หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[nemesis]

รอติดตามคับ

[นิรนาม]

 

[beautifulmind]

น่าย้ากกกกกกกกกกกกกก

[iceman555]

เพลิงฟ้าน่ารักอะ. น่าแกล้งงง อิอิ 

[HEARTBREAKER]

รอที่ 6



เพลิงฟ้าคนฮอต

　　-Phlengfa’s Part-
　　
　　
　　
　　ผมรู้สึกหายใจไม่ออก ร่างกายตะเกียกตะกายเพื่อหาทางรอดจากความมืดมิดสีดำ มองไปทางไหนก็ไม่เจอแสงสว่าง. . . ผมพยายามลืมตา และในที่สุดก็ทำได้ ภาพแรกที่ผมเห็นคือเพดานสีขาว.. ก่อนจะกลอกตามองรอบ ๆ ก็เจอกับตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมหายใจไม่ออก!! ผมปัดมือไอ้เจ้าออกจากจมูกผมแรง ๆ แม่งเอ้ย!!! มันบีบจมูกผมอ่ะ!
　　
　　“หึหึ เล่นตลกอะไร” ผมจิกตามองมันก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้ยกผ้าห่มคลุมทั้งตัว เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เกลียดมันอ่ะ
　　
　　
　　“ตื่นแล้วก็ลุก สายแล้ว” ผมแอบบึนปากใต้ผ้าห่มก่อนจะลุกขึ้นมองหน้าไอ้คนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างเตียงอย่างเคือง ๆ เพราะเงาของมันที่ทาบทับลงมาทำไม่แดดไม่แยงตาผม.. คนตัวสูงกว่าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมเลยว่าอะไรมันไม่ได้ เหมือนจะเพิ่งเสร็จไม่นานด้วย ผมยังไม่แห้งดีเลย
　　
　　
　　“อีกแป๊บดิ..” ผมว่าพร้อมกับปิดตาลงอีกครั้งแล้วเอนตัวนอน ยังไม่ทันถึงสามวินาทีข้อมือผมก็ถูกฉุดขึ้น
　　
　　“ตื่น จะได้กินข้าว”
　　
　　“งื่อ..อีกแป๊บนึง..”
　　
　　“ปวดท้องมากูสมน้ำหน้านะ” ผมเบะปาก ปรือตามองไอ้เจ้า เพราะผมเป็นโรคกระเพาะมั้งเลยต้องกินข้าวให้ตรงเวลา แต่ตอนนี้มันเลยเวลาแล้วอ่า.. นอนต่อได้ดิ
　　
　　“นอนอีกแป๊บนะ..”
　　
　　“ฟ้า” โอเค! ยอม ยอมแล้วครับ! อยากได้อะไร อยากให้ทำ อะไรบอกมาเลย ฮือ จำเป็นต้องเรียกแบบนั้นไหมมมม ตกเป็นทาส พ่ายแพ้แล้วจริง ๆ ยอมทุกอย่างเลย.. อะไรจะเครซี่ขนาดนี้ ผมกลิ้งไปที่เตียงอีกฝั่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสติที่ยังไม่เต็มเท่าไหร่ ไม่มองหน้าเจ้าของห้องด้วย กล้ามองหน้ามันก็บ้าแล้วววววววววว พ่อแม่ผมเรียกผมว่า ฟ้า ยังไม่ขนาดนี้เลยนะเว้ย แล้วมันเป็นใครอ่ะ แม่ง! กูเขิน T______T
　　
　　
　　
　　คว้าแปรงสีฟันสีส้มอ่อนในแก้วก่อนจะแยกเขี้ยวใส่แปรงอีกอันแล้วเอาแปรงในมือเคาะมันไปทีนึง หมั่นไส้ ชิ! และระหว่างที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่นั้น...
　　
　　
　　ครืด.. ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนออก ไอ้เจ้ายืนพิงกรอบประตูแล้วยื่นโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าอยู่มาทางผม .. ถ้าผมแก้ผ้าอยู่จะเป็นยังไงวะ ไม่มีมารยาทเลยเชี่ยนี่ อย่าด่าว่าทำไมไม่ล็อคประตู เพราะประตูห้องน้ำมันไม่มีกลอนไงครับ ผมเคยถามนะ มันบอกว่า ใช้ทำไม ห้องก็ห้องกูไม่มีใครเข้ามา ก็นั่นแหละฮะท่านผู้ชม
　　
　　
　　
　　“อั๊บใอ่อ่อย” ผมบอกเสียงอู้อี้ หันมาแปรงฟันต่อ โรสโทรมาครับ คงจะโทรมาเรื่องงานมั้ง พูดถึงงานแล้วขี้เกียจขึ้นมาทันทีเลย เฮ้ออออออ
　　
　　
　　-------
　　----
　　
　　
　　
　　
　　“ครับ เดี๋ยวบอกให้ครับ” อะไรวะ ยังคุยกันไม่เสร็จอีกหรือไงเนี่ย ผมสะกิด ๆ ไอ้เจ้า พอมันหันมาก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม
　　
　　
　　
　　(“พี่เจ้าบอกเพลิงฟ้าโทรกลับหาโรสก็ได้ค่ะ”)
　　
　　“ฮัลโล”
　　
　　(“เอ๊ะ?”)
　　
　　“เราเอง”
　　
　　(“เพลิงฟ้าเหรอ?”)
　　
　　“อื้อ โรสมีอะไรหรือเปล่า”
　　
　　(“อ๋อจ้ะ พอดีจะคุยเรื่องงานนิดหน่อยหนะ”)
　　
　　“อ่ะฮ่ะ ว่ามาเลย” สรุปว่า.. จะแก้แบบกันนิดหน่อยครับ.. แล้วที่ทำไปแม่ง 60% แล้วไง เอาไงล่ะ โว้ย เหี้ยไรเนี่ย ข้าวก็ยังไม่กิน (เดี๋ยวนะ..) ผมบอกให้โรสโทรคุยกับกวางกับชินาก่อน ได้เรื่องยังไงก็ตามนั้นแหละ ผมไม่เรื่องมากหรอกแต่อาจจะหงุดหงิดนิดหน่อย เกลียดงานกลุ่มตรงที่มันต้องรอความเห็นจากสมาชิกกลุ่มนี่แหละฮะ..
　　
　　
　　
　　
　　---------
　　-----
　　
　　
　　
　　ลงมาถึงข้างล่างเจ้ากับพี่ชิคกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ ไม่เห็นพี่ขลุ่ยกับไอ้กรีซเลย คงยังไม่ตื่นมั้ง พี่ชิคยังดูแฮงค์ ๆ อยู่ หน้ามึนมาก ส่วนไอ้เจ้านี่หน้าใสกิ๊ง
　　
　　“โอ้โห เสื้อ” ผมก้มมองเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ทันทีที่พี่ชิคมันทัก
　　
　　“เสื้อไง เห็นเป็นกางเกงหรอ”
　　
　　“กวนตีน มึงรู้ป่ะ ไอ้เจ้าแม่งหวงเสื้อตัวนี้มากเลยนะเว้ย กูยืมแม่งยังไม่ให้”
　　
　　“รู้ดิ แต่ผมเป็นคนพิเศษไง มันเลยให้ใส่” ผมยิ้มตาใสใส่พี่ชิค กวนตีนวันละนิดจิตแจ่มใส ส่วนเจ้าของเสื้อตัวจริงก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอา..
　　
　　
　　---------
　　------
　　
　　
　　
　　“ฮ้าวววว”
　　
　　“นอนเยอะกว่าคนอื่นแล้วยังเสือกหาวอีก”
　　
　　ผมคาบช้อนแล้วมองไอ้คนพูด “ห้ามได้ที่ไหนวะ” ก็จริงอยู่ที่ว่านอนเยอะกว่า ผมหนีพวกมันไปนอนตั้งแต่ห้าทุ่มครึ่ง แล้วไม่รู้ด้วยว่าพวกมันเลิกกันกี่โมง หลับหรือซ้อมตายผมก็ยังแยกไม่ค่อยออก..
　　
　　
　　“ไอ้กรีซอ่ะ?”
　　
　　“กลับไปแล้ว” - พี่ชิค
　　
　　“เฮ้ย!!! ได้ไง!” ผมโวยวาย ไอ้เจ้าเลื่อนกระดาษโน้ตมาให้ พออ่านจบผมก็ขยำมันเป็นก้อนทันที!
　　
　　
　　- ผมกลับก่อนนะครับ มีงานด่วน
　　
　　                                          กรีซ
　　
　　
　　ส้นตีนมาไหมเนี่ยยยยยยยยย! งานบ้างานบออะไรวะ นี่มันวันหยุดนะเว้ยยยยย! แล้วเชี่ยกรีซมันทิ้งผมอ่ะ ไอ้ชั่ว!! ถ้าเจอนะพ่อจะตบกระโหลกเลย แม่ง! แล้วกูจะกลับยังไงงงงงงงงงงง!
　　
　　“พี่ชิคจะกลับกี่โมง?”
　　
　　“ไม่รู้ว่ะ ทำไม”
　　
　　“ขอติดรถกลับด้วยหน่อยดิ”
　　
　　“ไม่ให้ไอ้เจ้าไปส่งวะ” ผมหันไปมองคนถูกพาดพิง เจ้าชีวันเลิกคิ้วแล้วจิ้มไส้กรอกเข้าปาก เหมือนไม่สนใจอะไรนอกจากอาหารตรงหน้า
　　
　　“เจ้า”
　　
　　“ไม่อ่ะ แท็กซี่ บีทีเอส รถเมล์ วิน เลือกสิ” ไอ้เจ้ายิ้มหวานตาหยีพร้อมกับจิ้มไส้กรอกชิ้นใหม่มาตีปากผมเบา ๆ กวนตีนมากไหมล่ะ..
　　
　　“จิ๊” ผมจิปากขัดใจแต่อ้าปากงับไส้กรอกมินิค็อกเทลที่มันเอามาตีปากผมเมื่อกี้เข้าปากไอ้เจ้าแม่ง! ทำงี้ไงผมเลยโกรธมันไม่ได้สักที นิสัยไม่ดีว่ะ ฮึ่ย! จากนั้นก็กินไปตีกันไป พี่ขลุ่ยลงมาตอนพวกผมกินเสร็จพอดี ผมก็เลยกินอีกรอบ ไม่ได้ตะกละนะครับ แค่กินเป็นเพื่อนพี่ขลุ่ยเท่านั้นเอง จริง ๆ นะ!!!
　　
　　
　　
　　พอประมาณเกือบบ่ายสองผมก็กลับแล้วครับ ไม่รู้จะอยู่ทำไม ไม่มีอะไรทำแล้ว กลับไปนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า เบื่อหน้าไอ้เจ้าแล้วด้วย บางทีการที่ได้อยู่ด้วยกันมันก็ดีนะครับ ดีมาก ๆ เลยล่ะ แต่เราก็ควรจะมีระยะห่างเพื่อให้คิดถึงกันบ้าง..(อ้วกได้ตามสบายฮะ ถ้าไม่เสียดายกับข้าวเมื่อกี้ผมก็จะอ้วกอยู่เหมือนกัน) ให้อีกคนได้มีเวลาของตัวเองบ้าง ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดมันก็น่ารำคาญอ่ะ แล้วกรณีของผมกับเจ้าซึ่งเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ตัวติดกันยิ่งกว่าแฟนมันก็.. นั่นแหละครับ พาลให้เบื่อด้วย เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็ให้อยู่ในความพอดีแล้ว จะได้วินวินทั้งสองฝ่าย เนอะ!
　　
　　
　　
　　....และผมก็กลับมาที่คอนโดโดยมีเจ้าชีวันมาส่งครับ!!!! อยากจะหัวเราะให้หงาย คนที่บอกว่าจะไม่ไปส่งผมแม่งหายไปไหน ก็บอกแล้วว่ามันน่ารัก ตอนที่มันเดินควงกุญแจรถมานะ พี่ชิคถึงกับส่ายหน้าเอือมระอากันเลยทีเดียว หึหึ
　　
　　
　　
　　
　　
　　-------------------------
　　
　　
　　
　　
　　แล้ววันที่ผมเกลียดมากก็มาถึง.. สวัสดีวันจันทร์ที่แสนโหดร้าย.. ฮอลลลล ยังนอนไม่เต็มอิ่มก็ต้องตื่นอีกแล้ว ผมเดินง่วง ๆ เข้ามาในคลาสแล้วเดินตรงไปที่นั่งประจำ
　　
　　“โรส หวัดดี” ผมทักโรสที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าก่อนจะฟุบหลับ ไม่ทันที่โรสจะได้ทักตอบ ก็อยากนอนอ่ะ ขอโทษที่เสียมารยาท กวางกับชินายังไม่มาเลยครับ สองคนนั้นมันนั่งข้างผม
　　
　　
　　ครืด~ ครืด~
　　
　　
　　ผมล้วงโทรศัพท์ที่สั่นอืด ๆ ในกระเป๋ากางเกงออกมา ที่เปิดระบบสั่นเอาไว้เพราะรำคาญโนติฯ ที่เด้งบ่อยมาก วันไหนโพสต์รูปลงไอจีนะ อื้อหือออออออ ผมแทบจะปิดเครื่องหนี ทั้งไลค์ทั้งคอมเมนต์ ไอ้เจ้าแม่งป๊อปน้อยที่ไหนล่ะ เอ่อ.. ตอนนี้ผมกับมันก็ยังแลกแอคเคานต์กันเล่นอยู่ครับ แฮ่
　　
　　
　　แล้วแจ้งเตือนเมื่อสักครู่ก็คือข้อความจากชินาที่บอกว่าจะเข้าเลท ผมเลยฝากมันซื้อนมกับขนมปังมาให้ด้วยซะเลย หึหึ ถามถึงกวาง ชินายังไม่ทันตอบเจ้าตัวก็โผล่มาในห้องแล้ว ผมคุยกับชินาอีกสองสามประโยคก็เก็บโทรศัพท์ยัดกระเป๋าไว้ตามเดิม
　　
　　
　　
　　--------
　　-----
　　
　　
　　
　　“ดีมึง ดีโรส”
　　
　　“ดีจ้า” กวางพยักหน้าหงึก ๆ แล้วนั่งลงข้างขวาของผม สภาพมันเหมือนวิ่งมาเลยครับ
　　
　　“อะไรมึง วิ่งมาหรอ”
　　
　　“เออดิ แม่งเอ๊ย กูนึกว่าจารย์มาแล้ว” ความจริงก็น่าจะเข้ามาแล้วล่ะครับ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้อาจารย์ถึงเข้าสาย ผมก็เข้ามาก่อนคลาสเริ่มไม่กี่นาทีเอง แต่ปรากฏว่าเข้ามาเกือบสิบนาทีแล้วอาจารย์ยังไม่เข้าก็เฟลไป รู้สึกเสียเวลาที่รีบฉิบหาย
　　
　　“ไอ้ชินยังไม่มาหรอวะ”
　　
　　“เห็นไหมล่ะ” เพราะความกวนตีนของผมเอง กวางมันเลยเอากระบอกซูมเคาะศีรษะผมไปหนึ่งโป๊ก รุนแรงกับผมชะมัด แต่ก็นะ คนแมนเขาไม่มายด์กับเรื่องพวกนี้กันหรอกครับ .ยักไหล่
　　
　　
　　“จะคุยเรื่องงานกันเลยไหม หรือรอชินาก่อน”
　　
　　“รอชินา!” ผมกับกวางพูดพร้อมกัน คุยกันเรื่องงานเช้า ๆ (จริงๆมันก็สายแล้ว) แบบนี้มีหวังได้อ้วกแน่นอน แล้วคนขี้เกียจอย่างผมหรอจะคุยเรื่องงานก่อน เหอะ! ฝันไปเถอะ มันไม่ใช่สไตล์ของคนแมนครับ
　　
　　
　　
　　---------
　　-----
　　
　　
　　
　　ตึก ตึก ครืดดดดด!
　　
　　
　　
　　“เงียบ ๆ กันหน่อยนักศึกษา!!!” ทันทีที่เสียงดังกล่างดังขึ้น ภายในห้องที่คุยกันจอแจเมื่อสักครู่ก็เงียบกริบ.. ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโห่ร้องและก่นด่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เจ้าตัวหัวเราะสะใจที่แกล้งเพื่อนทั้งคลาสได้ เลวจริง ๆ
　　
　　“ไอ้เหี้ยชิน!! ตกใจหมด ห่าเอ๊ย!” กวางตะโกนด่าไป ชินามันก็หัวเราะตัวงอ แม่ง.. นึกว่าอาจารย์มา แล้วดันดัดเสียงซะเหมือน
　　
　　“เฮ้ย ๆ อย่าด่าเยอะ สำนึกผิดไม่ทัน” พูดอย่างนั้นก็ยิ่งด่าเลยครับ นี่ซี้กันทั้งคลาสแล้ว เรื่องด่ากันเนี่ยเบสิคมาก ๆ แต่ถึงจะแรงแค่ไหนชินาก็ไม่สะท้านครับ หน้ามันหนา
　　
　　“เงียบไอ้สัด เงียบ!!” มันตะโกนเสียงดัง ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนยำตีนไปแล้วเปรี้ยวขนาดนี้ พอทุกคนเงียบ ชินาก็พูดต่อ “เมื่อกี้กูเดินสวนกับอาจารย์นพมา แกบอกว่า.. ยกเลิกคลาสเว้ยยยยยย!” อาจารย์นพหรือชื่อเต็ม ๆ คืออาจารย์มานพ เป็นอาจารย์วิชานี้ครับ พอได้ยินว่ายกเลิกคลาสก็โห่ร้องดีใจกันใหญ่ มันคือสัจธรรม.. #ตีแผ่ชีวิตมหาลัย
　　
　　
　　“ทำไมล่ะชินา?” สาวแว่นประจำคลาสถาม
　　
　　“จารย์แกบอกรีบไปดูหมาที่บ้าน มันจะคลอดลูก” เล่นเอาเงินกันทั้งคลาส... เออเนอะ นักศึกษาว่าติสท์แล้ว อาจารย์ติสท์กว่าครับ..
　　
　　“จารย์สั่งงานป่ะวะ” ผมเอง ขอมีส่วนร่วมบ้าง ที่ถามไม่ใช่ว่าจะขยันอยากทำงานหรอก อยากรู้เฉย ๆ
　　
　　“ไม่มี ไม่สั่ง ไม่เร่ง วันนี้ฟรีโว้ยยยยยย วู้ววววว!” จากนั้นก็มีทั้งเสียงดีใจและโอดครวญ ที่โอดกันเนี่ยไม่เพราะไม่มีงานหรอกครับ แต่เพราะรู้สึกพลาดที่แหกขี้ตาตื่นมาเรียนแต่กลับยกเลิกไปดื้อ ๆ ผมก็เซ็งดิ นี่คลาสเช้าด้วย สามชั่วโมงต่อจากนี้จะทำอะไรดีล่ะ หนีไปนอนที่ชมรมถ่ายภาพดีป่ะ..
　　
　　
　　ส่งข่าวเสร็จชินาก็เดินมารวมกลุ่ม สาวเจ้าเอานมกล่องกับขนมปังที่ผมบอกให้ซื้อมาให้ออกจากกระเป๋าสะพายแล้วส่งให้ผม
　　
　　“ขอบใจ”
　　
　　“ไม่มีของกูบ้างเหรอ” กวางพูด ผมกัดขนมปังทำหน้ายั่ว..ตีน
　　
　　“มึงไม่บอก”
　　
　　“ต้องให้บอก ซื้อให้อีกคนก็ต้องให้กูด้วย มึงแอบชอบเพลิงฟ้าป่ะเนี่ย” ผมถึงกับสำลักขนมปัง ที่พูดมาเนี่ยมึงปรึกษาสมองก่อนหรือเปล่าวะ!!
　　
　　“เบี้ยนกับกูไหม” แล้วไอ้นี่ก็เสือกเล่นด้วยอีก ชินาทำตาเยิ้มไล้ปลายนิ้วกับโครงหน้าของผม ขนลุกไปดิ แต่เล่นกับมันหน่อยแล้วกัน
　　
　　“กูก็เข้าใจนะว่ากูฮอต คนชอบก็เยอะ แต่กูไม่เล่นเพื่อนนะชิน เข้าใจกูหน่อย อีกอย่างนะ มึงก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ กูมีคนที่กูชอบแล้ว ขอโทษนะเว้ย แล้วก็ขอบคุณมากที่รู้สึกดี ๆ กับกู กูว่าเราเป็นเพื่อนกันนั่นแหละดีแล้ว เนอะ”
　　
　　
　　“ไอ้สัดเอ๊ยยยยยย! พอ แยกย้าย!!” ผมขำก๊าก ระหว่างที่ผมพูด ๆ เพ้อ ๆ ไปเนี่ย กวางกับชินาก็มองผมด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก.. และจิกกัด ถ้าเป็นไปได้มันคงจะเบ้ปากเป็นพาราโบลาแบบคว่ำไปแล้ว จบการหลงตัวเองไว้เพียงเท่านั้น เพราะโรสดันพูดเรื่องงานขึ้นมา ว่างทั้งทียังจะมีงานอีก โว้ะ! แล้วเราสี่คนก็ย้ายทัพไปที่โต๊ะในโรงอาหาร หนึ่งเพราะว่าโต๊ะยาว วางของได้เยอะ กระจัดกระจายได้เต็มที่ สอง..หาของกินง่าย ถึงข้อที่ร้อยก็คือหาของกินง่าย...
　　
　　
　　-------------
　　-------
　　
　　
　　
　　“พวกมึงหาโต๊ะเลย เดี๋ยวกูมา” ผมบอกพวกมันแล้วรีบเผ่น ไม่รอให้พวกมันด่าหรอก หึ!
　　
　　
　　
　　“ป้าครับบบบ จีบกุ้งสาม จีบหมูสาม ซาเปาข้าวโพดหนึ่ง สังขยาหนึ่งครับ” ผมบอกคุณป้าเจ้าของร้านขนมจีบ-ซาลาเปา ร้านนี้ถือเป็นร้านเด่นของถาปัตย์เลยนะครับ ใครมาคณะผมแล้วไม่ลองหนมจีบซาเปาร้านป้านะ พลาดมาก อร่อยอย่าบอกใคร ให้กินทั้งเข่งยังได้เลย
　　
　　“แดกเยอะ” เปล้าาาาา ไม่ใช่ป้าเจ้าของร้านพูดหรอก แต่เป็นพี่รหัสปีสามของผมต่างหาก ผมยกมือไหว้พี่มันแล้วก็ไหว้พี่วุ้น เพื่อนไอ้พี่รหัสผมด้วย พี่รหัสผมชื่อทิศเหนือครับ ผมยื่นมือไปรับถุงขนมจีบซาลาเปาจากป้า
　　
　　“วัยกำลังโต พี่เหนือจ่ายให้หน่อยสิ” ผมยิ้มตาหยีประจบออเซาะ เรื่องพวกนี้ขอให้บอก
　　
　　“สัด เดือดร้อนกูอีก” พี่มันว่างั้นแต่ก็ยื่นแบงค์ห้าสิบให้ป้าไปแล้ว งี้แหละพี่ผม ปากหมาแต่ใจดีมากกกกกกกกกกกก โสดครับ จีบได้
　　
　　“พี่แม่งน่ารัก อ่ะ เอาลูกอมไป” ผมห้อยถุงหนมจีบซาเปาไว้ที่นิ้วแล้วล้วงเอาลูกอมรสมินต์ในกระเป๋ากางเกงให้พี่เหนือหนึ่งเม็ด
　　
　　“ฟาย ลูกอมเม็ดเดียวเนี่ยนะ”
　　
　　“เออดิ แล้วพวกพี่ว่างกันหรอ”
　　
　　“ว่าง” ผมพยักหน้าหงึก ๆ จิ้มขนมจีบเข้าปาก ฮ๊าาาาา อาหย่อยยยยยย
　　
　　“ไปนั่งด้วยกันป่ะ” ผมเอ่ยชวน ไอ้พี่เหนือกระแอมไอหันไปหาพี่วุ้น
　　
　　“มึงไม่มีเรียนหรือไง”
　　
　　“ไม่มีอ่ะ จารย์แคนเซิล หมาที่บ้านออกลูก เจ๋งป่ะ”
　　
　　“เออ เจ๋ง” คงไม่ต้องรอคำตอบแล้วมั้งว่าพี่มันจะไปนั่งด้วยหรือเปล่า เพราะตอนนี้เดินมาถึงโต๊ะแล้วอ่ะครับ สามคนนั้นมองงง ๆ แล้วยกมือไหว้พี่ทิศเหนือกับพี่วุ้น ผมนั่งลงข้างชินา ตรงข้ามกวางกับโรส
　　
　　“พวกพี่มาทำไมเนี่ย” - กวาง
　　
　　“คิดถึงกวางเลยมาหา” - พี่เหนือ
　　
　　“ถุย”
　　
　　ไอ้พี่เหนือหัวเราะแล้วนั่งลงข้างผม พี่วุ้นก็นั่งฝั่งเดียวกับกวาง แล้วผมคือนั่งตรงกลางระหว่างชินากับพี่ทิศเหนือ อึดอัดอ่ะ..
　　
　　“ขยับหน่อยดิ” ผมเอามือดันไหล่พี่เหนือกับชินาพร้อมกัน ทั้งสองก็ขยับตามที่ผมบอก ชินามันก็ขยับออกครับ แต่!!!!  ไอ้พี่ทิศเหนือขยับมาเบียดผมทำซากอ้อยอะไรครับ!
　　
　　“พี่เหนือขยับออกดิ๊ อึดอัด” ผมบอกไปตามตรง พี่เหนือมันเลิกเล่นแล้วขยับออก ว่าง่าย ๆ แต่แรกก็จบแล้ว หุ้ววว
　　
　　เมื่อรุ่นพี่มาร่วมโต๊ะขนาดนี้ ให้มันช่วยทำงานเลยสิครับรออะไรอยู่!! และในขณะที่คนอื่นตั้งใจทำงานกันอยู่นั้น... ผมกับชินาก็.. เล่นเกมครับ!!!
　　
　　
　　“พวกมึงสองตัวถ้าไม่ช่วยงานก็ออกจากกลุ่มไปเลย!!!!” o_O!! ผมกับชินาสะดุ้งเฮือก ปล่อยให้เกมโอเวอร์ กวางเอาดินสอชี้หน้าแล้วมองพวกผมอย่างโกรธ ๆ แม่ฮะ... กวางโมโหไม่ใช่เรื่องบันเทิงเลยนะฮะ..
　　
　　“ใจเย็นนะคนสวย”
　　
　　“หุบปาก! เอาโทรศัพท์พวกมึงมาเลยสัด ห่าเอ๊ย เผลอเป็นไม่ได้ เป็นคนเหนือหรอชอบอู้จังเลยพวกมึงเนี่ย!” ผมกับชินามองหน้ากันกระพริบตาปริบ ๆ ยื่นโทรศัพท์ในมือในกวางช้า ๆ อย่างอาลัยอาวรณ์ แต่ปีศาจร้ายกลับกระชากมันไปโดยปราศจากความเมตตา ปราณี เจ็บร้าวไปถึงลิ้นหัวใจ..
　　
　　
　　“หงอเป็นด้วยหรอมึง” ไอ้พี่เหนือเอาดินสอมาเขี่ยปากผม ผมมองมันด้วยหางตาแล้วปัดดินสอออก อย่าเรียกว่าหงอ ให้เรียกว่ารู้จักกาลเทศะ.. เกี่ยวหรือเปล่าไม่รู้ ผมแถไปงั้นอ่ะ ในเมื่อเจ้าแม่องค์ลงสิ่งที่ผมต้องทำคือก้มหน้าก้มตาทำงาน อย่าได้หือเป็นอันขาดไม่งั้นอาจคอขาด T_T
　　
　　
　　“เออ มึง มีคนฝากขนมให้มึงด้วย” ตั้งใจทำงานไม่ถึงสิบนาทีพี่เหนือก็ชวนคุย
　　
　　“หือ?” ผมเงยหน้าจากการร่างแบบมองหน้าไอ้พี่เหนือ มันรื้อ ๆ ค้น ๆ ในกระเป๋าแล้วเอาถุงกระดาษสีชมพูหวานแหววออกมา.. โอ้มายลอร์ด ประสาทจะแดก สีชมพู...
　　
　　“อะไร ใครให้” ผมรับมาแล้วเปิดดู คงจะเปิดแรงไปหน่อยเพราะถุงกระดาษแม่งขาดแคว่ก! อ่อนแอไปไหมมึง ในนั่นเป็นมาร์ชเมลโลกับเจลลี่ครับ มีจดหมายน้อยด้วย สีชมพูอีก แต่เราจะมองข้ามเรื่องสีไปเพราะขนมที่เขาฝากมามันถูกใจโผมมมมมมมมม! ผมเหลือบตามองกวางนิดหน่อย กลัวมันจะองค์ลงอีก เห็นว่ามันไม่ได้สนใจจะอะไรผมเลยเอาจดหมายออกมาอ่าน
　　
　　
　　‘ถึงน้องเพลิงฟ้าคนสวยผู้เป็นดั่งดวงใจของพี่...’
　　
　　แค่ขึ้นประโยคแรกมาผมก็แหยงแล้วอ่ะ เพลิงฟ้าคนสวยว่าเหี้ยแล้ว เป็นดั่งดวงใจแม่งเหี้ยกว่าอีก ใครวะ!! ใครหน้าไหนมันกล้าเขียนอะไรแบบนี้
　　
　　‘พี่รู้มาว่าน้องเพลิงฟ้าคนสวยชอบกินเจลลี่กับมาร์ชเมลโลมาก พี่เลยซื้อมาฝาก
　　
　　แต่พี่มันคนป๊อด ไม่กล้าจะเอาไปให้ด้วยตัวเอง เลยต้องฝากคนอื่นไป
　　
　　อย่าถามเลยคนดีว่าพี่นั้นเป็นใครมาจากไหน รู้แค่เพียงว่า พี่นั้นรักน้องเพลิงฟ้าสุดหัวใจ
　　
　　รักนะครับ คนดีของพี่
　　
　　                                                                   จาก.. คนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก’
　　
　　
　　
　　ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! กูขอกรี๊ดได้ไหมครับ!!!! โคตรพ่อโคตรแม่ไม่รู้จะพูดอะไรเลย มึงเป็นใครเนี่ยยยยยยยยยยยยย เสี่ยวฉิบหาย ห่าเอ๊ย! รักนะครับ ครับนี่มันต้องผู้ชาย ไอ้คนที่ส่งขนมกับจดหมายเลี่ยน ๆ นี่มาให้ผมคือผู้ชาย!!!!! เพลิงฟ้าโดนผู้ชายจีบเว้ย! แล้วไม่รู้ด้วยว่ามันเป็นใคร ประสาทป่ะเนี่ยมาชอบผม โอ้โห... เรื่องนี้ต้องถึงหูคุณนายตะวันพราว.. ชื่อแม่ผมเอง เท่ล่ะสิ ฮิ
　　
　　
　　“ไอ้ฉิบหาย! ใครวะ พี่เอามาจากใครเนี่ย!”
　　
　　“กู.. ไม่รู้ มีคนฝากมาอีกที” ไอ้พี่เหนือบอก
　　
　　“พี่วุ้น! พี่รู้เปล่าว่าเจ้าของจดหมายเลี่ยน ๆ นี่มันเป็นใคร”
　　
　　“หึหึ” หัวเราะงี้รู้แน่นอน แต่จะทำยังไงให้พี่มันยอมบอก ปวดประสาท ถ้าผมไม่รู้ผมคงอกแตกตายแน่ ๆ
　　
　　“พี่วุ้น!”
　　
　　“ในจดหมายมันบอกว่าจากใครล่ะ?” แหนะ มีเล่นลิ้น
　　
　　“จากคนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก” แม่งมาเป็นเพลง.. แล้วผมก็ดันบ้าจี้ตอบซะงั้น ทั้งโต๊ะเลยผละจากงานมาสนใจผมเลย.. กวางที่มือไวมากแม่งฉกจดหมายรักสีชมพูจากมือผมไปแล้ว
　　
　　“หึหึหึ ฮ่า ๆๆๆ” ไอ้เหี้ยพี่วุ้นนนนนน!
　　
　　“เหยดดดดดดดดดด น้องเพลิงฟ้าผู้เป็นดั่งดวงใจของพี่ ฉิบหายแล้ว มึงดู ขนกูลุกเลยสัด ใช้อะไรคิดวะเนี่ย เสี่ยวฉิบหาย” ไม่ใช่แค่มึงกวาง กูก็ขนลุก พี่วุ้นแม่งก็หัวเราะอย่างเดียวเลย ไอ้พี่เหนือก็ด้วย โวะ! ไม่ได้เรื่องเลย ผมเอาจดหมายจากกวางคืนมาแล้วยัดใส่ถุงกระดาษไว้ตามเดิมก่อนจะยัดถุงกระดาษนั้นใส่กระเป๋าสะพายของผมอีกที่ ถุงมันไม่ได้ใหญ่มากครับ แล้วถึงผมจะแสดงท่าทีว่าไม่ชอบแต่ผมก็ไม่เคยทิ้งของที่คนชอบผมให้มานะ เก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น มีลูกต้องบอกลูก มีหลานต้องบอกหลาน ว่าครั้งหนึ่งผมฮอตมากขนาดไหน หึหึ เปล่าหรอก จริง ๆ กลัวคนให้จะเสียใจมากกว่า ผมเองก็เป็นฝ่ายที่รักข้างเดียว มันก็เข้าใจความรู้สึกอ่ะ ถ้าคนที่เราชอบแม่งทิ้งของที่เราตั้งใจเอาไปให้ก็คงแย่อ่ะ. . .
　　
　　“น่ารักดีออก” โรสพูด
　　
　　“มันก็น่ารักแต่มัน.. ยึ่ยยยย ผู้ชายที่ไหนเขาเขียนอะไรอย่างนี้วะ” - กวาง
　　
　　“เพื่อคนที่รักอ่ะ จะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างนั้นแหละ” - โรส . . . เล่นเอาเถียงไม่ออก
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　
　　“พวกมึงไม่ทำงานกันแล้วหรอ”
　　
　　“ไม่ทำ พี่บอกมาดิ ใครให้มาเนี่ย”
　　
　　“น่า.. มันขี้อาย มึงอย่ารู้เลย” จำไว้เลยไอ้พี่วุ้น!
　　
　　“กูบอกให้เอาป่ะ..” ผมหันควับไปบอกพี่ทิศเหนือ ไหนมึงบอกไม่รู้ไง พี่เหนือยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมาใกล้หรือจะกระซิบผมวะ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรกวางก็แทรกมาก่อน..
　　
　　“เพลิงฟ้า พี่เจ้าโทรมา!” ลืมสิ้นทุกสิ่งอย่าง ผมตะครุบโทรศัพท์ที่สั่นครืด ๆ บนโต๊ะแล้วกดรับแบบไม่คิด ลืมไปเลยว่าควรจะเล่นตัวสักหน่อย..
　　
　　
　　“โหย๋ววววว!”
　　
　　(“อยู่ไหน ว่างหรือเปล่า”)
　　
　　“ไม่ว่างอ่ะ ถ้ามึงอยากให้ว่าง ว่างให้ก็ได้”
　　
　　(“มียูเอสบีหรือเปล่า?”)
　　
　　“มี”
　　
　　(“อืม ยืมหน่อย”)
　　
　　“เออ ๆ อยู่โรงอาหารคณะหน้าร้านน้ำ” ผมวางสาย รื้อกระเป๋าหายูเอสบีรูปทิกเกอร์สีส้มออกมา อันนี้เพิ่งซื้อมาใหม่ยังไม่มีข้อมูลอะไรข้างในนั้นเลย เห็นว่ามันน่ารักแล้วผมก็ชอบทิกเกอร์อยู่ด้วยก็เลยซื้อมา แพงฉิบหายวายวอดอ่ะ ตอนซื้อยืมเงินไอ้กรีซด้วย จนตอนนี้ก็ยังไม่คืนมันเลย จุ๊ ๆ ไว้นะครับ
　　
　　
　　-------------
　　-------
　　
　　
　　
　　“ดื้อ” ผมหันมองเสียงเรียกจากด้านหลัง เจ้าชีวันมาในชุดไปรเวทสุดชิล
　　
　　“หวัดดีพี่เจ้า”
　　
　　“ดีครับ”
　　
　　“คิดถึงเพื่อนผมหรอครับ มาหาถึงคณะเลยเนี่ย” กวางพูด มึงดูหน้ามันหน่อยดิ จะแดกหัวกูแล้ว หงุดหงิดอะไรวะ
　　
　　“เปล่าครับ เอามา” มันตอบกวางแล้วแบมือมาตรงหน้าผม ผมวางยูเอสบีลงบนฝ่ามือหนา เจ้ามองทิกเกอร์น้อยแล้วมองบน อะไร! ออกจะน่ารัก
　　
　　“ขอบใจ ไปล่ะ”  อ้าว เชี่ยนี่ มาเร็วเคลมเร็วฉิบหายเลย ผมเบะปาก ก็แล้วแต่..
　　
　　
　　“พี่เจ้าเป็นอะไรน่ะ ไม่เห็นยิ้มเลย”
　　
　　“เหรอ ทำไมโรสต้องสนใจพี่เจ้าขนาดนั้นล่ะ”
　　
　　“เปล่า เราก็แค่พูดตามที่เห็น” ผมปล่อยให้โรสกับชินาเถียงกันไป รู้สึกสองคนนี้จะไม่ค่อยกินเส้นกัน ไม่รู้เป็นไร แตไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ผมรู้สึกว่าโรสแปลก ๆ นะ แล้วผมไม่ค่อยสนิทใจกับเธอเท่าไหร่ด้วย..
　　
　　“พี่เขาหึงมึงเปล่า” - กวาง
　　
　　“หึงเชี่ยไรล่ะ หึงกูกับดินสอนี่เหรอ หะ!”
　　
　　“เอ้า มึงนั่งติดกับพี่เหนือขนาดนั้น ใครจะไปรู้” พอไอ้กวางพูดอย่างนั้นผมก็สนใจระยะห่างของผมกับพี่เหนือทันที.. เวร นั่งใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
　　
　　“ไร้สาระ”
　　
　　
　　ครืด~
　　
　　พออ่านข้อความที่เพิ่งถูกส่งเข้ามาแล้วก็คงจะจริงอย่างที่ไอ้กวางพูด เพื่อเป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้คิดไปเอง ช่วยพิจารณข้อความนี้ด้วยนะครับ..
　　
　　
　　‘อย่าแรด’






------------------------------
กระดึ้บ ๆ เพลิงฟ้าคนงามมาแล้วเจ้าค่ะ 
มีคนให้ขนงขนมด้วย จดหมายรงจดหมายรัก ไม่ธรรมดาาาาาาา
มีใครรู้สึกหมั่นไส้เพลิงฟ้าเหมือนเราไหมคะ หมั่นหน้าเหลือเกิน 
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเมนต์ด้วยนะคะ ฮือออ รักนะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามพี่เจ้ากับเพลิงฟ้าด้วยน้าาา
 

[idemonize]

 

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

ยัยโรสสส ชักเยอะอย่างชัดเจนนะยะ!! 

เพลิงฟ้าน่ารักหงะ 

[iceman555]

พี่เจ้าแอบหึงนะ

[nunnuns]

พี่เจ้าน่าโดนแซวมากอะ แสดงออกสุดดดว่าหึง แหมยังจะเล่นตัวอีกนะ ระวังเถอะน้องยิ่งฮอตๆอยู่ หึๆๆๆๆ....

ไม่ชอบโรสอย่างแรง รู้สึกไม่สนิทใจเหมือนเพียงฟ้าค่ะ555555 ดูน่าไม่จริงใจอ่า เข้ามาตีสนิทเพราะผลประโยชน์แอบแฝงแน่เลย เชอะ

[BoolinMini]

บอกแล้ววว จะทำอะไรก้อรีบทำเจ้าเอ้ย

เพลิงฟ้ามันฮอตฉ่าาา ระวังโดนเคลมนะเอออ

[Malila]

หมั่นพี่เจ้ามากกว่าค่าา อิอิ

[tararatart]

ชอบตอนพี่เจ้าด่าเพลิงฟ้าว่าไอ้เด็กเหี้ย5555  ได้อารมณ์ดิบๆ

[pe-ar]

หึงค่าาา  หึงชัวร์
เค้าวา  อยากเห็นอิพี่เจ้าหึงโหดอ่ะ
ยั่วเยอะๆๆๆๆ นะเพลิงฟ้า

[napatty]

หึงก็บอกหึง รักก็บอกรักสิ๊ พี่เจ้ารออะไรอ๊าาา
คนที่ให้ขนมเพลิงฟ้าต้องเป็นพี่เหนือแน่เลย
ฮ๊อตจริงเลยย

[nemesis]

อย่าแรด 555

[BaZkon]

ชอบๆๆๆ เพลิงตลกดี น่าร้ากกกก 

[Shinning_day]

จาก.. คนที่แอบรักเธออยู่แต่เธอคงดูไม่ออก///อหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห  งานฮ็อตก็มา อยากเห็นหน้าคนจีบแล้วค่ะ คนเสี่ยวเหลือเกิลลลลลลลล หรือพี่เจ้าแอบส่งมารึเปล่า  ติดตามต่อไปป 

[PURE LOVE]

โอ้ยยย เพลิงฟ้าน่ารักอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ เกรียนได้ใจจริง ๆ เลย น่ารัก ๆ 
น้องเพลิงฟ้าคนฮอต โดนใครให้ขนม รู้ด้วยว่าเพลิงฟ้าชอบกินอะไร
ขนมถูกใจเพลิงฟ้า แต่เราถูกใจจดหมาย อ่านไปนี่แบบ  เน่าจริงอะไรจริง 555
แต่น้องเพลิงใจดีจัง ถึงจะไม่ชอบแต่ก็ไม่ทิ้ง เข้าใจหัวอกเขาหัวอกเรา น่ารักมาก
แล้วตกลง ใครเป็นเจ้าของจดหมายเนี่ย พี่เหนือก็น่าสงสัยอ่ะนะ
แต่ก็ไม่แน่ อาจมีหักมุมเป็นคนที่คาดไม่ถึงก็ได้นะ (คิดมากไปหรือเปล่าเรา 555)
พี่เจ้านี่ก็น้า หึงน้องอ่ะดิ หน้าบูดหน้าบึ้งเชียว แต่จะออกนอกหน้ามากก็ไม่ได้   
เพราะยังไม่ได้เป็นแฟนกันใช่มะ เลยยิ่งหงุดหงิด ด่าน้องซะเจ็บเลย ฮาาาา
ส่วนโรสเนี่ย ตกลงสนใจใคร พี่เจ้าหรือเพลิงฟ้า แล้วคิดจะทำอะไร
“เพื่อคนที่รักอ่ะ จะทำอะไรก็ได้ทุกอย่างนั้นแหละ” คำพูดฟังดูน่ากลัวจัง

[punchnaja]

โรสคบกลุ่มนี้เพราะกะเข้าใกล้พี่ฟ้าแหงม ร้ายกาจๆ

[♠♥♦♣]

สนุกกกกกก มาต่อโวยๆ เน้อ อยากอ่านสุดจิตสุดใจ555

[HEARTBREAKER]

รอที่ 7



ไม่ได้ง้อ

　　-Jaochiwan’s Part-
　　
　　
　　
　　
　　“ไปไหนวะ!”
　　
　　“กลับบ้าน” ผมบอกไอ้ขลุ่ยไประหว่างที่ใส่รองเท้า มันก็พยักหน้ารับรู้แบบมึน ๆ
　　
　　“ใจเย็นนะมึง”
　　
　　“อื้อ กูไปนะ”
　　
　　“เออ ๆ ขับรถดี ๆ” ผมบอกอื้อแล้วถือกระเป๋าออกมา เปิดรถโยนมันไปเบาะข้าง ๆ ก่อนจะขับรถออกไป ตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว พอดีผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อย กลับบ้านน่าจะดี
　　
　　
　　
　　บ้านของพ่อแม่ผมอยู่ไกลจากบ้านที่ผมอยู่พอสมควร ใช้เวลาในการเดินทางถือว่านาน การจราจรในกรุงเทพแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งช้าไปใหญ่  แล้วผมก็ไปถึงบ้านเกือบจะสี่ทุ่ม ผมคิดว่าคงนอนกันแล้ว แต่เข้าไปยังเจอแม่นั่งดูละครกับแม่บ้านอยู่เลย
　　
　　
　　“แม่ หวัดดี”
　　
　　“คุณพระ..” แม่ทำหน้าตกใจยกมือทาบอกมองมาทางผมอย่างอึ้ง ๆ อะไรจะขนาดนั้น
　　
　　“ผมไปล่ะ”
　　
　　“เดี๋ยวววว มาหาแม่ก่อนเจ้า!” ก็ตามนั้น ใครจะขัดนายหญิงของบ้านได้
　　
　　“มีอะไรครับ?”
　　
　　“ทำไมมาดึก ๆ อย่างนี้”
　　
　　“ยังไม่สี่ทุ่มเลย พรุ่งนี้ค่อยคุยนะแม่ ผมเหนื่อย”
　　
　　“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า บอกแม่สิ” แม่ผม.. หยั่งรู้ทุกเรื่อง
　　
　　“นิดหน่อยครับ ละครแม่มาแล้ว ผมไปนะ ฝันดีครับ” ผมโน้มลงไปหอมแก้มแม่แล้วรีบเผ่นขึ้นห้อง เข้ามาในห้องนอนของตัวที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาใช้งานมันเท่าไหร่ แต่ก็ยังสะอาดอยู่ตลอด ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยผมก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่จริง ๆ แล้วผมเป็นคนติดบ้านมากครับ แต่จุดเปลี่ยนมันอยู่ที่ช่วงแรกของการเป็นนักศึกษา ห้าวมากไง ไม่ยอมอยู่หอ ขับรถไปกลับกับไอ้ขลุ่ยกันสบายมาก แม่งจะไม่สบายตอนที่มีกิจกรรมเยอะ ๆ แล้วบางวันต้องเลิกดึก ๆ บ้านผมกับมหาวิทยาลัยมันใกล้กันที่ไหนล่ะ
　　
　　
　　
　　และมีคืนหนึ่งหลังจากทำกิจกรรมจบ แล้วมันดึกมาก เพลียด้วยครับ ง่วงก็ง่วง  และด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบไม่ค้างคืนที่ไหน เพื่อนที่คณะชวนไปนอนที่หอมันก็ปฏิเสธ ผมกับขลุ่ยก็ขับรถกลับบ้านกันครับ ไอ้ขลุ่ยมันน็อคไปแล้วผมเลยต้องขับ สุดท้ายเสยเสาไฟฟ้าข้างถนน โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่คิ้วแตก คิ้วซ้ายผมเลยมีรอยบากไปเลยได้รำลึกความหลังตลอด จากนั้นแม่ก็ห้ามผมขับรถไปกลับระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยทันที แถมยังซื้อบ้านใกล้ ๆ ม. ให้อีก ก็บ้านที่ผมอยู่ตอนนี้แหละครับ จบ.
　　
　　
　　
　　-------
　　----
　　
　　
　　
　　ผมโยนกระเป๋าลงกลางเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่พับเรียบร้อยอยู่ในตู้ออกมาแล้วไปอาบน้ำ พอทำธุระในห้องน้ำเสร็จผมก็เดินไปเปิดคอมก่อนจะมาหายูเอสบีทิกเกอร์สีส้มหน้าโง่ที่ยืมเพลิงฟ้ามา จะว่าไปผมกับมันก็ไม่ได้เจอกันมาสามวันแล้วนะ เหมือนทางนั้นจะยุ่ง ๆ กับงาน ผมเองก็ยุ่งด้วย ปีสี่แล้วนี่ครับ ไม่ค่อยมีเรียนแต่ยังมีโปรเจกต์จบอยู่ดี แล้วเรื่องที่ทำให้ผมเครียดจนหนีมาบ้านก็คือเรื่องนี้แหละครับ ผมต้องแก้งาน อาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่รู้อะไรเข้าสิง ก่อนหน้านั้นบอกว่าแบบนี้โอเคแล้ว พอมาคราวนี้กลับให้ผมแก้ซะงั้น ก็เถียงไม่ได้อ่ะครับ อยากให้งานมันดีก็ต้องฟังอาจารย์อ่ะ ทำไปยอมรับไปนั่นแหละ ที่ผมทำมันคงไม่ดีจริงเลยต้องแก้
　　
　　
　　
　　ก็อก ก็อก ก็อก
　　
　　
　　ผมหมุนเก้าอี้ไปมองแม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับแก้วมัคในมือ พยายามใช้ตัวใหญ่ ๆ ของตัวเองให้เกิดประโยชน์สูงสูง แต่แม่งก็ไร้ค่า เมื่อแม่ผมชะโงกหน้าไปดูจอคอมขนาดนั้น ปิด..ปิดไม่ทัน ผมเปิดไว้หลายแท็บเกินไป ใครจะรู้ว่าแม่จะเข้ามาวะ จะดึงปลั๊กก็ใช่เรื่อง เฮ้ย!! ผมไม่ได้ดูหนังโป๊นะเว้ย!
　　
　　
　　“อืม.. สวยดีนะ” แม่ยกยิ้มพร้อมกับมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
　　
　　“เหอะ” ผมยกโกโก้ที่แม่ชงมาให้ขึ้นดื่มแล้วหมุนเก้าอี้ไปที่หน้าคอมเหมือนเดิม ในเมื่อเห็นแล้วก็ไม่มีอะไรต้องปิด โปรเจกต์จบของผมมีไม่กี่คนหรอกที่รู้ 1 ตัวผมเอง 2 ไอ้ขลุ่ย 3 อาจารย์ที่ปรึกษา และ 4 แม่ของผม
　　
　　
　　“เพราะอย่างนี้หรอถึงได้กลับบ้าน”
　　
　　“ก็ส่วนหนึ่ง อาจารย์ให้ผมแก้งาน แม่ง!”
　　
　　“ใจเย็นก่อนค่อยทำ ทำตอนนี้ได้พังหมดแน่” แม่ตบบ่าผมเบา ๆ ก็จริงอย่างที่ท่านว่า ทำตอนนี้ได้พังแน่ ตอนอารมณ์ร้อนผมจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ผมไล่ปิดแท็บที่เปิดไว้จนหมดก่อนจะปิดคอม
　　
　　“แม่ไปพักผ่อนเถอะครับ”
　　
　　“ดีขึ้นแล้วเนอะ งั้นแม่ไปนอนแล้ว ฝันดีครับ”
　　
　　“ฝันดีครับ” ผมไปส่งแม่ที่ประตูแล้วปิดไฟในห้องก่อนจะเดินมาที่เตียง เปิดแค่ไฟหัวเตียงเอาไว้ ค้นกระเป๋าเอาโทรศัพท์ที่ปิดเครื่องไว้ตั้งแต่บ่ายออกมาเปิดเครื่อง แจ้งเตือนต่าง ๆ นานเด้งมาจนต้องรีบปิดเสียง มิสคอล 73 ข้อความ 28 ไลน์ 244 เมสเสจเจอร์อีกสิบกว่า จากคนคนเดียว
　　
　　P.
　　
　　
　　ผมถอนหายใจออกมา เด็กเวรเอ๊ย..  ผมเคาะนิ้วเป็นจังหวะระหว่างรอสาย ปรากฏว่า.. ไม่รับ ผมโทรไปอีกครั้งแล้วผลก็เป็นแบบเดิม แก้แค้นกูหรือไง ถ้าโทรอีกคราวนี้ไม่รับกูไม่โทรแล้วนะ
　　
　　
　　
　　----------
　　------
　　
　　
　　
　　(“.....”) รับสายแต่ไม่พูดหมายความว่ายังไงครับ
　　
　　“ดื้อ”
　　
　　(“......”)
　　
　　“ดื้อ ละเมอหรือไง”
　　
　　(“หึ..”)
　　
　　“......เป็นไร”
　　
　　(“มึงนั่นแหละเป็นอะไร จำเป็นต้องปิดเครื่องเหรอ!!!”
　　
　　“อื้อ”
　　
　　(“อื้อ อื้อบ้าบออะไรล่ะ แค่นี้แหละ!!”) แล้วสายก็ถูกวางไป คิดว่าผมจะง้อเหรอ เหอะ! ฝันไปเถอะ! เพลิงฟ้ามันไม่ได้มีอิทธิพลกับผมเลยเลยนะครับ!
　　
　　.
　　.
　　.
　　.
　　.
　　.
　　
　　สัดเอ๊ย!! ทำไมไม่รับสายวะ! แค่จะคุยให้รู้เรื่องแค่นั้นเอง แบบนี้ไม่เรียกง้อเว้ย! ผมกดโทรหามันอีกรอบ อีกรอบ อีกรอบ และอีกรอบ... รวม ๆ แล้วก็มากกว่าห้า แต่แม่งไม่รับสักสาย.. ไม่รับก็โทรไปแบบเรื่อย ๆ ดิ กลัวอะไร แต่. . .
　　
　　
　　‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา...’
　　
　　
　　แสรดดดดดดด เด็กเหี้ย! ผมเสยผมไปด้านหลังก่อนจะโยนโทรศัพท์ไปอีกฝั่ง ปิดไฟ นอนเว้ย ไม่คุยก็ไม่คุย ปิดเครื่องก็ปิดไป เรื่องของมึง ก็บอกแล้วหนิว่าไม่ง้อ บาย!
　　
　　
　　
　　
　　----------------------
　　
　　รุ่งเช้าของอีกวัน
　　
　　
　　“อั่ก!” ผมร้อง งอตัวเป็นกุ้งลวก ก้อนอะไรสักอย่างกระแทกกับหน้าท้องผมหน้าจัง
　　
　　“ตื่นนน ตื่นนนน!” ผมรวบก้อนนิ่ม ๆ นุ่ม ๆ เอาไว้แล้วพยายามจะหลับอีก แต่ไอ้ก้อนนั้นก็ดิ้นไม่หยุดจนผมต้องลืมตาขึ้นมามองจนได้ เด็กน้อยแก้มยุ้ยตาโตตัวขาวนุ่มนิ่มนอนอยู่บนตัวผมและมองผมตาแป๋ว พอเห็นผมลืมตาขึ้นมาก็ยิ้มหวานตาปิด ฮึ้มมมม! มันน่าฟัดจริง ๆ
　　
　　“จะนอน..”
　　
　　“ม่ะมะให้มาปุก ตื่นนนน” ผมลุกขึ้นนั่งทำให้ก้อนขาว ๆ หงายไปนอนที่ตัก เด็กแก้มยุ้ยนี่หลานผมเอง ชื่อจันทร์เจ้า ลูกชายของพี่สาวผม อายุสามขวบ นิสัยเหมือนลิงแต่ตัวเป็นหมู ฮึ!
　　
　　“ลงไปก่อนไป”
　　
　　“ไม่! ม่ะมะบอกให้ไปด้วยกัน” เชิดหน้ามองผม อย่างไม่เกรงกลัว อืม.. รู้สึกจะเห็นภาพทับซ้อน ผมฟัดแก้มยุ้ย ๆ ของจันทร์เจ้าไปจนหน่ำใจแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน เดี๋ยวค่อยอาบน้ำ
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　พอมาถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแหลม ๆ ดังมาจากห้องนั่งเล่น
　　
　　“ม่ะมะะะะะ!” จันเทร์เจ้าปล่อยมือผมแล้ววิ่งไปหาม่ะมะ ผมยกมือสวัสดีพี่สาวแล้วไปหาจริงใจ พี่สาวผมชื่อจอม จอมจิตตรี แก่กว่าผมประมาณ 7 ปี ...ผมแย่งจริงใจ หลานชายคนเล็กอายุขวบครึ่งมาจากแม่ ก้มฟัดพุงกลม ๆ ของเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว จริงใจหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจนแม่ผมต้องปรามกลัวหลานจะหายใจไม่ทัน
　　
　　“นึกยังไงกลับบ้าน”
　　
　　“นึกยังไงก็ได้โตแล้ว” ผมเงยหน้าจากพุงของจริงใจแล้วตอบพี่สาว ก่อนจะโดนหมอนในมือจอมปาใส่หัวผมเผ่นดีกว่า..
　　
　　
　　หลุมหลบภัยของผมคือครัว ขอหาอะไรกินก่อนนะ ตอนนี้หิวมาก แม้จะแปดโมงเองก็เถอะ ถ้าจันทร์เจ้าไม่เข้ามากวนคงยาวถึงเที่ยง หลานผมทั้งสองถูกฝึกให้ตื่นเช้ากันหมดอ่ะ แรก ๆ ที่ถูกปลุกก็งอแง แต่พักหลังตื่นเองได้โดยไม่ต้องมีใครปลุกด้วยซ้ำ  . .  ระหว่างที่ผมกำลังกินข้าวอยู่นั้น ลูกหมูตัวน้อยนามว่าจริงใจก็เดินเตาะแตะเข้ามา จริงใจสะดุดล้ม ผมแค่มองเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปช่วย เด็กน้อยเบะปากจะร้องแต่ก็เงียบไปแล้วลุกขึ้นเอง ยังหันมายิ้มแป้นใส่ผมอีก
　　
　　
　　“ลูกหมูกินข้าวยังจอม” ผมถามจอมที่เดินตามเข้ามา จริงใจจ้องผมตาแป๋วเลย
　　
　　“กินแล้ว ๆ จริงใจมานี่เร็ว ไม่กวนน้าเจ้านะคะ” แล้วสองแม่ลูกก็พากันออกไป ผมกินข้าวเสร็จก็ไปเล่นกับหลาน จอมก็ไปทำงาน แถมยังฝากให้ผมดูแลลูกหมูให้อีก แม่ผมก็มีนัดไปเสริมสวยกับเพื่อน พอมีผมดูหลานก็หมดห่วงเลย พ่อเข้าบริษัทไปแต่เช้า พี่เขยก็ไปดูงานที่โรงงาน สรุปมีผมอยู่บ้านคนเดียว เวรกรรมของไอ้เจ้า เฮ้ออออออออออ
　　
　　
　　
　　----------------
　　
　　
　　“จันทร์เจ้าอย่าแย่งของน้อง” ผมบอกจันทร์เจ้าที่เพิ่งดึงลูกบอลไปจากมือจริงใจ ผมทำหน้าที่พี่เลี้ยงได้ดีมากเลยนะ หลังจากได้รับยัดเยียดการเป็นพี่เลี้ยงให้ ผมก็ฝากเด็กอ้วนทั้งสองให้แม่บ้านดูก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำ พอลงมาก็นอน ๆ นั่ง ๆ ดูทีวีระหว่างที่เด็กสองคนเล่นกัน เวลาล่วงเลยมาจนบ่ายแล้วผมก็อยู่อย่างนี้แหละ มีลุกไปห้องน้ำแล้วก็กลับมานอน พอเที่ยงก็ให้แม่บ้านเอาข้าวมาให้ลูกหมูกิน สบาย..
　　
　　
　　“หนูไม่ได้แย่งนะ! อันนี้ของหนู”
　　
　　“แง้ เจ้า เจ้า” ประสาทจะแดก ผมตีหน้าโหดก่อนจะใช้มาตรการขัดเด็ดขาด
　　
　　“ถ้าเป็นเด็กดีจะพาไปกินเค้ก” เงียบกริบกันขึ้นมาทันที ลูกหมูตัวพี่ปีนโซฟาขึ้นมากอดแขนผม ส่วนลูกหมูตัวน้อยก็เดินเตาะแตะมากอดขา
　　
　　“เยยยยยย้!!” - จันทร์เจ้า
　　
　　“เย้ก เย้ก” - จริงใจ
　　
　　ในเมื่อหลุดปากไปแล้วก็ต้องทำตามที่พูด เดี๋ยวจะงอแงให้ผมปวดประสาท ผมบอกแม่บ้านให้จัดของให้เด็กทั้งสองคนแล้วผมก็ไปจัดของตัวเองบ้าง และไม่ลืมที่จะหยิบกล้องไปด้วย เมื่อพร้อมแล้วก็ออกเดินทาง
　　
　　
　　
　　
　　---------------
　　
　　
　　
　　
　　“จะไปไหนกันหรอฮะ” จันทร์เจ้าถามจากเบาะหลัง เด็กทั้งสองนั่งอยู่ในเบบี้ซีทเรียบร้อย
　　
　　“กินเค้กไง จะไปไหนล่ะ”
　　
　　“กินไอติมด้วยได้ไหมฮะ”
　　
　　“ติม ติม จินติม”
　　
　　“ครับ ๆ” ลูกหมูร้องเย้ดีใจ ผมส่ายหน้ายอมใจทั้งสอง เรื่องกินนี่สามัคคีกันมาก พอหาที่จอดรถได้ก็หันไปบอกเด็ก ๆ ว่าถึงแล้ว
　　
　　
　　ร้านที่ผมพาลูกหมูมาเป็นร้านประจำของผมเลยก็ว่าได้ ร้านอยู่ไม่ไกลไม่ใกล้จากม. เท่าไหร่ มีเค้กให้เลือกเยอะ ไอศกรีมหรือเครื่องดื่มก็มี
　　
　　
　　ผมหันไปมองเด็กสองคนก่อนจะยิ้มออกมาและไม่ลืมที่จะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพเอาไว้ด้วย จันทร์เจ้าจับมือจริงใจเอาไว้แล้วพอน้องเดินมาหาผมและเราสามคนก็เข้าไปในร้านพร้อมกัน ถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่เขาก็รักกันมานะครับ พอเข้ามาด้านในเด็กทั้งสองก็ร้องโอ้โหกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ในร้านหันมามอง ผมส่งมือให้จันทร์เจ้าจับแล้วพาไปหาโต๊ะนั่ง และผมเลือกโต๊ะที่เป็นโซฟาด้านในติดผนังกระจกมองออกไปจะเจอสวนเล็ก ๆ และมีบ่อปลาสวยงามแหวกว่ายอยู่ ลูกหมูสองตัวจูงมือกันเดินเตาะแตะไปเกาะกระจกแล้วหัวเราะคิกคักสนุกสนาน
　　
　　
　　
　　“จันทร์เจ้า จริงใจ มานั่งเร็วครับ” จันทร์เจ้าวิ่งมาแล้วปืนขึ้นไปนั่ง ผมเดินไปอุ้มจริงใจมานั่งฝั่งเดียวกับผมก่อนจะกดกริ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อเรียกพนักงานมารับออเดอร์
　　
　　
　　“น้องน่ารักจังค่ะ”
　　
　　“ขอบคุณครับ หมูจะกินอะไร”
　　
　　“หนูเอาอันนี้”  นิ้วเล็กป้อมจิ้มไปที่เค้กบนเมนู ผมพยักหน้า หันไปมองจริงใจบ้าง
　　
　　“จ็อกแยต จ็อกแยต”
　　
　　“สตรอเบอร์นี่เรดเวลเวท ช็อกโลแลตชิปเปอร์ อัลมอนด์มอคค่า แล้วก็น้ำเปล่าสามแก้วครับ”
　　
　　“รอสักครู่นะคะ” ระหว่างรอเค้กลูกหมูก็คุยกันงุ้งงิ้งภาษาเด็กที่ผมไม่เข้าใจ มีคนรู้จักแวะมาทักทายบ้างแต่ผมไม่รู้จักเขาหรอกครับ ลูกหมูดูจะฮอตมาก มีสาว ๆ เข้ามาขอถ่ายรูปเยอะแยะ จันทร์เจ้าค่อนข้างเขากับคนอื่นได้ไง แต่จริงใจไม่ใช่ น้องค่อนข้างงอแงถ้ามีคนที่เขาไม่รู้จักเขามาวุ่นวาย ตอนนี้ก็ซุกผมอย่างเดียว ไม่สนใครเลย
　　
　　
　　
　　------------
　　-----
　　
　　
　　
　　“พี่เจ้าสวัสดีค่าา” ผมเงยหน้ามองคนที่มาทักก่อนจะยิ้ม
　　
　　“หวัดดีชินา นั่งสิ” ชินายิ้มแล้วนั่งลงโซฟาตัวเดียวกับจันทร์เจ้าโดยดึงให้กวางนั่งด้วย แล้วกวางก็ดึงแขนโรสให้นั่งเก้าอี้เดี่ยวตรงหัวโต๊ะพอดี เหลือคนสุดท้าย มันกลอกตากำลังจะหันหลังออกไปแต่กวางคว้าแขนไว้ก่อนแต่เจ้าตัวมันก็สะบัดออกแล้วเดินออกจากร้านไป..
　　
　　
　　ที่ชินามาเพราะผมโทรหาไอ้ดื้อแล้วมันไม่รับสายแล้วเลยต้องโทรหาเพื่อนมันก่อนจะนัดให้มาที่ร้านนี้ โดยให้ลากคอเพลิงฟ้ามาด้วย..
　　
　　
　　
　　
　　ผมควรจะทำยังไงดี. . . ให้ตามไปเหรอ
　　
　　
　　
　　ไม่มีทางหรอก
　　
　　.
　　.
　　.
　　.
　　.
　　
　　
　　
　　“ฝากดูเด็ก ๆ แป๊บนึงนะครับ”
　　
　　
　　
　　------
　　---
　　
　　
　　
　　“ดื้อ!!” ผมคว้าแขนมันเอาไว้ทันก่อนที่เพลิงฟ้าจะขึ้นแท็กซี่ไป
　　
　　“ปล่อย!”
　　
　　“อยู่นิ่ง ๆ สิวะ”
　　
　　“เฮ้ยน้อง! จะไปหรือเปล่าเนี่ย!” ผมตวัดตามองคนขับแท็กซี่แล้วบอกว่าไม่ไป ผมลากเพลิงฟ้าไปลานจอดรถแม้เจ้าตัวจะไม่ให้ความร่วมมือก็เถอะ
　　
　　
　　“เป็นอะไร”
　　
　　“เปล่า”
　　
　　“เปล่าอะไร เป็นอะไรก็บอกดิ” พอผมพูดจบ ตากลมก็สบขึ้นมองพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
　　
　　“บอกตัวเองเหอะ ปล่อย!”
　　
　　“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน อย่าดื้อได้ไหม”
　　
　　“หึ! ไม่คุย ไม่อยากคุย ไม่อยากให้รู้ก็ไม่ต้องมาสน เครียดตายไปคนเดียวเหอะ!!” สะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของผมก่อนจะยกขึ้นกอดอก ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วหันมองไปทางอื่น ผมยกยิ้มแล้วก้าวเข้าไปหามัน ทำให้เพลิงฟ้าก้าวถอยหลังไปอีก ผมไล่ไปเรื่อยจนกระทั่งเด็กดื้อมันติดกับกระโปรงหน้ารถผม ผมโน้มหน้าลงไปไกล เพลิงฟ้าเลยต้องย่อตัวนั่งบนกระโปรงรถเพื่อหลบผม ติดกับแล้วเด็กน้อย.. ผมเท้าแขนกับกระโปรงรถกักร่างของไอ้ตัวดื้อเอาไว้และเราก็อยู่ห่างกันแค่คืบ. .
　　
　　
　　“ออกไป”
　　
　　“ไม่” ผมโน้มหน้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิมจนจมูกจะฝังกับแก้มขาว ๆ ของมันอยู่แล้ว
　　
　　“หน้าไม่อาย” ผมหัวเราะ เพลิงฟ้าขบริมฝีปากล่าง แก้มใสขึ้นริ้วจาง ๆ ตรงนี้มันไม่มีคนหรอก อีกอย่างต้นไม้ก็บัง ไม่มีใครเห็นแน่
　　
　　ผมกดยิ้ม ไล้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มของมันไปด้วย “เด็กน้อย~”
　　
　　“...มีอะไรก็รีบพูดมา จะกลับ”
　　
　　“โกรธเหรอ?”
　　
　　“มีสิทธิ์?” เพลิงฟ้าหันหน้ามาทำให้ปลายจมูกของเราชนกัน ผมไม่ได้ขยับออกและมันก็ไม่ได้ขยับออกเหมือนกัน
　　
　　“มี”
　　
　　“ว้าว!” ทำหน้าตื่นเต้นก่อนจะทำหน้าบึ้ง กวนตีนมากไหม เด็กเวร.. “เล่ามา!”
　　
　　“เรื่องงาน ไม่มีอะไร” มันเบ้ปากแต่ก็พยักหน้าหงึกหงัก ใช้มือดันหน้าผมออก “ห่วงกูอ่ะดิ”
　　
　　มันมองหน้าผมด้วยความสมเพชพร้อมกับเหยียดยิ้ม “เออ! ห่วง!”
　　
　　“ว้าว!” ผมเลียนแบบเหมือนที่มันทำก่อนหน้านั้น ต้นฉบับตัวจริงจึงถลึงตาใส่ “หายงอนแล้วดิ”
　　
　　“อ๋ออออ นี่ง้ออยู่เหรอ”
　　
　　“เปล่า ไม่ได้ง้อ ทำไมต้องง้อวะ” ผมเลียริมฝีปาก ถอยออกมายืนในท่าปกติ เสตามองนกมองไม้ไปเรื่อย
　　
　　“เหรอ เหรอเจ้าเหรออออ” ผมมองเพลิงฟ้าที่ทำหน้าล้อเลียนด้วยหางตาก่อนจะส่ายหน้าแล้วหลุดยิ้มออกมา จนได้สิน่า... ใช้นิ้วดันหน้าผากเพลิงฟ้าแล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน ทิ้งลูกหมูมานานแล้ว เดี๋ยวจะงอแงทั้งสอง
　　
　　
　　
　　------------
　　------
　　
　　
　　
　　“เจ้า เจ้า”  ผมอุ้มลูกหมูตัวน้อยขึ้นมา จริงใจซบหน้ากับไหล่ผม แขนเล็ก ๆ กอดคอผมแน่น
　　
　　“จริงใจงอแง” - จันทร์เจ้า
　　
　　“ทำไมจันทร์เจ้าไม่ดูน้องล่ะ”
　　
　　“ดูแล้ววววว น้องไม่ให้หนูจับ โป้งง!” จริงใจทำท่าจะไปตีพี่ ผมเลยยื่นมือไปดึงแก้มจันทร์เจ้าอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะวางจริงใจให้นั่งข้าง ๆ
　　
　　“เพลิงฟ้าล่ะพี่เจ้า” กวางถาม ผมชี้นิ้วไปทางหน้าร้าน ไอ้ดื้อยืนอยู่หน้าตู้เค้ก เพื่อนมันมองหน้ากันแล้วเบะปาก สักพักมันก็เดินมาพร้อมกับถาดเค้กด้วยหน้ามึน ๆ และเมื่อไม่มีที่นั่งมันจึงต้องนั่งโซฟาตัวเดียวกับผม พอเห็นมีคนมานั่งข้าง ๆ ด้วยจริงใจก็ปืนตักผมเลยครับ
　　
　　“เป็นอะไรครับ”
　　
　　“งื่อ..” จริงใจดุนศีรษะกับคอผม เพลิงฟ้าคงรู้ว่าลูกหมูงอแงเพราะอะไรถึงได้จะลุกออกไปแต่ผมกดไหล่มันเอาไว้ ผมจัดท่าให้จริงใจนั่งบนตัก ๆ แต่ก็ไม่วายซุกหน้ากับแขนผม นี่งอแงหรือเขินเนี่ย
　　
　　“จริงใจกินติมไหมครับ?” จริงใจพยักหน้า เจอของกินแล้วสงบตลอด “อยากกินก็ไม่งอแงนะ เพื่อนเจ้าเอง เป็นเด็กดีนะครับ” น้องเงยหน้ามองผมตาแป๋วแล้วทำหน้าลังเลหน่อย ๆ ก่อนจะพยักหน้า
　　
　　“พ่อ...” กวางพูดออกมาอย่างเพ้อ ๆ ผมเลิกคิ้วงง ๆ
　　
　　“พ่ออะไรวะ” - ชินา
　　
　　“พ่อของลูก” พอครับ เลิก แยกย้ายเลย
　　
　　
　　
　　---------
　　----
　　
　　
　　
　　“ม่ะมะ..” ผมชะงัก ก้มมองเด็กบนตัก จริงใจจ้องหน้าเพลิงฟ้าแล้วยื่นมือไปหา ..เมื่อกี้ยังงอแงอยู่เลย ทำไมตอนนี้เรียกเขาม่ะมะซะงั้น ไอ้ดื้อมันดูจะอึ้งไม่น้อยเลยครับ
　　
　　“เอ่อะ..”
　　
　　“ม่ะมะ” ผมพยักหน้าให้เพลิงฟ้างอุ้มจริงใจไป ลูกหมูพอถูกอุ้มก็กอดหมับเข้าคอของเพลิงฟ้า
　　
　　“ทำไม!!” จันทร์เจ้าร้องแล้วชี้นิ้วไปที่เพลิงฟ้ากับจริงใจ ผมก็งง ทำไมอยู่ ๆ จริงใจก็ให้อุ้มแถมยังเป็นฝ่ายเข้ามาอีก เจ้าเด็กนี่หวงตัวจะตายไป
　　
　　“มี.. อะไรวะ..”
　　
　　“จริงใจไม่ค่อยชอบให้คนแปลกหน้าแตะตัว แต่น้องเข้าหามึงก่อน”
　　
　　“อ่า..” เพลิงฟ้ามองลูกหมูที่ยืนอยู่บนตัก จริงใจใช้มือเล็ก ๆ ของตัวเองม้วนผมเพลิงฟ้าเล่น เหมือนมันจะเกร็ง ๆ แฮะ ตลกดี หึหึ
　　
　　
　　
　　-------
　　---
　　
　　
　　
　　“วันนี้พี่เจ้าไม่มีเรียนหรอคะ?”
　　
　　“ไม่มีครับ” ผมตอบโรสก่อนจะหันไปมองจันทร์เจ้า เด็กแสบคุยกับกวางและชินาแจ้ว ๆ ไม่มีกลัว ตอนนี้ก็ย้ายตัวไปนั่งตรงกลางระหว่างทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว
　　
　　“แล้วไฟนอลโปรเจ็กต์ถึงไหนแล้วหรอคะ?”
　　
　　“70% แล้วครับ ...กินดี ๆ” ผมยื่นมือไปเช็ดปากให้เพลิงฟ้าหลังจากตอบโรสไป และมันเป็นจังหวะที่ไอ้ดื้อแลบลิ้นเลียปากตัวเองทำให้ปลายลิ้นนั้นเลียโดนนิ้วผมด้วย ..รู้สึกเหมือนถูกช็อต..
　　
　　
　　“อ๊าย!” จริงใจกรีดร้องปัดแขนผมออกอย่างรำคาญแถมยังหน้าบึ้งใส่ผมด้วย หืมมม อะไรกัน หน้าบึ้งไม่พอแยกเขี้ยวใส่ผมอีก ...จริงใจเป็นเด็กขี้หวง.. อืม.. แล้วที่ทำนี่เพราะหวงไอ้เด็กประหลาดนี่เหรอ รู้จักกันยังไม่ถึงยี่สิบนาทีเลยนะเว้ย!
　　
　　“จริงใจ..”
　　
　　“ติม ติม” เด็กนี่มันเด็กจริง ๆ เปลี่ยนเรื่องไวฉิบ เค้กยังเต็มปากอยู่แท้ ๆ
　　
　　“กินติมมม ติมมม เอาด้วยยย เจ้าจ๋า สั่ง ๆๆๆ” จันทร์เจ้ากระโดดจากโซฟาแล้ววิ่ง ๆ มุด ๆ เข้ามาหาผมเร็วมากจนห้ามไม่ทัน
　　
　　“กินเค้กเยอะแล้ว ไม่ต้องกินแล้ว” ผมบอก ดึงร่างเล็ก ๆ เข้ามา จันทร์เจ้ายืนอยู่ระหว่างขาผมพอดี
　　
　　“นั่งด้วยกันแบบนี้แล้วอย่างกับพ่อแม่ลูก” - ชินา
　　
　　“ใครได้พี่เจ้าเป็นแฟนน่าอิจฉาตายเลย” - โรส
　　
　　“ถ่ายรูป ๆ อยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ” - กวาง
　　
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　“เจ้าาาาา ไอติมมมม ติมมมม”
　　
　　“ไม่” ผมยังแกล้งไม่สั่งให้อยู่ แกล้งเด็กให้งอแงนี่ถนัดนัก แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ไม่งอแงจะดีกว่า
　　
　　“นิจั๋ยไม่ลี โป้ง!” จันทร์เจ้าพองแก้มพร้อมกับชูนิ้วโป้งเล็ก ๆ ขึ้นมาตรงหน้าผม
　　
　　“เหรออออ”
　　
　　“ม่ะมะบอกคนผิดคำพูดนิจั๋ยไม่ลี โป้งแล้ว โป้งเจ้า” โอ๊ยยย ทำไมน่ารักขนาดนี้ ผมก้มลงไปงับแก้มยุ้ย ๆ ของจันทร์เจ้าเต็มคำแล้วเม้มเบา ๆ ไม่ให้เจ็บหรอกครับ แค่หมั่นเขี้ยว จะว่าผมหลงหลานก็ได้นะเพราะมันคือความจริง
　　
　　“ปล่อย ๆ ๆ ปล่อยหนูนะ!” ลูกหมูดิ้นดุ๊กดิ๊กแล้วผใยิ่งกอดร่างนิ่ม ๆ ไว้แน่น
　　
　　“นี่มันลิลเติ้ลเพลิงฟ้า”
　　
　　“เกี่ยวไรกับกู”
　　
　　“ตอนมึงโดนขัดใจก็เป็นเงี้ยยยย งอแงฉิบหายอ่ะ” หึหึ ผมเห็นด้วยกับกวางว่ะ ไม่ได้มีผมที่คิดไปคนเดียวว่าจันทร์เจ้าเหมือนร่างแยกเพลิงฟ้า แสบสันพอกัน
　　
　　“ติม ติม เจ้า ติม” จริงใจก็เล่นด้วยเฉย แล้วเจอลูกหมูมองตาแป๋วขนาดนี้ทนไหวก็ใจแข็งเกินไปแล้ว ผมเอื้อมมือไปกดกริ่งเรียกพนักงาน ลูกหมูทั้งสองก็ร้องเย้
　　
　　“กินเยอะ อ้วนเป็นหมู”
　　
　　“อ้วน ๆ น่าย้ากกกกกกกก” จันทร์เจ้ายิ้มตาปิดยกกำปั้นปิดแก้ม ให้ตาย.. จันทร์เจ้านี่มันลิลเติ้ลเพลิงฟ้าจริง ๆ
　　
　　“จะกลับเข้าม.หรือเปล่า” เพลิงฟ้าพยักหน้าทีหนึ่งแล้วตักเค้กเข้าปาก จุดนี้ก็ไม่ได้สนใจใครนอกจากเค้กแล้วล่ะ ขนาดที่เพื่อน ๆ มันพูดกันยังไม่ร่วมวงคุยกับเขาเลย
　　
　　
　　“เจ้า”
　　
　　“หือ?” จันทร์เจ้ากวักมือเล็ก ๆ ผมเลยโน้มลงไป เจ้าตัวน้อยเอามือป้องปากก่อนจะกระซิบผม
　　
　　“จื่ออะไรเหยอ ผมเหมือนม่ะมะเยย” จอมก็ตัดบ๊อบสั้นแนว ๆ เดียวกับเพลิงฟ้า ที่จริงใจเรียกมันว่าม่ะมะคงเพราะเหตุผลนี้แหละ.มั้ง
　　
　　“เพลิงฟ้า” ผมกระซิบกลับ เด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ มองเพลิงฟ้าเขม็ง ตัวแค่นี้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ
　　
　　“เผิงฟา”
　　
　　“เพลิงฟ้า”
　　
　　“เผิ่งฟะ”
　　
　　“เพลิง..ฟ้า..” ผมพูดช้า ๆ ชัด ๆ ย้ำอีกครั้ง ลูกหมูหน้ามุ่ยไปแล้ว ส่วนเจ้าของชื่อนั่งมองยิ้ม ๆ
　　
　　“ยากอ่ะ!”
　　
　　“แค่นี้ยอมแพ้เหรอ”
　　
　　“ฮือ.. ยาก! เผงฟะ” เวรกรรม เพี้ยนหนักกว่าเดิมอีก
　　
　　“ชื่อกู..”
　　
　　“จริงใจเรียกเพลิงฟ้าสิ”
　　
　　“พะ..ฟะ” เพลิงฟ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ น่าสงสารทั้งเจ้าของชื่อทั้งคนเรียก ให้ตาย แต่มันตลกจริง ๆ นะครับ เด็กหนอเด็ก น่ารักกันฉิบหาย
　　
　　“เรียกฟ้าก็ได้”
　　
　　“ฟา ฟะ ฟ้า..คิก น่ายัก” จันทร์เจ้าทำหน้าเขินพอเพลิงฟ้ามันยิ้มโชว์เขี้ยวเล็ก ๆ ลูกหมูของผมก็ยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่
　　
　　
　　พอไอศกรีมมาเสิร์ฟสองหมูก็ไม่สนใคร กินอย่างเดียว ผมแค่ถ่ายรูปเด็ก ๆ ไปเรื่อย อ้าปากรับบ้างเมื่อเด็กน้อยตักมาป้อน และจากนั้นพวกเพลิงฟ้าก็กลับเข้าม. ตอนต้องจากกันจริงใจถึงกับร้องไห้ โคตรไม่น่าเชื่อ จนเพลิงฟ้าบอกจะมาเล่นด้วยใหม่นั่นแหละถึงได้เลิกร้อง มีเกี่ยวก้อยสัญญากันด้วย เชื่อเขาเลย ..และผมก็พาลูกหมูไปเที่ยวเล่น งานไม่ต้องทำมันแล้ววันนี้ ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว จะมาแค่นี้ก็เสียดายเวลา ออกมาทั้งที งานค่อยทำก็ได้ เอาล่ะ ผมขอพาลูกหมูไปเที่ยวก่อนนะครับ ไว้เจอกันใหม่




-----------------------------
พี่เจ้าาาาา นี่มันพ่อของลูก ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ แต่งเองสกรีมเอง โถ้ะ 555555555
มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว เห้อออออ  ขอฝากสองหมูไว้ในใจด้วยนะฮะ
พี่เจ้าก็น่าหมั่นพอกันกับเพลิงฟ้าเลยเนอะ แถวบ้านเราเรียกว่าง้อนะน้อเจ้า 
เมื่อวาน(วันที่ 1 มิ.ย.) นิยายเรื่องนี้ครบหนึ่งเดือนแล้ว เย้ๆๆๆ 
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกยอดวิวที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้า จุ้บๆ
 

[maemix]

พี่เจ้าน่ารัก เลี้ยงหลานเก่งจริงๆ
น้องจันทร์เจ้าน้องจริงใจติดใจเพลิงฟ้าเข้าแล้ว

[mild-dy]

 

[cross]

อ๊ากกกกก หลงเด็กอ่ะ จันทร์เจ้ากะจริงมจน่ารักอ่ะ ติดพี่ฟ้ากันแล้วสิ คึคึ แม้แต่น้าก็ติดฟ้าเหอะ ชอบเค้าก็บอกชอบ

ป.ลิง เรายังไม่ไว้ใจโรสนะ เงียยๆแต่แอบแรดไม่ไหวๆๆ

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

เพลิงฟ้าน่าย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก 

[nemesis]

อิอิ

[nunnuns]

เด็กอะไร น่ารักชะมัดเลยยยยยย เพลิงฟ้าก็น่าฟัดดดดตริงๆ ส่วนพะเอกเราก็ปากแข็ง ซึนมากก แต่การกระทำนี่ตรงข้ามสุดดด555555 ชอบเขาก็บอก ก่อนที่จะสาย หึหึ

[Blue]

น่าร้ากกกกกกกก

[PURE LOVE]

น่ารักกกกกกก    เด็ก ๆ น่ารักกันที่สุดเลย จันทร์เจ้า จริงใจ เพลิงฟ้า
โปรเจคของพี่เจ้าเนี่ย ดูมีความลับอย่างนี้ แสดงว่าต้องเกี่ยวกับเพลิงฟ้าของเราแน่เลย 
แหม แต่เครียดแล้วปิดเครื่อง หนีกลับบ้านไม่บอกไม่กล่าว ก็สมควรให้เพลิงฟ้างอนนะจ้ะ
น้องงอน ก็ต้องตามง้อน่ะถูกแล้ว ถึงปากบอกไม่ง้อ แต่การกระทำไม่ใช่ ตามสไตล์พี่เจ้าเขาล่ะ
ตอนง้อกันนี่น่ารัก กุ๊กกิ๊กจัง บทจะหวานก็ทำได้นี่นาพี่เจ้า นึกภาพตามแล้วแบบ เขินอ่ะ 
แล้วนี่จริง ๆ กะเอาหลาน ๆ มาเป็นตัวช่วยง้อน้องเพลิงฟ้าด้วยใช่มะ รู้ทันหรอกน่า
เพลิงฟ้าของเรา ก็เลยกลายเป็นขวัญใจเด็ก ๆ เลย แถมยอมให้เด็ก ๆ เรียกว่า ฟ้า ด้วยล่ะ
พี่เจ้า เอากล้องมาถ่ายรูปหลาน ๆ เนี่ย แน่ใจนะว่าในนั่นมีแค่หลาน ๆ น่ะ ฮุฮุ รู้หรอกนะ
อยากรู้เร็ว ๆ จัง ว่างานของพี่เจ้าคืออะไรน้า รอติดตามจ้า ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย 

[BaZkon]

โอ้ยยยย ทำไมดี ครอบครัวสุขสันต์