หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[maemix]

พี่เจ้านี่แอบหึงฟ้ากับพี่เหนือ
ส่วนฟ้าหึงพี่เจ้ากับแป้ง
เวลาฟ้าเหวี่ยงคนที่เอาอยู่เป็นพี่เจ้าคนเดียวจริงๆ

[ciaiwpot]

สรุปคือยังไง
ให้ผ่านไหม
บ้างที่ไม่ชอบก็แสดงออกให้ชัดเจนนะเจ้า
ผู้หญิงชอบมโนนะ

[rp.ppch]

โอ๊ยยย เจ้ามันน่ารักเว่ย ปากแข็ง
ชอบอะ อีกคนขี้โวยวายงี้อีกคนนิ่งๆคอยปราม
ไหนไม่ง้อๆ ก็ยอมทุกทีโห่5555555555

 

[Shinning_day]

หวายยยยยยยย นังพี่แป้งอะไรเอ่ยเป็นหมาหัวเน่าเลยชิชะะะะ  บังอาจจะมาอ่อยพี่เจ้าของเรา ไม่ยอมมมม กรี้ดดดดดด  เดี๋ยวส่งลูกสาวไปสู้รบ //เดี๋ยวนี้พี่เจ้าชีวันนี่เนื้อหอมนะคะ มีแต่ผู้หญิงมาเกาะแกะ จะมีเมียหน่อยนี่ไม่ได้เลยย เนื้อหอมตัลลอดๆ 

[snowboxs]

้พลิงฟ้าจะขอไรอ่ะ
แต่ที่แน่ๆไม่ขอเป็นแฟนหรอก
เพราะเพลิงคงไม่อยากใช้ข้อนี้บังคับ
้

[HanTwoH]

อ้ายยยยยยยยรักพี่เจ้าาาาาาาาาา

[PURE LOVE]

โหย พี่เจ้าชีวัน พูดดีได้ใจเค้าอีกแล้วอ่ะ
อย่างนี้สิเพลิงฟ้าถึงยิ่งรักยิ่งหลงอ่ะเนอะ 
แป้งนี่ก็นะ พี่เจ้าเค้าแสดงออกขนาดนี้แล้ว ว่าไม่สนตัว ยังจะตื้ออยู่นั่น
แต่รู้สึกว่า แป้งที่แสดงออกชัดเจนว่าต้องการอะไร ยังน่ากลัวน้อยกว่า
คนที่ไม่รู้ว่ามีเจตนาอะไรกันแน่ อย่างโรส กับ พี่เหนือ เลยนะ
ยิ่งพี่เหนือเนี่ย ไปเจอเพลิงฟ้าได้ไงอ่ะ เป็นสโตรกเกอร์หรือเปล่า

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

เบะปากและมองบนเบาๆใส่ยัยแป้งและผองเพื่อน 5555 

[♠♥♦♣]

ยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงขอโทษ~~ จ้ะ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 9


ครั้งแรก

　　
　　
　　- Jaochiwan’s Part -

　　
　　“เจ้าจะกลับแล้วเหรอ”
　　
　　“ครับ”
　　
　　“อ้าว ไม่ไปเดินด้วยกันหรอ”
　　
　　“เดินคนเดียวไม่เป็นหรอครับ” ผมถอนหายใจมองหน้าคนพูดด้วยอารมณ์ไม่คงที่ เพลิงฟ้าลอยหน้าลอยตาเดินผ่านผมไปหาไอ้เหนือ หึ
　　
　　“ไม่เสือกสิ” เพื่อนของแป้งพูด ผมว่าต้องมีสงครามกันแน่ ๆ เพลิงฟ้ามองคนพูดแล้วยกยิ้ม
　　
　　“เรื่องของชาวบ้านมันน่าเสือกนี่นา..”
　　
　　“ไม่มีมารยาท พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง” รอยยิ้มที่ประดับหน้าหายไป เพลิงฟ้ามองไปที่เพื่อนของแป้งด้วยสายตาเรียบนิ่ง เชื่อเถอะ ใจมันไม่นิ่งเหมือนสายตาที่ใช้มองหรอก
　　
　　“ปากดีจังนะครับ”
　　
　　“ไม่ได้ดีแค่ปากเหมือนนายหรอกนะ”
　　
　　“อ๋อเหรอ”
　　
　　“สงสัยพ่อแม่จะไม่สอ..”
　　
　　“เป็นไรมากป่ะ อย่ามาลามปามพ่อแม่คนอื่นดิ ไม่มีมารยาทมันก็เพราะผมเอง คุณน่ะ ว่าคนอื่นเคยส่องกระจกดูตัวเองบ้างยัง อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไร”
　　
　　“ดื้อ!” ผมปรามเสียงเข้ม ตาคมตวัดมองฉับ..
　　
　　“หึ!” แค่นเสียงใส่แล้วหันหลังเดินออกไปโดยมีไอ้เหนือตามไป ผมลูบหน้าตัวเองอย่างไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ พอจะก้าวขาตามไอ้ตัวดื้อไปก็ถูกเรียกไว้ก่อน
　　
　　“มีอะไรแป้ง ผมรีบ”
　　
　　“เจ้าจะตามเพลิงฟ้าไปหรอ ไหนบอกจะเดินซื้อของกับแป้งไง”
　　
　　“โทษนะ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์”
　　
　　“มึงรีบตามไปเหอะ ปล่อยแบบนั้นเดี๋ยวยาว ทางนี้กูจัดการเอง”
　　
　　“อืม” ผมพยักหน้ารับคำไอ้ขลุ่ย อาศัยช่วงขายาว ๆ ของตัวเองตามไอ้ดื้อไปจนทัน เห็นหลังเพลิงฟ้าอยู่ไม่ไกล ผมวิ่งเข้าไปแทรกกลางระหว่างมันกับทิศเหนือ จับแขนของเพลิงฟ้าออกจากการกอบกุมของไอ้เหนือแล้วลากไอ้ดื้อมา แต่พี่รหัสของมันดันคว้าไว้ก่อน
　　
　　
　　“เดี๋ยวผมไปส่งมันเอง”
　　
　　“ไม่เป็นไร” ผมบอก ดึงมือทิศเหนือที่จับแขนเพลิงฟ้าออกอีกครั้ง
　　
　　ผมไม่ฟังเสียงแย้งของทิศเหนือแล้วลากแขนไอ้เด็กเหี้ยออกมา จะดิ้นก็ดิ้นไป เหนื่อยก็เรื่องของมึงแล้ว
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　“ปล่อยกู!” เพลิงฟ้าขืนตัวและบิดข้อมือออกจากมือผม โดนจับแค่ข้อมือทำเป็นสะดีดสะดิ้งขัดขืน พอเป็นไอ้เหนือเสือกยอมให้มันจับ!
　　
　　
　　เรื่องไอ้เหนือนี่ก็อีก ที่บอกว่าบังเอิญเจอผมไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ที่รู้ ๆ คือกูไม่ชอบ เพลิงฟ้าไม่น่าจะโกหก แต่ไอ้เหนือผมว่ามันจงใจ น่าหงุดหงิดสิ้นดี!
　　
　　
　　ในร้านอาหารเมื่อกี้ที่อิงแอบแนบซบกันทั้งที่กูอยู่ด้วยทำเอาตีนกระตุกยิก ๆ พี่รหัสคนดีพอน้องรหัสเอนตัวไปหาก็ถือโอกาสขยับเบียด นั่งใกล้กันไม่ว่าแต่ส่งสายตาเย้ยหยันมาให้กูไม่ชอบ คนน้องไม่คิดอะไรผมรู้ แต่คนพี่มันไม่ใช่ ทิศเหนือแอบชอบเพลิงฟ้าอยู่ ให้เด็กอย่างจันทร์เจ้าดูก็ดูออก สายตาที่ส่งไปให้ไอ้ตัวดื้อมันมากเกินกว่าพี่น้อง
　　
　　
　　--------
　　----
　　
　　
　　“เดินช้า ๆ หน่อยดิ รีบไปตายหรือไง!” ผมหยุดเท้าทันทีแต่ไอ้เด็กที่ผมลากมาไม่ได้หยุดด้วย  และร่างโปร่งชนเข้ากับแผ่นหลังผมเต็ม ๆ
　　
　　“โอ๊ย!” เพลิงฟ้ากุมจมูกและมองผมอย่างโกรธ ๆ ผมไม่ได้ถามอาการแต่ลากอีกฝ่ายมาจนถึงรถ เปิดใต้เบาะหยิบหมวกกันน็อคอีกใบสวมให้ไอ้เด็กดื้อ ก่อนจะสวมให้ตัวเอง ผมขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คันโปรดแล้วหันไปมองคนที่ยืนหน้าบูดบึ้ง
　　
　　“ขึ้นมา!” แม้จะแสดงท่าทางขัดใจแต่ก็ยอมขึ้นมาตามที่บอก ก็ยังดีที่ฟังกันบ้าง พออีกคนนั่งได้ผมก็ออกรถไปทันที
　　
　　
　　
　　-----------------------------
　　
　　
　　
　　มาถึงบ้านผมก็ลากเพลิงฟ้าเข้ามาด้วย วันนี้ลากมันไปกี่รอบแล้ววะ.. เข้ามาถึงในบ้านเพลิงฟ้าก็สะบัดข้อมือออกไปแล้วถอยหลังออกไป
　　
　　“มานี่!”
　　
　　“ไม่!!”
　　
　　“ไม่ดื้อสักนาทีจะตายใช่ไหม!”
　　
　　“เออ ตาย!!”
　　
　　“เถียงเข้าไป”
　　
　　“ทำไม! จะด่าว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือไง!”
　　
　　“เลิกคิดไปเองได้ป่ะ ขยับมานี่!” ไอ้ดื้อยังยืนนิ่ง ผมหลับตาข่มอารมณ์ “ทำไมดื้อด้านอย่างนี้วะ! เรื่องนี้มึงเริ่มก่อนนะดื้อ”
　　
　　“อ๋อ! ที่สติแตกใส่กูนี่เพราะไปหักหน้าคาร์โบไฮเดตของมึงหรอ” คาร์โบไฮเดตส้นตีนอะไรอีก!
　　
　　“บอกว่าอย่าคิดไปเอง”
　　
　　“เขากระแหนะกระแหนกูก่อนไหมล่ะ ตั้งแต่ที่ร้านแล้ว แม่งเอ๊ย! เหวออออ!!!” ในเมื่อมันไม่ทำตามที่บอกก็บังคับแม่งเลยแล้วกัน ผมกระชากแขนเพลิงฟ้าเข้ามาหาตัวแล้วกดมันลงกับโซฟาตัวยาวก่อนจะขึ้นคร่อมอีกฝ่าย แต่จะยอมดี ๆ ก็ไม่ใช่เพลิงฟ้า คนใต้ร่างดิ้นไปมาและยกเท้าขึ้นถีบเข้าหน้าท้องของผมเต็ม ๆ ถึงกับจุก ไอ้เด็กเหี้ยเอ๊ย! ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งและจับรวบข้อเท้าของมันไว้
　　
　　
　　เพลิงฟ้าเด้งตัวขึ้นนั่งมือบางจิกไหล่ผมแน่นก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้และ..
　　
　　
　　“โอ๊ยย!!!” ผมร้องออกมาเสียงดัง ฟันคม ๆ กัดเข้ากับไหล่ผมเต็มแรงแม้จะมีเนื้อผ้ากั้นอยู่ ไอ้เด็กเหี้ย!!!! เพลิงฟ้าถือโอกาสตอนผมเผลอถีบเข้าที่ท้องผมอีกครั้ง แม่งคราวนี้ถึงกับหงาย มันยืนขึ้น ถอดแจ็คเก็ตที่สวมอยู่ออกและเหวี่ยงทิ้งแล้วถลกแขนเสื้อยืดขึ้น มือบางเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าไปด้านหลังพร้อมกับก้าวเดินเข้ามาใกล้และย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงข้างผม ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สบตากับเพลิงฟ้าแล้วกดมันลงกับพื้น คราวนี้ผมไม่พลาดหรอก ผมรวบมือทั้งสองข้างของมันไปไว้เหนือศีรษะและใช้ขากดหน้าขามันไว้ไม่ให้ถีบผมได้
　　
　　
　　
　　คนที่เรียนศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กอย่างเพลิงฟ้าไม่น่าเสี่ยงด้วยเลยจริง ๆ
　　
　　
　　“ปล่อยกู!!!”
　　
　　“อยู่นิ่ง ๆ แล้วคุยกันดี ๆ ดิ๊!”
　　
　　“เหอะ! ก็ปล่อยกูดิ! เจ็บบบบบบบ” โวยวายไปเถอะ
　　
　　“อยู่นิ่ง ๆ แล้วจะปล่อย”
　　
　　“เออ!” จะนิ่งได้กี่นาที ผมปล่อยมือที่จับมันไว้ และขาที่กดมันออก แต่ยังคร่อมทับร่างของมันเอาไว้อยู่ เพลิงฟ้าสะบัดข้อมือไปมาก่อนจะเบ้ปาก ข้อมือเล็กขึ้นสีแดงและรอยมือชัดเจน เล่นเอาผมรู้สึกผิด แต่แลกกับลูกถีบสองลูกกับรอยฟันบนไหล่นี่แล้วกัน
　　
　　“ลุกออกไปด้วย!”
　　
　　“หึ มึงต้องไปขอโทษแป้งกับเพื่อน”
　　
　　“มึงพูดเหมือนกูผิด” สายตาที่มองมาจากตัดพ้อนั่นผมทนมองไม่ได้จริง ๆ ว่ะ
　　
　　“มันก็ผิดทั้งสองนั่นแหละ เขาผิดที่ยั่วโมโหมึง แต่มึงก็ผิดที่ไปต่อปากต่อคำเขา ลด ๆ ลงบ้างเถอะเรื่องปากไวเนี่ย” ผมไม่พูดเปล่า บีบปากมันไปด้วย ปากเล็ก ๆ นี่แต่ความร้ายกาจไม่เล็กเลย
　　
　　“ใครบอกให้มาว่าพ่อแม่กูล่ะ นิสัยเสีย โว้ย! เลิกบีบได้แล้ว!” ผมหัวเราะหึ เพลิงฟ้าอ้าปากกัดนิ้วผม คันฟันหรือไง กัดกูจัง ไอ้เด็กนี่!
　　
　　“เป็นเด็กเป็นเล็ก อายุก็น้อยกว่าเขา”
　　
　　“แค่สองปีเอง!!”
　　
　　“มึงเด็กกว่าอยู่ดี สมควรหรอ เงียบ ๆ ไปบ้างเถอะ อยากให้เขาว่าหรือไง” พอเถียงไม่ได้ก็ทำปากยื่นใส่
　　
　　“กูไม่ชอบ ไม่ชอบสายตาที่เขามองมึง ไม่ชอบทุกอย่างเลย..” จำเป็นต้องพูดเสียงเบา ๆ แล้วทำตาละห้อยเหรอ..
　　
　　“ไม่ชอบ.. จริง ๆ นะ..”
　　
　　ผมจ้องตาเพลิงฟ้าเหมือนโดนสะกดก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้แล้วแนบริมฝีปากไปสัมผัสกับริมฝีปากบางของอีกคน คนถูกจู่โจมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ยกมือขึ้นดันไหล่ผม ผมเองก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรแบบนี้.. ริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเพลิงฟ้าแทบทำให้ผมสติแตก! และเมื่อคนใต้ร่างไม่ได้ขัดขืนหรือออกอาการปฏิเสธ ผมจึงกดริมฝีปากแนบชิดลงไปมากกว่าเดิมแต่ยังคงทำเพียงแค่แตะค้างไว้เฉย ๆ เท่านั้น.. ก่อนจะบดคลึงปากเล็ก...
　　
　　
　　เคร้ง!
　　
　　
　　เสียงที่เกิดขึ้นทำให้ผมเหลือบสายตาไปมองทั้งที่ยังไม่ได้ผละจากกลีบปากนุ่มของเพลิงฟ้า แป้งกับไอ้ขลุ่ยยืนตาโตอยู่ แล้วไอ้เสียงเคร้งนั่นมาจากที่ไอ้ขลุ่ยเตะขวดแก้วล้ม..
　　
　　
　　มาได้เวลามาก. . .
　　
　　
　　“แหม.. กลางบ้านก็ยังจะกล้าเนาะคนเรา” ไอ้ขลุ่ยลอยหน้าลอยตาพูดแล้วเดินผิวปากขึ้นชั้นสองไป ผมกลอกตามองบน ถดตัวขึ้นนั่ง ไอ้ดื้อยังนอนอยู่ที่พื้นเหมือนเดิมแต่หลับตาแล้วหันหน้าไปทางอื่น ไม่รู้ว่าอายหรือไม่อยากเห็นใครอีกคนที่มากับไอ้ขลุ่ยกันแน่
　　
　　
　　“แป้งมีอะไรครับ”
　　
　　“เอ่อ.. แป้งจะมาขอโทษน่ะ” ผมพยักหน้า เชิญให้สาวเจ้านั่งก่อนแล้วสะกิดคนที่นอนอยู่
　　
　　“ดื้อ” คนถูกเรียกลุกพรวดขึ้นมา เลิกคิ้วมองหน้าผม ผมส่งสายตาไปทางแป้ง ไอ้ดื้อคว่ำปากแต่ก็ยังดีที่ยอมหันไปมอง
　　
　　“มีอะไร ...ครับ?”
　　
　　“พี่.. ต้องขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ”
　　
　　“อ๋อ.. อืม”
　　
　　“ดื้อคร้าบ เป็นเด็กดีหน่อย” เพลิงฟ้ากลืนน้ำลายเอือก ..สังเกตจากลูกกระเดือกมันครับ ใบหูเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ตากลมกระพริบถี่ ๆ ..หึหึ
　　
　　“ครับ มีแค่นี้ใช่ไหมครับ” ให้ตาย..  ไม่รู้เลยว่าไม่เต็มใจ..
　　
　　 “มึงก็ขอโทษเขาด้วย” ผมบอก
　　
　　เพลิงฟ้ากลอกตา “ขอโทษ!”
　　
　　“ขึ้นไปข้างบนไปดื้อ”
　　
　　“รอคำนี้มานานละ ขอตัวนะครับ” พูดเหมือนบ่นกับตัวเองก่อนจะหันไปบอกกับแป้ง ก่อนจะไปยังยิ้มกวนประสาทไปให้เข้า
　　
　　
　　------------
　　----
　　
　　
　　
　　“เพลิงฟ้าโกรธใช่ไหมเจ้า” แป้งถามเสียงอ่อน หน้าสวยเหมือนจะร้องไห้
　　
　　“ไม่โกรธก็แปลก” ขอโทษที่เป็นคนตรง ๆ ว่าแต่เพลิงฟ้าปากไว ผมก็ปากไวเหมือนกัน.. ว่าอะไรมันไปเข้าตัวเองซะงั้น
　　
　　“แป้ง แป้งขอโทษจริง ๆ นะเจ้า ขอโทษแทนเพื่อนของแป้งด้วย”
　　
　　“ไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวเพลิงฟ้ามันก็ลืม”
　　
　　“แล้ว.. เจ้าโกรธหรือเปล่า”
　　
　　“ฮึ ไม่อ่ะ ไม่ใช่เรื่องของผม”
　　
　　“เอ่อ จ้ะ”
　　
　　“แป้งจะกลับยังครับ เย็นแล้ว”
　　
　　“แป้งขอถามอีกอย่างได้หรือเปล่า?”
　　
　　“อื้อ ว่ามาสิ” ผมที่กำลังจะลุกขึ้นเลยต้องนั่งลงอีกครั้ง
　　
　　“เพลิงฟ้า ขออะไรเจ้าเหรอ”
　　
　　“ขออะไร? อ๋อ.. ยังไม่ขอนะ ลืมไปแล้วมั้ง ทำไมเหรอ”
　　
　　“เปล่าหรอก ก็นึกว่าเป็นแฟนกันแล้ว”
　　
　　“หึ ยังหรอก มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

　　“ไม่มีแล้วจ้ะ งั้นแป้งกลับก่อนนะ”
　　
　　“ครับ จะกลับยังไง?”
　　
　　“เดี๋ยวโทรให้เพื่อนมารับ” ผมพยักหน้า ลุกขึ้นยืน แป้งเองก็เช่นกัน ออกไปส่งหน่อยแล้วกัน ตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดี ผมก้มลงหยิบแจ็คเก็ตของเพลิงฟ้าขึ้นมาพาดไว้กับพนักพิง เหวี่ยงไปซะไกล
　　
　　
　　--------------
　　-------
　　
　　
　　“เพลิงฟ้าน่าอิจฉาจังเลยเนอะ” แป้งพูดพร้อมกับยิ้มบาง ตอนนี้ผมกับแป้งยืนอยู่ที่หน้าบ้านครับ รอเพื่อนของเธออยู่ ตอนนี้ไม่มีแดดแล้ว สบายไป
　　
　　“เด็กเหี้ยนั่นมีอะไรให้อิจฉา”
　　
　　“ก็น้องเขาได้อยู่ใกล้เจ้าขนาดนี้”
　　
　　“...........”
　　
　　“เป็นแป้งไม่ได้เหรอเจ้า? ให้แป้งอยู่ตรงนั้นแทนเพลิงฟ้าไม่ได้เหรอ?”
　　
　　“ขอโทษนะ”
　　
　　“ทั้ง ๆ ที่แป้งรู้จักเจ้านานกว่าแท้ ๆ”
　　
　　“มันไม่เกี่ยวหรอกว่าจะรู้จักกันมานานแค่ มันอยู่ที่ว่าคนนั้นจะเป็นใครมากกว่า ขอโทษนะแป้ง ผมอยากให้แป้งตัดใจ”
　　
　　“ตรงจังเลยนะ..”
　　
　　“อย่าเสียน้ำตาเพราะผมเลย คนที่ดีกว่าผมมีเยอะแยะ”
　　
　　“ก็รักไปแล้วตัดใจง่าย ๆ ได้ที่ไหนล่ะ”
　　
　　“ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดี”
　　
　　“อยากเป็นแค่เพื่อนที่ไหนล่ะ” แป้งพูดพึมพำกับตัวเองแต่ผมดันได้ยิน
　　
　　“เฮ้อ..”
　　
　　“แป้งขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากใจ แป้งงี่เง่าเองแหละ ขอโทษจริง ๆ นะ”
　　
　　“ครับ ไม่เป็นไร ผมก็ขอโทษเหมือนกันที่พูดอย่างนั้น”
　　
　　“อืม จ้ะ ก็ดีเหมือนกัน พูดตรง ๆ แบบนั้น แป้งจะได้ตัดใจง่าย ๆ” แป้งยิ้มให้ผมก่อนจะปาดน้ำตาบนแก้มออก เอาจริง ๆ ผมก็รู้สึกแย่นะ แต่การพูดตรง ๆ มันก็ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอวะ ถ้าต้องคอยรักษาน้ำใจอีกฝ่ายแล้วผมต้องลำบากใจจะทำไปเพื่ออะไร ทรมานตัวเองเปล่า ๆ เกิดมัวแต่คอยรักษาน้ำใจแล้วกลายเป็นอีกฝ่ายคิดว่าผมให้ความหวังก็แย่เลยดิ ไม่ไหว ผมไม่ชอบหาเรื่องใส่ตัวเสียด้วยสิ
　　
　　
　　
　　
　　“คนชอบเพลิงฟ้าก็เยอะหนิเจ้า เจ้าไม่หวงบ้างเหรอ?”
　　
　　“หือ? หวงดิ แป้งรู้ป่ะ รู้จักกับมันมาจะสองปี โดนมันตามตื้อมาก็นาน ผมกับมันเพิ่งจะจูบกันครั้งแรกเมื่อกี้นี่เอง..” ผมพูด รู้สึกว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่เป็นแน่ ยกมือขึ้นมาไล้ปลายนิ้วบนริมฝีปาก สัมผัสอุ่น ๆ ยังติดอยู่ให้ได้รู้สึก
　　
　　ตัวเองมีความสุข.. โดยลืมไปว่าคำพูดและท่าทางของผมจะไปทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ข้าง ๆ ให้เจ็บปวด. . .
　　
　　“ฮะฮะ กระจอกชะมัดเลย เพื่อนแป้งมาแล้ว ไปก่อนนะ”
　　
　　“อ่า.. ครับ บาย”
　　
　　“บายจ้ะ” ผมยืนมองจนรถขับผ่านไปแล้วเข้าบ้าน
　　
　　
　　
　　------------------------------
　　
　　
　　
　　
　　“แป้งกลับแล้วเหรอวะ”
　　
　　“อือ” พยักหน้าตอบไอ้ขลุ่ย เดินเลี่ยงเข้าไปหาน้ำดื่มในครัวก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นห้อง
　　
　　
　　
　　เปิดประตูห้องนอนเข้ามาสิ่งแรกที่เข้ามาทักทายคือความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ผมสั่นศีรษะมองเพลิงฟ้าที่นอนหลับปุ๋ยกอดหมอนข้างอยู่กลางเตียงกว้าง ก่อนจะเดินไปปรับอุณหภูมิใหม่ ตอนมันหลับน่าหลงที่สุดแล้ว ดูเหมือนเด็กที่เล่นซนจนเหนื่อย หมดสิ้นฤทธิ์เดชและพิษสง เป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา น่าเอ็นดู แต่อย่าให้ตื่นเลย ไม่ไหวจะประสาทแดก..
　　
　　
　　ยื่นมือไปปัดผมที่ปิดหน้าออกไปทัดหูให้ และสายตาดันไปโฟกัสที่ปากบางสีส้มนั่นจนได้.. ผมแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อน..
　　
　　
　　
　　จูบกับใครมาก็หลายคนแต่พอได้สัมผัสกับริมฝีปากบางของมันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองยังอ่อนหัด พูดตรง ๆ แบบไม่มีฟอร์มอะไรทั้งนั้นผมว่ามัน.. โคตรวิเศษเลย
　　
　　
　　
　　ที่ผมบอกกับแป้งไปว่าผมกับเพลิงฟ้าเพิ่งจูบกันครั้งแรกนั่นไม่เกินจริงเลยสักนิด ...เพราะมันคือความจริง กับมัน..ผมไม่กล้าที่จะล่วงเกินเลยจริง ๆ มัน..เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่บอกว่ายังไม่ถึงเวลา.. แต่ผมก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีความต้องการแน่นนอนอยู่แล้ว คุณคิดว่าเวลาโดนมันยั่ว(แบบไม่ได้ตั้งใจ)แล้วผมทนได้หรอ แต่ก็นะ ทนได้ไม่ได้ก็ต้องทน เพราะผมกับมันยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
　　
　　
　　
　　ตัวช่วยของผมก็แค่ผู้หญิงสักคน วันไนท์สแตนด์ จบกันแค่นั้น อย่าด่าผม.. เพลิงฟ้าก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ไอ้ดื้อน่ะ  สาวที่มันควงก็มี เพลิงฟ้าใสใสไม่มีจริงหรอกครับ คุณโดนมันหลอกแล้วล่ะ ทำเป็นไร้เดียงสา เหนียมอายเวลาพูดถึงเรื่องอย่างว่า แต่จริง ๆ แล้วมันก็เชี่ยวพอตัวเลย หึ
　　
　　
　　‘มึงจะมีอะไรกับใครก็ได้กูไม่ว่า เพราะกูก็มีเหมือนกัน แต่ถ้ามึงเป็นแฟนกูเมื่อไหร่ ผู้หญิงที่มึงเคยควงก็ต้องเลิกให้หมด ถ้ามีอารมณ์ก็มาเอากับกู!’
　　
　　
　　คำพูดของเพลิงฟ้าตอนนั้นทำให้ผมเหวอแดกไปเกือบสองนาที โคตรนับถือใจมันเลย ให้ตายเถอะ
　　
　　
　　
　　-------------
　　------
　　
　　
　　ผมเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบเอาผ้าห่มผืนเล็กมาห่มให้มัน ก็เล่นนอนทับผ้าห่มทั้งผืนแบบนั้นจะให้ทำยังไง ดึงโทรศัพท์ในมือมันออกแล้ววางไว้บนโต๊ะ ..เพลิงฟ้าเป็นคนที่หลับง่ายและค่อนข้างหลับลึก เจออากาศเย็นหน่อยก็อ้าปากหาววอด
　　
　　
　　เลิกสนใจคนที่หลับแล้วไปเปลี่ยนชุด อยู่บ้านกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดโง่ ๆ สักตัวก็พอแล้ว แต่พอถอดเสื้อแล้วเห็นรอยฟันบนไหล่ถึงกับซี้ดปาก ไม่ได้เสียว แสบ.. รอยฟันชัดมากครับ ขึ้นเป็นสีแดงเลย และผมว่ามันต้องแปลงสภาพเป็นสีมั่วแน่ ขนาดมีเสื้อกั้นยังขนาดนี้ ถ้าเกิดโดนมันกัดตรง ๆ เนื้อผมไม่หลุดติดปากมันไปด้วยเลยเหรอ เด็กเหี้ยนี่มันเด็กเหี้ยจริง ๆ

----------------TBC------------------
พาพี่เจ้ามาส่งแล้วคร้าบบบบ ตอนนี้เราปิดเทอมแล้วด้วยย เยยย้ (ตีลังกาด้วยความดีใจ)
เจ้าชีวันเป็นคนตรง ๆ ค่าาาาาา 
มาจงมีจูบ ว้ายยยยยยยยยยย เขาจูบกันครั้งแรกอ่ะ แต่ก็โดนมาขัดซะงั้น สงสาร55555555555555555555555 
แล้วก็ที่คุยกับแป้ง อื้อหือออออออ เชียงใหม่ เชียงราย แม่ฮองสอนมากค่ะ มาเหนือ.. (ถูกโบกด้วยถาด แง)
คงรู้แล้วเนอะว่าพี่เหนือนางคิดยังไงกับเพลิงฟ้า /พี่เจ้าบอก..ก็ได้แค่คิดนั้นแหละ(แสยะยิ้ม)
ไว้เจอกันตอนนะคร้าบบบ เยิ้ฟๆ รัก ๆ จุ้บๆ
 

[BoolinMini]

หืมมมม เหนือ ถ้าจะเย้ยแบบนี้ไม่น่ารักเลย ไม่ชอบตั้งแต่เตะเพลิงจนเป็นแผลคั้งแต่ตอนนอนแล้ว ยิ่งมาเจอมายเจของเพลิงฟ้าเล่าอีก ฮึ่มมม

เพื่อนแป้งนี่ปากไม่หูรูดหรอ ปากเสียจริงๆ

สรุปเราโดนเพลิงฟ้าหลอกเหรออ คิคิ รีบๆเป็นแฟนกันเถอะ ถ้าใจตรงกันขนาดนี้แล้วแท้ๆ เจ้าชีวันรอได้ เพลิงฟ้ารอได้ แต่ตอนนี้คนอ่านเริ่มรอไม่ไหวแล้ววว

[ReiSei]

หืออ จีบกันไปเรื่อย ๆ ก็ฟินดี แต่แอบหมั่นไส้พี่เจ้าเบา ๆ ฮึ 555555
ใจตรงกันแล้วรออะไร๊ เดี๋ยวหมาคาบไปกรึ๊บนะ

[nunnuns]

อ่านตอนแรกๆดูแป้งจะเลวร้ายมากนะ แต่พอนางถอยก็เล่นไปแบบไม่ทิ้งฝุ่น5555 แต่ก็ดีแล้วละ หนูเพลิงฟ้าจะได้ไม่ต้องคิดมาก หลงรักนายเอกเรื่องนี้ง่ะง่ายๆเลย5555555

ปล.สมน้ำหน้าพระเอกที่มีคนมาชอบเพลิงฟ้า เอาให้หึงจนคลั่งเลยลูก จะได้รู้ซึ้งซะบ้างว่าคนรอมันเป็นยังไง หึหึ

[snowboxs]

อืมมมม เพลิงฟ้าไม่ธรรมดา

[EverGreen™]

เพื่อนแป้งนี่น่าโดนศอกปากจริงๆ
นางก็ไม่รู้จักห้ามเพื่อนเลยเนอะ
สงสารไอ้ดื้อ อิพี่เจ้าก็เข้าข้างชะนีไปอีก
ถึงจะดุเพราะไม่อยากให้ดื้อทำตัวไม่น่ารักก็เหอะ
แต่ว่านี่โดนด่าพ่อแม่เลยนะพี่เจ้า ใครจะไม่ขึ้นล่ะ 
ตอนนี้จุ๊บกันแล้ว อยากเห็นเค้าพัฒนากันไปอีกเยอะๆ 

[Malila]

พี่เจ้าจะรออะไรรรรรรร

[iceman555]

 

[♠♥♦♣]

อิพี่เจ้านี่มันเก๊กๆ เนอะ
หมั่นไส้นาง สาธุขอให้เพลิงฟ้าได้กะพี่ขลุ่ย อุ่ย!!

[maemix]

มาผิดเวลาไปนิดพี่ขลุ่ย  เขากำลังจุ๊บกันด้วย
ติดใจจูบฟ้าใช่ไหมพี่เจ้า

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

ห ว ง ดิ   

[patchamai28]

พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ชอบมาก สนุกมาก
พี่เจ้าขนาดนี้ก็เป็นแฟนกันสักทีเถอะ 
เพลิงฟ้า สู้ต่อไปนะ

[rp.ppch]

ถึงกับตีนกระตุกเลยพี่เจ้า หว่ายๆๆ55555555555655
ขำพรื้ดต คาร์โบไฮเดรต เกือบนึกไม่ออกโว๊ะ555555555

ปล.พี่เจ้า 2ปีแกพึ่งเคยจะจูบเองจริงอะ

เอ๊อะ...โทษทีนะพี่เจ้า แต่.. อ่อนว่ะเห้ย!!!!! 

[BaZkon]

นี่ระแวงว่าแป้งแม่งจะไม่จบ ถ้าไม่ใช่นางก็เพื่อนนาง ฉะกันขนาดนั้นถอยง่ายไปมั้ย 

[loverken]

ปล้ำเลยดีมั้ย

[question09]

 

[Shinning_day]

เค้าจูบกันครั้งแรกค่ะแม่ขาาาาาาาาาาาา กรี้ดดดดดดด อกอีหนูจะแตกกกกกกก
ตอนนี้หลงพี่เจ้ามาก เมื่อไหร่จะได้กัน เอ้ย เป็นแฟนกัน รอมานมนาน
ฟ้าอ่อยดีๆ เอาลูกอ้อนเข้าใส่เดี๋ยวเค้าก็ติดกับเราลูกกกกกกกกกกกกกกก
ตามๆๆๆ จิกหัวไรท์มาต่อ 

[HEARTBREAKER]

คุณBoolinMini - พี่เหนือนางน่ารักน้าาาาาา เรื่องเตะเพลิงฟ้านั่นแค่หยอก ๆ แต่ดันพลาด 55555555
                      เพื่อนแป้งนิสัยไม่ดีจริง ๆ ฮึก T_T
                      เพลิงฟ้าใสใสไม่มีจริงค่าาาา 5555555555555 รออีกหน่อยน้าาา ไม่นาน ๆ(?)
คุณReiSei - พี่เจ้ามั่นหน้ามาก รอสมน้ำหน้าเนอะ 5555555555555
คุณnunnuns - อุ๊ปส์! รักแล้วก็รักนานน้าาา 
คุณsnowboxs - กรั่ก ๆๆ 
คุณEverGreen™ - ใจเย็น ๆ นะฮะ แค่นี้พี่เจ้าก็กลัวแล้ว 
คุณMalila - รอจังหวะ อุ้ย..

คุณiceman555 - 
คุณ ♠♥♦♣ - อูยยยยย ได้กับพี่ขลุ่ยนี่กลัวว่าจะแตกหักระหว่างเพื่อนได้ 55555555555
คุณmaemix - พี่ขลุ่ยบอก สมน้ำหน้า 
คุณOrangeCaramel - 
คุณpatchamai28 - แฮ่ ขอบคุณที่ชอบนะคะ 
คุณrp.ppch - มุกกากใช่ไหม ขอโทษฮะ 55555 พี่เจ้าคนกาก กล้ากับทุกอย่างแต่กับน้องไม่กล้า ถถถถถถถ
คุณBaZkon -   
คุณloverken - ใจเย็น ๆ จ้า รุ่นใหญ่ใจต้องนิ่ง 
คุณquestion09 - 
คุณShinning_day - รอมานานรออีกหน่อยนะคะ 555555555555555555555 อย่าจิกโหดนะ กลัว 

------------------------
แวะมาตอบคอมเมนต์ ขอบคุณทุกคอมเมนต์เลยนะคะ จุ้บ ๆ
 

[kun]

พี่ขลุ่ยมาผิดเวลามากกกกกกกกกกกกก
เค้าจูบกันแล้วน่ะเออ ฮ่าๆๆๆๆ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 10


นอยด์

　　
　　
　　- Phlengfa’s Part -
　　
　　
　　
　　อือ.. ผมปรือตาขึ้นก่อนจะยกมือขยี้ตาและหาววอดออกมาอีกครั้ง..
　　
　　.. หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว
　　
　　ผมมองไปรอบ ๆ ห้องไม่เจอใคร เจอแค่ผ้าห่มบนตัว อ่า.. เจ้าชีวันห่มให้สินะ แล้วเจ้าของมันไปอยู่ไหนกัน
　　
　　
　　แกรก
　　
　　
　　ผมหันไปมองทางประตู เจ้าเดินเข้ามา “ไปล้างหน้า แล้วลงไปกินข้าว” ผมพยักหน้ารับคำมึน ๆ แล้วค่อย ๆ กระถดตัวลงจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไป
　　
　　อือ.. สภาพ หน้ายับไปข้างเพราะนอนด้านเดียว ตาบวมนิดหน่อย หลังจากเจ้ามันบอกให้ขึ้นมารอข้างบนผมก็นอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยและไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนสักหน่อย ลืมว่าจะแอบไปดูเจ้ากับพี่แป้งคุยกันด้วย พลาดแล้ว..
　　
　　
　　กวักน้ำลูบหน้าตัวเองก่อนจะเผลอจ้องริมฝีปากบางสีอมส้ม.. ผมเม้มปากนิดหน่อยก่อนจะแลบลิ้นเลีย ความรู้สึกนุ่ม ๆ อุ่น ๆ ยังมีให้พอรู้สึก จูบแรก จูบแรกของผมกับเจ้าชีวัน โคตรไม่น่าเชื่อ.. และที่ไม่น่าเชื่อไม่กว่านั้นคือมันเป็นคนเริ่มก่อนด้วย..
　　
　　
　　ความรู้สึกตอนนั้นหรอ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนะ
　　
　　
　　แค่..
　　
　　
　　เหมือนมีผีเสื้อหลายร้อยตัวบินวนในช่องท้องและหัวใจสั่นรัว
　　
　　
　　ก็แค่นั้น..
　　
　　
　　---
　　--
　　
　　ผมหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะมาดูขณะเดินออกจากห้องนอนของไอ้เจ้าด้วย มีสายโทรเข้าจากกรีซ 7 สาย และยังมีข้อความจากมันอีก
　　
　　GREECE : Call me back!
　　
　　อ่า.. โอเคครับ ได้ครับ
　　มีเรื่องอะไรงั้นหรือ ทำไมถึงกระหน่ำโทรหาผมขนาดนั้น
　　
　　
　　(“เพลิงฟ้า!!!”) ผมยกโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
　　
　　“ม มีไรวะ” ผมถามปลายสาย ยกมือทักพี่ขลุ่ยกับไอ้เจ้าที่นั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย
　　
　　(“กู..! ไอ้สัด โคตรดีใจอ่ะ!”)
　　
　　“เดี๋ยว ๆ บอกกูก่อน ดีใจเรื่องอะไรวะ” ปากก็ถามไอ้กรีซ มือก็พนมอย่างยากลำบากแล้วรับจานข้าวจากพี่ขลุ่ย
　　
　　(“มึงจำเรื่องที่กูเล่าให้ฟังได้หรือเปล่า”)
　　
　　“เรื่อง?”
　　
　　(“คนนั้นอ่ะ กูเจอเขาแล้วนะเว้ย!”) น้ำเสียงมันดีใจมาก และตอนนี้มันคงยิ้มจนตาตี่ ๆ ของมันหายไปแล้วเป็นแน่
　　
　　ผมกระพริบตาปริบ ๆ อ้าปากค้าง คนนั้น คนนั้นของกันติชา!!! “ใครวะ...” แอบได้ยินเสียงกรีซถอนหายใจ ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างจานพร้อมกับกดเปิดสปีกเกอร์ เพราะสายตาคม ๆ จากไอ้คนข้าง ๆ มันบอกว่ากินข้าวเข้าไปได้แล้ว!
　　
　　(“เขาชื่อลูกชุบ ไอ้สัด! โคตรน่ารัก”)
　　
　　“เดี๋ยวนะ กูยังงงอยู่ เอาใหม่ดิ๊”
　　
　　กรีซถอนหายใจอีกรอบพร้อม ๆ กับไอ้เจ้าและพี่ขลุ่ย ก็เพิ่งตื่นนอนอ่ะ! ยังรวนอยู่ ฮ่วย! (“คนที่กูบอกว่าข่มขืนเขาไง..”)
　　
　　“อ๋อ...” ผมลากเสียง แอบขำตอนที่ไอ้เจ้ากับพี่ขลุ่ยสำลัก “แล้วเป็นไง มึงไปเจอเขาได้ยังไง ผ่านมาจะเป็นเดือนแล้วนะ”
　　
　　(“ตอนเจอกูโคตรตกใจ มึงรู้ป่ะ กูจำเขาได้เลือนลางมาก แต่พอเจอตัวจริงแค่แวบแรกกูก็รู้ว่าเป็นเขา”) เพ้อฉิบชาย.. แต่พูดไม่ได้ เพื่อนดีใจ อย่าเพิ่งไปขัดฟินมัน หึ
　　
　　“แล้วมึงทำไงวะ เขาไม่ถีบยอดหน้ามึงหรอ แล้วมึงไปรู้ชื่อเขาได้ไง” ผมถาม ตักข้าวเข้าปากไปด้วย
　　
　　(“ก็.. วันนี้หลังเรียนเสร็จกูไปกินข้าวกับเพื่อนแล้วก็เจอเขาไปร้านเดียวกัน รู้ชื่อได้ไง ได้ยินเพื่อนเขาเรียกว่ะ”)
　　
　　(“ตอนเห็นกูเขาทำหน้าตกใจมากเลยนะเว้ย แสดงว่าจำกูได้ แต่ดูจากการแต่งตัวเขาน่าจะทำงานแล้วว่ะ”) เวรกรรม.. เล่นของสูงซะงั้น
　　
　　“อ่า.. แล้วมึงจะทำยังไงต่อ”
　　
　　(“เดี๋ยวกูขอสืบก่อน ไม่น่ายาก”) สตอล์กเกอร์สัด.. (“แต่มึง พี่เขาน่ารักมากเลยนะเว้ย เห็นหน้าตอนมีสติครบถ้วนแล้วแม่ง.. โคตรน่าฟัด”)
　　
　　“กูว่ามึงหนักละ เลิกเพ้อแล้วไปนอนไป”
　　
　　(“สัด”) มันด่า (“กูว่ามันคือโชคชะตา..”) แล้วก็เพ้อมาอีก ผมถอนหายใจเฮือก
　　
　　“มึงจริงจังเหรอ”
　　
　　กรีซเงียบไปพักหนึ่ง (“คิดว่าจริงจัง กูจะจีบเขา”)
　　
　　“จริงจังแค่ไหน แค่ไหนเรียกจริงจัง..~” ผมร้องออกไปเป็นทำนอง ถ้าอยู่ใกล้ ๆ คงโดนโบกหน้าทิ่ม
　　
　　(“ฟาย! แล้วมึงทำอะไร ตอนกูโทรไปไม่รับสาย”)
　　
　　“หลับ อยู่บ้านไอ้เจ้าอ่ะ โทษที”
　　
　　(“อ๋อ.. เข้าบ้านผู้ชาย อืม.. แม่รู้หรือเปล่าทำตัวแบบนี้”) อยู่ ๆ มันก็ทำเสียงจริงจัง เดี๋ยวครับพี่ อะไรของมึงครับเพื่อนนนนน!
　　
　　“ไอ้ห่า แค่นี้เลย พอ เลิกคุย!”
　　
　　ไอ้กรีซหัวเราะพอใจ (“ครับผม ไว้เจอกันกูเล่าให้ฟังอีกที บาย”)
　　
　　“อือ บาย” ผมปล่อยให้อีกฝ่ายตัดสายไป แล้วก็กินข้าวอย่างจริงจัง!
　　
　　
　　กับข้าวพวกนี้ไอ้เจ้าทำแน่ ๆ อร่อยอย่างนี้ บุญของเพลิงฟ้าจริง ๆ
　　
　　เจ้าชีวันมันทำอาหารเก่งมากกกกกกกกกกกก! พี่ขลุ่ยก็ทำเป็น แถมยังทำอร่อยด้วย ทำอร่อยกว่าร้านอาหารบางร้านอีก สองคนนี้นะถ้าเปิดร้านอาหารกัน กำไรเน้าะ ๆ
　　
　　
　　-----
　　---
　　
　　
　　“คุยเรื่องอะไรวะ เล่าบางดิ หน้าอย่างไอ้กรีซข่มขืนใครเป็นด้วยเหรอ” - พี่ขลุ่ย
　　
　　ผมเคี้ยวข้าวแล้วกลืน จิบน้ำตามนิดหน่อยก่อนจะเล่า สนิทกัน เล่าได้ครับ ไม่ซีเรียส “ก็หลังจากที่มันเลิกกับกอบัว มันก็ไปกินเหล้าอ่ะ เมาเป็นหมาแต่ดันลากใครไม่รู้กลับห้องด้วย จากนั้นก็... นั่นแหละ อิ๊อ๊ะไปตามเรื่อง พอเช้ามาอีกวันคนนั้นของมันก็ไม่อยู่แล้ว เกือบเดือนแล้วอ่ะ”
　　
　　
　　กอบัวนี่รู้สึกจะมีมาวอแวเพื่อนผมพักหนึ่ง บอกอยากคืนดีด้วย แต่กันติชาปฏิเสธไปอย่างโหดเหี้ยม(?)ก็หายหน้าไปเลย จากนั้นไม่นานก็เห็นคุณเธอควงหนุ่มหล่อคนใหม่มาเย้ย เอ้อ..
　　
　　
　　“อ๋อ..” เจ้ากับพี่ขลุ่ยครางตอบ เราคุยประเด็นของกรีซไปพอหอมปากหอมคอพี่ขลุ่ยก็เปลี่ยนเรื่องซะงั้น
　　
　　
　　
　　
　　
　　“มึงจะขออะไรไอ้เจ้าวะ”
　　
　　“หือ?”
　　
　　“ลืมแล้ว?” ผมขมวดคิ้วมองเจ้าก่อนจะนั่งระลึกชาติฟื้นฟูความจำ
　　
　　แล้วพี่ขลุ่ยก็สนองคนแรมต่ำแบบผม.. “เรื่องที่ร้านอาหารไงไอ้ห่า ลืมไวจริงมึงเนี่ย!”
　　
　　“อ๋อ.. นึกออกละ ให้หรอ นึกว่าจะแคนเซิล”
　　
　　เจ้าสั่นหั่ว มองสบตากับผม “จะขออะไร?”
　　
　　“อืม.. ยังนึกไม่ออกแฮะ แปะไว้ก่อน” ผมบอก มันพยักหน้า ส่วนพี่ขลุ่ยก็เบ้ปากไปแล้วเรียบร้อย
　　
　　“ไม่ขอเป็นแฟนเลยวะ”
　　
　　“ไม่อ่ะ ผมจีบแล้ว ขอเป็นแฟนเป็นหน้าที่ของไอ้เจ้า”
　　
　　“หึ”
　　
　　“ตรรกะแปลก ๆ นะมึง” ยิ้มรับคำชม(?)พี่ขลุ่ย
　　
　　จริง ๆ ผมไม่อยากข้อนี้มาบังคับมากกว่า ถ้าจะขอเป็นแฟนไม่จำเป็นจะต้องเอาโอกาสนี้มาใช้เลย ถ้าผมขออย่างนั้นจริง ๆ ไอ้เจ้าก็ต้องยอมเพราะตามที่พูดมันบอกจะให้ทุกอย่าง แต่ถ้าเอาเข้าจริงมันก็เหมือนบังคับกลาย ๆ นั่นแหละ อีกฝ่ายไม่เต็มใจจะเป็นแล้วจะขอทำไม
　　
　　
　　
　　รออีกหน่อยจะเป็นอะไรไป..
　　
　　
　　รักแล้วก็รอหน่อยดิ!
　　
　　
　　
　　
　　---------------------------
　　
　　
　　
　　
　　พวกผมกินข้าวกันเสร็จแล้ว และตอนนี้ผมก็นอนเล่นเกมในโทรศัพท์บนเตียงไอ้เจ้า ส่วนเจ้าของห้องมันอาบน้ำอยู่ครับ จริง ๆ ไม่ตั้งใจจะค้างหรอก พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าด้วยนี่สิ แต่เพราะไอ้เจ้าของห้องมันบอกว่าไม่ไปส่ง จะกลับบีทีเอสก็ได้แต่ผมดันหากระเป๋าตังไม่เจอ เจ้าของบ้านทั้งสองแม่งก็ไม่ให้ยืมเงินด้วย
　　
　　
　　อยากให้นอนด้วยก็ไม่บอกตรง ๆ โธ่...
　　
　　
　　และระหว่างที่ผมกำลังเล่นเกมอย่างเมามันและกำลังจะกำจัดหัวหน้ามันได้หน้าจอที่เคยส่องแสงสว่างก็ดับวูบ..
　　
　　เหมือนกับใจผมที่ตกไปอยู่ส้นตีน..
　　
　　อ ไอ้สัด!
　　
　　แบตหมด!!!!!
　　
　　มาหมดอะไรตอนสำคัญอย่างนี้วะ!!!
　　
　　
　　ผมชักดิ้นชักงอแล้วแยกเขี้ยวใส่สมาร์ทโฟนในมือที่นอนแน่นิ่งไร้ประโยชน์ ไม่คิดจะเตือนหน่อยเหรอวะ คิดจะดับก็ดับเลยงั้นสิ! เย็นชาสุด ๆ
　　
　　
　　“เป็นบ้าอะไร” เสียงทุ้มนุ่มของเจ้าของห้องทำให้ผมหยุดดิ้นแล้วหันไปมอง
　　
　　“มีสายชาร์จโน้ตสี่มะ?”
　　
　　“กูใช้ไอโฟน” โอเค.. เหมือนโดนตบหน้า ไม่น่าถามอะไรโง่ ๆ เล้ยยยยยยยยย! ผมย่นจมูก วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงแล้วพลิกตัวนอนหงาย เอียงหน้ามองคนตัวสูงที่มีผ้าเช็ดตัวพันเอวยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า
　　
　　
　　แผ่นหลังโคตรแน่น.. น่ากอดฉิบหาย..
　　
　　
　　แต่พอเจ้าของแผ่นหลังหันมาผมก็สะดุ้งเฮือก! จะหันหนีก็ไม่ทันแล้ว เสียเชิงหมด..
　　
　　
　　ไอ้เจ้าปลดผ้าเช็ดตัวออกไปพาดไว้กับราวตากผ้า บนร่างกำยำมีเพียงบ็อกเซอร์ปกปิดร่างกาย.. ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีขาวมาคลุมศีรษะแล้วขยี้ซับหยดน้ำบนเส้นผมดำขลับ..
　　
　　
　　อ่อยกูหรือไง . .
　　
　　
　　“ไปอาบน้ำ” เหลือบมองนาฬิกา 21.13 น. อ่า..ยังไม่อยากอาบเลยอ่ะ ผมบิดขี้เกียจ ลงจากเตียงกำลังจะเดินผ่านคนตัวสูงเข้าห้องน้ำ แต่..
　　
　　
　　สายตาเหลือบไปเห็นบางอย่างบนไหล่บนไหล่ของมันซะก่อน “เจ้า”
　　
　　“หืม? มีอะไร ไปอาบน้ำได้แล้วดื้อ”
　　
　　ผมยังดื้อ ไม่ทำตามที่มันบอก สืบเท้าเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน ผมเลยได้มองเห็นรอยนั่นเต็มตา..
　　
　　
　　กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เอื้อมมือไปแตะรอยช้ำแล้วเจ้าของร่างสะดุ้ง..
　　
　　
　　รอยฟันสีม่วงช้ำบนไหล่ใกล้ ๆ กับฐานคอ..
　　
　　
　　“รอยนั่น.. ขอโทษ..” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว มุ่นคิ้วมองรอยฟันตัวเอง
　　
　　มุมปากเจ้าชีวันยกขึ้น “หึ เด็ก ๆ”
　　
　　“จริงจังนะเว้ย! เจ็บป่ะมึง ช้ำเลยอ่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้ ทำไงอ่ะ ต้องทายาป่ะ มึงทายายัง!?” ผมพูดรัวจนอีกฝ่ายต้องยกมือห้าม
　　
　　“ใจเย็น แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก ไปอาบน้ำไป” ฮือ! นี่ก็ไล่จังเลย! ผมยังคงไล้ปลายนิ้วกับรอยสีช้ำม่วงนั่นเบา ๆ เจ้ามันก็ยืนนิ่งให้ผมลูบ ๆ คลำ ๆ (?)
　　
　　“แต่มึง..”
　　
　　“ไปอาบน้ำ” ผมมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ กดปลายนิ้วบนรอยช้ำนั่นแรง ๆ ด้วยความหมั่นไส้ “โอ๊ย!!”
　　
　　โธ่เอ๊ย! ไหนบอกเด็ก ๆ
　　
　　
　　
　　--------------------------
　　
　　เช้าของวันถัดมา..
　　
　　
　　“ไปล่ะ ‘ใจมาก” ผมบอกกับเจ้าชีวัน คนอายุมากกว่าพยักหน้าสองทีไม่พูดอะไร
　　
　　
　　เมื่อคืนผมนอนค้างที่บ้านไอ้เจ้าใช่ม้า... พอเช้าวันรุ่งขึ้นก็อาบน้ำแต่งตัวมามหาวิทยาลัยทันที โดยที่ไอ้เจ้ามาส่งอย่างที่เห็น รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน แต่ก็ดี ไม่เปลืองค่ารถ อีกอย่างเมื่อเช้าผมตื่นสายด้วย ไม่ทันกินข้าวเช้าด้วยซ้ำ เลยได้แซนวิซมากินบนรถ และจะกลับไปคอนโดก่อนคงไม่ทันเรียนแน่ ๆ ก็เลย เลยตามเลย..
　　
　　
　　และขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถนั้น..
　　
　　“เดี๋ยว” หันไปเลิกคิ้วใส่คนเรียก
　　
　　มันหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาแล้วยื่นมาให้ “เอาไป”
　　
　　“หะ?”
　　
　　“ของมึงแบตหมดไม่ใช่ไง?”
　　
　　“ก็ใช่..” ผมพยักหน้ามึน ๆ “ถ้าให้กูแล้วมึงจะใช้อะไร”
　　
　　“เอาของมึงมา เพื่อนกูใช้รุ่นนี้ มันมีที่ชาร์จ” อ่า... แม้จะยังมึนอยู่แต่ก็ล้วงเอาสมาร์ทโฟนของตัวเองในกระเป๋ากางเกงส่งให้เจ้า และรับเครื่องของมันมา
　　
　　“รหัสอะไร” จริง ๆ ก็รู้อยู่ แต่ที่ถามเพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าของเครื่องเปลี่ยนไปหรือยัง
　　
　　“ทะเบียนรถ”
　　
　　“คันไหน?”
　　
　　“เจได” โอเค.. ยังเป็นรหัสเดิม
　　
　　“อ่า.. ของกู”
　　
　　ยังพูดไม่ทันจบอีกคนก็แทรกมา “รู้” ผมพยักหน้า บอกลาอีกครั้งแล้วลงจากรถไป
　　
　　
　　
　　---------
　　----
　　
　　
　　แฮ่ก..
　　
　　
　　“ช้านะมึง” เสียงกวางบนทันทีที่ผมโผล่หัวเข้าไปในห้องเรียน
　　
　　“ตื่นสาย” ผมบอก นี่ก็รีบสุด ๆ ถึงขนาดวิ่งขึ้นบันไดมาเลยด้วยซ้ำ.. เพราะลิฟต์แม่งคนเต็ม..
　　
　　“เอาเสื้อพ่อมาใส่หรอวะ” ไม่ใช่คำถามแต่มันคือคำประชด..
　　
　　“เสื้อเจ้า” ถึงกับเบ้ปากใส่
　　
　　
　　เพราะไม่ได้กลับคอนโดเลยต้องยืมชุดไอ้เจ้ามาใส่ก่อน เสื้อยืดสีขาวลายกราฟิกเท่ ๆ ที่พอผมใส่แล้วกลายเป็นเสื้อพ่อ ผมก็ไม่ได้ตัวเล็กนะ แต่ผมตัวบางไง ไอ้เจ้ามันทั้งสูง ตัวใหญ่ หุ่นหนา มันก็เลย.. นั่นแหละ แล้วแจ็คเก็ตสีดำของมัน ผมเป็นโรคจิตชนิดหนึ่งคือติดการใส่เสื้อแขนยาว ไม่รู้สิครับ มันเป็นความชอบมั้ง ผมต้องมีไปด้วยอ่ะ ถึงไม่ใส่ก็ต้องมีติดตัว ส่วนกางเกงผมใส่ของผมตัวเมื่อวาน จบการรายงาน
　　
　　
　　
　　อาจารย์สอนไปได้สักพักก็ให้นักศึกษาถามและปล่อยให้ทำความเข้าใจกับงานไป ผมปิดปากหาววอด เหยียดแขนพาดกับโต๊ะแล้วฟุบหน้าลง เห็นชินามันมองด้วยหางตาแต่ไม่ได้ท้วงอะไร แต่กวางที่นั่งฝั่งขวาผมนี่เตะขาผมรัวเลย
　　
　　“เลิกแล้วปลุกด้วยนะ” ผมบอกไปก่อนจะปิดเปลือกตาลง..
　　
　　
　　
　　
　　“....ฟ...”
　　
　　“เพลิง....ฟ..”
　　
　　“เพลิงฟ้า!!”
　　
　　“อือ..!!” สะดุ้งเฮือกจากเสียงตะโกนลั่นข้างหู “เลิกแล้วเหรอวะ..”
　　
　　“เออดิ ลุกเลยมึง ให้ไว กูหิว!” ผมเบ้ปาก มองรอบ ๆ ห้องมีแค่พวกผมสี่คน
　　
　　
　　
　　
　　มาถึงโรงอาหารผมอาสาจะนั่งเฝ้าโต๊ะให้แต่พวกมันไม่ยอม ลากผมไปด้วย คนที่เฝ้าเลยเป็นโรส
　　
　　ผมเดินลิ่วไปร้านที่คนน้อยที่สุดแล้วสั่งข้าวมาหนึ่งจานก่อนจะกลับโต๊ะ
　　
　　
　　โรสที่นั่งอยู่ตรงข้ามดันแก้วน้ำแดงมาตรงหน้า “เราไปซื้อมาให้แล้ว”
　　
　　“อ่า.. ขอบคุณครับ” ผมยกดื่ม น้ำหวานเย็น ๆ อย่างนี้ค่อยสดชื่นขึ้นมาหน่อย
　　
　　
　　และไม่นานกวางกับชินาก็มา ข้าวของโรสชินาซื้อมาให้แล้ว ระหว่างที่กินไปผมก็หาวไป
　　
　　
　　“เพลิงฟ้าดูง่วง ๆ นะ”
　　
　　“ไม่ดูอ่ะ ง่วงเลย” โรสหัวเราะ ผมยิ้มนิดหน่อยตักข้าวเข้าปาก อมไว้พักหนึ่งแล้วค่อยเคี้ยว ..เราต้องซึมซับรสชาติของอาหาร.. /ถุย
　　
　　
　　“เมื่อคืนนอนดึกหรือไง” - ชินา
　　
　　“อือ.. เล่มเกมกับพี่ขลุ่ย”
　　
　　
　　เมื่อคืนวานหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นเจ้าของห้องเลยลงไปชั้นล่าง ไม่เจอไอ้เจ้าแต่เจอพี่ขลุ่ยกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ พี่มันเลยชวนผมเล่นเกม
　　
　　
　　ตีสามครึ่งเจ้าชีวันมาไล่ทั้งผมและพี่ขลุ่ยไปนอน ผมมันก็ดื้อด้านอยู่แล้วด้วยสิ ต่อรองจะเล่นอีกตา พี่ท่านไม่ฟังคำอ้อนวอนกระชากปลั๊กออกทั้งแถว จอดับพรึ่บ! หัวใจแหลกสลายกลายเป็นฝุ่นผง...
　　
　　
　　“เมื่อคืนนอนบ้านพี่เจ้า?” - กวาง
　　
　　“เยป!”
　　
　　“โห่วววว แรดนะหล่อนนอนบ้านผู้ชาย”
　　
　　ผมยิ้มทั้งที่ตาปรือและมันก็เพิ่มระดับความกวนตีนได้ประมาณสองระดับ “มีดีให้แรดอ่ะ”
　　
　　
　　
　　
　　โยกตัวหลบนิ้วกลางที่สะบัดมาให้แทบไม่ทัน...
　　
　　
　　
　　ตือดึ้ง!~
　　
　　
　　ผมสะดุ้ง ตะครุบโทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วหยิบออกมา ปกติผมไม่ได้เปิดเสียงไงครับ แต่ลืมว่าใช้ของไอ้เจ้า
　　
　　
　　PANG : sent you a picture
　　PANG : รูปนี้เจ้าหล่อ แป้งขอ...
　　PANG : อ้าว เงียบเลย กวน...
　　PANG : sent you a sticker
　　
　　
　　หืม.. พี่แป้งหรอ.. ส่งอะไรมารัวขนาดนี้..
　　
　　ฟันขาวขบริมฝีปากล่าง ห้ามใจไม่ให้เผลอสไลด์ปลดล็อคเข้าไปดู

　　
　　แม้จะสงสัยว่าที่พี่แป้งส่งมาคืออะไร.. แค่อ่านที่ขึ้นพรีวิวก็รู้สึกปวดหนึบ ๆ
　　..แต่ผมไม่อยากเปิดดู ไม่อยากทำตัวไร้มารยาทและก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของไอ้เจ้า
　　
　　ผม.. ยังไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นหรอก..
　　
　　
　　
　　
　　“มึงเปลี่ยนโทรศัพท์ใหม่หรอ เครื่องนั้นเพิ่งซื้อหนิ”
　　
　　ผมส่ายหน้า “ของไอ้เจ้า” ตอบกวางไปก่อนจะพรูลมหายใจ กดล็อคสกรีนไว้เหมือนเดิมแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกง
　　
　　“อื้อหือออ! มีแลกมือถือกันใช้ด้วย”
　　
　　“เปล่า ของกูแบตหมด มันเลยให้ยืมมา”
　　
　　“ว้าว! ต้องสำคัญแค่ไหนวะถึงจะให้โทรศัพท์ตัวเองมาใช้ได้เนี่ย”
　　
　　“หึ ไม่รู้สิ..”
　　
　　หมดอารมณ์จะกินข้าวเลยว่ะ..
　　
　　
　　เพราะมัวแต่นอยด์เรื่องข้อความของพี่แป้ง เลยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาที่มองมาจากคนที่นั่งตรงข้าม...
　　
　　
　　
　　---------------------
　　
　　
　　การเรียนช่วงบ่ายเป็นไปอย่างน่าเบื่อ
　　
　　น่าเบื่อจนอยากโดดไปนอนเล่นที่สระบัว
　　
　　ผมกำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง วันนี้โดนอาจารย์ดุหลายครั้งมากเพราะเหม่อตอนที่ท่านกำลังสอน
　　
　　ผลมาจากข้อความของพี่แป้งเมื่อตอนเที่ยงนั่นแหละ.. ฟู่.. แบบนี้ไม่ใช่ผมเลย น่ารำคาญตัวเองชะมัด
　　
　　
　　“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจออกมา เขี่ยเท้าเตะดินไปเรื่อย ตอนนี้ผมมานั่งโง่ ๆ อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะศิลปกรรม อืม..ผมก็ไม่รู้ว่ามาทำไม เจ้ามันบอกแค่ให้มารอ จนตอนนี้..เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้
　　
　　ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าชีวันผมคงหนีกลับไปก่อนตั้งแต่สิบนาทีแรก..
　　
　　
　　--------
　　---
　　
　　
　　“ค คุณ พ เพลิงฟ้า..”
　　
　　“หือ?” เงยหน้าจากพื้นมองคนเรียก ผมยิ้มนิดหน่อยกับท่าทางตื่น ๆ คนตรงหน้าหน้าแดงและอึกอักทำตัวไม่ถูก
　　
　　“อ เอ่อ ห เห็นนั่งอยู่ เอ่อ คือว่า..”
　　
　　“ใจเย็นครับ” สิ้นคำผมอีกฝ่ายดูจะร้อนรนกว่าเมื่อสักครู่อีก ผู้ชายกับท่าทางเขิน ๆ แบบนี้ดูไม่เข้ากันเลย ผมอมยิ้มมอง แต่ก็น่ารักดี
　　
　　ผู้ชายคนนี้สูงกว่าผมนิดหน่อยกะจากสายตา หุ่นไม่ได้หนาอะไรมาก หน้าตาดีแบบที่เห็นได้ทั่วไป ใส่แวนสายตากรอบดำ ..เขาน่าจะอายุมากกว่าผม
　　
　　“มีอะไรหรอ?”
　　
　　“คือ.. ให้..” เขายื่นนมกล่องรสช็อกโกแลตกับขนมปังมาให้แล้วมีกระดาษเล็ก ๆ ด้วย
　　
　　ผมยกมุมปากขึ้น ยื่นมือไปรับ “ขอบคุณครับ นั่งด้วยกันไหม?” กูไม่รู้ทำไมถึงได้ถามไปอย่างนั้น..
　　
　　ดวงตาใต้กรอบแว่นเบิกกว้าง แก้มและใบหูขึ้นสีจนเห็นชัด ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมา เขาหงอยลงจนผมต้องเอ่ยขอโทษ
　　
　　
　　“หืม.. แฟนคลับ?” ผมหันไปมองเจ้าของโพสต์อิทแผ่นเล็กหลังจากอ่านจบ เนื้อความในกระดาษก็ไม่มีอะไร แค่รูปยิ้มแล้วก็ from, FC พี่ซี(เพิ่งรู้ชื่อและเขาอยู่ปีสี่เรียนจิตรกรรม ที่รู้เพราะผมถามเอง)พยักหน้าหงึก ๆ ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไรผม สุดท้ายเขาก็ยอมนั่งกับผม
　　
　　“ครับ.. เป็นแฟนคลับ”
　　
　　คราวนี้เป็นผมที่กระพริบตาปริบ ๆ กัดขนมปังอมค้างไว้ในแก้มจนแก้มตุ่ย “โดนผีบังตาหรอครับ”
　　
　　พี่ซีสั่นหน้ารัวพร้อมกับยกมือปัดไปมา “ไม่ใช่ครับ เป็นแฟนคลับเพราะชอบน่ะ”
　　
　　“ชอบ?”
　　
　　“เอ่อ.. ไม่ได้ชอบแบบจะเป็นแฟนนะ ยังไงดีล่ะ ชอบแบบ.. ปลื้มน่ะ เท่ดี” .....ร้อยวันพันปีไม่ค่อยจะมีคนบอกว่าเท่.. พอโดนแบบนี้แล้วเขิน ๆ แฮะ “น่าเป็นแบบวาดรูป..”
　　
　　“อ่า.. เขินเลยนะเนี่ย” ผมยิ้มตาหยี พับโพสต์อิทแผ่นนั้นแล้วเก็บใส่กระเป๋าหลังกางเกง ก็ไม่ได้เอากระเป๋ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้วไง ทั้งตัวก็มีแค่กระเป๋าตังกับโทรศัพท์เครื่องเดียว..
　　
　　“ยิ้มบ่อย ๆ นะครับ ..น่ารัก” แล้วพี่เขาก็หน้าแดง
　　
　　ผมพยักหน้า ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว “เมื่อกี้ยังบอกว่าเท่อยู่เลย” พี่ซียิ้มแหย่ “เอ้อ! แล้วทำไมอยู่ ๆ เข้ามาทักผมล่ะ?” ถามไปก็กัดหลอดนมไป ปัญญาอ่อนดี.. บุคลิกพี่ซีออกแนวผู้ชายขี้อายและไม่น่าจะเข้ามาทักผมเลย เขาดู.. ไม่น่าจะเข้าหาใครก่อน
　　
　　“ก็ เอ่อ.. เห็นนั่งอยู่ ..นานแล้ว เอ่อ..”
　　
　　“พูดเลยครับ ไม่ต้องเกร็ง”
　　
　　“อืม.. เห็นนั่งอยู่คนเดียวนานแล้ว ท่าทางซึม ๆ เลยซื้อนมกับขนมปังมาให้น่ะครับ เยลลี่หมด รวบรวมความกล้าตั้งนานเลย..” กรรม.. ท่าทางผมออกขนาดนั้นเลยเหรอ พูดอะไรไม่ออกได้แต่ยิ้มโง่ ๆ และท่าทางจะเป็นแฟนคลับผมจริง ๆ นะเนี่ย รู้ด้วยว่าผมชอบเยลลี่
　　
　　“แหะ..”
　　
　　
　　--------
　　-----
　　
　　
　　“เฮ้ยยยยยยยยยย! เล่นชู้เหรอวะ!!” ผมสะดุ้งกับเสียงที่ตะโกนมา พี่ซีเองก็ด้วย พอหันไปมองก็เห็นพี่ชิคกับพี่ขลุ่ยเดินมา
　　
　　
　　แล้วคนที่เรียกผมมาล่ะ.. อยู่ที่ไหน..
　　
　　
　　“หวัดดี” ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นทัก
　　
　　“ส สวัสดีครับ” พี่ขลุ่ยกับพี่ชิคหรี่ตามองพี่ซี
　　
　　“มายุ่งอะไรกับน้องกูไอ้ซี” โดนแทนว่าน้องแบบนี้แล้วรู้สึกขนลุกพิลึก..
　　
　　“ป เปล่านะครับ” พี่ซียกมือปฏิเสธพัลวัน
　　
　　“แน่นะมึง น้องกูมีเจ้าของแล้วนะเว้ย!”
　　
　　
　　หรอ..
　　
　　
　　“รู้ครับ!” แหนะ นี่ก็ตะเบ็งเสียงยังกับฝึกทหาร “ผมไม่เสี่ยงกับคุณเจ้าหรอก”
　　
　　พี่ขลุ่บตบไหล่พี่ซีปุ ๆ “ดี!”
　　
　　“อ เอ่อ.. ผมไปก่อนดีกว่า ขอตัวนะครับ”
　　
　　“อ้าว.. รีบไปไหนงะ”
　　
　　พี่ซียิ้ม ก่อนจะพูด “อย่าซึมอย่างนี้อีกนะครับ.. คุณเพลิงฟ้าน่ะ.. ยิ้มสวยมากนะ”
　　
　　“อ่า..” กระพริบตาปริบ ๆ ยกมือบ๊ายบายพี่ซีที่เดินถอยหลังออกไปอย่างงง ๆ
　　
　　
　　
　　
　　“เล่า!!” ยังไม่หายงงก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงประสานของพี่ชิคพี่ขลุ่ย วันนี้กูสะดุ้งไปกี่รอบแล้วเนี่ย..!
　　
　　ผมถอนหายใจ “ไม่มีอะไร พี่ซีแค่เอาขนมปังกับนมมาให้” ผมว่า ชี้นิ้วไปที่ซองขนมปังกับกล่องผมที่หมดแล้ว
　　
　　“มันมาจีบมึงหรอ”
　　
　　“หึ ไม่นะ พี่เขาบอกว่าเป็นแฟนคลับ”
　　
　　“แน่นะ” ผมพยักหน้า อะไรเนี่ย.. หวงแทนเพื่อนหรือไง โวะ!
　　
　　“แล้วที่มันบอกว่ามึงซึมนี่ยังไง”
　　
　　“ก็.. เปล่า” ยักคิ้วให้ข้างหนึ่งและยกยิ้มมุมปาก พี่มันสองคนทำหน้าขัดใจที่ผมไม่บอก แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก ก็นะ.. ถ้าผมไม่อยากพูด บังคับให้ตายก็ไม่พูดหรอก
　　
　　
　　“เจ้าชีวัน..” ไปไหน..
　　
　　“มันคุยเรื่องงานกับอาจารย์ เดี๋ยวก็มา” พี่ขลุ่ยนี่ก็รู้ดีจัง ยังพูดไม่ครบประโยคเลยด้วยซ้ำ
　　
　　“อือ”
　　
　　
　　และจากนั้นประมาณสิบนาที.. ผมก็มองเห็นคนที่บอกให้ผมมารอเดินออกมาจากตึกคณะ.. ข้าง ๆ มีผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาสวยเดินอยู่ด้วย
　　
　　พี่แป้ง..

-----------------TBC-----------------
ด เดี๋ยวนะ.. พี่แป้ง..มาทำไม..
 

[patchamai28]

ยัยพี่แป้งมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย