอาละเรากลับกันดีกว่า เออพี่ลดาวัล รบกวนเจ้าหน้าส่งอาหารที่บ้านพักพวกผมทีนะครับ ตอนแรกว่าจะ ทานที่นี้" ติ๊กบอกเจ้าหน้าที่
"ได้ค่ะคุณติ๊ก"ผมเดินออกมาโดยมีติ๊กกับพายประครองผมเดินมาที่รถแล้ว ผมเข้าไปนั่งแถวด้านหน้า ของรถตู้
"บอยนั่งนี้นะ พวกเรานั่งหลังกัน"พายพูดแอ้ดิว ติ๊ก และพาย เข้าไปนั่งอยู่ด้านใน ตอนนี้ผมรู้สึก หนาวขึ้นมาแล้ว
"หนาวเหรอ"ผมสะดุ้งเพราะผมทำท่าว่าจะหลับ  แจ็คนั้นเอง เขาถอดเสื้อแจ๊กเก็ตคลุมให้ผม
"ไหลนี้หนุนได้นะถ้า...  "แจ็คพูด ผมเอนศรีษะไปหนุนความรู้สึกสมัยที่ผมอยู่กับเขา ตั้งแต่อนุบาล เวลานอนกลางวันก็นอนใกล้กันเขากอดผมตลอดเลย
[แจ็ค]
ผมก็เพลอหลับมาตลอดทางหลังจากเดินทางกลับ ผมหลับสนิทจนมีมือใครสักคนมาสะกิดผม ผมจึงบืมตาขึ้นถึงบ้านแล้วนี้ ผมหันไปมองคนที่หนุนไหล่ผมยังหลับอยู่ และแอ้ที่สะดิดผม
"มรึงอุ้มบอยขึ้นบ้าน"ไอ้ดิว ผมพยักหน้าและค่อยๆช้อนร่างบอยขึ้นเบาๆมือ
"  shit! บอยตัวร้อนวะดิว"ผมตกใจที่มือผมสำผัสร่างของบอย
"จริงดิ เออวะ เดี๋ยวกรูดูยาไว้ให้"ดิวคลำตัวบอยผมก็รีบอุ้มขึ้นบ้าน ผมพาร่างบอยเข้าห้องนอนบอย ผมวางบอยลงบนเตียงเบาๆ
"ตุ๊บ"มือผมปัดไป โดนหมอนอีกใบตดลงพื้นและมีบางสิ่งล่วงหล่นลง ผมหยิบมาดูเป็นรูปถ่ายผม ผมจำได้ พี่โจถ่ายให้ผมสองคน เราไปเที่ยวหน้าผากันไปดูทะเลหมอกด้วยกันและอากาศก็หนาวมากผมเพิ่งจะ แปดขวบเอง ผมนั่งบนโขดหินกันผมกอดบอยผมเอาศรีษะหนุนตักบอย และบอยหันมามองพี่โจ ที่ถ่ายภาพให้ปมรอยยิ้มที่ดูมีความสุข เรารักกันมากแทบไม่ห่างกันเลย
"แจ็ค"ผมตกใจรีบเก็บรูปใส่ในหมอนเหมือนเดิม บอยเรียกผม เชารู้ได้อย่างไรเขาหลับตาอยูและบอยค่อยๆลืมตาขึ้น
"ว่าไง บอย"ผมถามบอย
"ถึงบ้านแล้วเหรอ "บอยถามผมเสียงเบามาก
"ใช่ บอยมีไข้ด้วย "ผมพูดและประตูถูกเปิดออก ไอ้ดิวมาพร้อมกับข้าวต้ม
"บอยทานข้าวต้มและทานยานะ "ดืวพูด  ผมนะมองใครต้มวะผมมองข้าวต้มและไอ้ดิว
"แอ้มันต้มให้ "แล้วไปผมค่อยดีขึ้น
"ขอบใจนะดิว "บอยพยายามขยับลุกขึ้นยืน และทำท่าจะล้ม ผมรีบเข้าไปประครอง แต่ไปประสาน กับไอ้ดิวมันเข้ามาช่วยด้วย ไหนบอกไม่ไง อาการหมั่นใส่วะ เลยปล่อยและดันปล่อยพร้อมกันอีก
"ตุ๊บ"บอยร่วงลงพื้นดีที่ไม่สูง
"เว้ย!บอย"ไอ้ดิวรีบลงประครองบอย
"ไอ้แจ็คมรึงบ้าเปล่า"ไอ้ดิว
"มีมรึงแล้วนี้ "ผมงอนเดินกลับห้อง ดีกว่า
"ลงไปกินหญ้าเลยไป สาด "ไอ้ดิว ผมเดินกลับห้อง นี้ผมหึงใช่ไหม ใช่ไหม ไม่น่ะ ไม่ซิ เราบอกไม่สนใจ แล้ว เลิกแล้ว มันยากเย็นจริงๆ ผมเดินวนไปมาในห้อง เห็นหน้าซีดๆนั่นแล้ว
"ก๊อกๆ "เสียงเคาะประตูใครฟ่ะ ต้องทำหน้าปกติไม่รู้สึก ไม่รู้สึก
"มรึงจะกินไหมข้าว"ไอ้ติ๊กถามผม
"ไม่อะไม่หิว"ผมตอบ
"กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทำไมไม่เข้าไปดูแลซะเลยละ"ไอ้ติ๊กพูด ติ๊กมันมองผม
"มรึงจะดราม่าทำไมแจ็ค"จิ๊กผมมองมันติ๊กมันดูแลผมพาผมไปปลดปล่อยตอนที่ผมเจ็บใหม่ๆด้วยจนผม ดีขึ้น
"กรูไม่ได้เป็นอะไร "ผมพูด ไม่ไม่รู้สึกอะไร
"กรูไม่เชื่อ เออไม่กินก็ไม่กินพวกกรูจะให้เขาเก็บกลับไปแล้วนะ "ไอติ๊กพูด ผมพยักหน้าและกำลังจะ ปิดประตูผมเห็นไอ้ดิวมันเดินออกจากห้องบอยพร้อมแอ้ มีแอ้อยู่ด้วยค่อยยังชั่ว
"อ้าว ชะเง้อ "ไอ้ดิวพูดมันหันมาเจอผมพอดี
"ก็แค่ดู"ผมพูดเสียงสูงนิดหน่อย
"เหรอ"ไอ้แอ้
"เป็นไงบ้าง"ผมถาม
"ใครอ่ะ"ไอ้ดิว มันกวนผมได้อีกมันรู้ว่าผมหมายถึงใคร
"ก็..บอย"ผมพูด
"กินยาสักพักคงหลับนะ พวกกรูจะเตรียมจัดของพร้อมไปเรียน "ไอ้ดิวพูดผมพยักหน้าปิดประตูลง หันกลับไปนั่งที่ปลายเตียง บอยนะพอไม่สบายตัวจะหลับยากจะตาย ผมละสงสารเขาทุกครั่งที้เขาป่วยเลย
"ทำไม ทำไมนะ เอาวะ"ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ผมเดินไปที่ห้องบอยและเปิดประตูเบาๆ ผมปิดลงเบาที่สุดผมเดินไปที่เตียงบอยยังลืมตาอยูเลยไฟที่สลั่วที่หัวเตียง
"แจ็ค"บอยเรียกผม
"นอนไม่หลับละซิ ทั้งที่ร่างกายเพลียขนาดนี้"ผมพูดและค่อยๆนั่งลงข้างๆบอย
"อืมม ยามันเหมือนจะทำให้หลับนะ"บอยพูด
"จำได้ไหม ว่าแจ็คต้องจับมือตลอดแทบทั้งคืนเลย"ผมถาม บอยยิ้มและพยักหน้า บอยส่งมือมาให้ผม ผมจับมือบอย บอยขยับปมนั่งผิงหัวเตียงบอยเงยหน้ามองผมผมเอามือลูปหัวเขาเบาๆ
"บอยขอโทษ"บอยพูด
"นอนเถอะบอย แจ็คจะอยูจนกว่าบอยจะหลับ"ผมพูดบอยค่อยๆหลับตาลง ผมเอามือลูปหัวบอยเบาๆ

[naiin]

กลับมาแล้ว  เห้ออออ  คิดถึง

[PFlove]

กลับมาแล้ว  เห้ออออ  คิดถึง

คิดถึเหมือนกันค่ะ หายไปรีไรท์ใหม่
สบายดีนะค่ะ  กอด กอด

[PFlove]

วันแรกของ come back to school
แจ็ค
ผมตื่นมาเพราะมีคนเดินไปปลุกแถมยังจัดชุดนักเรียนที่ต้องใส่อีกครั้ง ให้ด้วยน่ารักจริงๆ ผมเริ่มใจอ่อน แล้วใช่ไหม เมื้อวานทั้งวันผมนั่งไม่ได้ห่างเขาเลย ผมควรลืมอดีตใช่ไหมที่เขาทำไว้
"แจ็ค มรึงนั่งไปกับบอยนะ แอ้ไปมรั่งกับกรู "ไอ้ติ๊ก มันพูดแต่ผมดูหน้าไอ้ดิว มันเซ็ง
"ไม่เอาน่า ไอ้ดิวมันแค่สิบกว่านาที"ผมพูดกับดิว
"เออ พายไปเดี๋ยวไปสาย"ไอ้ดิวมันเดินออกไปพร้อมพาย ส่วนผมยืนรออีกคนกำลังเดินลงมา
"ไปกันหมดแล้วเหรอ  บอยขอโทษที่สาย"บอยพูด ผมเงยหน้ามองคนนั้น ผมไม่เคยเห็นบอยใส่ชุด นักเรียน ม.ปลายมาก่อน มันน่ารักมาก ผมตลึงเลย
"แจ็ค แจ็ค แจ็ค"บอยเรียกชื่อผม
"แต่งตั้งนาน ได้แค่นี้ ไปได้แล้ว"ผมพูดและเดินหันหลัง คนอะไรจะน่ารักทำไม่ทุกนาที มีช่วงไหน ที่ไม่นารักบ้างไหมเนี๊ยะ ผมคิด ผมเดินมาที่รถและเปิดประตูรอให้อีกคนเข้าก่อนแต่ยืน ทำไมทำหน้า แบบบนั่นละ
"ขึ้นรถซิ"ผมพูดบอยพยักหน้า
"หมับ"ผมจับแขนบอยไว้ บอยหันมามองผม
"วันนี้น่ารักมาก "ผมกระซิบ บอยยิ้มและเข้าไปนั่งในรถ อ้อเพราะไม่ทักว่าน่ารักนี้เอง ตอนนี้บอยยิ้มแล้ว
"เยสสส"ผมเอง
"แจ็ค ไม่ขึ้นรถละ "บอย  "อุ้ย!"มีชะโงกหน้าออกมามองเลยเห็นผมยิ้มรีบหุบยิ้มเข้าไปนั่งในรถ และรถก็ แล่นมา ผมยังไม่พูดอะไร บอยก็เงียบ
"เออ บอย" "เออ แจ็ค"ผมสองคนบทจะพูดก็จะพูดพร้อมกัน
"แจ็คก่อน" บอยพูด
"ขอบคุณนะที่จัดชุดให้ "ผมพูด
"ก็เคยทำให้นิ"บอยพูดใช่ก่อนที่เขาจะไปจากผม
"แล้วจะทำให้อีกไหม"ผมหันมาถามบอย
"ถ้า เจ้าของห้องไม่ล๊อกประตูไม่ให้เขาเข้าห้องซะก่อน บอยก็จะทำให้"บอยพูด ผมขยับเข้ามาใกล้ๆบอย
"อืมมม อย่าในรถนะแจ็ค"บอยดันหน้าผมไว้
"ไม่ได้จะทำอะไร นอกจากมองใบหน้าที่ที่น่ารัก ต่างหาก"บอยยิ้มกับผม เขาเขินน่ะ
   สักพักรถก็แล่นมาถึงโรงเรียน ผมก้าวลงจากรถ นักเรียนที่ยืนอยู่มองผมเป็นแถว ใช่มันคงแปลกที่ มีรถลีมูซีนมาส่งนักเรียนมั้งครับ มองไปกระซิบกันไป
 "เออ เราเป็นของแปลกเหรอวะ"ผมถามพวกไอ้ดิว แอ้ ติ๊กและพาย ที่ยืนรอพวกผม
"มันไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีมั่ง หน้าปลวกทั้งนั่นเลย พ่อส่งมาทำไมก็ไม่รู้"พวกผมมองไอ้ปากดี
"มรึงอย่าหาเรื่องให้รองเท้า บาจา มันลอยมาหาปากมรึงได้ไหม"ผมพูดกับติ๊ก
"พวกมรึงหวงกรูเหรอ"ไอ้ติ๊กถามพวกผม
"พวกกรูห่วงตัวเองเพราะมันจะไม่ได้มาแค่ปากมรึง ไป หาห้องอาหาร ท่านข้าวดีกว่า" ผมพูดขึ้นแต่ละคนเห็นด้วย
"แจ็ค เขามอบตัวอีก 10นาทีนี้น่ะ "บอบพูดบอยถือกระดาษเอกสาร
"เราเคยอบรมแล้ว ขั้นเทพกันแล้ว ไปเถอะบอย ... พลุบ"ผมพูดและขยำกระดาษลงถีงขยะไป ผมพากัน เดินไปตามป้ายบอกทางจนมาถึงห้องอาหาร มีเด็กผู้ชายกำลังเข็ดโต๊ะคงเป็นลูกแม่ค้าแน่นอน
"น้องครับ พี่สั่งอาหารได้ไหมครับ"ไอ้ดิวถาม
"สั่งได้ครับ สั่งไว้เฉยๆเพราะหมดเวลา...."ไอ้เด็กน้อยมันตอบได้กวนตรีนมากๆ
"มีตังค์จ่ายนะเฟ้ย"ไอ้ติ๊กจะขึ้นอีกแล้วมรึง
"เออ พวกคุณๆ นี้ลูกเจ้าของโรงเรียนหรือเปล่าครับ ที่จะมาเรียนกันที่นี้" เออ มันรู้จักพวกผม
"รู้ได้ไงอะ"ผมถามภูมิ
"นี้ไงครับ "มันโชว์หนังสือพิมพ์ ไฮโซ ต้นตระกูลดัง มีเรื่องกันในผับชื่อดัง แถมซัดคู่อริซะน่วม ต้องเข้า โรงพยายลา มีรูปถ่ายพวกผมด้วย
"คราวหน้ารู้จักในทางที่ดีกว่าหน่อยนะ จำเริญ"ผมพูดและเดินผ่านเข้าไป
"ใจนะที่ยังอุตสาจำพวกกรู น่าภูมิใจจริงๆ"ไอ้ติ๊กอีกคน
"เดี๋ยวจะมีอีกข่าว กระทืบมรึงนี้แหละ"ไอ้พาย
"อู้ยยย แหะๆ สงสัยจะผิดงานวะกรู"
"ผิดมาก"ไอ้ดิวและแอ้
"แม้ อย่าเพิ่งนอยด์ครับ แม่ผมเคยทำงานในโรงแรมคุณภาษญ์ ตอนนี้คุณภาษญ์ให้แม่ผมมาเปิดร้าน ขายข้าวที่ โรงเรียนและตอนนี้ได้รับเกรียติ คอยทำอาหารดูแลคุณไครับ นั่งเลยครับอาหารเช้าพร้อมเสิร์ฟ ข้าวต้มกุ้ง แฮมชีส สลัดผัก  "ผมก็มอง มันอืม ใช่ได้ หายนอยด์ ผมนั่งลง สักพักไอ้กวนโอ้ยผมเมื่อสักครู่ ก็เอาอาหารมาเสริฟ
"นับว่าใช่ได้ ชื่ออะไรนี้เรา"ผมถาม
"ป๊อดครับ"ชื่อป๊อดมันตอบ
"แล้วมรึงป๊อดเหมือนขื่อ ป่ะ"ไอ้ติ๊ก ถามได้ดีมาก
"แน่นอน...ไม่.."มันพูดและหยุด
"กรูว่างานกำลังจะเข้า มรึงดู รุ่นพี่แน่นอน มันคงตรงมาหาพวกเรา"ไอ้ดิวพูดผมหันไปมอง พวกรุ่นพี่ กำลังเดินมาทางผมหน้าตาบอกบุญไม่รีบ พวกพี่ๆนี้คงโกรษที่พวกผมไม่ตรงไปห้องประชุม
"แม่ผมเรียกไปก่อนนะครับพี่ มีอะไรเรียกใช้ป๊อดได้ ยกเว้นตอนพี่มีเรื่อง..."มันพูดได้น่าเรียกใช้มันมาก และนั้นมันไปเลย
"ไอ้ป๊อดกรูยังไม่ได้ยินแม่มรึงเรียกเลยนะ"ไอ้ติ๊ก
"พี่ไม่ได้ยินกรอกครับ แม่ผมเรียกในใจ"ดูมันพูด
"มรึงนีมันไม่ป๊อด ธรรมดา "ไอ้แอ้ อย่างนียังไม่ธรรมดาอีกเหรอ
"มรึงป๊อดมาก"พวกผมประสานกันเลย
"ถูกต้องครับนั้นแหละที่ผมกำลังจะบอก ไปนะพี่ๆ"ไอ้ป๊อดดดดดดด
  "มีอะไรเรียกใช้ผมได้ตลอดครับพี่"
"มรึงยังจะให้พวกกรูเรียกมรึงอีกเหรอ ไอป๊อด"ผมขนาดนี้มันยังชิ้งเลย
"น้องๆ ครับทำไมไม่ไปที่ห้องประชุมกันละครับ นี้มันไม่ใช่เวลาทานข้าว" พี่คนหนึ่งพูดและ เอามือ เท้าหัวโต๊ะ มองจ้องหน้าพวกผม
"ผมเคยอบรมมาแล้วคงไม่ต้อง"ผมพูดมองหน้ารุ่นพี่แบบไม่ลัวเกรงมันสักนิด
"พี่ทราบว่า เคยเรียนมาแล้ว"มันพูดและแสยยิ้มใส่ผม
"และไม่ต้องพี่ใส่พวกผมด้วย พวกผมไม่ใช่น้องพวกคุณ"ไอ้ดิวพูดดูก็รู้น่าจะรุ่นเดียวกัน
"อ้าวเหรอ งั้นรบกวนช่วยทำตามที่เขาระบุในกระดาษกันหน่อย ทุกคนรอคุณๆๆๆๆ อยู่ คงมีมารยาทนะครับ "ผมนี้จีดเลย
"หมับ"บอยจับแขนผมกับสายตาห้ามปรามผม
"โชคดีนะมรึง"ผมพูดเบาๆ พวกผมลุกจากโต๊ะอาหารตามพวกนั่นไปผมเดินไปที่โต๊ะลงทะบียน มีนักเรียนใหม่มากมายมองมาที่ผมพร้อมดระซิบกระซาบ
"เซนต์ชื่อที่สมุดลงทะเบียนนะครับ"รุ่นพี่อีกคนบอกผม พวกผมลงชื่อกัยทุกคนบอยลงเป็นคนสุดท้าย ไอ้ดิว ไอ้แอ้ ติ๊กพายพากันมองหาที่นั่ง
"ที่ว่างตรงนั้นพี่จัดไว้ให้แล้วสำหรับ vip จัดที่ส่วนตัวจะได้ไม่ต้องมีเรื่องกับใคร"ดูมันพูดประชดพวกผม
"อย่าแจ็ค "ไอ้ดิว มันดึงแขน
"ปากน่าวางเท้าวะ"ไอ้ติ๊ก
"น้องครับ"ผมหันมามีคนเดินมาประกบบอยตอนกำลังลงชื่อ
"มีอะไรเหรอครับ"ผมเดินเข้าไปกัน
"แค่จะช่วยดูที่น้องลงชื่อ"มันพูดผมก้มลงมอง
"งั้นพวกผมไปนั่งกันได้แล้วใช่ไหมครับ "ผมพูดและดึงแขนบอยออกจากตรงนั่นผมเดินไปหาที่นั่ง
"มีปัญหาอะไรวะแจ็ค"แอ้มียถามผมกับบอย
"กรูไม่รู้แต่มันคิดอะไรไม่ดีกับบอยแน่ แม่งถ้างานเราจะหินวะ เราคงต้องหาพวก เป็นคนที่นี้"ผมพูด
"จะหาพวกที่ไหนวะ มรึงดูแต่ละคนมองพวกเราดิ เหมือนตัวประหลาด"ไอ้พายผมมิงจริงด้วย
"เราไปนั่งตรงไอ้หน้าหวานสองตนนั่นไหมเพื่อว่ามันอยากเป็นพวกเรา"ไอ้ติ๊ก ไอ้หน้าหวานสองคนนั้นนะที่จะเอามาเป็นพวก เวรเลยจะช่วยอะไรได้ไหม ผมคิดและเดินตรงไป
"ก็ยังดีวะไอ้แจ็คไป"ไอ้ดืวปมเดินมาที่สิงกนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่ดูจะนอยด์ๆ
"นี้ น้องน่ารักพี่ๆนั่งได้ไหมครับ"จิ๊ก
"ฟีบ"หันดังขนาดนี้คงอยากให้นั่งน่าดู พวกพากันถอย
"ดูท่าจะไม่ได้วะ"ผมพูดกับพวกไอ้ดิว
"ใครน่ารักกรูหล่อเฟ้ย"คนที่นั่ง
"โอ่วว "ไอ้ติ๊ก
"มรึงมีปัญหาอะไรกับพวกกรูอีกอะ"ดูมนั่งถามขัดกับใบหน้าหวานๆของมันมาก
"ข้าวพูดกับเขาดีดีซิ"อีกคนที่น่ารักเหมิอนกัน
"ดูท่าจะนอยด์ นอยด์อะไรกันเหรอ"ผมถามถ้าตอบกลับมาว่าเป็นผมนะ อืมมพวกผมจะรีบเดินไปทันที่เลย 555
"ไอ้รุ่นพี่เชี่ยๆนั้นมันให้กรูย้ายห้องตอนกรูมาสอบกรูได้ห้องนี้ มาตอนนี้มันบอก ลูกหลานโรงเรียน จะมา เรียนห้องนี้"นั้นไงแต่มันคงนังไม่รู้ว่าไอ้ลูกหลานที่มันกล่าวถึงคือพวกผมเอง ผมมองหน้ากันแล้ว
"มันใช่เหรอวะ ที่พวกกรูต้องย้ายไปห้องอื่น สาดดดด"นั้นขึ้นแล้วไง
"เออ...."พากันพูดไม่ออก แต่อยากบอก พวกผมไม่รู้เรื่องสักนิด!
"มันหมายถึงพวกเราใช่ไหมวะ"ไอ้ติ๊ก นี้มรึงยังไม่รู้อีก็เหรอ
"มันเป็นเทวดาหรือไง ถึงเรียนกับพวกกรูไม่ได้!"ใส่อารมณ์ได้อีกเลยว่านอยด์มาก
"Shit"ผมเอง
"มันวิเศษมาจากไหน ทำไมฟันมันเลี้ยมทองมาหรือไง  "มันจัดเต็มมาลย
"และเขาจัดห้องให้กรูแล้วกรูต้องเรียนห้องนี้ซิถูกไหม"มาอีก
"ถูก"พวกผมประสานเสียงดัน เวรแล้วพวกผม
"มันคงไม่ใช่อย่างที่นายคิด พวกนั้นนนะเป็นคนดีแต่อาจจะมีข่าวบ้างเล็กน้อย และพวกมันอาจจะ ไม่รู้เรื่องก็ได้นะ แบบว่าเขาให้มามันก็มา "ผมพูด
"ทำไมมรึงรู้อะ"มันหันมาหาทันที และถามผม
"พวกกรูนี้แหละลูกหลานเจ้าของโรงเรียนที่มรึงชื่นชมอยู่ ชื่นชมซะซึ่งเลย"ไอ้ติ๊ก
"งามใส้"ไอ้หน้าหวานอีกคน
"อืมมมมม"ไอ้ที่ใส่พวกผมเป็นชุด หันมามองและเตรียมลุกเลย
"หมับ "ผมดึงไว้ ใส่ซะยอะจะหนีซะงั่น
"จะไปไหน"ผมถาม
"จะให้กรูรอตรีนพวกมรึงเหรอ"แม้ผมก็นึกว่าแน่ 555
"ไม่เป็นไรมันเข้าใจผิดกันได้ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ ดีไหม"ผมพูดพวกมันนั่งลงและพวกผม
"พวกกรูไม่รู้ว่ามันเอาอะไรใส่หัวมรึงนะ แต่พวกกรูไม่ใช่ที่พวกมันพูดและกรูมาเรียนที่นี้เพราะพ่อๆลุงๆ และอาขอร้อง มันมีบางอย่างต้องแก้ไข"ผมพูด
"ไม่ได้อยากมาเหรอ"อีกคนผมมอง
"แฮๆๆ เออ เราบลู "ชื่อน่ารักน่ากินเชียว
"ไม่ใช่ไม่อยากมา มันซับซ้อนน่ะ"แอ้พูดได้ดีมาก
"กรู ต้นข้าว " อีกคนแนะนำตัว
"กรูแจ็ค นี้ บอย"ผมแนะนำตัวและแนะนำบอย
"กรูดิว"
"กรูแอ้"
"กรู ติ๊ก"ไอ้ติ๊ก
"นายคือดารา เราชอบอ่านgrossip ดารา นายมีข่าว ขาวีน เป็นเกย์ เบี่ยวงาน มาสาย บล้าๆๆ"มันจัดมาเยอะเหมือนกันนะ
"พอแหละ กรูรู้แล้วมรึงติดตามข่าวกรูมากเกาะติดทุกสถาณการณ์ ทำไมมรึงไม่ไปติดตามละคร หนังหรือรายการเกมส์โชว์ที่เชิญกรูไปฟ่ะ"ไอ้ติ๊กไอ้แอ้ดึงไว้ ดีมาก
"อู้ยย ถ้าจะผิดเวลา"อีกคน
"เราชื่อพาย"พาย
"ยินดีตอนนี้แต่"ไอ้ต้นข้าว
"เรื่องห้องเรียนกรูจัดการให้ ติ๊กโทรหาลุงภาษณ์ให้หน่อย"ผมพูดและหันไปบอกไอ้ติ๊ก มัน่พยักหน้า รับทราบและจัดการโทรทัดที
"ขอบใจวะ "ต้นข้าวมันพูด
"ไอ้พวกรุ่นพี่นี้มันไม่ชอบมรึงเอาซะเลย ดู มันจ้องมองพวกมรึงดิ"ไอ้ต้นข้าว
"เออวะ ไปเหยีบบห่างมันตอนไหนวะ"ไอ้ดิว
"เราต้องพยายามไม่มีเรื่อง"บอย
"บอยมันยากนะที่ใช้ สันติ "ผมเอง
"แจ็คก็ใจเย็นลงหนอยซิ "บอยพูด
"ห้องเรามีแค่นี้เหรอวะ"พายถาม
"มีอีกมันอยู่บนห้องกันพวกไอ้ภาคิน พวกนี้ยังคับพวกทันไม่ได้หรอกและมันคือสาเหตุให้พวกกรู ต้องเรียนห้องนี้ "ไอ้ต้นข้าวมันพูดหน้าตาขมึ้งเชียว
"พี่กรูเรียนที่นี้แต้ไม่จบ พี่กรูติดคุก เพราะพวกมัน พี่กรูเป็นหัวหน้าแก้งแต่ถูกหักหลัง"ไอ้ต้นข้าว
"มรึงจะเข้ามาแก้แค้น"ผมถาม
"ตัวกะเปียกนี้นะ"ไอ้ติ๊กกกกก ผมหันไป
"มองกรูไหมอะ"ไอ้ติ๊ก
"ไม่สำนึก"ไอ้ดิวพูด
"ปากมรึงไง"ไอ้แอ้
"เราไม่ได้แก้แค้นเรามาหาความจริงมีคนบอกว่าพวกมันไม่ได้ทำและ ไอ้พี่ที่ยื่นกลุ่มนั้น ตอนนี้มันขึ้น เป็นหัวหน้าแก้ง ส่วนไอ้พี่ที่ยืนข้างๆพวกนั้นไอ้พี่แฮกกับไอพี่กอล์ฟ"ผมมองตามที่ไอ้ต้นข้าวมันบอก
"ถ้าจะงานเดียวกัน ยินดีอีกครั้ง"ผทมีเหล่เหมือนไม่อยากเลยวะ
"เออ ก็ได้"อืมม กว่ามันจะตกลง
"นี้น้องสองคนพี่บอกแล้วใช้ไหมครับว่าพวกน้องนะ.."มีพี่เดินมาทางพวกผมแค่แก่ในที่นี้ผมส่ามันจะเด็ก กว่าพวกผมอีกนะ น่าตบกะบาลวะ
"อย่าแจ็ค"ไอ้ดิว
"ผมจัดการเรืองสองคนนี้เรียนห้องผม รอรายงานแล้วกัน "ผมพูดหยักคิ้ว
"อ้อเหรอ มาถึงเบ่งเลยสาดดด"ดูปากมัน
"แจ็ค"บอยห้ามผม ดีนะมรึง
"เอาละขึ้นห้องเรียนกันได้แล้วนะค่ะนักเรียน "คุณครูพูดกฎระบียบจบพวกผมลุกและเดินเพื้อขึ้นห้องเรียน กันวันแรกก็เขม่วพวกผมแล้ว
"เห้ยใหญ่มาจากไหน กรูไม่สน"ผมหยุดหันมามองพวกมัน ถ้าไม่ติดถูกคาดโทษไส้ถ้ามีเรื่องจะต้องอยู่ต่อ
"อย่าเพิ่งไปแลกกับมัน"ไอ้ดิว
"สาด"ผมได้ยินมีคนด่า ก็ไอ้ติ๊กให้นิ้วกลางมัน
"ติ๊กเก็บนิ้วมรึง"ไอ้แอ้ พวกผมเดินจึ้นห้องเรียนกัน ม.4/2 ผมเดินเข้ามามีพวกที่ไอ้ข้าวมันพูดนั่งอยู่ ท่านั่งยังไม่ธรรมดาเลยบอกได้เลยห้องนี้ตะเดรสุดสุด แต่บะคนมองพวกผม
"มาแล้ววะ พวกคุณหนู หนู "ผมได้ยินคนในห้อง หนีข้างนอกยังมาเจอด้านในอีก กำ!
"เย็นไว้ไอ้แจ็ค "ไอ้ดิว
"นั่งนี้วะ เดินผ่านหมาหมาก็เห่าสาด "ไอ้ติ๊ก
"มรึงเหยียบห่างมันหรือเปล่าละ"ไอ้แอ้อีกคน
"คลื้ด.."มีคนลุกแต่อีคนดึงแขนไว้
"ไอ้ที่ดึงแขนห้ามนะคือ ไอ้ภาคิน พวกนี้ฟังมัน ถ้ามรึงอย่กได้พวกนี้ต้องซื้อใจภาคินก่อน "ไอ้ต้นข้าวพูด ผมมองมันแล้วก็สนใจมันนะ
"สวัสดีครับ นักเรียน"เสียงนุ่มนวลดังเข้ามา ครูประจำชั้นของวกผมแน่นอน ผมรู้จัก แต่เงียบเอาไว้ พวกนั้นคงยังไม่รู้
"พี่พัฒน์"ไอ้ติ๊กแต่ครูพัฒน์ จุปาก
"นักเรียนเคารพ "มีเสียง ไอ้คนนั่งแถวกลางใส่แว่นหนา เออ มันนั่งเงียบๆข้างพวกผม
"ไอ้แว่น ใครเลือกมรึงเป็นหัวหน้า"มีตนที่พูดขึ้น หนึ่งในพวกมัน
"ไม้เป็นไร ทรงพลเป็นหัวหน้าขั่วคราวไปก่อน"ครูพัฒน์
"ไอ้นี้เนียนดีวะ"ไอ้ดิวมันพูดผมเห็นด้วย
"ผม ครูพัฒน์เป็นครูทีปรึกษาของพวดเธอ ยินดีกบังการเปิดเทอมอีกครั่ง "ครูพัฒน์พูดและมองทุกคนและ มองมาทางผมรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ค่อยยังขั่ว
"ครูตุ๊ดดูแล"มีคนพูด พวกผมหันขวับ พวกผมถือมาก การข้ามรุ่นกัน
"สาด มรึงลามปรามครู"ไอ้ดิว ลุกพรวด พวกผมดึงกลับแถบไม่ทัน ไหนบอกให้กรูใเย็นไง
"หยุด"ครูพัฒน์ ปรามพวกผม
"ถ้าเธอไม่เคารพครูไม่ว่าหรอก นั่นแปลว่าเธอไม่เคยเคารพใครหรือแม้กระทั้งตัวเอง เอาละ มีบางวิชาที่ ครูยังเดินทางมาไม่ถึง ครูอยากให้พวดเธอใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ อ่านหนังสือ หรือหากิจกรรม ที่มีประโยชน์ทำ ครูจะเข้ามาพบปะพูดคุยกันทุกวัน วันนี้คงไม่มีอะไร งั้นแนะนำตัว ให้เพื่อนรู้จัก" ครูพัฒน์พูด
"พวกผมรู้จักกันแล้วแค่พวกผม และผมว่าพอแล้ว และคุณไฮโซ คงไม่อยากรู้จักพวก ผมเท่าไหร่" คนพูดขึ้นมีหยักคิ้วให้พวกผม
"ไอ้ปากดีนี้ขื่อโซ่ มันดุเดือดใช่ได้เลย พี่กรูบอกมา"ไไอ้ต้นข้าว นับว่าผมได้พวกไม่ผิดจริงๆแม้ว่ารูปร่างบอบบางไม่น่าจะมีประโยชน์แต่จริงมันมีดีเยอะวะ
"คำสั่งครู เธอไม่คิดอยากจะทำตามกันเลยใช่ไหม โซ่"ครูพัฒน์
"ถ้าไม่อยากรู้พวกผมงั้นไม่ต้องก็ได้มั่งครับครูพัฒน์"ไอ้ติ๊ก
"นี้ก็จะไม่ฟังครูอีกคนใช่ไหม ติ๊ก"ไอ้ติ๊ก ผมเห็นไอ้ภาคินสะกิดพวกมันให้ทำตามครูบอก
" ผม มาร์ค "คนโต๊ะแถวหน้าลุกขึ้นและนั่งลง
"ไอ้มาร์ค ไอ้นี้ก็เจ๋ง มันทำคนโดยเย็บมาแล้ว 18เข็ม"ไอ้ค้นข้าว ผมมองนี้นะเจ๋ง
"โซ่ว "อีกคน
"โซ่ ไอ้นี้ ปากมันขั้นเทพแต่ความโหดไม่เป็นรองใคร"ต้นข้าว
"กวนตรีนไม่เป็นรองใครด้วย"ไอ้ดิว
"ผมภาคิน"ไอ้ภาคิน
"ไอ้ภาคิน รักษาการหัวหน้ากลุ่ม กรูคิดว่าพี่กรูติดคุก และกรูคิดว่ามันอยากได้ตำแหน่ง แต่มันกลับไม่เอาทั้งที่พวกมันฟังมันนะ" ไอ้ต้นข้าวพูด และก็มาถึงพวกผมแนะนำตัวกันบ้าง จนถึงแอ้ ผมเห็นไอ้ภาคินมันมองแอ้
"ดิวไอ้ภาคินในมองแอ้วะผ"ผมกระซิบเบาๆ ไอ้ดิวมันหันไปมองเลย มันหึง
"กรูเห็นแล้วมันมองอยู่พักหนึ่งแล้ว "ไอ้ดิว
"เอาละ รู้จักกันแล้ว อยู่ห้องแล้ว รักกันหน่อยนะ แค่ปัญหาภายนอก โรงเรียนก็มากพอแล้ว ใช่ไหม ภาคิน"ครูพัฒน์พูดปัญหาข้างรอกโรงเรียนคืออะไร และทำไมเจาะจงถามไอ้ภาคิน มันต้องรู้อะไรแน่ๆ
"จะไปเดินสำรวจโรงเรียนกันก่อนก็ได้นะจนกว่าจะพักเที่ยงครูจะเข้าสอนบ่ายแทนอาจารย์ทวีศักดิ์ ที่ประสพอุบัติเหตุจนไม่สามารถมาสอนได้ตามปกติ"ครูพัฒน์พูด
"นักเรียน เคารพ"
"ขอบคุณครับคุณครู"
"ตุ๊ด" มีคนพูดขึ้นและพวกพวกผมเดินออกจากห้องกันีะหว่างเดินออก
"พลัก"เสียงหมัดใครกระทบกับใครคนหนึ่งผมหีนไปมองไอ้ดิวมันต่อยไอ้มาร์ค
"อย่าให้กรูได้ยินมรึงลามปรามครูพ้ฒน์อีก มรึงเจ็บกว่านี้แน่"ไอ้ดิวผมนิ้มมุมปาก ผมว่าหมัดไอ้ดิวหนัก เอาการทีเดียวไอ้มาร์คกุมปากมีเลือดซึมออกมาผมก
"พี่พัฒน์"ผมเรียกพี่ฟัฒน์ไว้พี่พัฒน์หันมา
"ยินดีตอนรับนะทุกคน"พี่พัฒน์พูด
"ยินดีตรงไหนอะพี่พัฒน์ เห็นแบบอยากกลับบ้านเลยอะ"ไอ้ติ๊กพูด พี้พัฒคือล๔กคนหนึ่งของลุงภาษญ์ และเป็นหวานใจพี่ตุ๊ด้วย
"พยายามอย่ามีเรื้องกันเข้าใจไหม  มีอะไรมาบอกพี่ "พี่พัฒน์พูด
"อ้อ พี่จัดให้อยู้ห้องนี้กับพวกภาคิน พวกนี้น่าสนใจนะหากจะยากได้แบลคอัพ ดีดี "พี่พัฒน์พูด
"พวกมันคงอยากได้พวกผมนะพี่"ผมพูดกับร่วมพัฒน์
"ลองดูซิพี่ว่าเราจทำได้ พี่ว่ากลับไปที่ห้องเดียวใครจะสงสัยเอาไม่มีใครรู้ว่าเรามาเรียนที่นี้เพื่ออะไรกัน  นะ และติ๊กพี่ตุ๊สั่งห้ามมีเรื่องเด็ดขาด"พี่พัฒน์พูดปมพยักกน้และเดินกลับเข้าห้องเรียนกัน วันนี้พวกผม แทบจะไม่มีอะไรทำเลย
พอช่วงบ่ายพวกผมก็พากันเดินสำรวจ โรงเรียนกัน ที่จริงนับว่าใช้ได้นะ โรงเรียนนี้เหมือนโรงเรียนเอกชน ทีมีระดับใน กรุงเทพฯ มีครบแทบจะทุกอย่างทุก แต่ พ่อบอกมีปัญกาต้องแก้ไข ผมเห็นมีสระว่ายน้ำด้วย แต่ไม่มีใครว่ายน้ำเลย แปลก โรงยิมมากมายแต่ไม่มีคนใช้เลย
"นักเรียนเยอะนะแต่ คุณครูน้อยมาก ปัญหาระดับชาติแล้วมั้งแบบนี้"ไอ้ติ๊ก
"เราจะเริ่มแก้ปัญหาจากตรงไหนดีวะ "ผมพูดเท้าเอว มองไม่เห็นทางแก้ปัญหาเลย นั่นหมายถึงจะได้ไป เรียนมหาลัยกันไหมในปีหน้านี้
"อย่างที่ครูพัฒน์พูดเราต้องเอาไอ้ภาคินเป็นพวกก่อน"ไอ้ดิว และหนุ่มๆ บอย แอ้ ต้นข้าว บลูเดินไปซื้อ น้ำมาให้พวกผม  แอ้สนิทกับต้นข้าว บลูเร็วมาก
"เขาเรียกน้ำจรวด แอ้ "ต้นข้าวบอกแอ้ ผมชิมเออ แปลกดี
"น้ำอัดลมโบราณ "ไอ้บลู
"เราได้ยินแว้วๆ ว่านายอยากได้พวกไอ้ภาคินเป็นพวกเหรอ "ต้นข้าวถามผม
"ถ้าทำได้ "ผมพูด
"มันพวกเยอะนะ จีงๆไอ้พวกนี้ไม่มีอะไรเลย มันเรียน ม.4 ปี้ที่แล้วแต่ มันมีปัญหากันปีที่แล้ว เลยต้องพัก การเรียน แต่โชคดีได้ดลับมาเรียนใหม่ "ต้นข้าวพูด
"แต่มันเลือกคนเป็นพวกนะ มันเอาแต่คนจริง"บลูพูด
"เห้ยได้เวลากลับบ้านแล้ว กลับบ้านดีกว่าเบื่อโคตร "ไอ้ติ๊กพวกผมลุกขึ้นกำลีงเดืนออก มีกลุ่ม นักเรียนวิ่งสวนมา
"พวกพี่อยู่นี้เอง "พวกมันพูดพวกผมมองมันแบบ งงมาก
"พี่มีคนรอกระทืบพี้อยู่ด้านหน้า โรงเรียนอะ อาวุธครบมือ ไม่รักไม่บอกนะเนี๊ยะ"มันพูดและวิ่งไป นี้มันรักพวกผมมากเลยนะวิ่งมาบอกกำลังจะได้กินตรีน
"อ้าวเชี้ย อยากกระทืบพวกกรูทำไม"ผมตระโดนถามกลับไป
"ไม่รู้พี่ อยากรู้เดินไปด้านหน้าเลยพี่"มีนตระโกนกลับ
"เอองั้นกรูไม่อยากรู้แล้วสาด"ไอ้ดิว
"เอาไงดีวะ นี้แค่วันแรกนะ "ไอ้ดิว
"ไปด้านหน้าเจอตรีนแน่ "แอ้
"วันนี้วันอะไรวะมีแต่ตรีนมาประเคนให้วะสาด "ผมพูด
"เอางี่ เรามีทาง ที้ไม่ต้องผ่าน ประตูด้านหน้า "ไอ้ต้นข้าว มันพูด
"งั้นพาไปดิ "ไอ้ติ๊ก พวกผมเดินตามต้นข้าวม ต้นข้าวมันพาพยกผมบัดเลาะมาตึกที่ผมไม่ได้มาสำรวจเป็นช๊อบเก่าๆ เก่ามาก คงไม่มีใครมาใช้นานมาก ไอ้ต้นจ้าวพามาที่ตรงประตู แต่มันล๊อกนี้
"ต้นข้าวมันล๊อกนี้"ไอ้แอ้ พวกผมเหล่มันพามาทำไมเนี๊ยะ และมันควักกุลแจออกมา และไข เห้ยมันเปิดได้
"ทางด่วน ประตูนี้มีแค่พี่กรูเปิดได้ ไปรีบไปก่อนที่ตรีนจะมา"ไอ้ต้นข้าวพูด

[PFlove]

 

[PFlove]

หลังจากที่ผมปืนข้ามรั่วออกมาได้ ถือได้ว่ารอดพ้นของสมน้ำหน้าคุณแล้วละ นั้นก็คือบาทาและอะไรอีกก็ไม่ทราบได้ รอส่งพวกผมกลับบ้าน เกิดมาหน้าตาดีเกิ้นก็แบบนี้แหละครับ ต้องทำใจ พวกผมก็ต้องพากันเดินเท้าออกมาจนพ้นป่ารก อัก โอ้วชีวิต ผมหันมาคอยพยุงบอย สงสารเขามาก ร้อนก็ร้อน แถมเดินก็ไกลอีกด้วย
"บอยไหวไหม ขี้หลังแจ็คไหม"ผมถาม
"แจ็ค บอยโตแล้วนะ เราไม่ใช่เด็กๆสมัยอนุบาลแล้วนะ ทีพอบอยเหนื่อยจะขี้หลังแจ็คตลอด"บอยพูด
"บอยจำได้"ผมถาม
"จำได้ดีทุกเรื่อง"บอย
"ถึงแล้ว กรูแทบตาย กรูรู้แล้วทำไมเขาถึงล๊อกไม่ให้ผ่าน"ไอ้ติ๊ก
"ทำไมอะ"ไอ้ดิว ขนาดไไอ้ต้นข้าวยังมอง งงกับไอ้ติ๊ก
"เพราะมันเดินลำบาก สาด กรูคันไปทั้งขาแล้วเนี๊ยะ"ติ๊กบ่นออกมา ไอ้ดิวหยักไหล่เรื่องปกติของมันอยู่แล้ว ก็คุณหนูนี้ครับ
"นั้นร้านไอศรีม แต่อาจจะไม่ฟินเวอร์เหมือน ไอศรีมในเมือง แต่ตอนนี้ต้องการความเย็นและความหวานมาก" พายพูดและพัดกระพือเสื้อเห็นผิวขาวนวลภายใต้เสื้อนักเรียนบางๆ
"หมับ"ไอ้ดิว จับเเสื้อพายไว้
"อย่ากระพือ มันเห็นข้างในเสื้อหมดแล้ว เดี๋ยวฟีโนโมนมันออกมาทำงาน "ดิวพูด แอ้นี้แอบขำ
"เออไปหาไอศรีมกินก็ดีนะ "ผมพูดด และพาบอยเดินไปที่ร้านไอศรีมกัน มีคนนั่งเยอะแต่ล้วนแล้วแต่เป็นนักเรียนหญิง โรงเรียนไหนหว่า เพราะว่าโรงเรียนผมเป็นโรงเรียยนชายล้วน
"สตรีคอนแวนด์ หห่างไป สี่ไฟแดง ชอบพากันมานั่ง มีทางลัดเดินมาถึงได้ "ไอ้ต้นข้าวผมเดินเข้าไปในร้านโอ้วแอร์เย็นช่ำดีชะมัด
"ดีขึ้นไหมบอย หน้าแดงหมดแล้ว"ผผมหันมาถามบอย บอยพยักหน้า ผมหาที่นั่งกัน พร้อมกับสายตาบรรดาสาวๆ มองและยิ้มและซุปซิบกัน
"หล่อชะมัดเลยอะ คนนั้นเหมือนดาราใช่หรือเปล่าหล่อกว่าในทีวีอีกอะไ"นี้คือคำชม เออชมแบบนี้ซิน่าชื่นใจ ผมหหันไปส่งยิ้มเท่ๆกัน
"อะแฮม! "เออมีเสียงกระแอม สงสัยไอศรีมติดคอ ผมหันไปปทางต้นเสียงมีโต๊ะหนึ่งที่พวกผมไม่ทันสังเกตุ ผู้ชายหน้าตามัน เถื่อนได้อีก
"ยิ้มกันทำไมครับสาวๆ เก็บไว้ให้พี่ดีกว่า ถึงพี่จะหน้าตาไม่ดีเท่า  แต่พี่แแมนทั้งแท่ง พี่ๆไม่เคยเอาตรูดกันก็แล้วกัน "มีคนปากดีมันว่าพวกผม
"ฮาๆๆๆ"ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
"อย่าไปแแลกกับพวกมัน แค่หมาเหานะแจ็ค"ไอ้ดิว
"รับอะไรดีค่ะ"ป้าคนในร้านออกมารับออเดอร์
"เอา ไอศรีมรสสตอเบอร์ เพิ่มทริบปิ้ง และราดด้วยแย้มสตอเบอร์ครับป้า"พายสั่ง
"ฮาๆ แมนอะไรกินสตอเบอรี่ว่า ตุ๊ด ชัดๆ"พวกมันว่าพาย
"กรูอยากรู้ สมองมรึงคิดได้แค่ว่ารสสตอเบอรี่แล้วต้องเป็นตุ๊ดเหรอวะ ถ้าเป็นเช่นน้นจริง สมองมรึงนี้ กลวงเอามากๆวะ"ไอ้ติ๊กมันขึ้นครับ ไอ้แอ้ดึงติ๊กนั่งลง
"ไอ้ติ๊ก"ดิว
"ก็มันว่าพาย"ติ๊กพูด พายนี้เงียบเลย ผมก็ขึ้นนะ แต่ไอ้ดิวคอยดึงไว้
"ปากดีนะมรึงอะ ไง ไม่มีงานเลยมาหาลำไพ่ที่นี้เหรอ มานอนกับพี่มาพี่จ่ายให้ตามชั่วโมง เอาวะพันหนึ่งให้ เยอะกว่าอีตัวอีกนะ"ไอ้ปากดีอีกคนหน้ามันบากแสดงได้ว่าผ่านมาเยอะ เวรแล้วกรู
"ไอ้สัด มรึงไปนอนกับคนที่บ้านมรึงดิ เพลอๆจะฟรี  "ไอ้ติ๊ก
"อย่างนี้ก็สวยดิ"พวกมันลุกเลย
"เออ ป้าว่าถ้าพร้อมสั่งเรียกป้านะ ร้านจะพังอีกไหมเนี๊ยะ ตาแก่"ป้าคนขายไอศรีมตอนนี้สาวๆเริ่มลุก ดิวมองหน้า ผมพยักหน้า บอยละเอาไง แอ้ไม่เท่าไหร่ คงพร้อมลุย ติ๊กด้วย พายอีกคนและต้นข้าวกับไอ้บลูละ
"ก็ได้ถ้ามรึงปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้เจอกันแบตัวต่อตัว ด้านนอก อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน พ่อแม่คงสอนมา"ไอ้ดิว
"ความจำมรึงคงสั้น "ผมพูดและดิวมันก็พยักหน้าให้ผมออก แอ้ลุกแต่ดิวดันไว้
"ดูแลบอยแอ้ ติ๊กด้วย ถ้าเกิดอะไรหาทางหนีแล้วไปเจอกัน  แต่ตรงไหนดีวะ"ดิวพูดและหันมาถามผม ผมสะบัดหน้าจะรู้ไหม เพิ่งเคยมา
"ตรงไปเป็นสนามเด็กเล่น คนเยอะมันไม่กล้าทำอะไรหลอก "บลู
"เออ มรึงออกความคิดดีวันนี้นี้เอง"ไอ้ต้นข้าว ผมสองคนพยักหน้าและเดินออกไปด้านนอก ไอ้หัวตั้งกับไอ้หัวเหม่ง แถมหน้าบาก ยืนรออยู่มันถอดเสื้อโชว์กล้าม จะรอดไหมกรู ผมหันไอ้ดิวมันถอดเสื้อนักเรียนออก กล้ามมันใช่เล่น
"กำลังฟิตอยู่ ยังไม่เต็มทีแต่พอจะสู้ได้"ไอ้ดิวเพราะผมมองกล้ามมัน แน่นอนผมไม่มีกล้ามแขนไหญ่ๆ แต่แม่ไม้ไม่แพ้แน่นอน
"มรึงเล่นไอ้ผมตั้ง ไม่มีเชี้ยอะไรหรอก กรูเล่นไอ้หน้าบากท่าทางจะเอาเรื่องดูจากแผลที่หน้ามัน"ไอ้ดิว ผมเลยเปลี่ยนฝั่งกัน
"เห้ย มันกลัวมรึงอะไอ้ล้าน"อ้อชื่อล้าน
"กรูบอกให้เรียกกรู มิลเลี่ยน ไม่ใช่ล้าน"ไอ้คนนั้นพูด อยากกชื่อฝรั่งอีก ผมหันมามองหน้ากัน และลุยเลยคนในร้านมองกัน ตรึมเลย นี้กำลังใจหรือลลุ้นว่าจะตายคาตรีนพวกนี้ไหมกันแน่
บอย
ผมยืนมองแจ็คกับดิวด้านในผมเป็นห่วงเขาสองคนกันมากเลยไม่รู้ว่าพวกนั้นจะมีอาววุธไหม ตอนนี้ติ๊กโทรหาพี่ๆคนขับรถ รับแต่พวกดิวซิดูท่าจะไม่จบกันง่าย ตอนนี้ดิวกับแจ็คตรงเข้าไปแลกหมัดกันแล้ว ต่อยกันใหญ่เลย
"บอย ไม่เป็นไรหรอกสองคนนั้นนะ เด็กๆของไอ้ดิวกับแจ็ค "แอ้พูดแอ้เอามือล่วงกระเป็นยืนมอง ไม่นานหนักสองคนนั้นก็ล้มคว่ำ พวกมันลุกขึ้น จากที่นั่งดู
"หนูๆค่ะ เดี๋ยวจะเปิดประตูด้านหลังให้นะค่ะ วิ่งไปที่สนามเด็กเล่นนะ ส่วนด้านหน้าลุงเขาจะทำเสียงรถตำรวจ เราทำบ่อย พวกนี้จะได้ไป "ป้าคนขายไอศรีม ผมหันไปมอง
"ป้าดูก็รู้พวกคุณหนุ แต่พวกนี้อันทพาล แย่ อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลยค่ะ ไปค่ะและโทรให้คนขัยรถมารับที่สนามเด็กเล่น ถนน ด้านหลังโรงเรียนนะค่ะ"ป้าเขาพูด แอ้พยักหน้าผมและผมเดินตามป้าเขาออกไป ต้นข้าวกับบลูนำพวกผม
"เดี๋ยวนะส่งข้อความหาแแจ็คก่อน"ผมพูดและส่งข้อความให้ไปเจอที่สนามเด็กเล่น วิ่งตรงไปรถรอที่นั้น"
แจ็ค
ผมตรงเข้าไปอัดไอ้ผมตั้ง มันดีแต่ท่าจริงๆ ผมส่อยมันล่วงได้ไม่ยากไอ้ดิวหินหน่อย ไอ้หน้าบากมันล้มยากแต่ไม่เกินไอ้ดิว มันล่วงลงไปแล้ว เพื่อนๆมัรพากันลุก
"ติด ติด"ข้อความเข้า ผมอ่านดู "เจอกันที่สนามเด็กเล่น วิ่งตรงไปรถรออยู่ที่นั้น บอยไปรอที่นั้นะนแจ็ค ระวัวตัวนะ บอยห่วงแจ็คนะ"กำลังใจมาเยอะเลยที่นี้ ผมเงยหน้า
"ดิว รถรอที่สนามเด็กเล่นวะ"ผมพูดดิวพยักหน้า
"พวกกรูไปกันได้ยัง"ไอ้ดิวถาม
"ยัง เพราะมรึงคงไม่ได้ไปไหน"เพื่อนมันพูดและหยิบปืนปากกาขึ้นมา เวรแล้ว พวกผมมือเปล่าซะด้วย แต่
"วี้ วอ วี้ วอ "เสียงรถตำรวจ
"รถตำรวจ เพ่นเฮอะ คดีกรูยังอยู่สาด "พวกมัน ผมหันซ้ายแลขวา คดีกระทืบกันในผับยังไม่จบเลย ไม่อยู่เหมือนกัน พากันวิ่งตรงไป ตำรวจมาเลยเหรอ ผมสองคนวิ่งๆ ๆ ๆ ไปจนถึงสนามเด็กเล่น เล่นซะหอบเลย
"ดิว"แอ้เรียกไอ้ดิวอยู่ตรงนั้นเอง ผมเดินไปหาบอย บอยเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำมาเช็ดให้ผม ตอนนี้รถมาจอดรอแล้ว ติ๊กกกับพายนั่งหน้าหงิกนิดหน่อย คงร้อนมาก
"ดีขึ้นไหมแจ็คดูซิ ปากมีเลือดซิบเลย"บอย ผมจับมือ
"ไม่เป็นไร แล้วบอยไม่เป็นไรใช่ไหม"ผลถาม
"อืมม ป้าในร้านไอศรีมให้ออกทางด้านหลังและป้าให้ลุงทำเสียงรถตำรวจไล่พวกนั้นให้นะ "บอยบอกผม โธ่เอ่ยนึกว่าตำรวจจริง วิ่งซะแช้มป์โอลิมปิก ตกอันดับไปเลย ถ้าตำรวจจริงงานงอกแน่ผม
"งั้นกลับบ้านกันดีกว่า ไอ้ต้นข้าวละ"ผมถาม
"ต้นข้าวเจอญาติพาเด็กมาเล่นที่เลยกลับไปแล้วพร้อมบลู"แอ้พูด ผมพยักหน้า วันนี้เหนื่อยมากไม่ไหวจะเคลียร์พวกผม

เพื่อนใหม่ และคิดว่ามันน่าจะดีขึ้นแล้วนะ
หลังจากที่พวกผมเดินทางกลับถึงบ้าน วันนี้เรียกกว่า ผ่านเรื่องเสี่ยงตายมาหลายด้านทีเดียวนี้วันแรกเองนะยังขนาดนี้เลย ผมก้าวเท้าลงจากรถ ตามด้วยบอย ไฟในบ้านเปิดอยู่
"คงเป็นไอ้ป็อดเอาอาหารมาส่งนะ"ไอ้ติ๊กพูด และ เสียงโทรศัพท์ของบอยก็ดังขึ้น บอยเลี่ยงไปรับสาย ผมได้แค่มอง
"เข้าบ้านเถอะวะ"ไอ้ดิวสะกิดผม ผมรู้ว่ามันตองมีเวลาส่วนตัวกันบ้าง แอบหึงหหรือผมกลายเป็นคนขี้ระแวงไปแล้วนะ
"ถ้ามันเป็นแบบนี้ทุกวันกรูตาย"ไอ้ติ๊กพูด
"ร้อนก็ร้อน แถมต้องมาวิ่งฝุ่นตลบกลบหน้าหนายังกับทารองพื้นสักสิบชั้นไว้ เซ๋ง"พายอีกคน พวกผมพากันเดินเข้าบ้าน แต่บอยยังคุยโทรศัพท์อยู่
"ไอ้ป๊อดมันมาและไปแล้วนี้หว่า"ดิวพูดมันเจอโน๊ตที้ไอ้ป๊อดเขียนไว้ 

"แอ้นอนกับกรูไม่ได้เหรอ"ติ๊กเริ่มงอแง
"แล้วกรูละ"พาย
"มรึงนอนกับพายดิ จะได้พอกหน้ากัน "แอ้พูด
"ใช่ ชอบเหมือนกันควรนอนด้วยกันดิ"ไอ้ดิว
"ติด ติด "ข้อความไอ้ติ๊ก
"พี่เอ ส่งมาว่ามีงานวะพาย"ติ๊กมันพูดและคงไปส่งไลน์คุยกับ ผู้จัดการส่วนตัวผมเดินเข้ามาด้านในแล้ว แอร์เย็นช่ำวื่นใจดีจัง ไอ้ป๊อดเปิดไว้แน่ พรุ่งนี้ต้องให้รางวัลซะหน่อย
"ใครวะในห้องนั่งเล่น"แอ้มันพูดขึ้นผมพากกันหยุดมอง เออมีคนนั่งอยู่
"ไม่รู้ว่ะ"ผมพูด
"อะไรวะ"ไอ้ติ๊ก
"ใครไม่รู้อยูในบ้านเราวะ"ผมพูด
"โจรกรือเปล่าก็ไม่รู้"พาย
"โจรที่ไหน นั่งซะเรียบร้อยบนโซฟาแบบนี้หวะ พาย อีง่าว"ไอ้ติ๊ก
"เข้าไปดูซิมัวแต่ควิดกันอยู่นั้นแหละ"ดิว
"ฮึ ฮึ ฮึ "แอ้
"มรึงขำนี้แหละกรูเจ็บที่สุด ไอ้แอ้"ติ๊ก
"เออ แป็บนะ กรูว่าคนใช้พ่อกรูส่งมาแน่นอนวะ กรูโทรขอพ่ออยากได้คนใช้อะ แม้พ่อนี้บอกไม่ส่ง ไม่ส่ง ที่ไหนได้ส่งมาให้อยู่ดี "ไอ้ติ๊ก พวกผมเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ไอ้คนที่นั่ง หร้าตาดีนะ ผิวพรรณดูดี มันหล้อตี๋
"แน่ใจเหรอวะว่านี้ มันคนใข้ไอ้ติ๊ก"ไอ้ดิวดระซิบ ดูจากเสื้อผ้าหน้าผม เสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งชุด เงินเดือนคนใช้ทั้งปี ถึงจะซื้อได้นะผมว่า
"นี้ไปเอาน้ำเย็นๆ หรือน้ำหวานมาให้หน่อยดิ"ไอ้ติ๊กมันมองหน้าแบบงง ไม่เข้าใจ
"เห้ย!เข้าใจภาษาไทยปะนี้ หรือต่างด้าว"มันยังมองได้อีก ชี้ตัวมันเองด้วย ว่ามันเหรอ!
"ไป เอา น้ำ หวานมาให้พวกกรู หน่อย "ไอ้ติ๊กย่ำ พวกผมนั่งลง เหนื่อยมากวันนี้
"นี้ ฉันเอาน้ำผลไม้นะ เย็นๆด้วยละ"พายอีกคน
"พ่อกรูนี้ส่งคนใช้อะไรมาให้วะ"ติ๊ก
"พวกมรึงบอกกรูเหรอ"มันพูดได้แต่ พูดมรึงกับพวกผมอีก
"ติ๊กคนใช้มรึงแน่เหรอ"ไอ้แอ้ ถามติ๊ก
"อ้าวแบบนี้ หางานใหม่ได้เลย กรูโทรหาพ่อกรูก่อน "ติ๊ก ขึ้นเลยมันขึ้นง่าย
"จะได้กินน้ำไหมวันนี้"พายพูด ไอ้หน้าตี๋เดินออกไป ผมชะเงอทอวทำไมบอยคุยโทรศัพท์นานมาก
"ก็แค่คุยโทรศัพท์"ดิวมันพูด
"จะคุยอะไรหนักหนา นานวะ"ผมเอง
"อะน้ำ "ไอ้หน้าตี๋นฃนกน้ำมาให้ ของพวกผมมันเป็นน้ำเปล่า แต่สีมันขุ่นแปลกๆ มีน้ำแข็งมาด้วย และจองพายออกจะเขียวๆ
"อี้ นี้น้ำอะไรอ่ะมันเขียวและ เออ มีกลิ่น.."พาย
"นี้น้ำอะไรเนี๊ยะ"ผมถามไอ้หน้าตี๋
"ตอนเข้ามาเท้ามันเลอะนิดหน่อยกรูเลยล้างเท้าดีนะที่เก็บน้ำเอาไว้ เห็นกลับมาเหนื่อยเลย เอามาให้ดื่ม น่าจะชื้นใจ" ดูมันพูดน้ำล้างเท้ามันนี้นะจะทำงห้พวกผมชื้นใจได้ สาด
"Oh shit กลิ่นแม้ง !"ผมดมแล้วอยากอ๊วก
"มันคงไม่มีอะไรเหมาะเท่าน้ำล้างตรีนแล้ว พวกมรึงอะ"นั้นผมขึ้นดิ ผมลุกพรวดและดระฉากคอเสื้อ
"มรึงก็ลองต่อยกรูดิ "มันพูดแต่ผมรูสึกว่าอะไรเย็นๆที่พุง มีดพก จ่อที่พุงผม
"ถ้าไม่ยากใส้ไหล ถอยออกไป "ไอ้ดิวลุกขึ้นมีนคงรู้แล้ว ไอ้แอ้ และพายที่เตรียมจะกรีด ตกใจ
"มรึงเล่นแรงไปนะ"ไอ้ดิว มันลุกขึ้นแต่ไม่กล้าเขากลัวมันจะแท่งพุงผมเข้า
"กรูไม่ใช่คนใช้มรึง"มันพูด
"ไม่ทานอาหารเย็นกันเลยเหรอ "เสียงบอยเดินเข้ามาพอดี
"บอย!"ผมเรียกบอยแต่ ไอ้ตี๋มันก็เรียก บอย
"หลุยส์"บอยเรียกชื่อมัน ผมกระฉากมันกลับ มันสะบัดทำท่าจะต่อยผม บอยเดินเข้ามาเกือบจะใกล้
"หยุดนะแจ็คอย่า หลุยส์หยุด ดิวห้ามสองคนนี้ทีซิ"บอย
"ไอ้นี้มันใครอะบอย"พายถาม
"บอยให้หยุด "บอยออกเสียงผมกระชากคอและค่อมมันอยู่ มันเอามือกลุมใบหน้ามันราวกลับว่า มันโดนผมตะบันหน้าไปแล้วแต่ผมยังไม่ได้ต่อย
"แจ็คต่อยหลุยส์ทำไหม เขาเป็นเพื่อนเรา"บอยเข้าประครองไอ่หลุยส์ และดิวดึงผมแยกออก
"โอ้ย บอยย "ดูมันร้องทั้งผมยังไม่ได้ต่อยมันเลยด้วยซ้ำ
"นี้ไอ้ตี๋กรูยังไม่ได้ต่อยมรึงนะ "ผมพูดทุกคนมองเออ ใช่ภาพมันฟ้องแต่
"แค่จะ"ผมพูดเหมือนยอมรับแค่ครึ้งเดียว แต่เห็นหน้ามันแล้วหมันใส้ดูมันอ่อนบอย ผมว่าต่อยมันจริงๆดีกว่า
"อย่าไอ้แจ็ค "ดิวห้ามผม
"หยุดๆๆๆๆๆ อย่าทำมัน"ไอ้ติ๊กอีกคน วิ้งเข้ามาอีกคนปีะครองไอ้ตี๋นั่น ปัดฝุ้นให้มันอีก
"อย่าทำมัน โอ้ พ่อคุย ผมเสียทรงกรูจัดให้ใหม่"ไอ้ติ๊ก
"เชี้ยอะไรของมรึงไอ้ติ๊ก"พาย
"นี้มัน หลุยส์คนที่จะมาอยูกับเรา พ่อกรูสั่งพวกเราต้องรักมัน ดูแลมัน อยู่กับมัน  "ไอ้ติ๊ก
"มรึงคือคนที่พ่อกรูบอกจะมาอยู่กับพวกกรู"ไอ้ดิวถาม
"กรูมาอยู่กับบอย"ไอ้ตี๋มันพูด
"หลุยส์นี้เพื่อนเราทั้งนั้นนะ"บอยพูด
"หลุยส์ขอโทษนะที่ตามมาที่หลังอะ"ดูมันพูดกับบอยลึกซึ้งกันมาก
"ใครจะให้มรึงอยู่บ้านนี้ บ้านนี้เฉพาะพวกกรู"ผมพูด
"มรึงไม่ให้กรูอยู่งั่นเหรอ ไอ้แขก"มันเรีนกผม
"อย่าไอ้แจ็ค มรึงไม่ได้ยินเหมือนกรูมรึงไม่รู้หรอก ที่พ่อกรูพูดกับกรูอะ ถ้า เออ ตี๋หล่อนี้มันไม่อยู่กับเรา"ไอ้ติ๊กก
"แน่นอน พวกเราได้ตั้งรกรากถาวรกันที่นี้ แจ็คเย็นไว้ลูก"ไอ้ติ๊กมันรั้งผมอีกกคน
"ทำไมมันต้องอยูในบ้านนี้ กับพวกเรา"ผมถามไอ้ติ๊ก และชี้หน้ามัน
"หลุยส์เขาเป็น.."บอยตอบแต่ไอ้หยุยส์ยกมือห้าม
"ไม่ต้องบอกมันหรอก แค่บอยรู้ก็พอ"ดูมันพูดผมอยากตะยันหน้ามันจริงๆแล้วซิตอนนี้
"อย่า ไอ้แจ็ค"ไอ้ดิวดึงผมไว้อีก มันขึ้นเสียงดังขึ้น
"กรูจะอวก กับคำพูดมันวะ มรึงไปจำซีรีย์น้ำเน่าเรื่องไหนมากรูจะไม่หลงไปเปิดดู"พาย
"งั้นยินดีตอนรับนะ เจอกันแบบมิตรน่าดู ไปทานข้าวดีกว่า"ไอ้ดิวพูด
"โอ้ยย "ดูมันสำออยมั้ง เอามือกุมปาก
"เจ็บมากไหมหลุยส์"บอยถามมัน ดูสนิทสนมกันน่าดู
"กก็เจ็บนะ แต่หลุยส์โอเค "ดูมัน
"กรูไม่ได้ต่อยมันนะ"ผมกระซิบกับไอ้ดิว
"กรูเห็นนะ"ไอ้ดิว
"กรูก็ด้วย "ไอ้แอ้อีกคน
"มีถ้วยออสก้า กรูจะรีบให้แม่งเลยสาด"พาย
"มันแสดงเนียนกว่ากรูอีกเหรอวะ ใครมีรีเพล์ให้กรูบ้างวะ"ไอ้ติ๊กมันพูดมันไปโทรหาอาภาษญ์อยู่
"พ่อมรึงบอกอะไรมรึงวะ "ผมเอง ไอ้ติ๊ก
"พ่อกรูบอดว่ามันเป็นคนสำคัญไม่แพ้บอย ให้พวกเรารักและดูแลมัน ปกป้องมัน จากอะไรพ่อไม่บอก บอกแค่ถ้าทำไม่ได้ อย่าหวังว่าจะได้กลับ"ไอ้ติ๊กพูด พวกผมมานั่งที่โต๊ะอาหารกันแล้ว แบะไอ้หร้าตี๋มันนั่งข้างบอย ออดอ้อนกันหน้าดูเลย
"พวกมรึงอย่าทำหน้าแบบนั้น การที่จะไม่ได้กลับ สุดสยองมากสำหรับกรู"ไอ้ติ๊กพูด ผมเดินมานั่งที่โตะอาหาร มันนั่งติดบอยแจเลย ผมนั่งลงตรงข้ามบอย
"บอย หลุยส์เหมือนเก้าอี้บอยไม่ค่อยดี เปลี่ยนมานั่งตัวนี้ของหลุยส์ดีกว่า"ไอ้หน้าตี๋มันเปลี่ยนที่บอยซะงั้น บอยก็ยอม เจ็บใจ
"กินข้าวกันดีกว่าเนอะ อาหารดีดีทั้งนั้นเลย "ไอ้ติ๊กพูด ผมก็มองจะตักอะไรดีเห็น
"บอย ผัดผักของโปรดนะครับ"ดูมันที่จริงผมกำลังตักแต่มันตัดหน้า
"ที่บ้านเรียกปาดหน้าเค้ก"ไอ้ติ๊ก แอ้กระแทกไหล่ปรามเพราะมันยิ่งเพิ่มดรีกรีความร้อนผม
"หมับ"ผมดึงจานไว้
"กรูก็ชอบจานนี้"ผมพูด
"มรึงไว้ทีหลัง "ไอ้หน้าตี๋
"มันอยู่ตรงหน้ากรู"ผมพูด
"ไอ้แขกมรึงแดกอะไรก็ได้"ไอ้หน้าตี๋
"หลุยส์ให้แจ๊คไปก่อนเถอะ"บอยพูด
"บอยมันต้องให้บอยก่อนซิ"ผมยึดกันไปยึดกันมา "ฟิ้ว"จานหลุดมือกระเด็นไปทางอื่น
"มรึงอยากกินไปตักที้พื้นแล้วกันไอ้หน้าแขก"ไอ้หน้าตี๋
"เอาจานนี้แล้วกันนะ"มันหยิบจานอื่น ผมก็ดึงอีก
"อันนี้กรูจะกิน"ผมดึงมา
"ไอัหน้าแขกจานอื่นก็มีไปกินอันอื่นดิวะ"ผมไม่ยอมปล่อยยื้อแย้งกันแบบนั้นทุกอย่างที่มันแตะ
"เว้ย"เสียงที่ทำให้พวกปมสองคนหยุด สายตาสี่คู่ที่ดูจะโมโหมาก พร้อมกับจานที่ว่างเปล่าสี่จาน ผมเลยปล่อยมือและไอ้ตี๋ด้วยทำให้จานกับข้าวหลุดมือลงไปกระจายกับพื้น
"Shit จานสุดท้าย "ไอ้ติ๊ก ผมมอง โอ้ว shit กับข้าวกระจัดการะจายหมดเลย
"แล้วพวกกรูจะแดกอะไรมิทราบครับ ไอ้หน้าแขกก กับไอ้คุณหน้าตี๋ครับ มรึงจะบ้ากันช่วยคิดถึงปากท้อง พวกกรูบ้างอะไรบ้าง"ไอ้ดิว
"ก็.."ผมกับไอ้หน้าตี๋
"มรึงจะให้พวกกรูไปกินกับพื้นใช่ไหมเนี๊ยะ บ้าได้อีก"แอ้มันพูดน้อยแต่จุก
"จำเริญกรู คราวหน้ากรูจะให้เขาทำไว้สองชุดนะ เพื่อพวกมรึงสอง หมาบ้าเข้าสิง ไปหามาม่ากินดีกส่า แอ้ไปวะ "ไอ้ติ๊ก
"มรึงเก็บกันเองแล้วกัน อาหารหรูหราจากภัตราคาร แมงกองอยู่บนพื้นหมด สาด"ไอ้พาย ผมสองคนมองหน้า บอยผมรู้ว่าบอยเสีนใจมาก
"บอย หลุยส์ขอโทษ"ไอ้หน้าแขกมันจับแขนบอย บอยไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินขึ้นไปชั่นสอง ผมมองตาม ด้วยสายตาที่เจ็บปวด
"มรืงเป็นคนเริ่มมรึงเก็บ"ไอ้หน้าตี๋เดินขึ้นไปตามบอย
"มริงทำอะไรของมรึงวะแจ็ค มรึงดูหน้าบอยดิ "ผมเสียใจมากที่ทำแบบนั่นลงไป แต่นาทีนั้นมันหมันใส่และอยากเอาชนะ พวกไอ้ดิว แอ้ พายและไอ้ติ๊กมาชาวยผมเก็บ
"มรึงจะกินมาม่าไหมวะ"ติ๊กมันถามผม ผมส่ายหัว
"ไม่ละ เออกรูขึ้นห้องนะ"ผมพูด
"เออ ไอ้แจ็ค ไอ้หลุยส์มันนอนกับมรึงนะ"ไอ้ติ๊กบอกผม ผมพยักหน้าแต่ไอ้ตี๋นั้นจะนอนกับผมนี้นะสะบัดหน้ากลับมาทันที
"มรึงจะบ้าเหรอทำไมมันต้องนอนกับกรู"ผมโวยวายเลย
"มีแค่มรึงอะ กรูมีคู่กันแล้ว กับบอยก็ไม่ไดี หรือมรึงจะ"ไอ้ติ๊ก
"ไม่""ผมรีบปฏิเสธ
"ถ้างั้น นอนกับมัน รัก มัน กอดมัน กราบมันก่อนนอนจะดีมาก ดูแลมันด้วย"ไอ้ติ๊กพูด  ผมส่งนิ้วกลางให้มันเลย ผมเดิน เข้าห้องนอนแต่ไม่เห็นไอ้หน้าตี๋ มันคงจะไปปลอบบอย ดูสนิทกันมาก ที่โน้นคงสนิทกันมากกว่านี้ซินะ ผมจัดการอาบน้ำ ให้เรียบร้อยและจัดการจัดที่นอนเปิดแร์เย็นฉ่ำ และผมก็เอาหมอนไปที่พื้นให้มันนอนพื้นแล้วกัน555
"แอ๊ด"เสียงประตูเปิดเข้ามาผมนอนอยู่บนเตียง
"นี้มันอะไร ไอ้หน้าแขก"ดูมันถามผม ผมนอนอยู่บนที่นอน หันมามองหน้ามันแวปหนึ่งและหันกลับ
"ที่นอนมรึง ส่วนเตียงนี้ของกรู"ผมพูกไม่มองหน้ามัน
"แล้วผ้าห่มกรูละ"มันถามผม
"กรูว่ามันร้อน ไม่ต้องหรอกมรึงอะ"ผมพูด
"ร้อนบ้านมรึงดิ เปิดแอร์เอาจัดขนาดนี้ และดูมรึงห่อยังกับมัมมี่นี้นะร้อน bull shit "ดูมันพูด ว่ากรูอีกไอ้หน้า ตี๋ขึ้นเลยผมแต่ไม่ดีกว่า
"ห้องนี้กรูมาก่อนกรูมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ ในฐานะคนมาก่อน มรึงมาที่หลัง"ผมพูด
"ได้"มันพูดและะเดินออกจากห้อง"ไปเลย ผมไม่สนใจ สักพักประตูห้องถูกเปิด บอยเข้ามาในห้องนอน ผมก็มอง
" หลุยส์บอกไม่มีผ้าห่มนะแจ็ค"บอยพูดและมองผม
"และบอยว่าเปิดแอร์เย็นไปนะแจ็ค เดี๋ยว"บอยพูด
"ห่วงกันหนักเอาไปนอนที่ห้องเลย "ผมพูด
"คงคุ้นเคยกันดีมาก่อนแล้ว ตามสบาย "ผมพูด
"บอยแค่จะบอกว่าแอ้มันเย็นเกิดไป แจ๊คจะไม่สบายนะ แต่ถ้าแจ๊คคิดแบบนั่น หลุยส์ไปนอนห้องบอยแล้วกัน "ผมอึ้งไปเลย เอาจริงดิ เจ็บใจ
"ไปเลย "ผมพูดเขาสองคนออกจากห้องไปแล้ว
"โธ่โว้ยยยย"ผมระเบิดอารมณ์ออกมา

[PFlove]

[บอย]
วันนี้มีเพื่อนใหม่มาอยู่กับพวกเรา ผมเคยเจอเข้าตอนออกงาน หลุยส์ เขาน่าสงสาร เขาเป็นคนสำคัญขององกรพ่อบอกผม  และที่แย่ไปกว่า 50 ชีวิตที่ถูกสัวหาร ล้านอนที่เขาเพิ่งจะหกขวบ และเขาเห็นเหตุการณณ์ทุกอย่าง ลุงหนึ่งเขาไปช่วย แต่มันสายเกินไป ถึงาจะถผูกดูแบมาอย่างดีแต่ บาดแผลในใจไม่มีใครลืมได้แน่นอน วันแรกที่ผมเจอเขา ตอนนั้นผม ถูกพรากจากแจ็คมาได้เกือบ 2ปี เขามีคนติดตามดูแลสองคน
"หลุยส์นอนบนเตียงบอยก็ได้นะ  บอยนอนพื้นได้"ผมพูดและเดิน้ข้าห้องน้ำทันที น้ำตาผมกำลังจะไหล พอผมมาเข้ามา ในห้องน้ำได้  น้ำในตาก็พลั่งพรูออกมาเลย ทำไมแจ็คคิดกับผมแบบนั่น นี้ตลอดเวลาเจาคิดอบยนั้นมาตลอดเลยใช่ไหม
"แจ๊ค ทำไมแจ๊คมองเราแบบนั้นละ แจ๊ครู้ไหมเราดีใจมากที่เราจะได้ เจอกันอีกครั้ง แค่สามปี นายเปลี่ยนไปได้ มากขนาดนี้เลยเหรอ ไหนบอกตะดูแลกัน อยู่ข้างๆกันไง ฮืออออๆๆๆๆๆ"ผมยืนร้องไห้ น้ำตาไหลไปหับสายน้ำ นี้ผมแบกหน้ามาทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะรักเขา ภาพวันวานที่เขาดูแลผม ตามใจผม ตอนนี้มันกลายเป็นอดีตไปแล้วใช่ไหม
[]หลุยส์
ผมชื่อหลุยส์ ผมเป็นลูกหลานต้นตระกูลใหญ่มีธรกิจมากมาย มีสมุนมากมาย แต่ก็ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ ที่ทำให้ผมจำ มาจนทุกวันนี้ มันอยู่ในสายตาผม แม้ว่าผมจะถูกจำให้ซ้อนในตู้ก็ตาม บ้านผมถูกสังหาร หมดทั้ง ห้าสิบชีวิต และมันอยู่ ในสายตาผมตลอดจน มีคนมาช่วยผมพาผมออกมาจากที่ซ้อน แต่มันสายไปแล้วพ่อปแม่ผมเสียแล้ว ตอนนั้นผมแค่หกขวบ
"หลุยส์ฉันขอโทษที่มาช่วยไม่ทัน"เขาพูดกับผม
"ฉันจะดูแลเธอ เธอต้องกลับมายิ่งใหญ่เหมือนพ่อเธอ โจนาธาน สก๊อต นี้คือนายน้อยของนายสองคนดูแลเขาให้ดี "ขำพูดที่เขาพูดผมได้รับการดูแลเป็นอย่าวดีจริงๆ ผมเรียนแบบพิเศษมีครูมาสอนเป็นการสวนตัวไม่เคยไปเรียน เพราะไปไหนแต่ละทีต้องมีคนคุ้มกันตลอด และทุกคนมองว่าผมไม่ปกติ แต่ชอบชีวิตแบบนี้จนกระทั้ง ผมได้พบกับเขา หนุ่มน้อยตาสีฟ้า ทรงผมรากไทร น่ารัก แค่ยิ้มก็ละลายผมไปหหมด ผมเจอเขาตอนไปออกงาน เขาคนนั้นคือบอย
"หลุยส์นี้บอย ลูกชายอา"อากฤษณะ พี่ชายคนโตของห้าครอบครัวที่คนที่ดูแลผมเขาอุปการะ และผมรู้อีกว่าลูกคนเล็ก เขาคือคนที่ถูกเลือก ดังนั้นจึงเทียบเท่ากับผม และผมเพิ่งเจอเขาวันนี้เองสมคำเล่าลือจริงๆว่าใครเห็นต้องหลงรักก     
        ผมหลงรักเขาแล้ว ตั้งแต่เห็นจนได้พูดคุย ผมตามไปรียนพิเศษด้วย ทั้วที่ผมไม่ชอบเรียนกับคนอื่นๆ จนกระทั้ง วันหนึ่งบอยยอกผมว่าต้องไปเรียนเมืองไทยและแล้วผมก็ได้เจอคนที่ผมแอบชอบ บอย เขาน่ารัก อ่อนโยน ผมชอบ ในตาสีฟ้านั้น ริมฝีปากบาง บาง ที่น่าทะนุทะนอมด่วยริยจูบ และผมได้เจอเพื่อนแต่มีคนหนึ่ง ไอ้หน้าแขกนั้น มันทำท่า ว่าห่วงบอยมาก ราวกับว่ามันคือคนที่บอย มีอยู่ในหัวใจ ต้องไม่ใช่มันซิ ใช่ผมพยายา ที่จะเข้าไปพิจิต ใจบอยแต่ไม่สำเร็จ แต่ผมก็เหมือนได้ชียชนะ ผมได้มานอนห้องบอย เห็นสีหน้าไอ้แจ๊คและคำพูดที่ตัดพอบอย บอยคงไม่อยากมีมัน ในหัวใจแล้ว แต่ไม่
"บอยร้องไห้"ผทได้ยินเสียงสะอื้น ผมเอาหูแนบแอบฟัง จนเสียงเงียบเสียงเหมือนบอยกำลัวจะเปิดประตู
"เวรแล้ว"ผมรีบกลับรอนที่ที่นินตัวเอง บอยบอกให้ผมนอนบนเตียงบอยจะนอนพื้นนั้นหมายถึงเขาคงรู้ว่าใจผมคิดยังไง มันอาจจะห้ามใจตัวเองไม่ได้
"หลุยส์ทำไม่"บอยถามผมที่เห็นผมนอนพื้นแทนบอย
"หลุยส์นอนพื้นได้ครับ "ผมพูดกับบอย
"หลุยส บอย์ขอโทษนะบอยไม่ได้"บอยพูด
"ไม่เลยบอย หลุยส์เข้าใจ มันใช่ไหมที่อยู่ในหัวใจบอยตลอด "ผมถามบอย
"เออ .."บอยพูดไม่ออก
"หลุยส์ไม่ยากเชื่อเลยคนอย่างมันนี้นะที่จะดูแลบอยได้ ดู..."ผมพูดแต่สีหน้าบอย
"ไม่หรอก เขาดูแลบอยได้ดีมาก ดีที่สุด แต่บอยเป็นคนทำลายมันเองเมื่อ 3 ปีที่แล้ว บอยทำมันเอง ฮือๆๆๆๆ"บอยพูดและร้องไห้ ผมลุก ผมอยากเข้าไปปลอบแต่ผมทำได้แค่ยืนห่างๆมันเหมือนมีอะไรกั้นผมกับบอยไว้
"นอนเถอะหลุยส์ พรุ่งนี้ไปเรียน ราตรีสวัสด์นะ "บอยพูดและขึ้นเตียงผมจำต้องกลับไปนอน พยายามขมตาให้หลับ ผมพลิกไปพลิกมา
"บอย หลุยส์ขอโทษที่ทำให้บอยตื่น"ผมเห็นบอยลุกจากที่นอน
"บอยรู้สึกหิวนะขอลงไปหานมดื่มนะ"บอยพูดแบะเดินลวไป จะว่าลงไปก็หิวเหมือนกันนะ ผมเดินตามบอยลงไปทีหลัง ผมเห็นบอยรินนมใส่แก้วเาไว้สองแก้ว ของผมแน่นอน
"บอยนี้น่ารักจัง แต่.."ผมเห็นอีกแก้วมีโน๊ตแปะไว้
"ดื่มด้วยนะวันนี้แจ๊คไม่ได้ทานอะไร เป็นห่วงนะ"มันไม่ใช่ของผมนี้ ทั้วที่มันพูดจาแบบนั้นกับบอยนะ ทำไมละยังห่วงใยมันอีก
"อ้าวหลุยส์ หิวเหมือนกันเหรอ เอานมไหม"บอยเดินออกมาจากอ่างล้างมือ
"เออ หลุยส์ไม่ชอบดื่มนมนะ "ผมพูดเห็นแบบนี้ไม่อยากดื่มนมขึ้นมาทันที
"มีน้ำผลไม้นะ ถ้าไม่ชอบดื่มนม "บอยพูดและจะไปเปิดตู้เย็น
"บอย หลุยส์จัดการเองดีกว่า "ผมพูดกับบอย
"งั่นบอยขึ้นห้องก่อนนะ "บอยพูดและถือแก้วนมขึ้นไปบนห้อง มันเจ็บปวดยังไงบอกไม่ถูดเลยผม ผมรินน้ำผลไม้เพลินไม้ได้ทิงมันกล้นแก้ว
"เฮ้อ! "มีคนมองผมอยู่ตรงมุมห้อง ไอ้คนที่ดูท่าจะเอาเรื่อง ไอ้ดิว
"เขาไม่ใช่ของมรึงหรอก พวกกรูก็ไม่อยากซ้ำเติมมรึงนะ หลุยส์ กรูอยากให้มรึงมองกลับด้าน คนที่เสียใจคือคนที่มรึงพูดบอกกับตัวเองว่ารักเขา ถ้าเป็นกรูจะไม่มีวันทำร้ายคนที่กรูรัก "ไอ้ดิวมันพูดและมันก็เดินออกไป
 ผมเดินขึ้นมาด้านบนแล้ว ผมเห็นไอ้หน้าแขกมันเปิดประตูออกมาและเอาแก้วนมที่ดื่มหมดแล้ว วางไว้หน้าห้อง พร้อมมองหา ใครเอาแก้วนมมาวางไว้
"ไง อร่อยไหม "ผมถาม
"มรึงเอานมมาวางให้กรูเหรอ"มันถาม
"มรึงไม่ได้แดกอะไรเลยนิ และกรูหน้าตาดี และใจดีตามลำดับ บังเอิญลงไปหาอะไรทานกับบอย เลยพอจะนึกถึงมรึงบ้าง "ผมพูดกับมัน เกล่มองมัน ดูมันทำท่าแคะหูแบบไม่เชื่อเท่าไหร่
"งั่นกรูจะรีบไปอ้วกออกดีกว่าสาดดดดด"ดูมัน ผมยิ้มซะใจ ที่หรอกมัน ผมรู้ว่าเป็นบอยที่เอานมมาให้มัน ผมยอมเป็นคนร้ายเพื่อให้ได้นายเอก
"เดี๋ยว"มันเรียกผม ผมยังยืนหน้าห้องมันและกำลังจะเดินไปที่ห้องบอย ผมก็หันกลับมาแบะ
"ปึก!" มันเอากระดาษแปะที่หน้าผากผม
"เอาข้อความชวนขนหัวลุกมรึงคืนไปด้วย สาดดดด"มันพูด
"อ้อ พี่กรูเป็นหมอตา บางที่พี่กรูอาจจะมีไอเดียเก๊ๆทำให้ตามรึงโตได้ ตายังกะเม็ดก๋วยจี๋ "ดูมันว่าผม
"กรูไม่มีพี่เป็นหมอแต่กรูแนะนำหมอที่ทำให้จมูกแหลมมรึงให้ทู่ได้ จะให้ออกตังให้ก็ได้ กรูรวย!"มันจับปลายจมูกมัน
"ไอ้ตี๋มรึงว่าจมูกที่มีเสน่ของกรูเหรอ สาด "มันพูดเรียกไอ้ตี๋ลยเหีอสาดดด
"เหรอ ตรงไหนวะที่ว่ามีเสน่ ไอ้หน้าแขก"ผม
"กรูหล่อติดอันดับ top 10 รูปหล้อ หล่อ พ่อกรูก็รวย"มันพูดแล้วไง
"Shut up นี้มรึงยังตื่นมากัดกันอีกเหรอสาดดดด อย่าให้กรูออกไปได้นะมรึง สองตัว "เสียงไอ้ดิว เสียงมากจากห้องมัน
"นี้มันตีหนึ่งแล้ว มรึงยังควิดกันอีกเหรอ ไอ้กวาง"ไอ้ติ๊กอีกคน
"ถ้าตื่นมาหน้ากรูมีริ้วรอยนะมรึงสองตัว เตรียมตัวโดนกรูปล่ำได้เลย"เสียงเหมือนจะน่ารักแต่พาเอาปมสยอง ผมเดินกลับห้อง ไอ้แขกมัน fu** YOU ให้ผม ผมหันไป FU** YOU    ให้มันสองมือเลย
"ยังอีก มรึงเก็บนิ้วมรึงสองตัวเดี๋ยวนี้ หรือ จะให้กรูออกไปFU** อักคนมรึงเจ็บทั้งคู่แน่ "ไอ้ดิวมันแง้มประตูดู 
     ผมเปิดประตู้เข้าห้องเห็นบอยหลับไปแล้ว ผมเลยแปะกระดาษไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือของบอยแต่เพิ่ม อรรถรสนิ้วกลาง ลงในกระดาษ มรึงบอยคงเกลียดมรึงแน่ ไอ้แจ็ค ทันทีบอยตื่นมาเห็น ผมอยากดูแลเขา ไม่ใช่ให้คนแบบนั่นมาดูแล เพราะผมไม่เขื้อในตัวไอัแจ็ค ต่อให้ใครต่อใครมองว่าผมทำร้ายเขา ผมเชื่อว่า บอยต้องรักในสิ่งที่ผมทำให้เขา

[PFlove]

ต่อจากเพื่อนใหม่ เมื่อคืนผมเพลอหลับไปทั้งน้ำตาอักครั้งผมตื่นมาก็เห็นโน๊ตแต่มันเป็นโน๊ตที่ผมติดไว้ที่แก้วนมแจ๊คนี้ทำไหมมาอยูที่โต๊เขียนหนังสือผมละ แถมยังมีวาดภาพ นิ้วกลางอีก แจ๊คนะแจ๊ค แอบเสียใจแต่ก็แอนขำปนกัน ผมแปลกใจนะปกติแจ็คไม่น่า จะเป็นแบบนี้นะ
"บอย "เสียงหลุยส์ผมหันไปมองขุดนักเรียนที่เขาใส่ ดูก็น่ารักดีนะหลุยส์นะ
"เออ หลุยส์เห็นติดไว้ที่แก้วนมนะ หลุยส์เห็นตั้งแต่ที่บอยรินนมไว้ แล้ว่ไม่คิดว่าบอยจะเอาไปให้แจ็ค น่าเสียดายคนไม่เห็นคุณค่า เอามาวางไว้หน้าห้องแบบไม่แยแส่ "หลุยส์พูดแต่ผมไม่อยากเขื่อว่าแจ็คจะเป็นคนแบบนั้นจริงๆ หรือนี้เขาเปลี่ยนไปจริงๆนะ
"ช่างมันเถอะหลุยส์ เราไปโรงเรียนกันดีกว่า "ผมพูดผมหยิบกระเป๋าไม่ได้ถือนานแล้วนะ ผมจำได้ว่าเขาถือกระเป๋าให้ผมทุกครั้งเลย เขาน่ารักมากแจ็คแถมยังผูกเชือกร้องเท้าให้ด้วย
"บอย ยิ้มอะไรเหรอ "ผมสะดุ้งตกใจ
"เออ บอย แค่คิดถึงตอนสมัย ที่บอยเรียนกับเพื่อนๆนะ มันเป็นความทรงจำที่ดีมาก เขาดูแลบอยเหมือนบอย เป็นเจ้าหญิงก็ว่าได้ หิหิหิ"ผมพูดไป ขำไปเล็กน้อย หลุยส์ที่นิ่งไป
"มันตลกดีนะแต่เป็นความทรงจำทีดีมากๆอยากเก็บมันตลอดไป"ผมพูด
"หลุยส์ถือกระเป๋าให้ไหม"ผมตกใจแต่ผมจะเก็บไว้ให้เขาถือคนเดียว หลุยส์บอยขอโทษ
"เออ บอยถือเองดีกว่านะ บอยโตแล้วหลุยส์"ผมพูดและเดินเลี่ยงออก ทันทีที่ ผมเปิดประตูก็เห็นแจ็คเปิดประตูออกมา เหมือนกันผมกำลังจะทักแจ็ค
"เจ้าหญิงของหลุยส์ หมับ"หลุยส์เรียกผมและดึงกระเป๋าไปถือให้ผม ผมเลยปฏิเสธไม่ได้จำต้องให้หลุยส์ไปถือให้
"เมื่อคืนนอนหลับสบายดีนะครับ หลุยส์เช่นกัน มีความสุขมากเลยที่นอนใกล้บอย "หลุยส์พูดกับผม
"เฮ้อ มีคนใหม่อะไรๆก็ดีเนอะ มีบ้างดีกว่า เปลี่ยนคนถือกระเป๋าใหม่ หาคนให้ให้ถือกระเป๋าบ้างดีว่าวันนี้" แจ๊คพูดผมพยายามจะดึงกระเป๋ามาถือเอง
"หลุยส์ขอบอยเถอะนะ"ทันที่ที่ผมสองคนเดินลงมา หลุยส์มองผมสายที่เศร้าและคืนกระเป๋าให้ผม
"หลุยส์ "หลุยส์คงเสียใจ หลุยส์เดินเลี่ยงไป ผมไม่ตามไม่อยากตามไปให้เขาเจ็บไปกว่านี้ผมรู้ว่าเขาคิดยังไง กับผมเพราะผมรักใครไม่ได้แล้วจริงๆ
"บอย ไปเรียนกันดีกว่า แล้วไอ้..หลุยส์ละ"ดิวเดินลงมาพร้อมทุกคนและแจ๊คเขาไม่มองหน้าผมเลย เบ้ปากด้วย
"เดินไปข้างนอกนะ บอยไปเรียกแล้วกันนะ"ผมพูดและเดินออกไปเรียกหลุยส์
"หลุยส์ เราจะ"ผมพูดหลุยส์หันมามองผม สายตาเขา
"ทำไมบอยรักไอ้แจ็ค หลุยส์ไม่ดีเหรอ หลุยส์ดีไม่พอเหรอบอย"ผมอึ้งที้หลุยส์ถามผม
"คือ เออ บอย ..บอยขอโทษ ต่อให้ไม่มีเขา บอยยังคงให้หลุยส์ได้แค่เพื่อน บอยขอโทษ"ผมพูดพร้อมกุมมือหลุยส์
"นี้ไม่ต้องไปแล้วมั้ง ขึ้นห้องเลยก็ได้"เสียงคนข้างหลังผม ผมรีบปล่อยมือหลุยส์ ทำไมต้องมาจังหวะแบบนี้ทุกทีซิ
"ผลั๊ก "เสียงหมัดกระทบใบหน้าแจ็ค
"มรึงเลิกพูดจาหมาๆแบบนี้กับบอย "หลุยส์พูด
"หมับ"แจ็คที่กระฉากคอเสื้อหลุยส์
"หยุดนะทั้งคู่เลย แจ็ค หลุยส์ หยุด "ผมพยายามห้ามสองคนที่กำลังจะต่อยกัน
"มรึงไม่มีสิทธิ์มาต่อยกรู"แจ็ค
"หมับ"ผมเขาไปดึงมือแจ็คไม่ให้ต่อยหลุยส์แต่แจ็คสะบัดแขนเขา มันทำให้ร่างผมกระเด็น
"ตุบ "ไปอยู่กับพื้น
"บอย"ทั้งคู่กรูเข้ามาหาผม
"มรึงปล่อยเลยนะไอ้หน้าแขกมรึงทำบอยแบบนั้แล้วยังมีหน้า เข้ามาช่วย"หลุยส์พยายามกันแจ็คออก ผมก็วุ่นวายอยู่ทามกลางสองคนนี้
"เพราะมรึงนั้นแหละ"แจ็คที่ไม่ยอม
""หมับ ตุ๊บ หมับ ตุ๊บ "ดิวเดินมาและจับคอเสื้อทั้งาองคนและเหวี่ยงไปจากตัวผม ดิวพยุงผมขึ้น
"บอยเป็นอะไรหรือเปล่า"แอ้ถามผมผมเจ็บเพราะกระแทกพื้น ติ๊กและพายวิ่งออกมาดู
"มรึง" "มัน"หลุยส์ กับแจ็ค
"มรึงเป็นคนสะบัดบอยลงไปกองกับพื้นไอ้แจก"หลุยส์พูด
"กรูไม่ตั้งใจ ถ้ากรูรู้ว่าบอยจะดึงแขนกรูไม่ทำหรอก กรูไม่ทำร้ายของที่กรูรัก"แจ๊คพูดขึ้น ผมมองแจ็ค จองที่เขารัก
"แต่มรึงพูดจาทำร้ายบอย"หลุยส์
"หยุด!! พอทั้งคู่ มรึงสองตัวนั้นแหละ"ดิวปรามทั้งคู่
"ไปบอย ปล่อยมันไว้นีเแหละ ทั้งคู่เลย "ดิวพูดและชี้หน้าทั้งคู่
"บอยไปนั่งรถคันเดียวกับแอ้ดีกว่า"แอ้พูดและประครองเดินไป ผมเดินเซเล็กน้อยเจ็บที่ข้อเท้า
"บอยอย่าไปกับไอ้หมาบ้าสองตัวนี้เลย "ติ๊กผมเดินออกมาและขึ้นไปนั่งบนรถกับแอ้และดิว
แจ็ค
 หลังจากทีผมเปิดฉากกัดกัน ผมพลั้งสะบัดบอย ไปกองกับพื้นเพราะบอยมาห้าม ผมไม่เคยทำบอยเจ็บแบบนี้เลย และนี้บอยก็ไปกับไอ้ดิวและแอ้แล้ว นี้ผมต้องนั่งรถคันเดียวกับไอ้ตี๋ใช่ไหม ผมเดินออกมาเห็นรถจอดอยู่คันเดียว ผมกับมันมองหน้ากัน แย้งกันจะขึ้นรถในประตูเดียวกันอีก
"ไอ้แขกมรึงไปขึ้นประตูโน้นซิ"ไอ้หบุยส์
"มรึงซิไปไอ้ตี๋ มรึงนะเพิ่งมาอยู่บ้านนี้ มรึงต้องให้เกียรติกรูขึ้นก่อน"ผมพูด
"มรึงให้กรูเกลียดขี้หน้ามรึงมากกว่าไอ้แขก "ไอ้ตี๋
"คุณหนูครับขอโทษที่พอดีไปยิ่งกระต่ายมา อุ้ย  เออ จะแย้งกันทำไมครับ ประตูมีสองด้านนะครับคุณหนู"คนขับรถเดินมาพอดี ผมเลยยอมเดินไปขึ้นฝั่งโน้นก็ได้ผมนั่งชิดติดประตู ไอ้หลุยส์ด้วยรถแล่นออกมาได้สักพักหนึ่ง ผมเห็นมันแชตคุยกับใครไม่รู้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ บอยแน่เลยห่างกันไม่ได้เลนระ ทำไมไม่เอาไปนั่งคันเดียวกันเลยละ และทันที่รถมาถึงโรงเรียนพอรถจอดสนิทผมก็รีบลงจากรถทันที และตรงไปห้องอาหาร มาถึงไม่เห็นบอย เห็นแต่แอ้กับติ๊ก และพาย ไอ้ต้นข้าวกับบลูคงยังไม่มา
"บอยละ"ผมถามพวกมัน
"ไปห้องพยาบาล"ไอ้แอ้ตอบ
"เป็นไร"ผมถาม
"ใครทำบอยเจ็บละ"ไอ้ติ๊ก ไอ้หลุยส์มันวิ่งตามมาพอดี
"บอยละ"ไอ้หลุยส์มันถึงก็ถามบ้าง
"นี้ที่หลังรอมาพรอมกันแล้วถามนะ มรึงสองตัวทำบอยขากระเพลกไปห้องพยาบาล นั้นไอ้ดิวพามานั้นแล้ว"พายพูดผมหันไปแต่ไอ้หลุยส์มันใกล้กว่ารีบปรี่เข้าไป พยุงบอยทันที พอบอยนั่งลง
"บอยเจ็บมากไหมครับ "ไอ้หลุยส์มันประครองเท้าบอย
"ไม่เป็นอะไรแล้วละหลุยส์"บอย
"ก็ดี"ผมพูดและนั่งลง ผมเลือกทาน อาหารเช้าโดยพยายามไม่มอง เอาใจกันน่าดู จนโว้นทนไม่ไหว ผมลุกพร้วดเดินออกไป ผมเดินไปเรื่อยๆ แแบไร้จุดหมาย จนมาหยุดที่ สระว่ายน้ำ
"อา ภาษญ์ ครับแจ็คนะครับ อาถ้าผมจะหาคนมาทำความสะอาดสระว่ายน้ำได้ไหมครับ"ผมโทรหาอาภาษญ์
"แจ็คจะใช้เหรอ เออ อาจะส่งคนไปทำให้วันนี้นะ "อาภาษญ์
"ขอบคุณครับอา "ผมพูดและกดวางสาย ผมเดินกลับไปเข้าแถวเพื่อรอขึ้นเรียน

[PFlove]

แจ็ค
         ตอนนี้เป็นชั่วโมงกิจกรรม ผมเห็นบอยกับไอ้ตี๋พากันไปห้องสมุด หน้าอย่างไอ้ตี๋นี้นะ อ่านหนังสือ ผมว่าเขาไปหา ที่สวีทกันซิไม่ว่า น่าหมันใส้ (ที่บ้านคนเขียนเรียกหึง555)  ผมเลยต้องมาหาที่สงบๆในน้ำ ผมเห็นมีสระว่ายน้ำ และ อาภาษญ์คงรู้ใจหลานเลยให้คนมาทำความสะอาด ผมนะแชมป์ว่ายน้ำของเขตกทม เกือบได้ไปเอเชียนเกมส์แล้ว แต่พ่อ ผมเบรคไว้ ไ งั้นผมไปได้ไกลแล้ว
"สะอาดน่าว่ายดีจัง"ผมพูดขึ้นและเปลี่ยนชุดเตรียมจะว่ายน้ำ
"นี้สระว่ายน้ำของพวกเรา"ผมหันไปมอง และมองป้ายมันสระว่ายน้ำ โรงเรียนชัดชัด
"ไหนอะป้ายที่บอกสระว่ายน้ำนี้พวกเรา สระว่ายน้ำโรงเรียนชัดชัด "ผมพูด ชี้ให้มันดูด้วย ผมหันเปลี่ยนชุดต่อ
"ปากน่าว่างเท้าวะ"ไอ้คนที่มากับคนที่บอกผมสระว่ายน้ำเราหน้าตาเหมือนกันแฝดกันนี้หว่า
"ร้องเท้ามรึงเบออะไร"ผมกวนตรีนใส่พวกมัน
"มรึง..กวนตรีนวะ" พวดมันอีกคนแต่สองคนนั้นดึงไว้
"นี้มันสระโรงเรียน ทุกคนมีสิทธิ์"ผมพูดไม่สนใจ
"ถ้างั้นมาแข่งกัน ถ้านายชนะ นายก็ว่ายน้ำที่สระนี้ได้"มีแบบนี้ด้วยสระก็สระของโรงเรียน แถมโรงเรียนนี้ก็ของอาผม แต่ก็ได้ผมหยักไหล่ยินดีรับคำท้า
[บอย]
ผมมาห้องสมุดกันแต่ดันมาเจอรุ่นพี่เมื่อวันที่มอบตัว ผมกับหลุยส์เลยพากันออกจากห้องสมุดไม่อยากมีเรื่อง หลุยส์ก็มองหน้าพวกนั้น ผมรีบดึงหลุยส์ออก เลยไล่ลีอะไรทำเลยที่นี้
"พวกนี้ใครเหรอบอย"หลุยส์ถามผม
"รุ่นพี่นะ พวกบอยเจอวันมามอบตัว ดูท่าไม่ค่อยชอบพวกดิว แจ็คเท่าไหร่ "ผมพูด หลุยส์ยิ้มๆ คงคิดว่าพวกแจ็คเป็นอันทพาลละซิ แต่ผมเชื่อว่าหลุยส์จะเห็นความจริงเอง
"นี้แกไปดูเขาท้าประลองว่ายน้ำชิงสระว่ายน้ำกัน"ผมได้ยินนักเรียนม.ต้นเขาคุยกัน
"อย่าบอกนะว่าไอ้ ..แจ็ค"หลุยส์คงกำลังเรียกแจ็คหน้าแขก แจ็คก็เหลือเกินดันเรียกหลุยส์หน้าตี๋ พอกันทั้งคู่นะผมว่า
"บอยว่าใช่"ผมพูดและเดินตามเด็ดดบุ่มนั่นไป
"นี้แก คนที่ว่าเป็นลูกหรือหลานเจ้าของโรงเรียน ลงท้าประลอง หล่อน่ากินมากเลยอ่ะ ซิกแพกนี้นะ" ผมได้ยินก็อดอมยิ้มไม่ได้
"เราชอบพี่เขา เราจะขอพี่เขาเป็นแฟน"ผมได้ยินอีกคนน่าตาน่ารักใสๆดี พูดผมกุบนิ้มทันที ถ้าเขาขอตอนนี้ แจ็คคงรับคำขอเขาเพราะตอนนี้เขาเข้าใจผมผิดอีกด้วย
"เด็กที่นี้ไวไฟดีแท้นะ แต่ก็ดีไอ้หน้าแขกได้เลิกบ้า"หลุยส์แต่
"บอยเป็นอะไรไป"หลุยส์สะกิดผม
"เปล่า..ไปหาที่นั่งเถอะ"ผมพูดและมองหาที่นั่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสระมาก ผมเห็นสี่หนุ่มยืนบนแสตนเรียบร้อยแล้ว แจ็คจริงๆด้วย ผมยิ้ม ผมจำได้ตอนที่เขาได้คัดตัวผมไปนั่งใกล้ชิดติดขอบสนาม แค่ตอนนี้ถ้าผมนั่งขอบสระแบบตอนนั้น เขาคงไม่อยากโดดลงสระ ยิ่งหลุยส์มาด้วยแนนี้
"แจ็คมันเป็นนักกีฬาว่ายน้ำเหรอบอย"หลุยส์ถามผม ผมพยักหน้า
"ดูแต่ละคนซืมันจะ.."หลุยส์พูด
"บอยเชื่อแจ็คทำได้ ..เพราะเขาทำได้ดีมาตลอดหลุยส์"ผมพูดแต่ลืมไปผมหันมามองกบุยส์สีหน้าเขาเปลี่ยนไป เขาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
"ปี้ด"ปล่อยตัวนัดว่ายน้ำแล้ว แจ็คไม่เชิงนำเพาะน่าจะหลายรอบ ผมมองเขาตลอดเลย
"นี้เราเข้าไปคุยกับพี่รูปหล่อมาแล้ว พี่เขาชื่อแจ็ค พี่เขาโสดด้วย พี่เขาบอกไว้คุยกันหลังแข่งเสร็จแก" เด็กที่ผมเดินตามหบังพูดแบยนั้นทำเอามือผมเย็นขึ้นมาเลย  ทำไมเขาพูดแบบนั้น ผมอยากแสดงตัว ว่าผมกับ เขา เราาเป็นอะไรกันแต่ผมคงทำไม่ได้แล้ว
"บอยโอเคไหม"หลุยส์ถามผม ผมพยักหน้า ตอนนี้อบสุดท่ายแล้วและเป็นท่าที่เขาถนัดมาก แน่นอนเขานำริ้วเลยและ เข้าเส้นชัย
"เห็นไหมหลุยส์ เออ หลุยส์"หลุยส์เดินลงไปแล้วผมรีบลุกเดินตามผมดึงแขนหลุยส์แบบลืมตัวมันเป็นจังหวะ ที่แจ็คหันมามองพอดี และน้องที่ชอบแจ็คนะเขาวิ่งลงไปหาแจ็คและเอาผ้าซับหน้าให้เขาแบบที่ผมเคยทำให้เขา และเขานื่นหน้าให้ซับ มันบีบหัวใจผมมากเลย
"บอยไปเถอะ คนไม่เห็นค่า ช่างมัน"กลุยส์จับมือผมอละดึงผมออก
[หลุยส์]
 ผมดึงบอยออกมาจากสระว่ายน้ำผมรู้ว่าบอยเจ็บปวดแค่ไกน เพราะตอนนี้ผมก็เป็นผมถึเข้าใจบอย ผมพาบอย เดินออกมาสักระยะ มือบอยที่สั้นไปหมด 
"บอย อยากร้องให้ก็ร้องนะ"ผมพูดเท่านั้น บอยปล่ยโฮ้เลย บอยกอดผม ผมกอดบอยตอบ
"บอย หลุยส์อยากดูแลบอย ได้ไหม หลุยส์ รักบอยนะ"ผมพูด บอยหยุดร้องให้ บอยมองผมพร้อมปาดน้ำตา
"หลุยส์ บอยขอโทษ บอยทำไม่ได้ บอยรักหลุยส์ไม่ได้และบอยไม่เคยคิดแบยนั้นกับหบุส์"ผมอึ้งมาก เหมือนใครมากระฉากหัวใจออกจากร่างผมไป
"บอย.. ทำไม ไอ้แจ็คมัน"ผมพูดแต่บอยนกมือห้ามผม
"บอยมีเหตุปลต่อให้เขาทำอะไรที่แย่ไปกว่านี้ บอยก็มีใครไม่ได้ หลุยส์สักวันหลุยส์จะมีคนที่ดีกว่าบอย อยู่กับคนที่ เขารักหลุยส์ดีกว่านะ"บอยบอกผมและบอยเดินออกไปจากตรงนี้ผมยังอึ้งอยู่เลยต่อให้มันเลวกว่านี้เหรอแล้วเหตุผลอะไรที่บอย มีคนอื่นไม้ได้
[แจ็ค]
 ผลเป็นไปตามที่คาดไว้ผมชนะขาดลอย ผมขึ้นมาจากสระ มีเด็กนักเรียนม.ต้นวิ่งลงมา น้องเขาชื่อปีใหม่ เขาบอกว่าเขา ชอบผมมาก น้องเขาอยู่ม.2 เอง น้องไวไฟขนาดนี้ ผมบอกว่าผมโสด ก็โสดแล้วนี้ และผมดันหันไปเห็นไอ้ตี๋พร้อมกับบอย ที่กำลังวิ่งตามไอ้หน้าตี๋พร้อมดึงแขนไว้ นี้มาโชว์ติดจอบสระเลยเหรอ รู้ว่ารักกันมาก และจังหวะที่น้องเขาลงมาประชิด
"พี่แจ็คครับ เก่งที่สุดเลยครับ ใหม่ซับหน้าให้นะ"ผมยิ้มพร้อมยื่นหน้าให้ซับ บอยมองผม แล้วใง
"ที่นี้ เราคงใช้สระว่ายน้ำได้แล้วนะ "ผมพูดกับคนที่ท้าชิงกับผม
"เราต่อ และนี้ต๋องน้องชายฝาแฝดเรา นี้พี่ณุก พี่ ม.หก "ทั้งสามยื่นมือให้ผมแบบมิตรผมตอบกลับ
"ถ้าไม่รังเกียจ เราอยากได้นายร่วมทีมกับเรา แต่พวกเราไม่มีโค้ช โค้ชเซกิ บินกลับไปแล้ว มีปัญหากับอดีตครูใหญ่" ผมได้ยิน้ช่นนี้ ยินดีทันที
"ยินดี ส่วนโค้ช เรามีโค้ช ฝีมือดี เราโทรกริ่งเดียว ได้เลย "ผมพูด
"แจ๋วเลย"ไอ้คนชื้อต๋องร้องคนชื่อต่อพูด
"เออ พวกเราต้องไปแล้ว พรุ่งนี้ เรามาคุยกันอีกที "ไอ้ต่อพูดผมเซย์กูดบาย ก็จะกลับเหมือนกันแต่ มีหนุ่มน้อยก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงหน้าผม เขินผม ตรงที่ผมยังอยู่ในชุดว่ายน้ำอยู่เลย
"รอพี่เปลี่ยนชุดแป็ปหนึ่ง"น้องเขาพยักหน้า และผมตรงเข้าก้องก็ดีเหมือนกัน ในเมือเขาทำได้เราก็ทำได้ ผมเดินออกมาพร้อมขุดวอมร์ม
"ชุดนี้พี่ก็น่ารักดีนะ"น้องเขาชมแปลกๆผมยิ้มเออ ชุดมันยังไงเหรอ
"ชุดนี้น่ารัก แต่ใหม่ชอบชุดว่ายน้ำมากกว่า" แร้ง!
"เออ พี่ว่าชุดว่ายน้ำไวโอกาสเหมาะๆก็พอนะ แกแดดนะเนี๊ยะ"ผมพูดมียิ้มตาหยีเลย
"หมับ"นั่นควงแขนผมซะงั้น ผมพยายาม แกะออก มันไม่คุ้นเคยและแขนนี้มีแต่บอยเท่านั้น
"ทำไมละครับพี่แจ็ค รัวเกียจเขาเหรอ"น้องปีใหม่
"น้องนะจะเสียหาย ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ"ผมพูดตัดบทเริ่มเซ็งแหละผม
"ก็ได้ครับ ปีใหม่ชอบพี่จริงๆนะ "นั่นผมเดินมาถึงรถที่จอดรอพวกผมแล้ว เห็นบอยยืนอยู่ มีแอ้ ติ๊ก และพาย  และไอ้หลุยส์ส์มันเดินถือแก้วน้ำมาพร้อมไอ้ดิว และหลุยส์มันส่งแก้วน้ำให้บอย แถมบอยยังหยิบผ้าเช็ดหน้า ซับหน้าให้มันอีก
"พี่ไปส่งบ้านเอาไหม"ผมหันไปถามน้องเขา รีบพนักหน้าทันที ผมเดินไปที่คนขับรถ
"วันนี้มีรถมากี่คันครับพี่ พอดีผมต้องการไปส่งน้องเขาที่บ้าน"ผมพูดกับพี่โชว์เฟอร์พี่เขามองปมยิ้มและเหล่มองน้องปีใหม่
"แฟนคลับนะครับพี่"พี่เขาพยักหน้า
"งั้น สิบนาทีได้ไหมครับคุณแจ็ค"ผมพยักหน้า ไอ้ดิวเดินมาหาผม ดึงแขนผมส่วนน้องปีใหม่ก็ควงแขนปมอยู่
"คุยกับกรูหน่อย"ไอ้ดิว
"น้องครับพี่ขอคุยกับไอ้หมอนี้หน่อย"ไอ้ดิวทำเอาน้องเขาตกใจเลยสาดดด
"ไอ้แจ็คมรึงทำบ้าอะไร มรึงอย่าประชดแบบนี้ ถ้าคนที่มรึงประชดไม่ใช่บอยกรูจะไม่ยุ่งกับมรึงเลย "ไอ้ดิว ผมสะบัดมือมันออก
"กรูไม่ได้ประชด กรูอาจจะคบน้องเขาจริงๆ มรึงก็ดูถ้าเขารักกรู เขาจะทำแบบนี้ไหม ที่มีไอ้เห็บหมานั้นตามติดตลอด กรูละคืออะไรของเขา"ผมพูดกับไอ้ดิว ผมไม่อยากทะเลาะกับมันไอ้ดิวปล่อยแแขนผม
"แค่นี้มรึงยังเด็กๆ กรูเจอยิ่งกว่ามรึงอีก "ไอ้ดิวพูดและมันเดินไปขึ้นรถพร้อมดันร่างบอยขึ้นรถไป และแอ้ไปนั่งรถกับไอ้ติ๊ก และพายที่นั่งีถอีกคันและออกไปเลยเหลือไอ้ตี๋ ผมดึงแขนน้องปีใหม่ขึ้นรถและไอ่ตี๋มันขึ้นมาด้วย
"ไอ้หน้าตี๋ใครเชิญมรึง"ผมถามน้องปีใหม่มองผมและมองไอ้หลุย์
"รถมีให้ใช้ส่วนร่วมไม่ใช่ส่วนตัว ไอ้แขก"ดูมัน
"แต่กรูจะไปส่งน้องเขา "ผมพูด
"ก็ไปดิ เวลานี้กำลังดี กินแซนวิสกัน"ไอ้ตี๋ ดูน้องที่นั่งตรงกลางทำหน้าตกใจ
"ไอ้ตี๋กรูไม่กินแซนวิสกับมรึง"ผมพูด
"ชอบขาวๆสไตล์เดียวกันแบ่งกันสนุกบ้างเหมือนที่ผ่านมาไง วันก่อนยัง"ไอ้ตี๋
"กรู"ผมกำลังจะอ้าปากแต่
"พี่แจ็คครับผมลืมของอะครับผมขึ้นไปเอาของก่อนพี่ไม่ต้องไปส่งผมหรอกครับผมลืมไป พ่อมารับนะครับ พ่อผมดุ ผมไปละ พี่ขอผมลงหน่อย"นั่นโดยอ้าวไปเลย น้องปีใหม่
"เออ คุณแจ็ค คุณหลุยส์จะให้ผมไปไหนดีครับ หรือจะให้พาไป ร้านเบเกอรี่ มีแซนวิสขายนะครับ"คนขับรถ
"ไม่กินแล้วครับ ผมไม่ชอบแซนวิส กลับบ้านเลยพี่ ไอ้ตี๋ มรึงนี้มารกรู ตลอดเลย ไอ้เวรร ไอ้เห็บหมา"ผมพูดและพี่คนขับีถก็ออกรถเลย
[บอย]
 หลังจากที่ผมกลับมาบ้านพร้อมดิว ผมก็ขึ้นห้องนอน ร้องไห้ ความอ่อนแอทำให้ผมคิดถึงพ่อ พี่ๆและเทวดาตัวน้อยของผม น้อวแบงค์
"แบงค์ พ่อคงดึงเขากลับมาไม่ได้แล้ว เราคงมีแค่สองคน ฮือๆ"ผมร้องไห้ ร้องไก้ จนเพลอกลับไป
"แด๊ด แด๊ด "ผมรู้สึกมีความสุข มีมือมาลูปแก้มผมเบาๆ น้องแบงค์แน่เลย เขากำลังหัดพูดด้วย
"แบงค์ พ่อรักแบงค์นะ"
"บอย บอย"ผมสะดุ้งเออไม่ใช่แบงค์ แต่เป็นแอ้ เขาเอามือปาดน้ำตาให้ผม ผมลุกขึ้นนั่ง แอ้มองผม แต่ผมพยายามหลบสายตาแอ้
"แจ็ครู้เรื่องนี้ไหม บอย"ผมมองแอ้ ผมรู้ว่าทุกคนรู้ว่าผมเป็นคนที่ถูกเลือกให้มีสิ่งพิเศษในตัวผม ผมส่ายหน้ากัยแอ้
"บอยพูดอะไรไม่ได้ในคอนนี้แต่อาจจะตลอดไปแอ้ แอ้อย่าบอกเรื่องนี้กับแจ็คนะเขารู้ตอนนี้ไม่ได้ เขา"ผมพูดกัยแอ้
"เขาไม่พร้อมและแอ้รู้ดีมีปัญหาตามมาแน่ บอย แอ้เข้าใจบอยนะ"แอ้กลุมมือผมไว้
"แอ้"ผมเรียกแอ้ผมรู้สึกบางสิ่งที่เหหมือนผมกับแอ้ และแแปลกใจที่แอ้กับเข้าใจผมได้ง่ายมากเหมือนเราตกใน สถานการณ์เดียวกัน
"เออ ไม่มีอะไร บอยลงไปทานอ่หารกันดีกว่านะ "แอ้พูดแบะลุกขึ้นมาปีะครองผม ผมรู้สึกแอ้มีบางอย่างแต่พูดไม่ได้ แต่เท่าที่ผมรู้มีแค่ผมที่เขาเลือก ผมเดินลงมากับแอ้ หบุยส์กัยแจ็คเข่ามาพอดี
"บอย เป็นอะไรไหมดูหน้าซีดๆ"หลุยส์ แต่แจ็คมองทางอื่น และเจาก็กดโทรศัพท์โทรออก
"น้องปีใหม่ พี่ขออธิบาย ไม่ใช่แน่นอน นะครับ ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอน ถ้าอย่างนั่นพี่ทานข้าวก่อนนะครับ อาบน้ำแล้วเราคุยกันนะครับ ครับคนดี บายครับ"ผมแทบไม่อยากยื่นตรงนี้แล้วแอ้ พาผมเข้าห้องอาหารทุกคนพร้อมแล้ว ผมนัางจ้างดิว แอ กบุยส์ แจ็คที่นั่งข้างพายกัยติ๊ก
"วันนี้มรึงนั่งข้างกรูนี้นะ "พาย
"แม้พายอ่ะ ออกจะน่ารัก ตักผัดกุ้งให้แจ็คหน่อยดิครับ"พายมองแจ๊ค
"มือเป็นหง้อยเหรอครับคุณแจ็ค ทุกวันนี้ กรูยังตักให้กรูเองเลย "พายพูดแจ็คเลยตักเองผมแอบขำเล็กน้อยแบบว่าลืมตัว ไปว่าเราไม้ได้คุยกัน
"มรึงไปรับน้อง  น้อง อะไรนะ บ้องแบ้ว ให้เขามาตักให้ดิ"ติ๊กพูดแซว
"เขาชื่อปีใหม่ "แจ๊คพูด
"ยังใหม่สมชื่อหรือเปล่า"ไอ้ติ๊ก
"ใหม่เขาแต่เก่าของใครไม่หรือเปล่า"ไอหบุยส์
"หลุยส์ "ดิว
"แป๊ะ"ดืวแตะมือเห็นด้วย
"อ้อเดียวนี้ลุมกัดกรูแล้วใช่ไหมเนี๊ยะ เออ กรูไม่กินแล้ว "นั่นงอลไปเลยผมมองเลยเพิ่งกินไปได้สองคำเองและวันนี้ก็ว่ายน้ำเสียพลังงานตั้งเนอะ
 [บอย]
ผมนั้งทานอาหารกันดิว หลุยส์ คุยกันถูกคอมากขึ้น หลุยส์รู้ตักพี่อ้นพี่ดิม แต่ผมนะ ดึงจานแจ็คมาตักกับข้าวเพื่อเขาหิว
"บอย ยังจะเผื่อมันอีกเหรอ"พายพูด
"วันนี้เขาว่ายน้ำมา เดี๋ยวก็หิว ถ้ายังไงพายเดินไปเคาะประตูบอกว่า พายเก็บอาหารไว้ให้นะ เออ บอยขึ้นห้องก่อนนะ บอยจะโทรหาพี่นะ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ หลุยส์ คุยกับดิวก่อนก็ได้ "ผมพูดและลุกขึ้นเดินขึ้นห้องนอน ผทคิดนะถ้าบอกความจริงอาจจะไม่เป็นแบบนี้ หรือถ้าบอกไปจะแย่ลงกว่านี้ แค่นี้ก็แย่อยู่แล้วนี้เขาคิดตลอดว่าผมต้องมีคนอื่นใช่ไหม
"น้องปีใหม่ ก็ลองคบกันก่อน ไม่เป็นไรนี้ครับ พี่ก็อยากมีใครสักคนที่เดินข้างๆ กุมมือกัน กอดกันเวลาที่พี่รู้สึกเหนื่อย "ผมได้นินแค่นี้น้ำตาผมไหลอีกแล้ว ผมเดินกลับห้องนอน ผมทนไม่ได้แล้วผมคงต้องกลับ ขอโทษที่อยู่ร่วมภาระกิจนี้ไม่ได้
[หลุยส์ ]
ผมคุยกับไอ้ดิว แอ้ ติ๊ก ส่วนพายขอตัวขึ้นห้องก่อนสักพักใหญ่ ผมถึงได้รู้ว่า แต่ก่อน บอยกับแจ็ครักกันมากแค่ไหน เขาใกบ้ชิดกีนมากแค่ไหน มีแค่บอยที่ทำให้แจ็คมันสยบซิโรราบลงได้เหมือนลูกแมว แต่บอยต้องไปจากแจ็คเพราะผู้ใหญ่ ไม่ปลื่มไอ้แจ็ค แน่นอน ตำหน่งใหญ่โตรอ บอยอยู่และดูไอ้หหน้าแขกซิ
"กรูถามรึงจริงๆเหอะ หลุยส์ มรึงทำอะไรให้ไอ้แจ็คเข้าใจบอยผิด ทั้งที่มันกำลังจะดีตั้งแต่มรึงมา กรูไม่ได้โทษนะ"ไอ้ติ๊ก นี้มรึงไม่ได้โทษกรูเลยนะแต่ลงกรูเต็มๆ ไอ้นี้
"กรูรักบอย รักตั่งแต่นาทีแรกที่เจอแล้ว เขาน่ารักมาก "ผมพูด
"แต่เขารักกรูไม่ได้เหมือนมีบางอย่าง ที่เขาก็บอกกรูไม่ได้ "ผมพูดพวกมันก็คงไม่รู้
"บอยกับไอ้แจ็คนะเขารักกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้ว และบอยก็หายไปจากพวกเรา สามปี ไอ้แจ็คมันเสียใจมาก กว่าพวกกรูจะทำมันกับมาเป็นปกติ เกือบปีนะมรึง"ไอ้ดิวพูด พวกมันพยักหน้าด้วยว่าจริง จริงเหรอที่มันเสียใจแล้วทำไมไม่พยายามติดต่อละ
"แล้วบอยหายไปทำไม "ผมถาม
"พวกกรูไม่รู้จริงๆตั้วแต่บอยไปไม่มีข่าวบอยเลย "ดิวพูด
"และมรึงดูดิ มันกำลังจะคบน้องปีใหม่อะไรนี้ ถ้ามนไม่ประชดแบบนี้ทำไม เป็นกรูจะไม่ทำเด็ดขาด"ผมพูด
"ขึ้นนอนเถอะวะ พรุ่งนี้ไปเรียน ถ้ามัน้ลือกแบบนี้แล้ว ปล่อยมัน"ดิวพูดผมเดินขึ้นห้อง
"นี้มรึงนอนกับบอยจริงเหรอวะ"ติ๊กมีนถามผม แบะดิวแอ้มันมอนมิงผม
"กรูนอนพื้น ถ้าจะได้ต้องมาทั้งใจ กรูลูกผู้ชายพอ"ผมพูด
"ขออีกนิดได้ไหมวะ"ไอ้ดิว
"มรึงบอกความจริงกับไอ้แจ็คที่มรึงโกหกมัน ทำเพื่อบอย "ไอ้ดิวผมมองหน้าไอ้ดิว
"เรื่องนมที่บอยถือไปให้มัน และเรื่องที่มรึงทำเหมือนบอยกับมรึงคบกันจริงๆ และถ้ามันยังตัดสินใจไปจากบอย มรึงจะจีบบอยกรูจะไม่เป็น ก้าง มรึงเลยหลุยส์"ไอ้ดิว
"ขอคิดดูก่อนระ"ผมพูดแบะผมก็เดินเจ้าห้องนอนผมจัดการที่ที้พื้นเหมือนเดิม
"Good night my princess "ผมพูดและทันทีที่หัวผมแตะหมอนผมสัมผัสบางอย่างผมหยิบออกมาดู มันเป็นรูปถ่ายแสดงว่าไม่ใช่หมอนใบเดิม เพราะผมเพิ่งเจอ รูปของเด็กผู้ชายชุดนักเรียนน่าจะม.ต้น บอยผมรู้ดีและมีศรีษะคนที่แนบกับโต๊ะนักเรียนแจ็ค รอยยิ้มที่ดูมีความสุขมาก แตกต่างจากตอนนี้มาก นี้ผมกำลังเห็นแก่ตัวใช่ไหม

[PFlove]

ช่วยให้เขาอยู่ต่อได้ไหม
แจ็ค
 ผมตื่นมาแต่เช้าแต่งชุดหล่อวันนี้เพราะว่าผมนัดน้องน่ารักมานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน กะว่าจะเปิดตัวไปเลย กำลังจะเรียนรู้กันและระหว่างที่เดินลงมา
"ครับพี่บรูคส์ ไม่เป็นไร เดี๋ยวบอยกลับครึ่งวัน ครับผม เจอกันนะครับ บายครับ"และบอยก็หันไม่ทันมองเพราะว่า ผมกำลังเดินลงมา บอยจะชักเท้ากลับอย่างเร็วเลยเสียการทรงตัว
"หมับ"ผมคว้าร่างบอยไว้ กลิ้นน้ำหอมอ่อนๆมันหอมยั่วยวนเหลือเกิน ผมมองบอย ตาคู่นี้ เด็กผู้ชายตาสีฟ้า ดวงตาที่ทำให้ผมหลงไหลในทุกครั้งที่มองแต่มันมีอะไรที่ซับซ้อนเกินไปสำหรับผมใข่ไหม
"แจ็ค"บอยเรียกผม
"คนดูแลไปไหนละ เห็นตามติดยังกับปาท่องโก้"ผมพูดและบอยก็ยืนเองได้แล้ว จากนั่นผมก็เดินออกมา ขึ้นรถไม้ได้พูดอะไรกับใครผมเห็นไอ้ดิว มันออกมาด้วย คุยอะไรกับบอย
"ออกรถเลยไหมคับคุณแจ็ค วันนี้มีรถ 4คัน "ผมพยักหน้า นั่นคือรถอีกคันของบอยกับไอ้หลุยส์ มันชนะแล้ว เพราะผม ยอมถ้อยแล้ว ผมนั่งมาจนถึงโรงเรียน น้องปีใหม่รอผมอยู่หน้าประตู
"รอนานไหมครับ "ผมถามน้องปีใหม่ และมองเออวันนี้น้อองเขาใส่กางเกงเรียกว่าสั้นมาก ดีนะที่ไม่ครูยืนหน้าประตู ครูอาจารย์ที่นี้เหลือน้อยเต็มที
"ก็สักพักได้แล้ว เออ แล้วว"น้องเขาคงหมายถึงไอ้หลุยส์ มันมาพร้อมบอยพอดี
"มากับแฟนมัน "ผมพูด อีกคนยิ้มเขินด้วยผมพาน้องน่ารักเดินเข้าห้องอาหารเหมือนเคย แต่น้องเขาเดินเหมือน นางสาวไทยเลยส่งยิ้มให้ไปทั่วและแขนก็ควงแขนผมอยู่ผมว่าจะดึงออกแต่บอยกับหลุยส์เดินข้างหลังผม ผมเลยปล่อยให้เขาควงไปก่อน ผมเห็น ไอ้ป๊อดกำลังจัดโต๊ะอาหาร
"อาหาร พร้อมแล้ว .เออ "ไอ้ป๊อดเหล่มองน้องปีใหม่
"จัดเก้าอี้เพิ่มด้วยไอ้ป๊อด ทานอะไรดีครับปีใหม่"ผมถาม น้องเขามองผม จะบิดทำไมครับ
"ไอ้ป๊อดจัดตรีน... ไก่ให้น้องเขาหน่อย "ไอ้ติ๊ก น้องสะบัดหน้าไปมองคนที่พูดผมด้วบ
"ผมไม่กินตรีนแต่เช้าครับ"น้องปีใหม่ตอบทันที
"สุดยอดเชื่อพี่ ตรีนที่ร้านไอ้ป๊อด หนาหนุ่ม ราวกับทาโลชั่นทุกคืนก่อนนอน"ไอ้ติ๊กผมกัดปากให้มันหยุด
"อ้าวแจ็คแฟนมรึงเหรอ "พายถามผม
"ครับ"น้องน่ารักตอบให้ทันทีทันใด
"ชื่ออะไรเราอะ"พายถาม
"ปีใหม่ครับ"น้องปีใหม่ตอบ
"พี่ถามไอ้แจ็ค น้องขื่อปีใหม่ ตอบทำไมเนี๊ยะ"พายย น้องปีใหม่มองหน้าผมเลิกลัก มองผม
"เก้าอี้ได้แล้วครับ นั่งได้เลยครับ"ไอ้ป๊อด แต่มันเก่ามาก นี้มันไปขุดที่ไหนมา
"ทำไมเก่าขนาดนี้ละ"น้องปีใหม่มองเก้าอี้และมองไอ้ป๊อด พร้อมกับหันมามองผม
"ไอ้ป๊อดมรึงไปขุดที้ไหนมาเก้าอี้นี้อะ"ผมถามไอ้ป๊อด
"ไม่มีแล้วครับพี่แจ็คเก้าอี้หายาก และผมต้องช่วยแม่ด้านไหนอีก"ไอ้ป๊อดพูด
"นั่งเถอะครับน้องใหม่ พอน้องนั่งปุ๊ป มันจะใหม่ทันที เพราะน้องชื่อใหม่ enjoyครับผม "ไอ้ป๊อด บอย กับหลุยส์มานั่งที้โต๊ะผมก็นั่งลงและพยักหน้าให้ น้องปีใหม่นั่งงงน้องเข้าก็นั่งแต่ขยับเก้าอี้เข้ามาเบียดผมซะงั้น
"น้องใหม่นั่งดีดีซิครับ "ผมพูดค่อยขยับออกไปหน่อย หน่อยจริง ๆครับ
"เออ นี้น้องปีใหม่ เป็นแฟนคลับ"ผมพูดแนะนำน้องปีใหม่กับทุกคน แต่ละคนทำเป็นหูทวนลมกันทั้งนั้น
"เมื่อวานแฟนคลับ วันนี้เป็นแฟนพี่แล้วครับ"เห้ย!ผมสะบัดหน้าทุกคนเช่นกัน
 "โอ้วว กูดด เวรี่กูด"ไอ้ดิวว
"แจ่ม!"ติ๊ก
"เราเป็นเพื่อนกันไปก่อน ค่อยๆดูกันไปนะน้องใหม่ "ผมพูดกับน้องปีใหม่
"ก็ดีครับพี่แจ็คเพราะ พี่เป็นคนแรก.....ของใหม่"น้องใหม่
"จริงเหรอ"เสียงพาย
"ไม่ครับ อู้ยย จริงครับพี่"นั้นน้องปีใหม่ไม่องบอกก็ว่าไม่จริงผมพยายามจับมือน้องใหม่ออกเพราะพยายามจะยุ่ง แต่เป้ากางเกงของผมนี้เแหละ
"อย่าครับน้องใหม่ "ผมกระซิบทำเสียงดุแล้วนะ ได้ผลน้องเขาหยุดแล้ว ต้องหาหนังสือมาปิด
"พี่แจ็ค วันนี้วันเกิดน้องใหม่ ไปงานวันเกิดน้องใหม่นะครับ มีปาร์ตี้เย็นนี้ "ผมสะบัดหน้ามอง
"พร้วดด"เป็นแถว
"เยี่ยม เจอกันเมื่อวาน วันนี้มีปาร์ตี้วันเกิดเลย พรุ่งนี้แต่งเลยไหม ฉลองมงคลสมรส"ไอ้ดิว ผมก็เออ มันแปลกนะนี้
"เริศ เจอเมื้อวาน มีวันเกิดเลยวันนี้"ไอ้ติ๊ก
"นะครับ คุณพ่อคุณแม่อยากเจอพี่แจ็ค และผมมีเซอไพรส์"น้องเขาพูด
"มรึงได้สะใภ้ฝากพ่อแน่นอน "ไอ้แอ้อีกคน แต่มองหน้าน้องใหม่และมองเห็นอีกคนหยุดทานอาหารแล้ว และบอยลุกขึ้นทันทีบอย ไม่มองปมสักนิดไหลุยส์วิ่งตามไปติดๆ
"ไปนะครับพี่แจ็ค"มีอ้อน
"ครับไปครับ พี่ว่าเรากลับห้องก่อนนะ จะเข้าห้องเรียนแล้ว "ผมพูดน้องปีใหม่พยักหน้า ผมส่งกระเป๋าให้น้องเขา และน้องเขาก็เดินไป ผมหันมาทุกสายตามองมาที่ผม
"มรึงทำแบบนี้ทำไม"ไอ้ติ๊กถามผม
"นั่นดิวะแจ็ค ทำทำไม ทำให้มันได้อะไรขึ้นมา"พาย
"ตอนที่บอยไปจากเมริง มรึวยังไม่ทำแบบนี้เลย นี้มรึงเป็นบ้าอะไร บอยนะเขาแคร์มรึงห่วงมรึง สารพัด นี้เขาอุสาต์ เก็บอาหารเย็นเพราะมรึงต้องหิวเมื่อคืนให้มรึง"พาย อาหารจานนั่นไม่ใช่พายเหรอ
"ไม่ใช่พายเหรอ"ผมถาม
"มรึงเป็นพ่อกรูหรือไง fu** มรึง"พาย
"ตามใจมรึงแล้วกัน ไอ้แจ็ค ถ้ามรึงคิดดีแล้ว ไปวะ เข้าแถว "ไอ้ดิวพูดก่อนจะเดินไปกับพวกแอ้ และติ๊ก
"ฟู"ผมผ่อนลมออกจากปาก  ผมเดินไปทางด้านหลังมันเคยเป็นแปลงเกษรแต่ตอนนี้รกร้างไปแล้ว ผมยืนมอง ไปแบยไร้จุดหมายใช่ว่าผมไม่เจ็บนะเจ็บมาก ที่เห็นสายตาคู่นั้น
"เว้ยยบ "ทำเปล่งออกมาสุดเสียง
"เว้ยย"แต่อันนี้ไม่ใช่ผมนะ ใครวะบนหัวผม มีคนิยู่ข้างบนเหรอเวรแล้ว ผมรีบหลบและมองกาช่องทางออกวิ่งเลยผม แบะมันก็ได้เวลาวิ่งมาเข้าแถวพอดีผมม่ถึงเกืบสุดท้ายมีเพื่ยวิ่งมาอีกคนต่อท้ายผม ผมหันไปมอง
"ไอ้แขก" "ไอ้หลุยส์"ต่างชี้หน้ากัน อย่าบอกนะว่า
"เข้าแถวนักเรียน ห้ามเล่นหรือคุยกันนะค่ะ"คุณครูพูด ผมลดมือลงนี้มันเป็นคนตะโกนด้านบนเหรอ แต่มันจะทำทำไม มีนสมหวังแล้วนี้
บอย
ผมทนฟังไม่ได้ที่เขาพูดจากยอกล้อกันเล่นกันกับน้องคนนั้น เพราะปกติมีแค่ผมตนเดียวเท่านั้น ผมเดินออกมา ผมจะไปหาพี่พัฒน์ ผมคงไปซะดีกว่ากลับไปอยู่กับลูก ผมคงพาเขากลับไปหาลูกไม่ได้ถ้าเป็นแบบ นี้เขาคงไม่จำเป็น ต้องรู้ว่าสามปีที่ผมหายไปหายไปทำไม
"บอย "หลุย์ส์"หลุยส์ดึงแขนผมไว้
"บอยอย่าให้คนคนเดียวมาทำร้ายบอยซิ"หลุยส์พูด
"ใช่ บอยจะไม่ให้เขาทำร้ายบอยอีก แต่บอยไม่โกรธเขาหรอกบอยทำร้ายเขาก่อน "ผมพูด
"บอยจะกลับอเมริกา "ผมพูด ดูหลุยส์ตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้น
"หลุยส์.."ผมรู้ว่าเขาจะต้องตามผมแน่นอน
"หลุยส์ต้องอยู่ที่นี้ ทำให้ได้ หลุยส์ต้องการพวกเขา บอยไม่ใช่ทุกอย่างของหลุยส์ และอีกหลายร้อยชีวิตรอหลุยส์ แจ๊ค ดืว แอ้ ติ๊ก และพายคือคนที่จะช่วยหลุยส์"ผมพูดกับหลุยส์
"หลุยส์รอคนที่รักหลุยส์ดีกว่านะ  เขาอาจจะกำลังมา "ผมพูดและยิ้มให้ ผมเห็นพี่พัฒน์ผมรีบวิ่งไปหา
"พี่พัฒน์"ผมเรียกพี่พัฒน์ พี่เขายิ้มให้ผม
"พี่บรูคส์โทรหาพี่แล้ว มีปัญกาอะไรหรือเปล่า บอกพี่ได้นะบอย"พี่พัฒน์
"ผมคิดถึงะพี่ๆและ.."ผมพูด
"น้องแบงค์"ผมตกใจเล็กน้อยพี่พัฒน์รู้เรื่องน้องแบงค์
"พี่ไม่บอกใครหรอก พี่ตุ๊นะเขาบอกพี่ พี่คิดว่าพี่ตุ๊ไว้ใจพี่ "พี่พัฒน์พูดผมยิ้ม
"กลับไปแล้วถ้าคิดว่าสบายใจ กลับมานะ บางที่ความออ่อนแอ อาจทำให้เราตดสินใจด่วนไป และพี่จะทำให้เป็นว่าบอยลานะ พี่เชื่อว่าบอยไม่อยากทิ้ง...เพื่อนๆไป"พี่พัฒน์
"งั้นวันนี้บอยจะ"ผมพูด
"ผมจะกลับไปแพคของเลยครับ ผมไปเลยนะครับพี่พัฒน์ "ผมผูดและยกมือไว้พี่พัฒน์ และพี่บรูคส์กำลังไปคุยงานจะรีบบินมารับให้เร็วที่สุด พี่บรูคส์อยากให้ผมกลับมากดว่าพี่บรูคส์ไม่ไว้ใจแจ็ค และหลานก็งอแงมาก แบงค์นะครับ พ่อจะได้อบู่กับเราแล้ว แต่าจจะมีแค่เราสองคน
"พี่มารับบอยเลยนะครับ ขอบคุณครับ"ผมโทรหาคนขับรถให้มารับผม ผมออกมาจากห้องไม่เจอหลุยส์แล้ว เจอดิว แอ้ และ พายกำบังจะเดินไปเข้าแถว
"บอย"พาย
"บอยจะกลับไปเรียนที่อเมริกา"ทุกคนตกใจ
"บอยเรื่องไอ้แจ็คพวกเรา"ติ๊ก
"อย่า บอยไม่อยากทำให้เขา แย่ไปกว่านี้  ยังไงเราก็ต้องเจอกัน ดูแลหลุยส์ด้วยนะ "ผมพูดผมเดินหันหลัง ออกมาทันทีเพราะน้ำตามันจะไหลตามออกมาเลยผมเดินตรงไปนั่งรถเพื่อกลับไปแพคของกลับ ผมจะเอาแค่บางส่วนกลับเท่านั่น

[PFlove]

หลุยส์
 ผมได้ยินแบบนั่นผมทำใจไม่ได้ นี้บอยจะไปเพราะไอ้แจ็คงั่นเหรอ และที่ผมทำ มันไม่ได้ทำให้เขาหันมามองผมเลยใช่ไหม ผมเดินมาทางด้านหลังที่ผมทานอาหารกัน ผมขึ้นไปชั้นสองด้านหลังเป็นแปลงผักรกร้าง
"โว้ยยย"ผมตระโกนออกไปคงทำได้แค่นี้
"โว้ยยย"เห้ยยย ใคนวะ ด้านล่าง มันคงมีชะต่กรรมคล้ายๆผม แต่มันเป็นใคร ปมแบอละพอดีสัญญาณ้ข้าแถวดังขึ้นพอดี ปมเลยวิ่งลงไป เหมือนวิ่งตามใครสัดคน จนกระทั้งผมวิ่งมาต่อข้างหลังมัน ซวยอีกห้องเดียวกันอีกแบะมันหันมามองผม ซวยซ้ำสอง ไอ้แจ็ค
"ไอ้ตี๋" "ไอ้แขก"ผมสองคน
"นี้เข้าแถวนะค่ะนักเรียน"คุผณครูเดินมาพอดีผมไม่ได้พูดอะไรกับมัน จนกระทั้งเข้าแถวเสร็จและพากันเดินขึ้นห้องเรีนน
"หมับ"ผมดีะฉาก คอเสื้อมัน และดันมันติดกำแพง
"มรึงจะต่อยกรูเหรอไอ้ตี๋"ไอ้แจ็ค ผมอยากต่อยมันมาก แต่
"ถ้ากรูเป็นมรึงนะ กรูจะฟังเหตุผลคนที่กรูรัก "ผมพูด
"มันไม่มีอะไรต้องฟังแล้ว ปึก"มันพูดและสะบัดมือผมออก
"มรึงได้แล้ว สมใจมรึงแล้ว กรูแพ้ กรูยอมถอย เชิญ  fu** you  "ไอ้แจ็คมันพูดและเดินไปขึ้นห้อง
พี่โจนาธาน ถึง โรงแรมหรือยัง"ผมโทรหาการ์ด พี่เขาเป็นอดีตนายทหารกล้าส่งให้คอยคุ้มกันผมมาตั่งแต่ผมสูญเสีย  50 ชีวิตในบ้านผผม
"วันนี้ผมไม่อยากเรียน "ผมพูด
"ครับคุณหลุยส์ เดี๋ยวพี่ให้คนไปรับนะครับ"พี่โจนาธานกับเซนซิกิ เขาเป็นการ์ดที่ดูแลผมได้ดีมาก ฝีมือสุดยอดมาก เป็นอดีตนายทหาร แต่พี่โจนาธาน ลาออกดเพราะเขาได้ตัดสินใจผิดพลาดทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเสียชีวิต พี่เขาเลยรับผิดชอบโดยการลาออก และพี่เซนเซกิก็ออกด้วย และมาดูแลผม ทั้งคู่โดยคำสั่ง ลุงหนึ่ง แต่พี่เขาสองคนก็เป็นแฟนกันหลังจากลาออกจากราชการ ผมนั่งรอไม่นานรถบีมูซีนก็มารับผมแล้ว และตรงไปที่โรงแรมพ่อของไอ้ติ๊กทันที
"พี่โจนาธาน พี่เซนเซกิ"ผมเดินเข้ามาด้านในแล้ว พี่เขากอดผม เราเหมือนครอบครัวมากกว่าลูกน้องเจ้านายเสียอีก
"สควอซ กันไหมพี่ "ผมพูดและตรงไปที่คลับกันเลย ผมเดินไปคิดไป ผมมาที่นี้เพราะอยากอยู่กับบอยแต่นี้เขากำลัง จะไปเพราะไอ้หน้าแขก 
"มีเรื่องกวนใจ"พี่เซนเซกิ ถามผม พี่ๆสองคนนี้รู้ใจผมราวกับโตมาด้วยกัน เรียกว่ามองตาแล้วรู้ใจดีกว่า
"ครับพี่ ผมเจอบอยแล้ว"ผมพูด
"เจอหนุ่มในดวงใจ ทำไม?"พี่โจนาธาน
"และเจอคนที่เขารักมาตลอด"ผมพูด
"เอออ "พี่เซนเซกิกับพี่โจนาธานมองหน้ากัน
"วันนี้ไม่เสียเหงือไม่เลิก "ผมชอบเล่นเวลาเจอเรื่องหรือปัญหากวนใจ ผมสามารถลงกับมันได้
แจ็ค
 ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนและคิดว่าจะเป็นคนนสุดท้ายผมแวะไปคุยกับไอ้ต่อ ไอ้ต่องเรื่องโค้ชของผม เขาจะมาเทรนให้ทุกวันพุธ แต่สิ่งที่ทำให้ผมชะงัก เก้าที่ว่างทั้งคู่นี้หายไปทั้งคู่ ไม่เรียนมันแล้ววันนี้ผมเดินออกเลย
"พี่มารับผมที่โรงเรียนหน่อยครับ ผมมีธุระ ครับ"ผมพูด
"ได้ครับ คุณแจ็ค "พี่คนขับ ผมรอสักพักพี่เขาก็มา ผมขึ้นไปนั่งรถ
"ไปโรงแรมครับพี่"ผมพูด
"ครับ ว่าแต่วันนี้วันอะไรนี้ครับ "พี่เขาพูด
"วันพุธครับพี่"ผมพูด
"ผมทราบครับวันพุธคุณแจ็ค"
"พี่ถามผมอะ"ผมพูด
"ผมหมายถึงวันนี้เป็นวันพิเศษอะไรนี้ผมวิ่งมานี้รอบที่สามแล้ว ผมมารับคุณบอย คุณหลุยส์และะคุณแจ็ค นี้แหละครับ จะมีอีกไหมครับนี้"พี่เขาถามผมไม่ยากฟังเลนเอาหูฟังอุตหูไม่อยากฟังว่าสองคนนั้นไปไหนกัน ทันที่ผมถึงโรงแรม ผมตรงไปที่สระว่ายน้ำเลยขอว่ายน้ำดับร้อนดีกว่า ผมลงว่ายทันที ว่ายอยู่พักนึ่งจนเเริ่มเย็นลงผมเข้ามานั่งที่ขอบสระ
"กริ้งๆๆๆ"เสียงโทรศัพม์ผมดังขึ้น
"สวัสดีครับ"ผมกดรับสาย
"พี่แจ็ค พี่ไปไหนอะครับ "น้องปีใหม่ นั้นเอง
"พี่เออ พี่ มาหาซื้อของขวัญให้น้องไงครับ"ผผพูดไปไม่อยากให้ถามมาก
"อยากได้อะไรครับ"ผมถาม
"ลิมโบกินี่"อ้อ ว๊าก
"แพงไปไหมครับ น้องใหม่"ผมร้องถาม
"น้องใหม่ล้อเล่นครับพี่แจ็ค "น้องใหม่แต่รู้ว่าที่เล่นทีจริงแบบเพื่อได้คิดว่างั้นนะผมว่า
"ไม่น่าลำบากเลยครับพี่แจ๊ค ว่าแต่ นาฬิกาไม่เอานะครับเยอะแล้ว ของตั้งโชว์ไม่เอานะครับ สร้อยคอมีแล้ว ร้อยข้อมือก็มีแล้ว ไม่มีอะไรนะ อ้อ นิ้ว นางข้างซ้ายนะครับไม่มี"น้องเขาบรรยายซะยาวเชียวผลลับคือจะเอาแหวนหมั้น
"น้องใหม่แหวนพี่ซื้อให้ได้แต่คงไม่ใข่สำหรับนิ้วนางข้างซ้ายนะครับ มันยังไม่ถึงเวลาน้องใหม่"ผมพูด เห้ยไอ้หลุยส์ มันมาทำไมที่นี้
"แค่นี้ก่อนนะครับเจอกันที่ บ้านน้องนะครับ "ผมคัดบทและวางสายผมรีบจะออกไปแต่ มีแต่ กกน.
"ว้ายย "พนักงานโรงแรมเห็นผมเข้าตกใจทำไมคราบ ผมเลยเดินกลับยังไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยลืมไปยังอยู่ในสภาพ กางเกงว่ายน้ำ โชว์ซีกแพกผมเลนต้องถอยกลับมาแต่งตัว และผมก็เดินหาไอ้หลุยส์ แต่หาไม่เจอแล้วไปไหนของมันนะ และมันมากับใครสองคน การ์ดเหรอ ผมเดินหาจนไม่อยากหาแล้ว ผมเดินไปที่รอบบี้
"สวัสดีครับ"ผมทักและส่งบัตรแสดงตัวให้เจ้าหน้าที่
"คุณแจ็ค มีอะไรให้เราช่วยค่ะ"เจ้าหน้าที่ถามผม
"ผมต้องการห้องพักตอนนี้นะครับ"ผมพูดว่ายน้ำเหนื่อยแล้วเลยจะพักสักงีบค่อยกลับและไปงานวันเกิด
"ได้ค่ะ นี้ค่ะห้อง คุณแจ็ค "เจ้าหน้าส่งกุลแจโซนผู้บริหารให้แน่นอน ซุปเปอร์วีไอพี
"รบกวนหาของขวัญ วันเกิดเพื่นให้ผมหน่อย เอาเป็นนาฬิกาข้อมือ ข้อมือค่อนข้างเล็กประมาณนี้นะครับ เอาสีชมพู "ผมพูดเจ้าหน้าที่หน้ารอบบี้ และชี้ว่าข้อมือเท่าๆกับพี่เขา ขอสีชมพูด้วย
"ได้ค่ะ จะรีบจัดหาให้ พอดีมีบรูท นาฬิกาของ สวิส อยู่ที่นี้ เดี๋ยวดูให้นะค่ะ "เจ้าที่พูดผมส่งยิ้มหล่อๆเท่ให้ก่อนเดินขึ้นไป
"นี้วันนี้วันอะไรนะ ทาญาติผูบริหารมากันสองคนเลย หล่อทั้งคูเลย ตอนเช้าหล่อแบบตี๋ๆ" ผมได้ยินและถอยกลับ
"ขอโทษนะครับ มีคน หน้า แบบ ไอ้ตี๋ อุ้ย หน้าตาตี๋ๆมาพักที่นี้ด้วยเหรอครับ"เจ้าหน้าตกใจที่ผมน้นกบับมาถามทันที
"มาติดต่อค่ะ แต่ไม้ได้พักค่ะ เออ."เจ้าหน้าที่มองผม
"อ้อ คือแบบเพื่อเจอกันจะได้กลับคันเดียวกันประะหยัดน้ำมันดี นะครับ "ผมพูด
"หล่อมากเลยค่ะ ใจคุณแจ็คหล้อมาก"เจ้าหน้าทีชมผม ที่จริงแล้วไม่ใช่อยากรู้ว่ามันมาทำอะไรกับใครแล้วบอยละ
"ใช่เลยนั้นแหละผม ถ้าเจอรบกวนโทรหาผมเลยนะครับ ผมรักมันมว๊าก"ผมพูดกัดฟัน
"ถ้าจะรักมากจริงๆ เฮอะๆๆ"
"ฝากด้วยนะครับ คุณเจ้าหน้าที่ คนสวย "ทิ้งท้ายไว้หน่อยและเดินขึ้นห้องพักไปเลย มันมากับใครแล้วบอยละไปไหน ผมเดินไปถึงห้องพักจัดการอาบน้ำชำระกายอักริบก่อนจะล้มตัวลงนอน ผมมองเพดาน ภาพความน่ารักของบอย ตอนที่เขาเพิ่งจะมาวันแกพุดขึ้นมา
"วันนี้เรามีสมาชิกใหม่นะ แจ็คทำตัวดีดี เขาเป็นลูก ลุงณะ "พ่อผมพ่อภูมิ
"มีรถมาจอดแล้วลุงภูมิ"พวกผมวิ่งไปมอง มีคนเปิดประตูให้ด้วยและเด็กน้อยที้ก้าวเท้าลวจากรถ มองเห็นจากในบ้าน ทรงผมร่กไทร สวมเสื้อเชิร์ตกางเกงขาสั้นรองเท้าคัทชูสไตล์เด็กฝรั่งอยู่แล้ว
"น่าตาน่ารักวะ"ไอ้ดิว
"แน่ใจนะว่านี้คือเด็กผู้ชาย"ผมจ้องมอง
"ไม่น่ารักธรรมดา.."ผมพูดพวกมันมองผม
"น่ารักมากกกก คนนี้แหละแฟนกรู"ตอนนั้น
"ฮะ มรึงบ้าเปล่านั้นเด็กผู้ชายยยย"พวกไอ้ดิว ไอ้แอ้ ไอ้ติ๊กและ พาย
"หิ หิ หิ คิดได้ไงวะกรู"ผมณะตอนนี้หวนคิดไปแล้วอดขำไม่ได้ แถมรอยยิ้มนั้น วันแรกที่เขาก้าวเข้าบ้านมันทำให้ผมตะลึง และมันไม่ใช่แค่ผมทุกคนที่เห็นต้องกลวรงกรอยยิ้มนั้น มันจึงเป็นเหตุผลที่ผมผมพยายามที่จะเป็นเจ้าของเขา ผมกอด เขาทุกคืนแม้กระทั่งไปเรียนอนุบาลนอนกลางวันผมก็กอดเขา เรากอดกัน
 "อืมม"ผมเพลอหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ตอนนี้ผมลืมตาขึ้นมาและ หยิบโทรศัพท์มาดู
"Shit" นี้มันหกโมงแล้ว หกโมงเย็นแล้วผมรีบลุกต้องไปงานน้องปีใหม่รีบอาบน้ำและเปลี่ยนชุดหล่อทันที ผมรีบลงมาด้านล่างที่รอบบี้
"ขอโทษนะครับ ของขวัญผมละครับ"ผมถามเจ้าหน้าที่ คนใหม่
"เออ ของคุณ"เจ้าหน้าที่คนใหม่
"แจ็คครับและผมคืนห้องครับ"ผมส่งบัตรใหเและกุลแจห้องเจ้าหน้าที่จัดการส่งของขวัญให้
"รบกวนเรียกรถให้ผมด้วยครัย"เจ้าหน้าที่พยักหน้าผมยิ้มและสักพักรถก็มารับผม
"กริ้งงง "นั่นน้องปีใหม่
"ครับน้องปีใหม่พี่กำลังบึ่งไปเดี๋ยวนี้ เจอกันครับ "ผมพูดแบะตัดบทวางสายทันที
บอย
 ผมกลับมาเก็บข้าวของที่จำเป็นลงกระเป๋าเดินทางและผมเพลอหลับไป ผมตื่นมาได้เวลาเลิกเรียนแล้วแต่ พี่บรูคส์ยังไม่มาเลย
"พี่ยรูคส์"ผมโทรหาพี่ชายสุดที่รัก
"บอยพี่จะรีบไปให้เร็วที่สุดครับ ตอนนี้พี่"พี่บรูคส์พูด
"ไม่เป็นไรครับผมไม่อยากให้พี่เหนื่อย พี่มารับพรุ่งนี้ก็ได้ "ผมพูด
"พี่อยากรับคืนนี้เลยพี่อยากให้น้องบอยกลับคืนนี้เลยด้วยซ้ำ ไอ้แจ็คใช่ไหมที่ทำให้บอยไม่ยากอยู่ พี่ยิ่งอยากไปรับและกระทืบมันซะเดี๋ยวนี้"พี่บรูคส์
"ไม่มีใครทำให้บอยอยากกลับ บอยคิดถึงพี่ๆ และน้องแบงค์"ผมพูดน้ำตากำลังจะไหล
"เออ บอยพี่จะรีบเคลียร์งานเดี๋ยวนี้นะครับคนดี "พี่บรูคส์
"ครับพี่บรูคส์"ผมกดวางสายไป และประตูห้องผมถูกเปิดจากดิว กับแอ้ เขากลับกันมาแล้ว ตามมาด้วยติ๊กและพาย
"บอยจะกลับไปจริงๆเหรอ"ดิวถามผม
"ใช่ บอยคิดว่ากลับดีกว่า บอยขอโทษที่อยู่ร่วมภาระกิจนี้ไม้ได้ บอยเหมือนเห็นแก่ตัว"ผมพูด แอ้ที่จับแขนผม
"แล้วพี่บรูคส์มารับกี่โมง"พายถามผม
"ยังไม่รู้เลย มีปัญหาที่ โซล"ผมพูดผมจะกลับไปรีบเรียนให้จบจะได้ช่วยพี่บรูส์ได้
"แล้ว แจ็ค กับหลุยส์ละ"ผมถาม
"ไอ้หลุยส์ไม่ได้เข้าห้องส่วนแจ็คมาถึงแต่พอเห็นเก้าอี้บอยกับไอ้หลุยส์เท่านั่นหายไปเลยมันบ้า ป่านนี้เสร็จน้องปีใหม่ของมันแต่เก่าของคนอื่นแล้ว"ติ๊กผมเงียบเลย นี้ผมเสียเขาไปแล้วจริงๆเหรอ
"เพื่อนน้องปีใหม่คุยกันว่าวันนี้น้องปีใหม่มีเซอไพรส์ จะเอาไอ้แจ็คทำสามีให้ได้ "ติ๊กผมมองทุกคน
"ไอ้แจ็คมันคงคบน้องเขาแล้วมั้ง "พาย
"ก็คงจะดีนะ น้องเขายังเด็กน่ารัก เอาใจแจ็คเก่ง "ผมพูด
"บอย "แอ้จับมือผม
"บอยโอเค บอยขอเก็บของต่อก่อนนะ "ผมพูด
หลุยส์
 วันนี้ผมซัดสคว๊อทลงหนักทุกช๊อตเลย ผมควรทำยังไงดี ยินดีให้เขากลับไป และบอยคงลืมแจ็คได้ มันจะดีใช่ไหม หรือผมควรที่ไปตามมันและง้อมันให้บอย
"โว้ยยย ... เพล้ง..ๆ "ผมตะเบงเสียงออกพร้มปาไม้แบทลงกับพื้น
"ผมควรทำยังไง "ผมถามพี่โจนาธาน
"ทำในสิ่งที่ถูกครับ พี่เชื่อว่าคุณหลุยส์รู้ว่าต้องทำยังไง "พี่โจนาธานพูดพี่เซกิพยักหน้า
"ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่ความรักมันทำรายทุกิย่างลงได้เหมือนกัน บางทีคุณกลุยส์อาจตะคิดว่าทำไปแล้วคุ ณหบุยส์ต้อวสูญเสีย แต้พี่ว่าไม่ อาจจะได้อะไรดีดีกลับมานะครับ "พี่เซนเซกิพูดกับ
"พอเถอะครับคุณหลุยส์"พี่เซนเซกิห้ามผมเล่นต่อใช่ผมว่ามันพอแล้ว ผมคงต้องทำอะไรบางอย่าง
"พี่โจนาธานดูรถให้ผมคันหนึ่งเอาโฟวิวนะครับผมจะไปดระฉากคอมันกลับ "ผมพูดแต่บ้านน้องเขาอยู่ที่ไหนละ เออ ต้องถามหาว่าใครขับรถไปส่งไอ้แจ็ค
แจ็ค ตอนนี้ผมมาที่งานแล้วเกือบสองทุ่มแล้ว ผมให้คนขับรถมาส่ง บอกว่าจะโทรตามให้มารับผมกลับอีกที ผมเห็นมีรถจอดมากมายหลายคันทีเดียวไม่ใช่งานเล็กๆเลยระเนี๊ยะ
"กริ้ง"เสียวโทรศัพท์ผมดังขึ้น
"สวัสดีครับ พี่มาถึงแล้วครับกำลังเดินเข้างาน "ผมพูดตามอลไปรอบๆ จนผมเกือบจนใครคนหนึ่ง หน้าตาดุดุ ไว้กนวดเหมือนวงคาราบาวเลย
"สวัสดีครับ ผม"
"เป็นแฟนเจ้าปีใหม่ใช่ไหมเรา"มีผู้ชายเกือบจะกลางคน แต่งตัวแบบ สาวกฮาเรย์ออกมาต้อนรับผม
"ฉันเป็นพ่อปีใหม่ "อ้อพ่อปีใหม่ผมยกมืไหว้
"เออ ผม.."ผมมองไปรอบๆงานเหมือนไม่น่าจะใช่แค่งานวัดเกิดเลย
"เข้าไปข้างในงานซิ "ทำเสียงดุได้อีกนะครับคุณพ่อระหว่างเดินเข้าคนก็มองกันหมดเลย
"คนนี้เหรอว่าที่คู่หมั้นน้องปีใหม่ หน้าตาหล่อมากอะ ชะนีอิจฉา"คนในงาน พูดจากันแปลกๆ
"เข้าไปทำพิธีกันข้างใน "พ่อน้องปีใหม่บอกผม
"พิธีอะไรครับ ผมไม่เข้าใจ"
"พิธีหมั้นไง มรึงจะหมั่นกับลูกกรูไม่ใช่เหรอ"
"เอี้ยด!"ผมเบรคสุดตัวเลย
"ผมมางานวันเกิดน้องเขานะครับ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ ถ้าเข้าใจผิดผมกลับก่อนดีกว่า"ผมพูดทำท่า จะหันหลังกลับแต่พ่อน้องปีใหม่ดึงผมไว้
"วันเกิดบ้อะไรมันเกิดเดือนมกราคม วันที่ 1 มันถึงชื่อปีใหม่ เวรจริงมีลูกชายดันได้ลูกเขย" งามใส้ละผม ปีใหม่หลอกผมเหรอเนี๊ยะ
"ผมยังไม่พร้อม"ผมพูด
"มรึงต้องพร้อมแล้ว ถ้าไม่พร้อมมรึงน่วมออกไปแน่"นั้นลูกน้องเพียบ ไม่คิด้ลยน่าตาน่ารักจะมีพ่อเป็นมาเฟีย ผมถูกลากเข้ามาในบ้าน มีคนนั่งรอผมน้องปีใหม่ด้วยแต่งชุดซะน่ารัก
"ตุ๊บ"ผมถูกดันให้นั่งลวข้างๆน้องปีใหม่
"น้องปีใหม่พี่ว่าเรารีบไปนะเพิ่งเจอกันเมื่อวานเองนะ จะหมั่นแล้วเหรอ"ผมถามทันที
"ที่จริงใหม่อยากแต่งงานเลยด้วยซ้ำ แต่พ่อซิ"โอ้วเวรเลย
"พี่ยังไม่รู้พี่รักน้องใหม่หรือเปล่า"ผมพูด
"อยู่ไปพี่จะรักเองแหละ จ๊วบ"กำของผม
"เอาละ สวมแหวนหมั้น หมั่นแล้วห้ามเบี้ยวต้องแต่งนะมรึง"สมพรปากไอ้แอ้มันจริงปมจะได้สะใภ้ฝากพ่อจริงๆ ว่าที่พ่อตาส่งกล่องแหวนให้ผม
"สวมเลยจร๊า "ว่าที่แม่ยายอีก ถามผมไหม ว่าอยากสวมไหมดีกว่า
"มันหมั้นไม่ได้"ใครว่าอย่กจูปปากแม่งเลย ผมหันไปไอ้ตี๋ของผม ผมลุกพรวด
"ทำไมละ"ว่าที่แม่ยาย ถามไอ้ตี๋
"เมียมันกำลังคลอดลูกกกกก ผมรีบมารับมัน ตอนนี้ลูกคนที่ 7 กำลังจะลืมตา "shit แต่ดี
"ไหนลูกบอกเขาโสดไง ค่ะลูกใหม่"ว่าที่แม่ยาย
"พี่แจ็คนี้มันอะไรกันครับ "น้องใหม่
"พี่หมั้นไม่ได้จริงๆ"ผมพูดกับน้องปีใหม่
"ผมมารับมันกลับ"ไอ้ตี๋มันเขามาดึงแขนผม
"หรือมรึงอยากจะเป็นเขยบ้านนี้ "ไอ้ตี๋กระซิบถามผม
"ไม่แน่นอน "ผมกะซิบ
"มรึงหลอกลูกกรู"พ่อตาเวรแล้ว
"ผมไม่ได้หลอกน้องเขานะครับ "ผมพูด
"ไมได้หลอกซะหน่อย น้องนี้หลอกมันต่างหาก ลูกยู fu** ING BITCH  บล้าๆๆๆ "มันมาเป็นชุด
"มรึงด่าขนาดนี้พาคนมากี่คนวะ"ผมกระซิบ
"กรูคนเดียว"เวรรรแล้ว
"งั่นมรึงอย่าอยู่เลยยยย"เกือบจะเป็นพ่อตา
"แน่นอน ไม่อยู่ จ้างให้ก็ไม่อยู่ วิ่งงงงงง"ผมกับไอ้ตี๋ พากันวิ่งลูกน้องวิ่งตามเป็นคะบวนเลย
"ไอ้ตี๋มรึงมาช่วยกรูทำไม กรูไม่อยากจะเชื่อมรึงเลย"ผมวิ่งไปถามมันไป
"กรูทำเพื่อบอย"ไอ้หลุยส์
"มรึงนี้นะ"ผมถามมัน
"ใช่กรูนี้แหละ ทำเพื่อคนที่กรูรัก กรูทนไม่ได้ที่เห็นบอยเสียใจ "ไอ้หลุยส์
"กรูมีเรื่องจะบอกมรึง ว่าคืนนั่น คนที่เอานมไปให้มรึงอ่ะ บอย และกระดาษที่มรึง fuck youก็บอยเขียน"ไอ้หลุยส์มันพูด
"เอี้ยด"เสียงฝีเท้าเบรค มันหลอกผมไอ้ตี๋
"ผลั๊ก"ผมกระโดดกระฉากคอเสื้อมันเลยทำให้ผมล้มไปทับมัน
"ทำไมมรึงเพิ่งมาบอกกรู"ผมถามมัน
"กรูรักเขา มรึงไม่เข้าใจกรูหรอก แต่ที่แน่ๆ บอยกำลังจะกลับ"ไอ้หลุยส์
"อะไรนะ"ผมถาม
"กรูบอกว่าบอยกำลังจะกลับอเมริกา"ไอ้หลุยส์ย้ำอีกครั้ง
"กรูว่าตอนนี้เพ่นก่อนได้ไหม ถ้าไม่เพ่นตอนนี้กรูกลับมรึงได้กลับบ้านเก่าแน่ไอ้แขกกก"ผมมองนังตามมาอีก
"ไปที่รถเร็ว"ไอ้แขก ผมวิ่งไปไอ้ตี๋ทำท่าจะขึ้นขับีถแต่ผมดึงมันลง
"กรูขับมรึงไม่ชินพื้นที"ผมกระฉากไม่ให้มันขึ้นไปทำหน้าที่คนขับ
"แล้ว มรึงละ"มันถามผม
"กำลังจะชิน ขึ้นมาเร็ว "ผมบอกมันและออกรถทันที่
"โคล้ม"ผมถ่อยชนรถใครไม้ร่ไม่สน และก็เหลี้ยวพวงมาลัยออกตัวทันที่ไม่ลืมที่จะเฉี่ยวรถอีกคัน
"Shit !มรึงชนรถเขา"ไอ้ตี๋ผมเร่งออกมาอย่างรวดเร็ว
"บอยจะไปกี่โมงง"ผมถามไอ้หลุยส์
"กรูไม่รู้แต่คงคืนนี้"ผมมองนี้มันจะสี่ทุ่มแล้วว ผมรียเหยียบคันเร่งเพิ่ม
"อาจะยังไม่ก็ได้นะ"ดูมันเอาไงแน่ ผมหันไปเหล่มองมัน
"ก็บอยไม่ได้บอกเวลานี้หว่า"ไอ้หลุยส์
"เอี้ยด"เวรแล้วปิดถนน "ข้างหลังก็ตามมา เอาไงดี
"ตายแน่งานนี้ "ไอ้หลุยส์
"ไอ้แจ็ค รถพี่โจนาธาน การ์ดกรู"ผมมองกระจกมีรถออกมาจ่กความมืดสามสี่คันและไอ้ที่วิ่วตามเบรค กันหมด
"เวรี่กู้ด"ผมพูดและมอง ทางที่จะลงใช่มันเป็นทางชัน มันเป็นทุ่งผมเปลี่ยนเกียร์เป็นโฟว์วิล
"ไอ้แจ็คมรึงอย่าบอกกรูนะว่า มีงจะไปทางนี้ ไม่ ไม่ ไม่ !!!"ใช่ผมไปทางนั้นแหละ กลัวอะไรรถก็โฟว์วืล ผมขับมาอย่างเร็วที่สุด
"พี่โจนาธานโทรมา ...ครับพี่"ไอ้หลุยส์มันเเปิดลำโพงคุย
"ดีครับคุณหลุยส์ พี่เคลียร์ให้แล้วจบแล้ว"ผมค่อยโล่งอกหน่อย
"แต่เขาฝากบอกว่าอย่ามามาให้เห็นอีก"การ์ดอึกคนของไอ้หลุยส์พูด
"แน่นอนจ้างก็ไม่ไปแล้ว"ผมกับไอ้หลุยส์พูดพร้อมกัน
"555 โอเคครับ คุณหลุยส์พรุ่งนี้พี่กลับแล้ว คุณแจ็คพี่ฝากคุณหลุยส์ด้วยนะครับ "พี่เขาหัวและพูดฝากมันกลับผม ทำไมผมรู้สึกสงสารมันขึ้นมาทันทีก็ไม่รู้
"แน่นอนพี่ ถึงมันจะกวนผม ผมไม่ทิ้งมันหรอก"ผมพูด ไอ้ตัวดีหยักไหล่ใส่ผม ผมขับรถมาถึงบ้านโอยสวัสดิภาพ ผมลวจ่กีถทันทีท่เห็นห้อวบอยยังเปิดไฟอยูนังไม่ไป แต่
"หลุยส์กรูขอบใจวะที่มรึงไปตามกรู ที่จริงมรึงจะไม่ทำก็ได้ ใจวะ"ผมพูดผมกอดมัน
"มรึงกระทบกระเทือนอะไรมาเปล่าเนี๊ยะ"ดูมันซิ
"ฟ๊อด"หอมแก้มแมงเลนแล้วรีบวิ่ง
"เย้ยยย fuck  มรึงไอ้แจ็ค ยี่ ขนลุกวะ"ไอ้หลุยส์มันตระโกนตามหลังผม ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องบอย ผมไปหยดกน้าประตูทำท่าจะเคาะประตู แต่ตะเราจะพูดอะไรดี "ไฮ บอย " ไม่ ไม่ เฮ บอย แจ๊คกลับมาแล้ว " "ไม่ไม่ เอาวะ พูดไม่ได้จูปอย่างเดียวเลย  "
"ก๊อกๆๆ"ผมเค่ะประตู
"ดิวเข้ามาซิ"เรียกชื่อไอ้ดิว
"ไอ้ดิว พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์มรึง วันนี้ง้อก่อน"ผมพูดและเปิดประตูเข้าไปทันที บอยแพ็คของลงระเป๋าแล้วด้วย
"เอออ.. แจ็ค"บอยเรียกชื่อซะผมตกใจหมดเลย
"เออ ใช่แจ็คเอง บอยจะไปไหนอะ ไม่อยู่กับแจ็คแล้วเหรอ"ผมพูดแล้วค่อยๆเดินเข้าหาบอย บอยไม่ได้พูดอะไรมองผม
"บอยย"ผมอ้อน
"บอยจะกลับ"บอยพูดและหันไปจัดการของต่อไม่สนใจผม
"บอย แจ็คขอโทษ มันก็ต้องมีบ้าง "ผมพูด บอยหันมาชี้ไม่ให้เข้าใกล้
"มีอะไรบ้างละ "บอยหันมาถามและหันกลับไปจัดของ ผมดูข้าวที่เก็บ นี้กะไปแล้วไปลับเลยเหรอ
"ก็เล่นชวนมัน เออ ไอ้หลุยส์มานอน ไหนมันจะโกหกว่านมนั้นมันเป็นคนเอามาให้แจ็ค และมันทำท่าเหมือน เหมือน มันได้กอดบอยทุก ใครจะทนได้"ผมพูด
"แจ็คเลยส่งอันนี้ให้บอยใช่ไหม"บอยเดินไปหยิบกระดาษส่งให้ผมดูผมรับมา
"ว๊าก!"ตกใจครับผมเขียน นิ้วกลาง
"เขาไม่ได้ให้บอยนะ เขาให้ไอ้ตี๋ เอ้ย ไอ้หลุยส์ต่างหาก และนิ้วกลางนี้แจ็คไม่ได้ว่ดนะ ดูก็รู้ วาดโคตรขี้เหล่เลย"ผมพูด
"เหรอ แล้วกลับมาทำไม ไม่ไปลงหลักปักฐานกับน้องปีใหม่ละ"บอยมีเหล่และหันกลับ
"อันนี้เรียกหึงนะ"ผมเอง
"เหรอ "บอย
"เวลาโกรธนี้น่ากลัวนะเนียะ บอย" ผมเดินเข้าไปกอดไปไซ้
"แจ็คขอโทษ อืมม"ผมพยายามจูป บอยพยายามปัดแต่ไม่เป็นผล ผมรุก และดันบอยลงบนที่นอน
"แจ็ค ขอโทษเรื่องน้องปีใหม่ เขาไม่สามารถเข้ามาในใจแจ็คเพราะ มันมีแต่บอย แจ็คขอโทษที่ทำแบบนั้น แจ็คงี่เง่า แต่เขารักบอยนะ ในหัวแจ็คมันวนเวียนแต่เรื่องของเรา "ผมพูดบอยยิ้มมีหันหน้าหนีแต่ผมดันกลับ
"หนีทำไม เขาชอบรอยยิ้มนี้ "ผมทำท่าจะจูปบอย บอยก็เพยอปากเล็ก แต่!
"ก๊อกๆๆ"ใครวะนี้
"แจ็คเคลียร์เอง  นะที่รัก "ผมรีบลุกไปเปิดประตู และผมว่าไอ้ดิว ไอ้แอ้ แบะติ๊ก ถือบางอย่างแบยของขวัญมาให้เพราะบอยจะกลับมันคกใจที่เห็นผม
"ไอ้แจ็ค!"เรียกซะเพราะเชียว
"เออ ตอนนี้ไม่รับแขก ของพวกนี้เก็บไปเลย เอาไว้เป็นของขวัญแต่งงานแล้วกันนะ กู้ดไนท์"
"เดี๋ยว"ผมทำท่าจะปิดแต่มันดันไว้
"มรึงมาได้ไง กรูนึกว่าถูกส่งเขาเรียนหลอนกับน้องเขาไปแล้ว สาด"ไอ้ดิว
"แค่เกือบ มันหลอนมากไม่อยากเอ่ยถึง"ผมเอง
"ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้น่ะ มีอะไรไว้พรุ่ง 7โมงครึ้งแถลงการณ์ ตอนอาหารเช้า อันนี้คือคำเชิญ กู้ดไนท์..ปัง"ผมพูดและปิดประตูปืดไฟด้วย
"แจ็คปิดไฟทำไม....อืมมมม"ใช่ผมจัดการ
"ปรับความเข้าใจกันใหม่ไงจร๊า อืมมม "
"แจ็ค...."แค่นั้นไม่ต้องถามเกิดอะไรขึ้น
ดิว
     พวกผมเสียที่บอยต้องกลับ ทั้งที้อย่กให้อยู่แต่บางที่อาจจะดีกว่า เพร่ะไอ้แจ็คคนเดียสเลยนี้มันกินหญ้าแทนข้าวหรือไง มันโง่ดีแท้มีเพชรอยู่ในมือแท้ๆ และนี้คงไปโป่งโป้งฉึ้งกับน้องปีใหม่อะไรนั้นเรียบร้อยแล้ว ดูยังไงก็รู้ว่าน้องรั้นอยากงาบมัยใจจะขาด
"ไม่ไปตามไอ้แจ็คจริงๆเหรอดิว"แอ้ถามผม ผมส่ายหน้าผมเปิดประตูไปห้องยอย ติ๊กมันออกมาแล้ว
"พายอะ"แอ้ถาม
"ขัดสีฉวีวรรณอยู่นั้นแหละ ให้มันไปที่หลังแล้วกัน ว่า แต่กรูได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาวะ"ไอ้ติ๊ก
"คงไอ้หลุยส์อะ"ผมพูด
"ก๊อกๆๆ"ผมเคาะห้องบอย สักพักก็มีคนเดินมาเปิด
"ไอ้แจ็ค"มันมายังไงของมัน
"เออ วันนี้ไม่รับแขก ของพวกนี้เก็ยไว้เป็นขอขวัญวันแต่งงานเลยแล้วกัน กู้ดไนท์"นั้นมันรีบพูดและจะปิดประตู พวกผมดันไว้ ยังง อนู่
"เดี๋ยว "ผมพูด
"มรึงมาไง กรูนึกว่ามรึงถูกส่งเข้าเรือนหลอนไปกับน้องปีใหม่แล้วซะอีก"
"แค่เกือยมันหลอนมากไม่อย่กเอ่ยถึง"มันพูด
"เหรอ!"พวกผม
"ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะ มีอะไรรอพรุ่งนี้ 7โมงครึ้งจะแถลงการณ์บนโต๊ะอาหารเช้า อันนี้คำเชิญ กู้ดไนท์...ปั้ง"มันพูดเสีจปิดประตูล๊อกเลย
"สาดดดดด"พวกผม
"นี้มันส้นตรีนอะไรเนี๊ยะ"ผมพูดแต่ละละหยักไหล่เบ้ปาก
"เชี้ยมันปิดไฟใส่กลอน อันนี้คือเรียกว่าเข้ามุงนอนแล้วนะเนี๊ยะ"ไอ้ติ๊กก้มดูที่ประตู
"เว้ยย "ผมสามคน ไอ้หลุยส์เดินมาาภาพหมาป่วยมาก
"กรูทำถูกแล้วใช่ไหมวะ"ไอ้หลุยส์
"ไอ้นั้นเหมือนหมาดีใจที่เจ้าของกลับบ้าน ไอ้นี้เหมือนหมาหลงทางกับเจ้าของเลยวะ"ผมพูด
"มรึงหล่อมากว่ะ ใจมรึง อ่ะ กรูกอดที สาดมรึงเท่มากหลุยส์ ที่จริงก็อยากจูบมรึงเลยนะเนี๊ยะ"ไอ้ติ๊ก
"อย่ากรูขอร้อง"ไอ้หลุยส์
"ใจวะมรึง พวกกรูอยากให้บอยอยู่กับพวกกรู ปึกๆ"ผมกอดมันตบหลังสองที"
"ตบขนาดนี้เอามีดมา่แทงเลยดีกว่า"ไอ้หลุยส์
"ขอบใจนะ "
"มรึงไม่กอดกรูเหรอ"มันถามแอ้ แอ้หันมามองผม
"ปึก ปึก"ผมกอดแทน
"กรูกอดแทนเหมือนกัน"ผมกอดมันแทนแอ้ มีเหล่มอง
"เออยังงั้นไปนอนเถอะว่า happy กันแล้ว กูดไนท์สะหลุยส์ พวกผม ตอนนี้มีแค่ผมสามคน ติ๊ก หันมามองผมสองคน และแอ้อย่าบอกนะว่าจะชวนแอ้ไปนอนด้วยนะ
"แอ๊ด"เสียงประตูเปิดออกมา
"เว้ยย"ตกครับผมกระโดดกอดแอ้ และคิดว่าไอ้ติ๊กเช่นกัน
"พาย"แอ้
"นี้พาย มรึงสองตัวเป็นอะไรเนี๊ยะ ลงหนัก"แอ้
"อีพาย พีปลวก กรูตกใจ ออกมาสภาพพอกหน้า ขาวโพลนแบบนี้"ติ๊กมาเป็นชุด
"กรูแกะไม่ออก กรูว่ากรูเอาน้ำยาผิดทาหน้าวะ ขวดที่วางหน้าตูกระจกอะ"พาย
ไอีบ้านั้นมันกาวน้ำ อีพาย อีง้าว"ติ๊ก
"มรึงเอามาวางหน้าตู้ทำไหมอีติ๊ก"พาย
"มรึงไปช่วยมันแกะเลย "ผมพูด
"เร็วเลย กรูพอกนานไปแล้ว"พายพูดติ๊กก็เดินเข้าห้องไป
"หึๆ"แอ้ที่ขำ แอ้หันมามองผม
"เข้าห้องก่อนที่จะมีมาร"ผมพูดและดันแอ้เข้าห้อง ล๊อกประตูทันที
"บอยไม่ต้องไปแล้วและไอ้แจ็คกับบอยเข้าใจกันซะที "ผมหันมาและพูดกับแอ้
"อืม "แอ้พยักหน้าและเดินคงเตรียมตัวอาบน้ำ
"แอ้ "ผมเดินตามแอ้เข้ามา
"ว่าไงดิว "แอ้ถามผม ขณะที่กำลังถอดนาฬิกาข้อมือ
"แอ้ อาบน้ำกัน"ผมพูด แอ้หันมามองผม
"ดิวรอไม่ไหวหรอก วีคเอนนะ นะ มาแล้วด้วย"ผมพูดพยักหน้าว่าดิวน้อยมันพองแล้ว
"ดิว ไอ้หื่น "แอ้พูด ผมเข้าไปอดแอ้จากด้านหลัง
"พรุ่งนี้ดิวนัดสไกส์กับพี่ดรีม และ ลูกๆนะแอ้ "ผมพูด
"ลูกๆคิดถึงเรามากนะ พี่ดรีมบอก โดยเฉพาะ ไอซ์ คิดถึงแอ้มาก "ผมพูด
"แอ้ คิดถึงลูก "แอ้พูด
"วันหยุดไปหาลูกกันนะ แอ้"ผมพูด แอ้หันมา ผมปลอดกระดุมเสื้อให้แอ้ ผมสองคนช่วยกันถอดเสื้อผ้ากันและกันออก แต่ปากผมสองคนยังดูดดื่มกันและกัน

[PFlove]

 

[PFlove]

ดิว VS   แอ้
หลังจากที่ไอ้แจ็คมันสมหวัง มันกับบอยกับมารักกันมากขึ้น ไอ้หลุยส์ที่ไอ้แต่มอง บางมราก็สงวสนมันนะ แต่ไอ้แจ็คกับบอย ก็คบกันมานาน และพวกผมเชื่อว่าไอ้แจ๊คมันรักบอยมาก มากกว่าไอ้หลุยส์แน่นอน ตอนนี้พวกผมทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วและกำลังแยกย้ายขึ้นห้อง
"แอ้ มรึงนอนกับกรูนะคืนนี้ กรูอยากนอนกับมรึง"พวกผมเตรียมแยกย้ายไปนอนกัน ผมนอนกับแอ้ ตลอดอยู่แล้วแน่นอนมาที่นี้ต้องนอนกับแอ้แต่
"ทำไมวะ มรึงก็นอนกับพายดิ"ผมพูดแบบนอยด์ๆ
"ทำไมวะดิวกรูอยากนอนกับมันบ้าง และอิพายมันก็อยากนอนห้องเดียวกับมรึง จริงไหม พาย"ไอ้ติ๊กพูด ผมหันไปมองพายและมองหน้าติ๊กและผมแบบงงๆ แต่ไอ้ติ๊กมันขยิบตาให้พายผมก็
"พายมัน.." ผมทำท่าจะค้านแต่ "เออ กรูนอนกับมรึงติ๊ก"ผมกำลังจะพูดแอ้ก็พูดสวนขึ้นทันที ทำไมต้องยอมกันมากตลอด แอ้ไม่นึกถึงผมเลย ความรู้สึกผม ทั้งที่ผมกับแอ้....
"เอนจอยส์แอนด์สวีทดรีม ไปแอ้ไปอาบน้ำกันดีกว่า ขัดหลังให้หน่อยบล้าๆๆๆ" ติ๊กมันพูดและผมก็จำใจเดินเข้า ห้องพักผมกับพาย ผมไม่ได้รังเกลียดอะไรพายนะแต่ผมอยากนอนกอดแอ้ เราเคยนอนกอดกันและยิ่งมาอยู่แบบนี้ด้วย
"พายอาบน้ำก่อนแล้วกันน่ะดิวจะโทรหาพ่อนะ "ผมพูด พายพยักหน้าเบาๆ และเดินเข้าห้องไป พายอาบน้ำนานอยู่แล้ว ผมได้ยินไอ้ติ๊กมันบ่น อาบที่ชั่สโมงกว่าไหนตะคลืน ไกนตะสครับ อีกมากมาย
"ฟู "ผมพ่นลมออกมา ผมอุตสาห์ว่าจะสไกส์คุยกับลูกชายแฝดสามคนกับแอ้ นี้ไม่ได้เจอเกือบสองสามอาทิตย์แล้วด้วย ผมจัดการกดโน๊ตบุคออนไลน์ และทันทีก็มีสายโทรเข้ามา
"พี่ด้า พี่ดรีมดีครับพี่ "ผมทักพี่ชายผม ตาผมมองหา
"อยู่นี้  คิก คิก คิก "แฝดสามคนของผม
"คิดถึงพ่อดิวววว ใหญ่ๆ"ดูซิทั้งสามคนของผม ทำมือด้วย จะไม่ให้ผมและพ่อผม พี่ๆผม หลงคงเป็นไปไม่ได้
"พ่อแอ้ละพ่อดิว "น้องไอซ์ติดแอ้มากที่สุด และดูท่าจะเป็นหวัดอีกแล้ว
"พ่อแอ้ เขาหลับแล้วพ่อแอ้เขาเพลียนะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกับพ่อแอ้นะ ครับน้องไอซ์"ผมพูดมีพยักหน้าเบาๆ
"พี่ดรีม ไอซ์ไม่สบายอีกแล้วเหรอพี่"ผมถามะชายคนที่สอง
"เออวะดิว คงไปแพ้เกษรดอกไม้นะ พรุ่งนี้พี่จะพาไปฉีดยาแก้แพ้ เห็นครูบอกว่าวันนี้พาไปดูสวนที่นักเรียนรุ่นพี่เขาปลูก นะดิว และหลังจากกลับมา ไอซ์ก็จามตลอดจนคุณครูต้องหาผ้าปิดปากให้ แต่แค่น้ำมูกไม่มีไข้หรอก"พี่ดรีมผมเป็น หมอเด็ก
"พ่อ พ่อ พ่อ พ่อๆ"น้องมาโอ้แฝดคนที่สามตั้งท่าจะคุยกับแต่
"โอ้ยย เมื่อไหร่จะได้คุยละโอ้ พ่ออยู่นั้นแหละ "พี่ดรีม ผมละขำเลย
"ลุงอะโอ้ลืมเลย "ลูกชายแฝดคนเล็กโอ้หรือมาริโอ้ พอลุงทักเข้าหน่อยลืมซะงั้น
"โอเค ลูงจูนให้ใหม่"พี้ดรีมพูดและเอานิ่วโป้งนิ้วชี้จับขมับมาริโอ้ และขยี้เบา เขาเรียกจูนสัญญาณ
"ดีขึ้นไหมลูก"พี่ดรีมถามโอ้ มีพยักหน้ารับมุขพี่ขายผม ผมนี้ฮาได้อีก
"เมื่อไหร่พ่อดิว พ่อแอ้จะมา โอ้อยากกอดพ่อดิว โอ้อยากกอดพ่อแอ้ โอ้อยากให้พ่อดิว กับพ่อแอ้กอดโอ้" ผมเอา มือเกาหัวเลย
"สัญญาณลูกมรึงคนนี้แปรปรวนเอามาก กรูว่าเอาไปบูทเครื่องใหม่และลงตัวแสกนไวรัสรุ่นล่าสุดท่าจะดี พวกกรู ต้องแปลไทยเป็นไทยอีกทีถึงจะ เก็ต!!!!   "พี่ดรีมผมนี้ขำและยิ่ง ถ้าแอ้อยู่ตรงนี้ด้วยคงจะขำลูกชาย และมีความสุขที่ได้เห็นความน่ารักของลูกๆ
"เร็วๆนี้ลูก โอ้ พ่อแอ้ก็อยากกอดโอ้เหมือนกัน"ผมพูดมียิ้มตาหยีเชียว
"ไอ ละลูกคิดถึงพ่อไหม"ผมถามแฝดคนโตของผม
"ไอคิดถึงพ่อครับแต่ไอจะไม่ร้องให้เพราะไอเป็นพี่"ไอพูดผมยกนิ้วให้เลย เยี่ยมมาก มีแต่คนบอกไอนะใจเด็ดเหมือนผม รักน้องดูแลน้องได้ดีไม่ให้ใครมารังแก โดยเฉพาะ ไอซ์ออกจะห่วงมากจนแทบไม่ให้ใครเข้าใกล้เลย และนี้ แหละที่ผม กังวลถึวอนาคต ส่วนไอซ์ออกจะนุ่มนวลเหมือนแอ้ มาริโอ้นี้ออกจะอิโนเซนมาก มีมุขตลกตลอดแบบท ี่ไม่รู้ตัว เลยว่า เป็นคัวตลกของบ้าน
"แล้วนี้ลิงน้อย ทำป้าด้า หัวปั่นหรือเปล่า"ผมถาม และพี่ด้าแอบค้อน
"ไม่เลยพ่อดิว เขาเป็นเด็กดี จริงไหมป้าด้า"มาริโอ้พูดน่าจริงๆเรียกพี่ชายผมว่าป้าอีกแล้ว
"พรุ่งนี้ไม่ทำคุกกี้ ให้กินแล้วเรียกป้า"พี่ด้า ฮาๆ งอนหลาน
"มรึงทำพี่สาวมรึงงอนไอ้ดิวว"พี่ดรีม
"พี่ดรีม ด้าอะพี่ชายต่างหาก และดิวอย่าทำให้หลานเรียกพี่ว่าป้าจนติดปากได้ไหม วันก่อนไปเรียกป้ากลางห้างเลย พี่อายเขา"ผมหัวเราะร่วนเลยย ผมไม่ได้ยินเสียงน้ำในห้องแล้วหรือพายอาบน้ำเสร็จแล้วนะ
"งั้นแค่นี้ก่อนะพี่ แค่นี้นะลิงน้อย อย่าซนมาชื่อฟังลุงๆนะลูกและนอนได้แล้ว นอนหลับฝันดี พ่อรักลูกนะ "ผมพูด
"รักพ่อที่สุด"ทั่งสามคนและผมกดปิดวีดิโอคอล ผมพับโน๊ตบุ๊คเก็บและลุกจากเตียง ผมก็ต้องตกใจที่เห็นพาย ยืนอยู่ มีเสื้อคลุมอาบน้ำพายคงเห็นที่ผมคุยวีดิโอคอลกับลูกๆ ยังไม่มีใครรู้มันมีหลายเหตุผลมากที่ผมยังบอกไม้ได้
"เอออ ดิว พายขอโทษ"พายพูดและจะเดินหลบไป
"พาย คือ เออ "ผมทำท่าจะอธิบาย ผมรีบดึงแขนพายไว้
"พาย ดิวไม่ได้อยากปิดเรื่องนี้ แต่มันยากที่จะพูด"ผมพูดกับพาย
"นั้นลูกดิวกับแอ้ใช่ไหม "พายถามสายตาพายแปลกๆ เหมือนเสียใจ
"ใช่ พาย"ผมตอบ
"แอ้เขา ท้องได้"เป็นคำถามที่บีบหัวใจได้มากทีเดียว
"พายรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่มันถูกยกเลิกไปนานแล้ว การที่เขาวิจัยทำให้ผู้ชายท้องได้ แต่ทำไมแอ้"พายถามผม
"มันซับซ้อน แต่แอ้ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ส่วนดิว.."ผมพูด
"ดิวนั้นต้องการแบบนี้ เพราะ ดิวรักแอ้ใช่ไหม "พายถามผม
"อืมมม พาย ดิวรักแอ้ "พายก้มหน้าลง
"เป็นอะไรพาย"ผมถามพายมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเจน
"พายชอบดิว "ผมตกใจ ฮาร์ดแอทแทคอีกรอบ ผมมองพาย
"พาย ดิว เออ..."ผมพูดไม่ออกเลย นี้ ไม่น่าเชื่อว่าพายรักผม
"ไม่เป็นไรหรอก "พายพูดและมองผม
"พาย ถึงยังไงเราโตมาด้วยกัน ดิวไม่เคยทิ้งพาย แต่ดิวขอโทษที่ให้มากกว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ"ผมพูดกับพาย
"เออนะ แค่ไม่รักแบบแฟนไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างที่ดีดีที่เรามีต่อกันมันจะพังไปด้วย พายมีเหตุผลพอ แต่ดิวกับแอ้คง ต้องรับมือกับอีติ๊กแย่เลยมันเอาแต่ใจมากและมันติดแอ้มาก แต่มันก็ติดดิวนะ"พายพูด
"ฟู! "ผมถอนหายใจเลย ปัญหาเรื้อรัง
"ติ๊กมันยังไม่รู้ ถ้ามันรู้คงบ้านแตกแน่ และ ทุกคนด้วยซ้ำ ที่ไม่รู้บอยและ แจ็คด้วยใช่ไหมดิว"พายถามผม
"ดิวยังบอกใครตอนนี้ไม่ได แค่แอ้กับดิว พายก็ดูซิยังเปิดเผยไม่ได้เหมือนแอ้กลัวอะไรบางอย่างและ พ่อบอกมันจะ ส่งผลกระทบคนหลายคน พาย อย่าเพิ่งบอกใครได้ไหมเริ้องนีเ"ผมพูดกับพายเชิงข ร้อง
"ดิว พายไม่ทำร้ายคนที่พายรักหรอก และพายรู้เหมือนกันว่า มันจะสงผลกระทบเป็นวงกว้างแต่พายเชื่อมันจะดีขึ้น ดิวกับแอ้ต้องทำให้หลายคนยอมรับเรื่องนี้ได้ "พายพูด
"หมับ"ผมกอดพาย
"พายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดนะ ขอโทษอีกครั้ง"ผมพูดกับพายเอามือลูบหัวเบาๆ
"อย่ากอดนาน"นั้นผมปล่อยเลย
"เดี๋ยวเปลี่ยนใจ"มีแบบนี้ด้วย ผมเกาหัวเลย
"555 "พายกับผมหัวเราะออกมาพร้อมกัน
"เดี๋ยวดิวอาบน้ำและดิวจะลงไปนอนที่โซฟา นะพาย"ผมพูด
"ทำไมละดิวว"พายพูด
"พาย เออ ดิว เป็นผู้ชาย "พายทอง
"แล้วกรูไม่ใช่เหรอ"พาย ก็ใช่นะ
"ใช่ แต่มันน้อยกว่า "ผมพูดและเลิกคิ้วจะพูดถูกไหมวะ
"มรึงว่ากรูเป็นตุ๊ดเหรอ"ดูซินั้นไปกันใหญ่
"ไม่ใช่ คือ ดิว มีความรู้สึกนะ เออ แบบว่า เออ..มัน...แบบนั้นอะ"ผมพยายามตะอธิบายกลัวพูดผิดจะไปกันไหญ่
"พอแล้ว! เขารู้แล้ว เพราะมันเออมัน โด่เล็กน้อยนะดิวน้อยอะ"เวรแล้วหันข้างหลบ
"555"พายมีขำอีกนี้ไม่อายเลย เขาซิอาย
"ห้องน้ำไหม"พาย เป็นคำแนะรำที่ดีมาก
"ก็ดีนะ นอนเลยแล้วกันนะ คืนนี้ยกเตียงให้ ฝันดีนะ "ผมเดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำเอามือกุมน้องสุดที่รักเดินเข้าห้องน้ำไป  จะมาโด่เด่อะไรตอนนี้ มันผิดเวลาผิดคนด้วย
แอ้
ผมนอนกับติ๊กคืนนี้ ผมเข้าใจมันนะแต่ตั้งผมกับดิวมีแฝดสามก็ไม่ค้อยได้ไปไหนกับมัน และมัน ก็กำลังมีผลงานมากมาย เลยห่างๆกัน ผมยอมขัดใจดิวเพราะว่า
"แอ้ กรูถามจริงๆมรึงกับไอ้ดิว"ติ๊กเปิดประโยคนี้อักแล้ว
"ไม่มีอะไรนะติ๊ก"ผมพูดกำลังจะเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ
"หมับ"ติ๊กจับแขนผม ติ๊กมันบีบมือ บีบแน่นเข้าทุกทีจน ผมรู้สุกเจ็บ
"ทำไมมันต้องอยากนอนแต่กลับมรึง และเหมือนมรึงสองคน อะไรปิดบังกรู"ติ๊กพูดและมือยังบีบแขนผมอยู่
"ก็แค่นอน ...เตียงเดียวกัน แค่นั้น"ผมพูดผมพยายามแกะมือติ๊กมันออก
"แน่เหรอ มรึงแน่ใจเเหรอ กรูไม่เชื่อ กรูเคยเปิดประตูเข้าไปมรึงสองคน กอดกันขนาดนั้น ไหนมรึงสัญญาแล้วไงว่า มรึงกับมันจะไม่!! แอ้ มรึงหรอกกรู ใช้ไหมแอ้ ใช่ไหมแอ้ ..เพลี๊ยะ"ติ๊ก มันพูดเขย่าตัวผม ผมพยามดันตัวมันออก และมือมันตบเข้าที่หน้าของผม
"แอ้ แอ้ กรูขอโทษ "มันส่งผลให้ปากผมแตก ผมยกมือห้ามและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง ผมเปิดน้ำในห้องน้ำ  น้ำที่ไหลจากฝักบัว ผมสุดลงนั่ง
"ดิว กรูไม่ควรรักมรึงงง "ผมร้องไห้ออกมาปนกับสายน้ำ

[PFlove]

ติ๊ก ผมเหมือนคนใจร้ายใช่ไหมที่พยายามดึงแอ้ออกมาจากไอ้ดิว ผมไม่ได้ต้องการแอ้ ผมรักไอ้ดิว แต่ผมก็รู้ว่ามัน ไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย ใช่แต่ก่อนเราสามคนไปไหนมาไหนกันสามคนตลอดแต่ผมมีงานถ่ายแบบ เล่นหนัง ฯลฯ และดิวกับแอ้มันชอบไปช่วยลุงภาณุเดชตอนที่ลุงภาณุเดชออก หน่วยกันบ่อยๆด้ว และผมรู้ว่าดิวมันคือคนที่ถูกเลือก ให้คู่กับบอย แต่ผมดูก็รู้ว่าดิวไม่ได้อะไรกับบอยเลย ผมดูก็รู้ว่า ไอ้ดิวมันรักแอ้มาก ผมทำใจไม่ได้ ผมเลยขอแอ้ ว่ามันกับดิวอย่าคบกันได้ไหม แต่ผมยังไม่เคยบอกไอ้ดิว นะว่าผมรักมัน มันเข้าใจว่าผมรักแอ้และพยามยามแย้งแอ้ไปจากมัน "แอ้ กรูขอโทษ"ผมพลั้งมือตบหน้าไอ้แอ้ไป นี้มีนเข้าห้องน้ำไปแล้ว บ่อยครั้งที่ผมเปิดประตู เข้าไปเจอแอ้กับดิว มันกอดกันผมเจ็บปวดในหัวใจ ทำไมคนบนเตียงนั้นไม่ใช่ผม ผมทรุดลงที่ข้างเตียง ผมรู้ว่าแอ้มันรักมันห่วงผมมาก แต่มันก็บอกผมเสมอมันกับไอ้ดิวไม่มีอะไรพิเศษแต่การกระทำมันไม่ใช่
"แอ๊ด"ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา
"แอ้ กรูขอโทษ"ผมตรงไปหาแอ้มัน
"อืมม "แอ้พยักหน้า ผมจับปากมันดู
"โอ้ย"ผมแตะตกที่ผมจบหน้ามัน มันร้อง
"ใส่ยาให้นะ มานั่งซิ"ผมดึงมือมันมานั่งที่เตียงหยิบหลอดยาออกมาและแตะที่ปลายนิ่วผม และค่อยๆป้ายที่ปากแอ้เบาๆมือ
"ติ๊ก กรู ดืวไม่เคยคิดจะทิ้งมรึงนะ และมรึงก็รู้ กรูกับมันไม่มีทาง "แอ้พูด
"หมับ"ผมกอดแอ้ ผมลุกขึ้นมานั้งผมกอดแอ้ ตาผมมองมัน ผมไม่รู้ทำไม ผมก้มหน้าลงผมกำลังพยายามจะจูปแอ้
"อย่าติ๊ก มรึงไปอาบน้ำเถอะ"
"แอ้มรึงทำไมไม่ให้กรูจูบละ "ผมถามพร้อมกับลุกขึ้น
"มรึงจะบ้าเหรอ "แอ้
"หรือมรึงไม่ใช่รุก มรึงเป็นรับหรือไง"ผมถามมัน สีหน้ามันเปบีายรไป
"ไม่ใช่อะไรทั่งนั้นแหละ จะนอนแล้วนะ ง่วง รีบอาบน้ำและมานอนละติ๊ก เดียวหน้ามรึงไม่ใสหรอก"แอ้พูดเออจริงมองนาฬิกาจะสี่ทุ่มแล้ว วิ่งแจ่นเข้าห้องน้ำกว่าจะเข็ดหน้าสครับหน้สล้างหน้า ลงโลชันและครีมบำรุงอีก
ดิว
ผมลงมานอนชั้นล่าง นอนที่โซฟา ต่อให้ไม่รัก มันก็มีความรู้สึกนะ ผมยอมลงมานอนข้างล่างดีกว่า ทำไมนะแอ้ ทำไมไม่ขัดใจติ๊กมันบ้างนะ ผมอยากประกาศบอกความจริงเรื่องผมกับแอ้ ว่าตอนนี้ผมกับแอ้เป็นมากกว่าเพื่อน และมากกว่าแฟน จะเรียกสามีภรนยาก็ได้เรามีลูกด้วยกันแล้ว แอ้เป็นเด็กพิเศษ ที่สามารถตั่งครรถ์ได้ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นอกจากพ่อผมและพี่ๆผมและผม เหตุการนี้มันเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว ตอนนี้แฝดผมสี่ขวบแล้ว
  วันนั่นพ่อผมพาพวกผมไปพักที่บ้านพักคุณหมอ และเกิดการปะทะกันทำให้มีตนเจ็บมากมาย พ่อเลยต้องเข้าไปช่วย ซึ่งพ่อปล่อยผมกับแอ้ไว้ตามลำพัง พี่ดิมและพี่ดรีมก็เพิ่งจะเป็นหมอเอ็กเทรนพ่อเลยพาไป เข้าไปช่วยพ่อ และวันนั้น ผมก็ดผูหนังเล่นเกมส์กันสองคน ผมเล่นเกมส์มวยปล้ำกัน
"เบื่อแล้วดิว "แอ้พูดผมแอบเอาหนังโป้พี่ดิมมาใส่เครื่องเคยแอบดูแต่ระหว่างดูกผ็จินตนาการเป็นแอ้ตลอดเลย จริงๆก็ ไม่ได้แอบดูหรอก ดูกับพี่ดิมนั้นแหละ
"งั่นดูหนังกันไหม"ผมถามแอ้
"เรื่องไรอะ "แอ้ถามผม
"สเปเชียว"ผมพูดและยื่นหน้าไปหาแอ้
"ไม่อะ"แอ้ทำท่าจะลุก ผมดึงมือแอ้ให้ลงนั่งและเดินไปเปิดดีวีดี และภาพที่ขึ้นบนหน้าจอคนสองคนกำลีงมีเซ็กซ์กัน แอ้มองทีวีและมองผม
"งั่นมรึงดูคนเดียวแล้วกัน"แอ้พูดทำท่าจะลุก
"ดูด้วยกัน หรือว่าไม่กล้าดู แสดงว่ากลัวจะจินตนาการเป็นดิวใช่ไหมแอ้ "ผมพูดกับแอ้
"ไม่มีทาง ดิว"แอ้พูด
"นั่งดูด่วยกันซิ"ผมพูดแอ้ก็นั่งลง ระหว่างที่ดู ผมค่ยๆขยับไปนั่งข้างๆ แอ้  น้องมันกหันมามองผม ตอนนี้ผมได้กลิ่นตัวแอ้ กลิ่นตัวแอ้ แอ้เป็นคนที่ตัวหอมแม้ไม่ใส่น้ำหอม หอมเหมือนฟีโนโมนมือผมเริ่มโอบเอวแอ้
"ทำอะไรดิว"แอ้
"เหมือนในหนัง แอ้ ดิวรักแอ้นะ "ผมพูด
"อย่านะดิว"แอ้แต่ผมไม่ฟังแล้วนาทีนี้ ดันร่างแอ้ลงนอนผมขึ้นค่อมทันทีเหมือนในหนังเปรียบเลย แต่ในหนังมัน ผู้ชายกับผู้หญิง ผมจับแขนแอ้ ไว้เหนือหัวแอ้และไซ้ลงที่ซอกคอแอ้ดินนะพูดอะไรฟังไม่รู้
"เป็นของดิวนะดิวรักแอ้"ผมทำไปโดนสัญชาติญาณหรือเปล่ามันดำเนินไปของมันเองแอ่ไม่ได้ต่อต้านผมแล้วคงเคลิบ เคลิ้ม กับการเร้าโรมของผม ผมปลดกางเกงแอ้ออกและของผมเอง
"ดิว"แอ้
"โอ้ยยยย "แอ้ร้องแต่ผมยังคงดำเนินการต่อไม่รู้นานแค่ไหน
"แอ้ "ผมเสร็จแล้ว ผทมองแอ้ที่ผมค่อมอยู่ แอ้ร้องไห้ ผมสนุกจนไม่ได้มองคนผมทาบทับ
"ออกจากตัวกรู ฮึกๆ ฮึก"แอ้ร้องไห้แอ้พยายามดันผมออก
"แอ้ "ผมเรียกแอ้พยายามดันผมออก แต่ผมพยายามจะกอดรั้งแอ้
"แอ้ดิวรักแอ้"ผมพูด
"รักเหรอ เขาทำแบบนี้กันเหรอ มรึงแค่ อยาก มี เซ็กซ์ดิว "แอ้พูดและร้องไห้
"พ่อ เหนื่อยมากเลยอะ ทำไมบ้านเงียบไปเล่นจั้มจี้กันที่ไหนเนี๊ย ดิว แอ้"พี่ดิวเรียกผม แอ้ถอยหนีออกจากตัวผม และประตูก็เปิดออก พ่อ พี่ดิม พี่ดรีม ตกใจกันหมดกับภาพที่เห็น
"ดิวทำอะไรแอ้ "พ่อตรงเข้ามาหาแอ้ แอ้มันกอดพ่อผมมันร้องไห้
"พ่อ ดิวขอโทษ แต่ดิวรักแอ้ พ่อดิวรักแอ้"ผมพูดกับพ่อ
"ดิวพ่อรู้แต่ไม่ควรทำแบบนี้แอ้เขาจะ..."พ่อพูดแต่ไม่หมด
"จะอะไรพ่อ"ผมลุกจะถามพ่อแต่พยักหน้าเรียกพี่ดิม มาดึงผม พ่อภาอุ้มแอ้ออกไปจากห้อง มันยังค้างคาอยู่เลย แอ้จะอะไรอะ
"ใส่เสื้อผ้าซะดิว นี้มรึงไวไฟไปนะเนี๊ยยะ อิบ อิบ กันแล้ว"พี่ดรีมพูดผมสวมเสื้อผ้า ตาคอยมองพ่ออุ้มแอ้ไปไหน
แอ้
 ผมร้องไห้ออกมามากมาย ผมก็รักมันนะ แต่มันไม่ควรทำแบบนี้กับผม ตอนนี้พ่อภาพาผมมาที่ห้องอีกห้องพ่อให้ผม อาบน้ำแต่งตัว พ่อตรวจดูส่วนที่ดิวมันสอดใส่ ก็คงเจ็บนั้นแหละตัวแค่นี้น้องใหญ่ชิบเลยสาด!ผมด่าในใจ
"แอ้ ทานยาลูก"ผมรับยาจากพ่อภามาทาน
"ดิวรักแอ้พ่อรู้ แอ้ละรักดิวไหม"ผมก้มหน้าลง
"แต่แอ้ไม่เหมือนเด็กผู้ชายทั่วไปนะแอ้ คือแบบว่า เป็นผู้ชายที่พิเศษ พ่อไม่รู้มันจะ เกิดขึ้นไหม เพราะ พ่อไม่แน่ใจว่าแอ้จะ ?"ผมงงกับที่พ่อภาพูดมากเลย
"ถ้ามีอะไรผิดปกติกับตัวเราบอกพ่อทันทีนะแอ้ "พ่อภาพูดผมยังไม่เข้าใจอะไรได้แต่พยักหน้ารับ
"นอนพักซะแอ้ "พ่อดึงผ้ามาห่มให้ผม ผมเริ่มเพลียตาเริ่มปิดลง คงเริ่มมีไข้เพราะไอ้ดิววว คนเดียวเลย
[ดิว ]
  ผมนั่งๆลุกๆ เดินไปเดินมากระวนกระวายใจ พ่อจะคุยอะไรกับแอ้ แอ้มันจะบอกพ่อว่าอะไร เพราะแอ้มันปากแข็ง ทำไมนะ รักผมมันผิดตรงไหน
"ไอ้น้องดิวครับ จะลุกๆนั้งๆทำไมเนี๊ยะครับ "พี่ดรีมพูดทั้งที่หลับตา พี่ดรีมนอนอยู่บนเตียง กับพี่ดิม
"พี่เวียนหัวครับ"พี่ดรีม
"เออ ไอ้ดิวมรึงทำไอ้พี่ชายมรึงนอนไม่หลับ ว่าแต่มรึงหลับอยู่มรึงเวียนหัวได้ไง !"พี่ดิมที่นอนอยู่บนเตียง พี่ดรีมนะนอนหนุนแขนพี่ดิมอยู่คือหมอนในห้องมีใบเดียว อย่าได้คิดว่าพี่ดิมกัยพี่ดรีมจะ เพราะพี่ดิมกับพี่ดรีมน่ะ สนิทกันมากเฉย พี่น้องหัวปีท้ายปี
"จริงก็ไม่ได้หลับหรอก"พี่ดรีม
"เหรอ งั่นรีบลุกขึ้น หนักแขน"พี่ดิมพูดและประตูห้องถูกเปิดพ่อภา
"พ่อ พ่อผมรักแอ้นะ แอ้มันไม่มีทางพูดหรอกพ่อผมรู้ว่าแอ้ นะ."ผทพูดแต่พ่อยกมือห้ามผม
"พ่อรู้แต่ พ่อห้ามเราทำกับแอ้แบบนี้อีกเพราะแอ้เขามีความ้สียงในการตั้งครรถ์สูง แอ้เขามีบ้างสิ่งไม่เหมือนเด็ก ผู้ชายปกติ"ผมมองพ่อผมพูดถ้าเช่นนั้นที่ผมเห็นในแฟ้มเอกสาร มันเป็นจริงซิ
"พ่อ ผมเคยเห็นแผ่นงานของพ่อ ผมอ่านดู ทำมแอ้เขาถึงสามารถที่ตะท้องได้ "ผมถามพ่อ
"แอ้เขามีปัญหาและเกือบเสียชีวิตตอนรั้นแอ้เพิ่งสองขวบเอง พ่อเลยต้องหาทางช่วยเหลือแอ้ แต่มันเป็นวิธี ทำให้แอ้ผิดธรรมชาติไป ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีแต่ถ้ามี ดิวจะรับผิดชอบมันได้ไหม"พ่อพูดกับผม
"ดิวเชื่อว่าได้เพราะผมเพราะผมรักแอ้ "ผมพูดกับพ่อ
"ดีมาก แอ้หลับแล้วเข้าไปซิ"พ่อพูด
"ระวังโดนเตะออกมาละ"พี่ดิมอะ ผมเดินไปที่ห้องที่แอ้นอนอยู่ ผมเปิดประตูเข้าไปแบบ้บาที่สุด แอ้นอนขดอยู่บนที่นอน ผมค่อยๆขึ้นไปบนเตียง
"แอ้"ผมเรียกแอ้ ตัวแอ้อุ้นๆ มีไข้แน่เลย ผมทำท่าอยากกอดแต่กลัวแอ้มันจะ
"จะกอดก็กอดตั้งท่าอยู่ได้"แอพูดตานังหลับอยู่ ผมเปิดป้าห่มและแทรกตัวเข้ไปผมกอดแอ้ไว้ในอ้อมกอดผม
"แอ้ดิวรักแอ้นะ รักมาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดิวพร้อมจะรับมันแค่แอ้เชื่อในตัวดิวนะ "ผมพูดกับแอ้
   เวลาผ่านไปเดือนกว่าอาภีมมารับแอ้กลับไป ผมก็กลับไปด้วย ไปใช้ชีวิตปกติ แต่แอ้ไม่คอ่ยปกติ แอ้ป่วยวันเว้นวันเลย กินอะไรก็อ๊วกออกมาหมด พ่อบอกว่าโรคกระเพราะ และอาภีมค้องออกไปหน่วยรบพิเศษ พาพี่อ้น พี่อั้มไปด้วย พี่โอมไปฝึกอยู่ พี่คนอื่นๆก็เรียน ผมกับแอ้ปิดเทอมใหญ่
"พี่ภา แอ้ยังไม่หายเลยนะภีมว่า..."อาภีมพูดกับพ้อแอ้นอนอยูที่โซฟา ผมนั่งอยู่ข้างๆ
"ภีมพี่จะพาไปตรวจเองนะ ที่โรงพยายาล ภีมไปเถอะพี่ดูแลเอง ดิวก็อยู่"พ่อพูดและอาภีม พยักหน้าและเตรียมตัว ออกเดินทางหลังจากนั้น
"แอ้ ไปโรงพยาบาลลูก"พ่อพาแอ้ไปโรงพยาบาลพ่อผม และตรวจแบบละเอียดละเอียดมาก ตรวจเลือด ตรวจปัสสาวะ และอัลตราซาวน์ชองท้อง หลังจากนั่นแอ้นอนพักที้ห้องพักแพทย์ ผมนั่งนอนรอฟังผลกัน
"แอ้ ดิว "พ่อเข้ามาในห้องที่ผมสองคนอยู่
"พ่อแอ้เป็นอะไรพ่อ"ผมถามพ่อ
"แอ้ท้อง "พ่อพูดผมยิ้มเพราะผมรู้ว่าแอ้มีโอกาสท้องได้แต่แอ้ซิน้ำตาไหลออกมาเลย
"พ่อแอ้เป็นผู้ชายย แอ้ท้องไม้ได้ ฮือออ"แอ้ พ่อมองผม
"แอ้ นั้นลูกเรา"ผมพูดกับแอ้
"แล้วพ่อกรูละดิว และกรูต้องท้องกรูจะทำยังไง "แอ้พูดผมำท้ไเคิดถึงตรงนี้ ะวกไอ้ติ๊ก อจ็ค และพายอีก และเพื้อนที่โรงเรียนด้วย
"พ่อรู้ ไม่ต้องห่วงมันแค่เดือนเศษ พ่อทำได้แต่ถ้ามากกว่านี้ไม่ได้ พ่อเห็นเราป่วยแล้วพ่อก็คิดว่าใช ่พ่อเตรียม แล้วไม่ต้องร้องนะ "พ่อภาพูด
"ดิวละ"พ่อถามผม
"ผมยืนยันคำเดิมผมยอมรับสิ่งที่ผมทำ เพราะใจผม"ผมพูดกับพ่อ
"แอ้ต้องท้องโต"แอ้ถามพ่อผม
"ไม่ต้องท้องโต พ่อหางวิธีไว้ให้แล้ว พรุ่งนี้เราจะทำกัน และแถมไม่ธรรมดา มีตั้งสามคนเลยนะแอ้ ในท้องนี้"พ่อผมพูด แอ้มองหน้าผม มองหน้าพ่อผมและ
"แอ้ แอ้ "มันนิ่งไปเลย
"พ่อแอ้เป็นอะไรไปพ่อ"
"เป็นลม ไปเอายาดมมา"พ่อผมพูด พอพ่อบอกสามคนในท้องมันเป็นลมไปเลย
  หลังจากวันนั้น แอ้ก็กลับมาเล่นได้ปกติ พ่อบอกอาภีมว่าแต่เจาะเอาบางอย่างไปตรวจ แต่ความจริงพ่อย้าย ลูกๆผมไปไว้กับผู้หญิงรับจ้างตั้งครรถ์ ตอนนี้ผ่านไปเก้าเดือนแล้ว ตลอดเวลาผมกลับไปเรียนใช้ชีวิตปกติ แต่ผมดูแลแอ้มากขึ้น
 "แอ้อยู่กับลุงภานะ พ่อต้องไปต่างจังหวัดอีกแล้ว"อาภีมพาแอ้มาบ้านผมแต่เช้าเหมือนทุกครั้งที่อาภีมจะออกต่างจังหวัด
"พ่อไม่พาแอ้ไปด้วยละ"แอ้พูด
"อยู่กับพ่อดีกว่าแอ้ ภีมไปเถอะพี่ดูแลเอง ดูแลตัวเองด้วยละ "พ่อผมพูด พ่อกอดแอ้ไว้ก่อนที่อาภีมจะเดินออกไป ผมกพบังทานอาหารเช้ากันพร้อ พี่ๆ
"แอ้ข้าวต้มไหมพี่ด้าตักให้"พี่ด้า แอ้พยักหน้า พ่อกลับมานั่งลง ที้โต๊ะอาการ
"ดิวแอ้ น้องคลอดแล้ว เมื่อวานนี้  น้องปกติดี วันนี้พ่อจะพาไปดู "พ่อพูดแอ้ทำช้อนตกพื้น แอ้มือสั่น
"แอ้ "ผมเรียกแอ้ พี่ๆมองแอ้กันหมดเลย
"ไปดูก่อน เอายังไงว่ากันอีกทีนะแอ้ ไม่ต้องกลัว "พ่อพูดแอ้ะยักหน้าผมทานอาหารเข้ากันต่อ สะพักผมก็ตรงไป โรงพยาบาล กับพ่อผม แอ้บีบมือผมตลอดทางเลย พอผมถึง โรงพยาบาลพ่อพาผมสองคนขึ้นไปที่ห้องพักเด็กแรกเกิด พ่อพาผมมาที่ตู้กระจก มีเด็ดนอนเรียงกันมากมาย พ่อผมมากอยู่ที่เด็ดที่นอนอยู่พ่อขี้ให้ดู ตู้แก้วที่ค้อนข้างใหญ ่มีเด็ก สามคนนอนเรียงกัน ผมมองะอ พ่อะยักกน้า ผมรู้เลนว่าใช่ ลูกๆผม
"นี้สามคนนี้แอ้ ดิว "มันเป็นสายสัมผันพิเศษผมรู้ทันทีลูกๆผม ผมหันไปมองแอ้ที่ยืนมองน้ำต่แอ้ไหล
"แอ้ร้องไห้ทำไม"ผมถามแอ้
"ไม่รู้ซิดิว น้ำตามันไหลออกมาเองอะะ"แอ้พูด ลูกผมนอนเรียงกันสามคนเลยคนที่สามดูจะหิว หันมาดูดแก้มคนที่สอง ใหญ่เลยพอปากหลุดก็ร้องพอดูดได้ก็เงียบ
"ดิวดูซิคงหิวนะ"แอ้พูดดู แอ้ยิ้มมีความุข
"ลูกเรานะ ดิวจะเลี้ยงเขา แอ้ด้วยนะ "ผมพูด
"ในฐานะอะไรละ"แอ้ถามผม
"พ่อไง "ผมพูด
"ถ้าเขาถามละเขาเกิดมายังไงดิว"แอ้ถามผม
"บอกความจริง ดิวเชื่อว่าลูกจะรักแอ้มาก"ผมพูดแอ้ทำหน้ากังวลม่ก
"ใช่แอ้ ดิวเชื่อลูกจะเข้าใจ"ผมพูดผมกอดแอ้ แอ้ดูมองเด็กน้อยสามคน
"แอ้ ดิว ได้เวลา ป้อนนมแล้วไปเข้าไปจะได้รู้ว่าป้อนนมยังไง"พ่อพูดผมและแเข้ามาในห้องเด็ก พี่ไเขาเข็นลูกๆผมออกมาแล้ว คนที่สามนี้ร้องให้น่าดู
"คนนี้หิวเก่งค่ะ แต่ถ้าอิ่มนะ น่ารักมาก "พี่คนที่ดูแลพูด แอ้มองคนที่เขาเอาขึ้นมาป้อนนมก่อน และพี่เขาส่งให้แอ้ลองอุ้ม
แอ้อุ้มได้และแอ้ลองป้อนนมเอง
"ยกขวดนมตั้งนะค่ะ ไม่งั้นน้องจะท้องอืด เพราะมีลมเข้าไปในท้อง"พี่เขาบอก
"คุณดิวจะอุ้มคนไหนดี คนนี้ดีกว่า อุ้มเบาๆนะค่ะ อย่าทำเขาตกใจ เขาไม่ค่อยชอบเสียงดุหรือดัง นี้ค้ะ"ผมอุ้มคนที่สอง ตัวเขาเย็น ผมมองยังกับลูกสาวมากกว่านะเนั๊ยะ
"ป้อนนมดูนะค่ะ"พี่พยายาลเขาส่งขวดนมให้ผม และอีกคนพี่ะยาบาลป้อนเอง แอ้นะดูดหมดขวดแล้ว
"อุ้มพาดบ่ายนะค่ะ อย่างนั้นและค่ะเพื่อไล่ลมออก จากท้องค่ะ คุณแอ้นี้เก่งจัง ถ้าคุณแอ้เป็นแม่นี้พี่เชื่อนะค่ะ"พี่พยาบาลพูด ผมสองคนคบุกคลีกับน้องหรือลูกแฝดผมสองวันติดเลย ไม่ไปไหนเลย
"พ่อจะให้พี่ๆเขาช่วยที่นี้ก่อนจนกว่าจะนั่งได้จะพาไปศูนย์เด็กเล็กที่ ค่ายทหาร ภีมจะได้ไม่รู้เรื่องนี้ "พ่อพูด แอ้ก้มหน้าลงเศร้าอีกแล้ว
"วันหนึ่งแอ้ต้องบอกภีมแต่พ่อรู้ไม่ใช่ตอนนี้ "พ้แพูด
"เอาละมีขื่อน้องกันหรือยัง "พ่อถามผมสองคน
"คนโต ชื่อ ไอ "ผมพูด แอ้โอเค
"คนที่สอง ตัวเขาเย็น ชื่อไอซ์" ผมพูด
"คนที่สาม ผมไม่รู้"ผมพูด และหันไปมองแอ้
"คนที่สามขื่อมาโอ้ "แอ้พูด
"มาริโอ้ โอเคพ่อ และนี้คือที่มาของแฝดสามของผม แต่พอแฝดสามคนผมได้สองขวบ เอาอีกแล้วงานผมเข้า ผมทำแอ ้ท้องอีกแล้ว คนนี้เรียกว่าพิเศษจริงผมขอพ่อ ผมรู้พ่อทำได้ คนนั้น้องมีนตอนนี้ได้สองขวบแล้ว และตอนที่น้องมีนคลอด พ่อผมก็ไปทำคลอดให้บอยด้วย ผมเลยรู้ว่าบอยหายไปไหนแต่พูดหรือบอกแจ็คไม้ได้พ่อสั่งห้าม และต่อมาปีหนึ่งจัดอีกคน ตามมา ชื่อน้องมิ้น อันนี้ซนมาก กำลังหัดเดินแค่คลานก็ไปทางไหนนี้กระจายไปหมดข้าวของ ไม่อยากคิดตอนเดินได้

[PFlove]

[ดิว]
 ผมหลับไปนานแต่จำได้ตอนลงมาไม่มีผ้าห่มนะ ใครนะเอาลงมาให้ผม ผมหันไปมองนาฬิกา เวรแล้ว ตีห้าแอ้ตื่นไปวิ่งแล้ว ผมรีบลุก รีบคว้าชุดเปลี่ยนทันที และรีบวิ่งตามออกไป แอ้วิ่งอยู่ข้างหน้าผมไม่ไกลผมรีบวิ่งไปจนเกือบทัน และวิ่งช้าลง คอยๆวิ่งตาม มองก้นงามๆนั้น
"เอี่ยด!"ผมเบรคสุดตัวเลยเพราะแอ้หยุดกระทันหัน และเหมือนมีบางอย่างมันโค้งมนเหมือนปลายเท้าที่ส่งตรง มาวาดรูป หนวดให้ผม เท้าแอ้นั้นเอง
"วาดหนวดให้ซะงั้น"ผมพูด
"มรึงมองก้นกรู มรึงนี้มันทะลึ้งตลอดเวลาเลยนะ "แอ้พูด
"อยู่ข้างหน้าก็เลยมอง ไม่ได้มองก้นอย่างเดียวมอง มาหมด อืมม"ผมพูด
"อะอะ ไม่เอานะ จะชวนเล่นกังฟูแต่ช้าเลยนะ เมื้อคืนไม่มีใครเล่นด้วยละซิ"ผมพูด
"แอ้ เอาผ้ามาห่มให้ดิวเหรอ "แอ้ออกวิ่ง ผมวิ่งตาม ชกอากาศ ไปด้วย ผมฝึกชกมวยกับ นายทหารท่านหนึ่ง เขาเแงเรื่งแม้ไม้มวยไทย มวยไชยา
"แล้วทำไมไม่นอนบนห้องละ"แอ้ถามผม
" แอ้พายรู้เรื่องลูกเราแล้วนะ เพราะดิว สไกส์คุยดับลูกๆเมื่อคืน และพายออกมาเห็น"ผมบอกแอ้ แอ้หยุด
"ดิวถ้า"แอ้คงหมายถึงบอกติ๊ก
"พายรู้ว่าไม่ควรบอกใคร มันจะกระทบกับบอยด้วย และยิ่ง ติ๊กนะ พายไม่บอกแน่นอนเพราะพายรู้ว่าติ๊กเป็นยังไง ไม่ซิทุกคนรู้"ผมพูด
"ติ๊กมันน่าสงสารดิว อย่างี่เงา"แอ้พูด
"แอ้ แล้วดิวละ มันต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม แอ้ "ผมพูด แอ้มิงปมและแอ้เดินกลับแล้ว
"พายบอกดิวว่า พายชอบดิว"ผมพูดแอ้หยุด
"พายก็ดีนะ และคงไม่ต้องเจอปัญหาอะไรเหมือนกรูดิว"แอ้
"หมับ "ผมกอดแอ้
"แอ้ ดิวรักแอ้นะ และดิวเลือกแล้ว "ผมพูด
"ถ้าปัญหามันใหญ่กว่าที่มรึงคิดละถ้ามรึงยังจะเลือกกรู ไหม"แอ้พูดและสะบัดมือปมจากแขน
"ดิวจะสู้ให้ถึงที่สุด แอ้"แอ้นนะหันหลังให้ผม
"ขึ้นบ้านอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนเถอะดิว "แอ้พูดผมเดินขึ้นด้านชั้นบนทันที ผมก็เดินตามแอ้ขึ้นบ้าน ทำไมแอ้คิดว่าปัญหามันจะใหญ่เกินกว่าที่ผมจะรับมันได้ ทำไมไม่เชื่อในตัวผม  ผมมาถึงหน้าห้องตัวเองผมได้ยินเสียงบอยและแจ็ค ก็คงจะคงตื่นแล้ว หลุยส์แล้ว จะว่าไปก็สงสารมันนะไอ้หลุยส์ ที่มันยอมถอยจากบอยและแอ้เดินเข้าห้องติ๊ก ผทก็เข้าห้องตัวเองแต่ หรือพาไปห้องติ๊ก มันเงียบมากเตียงถูกเก็บเรียบร้อย
"แอ๊ด"ประตูถูกเปิดโดยแอ้
"เออมาเอาชุดนะ พายไปไหนอะ"แอ้ถามผม
"ไม่รู้ซิ"ผมพูด แอ้เดินมาเลือกชุดที่จะใส่ ผมหันซ้ายแลขวาไม่มีพายแน่นอน เลยเข้าไปทางด้านหลังแอ้และ
"หมับ ... "ผมจับแอ้พลิกมาและจูปแอ้ โดยที่แอ้ไม่ทันตั้งตัว
"ดิว...อุ๊บ ...ดิว...อุ๊บ"แอ้พยายามดันผมออก ผมจับมือแอ้ขึงไว้กับกำแพงทั้งจูปทั้งไซ้
"อย่าไอ้ดิวว"ผมพยายามดันแอ้ลงไปที่เตียง มีดิ้นหนีอีก
"อย่าไอ้ดิว... "ผมจับแอ้ขึงไว้ และขึ้นไปค่อมแอ้ไว้
"เอออ.. "ผมหันไปมอง พายออกมาจากห้องน้ำพอดี สวมเสื้อคลุม มองผมสองคน และเพราะแอ้ดิ้นหนีผมตลอดเลยพาผมสองคนมาที่ขอบเตียงแล้ว มันทำให้แอ้จะหล่ยจากเตียง ผมเลยต้องพลิกตัวไม่เช่นนั่น แอ้คงกระแทกพื้นแน่
"ตุ๊บ"แอ้ค่อมผมอยู่ " ในท่านั่งโอ้ว มันเพอร์เฟคมาก ถ้าไม่มีพายอยู่
"พายมันไม่ใช่นะ พาย"แอ้ะยามจะอธิบาย
"มันชัดมากขนาดนี้เลยนะมรึง เออ แต่ทำเวลาหน่อยแล้วกันนี้มันหกโมงครึ้งแล้ว กรูไปแต่งตัวที่ห้องไอ้ติ๊กนะ "และพายหยิบชุดที่เตรียมมา 
"ดิว"แอ้
"อาบน้ำกัน ยิ่งช้ายิ่งสายนะ และเขาคงเดากันได้ว่าทำอะไรอยู่ แต่จริงๆแล้ว ทำ"ผมพูด แอ้ค่อยๆลุกผมเดินตามเข้าห้องน้ำไปติดๆ ไม่ต้องบอกนะว่า ตามไปทำอะไร 555หลังจากอาบน้ำด้วนกันแล้วผมก็ออกมาแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปเรียน
"แอ้ ไอซ์งอแงหาแอ้นะเมื่อคืนอะ”ผมพูด
"อย่าบอกนะว่าไอซ์ไม่สบาย ดิว"แอ่หันมาถามผม
"ใช่ แอ้ ครูพาน้องไอซ์ไปดูสวนดอกไม้เที่รุ่นพี่ปลูก คงแพ้เกษรดอกไม้ สันนี้พี่ดรีมพาไปฉีดยาแก้แพ้"ผมพูด
"นี้แอ้บอกครูหลายครั้งแล้วนะ ไม่ให้ พาไอซ์ไปอยู่ใกล้ที่มีเกษรดอกไม้"แอ้พูด
"คุณแม่มันเป็นกิจกรรมนี้ทำเป็นคุณแม่ห่วงลูกไปได้ และถ้าฉีดครบครอสไอซ์จะหายจากภูมิแพ้แอ้"ผมพูดกับแอ้ ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว และพากันเดินออกมาพอผมสองคนเปิดประตู
"ติ๊ก"แอ้ ติ๊กยืนรอหน้าประตู
"มรึงบอกไปเอาชุด แค่นั้น"ติ๊กพูดและเดินออก
"ติ๊ก"แอ้ดึงแขาติ๊ก ติ๊กมันสะบัด
"ติ๊ก ก็แค่แอ้มาอาบน้ำแต่งตัว และนี้ห้องกรูกับแอ้"ผมพูดผมเริ่มจะไม่ไหวกับมันแล้วนะ
"แต่มันนอนกับกรูเมื่อคืน และมันบอกรูว่าจะไปเอาแค่ชุด กรูรอมัน"ติ๊ก
"ติ๊ก แอ้ขอโทษ"แอ้พูด
"ทำไมต้องขอโทษ ไม่ได้ทำอะไรผิด"ผมพูด
"ใช่ มรึงไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ต้องขอโทษ "ติ๊กพูดและสะบัดแขนแอ้ ติ๊กเดินลงไปด้านล่างทันที
"หมับ"ผมดึงแขนแอ้ไว้
"พอได้แล้วแอ้ ตามใจมันทำไม มันนิมัยเสียแล้ว"ผมพูด
"กรูผิด"แอ้
"แค่ไม่กลับไปที่ห้องนะผิด แอ้"ผมถามแอ้
"กรูผิดแล้วกัน "แอ้พูดและรีบตามติ๊กลงไปผมอยากจะบ้า
"เว้ย "ผมตะเบงเสียงออกมา
แอ้
ผมรีบเดินตามติ๊กลงมา ผมทั้งวิ่ง ทั้งเดินตาม ติ๊กกำลังโกรธที่ผม บอกแค่ไปเอาชุดแต่ไอ้ดิวซิ จริงๆก็ผมใจอ่อนด้วย อาบน้ำกับมัน และคงไม่ต้องบอกว่าอะไรด้วย
"ติ๊ก "ผมดึงแขนไว้
"จัดมาแล้วซิ ทำไมร่านมากเหรอ"ติ๊กพูดกับผม มันพูดแงมากวันนี้
"ติ๊ก"ผมอึ้งมากที่ติ๊กพูด
"ตอนกลางดึกก็ลุกเอาผ้าห่มไปให้กัน ตอนเช้ามืดก็ออกไปวิ่งกัน แถมยังหลอกว่าไปเอาชุดที่ไหนได้ ไป"ติ๊ก
"พอได้แล้วติ๊ก ถ้ามรึงจะคิดอะไรก็เรื่องของมรึงแล้ว กรูเหนื่อยแล้ว ติ๊ก"ผมพูดและถอยออก
“มรึงคงเหนื่อนมากที่คอยโกหกกรู “ ติ๊กพูดและมองผมและเดินออก ผมก็เสียใจนะ ที่มันพูดแบบนั้น ผมยืนนิ่งจนไอ้ดิวลงมา
"อ้าว ไอ้ตัวดีละ"ดิวถามผม
"ออกไปแล้ว"ผมพูด
"ยังไงนี้แอ้ เห็นวิ่งมาง้อมัน"ดิวถามผม
"ไปโรงเรียนได้หรือยังละ"ผมถามและเดินออก
"เออ ตามไม่ทันสักคนกรู"ดิวผมหันขวับมาและพอออกมา ติ๊กยังอยู่แต่มีรถแค่คันเดียว ติ๊กยืนอีกทาง ผมก็มายืนอีกทาง ไม่มองหน้ากัน ดิวออกมา
"เออ ขึ้นรถเลยไหมครับ พอดีคุณพายรีบเลยไปก่อน เห็นบอกว่าไปกันสามคนได้"คนขับรถถาม
"ครับไปได้เลย  ติ๊กขึ้นรถดิ แอ้ ขึ้นรถดิ"ดิวพูดและมองผมสองคน ผมหันมามอง ผมไม่รู้ว่าใครจะขึ้นก่อน
"เอา มองกันอยู่นั้นแหละ ใครก็ได้ขึ้น สักคน เป็นอะไรกันนี้"ดิวถาม
"กูก่อน มรึงนั่งกลางนะไอ้ดิว"ติ๊กพูดและก้าวเท้าขึ้นรถ ดิวมอง
"อะไรกัน"ดิวถามแบบไม่ออกเสียง
"ไม่มีไร "ผมพูดและดิวเดินเข้าไปนั่งกลาง ผมก็นั่งริม ตลอดทางไม่ได้พูดอะไรกันเลย
"อะฮืม"ดิวกระแอม แต่ผมนิ่ง ติ๊กมันก็ชิตแชตมันไม่ได้สนใจ จนกระทั้งรถมาจอดผมก้าวเท้าลงจากรถ และตามมาด้วยดิวและติ๊ก ผมเดินออกจังหวะที่ติ๊กเดินออกเช่นกันจนเกือบจะชนกันแต่ผมหยุดติ๊กก็หยุดและผมเลี่ยงเดินออกติ๊กก็เช่นกัน พวกนั้นคงไปห้องอาหารกันแล้ว ผมเดินเหมือนตัววีกันเลย จน
"หยุด"ดิว เสียงดิวคงบอกผมหรือติ๊กหรือสองคน
"ทั้งคู่"ดิว
"เป็นอะไรกันนี้ นี้เป็นอะไรกัน "ดิวถามผมหันไปมองติ๊ก
"อีกคนนี้งอลเพราะรออีกคนไปเอาชุดและไม่กลับ อีกคนรีบลงไปง้อ ง้อกันยังไง งอลกับเขาไปเหมือนกัน นี้เป็นอะไรกัน ประจำเดือนไม่มากันเหรอ ทั้งคู่"ดิวถามผม
"ไอ้ดิว"ผมกับติ๊ก
"จะเดินหน้างอคอหักเป็นปลาทูกัน เข้าห้องอาหารให้พวกไอ้แจ็ค ไอ้หลุยส์ และบอยมันแซวใช่ไหม"ดิวถามผมสามคน ว่า 3P กัน
"ทุกวันนี้เขาก็มองกันอยู่แล้ว เหมือนสามคนผัวเมียกันอยู่แล้ว "ดิวพูดกับผมและติ๊ก ใช่พวกมัน แซวผมสามคน ว่า
"เดี๋ยวจับทำเมียทั้งคู่เลย"ไอ้ดิวพูด ผมสองคนหันไปมองมัน
"จะงอลกันทำไม แอ้มันไปเปลี่ยนชุด และพอดีพายมันขอกลับไปแต่งตัว แอ้มันก็เลยเปลี่ยนที่ห้องไปเลย แค่นี้เอง ติ๊ก "ดิวพูด
"จริงเหรอ"ติ๊ก
"คิดว่ามีอะไรอีก"ดิวถาม
"ก็"ติ๊กทำเสียงอีกอัก
"มรึงพอใจหรือยังติ๊ก"ผมพูดผมยังโกรธมันอยู่ที่มันว่าผมแบบนั้น
"แล้วนี้ไปงอลมันทำไมอะ แอ้"ดิวหันมาถามผม ผมสะบัดหน้าไปมองมัน ดิวเลิกคิ้ว
"ก็มันว่ากรู"ผมพูด และหยุดผมลืมตัว
"ว่า ว่าอะไร"ดิวถามทันที และหันไปเหล่มองไอ้ติ๊ก
"กรูขอโทษ "ติ๊กพูดขึ้น
"ว่าอะไรแอ้ ติ๊ก"ดิวหันไปถาม ติ๊กมันหน้าเสีย
"หึ"ดิว
"ที่กรู โกหกมัน ว่ากรูโหก "ผมโกหกดิว ผมลืมตัวถ้าบอกไปตามจริงได้ดิวคงว่าติ๊กแน่ๆ
"กรูขอโทษแอ้"ติ๊กพูดขึ้นทันทีเพราะมันรู้ว่าถ้าผมบอกว่ามันว่าอะไรผมไอ้ดิวต้องโกรธมากแน่ๆ และผมก็ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้ ผมเลยต้องหยุด
"มีแค่นี้ใช่ไหม"ดิวพูด ผมก็ะยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้น จบ “ดิวพูดผมก็พยักหน้า 
“กริ้งๆ”โทรศัพท์ติ๊กดังขึ้น
“พี่เอ เดี๋ยวตามเข้าไป”ติ๊กพูด ดิวพยักหน้าว่าเข้าไปก่อน
“ไม่ทันกินข้าวแล้วเนี๊ยะ”ดิวพูดจะเข้าแถวแล้ว
“ดิว ขอบใจนะที่ไม่ได้บอกว่า”ผมขอบใจที่ดิวไม่ได้บอกหมดว่าเราทำอะไรกัน
“ไม่ได้ชอบโกหกนะ แต่จำใจ ดิวรู้ว่าติ๊ก มันต้องว่าอะไรที่แรงแน่ๆ ไม่งั้นแอ้ไม่โกรธขนาดนี้ แต่ทำไมแอ้ไม่บอกดิว แอ้ปิดทุกอย่างที่ติ๊กมันทำกับแอ้ บอกดิวซิ ดิวจะได้รู้ว่าต้องทำยังไง “ดิวพูด ดิวมองผม ผมหันไปทางอื่นแทน
“ไม่มีอะไร ดิว”ผมพูด ติ๊กเดินตามมาทันพอดี
“แอ้”ดิวไม่เชื่อ
“ไม่มีอะไร จริงๆดิว “ผมพูดดิวพยักหน้าแบบจำยอม เพราะติ๊กเดินเข้ามาแล้ว
“จะกินข้าวกันก่อนไหม ถ้ากินก็ไม่ไปเข้าแถว “ติ๊กพูด ผมมองไอ้ดิว ไอ้ดิวมันพยักหน้าว่าตามนั้น

[PFlove]

แจ็ค
ผมดีใจที่ผมกับบอยเข้าใจกันสักที แม้ส่วนหนึ่งมันจะมาจากไอ้หน้าตี๋ อ้อผมสัญญากับบอยแล้วจะไม่เรียกมันว่าหน้าคี๋อีก ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมมีความสุขอีกครั้งกับคนที่ผมรัก บอย แต่ผมก็สงสารไอ้หลุยส์มันนะ มันเศร้าทุกทีที่ผมกับบอยสวีตกัน มันรักบอย และผมก็รักบอย แต่ผมคงจะ
"มรึงดูหน้าไอ้หลุยส์ดิ แจ็ค"พายผมมานั่งทานอาหารเช้ากันแล้ว
"แล้วมรึงจะให้กรูทำไง 3pหรือไง"ผมถาม
"ต้องหาแฟนให้หลุยส์มัน"พายพูดเออจริงดิ
"ใครละ"ผมถามผมหันมาเจอ บอยก็แชทคุยกับใครนะ อ้มยิ้มใหญ่เชียว บอยรีบเก็บมือถือลง
"ดีวะ โทษทีนะที่มาช้าไอ้บลูดิจะแต่งคิกขุไปไหนก็ไม่รู"ไอ้ต้นข้าวเดินพร้อมไอ้บลู ทำหน้าเหมือนแม่นอยด์ลูกเลย เออมองไปมองมาไอ้บลูมันก็น่ารักดี ผมลุกขึ้นจับไอ้บลูหมุนดู บลูมันมองงง ๆ
"มองไรเหรอ เราน่ารักเหรอวันนี้  "บลูพูด
"มว๊าก"พวกผมพูดพร้อมกันกับพาย มันคิกขุได้อีก
"ไอ้บลูไง"ปิ้งไอเดีย
"บลู มรึงว่าไอ้หลุยส์มันหล่อไหม"ผมถามไอ้บลู
"ก็หล่อนะ"บลูพูดตอนนี้ไอ้หลุยส์มันไม่อยู่ไปหาที่เช็คเมล มันคอยเช็คธุรกิจของมันตลอด มันมีภาระต้องรับผิดชอบ ก็ไม่มีพี่น้องนี้หนา แต่ผมซิมีพี่ๆ คอยดูแลกิจการของพ่อผม
"มรึงถามมันไหมอะ "ต้นข้าว จะเอาไอ้ต้นข้าวก็ไม่ปากมันจัดเกิน
"เป็นแฟนไอ้หลุยส์ไหม"ผมถามไอ้บลู
"พร้วด!"น้ำเปล่าพ่นใส่หน้าราวกับ น้ำมนต์ จากไอ้ต้นข้าว
"อี้ "พาย หน้ากรูนี้ บอยตกใจส่งผ้าเช็ดหน้าให้ มันให้น้ำมรมาทำไมเนี๊ยะไม่ได้ขอ
"ขอโทษวะแจ็ค"ไอ้ต้นข้าว ผมยกมืออีกรอบมรึงโดนแน่ ผมยังรอคำตอบจากบลู
"ไม่เอาอะ "บลู
"มรึงอย่าสี่ยงเลย ไอ้หลุย์มันคงไม่ชอบของแปลกแบบไอ้บลูหรอก"ต้นข้าวมันพูด เออ จริงวะแล้วตะหาใครวะ
"ไปเข้าแถวกันเถอะวะ"ผมเอง ไอ้ดิวมันเพิ่งจะมา เออไปทำอะไรกันมา สามคน พวกผมมอง สามคนนี้คือ แอ้ ดิว ติ๊ก
"ดูหน้าตาเคล้งเครียด ตกลงวันกันไม่ได้เหรอ เออ มีสองคนแต่วันดันเลขคี่ "ผมถาม
"แจ็ค"บอยปรามปม
"Fu** you"  สามนิ้วเรียงเลยนะ  :mew5:เต็มๆ  ผมเดินไปเข้าแถวตามปกติ สักพักก็ขึ้นห้องเรียน แต่สภาพไอ้หลุยส์ซิ บอยก็มอง
"บอย"ผมเรียกบอยกลัวบอยจะ
"บอยหวังว่าจะดีขึ้นเร็วๆนี้"บอยพูด ผมเข้าไปนั่งในห้อง เห็พวกไอ้ภาคินอยู่ในห้องกันแล้วแต่แปลก วันนี้ไม่มีเสียงไอ้ปากดีอย่างไอ้โซ่วเลยมันเงียบปิดปกติ ไอ้นี้มักจะ แหน็บพวกผมเป็นประจำ พอผมเข้ามานั่งไอ้หลุยส์มันดันถิยโต๊ะมันไปรั่งคนเดียวซะงั้น
"หลุยส์ไม่นั่งด้วยกันเหรอ"บอยถามหลุยส์ส่ายหน้า วันนี้มันดันโต๊ะไปนั่งคนเดียวด้านหลังปกติจะนั่งสามคน โดนแซวประจำ
"สวัสดีครับคุณครู"ครูพัฒน์เข้ามาพบปะตามปกติ
"สวัสดีครับคุณครู"พวกผมสะยัดหน้ามองกันเป็นแถวพวกไอ้คินมันสวัสดีครับคุณครูแถมไม่มีเสียงแปลกปลอมเร็ดลอด
เหมือนเคยอีกด้วย
"เป็นไป๋ได้"ไอ้แว่น หัวหน้าห้องมีนตั้งมันเอง ตั่งแต่วันแรก
"วันนี้มันแปลกวะ"ผมกระซิบกับพวกกดิว หลุยส์
"สวัสดีครับนักเรียน  เป็นไงบ้างโซ่ว"ครูพัฒน์ทักทายและถามไอ้โซ่วแสดวว่ามีบางอย่างสีหน้ามันแย่ลงทันที
"เดี๋ยวลงไปหาครูนะ"ครูพัฒร์พูด โซ่วพยักหน้ารับ ผมพากันมอง มันต้องมีปัญหาอะไรกันแน่ๆ
"เอาละวันนี้ครูพาเพื่อนใหม่มาหนึ่งคน "ครูพัฒน์พูด
"เห้ย! ใช่ไอ้เดี่ยวไหมวะ"ผมได้ยินไอ้มาร์คมันถามไอ้ภาคิน
"เข้ามาซิครับ"คีพัฒน์เรียกคนที่ยื่นด้านรอกเข้ามาและมันใช่เลย ผมนั่งตัวตรงมองเลยไม่น่าระก ธรรมดาน่ารักมาก ผมมองเห็นทุกอย่างในตัวเขา ดูน่ารักใกล้เคียงบอยมาก ไอ้หลุยส์
"นักเรียนคนใหม่ ที่จริงมีสองคน แต่มาคนเดียว เดี๋ยวอีกคนคงต้องไปเรียนห้องอื่น นี้ ธรรณ์ "ครูพัฒน์แนะนำ
"น่ารักวะ มรึงว่าไหมหลุยส์"ผมเห็นหลุยส์มันก็มองแต่ทำเป็นไม่สนใจที่พวกผมมอง
"นั่งตรงไหนดีละ"ครูพัฒน์
"ครูครับนั่งข้างหลุยส์เลยครับ"ผมยกมือ
"ไม่เอา ไอ้หน้าแขก"ดูมันไอ้หลุยส์
"ไปนั่งข้างหลุยส์ก็แล้วกันนะ ธรรณ์"ครูพัฒน์แบะพอดีครูสมพร เดินมากาครูพัฒน์พอดี และหลุยส์เดินมาแล้ว ท่าเดืนที่ดูสง่าทำให้รู้ว่าไม่ธรรมดาแน่นอน
"อันนี้ถึงจะสมน้ำสมเนื้อหน่อย"ผมพูด
"ไม่เอา กรู..."ไอ้หลุยส์และทันเดินมาถึงพอดีแต่ไอ้หลุยส์
"เออ"ธรรณ์ทำหน้าตาเลิกหลัก ทำท่าจะเดินกลับไปหาครูพัฒน์ ครูพัฒน์มองพวกผม
"แจ็คไปนั่งกับหลุยส์ ธรรณ์นั่งกับบอย ไปซิ"บอยรีปพูดและดันแขนผมให้ลุก เวรเลยผมเลยต้องลุก
"เออ นายนั่งกับบอยแล้วกัน เพื่อนเราขี้อายนะ ที่จริงปกติไม่ มันหน้าด้านสุดๆ"ผมพูดไอ้หลุยส์สะบัดหน้ามามองผมและ ผมนั่งลงข้างๆมัน
"มรึงเป็นอะไรของมรึง"ผมถามไอ้หลุยส์
"กรูคุ้นๆหน้าเขาวะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน "หลุยส์พูด ผมมองธรรณ์คุยกับบอยสนิทกันดีจังเร็วเนอะ
"นี้เพื่อนเรา ดิว แอ้ ติ๊ก และ พาย"บอยแนะนำทุกคน
"นั้นนเพื่อนใหม่ที่นี้ ต้นข้าวกับบลู"บอยแนะนำ เออจากการแนะนำเหมือนรู้จักกันมาก่อน ไม่มั้งคงเพราะบอยมนุษยสัมพันธ์ ดีมั้ง
"และ นี้แจ็ค กับ หลุยส์"บอยพูดผมก็คิดว่าจะบอกว่าผมเป็นแฟนเขาหุบยิ้มเลย ไอ้หลุยส์ไม่พูดอะไรเงียบตลอด
"ดูแลเพื่อนใหม่กันด้วยนะ ธรรณ์เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี้ เขาเคยอยู่แต่ตอนเด็กๆ มีอะไรช่วยเหลือเพื่อก็ช่วยนะ และโซว์ไปกับครูนะ ไปเรา"พี่พัฒน์พูด
"ขอบคุณครับคุณครู" ทุกคนลุมยิงคำถามกับเพื่อนใหม่ยกเว้นไอ้หลุยส์
หลุยส์
ผมยอมรับว่าเสียใจเรื่องบอยแต่พอเห็นเขายิ้มผมก็มีความสุข ส่วนไอ้แจ็คมันก็เป็นมิตรกับผมมากขึ้น มันแปลกนะ คือปกติปมไม่มีเพื่อนเลย ช่วงนี้ไปไหนมาไหนกันสามคนตลอด แต่มันก็ทำให้รู้สึกเป็นส่วนเกิน และวันนี้ดันมีนักเรียน ใหม่เข้ามาหนึ่งคน ชื่อธรรณ์แต่ผมคุ้นหน้าเขาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ปมตงไม่ได้ใจ และนี้เหมือนไอ้แจ็ค อยากจะพลักดันให้ผมจีบเขาอีก ยอมรับว่าน่ารัก และดูลักษณะคล้ายยอยมาก ไม่ว่าจะการพูด ยิ้มแต่สีตาเท่านั้น ที่แตกต่างกัน
"หลุยส์ มรึงไม่สนใจเขาเหรอวะ เขาน่ารักดีนะ"ไอ้แจ็ค
"มรึงรำคาญกรูแล้วใช่ไหม"ผมถามไอ้แจ็ค
"หลุยส์ กรูรู้มรึงอยากมีใครสักคน และกรูไม่เคยรำคาญมรึงนะ "ไอ้แจ็ค ผมเหล่มองจริงเหรอ
"เออ ก็เคย ยอมรับว่าเคยอยากคลิกมรึงออกไป แต่พอเมริงไปลากกรูออกมาจากปาร์ตี้สยอง กรูก็เปลี่ยนไป ความรู้สึกกรูเปลี่ยนไป หลุยส์ จริงๆนะ"ไอ้แจ็คพูดทำตาซะซึ้งมาก 
"เย้ยย"ดูมันทำท่าสยอง
"ฮาๆ กรูล้อเล่น ไอ้หลุยส์ "ไอ้แจ็ค
"กรูไม่ได้เปลี่ยนไปทางนั้น ไม่แน่นอน"แจ็คพูด
"กรูก็ด้วย ขนลุกวะ"ไอ้เวรร ผมเองตกใจหมดเลยกรู 
"อะหนุ่มๆ น้ำ "บอยส่งน้ำมห้แจ็ค แจ็คมันรับมา แต่อาการมันแปลกๆเหมือนงอน
"อะของนาย ชาเขียว"ผมมองรู้ได้ไงว่าชอบชาเขียว
"รับไปซิ"ผมมอง และรับมาแบบ งง อ้อ บอยคงบอก
"แจ็คงอนอะไรบอยเนี๊ยะ "บอยถามแจ็ค
"เปล่า"เสียงมันสูง
"งอนเพราะบอยไม่ได้บอกธรรณ์เหรอว่าเราเป็นอะไรกัน"บอยถามแจ็คมัน
"นี้เรารู้กรอกนะว่าเป็นอะไรกัน"ธรรณ์พูดปิดปากขำด้วยนะ
"เหรอ มีญาณวิเศษเหรอ"ผมถามเขา เวรแล้วผม รีบปิดปาก
"ขึ้นไปรอข้างบนนะ "ผมรีบปลีกตัวออกทันที
"น้องน่ารักครับ ขื่ออะไรเหรอครับ น่ารักจัง พี่ชื่อบร้าๆๆๆผมไม่รอฟังขึ้นมาบนห้องเจอพวกไอ้ดิวนั่งรอเรียนชั่วโมงก่อนพักทานข้าวเที่ยง พอขึ้นมาผมเห็นบนโต๊ะที่ธรรณนั่งกลับบอยมี ขนม จดหมาย ดอกไม้ เยอะแยะ ผมมอง
"เออ ของธรรณ์นั้นแหละแรงกว่ากรูอีก "ไอ้พาย แบะธรรณ์ บอยกับเดินมาเวยกัน ดีกันแล้วสวีทกันใหญ่เลย
"ของธรรณ์เหรอเนี๊ยะ" บอยถามทุกคนพยักหน้า
"แร๊ง"ติ๊ก
"สเน่แรงนะธรรณ์"ผมไม่ได้พูดอะไร ไอ้แจ็คนั่งลงข้างผม
"มรึงต้องรุกแล้ว ดูดิทุกเพศทุกวัยเลยมรึงที่ส่ง จม. ขนม ดอกไม้มาให้ธรรณ์"แจ็คพูด ธรรณ์ที่เปิด จม.อ่านกัน หัวเราะคิกคักกัน สักพักคุณคร็ก็เข้ามาสอนปมก้มหน้าก้มตาเรียนแบบต้องไม่สนใจ
แจ็ค
        ทันที่เลิกเรียน พวกผมพากันไปหาอะไรทานกันตอนเที่ยงแต่ไอ้หลุยส์มันดันไม่ไป มันอ้างว่า มันไม่หิวมีธุระ จะใช้อินเตอเน็ตที่ห้องสมุด แต่ความจริงมันหลบหน้าธรรณ์ หลบทำไม น่ารักขนาดนี้ ผมพูดเลยว่าธรรณ์ซูซีกับบอยมาก 
"หลุยส์เขาไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า"ธรรณ์ถามพวกผม
"เออนั้นดิไม่เห็นมากินข่าวเลย"ไอ้ต้นข้าวพูด
"ปกติมันไม่เป็นแบบนี้นะมรึง มันปวดฟันเปล่า"ไอ้ติ๊ก ธรีณ์มีสีกน้ากังวลมาดขึ้น
"มันบอกไปห้องสมุด "ผมพูดขึ้น อบะธรรณ์ลุกขึ้นทันที
"ธรรณ์"บอยเรียกธรรณ์
"เราจะไปถามเขาไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า "ธรรณ์ พวกผมวางช้อนกันหมดและมองธรรณ์
"เออ ธรรณ์ แจ็คว่ามันคงแค่"ผมพูดเชิงห้ามธรรณ์
"เรายากรู้เราต้องรู้ คลื้นนน"พวดฃกผมมองอ้าปากค้างแรงได้อีก
"เยี่ยม"เยี่ยพูดแค่นั้นธรรณ์เดินไปทางห้องสมุดแล่ว
หลุยส์
 ผมนั่งเสริชหานั้นหานี้ไปเรื่ยเปื่อย ท้องก็ร้องนิดหน่อย ทำไมนะ ไม่ดล้าสู้หน้าเขา ทำไมเขาต้องน่ารักเหมือนบอยด้วย ทำไมทำไม
"ทำไมไม่ไปกินข้าว"ผมตกใจ คนที่มายื่นข้างหลังผม ธรรณ์ ผมลุกพล่วด ถอยกลังยื่นให้ห่างนิดหนึ่ง
"ทำไมนายถึงไม่ไปทานข้าว"ธรรณ์กอดอกถามผม
"ก็ ไม่หิว"ผมตอบ
"นายไม่ชอบหน้าเราใช่ไหม "ผมสะบัดหน้ามามอง
"ไม่ ไม่นิ"ผมพูดและพยายามหลบสายตา
"ไม่จริง นายไม่มองหน้า แสดงว่าจริงๆแล้วนายไม่ชอบเรา ได้เราจะย้ายห้อง"ธรรณพูด
"หมับ"ผมจับมือธรรณ์ไว้ ธรรณ์มองหน้าผม แบบว่าดึงทำไม
"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ คือ เรา ไม่มีอะไรหรอก ไม่ได้ไม่ชอบหน้า"ผมพูด
"มองหน้าด้วยซิถึงจะเชื่อ"เห้ย เอางั่นเลยเหรอ
"ตกลงไม่ชอบหน้าเราใช่ไหม"ดูซิเอากน้ามาใดล้อีกปมหลับตาอยู่
"ถ้าอย่างนั้น.."
"ไม่ได้ไม่ชอบ"ธรรณ์ทำท่าจะเดินออก ผมลืมตาทันที ทำให้ผมเห็นใบหน้าได้ย่างชัดเจน ผิวหน้าเนียนมาก ตากลมโต สมูกที่โด้งเรียวเล็กสไตล์ดาราเกาหลี ริมฝีปากที่บางเข้ารูปสีแดงระเรื่อชวนให้อยาก คิสสส คิ้วก็เข้มแต่โค้งรับ ใบหน้ารูแไข่ คนอะไรเพอเฟคมาก
"หลุยส์ "ผมสะดุ้งคื่นจากผวัง
"ไปทานข้าว"ธรรณ์ดึงแขนผมและเรียกว่าลากดีดว่าจนมาถึงโต๊ะอาหาร ไม่วายจะมีะวกขนมนมเนย มากมายว่างอยูตรงหน้าพวกไอ้แจ็ค ไอ้ดิว ผมก็มองแบบว่าของใครวะ
"ของธรรณ์อะ แรงไม่เลิก"พาย ธรรณ์หัวเราะและะวกหนุ่มๆเหลือเมามอยกัน โดยเฉพาะบอยคุยกันเข้าขากันดีกับธรรณ์แปลก แต่ดี
"มรึงคิดเหมือนกรูเลย บอยสนิทกับธรรณ์เร็วมาก ป่านว่ามาจาก สปีชีย์เดียวกัน"ไอ้แจ็ค
"มรึงหึงเหรอ ดูก็รู้ ไม่หน้าหึงเลยละ"ผมพูด
"แจ็ค กรูได้ยินพวกไอ้คินมันพูดถึงคนชื่อเดี่ยววะ ดูมันกลัวๆยังไงไม่รู้คนที่ครูพัฒน์บอกจะมาเรียนที่ห้องเรา แต่ไม่มา"ผมกับไอ้แจ็ค
"ถ้าไอ้ภาคินกลัวขนาดนั้น พวกเรา คง ไม่ต้องคิดอะไรมาก ย้ายห้องหนี มันคงโหดสาด ! "ไอ้แจ็คมันพูด
"ตกลงนี้กรูมาเรียน มาหาเพื่อน หรือมาเล่นเกมส์ผ่านด้านวะ"ผมพูด
"ที่รู้ รู้ พวกกรูยังไม่ผ่านด้านไหนสักด้าน นี้มีมาอีก จำเริญกรู"ไอ้ดิว
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้กลับวะ”ติ๊กพูดขึ้น
“ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มจากตรงไหนไปไหน และนี้ นักเรียนที่นี้ ครูก็แทบจะไม่พอ กรูว่าไม่นาน ก็คงได้ปิดตัวลง และยิ่งมีพวกข้างนอกเข้ามาหาเรื่องกันบ่อยแบบนี้ด้วยนะ ใครก็พาลูกหนีไปเรียนที่อื่นกันหมด “พายพูดขึ้น พวกผมก็พยักหน้า จริงที่พายพูด
"ไปขึ้นห้องเรียนกันดีกว่า หลุยส์ แจ็ค ดิว"บอยเรียกพวกผม ระหว่างที่กำลังจะลุก
"ธรรณ์ หลุยส์มันจะช่วยถือของนะ"ไอ้แจ็ค ผมสะบัดหน้าไปบอกตอนไหน ผมส่ายหน้าไม่
"จริงซิ ขอบใจนะ"นั้นส่งมาเลย ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้หน้าแขกเลย ผมเดินตามหลังไม่ว่ายแอบดูการ์ด จม.ที่เขเขียนมาให้มีส่งรูปให้ด้วย
"แจ็ค มีหล่อแบบนี้ใน โรงเรียนนีเด้วยเหรอวะ"ผมหันไปถามไอ้แจ็ค
"จริงดิมันอยู่ส่วนใน ของโรงเรียรกรูจะไปฆ่ามันให้มรึง "ไอ้แจ็ค ผมมองหน้ามันเยอะไปไหม
"เชีย! หล่อขนาดนี้ กรูรีบตอบกลับรับเป็นแฟนเลย"พาย มันทำให้รู้สึกดีมาก
"เอาไปเลยไหม"ผมหันไปถาม
"เขา ให้ธรรณ์ไม่ได้ให้กรูนิ "พายเดินแทรกขึ้นไปเลย
"อะมีงถือเหอะวะ"ผมส่งให้ไอ้แจ็ค มันทำท่าจะเดินหันหลังกลับ ผมว่าจะไปหาที่สงบๆนั่งดีกว่า สงสัยต้องเปลี่ยนเสปค ผมได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งตามลงมา ผมลงมาด้านล่างตึกแล้ว ไอ้แจ็ค
"หลุยส์มานี้ "มันกระฉากผมเข้าห้องน้ำครูชาย มันปิดประตูลงกลอน มันจะทำอะไรผม ไม่นะ
"ผลัก"มันดันลงนั่งลงบนฝาชักโคก และแล้วความจริงก็เปิดเผย มัน มัน ยกขาขึ้นตั้งข้างลำตัวผม มันจะค่อมผมเหรอ
"กรูเตะไข่มรึงนะ"ผมพูด
"กรูก็เตะมรึงกลับไง"ไอ้นี้
"มรึงต้องรุก มรึงต้องทำให้เขาเห็นฮีโร่ในตัวมรึง"ไอ้แจ็คพูด
"เห็นยังไงอะ ให้กรูเตะหมาโชว์หรือไงละ"ผมถามมัน
"กรูมีแผน "ผมไม่อยากเชื่อแผนมันเลยย
"มรึงเคยดูหนังไทยไหม ที่เขาจ้างคนร้ายไปชุดนางเอก .."ไอ้แจ็ค
"และคนร้ายมันก็ได้นางเอกไป แต่งงานกันมีลูกด้วยกัน สร้างครบอครัวด้วยกัน "ผมพูด
"ใช่ แบบนั้นแหละ..เว้ยย ไม่ใช่"ไอ้แจ็ค
"มีงก็เข้าไปช่วยและมรึงคือฮีโร"แจ็คพูด
"เอาน่า กรูอุตสาคิดให้ ธรรณ์นะเขาเหมาะกับมรึงมาก เชื่อกรู "ไอ้แจ็คพูด อุตสาคิดเหรอ นี้คือแผนที่มันคิดเหรอ
"มรึงแค่ทำตามกรู รับรอง ถึงสวรรดิ์ชั้น7 แน่นอน "ไอ้แจ็ค และมันก็เปิดประตูห้องน้ำแต่ มีครูอยู่หน้าหเองสองคน และสภาพผมกับมัน คือมันค่อมผมอยู่ แบะตอนมันดึงผมเข้ามากระดุมหลุดด้วย
"นี้ไงค่ะครูพัฒน์ ตายแล้ว เธอไปทำอะไรกันในห้องน้ำครู บัดสีบัดเถลิง ครูพัฒน์นี้นักเรียนห้องครูนะค่ะ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะค่ะ ถึงจะเป็นโรงเรียนชายล้วนก็เถอะค่ะ อิฉันรับไม่ได้ค่ะ "คุณประจำชั้นห้องถัดจากพวกผมไป
"อืมม"ไอ้แจ็คมันชักขาออก ครูพัฒน์เลิกคิ้วมองผมสองคน
"ไปทำอะไกันในนั้นน่ะ"ครูพัฒน์ถาม
"ผมมาคุยกันครับ คุยกันเนอะ"ไอ้แจ็คผมลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย
"คุยกันอะไร แม้ถึงสวรรชั้น7เลยนะค่ะ  จะรักจะชอบกันเก็ยไปทำที่บ้านนะค่ะ"คุณครู
"อันนี้แนบฟังแล้วมั้งเนี๊ยะ"ไอ้แจ็ค
"ถ้ามันมีช่องครูคงไม่ได้ฟังอย่างเดียวหรอกค่ะ เสียดายมากที่ไม่ได้ดู   "ผมมอง เอางั้นเลยเหรอ
"อุ้ยไม่ใช่ค่ะ นักเรียน นักเรียนผิดนะค่ะ ทำผิดรู้ไหมค่ะ"ครูผู้หญิง
"พี่ศรีครับ ผมจัดการเอง จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแน่นอน"ครูพัฒน์
"แน่นอน และมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วย กับไอ้ตี๋นี้"ไอ้แจ็ค
"พอแล้ว ออกมาจากห้องน้ำและตามครูมา"ครูพัฒน์ ผม เดินตามคีพัฒน์
"ไปทำอะไรกันในนั้น"ครูพัฒน์ถามมีแอบขำด้วยนะ
"พี่พัฒน์ผมกับไอ้ตี๋ไม่มีแน่นอน"ไอ้แจ็ค
"ผมด้วยไม่มีทาง"ผมพูด
"พี่เชื่อ! แต่อย่าทำอีก มีที่ตั้งเยอะแยะทำไม่ไม่ไปคุย เอาละไปเข้าห้องเรียนกันได้แล้ว เออ แจ็ค ตอนนี้ครอบครัวโซว์เขามีปัญหาด้านธุรกิจ ครูเลยปรึกษาอาภาษญ์ พ่อบุญธรรม อาภาษญ์ ให้พ่อของแจ็ค เข้าช่วยและ พ่อของแจ็คตอบรับกลับมาแล้ว เราโอเคนะ และโซว์เขาจะคอยช่วยพวกเธอเขาบอกครู"ครูพัฒน์พูด พวกผมพยักหน้าตามนั้น และเดินไป ผมก็จะหันไปอีกทางเข้าห้องเรียน เจอหน้าเขา น่าตาน่ารักนั้น
"มาทางนี้ไอ้หลุยส์"มันดึงผมไปอีกทาง
"จะไปไหนไม่ขึ้นห้องหรือไง"ผมถาม มันล่กมาที้ห้องอาหาร
"ป๊อด"มันเรียกไอ้ป๊อด
"มีอะไรให้ป๊อดใช้ครับพี่ บอกป๊อด"ไอ้ป๊อด นี้นะ
"กรูอยากได้นักเลง จ้างมาชุดหนุ่มน่ารักที่มาใหม่นั่งที่โต๊ะทานข้าววันนี้ และกรูจะให้ไอ้พระเอกนี้เป็นฮีโร มรึงทำได้ไหม"ผมสะบัดให้ไอ้ป๊อดนี้นะ
"กรูจ่าย เพื่อเพื่อน แต่ห้ามต่อยมันกลับ ให้มันวิ่งไปต่อยและนักเรงกระเจิงงง"ไอ้แจ็ค
"ได้พี่ป๊อดจัดให้ ตอนไหนดีพี่"ไอ้ป๊อด
"ชั่วโมงกิจกรรม กรูจะให้บอยพาธรรณไปด้านหน้า หามาสัก สองคนสามคน พอดี จับมือได้ จับนิดเดียวนะเดี๋ยวของเพื่อนกรูฉ้ำ เข้าใจไหมป๊อด"ไอ้แจ็ค
"จะดีเหรอให้ไอ้ป๊อด..."ผมพูดมองหน้ามัน
"เชื่อใจป๊อด ทุกงาน.."มันพูด
"เออนะ "ไอ้แจ็คมันพูด
"ไปเข้าห้องเรียน ทำเหมือนไม่มีอะไรเข้าใจไหม "ไอ้แจ็คนี้มันช่วยผมขนาดนี้เลยเหรอออออ
แจ็ค
ผมเดินกลับมาที่ห้องเรียน เห็นพวกไอ้ดิว แอ้ ติ๊กและพาย ต้นข้าว กับบลูกำลังเม้ามอยด์อะไรกันอยู่ ผมเข้าไปนั่ง บอยกับธรรณ์หัรมามองผมสองคน และมีขำกันด้วยระ
"มีอะไรกันเหรอ"ผมถาม
"กรูได้ยินเด็กม.ต้นมันคุยกัน มรึงสองคน ไป fucking กันในห้องน้ำครูเหรอวะ "ไอ้ดิว แม่งพวกมันหัวเราผมสองคน บอย ธรรณ์ด้วย
"ไม่ใช่น่ะ เขาไม่คิดสั้นแบบนั้นแน่นอน หมดกันกรู"ไอ้หลุยส์
"เออ กรูfuckingกันมา มันมาก ซี้ดซาดกันดังไปหน่อยอาจารย์เลยได้ยิน"ผมพูด
"ไอ้แจ็คคคคคค"ไอ้หลุย์มันอายธรรณ์แน่เลย สักพักอาจารย์ก์เข้ามาสอนผมนั่งเรียนกันจนหมดคราบ ตอนนี้เป็นชั่วโมงกิจกรรมแล้ว
"ไอ้ป๊อดพร้อมยัง"ผมส่งข้อความ
"คนที่ผมจ้างกำลังมาครับ เจอกันหน้าประตู 2.30"ไอ้ป๊อด
"ธรรณ์ ห้องสมุดกันไหม วันนี้ไม่อยากฟันดาบ"บอยพูด
"วันนี้ไม่ฟันดาบเหรอครับที่รัก"ผมถาม
"ไม่ละ จะไปว่ายน้ำหรือเปล่า หลุยส์ละไปกับแจ็คไหม"บอยถาม
"ต้องไปอยูแล้ว"ผมรีบตอบ
"ไปต่อกันที่สระเหรอ"ไอ้ติ๊กพูด พวกผมลุกขึ้นเก็ยกระเป๋าเดินลงเพื่อไปชั้นล่าง ชั่วโมงกิจกรรมสำหรับชมรมแต่ ไม่มีชมรมสักชมรม แปลกดี
"หมับ"ผมรั้งเอวบอยไว้ที่มุมตึก ร่างบอยถูกผมดึงมาชนกับอกผม
"แจ็คไม่เอาเดี๋ยวครูมาเห็น"บอยทำท่าดันผมออก
"ก็อย่าน่ารักซิอดใจไม่ไหว"ผมพูด
"แจ็ค"บอย
"บอย เดี๋ยวบ่ายสองครึ้งพาธรรณ์ไป ที่หน้าประตู ไปทานไอศรีมกัน หลุยส์ มีอะไรจะคุยกับธรรณ์ นะ"ผมพูด
"ทำไมต้องหน้าประตูโรงเรียนละ"บอยถาม
"มีแผนอะไรอีกหรือเปล่า"แม้รู้ทันตลอด
"ไม่"ผมตอบ
"ไม่เชื่อ"บอย
"น่านะ แจ็คไปคุยธุระแป็ปเดียวจะรีบออกไปรอที่ประตูโรงเรียนนะครับ ที่รักของแจ็ค"ผมพูด
"ชอบทำให้บอยใจอ่อนอยู่เรื่อยเลยนะ.."บอยพูดผมเดินออกตากมุม และปล่อยบอยไปกับธรรณ์ ผมออกไปกับไอ้หลุยส์ ไปที่สระ เห็นพวกไอ้ต่อ ไอ้ต๋องมากันแล้วแต่พี่ณุ ไม่ได้มา
"พี่ณุก ขาแพลงเเลยไม่ได้มา "ไอ้ต่อพูด
"เออไม่เป็นไร ถ้ายังงั้น พรุ่งนี้โค้ช มาเราคุยพร้อมกัน เพราะตอนนี้กรูมีงานช่วยชาติ ให้มีคู่เกย์เพิ่มอีกหนึ่งคู่"ผมพูดไอ้ต่อ ต๋องมองมาที่ไอ้หลุยส์และผม
“เออ ไม่ต้องมอง ไม่ใช่กรูกับมัน”ผมพูดและชี้ไอ้หลุยส์และผม ไอ้คู่เกย์ที่จะได้เพิ่มเนี๊ยะ
"อย่าได้คิดว่ากรู กับมันนะ "ผมพูดต่อ พวกมันพยักหน้าเหมือนทำใจให้เชื่อ เชื่อเถอะ พระเจ้าจอร์สมันยอดมาก
"เออๆ กรูก็นึกว่า หันมาปะกันเองแล้ว งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ "ไอ้ต่อพูด
"บายวะ "ไอ้ต๋อง มันหันมาบายยังมีขำ อีกนะ ผมหันมา มองไอ้หลุยส์ มันหยักไหล่ เพราะผมคอยช่วยมันนี้แหละเลยถูกมองว่าผมเปลี่ยนมาปะกับมันแทน
"ฮัลโล บอยครับ ไปหน้าประตูเลยได้ไหม และ ทำเป็นลืมของต้องกลับไปเอา ตอนนี้แจ็คกำลังพาพระเอก ไปหานายเอก"ผมโทรหาบอย
"มีอะไรพิเศษหรือเปล่า"บอยถาม
"มีครับรับรองว่า คืนนี้บอยจัดรางวัลให้แจ็คแน่นอน "
"จริงอะ"ดูซิ
"ทำไมค้องทำเสียงแปลกใจ ไท่เชื่อเขาเหรอ"ผมพูด
"อย่างอนได้ไหม โอเคบอยพาธรรณ์ไปเดี๋ยวนี้"ผมกดวางสายและดึวแขนไอ้หลุยส์ลากดีกว่า
"ทำไมวะหลุยส์อย่าป๊อด "ผมสองคนเดินไปที้ประตูด้านหน้า ผมะยายม โทรหาไอ้ป๊อดแต่มันฝ่กข้อความ
"ป๊อดส่งคนมาได้เลยกรูพร้อมแล้ว "ผมส่งข้อคสามหามัน
"บอยกับธรรณ์มาแล้ว "หลุยส์บอกผม ผมแอบอยู่หบัวพุ่มไม้กัน
"พี่แอบดูเพื่อนตัวเองทำไมแะ"ใครวะหันมามอง น่าจะมอต้น
"อย่าเผือก"ผมสองคนพูดะร้อมกัน  มันวิ่งอ้าวหนีไปทัน และบอยคงกำลังปลีกตัวไป ตามที่ผมบอก บอยดหมือนหาผมกับหลุยส์ ธรรณ์ยืนอยู่
"ไอ้ป๊อด กรูบอกให้ส่งคนมาได้แล้วไง"ผมส่งข้อความหาไอ้ป๊อดอีกครั้ง
"แจ็ค นั้นใช่ไหมวะที่มึงจ้างมา"ผมหันไปมองมี ห้าคนเดินเข้ามาทางประตู เหมือนเด็กเทคนิค เทคโน มากเลย เห็นมันกระซิบกันและเร่งมาที่ธรรณ์
"น่าจะใช่วะ"ผมพูด
"มีงดูพวกมันดิ มรึงจะให้กรูตายคาตรีนมันหรือไง"ไอ้หลยส์
"กรูจ่ายคังแล้ว มันคงทำหน้าและท่าทางให้สมจริงไปอย่างนั้นแหละ "ผมพูดอละพวกมันเดินมาหาธรรณ์ และพูดคุยอะไรสักอย่างธรรณ์หันหลังเดินออก มันจับขอมือธรรณที่กำลังจะหันหลังออก
"ออกไป แสดงตัว เร็ว"ผมดีนไอ้หลุยส์
หลุยส์
ผมนั่งเล็งดูกลุ่มนักเลงที่เข้ามาและมันกำลังจะลวนวามธรรณ์ และผมก็ถูกดันออกมาจากที่ซ้อน และยืนจังก้ามองพวกที่กำลังดึงลากธรรณ์
""เห้ย มรึงจะทำอะไรกัน"ผมถามพวกมัน พวกนั่นหันมามองผม
"ก็จะชวนน้องน่ารักไปหาอะไรทำ มรึงเผือกอะไรด้วย "มันพูดถามผม
"กรูไม่ให้เขาไปกับมรึง ปล่อยแขนเขาเดี๋ยวนี้"ผมพูดทำหน้าเข้ม แต่มันหาได้กลัวไม่ ผมหันไปหาไอ้แจ็ค มันก็พูดให้ผมอ่านปาก "แสดงไป "ไอ้ผู้กำกับ ผมหันกลับมา
"กรูบอกให้ปล่อยแขนเขาไง "ผมขึ้นเสียง
"ถ้ากรูไม่ปล่อยมีงจะทำไม"มันถามขึ้นเสียงดังกลับมา
"กรูก็จะ ......"ผม
"ผลั๊ก"ผมต่อยมันทันทีหน้ามันสะบัด แขนธรรณ์หลุดจากมือมัน มันหันขวับมาทัน เออไม่เห็นมันหนีตามที้ไอ้แจ็คบอกเลย และมันหันมา พร้อมกับ
"ผลั๊ก"ต่อยผมกลับ ผมกระเด็นออกมาเลย แตรู้่สึกว่ามีคนมารับไอ้แจ็ค
"ไอ้แจ็คไหนมรึงบอกเขาไม่ต่อยกรูกลับไง"ผมถามมัน
"เออ มันอาจจะตกใจมรึงอะ หรือมันอาจจะให้สมจริงมากต้องมีต่อสู่สักนิด มีงไปอีกรอบบ"ไอ้แจ็คมันพูดและดันผทผลักผมขึ้น
"เอาอีกเหรอ"ผมถามมัน และเอาก็เอาวะผมตรงปรี่เข้าไปหามันอีก ตั้งการ์ด

[PFlove]

แจ็ค
     วันนี้ผมจะช่วยให้มีเกย์เพิ่มอีกคู่ให้ได้ ผมพาไอ้หลุยส์มาทำหน้าที พระเอกจำเป็นแถมจ้าง คนร้ายจำเป็นมาด้วย  ผมยืนมอง ไอ้หลุยส์มันโดยต่อยกลับ ทั้งทีผมตดลงกันแล้วห้ามต่อยกลับ เล่นนอกบท ไอ้ป๊อดมันโดนแน่
"พี่แจ็ค"ไอ้ป๊อดมันวิ่งมา
"ไอ้ป๊อด กรูบอกแล้วใช่ไหม ห้ามต่อยกลับ "ผมหันมา
"ก็ใช่ไงพี่แต่ ตอนนี้พวกนั่นยางแตกขอเวลา สิบห้านาทีพี่"ไอ้ป๊อดเออแบ้ว ผมขี้ พวกนี้ละ
"อ้าวพี่จ้างคนอื่นแล้วเหรอพี่"เวรเลย ไอ้ป๊อดถามแบบนี้นั้นก็ไม่ใช่คนร้ายที่ผมจ้างมา นี้มันของจริงนี้หว่า!
"ไม่ใช่คนของมรึงเหรอ"ผมถามไอ้ป๊อด
"ไม่แน่นอนครับพี่"ไอ้ป๊อด และงานเข้าไอ้หลุยส์
"แจ็คนี้มันอะไร"บอยลงมาพอดี มีคนจับแขนธรรณ์จะลากธรรณ์ไป
"บอย บอย "ธรรณ์ ไอ้หลุยส์มันเข้าไปต่อยคนเดิมอีกหมักและ
"ผลั๊ก "มันโดนต่อยกลับมา ผมปรี่ไปรับมันอีก
"แจ็ค มันต่อยกรูอึกแล้ว มรึงจะให้กรูไปรับตรีนมันอีกไหม"ไอ้หลุยส์ถามผม
"ไม่ต้องแล้วหลุยส์มันไม่ใช่ที่กรูจ้างมา"ผมพูด
"นี้ปล่อยเพื่อนเรานะ "บอย พยายามจะเข้าไป
"ไอ้ป๊อด ไปดึงเมียกรูไว้ก่อน"ผมเรียกไอ้ป๊อด ไอ้ป๊อดวิ่งไปดึงบอยไม่ให้เข้าไป
"เกิดอะไรขึ้นอีก มีนักเรียนอื่นมาหาเรืองอีกแล้วเหรอ โอ้ยสงสัยฉันต้องย้ายไปสอนที่อื่นแล้ว เออ?"ครูคนที่เห็นผมกับหลุยส์ในห้องน้ำครู เดินลงมาพอดี
"เธอ เธอสองคนอีกแล้วทำไมฉันต้องมาเจอเธอสองคนในสภาพแบบนี้อีกแล้ว"เสียงคุณครูเสียงนี้คุ้นมาพอผมเงยหน้าขึ้นมา อ้อ คุณครูที่แอบฟังผมกับหลุยส์ คุยกันนั้นเองในห้องน้ำ
"สภาพไหนอะครับ"ผมถามและก้มลวมองใช้ผมโอบประครองมันจึงทำห้ผมอยูใรท่าค่อมมัน omg!อีกแล้วเหรอ
"ตุ๊บ"ผมปล่อยไอ้หลุยส์ลงพื้น ร่างมันกองกับพื้น
"โอ้ว! Shit "ไอ้หลุยส์
"อาจารย์ครับผม อธิบายได้แต่หลังจากที่ไอ้พวกนี้มันออกไปแล้วนะครับ"ผมพูดอาจารย์มองและ
"รบกวนอาจาร ไล่พวกมันให้ผมทีนะครับ พลีส"ผมพูดขอร้องอาจารย์
"โอเค ครูไปหาคนมาช่วย หลังจากนั่นค่อยอธิบาย ดูแลเพื่อนนะ ...ฟิ้วว"อาจารย์แกวิ่งไปเลย ผมได้แค่มอง
 "อาจารย์ยังวิ่งแล้วเราจะอยู่ทำไม อายุยังไม่ถึงคงพร้อมมีเรื่อง ฟิ่วว"คนที่ไปเรียกอาจารย์ วิ่ง ตามอาจารย์ไป จำเริญจริงๆ
"ไอ้แจ็คมรึงไปตาม คนอื่นมากรูจะช่วยธรรณ์  "ไอ้หลุยส์พูด มันลุกขึ้น
"มรึงปล่อยนั้นผู้ชายข้าใครอย่าแตะ"ภาคไหนวะนี้ ผมมองมันวิ่งไป
"ไอ้ป๊อดมรึงจะยื่นบื้ออยู่ใย ไปตามไอ้ดิวมา บอกมันว่า ค่ายไอ้พี่หลุยส์กับกรูจะแตกแล้วมาช่วยเร็ว" ผมพูดและจะเข้าไปช่วยหลุยส์มัน
"แจ็ค จะดีเหรอ มันมีอาวุธหรือเปล่า"บอยดึงแขนผม
"นั่นเพื่อนแจ็ค บอยอยู่ตรงนี้นอย่าเข้าไป  ย้ำว่าอย่าเข้าไป "ผมพูดตรงเข้าไปช่วยไอ้หลุยส์ทันที จะไปมือเปล่าได้ไง ไอ้หลุยส์มันก็คนจริง มันพยามปกป้องธรรณ์ เอาสะ ผมหยิยไม่ไม่ใหญ่มาก
"ผลั๊ก"ผมวิ่งไปตะบันหน้าไอ้คนที่เข้ามาช่วยเพื่อนมันลุมไอ้หลุยส์
"ไอ้แจ็ค มรึงไปตามคนอื่นมา"
"กรูให้ป๊อดไปแล้ว กรูไม่ทิ้งมรึงลุยเดี่ยวแน่นอน มรึงเพื่อนกรูนะ"ผมพูด ไอ้หลุยส์มันเหวียงธรรณ์ไปหาบอย
"ใจวะ"ไอ้หลุยส์ ผมหันหลังชนกัน พวกนั้นมันกำลังจะเข้ามา และมีคนกนึ่งตรงดิ่งไปหาบอย บอย เห็นไม้เลยหยิบมาถือแน่นอนบอยเป็นนักกีฬาฟันดาบ
"โอ้ยย "ผมได้ยินเสียงร้องเพราะโดยบอยจัดไปหลายที และผมกับหลุยส์
"มรึงมาช่วยกรูหน่อยจับไอ้หน้าหวานนี้หน่อย"มีคนเดินเข้าไปจะลุมบอย ผมมมองจะเข้าไปช่วยบอย
"ผลั๊ก"เข้าที่หน้าผม หน้าผมสะบัด มีเลือดซิบที่มุมปาก มันตรงปรี่มาและ
"ผลั๊ก... ตุ๊บ"มีคนโดนต่อยล้มลง ผมเงยหน้าไอ้ดิว ไอ้ที่ล้มไปและนิ่งไปเลย
"เชีย! ที่เดียวสลบ"เพื่อนมันมองเพื่อนมันอีกที ผมลุกขึ้น มีสามตนแล้ว ไอ้ดิวจัดการคนที่ ปรี่ไปเข้าหาบอย
"มรึงซ่ามากหนักใช่ไหม ผลั๊ก ผลั๊ก พลั๊ว "สามทีมันกระเด็นไปเลย ผมสามคนหันมาจะจัดการอีกสองเพราะอีกคนผมกับไอ้หลุยส์เล่นมันหมอบไปแล้ว และแน่นอนมันก็หมอบเหมือนกัน
"ฟลั้บ"เสียงมันงัดมีดพกออกมา ไอ้ดิวพยักหน้าให้ผมสองคนไปจัดการอีกคนผมรีบวิ่งไปหาบอย ทันที เพราะมีอีกคนและธรรณ์ก็อยู่กับบอย  ไอ้ดิวมันเล่นคนนี้เอง ใช้เวลาไม่กี่นาที มีดในมือมันกระเด็นไปและไอ้คนนั้นก็มอบไปกับพี้น เรียกว่าสลบคาตรีนไอ้ดิว ผมกับไอ้หลุยส์จัดการอีกคน จนกมอบไปเช่น กัน SHITนีเพวกผมเล่นมันหมอบไปหมดเลยเหรอ
"ดิว ระวัง"บอยตระโกนคนที่ดิวมีนซัดดระเด็นไปมันลุกขึ้นมาและหยิบมีด ที่คนงานเอามาถางหญ้าตรงปรี่หาไอ้ดิวจากข้างหลังและ โอ้ว ไม่นะมันจะฟันไอ้ดิว
"หลั๊ก ฟ้วว ตุ๊บ"ไอ้แอ้ มันสกายคลิกคนที่วิ่งมาซะลอยไปเลย สลบเลยที่เดียว มีแทคทีมแตะมือกันด้วยนะ ไอ้ดิวกับแอ้
"หลุยส์ เป็นไงบ้างเจ็บไหม ธรรณ์ขอบใจนะ "ธรรณ์สิ่งเข้าไปประครองไอ้หลุยส์
"ผลงานดีนะ"บอยเดินมาหาผม
"แน่นอน"ผมพูด
"ตรงไหนวะ เห้ยเขาาบอกมรึงมีเรื่องกัน ใคนวะ"ไอ้ติ๊กมันมาได้เร็วจริงๆตอนงานมัยจบแล้ว มันวิ่งมาแต่
"ป๊าป!"มันเหยียบลงกลางตัวคนที่นอน
"เว้ยย ไอ้ติ๊ก"พวกผม ร้องออกมามันก้มมองที่เท้าไอ้คนถูกเหยีบลมันเอามือกุมท้องชี้หน้า
"เว้ยย กรูไม่รู้เรื่อง กรูไม่ผิดนะ เพราะกรูไม่เห็น"ไอ้ติ๊ก
"อีตุ๊ดดด"ดูมันชี้พวกผม
"อีติ๊กแม่งไม่รอกรูเลยสาด "พายวิ่งมาในตำแหน่งเดียวกัน
"พาย อย่า"พวดผมร้องห้ามไม่ทัน
"ผลั๊ก"เท้าเล็กๆของพายเต๊ะหน้าคนที่ไอ้ติ๊กเหยียบมันนอน่นิ่งไปเลย
"อีพาย มรึงเตะมัน สาด นิ่งเลย "ไอ้ติ๊ก
"ว๊ากกกก กรูไม่รู้เรื่อง กรูไม่ได้ กรูไม่ได้ตังใจนะ  ตายแน่เลยยย กรูไม่ได้ทำ!"พายแสดงอาการตกใจ วิ่งไปริบเลย พวกผม
"พาย! "พวกผม
“มันตายหรือเปล่าละ”พาย
"มันแค่สลบ"ไอ้ดิวเดินเข้าไปจับชีพจรดู
"พวกพี่ทำได้ไงอะ จัดการเรียบเลยอ่ะ "มีคนมามุงดูกันมากมาย ตอนนี้ ที่แรกวิ่งหายกันไปหมด
"เอออ "พวกผม งานเข้าอีกแล้ว งานพ่อต้องรู้แน่นอน
"หมอบราบคาบแบบนี้พ่อรู้เข้า ได้ย้ายไปเรียย ม.1ใหม่เพราะคงได้อยู่กันอีกนาน"ไอ้ติ๊ก
"พี่เขาไม่ธรรมดาวะสุดยอดเลย"พวกที่มามุงดู
"ไหนเปิดทางให้ครูหน่อยซิ มีใครเป็นอะไรไหม  เออ "ครูพัฒน์รีบมาดูพวกผมและมองไปรอบๆ มีคนนอน ครูพัฒน์มองพวกผม ผมรีบทิ้งไม้
"เขาบอกพวกเธอโดนลุม นี้อะไร โอ้ยตาย อธิบายมา"ครูพัฒน์
"เราป้องกันตัว"ผมพูด
"เล่นซะหมอบขนาดนีเเลยนะ โอเค เดี๋ยวครูจัดการเอง พี่ศรีโทรตามคนมาช่วยครับ และพวกเธอกลับบ้าน ไปทำแผลกันได้แล้ว ปากคอแตกหมด แต่พวดนี้สลบ ดีนะที่ไม่มีอาวุธนะโชคดีแค่ไหน เนี๊ยะ  ดิว แจ็ค หลุยส์"ครูพัฒน์แต่คนที่มุงยกนิ้วให้พวกผมกันทั้งนั้น
"ไปแยกย้ายกลับบ้าน"ครูพัฒน์พูด ผมมองเวลารถคงมารอแล้ว
"พี่แจ็ค"ไอ้ป๊อดวิ่งมา
"คนของผมมาแล้วพี่ แสดงต่อเลยไหม  "ไอ้ป๊อดดด
"มรึงจะให้กรูแสดงอีกเหรอ"ไอ้หลุยส์
"เอาแบบเมื่อกี่เลยไหม พี่เท่กันมาก"ไอ้ป๊อดด
"แจ็ค"บอยหันมากอดอกมองผม และพวกไอ้ดิว ไอ้แอ้ ไอ้ติ๊ก และพายด้วย ธรรณ์ที่พยุงหลุยส์ก็มองผมและหลุยส์สลับกัน
"แผนมรึงเหรอ วืดมาก"ไอ้ดิวว
"กรูว่าแล้ว มันต้องหางานให้ทำ"ไอ้ติ๊ก
"มรึงดูหน้าพวกกรูนะไอ้ป๊อด นี้โดยต่อยมาขนาดนี้ ไม่ต้องแสดงต่อแล้ว สาดด"ผมหันไปพูดอยากเตะมันจริงๆ
"งั้นให้กลับเนอะ ไปนะถ้าจะงานเข้าอีก"ไอ้ป๊อดมันพูดและรีบวิ่งไปเลย ทิ้งระเบิดให้กรูได้ดีมากไอ้ป๊อด
“อู้ยย”หันมาเจอหน้าบอยเต็ม
"แจ็ค นี้มันอะไร"บอยกอดอกมองผม
"เออ คืออ มันละเอียดอ่อนมากต้องใช้เวบาในการทำความเข้าใจ "ผมพูด
"เหรอ"สองคนติ๊ก และพาย
"อืม คงใช้เวลาอธิบายยาวเลย "แอ้มันพูด
"บอยคิดว่าบอยเป็นคนเข้าใจง้ายและบอยมีเวลาฟัง เรากลับไปคุนกันที่บ้านเรื่องนี้"บอยพูด
"ธรรณ์จร๊ากลับบ้านเลยไหม หลุยส์ไปส่ง"รั้นความกล้าม่าเลยมันจะชิ้ง
"ได้ซิ กลับเลยไหม ไปทำแผลดีกว่า บอยธรรณ์กลับก่อนนะ ถึงแล้วธรรณ์โทรหา ขอบใจดิว แอ้ แจ็คมากเลยนะ ไปหลุยส์รถของธรรณ์มาแล้ว"และทั้งคู่ก็ลำลา ะร้อมพากันจะขึ้นรถ
"หลุยส์ กรูไปเป็นเพื่อนไหม "
"ไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงกรูแล่ว กรูมีห่วงแล้ว ดูแลตัวเองเถอะ ปากแตกเลยกรู นั้นแม่รออยู่ไปขึ้นรถโน้น"ไอ้หลุยส์
"ขึ้นรถแจ็ค"บอยกอดอกเลิกคิ้วมอง
"แจ็คแม่เรียกขึ้นรถ"ไอ้ติ๊ก และพวดมันจึ้นรถไปกันหมดแล้ว ผมเดินคอีกไปขึ้นรถ
"วันนี้เปิดประตูให้เขาด้วย"ผมพูด
"ใช่!"ฟังแล้วน่ากลัวมว๊าก ...
ตบท้าย ระหว่างที่แจ็ค หลุยส์กับและดิว ทีตามมาช่วยปะทะกับพวกที่ชอบมาหาเรื่องนักเรียนต่างถิน ซึ้งพวกของภาคิน มีไอ้โซ่ว ไอ้มาร์ค และ ว่าน นักเรียนต่างห้อง แฟนน้องชายภาคิน และเพื่อนๆอีกสองสามคน ยืนมองอยู่ด้นบนอาคารกะว่าถ้าไม่ไหวจะลงมาช่วย แต่
"สาด! ดูหมัดดแม่งดิ ไอ้ดิวอะ มัดหนักขนาดต่อยทีเดียวสลบเลยนะมรึง "คนที่ขื่อมาร์ค
"กรูโดนไปแล้ว หนักจริงวะแต่มันคงออมไว้ไม่งั้นกรูคงสลบเหมือนไอ้นั้น"ไอ้โซ่ว ถูกดิวต่อยตอนแซวครูพัฒน์ ว่าครูตุ๊ด
 "กรูว่าไอ้ที่น่ากลัวมากกว่าพวกนั้นน่ะ สองคนหลังนี้วะ ไอ้ที่เป็นดารา แม่งมาถึงกระทืบกลางตัวไอ้เก่งเลยแถม อีกคนที่หน้าหวานๆน่ารักคิกขุ กรูอุตสาแอบเล็งแม่งตามมาเตะหน้าสะบัดสลบเลย แถมแม่งกระโดโล้ดเต้นดีใจอีก โรคจิตวะ "ไอ้มาร์คพูด
"กรูว่าไอ้คินนะมันมองคนที่เต๊ะนั้นมากดว่า เต๊ะที่เดียวสลบเลย เจ๋งวะ "ไอ้โซ่วพูดภาคินยิ้มที่มุมปาก ใช่ภาคินมันมองแอ้ บ่อย แอบมองด้วย ใช่ภาคินแอบ ชอบแอ้ แลละภาคินรู้อะไรเกี่ยวกับแอ้จากไอ้สรจักร (สรจักรคือใครติดตามตอนต่อไป)

[PFlove]

หลุยส์
   และแล้วคนที่ใช่สำหรับผมเขาถูกส่งมาให้ผมแล้ว คือธรรณ์ ครั้งแรกที่หน้าเขา เขาละหม้ายคลายคลึงกับบอยมากหน้าตาและกิริยาท่าทาง แต่ออกจะหมั่นใจตัวเองมาก ก็เด็กนอกนี้นะแต่แปลกมาเรียนที่นี้ทำไม และไอ้แจ็คมันิยากให้ผมเปิดใจบ้างมันเลยวางแผนแต่ผิดคาดอย่างมาก เจอของจริงขึ้นมา ผมเห็นคอนที่ไอ้พวกนั้นฉึดกระฉากแจฃขนเขาแล้วเขากลัว ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ต้องช่วยเขา
"หลุยส์"ธรรณ์เรียกผมระหว่างที่นั่งในรถเพื่อเดินทางกลับบ้านของธรรณ์
"ครับ"ผมขานรับ
"ยังเจ็บอยู่ไหม ขอธรรณ์ดูหน่อย มีเลือดซิบ ซิบ ด้วย เช็ดให้นะ"ธรรณ์พูด และธรรณ์ก็ซับเลือดที่มุมปากให้ มันทำให้ผมเห็นใบหน้าที่ชัดเจน
"จำเราไม่ได้เหรอ"ธรรณ์ถามผม ยิ้มเล็กน้อย ผมเลิกคิ้ว
"ไม่ได้ครับ"ผมพูด
"ใช่ซินายมาเฝ้ามองแต่บอยนิ "นี้เขารู้แสดงว่าเขากับบอย
"เราเป็นเพื่อนบอยเรียนพิเศษที่เดียวกัน"ร้ายกาจ นี้เขารู้จักกันมาก่อนเหรอไม่บอกกันบ้าง งั้นไอ้แจ็คก็คงไม่รู้ มีเพื่อน555
"อ้าวเหรอ"ผมหันหน้าหนี
"งอนเราเหรอ"ธรรณ์ถามผม
"ไม่นิ"
"นี้แหละงอน "ธรรณ์ทำไมเข้ารู้พฤติกรรมผมดีจริงๆ ใช่ครับผมงอน
"เราชอบหลุยส์ เราเลยตามบมาเรียนที่นี้"ผมสบัดหน้าไปมองธรรณ์
"เรารู้ว่านายผ่านความเจ็บปวดมา เราเองก็เช่นกันเราสูญเสียครอบครัวเพราะอุบัติเหตุ เราอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมตอนนี้ เราเข้าใจนะหลุยส์...หมับ"ธรรณ์พูดและกอดผม มันอบอุ่นในหัวใจแปลกๆ ผมกอดเขากลับ ตอนนี้รถมาจอดที่หน้าบ้าน หลังค้อนข้างใหญ่โต ผมด้าวเท้าลงมา
"ไม่มีใครอยู่หรอก นอกจากธรรณ์ คนขับรถ และแม่บ้านที่ดูแล "ธรรณ์ผมหันมามอง
"ธรรณ์คงเหงาน่าดู ไปอยู่กับหลุยส์ไหม"ผมถามธรรณ์ ธรรณ์มองผม ผมก็รีบก้มหน้า
“ถามเขาไปได้ยังไงวะ ไปอยู่กับหลุยส์ไหม “ผมพูดกับตัวเอง ใช่มันคงเร็วไปที่จะถามแบบนี้
"ในฐานะอะไรละ"ธรรณ์ถามผม
"แฟน"ผมเงยหน้าพูดกับธรรณ์และ ธรรณ์ก็มองผม
"ตกลง"ผมตกใจที่ธรรณ์ตอบว่าตกลง แต่ในใจอยากกระโดยเซย์เยส ดังๆ แต่แกล้งดีกว่า
"หลุยส์พูดเล่น"ผมพูด แก้มป่องทันที ทำท่าโมโห
"หลุยส์"ธรรณ์
"555 ล้อเล่น พูดจริง เป็นแฟนหลุยส์นะ "ผมถามธรรณ์หันขวับกลัลมาได้น่ากลัว และน่ารัก
“ตกลง”อู้ยย ผมก็มอง มียิ้มเขินนะแต่เขินแบบน่ารัก  นี้ผมมองเห็นทุกพฤติกรรมในตัวธรรณ์น่ารักไปหมดเลย หรือว่ามันคือความรักนะ
"ตี๋น้อย ไปเข้าบ้านดีกว่า "ธรรณ์ดึงแขนผมผมเดินเข้ามามีแม่บ้านออดมารอรับ
"คุณธรรณ์ จะรับอาหารว่างไหมค่ะ มีเพื่อนมาด้วยเหรอค่ะวันนี้"แม่บ้านถามและมองผม ผมยกมือไว้
"ครับป้า นี้คุณหลุยส์ เป็นเพื่อนของคุณบอยนะครับป้า ถ้าอย่างนั้นป้าตั้งโต๊ะอาหาร สำหรับสองทีนะครับป้าแก้ว "ธรรณ์พูดและดึงแขนผมขึ้นบ้าน มีห้องมากมายเลย แล้วจะให้นอนห้องไกนเนี๊ยะเพิ่งเจอกันเขาคง
"นอนห้องเดียวกันนะ ห้องอื่นยังไม้ได้ทำความาะอาดเลย"ธรรณ์พูด ปทสะบัดหน้ามอง
"ไม่เป็นไร หลุยส์"
"เราเป็นแฟนกันแล้วไป อายน้ำดีกว่า มาเร็ว"ธรรณ์ดึงลากผมมาที่ห้องเขา และดึวผมเข้าห้องเลย พอพ้นประตูธรรณ์ปิดประตูและ เขาจูปผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลย ธรรณ์ดันผมลงที่เตียง เขาก้มลงมาจูปผม และผมก็จูปเขาตอบ เราสองสองคนจํปกันพักใหญ่
"อาบน้ำกันดีกว่า"ผมผงะ อาบน้ำกันเลยเหรอ"ผมถาม
"เร็วนะอย่าช้า จ๊วบ"ธรรณ์เดินเข้าห้องน้ำผมที่มองตาม สักพัก ถุงเท้าลอยออกมา ตามมาด้วยกางเกงนักเรียน oh my gozz และ เสื้อนักเรียน ก็ลอยออกมา ขนาดนี้แล้วใครจะทนไหว ผมเดินตามเข้าห้องน้ำก่อนเข้า ถอดชุดออกก่อนด้วยเหลือแต่ กางเกงในตัวจิ้ว และตามเข้าไปติดๆเช่นกัน 
   [แจ็ค]
 ระหว่างที่นั่งนักเรียบร้อยอยู่ในรถ บอยกอด อกมองผมตลอดเลยและผมก็ก้มหน้าสำนึกผิดค  นขับรถก็มองผมสองคนเป็นระยะระยะq ตอนนี้เหมือนแม่กำลังอบรมลูกมาก
"แจ็คทำไมทำแบบนั้นละ"บอยถามผม
"แจ็คก็รู้บอยไม่ชอบความรุนแรงและโชคดีแค่ไหนที่พวกนี้ไม่มีอาวุธ เช่น ปืน "บอยพูดผมได้แต้ก้มหน้า
"บอยรู้ว่าแจ็คหวังดีกับหลุยส์"
"แจ็คขอโทษ"ผมพูด
"แต่แจ็คเชื่อว่าถึงแจ็คจะไม่ได้เฟคบทฮีโร และไอ้หลุยส์จะปกป้องคนที่มันรักได้ เหมือนแจ็คที่พร้อมดูแลคนที่แจ็ครัก"ผมพูด บอยมองหน้าผม ผมกำลังจะ
"ถึงบ้านแล้วครับคุณหนู"ตนขับรถ
"แจ็ค "บอยปรามผม แม้เปลี่ยนคนขับรถดีไหมเนีณยะ
"ขอโทษนะครับที่ต้องขัดจังหวะ "คบขับรถพูด ผมก้าวเท้าลงมา
"เออแจ็ค ธรรณ์นะเขาชอบหลุยส์ "บอยบอกผม ผมมอง งงครับเพิ่งมาวันนี้นะ
"เขาชอบหลุยส์มานานแล้ว ธรรณ์เป็นเพื่อนบอย ตั่งแต่อยู่อเมริกา "บอยพูด
"นี้รู้จักกันมาก่อน ร้ายมากไม่บอกกันบ้างเลย "ผมเองอึ้ง
"นี้แจ็คอย่าบอกนะว่า งอนกันนะ "บอย
"ใช่แจ็คงอน "ผมเดินขึ้นบ้านเลย ไม่คุยกับใครด้วย
"สงสัยโดนแม่ดุวะ 555"ไอ้พวกนี้ ปีะตูถูกเปิด้ข้ามาโดยบอย
"นี้แจ็คจะงอนบอยใช่ไหม"บอยกอดอก
"ก็ไม่บอกแจ็คบ้าง"ผมหันไปพูด
"ถ้าบอยบอกแจ็คก็บอกหลุยส์นะซิ และที่บอยไม่บอกเราเป็นอะไรกันเพราะธรรณ์เขารู้หมดแล้ว"บอยพูดเออใช้ลืมถามเองกรี
"ไม่งอนแล้วครับบบ จ๊วบ"ผมตรงปรี่เข้าไปไถแบบแมวเหมียวเลย
"งั้นไปทานข้าวกัน เออ ว่าแต่หลุยส์จะกลับได้ไหมเนี๊ยะ "บอยถามผม
"แจ็คโทรถามให้นะ "ผมพูดจริงอยากติดตามผลแต่แน่นอน ไอ้หลุยส์มันคงสั่นเป็นเจ้าเขา ส่วนอีกคนคง ม้วนบิดอาย ไม่ได้กันพอดีไม่เป็นไรพรุ่วรี้เทรนให้เอว อิ อิ อิ
"หัวเราะอะไรแจ็ค"บอย
"อุ้ย เปล่าจร๊าที่รักเขาโทรเดี่ยวนี้แหละ"ผมพูดกดโทรหาหลุยส์
"ไงวะมรึง "ผมถาม
"ก็โอเคนะ และ.."หลุยส์
"กรูรู้แล้ว เมียกรูสารถาพความผิดหมดแล้ว ฮาฮาฮา อุ้ยย"ผมพูดไปหัวเราะไปบอยเท้าเอวเลยมองผม
"เมียบอกหมดแล้ว"ผมพูดใหม่
"กรูว่าบอยกำลังอยู่ข้างๆ บอยไอ้แจ็คมันผลักหลุยส์ไปหาตรีนมาด้วย สองรอบเลยย"ไอ้หลุยส์ผมปิดไมล์แทบไม่ทัน
"ตกลงมรึงจะกลับไหมเนี๊ยะ"ผมถาม
"คิดว่าไม่ดีกว่าเพื่อว่ามันจะ?"
“แล้วมรึงจะนอนที่ไหนวะ พื้นเหรอ ฮาๆ มรึงชอบนอนพื้นบอยบอกกรู”ผมพูดแซวมัน
“ไอ้แจ็ค”ไอ้หลุยส์
"เออ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ค่อยวางแผนชิงรักหักสวาทกัน กูดไนท์นะ "ผมพูดและกดวางสาย
"หลุยส์ไม่กลับคืนนี้ คงนอนเฝ้าน้องธรรณ์ "ผมพูดจินตนาการ คงนั่งเฝ้านินเฝ้าและอีกคนควเขินอยู่นั่น 555
   [บอย] 
ผมเดินลงชั่นล่างกับแจ็ค เพื่อทานอาหารเย็นกันทุกคนคงรออยู่แล้ว เพราะง้อคนนี้แหละทุกคนเลยต้องรอเลย และเสียงโทรศะผมดังขึ้น ระหว่างที่ผมกำบังเดินลงบันได
"แป็บ หนึ่งนะแจ็ค"ผมพูดจะหันหบังเดินไปหาที่คุย
"มีความลับอีกแล้ว"แจ็คพูด
"โอเค คุยตรงนี้ "ผมก็กดรับสายพ่อผมเองตรงหน้าเขา เพราะคิดว่าน้องแบงค์ไม่ได้อยู่กับพ่อตอนนี้พ่อคงยังอยู่ที่โซล
"พ่อครับ "
"บอยเป็นไงบ้างลูกผมแนบหูฟังเลยทันที
"สบายดีครับพ่อ พ่อละ"
"เรื่อยๆนะ ยุ่งๆนิดหน่อย วันศุกร์นี้เข้า กรุงเทพฯนะ พ่อจะไป คุยธุระกับ อาๆเขา "พ่อพูดผมรูว่าอีกคนได้ยิน
"เยสส"ดูทำท่าดีใจ
"เสียงบอยหรอลูก"พ่อถามผม
"ผมดูหนังนะครับ เดี๋ยวจะทานอาหารเย็นแล้วครับ"ผมพูด
"งั้นไปทานอาหารได้แล้วเจอกันวันเสาร์นะบอย พ่อรักลูกนะ และลุงหนึ่งจะมาด้วย วันเสาร์ แค่นี้นะบอย"ผมอึ้งไปเลยลุงหนึ่งจะมาด้วย แจ็คได้ยินแน่เลย
"ทำไมลุงหนึ่งต้องมาอะ เขาต้องพูดอะไรเกี่ยวกับแจ็คและบอย ก็อาจจะฟังเขา"เอาอีกแล้วแจ็ค
"แจ็คมันอาจจะไม่มีอะไร แค่แพลน สิ่งที่บอยต้องทำ บอยมีหน้าที่รออยู่แจ็คก็รู้ "ผมพูดแต่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วน่าจะเป็นอย่างที่แจ็คคิดทำไมนะความรักของผมสองตนมันถึงไม่เป็นที่ยอมรับของลุวหนึ่ง แถมผมเองก็ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ค้าน
"เขาไม่เห็นด้วยที่เรารักกัน บอยก็รู้"ผมมองแจ็คผมรู้แต่
"ถ้าแจ็คทำให้ลุงเห็นว่าแจ็คดีพอที่จะดูแลบอย ทุกอย่างมันก็จะดีขึ้นแจ็ค "ผมพูด แจ็คเงียบผมรู้มันทำให้เขาไม่สบายใจ ผมรู้ ผมสองคนเดินคุยกันจนลงมาชั่นล่างแล้ว แจ็คหยุด ขออย่าให้กลับมางอนกันอีกนะขอร้อง ผมพูดในใจ
"หมับ"ผมกอดเขา
"บอยรักแจ็คนะ บอยเชื่อว่าเราทำได้"ผมพูดแจ็คกอดผมตอบ
"แจ็ครักบอยมากที่สุด แจ็คอยากแต่งงานกับบอย แจ็ครู้แจ็คยังไม่ดีที่สุดในตอนนี้และหลายคนไม่อยากคาดหวังอะไรจากแจ็คแต่แจ็คจะทำให้ได้"แจ็คพูดผมยิ้มออกมา
"แป็ก"เสียงเหมือนที่เขาดึงงานปาร์คี้และมีริบบิ้นสีโรยลงมา พวกพาย ติ๊ก ดิว และแอ้ นั้นเอง
"สารภาพรักซะที่ เย้ๆๆ ดีใจด้วยนะมรึงแจ็ค ลดความบ้าลงหน่อยกรูสงสารบอย"ติ๊ก ผมนี้เขินเลย
"เออ เนี๊ยะพ่อก็โทรบอกให้กลับเข้ากรุงเทพนะ แต่ เพราะผลงานวันนี้ออ่ะ พ่อเม้งกรูชุดใหญ่เลยสาด"ติ๊ก
"กรูด้วย "พาย
"กรูก็โดน"ดิว
"ไม่ต้องมองกรูเลย กรูก็ด้วย"แอ้อีกคน ทุกคนมองแจ็ค
"กรูยังอะอาจจะเร็วๆนี้พ่อคงโทรมา"แจ็คคนเดียวแปลกนะ
"ไปทานข้าวเฮอะะวะหิวแล้ว "ดิวพูด 
   [แจ็ค]
          หลังจากที่ผม ทานอาหารเย็นเรียบร้อย ต่างตนตาางจึ้นห้องอาบน้ำ ดิวแอ้และติ๊ก ชอบนั่งอยู่ชั้นล่าง แอ้อ่านการ์ตูน ดิวติดตามเกี่ยวฟุตบอล ติ๊กติดตามเทรนแฟชั่นและข่าวบันเทิง ส่วนลงมานั่งด้วยบ้างแต่ส่วนใหญประทินผิวในห้องมากกว่า ผมกับบอยอาบน้ำแล้ว บอยขออ่านเอกสาร เกี่ยวกับกฏของสำนักที่บอยจะต้องรับตำแหน่ง อาจจะหลังจากที่จบภารดิจที่นี้ ผมก็ด้วยต้องรับคำแหน่งซีคแต่ยังไม้ได้อ่านเลย ผมเลยอาสามาเอานมให้บอย
"เสร็จแล้วเหรอแจ็ค"ไอ้ติ๊ก
"เออ เสร็จแล้ว เพลียมากมากหาอะไรดื่มกหน่อย"ผมพูด
"เหรอ  "พวกมันแซวผม แบบว่าไม่เชื่อ  ผมเดินเข้ามาในห้องครัว โทรหาพี่โจดีกว่าโจสามารถาบเรื่องลุงหนึ่งได้
"พี่โจ"
"ว่าไงครับงานอะไรเข้าครับน้องพี่"พี่โจ
"พี่โจคิดว่าแจ็คมีแต่เรื่องเหรอ"ผมถามน้อยใจ
"ไม่จริงเหรอครับ"พี่โจ
"จริงครับมีเรื่อง"ผมพูด
"เว้ยยย"พี่โจ555
"แต่เรื่องของพ่อ พี่โจ ลุงณะจะมา กทม และบอกให้บอยเข้า กทม ด้วยพี่  แถมลุงหนึ่งก็มาด้วย และทุกคนถูกเรียกเข้า กทม หมด โดยที่ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะมีเรื่อง"ผมพูด
"มีเรื่องกระทืบคนที่เข้าไขว้กับน้องพี่กับไอ้หลุยส์ใช่ไหม พ่อกำลังรอฤกษ์งามไปหานะน้องพี่"พี่โจ
" จริงดิพี่โจ เห็นเงียบๆ พ่อรอจัดเหมือนกันเหรอ"ผมพูด
"ว่าแต่ลุงหนึ่งจะไปทำไม แต่พี่จะสืบให้นะครับ และอย่ามีเรื่องกันบ่อยน่ะแจ็คเลี่ยงได้เลี่ยงน้องพี่ เพราะลุงณะเขาไม่ชอบคนชอบใช้วามรุนแรง แจ็ค"พี่โจพูด
"ผมรู้พี่โจ "ผมพูด
"โอเคได้เรื่องยังไงพี่รีบโทรหา "พี่โจ
"ขอบคุณครับพี่โจ พี่โจ พักบ้างนะ พี่เจนะบอกพี่โจ ทำงานเยอะมาก ผมเป็นห่วง"ผมพูด
"พี่โอเค แจ็ค พี่เจมส์จะจบแล้วใกล้จะมาช่วยพี่ได้เต็มที่แล้วแจ็ค ตั้งใจเรียนนะแจ็ค แค่นี้ก่อนนะพี่มีประชุมต่อ "พี่โจพูด ผมกดวางสายพี่โจ รีบเอานมไปให้บอย และจะได้นอนกอดบอยแถมพรุ่งนี้ต้องไปรอรับคู่รักคู่ใหม่อีกด้วย
[หลุยส์ ]
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมกับธรรณ์กทานอาหารด้วยกันเรียบร้อย ผมพากันมานั่งที่ห้องนั่งเล่น ดูทีวี ผมนอนหนุนตัก ธรรณ์  ผมเอามือธรรณ์มากอดไว้ รู้สึกดีจังตอนนี้ หลังจากที่แจ็คกับบอยเข้าใจกันเพราะไม่มี ผมไปขว้าง เขารักกันมาก ผมได้แต่มองแต่ตอนนี้ผมมีเป็นของผมแล้ว
"ธรรณ์ "ผมเรียกธรรณ์ ผมลูปมือธรรณ์เล่น มือธรรณ์นิ่มมาก ธรรณ์ก็ลูปไล้ต้นแขนผมไปมาตาก็มองทีวี
"ว่าไงครับ ตี๋น้อย"ธรรณ์เรียกผม
"ของเขาเล็กเหรอ"ผมถาม
"แม้ตี๋นี้ ใหญ่ไปนะ 555"ดูซิพูดไม่มีเขินเลยผมนี้กับเขินแทน ธรรณ์หัวเราะผม
"ไปอยู่กับหลุยส์นะ นะครับ"ผมมองหน้าธรรณ์
"จ๊วบ"ธรรณ์ก้มลงจูปผม โอ้ว อเมสซิ่ง
"โอเค"ธรรณ์ตอบผม
"งั้นพรุ่งนี้ธรรณ์จะให้ป้ากับพี่ๆเขากับไปดูแลพ่อกับแม่บุญธรรมนะ "ธรรณ์พูดผมพยักหน้า
"ธรรณ์ หลุยส์มีความสุขมากเลยนะ ความสุขมันหายไปจากหลุยส์ตั้งแต่.."ความสุขของผมหายไปตั้ง ที่บ้านผมสูญเสีย 50 ชีวิตเพราะมีคนเข้ามาสังหาร พ่อดีนผมไว้ในตู้ไม่ให้ผมสงเสียงและปมก็สูญเสียเขาวันนั้น ผมจำได้ผู้ชายใส่ชุดทหารดปิดตู้ผมคิดว่าเขาคือคนร้ายทันที่ผมออกผมทุบตีเขาไม่ยั้ง เขาพูดแค่ว่า ฉันขอโทษที่มาไม่ทัน แบะเขากอดผม เขาก็อุ้มผมออกจากตรงนั้น
"ไม่เอาไม่พูด แล้วหลุยส์ ธรรณ์จะอยู่ข้างๆหลุยส์"ธรรณ์พูดกับผม
"อืมมม"ธรรณ์จูปผมอีกแล้ว
"ขึ้นห้องไหม"ธรรรณ์พูดกัดปากด้วย
"ฮะ...อย่าบอกนะว่า อีก ก่อนลงมาก็สองยกไปแล้วนะ"ผมถาม
"นะ ไปนะที่รัก จ๊วบ" oh! Shit!    ผมแต่ก็ตามไปแต่โดยดี 555
 

[PFlove]

 

[PFlove]

[แจ็ค]
     ผมตื่นมาแต่เช้าเพื่อไปรอรับเพื่อนผมไอ้หลุยส์ ทันที่รถเข้ามาจอดส่งผมส่งพวกผม พอผทก้าวเท้าลงจากรถกัน นักเรียนรุ่นน้องๆ ต่างพากันยิ้มทักทาย บ้างก็ยกนิ้วหัวแม่มือให้เลย ผมหันมามองหน้ากัน มันอะไรกันวะ
"พี่หวัดดีครับ"พวกผมยืนงง กันเลย ปกติมันไม่ทำกันนะ วันนี้แปลกมาก
"จริงดิ?"ผมถามพวกไอ้ดิว พากันยกไหล่ ไม่รู้
"พี่ดีครับ พี่เจ๋ง มากเลยอะเมื่อวาน "ผมก็ยิ้มๆ อ้อ!กระเทิบคนนี้มันมองว่าเจ๋งวะ
"เห้ย! รถไอ้หลุยส์กับธรรณ์มาแล้ว"ไอ้ติ๊ก พอรถจอดธรรณ์ก้าวเท้าลงมา บอยเดินไปรับ้ลย ผมมองไอ้ตัวดี มันลงจากรถแล้ว ขุดนัดเรียน สวมอสวมแว่นตาเรย์แบน เยี่ยม
"มรึงจะบ้าเหรอ มรึงจะสวมแว่นตาเรย์แบนทำไม"ผมเดินไปหามัน
"เว้ยยย"ผมตกใจมันเปิดแว่นออกนิดหนึ่งและรีบสวมคืน
"มรึงรู้แล้วใช่ไหมว่าทำไหมกรูต้องสวมแว่นตา  เพลียโคตร!"ไอ้หลุยส์ คงนั่งมองหน้ากันทั้งคืนละศิ
"ฮึกๆๆ"ไอ้ดิวไอ้แอ้มันขำอ้หลุยส์
"มรึงสองคนไม่พูดกรูก็เจ็บนะ ไอ้ดิว ไอ้แอ้ สาด! "ไอ้หลุยส์
“มรึงไปทำอะไรมาละ เมื่อวานไม่ได้โดนต่อยตาไม่ใช่เหรอ”ไอ้แอ้มันถามมันขำ
“เออ  นั้นดิ”ไอ้ดิว
“อย่าบอกนะว่า สภาพที่เป็นแบบนี้ มรึงชวนเขาคุยสักประวัติกันทั้งคืนเหรอ”ผมถามมัน มันมองผมและเหล่ไปมองธรรณ์ที่คุยกับบอย แต่ผมแบบนั้นนะ เพราะดูท่าจะใหม่ทั้งคู่
"ไม่เป็นไร ชวนน้องเขามานอนที่บ้านเราเลย มรึงจะได้ อิบ อืบ"ผมพูด
"กรูชวนแล้ว และเขาตกลง และ กรูนะเสร็จเขาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว"ไอ้หลุยส์ ผมนี้วืเดเลย
"มรึงเสร็จเขา ไม่ใช่เขาเสร็จมรึงง"ผมพูดมันพยักหน้า ว่าใช่
"ดูซิ สงสัยที่เขาขำกันอยู่ คงเม้ามอยด์กรูกันอะ "ผมหันไปดู ปิดปากขำกันใหญ่เลย ธรรณ์ บอย พาย และไอ้ติ๊ก
"แจ๋ว!"ผมพูด หาให้ถูกคนมาก ผมเดินไปห้องอาหารเพื่อทานอาหารเช้ากันปกติ
“ไปหาอะไรโด๊ปหน่อย ไอ้หลุยส์”ผมพูดและกอดคอมันเดินไปห้องอาหาร แต่ไอ้หลุยส์มันมองหน้าผม
"อ้าว เป็นอะไรอีกละ  "ผมถามมัน 
"มรึงเรียกชื่อกรูได้ ไอ้แจ็ค ปกติมรึงไม่เรียก”หลุยส์มันพูด
"เออ กรูจะไม่เรียกมรึงไอ้หน้าตี๋อีก และคุณมรึงก็อย่าเรียกกระผมว่าหน้าแขกด้วยนะครับ”ผมพูด
"โอเค"ไอ้หลุยส์พูดและทำนิ้วโอเคด้วย
“กรูดีใจวะที่มรึง มีคนที่ใช่และเขาพร้อมจะดูแลมรึง กรูขอให้มรึงมีความสุขนะหลุยส์ ที่ผ่านมากรูขอโทษวะ “ผมพูดไอ้หลุยส์มันมองผม
“ขออย่าให้มีเรื่องหรือปัญหาเหมือนกรู “ผมพูด
“มรึงมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าวะแจ๊ค มรึงช่วยกรูมาเยอะแล้ว บอกกรูได้นะแจ็ค “ไอ้หลุยส์พูด
"พรุ่งนี้บอยไปพักที่กรุงเทพ "ผมพูด
"แน่ละวันหยุดสามวัน และมรึงไม่ดีใจเหรอ"ไอ้หลุยส์
"ลุงณะมา และลุงหนึ่ง ทุกคนเข้ากรุงเทพหมด แต่ไม่มีใครบอกให้กรูเข้าเลย มันหมายความว่าไงวะ  "ผมกำลังจะพูดโทรศัพท์ผมดังขึ้นพี่โจ
"แป็ปวะ มรึงเข้าไปห้องอาหารก่อน บอกว่าพ่อกรูโทรมา"ผมหลบออกมา
"ดีครับพี่โจ ได้เรื่องไหมพี่"ปมถามพี่ชายทันที
"ไม่ถามเลยพี่สบายดีไหม"พี่โจ
"พี่โจ อะ"
"ได้เรื่อง เขาจะคุยเรื่องที่เขาแพลนกันไว้ เรื่องคนที่จะแต่งงานกับบอยกันแล้ว เพื่อรักษาต้นตระกูลอันบริสุทธิ์ เขาเลือก แล้วแต่ใครพี้ไม่รู้ พี่รู้ว่าไม่ใช่แจ็ค"ผมแทบอยากจะ ตระโกนดังๆเลย ผมรู้ว่าลุงณะรู้ว่าผมรักบอย และลุงหนึ่งก็รู้ "ผมเงียบไปเลย
"แจ็ค แจ็ค แจ็ค"พี่โจ
"ทำไมอะ ผมไม่ดีตรงไหนพี่"ผมพูด
"และพ่อรู้แล้ว พ่อจะเข้าไปช่วย พ่อเตรียมบินพรุ่งนี้ก่อนเขาเรียกคุย แจ็คห้ามทำอะไร บ้าๆ พ่อจะช่วย ส่วนพี่จะไปดูงานแทนพ่อ พี่เจมส์ หยุดเลยได้มาช่วยพี่ดูทางนี้กับะโจ้นะ พี่ๆทุกคนอยากช่วยน้อง ดังนั้นน้องต้องอย่าทำเรื่อง พี่รู้ว่าเรารักบอยมาก "พี่โจ ผมพ่นบมออกจากปาก
"โอเคพี่"
"อย่าเพิ่งนอยด์เรามีทางเลือกเชื่อพี่แค่นี้นะ พี่ต้องประชุมต่อ "พี่โจพูด พี้โจงานเยอะผมสงสารพี่โจ ผมเดินกลับไปที่โต๊ะ บอยมองผม พอผมนั่งลง บอยบีบมือผม ผมมองไอ้หลุยส์มันยอกบอย
"โกโก้ ร้อนๆนะเพื่อจะดีขึ้น"บอยพูด
"เออ มรึงกินไปก่อนพวกกรูจะไปเตรียมตัวเข้าแถวนะ"ไอ้ดิว ไอ้แอ้ลุก และติ๊ก ตามด้วยพาย
"มันจะดีขึ้นแจ็ค"ธรรณ์พูดและลุกขึ้น
"ไปห้องน้ำดีกว่าตี๋น้อย"ผมมองยิ้มเลยเหตุผลนี้ใช่ไหมที่ไม่ให้เรียก
"ห้ามแซว"ไอ้หลุยส์ มันลุก เดินโอบเอวธรรณ์ไปคือพวกมันปล่อยผมอยู่กับบอยสองคนตอนนี้
"บอยรู้แจ็คกำลังวุ่นวายใจมาก บอยไม่ต่างกัน บอยขอโทษที่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเลย"ผมมองบอย และผมสองคนกอดกัน
"บอยรักแจ็ค แต่ได้แค่บอกแจ็ค บอกใครไม่ได้เลย "ผมรู้ว่าบอยร้องให้เสื้อผมมันเปียกผมดันบอยออกและซับน้ำตาให้
"แจ็ครักบอย แจ็คสัญญาแจ็คจะต้องทำให้ลุงณะเห็นว่าแจ็คดูแลบอยได้ แจ็คตะทำให้ได้"ผมพูดและบอยยิ้มออกมา
"ต้องอย่างนี้ซิ ซีคน้อยของบอย"ผมเบิกคิ้วมอง
"ไม่น้อยนะ ค่อนข้างจะใหญ่นะ และมันออกจะยาวนะ"ผมพูด บอยเขินกน้าแดงเลย
"แจ็ค บ้า "บอยพูดและ
“โอ้ยย บอย”ผมร้องเพราะโดนหยิกพุง
"ไปเข้าแถวกันดีกว่า "ผมพูดและทันที่ที่บอยลุก บอยทำท่าจะล้ม ผมเข้าไปรับ
"บอยเป็นอะไร"ผมถามบอย
"หน้ามืดนะแจ็ค"บอนพูดผมประครองบอย ครูพัฒน์ผ่านมาพอดีจะไปที่เข้าแถว เพื่อควบคุมนักเรียน
"เป็นอะไรไปนะบอย"ครูพัฒน์ถามผม
"บอยหน้ามึดนะครับ "ผมพูด
"งั่นไม่ต้องเข้าแถว ไปห้องพยายาลเลยนะ เดี๋ยวะบอกเพื่อนๆให้ ไปแจ็คพาบอยไป"ครูพัฒน์
 ผมพาบอยมาห้องพยายาลแล้ว อาจารย์ให้บอยนอนพักสักพักจะดีกว่า บอยคงเครียด ผมควรทำยังไงดี ปมจับมืบบอยตลอดเลย นั่งอยู่ข้างๆเอามือปัดผมที่ปกหน้าผากเล็กน้อยและกำบังจะ
"พลื้ด"มีคนเปิดผ้าม่านออก มารดีแท้วะ
"อาจารย์ครับไอ้นี้มันทำมิดีมิร้ายเพื่อนชายด้วยกันครับ"ไอ้หลุยส์ไอ้เวร ผมลุกจะเต๊ะมัน และมองหาอาจารย์ เออ ไม่มี มันขำผมใหญ่เลย
"บอยเป็นไงบ้างวะ"ดิวมันถาม และมันหยิบทีาสัดความดัน อาจารย์มาวัดทันที
"ความดันปกตินะ "ดิวพูด
"บอยคงเครียดนะแอ้ว่า"แอ้พูดพูด
"กรูมีเรื่องจะคุย"ไอ้หลุยส์มันดึงแขนผมออกมาด้านนอก
"ดรูไม่รู้ใครนะ ที่เขาเลือก แต่ถ้าบอยไม่อยู่ในที่เขาคุยกัน มันจะไม่เกิดอะไรขึ้น "ไอ้หลุยส์พูด หรือว่ามันจะ
"มรึงให้กรูพาบอยหนีไป และไปตั้งรกรากดันใหม่เหรอ"ผมถาม
"ปื้ด"มันดึงขนจมูก
"แค่พาไปเที่ยว แก้ปัญกาตอนนี้ก่อน "เออจริงซิ
"แล้วมรึงไปไหนไหมวะ"ผมถามมัน
"กรูจะพาธรรณ์ไปฮันนิมูนที่ปารีส"ไปปารีสเลยเหรอ ไปไกลไปไหม
“ก็คนมันรวยช่วยไม่ได้”ไอ้หลุยส์ ผมพยักหน้า 
"กรูไม่ได้ไปธรรมดานะมรึง"ไอ้หลุยส์พูด
"มรึวจะเหาะไปเหรอ"ผมถาม
"ช่าย ถ้า จะให้ดีว่าจะนั่งพรมวิเศษไป...เว้ยย สาด! ไม่ใช่ "มันทำท่าจะดึงขนจมูกผมอีกแล้ว
"หมับ..หยุดยุ่งกับจมูกกรู"ผมรีบปิดจมูกและจับมือมันไว้
 "กรูจะไปคุย เราจะมีทางทำธุระกิจที่ลุงหนึ่งขะปฏิเสธไม่ได้ว่าเราเจ๋ง แต่เราจะคุยกันหลังจากที่มรึงกลับมา"ไอ้หลุยส์พูดมันชี้หน้าผม
" แน่นอนหุ้นส่วนกรูคือมรึง เราจะเริ่มมตั้งแต่ตอนนี้ และอย่าเพิ่งบอกธรรณ์ "หลุยส์พูด
"บอยด้วย"ผมพูด
"โอเค "ผมสองคนจับมือกัน
"ไอ้สองคนนี้มัน ถ้าจะหางานทำกันอีกแล้ว"ไอ้ติ๊ก เดินมาพอดีกำลังทำสนธิสัญญากันอยู่เลย ผมสองคนหันไป
"ไม่นิ"ผมพูดพร้อมกัน
"ไม่เลย"ไอ้หลุยส์ มันจะเสียงสูงทำไม มันแซงหน้ากรู
“โอโห่! เดซิเบลมรึงสองคน สูงปรี้ด น่าเชื่อมาก”ไอ้ติ๊ก พูดไอ้ดิวแอ้เดินเข้ามาพอดี
“บอยละ”ดิวถามผม ผมพยักหน้าด้านไหน ดิวมันเดินเข้าไปดูบอย แอ้ และติ๊ก
“มรึงเอาไอ้ดิวเข้าร่วมด้วยไหม”ผมถาม
“แน่นอน มันนะตัวตั้งตัวตีกรูเลย กรูมองไว้มากกว่านั้น ดังนั้นเราต้องดึงไอ้ดิว ไอ้แอ้เข้ามา”ไอ้หลุยส์พูด
“รอคุยพร้อมกัน เมื่อกลับมาถึง”ไอ้หลุยส์ ผมพยักหน้า 
"อีกสองชั่วโมงลงมารับบอย บอยคงดีขึ้น "ดิวมันเดินออกมา และพวกผมพากันเดินขึ้นห้องเรียน ผมจะทำให้ลุงหนึ่งอึ้ง กับความสามารถพวกผม ให้ได้ ผมขึ้นห้องเรียนกันแล้ว
"พี่โจ"ผมโทรหาพี่โจอีกทีหบังจากเรียนเสร็จ กำลังจะเดินลวไปรับบอยขึ้นห้องเรียน
"ว่าไงแจ็ค"เายงะฌจดูเหนื่ยๆ"
"พี่เหนื่อยไหม พี้โจ"ผมถามพี่โจ พี้ดูแลผมมาตั้งแต่เด็ดแทบตะแทนพ่อเลยแหละ
"ดีขึ้นแล้วน้องพี่ละ เป็นไงบ้าง"พี้โจ
"ดีขึ้นแล้ว พี่โจผมอยากไปเที่ยว ผมให้พี่ปีเตอร์ไปขับรถแบะเป็นการ์ดผมได้ไหม"ผมุามพี่โจ
"ได้ซิไปพักกลับมาค่อยคุยกัน ว่าจะทำยังไงกันดี แต่จะเอาไอ้ปีเตอร์เหรอ พี่ว่าเอาพี่ชัชดีกว่าไหม"ผมขำออกมา พี่ปีเตอร์นะเป็นเพื่อนพี้โจ แต่ผมว่าพี่คนนี้ดีกว่าาจะได้ตามใจผมได้ เพราะกลัวตกงาน
"ไม่เอาอะ พี่ปีเตอร์แหละพี่่ชัชจะได้ดูแลพี่ได้"ผมพูดพี่ชัชนะอดีตสไนเปอร์กองทัพ ผลงานดีเด่นมากมายแค่มาเสียเพื่อนรักเขาไป พี่เขาเสียใจมากเลยลาออก และพ่อผมไปทาบทามมาให้มาดูแลพ่อกับพี่โจ
"งั้นตามใจนะ แค่นี้ก่อนนะ แจ็ค พี่มีคนมาหานะ"พี่โจ
"ได้ครับ แจ็ครักพี่โจนะ บาย"ผมกำลังจะกดวางสาย "ไอ้อ้น อืมมม ..ตรูดดด"ผมรีบเอาโทรศัพท์แหนบหูอีกที่ได้ยินแค่นั้น พี่อ้นคงแกล้งพี่โจอีกแล้ว ไม่จริงหรอกพี่โจชอบพี่บีม ตามจิกจีบอยู่ เป็นไปไม่ได้พี่โจกับพี่อ้น
"บอย"ผมเดินเข้ามาเห็นบอยกำบังจะลุก ผมเข้าไปประครอง
"ดีขึ้นไหมครับที่รัก"ผมถามบอย
"ดีขึ้นแล้วแจ็ค วันนี้ตอนบ่ายพ่อส่งคนมารับบอยแล้วนะแจ็ค "บอยบอกผม
"สงข้อความหาแจ็คบอยพักที่ไหน แจ็คจะย่องไปหา "ผมพูด
"หื่นตลอดเลยนะ"บอยพูดผมก็มองหน้าบอย
“ไม่รู้ซิ อยากอยู่ด้วยทุกนาที เพราะทุกนาทีของเราสองคนมันมีความเสี่ยงซ้อนอยู่ตลอด ทำไมเรา สองคนไม่ไปเกิดและรักกันเหมือนเช่นคนธรรมดาทั่วไป ทำไมเราสองคนต้องมีพันธะบ้าๆ นี้ติดตัวมาด้วย “ผมพูดออกมา บอยเอามือมาลูปใบหน้าผม
“บอยอยากเลือกได้ แต่บอยเลือกไม่ได้”บอยพูด
“ใช่ บอยคือคนที่ถูกเลือก”ผมพูด
“บอยอยากเป็นคนเลือกมากกว่าแจ็ค ที่จะถูกเลือก”ผมสองคนกอดกันอีกครั้ง และผมก็พยุงบอยขึ้น เพื่อลงไปทานอาหาร บ่ายๆ บอยจะต้องไปแล้ว ผมจะต้องไปเช่นกัน 
“หลุยส์ จะไปพร้อมกันเลยไหม บอยจะเข้า กรุงเทพบ่ายนี้”ผมถามไอ้หลุยส์ ธรรณ์เดินมาช่วยประครองบอย
“ไปเลยดิ มรึงด้วย เราไปที่สนามบินกันก่อน และมรึงค่อยชิ้งออก “ไอ้หลุยส์ ผมเดินมาที่โต๊ะอาหาร พวกไอ้ดิว ไอ้แอ้ ติ๊กและพาย ต้นข้าว และบลู นั่งอยู่แล้ว
“ป๊อด เอาข้าวต้มมาให้คุณบอย ไม่เอาอะไรที่มัน มัน ใส่ลงมา เขาเรียกอะไรวะ”ผมพูดแต่เรียกไม่ถูก
“กระเทียมเจียว”ไอ้ต้นข้าว
“เออ นั้นแหละไม่ต้องใส่มา”ผมพูด บอยหันมายิ้มให้ผม ทำหน้าทีที่รักดี
“พี่ไม่ชอบความสนุกเหรอครับ”ไอ้ป๊อด พวกผมหันไปมอง อะไรของมัน
“มัน มัน คือความสนุก”ไอ้ป๊อด
“มันใช่เวลามาเล่นไหมไอ้ป๊อด พวกกรูหิว”ไอ้ติ๊ก
“เดี๋ยวมรึงได้มันแน่ “พายอีกคน
“อู้ย ป๊อดล้อเล่น กลับข้าวจะมาในไม่เกิน  สิบห้านาทีแน่นอน แม่ป๊อดเร็งทำให้อยู่ งั้นป๊อดเข้าไปนะ”ไอ้ป๊อด
“รีบไป ก่อนจะเจอ ปลาตรีน”ไอ้หลุยส์
“อ้อ มีแล้ว ในครัวนะครับพี่หลุยษ์ ป๊อดไม่เอา”ไอ้ป๊อด มันรีบไปเลย
“จะไปไหนกัน ธรรณ์ หลุยส์ ”บอยถาม
“ตี๋น้อยจะพาไปเที่ยวปารีส เอาอะไรไหมบอย”ธรรณ์พูดดูธรรณ์มีความสุขมาก
“แน่ละเมียขอมา สามีจัดให้”ไอ้หลุยส์ มันพูดมีจับคางกันด้วยนะ น่ารักเชียว พวกผมมองสองคนนี้
“เออ หวานไปไหม๊”ผมพูด
“อุ้ย!”ไอ้หลุยส์  หันมาเจอทุกสายตาเลย
“บทจะรักกัน ก็รักกันเกิ้น”ไอ้ดิว
“เออ วะ เกรงใจกันบ้าง “ไอ้ติ๊ก
“แต่น่ารักดี บลูชอบ”ไอ้บลู
“ชอบที่เขารักกันหรือชอบไอ้หลุยส์”ผมถาม
“ชอบ....”ไอ้บลู
“ไอ้บลูอย่า กรูชอบสไตล์นี้ แบบนั้นเก็บไว้อย่างนั้น”ไอ้หลุยส์พูดมันชี้ไปธรรณ์ ธรรณ์นี้ขำเลย
“กรูไม่ชอบมรึงนิ เขาชอบอ่านนิยายวาย มันจิ้นมากเลยอะ”ไอ้บลู”พูด
“ตอนนี้กรูก็จิ้นมาก อยากกินข้าวแล้ว ไอ้ป๊อด เร็ว”พาย ฮาๆ พวกผม เวลามีความสนุกมันก็เป็นแบบนั้ ผมมองทุกคน อยากรักษาความสุขไว้นาน แต่เหลือไอ้ดิว ไอ้แอ้ และติ๊ก ซินะ มันสามคนต้องการอะไร ยัวไงทำไมไม่บอกให้พวกผมรู้กัน

[PFlove]

[แจ็ค ]
ผมเข้ามาพักในกรุงเทพเหมือนกันมาตั้งแต่เมื่อวานพร้อมบอยแต่แยกทางกันที่สนามบินทำเหมือนว่าผมไปกับไอ้หลุยส์แต่จริงๆแล้วไม่ได้ไปด้วย   บอยส่งข้อความหาผมว่าพักที่ไหน เป็นโรงแรมในเครือของอาภาษญ์ และผมก็พักตึกตรงข้ามกันเลย
"สวัสดีครับคุณแจ็ค "ผมมองคนที่เดินเข้ามาในห้องพี่ปีเตอร์
"ส่องๆหนุ่มๆเหรอครับ"ดูถามซิ
"ส่องหนุ่ม และหนุ่มของผมก็พักอยู่ตรงข้ามกันนี้ พร้อมหรือยังพี่ที่จะไปลักพาตัวหนุ่มของผม"ผมพูดเพราะรถลุงณะออกไปแล้ว
"พร้อมครับ ที่จะลักพา...ลักพาตัววววว..มันจะดีเหรอครับคุณแจ็ค... หาคนที่เขาอยากจะไปดีกว่าไหมครับ หน้าตาหล่อๆ พ่อรวยมหาศาลแบบนี้ กระดิกนิ้วก็มา อย่าไปลักพาตัวเลยครับ "พี้ปีเตอร์พูด
"ไปพี่ อย่าป๊อดนะพี่"ผมพูดผมลุกขึ้น
"ว่าแล้วทำไมคุณแจ็คเลือกพี่...คุ้มกันคุณแจ็คเสียงมากกว่าคุ้มกันคุณพ่อคุณแจ็คกับคุณโจอีกนะครับ"บ่นแต่ต้องเดินตาม
"เสี่ยงตรงไหน สบายจะตาย"ผมพูด
"เสี่ยงตกงานตลอดเวลาครับ"ผมเดินลงมาข้างล่าง และเข้าไปในรถ พี่ปีเตอร์ขับไปยีงตึกตรงข้ามที่ผมพัก พี่ปีเตอร์แบกบัตรนรถเข้าไปจอด
"ที่รักเดี๋ยวขึ้นไปหานะ "ผมส่งข้อความหาบอย
"แจ็คมีการ์ดอยู่หน้าห้องบอยด้วยนะ"บอยส่งข้อคสามกลับหาผม
"ไม่ใช่ปัญหา สิบนาทีเจอกัน"ผมส่งข้อความหาบอย และเดินเข้าไปใน ตัวโรงแรมสุดหรู มีการ์ดยืนคุมที่ลิฟ
"มีการ์ดคุ้มกันอันนี้ไม่ธรรมดานะครับคุณบอย พี่ว่าเรากลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่าไหม"พี้ปีเตอร์ผมดึวไว้ และจังหวะที่มีคนออกมาจากลิฟท์ค่อนข้างเยอะ วุ่นวายในช่วงที่กำลังวุ่นวาย กับคนที่แห่กันออกมา ผมรีบดึงพี่ปีเตอร์แทรกเข้าลิฟท์ไป
"ชั้นไหนครับที่รัก"ผมส่งข้อความ
"ชั้นที่ 59 ห้อง 5909 " บอย
"ชั้นที่ 59 พี่ เออ ไปชั้นที่ 60 ดีกว่า "ผมพูดพี้ปีเตอร์กดลิฟ สักพักลิฟท์มาถึงชั้นที่ 60 ผมเดินออก มีการ์ดเฝ้าตรงลิฟท์ด้วย สองคน
"พี้ปีเตอร์"ผมเรียกคือจัดการที
"ให้พี่เข้าไปคุยเหรอครับ"พี่ปีเตอร์ ผมนี้
"ทำยังไงก็ได้ให้ผมเดินเข้าไปหาที่รักผมได้ โดยไม่มีการ์ดมาขวางผม"ผมพูดกับพี่ปีเตอร์
"จะดีเหรอครับนี้คนของคุณบรูคส์นะครับ พี่ว่า ..."พี่ปีเตอร์ทำท่าจะเดินกลับ
"เอาแค่สลบพอพี่เร็วซิ"พี่ปีเตอร์ และพี่ปีเตอร์เดินออกไป กล้าๆกลัวๆ ผมส่งสัญญาณให้จัดการซะที  พี่เขาสะกิดไหล่การ์ดและพอการ์ดหันมาต่อยเขาทันทีอีกคนพี่เขา คาราเต้คลิกสลบคาที
"ขอโทษนะครับพี่"พี่ปีเตอร์เดินเข้าไปสะกิดและการ์ดหันมาพี่ปีเตอร์จัดการฟันศอกใส่ ทั้งคู่
"มรึง"อีกคนกระดกหัวยังไม่สลบดี พยายามชี้หน้าพี่ปีเตอร์ ผมนี้โธ่ พี่ปีเตอร์
"ยากส์"พี่เขาตกใจเต๊ะอีกที่สลบเลย
“ขอโทษนะครับ ที่ปีเตอร์ต้องกระทำด้วยความรุนเรงกับพี่”พี่ปีเตอร์พูด
"ดีมากเลยพี่"ผมพูดและเดินออกมา
"ดีตรงไหนครับคุณแจ็ค ตื่นมาจะจำหน้าพี่ได้ไหม และถ้าพี่เขาเจอพี่ที่ไหน กระทืบพี่แน่ๆ"ผมพากันเดินมาที่ห้องพัก มีการ์ดหนึ่งคน ยืนอยู่ ผมพยักหน้าพี่ปีเตอร์
"อีกแล้วเหรอครับ"พี่ปีเตอร์
"ครับพี่ เร็วนะพี่ก่อนที่ชุดแรกจะฟื้นขึ้นมา พี่นะงามใส้นะไม่ใช่ผม"ผมพูด
"เกิดอะไรขึ้น พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะช่วยพี่เอง"ผมพูด
“ค่อยยังชั่วหน่อย ช่วยปกป้องใช่ไหมครับ"พี่ปีเตอร์
"ผมจะช่วยหางานใหม่ให้พี่"ผมพูด
"เอี้ยด"เสียงเบรคสุดตัว
"ล้อเล่นนะพี่ "ผมพูดพี่ปีเตอร์ออกไปคุยอะไรกับการ์ดและพากันเดินออกไปป คงไปจัดการข้างนอก ผมรีบไปที้หน้าห้อง
"ก๊อกๆ"ผมเคาะห้อง
"บอยแจ็คอบู่หน้าห้องแล้ว"ผมส่งข้อความ
"แอ๊ต..."เสียงประตูเปิด
"หมับ....อืมมม อืมมมมม"ผมกอดบอย จูปปากทันที
"พร้อมหรือยังครับ"ผมถามบอย บอยมองผม
"ถ้าบอยไม่เข้าไปคุยทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นในวันนี้ "ผมพูดบอยทำท่าตกใจ
"แจ็คไม่ได้หรอก  และบอยจะลองขอโอกาสให้แจ็คพิสูจน์ดู"บอย
"อย่าโลกสวยนะบอย เขากำลังจะมัดมือบอยกับใครสักคน แจ็คเชื่อว่าไอ้ดิวแน่ นะบอย ไปเที่ยวกันแจ็คไปไหนกับบอยสองคนบ้าง แบบสวนตัว "ผมพูด การ์ดผมเดินมาแล้ว
"เรียบร้อยแล้วครับคุณแจ็ค หลับไหลกันไปตามๆกัน"พี่ปีเคอร์
"นี้พี่ทำอะไรกับพี่ๆการ์ดผม"บอยถามและมองไปรอบๆการ์ดหายไปหมด
"เออ อันนี้คุณแจ็คสั่งพี่ทำตามครับ พี่เป็นแค่ลูกน้องตัวเล็กๆ"พี่ปีเตอร์พูด ผมกับบอยหันไปมองเล็กตรงไหน
“เออ แค่เคยตัวเล็กนะครับ แต่พอดี กินเก่งไปหน่อยและด้วยหน้าที่การงานเลยต้องบึก เอาไว้ขู่เขา “พี่ปีเตอร์ พูด ผมกับบอยพยักหน้า เข้าใจก็ได้
"แค่สลบนะ ไปเร็วบอย พี่ปีเตอร์ลงไปเอารถมาอผมที่ทางลงตรงลานจอดรถ ไปบอยก่อนที่การ์ดจะตื่นมากีะทืบการ์ดแจ็ค"ผมพูด นั้นพี่ปีเตอร์สิ่วไป้ลนไปเอารถผมดึงแขนบอบ ผมเห็นลิฟท์แต่เป็นลิฟท์เฉะาะเาหน้าที่ พาบอยเข่าไปทันที
"นี้ลิฟท์เจ้าหน้าที่นะค่ะ ใช้ไม่ได้นะค่ะ "พนักงานทำความสะอาด
"นี้ครับ บัตรผ่าน"ผมส่งให้ แบงค์สีเทา บอยหันมามองผม ผมขยิบตา
"ใช้ได้เลยค่ะ จะกี่รอบก็ได้นะค่ะ เชิญค่ะ "เปลี่ยนทันที บอยหยิกผมเบาๆ ผมรีบลงมาและออกก่อนชั้นลานจอดรถ ผมเดินลงยันไดอย่างเร็ว รถมาจอดรอแล้ว ผมสองคนเข้าไปในรถทันที และรีบออก แต่ติดปัญหาตรงแลกบัตร
"เร็วซิพี่ปีเตอร์ เดี๋ยวการ์ดคนอื่นรู้"ผมเร่งพี่ปีเตอร์
"นายผมปวดท้องมาก ต้อวไปโรวพยาบาลเดี๋ยวนี้"พี่ปีเตอร์ ผมกุมท้องตัวเอง บอยก็สวมแว่นตาเรแบรนด์อัมพรางใบหน้า และ
"เชิญครับ "และรถก็แล่นออกมา ค่อยยัวชั่ว พอพ้นโรงแรมอาภาษญ์ ผมค่อยหายใจโล้งหน่อย ผมหันมามองบอย 
"อย่าแจ็ค "ผมกำลังดึงบอยมาหอมแก้ม
"พี่ปีเตอ์พาไป หาห้องเสื้อผ้าแฟชั่นก่อนนะครับ"ผมพูด
"เราที่เปลี่ยนชุดก่อน เราจะไปแบบไม่ให้ใครรู้"ผมพูด
"แต่พ่อ..อุ๊บ"ผมเานิ้วปิดปากบอย
"แจ็คอยากมีเวลาสวีทกับบอยให้มากที่สุด "ผมพูดกับบอย
"บอยรู้แจ็ค"
"ห้องเสื้อตรงนั่นดีไหมครับ"พี่ปีเตอร์ถามผม ผมมองเออแนวดี
"ได้เลยพี่"พี่ปีเตอ์เข้าไปจอด ผมเดินเข้าไป มีเจ้าหน้าที่มองปมสามคน
"ผมอยากได้ชุดลำรอง "ผมพูดและเจ้าหน้าที่ครหนึางพาพวกผมไปเลือก ผมเลือกขุดกางเกงขาสามส่วน เสื้อเชิร์ต แบบว่าพร้อมจะไปทะเล
"แจ็คบอยเข้าไปลองนะ"บอยและสักพัก บอยก็ออกมา
"มันน่ารักนะ น่ารักไป "ผมส่ายหัว
"ไม่เหรอ เอาใหม่ก็ได้"บอยพูดมีค้อน
“น่ารักเกินไปก็ไม่เอา ชิ”บอยพูดแอบงอนนะเนี๊ยะ และบอยก็เดินเข้าไปใหม่ ไปลองชุดอื่น
"มันดูดี ดูดีเกินไป "ผมส่ายหัว มันดูมีระดับเกินไป ไม่ใช่นักท่องเที่ยวธรรมดาแล้ว
"ไม่เหรอ งั่นเอาใหม่นะ "บอยพูดและเดินกลับเข้าไปใหม่ ผมเลือกมาแล้ว ชุดนี้ซิ คือเราจะไปแบบ รักท่องเที่ยวและที่จะไปคือทะเล
"บอยชุดนี้"ผมส่งให้ บอยมองผมและเข้าไปลอง
"พี่ปีเตอร์ อะของพี่"ผมส่งให้พี่ปีเตอร์ พี่เขาก็มอง
“พี่ด้วยเหรอครับ"พี่ปีเตอร์
“ไม่เอาใช่ไหมครับ”ผมถาม
“เอาครับ โอ้ว ราคา ขนาด คงไม่กล้าซื้อเอง ขอบคุณนะครับคุณแจ็ค พี่ลองเลย ได้ใส่ชุดแพงไปหรอกสาวแล้วเรา อิ อิ อิ”พี่ปีเตอร์นี้น่ะ
"งั้นผมลองห้องนั่นเลยนะครับ"ผมพูดกับเจ้าหน้าที่  สักพักผมก็เปิดผ้าม่านออกมาพร้อมกันสามคน แจ๋ว
“ใช่มองต้องแบบนี้ “ผมพูดและมองกระจกกัน บอกออกแนวแอบหวานไว้ แต่ยังไงไม่มีใครรู้หรอกเพราะผู้ชายสมัยนี้ไม่ได้แต่งดูดันแบบคาวบอยกันเท่าไหร่
"โอเค ขอบคุณนะครับคุณพนักงานคนสวย"ผมขอบคุณพนักงาน ดูซิเขินเลยครับ
"เออ ดูจากการแต่งตัวแล้วเหมือนเราจะไปทะเล ทะลกรุงเทพเหรอครับ"พี่ปีเตอร์ถามผม จะไปทำไมทะเลกรุงเทพ ผมมองพี่ปีเตอร์
"เราจะไปพัทยา"ผมพูด
"แน่นอนครับพี่ไปถูก ไปดูทิฟฟานี่โชว์ ชอบมาก....เว้ยยย ไกลไปไหมครับ คุณแจ็ค"พี่ปีเตอร์พูด และหันกลับมามองผมใหม่อีกที ผมพยักหน้าว่าชัดเจนแล้ว คือพัทยา
“คุณแจ็ค )))))))”พี่ปีเตอร์จะตระโกนเรียกชื่อผมทำไม ผมเอานิ้วแคะหู ดังไปนะ
“พี่ขอโทษครับ แต่ว่า มันจะเสี่ยงมากไปไหมครับ”พี่ปีเตอร์
"ยิ่งไกลยิ่งดี ผมต้องการพื้นที่ส่วนตัวพี่ปีเตอร์ "ผมพูดกับพี่ปีเตอร์
"จัดให้ผมแบบนี้อย่างละสามชุด ผมจ่ายการ์ด"ผมพูด
"เสื้อผ้าใหม่ก็ชอบอยู่แต่คุณแจ็คคุณบอยครับ แค่ลักพาคุณบอยคุณบรูคส์ก็อยากจะหักคอพี่แล้ว นี้พาไปถึงพัทยา ตายงานนี้"พี่ปีเตอร์ปมกับบอย ขำพี่เขานะ
“ไม่ตายหรอกพี่ปีเตอร์ แค่สาหัส พี่บรูคส์”ผมพูด
“แจ๊ค ไปขู่พี่ปีเตอร์เขา”บอย
“เห็นไหมครับคุณบอย พี่อยากกลับไปเป็นเด็กดี คุ้มกันคุณโจดีกว่า อันตรายน้อยกว่าคุณแจ๊คอีก อันตรายกับสถานภาพพี่นะครับ”พี่ปีเตอร์บ่นๆ ผมจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมา ขึ้นรถ พี่ปีเตอร์กลับเข้ามาขับรถ และออกเดินทางกัน
“เลทโกว ทู พัทยา “ผมพูดพี่ปีเตอร์มองผมจากกระจกมองหลัง และออกเดินทางกันแล้วผมมุ่งหน้าสู่พัทยา พ่อแจ๊คขอโทษนะที่ขัดคำสั่ง แต่แจ๊คต้องทำ เพราะแจ๊คเชื่อว่าลุงหนึ่งไม่รับฟังใครทั้งนั้น แต่ถ้าบอยไม่อยู่มันจะยืดออกไปได้อีก ผมกำลังจะทำให้เขาอึ้งในตัวผมเร็วๆนี้
“คิดอะไรอยู่”บอยถามผม
“คิดว่าพอพ่อกับลุงณะรู้ว่าแจ็ค พาบอยออกมา คงโกรธน่าดู แต่แจ็คต้องทำเพราะ แจ็คต้องรักษาของรักของแจ็ค”ผมพูดกับบอย 
"พักบ้างดีกว่าเนอะที่รัก แจ็ครักบอยมากแจ็คจะไม่ยอมเสียบอยไป "ปมหันไปพูดกับบอย
"บอยเชื่อแจ็ค" บอยพูดและเอาหัวมาผิงไหล่ผม ผมเอามือบอยมาลูปเล่น หอมแก้มนิ่มๆนั้น
“แจ๊ครักบอยนะ รักมาด้วย รักตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว “ผมพูดบอยเงยหน้ามองผม บอยยิ้ม
“รู้แล้ว รู้ตั้งแต่ที่ แจ๊คมองบอยแล้ว ตอนแรกก็ดูตลกดีนะ ที่บอยมองแจ๊คแบบเรียกว่าจ้องตลอดเลย
“หนาวไหมครับ “ผมถามบอย
“นิดหน่อย “บอยพูดผมถอดเสื้อแจ๊คเก็ต คลุมให้บอย ผมนั่งคุยกันต่างๆนานถึงเรื่องสมัยเด็กๆ มันน่ารักมากนะและความทรงจำตอนไปเที่ยวสวนสนุมกัน พวกผม และพี่ๆ ไปดูแล พี่โจ พี่อ้น พี่ดิม และพี่ตุ๊ และพี่บีมอีกคน พี่โจ พี่อ้น พี่ดิม แย้งกันจีบพี่บีม ผมจำได้ดี
“ถึงแล้วครับคุณแจ๊ค เออ จะข้ามฝากตรงนั้นเลยไหมครับหรือหาเรือด่วนพิเศษ “พี่ปีเตอร์ถามผม ผมก้าวขาลงมา จะข้ามไปพัก ที่เกาะล้านดีกว่า ผมออกมาบิดขี้เกียจและ
“เดี๋ยวผมข้ามไปกันเองนะพี่ปีเตอร์ พี่คอยอยู่ฝั่งนี้ หากเกิดอะไรขึ้นผมโทรหาพี่ทันที”ผมพูดพี่ปีเตอร์ยิ้มและ
“ไม่ดีกว่าครับ พี่ไปดูแลอย่างใกล้ๆ ชิดๆ ดีกว่าไหมครับ ยิ่งคุณบอยมาด้วยแบบนี้”พี่ปีเตอร์พูด
“พี่ปีเตอร์ ผมอยากมาแบบ นักท่องเที่ยวกัน ถ้าพี่ไปใครก็รู้ซิ วุ่นวาย นะพี่ ผมไม่ให้เกิดเรืองแน่นอน “ผมพูด บอยมองหน้าผม
“จะดีเหรอครับ”พี่ปีเตอร์
“เอานะพี่ อ่ะ นี้ ผมให้ไว้ จะได้หาห้องพักและสาวๆ มากอด “ผมให้ตังค์พี่ปีเตอร์ไว้ พี่เขามอง ไม่ทันไร มีสาวรอส่งซิกให้อยู่แล้ว
“เออ ถ้าอย่างนั้น มีอะไรนี้โทรหาผมทันทีเลยนะครับ คุณบอย คุณแจ๊ค”พี่ปีเตอร์ ผมเดินมาที่ตรงท่าลงเรือ ผมหันไปเห็นป้าย แนะนำที่พัก ผมเดินเข้าไปดูข้อมูลกัน
“พักแบบไหนดี บอย”ผมถามบอย
“เออ ไม่รู้ซิ แจ็คเลือกซิ เพราะปกติ บอยจะพักแต่โรงแรมอาภาษญ์ ซึ้งมันดีอยู่แล้ว”บอยพูด
“เออ เอาแบบไม่หรูมากนะ หรูมากเดี๋ยวไม่ใช่พวกแบคแพ็คมาเที่ยว”ผมพูดและมองหา
“สวัสดีครับ “มีหนุ่มหน้าออกจะลูกครึ้ง เดินมาหาผม
“สนใจหาห้องพักเหรอครับ”เขาถามผม พูดไทยได้ชัดเจน
“ผม ชื่อหรั่ง”เขาแนะนำตัว
“เราแจ็ค นี้บอย เพื่อนเรา เรามาหาที่พักเอาแค่ สองคืน “ผมพูด
“เพื่อนกันเหรอ”หรั่งถามผมสองคนย้ำ
“ใช่ เพื่อน บอย นายจะเอาห้องแบบไหนดีอะ เอาแบบมี สปาด้วยไหม เพื่อหาสาวๆ มา ลงอ่างสปาด้วยกัน”ผมพูดผมเห็นมันเหล่มองบอย บอยหันมามองผม ผมพูดแบบเพื่อนชาย พูดกันออกจะห้าวๆ ผมขยิบตา
“เออ เอ้อ ดี นาย คิดว่าไง เรา ง้ายๆ อะ “บอยพูดขึ้น แม้จะไม่ค้อยธรรมชาติแต่เรียกว่า โอเค หรั่งพยักหน้า
“เออ เรามีห้องพัก สองเตียงนอน ถ้าสนใจเชิญด้านโน้นได้ และมีจัดหาเรือข้ามฝากให้ด้วย “หรั่งพูดผมพยักหน้า
“พร้อมอาหารเช้า เรามีบาร์ด้านล่าง “หรั่งพูด เขาคงเชื่อว่าผมสองคนแต่เพื่อนกันมาหาที่พักและอาจจออฟสาวๆ แต่จริงๆ ไม่ใช่ แต่มาหาที่สวีทกัน ผมเดินมากรอกข้อมูลและจองห้องพักเรียบร้อย พร้อมได้ตั๋วลงเรือ เพื่อข้ามฝากไป ระหว่างที่ไปยืนรอ
“แจ๊ค คนที่ชื่อหรั่งนี้เขามองแจ๊คแปลกๆ นะ บอยพูดผมหันมา
“หึงเขาเหรอ”ผมถาม
“แจ๊ค บอยห่วงแจ๊คต่างหาก
“แจ๊คนะเห็นมันมองบอยต่างหาก มองแบบ น่าตะบันหน้ามันนะ”ผมพูด ตอนนี้เรือเข้ามาเทียบท่าแล้วผมเดินลงเรือกัน ผมเดินไปนั่งด้วยกัน ประมาณกลางๆ ผมก็เอามือถือมาถ่ายรูป
“บอย มีคน มองเราอยู่ด้านหลังอะ”ผมพูดเพราผมเห็นในกล้องถ่ายรูป มีหนุ่มสามคนมองผมกัน สองคนหน้าตาคุ้นๆ ผิวขาว หุ่นนี้ล้ำๆ ปานว่าเป็นทหารก็ว่าได้อีกคน หุ่นล้ำแต่ผิวคล้ำ ผมกับบอยหันไปพร้อมกันเขาก็หันไปมองทางอื่นกัน ผมเห็นอีกคนลุกขึ้นเพื่อรับโทรศัพท์
“บอยนั่งนี้นะ เดี๋ยวแจ็คมา”ผมพูดและลุกขึ้นไป จังหวะที่มีคนลุกเดินถ่ายรูปผมเลยหลบอีกสองคนได้และไปทางที่อีกคนเดินออกไป ผมแอบอยู่ด้านหลังคนนั้น
“เจอแล้วครับ ครับเป้าหมาย”เป้าหมายถือผมหรือบอย
“ไม่น่าจะมีอะไร มาแบบนักท่องเที่ยว ครับ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ได้ครับ”เฮ้ย จัดการเลยเหรอ ผมรีบเดินกลับมาเป็นห่วงบอยแต่
“นายน่ารักมากเลยนะ ขอถ่ายรูปหน่อยซิ”คนที่ผิวคล้ำๆ เดินมาขอบอยถ่ายรูป
“ไม่ได้ห้ามถ่าย”ผมเดินมากัน และดันบอยไปด้านหลัง
“ห่วงเหรอ”ดูมันถาม
“ก็บอกห้ามถ่าย “ผมบอกมันและบอยลุกขึ้นห้ามผมเอาไว้ ดีนะที่ที่รักห้าม และคนนั้นก็เดินกลับไปคุยกับเพื่อนมัน
“มีอะไรแจ็ค พวกเขาแค่นักท่องเที่ยวเอง”บอย
“มันพูดว่าเจอเป้าหมาย และพร้อมจัดการ ใครก็ไม่รู้ บอยเราต้องระวังตัว”ผมพูดบอยมองผม และ
“แจ๊ค เห็นไหม เรามันกันลำพัง มันเสี่ยง”บอยพูด และหันไปมองสามคนนั้น สามคนนั้นยิ้มมาให้บอย ผมนี้ fuck you  ให้พวกนั้น ทันที่ที่เรือถึวฝั่วผมรีบพาบอยสะพายกระเป๋าเดินขึ้นจากเรือและ เดินหาที่พักหรั่งมันบอกว่า หาง่าย ห่างจากท่าเรือนิดเดียวเอง ผมเดินไป ก็เจอ โรงแรม ออกจะกลางเก่ากลางใหม่และเดินเข้าเช๊คอินทันที
“สวัสดีครับ ผมจองห้องพักไว้ จากท่าเรือ “ผมพูด
“เออ ขอบัตรด้วยนะครับ “ผมส่งบัตรผมให้ดู ชื่อผมคงไม่มีใครรู้จักในที่นี้ เจ้าหน้าทีมองผม และส่งบัตรคืนให้
“ผมพักสองคืน และเช็คเอาท์เช้าวันจันทร์ “ผมพูดบอยมองผม ผมพยักหน้าตามนั้น คนที่เช๊คอินก็โทรหาใครสักคนและ
“นี้ครับห้องคุณ ติดทะเลฝั่งโน้น บรรยากาศเรียกว่าดีทีเดียว ขอให้มีความสุขนะครับ มา ฮันนิมูนกันเหรอครับ”เจ้าหน้าทีบอกผม ผมดีใจที่ได้ห้องติดทะเล แต่อันหลังถามว่ามาฮันนิมูนกันเหรอ ผมเงยหน้ามอง
“เหมือนคู่รักหรือคนเพิ่มแต่งงานกัน แม้สมัยนี้ ชายกับชายมันไม่แตกต่างแล้วว่าไหมครับ”เจ้าหน้าที
“เออ ผมก็คิดเช่นนั้นนะ แต่ผมสองคน เพื่อนกัน ใช่ไหมวะบอย เห้ยเขาบอกเราเป็นคู่เกย์กันวะ” ผมพูดบอยมองผมแบบตกใจไม่ทันตั้งตัวผมขยิบตา
“อ้อ เออ เราเพื่อนกันวันนี้หาหญิงกันนะ เอ้ย วะ “บอยผมพากันเดินขึ้นไป มันยังมองยิ้มๆ ให้ผม ผมเดินขึ้นไปที่ห้องพัก เฮ้อ บรรยากาศดีดี้ ผมกอดบอย ผมจูปบอย ดันบอยลงเตียง
“นี้เพื่อนกันเขาทำแบบนี้เหรอ”บอยถามผม
“โธ่บอย เราไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นใคร และมีเจตนาแบบไหน แจ๊คป้องกันบอยน่ะ บอยคือสุดที่รักของแจ๊ค และตอนนี้อยากได้ รางวัล ขอจัดสัก ยกก่อนลงไปเล่นน้ำทะเลกันนะ จ๊วบ “ผมพูดและจัดการปลดเสื้อผ้ากันและกัน

[PFlove]

ดิว
   วันนี้วันหยุดของโรงเรียน แถมได้หยุดตั้งสามวันแต่ดันไปไหนไม่ได้ เพราะเนื่องจากวันก่อนมีนักเรียนมาหาเรื่องและจะฉุดธรรณ์ไปพวกผมเลยสะกัมมันซะหมอบส่งผลให้บรรดา พ่อๆเรียกผมเข้า กทม เลยอดไปหาลูกเลยผมและไอ้ตัวที่งอแง มันบอกผมสองคนไม่มีเวลาให้มัน มันบอกว่าให้ไปตีกอล์ฟที่โรงแรมพ่อมัน กรูชอบตายละตีกอล์ฟ ผมชอบกีฬาแอทเวนเจอร์มากกว่า แค่แอ้ซิให้ไปกับมันหน่อย
"แอ้"ผมขับรถมาที่โรงแรม 9 ดาว อาภาษญ์ ติ๊กเรียกแอ้ พายมาด้วย ผมกันเดินไปที่จุดตีกอล์ฟกันเลย ไม่มีอย่างอื่นหรือไง ผมชอบกีฬาพล่ดโปนมากกว่า เสก็ตบอร์ด สกีน้ำ ขับโกลคลาส อะไรพวกนี้แต่ก็ตีเป็นนะกอล์ฟนะ
"ลุงณะนี้หว่า"ผมพูด
"ว่าที่พ่อตามรึงอะ"ไอ้ติ๊กมันหันมาหาผม นิ้วกลางให้ไป
"มรึงพูดแบบนี้ไอ้แจ็คมันจะกินหัวกรู "ผมพูดและพวกผมเดินไปหาลุงกฤษณะ อาภาษญ์ แต่อาภูมินทร์พ่อแจ็คไม่มา
"สวัสดีครับลุงณะ อาภาษญ์"พวกผมยกมือไว้
"ดีดิว แอ้ ติ๊ก พาย"ลุงณะ
"บอยอยู่นี้เหรอครับลุง"ผมถาม
"กำลังมานะ แล้วพ่อเราละ"ลุงณะถามผม
"ผมยังไม่เจอพ่อเลยพอเข้าบ้านก็ขับรถมาที่นี้เลย "ผมพูด
"เดี๋ยวคงตามมานะพี่ เกือบทุ่มแนะพี่"อาภาษญ์
"งั้นพวกผมไปตีกอล์ฟกันนะครับลุงณะ อาภาษญ์"ผมขอตัวออกมานั่งที่โต๊ะจุดตีกอล์ฟ พายนะเขาวอร์มร่างกายเลย ผมนั่งลง เบื่อไม่ค่อยชอบเลยกี่ฬาในร่ม ผมทองพายกว่าจะได้ตี ทาครีมกันแดดน่าดู
"ทำไมมรึงไม่พอกมาจากบ้านอีพาย"ติ๊ก
"อ้าวอีนี้ นี้มันทุก 2ชั่วโมง "พาย
"แอ้ทาหลังให้หน่อยถึงคอเลยนะ ไม่อยากมีปลอก"พายส่งครีมให้แอ้ แอ้ทาให้หลังให้พาย
"เออ แอ้ขึ้นไปชั้นบนกัน มีอะไรจะให้ดู พายมรึงตี กับไอ้ดิวไปก่อนนะ"
"ปิดประตูตีกันเลยไดไหม ไป ดิว ไปห้องโน้นดีกว่า ไม่แคบแหละไม่กว้างเกินไป"
"เว้ยย"ผมเองตกใจ พาย
"โอ้ยอีนี้ หื่นว่ะ ไม่สมกับหน้าตาเลย ตีกอล์ฟ"ติ๊ก ติ๊กมันดึงแขนแอ้ไปเลย ผมรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ ผมนั่งมองไปรอบๆ มีกลุ่มผู้หฯงหร้าตาน่าระกคงสาวออฟฟิตนะ มารั่งสามสี่คน มองมาที่ผมกระซิบกระซาบกัน ผมหันไปส่งยิ้มหวานมาให้ ทั้งกลุ่มเลย
"หล่ออะ กล้ามก็ใหญ่ น่ากินจัง"ผมผู้ชายนะครับไม่ใช่คัฟเค้ก หันไปกี่รอบก็มองยิ้มหวานทำตาชวนขวัญ ผมหันกลับมาพายมันตีโดนบ้างไม่โดนบ้าง ขาก็หนีบขนาดนั้น
"พาย กางขาให้มันกว้างๆหน่อย หนีบแบบนั้นนจะตีได้ไหม"ผมถาม
"กว้างแค่ไหนละ แค่นี้พอไหมละ ไม่เคยตีนิ"พายพูด ผมลุกขึ้น
"มานี้ตีให้ดู"ผมพูดและจัดการตีให้พายดู ไม่ชอบแต่เล่ยเป็น
"แปะๆๆๆ"สาวๆโต๊ะนั่นตบมือใหเผมใหญ่เลย
"ชะนีกลุ่มนี้จ้องจะงาบกล้วยมรึงอะ"พายกระซิบ
"กางแบบนี้ใช่ป่ะ"พายทำตามแร่มันกว้างไม่พอ ผมยื่นอยู่ด้านหลังเลนเอาไม้กอล์ฟ เขี่ยเท้าพายให้กว้างอีก พายมันทำท่าจะล้ม ผมคว้าเอวพาย พายมันคงตกใจด้วย ผมแกล้งมันด้วยแหละ
"ดิว ไอ้บ้า"
"555 มันต้องกว้างๆ"ผมพูด เสียงสาวกลุ่มข้างๆพากันลุก
"เกย์นี้หว่าชะนีเซ็ง"ผมไม้ได้หันมองแต่เงยมาเจอพาย ทำท่าว่าผมนี้แซบมาก ชะนีพากันสะบัดเลยไปเลยไปนั่งไกลโผ้นเลย
"พาย"ผม
"หรือจะไปกับชะนี"พาย
"เขาไม้ไปกับชะนี เข้าไปกับเก้ง"ผมพูด
"ดีมาก หัดให้ใหม่ ยื่นแบบนี้ใช้ป่ะแล้ว"พายผมก็มองผมตัดท่าให้ไหม ยื่นยังกับโพสถ่ายแบบ ผมจับมือพาย
"ต้องตีแบบนี้ "
"ตีได้แล้วดิว"พาย
"นั้นไปแป็บเดียวเองนะ ถ้านานกว่าคงไปเปิดห้องแล้ว "ไอ้ติ๊ก หน้าพายเปลี่ยรไป แบะพายมันวางไม้เดินไปเลย
"ไอ้ติ๊กปากมรึงเหรอเนี๊ยะ"ผมเอง
"พายย มรึงไปไหนนี้มรึงงอนกรูเหรอ "ติ๊ก
"มีงไปง้อมันเลย มรึงทำมันงอน"แอ้พูดแอ้ถือน้ำมาและส่งให้ผม ติ๊กเดินตามพายไป
"เป็นอะไร แอ้ทำไมหน้าซีดละ "ผมเห็นหน้าแอ้
"ไม่มีอะไร"แอ้
"แอ้! "ผมว่าไม่ใช่
"จริงๆ ดิว"แอ้พูดแอ้นั่งลง ผมก็ตีกอล์ฟต่อ
[ติ๊ก]
ผมเดินออกมากับแอ้ ผมพาแอ้ไปคุยเรื่องที่วันนี้ลุงหนึ่งตะมาแบะลุงกฤษณะก็มาด้วยเขาจะมาทำข้อตกลงกันระหว่าง บอยกับดิว จะหาข้อสรุปจะให้หมั้นกันก่อนเข้ามหาลัยและจบปุ๊ปให้แต่งกันเลย แอ้หน้ามันเปลี่ยนสีเป็นซีดเลย ผมรู้ว่าผมทำให้มันเจ็บ แต่ผมก็เจ็บมานานแล้วนะที่มันสองคนทำ ระหว่างเดินออกมา ผมเห็นดิวมันสอนพายตีกอล์ฟ
"แอ้ กรูลืม กุลแจรถทรี่อบบี้อะ"ผมพูดแอ้เดินกลับไปเอาให้ผม และผมได้ถ่ายรูปพายกับดิว
"ไม่เห็นมีเลยติ๊ก"แอ้พูดผมคลำหาในกระเป๋ากางเกง
"อยู่นี้วะ "ผมพูดและเดินออกมา เดินมาที่นั่งตรงที่ตีกอล์ฟ
"แม้ขนาดไปแป็ปเดียวยังขนาดนี้ ถ้าไปนานกส่านี้ไม่เปิดห้องเลนเหรอ"ผมแซว พายหนุดตีและหันมามอง พายมันวางไม้ตีกอล์ฟ มันเดินออกไปซะงั่น
"ติ๊ก นี้ปากมรึงเหรอ"ไอ้ดิว
"มรึงไปง้อเลยมรึงทำมันงอน"ไอ้แอ้ ผมเดินตามมัน ปกติพูดมากกว่านี้ไม่เห็นงอนเลย ผมเดินและวิ่ง
"พาย"ผมดึงแขนมัน มันหันมา มันร้องไห้
"พาย กรูขอโทษ มรึงร้องทำไม ทีเวลากรูจิกมีงแรงกว่านี้ไม่เห็นมรึงโกรษกรูเลยนะ"ผมพูด มันจะเดินออก
"พาย"ผมดึงแขนพายไว้
"ทำไมมีงโกรษละ อย่าบอกกรูนะว่ามีงชอบไอ้ดิว"ผมถามมันเลนหน้ามองผมและหันหนี ผมดึงมันหันกลับมา
"พายชอบดิวใช่ไหม"ผมถาม
"อืมม แล้วมรึงแซวแบบนี้ทำไม"ผมแทบล้มทั้งยืน นี้พายมันชอบดิวอีกคนแล้วเหรอ ถ้าแอ้มันไม่ได้ พายมันก็มีโอกาสเพราะเขาเลือกให้พายเป็นหมอ ผมได้ยินพ่อพูดกับอาเปรมดิ์ หมอโรคหัวใจที้กำลังขาดแขลนอยู่
"มีงได้บอกมันไหม ไอ้ดิว"ผมถามพาย
"บอกไปแล้ว แต่ดิวเขามีคนที่รักแล้ว ดิวมันรักมาก ดิวมันพร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขา "พายพูด
"มรึงหมายถึงไอ้แอ้ใช่ไหม"ผมถามพายต่อ
"มรึงรู้ดี และกรูรู้ที่มรึงทำนะ ไม่ได้อยากได้แอ้ มรึงอย่าทำร้ายมัน แอ้มันรักมรึง มันห่วงมรึง มันแคร์มรึง "พายพูดกับผม ผมหันหน้าออกไม่อยากพูดเรื่องนี้
"มีงกำลังทำร้ายตัวเองติ๊ก " พายพูด
"พอเถอะพาย มรึงไม่เข้าใจกรูหรอก"ผมพูดและจะเดินกลับ
"มีงจะไปที่โต๊ะไหม ถ้าไม่ไปกรูจะขึ้นไปดู บรูท dutyfree ข้างบน และอย่าาบอกไอ้ดิวเรื่องกรูกับแอ้ "ผมเดินออกมาทันที ผมกลัวพายมันจะบอกเรื้องผมกับแอ้ ผมเดินกลับมาที้โต๊ะ เก็บของ
"ไม่ตีกอล์ฟเหรอ"ดิวถามผม
"ไม่ละ ขี้เกลียจแล้ว"ผมพูด
"นี้มรึงชวนมาตีกอล์ฟเองนะ แล้วพายละ"ดิวถาม
"ไปรอข้างบน ไปดู บูทdutyfree ที่มาร่วมโครงการ เที่ยวทั่วไทย กันดีกว่า"ผมพูด ยิ่งคิดยิ่งเสียใจที่พายมันพูด
 ดิว
ผมเดินตามไอ้ติ๊กที่เดินคุยกับแอ้กระหนุงหนิงขึ้นไปด้านบน บทมันจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนซะงั้น ตามกันไม่ทันเลยไม่ว่าใครทั้งนั้น นี้เขาเรียกว่าอารมร์แปรปรวรเพราะฮาร์โมนหรือเปล่า ผมเดินขึ้นมาก็เห็นพายที่นั่งออยู่แล้วผมเดินไปหาพายทันที ผมรู้ว่าพายเสียใจที่ไอ้ติ๊กมันพูด
"พาย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ "ผมนั่งลงข้างๆพายเอาแขนโอบไหล่พาย
"ไม่เป็นไรแล้วดิว"พายพูดกับผม ผมรู้ว่าฝืนยิ้มนิดหน่อย
“ไม่เอาหน้า เดี๋ยวไปหาไอศครีมทานกันหลังจากเดินช๊อปปิ้ง”ผมพูดกับพาย
“นี้กรูไม่ใช่ลูกมรึงนะ “พายพูด
“อ้าวเหรอ เห็นหน้าเด็ก เลยนึกว่ารุ่นเดียวกัน”ผมพูด
“อันนั้นไม่ใช่หน้าแล้ว สมอง ไอ้บ้าดิว”พาย พูดหันมาจะทุบผม
“อารมร์ดีแล้วใช่ไหมมรึง “ติ๊กถามพาย ที่กำลังหยอกเล่นกับผม ก็ชะงัก
"พาย กรูขอโทษ เออ กรูรู้ปากไม่ดีโอเคไหม มรึงนี้งอนเป็นชะนีไปได้"ไอ้ติ๊กพูด
"ที่หลังมรึงจะพูดคิดหน่อยนะมรึง "ผมพูดกับติ๊ก แอ้มองผมมและเดินเข้ามาเอามือลูปหัวพาย พวกผมเห็นแบบนี้รักกันมากนะ
"รู้ แล้วนะ ไป ไปหาแหวน นาฬิกา เก๋ๆ ใส่ดีกว่า "ติ๊กพูด พวกผมเดินไปที่บูท เครื่องประดับชั้นนำ แน่นอน ติ๊กมันเล็งนากาข้อมือรุ่นไหม ราคาแพง
"แอ้เอาไหม ซื้อให็"ติ๊กพูด
"ไม่เอาอะ..เรือนล่าสุดยังม่ได้ใส่เลยนะ พอแล้วติ๊ก"มีซื้อให้ก่อนหน้านี้อีกเหรอ ผมก็เดืนมองไปเรื่อย จนไปสะดุดแหวรกลมเกลี้ยงคู่รักเข้า ผมเห็นพวกนั้นกำลังเลือกนั้นเลือกนี้โดยเฉพาะ ติ๊กและพาย
"ขอโทษนะครับขอลองแหวนคู่นี้ได้ไหมครับ"ผมถามพนักงาน พนักงานหยิบออกมาจากตู้ให้ผมดูและลอง
"ได้เลยค่ะจะซื้อ.."พนักงานถามผม
"ชู!"ผมทำนิ้วปิดปาก ผมลองสวมนิ้วผมแม้พอดีเป๊ะเลยเหลืออีกวง  พนักงานก็มองผม แอบยิ้ม ผมแอบเห็นนางรีบถอดแวนนิ้วนางข้างซ้ายนางออกทันที แบบว่านิ้วว่างแล้วนะ
"ผมขอไปหาคนลองก่อนนะครับ ใกล้ๆนี้แหละ"ผมพูดให้อ่านปาก
"ค่ะ"ตอบให้อ่านปากเหมือนกัน ผมดูแหสนสองวง อีกวงใหญ่กส่าผมลองดูแล้วพอดี และอีกวงพนักงานชี้
"ขอเอาไปให้ ว่าที่ภรรยาลอง"ผมพูดให้อ่านปาก เจ้าหน้าก็มองหาเพราะไม่มีผูหญิงเข้ามาคอนรี้ นอกจากเธอ มีทำเขิน นึกในใจไม่ใช่คุณครับ ผมค่อยๆเดินไป กระเทิบไปข้างๆแอ้ที่กำลังดู้สองคนนั้นเลือกนาฬิกา ผมแบล่วงมือไแหยิบมือแอ้ด้านซ้ายแอ้หันมาตะเอ็ดผมแต่ผมจุ๊ปาก และสองคนนั้นยังยังวุ่นวายอยู่ ปมแอบบองแหวนที่ริ้วนางแอ้ โอ้วมันพอดีเป๊ะ
"ไม่เอาดิว"
"แค่ลองเท่านั้นเอง ไม่สวยเนอะ "ผมพูดและเดินออกมาแอ้มองผมและหันกลับไป ติ๊กกับพายไม่ได้หันมาสนใจอะไร พอผมกลับมาคนขายนังอ้าปากค้างอยู่ มีขี้คนที่ผมลองแกวนแอ้รีบหันกลับ
"นี้ครับ บัตรเครดิต เออรบกวน แพ๊คให้แบบมิดชิดเลยนะครับ "ผมพูด
"นะครับคุณพนักงานงคนสวย "ผมพูดยอ มีเขินผมด้วย
"ค่ะ"และพนักงานตัดการบรรจุลวกล่อง เออ มีแถบสร้อยหนึ่งเส้นค่ะโปรโมชั่นเฉพาะวันนี้"
"ครับขอบคุณครับ"ผมตอบและรับของมา
"ตกลงเหมาหมดตู้ไหม"ผมเดินกลับมาและถามแบยประชดหน่อย
"เกือบแหละ"ไอ้ติ๊ก
"แอ้มรึงจะเอาอะไรไหม"ติ๊กถามแอ้ แอ้มอวไปที่แผงสร้อยคอ
"เอาสร้อยไว้ให้ .. ไอ้แอม ไอ้อิ้งและ กรูใส่เอง "ผมมองแอ้พูด สร้อยที่แอ้เลือกนะเส้นเล็กและค่อนข้างสั้น ผมว่าให้สามแฝดผมมากกส่า
"ตามใจแล้วกัน "ติ๊กพูด
"กริ้ง! "เสียงโทรศัพท์ปมดังขึ้น ผมกดรับสายพ่อผมทันที
"ครับพ่อ"
"ดิว อยู่ที่โรงแรมอาภาษญ์หรือเปล่า "พ่อถามผม
"ยังอยู่ ครับพ่อ"ผมตอบ
"ไม่ต้องกลับนะ พ่อจะเอาชุดไปให้เปลี่ยน เรามีธุะสำคัญต้องคุยกัน และพ่อกับอาภีมกำลังจะไปที่นั้น"พ่อพูด
"ครับพ่อ"ผมตอบกลับและกดวางสาย
"เสร็จแล้วไปไหนต่อดี"พายถาม
"พ่อดิวโทรมาบอกอยู่รอที่นี้พ่อกำลังจะมา แอ้ด้วยแน่เลย "ผมพูดติ๊กหันมามองผมและแอ้
"เฉพาะไอ้แอ้เเหรอที่จะอยู่กับมรึงที่นี้ดิว"ไอ้ติ๊กถามผม เอาอีกแล้ว
"ก็อยู่หมดนี้แหละและพ่อภีมยังไม่ได้โทรมาเลย"แอ้พูด
"ฮัลโล แด๊ด อยู่หน้ารีเซฟชั่นเหรอแด๊ด พายไปเดี๋ยวนี้ "พายรับโทรศัพท์สายอาเปรมดิ์ อาเปรมดิ์มาด้วย
"พ่อเปรมดิ์มา พายไปหาพ่อนะ คิดถึงที่สุดเลยย"พายวิ่งอ้าวไปเลย
"ก็ไม่แน่ใจเลยว่ามันโตแล้วหรือยัง ว่าไหม"ผมพูดและหันมายิ้มๆ  มันน่ารักนะพายตัวเล็ก ทำอะไรก็น่ารัก
"บางครั้งก็คิดแบบนั้นนะ แต่พายมันทำอะไรมันก็น่ารักอยู่แล้ว ไปไหว้อาเปรมดิ์กันดีกว่า"แอ้พูด พวกผมเดินมาที่หน่าเคาร์เตอร์ อาเปรมดิ์ มาด้วยชุดทหาร เต็มยศ พายกอดอาเปรมดิ์คงคิดถึงมา อาดปรมดิ์มากับพี่พันญ์ พี่พ๊อช ผมสามคนยกมือไหว้
"ดีครับพี่พ้ันญ์ พี่พ๊อช"พวกผม
"ดี เป็นไงบ้างเรา "พี้พ้ันญ์
"สบายดีครับพี่ "ผมตอบ
"ดีครับอาเปรมดิ์"ผมหันไปไหว้อาเปรมดิ์ น้องชายพ่อพวกผม แต่ไม่เล็กสุด เล็กสุดนี้อาเป้
"ดีดิว แอ้ ติ๊ก เป็นไงละ ทำยังไงไปกระทืบซะหมอบเลย แถม เจ้าตัวดีนี้อีก"อาเปรมดิ์
"แดด เขาไม่ได้ทำอะไรนะ"พาย
"มรึงอะเตะเขาสลบ"ติ๊ก
"น้องพี่นี้นะ "พี่พีช มาถึงพอดี พวกผมยกมือไหว้ ไม่ได้เจอพี่แพทนานเลยเคยเจอตอนยังเรียนประถมที่นี้ พี่พีชหล่อ สมาร์ท แต่ใครก็บอกพี่แพทหล่อ ออกแนวหวานเหมือนอาเปรมดิ์ตอนหนุ่มๆ
"ใช่น้องพี่นีเแหละ"ผมพูด
"ไม่อยากเชื่อ "พี่พีช
"ไอ้พี่พีช ไปไกล ไกลเลย ต้องมาใกล้เลย"พายทำท่างอนกับพี่พีช พี่พีชก็แกล้งพาย ผมว่าเพราะความน่ารักของพายนี้แหละพี่ถึงได้รักและหวงนพาย โดยเฉพาะพี่แพท พี่แพทนะโทรถามคุยกับพายตลอดผมได้ยินพายคุยโทรศัพท์กับพี่แพทแถบจะทุกวันได้
"ให้ะหอมหน่อยคิดถึงน้องสาว"พี่พีช
"พายเป็นน้องชายย" พวกผมเดินไปหาที่นั่งกัน ผมรอพ่อด้วย เดี๋ยวพ่อคงมาถึง ผมนั่งคุยกัน ผมเห็นเจ้าหน้าที่วิ่งกันวุ้นวายปานว่าคนสำคัญกำลัง หรือพ่อผม คงไม่ค้องวุ่นวายขนาดนี้มั้ง และพสกผมต้องตกใจคนที่เขารอต้อนรับเข้ามาคือ ลุงหนึ่ง มาชุดทหารเต็มยศเลย
"ลุงหนึ่งมาทำไมอะพ่อ"พายถามแบยตกใจ แต่อาเปรมดิ์ทำนิ้วคาดที่ปาก ไม่ให้ถาม
"พี่หนึ่งสวัดดีครับ"อาเปรมดิ์ ลุวหนึ่งเดินมา แอ้ที่นั่งข้างผมกระเทิบออกทันที
"มาถึงนานหรือยังละเปรมดิ์"
"เพิ่งมาถึงพี่หนึ่ง"
"สวัสดีครับ ลุงหนึ่ง"ผมพูด ยกมือไหว้ และทุกคน ลุงหนึ่งมองและสะดุดที่แอ้ แอ้มันสะดุ้ง
"เป็นไงแอ้ ได้ข่าวว่า..."ลุงหนึ่งทักแอ้ และเหล่มามองผมด้วย
"กำลังเตรียมตัวเข้านักเรียนทหาร ภีมบอกมาแบบนั้น เตรียมตัวถึงไหนแล้ว"ลุวหนึ่งเปิดประเด็นกับแอ้ก่อนเลย พวกผมมองหน้ากัน งงม่ก
"ก็ อ่านหนังสือบ้างแล้ว และพี่อั้มติวให้บ้างครับ ลุง"แอ้ตอบ
"ดิว พ่อมาถึงหรือยัง "ลุงหนึ่งถามผมบ้าง
"กำลังมาครับลุง"ผมตอบแบบ สบายๆ ผมไม่ได้เก็งอะไรเลย พวกนี้มันพูดถึงลุงหนึ่ง   อย่างนั้นอย่างนี้พออยู่ตรงหน้าหงอกันหมดยกเว้นผมกับไอ้แจ็ค
"ดี จะได้คุยกันให้จบวันนี้"ผมเงยหน้าคุยอะไรให้จบ
"งั่นพี่ไปห้องพักก่อนนะ ติ๊ก พาย เบาๆหน่อย อ่านข่าวแล้วอยากหาอะไรคุมหัว เป็นทำไมก็ไม่รู้ดารานี้ "ลุงหนึ่งพูด โอ้วโดนกันทั่วหน้า
"ไม่เห็นมีข่าวอะไรของพายเลยอะ แดด"
"ชุ!"อาเปรมดิ์ให้พายเงียบ ลุงหนึ่งพูดและเดินไป อาเปรมดิ์ไม่อยากให้พายต่อปากต่อคำกับลุงหนึ่ง พ่อผมด้วยเช่นกัน ใช่ไม่ว่าจะผิดจะถูกห้ามปีนเกลี้ยวกัน บ้านพวกผมถือกันมาก 
"แอ้ เป็นอะไร"ผมกระซิบถามแอ้
"ไปห้องน้ำ"แอ้พูด ผมรีบลุกตามระหว่างที่ติ๊กมันกำลังเม้ามอยด์กับพี่ๆของพาย พอปมเข่ามาในห้องน้ำ ผมเห็นแอ้ท่าทางไม่ค่อยดี
"แอ้ เป็นอะไร"ผมถามแอ้ ผมดึงแขนแอ้ไว้ หน้าแอ้ซีดเอามาก
"กรูกลัวลุงหนึ่งจะรู้เรื่องของ"แอ้พูด
"เรื่องของเรา ดิวอยากบอกเรื่องมันจะได้จบ และดิวกับแอ้"
"จะได้ต่างคนต่างไป มรึงจะไม่ได้เจอกรูอีก มรึงจะเอาแบบนั้นใช่ไหม"แอ้พูด
"แอ้ มันจะ"ผม
"พอดิว มรึงไม่เข้าใจ"
"หมับ”ผมจับไหล่แอ้
“พูดให้เข้าใจซิ ว่าทำไม และดิวต้องทำยังไงแอ้ "
"แอ็ด"เสียงประตูเปิดออกมา ผมสองคนตกใจมาก นึกว่าลุงหนึ่งซะอีก พี่พีชนั้นเอง แทบฮาร์ดแอทแทคผมสองคน เอามือกุมหัวใจตัวเอง
“พี่พีช ตกใจหมด”ผมพูด
“ตกใจทำไมวะ นี้มันห้องน้ำใครก็เข้ามา มรึงบ้าเปล่า”พี่พีช เออ จริง
"ปลอบกันเสร็จยังจะใช้ห้องน้ำ"พี่พีชพูด
"เชิญครับพี่ ทำผมสองคนหัวใจจะวาย"ผมเอง
"มรึงคิดว่าลุงหนึ่งเหรอ หน้าประตูโน้น รออยู่"พี่พีช
"ว๊าก”ผมร้องออกมา
"จริวดิพี่พีช"แอ้ถามพี่พีช
"กรูล้อเล่น มีอะไรจะถามอีกไหม กรูจะปลดทุกข์ "พี่พีช
"โอเค งั้นไม่กวน "ผมสองคนรีบออกจากห้องน้ำ พ่อผมมาถึงแล้วพร้อมอาภีทพ่อของแอ้ ผมเดินมาหาพ่อผมและอาภีม
"แอ้ กลับบ้านไปอยู่กับน้อง พี่อั้มรออยูที่รถแล้ว "อาภีมพูดกับแอ้
"แล้วทำไมแอ้ไม่"ผมจะอ้าปากถามแต่พ่อ "ดิว"พ่อปรามผม พ่อส่ายหน้าอย่าถามต่อ ผมต้องหยุด อาภีมมองผม
"ได้ครับพ่อ"แอ้ตอบรับ
"งั่นกรูไปด้วยแอ้ ไปดูหนังห้องกรูนะ กรูโทรบอกพ่อก่อน"ติ๊กอีกคน
"พายไปกับติ๊กดีกว่า พี่พันญ์ พี่พ๊อชไปด้วยกันไหม"พาย
"ไม่ดีกว่า พี่รู้สึกไม่ค่อยดี ขอพักที่นี้ดีกว่า "พี่พั้นญ์ แอ้เดินออกไปแล้วอะ
"ดิวไปห้องรับรอง เร็ว"พ่อล่กผมเลนดีกว่า
"พ่อ ทำไมแอ้ไม่อยู่ด้วนกันอะ และนี้มันเหมือนคุยงานกันไม่น่าจะ เกี่ยวอะไรกับดิว"ผมพูดกับพ่อ
"เกี่ยว เรามาคุยเรื่องดิวโดยเฉพาะ และอย่าทำอะไรที่เสียมารยาท ลุงหนึ่งนะพี่ชายพ่อนะดิว ให้เกรียรติหน่อย"พ่อพูดผมจำต้องเดินตามพ่อไปห้องพักกับพ่อแบบช่วนไม่ได้ หรือเราเกิดมาหล่อเกินไป
  แอ้
   ผมเดินออกมาจากรอบบี้เพื่อไปที่รถ พี่อั้มรออยู่ เขาต้องคุยกับดิวและบอย เรื่องที่เขาเลือกให้ดิวคู่กับบอยมันถูกแล้วใครก็ดูออกดิวจะทำอะไรเพื่อองค์กรได้มาก ดิวมีความสามารถหลายด้าน เป็นได้ทั้งหมอและทหาร และเขายังมองเห็นอะไรได้อีกหลายอย่างในตัวดิว
"แอ้ มรึงรูไหมทำไมลุงหนึ่งมาวันนี้"ติ๊กดึงแขนผมไว้
"ไม่อะ ไม่รู้"ผมตอบติ๊ก
"กรูรู้ เขาจะให้ดิวหมั้นกับบอยให้เร็วที่สุด ก่อนเรียนมหาวิทยาลัย"ติ๊กบอกผม
"อืมม ก็ดี"ผมกำลังจะหันหลังเดินออก น้ำตาจะไหล แต่ต้องฝืนไว้
"ดีใจไหม ไม่มีใครได้มันทั้งนั่น ทั้งมรึงและกรู ติ๊ก"ผมพผูดและเดินออกทันที ผมเดินมาขึ้นรถ ะอั้มกำงัวดูคลิบวิดีโอ คลิบโป้อีกแล้ว
"อืมม อ้า  อืมม "
"พี่อั้ม"ผมเรียก
"แป้บหนึ่งแอ้ โอ้ววว "
"กลับบ้าน แอ้อยากกลับบ้าน "ผมพูดเสียงสั้นเล็กน้อย พี่อั้มรีบปิดหนังที่เปิดอยู่ และหันมามองผม
"เป็นอะไรแอ้ "พี่อั้มตกใจ น้ำตาผมไหล ผมกอดพี่อั้ม พี่กอดผมตอบ
"แอ้ ไม่เอาน่ะ อย่าเพิ่งไปคิดอะไร พี่เชื่อว่าพ่อกับลุงภามีวิธีรับมือเรื้องนี้ได้ ไปกลับไปนอนพัก กับน้องรักสองหนอรอพี่สาวมันอยู่"พี่อั้มพูด
"พี่อั้มแอ้พี่ชายนะ"ผมพูดมันทำให้ยิ้มออกมาได้นิดหนึ่ง ที่พี่อื้มแซวว่าผมเป็นพี่สาวไอ้แอมกับไอ้อิ้ง
"เออ นี้ถ้าเป็นพี่อ้นมรึงโดนเตะไปแล้ว ร้องไห้ให้ผู้ชายแบบนี้"ผมนิ่งเลยใช่ต่อหน้าพี่อ้นผมคงไม่กล้า และพี่อั้มก็ออกรถเพื่อนกลับบ้าน ผมได้แน่นั่งนิ่งคิด ทำไมนะ ทำไมผมถึงมีปัญหาเรื่องความรัก ผมเกิดผิดทีผิดเวลาหรือเปล่า
               ติ๊ก ผมไอ้แต่ยืนมองแอ้ขึ้นรถไป ผมรอรถที่โรงแรมจะไปส่งผม ผมพูดไปใช่ว่าผมไม่เจ็บนะเจ็บที่สุด จริงไม่มีใครได้มันเลย  ทำไม ดิวมันต้องเป็นคนที่ถูกเลือก และทำไมคนที่มันอยากจะเลือกไม่ใช่ผม ทั้งที่แต่ก่อนเราสามคนสนิทกันมาก มันไปรักกันตอนไหน 
"มรึงทำแบบนี้ทำไม กับคนที่รักและห่วงมีงติ๊ก"พายมายืนข้างหลังผม
"มันคือความจริงไม่ใช่เหรอ"ผมพูดกับพาย
"กรูเชื่อว่าดิวมันจะทำทุกวิถีทางเพื่อแอ้ มันรักแอ้ "พายพูด
"มันกล้าขัดลุงหนึ่งเหรอ ไอ้แอ้นะ"ผทพูด
"ไม่ใช่แค่ แอ้ กรู มรึงด้วยนิ พาย ที่ไม่ได้มัน”ผมพูดกับพาย
"มรึงจะไปกับกรูไหม พาย"ผมถาม
"ไม่ละ อยู่กับพี่ดีกว่า "พายพูดและเดินหันหลังขึ้น ผมมองพาย สรุปคือแค่ไอ้ดิวคนเดียวมีคนเสียใจถึงสามคนเลยเหรอ
"สักวันมรึงจะไม่เหลิอคนที่รักมรึงติ๊ก"พายพูดก่อนเดินเข้าไปด้านใน
"ออกรถได้เลยพี่"ผมพูด ผมเอนหบังที่เบอะ น้ำตามันศึมออกมา ภาพที่ผมสามคนไปไกนมาไหน มีความสุจกัน มันแทบจะเป็นอดีต ตอนนี้ภาพ ดิวแอ้สองคนมันกำลังเข้ามาแทน ทำไมบะดิว กรูไม่ดีพอให้มรึงรักหรือไง

[PFlove]

    ดิว
             ผมเดินขึ้นห้องพักกับพ่อภาและพ่อตา(แต่พ่อตายังไม่รู้) อาภีมปภพ ผมเดินตามหลัง แม้พ่อกับหวานใจพ่อคุยอะไรกันสองคน ตอนนี้อยากกับไป...หาแอ้ วันหยุดทั้งรอมาตั้งหาวัน
 "เกิดอะไรขึ้น ภาษญ์"พ่อผมถามอาภาษญ์ น้องชายพ่อผมและเป็นพ่อไอ้ติ๊กและ เป็นพี่ชายอาภีม ที่กำลังรีบเดินลงไปชั้นล่างแน่เลย เหมือนกำลังวุ่นวาย น่าจะมีแขก vip
"พี่ภูมิมาถึงแล้ว และกำลังจะตรงไปหาพี่ณะ "อาภาษญ์พูด พี่ภูมิก็คืออาของผมและน้องชายพ่อผมกับพี่ชายพ่อตาผม และกับอาภาษญ์ และกุกกิ๊กกับลุงณะ วุ่นวานดีเนอะ แต่
"อ้าว มันก็มาปกติ มันจะปรี่ไปหาใครได้นอกกจากพี่ณะ"พ่อผมพูด ก็เข้ากิ๊กกัน อาภูมินี้เจ๋งนะ ข้ามไปเล่นเอารุ่นพี่เลย แถมเป็นพี่ใหญ่ด้วย
"พี่ณะไม่ได้บอกว่าจะมาที่นี้ พี่ณะไม่ได้บอกอะไรพี่ภูมิเลย"อาภาษญ์พูดแปลกนะผมว่า
"อีกแล้วเหรอ"พ่อผมกับอาภีมพูดพร้อมกัน
"แล้วใครโทรบอกมันละ"พ่อผมถามอาภาษญ์
"ภาษญ์เอง"อาภาษญ์ตอบ
"มรึงก็รักพี่มรึงจริง  แล้วนี้มันมาอารมณ์ไหนละ หึงหรือว่าไง เพราะ คู่อริมาด้วย จะมาคุยหรือมาตีกันละงานนี้ บอกให้กรูสองคนรู้หน่อยจะได้หาโล้ไปด้วย"พ่อผมพูด
"พี่ภา"อาภีมปรามพ่อผม ผมเห็นแบบนี้ทีไหร นึกถึงแอ้ แอ้คอยปรามผมตลอดเหมือนอาภีมกับพ่อผมนั้นแหละ
"ไม่หรอกนะ พี่สามอยู่ในห้องผม"อ้อพี่สามคือลุงสามน้องลุงหนึ่ง และตอนนี้เขาได้เปิดตัวไปแล้วอย่างเป็นทางการ ว่าคบหาดูใจกับ หนุ่มหล่อเจ้าของโรงแรมหรู มากมายหลายสาขา อาภาษญ์
"พอจะช่วยได้ถ้าปะทะกัน "อาภาษญ์พูด
"อย่าแซวน้องขอร้องเลย ไปดูพี่ณะกับพี่ภูมิก่อนนะพี่"อาภาษญ์
"พี่ภาไม่ไปดูเหรอ พี่ณะก็ใจร้ายเกินไปนะ "อาภีมหันมาพูดกับพ่อผม
"ไปดูทำไม เขารักกันไม่ตีกันตายหรอก เดี๋ยวไอ้ภูมิมันก็ง้อกันบนเตียงจะไปดูหนังสดเหรอ"พ่อผมพูด
"แต่ที่แน่ๆคงเคลียร์กันนาน"ผมหูผึ่งเลยจริงเหรอ
"พ่อครับ อาครับ ผมกลับไปเคลีย์อะไรที่สำคัญที่บ้านบ้างได้ไหมอะครับแล้วจะรีบมา"ผมพูดพ่อกับอาหันมามองผมพร้อมกันและ
“คิดว่าพ่อกับจะเชื่อว่ามรึงจะกลับมาเหรอดิว”พ่อผม อาก็มองผม ผมยิ้มๆ
“ไม่เชื่อ! “ อาภีมพูด
“อู้ยย”ผมร้องออกมาเลย
" อยู่นี้ ห้ามกระดิกไปไหน ไกลจากตาพ่อ  "พ่อผมพูด
“ แม้ลูกกรูทุกตัว เก่งเรื่องชิ้ง แต่วันนี้ ไม่มีทาง”พ่อผมพูด
"เข้าไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้"พ่อผม ผมเข้าไปเปลี่ยนชุด ที้พ่อเตรียมให้ เสื้อสูท ทำไมต้องทางการด้วยนะ ผออกมาจากห้อง พ่อนั่งติดกับอ่ภีม ผมแฮบปี้นะถ้าพ่อกับอาภีมจะรักกัน
"ภีมไม่กินกาแฟละเย็นหมดแล้ว"พ่อผม
"ทำไมพี่ไม่ใส่ครีมให้ภีม"อาภีมหันมามองพ่อผม คงชงกาแฟดำให้อาภีมแน่เลยหรือไม่ก็ใส่ครีมให้น้อยมาก
"ภีม ใส่ครีมเยอะไม่ดี แค่นีเแหละพอแล้ว "พ่อผมพูด
"ภีมลืมไป มีคุณหมอขี้บ่นนั่งข้างๆ "อาภีม ทำให้ผมนึกถึงแอ้ แอ้ เหมือนอาภีมไม่มีผิดเลยและผมรู้มาว่ากว่าพ่อจะได้อาภีมมาก็ยากอยู่นะ อุปสรรคความรักไม่ต่างจากผมเลย ตอนนี้พวกผมอยากให้พ่อกับอาภีมลงเอ่ยกันสักทีแต่ ผมดันมามีลูกกับแอ้ที่เป็นผู้ชายพ่อเลยยังลงเอ่ยกับอาภีมไม่ได้เพราะมันยังเปิดเผยไม่ได้
"ดิว ดิว ไอ้ลูกดิว"ผมสะดุ้ง
"คิดอะไรอยู่”พ่อถามผม
"คิดถึงแอ้ อยากไปนอนกับแอ้"ผมพูดอาภีมสะบัดหน้ามามอง ผมรู้ว่าอาไม่ได้ยินชัดแน่นนอน
"มันบอกดเปิดแอร์ให้เย็นอีกหน่อยมันร้อนนะ มันชอบนอนตากแอร์"พ่อผม
"แต่ภีมได้ยินว่าแอ้นะ แหละดิวยังบอกจะไปนอนนกับแอ้อีก "อาภีมพูด ถูกแล้วครับ
"งั้นพี่นัดมาตรวจสุขภาพอีกครั้งนะ ดีไหม"พ่อผม
"นี้พี่ว่าภีมหูไม่ดีเหรอ"อาภีมหันมาหาพ่อผม
"คนแก่ตีกัน"ผมพูดขึ้น
"ไอ้ดิว"ทั้งคู่เลย
"ไปนอนเปิดแอร์ในห้องก่อนไปดิว"พ่อผมพูดผมก็ลุกยังไม่วายบ่น
"อยากได้แอ้ ไม่อยากได้แอร์"ผมพูดกับพ่อ
"ในห้องมีแอร์ มันคิดถึงแอร์ที่บ้านนะภีม ติดแอร์ที่บ้าน  เหมือนกันลูก ถ้ายี่ห้อนี้ไม่ดีเท่าที่บ้านพ่อจะบอกอาภาษญ์ให้นะ ไปลูก อยู่แล้วเดี่ยวกรูได้เต๊ะลูกโชว์ "พ่อผมพูดกับอาภีม อาภีมมองพ่อผมและผมสลับกันไปมา
"ไปซิดิว"พ่อหาเรื่องให้ลูกไปไกลๆนะนี้
"สองคนพ่อลูกนี้มีอะไรแปลกๆนะ" อาภีมพูด
   พิเศษของพ่อ ภูมินทร์กับกฤษณะ ผมยืนอยู่ในห้องพักรับรอง ผมรู้ว่ามันผิดแต่อนาคตบอยสำคัญมาก เราจึงต้องหาคนที่เหมาะสมให้บอย และทุกคนลงความเห็นกันแล้วก็คือดิว ลูกชายภาณุเดช ผมรู้ว่าบอยกับแจ็ครักกันมาก ผมรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไรผมรู้ดี แต่พอถึงรุ่นผม ผมจึงเข้าใจ ว่ามันยากที่จะแยกแยะความรักกับความเหมาะสม ไม่ใช่แจ๊คไม่เหมาะสมด้วยฐานะแต่ เราต้องการคนมีความสามารถ
"ทำไมคุณบอยยังไม่มาอีก "ผมถามคนของผม ผมกำลังแต่งตัวพร้อมลงไปคุยกับพี่หนึ่ง
"ผมพยายามโทรหาแต่เครื่องคุณบอยปิดเครื่องและที่ห้องพักไม่มีคนรับคร่บท่าน"คนของผม
"โทรหาการ์ด มีอะไรดกิดขึ้นหรือเปล่า”ผมก้มหน้าติดกระดุมและเมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่ามีคนที่ยืนข้างหลังผมหันขวับไปมอง
"ภูมิ"ผมหันกลับแต่ 
"หมับ"ภูมิจับจับลำตัวผมและเอาแขนกั้นผมไว้ไม่ให้ผมหนี
"พี่ปิดผมอีกแล้ว"ภูมิถามผม ใบหน้ายื่นมาชิดกับผมจนหายใจรดแก้มผม ผมมองภูมิใกล้ สายตาจริงจัง 
"พี่แค่มาคุยธุระของลูก"ผมตอบ
"พี่กำลังทำร้ายลูก ทำร้ายหลาน แจ็คเป็นหลานพี่นะ"ภูมิพูด
"พี่ต้องเลือกอนาคต ภูมิ"ผมพูด
"ความรู้สึกละ พี่ละเลยมันได้เหรอ"ภูมิถามผม และ
"คลื้น"ภูมิเอามือเปิดประตูตู้เสื้อผ้า มันเหมือนห้องมากกว่าตู้นะ และพยายามดันผมเข้าไป
"พี่ก็รู้ อืมม ว่า มันทรมาแค่ไหน ที่ถูกกีดกัน อืมมม"ภูมิพูดไปปากก็ไซ้ ผมไซ้ลงที่ซอกคอ และขึ้นมาปดขยี้ที่ริมฝีปากผมแปลที่ผมกลับไม่ได้ต่อต้านเลย
"Shit"เสียงคนที่เข้ามา ภาษญ์ เข้ามาพอดีผมจะดันภูมิออกก็ไม่ยอมออก ภูมิหันไปมองภาษญ์
"เออ ในนั้นมันแคบไปไหมพี่"ภาษญ์แซวผมสองคน
"กำลังจะย้ายไปที่เตียง"ภูมิพูดกับน้องชายตัวดี
"โอ้ยย"ผมหยิกที่พุง และผมเดินออกมาจากห้องแคบๆนั้น
"ใครบอกมันละว่าพี่อยู่ห้องไหน"ผมถามน้องชายตัวแสบผม
"ภาษญ์เอง ภาษญ์ไม่อยาก เห็นพี่สองคน งอนกันนิ มีอะไรทำไมไม่พูดกันไปเลยละภาษญ์ว่าผิด แต่พี่ภูมิกับพี่ณะ ก็พี่ชายภาษญ์ระ  "ภาษญ์พูดผมเลยโกรษน้องผมไม่ลงเลย
"มรึงก็รักพี่มีงน่าดูเลยนะ"ผมพูดกับภาษญ์ และหันมาเหล่มองอีกคน
"บอยยังไม่มาเหรอพี"ภาษญ์ถามผม
"ให้คนของผมไปดูไหม "ภูมิถามผมและคนของผมก็เข้ามาในห้อง
"มีอะไร"ผมถามคนของผมดูสีหน้ามีปัญหาแน่ๆ
"คุณ บอยหายไป พร้อมกับการ์ดถูกทำร้าย ดูจากกล้องวงจรปิด คุณแจ็คพาคุณบอยออกไป กับการ์ดคนสนิทคุณโจครับ"ผมหันมามอวภูมิเลย ทั้งพ่อทั้ลูกเลยนะ
“ภูมิ นี้ลูกภูมิ ทำเรื่องอะไรอีก “ผมหันมาถามภูมิ
“งามใส้ ไอ้แจ็ค บอกอย่าทำอะไรไงทำไมไม่เชื่อพ่อวะ”ภูมินทร์
“เออ ภูมิว่า อาจจะแค่พาไปเที่ยวที่ไหน ใกล้ สงสัยจะไปเดินห้างเดี๋ยวก็มา”ภูมินทร์พูดกับผม ผมมองเวลามันใกล้ได้เวลาแล้วนะ
"ถ้าทางงานนี้ต้องเคลียร์เองพี่ภูมิ ภาษญ์ไปนะ"ภาษญ์ชิ้งออกไปทันที ผมหันมามอง
"ทำไมถึงต้องมาพาบอยไปวันนี้ และเวลานี้ พี่ว่าลูกภูมิ คงไม่ได้แค่พาไปและพามาส่งแล้วมั้ง"ผมหันไปถามภูมิ
"และนี้มันจะได้เวลาแล้ว จะให้พี่ทำไงละภูมิ"ผมพูด ภูมิพยายามโทรหาแจ็ค
"ปิดเครื่อง ไม่เป็นไรผมโทรหาการ์ดโจ"ภูมิ
"ฮัลโล ไอ้ปีเตอร์ มรึงพานายมรึงไปไหน ฮะทะเล มาอยากไปทะเลอะไรตอนนี้ถึงแล้วด้วย ข้ามเรือไปแล้ว โรงแรมไหน ไม่รู้ มรึงนะมรึงทำไม่ขัดใจนายมรึงบ้าง และนี้มรึงขัดคำสั่งกรู กรูนี้พ่อมัน คนจ่ายเงินเดือนมรึง เออ ดูนายดีดีนะ "ภูมิพูดและกดวางสาย
"ไปทะเลพัทยา ไม่น่าจะมีอะไร "ภูมิพูด
ทะเลพัทยา ไปทะเลพัทยา ไม่น่าห่วงเหรอภูมิ”ผมถามด้วยอาการตกใจมาก
"เออ พี่ผมจะส่งการ์ดไปเพิ่ม พี่ณะ ภูมิเชื่อลูกภูมิ "ภูมินทร์พูดและจับมือผมบีบ  เพราะสีหน้าผมดูกังวลมาก

[PFlove]

“ว่าไงเจอไหม” พี่สามเดินมาที่ห้องผมทันที ภาษญ์คงเดินไปบอกพี่สาม พี่สามคือน้องชายของพี่หนึ่ง พี่หนึ่งมีพี่น้องทั้งหมดห้าคน พี่หนึ่ง พี่สอง แต่พี่สองคือน้องชายบุญธรรม พี่สาม พี่สี่และพี่ห้า ที่เสียชีวิตไปแล้ว
"ไปพัทยากันพี่ "ผมพูดกับพี่สามและหันมามองภูมิผลงานลูกชายเขาละ
"พี่ให้ลูกๆพี่สองดูให้ ไม่ต้องห่วง เตรียมตัวเข้าห้องประชุม มีอะไรพี่จะเข้าไป "พี่สามพูดพี่สามไปโทรศัพท์
“บอยกับแจ็คนี้นะ”ผมสะบดออกมา
"ก็เขารักกันนี้พี่ณะ เป็นภูม ภูมิต้องทำ เพื่อปกป้องของที่รัก เพราะภูมิทำมาแล้ว ภูมิไม่อยากให้มันเกิดกับลูกอีก พี่ณะ "ภูมิพูดผมหันไปมอง ใช่ผมสงองคนเจ็บปวดมามากเหมือนกัน ภูมินทร์เข้ามากอดผม หอมผม 
"แต่ไม่ใช่จะลักพาลูกพี่ไปเกิดอันตรายขึ้นมาละภูมิ ทั้งคู่ด้วย ไม่ได้ห่วงแค่ลูกตัวเองห่วงทั้งคู่"ผมพูด
"ภูมิเชื่อว่าลูกภูมิดูแลบอยได้"ภูมิมองผม สายตาชวนให้ใจอ่อนทุกที
"เขินเหรอ "ผมหันหน้าหนี
"ร้ายกาจทั้งพ่อทั่งลูก"ผมพูด
"ก็ลูกภูมินิ อยากได้ของสูงต้องวางแผนสูง อืมมม เหมือนพ่อเลย วางแผนมาเยอะนะ ขอบอกกว่าจะได้คนนี้ "ภูมิพูด มันก็จริง อุปสรรค์มันเยอะมาก และทุกวันนี้ยังไม่ลงตัวสักที ผมก็เหนื่อนเหมือนกันนะ
"พอแล้วจวนได้เวลาแล้ว พี่จะบอก บอยไม่สบาย "ผมพูด
"ภูมิไป"
"รอพี่อยู่ในห้องพี่ไม่อยากให้เราไปชวนพี่หนึ่งทะเลาะ"ผมพูด
"ถ้าเขาไม่พยายามมาแย้งคนที่ภูมิรัก ภูมิก็ไม่ทำหรอก"ผมหันมามองภูมิ
"พี่ไม่ได้อะไรกับพี่หนึ่งนะภูมิ"
"แต่พี่หนึ่ง"
"ภูมิไม่เชื่อใจพี่หรือไง "ผมพูด น้อยใจ ผมหันหน้า นี้ที่นอน มีอะไรด้วย ถ้าไม่รักจะยอมให้แบบนี้ไหม
"คนที่พี่หนึ่งรักไม่ใช่พี่  ภูมิ เลิกคิดแบบนั้นกับพี่และพี่หนึ่งได้แล้ว "ผมพูด
"แล้ว คนนั้นใครละ พี่บอกภูมิซิ”ภูมิถามผม ผมรู้ว่าคนนั้นคือ ภีมน้องชายผมเอง แต่พูดไปทำไม ในเมื่อภีมมีภาอยู่แล้ว
"พี่ไม่รู้ และเรื่องมันผ่านมานานแล้วนะ ภูมิ"ผมหันมาพูดทำหน้าดุ แต่ก็ใจอ้อนเพราะภูมิอีก
"พี่ณะ ภูมิรักพี่ณะ เมื่อไหร่พี่จะให้ผมดูแลพี่ซะที "ภูมิกอกผมจากด้านหลัง
"ก๊อกๆ มีคนมาเคาะห้องผม
"เข้ามาได้ "ผมกับภูมิผละออกจากกันแล้ว
"คุณหนึ่งให้มาเชิญคุณกฤษณะไปที้ห้องประชุมครับ"ผมพยักหน้า พร้อมถอนหายใจ
"ผมตามไปอยู่หน้าห้อง เพื่อว่ามีอะไร ภูมิจะได้เข้าไป นะพี่ณะ ผมไม่ให้พี่เผชิญมันคนเดียวหรอก"ผมมองคนดื้อ นี้เชื่อเลยว่าแจ็คดื้อเหมือนใคร
"อืมม "ผมพยักหน้าเบาๆ พูดมาขนาดนี้คงห้ามปรามไม่ได้  ผมเดินออกมมจากห้องเพื่อตรงไป ห้องที่เตรียมไว้คุยกัน พี่หนึ่งจะเชื่อไหมที่ผมจะบอกว่าบอยไม่อยู่เพราะบอยไม่ค่อยสบายแต่สุขภาพ บอยไม่ค่อยดีตั้งแต่ บอยให้กำเนินดแบงค์ และบอยก็ไม่สามารถที่จะมีบุตรได้อีก บอยมีได้แค่ครั้งเดียว พี่หนึ่งจะมาสืบเรื่องนี้ไหม ผมนี้มีทุกอย่างที่ต้องระแวงไปหมดในหัว
"ดูสีหน้าไม่ดีเลย ภูมิขอโทษแทนลูกด้วยแต่ภูมิเชื่อที่เขาทำเพราะว่าเขารักและห่วงของเขา "ภูมิพูดกับผม ภาษญ์เดินมาแล้ว กับพี่สามแต่พี่สามแยกไปที่แบลคแคนยอนด์
      [ ดิว]
           หลังจากที่นั่งมองพ่อกับอาภีมสวีทกันมาพอสมควร ผมก็ถูกพามาที่ห้องรอ ลุงณะ แต่ยัวไม่เห็นบอยเลยไอ้แจ็คมันไม่มาหรือไงแปลก ที่อย่างนี้เจือกไม่มาแสดงตัวตนไปไหนของมันนะ ไม่เคยฟังนิยายหรือไงพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยนะ แต่ไม่ช่วยบอย ช่วยผมมออกไป เง้อแล้วชะเง้ออีก ขอให้มีปาฏิหารย์ที่เถอะ
“ดิว ชะเง้ออะไรตื่นเต้นเหรอ”พ่อผมหันมากระซิบ
“มากเลยพ่อ พ่อที่ไหน เอาลูกมาให้เขาเฉือด “ผมหันไปกระซิบกับพ่อ
“ มรึงดันเกิดมาหล่อทำไมละนั่งนิ่งๆ”พ่อผมกระซิบ
“พ่อทำมาหล่อทำไม บอกแล้วเอาแค่พอประมาณ “ผมพูดพ่อหันมาเหล่
“อุ้ยย”ผมร้องพ่อกระทืบเท้า อาภีมเหล่มองผมกับพ่อผม
“ไม่มีอะไรภีม หยอกเล่นกันตามประสาพ่อลูกรักกัน”พ่อผม
“อืมม “อาภีม
"พี่ก็ไม่คิดว่าไอ้แสบของภูมิจะทำแบบนี้นี้ภาษญ์"ลุงณะกับอาภาษญ์เดินมาด้วยกันบ่นอะไรสักอย่างสีหน้าลุงณะเหมือนจะมีเรื่อง หรือว่าการสนทนาวันนี้ต้องยุติ โอ้วว สิ่งศักดิ์คุ้มครองดิวแล้ว สถาณภาพดิว
“เกิดอะไรพี่ณะ"อาภีมถามลุงณะทันที
"ไอ้แจ็คมันพาบอยไปจาก กรุงเทพแล้ว "ลุงณะพูดขึ้น ไอ้แจ๊ค มันขี้ม้าขาวมาแล้วจริง และพาบอยไปจากกรุงเทพ
"Shit"พ่อผม " เยส "ผมเอง กรูรอดแล้ว แต่ทุกคนกับมองมาที่ผมหมดเลย แบบว่า
"เก็บไว้ดีใจนอกเวลาได้ไหม ..,ดิวว"พ่อผมกัดฟันเล็กน้อย
“มันบอกว่าไม่นะ”พ่อผม ทำเสียงให้ใกล้เคียง
“ได้ยินชัดเจนเลย ว่าเยส”อาภาษญ์พูด พ่อหันมามองผม ลุงณะยิ้มๆ นะ ผมก็ยิ้มๆ
“ใช่ พี่ก็ได้ยิน “ลุงณะพูด พ่อผมกับอาภีมหันมามองผม และคนของลุงณะมาเรียกลุงณะไปมีคนโทรมาแน่เลย
"อย่าบอกพี่หนึ่งว่าบอยไม่อยู่และแจ็คพาไป งานช้างแน่"อาภาษญ์พูดและเดินออกไป
"เออ ผมว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะมากที่เราจะชิ้งกัน บอยไม่อยู่ บอยมาไม่ได้ ที่จะคุยคงไม่ได้แล้ว ผมกลับบ้านนะครับพ่อ นะครับ อา "ผมพูดและเดินออกแบบเนียนๆ
"ปึด"พ่อดึงคอเสื้อผมไว้
"นั่งลง ยังไปไหนไม่ได้ และไม่ต้องโทรหาพี่ๆมรึงมาช่วยเพราะ พ่อ ขู่มันไว้  ใครช่วย ขึ้นเวรทั้งอาทิตย์ "พ่อโหดอะ ผมเลยว่าทำไม ไลน์ วอชแอพ และอื่นเงียบมาก มีข้อความมาว่า
"ห้ามโทรหา ยกเลิกเป็นพี่น้องหนึ่งวัน กรู ก็รักมรึวนะแต่ขึ้นเวรทั้งอาทิตย์กรูไม่เอา ดูแลตัวเอง พี่ดรีม"พี่ดรีม ผมหันมามองพ่อ นี้พ่อขู่พี่ๆห้ามช่วยผม แบบนี้เลยเหรอ เอาเวรโรงพยาบาลมาเป็นข้อต่อลอง แน่นอนพี่ต้องเลือก ไม่ช่วยผม พ่อใจร้ายมว๊าก พ่อคงรู้ พ่อหันมาหยักคิ้วให้ผม
"กรูไปเมืองนอกพรุ่งนี้กลับไม่ต้องโทรมา พี่โดม "เว้ยยย พี่โดมผม เชื่อตายเลยไปวันเดียวนี้นะ
"อย่าโทรหากรูนะไอ้ว่าที่เจ้าบ่าว เข้าหอแล้วคอ่ยโทร "พี่แเดน หมดแล้ว ตัวช่วย เออพี่หมอด้า
“ไอ้ด้ามันเข้าเครสกับอาจารย์หมอ ไม่ต้องโทรหานะ มันไม่เอาโทรศัพท์ไป อยู่บ้าน “พ่อพูด ผมเงยหน้ามองพ่อนะพ่อ
“ฮาๆ แกล้งลูก ดีวะ”พ่อผม พ่อนะพ่อ
"นั่งลง หมดคนช่วย นั่งลงซะ "พ่อผมอะผมจำใจกลับมานั่งลงอย่างสงบ สักพักลุงหนึ่งก็เข่ฃ้ามาพร้อมลุงณะ ลุงหนึ่งนั่งลงและมองเก้าอี้ถัดจากผมที่ว่าง และอาเปรมดิ์เดินตามเข้ามาด้วย มานั่ง 
"บอยละ"ลุงหนึ่งถามบุงณะ
"บอยไม่สบาย แต่ผมคุยได้ ผมคุยแทน"ลุงณะพูด
"ก็ดีระ เป็นไงบ้างภา ภีม ยุ่งกันทั้งคู่เหรอ"ลุงหนึ่งถามพ่อผมกับอาภีม 
"ก็เรื่อยๆพี้หนึ่ง"อาภีมตอบ
"ภาละยุ่งทั้งงาน โรงพยายาลและที่บ้านเลยนิ"ลุงหรึ่งอต่ตามองผมซะงั้น
"ก็ยุ่งนะพี่ แต่ลูกผม ผมยอม ต่อให้วุ่นวายกส่านี้ยังไงก็ลูกผม "พ่อตอบได้เจ๋งมาก
"เอาละ ตามที่คุยกันนะ เรื้องดารรักษาางที่ถูกที่ควร ยอยคือเก็กที่เราเลือก และเราต้องหาคนที่เหมาะสม ที่จะแต่งวานกับบอย พวกะเลือกมาแล้ว คือดิว"ผมสะบัดหน้า ผมืำท่าจะลุกค้า พ่อเอามิอดัรไว้
"อย่าลุก"พ่อผม
"จะมีงานหทั่นให้เร็วที่สุด และเรียนจบแต่วเลย และทำยังำงก็ได้ให้บอยมีลูก"ผมปื้ดเลย
"ลุงเอากฏอะไรมาตัดสินผม่รู้ รู้แต่ว่าผมไม่เห็นด้วย"ผมลุกพร้วดเลย พ่อห้ามไม่ทัน ลุงหรึ่งยกมือห้ามพ่อผม
"ผมกับบอยไม่ได้รักกัน โอเค ให้ผมดูแลผมยินดี และผมเชือในที่นี้ใคีก็รู้ว่าบอยกับแจ็คเขากัน ความเหมาะมันอยู่ที่คนสองคนเขารักกัน และผมมีคนที่ผมเลือกแล้วด้วย "ผมพูดทุกคนทองผมหมดเลย
"ใคร"ลุงหนึ่งถามผม
"เขาดีที่สุดของผม "ผมพูด
"ถ้ามรึงไม่เอาบอยได้ แต่อย่าให้เป็นคนที่กรู คิดละ มรึงเอาไม่ได้"ลุงหนึ่งพูดลุงหนึ่งลุกขึ้นด้วย
“ผมไม่รู้ว่าใช่หรือไหม และผมจะไม่ถามด้วยที่ลุงหมายถึงคือใคร  แต่ถึงจะใช่ผมก็จะเอา”ผมพูดด้วยเสียงแข็
"ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้แอ้"ลุงหนึ่งชี้เหน้าผม ผมนิ่งไปแค่เสี้ยววินาที
"ผมจะ...."ผมตอบแต่พ่อผมลุกและยกเมือห้ามผมกับลุงหนึ่ง
"หยุดดิว! ออกไปข้างนอก"พ่อหันมาขึ้นเสียงกับผม 
"ถ้าลุงได้รู้สิ่งที่ผมทำลุงจะอึ้ง และผมจะทำทุกสิถีทางให้ได้มันมา "ผมลุกแบะเดินออกไปเลย พยานามระวับควาทโกรธ พ่อผมเดินออกมา
"ดิว "พ่อผมเรียกผมไว้ ผมกำลังขึ้นเลย ทำไมต้องเป็นแอ้ที่เขาห้าม ทำไมละ
"พ่อผมขอโทษ แต่.."ผมหันมาผมรู้ว่าไม่ควรกระทำเช่นนั้น ตระกูลผมถือกันมาเรื่องปีนเกลียวรุ่นที่แก่กว่า
"นั้นพี่กรู"พ่อผมพูด ผมรู้ว่าเขาคือพี่ชายพ่อผม
"ผมรู้พ่อ แต่ แอ้คือทุกอย่างของดิว"ผมพูด
"ฟู"พ่อพ่นบทออกจากป่าก
"ผมยอมทำทุกอย่างให้ได้แอ้  "ผมพูดกับพ่อ
"แม้ว่ามันจะยากหรือหนัก"พ่อพูดเชิงถามผม
"ผมจะทำ"ผมพูด
"กลับบ้านไปก่อน ให้พี่ๆเขาไปส่ง และนี้ กุลแจรถ คันสีขาวโฟววิลนะ พ่อซื้อให้ กลับไปค่อยคุยกัน พ่อรู้ว่ามันต้องป็นแบบนี้ พ่อดูไว้ให้แล้วว่าเราต้องทำยังไงดิว"พ่อพูด ผมพยักหน้าและผมก็เดินลงมาด้านล่างเพื่อติดต่อคนขัยรถไปส่งผมที่บ้าน ผมสงสารพ่อนะที่ต้องมาแบกเรื่องพวกนี้ของผมอีก

[PFlove]

 [ บอย ]
 วันนี้ผมกับแจ็คไปเล่นน้ำทะเล ถ่ายรูป ดำน้ำดูประการังกันมีคสามสุขมาก เรามีคสามสุขแบบคู่รักทั่วไป ไม่แคร์สายตาใครเลยที่มองผมสองคน แถมผมยังเจอสามคนที่เจอในเรือด้วยเขาเดินถ่ายรูปใกล้ๆพวกผม ซึ้งมันทำให้แจ๊คนอยด์ เขาเรียกหึงนะครับ ผมเลยพากันเดินกลับห้องพักเพื่อจะอาบน้ำและลงมาทานอาหารเย็นกัน  แต่ก็อดห่วงพ่อไม่ได้ป่านนี้ห้องประชุมจะคุสาดไหมนะ
"แจ็ค บอยว่าคนนั้นเขามองเราสองคนแปลกๆนะ ผมพูดเห็นที่เหมือนเป็นคนดูแลโรงแรมนี้แต่ดูยังยี่นมอก มองผมสองคนแปลกๆตั้งแต่มาแล้วนะ
"ไม่มีอะไรหรอกครับบอย เราขึ้นห้องอาบน้ำกันดีกว่า"แจ็คพูด ผมเดินขึ้นห้อง แจ็คเปลี่ยนสวมผ้าขนหนูเรียบร้อยแล้ว แลัตามด้วยผม แจ็คเปิดน้ำรอผม ผมเดินเข้าไป ใรห้องน้ำเป็นฝักยัวเพดาน ผมปลดผ้าขนหนูออก เผยให้เห็นผิวกายผม แจ็เอามือมารูปหน้าท้องผม
"บอยมีแผลเป็น"แจ็คพูด ถ้าไม่สังเกตุจะไม่เห็น แบะปมยังมีรอยสัก ผมเพิ่งสักเมื้อปีที่แล้ว
"แจ็คจำตอนเล็กๆที่เราอาบน้ำด้วยกัน "แจ็คพูด และมันทำให้ผมนึกถึงตอนนั่นที่เรามีอะไรกันแบ้วผมก็ท้อง แจ็คก้มลงจูปผมผมและทุกอย่างก็ดำเนินการไปตามขั้นตอนจนจบ
  ผมออกมาจากห้องน้ำ ผมแต่งตัวเตรีนมลงไปกาอะไรทานกันและนั่งดื่มกันแบบชิวๆ ผมกดเปิดโทรศัพท์ผม พอดีพ่อโทรเข้ามาพอดีเลย
"พ่อ"ผมกดรับสายพ่อผม
"บอย อยู่ไหนลูก "พ่อถามผม
"พ่อบอยขอโทษ "ผมพูด
"พ่อเป็นห่วงรู้ไหม ไปแบบนั่นมีนอันตรายจะไปก็บอกพ่อจะได้หาการ์ดคุ้มกันไปด้วย"พ่อพูด
"พ่อแล้วลุง"ผมถามหาลุงหนึ่ง
"แน่นอนเขาต้องหัวเสีย และเขายังยืนยันจะให้บอยคู่ดิว เพราะการกระทำไอ้แจ๊คแบบนี้ มันน่าไหม ถ้าไม่ไปไหนกัน มันทำอะไรแบบนี้  พ่อกำลังจะขอโอกาสให้แจ็คนะบอย เพราะบอยพ่อเข้าใจว่าความรักสำคัญนะ แต่องกรณ์ต้องการบอยและคนที่คู่ควร"พ่อพูด
"ผมรู้พ่อแต่ผมยังไม่พร้อมตอนนี้ ผมขอใช้เวลาที่มีให้มีความสุขที่สุด "ผมพูด
"ผมรู้ว่าองค์กรต้องมาก่อน...."ผมพูดแบะกันมาเจอแจ็คยืนอยู่
"พ่อแค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะดูแลตัวเองไม่ต้องเป็นหวง บายครับ"ผมรียตัดบทวางสายพ่อผม ผมหันมาแต่แจ็คทำท่าเดินออก
"แจ็ค "ผมเรียกเขาแต่เขายกมือห้ามผม
"แจ็คอยากให้บอยเป็นของแจ็คแต่บอยแค่ต้องทำเวลานี้ให้มีความสุข แค่นี้เหรอบอย แค่นี้ที่บอยคิดเหรอ แจ๊คคิดมากกว่านั้น แจ็คไม่อยากเสียบอยไป แต่บอยไม่ ใช่ไหม"แจ็คพูดโดยไม้ได้หันมาและแต็คเดินออกจากห้องไป ผมทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ น้ำตาผมไหลออกมา
"แจ็คบอยรักแจ็ค แต่หน้าที่ก็สำคัญและไหนจะแบงค์อีกละแจ็ค ฮือๆๆๆ"
    [แจ็ค]
  ผมได้ยินบอยพูดกับพ่อเขา นี้เขาแค่มาเพื่อใข้เวลาที่มีความสุขกับผมแต่แล้วเขาก็กลับไปยอมทำตามที่ลุงหนึ่งต้องการดหรอบอย ทำไมละบอย ผมออกมาก็สั่งเบียร์มากระดกไปสามแก้วติกๆ
"นั่งด้วยได้ไหมครับ"ผมมองหร้าเออคนที่อยู่โต๊ะรีเซฟชั่นนั่นเอง
"เชิญ"ผมพูด
"เรา หรั่ง "เขาแระนำตัวอีกครั้ง
"เราจำนายได้นายอยู่ที่โต๊ะนรีเซฟชั่น ยินดีนะ"ผมพูด
"ดื่มแบบนี้ทะเลาะกับแฟนละซิ"หรั่งพูด
"ไม่แน่ใจมีแฟนหรือไม่มี"ผมพูด
"เอานะ เดี๋ยวก็ดีกัน"หรั่งพูด
"เอาเราไปเอาของดีมาให้ดื่มนะ "หรั่งพูด
"ไม่ดีกว่าเราดืมแค่เบียร์"ผมพูด
"เชื่อเราซิ มาทั้งทีดื่มอะไรที่พิเศษหน่อย รอแป็บ"หรั่งพูดและเดินหายไป สักพักมาพร้อมกับถาดและแก้วเหล้าแก้วเล็ก ผมมองหรั่งและ
"แข่งกันคนละแก้ว "หรั่งพูด ก็นาสนใจสงานจะวอดก้า ผมก็รับมา
"ทีเดียวหมดแก้ววว"หรั่งและรอบๆก็เฮ ลุ้นผม
"อึก..โอ้วส"ผมเองสุดยอดมาก และหรั่งด้วย
"ต่อเลย"ผมก็ต่อ
"ต่ออีก ผมก็ต่อ
"ต่ออีก"ผมก็ต่อ ตอนนี้ ภาพมันเบลอๆ จนไม่รู้ว่ามันคือภาพอะไร แต่ผมเห็นที่ชัดเจนมาก บอย ใช่บอยอยูครเดียวแต่ผมลุกไม่ได้แล้ว มันทรงตัวไม่อยู่แล้ว
“เราจะขึ้นไป แฟนเราอยู่ห้อง.....ฟุ๊บ”ผมจำได้ว่าผมบอกว่าจะขึ้นห้องบอยอยู่ที่ห้องและมันก็หายไปทันที ความรู้สึกผม
"เอาขึ้นไปบนห้องไอ้พวกนั้นรออยู่ มรึงได้พี้ยา นี้แหละลูกค้าชั้นดีพวกมรึง เอาแบบที่ให้ติดเลยนะมรึงและเดี๋ยวกรูจะตามขึ้นไปสนุกกับมันซะหน่อย น่ากินวะ นี้คิดเหรอว่ากรูไม่รู้จักมรึง ลูกเศรษฐีระดับโลกแบบนี้"ผมได้ยินแค่นี้
 [บอย]
   ผมร้องไห้ ร้องไห้ ร้อบไปนานแค่ไกนไม่รู้ จรฟุ๊บลงที้โต๊ะ ผมสะดุ้ง นี้มันจะสามทุ่มแล้ว แต็คก็กายออกไป ผมเลยสวมเสื้อคบุมเดินออกมาลงมาที่บาร์มองหาแจ็คบาร์ไม่ใหญ่ ผมพยายามมอวหา จนเจอเขาคนรั้นไง ที่อยู่รีเซฟชั่นผมตรงไปหาเขา
"นาย"ผมเรียกเขา
"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"เขาถามผมแบบไม่ได้ย่กสนใจกรือตำผมได้ทั้งที่ก่อนหน้านี้จ้องมองผมสองคนตลอดนี้ที่แท้เขาเล็งแจ็คเหรอ
"นายเห็นเพื่อนเราไหมที่มากับเราอะ"ผมถาม
"เพื่อนคุณคนไหนละ พอดีเรามีแขกเข้าออกมากมายผมจำไม่ได้ทุกคนหรอก"เข่พูด
"แต่คุณมองเราสองคนตลอด "ผมพูดกับเขา
"ผมมองแขกทุกคน ขอตัวระครับผมมีแขกที่โต๊ะ"เข่พูดตัดบทและเดินไปเลย แต่ไปคุยกับใคีกฌไม่รู้ผมพยายามทองหา ผมเห็นนาฬิาแจ็คตกที่พื้น มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่เลน ผมเดินออกไเพื่อโทรศัพท์หาพี่ปีเตอร์
"หมับ"มีคนมาตับแขนผมหน้าตาน่ากลัวมาก
"น่ารักจริงๆด้วย ไม่มีเพื่อนเหรอ"
"มี"คนคนตอบแทนผม ผมหันไปผมจำได้ พี่เขาเป็นลูกลุงสอง ฉายาบ้านนี้คือสี่เหลาทัพ
"กรูนี้แหละเพื่อน ผลั๊ก ผลั๊วะ"พี่คนหนึ่งเตะและถีบคนที่ดึงแขนผมไส้และคนอื่นๆกีะเจิง ผมมองพี่เขาผมำม่รู้ชื่อ
"พี่ไปส์ อันนี้พี่ปาร์ค พวกพี่คือลูกของลุงสอง พ่อพี่ให้มาดูเราสองคน มาแบบนี้ไม่ดีนะครับ "พี่ไปส์กระซิบกับผม และมีเพื่อนพี่เขาอักคน ผมรู้จักลุงสอง แต่ไม่เคยเจอลูกๆลุงสองมาก่อน
"อันนี้เพื่อนพี่ ชื่อทัช พอดีพี่ๆเรือพี่ขึ้นฝั่งใกล้ เลยแวะมาช่วยได้ "พี่ปาร์คพูด
"พี่ไปส์ แจ็คหายไป ผม"ผมพูดด่วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ใจเย็นๆนะครับ เรากลับไปข้างใน แต่ ไปในฐานะแฟนพี่ ควงแขนหน้อยให้สมจริง "พี่ไปส์พูด ผมทอง และทำตาม
"ดีครับ "ผมเดินกลับเข้าไป คนรั้นมองผมตกใจทำไมผมกลับเข้าม่และมีมาอีกสามคนด้วย ผมนั่งลง ที้โต๊ะว่างๆ
"ขอโทษนะครับ รู้จักน้องคนนี้กันหรือครับ"คนนั้นเดินมาถามพี่ไปส์
"รู้ซิรู้ดีที่เดียวน้องเขาเป็นแฟนพี่ และคน มาด้วนแฟนไอ้นี้มัน"พี่ไปส์ชีไปที้พี่ปาร์ค  พี่ปาร์คหันมาชี้ตัวเอง พี่ไปส์พยักหน้า
“อืมม แฟนกรูเอง “พี่ปาร์คพูด แจ๊คนี้นะ
“นี้กำลังหาตัวเลย หนีมามีกิ๊กแม่งตะฆ่าทั้งคู่ พี่โหด "พี่ปาคพูด คนนั้นมองแบบไม่อยากเชื่อแน่เลย
"หน้าไม่ให้แต่ใจ พี่โหด ลองไหม"พี่ปาร์ค คนนั้นแค่นิ้งๆและเดินกลับไปที่โต๊ะพนักงาน
"คนนี้แหละที่น่าสงสัยมากที่สุดพี่ไปส์”ผมพูดพี่ไปส์พยักหน้า และพี่ทัชเพื่อพี่เขาไปเดินสำรวจรอบๆ ก็เดินเข้ามา
“เห็นมีกลุ่มหนึ่งที่น่าสงสัย มันพูดอะไรแปลกว่ามันกำลังจะเอา ของดีไปเล่นกับใครสักคนข้างบน แถมมันบอกว่า เป็นคนพิเศษของลูกเจ้าของ เขาจะขึ้นไปสนุก “พี่ทัชพูดผมใจสั่นเลย แจ๊คหรือเปล่า
“ตรงไหนวะ “พี่ไปส์ถามพี่ทัช
“ด้านหลัง ตอนนี้เหมือนรออะไรส่วนเพื่อนมันขึ้นไปแล้วสองคน “พี่ทัชพูด
“ไอ้นี้ค้อยลงมาจัดการ “พี่ปาร์คพูดและ พากันเดินไปทางที่พี่ทัชพูด ผมเดินไปทางด้านหลัง มีคนยืนสูปบุหรี่ เหมือนรออะไรบางอย่าง พี่ไปส์และพี่ทัชเดินเข้าไป สะกิด
“อะไร”คนหันมาถามพี่ไปส์ แบบว่าเอาเรื่องมาก
“นาย เห็นเพื่อนเราไหม “พี่ไปส์ ส่งรูปในมือถือผมให้เขาดูรูปแจ็ค คนที่รับไปดูตกใจเล็กน้อย และ
“ไม่อะ อย่ามาถามมากกรูไม่ใช่ ตำรวจท่องเที่ยว หาคนไปหาที่อื่น กรูนอยด์อยู่”คนนั้นพูด
“งั้นกรูช่วยไหม”พี่ทัชถาม
“ถ้าถามมากเดี๋ยวได้ช่วยคือเป็นอะไรที่ไว้ลองเท้าให้กรู “คนนั้นเขาพูดกับพี่ไปส์ กับพี่ทัช
“พรึย .... อ๊าก โอ้ยย ไอ้สัด มรึง”พี่ไปส์ จับแขนบีดและ ดันไว้กับกำแพง คนนั้น ร้องออกมา
“กรูถามว่าไอ้คนในรูปมรึงเห็นไหม “พี่ไปส์ถาม
“อ๊าก โอ้ยย สาดกรูเจ็บ”คนนั้นพูด
“บอกมาดิวะ ว่ามรึงเห็นหรือไม่เห็นไม่งั้น แขนมรึงหักแน่”พี่ไปส์พูด
“สาด กรุบอกแล้ว มันอยู่ข้างบน โน้น พวกไอ้เต๋ากำลังเอายาขึ้นไป พี้มันอยู่ เพราะไอ้หรั่งมันจะเอาทำเมียมัน”คนนี้รีบพูดผมตกใจมาก จะพรี้ยากันเลยเหรอ ผมหันมามองพี่ปาร์ค
“ใจวะ พล๊อค”พี่ปาร์คออกมาและเอาฝามือที่ไปตรงคอและคนนั้นสลบไปทันที พวกผมสามคนรีบค้นหากุลแจห้อง และโทรศัพท์มือถือคนนั้นดังขึ้น
“ไอ้ทัชรับซิ”พี่ไปส์บอกพี่ทัช
“ดีวะ เอามายังละกรูรออยู่  เออ ด้านหลัง”พี่ทัชพูดและส่งสัญญาณมือกับพี่ไปส์ พี่ปาร์ค พี่เขาสองคนช่วยกันหาม คนที่พี่เขาทำสลบไป เอาไปแอบไว้ และพี่ไปส์ กับพี่ปาร์ค ดึงแขนผมเอาผมไปแอบไว้ สักพัก มีสองคนเข้ามาหา พร้อมเอาซองอะไรสักอย่างมา
“เป้าหมายเอายามาส่งแล้ว  สอยมันเลยนะ “พี่ไปส์เอานิ้วกดที่หู พี่เขามีเครื่องฟังและสปีค สำหรับสือสาร พี่เขาเป็นทหาร
“เออ แค่นี้กรูมีภาระกิจต่อ “พี่ไปส์พูด พี่ไปส์ กับพี่ปาร์คสะกิดผม พี่เขามีกุลแจห้อง และพาผมเดินขึ้น ผมมองแล้ว
“ไม่ต้องหวง ไอ้ทัชมัน เจ๋ง”พี่ไปส์พูดและพากันเดินขึ้นไปด้านบน ผมเดินขึ้นทางบันไดหนีไฟ ผมไปตามหมายเลขห้องที่ติดที่กุลแล ผมเดินมาหยุดที่หน้าห้องพัก เบอร์กุลแจที่ผมถือมา
“ปาร์คเอาบอยไป หลบ “พี่ปาร์คพูด ผมก็มองพี่ปาร์คว่ามันอันตราย
“ไปครับบอย “พี่ปาร์คดึงผมไปหลบ และพี่ไปส์ที่เคาะประตู  และมีคนออกมาเปิดพี่ไปส์และคุยสักพักพี่ไปส์ก็เข้าไป ผมนี้มองแบบเป็นห่วงพี่เขามาก
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พวกนี้จิ๊ป ๆ ของพี่ไปส์เชื่อพี่”พี่ปาร์ค ผมได้ยินเสียงโครมครมดังอยู่ในห้องและพี่ปาร์ค พาผมออกจากที่หลบ พี่เขามาที่หน้าประตูและ ขยับลูกบิด สักพักประตูก็ถูกเปิดออกโดยพี่ไปส์ ผมเดินเข้าไปในห้อง พวกที่อยู่ในห้องนอนกองกับพื้น โอ้ว มาย ก๊อต พี่เขาทำได้ยังไงคนเดียวล้มหมดนี้เลยเหรอ
“พี่ถูกฝึกมา ให้แพ้ไม่เป็น”พี่ไปส์พูดและผมมองหาแจ็ค ผมตรงไปมีคนนอนอยู่บนเตียงแจ๊ค ผมเห็นที่แขนเขาถูกรัดด้วย ยาง และมีเข็มฉีดยาวางอยู่ ผมตกใจมาก
“ยังไม่ได้ฉีดลงไปแค่กำลังจะ ไอ้พวกนี้มันหาลูกค้าที่มีตังแบบนี้ นี้เอง “พี่ปาร์คพูด
“แจ็ค “ผมเรียกแจ็คที่นอนไม่ได้สติ 
“บอย บอย “แจ็คเขาเรียกชื่อผม ผมเอามือลูปใบหน้าแจ็ค เบาๆ
“ชุ”พี่ไปส์ ทำนิ้วจุที่ปาก แบบว่ามีคนมาที่ประตูและพี่ไปส์ พี่ปาร์ค ชักปืนสั้นขึ้นมาและจ่อไปที่ประตู
“ปึก”มีคนดันประตูเปิดเข้ามาพร้อมจ่อเปิดเข้ามาด้วย
“เกือบโดนสอยแล้วกรู “คนที่ดันเข้ามาพี่สองคนคงรู้จักดีเลยลดปืนลง พร้อมมองไปรอบๆห้อง ที่เห็นมีคนนอนมอบ มีคนเข้ามาในห้องอีกพร้อมกับรวบตัวพวกในห้องออกไป  พาลงมาด้านล่าง พี่ๆเขาพาร่างแจ็คไปที่รถ ผมเห็นหรั่งที่ยืนมอง ผมหันไปมองเขา
“พี่ครับผมขอเวลาสักครู”ผมเดินมาหาหรั่ง และ
“เพี๊ยะ “ผมตบหน้าเขา
“อย่าแตะคนรักของฉันอีก “ผมพูด หรั่งมองหน้าผม
“อย่า แม้แต่คิด”พี่ปาร์คชี้หน้าหรั่งมีคนที่วัยกลางคนวิ่งเข้ามา
“ใน ลูกคุณภูมินทร์ “เขาถามหาพ่อของแจ็ค
“ผมพาเขาเข้าไปในรถแล้ว คุณสอบถามลูกชายคุณเองแล้วกัน ตอนนี้ผมต้องพาคุณบอยลูกคุณ กฤษณะ ไปโรงแรมของพวกผมก่อน พรุ่งนี้ คุณภูมินทร์และคุณกฤษณะคงเข้ามา ส่วน พวกคนร้ายนี้ ผมให้เจ้าหน้าที่ที่นี้เขาจัดการเอง “พี่ไปส์พูดและพวกผมก็เดินมาขึ้นรถ
“บอย แจ็ครักบอยนะ “แจ็คเขาเพล้อ
“ยาที่แจ็คโดนไป เขาไม่ได้ทำให้เขาหลับสนิทนะ มันเหมือนคนหลับแต่เขารู้สึกนะ ทุกอย่างแต่ทำอะไรไม่ได้ พี่ก็ทำอะไรไม่ได้ คงรอให้ยามดฤทธิ์ไปเอง”พี่ไปส์พูด ผมพยักหน้า ผมกอดเขาไว้ แจ็ค
“พ่อน้องๆกำลังเดินทางมา คงใกล้ถึงแล้วแหละ “พี่ไปส์พูด ผมพยักหน้า

[PFlove]

   [ แอ้]
ผมเพลอหลับไปทั้งน้ำตา ผมตื่นมาเพราะ พี่อั้มมาสะกิดผม ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง นี้เกือบทุ่มแล้ว ดิวคงกำลังรับฟังข้อตกลงและคงยากที่จะปฏิเสธมันได้ และคงต้องยอมรับมันเพราะดิวคือคนที่ถูกเลือก
  "แอ้ โอเคไหม"พี่อั้มถามผม
"โอเคพี่อั้ม ผมเพลอหลับไปเท่านั้นเอง "ผมพูดกับพี่อั้ม พี่อั้มเอมือลูปหัวผมเบา   ๆ
"จะกินอะไรไหม"พี่อั้มถามผม
"ไม่ละพี่อั้ม ผมไม่หิว"ผมตอบ ประตูถูกเปิด  โดยพี่อ้น พี่อ้นกลับมาแล้ว
"ไง "พี่อ้น ถึงพี่อ้นจะดุแต่ผมก็รัก รักมากทีเดียว พี่อ้นดุเพราะอยากให้น้องๆเข้มแข่ง ไม่อยากให้อ่อนแอ
"หมับ"ผมกอดพี่อ้น ตอนนี้ผมอยากได้อ้อมกอดจากพี่อ้นมาก
"ตื่นมาก็งอแงเลยเหรอ"ผมเงยหน้ามองพี่อ้น แปลกจังไม่ดุ
“ยังอีก เดี๋ยวโดนเต๊ะ “ผมรีบปาดน้ำตา พี่อ้นอยากให้ผมเข้มแข็ง ไม่ให้อ่อนแอ
"เปล่าสักหน่อย"ผมพูดและมองพี่อ้นอีกที
"แอ้ติ๊กมาบอกว่าพรุ่งนี้ติ๊กมันจะไปกับพัฒน์ให้เราไปกับติ๊ก พี่ว่าก็โอเคนะ"พี่อ้น พูดกับผมพี่อ้นคงรู้ว่าผมเสียใจเรื่องไอ้ดิว ถึงพี่อ้นจะไม่เคยพูด และการไปกับติ๊กมันคงจะดิ ต่อแต่นี้ผมคงจะทำตัวห่างมันไว้ หรือย้ายห้องนอนเลย
"โอเคพี่อ้น "ผมพูดพร้อมพยักหน้า
"ถ้าไม่หิวก็อาบน้ำดูทีวีและก็นอนซะ ล๊อกหน้าต่างให้ดีอย่าให้ใครปีนหามีงนะ"พี่อ้นพูด พี่อั้มยิ้ม
"ครับผม "ผมตอบรับ และพี่อั้มกับพี่อ้นก็ออกไป ผมอาบน้ำทันที ว่าจะเอาสร้อยไปฝากพี่ด้าให้เด็กๆซะหน่อย
"ถ้าดิวแต่งกับบอยก็ดีซิ เราจะได้แน่ใจว่ามีคนรักกลูกเราแน่นอน "ผมพูด กับตัวเอง
"แป๊ก "มีคนปาอะไรขึ้นมา ก้อนหินผม ผมลุกไปหยิบ หอมาด้วยกระดาษ
"แอ้ลงมาหาดิวหน่อย"ผมอ่านและวิ่งไปที่หน้าต่าง ผมมองไปที่ตรงพุ่มไม้ไหวๆ ไอ้ดิว มันยื่นอยู่ทำไมกลับมาเร็วละแต่สีหน้า     ดิวไม่ดีเอาซะเลย ผมเลยค่อยๆย่องลงมา พี่ๆคงอาบน้ำกันอยู่ ผมเดินลงมาถึงชั้นล่างและ เดินมาที่ดิวยื่น ก่อนหน้านี้
"หมับ อืมมมม "ดิวดึงผมไปที่พุ่มไม้ ดิวจูปผม ไซ้ผม 
"ดิว เดี๋ยวพี่อ้นเห็น "ผมดันดิวออก
"แอ้ ดิวรักแอ้นะ ดิวเลือกแอ้ เลือกตั้งแต่มีแฝดแล้ว ดิวไม่ต้องการใคร ดิวต้องการแค่คนนี้ แอ้ "ดิวพูดกับผม พูดเร็วมากฟังแถบจะไม่ทัน แต่ผมพอจับใจความได้
"แต่"ผมกำลังอึ้งอยู่
"หมับ"ดิวปิดปากผม
"ดิวเท่านั้นที่เลือก ดิวเลือกแอ้ "ดิวพูด ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คงไม่ค่อยดีแน่นอน ผมกอดดิวกลับ ดิวหยิบกล่องออกมาและดิวก็เอาแหวนออกมา ดิวจับมือผมข้างซ้ายพร้อมสวมแหวน แหวนที่ดิวพยายลองตอนอยู่ที่ โรงแรม ผมคิดว่าดิวล้อเล่นซะอีก มันสวมลงที่นิ้วนางผมพอดีเลย และดิวก็ส่งอีกวงให้ผมสวมให้เขา
"เราจะแต่งงานกัน แอ้ "ดิวพูดผมยิ้มออกมาเลย
"เสียงไอ้แอ้นี้หว่า"พี่อ้น ผมดันไอ้ดิวลงไปที้พุ่มไม้ และถอดแหวนก่อนพี่อ้นต้องถามแน่
“ดิวเก็บไว้ก่อน”ผมพูดและส่งให้ ดิวทำหน้า
“ดิวไปถึงโน้นค่อยให้นะ เอาขึ้นไปตอนนี้กรูโดนซักแน่”ผมพูดและ ก่อนถอยหลังออกมาเหมือนยืนคนเดียว
"พี่อ้น"ผมเงยหน้ามาเจอพี่อ้น
"มรึงลงไปทำอะไรนะ ไอ้แอ้ กรูบอกให้มรึงดูทีวี และเตรียมตัวนอน "พี้อ้นถามผม
"เออ ของหล่นนะแอ้เลยลงมาหา เจอแล้วและกำลังจะขึ้นแล้วพี่อ้น"ผมพูด พี้อ้นเงยหน้ามองใช่มันไม่ได้ตรงกับห้องนอนผมเลย
"หล่นมาไกลเนอะ ปามาเองเปล่ามรึง นี้นัดหนุ่มมาแอบคุยเหรอมรึง"พี่อ้น
"ไม่มีจะขึ้นแล้ว "พูดทำแก้มป่อง
"รีบขึ้นห้องเลย นั้นเสียงรถพ่อมาแล้วมรึง"พี้อ้นพ่อกลับมาแล้วนิ พอพี่อ้นหายเข้าไป
"ดิวไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ก็กลับไปเรียนแล้ว แอ้เชื่อดิวจะทำได้ จะรอนะ จ๊วบ"ผมพูดและจูปไปทีหนึ่งผมรีบเดินกลับมาที่บ้าน มีรถจอดอยู่คงมาส่งพ่อภีม  ผมรีบเดินเข้าบ้านทันที
"ภีม บอกพี่ซิ ว่ามันยังไงกัน ตกลงแอ้กับดิวเขายังไงเขารักหรือไง"ผมสะดุ้งเสียงลุงหนึ่ง
"ถ้าเขาจะรักกันภีมจะไม่ห้ามเลย "พ่อภีมพูด พ่อจะไม่ห้ามความรักของผมสองคนนี้” จริงเหรอที่พ่อจะไม่ห้ามผมสองคน
"แต่พี่ห้าม"ลุงหนึ่งห้ามผมกับดิวเหรอ ทำไมละ
"พี่จะมาห้ามทำไม แอ้เป็นลูกภีมแล้ว และพี่เองที่"พ่อภีมพูดแปลกๆ
"ใช่พี่เองที่บอกให้ภีมอย่าเก็บแอ้ไว้ แอ้ผิดปกติ และนี้ใช่ว่าพี่ไม่รู้ระว่า ไอ้ภามันทำอะไรกับแอ้ แต่พี่กลัวภีมจะเดือดร้อน พี่ถึงได้ปล่อยให้มันเงียบ มาจนถึงตอนนี้ และพี่มีสิทธิ์ที่จะห้าม “ลุงหนึ่ง
“ผมรู้ว่าพี่ทนได้ แม้กระทั้งจะเห็นแอ้ ตายต่อหน้าพี่ ผมทำไม่ได้ และตอนนี้เขาเป็นลูกผม ผมมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจให้เขา”พ่อภีมขึ้นเสียงดังขึ้น ผมไม่เคยเห็นพ่อผมโกรธขนาดนี้ และต่อหน้าลุงหนึ่งแต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล จริงๆแล้วเขาไม่ได้อยากให้ผมอยู่ เขาอยากให้ผมตายเหรอ
"ภีมรักษาแอ้จนหายแล้ว ภีมรักแอ้  ... เหมือนลูกภีม"พ่อผมพูดผมกำลังหัน ผมไม่ได้ยินประโยคหลังชัดเจนเท่าไหร่
"แต่แอ้..."ผมสะดุ้งตกใจ
"โคล้ม"ผมชนอะไรบางอย่างล้ม พ่อวิ่งออกมาดู ตอนนี้น้ำตาผมไหลมามากมาย
"แอ้ แอ้ ฟังพ่อก่อน"พ่อภีมและลุงหนึ่งที่มองผม ลุงหนึ่งตกใจเหมือนกัน แต่ผมไม่ควรอยู่ตรงนี้ ทำไม ผมผิดปกติมากจนเขาไม่อยากให้ผมมีชีวิตอยู่เลยเหรอ ผมวิ่งออกมา
"แอ้วิ่งทำไม"พี่โอม
"พี่โอม กุลแจรถละ"ผมถามพี่โอมคงเพิ่งจอดรถ
"น่ารักวะน้องกรู วิ่งมาจะเอากุลแจเก็บให้ นี้ไง ลูกรักเลยนะ เพิ่งถอยออกมา "พี่โอมพูดและผมคว้ากุลแจ และวิ่งออกมาเลย
“ไอ้นี้ จะรับวิ่งไปดูลูกรักกรูเหรอ ดูแต่ตานะมรึง อย่าสะกิดเดี๋ยวเป็นรอย “พี่โอมตระโกนตามหลังออกมาผมเห็น รถเก๋งฮอนด้า สีขาว รุ่นใหม่ล่าสุดเลย ผมรีบเข้าไปในรถพร้อมสตาร์ททันที่ ผมต้องออกไปจากตรงนี้ 
"แอ้ จะไปไหน"พี่อ้นตะโกนผมไม่ได้ฟังอะไรทั้งนั้นผมเร่งเครื่องและขับออกไปเลย 
[ดิว]
 ผมเดินกลับบ้าน ยังอึ้งอยู่เลยระแอ้จูปปากผมปกติไม่นะ อยากได้อีกแต้พี่อ้นซิ ผมเดินมาที่หน้าบ้าน ผมกำกุลแจรถที่พ่อบอกซื้อให้ คนนี้ซินะ  วีโก้โฟวิลสีขาว ถูกใจมาก แต่พรุ่งนี้เแอ้คงจะไปกับติ๊ก
"ปรื้น"เสียงรถที่เร่งออกไปอย่างรวดเร็ว ใครหนอรีบอะไรขนาดนั้น รถพี่โอมนี้ คงรีบไปโป่ง โป้งฉึ้ง และรถที่โรงแรมมาส่งพ่อผมพอดีสวนกับรถคันนั้น
"ไอ้แอ้มรึงจะไปไหนนน"เสียงพี่อ้นถามแอ้ เฮ้ย! ที่เร่งออกไปนั้นแอ้เหรอ งามใส้ ! ปกติแอ้มันทำแบบนี้ ถ้าไม่มีเรื่อง
"ไอ้แอ้ รถกรูเพิ่งถอยมาเมื่อวาน ขับแบบนี้คงได้เจิมแน่นอน ลูกรักของโอม พี่อ้น ดูน้องพี่ดิ "พี่โอมอีกคนแต่น้ำตาแถบไหลรถคันนั้นรถพี่โอม
“กรูเห็นแล้ว แล้วมรึงให้กุลแจน้องไปทำไม “พี่อ้นหันมาเม้งพี่โอม 
"ดิวไปดูแอ้ มีอะไรแน่ๆ "พ่อพูดผมมองคนที่เดินออกมาลุงหนึ่ง ชัดเลย ผมโดดขึ้นรถผมขับตามออกไปทันที่ แอ้ขับเร็วมากผมก็เร่งตามจนทัน เกือบร้อยหกสิบแล้วนะแอ้ ผมแซงจนเทียบเท่าแอ้พยามสงสัญญาณบอกแอ้ ให้เบาลง ชะลอรถลงแต่แอ้ไม่มอง ผมเลยเหยียบทะลุ ร้อยหกสิบแซงแขึ้นไปและ พอพ้นผมหมุนพวงมาลัยเลี่ยว เพื่อขวาง ถ้าแอ้ชนก็โดนผมเต็มๆ แอ้เบรคสุดตัว ผมรีบลงจากรถกลิ้นยางใหม้คุ้งไปหมด ผมรีบไปเปิดประตูรถฝังคนขับ ผมกอดแอ้ แอ้ตัวสั่นไปหมด มือยังจับพวกมาลัยแน่น
"ใจเย็นแอ ใจเย็น "ผมพูดและกอดแอ้ ผมค่อยๆ แกะมือแอ้ออกจากพวกมาลัย
"แอ้ดิวจะเอารถเข้าข้างทางนะครับ "ผมพูดแอ้พยักหน้า ผมพาแอ้ลงจากรถและ พามานั่งที่รถผม ผมกลับเข้าไปเอารถเข้าจอดไหล่ทาง และ
"พี่อ้น ผมไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมอยู่กับแอ้ ผมจะจอดรถไว้ทีไหล่ทางนะพี่ ผมจะพาแอ้ไปกับผม "ผมโทรหาพี่อ้นและรีบพูด
"เออได้ดิว พี่จะไปเอารถไอ้โอมเอง ป่านนี้มันนั่งร้องไห้ ห่วงรถใหม่มันแล้ว ดูแลไอ้แอ้น้องพี่ด้วยนะ "เสียงพี่อ้นกังวลมาก ผมกดวางสายและปลดเบลออก ปมะาแออกมาจากรถ พาไปที่รถผม  ผมเห็นรถเปิดไฟกระพริบเพื่อจอดไหล่ทางรถพี่ดิม ผมก็ขับรถออกทันที่พี่ดิมคงพาพี่อ้นมาเอารถแล้ว ผมขับไปที่คอนโดผม แอ้เงียบตลอดเลยผมขับไปจับมือแอ้ไปจนมาถึงคอนโดของผม
"แอ้ ถึงแล้ว"ผมบอกแอ้
"ดิวเขาไม่ได้อยากให้กรูอยู่ "แอ้พูดเสียงสั่นๆ
"แต่ดิวอยากให้แอ้อยู่ แอ้เราจะอยู่ด้วยกันแอ้  "ผมพูดผมจับใบหน้าแอ้ แอ้โผ่มากอดผมแอ้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ผมกำหมัดแน่น ผมคงต้องปะทะกับเขาครั้งใหญ่แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เขาต้องมาพูดว่าเขาไม่ให้ผมเลือกแอ้แน่นอน แต่ผมไม่เข้าใจที่แอ้บอกผมว่าเขา ไม่ให้แอ้อยู่นั้นหมายถึงอะไร ทำไมอาภีมไม่ทำอะไรเลยแอ้ลูกอาภีมนะ
"ขึ้นห้องกันดีกว่าแอ้ "ผมพูดผมพาร่างแอ้ขึ้นห้องพักผม รีบมาเลยไม่ได้คุยอะไรกับพ่อเลย พ่อบอกดูไว้ให้ผมแล้ว ถึงจะยากจะหนักผมจะทำ ผมพาแอ้มาที่ห้องตรงไปที่เตียง แอ้นั่งลงที่ข้างเตียงและผมก็นั่งลงข้างๆ
"ต่อให้ดิวต้องปะทะกับลุงหนึ่งดิวจะทำ แอ้ ดิวเลือกแอ้ หัวใจดิวเลือกแอ้ อย่าฟังใครว่าใครจะเลือกให้ดิวคู่ เพราะดิวเลือกแอ้ เท่านั้น "ผมพูดกับแอ้ แอ้กอดผม ผมก้มลงจูปแอ้ แอ้จูปผมคอบแถมมิอแอ้ที่ปลดกระดุมเสื้อผม ผมค่อยเอนแอ้ลงบนที่นอน ตอนนี้เสื้อผมถูกดึงออกแล้ว ผม ก็ช่วนแอ้ปลดกระดุมเสื้อแอ้
"วันนี้น่ารักนะ"ผมกระซิบผมกำลังค่อมร่างแอ้อยู่
"เร็วซิ รอนานแล้ว"แอ้ เสืเอผ้าออกไปจากตัวแอ้หมดแล้ว เร่งด้วย
"ได้ดิวจัดให้ เมียขอมาจัดให้"ผมพูด
“ดิว แอ้รักดิวนะ แต่ไม่อยากทำร้ายดิว”แอ้พูดกับผม ผมมองแอ้ แอ้ไม่เคยพูดคำนี้กับผมเลย ผมยิ้มออกมามากที่สุด ผมดีใจที่สุดที่ได้ยินแบบนี้
    ผมภีมปภพ
        ผมออกมามองแอ้ แอ้ได้ยินที่พี้หนึ่งยอกว่าที่จริงเข่ไม่อย่กให้ผมเก็บแอ้ไว้ แอ้ผิดปกติที่ชองท้อง พี่หนึ่งต้องการให้ปล่อยแอ้ไป คือให้เขาตายแต่ผมทนไม่ได้ผมีบแอ้มาพี่ภาทำทุกวิธีจนหาวิธีได้แต่มั แอ้เลนหายแต่นี้ไม่รู้ตะเตลิดไปไหน
"ภีม"พี่ภา รีบเดินมาหาผม ผมลงไปหาพี่ภา
"พี่ภาแอ้ ขับรถออกไปแล้ว "ผมพูดเสียงผมสั้นเครือ
"ไอ้ดิม เอารถออก พาอ้นขับตามไป และภีมดิวมันตามไปแล้ว ดิวมันหยุดแอ้ได้ไม่มีอะไรหรอกภีมเชื่อพี่"พี่ภากอดผม มือผมสั่นไปหมด อ้นรีบลงไปขึ้นรถดิมและขับออกไป
"พี่หนึ่ง พี่ทำเกินไปแล้ว"พี่ภาโกรธมากแต่ผมดึงไว
“อย่าพี่ภา พี่ภา อย่า”ผมกอดพี่ภาไว้ ผมไม่เคยเห็นพี่ภาโกรธขนาดนี้เหมือนกัน  พี่หนึ่งไม่ได้พูดอะไรเลยได้แต่ยืนมองผมกับพี่ภา และพี่หนึ่งก็เดินลงไปและขึ้นรถไปทันที รถที่มาส่งและรถก็แล่นออกไปทันที่ เช่นกัน
"ภีม "พี่ภาณุเดชบีบมือผม
"ไปพักที่โงแรมภาษญ์แล้วกันนะ บางที่เราอาจจะคุยกันกับพี่ณะ  "พี่ภาพูดผมพยักหน้า
"อั้มลุงดูแลพ่อเราเอง ขึ้นไปนอนกันเถอะ ดรีมเอากุลแจรถมาให้พ่อ"พี่ภาบอกกับลูกๆผม แต่ละคนพยักหน้ารับทราบ พี่ภาเคยดูแลลูกๆผมตอนที่ผมป่วยหนัก ผมออกจากป่าก็ป่วยหนัก พี่ภาดูแลรักษาผม และดูแลลูกๆให้ผมด้วย ทำให้ลูกๆผมเคารพรักพี่ภาเหมือนพ่อคนหนึ่งเช่นกัน  ตอนนี้พี่ภาพาผมไปนั่งในรถเบนซ์และพี่พาขึ้นมานั่งด้านคนขับและขับพาผมออกมา พี่ภากุมมือผมอยู่ผมมองพี่ภาไม่ว่าจะกี่ครั้งพี่ภายังอยู่ข้างผมเสมอ

[PFlove]