หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[badbadsumaru]

กรีซกับพี่ชุบมาแล้ว ฮิฮิ
พี่ชุบน่ารัก ชอบน้องก็บอกสิพี่
อย่ามาซึน อิอิ

[YounIn]

ลูกชุบซึนมากกกกกก

[HISY]

กรี๊ดดด น่ารักอ่าาา
ลูกชุบถึงรำคาญแต่ก็คิดถึงเด็กมันใช่ไหมล่าาา

[why yyy]

ขอบคุณ

[pannuna]

คู่กรีซกับลูกชุบทำไมพัฒนาถึงขั้นนี้แล้วอะหรือเราอ่านข้าม...

[Guy_BLove]

คู่นี้ก็น่าร้ากกก
รอนะค้าาา 

[snowboxs]

ว้ายๆๆๆ ลูกชุบกับกรีซเขาไปไกลกันแล้วนะ 

[littlepink]

เย้ ๆ ลูกชุบอย่าซึนสิจ้ะ อิอิ ชอบก็บอกว่าชอบ อย่าบอกว่ารำคาน 5555555 เชียร์สุดใจ ตกหลุมรักไวไวนะ

[mypink801]

มีอะไรดีๆน้าา 
อย่าซึนสิ

[evilheart]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เจ้าหลงรักคนเดียวกันถึง 2 ครั้งแน่ๆ เพราะเท่าที่อ่าน ฟ้าเคยเจอเจ้ามาก่อนแล้วแน่ๆ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 26


เปิดใจ

　　- Chanakan’s Part -
　　
　　
　　
　　
　　“กลับมาแล้วเหรอลูก?”
　　
　　เฮือก! ตุ๊บ!
　　
　　
　　ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงของแม่ก่อนจะลื่นพรมเช็ดเท้าพรืดก้นกระแทก..
　　
　　
　　“เป็นไงบ้าง เอ้า ลุก ๆ” แม่วางมีดแล้วเข้ามาช่วยพยุง
　　
　　“ไม่เป็นไรครับ.. ทำไมแม่ยังไม่นอนอ่า..”
　　
　　“แม่ต้องเตรียมของไว้ทำกับข้าวพรุ่งนี้ไง” แม่ผมตอบพลางเดินกลับเข้าไปในครัวและผมก็เดินตามไปด้วย
　　
　　“ดึกแล้วนะครับ แม่ไปพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวชุบทำเอง”
　　
　　“ยังไม่สี่ทุ่มเลยลูก ชุบนั่นแหละ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ”
　　
　　
　　

　　
　　
　　สุดท้ายผมก็ดื้อที่จะช่วยแม่จนทุกอย่างเรียบร้อย พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาเข้าครัวเพื่อทำกับข้าวไว้ขายตอนเย็นอีก.. อย่างที่บอกไปว่าครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่พอมีพอกินเท่านั้น ผมก็แค่ผู้ชายอายุยี่สิบห้าที่เป็นพนักงานบริษัทธรรมดา.. พ่อของผมเป็นวิศวกร แม่เป็นแม่บ้าน และเราก็ช่วยกันเก็บเงินจนสามารถซื้อบ้านสักหลังได้..
　　
　　
　　แต่ไม่นานพ่อก็จากไปเพราะมะเร็งปอด อ่า.. พ่อผมเป็นคนสูบบุหรี่จัดน่ะครับ ตอนพ่อเสียผมเพิ่งเข้าทำงานได้ปีเดียว.. แม่ของผมเองก็อยากช่วยหาเงินด้วยแต่ผมไม่อยากให้แม่ทำ แต่แม่ผมยอมที่ไหนล่ะครับ สุดท้ายก็เลยลงที่การขายข้าวแกง วันจันทร์ถึงศุกร์แม่จะทำขนมส่งร้านขนม ส่วนเสาร์อาทิตย์จะทำข้าวแกงไปขายที่ตลาด แม่ทำแล้วมีความสุขผมก็ไม่ห้าม แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี..
　　
　　
　　
　　
　　
　　เอื้อมมือไปปิดไฟก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียงและยัดตัวเข้าใต้ผ้านวม.. พอหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับ ใครบอกว่าเรียนจบแล้วจะสบายอย่าไปเชื่อนะครับ เหนื่อยกว่าตอนเรียนอีก ต้องรับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ มากมายจนปวดหัวไปหมด คว้าโทรศัพท์มือถือที่ชาร์จแบตทิ้งไว้ที่โต๊ะข้างเตียงมาเพื่อจะตั้งนาฬิกาปลุก..
　　
　　
　　แต่ปลายนิ้วกลับเผลอสไลด์แจ้งเตือนข้อความเข้าไปเสียก่อน.. ผมเม้มปากก่อนจะตบหน้าผากตัวเองดังป้าบ คุณเข้าใจโมเมนต์ที่มีแจ้งเตือนเข้ามาแต่เรายังไม่อยากกดเข้าไปอ่านหรืออยากตอบแต่มือลั่นไหมครับ?
　　
　　ถ้าคุณเข้าใจ เราคือเพื่อนกัน..
　　
　　
　　GREECE : ทำอะไรอยู่ครับ? 21:54
　　GREECE : คิดถึง 21:59
　　GREECE : นอนแล้วเหรอครับ? 22:00
　　GREECE : อ่า.. ทำไมไม่ตอบผมเลยยยยยยย 22:02
　　GREECE : พรุ่งนี้ผมไปหานะครับ 22:09
　　GREECE : goodnight 22:09
　　GREECE : -สติกเกอร์นอนหลับ- 22:09
　　
　　
　　ผมย่นจมูกกับข้อความของเด็กดัมโบ้ ขยันทำตัวน่ารำคาญจริง ๆ
　　
　　
　　lukchoup : -สติกเกอร์หน้าบึ้ง- 23:36
　　
　　
　　วางโทรศัพท์มือถือลงที่เดิมแต่มันกลับสั่นครืนจนผมต้องรีบหยิบมันขึ้นมา
　　
　　GREECE : ยังไม่นอนหรอครับ? 23:36
　　lukchoup : นอนแล้ว 23:37
　　GREECE : อย่ากวนสิิครับ 23:37
　　lukchoup : กำลังจะนอน นายก็ไปนอนได้แล้ว 23:38
　　GREECE : อ่า โอเค งั้นฝันดีนะครับ 23:38
　　lukchoup : อือ 23:39
　　GREECE : -สติกเกอร์ยิ้มกว้าง- 23:39
　　
　　
　　ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย ผมยกมือปิดหน้าตัวเองเหมือนเผลอนึกถึงหน้าของเด็กนั่นที่กำลังยิ้มกว้าง ให้ตาย.. แล้วผมจะยิ้มตามภาพในความคิดของตัวเองทำไมเนี่ยยยย เหนื่อยจนเพี้ยนแล้วแน่ ๆ
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ฮึบ!” วางถาดกับข้าวถาดสุดท้ายในตู้ก่อนจะถอยออกมาปาดเหงื่อ เฮ้อ.. แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว
　　
　　“น้ำไหมชุบ?”
　　
　　“ขอบคุณครับแม่ เดี๋ยวชุบไปตั้งโต๊ะก่อนนะครับ” ไม่รอให้แม่เอ่ยอะไรผมก็ตรงไปจัดโต๊ะไว้ให้ลูกค้านั่งทาน แต่หากคนไหนจะซื้อกลับบ้านก็ได้
　　
　　
　　ตอนนี้เวลาบ่ายสามโมงเกือบจะสี่โมง มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาซื้อบ้างประปราย  จะขายดีก็ตอนห้าโมงเย็นนู่น เพราะแม่ขายถูกแถมยังให้เยอะอีก อร่อยอีกต่างหาก มีลูกค้าประจำเยอะแยะเลยครับ บางทีมีออเดอร์ใหญ่ ๆ อย่างงานเลี้ยงอะไรพวกนี้ด้วย
　　
　　ผมเคยคิดจะเปิดร้านให้แม่อยู่เหมือนกัน แต่แม่บอกว่าไม่อยากได้.. จริง ๆ แล้วท่านไม่อยากให้ผมทำงานหนักเพื่อเก็บเงินมากกว่า อย่าไปบอกแม่นะครับว่าตอนนี้ผมกำลังเก็บเงินไว้ทำร้านให้แม่อยู่ ถือเป็นความลับระหว่างเราะนะฮะ
　　
　　
　　
　　
　　“แกงกะทิกับไข่ต้มครับ”
　　
　　“ครับ--” ผมเผลอเบ้ปากเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอลูกค้าคนใหม่(แต่หน้าเก่า)ยืนยิ้มเป็นแป๊ะยิ้มอยู่
　　
　　
　　เด็กนั่นอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นสบาย ๆ เหมือนชุดอยู่บ้าน แต่รัศมีความหล่อมันเจิดจ้ามากจริง ๆ ครับ แม่ค้าในตลาดหวีดกันใหญ่..
　　
　　
　　“สามสิบบาท” เด็กนั่นส่งตังค์ให้ ผมรับมาและทอนให้เขา ดัมโบ้เดินไปหาที่นั่งและผมก็ไม่ได้สนใจเขาอีก..
　　
　　
　　
　　
　　“ยังไม่ใจอ่อนกับน้องอีกหรอลูก?” อยู่ ๆ แม่ก็พูดขึ้นมา ผมมองหน้าแม่อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ลูกค้าไม่เยอะแล้วผมจึงมีเวลาพักบ้าง พอนั่งลงข้างแม่ปุ๊บท่านก็พูดขึ้นมาทันที..
　　
　　“น้องไหนครับ?”
　　
　　“น่าตีจริงลูกคนนี้”
　　
　　“เอ้า จะมาตีชุบทำไมล่ะครับ”
　　
　　“เดี๋ยวเถอะ ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ”
　　
　　“...”
　　
　　“เรื่องบางเรื่องมันไม่จำเป็นต้องใช้เหตุผลหรอกนะลูก ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะผิดหวัง เพราะยังไงแม่ก็ภูมิใจในตัวลูกเสมอ”
　　
　　“...”
　　
　　“ไม่ต้องกลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น ปัจจุบันอยู่กับเรานะลูกชุบ..”
　　
　　
　　ผมเม้มปากแน่น ซบหน้ากับไหล่และกอดเอวแม่ไว้
　　
　　
　　“ชุบไม่รู้.. เด็กนั่นจะจริงจังแค่ไหนเชียว”
　　
　　“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างชุบกับน้อง แต่การที่น้องยังมาหาชุบอยู่เป็นเดือนอย่างนี้ ชุบไม่เห็นความพยายามของน้องเลยหรือ หืม?”
　　
　　“ชุบไม่แน่ใจ”
　　
　　“อย่าให้ความกลัวมาทำให้ความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นหายไปสิ”
　　
　　“...”
　　
　　“แม่เชื่อว่าน้องเป็นคนดีนะ”
　　
　　“แม่รู้ได้ยังไงครับ”
　　
　　“ชุบก็รู้ แต่ชุบไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง.. แววตาของคนเราโกหกไม่ได้หรอกนะ”
　　
　　
　　
　　
　　“อ่าา ลูกค้ามาแล้ว!” ผมลุกขึ้นและหนีมาจากตรงนั้น จะหาว่ากากก็ได้อ่ะ ยอม
　　
　　“เจ้าลูกคนนี้..” หันไปยิ้มทะเล้นให้แม่ ท่านส่ายหน้าระอาแล้วเดินมายืนข้างผม
　　
　　“เดี๋ยวแม่ขายเอง ชุบไปคุยกับน้องเถอะ”
　　
　　“ไม่เอาาาาา”
　　
　　“ลูกชุบ”
　　
　　“หูย..” ผมย่นจมูก ส่งทัพพีให้แม่แล้วเดินหน้าหงิกไปหาไอ้เด็กหูกาง น่ารำคาญจริง ๆ เลย เด็กเวรเอ๊ย!
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“มานั่งมองอย่างนี้ผมเขินนะครับ” ทันทีที่ผมนั่งลงฝั่งตรงข้าม เด็กดัมโบ้ก็เอ่ยขึ้น มองตาขุ่นขนาดนี้ยังจะเขินอีก!!
　　
　　“เหอะ! รีบกินแล้วกลับไปได้แล้ว”
　　
　　“อะไรกันครับ ไล่ลูกค้าอย่างนี้ได้ไง”
　　
　　“เฉพาะลูกค้าอย่างนั้นนายแหละ”
　　
　　“โห.. รู้สึกดีพิลึก” รู้สึกดีแล้วต้องพิลึกด้วยหรือไง!
　　
　　
　　ผมแยกเขี้ยวใส่เด็กตรงข้าม เด็กนั่นก็มัวแต่ยิ้มอยู่ได้ น่ารำคาญจริง ๆ
　　
　　
　　“ลูกชุบเหมือนเด็กเลยรู้ไหมครับ?”
　　
　　“ฉันหน้าเด็กไง รู้น่า”
　　
　　“เปล่าครับ หมายถึงทำตัวเหมือนเด็ก” ผมตบโต๊ะดังปัง! อย่างขุ่นเคือง แต่เด็กก็ทำเพียงแค่หัวเราะกับการกระทำของผม
　　
　　
　　เฮ้ย! นี่ยี่สิบห้าแล้วนะ ครึ่งห้าสิบนะเว้ย มาหาว่าผมทำตัวเหมือนเด็กได้ไงวะ!
　　
　　
　　“ไปเดินเล่นกันไหมครับ?” เด็กนั่นพูดขึ้นหลังจากกินข้าวไปหมดจาน เห็นลูกค้ากินหมดแบบนี้คนขายปลื้มปริ่ม /ปาดน้ำตา - -
　　
　　“ฉันต้องขายของไม่เห็นหรอ?”
　　
　　“นั่งกับผมเนี่ยขายของหรอครับ?”
　　
　　“เอ๊ะ! เพราะแม่บอกให้มาหรอก”
　　
　　“อ่า... งั้นขายเสร็จก่อนก็ได้ฮะ ไปช่วยคุณป้ากันเถอะครับ” เด็กดัมโบ้ระบายยิ้ม ลุกขึ้นยืนเอาจานไปเก็บแล้วเดินไปที่เคานต์เตอร์ ปล่อยให้ผมกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความมึนงงกับการกระทำที่รวดเร็วของเขา.. ไปซี้กับแม่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!
　　
　　
　　แล้วนี่อะไร ทำไมลูกค้าผู้หญิงมาเยอะขนาดนี้ แล้วนั่นต้องยิ้มกว้างอะไรนักหนา น่ารำตาญจริง ๆ เล้ยยยยยยยยย!
　　
　　
　　
　　
　　19:45
　　
　　“เรียบร้อยแล้วครับ” เด็กดัมโบ้พูดหลังจากยกของทุกสิ่งอย่างขึ้นใส่ท้ายรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ของบ้านผม ตอนนี้ขายข้าวหมดแล้วครับ เย้เย้!
　　
　　“ขอบใจมากนะลูก เหนื่อยแย่เลยสิเนี่ย”
　　
　　
　　ผมอยากกลอกตาเป็นเลขแปดไทย..
　　
　　
　　“ไม่เหนื่อยหรอกครับ”
　　
　　“จ้า ไปกินข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันนะ”
　　
　　“อยากไปนะครับ แต่ลูกชุบจะให้ผมไปหรอครับคุณป้า?”
　　
　　ทำตาละห้อยเชียว..
　　
　　“นั่นบ้านป้า ป้าให้ไปจ้ะ”
　　
　　แล้วแม่มองแรงใส่ผมทำไมครับ.. นี่ลูกชายแม่ไหม? ยังไง?
　　
　　“โหแม่ครับ ดัมโบ้เขามีสอบ กลับบ้านไปอ่านหนังสือเถอะ” ผมรีบยิ้มหวานเหมือนแม่หรี่ตามอง
　　
　　“งั้นไปกินข้าวกันแป๊บเดียวค่อยกลับไปอ่านหนังสือก็ทันใช่ไหมจ๊ะ?”
　　
　　“จริง ๆ ผมอ่านจบไปสองรอบแล้วครับ”
　　
　　แป่ว... รู้สึกถึงสายลมและใบไม้แห้งที่ร่วงโรยรอบตัวเอง..
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　เคร้ง!
　　
　　วางแก้วน้ำเสียงดังอย่างไร้มารยาท แม้แม่จะเอ็ดแต่ผมก็ไม่สนใจแล้ว เด็กนั่นตามมาที่บ้านจนได้ แม่นะแม่ ไม่รู้จะชอบใจเด็กหูกางนี่อะไรนักหนา เด็กนี่มาเสนอหน้าทีไรเป็นอันลืมลูกชายคนเดียวอย่างผมทุกที ตอนนี้ก็ยืนทำกับข้าวคุยกันงุ้งงิ้งอยู่สองคน มันน่าน้อยใจจริง ๆ
　　
　　
　　“ไม่พอใจก็ไม่ต้องทำนะชุบ”
　　
　　“โหยยยย แม่อ่าาา ขอโทษครับ พอดีมือเปลี้ย”
　　
　　“เดี๋ยวเถอะ!” ทำหน้าซื่อกระพริบตาปริบ ๆ พอแม่หันไปผมก็ขมุบขมิบปากทันที และเมื่อเด็กดัมโบ้หันมาเห็นผมก็สะบัดค้อนไปให้
　　
　　
　　
　　
　　“คุณป้าทานเยอะ ๆ นะครับ” ดัมโบ้ตักผัดผักใส่จานให้แม่ผม
　　
　　“กรีซก็ทานเยอะ ๆ นะลูก” และแม่ก็ตักหมูทอดไปให้ดัมโบ้
　　
　　
　　โอ้โห.. ข้ามหน้าข้ามตากันอย่างนี้เลย?
　　
　　
　　“กรีซเรียนอะไรนะลูก ป้าลืม”
　　
　　“ทันตะแพทย์ครับ”
　　
　　“อ๋อ หมอฟันสินะ เนี่ย ตอนเด็ก ๆ พาลูกชุบไปหาหมอฟันทีไรได้แหกปากร้องไห้ไปทั่วจังหวัด”
　　
　　“ลูกชุบกลัวหมอฟันเหรอครับ?”
　　
　　“ใช่จ้ะ ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นะ”
　　
　　...ขอพลังวิเศษหายตัวได้
　　
　　โอยยยยยยยยยยย ถ้าแม่จะเผากันอย่างนี้ ผมไม่ได้กลัวนะ! แต่เด็กทุกคนเขากลัวไงผมเลยต้องกลัวด้วย เดี๋ยวแปลกแยก แค่นั้นเอง!
　　
　　“หวา.. ถ้ามีแฟนเป็นหมอฟันก็แย่สิครับ”

　　“ให้มันน้อย ๆ หน่อย” ผมว่าพร้อมกับยกส้อมชี้หน้าเด็กนั่น แต่โดนแม่ฟาดเพี๊ยะเข้ามือเต็ม ๆ
　　
　　
　　แม่ก็ไม่ช่วยเล้ยยยยยยยยยยยย มีผู้ชายมาจีบลูกชายก็ไม่ตกใจสักนิด เฮ้ออออ
　　
　　ระหว่างที่กินข้าวแม่กับดัมโบ้ก็คุยกันอย่างออกรสโดยมีผมนั่งเป็นตัวประกอบเหมือนคนนอกที่เป็นส่วนเกิน.. ไม่มีช่องให้ผมได้แทรกเลย เจ็บปวดไปถึงเครื่องใน
　　
　　จนกระทั่งตอนนี้ กินข้าวเสร็จแล้ว มีผมยืนล้างจานอยู่คนเดียว ส่วนแม่ก็ลากดัมโบ้ไปคุยด้วยที่ห้องนั่งเล่นนู่น..
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ผมช่วยไหมครับ?”
　　
　　“เฮ้ย!” จานถึงกับหลุดมือ หันไปถลึงตาใส่คนที่เข้ามาใหม่ เด็กดัมโบ้ยิ้มแหยแล้วเดินมายืนข้างผม
　　
　　“ไปไกล ๆ”
　　
　　“ผมอยากช่วย”
　　
　　“วุ่นวาย”
　　
　　“ผมอยากช่วยจริง ๆ นะครับ”
　　
　　“บอกอะไรก็ไม่ฟัง นายนี่มันดื้อจริง ๆ”
　　
　　“ฮะฮะ คงงั้นมั้งครับ”
　　
　　
　　กวนประสาท..
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　23:15
　　
　　
　　“วันนี้พระจันทร์สวยนะครับ”
　　
　　“อืม” ตอบรับในลำคอเมื่อแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่มืดสนิท พระจันทร์ดวงโตกำลังเปร่งแสงสีนวลออกมาให้เชยชม.. ผมระบายยิ้มบางก่อนจะดันเท้ากับพื้นสนามหญ้าไกวม้านั่งชิงช้าเบา ๆ
　　
　　
　　เมื่อผมขยับเท้า คนที่นั่งด้วยกันข้าง ๆ ก็ทำด้วยซะงั้น ผมหันไปมองเขาตาขวางก่อนจะหยุดขยับ แล้วเด็กนั่นก็หยุดตาม
　　
　　
　　“เมื่อไหร่นายจะกลับบ้านสักที?” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม โอเค รู้เลยว่ายังไม่กลับแน่ สำหรับเด็กนี่คำว่าดื้อกับหน้าด้านห่างกันแค่เส้นบ้าง ๆ อ่ะบอกเลย..
　　
　　
　　
　　หลังล้างจานเสร็จผมบอกให้กลับบ้านได้แล้วเขาก็บอกจะช่วยเตรียมของไว้ทำกับข้าวพรุ่งนี้ เตรียมของเสร็จแล้วก็บอก ทีแรกก็นึกว่าจะกลับไงเห็นเดินออกมา ผมก็เดินมาส่งตามมารยาทไรงี้ มาถึงด้านนอกดันจับมือผมมานั่งที่นั่งม้านั่งหน้าบ้านเฉยเลย
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　“ทำไมชอบไล่ผมจังเลยครับ?”
　　
　　“นายมันน่ารำคาญไง จะวอแวอะไรฉันนักหนาก็ไม่รู้”
　　
　　เด็กนั่นมองหน้าผม
　　
　　“ผมแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ เท่านั้นเอง ขอโทษครับ”
　　
　　อ้าว.. ดราม่าเฉยเลย
　　
　　“ฉัน..”
　　
　　“งั้นผมกลับแล้วครับ”
　　
　　ผมเม้มปากเมื่อมือไปไวกว่าความคิด จะยื่นมือไปคว้าแขนเด็กนั่นทำไมชนากานต์!!!!
　　
　　“นาย.. นายมีสอบ นายก็ควรจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือไม่ใช่อยู่กับฉัน..”
　　
　　“...”
　　
　　ผมบีบข้อมือของดัมโบ้แรงขึ้น เด็กนั่นไม่ตอบและไม่หันมามองหน้าผมเลย.. ทำไมหัวใจมันถึงบีบรัดจนปวดแบบนี้ล่ะ?
　　
　　“ฉัน.. ฉัน.. ไม่ได้รำคาญจริง ๆ สักหน่อย” น้ำเสียงเบาหวิวที่แทบจะไม่ได้ยิน เด็กนั่นหันมาแล้วยิ้มกว้าง เขานั่งลงข้างผมเหมือนเดิมที่ม้านั่งตัวเดียวกันพร้อมกับดึงมือผมไปจับ
　　
　　
　　นี่มันอะไร..? แผนหรอ?
　　
　　ปึก!
　　
　　“ผมเจ็บนะครับ” เด็กนั่นพูดด้วยใบหน้าติดยิ้ม ผมทุบไหล่เขาไปอีกทีและแรงกว่าเดิม กล้าดียังไงมาหลอกผม
　　
　　“ไอ้เด็กบ้า!! นายเล่นละครเหรอ!?”
　　
　　“ถ้าไม่ทำอย่างนี้ผมจะรู้หรอครับว่าลูกชุบก็แคร์ผมอ่ะ” พอจะยกมือทุบอีกเด็กนั่นก็รวบมือผมไว้ทั้งสองข้าง ยกเท้าถีบแม่ง
　　
　　อยู่กับเด็กนี่ทีไรผมกลายเป็นคนชอบใช้กำลังตลอดเลย เสียคาแรคเตอร์หมด ฮึ่ย!
　　
　　“โอ๋~ ไม่หน้าบึ้งนะครับ เดี๋ยวแก่เร็วนะ ดูสิยังไม่ทันไรตีนกาขึ้นแล-- โอ๊ย!”
　　
　　“หุบปากไปเลยนะ!”
　　
　　“ตีผมอีกแล้วนะครับ เดี๋ยวเถอะ”
　　
　　“เดี๋ยวเถอะอะไร!?”
　　
　　“ก็.. ไม่บอกดีกว่า หึหึ” ทำไมต้องหัวเราะโรคจิตด้วยเล่า! ผมขยับไปจนหลังชนที่วางแขนพร้อมกับยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาเตรียมป้องกันตัว
　　
　　“หึหึอะไร มีปัญหากับหลอดลมหรือไง!”
　　
　　“เปล่าครับ หลอดลมผมสบายดี”
　　
　　“ฮึ่ยย”
　　
　　“โอเค ไม่กวนแล้วครับ” เด็กนั่นมือสองข้างเหมือนยอมแพ้  “เรามาคุยกันจริงจังหน่อยดีไหมครับ?”
　　
　　“คุยอะไร?”
　　
　　“เมื่อไหร่จะเปิดใจให้ผมสักทีล่ะครับ?”
　　
　　“หือ? เปิดใจอะไร”
　　
　　“ยอมเป็นแฟนผมไง”
　　
　　“บ้าสิ! เรารู้จักกันนานแค่ไหน แล้วนายจะจริงจังอะไรกับฉันหรือไง?”
　　
　　
　　
　　
　　กับเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้น.. เป็นวันที่ผมไปงานเลี้ยงวันเกิดของพี่ที่ทำงานและพี่ปลาชวนผมไปด้วย ในขณะที่ผมออกมาคุยโทรศัพท์กับแม่ด้านนอกผับก็มีเด็กผู้ชายกำลังเมาไร้สติเข้ามาหาผม.. เขากระชากข้อมือและลากผมให้ไปด้วย ผมพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงไม่ไหว สุดท้ายเรื่องบ้า ๆ นั่นก็เกิดขึ้น พอเช้ามาผมก็รีบไปจากที่นั่นก่อนเด็กบ้าจะตื่น..
　　
　　
　　หลังจากวันนั้นผมไม่เจอเขาอีกเลยประมาณหนึ่งเดือน จนกระทั่งวันหนึ่งที่พี่ปลาชวนไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหารใกล้ ๆ บริษัท.. และนั่นเป็นวันที่เราเจอกันอีกครั้ง
　　
　　และจากนั้นผมก็โดนเด็กดัมโบ้ตามตื้อมาจนวันนี้..
　　
　　
　　ผมไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เพราะความรู้สึกผิด เพราะความไม่ได้ตั้งใจ อยากจะรับผิดชอบหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมเป็นผู้ชาย แน่นอนว่าผมท้องไม่ได้อยู่แล้ว การกระทำของเขาทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนดี เขาไม่เคยล้วงเกิน แต่อาจจะมีบางอย่างการสกินชิพนิด ๆ หน่อย ๆ อย่างที่แม่บอกว่าผมรู้แค่ไม่ยอมรับ.. ถ้าเกิดว่าผมเผลอให้ใจเขาไปล่ะ? แล้วถ้าความรู้สึกผิดของเขามันหายไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? เหลือแค่ความเฉย ๆ เหรอ?
　　
　　
　　
　　ผมกลัว. . .
　　
　　
　　“ฉันไม่อยากให้นายมาผูกติดกับฉันเพราะความรู้สึกผิด”
　　
　　“ไม่คิดว่าความรู้สึกผิดจะนำมาซึ่งความรักบ้างเหรอครับ?”
　　
　　“...”
　　
　　“ผมยอมรับว่าตอนแรกผมรู้สึกผิดที่ทำเรื่องแบบนั้นไป.. แต่ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไปแล้วนะครับ”
　　
　　“นายรู้จักฉันแค่ไม่นาน..”
　　
　　“แม่ผมเคยบอกว่า แม้เวลาแค่หนึ่งนาทีก็สามารถทำให้เราตกหลุมรักได้”
　　
　　“...”
　　
　　“ผมเชื่ออย่างนั้น และตอนนี้ก็ยังเชื่ออยู่”
　　
　　“ฉัน..”
　　
　　“ถ้าลูกชุบยังไม่มั่นใจในตัวผม เราคุยกันไปเรื่อย ๆ ก่อนก็ได้ครับ”
　　
　　“...”
　　
　　ดัมโบ้จับมือผมไปโอบแก้มของเขาพร้อมกับมองตาที่ผมด้วยสายตาอ่อนโยนแต่แน่วแน่
　　
　　“เปิดใจให้ผมสักนิด.. ได้ไหมครับ?”
　　
　　“...”
　　
　　“...”
　　
　　“อือ”
　　





- - - - - - - TBC - - - - - - -
พี่ชุบใจอ่อนแล้ววววววววววววววว เย้เย้
อยากแต่งให้ซึ้งบ้างแต่มันซึ้งไหมเนี่ย /กอดเข่าเขี่ยพื้น
เดี๋ยวตอนหน้าเพลิงฟ้าจะคัมแบ็คแล้วค่าาาา รอนางหน่อยนะ
เรามีของมาขาย(?) เพิ่งแวบไปเปิดนิยายเรื่องใหม่มาเจ้าค่ะ
เรื่อง 【d o u b l e M】 ค่าาาา เชิญคลิก ขอความกรุณาเอ็นดูเด็กๆด้วยนะงับ
มันเป็นมอปลายมิ้ง ๆ เพื่อนสนิท แต่ตอนนี้เพิ่งลงแค่บทนำ /ปาดเหงื่อ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ
รัก ♡

[manami_01]

กรีนอ้อนซะแบบนี้ลูกชุบจะหนีไปไหนรอดคิคิ


น่ารักอ่ะมะไรสองคนนี้จะได้เป็นแฟนสักทีจะได้หวานเยอะเอาให้มากกว่าคู่หลักเลยคิคิ 

[maemix]

พี่ลูกชุบเปิดใจแล้วกรีซก็ทำคะแนนเยอะๆ

[mild-dy]

คิดว่างานนี้ลูกชุบคงหนีกรีซไม่พ้นแน่ 55555
 

[snowboxs]

ลูกชุบแง้มประตูใจให้กรีซแล้วนะ
อย่าผลักแรงล่ะ ค่อยๆเปิด อิอิ

[mypink801]

ใจอ่อนแล้วววว 

[Supparang-k]

เย้ๆๆๆ   พี่ชุปเปิดใจให้ดัมโบ้แล้ววววว  555

[why yyy]

ขอบคุณ

[stickyyrice]

ไม่รอด ลูกชุบต้องจนมุม 5555

[ขนมโก๋]

ใจอ่อนสักทีนะชุบ >___<

[badbadsumaru]

พี่ชุบใจอ่อนนิดนึงแล้ว 5555

[arij-iris]

พี่ชุบใจอ่อนเร็วๆนะ นายกรีซนี่ก็ตีเนียนได้ตลอดจริงๆ

[YounIn]

เปิดใจแล้วนิดๆ จริงๆก็แคร์เขานี่นะ

[SOMCHAREE]

น่ารักจังเลยลูกชุบ^^

[puppyluv]

กรีซตามขนาดนี้
ไม่รักยังไงไหว
บวกและเป็ดขอบคุณ
รอเฉลยใครแอบคิดมีดีมิร้ายกับเพลิงฟ้า

[iamtsubame]

อิจฉาพี่ลูกชุบง่ะ

[sunipum]

พี่ชุบใจอ่อนกับน้องแล้วววว
คิดถึงเพลิงฟ้ากับพี่เจ้า 
ขอบคุณนะคะ ^^

[lovenadd]

มารอคู่หลักครับ

[mooping-7]

ลูกชุบในที่สุดก็ตกหลุมพรางหมาป่า 5555

[kenghan]

กรีซน่ารักขนาดนี้อย่าปล่อยไปพี่ลูกชุบ