หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[arissara]

จบตอน แบบ ความรักก็เช่นกัน 555 สะอึกเลย

[kunt]

อือหือ ตัดจบตอนกันแบบนี้เลย โอยยยยย

[nemesis]

รอต่อจ้าา

[::UsslaJlwaJ::]

หวายยย #ความรักก็เช่นกัน

[kun]

เพลิงฟ้าชนะใสๆๆฮ่าๆๆประโยคสุดท้ายเด็ดมาก อิอิ

[pannuna]

โอ้ยยยพี่เจ้าจะให้รออะไรอีกกกก

[mur@s@ki]

เอะอะหยอดตลอดดดดดดดดด 

[♠♥♦♣]

ควางร๊ากก่อเช่งกาง อาเพิงฟ้า ลื้อมังเสี่ยวจิงๆ

[EverGreen™]

ลูกล่อลูกชนมันแพรวพราวจริงเว้ยไอ้เด็กดื้อคนนี้
แล้วมายเจจะไปไหนรอดดดด 

[thyme812]

 

[Pawaree]

 

[205arr]

สนุกมากเลยค่ะ
อ๊ากกกก อ่านแล้วเขินมาก
น่ารักทั้งคู่เลย
 
รอตอนต่อไปนะคะ

[JustWait]

โอ๊ยยอิพี่เจ้าเล่นตัวมากค่ะ555

ชอบเขาแล้วแท้ๆไม่ยอมขอเขาเป็นแฟน เยอะมากก

[HEARTBREAKER]

รอที่ 12


สับสนและสงสัย

　　- Phloengfa’s Part -
　　
　　
　　
　　ขณะนี้เวลา 7 นาฬิกา 35 นาที.. ผมนั่งหาววอดอยู่บนรั้วเหล็กกั้นระหว่างทางเดินกับที่จอดรถเยื้องกับหน้าคณะไม่ไกลกัน
　　
　　ตื่นมาทำไมแต่เช้า วันนี้ผมมีเรียนเช้าครับ นั่นคือหนึ่งในเหตุผลที่คนขี้เซาอย่างผมยอมแหกขี้ตาตื่น แต่เหตุผลจริง ๆ คือไอ้กวางต่างหากล่ะครับ!! เพราะอยากรู้ว่าพี่ครินของมันเป็นใครล้วน ๆ เลย นี่ผมพลีชีพเพื่อพวกคุณเลยนะ เพราะฉะนั้นรักผมให้มาก ๆ ล่ะ ฮิ
　　
　　ตามหลักการแล้วถ้าสองคนเดตกันอยู่ มีความเป็นไปได้สูงมาเลยนะครับที่พี่ครินของมันจะมาส่ง แต่ถ้าไม่มาก็เฟลไป ไม่เจอตัวจริงก็ถามเอาจากไอ้กวางก็ได้ น่าจะมีรูปอยู่นะ
　　
　　แว่วได้ยินเสียงของแม่เข้ามาในหัว
　　
　　กับการเรียนทุ่มเทอย่างนี้ไหมลูก . . .
　　
　　แหะแหะ
　　
　　แล้วสิบนาทีต่อมาก็มีแลมโบกินีสีดำเงางามโฉบเข้ามาจอดตรงหน้าผม... ตกใจเสียงเครื่องยนต์จนเกือบหงายหลังแหนะ แต่เอ๊ะ ทำไมไม่มีคนลงมาสักที ผมแกล้งกด ๆ โทรศัพท์เล่นแต่สายตายังคอยแอบเหลือบมองรถคันหรูตรงหน้าอยู่
　　
　　ติดฟิล์มดำทึบแบบนี้มองไม่เห็นข้างในเลยแหะ. . .
　　
　　
　　ปึก!
　　
　　ไอ้เชี่ยยยยยย! เปิดประตูยังไงให้โดนเข่ากูเนี่ย!!! ปากที่อ้ากำลังจะโวยวายต้องค้างไปเพราะคนที่ก้าวลงมาจากรถ
　　
　　มันคือคนที่ผมรออยู่!!!! ขอกรี๊ดด้วยความดีใจได้ไหมเนี่ย!
　　
　　ผมยิ้มกว้างแล้วเรียกเพื่อนตัวเล็กเสียงหวาน “น้องกวางงงงงง~” ไอ้กวางเบ้หน้าก่อนจะหรี่ตามองผมอย่างไม่ไว้ใจ
　　
　　“มึงมานั่งทำอะไรตรงนี้หาาาา!”
　　
　　“รอ รอชินา” ยักคิ้วไปอีกจึก แต่มันไม่เชื่อหรอก กรั่ก ๆ รอมึงนั่นแหละโว้ย!! ผมกระโดนลงจากรั้วเหล็กวาดแขนกอดไหล่ไอ้กวางหมับ แถมยังเบียดมันจนไม่มีที่ให้อากาศได้แทรกผ่าน
　　
　　
　　ก็แลมโบกินีสุดหรูยังจอดอยู่นี่นา. . .
　　
　　
　　“กอดกูทำไม ปล่อยยยยย!”
　　
　　“โห่! ปกติก็กอดออกจะบ่อย มาหวงตัวอะไรตอนนี้หว้าาาา” คราวนี้ผมกดมันทั้งตัว แถมยังลูบ ๆ คลำ ๆ ผิวลื่น ๆ เหมือนตูดเด็กของมันด้วย ไอ้กวางผลักผมออกแล้วกระโดดหลบไปอีกทาง ห่างจากผมประมาณหนึ่งช่วงแขนได้
　　
　　กลัวคนในรถหรือไง.. อย่างนี้ก็สนุกเพลิงฟ้าสิครับ หึหึ
　　
　　“เป็นอะไรวะ รังเกียจกู?” เลิกคิ้วถาม กวางทำหน้าเลิ่กลั่กสั่นหน้าไปมา “แล้วทำไมอ่ะ กูแตะตัวไม่ได้หรอ”
　　
　　“ไม่ใช่อย่างนั้น.. อย่ามากอดตอนนี้ได้ไหมเล่า! แล้วนี่เมื่อไหร่จะออกรถไปสักที” ไอ้กวางบอก ประโยคหลังพึมพำกับตัวเองเบา ๆ แต่ขอโทษนะเพื่อนรัก พอดีผมเป็นคนหูดี กูได้ยินว่ะ
　　
　　“ใครมาส่งมึงอ่ะ?”
　　
　　กวางสะดุ้ง “ค่อยคุยได้ไหม เข้าตึกเหอะ”
　　
　　“ก็ด๊ายยยยย!” ผมยิ้มร่าวิ่งหยองแหยงไปกอดคอมันหมับแล้วเลื่อนไปกอดเอว กวางมันก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนคราวแรก แต่ทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมเต็มที่ มันคงรู้ทันความคิดผมอ่ะนะ
　　
　　ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากยิ้มกวนประสาท
　　
　　ผมโน้มไปฝังจมูกกับเลือนผมสีน้ำตาลของกวาง “หอมว่ะ ใช้แชมพูอะไรวะ” จากผมก็เลื่อนไปที่แก้มแล้วสูดกลิ่นหอมจากแก้มนิ่มของมันไปฟอดใหญ่
　　
　　“เพลิงฟ้าไอ้เหี้ย!!!”
　　
　　ปรื้นนนนนนน!
　　
　　มันร้องด่าผมในจังหวะเดียวกันเสียงแตรรถที่บีบลั่น
　　
　　ยังไม่ไปอีกหรอ..
　　
　　“ฉิบหาย..” กวางอุทานเบา ๆ มองไปทางข้างหลังด้วยตาที่เบิกกว้าง ผมหันมองบ้างก็ถึงกับบรรลุ
　　
　　ผู้ชายเจ้าของแลมโบกินีคนนี้แม่งหล่อเหี้ย!! ผมตาค้างเมื่อเผลอจ้องมองใบหน้าหล่อคมของคนมาใหม่ นัยน์ตาสีฟ้าแต่ดวงตาคมกริบรับกับคิ้วหนาที่เรียงกันสวยงาม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีซีดนิดหน่อยแต่เป็นรูปกระจับน่าจุมพิต.. (เดี๋ยว..) รูปร่างสูงโปร่ง กะจากสายตาแล้วน่าจะสูงกว่าเจ้าชีวันของผมอีก อกผายไหล่กว้าง มีไรหนวดจาง ๆ ยิ่งดูคมขึ้น

　　อ่า.. ถ้าสาว ๆ มาเห็นต้องละลายไปก้มกับพื้นแน่ ๆ

　　ขนาดผมยังแทบลืมหายใจ..
　　
　　
　　
　　
　　“มีอะไรหรือเปล่ากวาง” เสียงเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งจากขั้วโลกเหนืออีก
　　
　　“เอ่อ.. ไม่มีอะไรครับ พี่ครินรีบเข้าบริษัทไม่ใช่หรอฮะ” พี่ครินของมันคือคนนี้เองหรอ ชื่อครินนึกว่าจะออกแนวญี่ปุ่น ๆ แต่นี่เป็นฝรั่งตาฟ้าเลย อ่า ออกแนวละตินด้วยฮะ สงสัยจะเป็นลูกครึ่งพูดไทยชัดขนาดนี้
　　
　　“พี่ไม่รีบ แล้วนั่น.. ใคร” ไม่ต้องตวัดตามองก็ได้คร้าบบบบ
　　
　　“เพื่อนกวางเองครับ ชื่อเพลิงฟ้า”
　　
　　“แค่เพื่อน?”
　　
　　“อือ ครับ เพื่อนกันจริง ๆ สวัสดีพี่กูสิ”
　　
　　“ไอ้สัด!” ผมด่ามันไป ใครใช้ตบหัวผมล่ะครับ แม่ง เล่นของสูงเดี๋ยวพ่อจับหักคอ “สวัสดีครับ ผมชื่อเพลิงฟ้า เป็นเพื่อนกวาง เป็นเพื่อนจริง ๆ ไม่มีซัมติงอะไรทั้งนั้น” ยกมือไหว้อย่างมีมารยาทแบบที่คุณยายสอนก่อนจะปิดท้ายด้วยยิ้มหวาน พี่ครินของไอ้กวางหรี่ตามองอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้ารับ แววตาอ่อนลงแบบนั้นผมค่อยหายใจโล่งหน่อย
　　
　　“อย่าปล่อยตัวให้มากนักนะกวาง พี่ไม่ชอบ”
　　
　　“ครับผม! พี่ครินไปบริษัทเถอะนะครับ เดี๋ยวรถติดแล้วสายน้าาา”
　　
　　พี่ครินยกยิ้ม แหม เจอไอ้กวางอ้อนแบบนี้ใครทนไหวก็ใจแข็งสุด ๆ “ครับ เลิกเรียนแล้วโทรหาพี่”
　　
　　“ได้ฮะ ขับรถดีนะครับ” ไอ้กวางโบกมือหยอย ๆ ยิ้มหวานไปให้ด้วย พี่ครินเอื้อมมือไปยีผมของมันเบา ๆ แล้วกลับไปที่รถแล้วขับออกไป
　　
　　
　　“ไอ้สัดเพลิงฟ้า!!!!” ลูกกวางน้อยเมื่อกี้กลายร่างเป็นพญากวางแล้วครับ ผมแลบลิ้นใส่มันแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งเข้าไปใต้ตึก
　　
　　
　　“แฮ่ก อยู่เดี๋ยวนี้นะมึง!!”
　　
　　“หยุดก็โง่สิวะ!!!” จากวิ่งไล่กับแค่ใต้ตึกตอนนี้วิ่งมาถึงโรงอาหารแล้วครับ
　　
　　“เพลิงฟ้า กูเหนื่อย แฮ่ก!” หยุดก็ได้ สงสารหรอก ผมหยุดวิ่ง เดินเข้าไปหาไอ้กวางที่ยันฝ่ามือค้ำเข่าหอบหายใจแฮ่ก ลิ้นห้อยเป็นหมาเลยห้อยศรีของพี่
　　
　　“เป็นไร?” ผมถามเมื่อเห็นมันเบ้หน้า กวางพึมพำเบา ๆ ว่าเจ็บ
　　
　　เจ็บ.. อ่า.. นึกออกแล้ว หึหึ

　　“ออกกำลังกายบ้างป่ะเนี่ยมึง”
　　
　　“กู แฮ่ก ไม่ชอบกีฬา”
　　
　　“แต่กีฬาในร่มและบนเตียงนี่ชอบใช่ป่ะ”
　　
　　“ไอ้เพลิงฟ้า!!!” ผมปล่อยก๊ากกับท่าทางของมัน กวางมองผมตาขวาง ปากก็พึมพำด่าผมไม่หยุด แต่มือยังจับแขนผมเป็นหลักยึด “มึงกินข้าวเช้ายัง?” กวางเงยหน้าขึ้นผม ผมสั่นหัวเป็นคำตอบแล้วยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ขมับมันออก หน้าแดงแจ๋เป็นตูดลิง
　　
　　ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ วิ่งเล่นที่ไร่บ่อย ๆ วิ่งแค่นี้สบายมาก
　　
　　“กูก็ยังไม่กิน ซื้อข้าวเหอะ”
　　
　　“เอางั้นก็ได้”
　　
　　
　　
　　
　　“กินอะไรดีวะมึง?”
　　
　　“ข้าวราดแกงนี่แหละ แจ่มสุด”
　　
　　“เอางั้นก็ได้” เราสองคนเดินไปที่ร้านกวาง ไอ้กวางนี่เกาะแขนผมไม่ปล่อยเลย รับปากพี่ครินไปยังไม่ถึงยี่สิบนาที  - -
　　
　　พอซื้อข้าวกันแล้วก็หาโต๊ะนั่งกัน เช้า ๆ แบบนี้โต๊ะว่างเยอะครับ แต่ยังพอมีคนนั่งบ้างประปราย วางจานข้าวไว้ที่โต๊ะ ผมก็ไปซื้อน้ำมาให้ทั้งตัวเองและกวาง
　　
　　
　　“มึงโทรหาชินาดิ๊”
　　
　　“โทรไม? เปลือง ให้มันโทรมาเองดิ” ได้ครับพี่
　　
　　ผมเบ้ปาก “มึง กับพี่ครินนี่ยังไงวะ เล่าหน่อยดิ”
　　
　　“อ๋อออออ ที่มาแต่เช้านี่มาดักกูหรอ”
　　
　　“เออ” ผมพยักหน้าแบบภูมิใจมาก ยื่นช้อนไปรับไข่แดงของไข่ดาวจากกวาง ไอ้กวางมันไม่กินไข่แดงครับ แดกแต่ไข่ขาว แต่ไข่เจียวที่ตีทั้งขาวและแดงรวมกันน่ะกินได้
　　
　　“พี่ชายข้างบ้าน สนิทกันตั้งแต่เด็ก พ่อแม่กูกับพ่อแม่พี่ครินเป็นเพื่อนกัน พี่เขาไปดูงานต่างประเทศสองปีแล้วเพิ่งกลับมา เป็นคู่หมั้นกู”
　　
　　“หะ!!! คู่หมั้น!?” ผมเกือบสำลักไข่แดง ไอ้เชี่ย!
　　
　　“อือ ตกใจอะไรวะ”
　　
　　“มึง.. มีคู่หมั้นแล้ว แต่มึงก็เดตคนอื่นหนิ โดนบังคับหรอ”
　　
　　“เปล่า กูรักพี่ครินนะ เขาก็รักกู แต่กูกับเขาไม่เจอกันตั้งสองปีนะเว้ย เหงาบ้างไม่ได้ไง? แต่กูก็ไม่เคยมีเซ็กส์กับใครนอกจากพี่ครินนะ” ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดก็ณภัทรนี่แหละครับ..
　　
　　“อ่าฮ่ะ.. แล้วพี่เขารู้เปล่า?”
　　
　　“รู้สิ รู้ทุกเรื่องนั่นแหละ”
　　
　　“แล้วเขาไม่หวงหรอ กับกูเมื่อกี้ยังแทบจะเขามาบีบคอ”
　　
　　“หึ! น้อยไปสิ แต่ก็คงเข้าใจนั่นแหละ แต่กูไม่ได้เอากับคนอื่นไง ก็เลย...” มันยักไหล่ “ชิล”
　　
　　“พี่เขาเป็นลูกครึ่งเหรอ”
　　
　　“อือ บราซิล”
　　
　　“อ่า..”
　　
　　“พอใจมึงหรอยังกับคำตอบ ไม่ต้องเสือกเพิ่มละนะ”
　　
　　“พอใจมากครับผม! เสือกอะไร ไม่ได้เสือกโว้ยยยย! แค่ใส่ใจ”
　　
　　“เหรอออออ”
　　
　　“ครับผม!” แล้วเราก็หัวเราะกัน ผมกับกวางกินข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องเรียน ชินามาเรียนแบบสภาพหัวยุ่งให้เดาแม่งเล่นเกมจนนอนดึกแหง โรสก็ยังสวยเป๊ะเหมือนเดิม
　　
　　จบการรายงาน...
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　ตอนเย็นระหว่างรอพี่ครินของไอ้กวาง
　　
　　“ถ้าโรสมีธุระจะกลับก่อนก็ได้นะ” ชินาพูด ผมเองก็เห็นด้วยนะ เห็นแสดงท่าทีเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดสักที อึดอัดแทน
　　
　　“อืม งั้นเรากลับก่อนนะ มีธุระที่บ้านน่ะ”
　　
　　“อ่ะฮ่ะ”
　　
　　“บาย” เรายกมือบ๊ายบายให้
　　
　　ตอนนี้ก็เหลือผม ชินา กวาง..
　　
　　“กูว่าโรสแปลก ๆ”
　　
　　“แปลกไงวะ?” ผมหันไปหาคนพูด ชินาเบ้ปากยักไหล่
　　
　　“ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าแปลก”
　　
　　“กูก็รู้สึก” ไอ้กวางก็ร่วมด้วย อ้าว.. ไม่ได้มีแค่ผมที่รู้สึกหรอกเหรอ “แล้วมึง?”
　　
　　“อืม” ผมพยักหน้า เมื่อมีความเห็นตรงกันพวกผมเลยสุ่มหัวและคุยกันอย่างจริงจัง ถุย!
　　
　　
　　“เหมือนนางมีอะไรในใจ” - ชินา
　　
　　“นั่นดิ เหมือนเข้ามาเพราะอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่เห็นจะพูดอะไร” - กวาง
　　
　　“อืม..” - ผม
　　
　　“มึงจะไม่ออกความเห็นหน่อยหรือไงหะ!” ไอ้กวางแม่งตบหัวผมอีกละ ไอ้เชี่ยนี่
　　
　　“กู.. รู้สึกว่าโรสสนใจไอ้เจ้าแปลก ๆ แต่ไม่อยากคิดเพราะโรสคือเพื่อน”
　　
　　“เออ อันนี้กูก็รู้สึก โรสชอบพี่เจ้าหรอวะ” ผมมุ่นคิ้วกับคำพูดของชินา “เฮ้ย! มึงอย่าเพิ่งเครียด กูแค่สงสัย” ชินาตบบ่าผมแต่ปมคิ้วก็ยังไม่คลายอยู่ดี
　　
　　“กูไม่แน่ใจนะเว้ย กูเคยเห็นโรสมองมึงแปลก ๆ นะเพลิงฟ้า หรือโรสชอบมึงวะ” - กวาง
　　
　　“เออว่ะ โรสเอาใจมึงมากสุดแล้วในกลุ่ม มึงอยากได้อะไรก็หามาให้” - ชินา
　　
　　แม่ง! พูดให้กูสับสนอีกแล้ว แล้วตกลงมันเป็นยังไงกันแน่วะ คันปากยิบ ๆ อยากจะถามตรง ๆ แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คงต้องเสียเพื่อนเปล่า ๆ โรสเองก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีอะไร
　　
　　“เฮ้อออ” สุดท้ายก็แค่ถอนหายใจออกมา พวกมันตบไหล่ผมปุ ๆ จุดประเด็นมาให้กูคิดว่ามากอีก
　　
　　“เปลี่ยนเรื่องเหอะ ชะนีคาร์โบไฮเดตยังมาสิงพี่เจ้าของมึงอยู่ป่ะ?” แหนะ ขนาดเปลี่ยนเรื่องนะไอ้ชิน ผมถอนหายใจออกมาอีกรอบ
　　
　　“ไม่รู้สิ ไอ้เจ้าบอกให้เขาตัดใจนะ แต่เมื่อวานยังเห็นเดินด้วยกันอยู่เลย” กับพี่แป้งนี่ก็ไม่รู้จะวางใจได้แค่ไหน บอกว่ายอมจะยอมจริงหรือเปล่าไม่รู้ ไอ้เจ้ามันไม่ได้คิดอะไรเกินเพื่อนแน่นอน พี่แป้งชอบมันมานานไม่น่าจะยอมถอยง่าย ๆ เลยครับ ถึงไอ้เจ้ามันจะบอกว่าพี่เขาแค่มาขอนั่งรอเพื่อนด้วยเฉย ๆ ก็เถอะ ไม่ไว้ใจ..
　　
　　
　　เมื่อวานที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกศิลปกรรมนั่นน่ะพี่แป้งโกรธมากเลยนะ ปกติพี่แกเป็นผู้หญิงคูล ๆ เชิด ๆ เลิศ ๆ อะไรทำนองนั้น แต่ดันมาหลุดคาแรคเตอร์เพราะแจ็คเก็ตตัวเดียว
　　
　　เมื่อก่อนพี่แป้งดีกับผมนะ ซื้อขนมฝากไอ้เจ้ามาให้ผมก็บ่อยมาก แต่มาหลุดช่วงหลังนี่แหละ สงสัยเพราะไอ้เจ้าเริ่มจะยังไง ๆ กับผมแล้ว พี่เขาเลยฮึดสู้มั้งครับ พอรุกไปแล้วโดนปฏิเสธก็เลยรู้สึกเสียหน้า..หรอ มันก็แค่ข้อสันนิษฐานของผม ดูมึน ๆ งง ๆ ว่ะ ปวดหัวแล้วเนี่ย
　　
　　
　　“อ้าว ไหงงั้นวะ บอกพี่เจ้าเด็ดขาดหน่อยดิ” - กวาง
　　
　　“บอกอะไรล่ะ มีสิทธิ์หรือไง”
　　
　　“มึงนี่โง่กว่าที่คิดนะเพลิงฟ้า” อ้าวไอ้เชี่ยนี่ “พี่เจ้ายอมมึงมากกว่าทุกคนเลยนะเว้ย”
　　
　　“ยอมก็ไม่ได้แปลว่าจะมีสิทธิ์ป่ะวะ”
　　
　　“มึงนี่นะ..”
　　
　　“พี่เจ้าชอบมึงนะเว้ย” - ชินา
　　
　　“ก็พอจะดูออก”
　　
　　“อ้าว แล้วไม่เป็นแฟนกันวะ”
　　
　　“เคยพูดแล้ว มันก็ไม่อะไร ยิ้มกวนส้นตีนแล้วก็ถูกลืมไป”
　　
　　“กรรม.. ถ้ามีคนมาจีบมึงจะยอมเลือกคนอื่นไหมเนี่ย” ไอ้กวาง
　　
　　“หึ คงยากว่ะ กูกับไอ้เจ้ามัน..” มันมีอะไรมากกว่าที่พวกมึงรู้..
　　
　　
　　ผมรู้จักไอ้เจ้ามากกว่าสองปี.. ไม่ใช่แค่เพิ่งเจอตอนที่เข้ามหาวิทยาลัยหรอกนะ..


　　“งั้นกูสู้นะมึง พวกกูจะอยู่ข้างมึงนี่แหละ”
　　
　　ผมยิ้มให้พวกมันสองคน “ขอบใจว่ะ”
　　
　　
　　
　　
　　
　　“กวาง”
　　
　　“ว่า?”
　　
　　“เรื่องฟิกเกอร์ที่มึงว่าน่ะ” เครียดไม่นานก็เปลี่ยนประเด็น ความเครียดกับผมแม่งไม่ถูกกันจริง ๆ
　　
　　“อ๋อ.. ลืมไปเลยแฮะ” กวางจิบน้ำก่อนจะพูด “มันเป็นร้านเปิดใหม่อ่ะ ของพี่คริน จะเปิดตัวเป็นทางการวันจันทร์จะถึงนี้มั้ง ถ้ามึงอยากไปดูกูพาไปดูก่อนได้”
　　
　　“โห..  อยากไปว่ะ”
　　
　　“พรุ่งนี้ไหมล่ะ?” วันนี้วันศุกร์ พรุ่งนี้วันเสาร์
　　
　　ผมยิ้มกว้าง พยักหน้าหงึก ๆ “ไป!!”
　　
　　“อ้าว เวร กูลืม วันเสาร์ต้องกลับบ้าน วันอาทิตย์ได้ไหมมึง เดี๋ยวกูคุยกับพี่ครินก่อน”
　　
　　“ยังไงก็ได้” เรื่องมากไม่ได้หรอกเดี๋ยวมันไม่พาไป
　　
　　“เดี๋ยว ๆ ฟิกเกอร์อะไร พี่ครินอะไร ไหนเล่ากูสิ๊เพื่อนรัก” ชินายกมือห้ามแล้วพูด
　　
　　ผมกับกวางมองตาอย่างรู้กัน “ไม่บอก!!!”
　　
　　“ไอ้พวกชั่ว!!!!”
　　
　　ฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อกี้ยังเพื่อนรักอยู่เลย โธ่ แกล้งมันไปงั้นแหละครับ เล่าให้ฟังอยู่ดีนั่นแหละ แต่เล่าไม่ทันจบพี่ครินของไอ้กวางก็มาซะก่อน ทำเอาไอ้ชินาอึ้งไปเลย พอไอ้กวางกลับไปชินามันก็ถามเพิ่มเติมจากที่เล่าไม่จบกับผม เจ้แกตกใจหนักกว่าเดิมอีกตอนรู้ว่าสองคนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน..
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　ช่วงสายของวันเสาร์.. ผมร่างแบบอย่างจริงจังอยู่ที่คอนโด อยู่คนเดียวทำงานไปเงียบ ๆ อย่างนี้มันก็ดีนะครับ ไม่วุ่นวายดี โปรเจกต์สุดท้ายของเทอมนี้แล้ว ต้องจริงจังหน่อย ถ้าต้องทำงานผมจะชอบทำคนเดียวมากกว่ารวมกลุ่มกับเพื่อน เพราะผมจะเสียสมาธิมาก ๆ สุดท้ายก็จะหงุดหงิด เพื่อนผมมันก็รู้ดีเลยไม่ตื้อให้ไปทำด้วย
　　
　　
　　ใช้เวลากับงานไปร่วมสองชั่วโมงผมก็เก็บแบบทั้งหมดใส่กระเป๋าเอาไว้ ถึงเวลาต้องพักผ่อนแล้วครับ
　　
　　เดินไปเปิดเพลงทิ้งไว้ก่อนจะเข้าครัวไปหาของว่างมากิน จากนั้นก็เดินไปที่ชั้นหนังสือ หยิบการ์ตูนเรื่องโปรดมาสักเล่ม แค่นี้วันหยุดก็จะไม่น่าเบื่ออีกต่อไป.. เหรอ
　　
　　
　　อ่า.. อ่านไปได้ครึ่งเล่มก็ปวดตาแล้ว
　　
　　ทำอะไรต่อล่ะ แต่จะว่าไปยังไม่ได้คุยกับไอ้เจ้าเลย ไม่รู้จะไปแรดที่ไหนหรือเปล่า
　　
　　
　　ติ๊ด.. ติ๊ด..
　　
　　(“อืม...”) เสียงงัวเงียเชียว
　　
　　“ยังไม่ตื่นหรอก?”
　　
　　(“อื้อ ดื้อหรอ”)”
　　
　　“อ่าฮ่ะ กวนป่ะเนี่ย มึงจะนอนต่อก็ได้นะ” มองนาฬิกา จะเที่ยงแล้ว..
　　
　　(“คุยได้ มีอะไร”)
　　
　　“คิดถึง.. ไม่ได้เห็นหน้าตั้งวันนึง คิดถึ๊งคิดถึง” ผมก็ตอแหลไปงั้นอ่ะ พูดไปแล้วก็กระดากปาก ทำไมผู้ชายแมน ๆ อย่างผมต้องมาทำอะไรแบบนี้วะ
　　
　　แต่ก็อย่างว่า... ถ้าไม่ใช่เจ้าชีวันก็อย่าได้ฝันเลยว่าจะมีโมเมนต์แบบนี้กับเพลิงฟ้า
　　
　　(“หึ”)
　　
　　“จะเที่ยงแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีก”
　　
　　(“นอนดึก อือ..”)
　　
　　ผมขยับนอนตะแคง หยิบเจลลี่เข้าปากแล้วเคี้ยวหงุบหงับ “ทำงานหรอ?”
　　
　　(“ใช่”)
　　
　　“อ่าฮ่ะ ต้องส่งวันไหนอ่ะ รีบหรอวะ”
　　
　　(“ไม่รีบหรอก ให้เสร็จ ๆ ไปจะได้ไม่เหนื่อยมาก”)
　　
　　“แล้วใกล้เสร็จหรือยังไงอ่ะ มึงนอนดึกมากี่วันแล้วเนี่ย”
　　
　　(“ใกล้แล้ว เหลือรายละเอียดนิดหน่อย ..หลายวัน”) กวนตีนไม่มีใครเกิน..
　　
　　“อ่า.. กูอยากเห็นโปรเจกต์จบของมึงอ่าาาาา”
　　
　　(“มึงเป็นใคร”)
　　
　　“จิ๊!” โปรเจกต์ของมันนะ เป็นความลับยิ่งกว่าการผลิตนิวเคลียร์อีก ผมไม่รู้เลยว่ามันทำอะไร ถามพี่ขลุ่ยก็ไม่บอก ถามพี่ชิคก็ไม่รู้ ฮึ้มมม!  “มึงไม่กลับบ้านหรอ?”
　　
　　(“กลับเย็น ๆ กินข้าวหรือยัง”)
　　
　　“หึ ยังเลย ขี้เกียจ”
　　
　　(“นอนตายอยู่นั้นแหละ”)
　　
　　“แสดงออกหน่อยว่าเป็นห่วงไม่ได้ไง!”
　　
　　(“มึงถึกจะตาย แล้วงานมึงน่ะ ถึงไหนแล้ว”)
　　
　　“ร่างแบบเสร็จแล้ว”
　　
　　(“อื้อฮึ ไปทำงานดิ ไม่มีส่งอาจารย์อย่ามาร้องนะ”)
　　
　　“ระดับนี้ไม่มีพลาดว่ะ เดี๋ยวเอาเอไปอวดนะพี่เจ้า”
　　
　　(“สาธุครับ”)
　　
　　“คอยดูแล้วกัน!! เออเจ้า กูจะไปกินข้าวละ วางนะ”
　　
　　(“อืม บาย”)
　　
　　“บาย”
　　
　　
　　วางสายจากไอ้เจ้าผมก็ลุกไปจัดการตัวเอง ออกไปหาอะไรกินแถวคอนโดนี่แหละ ขี้เกียจไปไกล ขี้เกียจเปลี่ยนชุด สบายใจดี
　　
　　
　　
　　15:45
　　
　　
　　ครืด~ ครืด~
　　
　　
　　ผมมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนจอแล้ววางยื่นมือข้างหนึ่งไปกดรับอย่างค่อนข้างลำบากพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์ โทรมาทำเชี่ยอะไรตอนนี้วะกันติชา!!
　　
　　(“เพลิงฟ้า มึงตื่นยัง?”)
　　
　　“ตื่นแล้วไอ้สัด ดูนาฬิกาบ้างยังก่อนจะถามน่ะหาาาา!”
　　
　　(“อย่าโหดดิ ทำไรอยู่วะ วันนี้ว่างป่ะ?”)
　　
　　“ไม่ว่าง! ทาเล็บอยู่!” ผมว่าแล้วก็จุ่มสีทาเล็บมาแต้มบนเล็บ อย่าด่าว่าผมตุ๊ด มันก็แค่ความชอบส่วนตัว ผู้หญิงทาได้ทำไมผู้ชายจะทาบ้างไม่ได้อ่ะ เหยียกเพศหรอ  มันเท่ดีออก อีกอย่างมันคือศิลปะ!!
　　
　　(“ใกล้เสร็จยังล่ะ?”) เสียงกรีซเหมือนเซ็ง ๆ มันมีประสบการณ์ครับ  ฮ่า ๆ ไว้ให้กรีซเล่าเองจะดีกว่านะครับ คึคึ
　　
　　“อีกสองเล็บ มึงมีอะไร”
　　
　　(“ไปข้างนอกกับกูหน่อย”)
　　
　　“ไปไหนวะ?”
　　
　　(“ไปหาลูกชุบ”)

- - - - - - TBC - - - - - -
จุดนี้ก็ไม่มีอะไรมากกกกก อยากได้พี่คริน 555555555555555555555 
ตัวละครผุดมาเป็นดอกเห็ดเลยค่าาาา ฮืออออ
คุณดอกกุหลาบนี่ยังไงกัน หล่อนต้องการอะไรจากลูกสาวเรา!   
ตอนหน้าเราจะไปหาซัมวันของกรีซกันค่ะ แอออออ
ฝากติดตามด้วยนะครับผม 
[เพิ่มเนื้อหาตอนที่ 11 นิดหน่อยนะคะ กลับไปอ่านก็ได้ ไม่ไปก็ได้ เพราะมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมาย /อ้าว แหะๆ  ]

[ยอดมนุษย์ขนมปัง]

 

[Shinning_day]

ตอนนี้นุ้งกวางกะพี่ครินน่ารักมากกกกกกกกกกกก ฟ้ายังเหมือนเดิมคือการกวนตีนชาวบ้าน 555555
ตอนหน้าอยากกรีดร้อง แม่ต๋าาาาาาา พี่กรี้ดของนุ้งจะมาแล้วววววววววว 

[mur@s@ki]

เจ้ากั๊กมากอ่ะ ชอบก็คบสิ
ฟ้าน่ะรอเธอ แล้วเธอน่ะรออะไรคะ!!

 

[patchamai28]

อยากอ่านเรื่องกวางกับพี่คริน ,, มองตาคนเขียนปริบๆ
ตอนนี้อิพี่เจ้าเป็นตัวประกอบไปเลย ฮ่าๆๆ

[EverGreen™]

พอพี่ครินปรากฏตัวมา
เอ่อออ เจ้าชีวันนี่ใครหรอ มายจงมายเจอะไร ไม่รู้จักกก 
ถ้าไม่อยากกลายเป็นคนที่ถูกลืมก็ทำตัวให้สมกับเป็นพระเอกหน่อยค่ะพี่ขาาา 

[BoolinMini]

อย่าบอกว่าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะ หึหึ

แต่วินาทีเน้ ตอนเน้ อยากให้มีพาร์ทกวางกับครินมากกกกกก

หรือจะแยกไปอีกเรื่องก็ดีนะเออ 

[pannuna]

ขอตอนพิเศษหรือเรื่องใหม่ของกวางกับพี่ครินด้วยค่ะะะะะะะะะะะะะะะโอ้ยมาทีนี่แย่งซีนคู่หลักสุด
อยากเจอลูกชุบแล้วอ่า

[zleep]

พี่ครินมาแย่งซีน 55555

[aommaboo]

พี่ครินมานี่พี่เจ้าชิดซ้ายเลยเปล่าาา
55555555
โดนแย่งซีนเต็มๆเบย
 

[Babelilong]

พี่เจ้าแม่งเล่นตัว

ชอบพี่ครินอ่ะ คุคุ

 

[ReiSei]

พี่ครินแย่งซีนอะ โอ๊ย จินตนาการถึงแล้วเลือดกำเดาแทบไหล 55555 ดูหล่อเทพบุตร
พี่เจ้านี่น่าหมั่นไส้เหมือนกันนะ ชื่อเรื่องว่ารอ ก็รอตรงคอนเซ็ป แต่รออะไรอะค๊า รออะไรรร

[HEARTBREAKER]

รอที่ 13

เฝ้า รอ คอย

　　- Kanticha’s Part -
　　
　　
　　
　　“กรีซ เลิกเรียนแล้วไปไหนวะ”
　　
　　“ไม่รู้ดิ หาอะไรกินมั้ง พวกมึงล่ะ?”
　　
　　“กินหรอ! ไปด้วย!”
　　
　　“เรื่องแดกนี่เร็วจริงนะมึง!”
　　
　　ผมได้แต่หัวเราะ อ่า.. ลืมไป ผมต้องแนะนำตัวก่อนนี่เนอะ
　　
　　
　　สวัสดีครับ ผมชื่อกรีซ กรีซ กันติชา เดชาวัฒน์
　　นักศึกษาชั้นปีที่สอง คณะทันตแพทย์ศาสตร์
　　เป็นเพื่อนของเพลิงฟ้า ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน เพลิงฟ้าคงเล่าเรื่องของผมให้ได้รู้บ้างแล้ว
　　
　　ยินดีที่ได้รู้จักครับ..
　　
　　ส่วนคนที่ผมคุยด้วยข้างบนนั้นน่ะ เพื่อนผมเองครับ
　　
　　คนแรกที่ถามว่าจะไปไหน ชื่อบีม หล่อ สูง ใส่แว่น นิสัยหรอ.. ก็ดีนะ แต่มันกวนตีนมากไปหน่อย ฮะฮะ
　　ส่วนคนที่ร้องขอไปด้วยนั่นน่ะ ชื่อฮารุ ลูกครึ่งญี่ปุ่น ตัวเล็ก หน้าหวาน ดูผ่าน ๆ คงคิดว่าเป็นทอมหรือผู้หญิงเทือก ๆ นั้น นิสัยก็.. แสบ
　　และคนสุดท้าย ชื่อภาคย์ หล่อแบด นักกีฬาบาสเก็ตบอล สูงเฉียด 190 เซนติเมตร สาว ๆ รุมติดตรึม แต่ภาคย์ไม่เคยจะสนใจหาใครมาเป็นแฟนตัวจริง นิสัย.. -ไม่สามารถระบุได้-
　　
　　“ตกลงว่าไง ไปกินอะไร!” ฮารุเขย่าแขนเร่งผม เจ้านี่เหมือนน้องเล็กของกลุ่ม ขี้อ้อนเหมือนแมวแต่ก็ดื้อมากเหมือนกัน
　　
　　“อืม.. กลับบ้านดีกว่า”
　　
　　“โวะ!” ฮารุหน้าบึ้ง สะบัดแขนผมทิ้งแล้วถอยกลับไปยืนคู่กับภาคย์ สองคนนี้ทะเลาะกันบ่อย ๆ แต่กลับอยู่ด้วยกันตลอดเสียอย่างนั้น..
　　
　　
　　
　　
　　เราสี่คนมาถึงร้านอาหารที่บีมแนะนำมาว่าอร่อยนักหนากันตอนเที่ยงนิด ๆ วันนี้เลิกเรียนเร็วแล้วช่วงบ่ายยังไม่มีเรียนอีก โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ หรอกครับ ถือเป็นปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติมาก คณะผมมันเรียนหนักจะตาย
　　
　　
　　ร้านนี้เป็นนร้านอาหารอีสาน แต่ยังมีอาหารตามสั่งอย่างอื่นให้สั่งได้ ภายในร้านตกแต่งด้วยไม้และโทรสีน้ำตาลเป็นส่วนใหญ่ ไว้คราวหน้าพาเพลิงฟ้ามาบ้าง .. ผมกับบีมนั่งข้างกัน ฝั่งตรงข้ามถูกจับจองโดยฮารุกับภาคย์
　　
　　ผมมองไปรอบ ๆ ร้านระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นพนักงานบริษัททั้งนั้นเลย ร้านนี้ทำเลค่อนข้างดีเลยนะครับ แถวนี้มีบริษัทต่าง ๆ เยอะด้วย แต่แล้วผมก็ไปสะดุดกับใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา. . .
　　
　　เขาคนนั้นกำลังยิ้มแย้มอยู่กับเพื่อน รอยยิ้มสดใสทำให้ผมเผลอยิ้มตามออกมาโดยไม่รู้ตัว พอเขาหันมาเจอผมรอยยิ้มที่ประดับใบหน้าก็ค่อย ๆ เจื่อนลงและหายไปในที่สุด..
　　
　　ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจก่อนจะกระพริบถี่เพื่อเรียกสติกลับคืนมา..หรือเปล่า เขาสะดุ้งตอนที่เพื่อนของเขาสะกิดเรียกและหันไปตอบอย่างอึกอัก ใบหน้าติดหวานก้มลงและเดินตามเพื่อนของเขาไป..
　　
　　คนคนนั้น..
　　คนที่ผมรอให้ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง..
　　คนที่ผมอยากตามหาให้พบ..
　　คนที่ผมอยากรับผิดชอบ..
　　คนที่ผมเผลอทำร้ายเขาไปอย่างไร้สติ..
　　
　　
　　แต่วันนี้ ผมเจอแล้ว..เจอเขาแล้ว
　　
　　น่าแปลกที่ผมจำเขาได้ ทั้ง ๆ ที่เมาขนาดนั้น..
　　
　　
　　“อือ!” ผมโยกหน้าหลบชิ้นหมูย่างที่ฮารุยื่นมาแตะปาก “เล่นอะไรเนี่ย” ถามไปงั้น แล้วอ้าปากรับหมูย่างกลิ่นหอมที่เพื่อนตัวเล็กส่งมาให้เข้าปาก
　　
　　“มึงนั่นแหละ เหม่ออะไร เรียกตั้งนาน!” คุณหนูฮารุโวยวายหน้าบึ้ง ผมยื่นมือไปยีผมนุ่ม ๆ นั่นอย่างนั้นเขี้ยว แต่ก็ต้องชักมือกลับเพราะสายตาของคนที่นั่งข้าง ๆ เจ้าตัวเล็กส่งมา หึ
　　
　　“ไม่มีอะไรน่า..” ผมบอกไป
　　
　　“ไม่มีก็กินได้แล้ว ฮารุกินหมดไปครึ่งแล้วเนี่ย” บีมมันว่า ส่วนคนถูกพาดพิงก็ตวัดตามองฉับ!
　　
　　อาหารก็อร่อยดีนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่เพราะมัวแต่ให้ความสนใจกับอย่างอื่นแทน.. มีหลายครั้งที่ผมและเขาสบตากัน และครั้งนี้ก็เช่นกัน..
　　
　　พอเห็นว่าผมมองอยู่เขาก็หลบตาและหันหน้าไปทางอีก ..เฮ้อ เขาไม่ได้ตั้งใจมองหรอกครับ แค่เป็นจังหวะที่หันมองเรื่อยเปื่อยแล้วบังเอิญสบตากับผมแค่นั้นเอง.. แต่ผมนี่ยิ่งกว่าตั้งใจซะอีก
　　
　　อยากจะโทรไปสกรีมใส่เพลิงฟ้าชะมัด
　　
　　
　　เดี๋ยวนะ.. ชุดที่เขาใส่มันชุดพนักงานบริษัทไม่ใช่เหรอ!?
　　
　　“พี่กรีซเป็นบ้าอะไรเนี่ย!” และแล้วผมก็โดนฮารุแหวใส่อีกครั้ง
　　
　　“ส้มตำอร่อยดีนะ” เปลี่ยนเรื่องได้อุบาทว์มาก ฮารุกลอกตาใส่แล้วหันไปงุ้งงิ้งกับภาคย์
　　
　　อ่า.. ที่ฮารุเรียกผมว่าพี่เพราะเจ้าตัวมันบอกว่าผมเหมือนพี่ชาย เอาง่าย ๆ คือตามใจมันแทบทุกอย่าง แต่จะเรียกอะไรมันก็แล้วแต่อารมณ์อยู่ พี่กรีซ ไอ้กรีซ ไอ้เหี้ยกรีซ มาหมดอ่ะ อีกอย่างผมเป็นลูกคนเล็กแล้วอยากมีน้องด้วยก็เลยค่อนข้างรู้สึกดีที่ถูกเรียกว่าพี่.. บางทีเพลิงฟ้าก็เรียกผมว่าพี่ แค่เวลาจะอ้อนหรือกวนตีนเท่านั้นแหละครับ ส่วนมากจะเป็นอย่างหลังด้วยสิ
　　
　　
　　
　　“ลูกชุบอิ่มแล้วหรอ พี่สั่งเพิ่มให้ไหม?”
　　
　　“ไม่เป็นไรครับ ผมรู้สึกอิ่ม ๆ แล้วน่ะ” หืม.. ชื่อลูกชุบสินะ เสียงหวานชะมัด ชื่อก็น่ากิน เอ่อ.. ผมว่าผมเริ่มเพ้อแล้วล่ะ ถ้าเพลิงฟ้ามันอยู่ด้วยคงเบรกผมให้หัวทิ่มตั้งแต่สบตาแล้วแหง
　　
　　ผมยังคงตั้งใจ(แอบ)ฟัง “กินเยอะ ๆ หน่อยสิลูกชุบ เดี๋ยวตอนบ่ายเราต้องเข้าประชุมอีกนะ” ผู้ชายที่นั่งข้างเขาพูด ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจตอนที่ผู้ชายคนนั้นตักไก่ทอดให้ลูกชุบ แล้วทำไมต้องยิ้มให้ด้วย!
　　
　　“ใช่ ๆ ลูกชุบต้องกินเยอะ ๆ” คุณผู้หญิงสองคนที่นั่งตรงข้ามเสริมอย่างเห็นด้วย
　　
　　“โธ่ แต่ผมอิ่มแล้วนี่ครับ ท้องจะแตกแล้วนะ” เขายู่ปาก ทำหน้างอแง น่ารักเป็นบ้า..
　　
　　
　　“ยิ้มไรของมึงไอ้กรีซ เมาปลาร้าหรือไง!” ผมเลิกคิ้วใส่บีม แต่ไม่พูดอะไรเพราะรู้สึกกำลังอารมณ์ดี หึหึ
　　
　　ผมกินช้า ๆ เอื่อย ๆ แอบมองพี่ลูกชุบไปด้วยจนกระแทกเขากลับไป อยากเข้าไปทักชะมัดแต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่ ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมกำลังนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง มองรูปในมือถือแล้วก็ยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียว
　　
　　รูปที่ผมกำลังดูอยู่เป็นรูปของลูกชุบ ที่แอบเซฟมาจากเฟซบุ๊กกับอินตาสแกรมของเขา
　　
　　ถามว่าไปหาเจอได้ยังไง สืบสิครับ.. ผมใช้เวลาสองถึงสามวันเลยนะที่จะสืบเรื่องของเขา
　　
　　ถ้าได้รู้อย่างหนึ่งแล้วมันก็ไม่ยากหรอกฮะ ตอนนี้ผมรู้ถึงที่อยู่ของเขาแล้วด้วยซ้ำ ดูเป็นสตอล์คเกอร์ชะมัด
　　
　　ตอนนี้บ่ายสามนิด ๆ ใกล้ได้เวลาแล้วสิ.. แต่ผมควรถามผู้ร่วมอุดมการณ์ของผมก่อน และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
　　
　　“เพลิงฟ้า มึงตื่นยัง?”
　　
　　(“ตื่นแล้วไอ้สัด ดูนาฬิกาบ้างยังก่อนจะถามน่ะหาาาา!”)
　　
　　“อย่าโหดดิ ทำไรอยู่วะ วันนี้ว่างป่ะ?”
　　
　　(“ไม่ว่าง! ทาเล็บอยู่!”) คำตอบที่ได้ทำเอาผมเบ้ปาก ได้ยินคำว่าทาเล็บแล้วสยองทุกที
　　
　　
　　
　　เพลิงฟ้ามันโยนมาให้ผมเล่าเหรอครับ? โอเค ผมเล่าก็ได้
　　
　　
　　เรื่องมันมีอยู่ว่า.. ตอนนั้นผมอยู่ ม. 5 มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เพลิงฟ้าโกรธผมมาก ๆ ตอนนั้นผมทำปลาทองของมันตาย ผมก็ตามง้ออยู่นานเลยครับ เพลิงฟ้าไม่คุยกับผมเป็นเดือนเลย แต่ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแค่ไม่คุยกัน มันอ่ะนะไม่ยอมคุยด้วย จนกระทั่งเข้าเดือนที่สอง.. ช่วงนั้นมันกำลังเห่อกับน้ำยาทาเล็บทั้งหลายแหล่เพราะแก๊งนางฟ้าในห้องมาอวดกัน
　　
　　
　　ผลกรรมเลยมาตกอยู่ที่ผมเมื่อเพื่อนตัวดีบอกว่า ‘ถ้าอยากให้กูหายโกรธมึงต้องตามใจกู’ แล้วผมจะทำอะไรได้นอกจากยอมตามใจ เพลิงฟ้าก็จัดเลยสิครับ ใช้ผมเป็นหนูทดลองศิลปะขั้นเทพของตัวเอง หลังทำเสร็จมันบอก ‘ต้องดูแลให้ดีห้ามให้ลอกแม้แต่นิดเดียว ถ้าทำได้หนึ่งอาทิตย์ค่อยมาคืนดีกัน’ ตอนนั้นตอบไปแค่ครับ แต่ในใจน้ำตาท่วมแล้วฮะ
　　
　　
　　เล็บผมกลายเป็นไฟงานวัดไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ ... เกลียดแม่ง แต่ก็ตลกดี ถ้าไม่ใช่เพลิงฟ้าผมก็ไม่ยอมหรอกครับ
　　
　　
　　
　　“ใกล้เสร็จยังล่ะ?”
　　
　　(“อีกสองเล็บ มึงมีอะไร”)
　　
　　“ไปข้างนอกกับกูหน่อย”
　　
　　(“ไปไหนวะ?”)
　　
　　“ไปหาลูกชุบ”
　　
　　(“หาาาาาาา!!!”)
　　
　　“ตกใจอะไร รออยู่ที่คอนโดนะ เดี๋ยวกูไปรับ” ผมไม่รอให้เพลิงฟ้าปฏิเสธก็ชิงวางสายไปก่อน
　　
　　ไปหาเพลิงฟ้ากันครับ!
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　ออด ๆๆๆ
　　
　　“โว้ยยยยย มาแล้วเว้ย!!!” ได้ยินเสียงโวยวายแว่วมาผ่านอินเตอร์คอม ผมผลักประตูเข้าไปเมื่อสัญญาณเซนเซอร์ขึ้นสีเขียว
　　
　　อือหือ.. ห้องรกใช้ได้เลย แสดงว่ามีงาน เจ้าของห้องหน้าบึ้งนั่งจุมปุ๊กอยู่ท่ามกลางชิ้นส่วนของเลโก้ ว่างขนาดนั่งต่อเลโก้เล่นได้เลยใช่ไหม
　　
　　
　　“หน้างอเป็นตูด พี่เจ้ามีชู้หรือไง”
　　
　　เพลิงฟ้าตวัดตามอง “ชู้หน้ามึงอ่ะ!” ไม่มีอะไรที่ทำให้คนอย่างเพลิงฟ้าดื้นได้เท่าเจ้าของชื่อ ‘เจ้าชีวัน’ แล้วล่ะครับ
　　
　　
　　เพลิงฟ้าเป็นคนไม่ยอมคน แต่ก็ยอมพี่เจ้าบ่อย ๆ
　　
　　เพลิงฟ้าเป็นคนดื้อ แต่ก็เชื่อฟังพี่เจ้า
　　
　　เพลิงฟ้าเป็นคนไม่ชอบรออะไรนาน ๆ แต่ก็รอพี่เจ้าได้เกือบจะสองปี. .
　　
　　
　　อ่า.. ไม่สองปีสิ มันมากกว่านั้น.. หึ
　　
　　
　　“ไปกันยัง?”
　　
　　เพลิงฟ้าเงยหน้ามอง “ไปไหน?”
　　
　　“ตามหาหัวใจ”
　　
　　“ถุย!” มันเบ้ปาก เก็บชิ้นส่วนของเลโก้ที่ยังต่อไม่เสร็จใส่กล่อง “เดี๋ยวกูเปลี่ยนชุดแป๊บนึง” ผมพยักหน้า แล้วเพลิงฟ้าก็หายแวบเข้าไปในห้องนอน
　　
　　
　　
　　
　　
　　“มึงไปรู้พิกัดเขาได้ยังไง?” เพลิงฟ้าถามขึ้น ผมตบไฟเลี้ยวก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในซอยเป้าหมาย
　　
　　“ดูจากที่เช็คอินในอินสตาแกรมไง”
　　
　　“โรคจิตนะมึง กูจะฟ้องลุงกร!!!”
　　
　　“เอาที่สบายใจ ถึงแล้ว” ผมบอกมันแล้วดับเครื่องยนต์ คว้ากระเป๋ามาวางบนตัก
　　
　　“ตลาด?”
　　
　　“อื้อฮึ เห็นเป็นทะเลเหรอครับน้องฟ้า”
　　
　　สิ่งที่ได้กลับมาคือการมองด้วยหางตา..
　　
　　
　　ผมกับเพลิงฟ้าลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในตลาด ตลาดนี้จะเปิดตั้งแต่ 6.00 - 21.00 ครับ ผมมาเซอร์เวย์แล้วเมื่อวาน  ที่มาที่นี่เพราะลูกชุบเขาอยู่ที่นี่ อ่า.. ตามหลักการแล้วคุณแม่ของลูกชุบจะเอาของมาขายที่นี่ตอนเย็น ๆ ครับ แล้วเขาก็จะมาช่วย ถามว่ารู้ได้ไง ก็นะ.. เมื่อวานผมมาแล้วก็เป็นโชคดีของผมด้วยที่ได้เจอเขา แต่ผมไม่ได้เข้าไปทักหรอกครับ วันนี้แหละ. . .
　　
　　
　　
　　“มึงเห็นราดข้าวราดแกงตรงนั้นไหม?” ผมกอดคอเพลิงฟ้าแล้วชี้ไปที่ร้านเป้าหมาย
　　
　　“อือ ร้านพี่เขาหรอ?”
　　
　　“ใช่ ผู้หญิงคนนั้นแม่เขา”
　　
　　“โห.. มึงนี่ เสือก เอ๊ย สืบเก่งหนิ เยี่ยม ๆ” เพลิงฟ้าหันมายกนิ้วโป้งให้ก่อนจะคว่ำลง อ้าว ไอ้นี่.. “แล้วพี่ลูกชุบของมึงล่ะ?”
　　
　　“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวคงมามั้ง”
　　
　　“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ?”
　　
　　“มึงหิวยัง?”
　　
　　“นิดหน่อย”
　　
　　“ไปกินข้าวกัน” เพลิงฟ้าพยักหน้าแล้วยิ้มอยากรู้ทัน ก็นะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี แค่นี้จะไม่รู้ได้ยังไง..
　　
　　
　　
　　
　　
　　“หูยย หอมอ่ะ” เพื่อนตัวบางโน้มคอไปดมกลิ่นอาหารที่ถูกใส่ไว้ในถาด ผมดึงคอไว้แทบไม่ทัน “อะไรของมึงเนี่ย!” ยังมีหน้ามาโวยวายผมอีก
　　
　　“มารยาท”
　　
　　“จิ๊!”
　　
　　“ไม่เป็นไรจ้ะ”
　　
　　“เห็นไหม คุณป้ายังไม่ว่าอะไรเลย” ก็เป็นซะแบบนี้ ผมสั่นหน้าระอาก่อนจะก้มหัวขอโทษคุณป้าเจ้าของร้านหรือคุณแม่ของลูกชุบ.. “ขายเท่าไหร่หรอครับ?”
　　
　　“30 บาทจ้ะ หนูสองคนไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมเนี่ย ป้าไม่เคยเห็นเลย”
　　
　　“พวกผมเพิ่งมาครั้งแรกน่ะครับ” ผมตอบ เพราะเพลิงฟ้ามัวแต่สนใจกับข้าวตรงหน้า ถ้ามีอาหารจะเรื่องอะไรมันก็ไม่สนแล้วครับ
　　
　　“30 บาท เลือกได้กี่อย่างหรอครับ” - เพลิงฟ้า
　　
　　“2 อย่างจ้ะ” คุณป้าตอบแล้วยิ้ม เพลิงฟ้าหันมามองหน้าผม มันคงอยากได้ทุกอย่าง
　　
　　“หว่า.. เสียดายจัง มึงจะกินอะไรอ่ะ?”
　　
　　“แม่ครับ!” ผมยังไม่ทันได้ตอบเพลิงฟ้าก็มีเสียงหวาน ๆ ของใครสักคนแทรกมาซะก่อน พอเห็นคนที่หอบของพะรุงพะรังเข้ามาก็ต้องยิ้ม
　　
　　“แหนะ” เพลิงฟ้าหันมายิ้มล้อ กระทุ้งศอกกับหน้าท้องผมเบา ๆ ตอนอยู่บนรถมันแอบจิ๊กมือถือผมไปดูรูปลูกชุบแล้วครับ ไวจริง ๆ
　　
　　“อ้าว ลูกชุบ หอบอะไรมา หือ?”
　　
　　“เมื่อกี้ไปช่วยป้าท้ายตลาดขนของอ่ะครับ เขาเลยให้มะพร้าว..มา..” ท้ายประโยคแผ่วเบาเพราะหันมาเจอพวกผมเข้าก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้าง ผมยิ้มไปให้และเขาก็กระพริบตาปริบ ๆ
　　
　　น่ารัก
　　
　　ยิ่งใส่ชุดเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงขาสั้นแบบนั้นยิ่งน่ารัก ดูเหมือนเด็กเลยครับ ถ้าไม่เคยเจอลูกชุบในชุดทำงานผมคงคิดว่าเขายังเรียนอยู่แน่ ๆ
　　
　　“กรีซ! มึงจะกินอะไร?” แล้วเสียงของเพลิงฟ้าก็เรียกสติผมกลับมา.. ผมมองกับข้าวที่วางเรียงกันอยู่ประมาณ 6 อย่าง นอกจากนั้นยังมีขนมไทยขายด้วยครับ
　　
　　“อ่า.. ผัดฝักทองกับไข่ต้ม” เพลิงฟ้าพยักหน้าหงึก
　　
　　“พี่ครับ..” แล้วก็ร้องเรียก พี่ลูกชุบเดินเข้ามา..
　　
　　“ครับ?”
　　
　　“.. จานหนึ่งรวมทุกอย่างเลยได้หรือเปล่าฮะ?”
　　
　　“เอ่อ.. ได้ 2 อย่างครับ”
　　
　　“เพลิงฟ้ามึงอย่า..”
　　
　　“ก็อยากลองทุกอย่างอ่ะ! เผื่อชอบจะได้ซื้อกลับบ้านไง” เพลิงฟ้าหันมาแหวใส่ผมปิดท้ายด้วยการมองแรง แล้วก็หันกลับไปทำตาแป๋วใส่ลูกชุบ(ของผม) “นะครับพี่ ตักให้อย่างละนิดเดียวก็ได้ครับ นะครับนะ”
　　
　　“ให้น้องเถอะชุบ” ไม่รู้คุณป้าแพ้ลูกอ้อนหรือรำคาญกันแน่
　　
　　“อ่า.. ก็ได้ครับ”
　　
　　“เย้!! ใจดีจังเลยยยยยย” ผมแอบถอนหายใจเบา ๆ ป่วนจริง ๆ เล้ยยยยย ยังมีหน้ามายักคิ้วให้ผมอีก
　　
　　“ขอตังด้วยครับพี่กรีซ” มือเรียวแบมาตรงหน้าแล้วกระดิกยิก ๆ ผมตบมือมันดังแปะแล้วถามพ่อค้าที่กำลังตักข้าวใส่จานอยู่
　　
　　“เท่าไหร่ครับ?”
　　
　　“6 60 บาท”
　　
　　ผมหยิบธนบัตรสีแดงในกระเป๋าตังออกมา “นี่ครับ”
　　
　　“เงินทอน”
　　
　　“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้เขาไปแต่พี่เขากลับหันหน้าหนี เลยเดินไปหาเพลิงฟ้าที่นั่งจ้วงข้าวไม่รอผม ก็ยังดีที่มันยังยกจานของผมมาด้วย
　　
　　
　　
　　“อร่อยป่ะ?” ผมถาม
　　
　　เพลิงฟ้าพยักหน้าขึ้นลงเคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย “มาก”
　　
　　พอลองชิมแล้วก็ไม่แปลกใจว่าทำไมลูกค้าถึงได้เยอะนัก อร่อยจริง ๆ ครับ
　　
　　“กูไปสั่งกลับบ้านดีกว่า กลัวหมดก่อนว่ะ มึงเอามะ?” ผมพยักหน้า แล้วมันก็วิ่งไป
　　
　　แล้วสักพักมันก็กลับมาพร้อมกับหน้าระรื่นที่ผมมองแล้วมันหน้าหมั่นไส้มาก..
　　
　　“กรีซ!”
　　
　　“หืม?”
　　
　　“พี่เขาน่ารักมากมึง! ยิ่งคุยด้วยยิ่งน่ารัก นี่ แลกไลน์กันมาแล้ว” เฮ้ย!! ได้ไงวะ!! แล้วไปคุยกันยังไงถึงได้ได้ไลน์มาน่ะหา!!!
　　
　　“สงสัยอ่ะดิ อ่อน ๆ อย่างมึงก็สงสัยต่อไปแล้วกัน กร้ากกก”
　　
　　“เลว..”
　　
　　“ขอบคุณครับผม” เพลิงฟ้ากินข้าวไปอย่างอารมณ์ดีผิดกับผมที่กำลังจะเป็นบ้า!!!
　　
　　
　　หลังจากกินข้าวเสร็จเพลิงฟ้าก็บังคับให้ผมพาทัวร์ตลาด!!  จุดประสงค์กูไม่ได้จะมาเดินตลาดนะเว้ย!! มันได้ของเต็มมือส่วนผมได้แต่หัวเสีย นี่ผมคิดผิดใช่ไหมที่ชวนเพลิงฟ้ามาเนี่ย!!
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　เวลา 20.45 ที่คอนโดของกันติชา..
　　
　　
　　ตือดึง!~
　　
　　P : พี่กรีซ~
　　GREECE : อะไร?
　　P : อยากได้เปล่า~
　　P : -รูปภาพหน้าโปรไฟล์ของลูกชุบ-
　　P : -สติกเกอร์แคะขี้มูกทำหน้ากวนประสาท-
　　GREECE : อยากกวนตีนครับน้องฟ้า
　　P : -แคพเชอร์ที่คุยกับลูกชุบมาอวด-
　　GREECE : [ทึงหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง] ขอ
　　GREECE : เพลิงฟ้าคนดี
　　GREECE :  พี่ขอนะครับ
　　P : กว่าจะได้มาก็นานด้วยสิ
　　P : ให้ดีไหมน้าาาา
　　GREECE : ดีครับ
　　GREECE : ดีมากเลยด้วย
　　P : -สติกเกอร์แคะขี้มูก-
　　P : พรุ่งนี้จะไปร้านฟิกเกอร์
　　P : ขอค่ารถให้น้องเพลิงฟ้าหน่อยสิครับพี่กรีซ
　　GREECE : เท่าไหร่?
　　P : ถ้าได้สามพันห้าหนูจะเป็นเด็กดี~~
　　P : โอนไวก็ได้ไวนะครับผม
　　GREECE : [เบ้ปากกับความงกของเพื่อน ออกจาแอพไลน์แล้วเข้าแอพของธนาคารก่อนจะทำการโอนเงินสามพันห้าร้อยบาทถ้วนให้เพลิงฟ้าพร้อมกับแคพเชอร์หน้าจอส่งไปให้]
　　P : P sent you a friend’s contact info.
　　P : ขอบคุณนะครับโผมมมมมม
　　P : -สติกเกอร์ส่งจูบ-
　　GREECE : -สติกเกอร์มองบน-
　　
　　
　　
　　ผมเลิกคุยกับเพลิงฟ้าแล้ว และตอนนี้กำลังนั่งจ้องรูปโปรไฟล์ของพี่ลูกชุบอยู่แทน.. แอดดีไหมวะ แต่เสียเงินให้เพลิงฟ้าไปตั้งสามพันห้า ไม่แอดก็เสียฟรีดิ
　　
　　เอาไงก็เอา!
　　
　　ฟู่.. กล้า ๆ หน่อยกันติชา พ่อมึงไม่เคยสอนให้ป๊อดนะเว้ย!!
　　
　　เมื่อเพิ่มในรายชื่อเพื่อนแล้ว..ต่อไปก็ทักสินะ..
　　
　　
　　GREECE : สวัสดีครับ
　　
　　
　　ผมกดส่งไปหลังจากพิมพ์ ๆ ลบ ๆ อยู่นานหลายนาที หลังจากส่งไปแล้วผมก็รออย่างมีความหวังว่าพี่ลูกชุบจะตอบกลับมา หรือจะหลับไปแล้วนะ..
　　
　　“เชี่ย!!” ผมเผลอร้องเสียงดังเมื่อข้อความที่ผมส่งไปขึ้น read หลังจากที่รอมาเกือบสิบนาที
　　
　　“ตอบเถอะครับ ตอบเถอะนะ” ตอนนี้ผมแทบจะยกมือพนมอยู่แล้ว
　　
　　Lukchoup : หืม?
　　
　　
　　ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย!!!! เขาตอบผมแล้ว!!! แทบจะลงไปดิ้นกับพื้น แม่ครับ!! ผมทำได้แล้ว!
　　
　　แม้จะเแค่คำเดียวแต่ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมากเลยครับ มือหนายกขึ้นทาบตำแหน่งหัวใจ
　　
　　
　　GREECE : ผมชื่อกรีซนะครับ
　　lukchoup : แล้ว?
　　GREECE : คือผมอยากรู้จักคุณ
　　lukchoup : -สติกเกอร์ทำหน้าสงสัย-
　　GREECE : คุณชื่อลูกชุบใช่ไหมครับ
　　lukchoup : ใช่
　　lukchoup : คุณไปเอาไลน์ผมมาจากไหน จำได้ว่าไม่เคยรู้จักกันนะ
　　GREECE : คุณจำผมไม่ได้จริง ๆ หรอครับ
　　GREECE : เราเคยเจอกันแล้วนะฮะ
　　GREECE : ที่ร้านข้าวของคุณ กับเด็กผู้ชายผมบ๊อบไงครับ
　　lukchoup : อ๋อ
　　GREECE : ผมอยากขอโทษคุณ
　　GREECE : เรื่องคืนนั้น
　　lukchoup : หยุดนะ!!
　　GREECE : [ชะงักมือทันทีที่เห็นข้อความของอีกฝ่ายก่อนจะสูดลมหายใจแล้วพิมพ์ส่งไปอีกครั้ง] ผมขอโทษจริง ๆ นะครับ
　　GREECE : ผมอยากรับผิดชอบ
　　GREECE : ผมขอจีบลูกชุบนะครับ
　　
　　
　　ข้อความที่ผมส่งไปขึ้น read แล้วทั้งหมดแต่ไม่มีข้อความตอบกลับมา.. หรือเขาเกลียดผมไปแล้วนะ
　　
　　
　　ไม่ว่ายังไงผมก็จะจีบลูกชุบอยู่
　　ผมรอเก่งนะครับ
　　และผมจะทำให้ได้ด้วย
　　
　　ช่วยเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ

- - - - - -  TBC - - - - - -

กันติช๊าาาาาาาาาาาาาา โอยยยยยยยย มาเอาหัวใจเราไปเลย
เพลิงฟ้านี่มันป่วนจริง ๆ 55555555555555555555555
ดูมึน ๆ ไหมคะ แหะๆ
ตอนที่แล้วพี่คริน ตอนนี้ก็กรีซ เดี๋ยวค่ะคุณกิตติคะ เจ้าชีวันคือใครคะ.. (' '
ตอนหน้าก็เจอพี่เจ้าแล้วน้าาาาาาา อย่าลืมนางนะคะ /เหล่มองเจ้าชีวันนั่งกัดผ้าเช็ดหน้าร้องไห้
. . .น่าเบื่อเนอะ แต่อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยน้าาาาาา ฮืออออออ
 
รักทุกคนนะ จุ๊บๆ
 

[mur@s@ki]

พี่ชุบอึ้งไปแล้ว ถถถถถถถถถถถถถ





ป.ล.อยากจะดึงพี่เจ้ามากอดปลอบ ก็เกรงใจคนรอเก่งโน๊ะ 

[bpyt]

นู๋เพลิงป่วนเค้า ระวังเค้าเอาคืนนะจ๊าาา

[ReiSei]

โอเค เราจะเป็นกำลังใจให้
เพลิงฟ้า เธอร้ายยนะ 5555

[pannuna]

ทำไมคู่รองมันน่าสนใจแบบนี้คะะะะ
โอ้ยยยยย