หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[boboman]

โอ้ย...ขำาา 5555555 >O<
เนต้องลองเป้าอาวัฒน์นะ เผื่อจะเข้าเป้ามากกว่าเดิม 555

[fannan]

มือขั้นเทพยิงเรียงกันเลยโอ้สุดยอด

[่jum]

  รอเก้อ ไม่มีอะไรในกอไผ่

ทั้งที่เนจ้องจะล่อเป้าวัฒน์แล้วเชียวน้า 

[sirin_chadada]

ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเน...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 15

          เจ็บใจชะมัด

          เนได้แต่กรีดร้องโหยหวนอย่างเคียดแค้นอยู่ภายในใจ ถึงจะไม่อยากยอมรับอย่างไร แต่เรื่องปืนเขาสู้วัฒน์ไม่ได้สักนิด เรียกว่าแพ้แบบไม่ติดฝุ่นกันเลยทีเดียว

          ยิ่งเห็นสีหน้าหนุ่มใหญ่ที่มองมาประมาณว่า ‘จะสู้กับฉันยังเร็วไปร้อยปีนะไอ้หนู’ แล้วก็ยิ่งเจ็บใจจนเผลอกัดฟัดกรอด

          “อาหารไม่ถูกปากหรือจ๊ะ” นางถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มจ้องกับข้าวด้วยสีหน้าแค้นเคืองเหมือนอยากกระทืบคน

          “อ้อ เปล่าหรอกครับ แค่เหม่อไปหน่อย”

          “แหม เหม่อของพี่เนนี่ ดูเถื่อนดีจังเลยค่ะ” เด็กสาวตัวดีแจกขนมจีบไม่เลิกอย่างสนุกสนาน “อยากให้ทำหน้าแบบนั้นแล้วมองมาทางแมวจัง”

          “นี่ๆ เอาใหญ่แล้วนะเรา รีบๆกินข้าวให้เสร็จแล้วมาช่วยแม่ได้แล้ว” นางตำหนิลูกสาวจอมแก่นที่กล้าจีบผู้ชายต่อหน้าคนเป็นแม่

          “เอ๋ ไม่เห็นเป็นไรเลย เนอะพี่เน” แมวยังไม่ยอมแพ้พร้อมกับหันไปหาพวก “ว่าแต่ไปยิงปืนกันเป็นยังไงบ้างละคะ”

          “ก็ดีล่ะครับ” นั่นเป็นคำพูดที่เนมักจะใช้เวลาไม่อยากบอกความจริงที่ตัวเองเกลียดหรืออับอาย

          “แล้วนี่คุณวัฒน์ไปไหนหรือ ป้าคิดว่าจะมาพร้อมกับเธอเสียอีก” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามขึ้น

          “เห็นพอยิงปืนเสร็จก็บอกว่าจะขึ้นห้องไปน่ะครับ” ตอบปุ๊บก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอปล่อยให้อีกฝ่ายไปจัดการเอกสารห่างตาตัวเองอีกแล้ว

          “งั้นถ้าเธอกินเสร็จก็ช่วยตามเขามาด้วยละกัน เดี๋ยวจะลืมกินข้าวอีก” นางพูดพลางถอนใจ

          แต่ตอนนี้เนนึกอยากให้วัฒน์ลืมกินข้าวจนขาดสารอาหารตายไปซะได้เลยก็ดี ข้อหาเก่งเกินหน้าเกินตา ซ้ำยังทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ชนิดลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว

          ....ไม่ได้สิ ถ้าหมอนั่นตายเราคง......

          ..............................................

          ไม่ๆ เราจะเสียใจทำหอกอะไรเล่า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ต้องดีใจสิ ดีใจซิวะ ฮ่าๆๆๆๆ

 

          วัฒน์รู้สึกร้อนๆหนาวๆคล้ายคนเป็นหวัด เขาหันมองไปยังประตูหน้าห้องที่ยังคงเงียบเชียบ แล้วก็ถอนใจออกมา

          พอนึกว่าจะโดนปลดเพราะอายุมากทั้งๆที่ยังทำงานได้ปกติอยู่แล้วก็อดท้อใจไม่ได้ ยิ่งเห็นคนที่กำลังมาแทนที่อยู่ตำตาแล้วยิ่งหดหู่ แม้ว่าเมื่อครู่ที่ดวลปืนเขาจะชนะขาดลอยแบบไม่เห็นไรฝุ่นเลยก็ตาม

          ไม่มีทาง จะให้ใครมาแทนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เด็กผีจอมอวดดีปากหมาหน้าหื่นนั่น! หนอย ทำเป็นอวดเก่งไม่หยุด เป็นไงล่ะ เจอตูเข้าให้บ้อท่าหน้าซีดเลย สะใจชะมัด รู้จักทำตัวดีๆให้เหมือนเด็กคนอื่นๆก็ไม่ได้

          ....................................

          แล้วเราจะอยากให้มันทำตัวดีๆหาพระแสงอะไรวะ! เรากำลังทำใจเลิกชอบเซ็กซ์ของมันอยู่ไม่ใช่เรอะ ขืนมันกลายเป็นเด็กดีเชื่อฟังขึ้นมาเรามิหลวมตัวจนโงหัวไม่ขึ้นเลยเรอะ แค่โดนมันปล้ำอย่างเดียวก็ติดใจจะแย่อยู่แล้ว

          ไม่ได้โว้ย!! ชอบยังไงมันก็ศัตรู จะหลวมตัวไม่ได้เด็ดขาด

          หนุ่มใหญ่ลุกออกจากโต๊ะทำงาน สำรวจความเรียบร้อยและกลอนลิ้นชักจนมั่นใจก็เดินออกจากห้องไป

          “อ๊ะ”

          วัฒน์หยุดชะงัก มองเด็กหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา สีหน้าของเนดูแปลกใจไม่แพ้กับหนุ่มใหญ่ ทั้งๆที่การพบหน้ากันในบ้านมันน่าจะเป็นเรื่องธรรมดาแท้ๆ แต่ทั้งคู่กลับออกอาการเหมือนสามีภรรยาที่หย่ากันสามปีแล้วมาเจอหน้ากันโดยบังเอิญในขณะที่ต่างคนต่างก็พาแฟนใหม่มาเที่ยวทั้งคู่

          เอาไงดี

          เนยังคงนิ่ง แต่ข้างในออกอาการลุกลี้ลุกลนปนตื่นตระหนก จะเดินต่อขาก็แข็งจนก้าวไม่ออก ยิ่งมองหน้าแล้วก็รู้สึกร้อนรนหัวหมุนจนทำอะไรไม่ถูก แต่ทั้งอย่างนั้นกลับไม่อยากละสายตาไปจากอีกฝ่าย

          “ป้านางเรียกหาคุณพอดีน่ะ” เด็กหนุ่มโพล่งขึ้นมาพร้อมกับทำท่าทีสุขุมปกปิดอาการตื่นเต้น ทั้งๆที่จริงๆเขาจะทำเมินแล้วเดินผ่านไปก็ได้

          “อืม” วัฒน์แอบนึกด่าตัวเองในใจว่าไปตอบรับทำไมก็ไม่รู้ เขาพยายามรีบเดินหวังออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

          และเพราะในตอนนี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวบวกกับตื่นเต้น(อย่างที่ไม่ควร)เลยก้าวบันไดพลาด

          “ระวัง!”

          เนรีบรับร่างที่ร่วงลงมาด้วยความตกใจ และในสถานการณ์ที่กะทันหันเช่นนี้ เขาจึงไม่มีทางเลือก กอดร่างบางเข้าเต็มรัก ขาซ้ายของเนที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดที่สูงกว่าสอดเข้าไปในหว่างขาของอีกฝ่ายพอดิบพอดีจนสัมผัสถึงสิ่งที่อยู่ตรงนั้น ส่วนขาของวัฒน์เองก็เลื่อนไปโดนกล่องดวงใจของเนพอดีเด๊ะ ต่างคนต่างอยู่ในตำแหน่งชวนหวาดเสียวทั้งคู่

          เฮ้ย

          “อึก”วัฒน์รีบผละออกด้วยความตกใจ พร้อมกับหันไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้โดนเห็นใบหน้าแดงเถือกของตัวเอง “ข...ขอบใจ”

          “ม....ไม่เป็นไร” เนเองก็ไม่กล้ามองหน้าพอกัน สัมผัสบนขายังคงตราตรึงติดใจมิจางหาย “ผม...ผมขอตัวก่อนแล้วกัน”

          “เดี๋ยวก่อน”

          พอเนขึ้นไปกำลังจะเลี้ยวเข้าไปในทางเดินก็โดนเรียกให้หยุดเสียก่อน เด็กหนุ่มค่อยๆหันหน้ามามองอีกฝ่ายซึ่งไม่ได้มองมาทางเขา ท่าทีเหมือนกำลังเจอเรื่องกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

          “วันนี้คงไม่มีงานแล้ว ถ้าอยากนักก็ออกไประบายซะ”

          ว่าจบก็เดินลงไป ทำเหมือนไม่มีอะไร ทั้งๆที่ในใจตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่สัมผัสโดนเมื่อครู่

          มันจะแข็งไปไหนของมันวะ

          คิดแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ และยิ่งแค้นใจยิ่งกว่าที่ตัวเองดันรู้สึกมีอารมณ์เมื่อโดนเด็กหนุ่มกอดเอา แม้ว่านั่นจะเป็นเพราะสถานการณ์มันพาไปก็ตาม

          เนมองตามไปด้วยอาการอีหลักอีเหลื่อ เป็นครั้งแรกที่นึกเสียใจกับความสามารถในการขันได้ทุกเวลาทุกนาทีและทุกที่ของตัวเองอย่างสุดเศร้า

          บ้าเอ๊ย หมอนั่นรู้จริงๆด้วย

          เขาไม่อยากเชื่อตัวเอง แค่สัมผัสโดนร่างของอีกฝ่ายเขาก็ออกอาการอยากทำจนห้ามใจไม่ไหวเสียแล้ว รู้สึกโชคดีที่อีกฝ่ายไม่รู้ลึกถึงขนาดว่าเขากำลังมีอารมณ์กับใคร

          ถ้ารู้ว่าเราอยากอึ๊บลุงแก มีหวังได้กินกระสุนปืนครบทุกนัดแหงม

          ตามปกติเขาคงดี๊ด๊าถ้าได้ออกไปปลดปล่อย แต่ยามนี้กลับไม่มีใจอยากไปเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มไม่ทำตามคำแนะของอีกฝ่าย เขาเดินกลับเข้าห้องนอนไปแล้วทิ้งตัวลงไปบนเตียงนุ่ม สูดกลิ่นที่นอนเต็มปอดเหมือนคนโรคจิต

          บ้าเอ๊ย อยากทำอีก แล้วก็อีก แล้วก็อีกๆๆชะมัด

          เขาเริ่มออกอาการลงแดง ความกลัวตายกับความอับอายคอยประคองสติเอาไว้ให้เขาไม่หน้ามืดวิ่งไปปล้ำวัฒน์ซะเดี๋ยวนี้ แต่เขาก็ไม่แน่ใจนักว่ามันจะช่วยเขาได้ตลอดรอดฝั่งจนกระทั่งทำงานจบเลยหรือเปล่า

          แม้ว่าตอนนี้เขาชักลังเลแล้วว่าอยากให้จบงานหรือไม่อยากให้จบงานกันแน่

 

          เมื่อถึงเวลาบ่ายสามครึ่ง เจ้าของบ้านก็ลุกขึ้นมาจากที่นอนเสียที เมื่อวัฒน์เห็นท่าทางเอื่อยเฉื่อยของเจ้านายก็โล่งใจขึ้นมาจนเนที่ยืน(แอบ)มองวัฒน์(อยู่นานมาก)เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

          “วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะ” สิทธิเอ่ยชวนเนหลังจากกินข้าวเช้าของวันเรียบร้อยแล้ว “ได้ไปปลดปล่อยบ้างไง”

          ทั้งๆที่เป็นคำชวนที่น่าดีใจแท้ๆ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีใครเอาเข่ามากระทุ้งเข้าลิ้นปี่เสียเต็มรัก

          “อะไร ทำหน้าเหมือนไม่อยากเลยนะ หรือว่าวางแผนไว้แล้ว” พอเห็นลูกน้องออกอาการไม่อยากไปเลยถามขึ้นต่อ

          “อ้อ เปล่าครับ ผมว่าง...ดีเลยครับ ผมเองก็อยากเที่ยวอยู่พอดี” เนพูดเร็วจนเกือบกัดลิ้นตัวเอง “แค่แปลกใจว่าทำไมถึงชวนผมน่ะครับ”

          “อะไรกัน ยังไงฉันก็เห็นนายเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนน้องนะโว้ย ทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้ อีกอย่าง ตั้งแต่นายมาทำงานให้ฉัน ยังไม่ได้เลี้ยงต้อนรับกันเลยนี่ ก็ต้องเต็มที่กันหน่อยสิ” สิทธิ์ว่า แล้วหันไปถามผู้อาวุโสต่อ “อาวัฒน์เองก็พักซักวันบ้างนะครับ เรื่องขับรถถ้าไม่ไหวยังไงก็ไว้ให้เนขับก็ได้”

          วัฒน์ฟังแล้วรู้ทันทีว่ารอบนี้สิทธิ์ตั้งใจชวนเขาดื่มด้วย และต่อให้นั่นจะเป็นการถามความสมัครใจ แต่เขาก็รู้ว่าตอบได้แค่คำตอบเดียว

          “ก็ได้ครับ”

          ‘เที่ยว’ ที่สิทธิ์เอ่ยชวนนั้นก็ไม่ได้ไปไหนไกลนัก นั่นก็คือการเที่ยวในที่ๆตัวเองเป็นเจ้าของอยู่ทั้งนั้น เรียกได้ว่าเที่ยวไปตรวจงานแบบสุ่มไปก็ว่าได้ เพียงแค่คนทำหน้าที่ตรวจจะเป็นวัฒน์ ส่วนคนสุ่มเป็นสิทธิ์

          และเป้าหมายวันนี้เป็นร้านไม่ใกล้ไม่ไกล ร้านที่ทำงานเก่าของเนนั่นเอง

          “อุ๊ยบอส สวัสดีค่ะ” สาวผมบ๊อบที่มายืนต้อนรับอยู่หน้าร้านเอ่ยด้วยความตกใจกับแขกที่ไม่คาดคิด “วันนี้มาเที่ยวหรือคะ”

          “อืม ขอที่ธรรมดาพอนะวันนี้” สิทธิ์บอกก่อนจะหันไปหาเน “อยากชวนใครมานั่งด้วยก็เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ วันนี้ฉันเลี้ยง”

          “ฮะๆๆ ครับ” เนยิ้มหน้าเจื่อน แอบเหลือบไปมองเพื่อนร่วมงานที่เดินตามหลังมาอย่างระแวดระวังปนสงสัย ท่าทีของวัฒน์ดูไม่เข้ากับบรรยากาศเฮฮาในผับเลยสักนิด เหมือนกำลังมองหาใครเสียมากกว่า

          หรือว่าจะมองหาพรรคพวก

          ว่าแล้วก็มองตามวัฒน์โดยอัตโนมัติ แต่ดูจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก ในร้านคลาคล่ำไปด้วยผู้คนทั้งลูกค้าและพนักงานจนเขาไม่สามารถเจาะจงได้เลยว่าวัฒน์กำลังมองหาใครอยู่

          “ผมขอตัวสักครู่นะครับ”

          วัฒน์บอกสิทธิ์ก่อนจะเดินไปหาพนักงานชายผมกระเซิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้กับเคาท์เตอร์ส่งรายการอาหารให้กับห้องครัว ซึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกล อรรถ ผู้จัดการของที่นี่นั่นเอง

          “คุณวัฒน์เขาไปหาคุณอรรถทำไมหรือครับ” ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่จะตามไปก็ใช่ที และอาจจะไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ เลยถามกับเจ้านายโต้งๆเลย

          “อ๋อ ก็ไปตรวจดูว่าช่วงนี้ที่ร้านเป็นไงบ้างนั่นล่ะ เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว” เจ้าของบอกเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง “นายนี่...ขยันกว่าที่คิดนะ ขนาดมาเที่ยวยังศึกษางานจากอาวัฒน์ไม่เลิกเลย”

          “ฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ” เนยิ้มหน้าเจื่อน ไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าจริงๆเขากำลังสงสัยคุณลูกน้องที่ดูภักดีนั่น รอไว้มีหลักฐานมัดจนดิ้นไม่หลุดแล้วค่อยว่ากัน

          “แล้วทำงานกับอาวัฒน์ไม่มีปัญหาอะไรกันใช่ไหม” คำถามแรกเมื่อนั่งลงบนโต๊ะโจมตีเข้าหาอย่างรวดเร็วจนไม่ทันตั้งรับ ส่งผลให้เสียพลังชีวิตไปเกือบครึ่งหลอด

          ถ้าให้ตอบตามตรง วันนี้ทั้งวันคงสาธยายไม่หมดล่ะครับ....แถมถ้าคุณรู้แล้วมีหวังคงมองผมด้วยสายตาที่ต่างจากตอนนี้แน่ๆ....

          “ก็ไม่ค่อยมีหรอกครับ ยกเว้นแค่เรื่องเข้มงวดเท่านั้นล่ะครับ” เนพยายามเลือกใช้คำที่แทนคำว่า ‘โหดหิน’ ‘ใช้แรงงานทาส’ ‘บ้าอำนาจ’ ให้ฟังดูดีแบบไม่มีอคติ

          “ฮ่าๆ เรื่องนั้นคงต้องทำใจนั่นล่ะ” สิทธิ์หัวเราะ พอเหล้ามาถึงโต๊ะก็จัดการรินเหล้าให้เนด้วยตัวเอง “มาๆ วันนี้ไม่เมาจนพับไม่เลิกโว้ย”

          ท่าทางสิทธิ์คงลืมไปแล้วว่าต้องมีใครสักคนขับรถกลับบ้าน

__________________________

พรุ่งนี้ของดเน้อ เพื่อสิ่งที่กำลังจะมา  XD เจอกันวันอาทิตย์งับ  ขอไปเล็งให้ถูกเป้าแป๊บ

ขอบคุณผู้อ่านผู้เมนท์ทุกท่านงับ \>w</

[suikajang]

รอเล็งเป้า เอ้ยรออ่านจ้า   

[วัวพันปี]

ลงแดง เหมือนกัน 
ติดแล้วนะเข่ามาอ่านทุกวัน

[aom2529]

  รอเด้อคะเด้อ..อิอิ

[เข็มวินาที]

แต่ทั้งคู่กลับออกอาการเหมือนสามีภรรยาที่หย่ากันสามปีแล้วมา  ใครเป็นสามี ใครเป็นภรรยาคงรู้ๆกันอยู่ แล้วไอ้ที่ว่าอยากทำอีก อีก และอีกๆๆๆๆ ทำเลยค่ะ รอฉากอัศจรรย์รัญจวนใจอยู่  เน เอ็งจงใช้โอกาสนี้แกล้งเมาแล้วไปเอาวัฒน์ซะ!! เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า เล็งเป้าให้ถูกล่ะตัวเอง 

[PaTtO]

รอเนทนไม่ไหวอยู่นะ ลงแดงเต็มทน

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เดี๋ยวววววววว !!

[boboman]

รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ -.,-
พวกนี้จะเมาแล้ว เย่เฮท! 55555

[bulldog17]

ตั้งกล้องแปบนะ

[่jum]

เนทำเป็นเมาแล้วจัดการวัฒน์เลย คนอ่านอยากเห็น

[qilarsy39]

 
รอให้เนเมาแล้วทนไม่ไหว

[ทิวลิปสีส้ม]

ตอนหน้าจัดว่าเด็ดใช่ไหมคะ คนแต่งถึงกะต้องหยุดอัพไปรวบรวมพลัง
  ......

เพิ่งสังเกตรูปโปรไฟล์ของคนแต่ง x=y กำลังสอง นี่มันสัญลักษณ์รูปเดียวจากนิยายสองแฝดเอเรียส ล็อค นี้! กรี๊ด
คนแต่งคนเดียวกันสินะ จะบอกว่าเขาเป็นแฟนตัวเองมาตั้งแต่ในเด็กดีแล้วนะ 

ติดตามๆ รออ่านตอนของวัน พน. อิอิ

[poppycake]

พึ่งมาอ่านคร้าาาาา
ชอบบทพ่อแง่แม่งอนของทั้งอาวัฒน์ และ เน จิงๆอ่ะ
อ่านแล้วจั๊กจี๊ ปนๆ กับความฟิน 5555

รออ่านตอนต่อไปจร้ส ^^

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 16

          เนไม่แน่ใจว่าตัวเองสนุกกับงานเลี้ยงครั้งนี้หรือเปล่า จริงอยู่ว่ามีทั้งเหล้า ความบันเทิง และผู้หญิงอย่างที่เขาชอบ แต่ทุกครั้งที่เผลอเหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมงานรุ่นพ่อเข้ามาในสายตาแล้ว เขากลับรู้สึกว้าวุ่นใจจนหัวตื๊อหัวตันไปเสียได้

          ยิ่งพยายามลบออกไปจากหัว ยามที่มันวกกลับเข้ามาก็สร้างความว้าวุ่นเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

          รอบนี้คนที่ขับรถกลับมาบ้านเป็นตัวเขาเอง สิทธิ์เมาจนขับไม่ไหว ส่วนคนที่มักทำหน้าที่เป็นสารถีก็หลับพับอยู่บนเก้าอี้ข้างคนขับ ตอนนี้เด็กหนุ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมต้องหาคนขับแทนถ้าวัฒน์ดื่มเหล้า รายนี้เป็นประเภทดื่มแล้วง่วง แค่เริ่มสองแก้วตาก็ปรือเหมือนคนอดนอนแล้ว

          เกือบตีสองกว่าจะมาถึงบ้าน ไฟในบ้านที่ดับสนิทบ่งบอกให้รู้ว่าคนอื่นๆหลับหมดแล้ว เนจึงขับช้าๆเข้าไปจอดรถตรงหน้าทางเข้าประตูบ้าน หันมองเจ้านายที่หลับปุ๋ยอยู่ด้านหลัง แล้วหันมามองคนนั่งข้างที่ยังไม่รู้สึกตัวพอกัน

          “คุณ....วัฒน์”

          เนเรียกเสียงเบาหวิว และแน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่มีทางตื่นด้วยกำลังเสียงที่ดังเท่ามดตดนั่น

          เด็กหนุ่มไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือเปล่า เขาถึงได้รู้สึกร้อนทั้งๆที่ในรถก็เปิดแอร์เสียเย็นเฉียบ ยิ่งมองวัฒน์นานเข้า ความต้องการเบื้องล่างก็พุ่งขึ้นอย่างกับปรอทเจอไฟลน

          “อ้าว ถึงแล้วหรือ”

          เสียงทุ้มของคนด้านหลังกระชากเด็กหนุ่มออกจากความฟุ้งซ่านแสนหื่น อารมณ์หดกลับไปเหี่ยวจนสติกลับมาครบทุกประการ เนรีบออกจากรถไปเปิดประตูให้สิทธิ์ทันที

          “เดินไหวหรือเปล่าครับ” เนถามพร้อมกันช่วยดึงแขนให้ลุกขึ้น

          “ไหว....ไหวน่า....” สิทธิ์บอกเสียงอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ “แค่...เดินไม่ตรงทางเท่านั้นล่ะ...ฮ่าๆ”

          ว่าแล้วก็แสดงให้ลูกน้องเห็นถึงศักยภาพการเดินเลื้อยเป็นงูขั้นเทพไปจนถึงประตูบ้าน แต่เนก็ตามอยู่ห่างๆกันสิทธิ์เกิดฟุบลงไปดื้อๆ เขาเดินไปส่งจนถึงหน้าห้องนอนเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นก็กลับลงมาปลุกเพื่อนร่วมงานที่ยังหลับลึกไม่เลิก

          “คุณวัฒน์ ตื่นได้แล้ว” เด็กหนุ่มหลับตาปลุก ไม่กล้ามองเพราะกลัวใจตัวเองที่พร้อมจะสละสติทุกเมื่อ “คุณวัฒน์”

          ถ้ายังไม่ตื่น เดี๋ยวผมจะลวนลามคุณตรงนี้เลยนะ

          คิดเสร็จก็เอาหัวโขกขอบประตูรถห้ามตัวเองไว้ แล้วเรียกอีกหน และตามด้วยหลายๆหน จนเขาชักเริ่มเหนื่อย และลืมตามองอย่างลืมตัว

          วัฒน์ยังคงหลับสนิท ใบหน้าแดงเรื่อจากฤทธิ์เหล้าหันมาทางคนขับ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่รู้สึกอะไรนอกจากกลิ่นเหล้า แต่สำหรับเน มันชวนเร้าอารมณ์เสียเหลือเกิน

          ใบหน้าเด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนเข้าหาคนนั่งข้าง เนเข้าใกล้เสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย มือหนาเอื้อมไปลูบใบหน้าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลงไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกพอให้ล้วงเข้าไปด้านในร่มผ้าได้สะดวก เสียงหัวใจของหนุ่มใหญ่ยังคงเต้นเป็นปกติ ผิดกับคนลักหลับที่ดังรัวเหมือนกลอง

          คุณผิดเองนะที่ไม่ยอมตื่นสักทีน่ะ

          “อือ....”

          เสียงครางในลำคอของหนุ่มใหญ่ผลักเนจนตัวเขาแทบจะติดประตูรถ

          “ถึงแล้วหรือ....” วัฒน์ปรือตามองพลางกุมหัว

          “ครับ” เนตอบเสียงห้วน อาการหลุกหลิกอย่างโจ่งแจ้ง แถมยังแกะเสื้อทิ้งไว้อีก แต่โชคดีที่อีกฝ่ายง่วงเกินกว่าจะสนใจ “ถ้าจะนอนก็ขึ้นไปนอนบนห้องสิครับ อย่ามานอนในนี้”

          “รู้แล้วน่า” วัฒน์บอกอย่างหงุดหงิดก่อนจะเปิดประตูรถออกไป เดินเลี้ยวไปเลี้ยวมา หัวก็สับหงกเหมือนจะล้มได้ทุกเมื่อ

          เนอดตามไปใกล้ๆไม่ได้ เห็นแล้วกลัวเหลือเกินว่าวัฒน์จะล้มหัวฟาดพื้นเข้าจริงๆ แต่อีกใจก็ไม่อยากจะสัมผัสร่างกายของหนุ่มใหญ่นัก เนมั่นใจมากว่าเขาต้องเผลอหน้ามืดล่วงเกินลงไปแน่ โชคดีที่ไม่เกิดเรื่องที่เขากลัว วัฒน์สามารถมาถึงห้องได้โดยสวัสดิภาพ และล้มลงนอนบนเตียงทันที

          “คุณวัฒน์” เนชักจะเริ่มมึนหัว ไม่แน่ใจว่าเพราะเหล้าหรือเพราะเจอเรื่องหวาดหวั่นมากเกินรับไหว “ไม่อาบน้ำก่อนหรือครับ”

          หนุ่มใหญ่โบกมือบอกด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “ไม่อาบ”

          เนเห็นดังนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินเข้าไปอาบน้ำหวังให้สร่างเมาขึ้นสักนิด และระบายอารมณ์ออกให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

          บ้าเอ๊ย เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ

          เขาหวังว่าการช่วยตัวเองอาจจะทำให้อาการอยากปล้ำคนลดลง มั่นใจตัวเองอย่างจริงๆจังๆเสียเหลือเกินว่าต้องเผลอทำเรื่องไม่งามอีกเป็นแน่

          เด็กหนุ่มจัดการเบื้องล่างของตัวเอง แต่กลับไม่รู้สึกมีอารมณ์เท่าที่ควรแม้ว่ามันจะพร้อมรบแล้วก็ตาม เขาจึงเริ่มใช้ความคิดเพ้อเจ้อ ช่วยเร่งเร้าอารมณ์

          และแล้ว...ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนด้านนอกก็ลอยเข้ามาในหัว...เสียงหอบกระเส่าที่เอ่ยอ้อนวอนปนเสียงครางเป็นระยะดังแทรกเข้าโสตประสาทชวนให้รู้สึกวาบหวิว เรือนร่างผอมบางกับผิวกายที่คล้ำแดดเล็กน้อยชวนให้อยากสัมผัสลูบไล้...เบื้องล่างของอีกฝ่ายที่แข็งแน่นราวกับหินพร้อมจะปะทุออกทุกเมื่อ...แรงบีบรัดที่รุนแรงเหมือนกับพยายามจะกลืนเขาไปทั้งตัวนั้นยากจะลืมเลือน...

          แล้วแบบนี้มันจะหายอยากปล้ำได้ไงวะ!

          ยิ่งพยายามหักห้ามใจกลับยิ่งออกอาการหนักกว่าเดิม เนมองเบื้องล่างที่ยังดื้อดึงไม่เลิกทั้งๆที่จัดการไปถึงสองครั้งแล้วแท้ๆ

          ไม่ไหว...เปล่าประโยชน์ชัดๆ

          ดวงตาเรียวเลื่อนมองไปยังประตูห้องน้ำ เด็กหนุ่มเดินออกไปด้วยร่างเปล่าเปลือยอย่างไม่นึกอาย วัฒน์ยังคงนอนหันหลังให้ไม่ขยับเขยื้อน ไม่รู้ถึงชะตากรรมที่กำลังคืบคลานเข้ามา

          เนขึ้นไปหาเจ้าของห้องที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง เขาดึงไหล่ให้วัฒน์นอนหงายอย่างเบามือ หนุ่มใหญ่ส่งเสียงครางในลำคอออกมาเล็กน้อย ก่อนจะนอนแน่นิ่งอย่างคนไม่มีสติ มือหนายังคงทำหน้าที่ไม่หยุด เนเลื่อนมือเผยเสื้อเชิ้ตขึ้นจนเห็นผิวกายด้านใน แน่นอนว่าเด็กหนุ่มไม่พอใจแค่แง้มมองอยู่แล้ว เขาจึงจัดการแกะกระดุมออกจนหมดแล้วเปิดเสื้อออกจนสามารถเห็นได้ทุกตารางนิ้วตามความต้องการ

          เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย จับจ้องเรือนร่างที่ผอมบางชวนให้อยากสัมผัสไม่วางตา เมื่อเห็นว่ายังไม่รู้สึกตัวเขาก็รุกล้ำเข้าหาอย่างลืมตัว ลืมกลัว ลืมทุกอย่างไปหมด

          หลับลึกแน่นิ่งเสียขนาดนี้ คงไม่รู้สึกตัวหรอก...มั้ง

 

          วัฒน์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย และพอเห็นภาพตรงหน้าเขาก็ตื่นขึ้นเต็มตาด้วยความตกใจสุดขีด
         
          สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้คือเน ที่กำลังนั่งคร่อมเขาอยู่....อีกแล้ว

          “นาย! ทำอะไรน่ะ” วัฒน์ร้องลั่น พอจะใช้มือผลักอีกฝ่ายก็รู้ตัวว่าโดนผ้ามัดไว้กับหัวเตียงอีกแล้ว

          “ถ้าไม่ทำแบบนี้คุณก็ขัดขืนสิครับ” เด็กหนุ่มตอบเสียงนุ่ม พร้อมกับเอามือลูบหน้าวัฒน์

          “...นายคิดจะทำอะไร...” คนโดนคร่อมรู้อยู่แก่ใจ สภาพเหมือนเดิมแบบนี้ก็คงคิดออกแต่ว่าเนกำลังจะทำมิดีมิร้ายเขาอีก “อย่าทำบ้าๆนะ”
         
          ใจจริงเขาเองก็ใช่ว่าจะรังเกียจหรอก แต่ใครมันจะไปป่าวประกาศให้รู้กันล่ะ ยิ่งกับศัตรูด้วยยิ่งแล้วใหญ่

          “หลังจากคืนนั้น ผมถึงรู้สึกตัว...” สายตาที่จ้องมานั้นดูจริงจังผิดกับตอนปกติ จนวัฒน์รู้สึกหวั่นไหว “ผมเอาแต่เฝ้าคิดถึงคุณตลอด ยิ่งนานวันผมก็ยิ่งละคุณออกไปจากความคิดของผมไม่ได้...”

          ไอ้ที่พล่ามมาเป็นคุ้งเป็นแควนั่น...อย่าบอกนะว่า...

          “ผมรักคุณ”

          “หา จะบ้าเรอะ” วัฒน์ร้องด่า เขามั่นใจสุดๆว่าตอนนี้ตนหน้าแดงไปกับคำพูดนั่น ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือเมากันแน่ “อย่ามาล้อเล่นนะ”

          แต่เขาหยุดดีใจไม่ได้ ไม่ว่าจะพยายามห้ามตัวเองสักแค่ไหนก็ตาม

          เด็กหนุ่มยิ้มพราย คนที่พยายามจะด่ากลบเกลื่อนต่อถึงกับชะงัก มือหนาช้อนคางคนบนเตียงขึ้น ก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยคำพูดที่ทำให้ใจคนฟังเต้นแรงกว่าเดิม “ผมรู้นะ ว่าคุณเองก็ชอบผมเหมือนกันใช่ไหม ตรงนี้มันก็บอกอยู่โต้งๆนี่นะ”

          จบประโยควัฒน์ก็รู้สึกถึงความร้อนและสัมผัสวาบหวามจากมือของอีกฝ่ายที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของตน เขาพยายามขืนหนีการรุกรานแต่ที่ทำได้ก็เพียงแค่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างของเนเท่านั้น และเพียงแค่ลูบไม่กี่ครั้ง เบื้องล่างเจ้ากรรมมันก็ลุกขึ้นมาแข็งขันพร้อมทำการศึกเต็มอัตราจนผู้เป็นเจ้าของได้แต่เจ็บใจที่ห้ามตัวเองไว้ไม่ได้

          “เห็นไหม อย่างที่ผมบอกเลย” เด็กหนุ่มเอ่ยพร้อมกับดูผลงาน “ที่ผ่านมามันไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยนอกจากผมใช่ไหมล่ะ”

          เฮ้ย มันรู้ได้ไงวะ! ตูไม่เคยบอกใครเลยนะเว้ย

          “นายพูดบ้าอะไรของนายน่ะ...” วัฒน์ยังคงทำทีเป็นไม่รู้เรื่อง ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมรับหรอกว่าเนรู้เรื่องนั้นจริงๆ
         
          “ไม่ต้องปิดหรอกครับ ผมรู้หมดแล้ว” เนยิ้มหวาน “ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นนะ แต่ว่าคุณเองก็ควรจะซื่อตรงต่อความรู้สึกให้มากกว่านี้ดีกว่านะครับ”

          อะไรของมันวะเนี่ย ทำไมมันอ่านตูออกหมดเลยวะ

          “เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ” เฮ้ย ให้ช่างได้ไง แกเล่นรู้ว่าฉันคิดอะไรไปซะหมดแบบนี้นี่หว่า “ผมว่าเรามาสนุกกันดีกว่านะครับ”

          “เดี๋ยว ไม่เอานะ...”วัฒน์ดึงดันสุดชีวิต ถึงแม้ใจจริงจะอยากเลยตามเลยด้วยก็ตาม

          “หรือว่าคุณรังเกียจผมล่ะครับ”

          วัฒน์ไม่แน่ใจว่าที่ตัวเองหวั่นไหวเพราะใบหน้าที่เจ็บปวด หรือน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มกันแน่ แถมเด็กหนุ่มในตอนนี้ต่างจากที่เขารู้จักไปโข จากที่เคยดูอวดดีขี้เก๊กปีนเกลียวต่อปากต่อคำไม่ยอมเลิก กลายเป็นเด็กน่ารักปากหวานขี้กลัวไปได้อย่างไร ถึงแม้ว่าไอ้เรื่องความหื่นมันจะเหมือนเดิมก็ตามที

          “ฉัน...” เขาตั้งใจจะบอกว่ารังเกียจ แต่กลับพูดไม่ออกเสียได้“ฉันไม่รู้...ก็นายเป็นผู้ชาย...เด็กกว่าฉันตั้งเยอะ...เป็นลูกฉันยังได้ด้วยซ้ำ”

          “ผมไม่สนหรอก ต่อให้คุณเป็นศัตรูผมก็ไม่แคร์” ดวงตาที่มองมาดูจริงจังและหวาดหวั่นจนวัฒน์ชักใจอ่อน “ผมรักคุณนะ รักคุณจริงๆ...อย่าปฏิเสธผมด้วยเหตุผลพวกนั้นเลย...”

          บ้าเอ๊ย อย่าพูดแบบนั้นสิวะ ฉันไม่เชื่อแกหรอก...ไม่เชื่อเลยสักนิด...

          ในขณะที่ยังหัวหมุนไม่หยุด เด็กหนุ่มก็ไม่คิดรอคำตอบ เปิดฉากรุกทีเผลอเข้าทันที เขาโน้มหน้าเข้าประกบปากอีกฝ่าย ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าหาอย่างหิวกระหาย วัฒน์ซึ่งยังไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่ปล่อยให้เด็กหนุ่มทำตามใจชอบ และพอตั้งสติได้ก็หลวมตัวติดใจกับรสจูบนั่นเสียจนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว

          “อึก...” หลังจากถอนจูบออก หนุ่มใหญ่ก็หายใจเข้าเฮือกใหญ่เหมือนคนขาดอากาศ ใบหน้าแดงระเรื่อหันมองเด็กหนุ่มตรงหน้า เหมือนต้องการจะพูด แต่ก็พูดไม่ออก และยิ่งโดนสัมผัสไปทั่วร่างทั้งจากมือและริมฝีปากนิ่มที่กระทำการอย่างรู้งานและช่ำชอง เขาก็หัวตื๊อไปหมด จนทำได้แค่ร้องครางออกมาอย่างพึงใจ

          วัฒน์สะดุ้งเมื่อนิ้วของเนสอดเข้ามาด้านในตัว เขารู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกดีจนนึกเสียดายถ้าเกิดอีกฝ่ายถอนนิ้วออก

          “ผมจะค่อยๆทำนะ คุณจะได้ไม่เจ็บ” เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “ผมไม่อยากให้คุณเจ็บเหมือนวันนั้นอีกแล้ว”

          วัฒน์ไม่ตอบอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้าให้ พยายามยอมรับสิ่งแปลกปลอมที่คอยกระตุ้นอารมณ์ให้ เด็กหนุ่มเองก็ค่อยๆเพิ่มนิ้วเข้าสอดใส่อย่างระมัดระวังตามที่พูดไว้ อีกมือที่ว่างก็บีบนวดตรงส่วนปลายของท่อนเนื้อจนวัฒน์ร้องครางด้วยความกระสันเสียวออกมาเป็นระยะ

          เมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว เนก็ค่อยๆถอนมือออก เปลี่ยนเป็นสิ่งที่ใหญ่กว่า และรอทำการเต็มแก่ เด็กหนุ่มดันตัวเข้าไปอย่างใจเย็น เขาหยุดทุกครั้งที่วัฒน์ร้องและรัดเขาจนแน่นราวกับกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บ

          “...เน...” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอย่างแหบพร่า

          “เจ็บหรือครับ” เด็กหนุ่มถามเสียงสั่นพร้อมกับลูบใบหน้าอีกฝ่าย “ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ ผมจะได้หยุด”

          วัฒน์ส่ายหน้าให้ ก่อนจะบอกความรู้สึกของตัวเอง ณ ตอนนี้ “...เข้ามาเลย...”

          เนเลิกคิ้วให้อย่างไม่แน่ใจนัก “คุณจะไม่เจ็บหรือครับ”

          “ฉันอยากให้นายเข้ามาเลย...” หนุ่มใหญ่ว่าด้วยท่าทีที่เหมือนกับต้องมนต์สะกด “เข้ามาสิ...”

          เด็กหนุ่มลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อโดนรบเร้าไม่หยุด เขาจึงตัดสินใจทำตามคำขอ

          “อึก...” วัฒน์กัดฟันแน่น ส่งเสียงครางอย่างพอใจ “อืม...แบบนั้นล่ะ”

          เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เป็นไร เด็กหนุ่มก็เริ่มขยับสะโพกตามความต้องการของตัวเอง ความแรงที่ถาโถมแต่ละครั้งสร้างความหฤหรรษ์ให้กับผู้รับและผู้ให้ วัฒน์รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน มือทั้งสองที่โดนมัดไว้กับหัวเตียงเกร็งกระตุกดึงลงมาไม่หยุดเพราะเสียวซ่านจนทนไม่ไหว

          นี่เรา...ฝันไปหรือเปล่าเนี่ย แต่ความรู้สึกมันสมจริงจนไม่เหมือนฝันเลยสักนิด

          ไม่เหมือน...

          “เอ๋”

          ทีแรกที่เขาคิดว่าตัวเองฝันไป เพราะเนดูแปลกไปกว่าทุกที และตอนนี้เขาก็รับรู้แล้วว่าฝันไปจริงๆ

          แต่แค่ครึ่งเดียว

          มือเขาไม่ได้โดนมัดไว้กับเตียง และเสื้อเชิ้ตก็ยังคงใส่อยู่...ตรงแค่แขนเท่านั้น ส่วนเบื้องล่างนั้นเหมือนกับในฝันทุกประการ

          รวมทั้งเนที่อยู่ในท่าเดียวกับในฝันเด๊ะ ผิดกันตรงที่ว่าเด็กหนุ่มไม่ได้ขยับตัว ค้างนิ่งเป็นรูปปั้นมองมาทางวัฒน์ เบิกตาเสียโตจนเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้า

          “อ๊ะ”

          ค้างเพียงไม่นาน เนก็เข้ามาจับมือทั้งสองของวัฒน์ที่วางอยู่ข้างตัวแล้วทำกิจกรรมต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนที่เพิ่งตื่นยังจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำตามใจชอบ โดยที่ไม่ได้ขัดขืนหรือโวยวายแต่อย่างใด

          หรือบางที เขาก็แค่ไม่อยากให้อารมณ์ขาดตอนจากที่ฝัน

          “อ๊ะ...อือ...” วัฒน์เผลอครางเสียงสั่นเมื่อเด็กหนุ่มกระแทกเข้าตรงส่วนกระตุ้นอารมณ์เสียว ปรือตามองใบหน้าของอีกฝ่าย เขารู้สึกสงสัย ประหลาดใจ และงง

          ไอ้ในฝันมันก็ว่าไปอย่าง แต่ไหงไอ้เด็กบ้านี่มันดันทำจริงๆล่ะวะ

          คิดได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหยุดลงเมื่อความรู้สึกกำลังเอ่อล้นขึ้นและกำลังจะทะลักออกมาเพียงไม่กี่วินาที

          วัฒน์รู้สึกร้อนวาบที่ด้านหลัง พร้อมๆกับที่เขาปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดอั้นออกมา ของเหลวสีขุ่นพุ่งเลอะออกมาทั้งบนร่างของเขาและเด็กหนุ่ม เนยังคงกระแทกต่อเข้าไปอีกสี่ห้าครั้ง ก่อนจะหยุดลง โดยที่ยังไม่ยอมถอนตัวออกมา และยังคงจับมือวัฒน์เสียแน่น

          ไม่ทันที่หนุ่มใหญ่จะได้เอ่ยปาก เขาก็โดนชิงตัดหน้าเสียก่อน แถมดูเนจะโมโหยิ่งกว่าเขาที่โดนลักหลับเสียอีก

          “ทั้งหมดเนี่ย เป็นเพราะคุณนั่นล่ะ”

          “หา”

______________________

ไม่แกล้งเมาแล้วรอบนี้ ลักหลับ(แบบไม่สำเร็จ)โลด 

ตอนหน้าจะเป็น(จุด)ตอนจบของเนหรือไม่ XD

@คุณทิวลิปสีส้ม ใช่แล้วงับ =w= ดีใจจังมีคนจำได้ด้วย รูปดิสนี้นี่มีความหมายอย่างลึกซึ้งมาก (ฮา)

[agava1313]

กรี๊ด... ทนไม่ไหวถึงขั้นแอบหลักหลับซะแล้วนะ เน เหอเหอ หายหน้าหายตาไม่เม้นท์ซะนาน เค้าลางานหนีหัวหน้าไปเที่ยวพักร้อนมา กลับมารีบหาเรื่องนี้มานั่งอ่านต่อเลยทีเดียว อร๊าย.ย.ย.ย..ย.ย..ย

[เข็มวินาที]

อ่าว อิฉันนึกว่าเนบอกรักลุงจริงเสียอีก!! แต่ตอนนี้... ตอนหน้าทั้งสองจะมองหน้ากันติดไหมหนอ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเปลี่ยนไปไหมืคำว่ารักจะออกจากปากใครก่อน และเมื่อไหร่... เป็นกำลังใจให้เสมอน้า

[PaTtO]

ฝันที่เป็นจริง 

[boboman]

คนเขียนเข้าใจตัดฉับกันอีกแล้ว TT
ในที่สุด... คึๆๆ -.,-

[poppycake]

ก้อว่าอยู่ ว่าซึนๆอย่างเน อยู่ๆจะมาบอกรักลุงได้ไง
555555555
แต่ไม่เปนไร ยังไงฝันกับความจริงก้อคล้ายกัน อิอิ -.,-

[fannan]

เอ้าหื่นเองแล้วมาโทษคนอื่นซะงั้น



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[ทิวลิปสีส้ม]

โอ๊ยยย ฮา รู้เรื่องในทางฝั่งของวัฒน์แล้ว คราวหน้าจะรู้เรื่องทางฝั่งของเนบ้างไหมหว่า
อยากรู้ว่าวัฒน์ทำผิดระหว่างฝันอะไร (ยั่วอะไรออกมาในความจริงบ้าง) 
เน (ที่หื่นเป็นทุนอยู่แล้ว)  จึงทนความหื่นของตัวเองไม่ไหว กร๊าก กรั่กๆ

จำได้เพราะรูปดิสนั่นแหละค่า ติดตามากมาย เอิ๊ก 3P ในดวงใจ   

[MiU]

ลักหลับไม่สำเร็จเลยทำเนียนต่อเหรอเน อาวัฒน์ถึงกับงง 

[ทิวลิปสีส้ม]

มารออออออออ (นั่งพับเพียบจิบชาบนเสื่อปิกนิคสวยๆ)

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 17

          เนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่ออยู่ๆคนที่น่าจะหลับไม่รู้สึกตัวดันมาตื่นเอาตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม และถึงแม้ว่าจะตกใจจนสร่างเมา แต่เพราะความกระสันยังระบายไม่ถึงที่สุด เขาจึงได้แต่เดินหน้าต่อ โดยจับมืออีกฝ่ายกดเอาไว้ป้องกันการดิ้นหนี จนกระทั่งเสร็จกิจ จึงมานึกกลัวขึ้นอีกครั้ง

          เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ เอาไงดีวะ

          เด็กหนุ่มหัวหมุนติ้วไปหมด อย่างเดียวที่เขากลัวสุดๆในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองอาจจะโดนเป่าหัว(อันที่จริงนั่นก็กลัวอยู่) แต่เป็นเรื่องที่วัฒน์จะรู้ว่าเขาอยากนอนด้วยถึงขนาดต้องมาลักหลับนี่ล่ะ

          ให้ตายก็ไม่เอาเด็ดขาด

          “ทั้งหมดเนี่ย เป็นเพราะคุณนั่นล่ะ”

          “หา”

          และก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดขึ้น เนก็รีบชิงพูดก่อนด้วยท่าทางโกรธจัด “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณใช้งานจนผมไม่มีเวลาไปไหนเลย ผมคงไม่หน้ามืดทำเรื่องแบบนี้กับคุณหรอก”

          วัฒน์มองหน้าเหวอ กะพริบตาปริบๆ “...แต่เมื่อวานฉันเพิ่งบอกให้นายพักได้นี่...”

          เออว่ะ...แถมเมื่อคืนก็เพิ่งไปซิ่งมาหมาดๆเอง...ถึงจะไม่ได้ไปทำกิจกรรมในร่มผ้าก็เหอะ

          “น...นั่นน่ะ ถึงจะให้พักแต่อยู่ๆจะหาผู้หญิงมานอนด้วยมันไม่ใช่ง่ายๆนี่นา แถมวันต่อมาก็ต้องตื่นเช้ามาทำงานอีก ผมเองก็ต้องนอนพักนะ เพราะงั้นถึงจะให้พัก แต่ก็ไม่มีเวลาระบายอยู่ดีนั่นล่ะ” เนเริ่มรัวด้วยการแถแหลกแหกโค้งชนิดพุ่งลงคูแบบไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว “เพราะงั้นคุณต้องรับผิดชอบ”

          “ยังไง...” เพราะโดนพูดรัวใส่ เลยเบลอและเผลอถามออกไป ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูดมาเลยสักนิด

          “บอกไว้ก่อนนะว่าเพราะจำเป็นหรอก ไม่อย่างนั้นให้ตายผมก็ไม่มีทางทำแบบนี้กับคุณหรอก” เนเริ่มอารัมภบทด้วยอาการโมโหกลบเกลื่อนความผิดตัวเอง “คุณต้องรับผิดชอบโดยการเป็นคู่นอนของผม”

          นั่นเป็นจุดประสงค์หลักที่พยายามพล่ามเสียน้ำท่วมทุ่งจนคนฟังจับใจความไม่ทัน
         
          “หา” และแน่นอนว่าถึงจะยังคงมึน แต่ประโยคสุดท้ายนี่ชัดเจนกระจ่างแจ้ง “ทำไมฉันต้องยอมทำถึงขนาดนั้นให้นายด้วยวะ”

          ใจจริงวัฒน์ก็เห็นว่าเป็นขอเสนอที่น่าสนใจดีอยู่หรอก แต่ขืนตอบรับไปมีหวังเนคงรู้แน่ว่าตัวเขาเองติดใจท่วงท่าลีลาเซ็กซ์นั่นแค่ไหน และนั่นก็เป็นสิ่งสุดท้ายของชีวิตที่เขาต้องการ

          เนเองก็เดาไว้อยู่แล้วว่าวัฒน์ต้องตอบปฏิเสธ เขาเลยใช้ไม้ตายที่เตรียมไว้อยู่แล้ว

          “ผมน่ะ ถ้าเพื่อให้ได้ทำงานเพื่อคุณสิทธิ์แล้ว ถึงจะต้องอดนอนกับผู้หญิงแล้วมานอนกับตาแก่บ้าอำนาจชอบใช้แรงงานเยี่ยงทาสอย่างคุณแทนผมก็หลับตาฝืนทนทำได้” แอบรู้สึกผิดที่เอาเจ้านายมาอ้างเพื่อตัณหาตัวเอง แต่อย่างน้อยมันก็เป็นความจริงอยู่... “แต่อย่างคุณ แค่นี้คงทำไม่ได้งั้นสินะ ผมก็เข้าใจอยู่หรอก”

          วัฒน์ฉุนขึ้นทันทีที่โดนหยามเรื่องความภักดี แล้วยิ่งคนที่พูดดันเป็น(เข้าใจว่าเป็น)ศัตรูที่จ้องทำร้ายสิทธิ์แล้ว เขาก็โมโหจนลืมตัว...บวกกับฤทธิ์เหล้าเข้าไปนิดหน่อยด้วย

          “เฮอะ อย่ามาตลก มากกว่านี้ฉันก็ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร กับไอ้แค่นอนกับเด็กไร้น้ำยาบ้าผู้หญิงอย่างนายมันเรื่องเล็กอย่างกับโดนมดกัด” วัฒน์ด่าสาดเสียเทเสียจนคนฟังถึงกับระบมเพราะโดนแทงตรงลงกลางใจ “แล้วนึกว่าฉันอยากจะนอนกับนายนักหรือไง แค่อยู่ด้วยก็อยากจะอ้วกแล้ว ที่เป็นแบบนี้เพราะนายบังคับฉันหรอกนะ ไม่ได้อยากมีอารมณ์กับคนอย่างนายหรอก”

          “เออ ผมก็เหมือนกันนั่นล่ะ” เนกระแทกเสียง เริ่มไม่พอใจจริงๆที่โดนกล่าวหาว่าไร้สมรรถภาพ “สรุปคุณจะรับผิดชอบรึเปล่า”

          “เออ ก็ได้โว้ย” ด้วยความโกรธจนเลือดขึ้นหน้า วัฒน์จึงตะคอกกลับโดยไม่ทันยั้งคิด “แล้วก็หวังว่าจะเลิกเรื่องมากแล้วโทษโน่นโทษนี่อีกล่ะ ไม่อย่างนั้นก็พิจารณาตัวเองได้แล้วว่ายังสมควรทำงานต่ออีกหรือเปล่า”

          “ดี รับรองว่าผมจะไม่มีทางทำให้ผิดหวังแน่” ก็นั่นเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่...หมายถึงเรื่องงานน่ะนะ...

          วัฒน์มองหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อคำพูดเท่าไหร่นัก ก่อนจะพูดขึ้นด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน “ถ้างั้น...นายก็เลิกได้แล้ว...”

          เนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม จนวัฒน์ชักทนไม่ไหว

          “ฉันหมายถึง...นายจะอยู่ท่านี้ไปอีกนานแค่ไหน หา” ตั้งแต่ทำเสร็จ เนก็ยังคงค้างไว้ท่าเดิมไม่มีเปลี่ยนจนกระทั่งตอนนี้

          พอโดนเตือนก็เพิ่งนึกขึ้นได้ แต่ก็ไม่ได้ถอนตัวออกมาอย่างที่ควร

          “...งั้นไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมขออีกทีละกัน”

          “หา อ๊ะ” ยังไม่ทันอนุมัติ เด็กหนุ่มก็เคลื่อนตัวโถมเข้าหาโดยไม่รีรอ

          “คุณโอเคแล้วนี่ หรือจะกลับคำเอาตอนนี้” เนบอกเสียงกระเส่า ท่าทีไม่ยอมอย่างชัดแจ้ง

          “ฉันไม่ได้หมาย...ถึงอย่างนั้น...” วัฒน์เองก็มีน้ำเสียงไม่ต่างกันนัก “แค่...อึก...จะบอกว่าขอทำใจก่อนสิวะ...อ๊ะ”

          “จะเสียเวลาทำไม” จริงๆก็แอบเห็นใจ แต่กลัวอีกฝ่ายรู้ความในเลยทำเป็นดื้อแล้วใช้กำลังเข้าขืนใจ บวกกับแอบแค้นที่โดนด่าเรื่องอ่อนไหวเลยใส่แรงไม่ยั้ง “ยังไงคุณก็ไม่อยากทำแบบนี้นานๆใช่ไหมล่ะ ผมก็เหมือนกันเพราะงั้นรีบๆทำน่ะดีแล้ว”

          ที่จริง เขาอยากทำอีกสักสามสี่ครั้งอยู่หรอก...แต่เพิ่งตกลงทำสัญญาด้วยอาการจำยอมกัน แล้วถ้ามาขยันทำอย่างกับคู่แต่งงานใหม่มันก็คงดูผิดปกติจนชวนน่าสงสัย เลยตัดใจขอสองพอ

          วัฒน์ไม่พูดอะไรต่อ....หรือจริงๆก็คือเขาพูดไม่ออกมากกว่า ความรู้สึกวาบหวามแล่นไปทั่วร่างคอยรุมเร้าทุกครั้งที่อีกฝ่ายรุกเข้าหา ถ้าเปิดปากออกตอนนี้ ก็คงมีแต่เสียงร้องครางเพราะรู้สึกดีจนทนไม่ได้เสียมากกว่า

          เนมองด้วยใบหน้านิ่ง ท่าทางของวัฒน์ตามที่ตัวเองเข้าใจ ดูจะฝืนใจทำเต็มที่ มันน่าจะทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดหรือน้อยใจเพราะเขาอุตส่าห์ทุ่มเต็มแรงหวังลบคำสบประมาท

          แต่ยิ่งอีกฝ่ายแสดงท่าทีไม่ยอมมากเท่าไหร่ เขากลับยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น

          “อ๊ะ จะทำอะไรน่ะ...” วัฒน์ร้องถามเมื่ออยู่ๆก็โดนพลิกตัวลงไปนอนคว่ำ

          ถ้าอยากให้จบแค่ยกสอง ก็เลิกทำหน้าเซ็กซี่ยั่วผมซะทีสิ!

          เนก็ได้แต่คิด ไม่ยอมพูดอยู่แล้ว “เห็นหน้าคุณแล้วผมเสียอารมณ์...เดี๋ยว...ไม่เสร็จพอดี”

          วัฒน์ฟังแล้วนึกหงุดหงิดอยู่ในใจ ทีก่อนหน้านั้นยังเสร็จได้ทั้งๆที่นอนหันหน้าให้แท้ๆ

 

          หนุ่มใหญ่ไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่ เขาจำได้ลางๆแค่ว่าจบยกสองแล้วเหมือนไอ้เด็กผีมันจะพูดอะไรสักอย่างเอาไว้ แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าจะฟังไหว เลยไม่รู้ว่าเนพูดอะไรออกมาบ้าง แต่บางสิ่งบอกเขาว่า ไม่รู้น่ะดีแล้ว และเขาก็ไม่อยากจะถามถึงด้วย

          เมื่อตื่นถึงเขาก็ต้องตกใจเหมือนกับหลายๆเช้าที่เคยเจอ เนนอนกอดเขาแน่น และดูจะแน่นกว่าวันอื่นๆเสียด้วย นอกจากนั้นทั้งเขาและเด็กหนุ่มยังนอนแก้ผ้าเสียอีก เลยได้แนบเนื้อแน่นเสียยิ่งกว่าวันก่อนๆ

          วัฒน์ไม่ได้โวยวายและพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม เขายังคงนอนนิ่งปล่อยให้เนกอดต่อไปพลางคิดทบทวนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยความสงสัยสุดชีวิต

          บ้าพลั้งปากตกลงกับมันไปได้ไงวะ

          ถึงจะรู้สึกดีด้วย แต่เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะตกปากรับคำเพียงเพราะอารมณ์พาไป จะบอกยกเลิกเอาตอนนี้ก็คงเสียหน้าเอาการ อีกส่วนก็คือแอบเสียดายข้อเสนอที่แอบหวังไว้ในใจ และที่ไม่น่าเชื่อกว่าก็คือ การที่เนเป็นคนยื่นข้อบังคับกับเขานั่นล่ะ

          มันวางแผนอะไรอยู่วะ

          วัฒน์พยายามเงยหน้ามองเน สงสัยเสียเหลือเกินว่าเด็กหนุ่มคิดอะไรอยู่กันแน่

          ความฝันสัปดนเมื่อคืนก็แล่นเข้าหัวเหมือนจงใจแกล้งกัน ภาพของเนที่นั่งคร่อมเขาด้วยท่าทีที่แปลกไปจากทุกที...ดูจริงจังและชวนให้รู้สึกว่าน่ารักจนชวนหลง...เอ่ยคำพูดหวานเคลิ้มจนแทบจะละลายทุกครั้งที่ผ่านเข้าโสตประสาท...ทุกผิวสัมผัสที่ได้รับล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน...

          เขารีบหันหน้าลง รู้สึกร้อนวาบ ยิ่งนึกถึงเด็กหนุ่มในฝันของเขาแล้ว ก็หยุดอาการตื่นเต้นของตัวเองไม่ได้

          บ้าเอ๊ย จะคิดทำหอกอะไรวะ หนังหน้าอย่างไอ้บ้านี่ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่

          หนุ่มใหญ่รีบสะบัดหัว และยังไม่ทันที่จะได้ถีบเนให้ออกไป เด็กหนุ่มก็พลิกตัวให้พอดี เลยไม่ต้องเสียแรงโดยใช่เหตุ วัฒน์จึงลุกออกจากเตียง แล้วเข้าไปในห้องน้ำ

          แต่แค่สองนาทีเขาก็รีบออกมาด้วยอาการหงุดหงิด แล้ววิ่งเข้าไปถีบหลังเนเสียเต็มรัก

          “โอ๊ย ทำอะไรของคุณน่ะ” เนโวยวายลั่น ทั้งๆที่ไม่ได้เจ็บอย่างที่ร้อง
         
          วัฒน์มองด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด ก่อนจะถามอย่างใจเย็น “เมื่อคืนทำอะไร จำได้หรือเปล่า”

          เพียงแค่นั้น จากที่โวยวาย ก็ทำหน้าเหมือนคนมีความผิดทันใด

          “...จำได้ลางๆ...” อันที่จริงจำแม่นชนิดเก็บได้ทุกรายละเอียดเลย แต่เขากลัวว่าถ้าตอบไปแบบนั้นแล้ววัฒน์จะวิ่งไปหยิบจุดสามแปดมาเป่าหัวเขาเสียเดี๋ยวนี้เลย “...คุณล่ะ...”

          “เออ จำได้” หนุ่มใหญ่กระแทกเสียง “แล้วฉันก็มีข้อแม้กับเรื่องที่นายจะให้ฉันรับผิดชอบ”

          เนเลิกคิ้วให้เป็นเชิงถาม แอบโล่งใจที่อีกฝ่ายยอมรับสิ่งที่เขาบอกเมื่อคืน และไม่เอาปืนมายิงตน

          “นายต้องใช้ถุงยาง” ทันทีที่ได้ยิน เด็กหนุ่มถึงกับหน้าเหวอเหมือนมันเป็นเรื่องร้ายแรงระดับชาติ “ฉันไม่อยากไปตรวจที่โรงพยาบาลว่าติดโรคอะไรอีก แล้วฉันก็ขี้เกียจทำความสะอาดด้วย....ที่สำคัญคือฉันรังเกียจว้อย!!!”

          เนถึงกับของขึ้นทันที

          อะไรวะ ตูไม่ใช่ตัวเชื้อโรคนะว้อย

          “เออ อย่างกับผมชอบนักล่ะ” จริงๆติดใจจะตาย แต่เรื่องอะไรจะไปยอมรับกัน “ผมก็กำลังจะบอกคุณอยู่พอดีนั่นล่ะว่าจากนี้ไปผมจะใช้ถุงยาง พอใจแล้วใช่มั้ย”

          “ดี” พอได้คำตอบที่พอใจ วัฒน์ก็วกกลับเข้าห้องน้ำทันที

          ส่วนเนก็ถอนหายใจออกเสียงเฮือกใหญ่ หลังจากรู้ตัวว่ารอดพ้นจากกระสุนแล้ว

          ให้ตาย โชคดีชะมัดที่หมอนั่นยอมตกลงง่ายๆ

          ทีแรก เขาแอบกลัวอยู่เหมือนกันว่าวัฒน์จะเค้นถามหาเหตุผลที่เป็นเหตุผลจริงๆหรือไม่อย่างนั้นก็มาขอยกเลิกสัญญา แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็สบายใจสุดๆ

          ถึงแม้ว่าจะรู้สึกหดหู่กับตัวเองสุดๆก็ตาม...ที่ดันไปติดใจตาแก่ไร้มนุษยสัมพันธ์แถมยัง(เข้าใจไปเองว่า)เป็นศัตรูอีก

          เลวร้ายชะมัด!

 

          หลังจากนั้น เนก็ลงไปหลับต่อด้วยความเพลีย ที่จริงเขาแค่กะงีบในขณะที่ต้องรอเข้าห้องน้ำเท่านั้น แต่พอตื่นขึ้นอีกทีก็พบว่าแดดส่องแรงกว่าปกติ และวัฒน์ก็ไม่ได้อยู่ในห้องน้ำแล้วด้วย

          “บ้าชิบ”

          เด็กหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย แต่ก่อนที่จะรีบผลุนผลันเข้าไปในห้องน้ำ วัฒน์ก็เดินเข้ามาในห้องพอดี

          “เป็นอะไร” เมื่อเห็นเนออกอาการสะดุ้งเหมือนคนกำลังทำความผิด เจ้าของห้องก็ถามเสียงขุ่น

          “ทำไมคุณไม่ปลุกผม” เนสวนกลับอย่างหงุดหงิด ไม่คิดจะตอบคำถามอีกฝ่าย

          วัฒน์ไม่ได้ต่อว่าเรื่องที่เด็กหนุ่มเสียมารยาทต่อเขา ไม่แม้แต่จะแสดงความไม่พอใจ จนเนรู้สึกสงสัย เพราะปกติมักจะตีหน้ายักษ์แล้วสวนกลับด้วยคำพูดเจ็บแสบที่แสนระเคืองหูทุกที

          แถมยังมีท่าทางแปลกกว่าทุกที...มาก....มากจนเด็กหนุ่มรู้สึกแปลกใจ จริงอยู่ว่าวัฒน์มักดูสุขุมและไม่ค่อยพูด แต่เขารู้สึกได้ว่า ภายใต้ความเยือกเย็นนั่น มันแฝงไปด้วยความร้อนแรงราวกับระเบิดที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเวลา

          ดวงตาคมที่จ้องมองมาเหมือนกับมองทะลุได้ทุกสิ่งสร้างความตื่นเต้นขึ้นมาอย่างที่ไม่อยาก เนนิ่วหน้ามองเพื่อนร่วมงานที่กำลังเดินเข้ามาหาที่เตียง แล้วลงมานั่งด้านข้าง

          “ฉันก็แค่คิดว่า นายไม่จำเป็นต้องรีบตื่น” มันไม่ใช่แค่แปลก...แต่มันโคตรแปลกอย่างแรง...เพราะวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อนเลย แถมยังเผยยิ้มบางดูเจ้าเล่ห์ให้อีกด้วย

          สำหรับคนอื่นคิดยังไงไม่รู้ แต่เนรู้สึกว่าวัฒน์กำลังเชิญชวน...ในสิ่งที่เขาก็ยินดีพร้อมทำ

          เป็นไปไม่ได้
         
          “วางแผนอะไรของคุณ” เกือบจะหลวมตัวยื่นมือเข้าไปช้อนเอวบางนั่นเสียแล้ว แต่ดีที่สติรั้งเอาไว้ทัน

          แล้วก็หลุดเอาทันทีที่ได้ยินคำพูดถัดมาของอีกฝ่าย

          “นายเองก็อยากนอนกับฉันจนตัวสั่นอยู่แล้ว ยังจะมาวางท่าให้เสียเวลาทำไมกันอีก” วัฒน์เลิกคิ้วให้ ยังคงเหยียดยิ้มที่มุมปากราวกับคนมีชัย “นึกว่าฉันไม่รู้หรือว่านายยื่นข้อตกลงนั่นด้วยความรู้สึกยังไง”

          “พ...พูดบ้าอะไรของคุณ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่อง” เนพยายามกลบเกลื่อน แต่น้ำเสียงหลุดสั่นออกมาอย่างไม่น่าให้อภัย

          “ปิดไปก็ไร้ประโยชน์ ฉันรู้หมดแล้ว” หนุ่มใหญ่เอ่ยต่อเสียงเนิบ “พักหลัง ไม่ว่าจะนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ไม่รู้สึกถูกใจเท่ากับฉันใช่ไหมล่ะ...ถ้าคนอื่นมารู้เข้าว่าเสือผู้หญิงอย่างนายหมดท่ากับตาแก่อย่างฉัน คงอายจนสู้หน้าใครไม่ได้เลยล่ะสิ”

          เด็กหนุ่มถลึงตาใส่ ที่จริงในใจเขากลัวมาก แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็นจึงออกอาการต่อต้านดื้อดึงกลบเกลื่อน

          “คุณต้องการอะไร” เมื่อจนแต้มจนต่อไม่ถูก เนก็เอ่ยถามอย่างเสียมิได้

          “นาย”

______________________________

เมื่อสัญญาว่าด้วยการขึ้นเตียงถือกำเนิดขึ้น ลุงก็เปลี๊ยนไป๋ XD

ขอขอบคุณทุกกำจังใจที่มีให้กันเสมอมาก๊าบ ><

[ทิวลิปสีส้ม]

เอ๊ะ เดี๋ยว! วัฒน์เปลี่ยนไปแบบนี้เนไม่ได้ฝันใช่ม้ายยย ชอบเลยล่ะเซ่!
ยั่วอีก ยั่วอีก  เนเอ้ย ขำแกอ่ะ แถได้ถลอกปอกเปิกมาก
และใช้ประโยชน์จากนิสัยของวัฒน์ได้ดีทีเดียว ทำข้อตกลงกันแบบนี้...
หุหุหุ  ขอบคุณที่สิทธ์สร้างห้องเก็บเสียงให้วัฒน์เป็นของขวัญแต่งงาน
จากนี้คงใช้ประโยชน์ได้เต็มที่ เอาให้ทั่วทุกมุมห้องเลยนะเว้ยเน 
รึจะเปลี่ยนไปเอ้าดอร์บ้างพี่ก็ไม่ว่า 
แต่ๆๆๆ ต่างคนต่างเข้าใจกันคนละทางแถมปากอย่างใจอย่างแบบนี้
จะรักกันยังไงน้า  ลุ้นมากกกกกกกกกก ติดตาม! 

[agava1313]

กรี๊ด!!! ลุงยั่วอ่ะ ลุงยั่ว