หัวข้อ: ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง ตอนที่ 84(ตอนจบ) (21/1/2559)

[่jum]

  ผ่านมารอ

[poppycake]

เน รู้ความจริงแล้วอ่าาาาา
ร้องไหด้วยเหตุผลที่ทำให้สงสารมากๆเรยอ่ะ ><
คุณวัฒน์ก้อรู้เร็วๆนะ ว่าเนไม่ใช่ลูกน้องเดช
จะได้ 'เลิฟๆ' กันซะที ♡

[mcooky]

วันนี้ไม่มาต่อหรอตัวเองงง   ฉันมารอพี่ที่หน้าบอร์ดทั้งวันเลยนะ

[agava1313]

กด F5 รัวๆ จะมาต่อใหมนะ อิอิ

[Tennyo_Y]

มารอ หลีงจากเนรับรู้ความจริง ^^

[musddmp]

ต้องขอโทษด้วยงับ พอดีคนลงติดสอบ ผู้เขียนติดธุระทำโดรักsmงับ จะมาลงอีกทีวันที่30 นะงับ

ขอโทษและขอบคุณผู้อ่านทุกท่านด้วยกั๊บ *0*

[เข็มวินาที]

รับแซ่บบบบบ รอน้า สู้ๆทั้งคนลงทั้งคนเขียนนะจ้ะะ 

[boboman]

รอค่าาา ^^

[่jum]

วันที่ 30 จะมาปูเสื่อรอนะ

[agava1313]

รอจ้า

[brookzaa]

 

[JustWait]

เนหายเข้าใจผิดแล้ว รอวัฒน์ค่ะ

[musddmp]

ภารกิจร้าย พ่ายประตูหลัง
         
ตอนที่ 26

          ปกติ สีหน้าของวัฒน์มักจะดูเย็นชาค่อนไปทางอารมณ์เสียอยู่แล้ว แต่ยามนี้ยิ่งดูน่ากลัวเป็นสี่เท่าเพราะเขากำลังโมโหจริงๆ และโมโหมากๆด้วย หนุ่มใหญ่เดินกระทืบเท้าลงไปตามบันไดเสียงดังลั่น นึกแค้นที่ไม่สามารถปกป้องเจ้านายจากผีร้ายหน้าเป็นได้สักที ครั้งนี้เองเขาก็ทำได้แค่ฟังอีกฝ่ายเย้ยหยันใส่เท่านั้น

          เมื่อไหร่มันจะตายซักทีวะ จะโดนใครตีหัวตาย หรือโดนหมาไล่กัดตายก็ได้ แต่ช่วยตายๆไปซักทีได้มั้ยวะ หรืออย่างน้อยก็หายไปจากชีวิตคุณสิทธิ์ก็ได้ ไอ้นรกขุมสิบแปดถีบส่งมาเกิดเอ๊ย! เพราะแก ฉันถึงต้องโดนไอ้เด็กผีไร้สัมมาคารวะนั่นปล้ำเอา ไอ้แว่นสี่ตาชิงหมาเกิด!!!

          วัฒน์ชะงักเมื่อนึกถึงเนขึ้นมา สีหน้าดุจดั่งมารพิโรธก็วูบลง ความรู้สึกว้าวุ่นก่อตัวขึ้นมาแทนที่ เขาพยายามสะบัดอารมณ์ที่ไม่สมควรเกิดออก แต่ยิ่งสะบัดเท่าไหร่ก็เหมือนกับจะยิ่งติดแน่นทนนานอย่างกับกาวตราช้างทาทับกันสามโหลก็มิปาน

          ห่าเอ๊ย จะมาวนเวียนอยู่ในหัวตูทำหอกอะไรฟะ

          “อาวัฒน์!”

          เจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเจ้านายหนุ่มเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกราวกับโลกกำลังจะแตก และสีหน้าของสิทธิ์เองก็ออกอาการเหมือนกับเห็นอุกกาบาตลูกแรกกำลังตกลงมาทางนี้ด้วย

          “อาวัฒน์มาพอดีเลย” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยิ้มร่าอย่างกับเด็กน้อย พร้อมกับเข้ามาฉุดวัฒน์อย่างเร่งรีบ “ช่วยทีเถอะ ผมเอาไม่อยู่แล้ว”

          หนุ่มใหญ่เลิกคิ้วก่อนจะมองตามนิ้วหนาที่ชี้ไปทางเคาท์เตอร์ และก็ต้องตีหน้าแหยงเมื่อเห็นปัญหาของสิทธิ์ที่กำลังนอนฟุบหัวเราะเอิ้กอ้าก ในมือก็ชูแก้วเหล้าไปมาแล้วกระดกเข้าปากอย่างกับซดน้ำเปล่า แล้วยังไปกระชากขอเพิ่มจากบาร์เทนเดอร์ด้วย

          “เกิดอะไรขึ้นครับ” สิ่งที่เขาเห็นก็เพียงแค่เนเมา...เมาแบบชนิดไม่คิดหน้าคิดหลัง หัวทิ่มพื้นกันเลยทีเดียว แน่นอนว่าที่ผ่านมาวัฒน์ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มเมาหัวราน้ำขนาดนี้มาก่อน และไม่เข้าใจว่าทำไมเนถึงได้เมาเละขนาดนี้

          “ตอนแรกผมแค่กะจะเลี้ยงเหล้า ไม่คิดว่าหมอนั่นจะเป็นแบบนี้” สิทธิ์สารภาพด้วยท่าทีเหนื่อยใจ “ผมถามแล้วว่าเสียใจอะไร มันก็ไม่ยอมบอกสักที เอาแต่เรียกหาอานั่นล่ะ”

          วัฒน์สะดุ้งอีกครั้งกับประโยคหลัง...มันจะเสียใจอะไรถึงต้องเรียกหาตู “ทำไมคุณสิทธิ์คิดว่าเนเสียใจล่ะครับ”

          “โธ่ ผมรู้จักกับมันตั้งหลายปีแล้ว เนน่ะ พอเสียใจอะไรหนักๆแล้วชอบดื่มจนเกินลิมิตตัวเองแบบนี้ประจำล่ะครับ” สีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความสงสัย “แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือมันไม่ยอมบอกว่าทำไมนี่ล่ะ ปกติมันมีอะไรก็บอกผมหมดนะ”

          คราวนี้สะดุ้งเป็นครั้งที่สาม เพราะวัฒน์พอจะเริ่มเดาสาเหตุได้

          มันเสียใจจะเป็นจะตายเพราะเรื่องตูเรอะ

          ทีแรกคิดว่าเนเสียใจเรื่องที่เผลอฟันลุงอย่างเขา แต่เรื่องนั้นมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว จะมานั่งเสียใจจะเป็นจะตายอะไรเอาป่านนี้กัน อีกทั้งเอาแต่เรียกหาเขา ถ้ารับไม่ได้คงไม่อยากเห็นหน้าเขาสิ ดูๆแล้วน่าจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่า

          “งั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง” หนุ่มใหญ่บอกก่อนจะเดินเข้าไปหาด้วยความสงสัย เหล่าบรรดาพนักงานพากันถอยห่างเป็นวาอย่างกับว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นแถวนี้ก็ไม่ปาน จะมีก็แต่ปาล์มที่ยืนนิ่งด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก...อันที่จริงเขาก็อยากจะหนีออกมาอยู่หรอก แต่พอถอยออกมานิดหน่อย เนก็ดึงมือเขาให้กลับมาเฝ้ารินเหล้าต่อต่างหาก

          “...ผมห้ามแล้วนะครับ แต่หมอนี่โวยวายทำท่าจะอาละวาด” บาร์เทนเดอร์หนุ่มบอกอย่างหวาดหวั่น

          ยังไม่ทันที่วัฒน์จะตอบกลับ คนเมาก็เงยหน้าขึ้นมาหา กลิ่นเหล้าหึ่งจนวัฒน์เผลอขมวดคิ้ว

          “งายคร้าบบบ คุณว้าดดด” เสียงทุ้มดังอ้อแอ้พร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี ยิ่งทำให้หนุ่มใหญ่แปลกใจหนัก เพราะคิดไว้ว่าน่าจะโดนเขม่นใส่เสียมากกว่า

          เนผละออกจากแก้วเหล้าแล้วยืนขึ้น ซึ่งนั่นก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดีที่เนเลิกกระดกแอลกอฮอล์เกินขนาดสักที...

          แต่ชักเริ่มไม่ดีสำหรับวัฒน์ เพราะไอ้เมานี่มันเลื้อยเข้ามาใกล้เขาจนห่างกันไม่ถึงหนึ่งฟุต

          “นาย...ทำบ้าอะไรของนาย รู้หรือเปล่าว่ามันทำให้คุณสิทธิ์เดือดร้อนน่ะ” วัฒน์ต่อว่าขึ้น แม้เขาจะแอบหวั่นว่าอีกฝ่ายอาจจะทำอะไรบ้าๆต่อหน้าสาธารณชนก็ตาม แต่ขืนถอยก็เท่ากับกลัวน่ะสิ...

          และนั่นทำให้เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ยอมถอย เพราะคนตรงหน้าดันทำเรื่องที่เขาหวั่นจริงๆ

          “...” วัฒน์ถึงกับพูดไม่ออก เมื่อเนโผเข้ามากอดจนเขาเซ ยิ่งนึกได้ว่าตอนนี้กำลังยืนท่ามกลางฝูงชน วัฒน์ก็ยิ่งร้อนรนเพราะไม่รู้จะแก้สถานการณ์นี้อย่างไรดี แม้อันที่จริงแล้วคนอื่นจะไม่ได้คิดถึงเรื่องที่วัฒน์หวาดหวั่นเลยก็ตาม

          “ฮะๆๆ ผมยืนไม่ไหวแล้วอะค้าบ” น้ำเสียงออดอ้อนแต่คนฟังอยากมอบฝ่าเท้าไปประดับปากนั่นเสียจริงๆ แถมยังจะมีหน้ามากอดรัดแน่นกว่าเดิมอีก “ผมไม่ไหวแล้ว...”

          น้ำเสียงช่วงท้ายหงอยลงจนวัฒน์เลิกคิ้ว และยังไม่ทันได้เอ่ยถาม เนก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน ด้วยคำพูดที่ทำเอาหนุ่มใหญ่อึ้ง

          “ผมขอโทษ”

          เจอคำนี้ไปวัฒน์ได้แต่นิ่งเป็นรูปปั้น พูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกกันเลยทีเดียว

          “อ้อ เพราะงี้สินะ”

          เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างตัวดึงสติของหนุ่มใหญ่กลับมาได้อย่างชะงักนัก ดวงตาเรียวซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัยเบิกมองสิทธิ์ และไม่ต้องถามให้เสียเวลา ชายหนุ่มร่างบึกก็ให้คำตอบ

          “ท่าทางหมอนั่นคงไปทำเรื่องไม่ดีกับอาวัฒน์สินะครับ” สะดุ้งเป็นครั้งที่สี่...ขืนมากกว่านี้มีหวังได้เป็นโรคหัวใจกันพอดี “ถ้าไม่รู้สึกผิดมากๆ หมอนั่นไม่เป็นแบบนี้หรอกครับ...เพราะงั้น ถ้าเรื่องมันไม่ได้ร้ายแรงมาก อาก็สงสารมันหน่อยละกันนะครับ ถึงจะไม่ค่อยแสดงออก แต่มันก็กังวลตลอดนั่นล่ะ”

          วัฒน์เพียงแต่เงียบมองผู้เป็นนาย จากนั้นก็หันกลับมามองเน

          นายรู้สึกผิดกับฉัน...เรื่องอะไรกัน...

          แต่ยังคิดไม่ทันไรหนุ่มใหญ่ก็ต้องตกใจกับแรงที่โถมเข้าใส่ ถ้าสิทธิ์ไม่รีบเข้ามาช่วยพยุง มีหวังได้เกิดฉากน่าหวาดเสียวต่อสวัสดิภาพของวัฒน์ขึ้นเป็นแน่

          “ถึงกับเมาหลับไปเลยหรือเนี่ย ฮะๆ” ผู้เป็นนายเอ่ยอย่างไม่คิดมาก แม้ลูกน้องจะประพฤติไม่สมควรสุดๆ “ท่าทางมันคงทำเรื่องเลวร้ายชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตแน่ๆเลย ใช่ไหมอาวัฒน์”

          ถ้าพรุ่งนี้ผมลางานไปตรวจหัวใจได้ ผมจะตอบว่า ‘ใช่’ ครับ...

          “ผมยังไม่รู้เลยว่าเขาทำผิดอะไรให้ผมโกรธ” ต่อให้โลกถล่มฟ้าทลาย ใครจะเป็นจะตาย ผมก็ไม่มีทางบอกหรอก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่มันอาจจะเป็นคนคิดร้ายคุณสิทธิ์ หรือเรื่องที่มันหน้ามืดขืนใจผม แถมยังมาตกลงทำสัญญาขึ้นเตียงชั่วคราวกันด้วย...ไม่ว่าเรื่องไหนมันก็ไม่น่าบอกใครซักกระผีกเดียว

          แต่สีหน้าของสิทธิ์บ่งบอกว่าไม่เชื่อ และวัฒน์เองก็รู้อยู่แล้ว แต่ที่เขาตอบไปเช่นนั้นเพื่อเป็นการบอกโดยนัยว่า ‘มี แต่ไม่อยากพูด’ ชายหนุ่มจึงทำแค่ยักไหล่ แล้วช่วยพยุงเนขึ้นรถ เพื่อที่จะได้กลับบ้านกันสักที

          ยังดีที่เนยังสามารถฟื้นขึ้นมาพาสังขารตัวเองขึ้นบ้านได้ แม้สิทธิ์จะเอ่ยปากช่วย แต่ด้วยศักดิ์ศรีของความเป็นลูกน้องจึงปฏิเสธความช่วยเหลือจากเจ้านาย...

          แต่กลับส่งสายตาออดอ้อนมาทางเพื่อนร่วมงานรุ่นลุงแทน...เล่นเอาวัฒน์ที่กำลังหวั่นอกหวั่นใจกลัวจะโดนรู้ความในถึงกับร้อนรนหนัก แต่โชคดีที่สิทธิ์จะไม่ได้คิดไปทางนั้นแม้แต่น้อย...ซึ่งคนปกติก็คงไม่มีใครที่ไหนจะคิดอย่างที่วัฒน์หวั่นหรอก

          “ผมคิดว่าหมอนั่นคงรู้สึกผิดมากจริงๆนั่นล่ะ ไม่งั้นมันไม่พยายามง้ออาหรอก” เสียงกระซิบที่เหมือนดั่งเทวดาสาปส่งทำเอาหัวใจของคนวัยดึกร่วงวูบลงตาตุ่ม ถึงวัฒน์จะรู้ว่าสิทธิ์ไม่ได้คิดอะไรแต่ฟังแล้วอดกลัวไม่ได้จริงๆ

          วัฒน์ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ยืนง่อนแง่นเหมือนจะร่วงเสียให้ได้ ดวงตาเรียวที่มักฉายแววกวนอยู่ตลอดเวลานั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด...ซึ่งวัฒน์เองก็ตอบไม่ได้ว่าเนกำลังแกล้งทำอยู่หรือเปล่า...แต่อาจจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ทำพิษอยู่ก็ได้ มันถึงได้ดูน่ารักผิดปกติ...

          หนุ่มใหญ่รีบสะบัดหน้าเสียจนสิทธิ์ที่กำลังยืนอยู่ด้านข้างสะดุ้งโหยง และยังไม่ทันที่จะได้ไถ่ถาม วัฒน์ก็รีบปรี่เข้าไปพยุงเนเสียก่อน

          “เอ้อ งั้นเดี๋ยวผมรีบพาเนไปที่ห้องก่อนละกันนะครับ คุณสิทธิ์ไม่ต้องเป็นห่วง”

          ว่าจบก็รีบเข้าบ้านหนีไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผู้เป็นนายได้แต่ยืนงงอยู่กับรถที่ยังคงเปิดประตูค้างเอาไว้

          การพาเนไปถึงห้องไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คาดไว้ ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเดินเองได้ด้วยซ้ำ เพราะถึงจะบอกว่าช่วยพยุง แต่ก็เหมือนจูงมือพาไปมากกว่า

          “อาบน้ำซะ จะได้สร่างเมา” หนุ่มใหญ่บอกพร้อมกับเดินนำไปที่เตียง พยายามไม่มองคนข้างหลังเพราะรู้สึกอึดอัดจะมอง

          “ครับ”

          ว่าง่ายเป็นลูกหมาเชื่องๆเลยทีเดียว ตอบปุ๊บเข้าปั๊บ ไม่มีการกระทืบเท้า ทำเสียงกระเดาะลิ้นแต่อย่างใดจนชักดูน่ากลัวเข้าทุกที

          เอาน่า เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จมันก็กลับไปเป็นไอ้เด็กผีกวนตีนเหมือนเดิมแน่ ไอ้ที่ทำตัวแบบนั้นก็คงเพราะฤทธิ์เหล้าเกินขนาดก็เท่านั้นล่ะ

          แต่ใบหน้าดั่งหมาน้อยเปียกฝนยังคงโผล่มาให้ใจระส่ำเหมือนเดิม...อาจจะยิ่งกว่าเดิมก็ได้ เพราะไอ้น้ำที่เกาะอยู่ตามใบหน้าและเส้นผมมันเพิ่มความน่าสงสารเป็นสองเท่าจากที่ควรเป็น

          แล้วไอ้ที่ออกมาโดยนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยิ่งชวนให้ใจระทึกยิ่งนัก ทั้งที่แต่ก่อนชอบทำเป็นเหนียมเหมือนกลัวจะโดนลุงลวนลามแท้ๆ...จะมายั่วฉันเรอะ!!! ฉันไม่ตกหลุมหรอกเฟ้ย! แค่ร่างกายเด็กกะโปโลอย่างแก เห็นแล้วใครมันจะของขึ้นกัน ไอ้ที่เผลอมองหุ่นนายตาไม่กะพริบอะไรนั่น ไม่มี้ไม่มี แค่สงสัยว่าทำไมแกโป๊ออกมาก็เท่านั้น...เท่านั้นจริงๆโว้ย!!!

          “งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังหงอยเหมือนเดิม วัฒน์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเลยหนีไปอาบน้ำแทน หวังว่าเด็กหนุ่มคงจะหลับไปก่อนที่เขาจะอาบน้ำเสร็จ

          แต่กลับไม่ยักจะทำ

          วัฒน์ถึงกับชะงักเมื่อเห็นเนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง แถมยังไม่ยอมใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม...ยังดีหน่อยที่มันไม่เอาผ้าขนหนูออก ไม่งั้นมีหวังได้เตลิดสติหลุดแน่ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ก็ใช่ว่าจะสู้ดีนัก เพราะเนื่องจากรีบร้อน เขาเองก็ไม่ได้เอาชุดนอนเข้าไปเปลี่ยนด้วย ต่างคนต่างมีผ้าขนหนูเป็นอาภรณ์เพียงผืนเดียวเท่านั้น

          หนุ่มใหญ่อ้าปากค้าง ไม่รู้จะถามอะไรดี ระหว่าง ‘เป็นอะไรไป’ กับ ‘ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าสักที’ แต่เห็นเนห่อเหี่ยวเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิตแล้ว ก็ถามไม่ออกเสียอย่างนั้น

          “คุณวัฒน์...”

          เสียงทุ้มทำลายความเงียบขึ้นในที่สุด เจ้าของชื่อซึ่งเอาแต่ยืนทื่อมะลื่ออยู่หน้าประตูห้องน้ำอยู่นานก็ขยับเขยื้อนตัวราวกับโดนคลายคำสาป
         
          “มีอะไร” วัฒน์เอ่ยถาม ดวงตาเรียวจับจ้องคนตรงหน้าไม่วางตา รู้สึกหวาดๆเพราะคิดว่าอีกฝ่ายยังไม่สร่างเมา ตาปรือเหมือนจะหลับเสียให้ได้มันฟ้องเช่นนั้น

          และเขาก็มั่นใจว่ามันยังไม่สร่างเมาแน่ๆ หลังจากโดนมือของเด็กหนุ่มฉุดเข้าไปหานี่ล่ะ

          “จะทำอะไรน่ะ!” วัฒน์โวยวาย พยายามขืนตัวหนี แต่ไอ้เด็กผีนี่กลับกอดเขาเสียแน่น จนใบหน้าหนุ่มใหญ่เข้าไปซุกอยู่ในอกจนเบือนหนีไปไหนไม่ได้

          ...ซึ่งวัฒน์เองก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าจะอยากขืนหนีดีหรือเปล่า ถึงจะไม่อยากยอมรับอย่างไร แต่พอโดนกอดกลับรู้สึกดีอย่างที่ไม่ควร และด้วยความที่กลัวจะโดนรู้ความในใจ ถึงได้พยายามดิ้นไม่เลิกทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่โคตรจะเปล่าประโยชน์

          “คุณวัฒน์” เสียงทุ้มที่ฟังดูเศร้าสร้อยกระซิบอย่างแผ่วเบาเข้าข้างหู ทำเอาคนดิ้นสะดุ้ง

          เรียกจบก็นิ่งไปยาวซะจนหนุ่มใหญ่ชักจะเริ่มเหน็บกินตงิดๆ ไอ้ต้องอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งคุกเข่าแล้วโดนกอดแบบนี้มันไม่ใช่ว่าจะสบายสักหน่อย แถมไอ้ผ้าขนหนูตัวดีก็ทำท่าจะร่วงแหล่มิร่วงแหล่อยู่รอมร่อ

          “มีอะไรก็พูดมาสิ เอาแต่เงียบทำไม” ในที่สุดผู้อาวุโสกว่าก็เป็นฝ่ายอดทนไม่ไหว ขืนอยู่ท่านี้ต่อไปมีหวังโดนเหน็บรุกรานถึงสะโพกแน่

          “ผมมันคงเลวมากเลยสินะ”

          ประโยคนี้ทำเอานิ่วหน้า แต่เพราะโดนกกอยู่ในอกเลยไม่สามารถมองว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าอย่างไรตอนที่พูด แต่ฟังเอาจากน้ำเสียง มันชวนหดหู่และเหงาหงอยเสียจนแม้แต่ตัวคนฟังยังคล้อยตาม

          เอาเข้าจริงๆ วัฒน์ก็อยากถามกลับเสียเหลือเกินว่า ไอ้ที่นอนกับผู้หญิงระบายความอยากไม่เลือกหน้าเหมือนหมาตอนติดสัด เป็นแมงดาคุมซ่อง ทำงานในโลกมืดมิดชนิดหาความสว่างไม่ค่อยเจอแบบนี้แล้วยังต้องมีหน้ามาถามกันอีกหรือ

          แต่เขาเข้าใจว่าเหตุผลที่อีกฝ่ายเอ่ยน่าจะเป็นเพราะเนสำนึกได้ว่าการหักหลังสิทธิ์เป็นเรื่องเลวร้าย และอาจจะรู้สึกแย่มากจนไม่กล้าบอกกับคุณสิทธิ์ตรงๆก็ได้ เลยมาบอกกับเขาที่เป็นเพื่อนร่วมงานแทน

          “ถามฉันไปมันก็เปลี่ยนในสิ่งที่นายทำไปแล้วไม่ได้หรอกนะ” ต่อให้รู้ว่าเมา และวันต่อมาก็อาจจะลืมสิ่งที่เขาพูด แต่วัฒน์ก็ยังคงเอ่ยต่อไปเพราะส่วนลึกในใจก็แอบหวังอยากให้อีกฝ่ายเปลี่ยนได้จริง...แน่นอนว่าไม่ได้นึกถึงผลประโยชน์ทับซ้อนกับตัวเองแต่อย่างใด...นี่เพื่อคุณสิทธิ์ล้วนๆ!!! “ถ้านายไม่อยากเป็นแบบนั้น ก็พยายามเปลี่ยนตัวเอง แล้วพิสูจน์ให้เห็นสิว่านายไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว”

          คราวนี้เด็กหนุ่มคลายกอดเสียที วัฒน์กึ่งโล่งใจเพราะจะได้ยืนเต็มขา บวกกับจับผ้าขนหนูไว้ทันก่อนที่มันจะร่วงลงพื้น เมื่อเห็นสีหน้าของหนุ่มวัยลูก วัฒน์ก็เผลอจ้องตาค้าง ดวงตาเรียวที่มองกลับมานั้นดูเป็นประกายราวกับได้เห็นแสงสว่างของชีวิตก็ไม่ปาน

          “แล้วมันจะทำให้คุณเลิกเกลียดผมหรือเปล่า”

          เจอดอกนี้เข้าไปเล่นเอาเก๊กหลุดทันที วัฒน์แทบจะไม่อยากเชื่อหู

          “ฉัน...” เขาลืมไปแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังเมา เพราะความรู้สึกที่พุ่งปรี๊ดขัดขวางการทำงานของสมองเสียจนคิดอะไรไม่ออกกันเลยทีเดียว “นะ...นั่นก็ต้อง...ต้องดูว่านายทำได้จริงหรือเปล่าโว้ย!!!!...ฉันไม่เชื่อหรอกกว่านายจะทำได้จริง เด็กอย่างนายก็แค่ดีแต่ปากนั่นล่ะ”

          ไปๆมาๆยิ่งพูด วัฒน์ก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเลอะเทอะกว่าคนเมา ทีแรกอยากจะให้เนกลับตัวแท้ๆ แต่ดันตอกกลับไปว่าอีกฝ่ายทำไม่ได้เสียเช่นนั้น...ตกลงไม่รู้จะเอาอย่างไรกันแน่

          แต่ดูเหมือนเนกลับไม่ได้กังขากับอาการของอีกฝ่าย ใบหน้าที่ดูเศร้าสร้อยค่อยๆเลือนหายไป และโดนเติมเต็มด้วยความหวัง จนคนที่ตั้งท่าจะต่อว่าถึงกับชะงัก

          “ถึงจะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ผมก็จะพยายามทำให้ได้” น้ำเสียงทุ้มของเด็กหนุ่มช่างชวนให้ใจระส่ำเสียเหลือเกิน...แววตาที่มุ่งมั่นนั่นทำเอาวัฒน์ค้างไปนาน ก่อนจะตั้งสติได้

          “งั้น…จุดประสงค์ที่นายมาทำงานตรงนี้ล่ะ…เพื่ออะไร” เมื่อมีโอกาสแล้ว วัฒน์จึงถามทันที ในตอนนี้อีกฝ่ายอาจจะยอมหลุดปากเรื่องแผนการของเดชก็เป็นได้

          แต่ต่อให้ไม่เมา เนก็เข้าใจสิ่งที่วัฒน์ถามว่า เหตุผลที่จำใจมาทำงานตรงนี้ทั้งที่ไม่อยากเพราะอะไร

          แล้วเรื่องน่าอายชวนตายแบบนี้ใครจะบอกกัน!!

          “ผม…แค่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรทำแล้ว…ทั้งที่ผมไม่ได้รู้ความจริงเลยสักนิด…” เนตอบเสียงอ่อน ท่าทางสำนึกผิดจนน่าสงสาร “ถ้ารู้ว่ามันจะกลายเป็นเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ผมคงไม่ทำหรอก”

          แน่นอนว่าวัฒน์เข้าใจไปไกลโพ้นแล้ว

          แสดงว่าเจ้าเด็กนี่แค่โดนใช้ให้มาตามติดสิทธิ์โดยที่ไม่รู้แผนของเจ้าหมอนั่นหรือ…

          แต่เพราะยังไม่อยากปักใจเชื่อนัก เลยพยายามไม่แสดงสีหน้าเห็นใจใดๆให้…มันอาจจะหลอกให้ตายใจก็เป็นได้…ถึงแม้ใบหน้านั้นจะทำเอาใจสั่นอย่างน่าแปลกก็ตาม

          “ฮึก…”

          และก็เริ่มสั่นจนแทบจะระเบิดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขื่อนแตก

          “เฮ้ย ร้องไห้ทำ…” เสียงทุ้มขาดห้วงเพราะอยู่ๆอีกฝ่ายก็เข้ามากอดเอวตัวเอง และนั่นทำให้ผ้าขนหนูแสนดีเริ่มหาเรื่องลงไปนอนพื้น

          “ผมขอโทษ…” เนร้องพลางเอาหน้าเช็ดผ้าขนหนูของอีกฝ่าย ที่มันกำลังจะหลุดเข้าทุกที “ผมขอโทษ…”

          เอ็งนี่มันมีความสามารถในการละลายหัวใจชาวบ้านจริงๆโว้ย!!!

          ทั้งที่ไม่อยากจะเชื่อแท้ๆ แต่หัวใจเจ้ากรรมกลับอ่อนปวกเปียกเสียนี่ ยิ่งเห็นดวงตาเรียวที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา มองช้อนขึ้นมาแล้ว ไอ้ที่ระแวงๆอยู่ก็ดันระเหิดหายไปเสียหมด จนนึกอะไรแทบไม่ออก

          มือหนาลูบหัวคนที่ซุกอยู่ตรงเอวอย่างลืมตัว และแม้จะเกือบหลุดปากยอมเชื่อไปแล้ว แต่ฟางเส้นสุดท้ายก็คอยเตือนสติไม่ให้เขาเตลิดไปมากกว่านี้

          “นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉัน” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างเรียบนิ่ง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความลังเลหายวับไปหมด เหลือไว้แต่ความเย็นชา “พิสูจน์ให้ฉันเห็นก็พอ”

          ทั้งอย่างนั้น ไอ้คนฟังกลับไม่แสดงอาการห่อเหี่ยวหรือหวาดหวั่นใส่แต่อยางใด ซ้ำยังกลับมาดีใจมากกว่าเมื่อครู่อีก ทำเอาคนที่พยายามใจแข็งเริ่มอ่อนยวบขึ้นมาอีกแล้ว

          ไอ้บ้าเอ๊ย คิดว่าทำหน้าแบบนั้นแล้วฉันจะยอมเรอะ ฝันไปเหอะ!!! ฝันไป!!!!

_______________________________________


ช่วงนี้ ปั่นโดหน้ามืดเลยขะ ;_; แถมยังปกอีก อาจจะสามสี่วันลงทีนะฮับ(ถ้ายังทำทันกำหนดการณ์น่ะนะ ฮา)

ขอลงศรัทธาในพลังซึน และพลังปากหนักกันต่อไป...ไป...ไป (เอ็คโค่)

คนลงเพิ่งสอบเสร็จ เลยลงช้านะค้าบ*3*

[qilarsy39]

มาแล้ว มาแล้ว 

[ทิวลิปสีส้ม]

เนรู้ความจริงแล้วเชื่องเป็นหมาน้อยเลยวุ้ย น่าร้ากกกกกก
อาวัฒน์จะใจอ่อนไหม เพราะตัวนี่อ่อนระทวยแล้วแหงม
จนตอนนี้เหลือฝากอาวัฒน์สินะที่ยังเข้าใจผิดอยู่ 
คุยกันในชุดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนี่มันหวิวๆ เนอะ 
ชอบภาพปลากรอบเนแต่งหญิงมากค่า สวยงาม กร๊ากกกก
++ คนอ่านกลับมาติดตามแย้ว
(หายไปเพราะสอบ) มาอ่านทีจุใจเลยทีเดียว รอตอนต่อไปค่า

[nemesis]

รอต่อคับ

[yuyie]

รู้สึกว่าตอนนี้สั้นไปเลยค่ะ 

[เข็มวินาที]

เอาอีกกกกกก เนจะเปลี่ยนไปยังไงงง เอร้ยยยย

[boboman]

เนจะยังซึนอยู่มั้ยเนี่ย
ส่วนอาวัฒน์ นางยังไม่รู้ก็เลยยังซึนต่อไป -.-
แต่ตอนนี้ทั้งสองก็ยังอยู่ในสภาพหวิวกันทั้งคู่นะ หึๆ ซึ่งทุกทีที่เนเมา มันก็มักจะเกิด 'เหตุการณ์บางอย่าง' ขึ้นเสมอ -.,- รอดูอยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอ๊ะเปล่า อิอิ
ตอนนี้วัฒน์เข้าใจไปนู่นนนเลยอ่ะ เหอๆ =_=
แล้วการที่เนถูหน้ากับผ้าขนหนูของวัฒน์นี่จงใจให้มันหลุดเปล่าเนี่ยเนนน -..-

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ถึงจะเข้าใจไม่ตรงกันออกนอกเส้นทางบ้าง แต่ปลายทางเหมือนกันสินะ... อืมๆๆๆๆๆ

[่jum]

งานนี้ซึนอย่างเดียวไม่พอ ต้องมโนเก่งด้วย คิดกันไปคนละเรื่องเลย

โอม ตอนต่อไปจงมา

[mcooky]

เหมือนต่างคนต่างเข้าใจกันคนละเรื่อง

[bulldog17]

อาวัฒน์กลับมาก่อนนนน!!!
มโนไปไหนต่อไหนแล้ว55555

[Rufio]

ฮามาค่ะ

ซึนกันได้อีก

อาวัฒน์ก็มโนเก่งมาก ไปไกลเกิ้นน เดี๋ยวเลี้ยวกลับไม่ทันนะ 

[Malila]

อ่านแล้วขำ  555555555555

[agava1313]

พูดกันคนละเรื่องยังคุยกันรู้เรื่องด้วย ก๊าก... แหม่ แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า 'คุยกันแบบเปิดอก' น่ะ

[brookzaa]

 

[zuu_zaa]

 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ต่างฝ่ายต่างเข้าใจผิดเลย
เข้าใจกันคนล่ะโยชเลย

[mild-dy]