รอที่ 18
เซอร์ไพรส์
- Phloengfa’s Part -
อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน..
ผมเบิกตาขึ้น ข้างหน้าผมคือเครื่องหน้าหล่อคมของเจ้าชีวัน.. คนตัวสูงกว่ายังคงหลับตาพริ้มเพลิดเพลินอยู่ในห้วงนิทรา เจ้าอยู่กับผมตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รู้ต้องขอบคุณหรือคาดโทษกรีซที่สะเหล่อโทรหาไอ้เจ้า จนมันต้องมาดูแลผมอย่างนี้.. ความจริงแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมไม่สบายแล้วเจ้ามาอยู่ด้วย..
มุมปากบางยกขึ้นเป็นเส้นโค้ง ยื่นไปปัดผมด้านหน้าของเจ้าเบา ๆ ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงนิดหน่อย ผมลุกจากเตียง เดินมึน ๆ ไปที่ครัวและหยิบขนมปังหนึ่งแผ่นออกมากินก่อนจะกลับเข้านอนต่อ แม้จะเข้านอนตั้งแต่สามทุ่ม(ถูกบังคับ) แต่ความรู้สึกเพลียก็ยังคงเหลืออยู่
“อือ...” ร่างบางขยับตัวบิดขี้เกียจ ดวงตากระพริบถี่ปรับการมองเห็น.. วาดแขนไปข้าง ๆ ก็เจอแค่ความว่างเปล่า แถมตรงนั้นยังเย็นเฉียบ.. คราวนี้เลยได้ตื่นเต็มตา
ผมขยับตัวไปดึงโพสต์อิทสีเขียวแสบตาออกมาจากหัวเตียง
‘ไปส่งงานเดี๋ยวกลับมา กับข้าวในตู้เย็น กินแล้วกินยาด้วย
Your J’
จากหน้างอแม่งเลยต้องยิ้มเพราะ your J เลย ไอ้ห่าาาา ผมแปะโพสต์อิทไว้ที่เดิม อยากอาบน้ำอ่ะ ไปอาบน้ำแป๊บนึงนะครับ ตอนนี้มันสิบเอ็ดโมงเกือบจะเที่ยงแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็รื้อตู้เย็น เอากล่องอาหารที่เจ้าทำไว้ไปอุ่นกิน จากนั้นก็กินยาที่มันจัดไว้ให้ ตอนนี้อาการผมดีขึ้นมากแล้วล่ะครับ ปวดหัวก็ไม่มากแล้ว อาการปวดท้องก็ยังไม่ได้หายไปหมด มีให้จี๊ด ๆ บ้าง แต่ไม่ทรมานเหมือนจะตายอย่างเมื่อวานแล้วล่ะฮะ
กินข้าวกินยาเสร็จผมก็ไปนั่งทำงานต่อ วันนี้ที่ม.ไม่น่าจะมีอะไร ไม่เข้าไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวเพื่อนมันก็เก็บไว้ให้เองแหละ แล้วมือผมเนี่ยยยย จะอะไรหนักหนา ใช้ไม่ถนัดเลย ฮึ่ย! ผมแกะพลาสเตอร์ออกจนหมดแล้วโยนมันลงขยะ อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย มือผมนี่ก็นะ แผลเยอะฉิบหาย แต่ยังดีที่ไม่เป็นแผลเป็น
15 : 30
ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ยื่นมาแปะหน้าผากก่อนจะยิ้มออกมา
“หายยัง?”
“แล้ว”
“ตัวยังอุ่นอยู่”
“อือออ ไม่เป็นไรละ มึงอ่ะ? ส่งงานเป็นไง?” เจ้าไหวไหล่ ดีดตัวขึ้นไปนอนบนโซฟา
“ก็ดี”
“อ่าฮ่ะ เหนื่อยอ่อวะ?”
“หึ”
“ละนี่กินข้าวเที่ยงยัง?”
“แล้ว” เออ จบ กูก็ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องห่าอะไรแล้ว แม่ง!
จนกระทั่งความเงียบผุดขึ้นมาอย่างผิดปกติ เงยหน้ามองอีกที เจ้าชีวันก็นอนหลับตานิ่ง สลบเมือดไปแล้ว.. ผมส่ายหน้าเบา ๆ แล้วสนใจงานตัวเองต่อ แต่ขี้เกียจแล้วว่ะ แต่ก็นะ จะไม่ทำก็ไม่ได้อีก งานตัวเอง ไม่ทำเอง หมาที่ไหนจะมาทำให้วะ แต่ตอนนี้ขอพักก่อนแล้วกัน เหนื่อยแล้ว เสียบดินสอเหน็บไว้ที่หูก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปที่ครัว
เอาขนมจีบที่ได้เข้าซื้อมาเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ ระหว่างนั้นก็จัดขนมอย่างอื่นใส่จาน พวกเบเกอร์รี่อะไรงี้อ่ะครับ ขนมไทยก็มีนะ เม็ดขนุน ทองหยอด สาคู อะไรงี้ อ๋อ! มีลูกชุบด้วย เห็นแล้วหน้าไอ้กรีซลอยมาเลย ไม่รู้ว่ากับพี่ลูกชุบของมันไปถึงไหนแล้ว ไว้ต้องถาม รักเพื่อนต้องใส่ใจฮะ ไม่ได้เสือกนะ จริงจริ๊ง!
ไอ้เจ้านี่ก็จมูกไวจริง พอของกินมาหน่อยก็ตื่นเลย พี่ท่านเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วด้วย กางเกงวอร์มสีเทากับเสื้อกล้ามสีดำ โชว์มัดกล้ามแน่น ๆ เห็นแล้วคันฟัน อยากกัดให้จมเขี้ยว อ่า!! มันมัดจุกด้วยฮะ!! แปลก ๆ อ่ะ แต่น่ารักมากเลย คึคึ
“งานเสร็จแล้วสบายเลยสิ”
“แน่นอน” ผมเบินปากหมั่นไส้
“ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะ?”
“เพื่อนยังไม่เสร็จ แล้วมึงคิดจะเข้าม. เมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้มั้ง ไม่รู้ดิ แล้วแต่อารมณ์”
“อ่ะฮ่ะ”
“.....”
“มาอยู่กับกูงี้ไม่เบื่อไง?”
“ก็..”
มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้
ผมนิ่ง กระพริบตาปริบ ๆ เสียงเพลงดังออกมาจากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กที่ผมเปิดทิ้งไว้ทำเอาเผลอกัดปาก มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉันไม่ยอมหยุดเสียที
กายบางขยับหันหลังพิงกับขอบโต๊ะกลาง ผมมองนั่นนี่หลุกหลิกเหมือนคนปรับโฟกัสไม่ได้ ทำไมอยู่ ๆ ก็เป็นงี้อ่ะ!! ผมเป็นอะไรวะ! เมายาเคลือบกระเพาะหรือไง! โฮฮฮฮ แม้ว่าเหมือนไม่มีโอกาส
แม้ว่าฉันต้องพลาดไปอีกสักที
แต่ว่าความรัก ก็ยังขอให้ฉันทำแบบนี้. . .
ที่จะให้เธอจนกว่าเธอจะรับ
บอกรักเธอจนกว่าเธอนั้นจะยอม
เธอคือความสุขของฉัน
ถ้าเธอไม่รับมัน
ให้ฉันเริ่มต้นอีกกี่ครั้งก็พร้อม
หากสุดท้าย เธอไม่เปลี่ยนใจ
ไม่เป็นไร ใจฉันก็ไม่ยอม
ก็ต่อให้ฉันหยุดหัวใจ
คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน. . .
ระหว่างเราไม่มีใครพูดอะไร ปล่อยให้เพลงเล่นไปจนจบ ผมปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ
คิดตามเนื้อเพลงแล้วตลกดี ดูคล้าย ๆ ผมเลยเนอะ ..มันคงเป็นรัก ที่ทำให้ผมอยู่ตรงนี้.. ยังรอให้อีกฝ่ายยอมรับความรู้สึกของผม แม้ช่วงแรกจะดูไม่มีโอกาส แต่ผมก็ยังยัดเยียดให้จนมันต้องรับไป แล้วตอนนี้ล่ะ.. เต็มใจรับความรู้สึกของผมโดยไม่ต้องยัดเยียดแล้วใช่ไหม?
แม้เพลงจะจบไปแล้วแต่เราก็ยังปิดปากเงียบ ได้ยินเสียงเสียงการทำงานของเครื่องปรับอากาศ ดูเหมือนมันจะเป็นเพลงสุดท้ายของเพลย์ลิสต์เลยแฮะ
แอบเหล่มองคนที่นั่งหล่ออยู่บนโซฟา แต่ก็ต้องสะดุ้งจนฟอร์มกลิ้งหลุก ๆ ตกระเบียงไปเมื่อดันหันไปเจ๊อะกับสายตาคมที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว จ้องขนาดนี้ไม่แดกกูเลยล่ะครับพี่
“มองระ?” ถามหาเรื่องไปงั้น
เจ้ายกยิ้มมุมปาก “มองคนเขิน”
ตู้มมมมมมม! ฟฟฟฟฟหกด่าสวง
“เขินอะไร ไม่มี๊ ใครวะ”
“อือ แค่แก้มแดงลามไปถึงหูไม่เขินหรอก กูเข้าใจผิดเองแหละ”
ผมได้แต่อ้าปากเหวอ พ่อมึงงงงงงงง! นิสัยไม่ดีอ่ะ!! แล้วผมนี่เป็นอะไรมาป่ะเนี่ย! ตะปบแก้มตัวเองให้มันหัวเราะทำซากอะไรเล่า!!! ผมจิ๊ปากขัดใจ จ้วงบราวน์นี่เข้าปากทั้งชิ้นอย่างคับแค้น ทำไมผมต้องแพ้มันตลอดเลยอ่าาาาาา โลกนี้ไม่ยุติธรรม!
ถึงจะโคตรละลายใจแต่กูไม่หวั่นไหวหรอก!!! โป้ง!!!
ช่วงเกือบบ่ายของวันถัดมา ท้องฟ้าปลอดโปร่ง อากาศแจ่มใส แสงแดดอ่อน ๆ จากฟากฟ้าทำให้ผมอารมณ์ดี.. ดีกับผีน่ะสิ!!! ปลอดโปร่งมากเลยไงไม่มีเมฆบังแสงให้กูเลย แดดอ่อน ๆ หรอ เหอะ! อ่อนกว่าเปลวไฟในนรกนิดนึง! ผิวจะไหม้ เหงื่อนี่ไหลยิ่งกว่าน้ำตาวิกตอเรีย สาดดดดด!
นี่แหละความพรีเมียมของประเทศไทย
“เฮ้ย!!!” ผมกระโดดกอดคอไอ้กวางที่กำลังพล่ามกับเพื่อนร่วมคณะอยู่ มันหันมองมองแล้วฟาดหน้าผากผมดังป๊าบ!
“สนิทกันมากไง?” แล้วมันก็จีบมือจับแขนผมออกจากนั้นก็ปัดมือเหมือนรังเกียจราวกับผมเป็นเชื้อแบคทีเรียในชักโครก
แหม...
“แบะ ๆ ๆ” ผมโยกตัวหลบก่อนกวางจะฟาดหน้าผากอีกที นี่ก็โหดกับกูจังเลยยยย “คุยเรื่องไรกันวะ”
“เรื่องงาน” กวางโบกมือให้เพื่อนร่วมคณะแล้วดันหลังผมให้เดิน “หายป่วยแล้วหรอ?”
“หายละ ชินากับโรสไปไหนล่ะ”
“ซื้อน้ำ” ผมพยักหน้ารับ “งานมึงอ่ะ ถึงไหนแล้ว ให้กูช่วยมะ?”
“เรื่อย ๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำเอง”
“ของกูมันใกล้เสร็จแล้ว มีอะไรก็บอกล่ะกัน” มือเล็กตบไหล่ผมปุ ๆ
“ครับผม!”
เรื่องงานนี่พวกแม่งก็เสนอหน้าจะช่วยตั้งแต่เริ่มทำใหม่วันแรกละ โรสเองก็ดูอยากจะช่วยรับผิดชอบอยู่นะ แต่ผมปฏิเสธไปหมด ก็เข้าใจนะว่าอยากช่วย อยากรับผิดชอบ แต่นี่มันงานกูไง ให้คนอื่นทำก็ไม่ใช่งานผมสิวะ เอ้อ! ผมละไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ถ้าผมทำเองไม่ไหวเดี๋ยวบอกเองแหละ
ผมกับกวางเดินเข้าตึก ไอ้คนข้าง ๆ ก็บ่นไม่หยุดปาก จนผมปวดหัวจี๊ด ๆ ขึ้นมา
“กูละโคตรเซ็ง ต้องมาตอบคำถามแฟนคลับมึง เพลิงฟ้าไปไหน? เพลิงฟ้าไม่เข้าม.หรอ? เพลิงฟ้าไม่สบายหรอ? เพลิงฟ้าเป็นยังไงบ้าง? เพลิงฟ้าหายป่วยยัง? เพลิงฟ้าจะมาเรียนเมื่อไหร่? ฝากขนมให้เพลิงฟ้าได้ไหม?
แม่มึงเอ๊ยยยย กูแทบจะกรี๊ด ไอ้ซั๊ซ!!! ถ้ามึงมาเรียนก็ต้องเห็นป่ะ แม่ง แล้วแบบใช้สมาร์ทโฟนกันอยู่แล้วไหมละสังคม เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์ ก็มี โพสต์ไปถามสิ เมนชั่นไปสิ กูล่ะอยากจะถาม ใช้ไม่เป็นหรอจ๊ะ อีห่า”
ผมปล่อยเสียงหัวเราะลั่นอย่างไม่อายใคร นึกภาพตามแล้วโคตรลั่น หน้ากวางตอนเล่ามันตลกมากครับ จีบปากจีบคอ แอคติ้งมาเต็มมาก ผมขำจนทรุดไปกองกับพื้น พอพี่ท่านเห็นว่าผมหัวเราะไม่หยุดสักทีก็ยกเท้าเตะตูดผมป๊าบ!
“แล้วตอบไปว่าไงวะ”
“ก็.. เพลิงฟ้าไม่สบายนิดหน่อยฮะ เดี๋ยวบอกมันให้น้า ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ สัด!! โคตรเจ็บกกลิ้น กูดึงหน้าจนตึงอ่ะ มึงก็เลิกหัวเราะสักทีสิวะ ไอ้เพื่อนชั่ว!!!”
“โอเค หึหึหึ ฮ่า ๆ ๆ ๆ มันหยุดไม่ได้อ่ะ กร้ากกกก”
“หูวววววว! หาทางมามหา’ลัยเจอแล้วหรอสหาย?”
“ใครสหายมึง” ผมปัดมือชินาที่ยื่นมาจะโอบคอ
“พูดงี้ถอดจอร์แดนตบหน้ากูเลยเหอะ”
“ได้!” ผมยกเท้าขึ้นข้างหนึ่ง ทำท่าจะถอดรองเท้าออก แต่แล้วก็วางมันลงไปเหมือนเดิม
“ทำไม ไม่กล้าไง? กระจอก”
“เปล่าอ่ะ รองเท้ากูซื้อมาแพง ตบหน้ามึงก็กลัวจะเปื้อน อิอิ”
“อิอิบนตีนกูไหมล่ะ หา!!!”
“ใจเย็นครับลูกพี่”
“เพลิงฟ้าหายป่วยแล้วเหรอ?” - โรส
“หายละ”
“อ่า..”
เราสี่คนเปลี่ยนประเด็นสนทนาไปเป็นเรื่องอื่นพร้อมกับขึ้นลิฟต์ไปห้องสตู ฯ เอาจริง ๆ ผมไม่ได้กะจะมาทำงานนะ งานผมก็ทิ้งไว้ห้องนู่น มาเพราะแค่อยากมาอ่ะ บ้าบอดีแท้
“มึงไม่ทำงานก็อย่ามาก่อกวนได้ป่ะวะ!!!” เอาแล้ว เจ้ใหญ่เดือดแล้วครับผม.. ผมกระพริบตาปริบ ๆ ทำหน้าซื่อใส่ชินา
“อะไรอ่า”
“ไม่ต้องมาแอ๊บไอ้สัด! ไปไกล ๆ เลย!!”
“หูย.. ไล่เรางี้เลย เสียใจนะเนี่ย”
“เสียใจมากไหมล่ะ หืมมม?”
“มาก” พร้อมพยักหน้าหงึก ๆ ประกอบ
ชินายิ้มหวานเคลือบยาพิษเอียงคอเล็กน้อยพองาม “ไปโดดตึกสิ!”
“ฮ่า ๆ ๆ”
“หัวเราะทำเชี่ย กูจะปวดประสาทกับมึงจริง ๆ”
“โอ๋~ ก็ไม่อยากให้เครียด”
“คนเครียดห่าไรจะสวยขนาดนี้”
จ้า..
ไม่สนุกแล้วอ่ะ เลิกเล่นกับชินาก็ได้ จะขยับไปหากวาง พี่ท่านก็ยกคัตเตอร์ต้อนรับอย่างดีเลยรอแล้ว โอเค ไม่เล่นแล้วก็ได้ จะหันไปเล่นกับโรสมันก็ไม่ใช่สไตล์อ่ะ เหมือนไอรอนแมนกับบาร์บี้เงี้ย พี่ว่ามันไม่ใช่อ่ะกิ๊บ อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ ชินากับโรสเป็นผู้หญิงเหมือนกันแค่ความรู้สึกโคตรต่างกันอ่ะ ชินามันเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงอ่ะคุณ หน้ามึนมากอ่ะ แล้วโรสนี่คือ.. /ตัดภาพไปที่กุลสตรีไทยนั่งร้อยมาลัย นั่นแหละฮะ. . .
เบื่อว่ะ.. ไปป่วนไอ้กรีซได้ป่ะเนี่ย
ครืด~ ครืด~ ครืด~
ใจเย็นนน อย่าเพิ่งสั่นดิ กำลังจะรับแล้ว ฮ่วย!
“อะระ?”
(“ซื้อขนมเค้กมาสัก 3-4 อย่างด้วยนะ เดี๋ยวจ่ายคืนให้”)
“หือ เค้กเมื่อวานก็เหลือหนิ”
(“หมดแล้ว ซื้อมาด้วย”)
“โวะ เออ ๆ ได้ครับผม”
(“อือ บาย”)
ผมแยกเขี้ยวใส่มือถือหลังจากที่วางสายไป จะไปซื้อเองไม่ได้ไง ต้องมาใช้ หุ้ยยย ไอ้บ้าหนิ
“พวกมึง กูกลับละนะ”
“เออ กลับไปไว ๆ เลย”
รั้งกูหน่อยไม่ได้ไง!
“อย่าลืมทำงานนะมึง”
“ครับ” โบกมือบ๊ายบายเพื่อนแล้วก็ออกมา
ไปห้องล็อคเกอร์หน่อยดีกว่า เผื่อจะมีเซอร์ไพรส์. . .
พอเข้ามาถึงบล็อกของตัวเองแล้วผมกลับเห็นคนรู้จักกำลังทำอะไรสักอย่างกับล็อคเกอร์ของผมอยู่..
“พี่เหนือ.. ทำไรอ่ะ?” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก ปล่อยของในมือล่วงลงกับพื้น ผมย่อตัวลงไปเก็บขึ้นมาเพราะมันปลิวมาอยู่ปลายเท้าผมพอดี..
‘ถ้ายังไม่มีแฟน สนใจมาเป็นแฟนกันไหม’
หะ?
นั่นคือข้อความในใจหมาย และไม่ได้เขียนชื่อด้วยว่าของใคร.. กูของงแป๊บดิไอ้เหี้ย ของมึงหรอพี่เหนือ
“ของพี่หรอ?” ผมถามเสียงค่อนข้างซีเรียส พี่รหัสเม้มปาก หน้าตาดูกังวล
“เอ่อ.. เปล่า.. ของ.. ของเพื่อนกู”
“เหรอ?”
“เออดิวะ กูไปละนะ” ผมขยับไปยืนขวางทางตอนอีกคนจะก้าวผ่าน
“เพื่อนคนเดียวกับคราวก่อนหรือเปล่าล่ะ?” คนที่ส่งเจลลี่กับมาร์ชเมลโลพร้อมกับจดหมายเลี่ยน ๆ นั่นไงครับ(ตอนเพลิงฟ้าคนฮอต)
“หะ.. คนเดียว..กัน.. มั้ง”
มั้งหาพ่อมึงสิ ไม่ค่อนแสดงพิรุธเลยนะ
“เหรอ.. ผมไม่เชื่อ อย่าโกหกกูดิพี่เหนือ”
“....”
“....”
“เออ! ของกูเอง ทำไมวะ!”
“.... พี่... ชอบผมหรอ?” ผมเงยหน้าสบตากับพี่รหัส พี่เหนือเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับผม
“ใช่”
“. . . .”
“กูชอบมึง”
เหมือนถูกทุบด้วยค้อน.. เซอร์ไพรส์มากไหมล่ะเพลิงฟ้า. . .- - - - - โปรดติดตามตอนต่อไป - - - - -
จริง ๆ จะอัพเมื่อวาน แต่เน็ตดับ ฮึก
รักนะฮับ♥
ตอบคุณ retrot - ไม่มีเพจเฟซบุ๊กค่า แต่มีทวิตเตอร์นะงับ >> @spttrx << มาคุยกันก็ได้นะ งิ
หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1 (อ่าน 553508 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก