@##ผมเนียแหละภรรยา ##@
ตอนที่ 3
ผมเชื่อว่าในชีวิตของคนหลายๆอาจจะมีเรื่องให้ประหลาดใจ หรือตกใจกันบ้างไม่มากก็น้อยแต่เชื่อเถอะว่า
ณ ตอนนี้
เวลานี้
ทีนี้
ผมไม่อยากจะเจอเรื่องน่าตกใจอะไรทั้งนั้นแหละ ถามว่าทำไมนะหรอ ทำไมนะหรอ หึ หึ หึ หึ หึ หึ หึ
เพราะเรื่องน่าตกใจนี้มันเป็นเรื่องที่อาจทำชีวิตผมตกลงแย่ลงกว่าที่เป็นอยู่นะสิ อ๊ากกกกกกก ไม่น้าาา
เอาละ ตอนนี้คงมีแต่ผมที่สติแตกอยู่คนเดียว ผมจะเล่าให้ฟังแล้วกันเราจะได้สติแตกไปด้วยกันเรื่องมันมีอยู่ว่า
เมื่อ 1ชั่วโมงที่แล้ว
หลังจากที่ป้าอรเอาคนที่น่าจะเป็นคุณชาย (ยังไม่อยากจะยอมรับ)ออกไปจากตัวผมได้ เราทั้งสามก็กลับมาที่บ้าน เพื่อที่จะตอบปัญหาขจัดความข้องจิตข้องใจของผม
“ ป้าอรคะ ตอนที่อยู่สระน้ำ ดาวได้ยินป้าเรียกผู้ชายคนนี้ว่าคุณชาย ดาวนึกว่าคุณชายเป็นลูกคนเดี่ยวไม่ใช่หรอคะ นี้มีน้องชายด้วยหรอคะ”
“อ๋อ ใช่คะ นี้ไม่ใช่น้อยชายหรอกนะคะแต่เป็นคุณชาย ธรณินธร์ ตัวจริงเสียงจริงคะคุณหนูดาวไม่ทราบหรอกหรอคะ ป้าได้ยินมาว่าคุณหนูทราบเรื่องทุกอย่างของคุณชายแถมยังรับได้ด้วยไม่ใช่หรอคะ”
รับรู้?
รับได้?
“ รู้อะไรหรอคะช่วยบอกดาวได้ไหมคะเรื่องเกี่ยวกับคุณชาย”
“ อ้าวแล้วกันท่าทางอย่างนี้คงยังไม่รู้สินะคะ ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆคุณหนู คือคุณชาย ธรณินธร์ เตชะศักดิ์ ลูกชายคนเดียวของคุณท่านกับคุณหญิง เจ้าของธุรกิจเครือเตชะคะ แต่เมื่อสองปีที่แล้วท่านทั้งสองโชคร้ายประสบอุบัติเหตุทำให้เสียชีวิตทั้งสองคน แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีนะคะเพราะนั้นทำให้คุณชายรอดมาได้แต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอกคะ คุณชายเธอช็อกกับอุบัติเหตุนั้นมากจนเสียสติไป”
เดียวนะเสียสติหรอ คล้ายๆกับคนบ้าหรือเปล่า
“ เสียสติ?”
“ คะ ก็อย่างที่คุณหนูเห็น บ้างทีเธอก็เหมือนจะคุยรู้เรื่องแต่ก็ไม่รู้เรื่อง คุณธาราน้องชายของคุณท่านปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับคะแล้วก็ส่งคุณชายมาไว้ที่นี้ เพื่อจะไม่ให้ใครรู้”
คุณชายเสียสติ ไอ้ที่คนเขาเรียกกันว่าเป็นบ้านะหรอ
แล้วทำไมต้องให้พี่ดาวมาแต่งงานกับคนบ้าด้วยละ
เอ๋
เดียวนะ จริงๆคนที่แต่งมันตูนิหว้า
อ๊ากกกกกกกกกกกกอนกกกกกกกกม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยจริงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ถึงจะหล่อมาดแมนแฮนซั้มขนาดไหนแต่เป็นบ้านิก็ไม่ไหวนะ ผมหันไปมองคุณชายที่นั่งจ้องผมตาแบ้วอยู่ข้างๆให้ชัดๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าเลย ผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้ จะเป็นบ้า ผมสีดำสนิทที่ยาวลงมาถึงต้นคอตาสีน้ำตาลที่มีประกายวิบวับ เหมือนลูกหมา ส่วนสูงก็คงราวๆสัก180 กว่าๆ ทุกอย่างดูดี
แต่ดันเป็นบ้าแม่เจ้า
“ นางฟ้าๆ มองเราทำไมหรอเราไม่ซวยเหมือนนางฟ้าหรอกนะไม่ต้องมอง”
เออ คนซวยมันตูเองแหละ ไม่ต้องมายิ้มเลยเอาไอ้หน้าเหมือนหมานี้ออกไปเลยนะ
“ คุณชายคะพูดให้ถูกสิคะ สวยคะไม่ใช่ซวย”
“อ๋อๆๆ สวยสินะ สวยๆๆ นางฟ้าสวยๆ”
กลับมาเวลา ณ ปัจจุบัน
ผมอาจจะไม่ชอบที่ต้องทำตัวเป็นหญิง ผมคิดว่านั้นเลวร้ายมากสำหรับผม แต่ตอนนี้ผมร็แล้วว่าผมคิดผิด
การที่ต้องมาแต่งงานกับคนบ้าแบบนี้ตางหากละที่เลวร้ายที่สุด!!!!!
จบแล้วชีวิตนี้เมียก็ไม่มีพอจะมีดันมีผัว ร้ายกว่านั้นผัวดันเป็นบ้า เลวร้ายๆ
ตุบ!
หืม?
กระเป๋าหรอ ไม่เก็บได้ไหมชั้งแม่งนอนอยู่เพื่อนนั้นแหละ คนกำลังดราม่าอยู่
“นางฟ้าๆ เป๋าตก”
บอกว่าชั่งมันไง ไปให้พ้นเลย แง้!!! แม่จ๋ามารับน้ำกลับบ้านที น้ำจะเป็นดียอมใส่ชุดกระโปรงที่แม่หามาให้ จะให้ใส่นอนก็ได้มาพาน้ำกลับบ้านทีเถอะ ฮือๆๆๆ
“ นางฟ้าๆดาษไรอะ มีดาษไรด้วย”
ดาษพร่อง เขาเรียกว่ากระดาษโว้ย บ้า แล้วยังพูดไม่ชัดอีก
เอ๋?
กระดาษหรอ
นี้มัน จดหมายนิ ลายมือแบบนี้พีดาว!!
ถึง
ละอองน้ำน้องรัก
สวัสดีน้องรัก ถ้าแกได้เห็นจดหมายนี้แล้วแสดงว่าแกคงอยู่ในบ้านของคุณชายแล้วสินะ แกอาจจะมองว่าพีใจร้ายทำกับแกแบบนี้ แต่มันเป็นทางออกเดียวที่พีคิดออก อันที่จริงฉันรู้เรื่องแต่งงานตั้งแต่อยู่ที่แคนาดาแล้วละ แกก็รู้ใช่ไหมน้ำว่าฉันมีคนที่ฉันรักแหละอยากแต่งงานด้วยแล้ว ฉันพยายามหาทางออกแต่ก็คิดไม่ได้ จนมาเจอแกที่มารับฉันที่สนามบิน น้องรักแกคือทางออก เพราะอย่างนี้วันนั้นที่คุณลุงธารามาคุยเรื่องแต่งงานฉันถึงไม่ให้แกเข้ามาฟังด้วยเพราะไม่งั้นฉันคงทำตามแผนของฉันไม่ได้ แกควรขอบใจฉันนะที่หาสามีหล่อให้นะ ถึงจะเป็นบ้าก็เถอะ แกก็มองๆข้ามไปนะ ยังไงแกคงไม่ได้แต่งกับผู้หญิงอยู่แล้ว ส่วนเรื่องทะเบียนสมรสแกไม่ต้องห่วงนี้ พี่ส่งเรื่องให้ทนายจัดการไปแล้วลงชื่อจริงแกได้เลย ง่ายๆก็จดทะเบียนกันจริงๆนั้นแหละ
ส่วนที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วงพี่จะคุยกับพ่อแหละแม่เอง ยังไงซะคนที่ฉันจะแต่งด้วยก็มีแค่โรเบิร์ตเท่านั้น
ถ้าฉันจัดการปัญหาของฉันได้แล้ว ฉันจะไปช่วยแกนะน้องรัก แต่ถึงเวลานั้นแกอาจจะไม่อยากเลิกกับคุณชายบ้านั้นก็ได้ใครจะไปรู้เนอะๆๆคิกคิกๆ อย่าโกรธพีเลยนะ
ด้วยรัก
ละอองดาวแผนงั้นหรอ
ไม่ให้โกรธงั้นหรอ
ไม่โกรธก็บ้าแล้วเว้ย!!!!!!! บ้าที่สุดเอาปัญหาของตัวเองมาให้คนอื่นแบบนี้เป็นพี่ที่เลวมากไอ้พี่เลว!!
เอาชีวิตของฉันคืนมา!!!!!!!!!!!!
รู้ทั้งรู้ว่าคุณชายมันเป็นบ้าแล้วยังจะเอามาให้น้องอีก ถ้ามันไม่บ้าตัวเองจะเอาเองละสิใช่ไหม
เลวมาก
“ ป้าอรๆ ดูสินางฟ้าจะกลายร่างเป็นนางมาร ฟูๆๆ”
ตกลงคุณชายมันเสียสติจนปัญญาอ่อนไปแล้วใช่ไหม กลายร่างบ้าบ่ออะไรวะ
“ เออคุณหนูดาว รังเกียจคุณชายสินะคะ ป้าก็ว่าแล้วที่คุณมาต้องไม่รู้เรื่องคุณชายแน่ๆ ฮึก ป้าเข้าใจคะฮึกไม่มีใครอยากอยู่กับคุณชายที่เป็นแบบนี้หรอก ฮือๆๆๆ”
ก็ใช่ไงใครมันจะไปอยากอยู่กัน แล้วป้าจะมาร้องให้ทำไมเนีย ผมสิควรร้องไห้ คนที่ร้องไห้ต้องเป็นผมสิ ฮือๆๆ
“ อ้าวนางฟ้าร้องไห้ทำไมเจ็บหรอ โอ้ๆมะเจ็บน้าคุณชายจะเป่าให้ ฟูๆ”
เจ็บสิเจ็บใจที่โดนหลอก แค่เป่ามันไม่หายหรอกนะ
“ ป้าอรคะ ดาวจริงๆแล้ว คือ”
จะบอกไปเลยดีไหมว่าตูไม่ใช่ดาวแต่เป็นน้องฝาแฝด ที่เป็นผู้ชาย ไหนเรื่องมันเป็นแบบนี้จะได้จบๆ
“ ว่าไงคะป้ารอฟังอยู่”
ป้าอรยืนจับมือด้วยเองแน่นแล้วมองมาที่ผมกับคุณชายที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาสายตาที่มองมาดูก็รู้ว่าอ้อนวอนขอให้อยู่กับคุณชาย ส่วนไอ้คุณชายนะหรอ ยังกับรู้แนะว่าจะโดนทิ้งลงไปนั่งกอดขาผมอยู่บนพื้นแล้ว
เป็นแบบนี้แล้วจะให้ผมทำยังไง
“ คือว่าดาว”
“ นางฟ้า อย่าไปเลยนะอยู่กับเราสนุกนะเราจะพานางฟ้าไปเล่นที่สวนดอกไม้อีกก็ได้ นางฟ้าชอบใช่ไหมดอกไม้นะ อย่าไปเลย”
ทั้งคำพูดทั้งท่าทางที่แสดงออกมามันน่าสงสารน้อยซะเมื่อไรละเนียคุณชาย สายตาละห้อยที่เหมือนหมาถูกทิ้งนี้มันคืออะไรกัน ไม่นะไม่ๆๆๆ น้ำแกคงไม่อยากแต่งกกับคนบ้าจริงๆหรอกใช่ไหม คนบ้านะเว้ยคนบ้า
คุณชายที่เหมือนจะรู้ว่าทำแค่นี้คงไม่พอ ลุกขึ้นมายืนแล้วดึกแขนผมให้ลุกตาม ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาอีกครั้งแล้วดึงผมขึ้นมานั่งบนตัก ให้หันหน้าไปมองกัน
“ เฮ้ย ปล่อยนะคุณชาย”
“เราไม่ปล่อย ถ้าเราปล่อยนางฟ้าก็จะกลับบ้าน เราอยากได้นางฟ้า”
อยากได้บ้าอะไรพูดให้มันดีๆเว้ย แล้วจะใจเต้นทำแมวไรเนีย แค่ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้เองนะ ไม่ๆห้ามใจอ่อนนะ
“ ปล่อยดาวคุณชาย”
“ ไม่เราไม่ปล่อย นางฟ้าเป็นของเรานะเราไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นไม่ๆๆๆๆๆ ไม่ปล่อย!”
“ ถ้าไม่ปล่อยแล้วจะเอากระเป๋าไปเก็บได้ยังไงเล่า!!”
เอ๋
นิผมพูดอะไรออกไป เอากระเป๋าไปเก็บงั้นหรอ บ้าไปแล้ว
“ เย้!!!! ดีจังใจ”
ดีใจจัง เว้ย
แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไป คุณชายก็ดึงผมเข้าไปจูบซะก่อน ร้อน ริมฝีปากร้อนๆนั้นกำลังจูบผมอยู่
ตึกตึก ตึกตึก ตึก
นี้มันอะไรผมใจเต้นเพราะคนบ้าจูบหรอ
“ นางฟ้าหน้าแดงจัง เป็นไรไป”
ยังมีหน้ามีถามนะเพราะมึงนั้นแหละไอ้คุณชายบ้า นั้นมันจูบแรกของผมนะถึงจะแค่ปากประกบกันก็เถอะ
อ่า รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าเลยเว้ย อย่าบอกนะว่าผมแต้วไปทั้งกายและใจจริงแล้ว
“ ชอบละสิ งั้นทำอีกนะ”
ไม่ต้องรอให้ผมบอก คุณชายท่านก็ดึงผมเข้าไปจูบอีก แต่ไม่ได้จูบเหมือนตอนแรกแต่เป็นจูบหลายๆครั้งที่ปากผมแทน
“ คุณชายหยุดนะ ถ้าไม่หยุดดาวจะกลับบ้าน”
“ หยุดแล้วๆเราหยุดแล้วอย่าไปนะ”
เฮ้อ
เหนีอย
รู้สึกเหมือนผมไหมว่าเราลืมอะไรไป ลืมอะไรไปนะ อะ ป้าอร พอหันไปก็เห็นป้าแกยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บิดซ้ายบิดขวาอยู่ที่เดิม
“ คุณหนูดาวไม่ต้องอายหรอกนะคะ เรื่องของสามีภรรยาป้าไม่ถือคะ ตามสบายเลยนะคะ คิกๆๆๆๆ”
อ๊ากกกกไม่ใช่น้า
อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น แล้วไอ้บ้านี้อีกยิ้มทำไมห๊ะ!
พอๆ
“ นางฟ้าจะไปไหน”
ไปให้ไกลจากมึงไงคุณชาย ไม่คุยกับมึงแล้ว
“ จะเอากระเป๋าไปเก็บนะสิ”
อ้าวปาก แต่ชั่งเถอะไม่สนเว้ย
ผมเดินไปเก็บกระเป๋าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา กำลังจะลากขึ้นห้องก็มีมือดีมาดึงเอาไว้ซะก่อน
“ เดียวเราช่วย นางฟ้าไม่รู้จักห้องเราหรอก”
ก็จริงนะ พอว่าจบคุณชายก็เดินลากกระเป๋าขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดีแถมยังมีหน้ามาจูงมือเราให้เดิมตามด้วยให้ตายสิ นิมันเป็นคนเสียสติจริงๆนะหรอ ถ้าไม่บอกไม่รู้เลยนะ นึกว่าทำตัวปัญญาอ่อนเฉยๆ
สวัสดีค่าาาตอนที่3แล้วน้าา
ตอนนี้เขียนนานมากเขียนเสร็จก็เอามาลงเลย
ตั้งใจจะให้มันดรามาแต่รู้สึกมันจะไม่ใช่
อาทิตย์หน้าเราต้องสอบแหละแต่จะพยายามมาลงนะถ้าได้
อย่าเพิ่งทิ้ง ละอองน้ำกับคุณชายไปไหนน้าาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
