หัวข้อ: [END]「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ | แจ้งรายละเอียดหนังสือ [18:09:2016] P.1

[Mura_saki]

น่ารักค่ะพี่เจ้า:)

[HISY]

เมียพี่เจ้านี่ดุจริงๆนะเออ 555

[gitemis]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านวันนี้วันแรก อ่านหมด 37 ตอน ใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงค่ะ แงงง
ขออนุญาตสติแตกใส่คอมเม้นหน่อยนะคะ

อย่างแรกคือเพลิงฟ้าน่ารักมากค่ะะะะะ ฮืออออออ ชอบเวลาเพลิงฟ้าพูดว่า "คนแมนก็เงี้ย" ฮือออ หนูแมนมากลูก แมนมากจริงๆ นี่ชอบความแมนของหนูมากอ่านแล้วอยากวิ่งเข้าไปกอด หรือไม่ก็อยากยื่นแขนตัวเองให้เพลิงฟ้างับบ้าง แง (เอาสบู่ถูแขนทำความสะอาดรอ)

ส่วนพี่เจ้านี่ชอบความเป็นคนซึนของพี่มาก ช่วงต้น ๆ ตอนอ่านตอนแรกยังงง ๆ กับความรู้สึกพี่เขาอยู่ ตกลงพี่ชอบเพลิงฟ้ามั้ย ตกลงพี่รู้สึกยังไง มาฮาแตกเอาตอนที่เวลาทำเป็นพูดว่า "ไม่!" แต่พี่แกวิ่งทำให้ตามที่เพลิงฟ้าต้องการทุกอย่างเลยนี่แหละค่ะ พี่เจ้าคะ พี่น่ารัก  55555555

ตัวละครน่ารักกันทุกคนเลยค่ะ ชอบมาก แอบชอบโมเมนต์กรีซกับเพลิงฟ้าด้วย เค้าชอบเวลาเพื่อนสนิทงุ้งงิ้งใส่กัน (พี่เจ้าหันมามองแรงมาก /กราบ/)


มาฝากเนื้อฝากตัวเป็นแฟนนิยายด้วยคนนะคะ 

[iamtsubame]

อาม่ายังยอมสเน่ห์ของเพลิงฟ้าอ่ะ 55555
พี่เจ้าต้องทำตัวเป็นข่าวบ้างนะ ไม่งั้นคนจะคิดว่าเพลิงฟ้าโสด

[HEARTBREAKER]

รอที่ 38

คนน่ารักมักใจร้าย

　　- Kanticha’s Part -


　　“รอตรงนี้นะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อตั๋ว” ผมบอกกับคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาพยักหน้าแบบขอไปทีพร้อมสะบัดมือไล่
　　
　　“เดี๋ยว” เขายื่นมือมาดึงแขนผม “ฉันไปด้วย”
　　
　　ผมยิ้มกว้างพร้อมตอบครับอย่างขันแข็ง จึงโดนเขาว่าไปที จะดี๊ด๊าอะไรนักหนา โธ่ ไม่เป็นผมบ้างให้รู้ไปสิครับ
　　
　　วันนี้เป็นวันหยุด ผมเลยถือโอกาสชวนลูกชุบมาดูหนัง(ทั้งที่ก็ไม่ได้ว่างหรอกครับ หนังสือกองเป็นตั้งรอให้ผมไปอ่าน) ความจริงเขาก็ไม่อยากมาหรอกครับ อยากอยู่ช่วยแม่เขามากกว่า(ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรนะครับ เพราะวันนี้คุณป้าท่านปิดร้าน ไม่ได้ไปขายของที่ตลาด) แต่ผมก็อ้อนมาจนได้แหละ ไม่รู้ว่าเพราะใจอ่อนแพ้ลูกอ้อนผมหรือเพราะรำคาญ แต่ผมว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง หึหึ ผมก็รู้นะครับว่าเขาเหนื่อยจากทำงาน ผมเองก็เหนื่อยจากเรียนด้วยแหละ แต่อยากมาเที่ยวกับแฟนไม่ได้ไง? อ่า.. เขิน ๆ แฮะ ครับ.. ผมกับลูกชุบเป็นแฟนกันแล้ว เขาตกลงคบกับผมแล้ว จนถึงตอนนี้ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้วครับ หลังจากเปิดเทอมไม่นานเอง..
　　
　　ไม่เล่านะผมเขิน
　　
　　“เป็นบ้าหรอ?”
　　
　　“ครับ?”
　　
　　“ยิ้มคนเดียวอยู่ได้”
　　
　　“ผมไม่ได้บ้าครับ ผมแค่มีความสุข” ผมยิ้มเป็นอาตี๋ขายปาท่องโก๋
　　
　　“ประสาท” หึหึ ด่าผมแล้วอย่าหน้าแดงสิครับ “นายจะดูเรื่องอะไร?”
　　
　　“แล้วลูกชุบอยากดูเรื่องไหนครับ”
　　
　　“อืม... น่าดูทุกเรื่องเลย” คนตัวเล็กลูบคางอยากครุ่นคิด
　　
　　“งั้นเราชี้พร้อมกันไหม?” เขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนพยักหน้า “1..2..3!”
　　
　　ผมยิ้มเมื่อปลายนิ้วของเราชี้ไปที่เดียวกัน.. เรื่องที่เราเลือกคือหนังแนวแอคชั่นที่โชว์อยู่ด้านบนสุด.. เห็นน่ารักแบบนี้เขาชอบหนังแอคชั่นมากเลยครับ ผมนึกว่าจะไปแนวรักโรแมนติกเสียอีก เคยแซวไปแบบนั้นเหมือนกัน แต่ผมโดนฟาดเข้าเต็มรัก จากนั้นก็ไม่แซวเขาเรื่องนี้อีกเลย.. เจ็บครับ ตัวเล็กแต่มือหนักมาก
　　
　　“งั้นซื้อตั๋วเลยไหมครับ?”
　　
　　“เดี๋ยวสิ..” ลูกชุบว่าพร้อมวาดนิ้วบนอากาศ “เรื่องนี้ ดูเรื่องนี้..” ผมกลืนน้ำลายเอือก ไม่ใช่เพราะคนอายุมากกว่าช้อนตามองราวกับจะอ้อน แต่มันเป็นเพราะสิ่งที่เขาชี้อยู่ต่างหาก เรื่องที่อยู่ด้านล่างสุดนั่น..
　　
　　มันคือหนังแนวสยองขวัญ...
　　
　　เชี่ย! บอกตามตรงว่าผมโคตรไม่ชอบหนังแนวนี้เลย ไม่ได้กลัวครับ แค่ไม่ชอบ ย้ำอีกทีว่าแค่ไม่ชอบ!
　　
　　“ไม่ดีมั้งครับ..” ผมบอก “ดูแอคชั่นดีกว่า เรื่องนี้เพลิงฟ้าบอกว่าสนุก”
　　
　　“ฉันอยากดูเรื่องนี้” แววตาวิบวับกับรอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้ผมรู้ตัวว่าได้ทำสิ่งผิดพลาดลงไปแล้ว..ไม่น่าลืมเลยว่าเขาเป็นคนฉลาด ฉลาดมาก ๆ นี่คงรู้แล้วแหงว่าผมไม่ชอบหนังเรื่องนั้น
　　
　　“เราก็อยากดูเรื่องนั้นไม่ใช่หรอครับ?”
　　
　　“กลัว?”
　　
　　นั่นไง.. กลัวที่ไหน เกรงใจหรอก โธ่
　　
　　“เปล่าครับ” ผมกระแอม “จะดูก็ได้ ตามใจลูกชุบเลยครับ”
　　
　　“หึ” ลูกชุบแสยะยิ้ม “ดูรอบไหน?” ตอนนี้เขาก้าวไปยืนหน้าตู้ซื้อตั๋วอัตโนมัติแล้วครับ
　　
　　“สิบเอ็ดโมงสามสิบห้าไหมครับ? อีกประมาณสิบนาทีเอง” เขาไม่ตอบแต่แตะเลือกเวลาที่ผมพูดไป กดไปเรื่อย ๆ ตามขั้นตอนจนมาถึงเลือกที่นั่ง ผมรีบปัดมือเขาทิ้งและกดลบที่นั่งจากแบบธรรมดาไปเลือกฮันนีมูนซีท อาศัยตอนเขายังไม่ตั้งตัวเลือกที่นั่งและกดเน็คต์ต่อไป
　　
　　“บ้าอะไรวะ! จะเลือกฮันนีมูนซีทเพื่ออะไร?”
　　
　　ผมยิ้มแป้น “นั่งสบายออก หรือเปลี่ยนเป็นแบบโซฟาครับ?”
　　
　　“ฮึ่ย! ไม่ต้องเอาป๊อปคอร์นนะ” ขอโทษ ผมกดเลือกเซ็ทไปแล้วครับ.. “ฉันจ่ายเอง”
　　
　　“เดี๋ยวผมจ่ายครับ คนรอเยอะนะครับ นานแล้วด้วยเนี่ย” ผมเอ่ยดักเมื่อเขากำลังจะแย้ง ลูกชุบส่งเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินหนีผมไปนั่งที่โซฟา เด็กน้อยจริง ๆ เล้ยยยย เมื่อได้ตั๋วที่ซื้อแล้วผมก็เดินไปหาเขา
　　
　　“อย่าเบียดมากได้ไหม”
　　
　　“แอร์มันเย็นนี่ครับ ผมหนาว” ผมว่าพร้อมกับขยับไปชิดร่างบางยิ่งขึ้น เราเข้ามาในโรงภาพยนตร์แล้วครับ แต่รู้สึกจะเข้ามาเร็วไปเพราะหนังตัวอย่างยังไม่ฉายเลยด้วยซ้ำ คนก็มีอยู่ไม่เยอะด้วย
　　
　　“กระแดะ”
　　
　　“ใจร้ายกับผมจัง”
　　
　　“ก็นายมันน่ารำคาญ” ลูกชุบใช้โทรศัพท์ในมือเขกหัวผมหนึ่งที “ขยับออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
　　
　　“ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ ลูกชุบนี่..”
　　
　　“ใกล้กว่านี้ก็ฟิวชั่นเลยไหม” เขาแยกเขี้ยวใส่ ก่อนเสหลบไปทางอื่นและยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แก้มนวลขึ้นซับระเรื่อน่ามอง ผมยิ้มกับตัวเองแล้วถือวิสาสะเอนศีรษะพิงกับไหล่ของเขา “ทำบ้าอะไร ขยับออกไปเลยนะ!”
　　
　　อยู่ใกล้เขาแล้วผมห้ามใจตัวเองไม่เคยได้เลย...
　　
　　“หอมจัง ใช้น้ำหอมอะไรหรอครับ?”
　　
　　“ไอ้เด็กดัมโบ้! ลุกไปนะ!”
　　
　　“หอมแก้มผมก่อนสิ” ตาของเขาเบิกขึ้นและอ้าปากเหวอ “เร็วสิครับ ไม่งั้นผมไม่ขยับนะ” ผมเอ่ยเร่ง และตอนนี้ก็เริ่มมีคนทยอยเข้ามาแล้ว แถมยังมองมาที่พวกผมอีก เห็นชัดเลยล่ะครับว่าทำอะไรเพราะไฟยังไม่ได้ปิด
　　
　　“หน้าไม่อาย”
　　
　　“กับลูกชุบคนเดียวแหละครับ”
　　
　　“ฉันต้องดีใจหรือเปล่า?”
　　
　　“แล้วแต่เลยครับ” เขากลอกตา “ไม่หอมแก้มผมแสดงว่าอยากให้ผมซบสินะครับ”
　　
　　“คิดไปเอง ใครจะไปทำอะไรอย่างนั้นเล่า คนเยอะแยะ”
　　
　　“อ่า.. ถ้าคนไม่เยอะก็จะทำใช่ไหมครับ งั้นดูหนังเสร็จไปห้องผมนะ โอ๊ย!” และเขาก็หยิกเนื้อผมไปทันที..  “เขินรุนแรงจังนะครับ”
　　
　　“ไอ้...!”
　　
　　ฟอด!
　　
　　ผมกดจมูกและสูดกลิ่นหอมจากแก้มขาวไปฟอดใหญ่ด้วยความรวดเร็ว
　　
　　“อ ไอ้เด็กเวร!”
　　
　　“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิครับ รบกวนคนอื่นนะ”
　　
　　“ฮึ่ย!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ผมยิ้มจนตาหยีแล้วจึงขยับไปนั่งดี ๆ และนั่นจึงเป็นโอกาสให้ที่เขาจะได้เอาที่วางแขนลงเพื่อกั้นระหว่างเรา
　　
　　ใจร้ายกับผมจริง ๆ เลยสิน่า..
　　
　　
　　
　　
　　“อย่าขยับมากได้ไหม!” ลูกชุบบอกเสียงเบาราวกับกระซิบ เพราะตอนนี้หนังเริ่มฉายไปแล้ว
　　
　　“ผมหนาว กอดหน่อยได้ไหมครับ?”
　　
　　เขามองผมด้วยหางตาแล้วปาป๊อปคอร์นใส่ผม “อย่าบ้าได้ไหม ฉันจะดูหนัง”
　　
　　“ลูกชุบครับ..”
　　
　　“เงียบน่า.. กวนคนอื่นรู้ไหม” กวนอะไรกันครับ ที่คุยกันเนี่ยก็เบามากแล้วนะ แถมยังนั่งแถว A อีก แถวนี้มีแค่เราสองคนครับ และแถวข้างหน้าผมก็ไม่มีคนด้วย
　　
　　“คุยกับผมหน่อยสิครับ”
　　
　　“กินซะ จะได้ไม่ต้องพูดมาก” เขายัดถังข้าวโพดคั่วให้ผม
　　
　　“ป้อนหน่อยสิครับ” ว่าพร้อมยกที่วางแขนขึ้นก่อนจะเลื่อนมือไปคว้าเอวบางให้เขามาชิดกัน
　　
　　“อย่ากวน”
　　
　　“ป้อนผมหน่อยนะ นะครับ” ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากร่างเล็ก จากนั้นมือสวยก็ยื่นมา ผมยิ้มพลางอ้าปากรับป๊อปคอร์นที่เขาป้อนให้(แบบไม่เต็มใจ) ผมสังเกตุเห็นว่าเขาค่อนข้างเกร็งตอนที่ผมเม้มปลายนิ้วของเขาด้วยความตั้งใจ แม้จะมืดแต่ผมก็เห็นว่าแก้มใส่ขึ้นสีแดง...
　　
　　
　　 น่ารัก...
　　
　　
　　
　　ปิดเปลือกตาลงพร้อมกับเอนศีรษะพิงไหล่เล็ก มือหนาสอดเข้าประสานกับมือนุ่มของคนข้าง ๆ ลูกชุบพยายามจะดึงมือออกแต่ผมยังดื้อที่จะจับ จนเขาต้องยอมปล่อยเลยตามเลยอย่างห้ามไม่ได้
　　
　　“ถ้าจะหลับแล้วมาให้เสียตังค์ทำไม”
　　
　　“หนังไม่สนุกหนิครับ” ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบหนังแนวนี้ มันจึงน่าเบื่อมากสำหรับผมและทำให้ผมง่วง...
　　
　　“มันก็สนุกดีออก” และที่ผมเซ็งเพราะเขาเอาแต่ตั้งใจมองไปที่จอนั่นมากกว่าสนใจผม “หรือนายกลัว?”
　　
　　“ผมไม่ได้กลัวครับ มันน่าเบื่อต่างหาก”
　　
　　เขาหัวเราะราวกับขบขันและยกมือของเราที่กุมกันอยู่ขึ้นมา “มือเหงื่อออกจนชื้นไปหมดเลยนะ”
　　
　　YOU LOSE
　　
　　“ผมร้อน”
　　
　　“เมื่อกี้นายบอกหนาว” ผมเม้มปาก “หึ กลัวก็บอกสิว่ากลัว อายอะไร”
　　
　　“ผมไม่ได้กลัวครับ.. เหี้ย!” ผมสบถเมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงกรี๊ด เมื่อหันไปมองก็กลายเป็นว่ามีภาพที่แสนชวนอ้วกและน่าสยดสยองปรากฏอยู่บนจอใหญ่ ๆ นั่น ให้ตาย...
　　
　　“คิก..” นั่น.. เป็นเรื่องแล้วไง “ไหนบอกไม่กลัวไง”
　　
　　“ก็ไม่ได้กลัวหนิครับ ผมแค่ตกใจเท่านั้นแหละ”
　　
　　“งืม.. ตกใจมากเลยดิ บีบมือแน่นขนาดนี้เลย ขวัญเอ๊ยขวัญมานะ”
　　
　　แล้วตลอดทั้งการดูหนังผมก็สะดุ้งให้ลูกชุบหัวเราะไม่ต่ำกว่าสิบรอบ... หนังสยองขวัญกลายเป็นคอมเมดี้ไปแล้วครับ โคตรพลาดเลย คราวหน้าดูหนังรักแม่ง เขาล้อผมตั้งแต่อยู่ข้างในจนกระทั่งหนังจบ ออกมานอกโรงแล้วก็ยังไม่หยุดเลย ที่พีคสุดคือตอนที่เขาหันมามองผมพร้อมทำหน้าจริงจังแล้วบอกว่า ‘รู้สึกเหมือนโดนถีบเบาะเลย’ ใคร! ใครมันจะไปถีบในเมื่อเรานั่งแถวบนสุด ผมนี่ถึงกับซีด... และเมื่อรู้ว่าเขาแกล้งก็สายเกินไปครับ
　　
　　รู้หมดแล้วว่าผมกลัว เอ่อ.. ไม่ใช่ดิ ไม่ได้กลัวครับ แต่ไม่ชอบ เออ นั่นแหละ
　　
　　
　　
　　
　　“หาอะไรกินก่อนไหมครับ?”
　　
　　“อือ ..อะไร? ยังอารมณ์ค้างอยู่หรือไง?” เขาถามคิดล้อเมื่อแตะมือบนไหล่ผมแล้วผมดันสะดุ้ง
　　
　　“ลูกชุบคร้าบบบบ”
　　
　　“หึหึ” แต่แลกกับยิ้มของเขาผมยอมเป็นผู้ชายกาก ๆ ก็ได้ครับ “นายอยากกินอะไร”
　　
　　“อืม... ไม่รู้เหมือนครับ ชุบล่ะ?”
　　
　　“กินอาหารตามสั่งธรรมดาได้ไหม?”
　　
　　“หืม? ได้สิครับ”
　　
　　เราสองคนเดินลงจากชั้นโรงหนัง ระหว่างนั้นก็คุยกันไปด้วย เดี๋ยวนี้เขาคุยกับผมแล้วครับ ไม่ใช่ผมที่คุยคนเดียวแล้ว(เดี๋ยว..) แต่ยังมีฟอร์มอยู่บ้างครับ เวลาพูดไม่ตรงกับใจก็น่ารักดี คุณแม่กับเพื่อนร่วมงานที่สนิทกับเขาบอกว่าลูกชุบเป็นคนปากแข็ง ผมพิสูจน์แล้วนะครับ ก็ไม่ได้แข็งนี่ครับ นุ่มมาก ๆ เลย แถมยัง... หวานด้วย
　　
　　อ่า... ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเหรอ? ขอโทษครับ ฮะฮะ
　　
　　
　　“อ้าว พี่กรีซ มาทำอะไรคะเนี่ย?” ผมหยุดความคิดทุกอย่างเอาไว้ เลิกคิ้วมองคนที่เข้ามาทัก เธอคือเด็กสาวรุ่นน้องของผมหนึ่งปี ผมไม่อยากพูดถึงความสัมพันธ์เท่าไหร่ เอาเป็นว่าแค่คนเคยรู้จักก็พอครับ ไม่สนิทอะไรกันแล้ว..
　　
　　“สวัสดีครับ” ผมทักตอบอย่างสุภาพ “มาดูหนังน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ” และบอกพร้อมกับจับมือลูกชุบเพื่อที่จะเดินออกไปจากจุดนั้น แต่แขนอีกข้างของผมกลับถูกรั้งไว้ก่อน
　　
　　“รีบไปไหนคะ? ไม่ได้เจอกันตั้งนาน บัวคิดถึงพี่มากเลยนะคะ เราไปทานข้าวกันหน่อยดีไหมคะ?”
　　
　　“ไม่ดีหรอกครับ โทษทีนะ”
　　
　　“อย่าเพิ่งปฏิเสธสิคะ” เธอจับแขนผมไว้อีกครั้ง “บัวมาคนเดียว ไปทานข้าวกับบัวนะคะ” ผมมองปลายนิ้วที่ไล้ผิวกายผมราวกับจะยั่วยวนอย่างนึกรังเกียจทั้งที่เมื่อก่อนเคยกุมมือคู่นั้น.. พรูลมหายใจเบา ๆ และจับมือของเธอออกพร้อมกระชับข้างที่จับมือนุ่มของลูกชุบเอาไว้
　　
　　“ผมไม่มาคนเดียว”
　　
　　“พี่กรีซ!” ถอนหายใจอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “ไม่ได้มาคนเดียว? งั้นมากับใครเหรอคะ?” เธอปรายตามองที่ลูกชุบอย่างไร้มารยาท ก่อนหัวเราะเย้ยหยัน “อย่าบอกนะคะว่าเดี๋ยวนี้คบผู้ชายน่ะ แฟนหรอคะ? หรือคู่ขา”
　　
　　“สนใจเรื่องของตัวเองดีกว่านะครับ”
　　
　　“กรีซ” เสียงของคนข้างกายเรียกพร้อมบีบมือผม ถ้าพูดเฉย ๆ ก็ไม่อะไรหรอกครับ อย่ามามองด้วยสายตารังเกียจขนาดนั้นทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีอะไรมากเลยด้วยซ้ำ ถ้าใช้สายตาแบบนั้นมองผมคนเดียว ผมโอเคครับ เฉยมาก แต่เธอใช้มันมองคนที่ผมรัก.. ทำคนไม่คิดอะไรแบบผมเดือดได้นี่เก่งมากเลยนะครับ ...ตั้งแต่มีเหตุการณ์ของเพลิงฟ้าผมก็มองผู้หญิงเปลี่ยนไปแทบจะทันที และความเป็นสุภาพบุรุษของผมนั้นผมจะใช้แค่กับคนที่ควรใช้เท่านั้นแหละครับ
　　
　　“จืดชืดแบบนี้เตรียมใจไว้หน่อยนะคะ ระวังพี่กรีซจะเบื่อแล้วเขี่ยทิ้งเอา!”
　　
　　“กรีซ!” ลูกชุบปรามอีกครั้ง “ขอบคุณที่แนะนำครับ แต่ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเราดีกว่านะครับ โชคดีกับการเดินคนเดียว ขอตัวครับ”
　　
　　เมื่อเดินมาสักพักมือที่เคยจับก็ปล่อยออก และเดินนำไปก่อน ผมรีบก้าวตามและยื่นมือไปจับมือของเขาแต่โดนสะบัดออก ใบหน้าน่ารักฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด..
　　
　　
　　“ลูกชุบครับ”
　　
　　“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
　　
　　“โกรธหรอครับ?”
　　
　　“โกรธอะไร?”
　　
　　“เมื่อกี้..”
　　
　　“สำคัญ?”
　　
　　นั่นสิ.. สำคัญหรอ?
　　
　　ผมเนี่ยสำคัญให้เขาโกรธด้วยเหรอ..
　　
　　“ขอโทษครับ”
　　
　　เขามองผมตาขุ่น ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน เขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด ...แม้จะทานข้าวกันเสร็จไปแล้วแต่เรายังไม่ได้คุยกันเลยสักคำ จากที่แพลนไว้ว่าหลังจากดูหนังและกินข้าวเสร็จแล้วจะไปเดินเล่นกันก่อนเลยต้องยกเลิกอย่างที่ผมไม่อยากให้เป็น การที่เจอกับบัวเพียงแค่ไม่ถึงสิบนาทีทำเอาทุกอย่างที่ผมวางไว้พังพินาศหมด
　　
　　
　　แล้วตอนนี้.. ผมทำได้แค่มองแผ่นหลังบางเดินเข้าบ้านโดยไม่บอกอะไรสักคำอย่างนี้เหรอ? หน่วงฉิบ...
　　
　　
　　ครืด~
　　
　　lukcoup : กลับบ้านไปเถอะ 3:13 pm
　　lukcoup : ต้องอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ 3:13 pm
　　lukcoup : ฉันไม่ได้โกรธ 3:31 pm
　　
　　
　　ผมดูป๊อปอัพที่เด้งขึ้นมาบนจอและอ่านโดยไม่ได้กดเข้าไปในแอพพลิเคชั่นนั้น ทำไมถึงชอบไล่ผมนักนะ ผมก็น้อยใจเป็นนะเว้ย ผมไม่อยากกลับ.. ผมแค่อยากอยู่กับเขา ขออยู่ใกล้ ๆ บ้างไม่ได้เหรอ.. กว่าจะได้เจอกันก็ขออยู่ด้วยนาน ๆ ไม่ได้เหรอ...
　　
　　ผมคงน่ารำคาญอย่างที่เขาว่าจริง ๆ
　　
　　
　　ครืด~
　　
　　lukcoup : กุญแจอยู่ใต้กระถางที่สาม 3:58 pm
　　
　　หืม.. ผมมองข้อความที่เพิ่งถูกส่งมาอย่างแปลกใจก่อนจะระบายยิ้มกว้าง และเดินไปหากระถางที่สามตามที่เขาเขียนบอกในข้อความ เมื่อได้กุญแจแล้วผมก็ไขมันเพื่อเข้าไปในบ้าน ภายในห้องนั่งเล่นและห้องครัวไม่มีใครอยู่(แอบเห็นโพสต์จากคุณป้าบอกว่าออกไปข้างนอก) ผมจึงเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ในเมื่ออนุญาตให้ผมเข้าบ้านแล้วก็ถือว่าอนุญาตให้ผมขึ้นชั้นสองด้วยล่ะกัน..
　　
　　
　　
　　ก๊อก ก๊อก
　　
　　ผมเคาะประตูห้องนอนของลูกชุบ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมจึงขออีกครั้งพร้อมกับบอก “ผมเข้าไปนะครับ” รอสักพักคนข้างในก็ยังคงเงียบผมจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ห้องของเขายังคงเหมือนเดิม เป็นระเบียบ สะอาดสะอ้านดีทุกอย่าง มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ซึ่งมันเป็นกลิ่นเดียวกับตัวเขา.. ผมเคยเข้ามาครั้งหนึ่งเพื่ออาบน้ำครับ เพราะช่วยงานเขาจนเหงื่อโทรมกายแล้วมันทนไม่ไหวจริง ๆ
　　
　　 ลูกชุบนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ในมือมีโทรศัพท์อยู่ ผมจะไม่อะไรหรอกถ้าเขาไม่ยิ้มกับมัน เงยหน้าขึ้นมาสนใจผมหน่อยสิครับ โธ่...
　　
　　“ลูกชุบครับ..” ผมลากเก้าอีกอีกตัวมานั่งก่อนหมุนเก้าอี้ของเขาให้หันหน้าเข้าหาผม เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเลิกคิ้ว “โกรธผมเหรอครับ?”
　　
　　“เปล่า”
　　
　　“แล้วทำไมถึงไม่คุยกับผมล่ะ?”
　　
　　“ไม่มีอะไรจะคุย”
　　
　　ผมคอตก “ผมขอโทษ”
　　
　　“อย่าขอโทษกับเรื่องที่นายไม่ผิดจะได้ไหม! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!”
　　
　　“...”
　　
　　“พูดขอโทษบ่อยไปบางทีมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” เขาโยนสมาร์ทโฟนไปที่เตียงและทำหน้าหงุดหงิด
　　
　　“ก็ลูกชุบทำเหมือนโกรธเลยนี่ครับ”
　　
　　“ไม่ได้โกรธ แต่หงุดหงิดน่ะ หงุดหงิด!”
　　
　　“ลูกชุบไม่คุยกับผมเลย”
　　
　　“เพราะกลัวจะพาลนายไงเล่า ไอ้เด็กโง่”
　　
　　ผมเริ่มยิ้มออกแต่ยังเก๊กทำหน้าน้อยใจอยู่ “ก็น่าจะบอกนี่ครับ.. ผมไม่รู้นี่ว่าลูกชุบคิดอะไรอยู่”
　　
　　“นายเลยคิดว่าฉันโกรธงั้นสิ ฉันจะไปโกรธนายเพราะคำพูดของแฟนเก่านายทำไม?”
　　
　　“ก็.. หา? รู้หรอครับ?”
　　
　　“รู้อะไร? รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือแฟนเก่านาย?” ผมพยักหน้า “เพลิงฟ้าบอกน่ะ”
　　
　　“ครับ? เพลิงฟ้ามาได้ไง” เมื่อผมบุ้ยปากไปที่สมาร์ทโฟนบนเตียงก็พอเข้าใจทันที “มันเสี้ยมอะไรหรือเปล่าครับ”
　　
　　“เห็นว่าฉันเป็นเด็กขนาดนั้นเหรอ!”
　　
　　“เปล่าครับ แค่เพลิงฟ้ามันไว้ใจไม่ได้”
　　
　　“น่ารักดีออก” น่ารักกับผีน่ะสิ ไม่รู้มันไปพูดอะไรหรือเปล่า เชี่ยเพลิงฟ้านี่แม่ง.. เดี๋ยวผมบอกพี่เจ้าจัดการ
　　
　　“เฮ้อ.. ช่างหัวเพลิงฟ้าเถอะครับ ตอนนี้ลูกชุบไม่ได้โกรธผมใช่ไหม?”
　　
　　“ถ้ายังพูดอีกฉันจะโกรธแล้วล่ะ”
　　
　　“โธ่.. ที่พูดบ่อย ๆ เพราผมแคร์ลูกชุบต่างหากล่ะ”
　　
　　“เหอะ!” ผมล่ะชอบจริง ๆ เวลาแก้มขาวนั่นขึ้นสีแดงอย่างนี้ “พูดมาก รำคาญ”
　　
　　“อย่าใส่ใจคำพูดของเธอเลยนะครับ”
　　
　　“คำพูด? ที่บอกว่าฉันจืดชืดแล้วนายจะทิ้งหรอ?” เขาร้องเหอะแล้วกลอกตา “ปัญญาอ่อน”
　　
　　“ลูกชุบไม่จืดชืดหรอกครับ ออกจะหวาน..มาก ๆ ด้วยซ้ำ”
　　
　　“หุบปาก!!”
　　
　　“เขินหรอครับ?”
　　
　　“ใครเขิน! ไอ้เด็กชั่ว ออกจากบ้านฉันไปเลยนะ กลับไปหาน้องบัวของนายเลย!”
　　
　　“อะไรอ่ะ เปลี่ยนอารมณ์ไวจัง หึงผมเฉยเลย”
　　
　　“ว้ากกกกก! ใครจะไปหึงนายเล่า! หน้าก็แปะ หูก็กางอย่างนี้!”
　　
　　“ปากแข็งจัง ขอพิสูจน์หน่อยสิครับ”
　　
　　จุ๊บ!
　　
　　พูดจบผมก็รีบแนบริมฝีปากกับปากของเขาอย่างรวดเร็ว “นุ้มนุ่มนะครับ”
　　
　　“อ ไอ้กรีซ!!! ไอ้เด็กชั่ววววว! นายกล้าดียังไงมาจูบฉันหาาาาาา!” เขากระโดดลงจากเก้าอี้และคว้าหมอนมาฟาดผม ...เล่นเป็นเด็กอีกแล้ว
　　
　　“จูบแฟนผิดตรงไหนล่ะครับ โอ๊ย! พอแล้วครับ” ดึงหมอนออกจากมือเขาแล้วโยนมันทิ้ง เมื่อเขายังไม่ทันตั้งตัวผมก็รวบร่างเล็กมากอดและรั้งให้นั่งตัก ยิ่งเขาดิ้น ผมก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น
　　
　　“ปล่อยนะ!!!”
　　
　　“ไม่ครับ ลูกชุบตีผม ต้องโดนทำโทษนะครับ” ว่าแล้วก็ไล่หอมไปทั่วไหล่เล็ก เขาก็ดิ้นขลุกขลักไม่หยุด
　　
　　“ไอ้เด็กเปรต!! อย่ามาทำแบบนี้นะเว้ยยย!”
　　
　　“เด็กเปรตแต่ก็รักใช่ไหมครับ?”
　　
　　“ใครรักนาย อย่ามามั่วได้ไหม ปล่อยฉัน!!!”
　　
　　หึหึ
　　
　　“อ่า.. แต่ผมรักคุณนะ ผมรักคุณ”
　　
　　“น นาย.. ไอ้เด็กดัมโบ้..” เขาเริ่มอ่อนลงผมจึงคลายอ้อมแขนเพื่อไม่ให้ร่างเล็กอึดอัด
　　
　　“รัก ผมพูดจริง ๆ นะ...”
　　
　　“...”
　　
　　“แล้วคุณ.. รักผมหรือเปล่าครับ?”
　　
　　“...”
　　
　　“ลูกชุบครับ”
　　
　　“...อือ”
　　
　　“ว่าไงนะครับ?” ขยับเข้าไปเกยคางบนไหล่เล็ก “ผมไม่ได้ยินเลย”
　　
　　“อือ”
　　
　　“อือแปลว่าอะไรเหรอครับ?”
　　
　　“ไอ้..!” เขามาพร้อมยกกำปั้นขึ้น ผมช้อนตามองเหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแล้วค่อย ๆ ลดกำปั้นลง
　　
　　“ตอบให้ผมรู้หน่อยนะครับ...”
　　
　　“เออ!!! ถ้าไม่รักจะยอมเป็นแฟนด้วยไหมเล่า! มีหัวไว้กั้นหูหรือไง!!”
　　
　　ผมยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แก้มนวลแดงปลั่งหน้ามอง และนั่นทำให้ผมอดไม่ไหวจึงฝังจมูกไปสูดกลิ่นหอมจากแก้มเขา ลูกชุบเบิกตาโต ขมุบขมิบปากราวกับก่นด่าผมอยู่
　　
　　ให้ตาย... ผมดีใจมาก ๆ เลยครับ
　　
　　นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่เขาบอกรักผม
　　
　　“หัวใจผมเต้นแรงมากเลย” ผมว่าพลางจับมือเขามาทาบที่อกข้างซ้ายของผม
　　
　　คนตัวเล็กกว่าพูดเสียงเบา “ฉันก็เต้นแรงเหมือนกันนั่นแหละ”
　　
　　
　　จะน่ารักไปถึงไหนกันครับ
　　
　　ว่าแต่.. ผมขอผลักเขาลงบนเตียงไหนไหมเนี่ย จะอดใจไม่ไหวแล้วนะครับ!






-------------------------
สวัสดีค่าาาา ตอนนี้อยู่กับกรีซไปก่อนเนอะ555555
อยากจะบอกว่าใกล้จบแล้วค่ะ 
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ฮือ ดีใจมาก ปลื้มปริ่มจริง ๆ
ถ้าหากมีคำผิดขออภัยด้วยนะคะ ถ้าเจอก็บอกด้วยนะงับ .__.
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
♥

[mild-dy]

 

[MayA@TK]

คนน่ารักมักใจร้ายแต่ก็อายได้น่ารักมากกกกกกกกก

ทำเป็นโหดกลบเกลื่อนทั้งที่หน้าแดง 

 

[snowboxs]

กรีซมุ้งมิ้งมากมาย

[mypink801]

ลูกชุบน่ารักจริงๆ ดูเด็กน้อยมากเลยย เขินได้โหดม้ากกก. อิอิ

[gasia]

พี่ลูกชุบไม่ใจร้ายน๊าาาน่ารักจะตาย ><
นังแฟนเก่านั่นต้องโดนหนักกว่านี้ กรีซ กลับไปจัดอีกรอบซิ!

[Supparang-k]

ลูกชุปน่ารักอ่ะ   โอ้ยยยย...น่ารักขนาดนี้จับฟัดเลย อิอิ

[golffity_spt]

  กรีซน่ารักก

[iamtsubame]

พี่ลูกชุบเขินได้ทำลายล้างมากๆ

[HanTwoH]

ลูกชุบน่ารักจัง 

[Kaemmiizz]

ลูกชุบแมร่งน่ารัก แต่เพลิงฟ้าน่ารักกว่า คิคิ

[● MaYa~Boy ●]

น่ารักเนอะ

[why yyy]

ขอบคุณ

[Snt_z]

ลูกชุบปากแข็งบ่อยๆนะ กรีซจะได้พิสูจน์บ่อยๆด้วย น่ารักกก 

[taltal020441]

น่ารักอ่าา

[buathongfin]

กรีซ กรีซซซซ กรี๊ดดดดดดดด ฟินแบบโพดโพ 

[Apple_matinie]

ติดเเล้ววววววววววววว

เรื่องสนุกกกกก
ติดตาม

[pornwicha]

โอ้ยยยชอบเรื่องนี้มากกก

[badbadsumaru]

งื้อออ อ กรีซพี่ชุบน่ารักมากอ่ะ
ชอบค่ะ >___<

[choinudee]

ผู้ชายปากแข็งแต่ใจอ่อน ชอบๆๆๆ

คิดถึง My J นะ คุณ P ด้วย

[zleep]

กรีซพูดเพราะมาก ฮือ เขินอะ
ลูกชุบก็โคตรปากแข็งเลย บางทีมันก็ทำให้กรีซมันน้อยใจนะพี่ชุบ

[HEARTBREAKER]

รอที่ 39

ครอบครัวสุขสันต์

　　- Phloengfa’s Part -


　　ผมนอนแผ่กับพื้นหินอ่อนเย็นสบายอย่างหมดเรี่ยวแรง กางแขน กางขาหมดสภาพคนแมน เหนื่อยฉิบหายเลยโว้ยยยยยยย!!! การเล่นกับเด็กสองคนที่ซนฉิบหายมันต้องใช้พลังงานชีวิตมากมายขนาดนี้เลยหรอวะ บอกเลยพัง ร่างผมเนี่ยพัง ร้าวไปหมดแล้วครับ
　　
　　“ได้เวลาของว่างแล้วค่ะ” ผมลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงแม่บ้านเข้ามาบอก แล้วจึงลุกวิ่งออกไปจากห้องของเล่นคนแรก จากนั้นเจเจทั้งสองก็วิ่งดุ๊ก ๆ ตามมา วันนี้ผมอยู่บ้านไอ้เจ้าแหละ หมายถึงบ้านใหญ่น่ะครับ ไม่ใช่เรือนหอของมันกับพี่ขลุ่ย และก็ทำหน้าที่เป็นเบบี้ซิตเตอร์ชั่วคราวด้วย
　　
　　“ฟ้าาา! นั่นของหนู!”
　　
　　โว้โว้! เดี๋ยวนี้มีหวงเว้ย ผมแกล้งทำหน้าไม่เข้าใจแล้วตักพุดดิ้งมะม่วงเข้าปากด้วยความเอร็ดอร่อย เดี๋ยวนี้จันทร์เจ้าพูดเก่งมากครับ ยิ่งตอนนี้เข้าเรียนแล้วนะ อื้อหืออออออ มีเรื่องมาโม้ไม่หยุดเลยครับ เด็กสี่ขวบมันพูดเก่งกันขนาดนี้เลย ตอนนี้เขาก็เข้าเรียนเทอมสองละ ได้ยินว่ามีเพื่อนสนิทแล้ว ชื่อพี่มีนกับรามินทร์
　　
　　“เรียกพี่ด้วยสิครับ พี่ฟ้า ไหนเรียกสิ” ผมบอก เด็กน้อยหน้ามุ่ยงอแงจะเอาพุดดิ้ง “เรียกพี่ได้ไหม~~ จะให้ตังค์กินหนมมมม~”
　　
　　“ฟ้าร้องเพลงไรงะ”
　　
　　“บอกให้เรียกพี่ด้วย”
　　
　　“ทำไมต้องเรียกเหยอ?”
　　
　　“หนูอายุน้อยกว่า ต้องเรียกคนอายุมากกว่าพี่ เข้าใจไหม?”
　　
　　“เง่อ.. หนูต้องเรียกม่ะมะว่าพี่ด้วยฉิ” ผมถึงกับตบหน้าผาก จะอธิบายยังไงดีวะ สาระจากผมยิ่งไม่ค่อยจะมีอยู่ด้วย
　　
　　การเรียกด้วยชื่อห้วน ๆ กับคนสนิทเขาก็ไม่ถือหรอกครับ เจเจก็เรียกผมแค่ชื่อมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่กับคนอื่นที่เขาไม่ได้สนิท ไม่ได้รู้จักแล้วไปเรียกแค่ชื่อเขาอาจจะไม่พอใจแล้วพาลถึงผู้ปกครองได้ ยิ่งตอนนี้เจเจเข้าเรียนแล้ว ต้องเจอสังคมที่ใหญ่ขึ้น เจอคนเยอะขึ้นอีก การเป็นเด็กมีสัมมาคารวะผมว่ามันน่ารักนะ แม้ตอนนี้เจ้าหนูจะอายุแค่สี่ขวบก็เถอะ
　　
　　“หนูต้องเรียกคนที่อายุมากกว่าว่าพี่ แต่คุณแม่ คุณพ่อ คุณปู่ คุณย่า หรือตายายไม่ต้องเรียกพี่ครับ”
　　
　　“แล้วเจ้างะ?”
　　
　　“เจ้าต้องเรียกว่าน้า”
　　
　　“ทำไมต้องเรียกน้า แล้วทำไมเรียกฟ้าว่าพี่?”
　　
　　“เพราะเจ้าเป็นน้องชายของคุณแม่ของหนู หนูเลยต้องเรียกว่าน้าครับ”
　　
　　“จริงใจต้องเรียกหนูว่าพี่หยอ?”
　　
　　“ใช่ครับ เพราะจริงใจอายุน้อยกว่าต้องเรียกจันทร์เจ้าว่าพี่ น้องจ๋าจ้าก็ต้องเรียกหนูกับจริงใจว่าพี่ด้วย”
　　
　　“เง่อ...”
　　
　　“เข้าใจหรือเปล่าครับ?”
　　
　　“เข้าใจงับพี่ฟ้า!”
　　
　　“เก่งมากกกก นี่เอารางวัลไปปปปป” ผมยิ้มกว้างเอ่ยปากชมเด็กน้อยแล้วตักขนมป้อน เจเจยิ้มตาหยีร้องเย้เย้ดีใจ น่ารักจริง ๆ ลูกเอ๊ย หมั่นเขี้ยว
　　
　　“กิงด้วย” จริงใจร้อง ผมมองเจตัวพี่ตักขนมป้อนน้องแถมยังเช็ดปากที่เลอะให้อีกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ก่อนรีบยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาบันทึกภาพน่าประทับใจเอาไว้ ผมอยากมีพี่น้องไว้คอยดูแลกันอย่างนี้บ้าง แต่ผมดันเป็นลูกคนเดียวนี่สิ.. เพราะฉะนั้นผมเลยแต่งตั้งใจกรีซเป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายของผม แฮ่
　　
　　
　　
　　“จันทร์เจ้าเบา ๆ ลูกเดี๋ยวน้องเจ็บ” พี่จอมบอกลูกชายคนโต เจเจเลยต้องหอมน้องเบา ๆ เด็กหญิงจ๋าจ้าในวัยหกเดือนมองพี่ชายตาแป๋ว เจ้ามันเคยบอกว่าพี่สาวมันอยากมีลูกสาวกับลูกชายอย่างละคน คนแรกเป็นผู้ชายแล้ว แต่คนที่สองก็ดันเป็นผู้ชายอีก และเมื่อพบว่าคนล่าสุดเป็นลูกสาวก็ดีใจกันทั้งบ้าน และได้ยินมาว่าจะไม่มีเพิ่มอีกแล้ว กลัวจะแบ่งเวลาดูแลแต่ละคนไม่ได้ แล้วตอนนี้พี่จอมหยุดงานเพื่ออยู่ดูแลลูกน้อยครับ(ก็บริษัทของอัศวโยธินทร์เขานั่นแหละ) พี่เลี้ยง คนช่วยดูก็มีแหละครับ แต่คนเป็นแม่เนอะ ดูแลเองดีกว่าให้คนอื่นดู เด็กจะได้รู้สึกอบอุ่นด้วย
　　
　　“ไงเรา เหนื่อยเลยสิ” ผมยิ้มแหยให้คุณแม่ของเจ้า ท่านยื่นมือมายีผมผมเบา ๆ
　　
　　“เหนื่อยมากเลยครับ เจเจยิ่งโตยิ่งซน”
　　
　　“หนูไม่ดื้อ!”
　　
　　“บอกว่าซนต่างหาก” ผมว่าพร้อมดึงแก้มจันทร์เจ้า เด็กน้อยยู่หน้าก่อนปีนลงจากโซฟาแล้วมาหาผม
　　
　　“จริงใจออกไป” จันทร์เจ้าดึงขาจริงใจที่นั่งอยู่บนตักผม
　　
　　“ม่าย” ตอนนี้จริงใจเริ่มพูดแล้วครับ แต่ยังจับประโยคไม่ค่อยได้
　　
　　“ออกไปนะ เราจะนั่งกับฟ้า” ฟ้าอีกละ ผมจ้องตาเด็กน้อย “พี่ฟ้า...”
　　
　　“...ใจ..จาน่าง”
　　
　　“มานั่งสองคนเลยมา มาเลยไอ้ตัวดื้อ!” ว่าแล้วก็รวบตัวลูกหมูขึ้นมาบนตัก เด็กพวกนี้นี่ ไม่รู้จะรักผมอะไรนักหนา แต่... ขอฟัดหน่อยเถอะ
　　
　　
　　
　　
　　“เฮ้ย!”
　　
　　“เชี่ย!” ผมอุทานพร้อมสะดุ้ง ตะหลิวเกือบหลุดมือ หันไปมองคนที่เข้ามาและทำให้ผมตกใจอย่างอาฆาต เมื่อเห็นว่าเป็นไอ้เจ้าผมก็ถีบมันไปทันที กวนตีนนัก ถ้ากระทะคว่ำมึงต้องรับผิดชอบกุ้งที่นอนแช่น้ำพริกเผาอยู่ในนั้น! ถึงหล่อแต่ทำให้ตกใจก็ไม่สนเว้ย!
　　
　　ผมมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเบ้ปาก วันนี้เป็นอีกวันที่เจ้าเข้าไปช่วยงานที่บริษัทในส่วนของพี่จอม มันเลยต้องสลัดกางเกงยีนส์ซีด ๆ เสื้อยืดธรรมดา กับรองเท้าผ้าใบเซอร์ ๆ ทิ้งไป แล้วไปใส่สูท ผูกไทเนี้ยบกริบและรองเท้าหนังเงาวับ
　　
　　แม่งหล่อมากจริง ๆ ครับ ยอมให้หล่อกว่าผมเลยอ่ะ สาวต้องเข้าอ่อยเหมือนแมลงวันตอมขี้แน่ ๆ
　　
　　
　　โป๊ก!
　　
　　“เฮ้ย!!” คราวนี้เป็นมันร้องบ้าง เจ้ารับสอดมือรองหน้าผากผม แต่ไม่ทันแล้วครับไอ้สัด เพราะเมื่อสักครู่ผมเพิ่งไปเบ้ปากเหยียดหยามมันเข้า แม่งใส่เลย ผลักหัวผมชนกระแทกกับฮู้ดดูดควันดังโป๊ก ไม่รู้มันกะแรงผิดหรือตั้งใจ แต่ที่แน่ ๆ ผมร้าวไปถึงก้านสมองแล้วครับสังคม
　　
　　“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก” คุณแม่ของเจ้าของมาถาม “แกหลบไปสิ” แล้วผลักไอ้เจ้าออก
　　
　　ผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยกมือลูบหน้าผากตัวเอง
　　
　　“เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
　　
　　“ก็... ไม่คิดว่ามันจะแรง.. นี่ครับ” ไอ้เจ้าพูดเหมือนรำพึง
　　
　　“ดูสิ น้องเจ็บเลยเนี่ย”
　　
　　“เจ้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเจ็บหนิแม่...”
　　
　　“ไปเลย ออกไปอาบน้ำได้แล้ว” ท่านตีแขนมันไปหนึ่งที “ไม่ต้องเข้ามาในครัวแล้วนะ”
　　
　　“เอ๊า..”
　　
　　หึหึ ตลกดี ผมแลบลิ้นใส่ไอ้เจ้า ความจริงไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอกครับ มันงงมากกว่า อาจจะมีวินาทีแรกทีปึก! รู้สึกเหมือนกระโหลกร้าว.. ตอนนี้เบ ๆ สบาย
　　
　　“แม่ มันสร้างภาพ!”
　　
　　เพี้ยะ!
　　
　　“ไปว่าน้องทำไม หือ เดี๋ยวเถอะ”
　　
　　“ไปได้แล้วมึงอ่ะ เกะกะ ชิ่ว!”
　　
　　“แม่ดูมันดิ” ไอ้เจ้าชี้หน้าผมแล้วฟ้องราวกับเด็ก ๆ
　　
　　“ไปเรียกน้องว่ามันได้ยังไงหะ”
　　
　　“มันเรียกเจ้าว่ามึงแม่ยังไม่ว่าอะไรเลย เจ้าอายุมากกว่าด้วยนะครับ”
　　
　　คึคึ สนุกอ่ะ
　　
　　“เอ๊ะ! เจ้าลูกคนนี้นี่ ไปอาบน้ำอาบท่าจะได้มากินข้าว”
　　
　　“แบร่!” ไอ้เจ้าถลึงตาใส่อย่างทำอะไรไม่ได้แล้วเดินฮึดฮัดออกจากครัวไป ผมกับคุณแม่หัวเราะแล้วแปะมือไฮไฟว์กันก่อนหันไปสนใจหน้าที่ของตัวเองต่อ อะไรอ่ะ! ทำไมคุณแม่บ้านต้องหัวเราะด้วย โธ่...
　　
　　
　　
　　แกร็ก...
　　
　　ผมเปิดประตูห้องนอนของไอ้เจ้าเข้าไปเบา ๆ ก่อนสอดส่องหาเจ้าของห้อง ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างใน ผมเดินผ่านโถงเล็ก ๆ เข้าไป เจอคนตัวสูงยืนเช็ดผมอยู่หน้ากระจกบานใหญ่
　　
　　“ว่า?”
　　
　　“แม่ให้มาตามอ่ะ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว”
　　
　　“อือฮึ” มันตอบรับก่อนกวักเมื่อเรียกให้ผมเข้าไปใกล้
　　
　　จุ๊บ
　　
　　คือ.. ผมได้กระพริบตาปริบ ๆ ไล้ปลายนิ้วลูบหน้าผากตัวเองเบา ๆ หลังโดนจุ๊บไปแบบไม่ตั้งตัว ส่วนคนทำเดินหัวเราะหึหึออกจากห้องไปแล้ว.. มัน.. ตำแหน่งเดียวกับที่กระแทกกับฮู้ดดูดควันนี่หวา.. แม่!!!! ช่วยด้วย! หัวใจเต้นแรงมากเลย!!
　　
　　
　　
　　“หน้าผากไปโดนอะไรมาคะ?” ผมเงยหน้าจากการนับลายเส้นบนตัวกุ้ง เอ่อ.. จากจานข้าว สบตากับคนถาม พี่จอมชี้ที่หน้าผากผมและทำหน้าสงสัย
　　
　　“ชนฮู้ดดูดควันน่ะครับ แหะ..” ส่องกระจกดูก่อนลงมาเห็นมันขึ้นสีแดงและโนด้วยนิดหน่อย เชี่ยเจ้าแม่งแรงเยอะเว่อวังมากอ่ะครับ มันเกลียดผมหรือเปล่า
　　
　　“ไม่ต้องมามองอย่างนั้น” ยิ่งไอ้เจ้าพูดไปพี่จอมเลยยิ่งถลึงตาใส่ ก็บอกแล้วว่าผมมันลูกรัก กร๊ากกก เกิดเป็นคนฮอตมันก็ดีอย่างนี้แหละ มีแต่คนรัก คนเอ็นดู หุหุ
　　
　　“ทำไมแกชอบรังแกน้อง!”
　　
　　“รังแกบ้าไรล่ะ ไม่ลองมาเจอตอนมันทำผมบ้าง” ผมกระพริบตาถี่ “มันตอแหล ดูหน้าดิ” แล้วมันก็ผลักศีรษะผม
　　
　　แปะ!
　　
　　ไม่ต้องถึงมือผมหรอกครับ.. จริงใจที่นั่งกลางระหว่างผมกับคนตัวสูงตีแปะเข้าที่แขนของเจ้าไป จันทร์เจ้าพอเห็นน้องทำก็ทำบ้างที่แขนอีกข้างของไอ้เจ้า
　　
　　“อะไรวะ มาตีน้าทำไม?”
　　
　　“น้าก็ตีพี่ฟ้าของหนู บู้ว..” เด็กน้อยทำหน้ามู่ทู่กอดอกและชี้หน้าไอ้เจ้า
　　
　　“อ้าว”
　　
　　“แบร่!”
　　
　　“เด็กดื้อ”
　　
　　“หนูไม่ดื้ออออ”
　　
　　“หนูนั่นแหละดื้อ” ไอ้เจ้าบีบแก้มเจเจ “ไปนั่งกับแม่เลยไป รำคาญละ”
　　
　　“ม่ายยยยย หนูจะนั่งนี่” เด็กน้อยลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้และโน้มไปกอดคอคุณน้า “ยักน้าาาา” จันทร์เจ้าบอกแล้วหอมแก้มไอ้เจ้าไปหนึ่งฟอดก่อนยิ้มหวาน ไอ้เจ้าที่กำลังเอ๋อก็รีบดึงสติแล้วก้มฟัดแก้มนุ่มของหลานชายไปเต็มเหนี่ยว
　　
　　“ไอ้เจ้า! พอแล้ว เดี๋ยวลูกพี่หายใจไม่ทัน!” พี่โจร้องห้ามเสียงเข้ม แต่ถึงอย่างนั้นทั้งริมฝีปากและดวงตาก็มีรอยยิ้มประดับอยู่
　　
　　
　　มื้ออาหารมื้อนี้จึงผ่านไปด้วยเสียงพูดคุยระหว่างครอบครัว เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มแห่งความสุข...
　　
　　
　　
　　
　　
　　
　　เชี่ยไรเนี่ย... ผมขมวดคิ้วมองสิ่งที่ปรากฏอยู่ในจอสมาร์ทโฟน จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมหรอกนะ แต่นั่นมันเพื่อนผมโว้ยยยยยยยย!! ไอ้ชินา ไอ้แรด! เดี๋ยวนี้อัพรูปคู่ผู้ชายลงอินสตาแกรมเหรอมึง! แล้วที่ผมเอ๋อแดกอย่างนี้เพราะไอ้ชินมันไม่เคยลงรูปคู่กับผู้ชายคนนี้เลย(ขีดเส้นใต้คนนี้) ปกติมีแต่ฝ่ายนู่นลง และเพ้อถึงมัน แม่ง ยอมเป็นแฟนกันแล้วหรอวะ ...จะว่ายังไงดี คืองี้เครับ เจ๊แกมีผู้ชายมาจีบครับผม นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ผมจำไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายที่จัดว่าดูดีเลยนะครับ ทำงานแล้ว ดูน่าเชื่อถือ อายุมากกว่าพวกผม ไม่รู้ยังไงชินาถึงได้โอนเอนไปได้ ทำเจ๊แกกลับใจไปชอบผู้ชายได้นี่เก่งมากเลยนะ ขอยกนิ้วให้ พ่อแม่มันคงแทบจะปิดประเทศฉลองแล้วมั้ง...
　　
　　
　　phloengfa : ได้กันแล้ว?
　　chinaaa : พ่อมึง @phloengfa
　　phloengfa : ยังไง เล่า
　　chinaaa : (อีโมจิหลับตาพริ้มแก้มแดงและอีโมจิรูปนิ้วชี้จิ้มเข้าหากัน) @phloengfa
　　kknp_ : ไปเที่ยวกับผู้ชาย แรดดดด
　　phloengfa : สรุปยังไง? มึงรู้อะไรมาบอกกูเดี๋ยวนี้ @chinaaa
　　kknp_ : มึงดูอีโมมันดิ แรดขนาดนั้น @phloengfa
　　chinaaa : อิอิ /)_(\ @phloengfa @kknp_
　　
　　
　　“หือ.. ไรมึง?” ผมส่งเสียงถาม ไอ้เจ้านอนทับผมแล้วมุดศีรษะเข้ามาที่ช่องหว่างของแขนเพราะผมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงของมัน.. ตัวก็ไม่ใช่เบา ๆ ยังจะกระแดะมานอนทับกูอีก ผมขยับตัวอย่างอึดอัดโดยที่ไอ้ตัวการก็นอนนิ่งอย่างกับตายแล้ว แล้วยังจะมาดุนไหล่ ดูดคอให้จั๊กจี้อีก ไอ้ตับหมา!
　　
　　สมาร์ทโฟนในมือผมถูกร่างสูงดึงออกแล้วโยนทิ้งไป มันจับมือผมให้โอบรอบคอแล้วสอดแขนโอบแผ่นหลังของผม..
　　
　　“อย่าดิ้นสิ...”
　　
　　อย่ามาทำเสียงกระเส่าได้ไหม!
　　
　　“อึดอัด มึงอย่ากอดแน่นดิ”
　　
　　“หึ”
　　
　　“เจ้า.. ไปใส่เสื้อ” ผมบอกไอ้คนตัวใหญ่แล้วกัดไหล่มันไป บอกว่าผมดื้อมันก็ดื้อเหมือนกันนั่นแหละ แล้วนี่อะไร อาบน้ำเสร็จแล้วแทนที่จะไปแต่งตัวให้เรียบร้อย(ตอนนี้มันใส่แค่กางเกง) มานอนกอดผมเฉย เป็นบ้าเหรอ ตัวก็เช็ดไม่แห้ง ชื้น ๆ เย็น ๆ อย่างแบบนี้ถ้าไม่สบายจะทำยังไง งานต้องทำอีก ที่สำคัญ.. อะไร ๆ มันก็แนบชิดกันไปหมด มัน... เออ! นั่นแหละ!
　　
　　“ตัวมึงหอมจังวะ..”
　　
　　“อย่าเพ้อดิ ไปแต่งตัววว”
　　
　　“ผิวก็นุ่ม” มันว่าพร้อมกัับบีบเอวและเม้มบริเวณไหปลาร้าของผมไปในขณะเดียวกัน
　　
　　“จ เจ้า..” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น “ไปใส่เสื้อ..”
　　
　　“ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ต้องถอด”
　　
　　ไม่ดิเฮ้ย! มันต้องไม่เป็นแบบนี้ดิครับ! มึงจะมาหื่นแบบนี้ไม่ได้นะ!!!
　　
　　“พรุ่งนี้มีเรียน เจ้า! หยุด!!”
　　
　　“ไม่มีเรียนเช้าสักหน่อย...”
　　
　　“อ๊ะ..”
　　
　　“นิดเดียวน่า..”
　　
　　“นิดเดียวมึงมันน่าเชื่อตาย...ล่ะ” ท้ายประโยคผมเบาหวิว มือหนาของเจ้าสอดใต้เสื้อยืดตัวบางที่ผมสวมใส่อยู่มาถึงหน้าอก
　　
　　“รอบเดียว..”
　　
　　“ไม่..”
　　
　　“นะครับ..”
　　
　　“เจ้า.. โอ๊ย!”
　　
　　“ฟ้า.. เพลิงฟ้า..” มันเรียกชื่อผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับคนเพ้อ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองร้อนมาก! ไม่ได้การแล้วครับ
　　
　　“เจ้าไม่เอา.. อือ..”
　　
　　“นะ..”
　　
　　“มีเรียน”
　　
　　“จะทำเบา ๆ” ร่างสูงมองผมด้วยสายตาเว้ววอน ผมกัดริมฝีปากอย่างชั่งคิดก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ สุดท้ายก็แพ้ให้มันจนได้ ฮึึ่ย!
　　
　　
　　“หึ ฮ่า ๆๆ” มันหัวเราะเสียงดังแล้วพลิกตัวลงจากตัวผม กลายเป็นว่าเรานอนหงายอยู่ข้างกันโดนที่มีคนอายุมากกว่าหนุนแขนผมอยู่..
　　
　　ผมเหวอแดก.. กระพริบตาด้วยความมึนงง
　　เดี๋ยวนะ..
　　
　　นี่มึงแกล้งกูเหรอ!!
　　
　　ผมพับแขนเข้ามาเพื่อรัดคอของไอ้เจ้าด้วยความหมั่นไส้เต็มแรง มันไอค่อกแค่กที่ดูก็รู้ว่าเสแสร้งแล้วนอนตะแคงซบหน้ากับหัวไหล่ของผมพลางยกขาขึ้นพาดเอว
　　
　　“หายใจไม่ออก แค่ก..”
　　
　　อย่ามาสร้างภาพหน่อยเลยไอ้เชี่ยเอ๊ย!!!
　　
　　“มึงกล้าดียังไงมาแกล้งกูหาาาาา!!”
　　
　　“ฮ่า ๆๆ โอ๊ยย เบา ๆ”
　　
　　“ตายซะเถอะ!” ในจังหวะที่ผมพลิกตัวจะทับไอ้เจ้านั้นมันก็ยกแขนขึ้นมาแล้วเหวี่ยงผมออกไปก่อนจะรีบคว้าหมอนมาฟาดหัวไปเต็มแรง ถึงกับมึน... เมื่อตั้งสติได้ไอ้หมาเจ้ามันก็ไม่อยู่ให้ผมแก้แค้นซะแล้ว คอยดูเถอะมึง เจอกูแน่!!!
　　
　　
　　ก็อก ๆๆ ปัง ๆๆ แกร๊ก! ปัง!
　　
　　เสียงเคาะประตูรัว ๆ ดังขึ้นก่อนเสียงเปิดและปิดจะตามมา สักพักก็มีร่างเล็ก ๆ วิ่งดุ๊ก ๆ เข้ามา ไอ้ตัวป่วนมาแล้ววววววว เจเจทั้งสองทำหน้าแป้นแล้นแล้วพากันปีนขึ้นมาบนเตียง และพี่เจก็กระโดดตุบทับผม...
　　
　　เฮ้ย! ทำไมผู้ชายบ้านนี้มันชอบทับผมจังเลยวะ!
　　
　　“อั่ก!”
　　
　　“ฟ้าเจ็บเหยอ?”
　　
　　“ครับ.. เจเจลุกออกไปก่อนนะ” บอกตรง ๆ เลยโคตรจุก
　　
　　“งื่อ.. หนูขอโทษ จุ๊บ ๆๆ” ตุ๊กตาตัวขาวพูดก่อนจะไล่จุ๊บหน้าท้องผม ก็ที่เขากระโดดใส่นั่นแหละครับ
　　
　　ไอ้เด็กน่ารักเอ๊ย!
　　
　　ผมรวบเด็กน้อยทั้งสองมากอดแล้วฟัดแก้มนุ่มไปอย่างหมั่นเขี้ยว เจเจหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ดิ้นไปทั่วเตียงเพราะจั๊กจี้
　　
　　“อ๊ากกกก!” จันทร์เจ้าร้องเสียงหลงเมื่อถูกดึงขาโดยไอ้เจ้า มันอุ้มเจเจโดยล็อคเอวให้ขาชี้ฟ้า และหัวห้อยลง
　　
　　ฮาร์ดคอร์ไปอีก...
　　
　　“มาป่วนอะไรหื้อออ”
　　
　　“น้าเจ้า ปล่อยหนูน้าาาา”
　　
　　“ม่ายยยยย” เจ้าก้มลงไปเป่าพุงกลม ๆ ของเด็กน้อย
　　
　　“ปล่อยหนู~”
　　
　　“จริงใจอยากเล่นไหม?” ผมถาม จริงใจเงยหน้ามามองแล้วส่ายหน้า หัวเราะแฮ่ ๆ มองพี่โดนน้าแกล้ง โอเค.. จริงใจเป็นคนรักความสงบและค่อนมีความเป็นตัวของตัวเองสูงพอสมควร.. ส่อแววติสท์แต่เด็กเลย ผมจึงเปลี่ยนแผนเป็นนอนไปตามแนวขวางของเตียงแล้วดึงจริงใจเข้ามาชิด เด็กก็รู้งานนะครับ เอนตัวพิงผมเลยทันที
　　
　　“พี่ฟ้าช่วยหนูด้วยยย”
　　
　　“มันไม่ช่วยหนูหรอก มาเล่นกับน้าดีกว่า”
　　
　　“ม่ายย หนูไม่เล่นกันน้า จะหาพี่ฟ้าาาา”
　　
　　“เจ้ามึงปล่อยหลานมาเลย”
　　
　　“มึงเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาสั่งกู”
　　
　　โอ้โห... พูดไม่ออกเลยท่าน
　　
　　
　　เมื่อมันแกล้งหลานจนพอใจแล้ว ก็โยนร่างของเด็กน้อยลงบนเตียงจะเกิดเสียงดังตุบ! ผมมองด้วยความปลงระดับเก้าจุดเก้าแปด ครั้งแรกที่เห็นมันเล่นกับเจเจแรง ๆ นะครับ ผมถึงกับเหวอไปเลย พอนานไปก็เริ่มจะชิน บ้านนี้เขาเล่นกันโหดมาก เด็ก ๆ นอกจากจะไม่ร้องไห้แล้วยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก ยอม..
　　
　　“จ๋าจ้าล่ะ?” ไอ้เจ้าถามหาหลานคนเล็ก มันนั่งพิงหัวเตียง บนตักมีจันทร์เจ้านั่งอยู่ ส่วนผมกับจริงใจนั่น... สายนอนครับ
　　
　　“จ๋าจ้ากินนมแล้วก็หลับคร่อก ๆ”
　　
　　“แล้วหนูทำไมไม่ไปหลับคร่อก ๆ”
　　
　　“หนูจะหลับที่นี่” เด็กน้อยบอก “นั่น! จริงใจง่วงแล้ว”
　　
　　จริงของเขาล่ะ น้องเจอ้าปากหาววอด ตากลมก็ปรือปิด นี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้ว ปล่อยน้าหลานเขาคุยกัน ผมก็ช้อนจริงใจเข้ามานอนใกล้ ๆ แล้วตบตูดกล่อม ไม่นานก็หลับไป
　　
　　“หือ? หนูก็ไปนอนห้องหนูสิ มากวนน้าทำไม?”
　　
　　“หนูอยากนอนกับฟ้า ..พี่ฟ้า”
　　
　　“เรียกพี่ด้วย?”
　　
　　“ก็ ก็พี่ฟ้าบอกให้เรียกพี่ บู้ว ยาก”
　　
　　“เรียกพี่นั่นแหละถูกแล้ว ต่อไปนี้ก็เรียกน้าว่าน้าด้วย โอเค?”
　　
　　“โอเคก็ได้ ._. แต่ แต่ตะไม พี่ฟ้าไม่เรียกเจ้าว่าพี่” เพิ่งโอเคไปเมื่อกี้แต่ไม่มีคำนำหน้าเลย ก็อย่างว่าปกติก็เรียกแค่ชื่อตลอด จะให้เปลี่ยนเลยมันก็ไม่ได้
　　
　　“เพราะพี่ฟ้าไม่อยากเรียก” เหมือนจะคิดผิดที่พูดไปแบบนั้นแหะ..
　　
　　“แต่ฟ้า พี่ฟ้าบอกว่าต้องเรียกคนแก่กว่า หม่าม้าบอกว่าน้าเจ้าแก่กว่าพี่ พี่ฟ้านี่”
　　
　　ไอ้เจ้าหัวเราะ “นั่นสิ.. เพลิงฟ้านิสัยไม่ดีเลยเนอะ”
　　
　　“อ้าว”
　　
　　“พี่ฟ้าต้อง ต้องเรียกเจ้าว่าพี่นะคับ!” ตัวเล็กยิ้มแฉ่ง “น้าเจ้าจะได้รักเย้อะ ๆ คึคึ”
　　
　　เหยดดดดดดดดด! นี่คือคำพูดของเด็กสี่ขวบหรอครับ!
　　
　　“ใครสอนให้พูด หืออ”
　　
　　“ฟ้า ฟ้า พี่ฟ้านั่นแหละ”
　　
　　“พี่ไปบอกตอนไหนครับ?”
　　
　　“หนู.. งื่อออ ไม่รู้แล้ววว”
　　
　　เวรกรรม
　　
　　“หาเรื่องนะมึง” ไอ้เจ้ายกเท้าขึ้นคล้ายจะถีบ แหม อีกไม่กี่มิลก็จะโดนหน้าอยู่แล้วไม่ถีบเลยล่ะ
　　
　　
　　
　　ก๊อก ๆ ๆ
　　
　　“ครับ!” เจ้าขานรับ ไม่นานพี่จอมก็เดินเข้ามา
　　
　　“เด็ก ๆ ไปนอนได้แล้วค่ะ อ้าว จริงใจหลับซะแล้ว”
　　
　　“หม่าม้าาา หนูนอนนี่”
　　
　　“ไม่กวนพี่สิคะจันทร์เจ้า”
　　
　　“แต่หนูอยากนอนนี่..”
　　
　　“ไว้วันหลังนะคะ วันนี้ไปนอนห้องหนูดีกว่าเนอะ”
　　
　　“ไม่เอา..”
　　
　　“ไม่งอแงสิคนเก่ง”
　　
　　ผมมองจันทร์เจ้าที่หน้างอ “ให้เจเจนอนนี่ก็ได้นะครับ”
　　
　　“อย่าตามใจกันมากนักสิ”
　　
　　แป่ว... โดนดุเลย..
　　
　　“พี่ฟ้ากับน้าเจ้าจะนอนแล้ว หนูก็ต้องไปนอนนะ” พี่จอมกล่อม “มาเร็วเด็กดี พรุ่งนี้หม่าม้าไปส่งที่โรงเรียนนะคะ”
　　
　　“....”
　　
　　“งั้น.. พรุ่งนี้น้าไปส่งที่โรงเรียน ให้เพลิงฟ้าไปด้วย” เด็กเริ่มลังเลเมื่อได้ฟังข้อเสนอของน้าเจ้า
　　
　　“...บู้ว”
　　
　　ยกนี้จันทร์เจ้าก็แพ้ไป...
　　
　　
　　
　　
　　“ฝันดีนะครับ” ผมโน้มไปจูบแก้มของเจเจที่ยังนอนตาใสแจ๋วไม่มีแววความง่วงเลยแม้แต่นิด น้องหลับปุ๋ยไปแล้วตัวเองยังไม่ยอมหลับเลย เจเจทั้งสองนอนห้องเดียวกันครับ เพียงแค่คนละเตียง “พี่ฟ้าไปนอนแล้วนะ หนูก็หลับได้แล้ว พรุ่งนี้ตื่นสายจะให้ลุงคนขับไปส่ง”
　　
　　“ฟ้าไปส่ง...”
　　
　　“ครับผม นอนเร็ว หลับตา จุ๊บ”
　　
　　
　　
　　
　　
　　เมื่อส่งเจเจเข้านอนแล้วผมก็กลับไปที่ห้องไอ้เจ้า เข้ามาก็เจอพี่ท่านนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ผมสอดตัวใต้ผ้านวมแล้วกลิ้งไปหามันก่อนจะเสือกกายขึ้นจนศีรษะเราชนกัน มันเหลือบตามองแล้วไปสนใจสมาร์ทโฟนในมือต่อ
　　
　　“ใครอ่ะ?” หมายถึงคนที่มันเพิ่งตอบแชทไปเมื่อกี้
　　
　　“เด็กฝึกงาน”
　　
　　“มีปัญหาหรอ?”
　　
　　“งั้นมั้ง มันบอกโดนแกล้ง”
　　
　　“หือ..” ผมชะโงกหน้าไปดูใกล้ ๆ ไอ้เด็กนี่ผมเคยเจอที่สตูดิโอของเจ้ามันสองสามครั้ง ไอ้เจ้านี่นะ บอกว่าจะทำงานสักสองสามปีแล้วค่อยออกไปทำสตูดิโอของตัวเอง แต่นี่แค่ปีเดียวมันก็ออกมาละ มีหุ้นส่วนด้วยคือพี่ชิคกับพี่ขลุ่ย นี่เลยทำให้มันสามารถแยกเวลามาช่วยงานที่บริษัทได้
　　
　　“ช่างแม่งละ ให้ไอ้ชิคจัดการ”
　　
　　“ก็แล้วแต่~”
　　
　　“นอนได้แล้วมึงน่ะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่ไง?”
　　
　　“เออออออออออ!” กลิ้งกลับไปที่ตัวเองพร้อมดึงผ้าห่มมาถึงปาก
　　
　　
　　
　　เมื่อเคลิ้มใกล้จะหลับผมก็รู้สึกถึงความอุ่นที่มือ.. แรงกระชับและปลายนิ้วซุกซนที่เขี่ยฝ่ามือผมทำให้ต้องลืมตาขึ้นมองตัวต้นเหตุ ไอ้เจ้าหลับตาราวกับคนที่หลับไปแล้ว แต่มือมันดันขยับยุกยิกจัดท่าให้จับมือผมได้ถนัดซะงั้น ผมเบ้ปาก แต่ถึงจะหมั่นไส้ก็จับมือมันตอบอยู่ดี ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากอีกฝ่าย และสุดท้ายคนอายุมากกว่าก็เปลี่ยนมาสอดนิ้วมือประสานกันไว้... และผมก็หลับไปทั้งที่มือเรายังจับกันอยู่อย่างนั้นทั้งคืน...






--------------------------------
แฮ่ ชีวิตเขาดี๊ดีเนอะ 555555555555
จะบอกว่า... ตอนหน้าจบแล้วค่ะ..
ไม่มีอะไรจะเพ้อเพราะเฟลจากคะแนนสอบฮืออออ TwT
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะงับ รัก ♥
 

[harumi]

 

[mild-dy]

อบอุ่นน่ารัก

ชอบเจเจ

[MayA@TK]

ตอนหน้าจบแล้วเหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย

แต่ก็นะครอบครัวสุขสันต์กันแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหม

แล้วเราจะรอทั้งตอนพิเศษและเรื่องใหม่

 

[veeveevivien]

ชีวิตเพลิงฟ้า ดี๊ดี อิจฉามาก อยากได้ผู้ชายอย่างพี่เจ้าาาาา