หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[cross]

อ๊ากกกกกกก น่ารักอ่ะ กรีซลูกชุบ พี่กรีซน้องฟ้า
อิเจ้าเป็นไผ ชั่วโมงนี้ไม่รู้จัก เบื่อคนขี้เก๊ก ให้น้องรออะไรตั้ง 2-3 ปี หมั่นไส้

[Shinning_day]

พี่กรี้ดหล่อและโดนใจนุ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ลูกชุบจะน่ารักไปไหม เค้าจะไม่ทนละน้าาา
น่ารักชื่อมากกกก มาต่อไวๆน้าคะอิอิ

[snowboxs]

พระเอกโดนพี่ครินของน้องกวางกับพี่กรีซของลูกชุบแย่งซีน

[arissara]

อร๊ายยย ลูกชุบน่ารักอ่าาาาา

[titansyui]

 

[HEARTBREAKER]

รอที่ 14


อัศวโยธินทร์

　　
　　- Jaochiwan’s Part -
　　
　　
　　
　　วันอาทิตย์ที่บ้านของผม . . .
　　
　　
　　“เจ้าาาาาาาาา” มาแล้วตัวป่วน จันทร์เจ้าวิ่งทั่ก ๆ เข้ามาหาผมถึงในสวน
　　
　　“มีอะไรเด็กดื้อ” ผมอ้าแขนรับหลานตัวน้อยมาในอ้อมแขน
　　
　　“ป่ะป๊ะดุ”
　　
　　“ไปทำอะไรให้ป่ะป๊ะดุครับ?”
　　
　　“จริงใจตะแย่งข่องหนู” แล้วมันเกี่ยวกันยังไงล่ะเนี่ย
　　
　　“หืม? จริงใจอ่ะนะ”
　　
　　“อือ นี่ ๆ หน้องกัดแจ๋นหนูโด้ย” ยกแขนขึ้นอวดรอยแดงจางๆ
　　
　　
　　ทำเอานึกถึงคนที่ชอบกัดอีกคนขึ้นมา...
　　
　　
　　“แค่นี้เอง ไม่เจ็บหรอกเนอะ” ผมบอกจุ๊บหน้าผากจันทร์เจ้าไปหนึ่งจุ๊บ เด็กตัวกลมมุ่ยหน้าก่อนจะถูกใบหน้ากับอกผม
　　
　　“งือ..”
　　
　　“เข้าบ้านกันเนอะ”
　　
　　“อือ”
　　
　　
　　
　　
　　เข้ามาที่ห้องนั่งเล่นจริงใจกำลังนอนพิงอกม่ะมะสบายใจเฉิม แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นตาแดง ๆ ทะเลาะกันร้องไห้อีกแล้วเด็กพวกนี้
　　
　　วันนี้บ้านผมอยู่กันครบเลยครับ พ่อ แม่ พี่สาว รวมทั้งพี่เขย
　　
　　
　　“ไปกวนอะไรน้าเจ้าครับ หืม” พี่โจ พี่เขยผมยื่นมือมาจะอุ้มจันทร์เจ้า แต่เด็กน้อยกอดคอผมแน่นไม่ยอมให้อุ้ม
　　
　　“อ้าว งอนป่ะป๊ะหรอครับ”
　　
　　“ฮึ!” ผมแกะแขนเด็กขี้งอนออกมาแล้วให้นั่งตักดี ๆ พี่โจยังคงปฏิบัติการง้อลูกชายตัวดื้อต่อไป สาเหตุการงอนป่ะป๊ะของจันทร์เจ้าคือโดนตะคอกครับ
　　
　　
　　จากคำให้การของพยาน ในขณะที่สองพี่น้องสูเจกำลังแย่งของเล่นกันนั้น เจตัวพี่ดึงของของตัวเองคืนมาได้ แล้วนั่นก็ทำให้เจตัวน้องร้องไห้จ้า พี่โจที่เข้าไปเห็นพอดีคิดว่าเจพี่ทำน้องก็เลยเผลอเสียงดังใส่ ดุเจตัวพี่ที่ไม่ได้ทำผิดจนงอนตุ๊บป่อง
　　
　　
　　พี่โจลอบถอนหายใจเบา ๆ “จันทร์เจ้าคร้าบบบ อยากกินหนมหนมไหมลูก”
　　
　　ผมก้มมองตุ๊กตาบนตัก เด็กน้อยกลอกตาล่อกแล่กมีกัดปากด้วยก่อนจะหันไปมองป่ะป๊ะตาแป๋ว “หนม ๆ” แถมยังชูกมือไปหาอีก พี่โจยิ้มแล้วอุ้มจันทร์เจ้าไปก่อนจะพากับหายวับไปหาขนม
　　
　　เรื่องกินไม่เคยพลาด งอนยังไงเอาขนมล่อก็หาย
　　
　　“เห็นแก่กินจริง ๆ หลานฉัน” แม่พูดยิ้ม ๆ ส่ายหัวเบา ๆ
　　
　　“เรื่องเรียนเป็นยังไง”
　　
　　“จบแน่นอน พ่อไม่ต้องห่วง” ผมยักคิ้วตอบ พ่อมองหน้าก่อนจะกลอกตา แม่เลยฟาดแขนเพียะเข้าให้ หึหึ
　　
　　
　　
　　ผมเอนตัวนอนหนุนตักแม่แล้วเล่นโทรศัพท์ หน้าฟีดมีแต่ไอ้ดื้อ อัพรูปอะไรเยอะแยะไม่รู้ ได้ยินว่ากวางพาไปทัวร์ร้านฟิกเกอร์ สวรรค์เลยสินะ
　　
　　“หือ”
　　
　　“ฮี่..” จันทร์เจ้าปืนโซฟาแล้วขึ้นมาบนตัวผม ศีรษะกลม ๆ มุดลอดเข้ามาใต้แขนผมแล้วยิ้มเฉ่ง
　　
　　“อ้วนเป็นหมูแล้วเนี่ย” แกล้งดึงเจลลี่ในมือออก เด็กน้อยร้องงือแล้วรีบยัดเข้าปาก
　　
　　ผมรวบก้อนกลม ๆ ขึ้นมาบนอกก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ลูกหมู มองกล้อง”
　　
　　แชะ
　　
　　พอได้รูปผมก็อัพโหลดลงไอจี รูปนี้เห็นจันทร์เจ้าเต็ม ๆ แต่เห็นผมแค่คางกับปาก นั่นก็ดีแล้ว
　　
　　phloengfa liked your photo. now
　　
　　เร็วจริง ๆ เพิ่งอัพไปแค่เก้าวินาที
　　
　　RRRrrrr
　　
　　“อือ”
　　
　　(“จะคุยกับเจเจจจจ”) เจเจ คือการเรียก จันทร์เจ้า กับ จริงใจ แบบรวม ๆ ของเพลิงฟ้า..
　　
　　ผมแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์ในมือ เปิดสปีกเกอร์แล้วยื่นให้จันทร์เจ้า เด็กน้อยก็รู้งานครับ “ฮาโหย๋ว”
　　
　　(“ฮาโหย๋ววววว เจเจจจจ”)
　　
　　“อ๊ายยย! ฟ้าาาาา” พ่อแม่ พี่สาว พี่เขย มองกันงง ๆ หน้าทุกคนดูสงสัยมากว่าจันทร์เจ้าคุยกับใคร ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง..
　　
　　(“เจเจ คิดถึงงง”) จันทร์เจ้าหัวเราะคิกคิกซบอกผมแก้เขิน จริงใจที่นอนพิงจอมอยู่หันมามองแล้วดิ้นจะมาหา
　　
　　(“จัันทร์เจ้าทำอะไร~”)
　　
　　“กิงเจลลี่ อาหย่อย”
　　
　　(“เจลลี่เหรอ กินด้วยยยย”
　　
　　“มะห่ายหร้อกก คิคิ”
　　
　　(“ใจร้ายยยยยย งั้นคุณมิกกี้เมาส์ก็ไม่ต้องเอาเนาะ”)
　　
　　“หวาาาาา จาอาววววว”
　　
　　“อือ อืออ”
　　
　　“จริงใจอย่ามาาาา” จันทร์เจ้าลุกขึ้นดันตัวจริงใจออก ผมลุกขึ้นจากตักแม่แล้วนั่งดี ๆ รวบเด็กหมูมานั่งตักคนละข้าง
　　
　　(“หาาา จริงใจมาหรอออ ขอคุยกับจริงใจโหน่ยยยย”)
　　
　　“แอ แอ ฟาา”
　　
　　“ไม่อาววว คุยกับหนูคงเดียววว”
　　
　　(“อยากคุยกับจริงใจอ่ะ จันทร์เจ้าให้ฟ้าคุยกับจริงใจหน่อยคนดี”)
　　
　　“อือออ ฟา!”
　　
　　(“จริงใจ! เฮลโลลล”)
　　
　　“ฟ้าาา คุยกับหนู~ ไม่ให้คุยกะจริงใจน้าาาา”
　　
　　ไม่ไหวจะปวดหัว.. พ่อแม่ พี่โจพี่จอมก็ให้ความสนใจไม่เลิก
　　
　　(“อ่า.. งั้นคุยกับสองคนเลยเนอะ เจเจบอกเจ้าเปิดสปีกเกอร์สิครับ”)
　　
　　“เปิดอยู่”
　　
　　ผมพูด อีกฝ่ายเงียบไปพักหนึ่ง
　　
　　(“ล แล้วอยู่ไหน..”)
　　
　　“ห้องนั่งเล่น”
　　
　　(“กับใคร..”)
　　
　　“ทุกคน”
　　
　　(“คือ.. 3 มึง เจเจ?”)
　　
　　“เปล่า.. 7..”
　　
　　ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด..
　　
　　Call ended
　　
　　สายถูกตัดไปทันทีที่สิ้นเสียงผม ให้เดาตอนนี้มันคงเหวอมาก ๆ ไอ้ดื้อเอ๊ยยย! ผมยกกำปั้นปิดรอยยิ้มที่มุมปาก
　　
　　“วางตะไมมมม!”
　　
　　“เฮ้! ใจเย็นลูกหมู” ผมรวบมือจันทร์เจ้าที่ทุบผมเมื่อกี้ไว้ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรออกอีกครั้ง
　　
　　
　　(“ไอ้เหี้ยเจ้าาาาาาา!!!”)
　　
　　คราวนี้ผมหัวเราะลั่น เพลิงฟ้าสบถออกมายาวเหยียดแล้ววางสายไปอีกครั้ง หึหึ
　　
　　
　　“ใครเหรอเจ้า?” ผมเขี่ยแก้มเจเจ เหลือบมองทั้งสี่คนที่มองมาเป็นตาเดียว
　　
　　“เพลิงฟ้า รุ่นน้องที่ม.”
　　
　　“คนที่บอกว่าจริงใจเข้าหาก่อนน่ะเหรอ” จอมถามต่อ
　　
　　“อือฮึ”
　　
　　“แฟน?”
　　
　　..แทบสำลักน้ำลาย
　　
　　“เฮ้ยยย! ยังไม่ใช่ครับ!”
　　
　　“ยังไม่ใช่ ต่อไปก็ไม่แน่ เป็นเกย์หรอเจ้า”
　　
　　“บ้าแล้ว ผมไม่ได้เป็นเกย์นะพ่อ ยังชอบผู้หญิงอยู่นะเออ แต่กับมัน.. ไม่รู้แฮะ”
　　
　　“คนเดียวกับในนั้นหรือเปล่า?”
　　
　　ผมพยักหน้า “ครับ” แม่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน ผมรู้สึกสยองแล้วสิ ไม่น่าพลาดเลย
　　
　　“ในนั้นคืออะไรอ่ะ”
　　
　　“ไม่มีอะไรน่า.. ไปนะ” ผมบอกพร้อมกับกำลังลุกขึ้น แต่ทุกคนกลับร้องว่าเดี๋ยว! เป็นเสียงเดียวกัน เจ้าชีวันเหนื่อยใจ โดนแน่กู
　　
　　“อะไรคร้าบบบบ”
　　
　　“มีรูปไหม ขอดูหน่อย” ขอ ก็ต้องรอให้อนุญาตก่อนเปล่าวะ แล้วทำไมจอมฉกมือถือผมในมือจันทร์เจ้าไปแล้วเนี่ย..
　　
　　“รหัส?”
　　
　　“กดให้” .. ก็โง่สิ ใครจะไปให้ดูวะ! วุ่นวายแน่ ๆ !!!
　　
　　“พี่ไม่ได้โง่นะไอ้เจ้า บอกมา!”
　　
　　แม่ง.. กูไม่น่าพลาดเลย สะเด้ย!
　　
　　
　　“----” ผมบอกรหัสสี่ตัวไปอย่างเซ็ง ๆ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนก็ได้วะ
　　
　　จอมยิ้มชั่วร้ายหลังจากปล้นรหัสผมไปได้
　　
　　“ว้าว! หน้าตาดีหนิ”
　　
　　“หืม.. ดูมีเสน่ห์ดีนะ” แล้วสองสามี ภรรยาเขาก็สุ่ม(?)หัวกัน ค้นอะไรของกูหรือเปล่าวะ
　　
　　“ไหน เอามาให้พ่อดูบ้าง”
　　
　　เออ!! เอาเล้ยยยย เต็มที่เลยครับ!
　　
　　“อืม.. หน้าตาดีจริง ๆ ทั้งสวยทั้งหล่อ”
　　
　　ผมขยุ้มศีรษะ “เอาคืนมาได้แล้ว วุ้ววว อะไรกันก็ไม่รู้” ผมเอื้อมมือจะไปแย่งมา แต่พ่อเบี่ยงหลบไปก่อน แม่ก็นั่งคั่นกลางด้วยนี่ดิ เอ้อออออออ!
　　
　　“จีบดิเจ้า คนนี้พี่ชอบว่ะ หน้าโดนใจ”
　　
　　ผมหรี่ตามองจอมก่อนจะแสยะยิิ้มยกมือลูบสันกรามตัวเอง “จีบไม มันจีบผมอยู่ หึหึ”
　　
　　“เฮ้ย!! จริงเหรอ!!” ผมพยักหน้า จะโกหกทำไมวะ “น้องเขาไม่น่าตาต่ำมาชอบแกนะเจ้า”
　　
　　เดี๋ยว..
　　
　　“ฮะฮะ แต่ทำให้ลูกหมูติดได้นี่ไม่ธรรมดานะ พ่อกับแม่ผ่านไหมครับ?” - พี่โจ
　　
　　แม่ไม่พูดแค่ยิ้มบ้าง ๆ พ่อมองก่อนจะแสยะยิ้ม
　　
　　แค่นี้ก็รู้.. ให้ผ่านกันทั้งบ้าน
　　
　　โดนมนต์อะไรของเพลิงฟ้ากันวะ เห็นแค่ในรูปจะเครซี่อะไรกันขนาดนั้น
　　
　　เฮ้อ...
　　
　　“แม่คิดว่าไง?” - พ่อ
　　
　　“อืม.. ก็ดีนะ แม่ชอบ น่ารักดี” แม่ว่ะ “ไลฟ์สไตล์ก็ดีนะ แม่ตามอินสตาแกรมเด็กคนนี้อยู่”
　　
　　“หาาาา!!” ไปตามตอนไหนวะ!
　　
　　“อะไรกันเจ้า”
　　
　　“แม่ไปตามตอนไหน แล้วตาม phloengfa หรอ”
　　
　　“เปล่า แม่ตาม jjaochiwan” แม่ยิ้มหวานจนตาปิด
　　
　　“เฮ้ย!!”
　　
　　มันก็มีคนรู้นะว่าผมกับเพลิงฟ้าสลับแอคเคานต์กัน
　　แต่คนไม่รู้มันก็เยอะ แล้วแม่ผมไปรู้ได้ไง แม่ไปเจอได้ไงวะ
　　ไอ้สัด งง..
　　
　　“ตกใจอะไรอีก”
　　
　　“แม่รู้ได้ไงว่ามันเล่นแอคฯเจ้า” แม่ยิ้มร้าย รวมทั้งพ่อกับพี่จอมพี่โจด้วย เป็นรู้กันว่าผมพลาดอีกแล้ว
　　
　　fuck!!!!
　　
　　
　　“เพราะเจ้าบอกเมื่อกี้ไง” ผมเม้มปาก “จอม สมัครอินสตาแกรมให้แม่หน่อยนะ”
　　
　　
　　สรุปแล้วผมโดนหลอก แม่ไม่มีไอจิ(ตอนนี้) และยังไม่ได้ตามผมหรือเพลิงฟ้าอะไรทั้งนั้น
　　
　　โว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!
　　
　　“แลกแอคกันเลยเหรอ สำคัญมากสินะ” ผมเบ้ปากกับคำพูดพี่โจแต่ไม่ตอบโต้อะไร
　　
　　“พามาบ้านหน่อยสิเจ้า อยากเจอตัวจริง” จอมพูดแล้วยิ้มอย่างนึกสนุก
　　
　　ให้ตาย... เจเจช่วยน้าด้วย..
　　
　　ผมกุมขมับอย่างคิดไม่ตก แล้วยิ่งจะบ้าไปอีกกับคำพูดของพ่อ
　　
　　“ขอโทรไปอีกทีนะเจ้า หึ” ขอเพื่ออะไรล่ะครับ ในเมื่อกดโทรออกแล้วน่ะ
　　
　　
　　รอสัญญาณอยู่สักพักปลายสายก็กดรับ แต่เงียบเหมือนลองเชิง ไม่อยากพลาดแล้วล่ะสิ
　　
　　แม่สะกิดให้ผมพูดแล้วเอาโทรศัพท์ผมจากในมือพ่อมาถือไว้เอง
　　
　　“ดื้อ”
　　
　　(“อือ”)
　　
　　“...........”
　　
　　(“โทรมาทำไมเนี่ยหาาา คิดถึงกูมากหรือไง”) ผมเบ้ปาก
　　
　　“เปล่า”
　　
　　(“เจ้า.. ไม่เล่นนะ”) กูก็ไม่เล่นครับ กูโดนแกล้ง
　　
　　“ฟ้าาาา ฟ้าเหยอออ”
　　
　　(“เจเจ!”)
　　
　　“ฟ้า!!!” ลูกหมูประสานเสียง
　　
　　(“เจเจอยู่ไหนครับ”) เงียบ เงียบกริบกันหมดรอให้เด็ก ๆ ตอบ
　　
　　“หนูอยู่บ้าน ฟ้าอยู่หนายยยยย”
　　
　　(“อ่า.. อยู่ข้างนอกครับ”)
　　
　　“ที่ไหนหยอ”
　　
　　(“อืม.. ไม่รู้สิ คล้าย ๆ ว่าจะเป็นร้านของเล่นนะ”)
　　
　　“อ๊าาาา!!! ยั่กปายยยย เจ้าาา ไปจื้อของเล่นนน ม่ะมะ ป่ะป๊ะ!”
　　
　　(“เดี๋ยวฝากเจ้าไปให้น้าาาาา”)
　　
　　“เยยยยยยย้!” ลูกหมูประสานเสียงอีกครอบ
　　
　　ผมแย่งมือถือคือมา กำลังจะปิดสปีกเกอร์แต่ถูกปาดเพี๊ยะเข้าซะก่อน แม่นะแม่
　　
　　“มึงซื้อไว้แล้วเหรอ”
　　
　　(“อือ”)
　　
　　“เท่าไหร่”
　　
　　(“ของเจเจหรอ ไม่บอก!”)
　　
　　“สัด..” ผมกระซิบลอดไรฟัน ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบา ๆ
　　
　　(“แค่นี้แหละ เบื่อมึงละ บาย สวัสดีครับ”)
　　
　　‘สวัสดีครับ’ เหรอ ฝันไปเถอะว่ามันจะบอกกับผม เหอะ
　　
　　ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง “อยากรู้อะไรอีกครับ!”
　　
　　
　　“ถ้าเจ้าจะคบกับคนนี้ ครอบครัวเราโอเค ลูกใช่ไหม? แต่..”
　　
　　
　　
　　“ยังมีอีกคนนะเจ้า”
　　
　　ผมเม้มปาก หลับตาลง อีกคนนี้งานหนักเลยแฮะ..
　　
　　
　　
　　
　　ผมขึ้นมาบนห้องหลังจากโดนซักจนขาวสะอาด
　　
　　ฟู่.. บ้านผมไม่มีปัญหามันก็ดี แต่คนสำคัญอีกคนของผมนี่สิ..
　　
　　แล้ว.. พูดแบบนี้แสดงว่าผมชอบเพลิงฟ้าเหรอ?
　　
　　เออ! ก็ได้! ชอบก็ชอบ ไม่ต้องด่าผมแล้วนะครับ แค่นี้สำนึกผิดไม่ทันแล้ว
　　
　　
　　เฮ้อ.. เบื่อว่ะ ไม่อะไรทำเลย
　　
　　ไฟนอลโปรเจกต์เหรอ เหลือรายละเอียดยิบย่อยอีกไม่เยอะเท่าไหร่ ไว้ทำวันอื่นบ้าง
　　
　　ไปเล่นเวคบอร์ดดีป่ะวะ แต่นี่ก็บ่ายสามจะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว
　　
　　โว้ยยยยยยยยยยยยย!
　　
　　นอนแม่ง!
　　
　　แต่....
　　
　　
　　ตึ้ง! ตึ้ง! ตึ้ง!
　　
　　“เจ้าาาาา” นั่นไง
　　
　　ผมพลิกตัว ยกหมอนอีกใบขึ้นปิดหน้าและเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้อีกที
　　
　　หลานผมนี่ก็นะ ซนฉิบหาย ไม่กลัวห่าอะไรเลย เล่นผาดโผนยิ่งกว่าเด็กวัยเดียวกัน บันไดบ้านยี่สิบสามสิบขั้นสองแสบก็ปืนเองได้ครับ ยอมใจ
　　
　　แกรก! ปัง!
　　
　　ทั่ก ทั่ก ทั่ก! ตุบ!
　　
　　“แงงงง!” ผมสะบัดผ้าห่มออก มองไปหาต้นเสียง จันทร์เจ้านอนคว่ำบนพื้นพรมตรงปลายเตียง น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมลุกขึ้นนั่ง เลิกคิ้วมอง เด็กแสบสะอื้นฮักแล้วลุกขึ้นเดินเตาะแตะเขามาหาผม
　　
　　
　　ถ้าเราไม่สนใจเดี๋ยวเขาก็หยุดเอง ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงนะครับ แต่เพราะห่วงเลยต้องทำแบบนี้ ผมกับพี่ก็ถูกเลี้ยงมาแบบนี้ ตอนเด็ก ๆ เคยร้องไห้จะเอาของเล่น แม่เดินหนีทิ้้งผมไว้ที่หน้าร้านของเล่นเลยครับ แล้วผมทำไง วิ่งตามสิ
　　
　　ถ้ายิ่งโอ๋ก็จะยิ่งงอแงใช่ไหม หักดิบกันอย่างนี้แหละ
　　
　　
　　“เจ็บไหมครับ” รวบเด็กก้อนที่เพิ่งปืนขึ้นมาบนเตียงได้เข้ามากอด ผมปาดนิ้วเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนิ่ม
　　
　　“อือ ฮึก”
　　
　　“เดี๋ยวก็หาย ไม่เจ็บหรอก จิ๊บ ๆ”
　　
　　“..อึก ฮือ”
　　
　　ผมจิ้มแก้มนิ่มของจันทร์เจ้าเบา ๆ ปล่อยให้เด็กน้อยคลายสะอื้นเงียบ ๆ รู้ตัวอีกทีตุ๊กตามีชีวิตข้าง ๆ ผมก็ปล่อยลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้ว
　　
　　หลับง่ายจริง ๆ
　　
　　
　　
　　ในขณะที่ลูกหมูหลับผมก็นอนเล่นไปเรื่อย
　　
　　โซเชียลมีอะไรบ้างวะ
　　
　　ทำไมชีวิตพวกมึงดีกันจัง เพื่อนในเซคผมลงรูปไปเที่ยวกันโบ้ม ๆ มองดูตัวเองที่นอนโง่ ๆ อยู่บ้าน อืม..
　　
　　
　　ตือดึ้ง!~
　　
　　P : มึงไลค์รูปพี่แป้งอ่ะ!!!
　　J : หะ?
　　P : นี่!!! -แคพเชอร์รูปมาให้ดู-
　　J : -_-
　　
　　
　　ผมถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะกดโทรออกหามัน
　　
　　“เป็นบ้างหรอ ขาดยา?”
　　
　　(“ยาหน้ามึงงงงงง่ะ! มึงอ่ะบ้า ตั้งใจอ่อออ อ่อยเหยื่อยใช่มะ”)
　　
　　“ดูหน้ากูด้วย ต้องอ่อยไหม”
　　
　　(“อืมมมม จ่ะ”)
　　
　　“หึ ทำไม หึงเหรอ”
　　
　　(“หึงทำไม ผีบ้า กวนตีนมึงเฉย ๆ”)
　　
　　“เหร้อออออ”
　　
　　(“เออดิ มึงเลื่อนผ่านอะไรก็ไลค์แม่งหมดแหละ ใช่ไหมล้าาาาา”)
　　
　　“รู้ดี”
　　
　　ก็ตามนั้นแหละ ผมยังไม่รู้เลยว่าไลค์รูปแป้งไป แค่เลื่อนผ่านไทม์ไลน์ ผ่านอะไรก็ไลค์หมดอ่ะ อารมณ์เบื่อ ๆ มันก็อย่างนี้แหละครับ
　　
　　(“เขาเรียกรู้ใจ.. มึง ๆๆๆ วันนี้มีเด็กคอนแวนต์มาขอไลน์กูด้วยแหละ น่ารักสัด ๆ อ่ะ”)
　　
　　คิ้วกระตุก. . .
　　
　　“ให้ไปป่ะล่ะ”
　　
　　(“ไม่อ่ะ ไม่ใช่แนว อีกอย่างหน้ามึงลอยมาหลอกหลอน กลัวมึงนอนร้องไห้ให้กูรู้สึกผิด”) มันแล้วก็หัวเราะร่า
　　
　　
　　กวนตีน..
　　
　　
　　“สำคัญมากกมั้ง ชู่ววว” ผมตบหลังกล่อมจันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกหมูครางอือแล้วหลับต่อ
　　
　　(“กล่อมใครอ่ะ”)
　　
　　“จันทร์เจ้า”
　　
　　(“หลับเหรอ อยากคุยด้วยอ่ะ พาเจเจมาเล่นด้วยบ้างดิ”)
　　
　　“อือ ไว้ก่อน”
　　
　　(“ก็เดะ!”)
　　
　　“วันนี้ไปแรดไหนมาบ้าง”
　　
　　(“อืม.. หลายที่อ่ะ ตอนสาย ๆ ไปร้านฟิกเกอร์กับไอ้กวางไอ้ชินาจนถึงเย็นเลย มีให้เลือกเพียบ! ร้านใหญ่มากกกกกกกกก แล้วก็ไปกินข้าวกัน จากนั้นก็ไปเดินเล่นกันนิดหน่อยแล้วก็กลับ โล่งมากอ่ะมึงงงงงงงงง โล่งแบบ.. โอ้โห กระเป๋าสตางค์กูนี่โล่งมาก ฮือ”)
　　
　　
　　จะสงสารดีไหมเนี่ย แต่ขอขำก่อนแล้วกัน
　　
　　(“นี่หมดกับฟิกเกอร์ไปสี่พันห้าอ่ะ ไปเดินเล่นก็ดั๊นนนนนนนโดนรองเท้าดูดอีก หมดไปอีก แม่ง.. กูกลับถึงบ้านเหลือตังในกระเป๋าร้อยกว่าบ้าน ร้องไห้หนักมากอ่ะ ต่อไปนี้จะพกเงินวันละห้าสิบบาท ฮือ”)
　　
　　ตอนนี้มันต้องทำหน้าตลก ๆ อยู่แน่ ผมชอบนะ เวลาพูดเจื้อยแจ้วยาว ๆ แบบนี้ เสียงมันค่อนข้างจะ.. ยังไงล่ะ ไม่หวานเหมือนผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ทุ้มต่ำอะไร (ไม่ค่อย)น่ารำคาญนะ แต่ก็เพลินดี
　　
　　“ฮะฮะ น่าสงสารเขานะครับ”
　　
　　(“โฮ ยังไม่สิ้นเดือนด้วยอ่ะมึงงงงงง ต้องแทะขอบโต๊ะกินแทนข้าวเปล่าเนี่ย”)
　　
　　“เว่อร์ละ อย่ามาเพ้อ”
　　
　　(“จิ๊! แล้วงานมึงอ่ะ เรียบร้อยยัง จะเรียนจบพร้อมเพื่อนไหมเนี่ย”)
　　
　　“หึหึ ระดับนี้ ถ้ามึงเห็นแล้วจะอึ้ง”
　　
　　(“ขอดูหน่อยดิ ทำไมต้องรอให้ส่งอาจารย์ก่อนอ่ะ”)
　　
　　“หึหึ รอไปก่อน ไม่นาน”
　　
　　(“รอตลอดอ่ะแม่ง! กูชักจะหมั่นหน้ามึงแล้วนะ ขอข่วนทีดิ๊”)
　　
　　“...”
　　
　　(“...”)
　　
　　“เบื่อไหม?”
　　
　　(“..... หือ ท ทำไม?”)
　　
　　“ต้องรอนาน ๆ เบื่อหรือเปล่า?”
　　
　　(“หมายถึงอะไร”)
　　
　　
　　“ทุกเรื่อง”
　　
　　(“เหรอ จะบอกว่าไม่เบื่อมันก็โกหกชัดเจนไป จริง ๆ ก็มีบ้างแหละ แต่รอได้”)
　　
　　“.......”
　　
　　(“มึง.. เป็นอะไร”)
　　
　　“เปล่า ก็แค่.. เริ่มเบื่อแล้วที่ต้องรอเวลาอย่างนี้”

- - - - - - - - - TBC - - - - - - - - -

[bpyt]

เบื่อก็เลิกรอสิพี่เจ้า รักแล้วรออะไร การกระทำมันเลยคำว่ารอไปนานแว้วววว~~~

[patchamai28]

คนคนนั้นคือใครเนี่ย  อยากรู้
ไม่กินมาม่าน้า  งือออ 

[ciaiwpot]

เข้าใจยากจัง
แต่จะคบกันแล้วใช่ไหม

[cross]

หืออแ เบื่ออิเจ้าว่ะ ชอบก็ขอเป็นแฟนดิ รอไรว่ะฟ้าน่ารักสุดๆๆอ่ะ หรือว่ากลัวอะไรอยู่ แล้วอีกด่านนี่ใครอ่ะ จะมาม่าป่ะ ท้องเขาอืดมากช่วงนี้ของงดยาวๆๆๆๆๆ เลยนะ 555555555

[SOMCHAREE]

เราว่าโรสต้องชอบฟ้าแน่ๆอ่ะ ส่วนกรีซก็สู้ๆน้าาาา

[maemix]

พี่เจ้าก็ขอฟ้าเป็นแฟนสักทีสิ หึงเขาจนคิ้วกระตุกแล้ว

แล้วใครอีกคนที่บ้านเจ้ายังไม่ได้เห็นชอบ

[iceman555]

 

[SOMCHAREE]

รอเปดตัวอยู่ใช่มะเจ้า รอดูวันนั้นนะ^^

[♠♥♦♣]

รอดูโปรเจคนาง ถ้าไม่เว่อวังนะ  เราจะยุเพลิงฟ้าให้คนอื่นไปซะ

[BoolinMini]

อีกคนคือใคร????

ถ้าเบื่อรอแล้วก็ไม่ต้องร๊ออออ ขนาดแค่นี้แกยังเบื่อเลยเจ้า คิดถึงเด็กดื้อของแกบ้างว่ารอมานานกว่าแกอี๊กเค้ายังรอได้ อย่ารอให้ถึงจุดที่ต้องพูดว่า ให้ช้านรอแล้วได้อะไร 555

[JustWait]

ก็เคลียร์ตัวเองสักทีสิยะ อิพี่เจ้าาา

[ToeyTato]

คบกันเถอะเจ้า เรานี่แหละที่จะรอไม่ไหว 55555

[pannuna]

พี่เจ้ารออะไรจย้า อีกคนนึงนี่ยายหรอ

[snowboxs]

เบื่อที่เพลิงฟ้าจีบแต่ไม่ขอเป็นแฟนสักทีใช่ป่ะเจ้า

[hpimmc]

ขอเลยค่ะพี่ขอเลย
เพลิงฟ้านิก็จีบเขามาตั้งนานไม่ขอเขาสักทีเนอะ 555555
รีบๆ ขอ จะได้ไม่ต้องรอกันอีกต่อไป !!!

อีกคนนิคุณย่า คุณยาย ปู่ ตา ???

[manami_01]

ให้รอนาน ๆ เดี๋ยวกะยุใฟ้เพลิงฟ้ามันหันไปชอบพี่ทิศเหนือแทนเลยนิ


รีบ ๆ ขอเป็นแฟนเลยก่อนที่เพลิงฟ้าจะไม่รออีกต่อไป 

[Shinning_day]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อีกคนนึงคือใครค้าาาาา จอนนี้ลูกหมูเจเจน่ารักมากกกก นึกภาพออกเลยแก้มยุ้ยๆๆ
พี่เจ้าก็ือลั่นไปกดไลค์รูปนังพี่อป้งได้นะคะ ฌออะะะะ
มาต่อไวไวเลยยยยยยยยยยยยย 

[badbadsumaru]

เบื่อรอแล้วก็ขอน้องเลยสิพี่เจ้า
เจเจน่ารักกก พามาเปิดตัวสิพี่เจ้า 555555
ทีมเพลิงฟ้าทั้งบ้าน

คู่รองน่าสนใจ อิอิ สู้ๆนะกรีซ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 15

วันของเพลิงฟ้า

　　- Phloengfa’s Part -
　　
　　
　　
　　ให้ตาย!!!! ผมกำลังจะเป็นบ้า!!
　　
　　หงุดหงิด หงุดหงิดมาก ๆ มากจนอยากจะร้องดัง ๆ
　　
　　ผมจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเขวี้ยงดินสอกระทบกับกำแพงห้องแล้วผุดลุกเดินออกมา
　　
　　สาเหตุน่ะเหรอ เหอะ! ไร้สาระสุด ๆ ไปเลยล่ะ!!
　　
　　
　　
　　
　　
　　ย้อนไปตอน 8 โมงเช้า. . .
　　
　　
　　
　　ยื่นมือไปแตะคีย์การ์ดกับเครื่องทาบบัตรก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเมื่อประตูเลื่อนเปิด
　　
　　ได้ยินเสียงก็อกแก็กและคนคุยกันแว่ว ๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจ ขาเรียวเดินตรงไปที่บล็อก P ล็อคเกอร์จะแบ่งเป็นบล็อก คือ บล็อก A-Z แต่ละบล็อกจะมีประมาณ 50 ตู้ หรือมากกว่านั้น ไม่รู้อ่ะ ผมก็ไม่เคยนับ แหะๆ  และถือเป็นโชคดีที่ตอนตจองล็อคเกอร์บล็อก P มันยังมีตู้ว่างอยู่ เสร็จผม..
　　
　　
　　ผมไขกุญแจกับตู้ล็อคเกอร์หมายเลข P31 ตู้นี้ผมใช้มันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วครับ ตอนจองก็จะได้กรอกข้อมูลต่าง ๆ แล้วก็จ่ายเงินค่าตู้ใช่ไหม(และยังคงต้องจ่ายเป็นเทอม ๆ) แล้วเราก็จะได้คีย์การ์ดมา คีย์การ์ดตัวนี้จะใช้เพื่อเปิดประตู้ทางเข้า(และตอนออกด้วย)นั่นแหละครับ ก็เหมือนตอกบัตรเข้าทำงาน เครื่องก็จะบันทึกข้อมูลว่าเราใช้บริการเวลาเท่านี้นะและยังบันทึกภาพตอนเราทาบการ์ดไว้อีก ก็ประมาณนั้นแหละ แล้วคีย์การ์ดของนักศึกษาของคณะนั้น ๆ จะสามารถใช้ได้แค่ห้องล็อคเกอร์ของคณะนั้น ๆ
　　
　　
　　น่าจะสามารถใช้บัตรนักศึกษาแทนหรือสแกนนิ้วมืองี้ ขี้เกียจพกหลายบัตร สับสน ถ้าทำกระเป๋าหายความฉิบหายก็มาเยือนทันที..
　　
　　
　　
　　มือเรียวหมุนตัวล็อคเบา ๆ แล้วดึงบานประตูตู้ออกมา ผมหยิบคาร์ดิแกนที่ทิ้งไว้ในล็อคเกอร์มาพาดไหล่ข้างหนึ่ง(ลืมเอาเสื้อแขนยาวมาจากคอนโด)  แล้วไปให้ความสนใจกับซองจดหมายราว ๆ 4-5 ซอง เรียวปากบางระบายยิ้มเล็กน้อยแล้วเปิดอ่านทีละซอง
　　
　　
　　ข้อความก็ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แล้วคนให้คืนคนในคณะผมหรือฝากเพื่อนมาล่ะเนี่ย วิธีการหรอ.. ก็คงจะสอดเข้าที่กรอบข้าง ๆ ล่ะมั้งครับ ผมก็ไม่เคยลองแฮะ บางทีนอกจากจดหมายแล้วยังมีขนมห้อยให้ด้วย ฮี่ คนฮอตก็อย่างนี้ ในขณะที่ผมกำลังเก็บซองจดหมายใส่กระเป๋านั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นซองจดหมายอีกซองพอดี..
　　
　　
　　
　　ผมปิดล็อคเกอร์พร้อมกับล็อคไว้แล้วสืบเท้าออกมาพลางเปิดดูของในมือไปด้วย ไล่สายตาอ่านตัวอักษรที่ถูกเขียนด้วยคอมพิวเตอร์ เป็นข้อความเพียงแค่บรรทัดเดียวที่ทำให้ผมหยุดฝีเท้าและรู้สึกร้อนวูบ..
　　
　　
　　
　　‘เลิกยุ่งกับเจ้าชีวันได้แล้ว!! ไอ้วิปริต!!’
　　
　　
　　
　　What?
　　
　　What the fuck is this..?
　　
　　
　　กลีบปากสีส้มเม้มเข้าหากันอย่างข่มอารมณ์
　　
　　เจ้าของกระดาษงี่เง่านี่มันเป็นใครวะ!!! บอกให้เลิกยุ่งกับไอ้เจ้ายังเฉย ๆ แต่ว่าผมว่า ไอ้วิปริต นี่มาต่อยกันไหม
　　
　　รู้ตัวอีกที่ก็ขยำมันจนยับยู่ยี่...
　　
　　
　　“พี่ครับ!” ผมเรียกคนที่เพิ่งเดินออกมาจากบล็อก N
　　
　　“อ้าว ว่าไงเพลิงฟ้า”
　　
　　“พี่มานานยังอ่ะครับ”
　　
　　“ประมาณสิบห้านาทีนะ มีอะไรหรือเปล่า”
　　
　　“คือ.. พี่เห็นใครไปทำอะไรกับล็อคเกอร์ผมหรือเปล่าครับ”
　　
　　พี่เขาทำหน้างงแล้วส่ายหน้า ผมบอกขอโทษและขอบคุณที่เสียเวลากับผม แผ่นหลังบางพิงเข้ากับกำแพงของห้องล็อคเกอร์ ผ่อนลมหายอย่างอึดอัด
　　
　　อยากรู้..
　　
　　ใครคือเจ้าของจดหมายฉบันนี้..
　　
　　เป็นใครในคณะหรือเปล่า..
　　
　　ถ้าจะต่อต้านทำไมถึงเพิ่งมาทำอะไรตอนนี้..
　　
　　
　　
　　กลับมาที่ปัจจุบัน
　　
　　
　　“เป็นบ้าอะไรของมึง!” กวางร้องถามเสียงดังพร้อมกับกระชากไหล่ผมให้หันไปหา
　　
　　“เป็นบ้าไง”
　　
　　“เรื่องอะไรล่ะ บอกดิ มีเพื่อนไว้เป็นแค่คนเดินด้วยกันหรือไง!!!”
　　
　　ผมสะอึก กวางมองผมตาขุ่น “อยากรู้จริงอ่ะ? มัน... ค่อนข้างปัญญาอ่อน” ผมว่าพลางกลอกตาขึ้นฟ้า
　　
　　“เรื่องปัญญาอ่อนแต่ทำให้มึงหงุดหงิดได้นี่..ก็น่าสนใจอยู่นะ บอกมา!” ผมหมุนตัวกลับ หันหลังให้กวาง ล้วงมือควานหาแผ่นกระดาษที่พับเก็บไว้ในกระเป๋าหลังกางเกงยีนส์แล้วส่งให้เพื่อนตัวเล็ก ยกแขนทั้งสองข้างพาดกับราวระเบียงแล้วประสานมือกันทอดสายตามองวิวนอกอาคาร
　　
　　
　　“เฮ้ย!!” กวางอุทาน “อีผีนี่ใคร!!”
　　
　　“ไม่รู้”
　　
　　“อ้าว แล้วมึงไปได้มันมาได้ไง”
　　
　　“ในล็อคเกอร์”
　　
　　“หืม.. แปลว่าคนในคณะดิ”
　　
　　“ไม่แน่หรอก คนนอกคณะก็เข้าห้องล็อคเกอร์ได้ถ้ามีคนพาเข้า”
　　
　　“นั่นสินะ... มึงสงสัยใครไหม? หรือว่าพี่แป้ง?”
　　
　　ผมส่ายหน้า “หึ” คิดไม่ออกจริง ๆ ครับว่าใคร แล้วผมก็ไม่ได้คิดว่าเป็นพี่แป้งด้วย ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ พี่เขาไม่น่าทำอะไรตื้น ๆ แบบนี้น่ะครับ
　　
　　
　　
　　คนที่ทำแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องชอบไอ้เจ้า แล้วคนที่ชอบไอ้เจ้ามันมีแค่คนสองคนที่ไหน งานยาก ยากมาก ๆ แต่จะปล่อยไปคงไม่ได้อยู่ดี งานนี้คงต้องใช้เวลาหน่อย ที่ทำให้ข้องใจคือทำไมเพิ่งมาต่อต้านผม จะว่าเพิ่งรู้ก็ไม่น่าใช้ ถ้าเขาชอบเจ้าชีวันก็ต้องรู้สิว่าผมจีบมันอยู่
　　
　　
　　จากคำพูดที่ใช้แม้ไม่ได้เรียกไอ้เจ้าว่า พี่ ก็ไม่ได้แปลว่าคนที่เป็นเจ้าของกระดาษแผ่นนี้จะต้องอายุมากกว่าหรือเท่ากัน ก็แค่ตัวอักษร จะพิมพ์หรือเขียนยังไงก็ได้หนิ
　　
　　
　　ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด. . .
　　
　　
　　ปึง!!
　　
　　
　　“ไอ้เหี้ย!” กวางสบถพร้อมกับรวบมือผมที่เพิ่งทุบราวเหล็กเมื่อกี้ไปจับแล้ว “ทำร้ายตัวเองเพื่อ!”
　　
　　“ไม่เป็นไรน่า”
　　
　　ถือว่าระบายอารมณ์แล้วกัน ไม่ได้เจ็บมากหรอก
　　
　　
　　
　　
　　“พวกมึงไปไหนกันมาหาาาาาาา!”
　　
　　“เสือก” กวางพูดนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความกวนประสาท ชินาเบิกตาก่อนจะยกนิ้วกลางให้ แต่พวกผมสนไหม? ไม่ ผมกวาดตามองรอบห้องสตูฯ แล้วก็ต้องมาสะดุดกับบางอย่าง..
　　
　　
　　“งานกู..” ผมครางผะแผ่ว มองแบบงานที่ตอนนี้มีคราบสีน้ำตาลเข้มเปื้อนเป็นวงกว้าง.. เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มือขาวกำหมัดแน่นก่อนจะชี้นิ้วไปที่แบบพร้อมกับเอ่ยถามเบา ๆ
　　
　　
　　“ใครทำ?” ก็แค่เสียงเบา ๆ ทำไมต้องพากันทำหน้าเหมือนโลกจะแตก?
　　
　　“ใคร?” ย้ำอีกครั้ง และคำตอบที่ได้ก็คือความเงียบ “ชินา” เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง กระพริบตาปริบ ๆ “บอกมา”
　　
　　“เอ่อ...”
　　
　　“ร เราทำเอง..” เลื่อนสายตามองเจ้าของเสียง โรสช้อนตามองผม ริมฝีปากที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกเม้มแน่น นัยน์ตาค่อนข้างวูบไหว..
　　
　　หึ
　　
　　
　　“เรา เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ”
　　
　　“แล้วมันเปื้อนได้ยังไง เท่าที่จำได้มันอยู่ในกระบอกซูม!!”
　　
　　“เฮือก! คือ คือเรากะจะเอามาดูเป็นแนว แล้วดันปัดมือไปโดนแก้วกาแฟ มัน.. มันเป็นอุบัติเหตุ อึก.. เรา เราขอโทษ แต่กระเป๋ากับแมคฯ ของเพลิงฟ้าไม่โดนนะ..”
　　
　　“โห! มารยาท” ผมแสร้งเบิกตาโตทำหน้าตะลึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งภายในเสี้ยววินาที
　　
　　“มึงใจเย็น” กวางพูดพลางยื่นมือมาบีบไหล่ผมเบา ๆ ผมแค่นเสียงเหอะแล้วเก็บของใส่กระเป๋า ถ้าโดนคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของผมด้วยคงได้พังสตูฯแน่ ๆ
　　
　　
　　“เนี่ย ๆ ของกูก็โดน มึงใจเย็น ๆ” ชินาชูแบบของมันตัวเองขึ้นมา ที่มุมกระดาษมีคราบสีน้ำตาลเข้มเปรอะอยู่ ผมแสยะยิ้ม เทียบกับของผมไม่ได้เลย..  ถือเป็นเรื่องราวดี ๆ
　　
　　
　　
　　โอเค นี่เป็นผลพวงมาจากอาการหงุดหงิดเมื่อตอนเช้าเรื่องกระดาษนั่นจนพาลมาเรื่องนี้ ถึงคนที่ทำจะเป็นเพื่อนแต่ผมทำใจไม่ได้จริง ๆ สะเทือนใจฉิบหาย
　　
　　
　　“จะไม่บอกว่าไม่เป็นไร เพราะมันโคตรจะเป็นไรเลย” กาแฟโง่ ๆ นั่นทำงานผมพังหมดทั้งที่มันเสร็จแล้ว แล้วยังไงล่ะ ก็ต้องทำใหม่ ดีเยี่ยมไหมล่ะครับ ใครบ้างจะยังปั้นหน้ายิ้มได้อยู่
　　
　　
　　
　　“เราขอโทษ ฮึก ขอโทษจริง ๆ” โรสปาดน้ำตา ผมควรทำยังไงครับ ยิ้มหรอ เข้าไปกอด ตบบ่าเบา ๆ เฮ้ย ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง เราไม่ได้ซีเรียส เดี๋ยวทำใหม่ก็ได้ สบายมาก เมื่อกี้มันเป็นบทอย่าคิดมากนะ งี้เหรอ?
　　
　　ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้เป็นคนโลกสวย ขออนุญาตกลอกตา..
　　
　　
　　“อือ” ผมพูดแค่นั้น ยกกระเป๋าขึ้นพาดบ่าแล้วม้วนแบบงานเก็บเข้าซูม “กูไปล่ะ”
　　
　　“เฮ้ยยยย กูไปด้วยยย”
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　โครม! ซ่า!
　　
　　
　　ร่างของใครสักคนที่มัวแต่คุยกับเพื่อนข้าง ๆ จนชนกับผมเข้า จะโทษอีกฝ่ายฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ ผิดแม่งทั้งคู่นั่นแหละ! แค่ชนเฉย ๆ ไม่เป็นไร แต่.. น้ำสีเข้มกับกลิ่นที่ตีขึ้นจมูกนี่มึงมาทำไม!
　　
　　กูจะเกลียดกาแฟก็วันนี้. . .
　　
　　โว้ยยยยยยยยยยยยย!!
　　
　　
　　“ฉ.. ฉิบหาย”
　　
　　“ไอ้เหี้ยพี่เหนือ!!”
　　
　　“กู.. ไม่ได้ตั้งใจ”
　　
　　ผมถอนหายใจแรง ๆ พร้อมกับขยับเสื้อไปด้วย อืม.. เสื้อนักศึกษาสีขาวกับคราบกาแฟสีเข้ม.. คิดว่าจะซักออกไหม? ยังดีที่พระเจ้ายังเมตตาไม่ประทานกาแฟร้อนมาให้ผม ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ
　　
　　“ใจเย็น ๆ นะคนดี” กวางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มือเล็ก ๆ ขาว ๆ ของมันก็ลูบศีรษะผมไปด้วย
　　
　　“อือ”
　　
　　“เพลิง เพลิงฟ้า เดี๋ยวดิ”
　　
　　“อะไร ผมไม่มีอารมณ์จะคุยด้วยหรอกนะ”
　　
　　“เสื้อ..มึง”
　　
　　“อืม ช่างมัน ไปละ” ผมบอกแล้วเดินตรงไปที่ลานจอดรถ โดยมีกวางตามมาด้วย
　　
　　
　　
　　
　　“มึงไม่เปลี่ยนเสื้อหน่อยหรอ?”
　　
　　“ไม่ได้เอามา”
　　
　　“อ อ้าว”
　　
　　“มึงจะไปกับกูหรือไง” กวางพยักหน้าหงึก ๆ “เฮ้ออออ”
　　
　　“เอากุญแจรถมา เดี๋ยวกูขับ” ก็ได้.. อยากขับก็ขับไปเลย ผมส่งกุญแจรถให้มัน แล้วเดินไปนั่งอีกฝั่งส่วนกวางก็ไปนั่งฝั่งคนขับ สตาร์ทเครื่องเปิดแอร์แต่ยังไม่ออกรถ จากนั้นก็หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหากรีซ
　　
　　
　　
　　
　　(“มีอะไรเพลิงฟ้า?”)
　　
　　“มึงว่างหรือเปล่า?”
　　
　　(“มีเวลาแค่ 5 นาที กูต้องเข้าเลคเชอร์”)
　　
　　“อ่า.. มีเสื้อสักตัวไหมกรีซ”
　　
　　(“หืม.. ไม่มีอ่ะ”)
　　
　　“เหรอ โอเค งั้นไม่กวนแล้ว”
　　
　　(“เดี๋ยวดิ เป็นอะไรหรือเปล่า เสียงไม่ค่อยดี”) ผมชะงัก.. ทำไมรู้วะ
　　
　　“มีเรื่องนิดหน่อย”
　　
　　(“ระบายไหม?”)
　　
　　“ไว้ก่อน เจอกันค่อยคุย แล้วมึงเลิกเรียนกี่โมง”
　　
　　(“โอเค วันนี้อืม.. สองทุ่มว่ะ มีอะไร?”) ทำไมทันตะมันเรียนกันเยอะหนักวะ!
　　
　　“ว่าจะชวนไปฝึกจิตใจ”
　　
　　(“หืม..  ฝึกจิตใจ.. เรื่องที่ว่านี่มันไม่นิดหน่อยแล้วนะ”)
　　
　　“เออน่า..  ไปเรียนไป ชิ้ว ๆ” ผมกดวางสายก่อนที่กรีซจะได้บ่น แต่มันก็ยังส่งข้อความมาเยอะแยะ ขี้บ่นกว่าแม่ผมอีก
　　
　　
　　
　　“จะไปไหนกัน?”
　　
　　ผมมองหน้ากวาง “แป๊บ” แล้วกดโทรออกมาใครอีกคน
　　
　　
　　
　　
　　(“ว่า?”)
　　
　　“ว่างไหม?”
　　
　　(“อื้อฮึ”)
　　
　　“มีเสื้อให้ยืมสักตัวไหม?”
　　
　　(“มีนะ เสื้อยืด ทำไม?”)
　　
　　“เดี๋ยวไปหา มารอหน้าคณะด้วย บาย”
　　
　　
　　
　　
　　“ไปคณะศิลปกรรม”
　　
　　สิบนาทีต่อมารถยนต์ก็เคลื่อนตัวมาจอดที่คณะศิลปกรรมศาสตร์ ผมกับกวางลงจากรถ คนที่ผมบอกให้มารอก็เดินเข้ามาหา เจ้าชีวันมองสภาพผมอย่างค่อนข้างตกใจนิดหน่อย
　　
　　
　　“ไปทำอะไรมาวะ?”
　　
　　“เดี๋ยวค่อยคุย ไหนเสื้อ”
　　
　　มือหนาตบกระเป๋าข้างกาย “กวางไปรอกับพวกไอ้ขลุ่ยที่โรงอาหารนะครับ โต๊ะช่วงกลาง ๆ”
　　
　　“อ่า.. ครับ”
　　
　　
　　
　　ผมเดินตามแรงจูงของไอ้เจ้าจนมาถึงห้องน้ำ(ที่อยู่ชั้นไหนไม่รู้ ตอนเดินมาคนก็มองกันจังเลยยยยย) พอถึงปุ๊บผมก็ถอดคาร์ดิแกนบนไหล่ออกฝากให้คนอายุมากกว่าถือไว้ให้ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจนหมดทุกเม็ดและวางไว้บนขอบอ่างล้างมือ
　　
　　
　　ตอนนี้ในห้องน้ำมีผมกับไอ้เจ้าอยู่แค่สองคน..
　　
　　
　　“เล่าได้หรือยัง?” ผมชะงักมือที่กำลังลูบน้ำล้างความเหนอะหนะออกจากผิวช่วงอกและหน้าท้อง เงยหน้าสบตากับคนถามผ่านกระจกแล้วกระตุกมุมปาก
　　
　　“เดินชนกับพี่เหนือ” ผมบอก ใช้เสื้อนักศึกษาซับน้ำบนผิวออก “ขอเสื้อหน่อย”
　　
　　เจ้าส่งเสื้อยืดมาให้ “แน่ใจว่าไม่มีเรื่องอื่น”
　　
　　“มันก็มี พูดแล้วหงุดหงิด” ผมว่า คิ้วขมวดยุ่ง พอสวมเสื้อแล้วก็ยื่นมือไปเปิกก๊อกน้ำ “โรสทำกาแฟหกใส่งานกู หึ ทั้ง ๆ ที่ทำเสร็จแล้ว แต่ต้องได้ทำใหม่” ระหว่างที่พูดก็ขยี้เสื้อที่เปื้อนไปด้วย ไม่รู้มันจะออกหรือเปล่า.. แรงขยี้เพิ่มขึ้นเพราะอารมณ์ที่ขุ่นมัวอยู่ภายในใจ
　　
　　“แล้วยังไงต่อ”
　　
　　“ก็ไม่ยังไง เขาก็ขอโทษตามสเต็ป ขอโทษแล้วไงวะ งานกูกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรือไง จิ๊!” ผมสะบัดเสื้อลงอ่างทำให้น้ำที่อยู่ในอ่างล้างมือกระเด็นขึ้นมาโดนตัวเอง
　　
　　
　　เจ้าผ่อนลมหายใจอ่อน ๆ แตะแขนผมเบา ๆ ก่อนจะก้าวมายืนซ้อนด้านหลัง แล้วยื่นมือมาแย่งเสื้อไป....โยนลงถังขยะ “มันซักไม่ออกหรอก”
　　
　　
　　เพื่อ.. ที่กูขยี้จนมือแดงนี่เพื่ออะไร..
　　
　　
　　
　　เผลอกลั้นหายใจเมื่อมือหนาสอดเข้ามาใต้กลุ่มผมแล้วสางเบา ๆ เจ้ารวบเส้นผมที่ยาวปะบ่าของผมขึ้นอย่างเบามือก่อนจะส่งมือมาดึงยางรัดผมสีดำที่ข้อมือผมออกไปมัดผมให้ให้เป็นจุกกลม ๆ อยู่กลางศีรษะ. .
　　
　　
　　ตึกตัก.. ตึกตัก..
　　
　　
　　ผมกลืนน้ำลายลงคอ ยกมือทาบตรงตำแหน่งอกข้างซ้ายที่เต้นระรัว อีกฝ่ายมันต้องได้ยินแน่ ๆ รอยยิ้มมุมปากนั่นน่ะ!!! ว้ากกกกกกกกกกกกกก น่าอายฉิบหาย!
　　
　　
　　ผมถูกจับให้หันหลังให้อ่างล้างมือหรือหันหน้าเข้าหาไอ้เจ้านั่นแหละ ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ มองใบหน้าคมที่ห่างกันแค่คืบ หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรงนักสิลูก..
　　
　　เจ้าชีวันคลุมคาร์ดิแกนสีเทาในมือกับไหล่ของผมพร้อมกับจับแขนเสื้อทั้งสองข้างผู้ไขว้กันให้ด้วย มือหนายกขึ้นวางบนศีรษะผมแล้วขยี้เบา ๆ
　　
　　
　　เอ่อ. . .
　　
　　
　　“จะให้กูหัวใจวายตายใช่ไหม..?”
　　
　　ผู้ก่อการร้ายกับหัวใจของผมขยับริมฝีปากเป็นเส้นโค้ง “กูไม่ยอมให้มึงตายหรอก หึ”
　　
　　“จ้า”
　　
　　“หายฟุ้งซ่านยังล่ะ?”
　　
　　ผมเดาะลิ้น ส่ายหน้า “ไม่เลย เมื่อกี้ลืมไปแล้ว มึงพูดมาก็เลย.. บึ้ม!”
　　
　　“สักนิดก็ไม่?”
　　
　　“นิดนึงก็เดะ” ผมทำปากคว่ำก่อนจะร้องโอ๊ยเพราะไอ้เจ้ามันบีบปาก “เจ็บ” มันเลิกคิ้ว ไล้ปลายนิ้วโป้งกับเรียวปากบางไปมา... และไม่รู้เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้จนร่ายกายเบียดกัน.. ซ้ำริมฝีปากนุ่มยังประกบกับปากของผมแล้ว..
　　
　　
　　“อือ..!”
　　
　　มือหนาเลื่อนไปประคองท้ายทองของผมส่วนอีกข้างค้ำกับเคานต์เตอร์ มันค่อนข้างมึนงงนะที่อยู่ ๆ ก็มาจูบอย่างนี้.. แต่.. ทำไมยังไง ผมจูบตอบไปแล้ว.. ผมเอียงใบหน้าปรับองศาเพื่อที่จะจูบได้ถนัดขึ้น มือขาวกำเสื้อบริเวณสีข้างของร่างสูงแน่น ริมฝีปากนุ่มหยุ่นบดเบียดแนบแน่นจนต้องเผยอปากรับ เจ้าเม้มปากผมไล้ลิ้นไปตามแนวขอบปากก่อนจะค่อย ๆ แทรกเรียวลิ้นเข้ามา. . .
　　
　　
　　ผมขยับถอยหลังพิงสะโพกกับขอบเคานต์เตอร์อ่างล้างมือ แอบลืมตามอง ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก ๆ มากจนนับเส้นขนตายาว ๆ ของไอ้เจ้าได้.. ผมขยุ้มเสื้อเจ้าชีวันหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเกี่ยวลิ้นกระหวัดพัวพันกับลิ้นผม ผมต้องรีบปิดเปลือกตาลงเพราะอีกคนจ้องมอง..
　　
　　
　　อ่า.. ตอนนี้ผมจะร้อนไปทั้งตัวอยู่แล้ว..
　　
　　
　　“อื้อ!!” มือบางทุบไหล่กว้างแรง ๆ ความเจ็บแล่นเข้ามาจนรู้สึกว่าน้ำตาปริ่มที่ขอบตา เจ้าชีวันกัดปากล่างของผมไม่พอยังดูดซ้ำอีก..  ได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ .. แต่สักพักความรู้สึกวูบวาบก็เข้ามาแทนที่. . .
　　
　　“อะ แฮ่ก..” ผมเป็นผละออกมาก่อนเมื่อเริ่มหายใจไม่ทันและต้องสะดุ้งเฮือกยามที่ลิ้นอุ่นชื้นของอีกคนตวัดเลียสายธารสีใสที่มุมปาก “พ พอแล้ว..”
　　
　　ไม่มีเสียงตอบรับ.. ผมผินหน้าหลบริมฝีปากซุกซนของอีกฝ่าย แต่มันดันไปฝังกับแก้มของผมแทน
　　
　　“มึงกำลังจะทำให้กูตายจริง ๆ เจ้า..” ตัวการหัวเราะหึในลำคอ ผมมองคนที่กำลังเลาะเล็มริมฝีปากของผมด้วยตาปรือปรอย
　　
　　วันนี้มันวันอะไรเนี่ย.. อะไรเข้าสิงให้เจ้าชีวันมันเป็นอย่างนี้. . .
　　
　　
　　ให้ตาย.. หรือนี่จะเป็นแผนให้ผมหายหงุดหงิด..?
　　
　　
　　
　　“งั้นก็ตายคาอกกูเลยดีกว่า”

- - - - - - - - - - TBC - - - - - - - - - -
 

[bpyt]

อร๊ายยยยย!!! พี่เจ้าไม่อยากรอแล้วรุกขนาดนี้เลยหรอ
ฟินไปสามโลก

[patchamai28]

พี่เจ้าแกรุกแบบสุดยอดมาก
เราสงสัยว่าโรสเป็นคนเขียนจดหมายอันนั้น

[jeen]

  อร๊ายยย มาต่อเร็วๆน๊าาาา เค้ารออยู่....

[ciaiwpot]

เออ คือ
สรุปคืออะไรยังไง
นี่คือวิธิทำให้ไม่คิดมากของพี่เจ้าหรอ
ไม่คิดมากแต่หัวใจวายได้นะพี่

[maemix]

ใครแกล้งเพลิงฟ้า

พี่เจ้าปลอบใจเพลิงฟ้าได้ ฟินเวอร์
เจอพี่เจ้ารุกแล้ว